Hypochondrie - forum lotgenoten
Lotgenoten hypochondrie
Heb je last van hypochondrie? Vind je het moeilijk om hiermee om te gaan?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij hypochondrie >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met hypochondrie en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Altijd maar dat stemmetje.... (Verhaal 392)
nergens meer van genieten. Ik ben toen naar de huisarts geweest en mijn verhaal verteld, doorgestuurd naar een psycholoog. Zij heeft me heel goed geholpen. Inmiddels weet ik dat, als het goed met me gaat, gelukkig ben, de angsten weer komen. Want; het kan niet goed met me gaat...dan gaat t mis.
Kronkel in mijn hoofd. Voor mezelf helpt het volgende, misschien ook fijn voor me de hypogonders,heb ik 2 tot 3 weken ergens last van, ga ik naar de dokter. Ik schrijf in mijn agenda de klacht, probeer het los te laten. Vaak is de klacht na 3 weken over. Dit is zeer helpend voor mij.
Ook heb ik geleerd, als je ziek bent, kanker hebt, wil niet meteen zeggen dat je dood gaat. Niet googlen, als ik me niet kan bedwingen, mag ik op thuisarts kijken, dat is een betrouwbare site gemaakt door huisartsen.
Ik ben er veel minder mee bezig dan jaren geleden (ben nu 38) maar dat stemmetje blijft altijd, soms ver op de achtergrond, maar ineens kan dat stemmetje er weer zijn. En dit is vaak als het erg goed gaat met me, leuke dingen in t verschiet zijn etc. Daar is ie weer..dan vindt ik altijd wel weer iets wat op kanker dan duiden.... dan probeer ik mezelf niet gek te maken, denk aan wat ik uit mijn therapieën geleerd heb, vaak gaat het dan wel weer beter. Ik denk zelf dat ik er nooit geheel vanaf kom, ik kan er inmiddels wel mee leven mijn omgeving weet ervan en ik praat er over als ik weer het stemmetje heb. Dit vindt ik erg fijn, praten verlicht en verzacht en kan ook verhelderend zijn. Net als dit, van me af schrijven.
2Mijn verhaal 389, verloren leven, is een samenvatting van 72 jaar angst.
Betrek dat svp niet op jezelf, je bent nog zo jong en met hulp en jouw positieve houding zal je ver komen. Stemmetje zal er altijd wel zijn maar dat geeft aan dat je een sensitief mens bent, probeer dat te accepteren.
Groet en liefs, Daan
Reacties (Verhaal 398)
Geeft even een goed gevoel maar het is alleen maar van je afschrijven, het vervolg is anoniem en helpt je niet verder.
Al die trieste verhalen met heel angst en verdriet. Wanhopige pogingen naar een oplossing en hulp. Want dat is wat nodig is!!
Iedereen is een eiland en alleen jij weet wat je doormaakt, elke dag weer.
Waar vind ik echte hulp?
1Bang voor ALS of MS de dokter gooit het op stress (Verhaal 404)
Ik heb continu met angst en stress geleefd (periode van het bloed ophoesten en bultje in de keel) maar nu heb ik weer angst of ik MS of ALS heb. Weten jullie of ik hier bang voor moet zijn? De dokter ziet het nut er niet van in om dit veder te onderzoeken en gooit het op angst/stress. Graag hoor ik van jullie hoe jullie hier over denken! Ik heb niemand om me heen die dit ook heeft meegemaakt en het zit me dwars dat ik er met niemand over kan praten omdat de mensen om me heen zich niet in mij kunnen verplaatsten en ik het idee heb dat ik ze hiermee alleen maar gek maak..
8Soms voel ik een soort van lichte trilling in mn hele lichaam vanbinnen. De spiertrillingen zijn kleine spier trekjes in mn kuiten of in een elleboog. Maar dit is eigenlijk bij mij vrijwel weg
Angst voor borstkanker (Verhaal 408)
Ik ben een meid van 20 jaar en kamp al bijna een jaar met dit probleem. In de zomer ontdekte ik iets in de borst, en maakte ik me eigenlijk meteen druk. Mijn probleem is echter; ik durf voor geen cent naar de huisarts te gaan. Ik moet zeggen, soms heb ik hele slechte dagen met dit probleem en blijft het in mijn hoofd zitten en soms heb ik de goede dagen.
Omdat ik het toch vertik om naar de huisarts te gaan, heb ik ooit de tip gekregen om tegen argumenten te bedenken. Ik heb er dus een stuk of 7 opgeschreven, om deze regelmatig te lezen om me gerust te stellen. Nu was er laatst een collega, en haar moeder heeft het en zij heeft me helemaal gek lopen maken dat ik het ook heb, omdat ik op werk vertelde last van mijn borst te hebben (ik moest eigenlijk gewoon ongesteld worden.. dit was niks vreemds voor mij) nu zit ik nog steeds met die tegenargumenten te strijden (je bent nog jong, het is beweegbaar, het groeit mee met je menstruatie blablablaaa..) voorheen had ik een andere angst en die is zo overgewaaid.. wat hoop ik toch dat dit snel gebeurt..
Ik heb epilepsie, en ik ben hier totaal niet bang voor.. nu ik dit typ herinner ik me een zin van iemand die me heel erg geholpen heeft met mijn vorige angst en die luidt als volgt;
‘Waarom ben je niet bang voor iets dat je wel hebt, en ben je bang voor iets dat je niet hebt?’
Nu is er geen garantie dat ik het niet heb maar he..
Ik hoop binnekort naar de huisarts te durven zoals ik vandaag naar de tandarts ben durven te gaan hahaha.. tot die tijd strijd ik maar tegen mijn angsten en vervelende gedachten. Mijn excuses voor het verhaal dat wellicht niet helemaal te volgen valt maar het schrijven lucht al een beetje op <3
1Wel jammer dat iemand je helemaal gek maakt terwijl diegene niet eens weet wat het nou precies is😕
Verloren leven (Verhaal 389)
Door de jaren heen was de angst altijd aanwezig. Ik leefde deels in een parralelle bange wereld. Ik trouwde, kreeg kinderen, kleinkinderen en ging na 35 jaar huwelijk scheiden, dit alles met de dreiging van de aanstaande dood van mezelf of mijn geliefden
4 jaar terug kwam alles uit waar ik al 66 jaar bang voor was geweest uit. Hartstilstand, coma, suikerziekte en kwaadaardig plekje op nier.
Ik ben nu 72, beetje oud, met veel meer angst en paniek dan ooit en soms verlang ik terug naar die 66 jaar met relatieve angst en paniek, die reëel was maar nooit uitkwam. Maar het waren ook mooie jaren.
Ik ga weer in therapie want ik wil zo graag nog een poos fijn leven.
Jullie zijn allemaal vaak zo jong, ga op zoek naar een goede therapeut en laat je leven niet verloren gaan. Sterkte
Jullie zijn bijna allemaal erg jong
Mijn leve
3Voor mij erg herkenbaar,al 28 jaar bang,met name voor kanker,en het meest voor longkanker. Ik heb inmiddels een hoestangst ontwikkeld, want zo begint het immers vaak,met hoesten. Zo jammer dat het je levensvreugde naar beneden haalt. Ik hoop ook voor u,dat u nog vele jaren hebt,en het wat naast je neer kan leggen Liefs
Vandaag bloedprikken, normale jaarlijkse controle. Sta al sinds 4 uur in de ochtend stijf van de zenuwen, paniek gluurt om de hoek. Niet voor prikken maar voor uitslag over een paar dagen.
Echt over de top, ik moet actie ondernemen,wil liever niet zoals u 70 jaar bang zijn.
Sterkte, Freddie
Ik vindt het heel erg dat je dit allemaal moet doormaken. Al zolang lijden aan hypogondrie en dan uiteindelijk wordt je grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik vraag me af hoe het nu met je gaat? Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe om dit te kunnen dragen.
Warme groet, Anne-Marie
Fasciculaties/trillingen spieren (Verhaal 149)
Afgelopen juni/juli ben ik goed verkouden geweest. Corona negatief getest maar flinke keelpijn, groene slijm met een hardnekkige kriebelhoest die drie weken heeft aangehouden. Niet vlak daarna heb ik ook mijn eerste pfizer vaccinatie gekregen.
Ongeveer 2 weken later kreeg ik rare trillingen ook wel fasciculaties verspreid over mijn lichaam. Met name in mijn dijbeen rondom mijn knie maar ook in mijn kuiten, bovenarmen. De angst sloeg flink toe na het Google.... ALS. De doemscenario's schoten al door mijn hoofd. Een jonge vader van 31 die in de bloei van zijn leven staat. Direct contact opgenomen met de huisarts. Zij had een sterk vermoeden aan het BFS (goedaardige fasciculatiesyndroom) maar heeft mij toch even doorgestuurd naar de neuroloog. Vanwege de lange wachttijden heb ik een maand moeten wachten op een consult. Een maand vol stress, angst en lichte paniek. Bij de neuroloog heb ik een verschillende klinische testjes gedaan. Conclusie geen aantoonbare spierzwakte afname en afwijkingen op te merken. Oorzaak van de klachten zijn onbekend maar vermoedelijk te danken aan de chronische stress/angst met als trigger misschien wel de virale infectie. Voor de zekerheid en mijn gemoedsrust word er een EMG test ingepland om de spieren en zenuwen door te meten. Helaas ook hier moet ik nog weken opwachten. In de tussentijd heeft de neuroloog gezegd dat zij zich niet zorgen maakt maar de angst van ALS laat mij helaas nog niet helemaal los. Gevalletje van vertrouwen in mijn lichaam kwijt te zijn geraakt.
38Heel herkenbaar je verhaal! Ook 31 en zelfde klachten. Ook emg gehad, kwam niks uit. Ergste is dat het je dan alsnog niet gerust stelt..
Dokter en neuroloog geven echt aan dat ALS anders begint en een ander verloop heeft. Wat mij bang maakte is dat ik ook last van m'n tong kreeg ( alsof ik moeilijk kan articuleren). Zij gooien al deze klachten op stress en na het opzoeken en lezen kunnen al die klachten door stress komen. Ook al ervaar je geen stress op dit moment. Kan ook door jarenlang hard werken of bijv iets uit hetr verleden komen.
Ik begrijp je angst en voel precies hetzelfde maar probeer echt aan de goede dingen te denken en zoek hulp bij bijv een psycholoog. Ik ben nu bij iemand die doet hapno therapie. Eerste sessie gehad en verwacht niet dat het gelijk over is. Geduld...
Laat even weten hoe je emg is gegaan ?
Groetjes
Hoe is het nu bij jullie?
Ik heb een PTSS angst paniek en mijn benen voelen raar twee weken na corona besmetting. Ik hoop dat het door corona en stress komt. Ik hoop niet dat ik enge dingen mankeer.
Ook ik ben niet 100% gerustgesteld, vandaar dat ik toch heb gekozen voor een doorverwijzing naar een psycholoog om met mijn angstklachten om te gaan. Zoals mijn vriend het zei: hoe arrogant moet je zijn om te denken dat jij met je google studie het beter weet dan een neuroloog met 10 jaar geneeskunde? En daar heeft hij natuurlijk wel een punt…
Dankjewel voor je reactie hierop. Weten dat iemand hetzelfde heeft doorgemaakt en dat het toch echt van stress kan komen helpt me om het beter te accepteren allemaal!
Ik ben nu ruim 3 jaar verder. De fasciculaties in met name de kuiten en voetbogen zijn permanent, 24/7 - en ik lig er geen seconde wakker van. Lees: het hoeft niet over te gaan! Het hoort erbij. De kans op ALS onder de 40 is sowieso onnoemelijk klein. De kans op ALS nádat een neuroloog heeft gezegd dat je het niet hebt is vermoedelijk 1 op 1 miljoen. En ik weet uit ervaring, ondanks dit hele verhaal, dat ik de meesten van de lezers niet volledig gerust zal stellen. Toch hielp het mij als ik incidenteel zo'n verhaal las. De vervelende waarheid was en is namelijk: bijna al die mensen die hun BFS angsten delen op internet komen er nóóit meer terug zodra ze hun angsten onder controle hebben gekregen.
Hopelijk hebben jullie er wat aan, en maak je niet dezelfde fout als ik door 1,5 jaar van je leven te verspillen.
Ik heb al jarenlang overmatige stress en allerlei nare klachten daardoor. Zo ook zenuwtrekjes onder mijn voeten. Trekt door naar de enkels, kuiten en knieën, met als gevolg futloze en krachteloze benen en minstens 5x per nacht wakker worden en moeilijk in slaap komen. Moet 2 maanden wachten tot ik bij de neuroloog terecht kan. In tegenstelling tot vele ben ik niet bang voor een ernstige ziekte. Wel voor hoe mijn leven eruit blijft zien als deze zenuwtrekjes blijvend zijn.
Ik heb al jarenlang overmatige stress en allerlei nare klachten daardoor. Zo ook zenuwtrekjes onder mijn voeten. Trekt door naar de enkels, kuiten en knieën, met als gevolg futloze en krachteloze benen en minstens 5x per nacht wakker worden en moeilijk in slaap komen. Moet 2 maanden wachten tot ik bij de neuroloog terecht kan. In tegenstelling tot vele ben ik niet bang voor een ernstige ziekte. Wel voor hoe mijn leven eruit blijft zien als deze zenuwtrekjes blijvend zijn.
Is dit voor iemand herkenbaar?
Grt Ilse
Grt Ilse
Ik herken jullie verhaal. Eind januari 2023 begonnen bij mij de spiertrekkingen. Het ergste wat ik kon doen was googlen. Hier zie je gelijk wat over ALS. Sinds dien 3 x naar de huisarts geweest en die denkt stress/spanning. Ik heb periodes dat het wegzakt/ nouwelijks aanwezig is en daarna weer best heftig terug komt. Nu heb ik begrepen dat bij ALS fasculaties continue aanwezig zijn. Sinds 4 dagen heb ik ze continue in mijn kuitspier de trillingen bij rust. Ben helemaal overstuurd weer. Eind september pas afspraak bij de neuroloog.
Herkent iemand dit ook?
Heel heftige 4 jaren achter de rug (iVf/ICSI, geboorte sterrenkindje op 6 maand, 1,5 jaar geleden geboorte van onze tweeling met hoge risicozwangerschap (opname vanaf vrij vroeg in de zwangerschap omwille van complicaties waarbij de hartjes elk moment kunnen stilvallen) dus 3x per dag aan de monitor om te checken of de hartjes nog goed kloppen (weken aan een stuk).
