Zo verschrikkelijk vermoeiend

Hallo allemaal,

Ik heb al last van hypochondrie sinds mijn 15e. Ik ging toendertijd door een stressvolle periode en toen heb ik ook mijn aller eerste paniek aanval gehad. Ik weet nog precies hoe het voelde en dat ik er echt van overtuigd was dat ik dood ging aan een hartaanval. Dit heb ik nog heel vaak gehad en zat ook bijna elke week wel bij de huisarts omdat ik er van overtuigd was dat er iets mis was met mijn hart of longen. Bij hoofdpijn dacht ik dat ik een hersenbloeding had. Dit is nog lang zo doorgegaan en rond mijn 18e/19e had ik er veel minder last van. Ook geen paniek aanvallen meer, alleen heel af en toe last van hartkloppingen of hoofdpijn. Nu ben ik ondertussen 23 en moeder van een zoontje van bijna 1,5. Sinds hij geboren is speelt mijn hypochondrie weer heel erg op. Ik ben zo bang dat ik ziek word en doodga en mijn kind op groeit zonder moeder. Ik heb mezelf zowat elke vorm van kanker al aangepraat. Een longembolie of een trombosebeen. Google bevestigd ook al mijn klachten. Nu heb ik de laatste tijd veel last van een jeukende tepel aan de rechterkant. Dit heb ik natuurlijk op Google opgezocht en ik kwam uit op borstkanker. Ik maak mezelf er helemaal gek mee en ben er van overtuigd dat ik dit heb. Ik zie zowat mn hele begrafenis al voor me. Ik ben hiervoor bij de dokter geweest en die zei dat het helemaal niks ernstigs was, waarschijnlijk gewoon een infectie. Heb er zalf voor meegekregen en die moest ik 2 keer per dag voor 2 weken lang opsmeren. Dit heb ik gedaan en dit heeft een tijdje geholpen, maar nu is de jeuk weer terug. Weer heel Google doorgespit en toen las ik ergens dat deze vorm van borstkanker vaak te laat wordt vastgesteld omdat het erg lijkt op eczeem. Dus je raadt het al, ik weet zeker dat dit bij mij ook zo is, dat de dokter iets over het hoofd heeft gezien en dat ik toch echt borstkanker heb. Iedere dag controleer ik mijn borsten op rare bultjes of plekjes. Ik word er zo gek van, ik ben er elke dag de hele dag mee bezig. Ik durf niet naar de dokter omdat ik bang ben dat ik doorgestuurd ga worden en dat mijn angst bevestigd wordt en dat ik misschien nog maar een paar maanden te leven heb. Zo verschrikkelijk vermoeiend. Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hiermee om?

Groetjes,