In het zieken en tijdens trajecten telkens goed opgevold.. tijdens die lange opname ook af en toe hypochondrie aanval gehad en een checkl-up van mijn keel gevraagd onder andere. Bleek de ziekenhuislucht te zijn die me parten speelde.
Lang verhaal kort: sinds maart spiertrillingen over m’n hele lijf, dagelijks wel overal eens maar vooral in m’n kuiten. Heel stijf gevoel in m’n kuiten alsof ik elke dag een marathon doe. Nu met een tweeling van anderhalf is het pittig. Maar zoveel mensen doen het en ik heb ook last op een dag dat ze naar de crèche zijn. Dus ik kan moeilijk geloven dat het zoals de dokter zegt mijn lichaam is die reageert op vermoeidheid en nog steeds onderbroken nachten.
Ik zou elke dag wel een afspraak bij de neuroloog willen maken, maar mijn man houdt het tegen. Om niet meer mee te gaan in m’n angst. Huidige angst = ALS! Kwam nu veel in de media en stijfheid in de kuiten is zo’n symptoom dacht ik.
Ik hoop jullie met mijn bericht enigszins te kunnen geruststellen. Ook ik heb in deze vreselijke angst gezeten toen ik begin 2021 spiertrekkingen kreeg. Ik dacht dat mijn lichaam wat op de kop stond na een zeer stressvolle periode maar mijn huisarts vroeg mij wel langs te komen. Bij mijn praktijk is dit gebeuren niet zo bekend. Ik werd op mijn verzoek doorgestuurd naar een neuroloog. Basis onderzoek gehad, alles oké. Ik mocht geen EMG want dat zou puur voor geruststelling zijn en onder 40 jaar doen ze dit gewoonweg niet (terwijl ik nu lees dat veel van jullie dit wel krijgen).
Ik heb zo lang in angst gezeten. Overal spiertrekkingen, ook in mijn tong. Soms op 1 plek een week achter elkaar (hotspot). Ik kon amper slikken en praten van de spanning.
2 jaar later heb ik ze nog steeds, lang niet zo heftig meer. Ik denk dat ze komen door mijn angststoornis. Lange tijd spanning / stress zorgt voor een overprikkeld zenuwstelsel.
Ik heb nog steeds angsten want mijn angststoornis is niet over. Weet aub dat spiertrekkingen zeer veel voorkomen en laat je leven er niet teveel door beïnvloeden want angst is vreselijk.
Wat een herkenning allemaal. Toch fijn om een stuk herkenning te lezen.
Mijn fasculaties begonnen 2,5 jaar geleden met af en toe een trilling in mijn rechterkuit. Nu zijn ze 24/7 aanwezig als een golf beweging zowel in mijn rechter- als linkerkuit. Laatste weken nog erger en ik ga stuk van de angst. Ik heb al een EMG onderzoek gehad vorige jaar maar heb nu in februari weer een afspraak met mijn neuroloog. Het wordt steeds erger. Ik denk steeds ‘wat als het EMG te vroeg was om een ernstige ziekte te ontdekken’. Zelf al helemaal overtuigd van ernstige aandoening en dat maken de fasculaties erger. De bekende vicieuze cirkel. Vorige jaar mijn man overleden dus veel stress en stress gehad. Ik ben net 40 dus ik hoop dat alle klachten komen van de stress. Fasculaties, moeilijk articuleren, trillen en snel verzuring. Kortom, ik word gek en maak mezelf gek. Het helpt wel als ik een Oxazepam slik (en een glas wijn 🤪)
Ik ben vrij jong 19 jaar maar heb helaas een hoop ellende meegemaakt, en afgelopen jaar kwam bij mij de bekende druppel die zich uitten tot lichamelijke klachten en voor namelijk de spier trilling over mijn gehele lichaam. Zelf heb een zeldzame hersenaandoening en heb ik daar voor een drain gekregen maar dat is allemaal niet gemakkelijk gegaan naar de heftige periode heb ik extreem veel last gekregen van spiertrilling, hier voor heb ik een emg onderzoek gehad en daar kwam niks uit. Door deze gekke period heb ik veel last van hyperventilatie,
Angsten, stress en ben het vertrouwen kwijt in mijn eigen lichaam dit is zeer waarschijnlijk de oorzaak van mijn spiertrilling want er zit dus letterlijk te veel spanning in mijn lichaam en het zenuwstelsel is overprikkeld. Ik hoop dat dit mensen gerust kan stellen dat te veel stress, angst en hyperventilatie die oorzaak kan zijn van je spiertrilling want je spieren krijgen te weinig c02 wat zich weer kan leiden tot spiertrillingen. Ik hoop dat ik over een tijdje hier kan terug komen om te mededelen dat de trillen minder of zelf verdwenen zijn. En een tip: stop met Googlen het maakt je knetter gek, luister naar je arts/neuroloog want geloof me die heeft er veel meer verstand van.
Groeten Bo
Wat fijn om hier een recent bericht te lezen van jou. Wat een ellende heb jij al meegemaakt en dan zeker nog zo jong.
Heb je tips hoe je van een overbelast zenuwstelstel een rustiger zenuwstelsel kan maken? Ik probeer met ademhalingsoefeningen maar dat werkt maar kort. Heb je ook overlast van fasculaties? Afgelopen dagen heb ik ze in mijn hals en borstbeen. Ik word er gek van en zo onzeker! Dan denk ik weer ‘ach het zo vast geen ALS zijn, hoe groot is die kans’ tot dat ik weer denk ‘waarom zou het mij niet treffen…’ Kortom, ik maak mezelf gek met alle gevolgen van dien. Niet slapen, hele dag Oxazepam en teveel drinken. Ik hoop dat de neuroloog in februari mij gerust kan stellen.
Ja wat symptomen had jij nog meer door je hyperventilatie en stress?
Liefs Marie
Super herkenbaar wat ik hierboven lees! Ik heb sinds een paar maanden lichte schokjes in m’n lichaam, geen trillingen of iets, maar dat het echt ineens wen beetje beweegt. Na te gaan Googlen, kwam ik uit op ALS en ineens last van fasciculaties in voornamelijk mijn kuiten, maar met momenten ook in andere delen van m’n lichaam. Nu ben ik doodsbang dat ik ALS heb en in m’n hoofd m’n begrafenis al geregeld. Wat een onzekerheid kun je voelen zeg! Ik ben gelukkig doorgestuurd naar de neuroloog en in afwachting van een afspraak voor een emg.
Heel herkenbaar. Ik heb ook alles in mijn hoofd geregeld. De hele dag doodsbang en dat maakt het juist nog erger. Fijn dat je een verwijzing hebt naar de neuroloog. Hopelijk kan hij/zij jou geruststellen. Heb je nog andere klachten dan fasculaties?
Groetjes Marie
Nee, gelukkig geen andere klachten. Wel merk ik dat ik er dagelijks veel mee bezig ben door bijv. extra letten op spierkracht en of dat allemaal goed gaat. Tot op heden wel en lijkt het erop dat dat wel goed zit. Desondanks maak ik mezelf in m’n hoofd gewoon helemaal gek door die fasciculaties.
Hoe gaat het met jou?
Groetjes
Fijn dat je verder geen andere klachten hebt. Spierkracht in de gaten houden is een goeie. Wanneer mag je naar de neuroloog? Ik begin februari.
Ik heb echt overal fasculaties en ook in mijn romp. Dat voelt zo raar. Door de stress ws ook nog andere klachten zoals moeilijk articuleren en tintelingen. Ik word er gek van maar vooral onzeker en bang.
Groetjes Marie
Ja de stress en onzekerheid is gekmakend. Heb je nog andere onderzoeken gehad dan alleen door de neuroloog zelf?
Ik heb ook een hernia verleden dus ik hoop dat dat ook een hoop kan verklaren. Laatste dagen voelt mijn hele rechterbeen raar. Tintelen en dof gevoel. Dat kan ze hernia zijn maar ook weer wat anders…
Groetjes Marie
Zijn jullie vit B12 waarden al eens onderzocht?
Bij mij fasciculaties door vit B12 tekort, ik krijg nu injecties.
Afwachten of mijn lichaam spontaan zelf weer de vitamine aanmaakt...
Mijn vader is overleden door ALS dus bij mij was er méér dan angst 🥺.
Misschien is er hier iemand mee geholpen.
Wat ontzettend triest dat jouw vader is overleden aan ALS. Wat een angst en verdriet. Sterkte.
Ik ben niet gecontroleerd op b12. Ik zal het eens vragen aan de huisarts. Bij mij zijn de fasculaties toegenomen na 1,5 jaar (man onverwachts overleden destijds). Vrijdag neuroloog gezien en medicatie gekregen ook krijg ik voor mijn gemoedsrust nog een EMG in maart. Daarna hoop ik het los te kunnen laten en dat het ‘gewoon’ fasculaties zijn.
Heb jij verder nog andere klachten?
Groetjes Marie
Herkenbaar verhaal (behalve dat van corona want dat heb ik nooit gehad). Ik heb sinds bijna drie jaar fasculaties. In het begin paar trekken maar nu verspreid over beide kuiten 24/7. Vorige week tweede EMG gehad en wederom uitslag dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hier ga ik dan maar vanuit. Ook heb ik drie hernia’s gehad maar dat is al even geleden. Ik heb nu wel medicatie voor de nacht en dat brengt de fasculaties wel iets tot rust.
Ik laat de zorgen nu ook los en dat geeft veel rust in de bovenkamer en hopelijk heeft dat uiteindelijk ook invloed op de fasculaties.
Groetjes Marie
Herkenbaar verhaal (behalve dat van corona want dat heb ik nooit gehad). Ik heb sinds bijna drie jaar fasculaties. In het begin paar trekken maar nu verspreid over beide kuiten 24/7. Vorige week tweede EMG gehad en wederom uitslag dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hier ga ik dan maar vanuit. Ook heb ik drie hernia’s gehad maar dat is al even geleden. Ik heb nu wel medicatie voor de nacht en dat brengt de fasculaties wel iets tot rust.
Ik laat de zorgen nu ook los en dat geeft veel rust in de bovenkamer en hopelijk heeft dat uiteindelijk ook invloed op de fasculaties.
Groetjes Marie
Zie het nog even aan...Afgelopen periode ook stressvol i.v.m. medische molen/zorgen om moeder en schoonmoeder..
Maar anders ga ik misschien toch maar voor zekerheid bezoekje aan huisarts😕
De angsten heb ik los kunnen laten. Het geeft zo veel rust. Dat komt wel door het onderzoek. Uiteraard hoop ik nog steeds dat het uiteindelijk minder wordt want het blijft extreem vervelend, vooral in rust.
Wat voor klachten heb jij Chantal?
Groetjes Marie
3 jaar zeg dat is een behoorlijke poos. Het is vervelend maar na het laatst onderzoek kun je misschien wel rust vinden in de bovenkamer en ik hoop het in iedergeval voor jou. Ik merk dat gedurende de tijd verstrijkt me iets minder zorgen ga maken. Ik ben een aantal weken geleden nogmaals naar de huisarts gegaan ivm de klachten en die adviseerde magnesium en VitB complex totaal. Hier hebben ze in december 2023 nog naar gekeken er waren toen ook geen afwijkingen in het bloedonderzoek. Ik merk iets minder krampen maar fasciculaties worden er niet minder van. Ik merk dat inspanningen vooral na wielrennen hele heftige fasciculaties veroorzaken welke na een tijdje wel weer afnemen qua heftigheid. En dan doe ik maar een rondje je van 50 km.
3 jaar zeg dat is een behoorlijke poos. Het is vervelend maar na het laatst onderzoek kun je misschien wel rust vinden in de bovenkamer en ik hoop het in iedergeval voor jou. Ik merk dat gedurende de tijd verstrijkt me iets minder zorgen ga maken. Ik ben een aantal weken geleden nogmaals naar de huisarts gegaan ivm de klachten en die adviseerde magnesium en VitB complex totaal. Hier hebben ze in december 2023 nog naar gekeken er waren toen ook geen afwijkingen in het bloedonderzoek. Ik merk iets minder krampen maar fasciculaties worden er niet minder van. Ik merk dat inspanningen vooral na wielrennen hele heftige fasciculaties veroorzaken welke na een tijdje wel weer afnemen qua heftigheid. En dan doe ik maar een rondje je van 50 km.
3 jaar zeg dat is een behoorlijke poos. Het is vervelend maar na het laatst onderzoek kun je misschien wel rust vinden in de bovenkamer en ik hoop het in iedergeval voor jou. Ik merk dat gedurende de tijd verstrijkt me iets minder zorgen ga maken. Ik ben een aantal weken geleden nogmaals naar de huisarts gegaan ivm de klachten en die adviseerde magnesium en VitB complex totaal. Hier hebben ze in december 2023 nog naar gekeken er waren toen ook geen afwijkingen in het bloedonderzoek. Ik merk iets minder krampen maar fasciculaties worden er niet minder van. Ik merk dat inspanningen vooral na wielrennen hele heftige fasciculaties veroorzaken welke na een tijdje wel weer afnemen qua heftigheid. En dan doe ik maar een rondje je van 50 km.
Heb alles om gelukkig te zijn, maar ben het niet. (Verhaal 125)
Iets wat ik nog nooit eerder deed, maar omdat ik ten einde raad ben toch maar doe. Op zoek gaan naar reacties van mensen die mij op een of andere manier kunnen geruststellen.
Ik ben 37 jaar en heb twee kinderen. Eentje van 3 en een baby van enkele maanden oud. Ik leef samen met mijn vriend die ook de rol van 'steun en toeverlaat' op zich neemt. Kortom, ik heb alles om gelukkig te zijn, maar ben het niet. En dat komt door mijn angststoornis die ik als kind heb ontwikkeld. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk dat één van mijn kinderen ziek is of wordt met de dood tot gevolg. Een rood plekje is leukemie, een verkoudheid wordt een longontsteking die uiteindelijk resulteert in het organiseren van een begrafenis. Alle mogelijke tussenstappen vallen gewoon verder weg. Een eng verhaal over een baby of kind dat plots overlijdt doet mij letterlijk daveren. Ik moet per sé weten waaraan het kind in kwestie is overleden en begin de symptomen op te zoeken. Die begin ik dan te zoeken bij mijn kinderen. Ik moet telkens de geruststelling krijgen dat ze niets vertonen en daarvoor zoek ik uitgebreid op het internet (echt het domste dat ik kan doen, ik weet het!)
Momenteel gaat het weer slecht. Een dergelijk eng verhaal heeft me weeral eens uit evenwicht gebracht. Misselijk, buikpijn, geen honger. Mijn tranen bedwingen terwijl ik mijn kind aan de schoolpoort uitwuif om dan snel mijn auto in te springen en in tranen uit te barsten uit pure angst. Want mijn lieve baby die thuis met haar papa zit te wachten op mij zal op een of andere onverklaarbare manier haar laatste adem aan het uitblazen zijn omdat ze toch iets zeldzaam zal mankeren dat ze tijdens mijn zwangerschap of geboorte over het hoofd hebben gezien. En volgende week lig ik waarschijnlijk weer met mijn denkbeeldige loep het huidje van mijn oudste te scannen op zoek naar onverklaarbare vlekjes die zeker een levensbedreigende ziekte inhouden. En zo gaat het door. Met periodes, maar de laatste tijd toch zeker om de twee weken en dit gedurende ettelijke dagen. Vermoeiend, zeg maar uitputtend. Want ik kan zo mijn leven toch niet leiden?
Als kind dacht ik door een traumatische gebeurtenis dat ik aan een dodelijke ziekte leed. Domweg door het verkrijgen van verkeerde informatie omdat mijn oren niet alles mochten horen op de leeftijd van 8 jaar. Het heeft er wel voor gezorgd dat mijn manier van denken helemaal werd aangepast. Van een onschuldige handeling met de dood tot gevolg.
De vrees om zelf dood te gaan is helemaal weggegaan toen ik voor de eerste keer moeder werd. De hypochonder in mij richtte zich niet meer op mijn eigen gezondheid maar dat van mijn kind en nu beide kinderen. Ondertussen ben ik REM therapie aan het volgen en ik hoop dat dit me echt gaat helpen. Anders zit er niets anders op dan terug medicatie te nemen, want ik trek dit echt niet meer.
Degene die mijn berichtje lezen wil ik alvast bedanken om hiervoor de tijd te nemen.Tips zijn meer dan welkom!
5Word zo moe van mijzelf, het hele weekend alweer aan het Google. Mijn oudste is 11 en de jongste 6 ik heb het dus vooral bij de jongste. Graag wilde wij nog een 3e als het ons gegund is.. maar eigenlijk door mijn angsten durf ik het gewoon niet aan.
Hb jij inmiddels een therapie gevonden die werkt?
Kun je door erover te lezen, symptomen krijgen? (Verhaal 359)
4Acnes (Verhaal 403)
Veel onderzoeken bij de huisarts gehad maar kwam niks uit. Toen eindelijk doorgestuurd naar mdl arts en die wist binnen 10 min dat ik waarschijnlijk acnes heb. Een zenuwbeknelling in de buikwand. Wat een ‘opluchting’ dat ik eindelijk weet wat ik heb. Nu ben ik inmiddels weer een paar maanden verder en heb ik er andere klachten bij gekregen . Last van mijn bovenbuik aan de rechtste kant en ook meer aan de zijkant van mijn buik. Vanacht werd ik wakker op mijn buik en was het echt heel gevoelig. Ik wordt hier zo gek van. Was zo blij met een ‘diagnose ‘ en nu dit weer.. Bang dat ze het misschien toch niet goed gezien hebben? En dat het toch iets anders is.. Iemand hier ook last van ?
3Vanaf mijn jeugd hypochondrie, inmiddels ben ik 60 (Verhaal 265)
Nu dacht ik gisteren ik meet mijn bloeddruk nog eens op,had ik het maar gelaten.
Hij was 148/80 ik schrok me rot....ik ben dus blijven meten,maar hij zakte niet.
Vanmiddag naar de huisarts gegaan voor een meting van een half uur, en hoppa het was gelijk kassa.
Ik ging al met angst naar binnen en de eerste meting was zelf 158/90 en de volgende niet veel beter. Ik ben nu helemaal kapot van de angst,weet ff niet meer wat ik moet doen...ja de volgende week opnieuw meten bij de dokter.
2
Extreme focus op je lichaam (Verhaal 383)
Sinds die tijd heb ik enorme last van angst en paniek aanvallen gekregen. Hierbij al diverse behandelingen gehad psych , medicatie enz enz met tot op heden niet het goede resultaat. Zit hem erin dat ik eigenlijk 24/7 mijn lijf aan het "scannen" ben en heb dan ook vaak allerlei lichamelijke sensaties. Pijn tussen mijn svhouderbladen(verkramping) gevoel of ik geen lucht genoeg krijg raar gevoel in mijn maag en ga zo maar door. Ik ben ook dan eigenlijk bang dat ik elk moment neerval en ikvoel ook daadwerkelijk dat mijn hele lijf gespannen is.Dit alles kost mij zoveel energie.Iedereen om mij heen incl.cardioloogzegt dat ik weer eens moet gaan leven ik wil zelf niets liever maar het lijkt wel of ik de hele dag alert moet zijn. Ik meet ook van alles mijn saturatie mijn hartslag enz.gewoon omdat ik mijn lichaam niet meer vertrouw. Nu heb ik sinds kort ook rare hartoverslagen weer terug naar de cardioloog geweest en die maakt zich nergens druk om.Maar het voelt niet prettig. Mijn vraag nu herkent iemand dit en zo ja wie heeft voor mij de gouden tip?wellicht is er geen gouden tip maar al die zogenaamde experts zoals coaches psychologen etc helpen mij ook niet veel verder.
Ik weet het is een lang verhaal maar geloof me ik lijd hier echt onder en het gaat ten koste van zoveel levensplezier.
Hoop op reacties!
Alvast mijn dank.
5Stop als eerst met je lichaam te controleren, dat maakt het alleen maar erger en metaal is dat niet goed want je krijgt daardoor alleen maar meer angst, en niet te vaak je bloeddruk meten want dat is maar een moment opname, en onnodig stress. Zelf heb ik een aantal x gemeten en dan is mijn bloeddruk hoog omdat ik me druk maak voordat ik al begonnen ben.. ik heb ook regelmatig hartovetslagen of een beklemmend gevoel tussen de schouderbladen etc maar dat trekt wel weg als je wat meer onspannen bent en je gedachte probeerd te verzetten, En geef jezelf wat tijd om het te verwerken, is niet niks wat je hebt meegemaakt he. Dat kan echt grote impact hebben op je leven. Volgends mij zijn er wel wat forums die je meschien zou kunnen zoeken met andere leden die hetzelfde hebben en het lastig vinden om verder te gaan.. wat wel heel begrijpelijk is natuurlijk.
Valt niet mee maar klopt precies wat je zegt en dat meten ben ik me echt van bewust dat het eigenlijk gewoon schijnveiligheid is .Maar tussen iets weten en het laten zit nog een aardige stap bij mij .En dat heeft gewoon te maken dat ik mijn lichaam niet meer vertrouw. En het lijkt wel of angst alle trucen erbij haalt zo van hee daar reageert ie niet meer op laat ik dan nu maar es tintelingen of steken op de borst toevoegen.
Met andere woorden lichaam geeft continu angstprikkels lijkt het wel.
Je zou bij een psycholoog EMDR kunnen proberen! Heeft mij van angsten afgeholpen!
Groet Carrie
Altijd angst gehad voor hiv (Verhaal 402)
Ik heb zelf wat traumatisch meegemaakt een verkrachting en sindsdien lijkt m’n hypochondrie erger te worden naast het feit hoe vaker ik me test lijkt er er ook niet op te verbeteren.
Ik heb geen seks gehad of seksuele handelingen uitgevoerd of bloed op bloed contact gehad.
Heel veel mensen begrijpen niet waar ik door heen ga.. op het moment zelf ben ik zelfs bang dat je het kan op lopen via zoenen.
Ik weet dat het onhandigheid is om dingen überhaupt op te zoeken via internet maar dat deed ik toch altijd.
Het heeft m’n leven niet verbeterd en het lijkt alsof m’n angsten alleen maar groter worden en dat gaat gepaard met paniek aanvallen en dromen.
Ik voel veel onbegrip vanuit mijn naaste omgeving en ik wilde vragen of er iemand is die mij een advies zou kunnen bieden..
seeking for help.
Enorme angst om HIV op te lopen (Verhaal 122)
4Ik heb precies dezelfde angst.
Eigenlijk in m’n hoofd ben ik al besmet en daar heb ik dan ook angsten over, met name bang om andere te besmetten.
Ik snap gewoon niet dat als ik wel HIV heb de test bij mij Negatief is.
Nu denk ik dus zelf dat ik geen antistoffen aanmaakt. Maar als dat zo is dan had de HA dat zeker moeten weten lijkt mij. Ben en blijf zo bang
Zonder dat er seksueel contact is geweest..
ik krijg de paniek maar niet uit m’n hoofd en het is zeer verschrikkelijk.
Ik heb me zovaak laten testen zonder dat er echt een mogelijke reden was.. maar er bestonden altijd scenario’s in m’n hoofd…
Kriebelende benen en strekkinggen in de nacht (Verhaal 393)
Ik ben al diverse keren naar de huisarts geweest voor mijn klachten, hij denkt dat het een angst stoornis is die dit veroorzaakt. Ook ben ik al bij de neuroloog geweest voor een ECG test en bloedtest, deze waren goed. Echter ben ik de hele dag aan het piekeren wara mijn klachten vandaan kunnen komen, dat varieert van parkinson tot ALS en krijg het maar niet uit mijn hoofd. Ook slaap ik slecht door de been klachten en trillende spiertjes.
Is er iemand die deze klachten herkend, en wat heeft hij/zij er aan gedaan?
3Zeer herkenbaar allemaal.
Jij zal net als mij al wel alle sites aangaande ALS hebben doorgespit. Die kans is natuurlijk ontzettend klein en je hebt ook al het een en ander aan testen gehad die bevestigen dat je niks hebt.
Nou begrijp ik ook dat dat heel even gerust steld en dat de angst vlak daarna weer op komt zetten
Weet dat die angst er ook gewoon mag zijn. Ik ga er denk ik terecht van uit dat niemand in de wereldgeschiedenis ooit de wens heeft gehad ALS of een andere spierziekte te krijgen.
Geregeld zeg ik tegen mezelf dat ik bang ben voor ALS, dat die angst er mag zijn maar tot dat dat moment misschien ooit komt, ga ik genieten, dingen ondernemen en dagjes er op uit.
Makkelijker gezegd dan gedaan en ik worstel er nog steeds mee maar wellicht dat je er wat mee kan.
Groeten
Ik ben ten einde raad! (Verhaal 347)
- [ ] Veel plassen
- [ ] Pijn in onderrug
- [ ] Linker oog vooral savonds irritatie
- [ ] Tintelingen in benen
- [ ] Pijn in nek
- [ ] Onrustig
- [ ] Veel stress
- [ ] Slecht slapen
- [ ] Slecht doorslapen
- [ ] Band om de buik
- [ ] Vaak pijn in de zij flankpijn
- [ ] Soms moeite met evenwicht
- [ ] Vaak duizelig
- [ ] Snelle hartslag
- [ ] Weinig eetlust
- [ ] Afvallen
- [ ] Niet extreem moe
- [ ] Vergeetachtig
- [ ] Slecht korte termijn geheugen
- [ ] Niet kunnen ontspannen
- [ ] Doof gevoel in pink en ringvinger voor 30 seconden snachts
- [ ] Soms hele hand doof voor 30 seconden snachts
- [ ] Dronken gevoel
- [ ] Wazig gevoel
- [ ] Minder kracht in de benen
- [ ] Homeopaat geweest, gigantisch GABA tekort aangetoont
- [ ] Prescan van hoofd met oordeel alles was goed
- [ ] Bloed onderzoeken
- [ ] Huisarts bezoeken
Ik ben al overal geweest nu laatst ook bij de neuroloog en die zegt ook er is niks aan de hand. Maar de klachten blijven!!!!
Wat kan ik doen? Is er iemand met hetzelfde? Of ervaringen???
Ik ben ten einde raad!
Groet Rens
8ik herken me in bijna al je klachten en heb ook al diverse specialisten bezocht waaronder neuroloog (die ook bij mij aangaf dat er niets aan de hand is/lijkt). Ik heb wat uitgebreidere posts geschreven in andere topics op dit forum (met name bij Spiertrekkingen, omdat ik die er ook bij heb, maar dat lees ik bij jou niet terug).
Hoe gaat het inmiddels met je?
mvg
Nick
Je lever,mild..darmen ..heb je opgezette klieren ?of knobbels ergens ..? stress maakt dingen zo ie zo erger...en vooral darmen reageren heel erg erop.. blijven zeuren bij dokters als je niet vertrouwd...meeste mensen je een diagnose te geven door beetje voelen en niet iedere arts heeft godswaansheid en luisteren naar patiënten..vind die , niet eens met dokter?mag gewoon... proberen bij andere..maar stress....kan mensen lichamelijke echt ziek maken of zieker...kom voor jezelf op! dokter s kunnen moeilijk alle mensen vergelijken door een herkenbare klacht.zo n arts heeft mij bijna mn leven gekost bij een kijk operatie wat meeste artsen zowat slapend kunnen .. begrijp je me punt .heel veel sterkte.en you got this
Ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik herken veel klachten die ik maanden geleden heb gehad (sommige nu nog) maar ben zelf herstellende burn-out met angstklachten. Angstklachten zelf heb ik al wel een tijd voor de burn-out (vanaf m’n 25e) ben nu 42. Al zijn ze wel heftiger geworden door de burn-out.
Maar je bent idd jong (niet dat je geen burn-out kunt hebben) vond alleen de klachten vergelijkbaar. Hoop dat het inmiddels beter met je gaat!
Ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik herken veel klachten die ik maanden geleden heb gehad (sommige nu nog) maar ben zelf herstellende burn-out met angstklachten. Angstklachten zelf heb ik al wel een tijd voor de burn-out (vanaf m’n 25e) ben nu 42. Al zijn ze wel heftiger geworden door de burn-out.
Maar je bent idd jong (niet dat je geen burn-out kunt hebben) vond alleen de klachten vergelijkbaar. Hoop dat het inmiddels beter met je gaat!
Ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik herken veel klachten die ik maanden geleden heb gehad (sommige nu nog) maar ben zelf herstellende burn-out met angstklachten. Angstklachten zelf heb ik al wel een tijd voor de burn-out (vanaf m’n 25e) ben nu 42. Al zijn ze wel heftiger geworden door de burn-out.
Maar je bent idd jong (niet dat je geen burn-out kunt hebben) vond alleen de klachten vergelijkbaar. Hoop dat het inmiddels beter met je gaat!
Ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik herken veel klachten die ik maanden geleden heb gehad (sommige nu nog) maar ben zelf herstellende burn-out met angstklachten. Angstklachten zelf heb ik al wel een tijd voor de burn-out (vanaf m’n 25e) ben nu 42. Al zijn ze wel heftiger geworden door de burn-out.
Maar je bent idd jong (niet dat je geen burn-out kunt hebben) vond alleen de klachten vergelijkbaar. Hoop dat het inmiddels beter met je gaat!
Hypochondrie en HPV PAP 2 (Verhaal 401)
Ik wil mijn hart luchten, maar hoop ook op herkenning. Mensen die ook een afwijkende pap uitslag hadden.
Hoe gingen jullie ermee om?
Ik heb een herhaal uitstrijk consult die ik nog moet doen. Ivm mijn bevalling 6 weken geleden kan ik niet meteen terecht bij de gynaecoloog.
Het afwachten, het onzekere gevoel en doem denken veroorzaken doodsangst bij mij. Ik ben hier constant mee bezig. Want
"WAT ALS"? Dan is mijn leven voorbij en verlaat ik mijn 3 jonge kindjes. Waarvan een pasgeboren baby.
Help? Ervaringen
Angst voor hartklachten. (Verhaal 400)
Korte steken hart en rug (Verhaal 387)
Wie herkent dit en kan mij wellicht gerust stellen?
Ik heb al een tijdje last van hartoverslagen en soms voel ik ineens heel kortstondig (1-2 seconden) een steek vanuit mij hart die doortrekt naar mijn rug. Daarna is het weer weg, maar ik schrik daar steeds van.
Volgens de cardioloog is er met mijn hart niks mis, maar ik raak hier toch steeds een beetje van in paniek.
Hopelijk herkent iemand dit. Kan het een stress-dingetje zijn?
Bedankt alvast!
4Ja, ik ben wel bekend met chronische hyperventilatie en de afgelopen periode is op allerlei fronten erg stressvol geweest. Dat komt juist weer een beetje tot rust en dan word ik overvallen door dit soort klachten.
gr. Sandra
Bang voor iets aan mijn hart (Verhaal 399)
Ik heb een angst en paniekstoornis. Gisteren wandelde ik buiten en ineens kreeg ik een druk op mijn borst links. Was geen pijn maar druk en zomaar 5 seconde. Ik dacht o nee hart. Ik liep door voelde me wel heel slap en moe maar verder niks. Ik ben nog steeds heel angstig. Ook al is mijn hart 4 maanden geleden helemaal nagekeken en was alles prima. Op de één of andere manier vertrouw ik hier niet op. Ik denk echt dat het fout boel is en dat ik elk moment neer val. Nu voel ik me vreselijk kan nergens meer van genieten ben alleen maar daar mee bezig. Wie herkent dit?
1Ja, dit is heel herkenbaar. Ik heb een heel traject bij de cardioloog achter de rug, maar daar is niets uitgekomen. Af en toe blijf ik nog wel van die rare klachten houden en dat maakt heel onzeker. Veel sterkte!
De angst wordt een marteling (Verhaal 380)
Hoofdpijn
Pijn gezicht
Pijn kaken
Druk/ruis in oren
Strak gevoel in gezicht
Nekpijn
Pijn schouder bladen
Pijn armen
Pijn en tintelingen in handen en vingers
Pijn ribben/borst
Pijn in de maag
Pijn in mijn onderbuik
Afwisselende ontlasting
Soms bloed bij ontlasting
Pijn in bovenbenen en onder benen
Koude voeten
Tintelingen in voeten
Soms geen gevoel meer in grote teen
Ondertussen lekker gegoogled en heb ik eiersrokkanker, darmkanker, hersentumor, maagkanker, ms, als en ondertussen al 20 keer m’n eigen begrafenis gepland.
Maar sinds korte tijd ook veel klachten en angst voor een hartaanval zodra ik in bed ga liggen en wil gaan slapen,
Angst
Zweten
Onrust
Pijn op de borst
Pijn arm
Gevoel dat keel wordt dicht geknepen
googelen
Gevoel dat m’n hartslag heel hard klinkt in mijn oor als heftig pulserend
En uiteindelijk weer een nacht niet geslapen.
Ontspannen lukt niet meer, wat een vermoeiend iets is dit zeg. En wat ik ook doe ik kom er niet van af.
Herkent iemand ook al deze klachten ?
3Ook die oor en kaak’! Lees je op weinig plekken! Vandaar dat ik reageer. Een massage met uitleg bij voorbaat dat je hypochondrie hebt mag bij mij erg helpen.
Of een bezoekje aan de fysio!
Groetjes
Hoofdpijn
Pijn gezicht
Pijn kaken
Druk/ruis in oren
Strak gevoel in gezicht
Nekpijn
Pijn schouder bladen
Pijn armen
Gevoel dat keel wordt dicht geknepen
Gevoel dat m’n hartslag heel hard klinkt in mijn oor als heftig pulserend
Pijn op de borst (Vooral dit)
Pijn ribben/borst
Dit alles heb ik ook
Maar ook pijn onderrug, bovenbenen, middenrif en de hele rug tot aan mijn aan mijn pols aan toe, Slapende ledermaten soms of een zware been..
Vertigo (duizelig en wazig zicht)
Bij mij is TMD vast gesteld. Dit alles door oververmoeide kaakspanning.. (ook hoofdpijn redelijk vaak tot erg hevig) sinds ik een gebitje gebruik is de hoofdpijn af genomen en soms komt het nog wel voor maar veel minder intens en korter. ik heb een branderig gevoel in mijn schedel en gezicht , vooral in de neus. Zenuwen zeggen ze dan..
Zoveel klachten en angst (Verhaal 379)
Ik ervaar de volgende klachten:
Pijn schouderbladen
Pijn arm en hand -> tintelingen
Pijn ribben
Pijn maag/buik
Pijn onderbenen
Pijn gewrichten
Pijn kaken/kiezen
Wazig zien
Druk op oren
Pijn gezicht
Pijn nek
Bovenstaande klachten zorgen voor veel angst en door Google is dit allemaal erger geworden. Zodra ik naar bed ga ervaar ik sinds kort de volgende klachten:
Angst
Zweten
Pijn op borst ->linkerarm
Hartslag klinkt heftig
Gevoel dat keel wordt dichtgeknepen
En uiteindelijk de angst voor hartaanval.
Ook zodra ik nu richting buitenland ga worden mijn klachten van angst extreem en kan ik zelfs op vakantie niet meer ontspannen.
Zo vermoeiend en moedeloos makend, erkent iemand deze klachten?
3Spanningen en angst slaan enorm op mijn lichaam met name die pijn tussen de schouderbladen is geen spierpijn maar verkrampt gewoon waardoor ik zelfs anders ga ademhalen (lees hyperventileren) en voila de paniekaanval is er. Hele ellende vreet al je energie op.
Veel sterkte.
Mvg.R.
Heel erg herkenbaar! Hier zit het ook in m’n arm. Ook tintelingen! Ook m’n oor en kaak! Klote gevoel is dat hè!
Probeer hè kijken of je ook momenten hebt dat je het niet hebt en schrijf deze op!
Extreme angst voor borstkanker (Verhaal 116)
Ik voelde wat en ik was enorm geschrokken, ik krijg mijn eerste paniekaanval.
Gelukkig kon ik vrij snel terecht bij de huisarts en ook voor een echo. Het was gelukkig allemaal goed. Ik kon het daarna wel loslaten. Maar in januari dacht ik toch weer bij mezelf, laat ik weer eens controleren
En ik voelde in mijn andere borst iets, waardoor ik weer helemaal overstuur was. Ik ben weer naar de huisarts gegaan. En ik heb weer een echo laten maken, ook daarop was gelukkig niks bijzonders te zien.
In maart voelde ik weer wat in mijn rechter borst, ik mocht gelukkig weer voor een echo, ook dat was helemaal goed. Er is ook gekeken naar m'n klieren in mijn oksels en hals. Alles was netjes.
4 weken na die echo kreeg ik pijn op een specifieke plek in mijn borst, ik had niks geks gedaan dus ik was weer heel angstig geworden voot borstkanker. Ik ben naar de huisarts gegaan, die heeft mij onderzocht en die wees mij erop dat het een spier kwestie was, en niet mijn borst. Ook vertelde hij mij, om mij gerust te stellen dat je niet zo snel borstkanker kan ontwikkelen.
Ik heb nu al 3 echo's kort achter elkaar gehad, maar ik blijf maar angstig.
8 weken geleden voor het laatst een echo laten maken, en nu maak ik mijzelf weer helemaal druk omdat ik een klein deukje lijk te zien in mijn borst bij het optillen van die arm. Verstandelijk gezien kan ik mezelf overtuigen dat het niks bijzonders kan zijn, 8 weken terug was alles nog goed. Maar gevoelsmatig ga ik echt alle kanten op. Ik ben helemaal van slag.
Ik ben enorm zenuwachtig om te gaan douchen, en ik ben enorm zenuwachtig als ik mezelf moet omkleden, bang om iets te ontdekken bij mezelf.
Ik ben al bij de psycholoog sinds kort, dus dat loopt. En ik heb medicatie gekregen voor angst klachten. Maar het lost helaas niet veel op bij mezelf.
Ik ben zo bang geworden voor mn borsten, dat als ik de kans zou krijgen om ze te laten verwijderen bij wijze van spreken, dan zou ik daar geen 2x over na hoeven te denken. Daarnaast heb ik ook mastopathie, waardoor ik dus constant last heb van mijn borsten, dus ik wordt ook constant getriggerd door mijn eigen lijf.
Ik zou heel graag met andere vrouwen in contact willen komen die de specifieke angst hebben voor borstkanker als ik. Ik voel mezelf zo alleen hier in.
Bedankt voor het lezen!
20Mammo gehad en echo en niks aan de hand.
Radioloog zei: KAP MET VOELEN! Je doet jezelf meer kwaad dan goed met je eigen gedachten.
Zo herkenbaar, ik heb ook last van mijn borsten soms al 2 weken voordat ik ongesteld moet worden. Ze doen dan zo pijn, opgezwollen en voell dan van alles... Hobbels en bobbels, schijven etc
Nu heb ik dus een heel klein bultje/friebeltje aan de zijkant van mijn borst die ik alleen kan voelen als ik echt ga poeren met mijn vingers. Na de ongesteldheid is het friebeltje wel kleiner. Ik merk als ik stress heb dat ik vooral mijn borsten controleer, tegels, vorm etc steeds voelen en voelen en voelen. Heb zelfs mijn man laten voelen maar die voelt niets geks. Nu is het weer zo erg dat het denken en voelen me zo opslokt dat ik me het liefst wil verstoppen voor alles. Voel me zo bang, kwetsbaar en onveilig. Ik heb ook ptss en een gegeneraliseerde angststoornis. Herken dus zeker je verhaal.
En het groeit denk ik niet in een week naar uitgezaaide borstkanker
Ik kom graag met je in contact..
Lieve groet
Zullen wij in contact komen?
Ik kon het zelf allemaal opgeschreven hebben.
Ik durf zelfs niet eens naar mijn borsten te kijken, bang dat ik iets zie waardoor mijn angst weer getriggerd wordt. Heb al zo vaak een mammografie en echo gehad, en altijd alles goed! 6 maand geleden nog, maar door de stress val ik af en worden mijn borsten slapper waardoor ik allemaal deuken zie. En kan mijn gedachten niet de baas. Ben blij dat ik nu ook jullie verhalen lees, en ik niet de enige ben.
Misschien is dit een tip voor iedereen, mijn psychiater vertelde me vorige week wanneer ik teveel prikkels heb gaat de hypochondrie met je aan de haal. Hij zoekt iets waar je bang voor bent en zorgt dat je daarover gaat piekeren ipv inzien dat je rust nodig hebt en teveel prikkels gehad hebt.
Sterkte allen, ik dacht dat ik de enige was..
Ook idd een knobbeltje hoog in de borst gevonden, huisarts geweest maar toen kon ik de knobbel niet vinden maar wel een borstonderzoek gedaan en bij de oksel gevoeld maar kon niks vinden. Het zat me toch niet lekker dus ben weer teruggegaan en toen was er een vervangende arts. Zij ook weer borstonderzoek + oksel gevoeld maar ook zij kon niks vinden. Ik kon het knobbeltje toen gelukkig wel vinden en ze zei direct, nee joh dat is niks. En dan borstkanker ook nooit zo hoog begint (het zat helemaal boven naast de oksel). Het bleek om een verbindingsknobbel te gaan. Het vreemde is is dat ik dit volgens mij een aantal jaar geleden ook al eens heb gevoeld.
Toen was dat klaar, was mijn oksel weer raar en dacht ik iets te voelen of zien. Was van alles mis mee. Toch die borst niet goed, uitzaaing etc... Dat losgelaten (dacht ik), voelde de linkerkant van mijn nek ineens zomaar op een dag gezwollen aan en ik voel een soort druk. Ja hoor lymfeklier dacht ik, weer die cirkel met die borst... Toen heb ik gegoogled en ik kwam op een website waar stond dat gezwollen lymfeklieren ook wel eens verward worden met spierspanning. Dus kik naar de fysio en dat bleek idd want het zat helemaal vast. En hij kon helemaal geen zwelling zien terwijl ik nadrukkelijk zei dat ik dat gevoel heb. En als het dan toch een lymfeklier was geweest had hij dat direct gezegd tegen me "joh je moet hier even mee naar de dokter want dit is geen spier" ofzo.
Het was ook een opstapeling van dingen, vader verloren (toen was ik ook net 4 weken zwanger van de tweede) en met de diagnose zwanger van de eerste, kindje die heel veel schreeuwde (blijkt een licht verstandelijke beperking te hebben) die dan ook nog eens half 12 thuis kwam van school, 3 jaar lang thuiswerken (deze tijd 4 maanden in de ziektewet gezeten vanwege dit allemaal), aan een slechte te hoge tafel (ook tijdens de weekendden en dag dat ik vrij was?), weinig beweging, overgewicht (had 2 kinderen gekregen) en 2 x gestopt met de pil en ook 2 x weer begonnen (schommeling hormonen).
Nou dat ging prima, toen voelde ik ineens balletjes in mijn nek... Nou nou... meer hoef ik niet te vertellen. Ook gevraagd aan fysio want dacht ook aan spierknopen. Maar die zei niet echt van nee het zijn geen spierknopen maar ook niet dat het lymfeknopen waren. En hij weet dondersgoed het verschil.
Fysio ben ik dus een paar behandelingen geweest en zei nu moet je het verder doen. Ik had inmiddels ook een zit sta bureau. Hij zei ook dat hij sommige klanten naar de huisarts stuurt voor verdere onderzoek maar dat vond hij in mijn geval niet nodig want hij voelde niks raars in mijn nek of iets wat er niet zou moeten zitten. Dus ik was weer even gerustgesteld voor 3 weken.
Ik heb inmiddels een koper spiraal voor de hormonen genomen (en ben begonnen (aanraden van de acupuntuur) met magnesiumglycerofosfaat - MetaRelax zakjes) die de huisarts heeft ingebracht waarbij ik dacht ik ben er toch, kan je even naar die balletjes kijken. Hij heeft alle lymfeklieren rond het hoofd nagekeken en zei toen je hoeft je geen zorgen te maken hoor, het zijn gewoon je aanwezige kliertjes. Die heb je ontdekt, waarschijnlijk omdat je zo met je nek bezig bent. Ze zijn zelfs nog kleiner dan een erwt.
Toch wel eens vaak de gedachten van komt die druk niet van die kliertjes en is het dus toch niet goed maar dat is nu wel weg want ik beweeg nu veel en zit nu wel goed aan een bureau en niet te lang. En ik denk dat die zakjes ook goed helpen. Door stress nemen je spieren veel magnesium en die vulde ik dus weinig of niet aan.
Nu kom ik alleen weer ineens terug op een punt wat ik ook al heb gehad. Ik voel aan de binnenkant van mijn bovenbeen (echt het zitgedeelte zeg maar) aan de linkerkant een stukje weefsel wat harder is dan de rest. An de buitkant geen zwelling maar ik kan het vastpakken via de buitenkant en bewegen. Het voelt echt als weefsel maar dan niet zoals een vetbult ofzo. Sowieso voelt het weefsel aan de linkerkant op sommige plekken wat steviger aan dan aan de andere kant. Maar ik heb dit vorig jaar dus al met mijn moeder besproken en die zei ook al nee joh het voelt prima aan joh, dat kan. Nu dus weer een ander dilemma pff..
Ik heb nu al sinds een half jaar gevoelige linker tepel. Inderdaad continu aan het voelen, woelen en drukken.
Ook mijn linkeroksel voelt soms wat stroef. Maar als de poh zegt “ Mies ga is een massage nemen” dan doe ik dat niet. Iets met eigenwijs zijn?
Is af en aan ook echt wel weg! Maar de acceptatie is er dan niet. Ik ga het zo nog 1x laten controleren. Volgende week eindelijk die massage geboekt!
Vaak voor de menstruatie erg last (Verhaal 348)
2Wat vervelend je klachten.
Hier lijkt het ook gerelateerd te zijn aan mijn cyclus. Soms denk ik wel eens dat ik PMDD heb, alles is zo uitvergroot in deze periode.
Ik wens je het allerbeste. Ook voor jou is er hulp.
Liefs, Ilse
Angst door pijn (Verhaal 397)
Ziekteangst die mijn leven beheerst (Verhaal 351)
Ik ben 25 jaar en sinds een half jaar bang voor alle ziektes met een K. Ik was zwanger van mijn tweede zoontje en was onzeker en twijfelde over bloedverlies. In het ziekenhuis hebben ze een uitstrijkje gemaakt. Ik moest 2 weken wachten op de uitslag. Ik stond vanaf dag 1 al met 1 voet in het graf. Na een paar dagen kreeg ik mezelf niet meer onder controle de angst nam het over en ik pluisde heel internet af. Ik begon te trillen, paniekaanvallen te krijgen. Ik hoefde geen eten meer. Ik wist het zeker ik ging dood. Ik ben naar de huisarts gegaan ze hebben de crisisdienst voor me gebeld en gestart met medicatie.
Van de medicatie werd ik weer angstig door de zwangerschap, toch begonnen omdat ik niet meer voor mijn andere zoontje kon zorgen. De artsen zeiden dat stress erger was als het medicijn voor mijn ongeboren kind.
Daarna werd het slokdarmkanker, maagkanker 2 keer naar de huisarts geweest. Huisarts verwees me door naar KNO, maar voor die tijd had ik al een gastrocopie in het ziekenhuis.
Gelukkig niets aan de hand.
Op vakantie op ibiza voelde ik een bult op mn rug, weer weken aan kanker gedacht. Bij de huisarts na weken pas) niets aan de hand.
Bleek een athoroomcyste te zijn.
Bevallen van mijn zoontje. Door medicatie 1 procent kans op ademhalingsproblemen. Mijn zoontje huilde niet bij de geboorte, hij had een natte long en een klaplong. Ik durde niet eens te denken dat het met elkaar te maken had. Zal het dan toeval zijn? Want ik had wel een snelle bevalling die het ook kon veroorzaken.
Kortom mn gedachtes maken me helemaal gek. Ik denk altijd dat ik mijn kinderen niet zie opgroeien, ik durf niet voorruit te kijken. Soms durf ik niet eens te denken dat het goed met me gaat. Het maakt me misselijk. Deze ziekte beheerst mijn leven, ik heb een zoontje van 8 weken oud waar ik vollop van moet gaan genieten.
Afgelopen maandag, ik krijg mn broodje niet weg. Ik moest denken daan de KNO afspraak van huisarts, waar ik niet ben geweest omdat ik een gastrocopie heb gehad. Ja hoor keelkanker zit in mijn hoofd. Het zelfde liedje vanaf begin af aan. De ene keer denk ik je hebt deze klachten al meer als 3 jaar af en toe anders was je allang de pijp uit geweest mocht het kanker zijn had ik allang meer klachten gehad dan af en toe een broodje niet weg krijgen. Volgende week vrijdag kan ik pas terrecht. Het is killing.
Sorry voor het lange verhaal maar het lucht op.
4Ik versta volledig wat je bedoeld. ik ben een 44 jarige gast en ik heb ook al lang hypochondrie. Van het minste dat ik heb denk ik dat ik ga doodgaan.(ter ergenis van mijn vriendin soms)
Is inderdaad lastig leven met die ziekte. zo erg dat je soms vergeet te leven. Op het einde van de rit soms denk ik dat we meer bezig zullen geweest zijn met ziek worden en dood gaan dat er met ons op termijn eigenlijk niets zal overkomen. Maar maak dat je brein maar eens wijs. pfffff zo vermoeiend.
K denk dat aanvaarden een groot hoofdstuk is. Als het zo is dan is het zo als we ziek worden en iets hebben. Ik probeer er ook aan te werken. Je bent niet alleen dat wou ik juist zeggen!!! je bent nooit alleen :)
grtz
Elke dag is een doodstrijd die niet moet worden gestreden
Verder let ik ook echt op alles. Elk pijntje voel ik en gaat mijn hart sneller kloppen. Ik geniet daardoor echt minder. Om gek van te worden. Ik sta ingeschreven bij de ggz voor hulp, want alleen kom ik hier niet meer uit.
Mijn verhaal 389 sluit volledig aan bij wat jij doormaakt.
Ik heb er bijna nooit over gesproken en er ook niets aan durven doen.
Door al die verborgen angsten noem ik mijn leven een "verloren" leven.
Ik ben nu 72 en nog steeds elke dag bang.
Pak alles aan wat jou kan helpen, zoek hulp en laat al die mooie komende jaren met man en kindjes niet verloren gaan.
Veel moed en kracht gewenst, liefs Daan
Aankomen (Verhaal 396)
Laat dat nu een van mijn grootste, naast alle andere hypochondrieangsten, angst zijn.
Ik slik dus geen medicatie omdat ik daardoor dikker word.
Op die manier is er geen verlichting te vinden,
Ik ben wanhopig
Is dit ook hypochondrie? (Verhaal 394)
Een vriendin van mij heeft sinds kort last van gedachtes over ziek zijn. Het begon een week of 6 geleden. Ze was steeds niet lekker geweest en was eigenlijk weer fit alleen bleef ze last houden van schouderpijn. Na onderzoek bij de dokter bleek er niets aan de hand te zijn. Ze werd hier niet veel rustiger van dus is er een long foto gemaakt omdat ze bang was dat ze longkanker zou hebben. Dat was ook goed en ze was eigenlijk een week of twee wat rustiger. Alleen begon het toen met haar buik, haar ontlasting was (waarschijnlijk door spanning) wat dunner geweest en kort daarna moest zij twee keer per dag naar het toilet voor een grote boodschap. Nu denkt zij aan darmkanker en zegt ze dat ze van haar huisarts nodig heeft dat hij onderzoekt en kan laten weten dat dit niet zo is. Echter heeft ze wel andere kwaaltjes soms ook, zoals droge ogen of ineens eczeem waar ze dan geen gedachtes over heeft. Als ze gedachte heeft aan kanker komt ze er eigenlijk niet vanaf. Afleiding, praten, helpt allemaal deels maar de gedachten blijven stromen.
Nu vroeg ik mij af of dit ziektevrees kan zijn, omdat ze het niet met alles heeft? En er ook periodes zijn (kort) dat zij geen gedachtes aan deze ziekte heeft… En wat zouden jullie adviseren om te doen om haar het beste te ondersteunen? Naar de huisarts laten gaan of juist beter niet? Wat kan ik het beste zeggen/vragen om haar het beste te ondersteunen?
1Medicatie (Verhaal 395)
Ademstilstand/stokt (Verhaal 390)
1Angsten (Verhaal 391)
Ik heb sinds zo’n 3 jaar last van angst en paniekaanvallen, ik ben 22 jaar. Ik heb hier nooit met iemand over gepraat maar sinds kort heb ik het tegen mijn ouders verteld en valt er een last van mijn schouders. Ik ben in gesprek gegaan met de huisarts en heb een doorverwijzing voor een psycholoog. Helaas is er hier een wachttijd van een halfjaar. Ik merk sinds ik erover durf te praten dat het erger wordt bij alles wat ik voel maak ik mezelf helemaal gek. Sinds 2 weken merk ik dat ik minder goed zie waardoor ik mezelf vanalles aanpraat terwijl het waarschijnlijk gewoon nodig is dat ik een bril/lenzen krijg. Zo ook vandaag voelde ik een bultje in mijn nek waardoor ik mezelf alweer helemaal gek aan het maken ben wat het kan zijn. Mijn ouders zeggen dan dat er niks aan de hand is maar ik blijf erover malen.
Iemand met wie ik erover kan kletsen?
Groetjes
1
Ben nu 61 jaar maar het gaat niet over (Verhaal 340)
Vanwege puntbloedinkjes op voeten bloed moeten laten prikken, dokter zei, bloeduitslagen goed, maar ik kan ze zelf inzien en zag dat er een paar net tegen over net over de grens heen zaten, dus nu spookt leukemie weer door mijn hoofd. Ik wil er vanaf en een normaal leven leiden zonder al deze angsten. Heb al eens een psycholoog bezocht hierover maar ook dat hielp niet. Nu twijfel ik weer, de huisarts zal de bloeduitslagen toch niet verkeerd geinterpreteerd hebben?
1Al meer dan 15 jaar last van aambeien (Verhaal 98)
Beste lotgenoten,
Ik heb al meer dan 15 jaar last van aambeien waardoor ik soms wat bloed verlies.
Ik werd al 2 keer behandeld voor mijn aambeien omdat deze te hevig en elke dag na de ontlasting gingen bloeden.
Na de behandeling ging het een aantal jaren goed , maar de aambeien komen telkens terug.
Ik denk altijd dat er iets erg aan de hand moet zijn.
Hoe meer ik google hoe angstiger ik word .
Dan denk zoals altijd aan darmkanker.
Hiervoor heb ik 9 jaar geleden een coloscopie laten doen.
Er werd niks afwijkend ontdekt.
Dus geen darmkanker.
Toch ben ik er niet zeker van, ook al zeggen medische bladen dat je na een grondig darmonderzoek 10 tot 15 mag gerust zijn voor darmkanker.
Toch blijft de angst.
Vriendelijk groet
Guido
5Ik zelf heb ook dit probleem en ben ook hypochonder. Ik heb sinds aantal jaar last van aambeien die soms bloeden. Ik ben extreem bang en durf bijna niet meer naar toilet te gaan. Ik liep vroeger elke dag en heb nog een marathon gelopen. Nu durf ik dit niet meer.
Het is extreem lastig. Ik ben constant gespannen.
Wat helpt er bij jou om aambeien te vermijden?
Groetjes!
Ben er nu 42 en elke keer denk ik dat het weer iets veel erger gaat zijn.
Als ik dan van de proctoloog kom zegt mijn vriendin altijd ,zie je wel zijn aambeien.
Als het iets anders was hadden ze al lang andere onderzoeken gedaan.
Maar ik ben dan nog aant piekeren.
Wordt er gek van met momenten.
En op Google staat alleen het ergste .
Je hebt geen dag dat je aan iets erg denk ,dat maakt mij zo moe met momenten.
Altijd leven met angst.
Mvg
Alles is meteen kanker.
Al jaren aambeien.
Als ze groot zijn en er knapt een heb ik een paar dagen helderbloed bij afvegen of na ontlasting.
Is het dan weer over gaat het weer.
Zijn door de dokter nagekeken en het zojn aambeien, maar toch.
Slik nu ook anti-depressiva.
Bah wordt gek van mijn eigen
Nu al vele jaren geen last meer..i na het poepen kontje goed afvegen, daarna schoonpoetsen met uiercreme van Kruidvat.. ben erg blij ermee.
Alleen met uiercreme?? Helpt dat dan tegen de pijn van aambeien?
Optimist
Chronische hypereventilatie (Verhaal 388)
ik heb sinds een 8tal jaren chronische hyperventilatie.
Bij de minste emotie die ik voel, steekt die hoge ademhaling alweer op. Door die hyperventilatie heb ik ook allerlei angsten ontwikkeld die me erg onzeker maken.
Ik heb al jaren het gevoel me amper volledig te kunnen ontspannen. Gelukkig ben ik erg sportief en kon ik in het verleden via mijn hardlopen deels mijn gespannen gevoel wat wegwerken. Ik kamp de laatste jaren regelmatig met blessures in de vorm van ontstekingen. Mijn lichaam heeft deze steeds goed kunnen opvangen. Tot enkele maanden geleden...
Door omstandigheden ben ik de laatste maanden in een stressvolle (ben wel stressgevoelig) situatie terechtgekomen en geeft mijn lichaam duidelijke signalen.
- hoofdpijn
- wazig gevoel
- spanning nek, schouders, rug
- pijnlijke onderrug
- weinig concentratie
- slapende ledematen
- moeilijk uit mijn woorden geraken
- blessures aan beide knieën
Jammer genoeg kan ik nu al maanden niet meer sporten en me dus ook niet afreageren terwijl dit me altijd heeft staande gehouden.
Ik heb de laatste tijd erg veel last van schokjes in mijn lichaam en een voos gevoel in mijn rechterbeen. Onlangs via mijn HA bij een fysiologische arts geweest en alles blijkt in orde te zijn. Ze merkte wel op hoe gespannen al mijn spieren zijn. Ik moet dringend rust vinden en minder 'in mijn hoofd' zitten. Ze heeft me wat opgelapt door in mijn onderrug en mijn dijen spierontspanners in te spuiten.
Sinds een kleine week heb ik ook last van spiertrillingen. Vooral in mijn kuiten en dijbenen. Deze voel ik vooral als ik in rust in de zetel lig en ook wanneer ik in bed lig. Mijn slaapkwaliteit gaat bijgevolg ook achteruit.
Pffff... waar is die zorgeloze ik toch naartoe...
Ik doe aan mediteren en ga dagelijks wandelen. Ik probeer zoveel mogelijk positief te denken en ga ervan uit dat ik niets ernstigs mankeer.
Het doet deugd te lezen dat mensen in dit forum hetzelfde ervaren.
Ik hoop ergens onderweg asap mezelf terug te vinden.
Iemand raad? (Verhaal 335)
En sedert dan zijn alle klachten ontstaan, veelal wisselend maar soms ook langer aanhoudend.
Ik ben reeds meer dan een jaar met relatief succes in behandeling bij een psychiater(spreekt van een pieker-angststoornis/hypochondrie (combinatie gesprektherapie/ sedert januari medicatie) .
Sedert de opstart van de medicatie heb ik nu regelmatig diarree maar toch maak ik me zorgen. Ik Google er terug maar op los en met toenemende (ernstige) ziektevrees. Ik ga regelmatig op controle bij de huisarts en men vindt momenteel niets afwijkend. Ik weet niet wat ik nog moet doen. Soms vraag ik me af of me niet volledig moet laten onderzoeken? Cardioloog, echo hals, gynaecoloog, bevolkingsonderzoeken (darmonderzoek/mammografie) waren geruststellend. Maar toch blijven de klachten. Het is inderdaad een hel en belemmert mijn functioneren in de vrije tijd en sociale contacten (ben alleenstaand) . Het werk was tot het laatste heel intens maar had daar nauwelijks klachten.... ? Iemand raad? Is het herkenbaar?
Een reactie zou fijn zijn.
1Lichamelijke klachten bij angst (Verhaal 386)
Toch kamp ik sinds een half jaar met paniekaanvallen (plots zweten, benauwdheid, brok in keel, duizelig, zeurend gevoel op de borst). Deze lichamelijke klachten zijn sinds een half jaar ook continu aanwezig. Tijdens een paniekaanval ga ik steeds uit van het ergste en link ik deze gewaarwordingen steeds aan mijn gecorrigeerd vaatprobleem. Ik denk dan steeds aan een plotse dood, hartinfarct, aortadissectie, hersenbloeding,… Noem maar op.
In het afgelopen half jaar onderging ik een MRI-scan van de longen en hoofdslagaders/hart , werd ik door 4 verschillende cardiologen (UZ Leuven, spoeddienst ziekenhuis Hasselt, spoeddienst ziekenhuis Genk) onderzocht, bezocht ik mijn huisarts 100 keer. Niets onrustwekkend werd er gevonden.
Ik ben al enkele weken in behandeling bij een psychiater, een ademtherapeut, maar toch blijf ik met mijn ongegronde lichamelijke klachten rond lopen.
Zijn hier mensen die kampen met dezelfde mentale problemen? Ik zou graag willen weten hoe jullie, met de vele lichamelijke klachten die van spanning komen, omgaan?
2Ademhalingsoefeningen gaan niet binnen een paar weken goed, zolang je met je gedachte en angsten blijft zitten heeft ademhalingsoefeningen doen helemaal geen zin. Dat is meer om je te leren voorkomen om een aanval tegen te houden. Goed ademhalen is goed maar nutteloos als je door het gepieker onbewust ‘weer verkeerd’ gaat ademhalen.
Heel goed van je dat je hebt gekozen voor een psychiater. Ik hoop voor je dat je het vlug kunt accepteren voor wat het is en waar je tegenaanloopt enz
Hoe ik er mee omga is, nogal lastig.. Ik krijg vaak tijdens rust pas klachten en dan let ik teveel op de mijn lichaam en heb bijna altijd last van gespannen spieren, andreline gevoel in mijn lichaam. Vervolgends kortademig pijn op de borst, hart overslagen en vooral spierpijn en hoofdpijn en van alles eigenlijk wel zo’n beetje gehad. Zelfs zo gespannen geweest dat ik migraine heb gehad voor het eerst vorige vrijdag en zelfs hevige koliek pijn tussen de schouderbladen gehad . Heb een onderzoek laten doen van me bovenbuik vorig mei en alles zo’n beetje laten na kijken maar niks gevonden en weten niet waardoor of waar het vandaan komt dan vermoedelijk veel stress. Het is voor mij heel moeielijk te accepteren en te geloven maar stress kan alles met je lichaam doen kennelijk. Wat mij wel wat helpt is afleiding zoeken en de gedachte om proberen te draaien naar iets positiefs, in ieder geval vanuit gaan dat het niet erg is wat er gevoeld word.
Spiertrekkingen in mijn hele lichaam (Verhaal 177)
Ik heb al jaren last van de angststoornis hypochondrie. Soms gaat het door therapie even goed maar daarna slaat het weer keihard toe.
Ik zit nu in een heel diep dal doordat ik sinds 5 dagen spiertrekkingen voel in mijn hele lichaam. Dus mn spieren trekken samen en dat zie je bewegen, ik voel het in mijn benen, armen, billen, buik overal eigenlijk. Ik heb een lange periode veel stress gehad en de trigger voor de hevigheid van de ziekte angst op dit moment is een familie lid die ernstig ziek is geworden.
Vorige week naar de huisarts geweest, geeft aan dat het fasculisaties zijn en door stress en spanning kan komen. Ik ben niet gerustgesteld. Ik ben vandaag na een paar hevige paniekaanvallen naar de spoedeisende hulp gegaan.
De eerste hulp Arts heeft me lichamelijk gecheckt, ze heeeft overlegd met een neuroloog en twee andere artsen. Zij zagen helemaal geen noodzaak voor een diepgaander onderzoek wat ik wel graag wilde als geruststelling.
Heeft iemand ervaring met spiertrekkingen in het hele lichaam, want ik ga weer niet slapen vannacht
19Weet je wat zo gek is, toen ik met mijn vrouw in de wachtkamer zat voor het onderzoek zag ik dat je op haar voeten ook ziet dat er spiertrekkingen zijn. Dus ik vraag "is dit je nou nooit opgevallen?" waarop zij zegt "nee, eigenlijk niet".
Spiertrekkingen is een normaal verschijnsel. Stress en angst (als hypochondrie) wakkeren het aan. En wij, wij gaan er op zitten letten en er van alles over opzoeken.
Ik weet dus precies waar je doorheen gaat.
Onlangs reisvaccinaties moeten halen en die lijken het getriggerd te hebben.
Voel me vooral angstig.
Heb bloedonderzoek gehad en neurologische check bij huisarts. Was allemaal goed.
Wanneer ik mezelf kan afleiden gaat het prima. Zodra ik tot rust kom komen ze; hele korte snelle spiertrekkingen. Daar kan ik dan onrustig van worden.
Het helpt gek genoeg om jullie verhalen te lezen. Dat ontspant soort van.
Tot nu toe heb ik vanalles geprobeerd, maar NEI therapie heeft me tot nu toe het verste gebracht. In ieder geval wat meer rust.
Maar nu voel ik een soort van spierzwakte en verzuring in armen en benen. Zij geeft aan gaat dit erg allemaal bij kan horen: ivm een nieuwe balans vinden. Maar hierdoor wel weer een nieuwe angst erbij.
Ik hoop dat iemand een keer kan zeggen dat het goed komt..
Het is jammer dat velen uiteindelijk niet meer reageren op hun eerdere posts zodat mensen die er midden in zitten (zoals ik nu) beter weten hoe eea uiteindelijk is verlopen. Gezien ontbreken van updates ga ik er maar vanuit dat het met de meesten/iedereen uiteindelijk beter is gegaan.
Hoor graag als er ervaringsdeskundigen zich herkennen in dit beeld!
ik stuur deze update omdat ik het zelf heel prettig vond om ook van andere mensen op diverse forums te lezen hoe het hen uiteindelijk is vergaan. Hopelijk helpt mijn ervaring om jullie als lezer ook wat rust te geven aangezien ik weet wat het is om met deze angst te moeten leven (voor mij waren de afgelopen 4 weken heel stressvol/angstig namelijk).
Ik ben eerst nog teruggegaan naar de huisarts die wat basis zenuwtesten heeft gedaan. Die waren bijna allemaal goed, behalve dan dat ik een hoge rigiditeit / spierspanning in mijn benen had. Ook al waren 9 van de 10 uitslagen goed, toch bleef bij mij dan vooral die ene test die niet goed was hangen en maakte me daar weer meer zorgen om (zo werkt het bij hypochonders denk ik).
Ik werd doorverwezen naar een neuroloog maar de wachtttijd daarvoor bedroeg ca 3 maanden. Ik heb mijn huisarts toen aangegeven dat ik het mentaal niet op kon brengen om zo lang te moeten wachten, dat vooruitzicht was echt een hel.
De HA heeft voor me gebeld met neurologie van het ziekenhuis en (denk) vooral vanwege mijn mentale toestand dat ik al binnen 2 dagen langs mocht komen.
Deze neuroloog heb ik vanochtend bezocht, hij heeft mijn verhaal aangehoord en nog een keer diverse testen gedaan (deels zelfde als de HA en deels nieuwe; maar geen metingen of scans oid). Hij gaf aan me met zekerheid te kunnen zeggen dat ik geen ALS heb. Alle testen waren goed, ik heb geen verlies van spierkracht en de spiertrekkingen die ik nog altijd heb bevinden zich op diverse plekken (bij ALS begint het vaak op 1 plek, meestal een ledemaat). Bovendien zijn de spiertrekkingen dan vaak heftig en goed/constant waarneembaar, dat is bij mij niet het geval. Vreemd genoeg moet ik zijn geruststellende woorden nog laten landen lijkt het. Wie ben ik om zo'n ervaren specialist in twijfel te trekken en bovendien lijkt ALS dus een ander verloop te hebben, maar ik denk dat ik te lang in een angst-modus heb gezeten om direct te accepteren dat het een "benign" (zoals hij het noemde) aandoening is (denk dat hij daarmee doelt op BFS wat je ook veel tegen komt). Ik mag medio januari nog eens terugkomen om te zien hoe het dan gaat en tot die tijd vind ik hopelijk de mentale rust weer terug.
ik ben een maand verder en heb nog steeds wel spiertrekkingen over hele lijf (ene dag meer dan de andere dag dat wel) en tintelingen, vooral in rechtervoet, rondom stuitje en soms in gezicht. Daarnaast elke nacht een slapende arm. Heb de 22e een soort van laatste checkup bij de neuroloog.
Hier wat meer rust in m'n hoofd gekregen de laatste paar weken, waardoor de spiertrekkingen ook minder zijn. De focus ligt minder op mijzelf, maar....
De focus ligt nu op mn dochter die al 4 maanden slijm heeft en wat heb ik gedaan, Googlen! Wat komt eruit : taaislijmziekte. Ik word werkelijk moe van mezelf. Nu maak ik me weer mega zorgen om de mensen om mij heen. Pffffff...
Geboren met een hartafwijking (Verhaal 374)
De laatste tijd kamp ik met vreselijke angst voor ernstige ziektes (lees de ziekte met een K).
Ik voel me de laatste tijd, naast permanent gestresst, erg opgeblazen in de bovenbuik, rommelende darmen en soms verstoorde stoelgang. Ook heb ik last van boeren, winderigheid en reflux. Laatst ging ik hiervoor naar de dokter, maar die vertelde me dat alles normaal klonk en voelde, ook mijn bloedwaardes waren volledig inorde. Een week of 2 later zag ik op tv iemand die met buikpijn naar de dokter ging en geconstateerd werd met buikvlieskanker. Ik googlde snel en al snel leken een aantal symptomen overeen te komen. Ik brak in tranen uit en zag mijn leven zo voorbij flitsen. De volgende ochtend dacht ik dat ik van alles zag en voelde dus besloot ik naar spoed te gaan. Wederom bloed getrokken, en alweer was er niets te vinden. Alles zag er normaal uit, alles klonk normaal en ik moest me niet druk maken. Een paar dagen was ik gerustgesteld en had ik geen klachten meer, maar na een aantal dagen bekroop de stress me weer en kwamen de klachten terug (of andersom). Herkent iemand deze klachten als gevolg van stress/hypochondrie? Ik vrees altijd, wat als de dokters iets missen, ze hebben ten slotte geen scan gedaan...Weliswaar omdat ze daar geen enkele aanleiding toe vonden. Toch blijven de gedachtes door mijn hoofd spoken. Ook al is het compleet onrealistisch. Ik ben intussen opzoek naar psychologische begeleiding, want ik trek het niet meer. Hopelijk herkent iemand dit. Ik vind in elk geval al erg veel steun in verhalen van anderen te lezen.
1Ik herken mezelf in alles wat je hier beschreven hebt. Ik ben zelf ook geboren met een hartafwijking. Ik ben ondertussen 35 jaar en leef een normaal leven.
Ook ik kamp het voorbije half jaar met angst en paniekaanvallen. Ik liet me inmiddels door 5 verschillende cardiologen onderzoeken, liet elke maand mijn bloed onderzoeken, had een MRI-scan van de longen, de grote bloedvaten en het hart. Alles is perfect in orde en toch blijft mijn lichaam me signalen (benauwdheid, zweten, onrustig, zeurend gevoel borstkas en rug) geven dat er lichamelijk iets mis is.
In rationele momenten weet ik dat het een mentaal probleem is. In paniekmomenten ben ik er van overtuigd dat ik zal sterven.
Ik kan je maar één advies geven. Heb vertrouwen in je huisarts/cardioloog. Ga in behandeling bij een psycholoog/psychiater en ga langs bij een kinesist die gespecialiseerd is in chronische hyperventilatie.
Veel sterkte. Laat de angst je leven niet verpesten!
Ik vertrouw nu de kno arts weer niet (Verhaal 334)
Grtn marco
4De dokters behandelen je als een nummertje op een scherm en ze hebben een agenda elke dag met daarin bv 15minuten tijd voor elke patient, en ze proberen hier niet van af te wijken. Ik ben zeer ontgoocheld in de Belgische medische wereld... Ik voel me precies een hypochonder terwijl ik gewoon correcte diagnoses wil en geholpen wil worden voor mij klachten!
Ook hier dezelfde klachten. Ik loop al ruim
Een half jaar met keelklachten en diverse keren langs huisarts geweest. Ook een dik gevoel keel soms en idee van voedsel wat niet lekker zakt. Heb uiteindelijk verwijzing kno gekregen. Vandaag langs kno arts geweest en er was bij mij (naast geïrriteerde keel) niks ernstigs te zien in keel. Wel wordt ik nu getest op allergien dus er is bloed afgenomen. Als hier niks uitkomt wellicht toch maagzuur wat daar loopt te irriteren.
We wachten af.
Een mede hypochonder
Kan dit allemaal ontstaan door puur en alleen stress en angst? (Verhaal 329)
Ik ben op reis met mijn ouders en broertje en heb een aantal uur geleden de ergste paniekaanval gehad tot nu toe.. als ik hiervoor al 100% zeker was dat ik ging sterven, nu 200% dan. Trillende handen, zweet, tintelingen,.. zal iedereen wel bekend klinken, maar wat het meest stoorde is dat vervelende gevoel aan mn linkerarm en borst. Ik kan het niet uitleggen wat ik ervaar, maar het is een onaangenaam gevoel alsof er daar steeds “iets” zit.. wanneer het felste moment van de aanval wegtrekt is het gevoel in mijn arm en borst daarom ook niet meteen weg… herkenbaar Voor iemand? Ik ben iemand die vreselijk veel schrik heeft om te sterven en wel door een hartaanval. Ik zit deze vakantie al bijna dagelijks te vrezen dat ik niet terug nr huis ga gaan..
Mijn vraag echter is of er nog mensen zijn die verspreid over de dag veel verschillende klachten ervaren. Ik heb soms pijn en dan weer een steek of een trekkend gevoel aan de borst rond het hart en gelukkig zelden een hartklopping of overslag(als ik dit ook nog had moeten hebben bij de aanval van vandaag was ik erin gebleven van de schrik). Ik ervaar ook vaak steek/pijn/trekking tussen mijn schouderbladen en nu ook rare gevoelens in de linkerarm. Soms een pijntje, een ditje een datje
Geloven jullie dat dit allemaal kan ontstaan door puur en alleen stress en angst/ gespannen/ ..
2Ik weet zeker dat hyperfocus op lichamelijke klachten de klachten ook werkelijk versterkt.
En dat stress en angst het nog erger maakt. Ik weet het zeker, omdat ik dit zelf ook ervaar. En na onderzoeken ik dan niets mankeer en de pijn dan vaak ook weer weggaat (na geruststelling), maar dat het vaak dan weet ergens anders ontstaat en dan ik dan alleen daar aandacht voor heb en die pijn weer heel erg is. Totdat ik weer geruststelling heb....dat is dus echt wat mijn brein veroorzaakt.
Mijn tong trilt - heb ik ALS? (Verhaal 10)
Het is verschikkelijk.. Bang voor elke ziekte die er maar is. Maar waar ik het meest bang voor ben is ALS en kanker.
Er is een periode dat ik nergens last van heb, dan voel ik me vrij, vrolijk en geniet ik, maar dan ineens speelt de ziektevrees weer op. En wanneer het weer opspeelt lijkt het wel 10 keer erger te worden dan de keren er voor.
Ik ben hiervoor al bij de psycholoog, ik denk nu dat ik er zo’n 5 keer ben geweest. Ik had dan ook erg het gevoel dat dit mij ging helpen en na het derde gesprek dat het mij goed afging. Maar niets is minder waar.. Ik ben weer bij het begin.
Sinds deze week weer ergst last van ziektevrees. Het begon bij een trilling van mijn tong, ik dacht ik ga even googlen, maar dit had ik dus absoluut niet moeten doen. Mijn wereld staat op zijn kop. Ik kan alleen nog maar denken aan de trilling in mijn tong waardoor ik nu denk dat ik ALS heb. Kom op he? Ik ben 26 jaar.. maar wanneer ik aan mijn leeftijd denk, helpt het niet. Ik denk alleen aan 1 ding en dat is die ziekte. Ik word gek. Niemand kan mij gerust stellen, mijn psycholoog niet, mijn arts niet, mijn ouders niet en zelfs mijn vriend niet. Ik krijg alle symptomen van de ziekte erbij. Waardoor ik gewoon niet meer kan functioneren. Ik ben in de ziekte wet gegaan. Want werken heb ik geen zin meer in.. Het enige wat nog telt is bevestiging zoeken voor mij. Zo erg is het al. De arts heeft mij ook verteld dat ik nu enorme stres ervaar. En stress kan veel lichamelijke klachten geven. Maar ik denk alleen nog maar aan ziektes..
Zijn er meerdere mensen die het erger ervaren dan de keren ervoor? Dat de ziektevrees steeds erger en erger word?
19He kim.
Ik snap helemaal wat jij mee maakt. Ik heb zelf ook al 4 maanden last van mijn armen en benen. En daar komt steeds meer bij. Onder rug soms borst tintelingen blauwe plekken enz. Maar ja let ook wel op alles! De internist heeft mij goed onderzocht en 5 busjes bloed afgenomen. Allemaal goed de neuroloog heeft gekeken allemaal goed. Nou gaat die voor mij een spier zenuw onderzoek doen maar dat vond hij niet eens nodig. Dus waarschijnlijk is het toch stress en geloof ik daar weinig van en denk ik alleen maar zitten we wel in de goeie richting te kijken. Gek word je er van.
Ik heb dit ook.. het is nu 2019
Eng is het. Ik ben 28.
Muscle twitching over me hele lichaam.. vele denken aan bfs.. zie youtube.. we zijn niet de enige.
Als je vragen hebt voeg me toe op snapchat hussienfayez19
Ik merk dat hier weinig echte gesprekken worden gevoerd... wees bewust van je onbewuste brein... onbewust geef je brein opdrachten door die jij hebt waargenomen(gelezen) op dokter google.
Hoi Kim,
Wat vervelend te lezen dat je hier last van hebt.
Jouw verhaal is zó herkenbaar. Hier ook de grootste vrees voor ALS en kanker. Het Googlen maakt het er uiteraard niet beter op, maar ik voel daar een soort drang toe waardoor ik het niet kan laten.
Ik kan voor mezelf nog niet iets vinden wat helpt, maar ik wilde je alleen laten weten dat je niet de enige bent.
Groetjes,
Mia
Ik herken je problemen helemaal! Ook ik ben erg bang voor ALS vanwege trillingen in mijn benen. Ik kan dan niet meer functioneren.
Het liefst zou ik ook niet meer willen werken.
Hoe gaat het nu met je?
Hoi Kim,
Ik ken je verhaal uit duizenden! Ook ik heb enorme last gehad van trillingen (fasciculaties ook wel genoemd) in mijn hele lichaam, overal. Uiteraard hiervoor gegoogled en toen de angst voor ALS gekregen. Ik was zo bang dat ik hunkerde naar te tijd dat ik kanker vreesde (daar kan je tenminste nog wat aan doen in de meeste gevallen).
Ik heb een hele goede huisarts en daarnaast een vriendin die geneeskunde studeert. Hun heb ik dan ook overladen met deze fasciulaties en angst voor ALS. Deze trillingen zijn een zeer bekend verschijnsel van mensen met een angststoornis. Wanneer je angstig bent, span je onbewust continue je spieren aan. Ook staat je zenuwstelsel op scherp. Deze systemen raken op een gegeven moment door de angst en stress overprikkeld en daardoor krijg je de fasciculaties. Zie het als een ander soort spierpijn. Daarnaast kan een magnesiumtekort zorgen voor fasciculaties. En je raadt het al, de magnesiumvoorraad in je lichaam wordt zwaar uitgeput in tijden van stress / angst.
Tot slot: Fasciculaties is niet het eerste symptoom van ALS. Dit begint met overduidelijke spierzwakte. Pas in een later stadium krijg je de trillingen. Een huisarts kan door middel van een basis neurologisch onderzoek al je hersenzenuwen testen. Wanneer zich hier geen bijzonderheden voordoen is het echt goed. Bij mensen met een spierziekte gebeuren er namelijk wel afwijkende dingen tijdens dit onderzoek die verder onderzoek bij een neuroloog vergen.
Hoop dat bovenstaande (in combinatie met je jonge leeftijd waarbij het echt extreem zeldzaam is) je gerust stelt. Laten we hopen dat er in de komende 10-15 jaar een medicijn wordt gevonden :).
Hallo Kim, Ik heb bijna de zelfde klachten als jou. Ik heb er ook al meerdere jaren last van. Het begon een jaar of 7 geleden dat ik overal op ging letten en dat ik de deur plat liep bij de dokter. 3 jaar geleden was ik doodsbang dat ik een vorm van Lymfeklierkanker te hebben want ik dacht een bultje te voelen onder mijn oksel dus daar ben ik toen voor bij de dokter geweest en die heeft me toen door gestuurd naar de psygoloog. Ik heb toen uiteraard wel steun proberen te zoeken op google maar dat is uiteraard niet gelukt. Toen dat eenmaal over was zeg maar ging het een tijdje goed tot vorig jaar. Ik voelde toen een spiertrillingkje en ben toen gelijk weer gaan Google en dan kom je natuurlijk uit bij symptomen van ALS en MS. Ik raakte vervolgens helemaal in paniek waardoor ik aan niks anders kon denken dus ben toen weer naar de dokter/ psygoloog gestuurd wat in eerste instantie niet bleek te helpen. Ik heb toen ook 2 maanden in de ziektewet gezeten want die ziekte was het enige waar ik toen aan kon denken. In mijn ogen kreeg ik ook steeds meer klachten erbij zoals spastische bewegingen want op een willekeurige avond schoot mijn voet een hele andere kant op toen ik op bed lag. Hier ben ik toen ook me naar de dokter/psygoloog geweest en die hebben me toen ook uitgelegt dat dat volkomen normaal is alleen dat dat meestal gebeurt in je slaap. Dat heeft een paar weken geduurd maar heb tussen tijds wel alles op geschreven en dat gaf ook wel een vorm van rust. In die periode heb ik heel slecht geslapen en moest toen ook slaap pillen slikken om in slaap te komen. Toen dat weer goed ging is het ongeveer een jaar goed gegaan. 29-04-2020 is mijn zoontje geboren en had toen nergens last van. Ik heb vervolgens 2 dagen op de bank gelegen zodat die kleine jongen bij mijn vriendin kon liggen maar na de 2e dag voelde ik die gedachtes weer binnen komen. Ik dacht mischien dat dat door de bank zou komen maar helaas. Ik voelde weer een spiertrillingkje en ben toen gelijk weer achter Google gekropen en ben nu weer terug bij af. Natuurlijk ook gezocht op alle andere symptomen dus Ben overal nu op aan het letten. Ik ben bijvoorbeeld ook aan het kijken of ik krachtverlies heb of spieratrofie. Ik ben me er niet van bewust en ben afgelopen week nog met mijn dochtertje naar het Amstelpark geweest en ze heeft al de tijd op mijn nek gezeten en heb nergens ook last van ookal denk ik van wel. Ik ben druk aan het zoeken op Google en op youtube hoe alles zich uit maar niet alles is even duidelijk. De spiertrekkingen (fasculaties) zijn bij ALS continue aanwezig heb ik gelezen en wat ik kon zien zijn ze ook een stuk heviger. Als ik er eentje heb is hij binnen een paar seconde weer weg en doet verder ook geen pijn. En wat ik heb begrepen zijn ze bij ALS continue aanwezig en zijn ze ook een stuk heviger. Er staan hele film opnames op YouTube over fasculaties van gemiddeld 2 minuten. Ik kan me telefoon niet eens pakken, zo snel zijn ze weg. Ik hoop dat ik je hier een beetje mee geholpen heb. Groet Remco
Hoi allemaal,
Dit is zo’n herkenbaar verhaal.. Ik ben nu 29 en ben al 10 jaar bang dat is MS of ALS heb. Het is nu erger dan ooit omdat ik regelmatig spiertrekkingen in mn bovenbenen en armen heb. Mijn rug zit ook erg vast en mijn armen en benen voelen ook soms zwaar.. Af en toe heb ik ook een prikkende huid.. De dokter heeft al 2 x een basis neurologisch onderzoek gedaan maar alles lijkt gewoon goed. Het lijkt ook net alsof als ik de symptomen google, ze daarna ook echt ga voelen. Ik zit sinds kort weer bij een psycholoog maar vind het zo ongeloofwaardig dat dit allemaal door stress en angst kan komen..
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.. Sterkte!
Beste mensen,
Even een berichtje om jullie tot rust te stellen (voor zover het lukt)
Ik voelde de eerste spier trekking in mijn onder rug toen was ik 22. Nooit serieus genomen. Totdat ik het begon te voelen in de punt van mn tong. Toen heb ik gegoogled en zo is mijn angtstoornis begonnen. Ik raakte volledig in paniek, gestopt met school en echt heel bang geweest. Alle symptomen kreeg ik ineens! Van kramp tot spiertrekkingen tot spierverzwakkingen. Ik ben naar de dokter gegaan en stond erop dat ik een onderzoek wou.
De dokter zei al; misschien moet je ook met een psychiater praten..
Ik heb 2x een uitgebreid onderzoek naar mn zenuwstelsel gehad. Hieruit bleek dat ik BFS heb. Niks ernstigs gewoon even wennen!
ALS is echt super super zeldzaam onder de 40. Daar boven trouwens gelukkig ook.
Ik hoop jullie hiermee tot rust hebben gesteld!
Groetjes Rick
ik heb precies het zelfde ik heb het nu al een jaar sinds mijn vader isopgenomen in het ziekenhuis vorig jaaar. ik had paar weken terug dat ik bang was dat ik keelkanker had omdat ik heel veel last had van een droge keel en soms moeite met slikken is nu weg.
maar denk ik dat ik iets ergs heb in me hoofd. omdat ik sinds paar dagem veel last heb van me benen en armen. tintelingen, krampen en pijntjes en trillende benen of armen me tante is dokter en zegt elke keer dat het niks is maar het stelt me niet gerust. iemand de zelfde klachten?
Ik herken dit helaas maar dan met wenkbrouw trilling ik ben ook bang en zeer hypocondrisch aangelegd niks helpt
Ik begrijp je angst heel goed.. sterker nog.. ik heb mijn vader 2 jaar geleden verloren aan ALS. Als ik nu ergens last van heb schiet ik soms gelijk in de stress... Maar lieverd... geloof mij ALS verloopt toch wel iets anders dan je denkt.. ik zal je de details besparen want dan denk je straks helemaal bij elk dingetje dat je deze ziekte heb.. Maar wat jij hierboven schrijft is absoluut geen ALS. Het lijkt er eigenlijk niet eens op. Ik hoop dat ik je hier een beetje gerust kan stellen hiermee. Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Deze ziekte draait allemaal op controle te willen hebben op je lichaam. Maar het feit is dat wij juist de controle verliezen over ons denken... alles wordt versterkt door het denken. Dit zul je pas opmerken als er ineens dagen zijn dat het bijvoorbeeld heeel druk was. Op het eind van de dag merk je pas dat je er bijna niet aan gedacht hebt...mindfullness zou een uitkomst kunmen zijn. Maar ook ik ben er nog lang niet..
Google is je beste vriend zegt men weleens. Nou, in dit geval niet. De complete doodsangst sloeg toe bij de fasciculaties na het lezen over ALS. Deze waren permanent, over het lichaam en heel hevig. Ik kon er niet door slapen, maar door de angst niet eens eten en normaal functioneren. Ik sta normaal sterk in mijn schoenen (voor zover dat iets zegt), maar ik heb anderhalve maand lang iedere dag gehuild. Angst, stress en verdriet. Voor een redelijk fitte en vreugdevolle man van 31 een zwaar dal.
De huisarts wuifde het keer op keer weg, al kreeg ik allerlei onderzoeken voor de vele vage klachten (m'n longen werden gescand vanwege de benauwdheid, bloedonderzoek etc.). De standaard neurologische testjes kwam ik ook door. Tot ik echt niet meer kon slikken, angstremmers niet meer hielpen en ik in drie weken tijd bijna tien kilo kwijt was.
Doorverwezen naar de neuroloog. Ook daar kwam ik de testjes goed door (met de vingers naar de neus, met de ogen dicht vooruit lopen etc.), Maar hij wilde vanwege de fasciculaties en mijn toestand wel een EMG doen. Die heb ik gehad, en na vier helse weken kreeg ik de uitslag: geen afwijkingen gevonden. In de tussentijd kwamen de fasciculaties en andere klachten tot een hoogtepunt. Ik huilde meer dan dat ik niet huilde en was compleet verlamd.
Hoe dan ook: anderhalve maand geleden dus de uitslag gehad dat er niets aan de hand was. Maaaaaar er is natuurlijk een reden dat ik via Google op deze website ben uitgekomen.
Na de uitslag leek het even bergopwaarts te gaan. Het was tenslotte waarschijnlijk toch "slechts" een hevige burnout of andere klachten in de psyche. Prima, daar kom je met wat rust wel bovenop dacht ik. Een maand, zes maanden of twee jaar, het gaat me lukken. Eten en slikken lukten weer makkelijker, de kilos vlogen er weer aan en ik begon voorzichtig weer met enkele uurtjes werken. Zelfs de fasciculaties leken wat milder te worden: de hotspot in mijn linkerkuit verdween (deze heeft anderhalve maand lang iedere vijf seconden dag en nacht "geklopt").
Helaas iets te optimistisch: de fasciculaties zijn nog steeds aanwezig en ik zie ze ook wanneer ik mijn tong uitsteek. Op welk moment van de dag ik dit ook doe. Mijn spraak gaat slechter (al geeft mijn omgeving aan nauwelijks iets te horen, ik moet er verschrikkelijk veel moeite voor doen om goed te kunnen articuleren), slikken gaat lastig (vaak het gevoel dat ik daadwerkelijk stik, maar het slikken kost veel moeite en voelt heel zwaar aan) en (vooral in de ochtend) kan ik nauwelijks een vuist maken met mijn handen. Telefoon vasthouden met één hand en even scrollen zit er dan ook niet in. Op andere momenten, zoals nu terwijl ik dit vanaf mijn mobiel typ, gaat het gewoon prima, maar de angsten voor spierzwakte slaan dan extreem toe.
Ik lig weer nachtenlang wakker. Ben weer bang. Ik volg tenslotte het patroon dat je overal vindt: fasciculaties over het hele lichaam, steeds moeilijker spreken, moeite met slikken en veel speeksel, op momenten (maar wel dagelijks) krachteloos in de handen. Nu ik die fasciculaties ook in mijn tong zie word ik weer gek.
Het vreemde is: de EMG van 10 weken geleden liet helemaal niks zien. Toen had ik al fasciculaties, dus als er wat aan de hand zou zijn hadden ze dat al moeten zien. Toch zijn er allerlei extra klachten bijgekomen (spraak, zwakte in de handen etc) waardoor ik opeens weer de angst heb, terwijl ik toch gerust was gesteld.
Onder de streep hoop ik dat het met eenieder hier goed gaat en dat men rust heeft gevonden in de klachten die dus veel vaker voorkomen dan die nare ziekte. En ik ben blij dat we hier ons verhaal kunnen delen, het helpt mij om hier mee te lezen. Sterkte allemaal.
Heb Emdr gehad, gesprekken gevoerd. Schriftjes vol geschreven en geklodderd, niets helpt.
Hoop hier antwoorden te krijgen / vinden voor mijn hypochondrie. Ik lees hier zelfde verhalen, wat jammer hè dat we zo zijn zo gaan er vele mooie momenten aan je voorbij 😔
IK heb alle ziektes, zware scoliose, tong kanker, geen speeksel, geen maag, verleis van vet en spiren, kan amper stappen, kan niet slapen, loramet helpt niet. Ik zal door draaien? Ben al verschillende keren opgenomen in de psychiatrie. IK blijf in bed liggen angst van de dood en de hel want ik ben bezeten. Eeuwig lijden nog erger dan hetgeen ik u ervaar
Bang voor ALS (Verhaal 384)
De afgelopen week in het been - en andere been - geregeld spier fasciculaties in met name kuit en soms boven been. Niet in rest van lichaam deze trillingen. Neuroloog heeft nog niks kunnen vinden, dus erg bang voor ALS
5ik heb sinds begin november last van eerst tintelingen in mijn rechtervoet en stuitje en later ook spiertrekkingen over hele lijf gekregen. Ook ik ben inmiddels 2x bij de neuroloog geweest die stelt dat mijn beeld niet past bij dat van ALS maar benigne is (ook wel BFS genoemd). Heb ook grote angst (gehad) en denk dat dat bij mij dit ook verergert / triggered. Bij mij ontstonden de klachten na een lange periode van stress en ook al wel wat angsten. Is dat bij jou ook het geval?
Mijn neuroloog vond verdere onderzoeken totaal niet nodig en is zeer stellig dat ik geen neurologische aandoening heb. Met behulp van psycholoog moet/wil ik hier aan gaan werken om dit te accepteren en in de toekomst beter mee om te gaan.
Dank voor je reactie. Ik heb geen stress of angsten gehad, dus denk niet dat het daardoor komt. Wel MRI van ruggenmerg gehad, want ze dachten daar aan een probleem. Die MRI was niks op te zien, wat mijn angst alleen maar groter heeft gemaakt. Want de klachten zijn niet weg.
Wel raar is dat alles begon met een tintelend been.
Zijn bij jou die fasciculaties er de hele tijd, of soms?
Ik heb ze vooral in rust, die spiertrekkingen, als ik mijn spieren dan aanspan gaan ze weg (maar kunnen daarna ook snel weer terugkomen)
Ik probeer maar de vertrouwen op de neuroloog en daarmee te accepteren dat ik inderdaad BFS heb maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Focus op allerlei hartklachten (Verhaal 377)
2Met vriendelijke groet.
R.
ik DURF niet naar een dokter (Verhaal 70)
Wat een herkenning hier!!! Ik ben geen gediagnosticeerde hypochonder, maar ik herken ontzettend veel van mezelf hier in. Maar met wel 1 groot verschil... ik DURF niet naar een dokter omdat ik dan ontzettend bang ben voor bevestiging dat het foute boel is.
Ik met vnl bang voor kanker. Ik heb in mijn hoofd allerlei soorten al gehad. Borst-, long-, eierstok en keelkanker. Voor die keel en eierstok ben ik bij de huisarts geweest. Met lood in mn schoenen. De huisarts kan mij dan dus ook gewoon geruststellen. Daar heb ik dan op zich geen twijfels over.
Vorige week dacht ik nog aan borstkanker. Allerlei steekjes in mijn borst. Nu voel ik beetje zeurende pijn vanuit mijn linker oksel naar beneden. Ik kan alleen maar denken; "Kanker! Zie je wel?!! Want die is niet iets normaals". Ik probeer of ik iets kan voelen. Als ik iets denk te voelen, check ik gelijk de andere kant. Daar voel ik hetzelfde. Zo probeer ik mezelf gerust te stellen. Tijdelijk....
Ik word echt zo ontzettend moe van die constante angst om kanker te hebben. Er is bij mij ook geen tussenweg. Het is in mijn hoofd 'ik heb kanker en ik ga dood'. Daar zit niks tussen. Dan denk ik al aan mijn uitvaart en hoe de kids het dan zonder mij moeten. Dan voel ik echt volle angst.
Ik ben blij om zoveel herkenning te lezen. Maar toch voel ik tegelijkertijd die angst. Die verdomde angst.... ik ben er zo ontzettend klaar mee....
Sterkte voor iedereen
6Ik heb precies hetzelfde. Het beheerst mijn leven. Vooral in bed pieker ik me een ongeluk. Ik ben er ook helemaal klaar mee, maar ik denk niet dat ik er ooit af kom... Soms voel ik het zoals in het lied van Queen: "mama, I don't want to die, I sometimes wish I had never been born at all"
Het gekke is dat ik vd week bijvoorbeeld ineens iets voelde in m'n borst en ik ben een aantal dagen met borstkanker bezig geweest. Op die momenten denk ik niet eens meer aan m'n ademhaling.
Ik heb een jong kindje van 2 thuis en ben constant bang dat ik doodga voordat hij me zich kan herinneren. Ik durf me absoluut niet te laten checken omdat ik bang ben een doodsvonnis te krijgen, maar omdat ik niet ga ben ik weer bang dat ik veel te laat ben als er toch wat aan de hand is.
Ondertussen ben ik er zo veel mee bezig dat ik de kinderen afsnauw wanneer ze me storen terwijl ik steeds maar bezig ben met de ziektes m'n hoofd uit proberen te krijgen.
Het is nu 15 jaar geleden dat ik voor het eerst zo bang werd. Het komt en gaat, soms is het jaren weg. Ik heb ook het idee dat het misschien door anticonceptie komt bij mij. Door de hormonen kun je angstklachten krijgen, dus ik ben van plan de implanon die ik op dit moment heb te laten verwijderen en kijken hoe dat gaat.
In de jaren dat ik er geen last van heb trouwens blijf ik wel de gedachtes houden maar word ik niet meer bang. Dan wint het verstand van het gevoel.
Het is gewoon zo zonde van de tijd.
Heb(ben) jij(jullie) ook weinig sociale contacten?
Ik merk dat nu ik zonder werk zit het ook slechter gaat. Ik heb geen echte vriendinnen waar ik wat afleiding aan heb, ik zit altijd maar alleen met de kinderen. Een jaar geleden werkte ik nog wel een aantal dagen per week en ik merk dat ik toen sowieso al door het werk het beter van me af kon zetten.
Ik kom zomaar op dit forum terecht terwijl ik bezig ben met een onderzoek.
Nu ik dit lees wil ik ook graag mijn ervaring delen.
Zo ben ik ben ik jaren lang echt gebonden geweest aan de angst voor obesitas en suikerziekte. Zo dwangmatig bang dat het ook mijn leven beheerste. Ik stond op met deze angst en ging ermee slapen. Als iemand ook maar een kleine opmerking gaf over mijn eetpatroon kon ik mijzelf opnieuw uithongeren en dit ging van kwaad tot erger. Allemaal door die angst die ik maar niet kon vatten, vastgrijpen of weg kon sturen.
Ik werd er zo ontzettend moe van, tot stervens aan toe en ik wilde er zo graag vanaf, maar aan de andere kant gaf het mij een vorm van controle die mij het gevoel gaf mijn lichaam in de hand te houden, dus ik wilde er eigenlijk ook niet vanaf.
Ik had eigenlijk gewoon besloten dat deze angst maar ''bij mij hoorde'' en het werd een hele grote obsessie in mijn leven.
Deze angst werd zo echt en reëel voor mij dat ik het ook uit ging voeren. De angst om dik te worden was zo ontzettend groot dat het resulteerde in niet meer eten of uitkotsen wat ik wel at. Het ging steeds slechter en slechter en deze angst nam ook dwangmatigheden met zich mee.
Ik werd een wrak en wilde het leven eigenlijk niet meer.
Nu, twee jaar later, kan ik met alle zekerheid zeggen dat ik hier volledig van bevrijd ben. Waarvan ik dacht dat ik altijd aan gebonden zou blijven, werd ik losgemaakt. Vandaag de dag kan ik eten zonder zorgen en is de angst die mijn leven in de greep hield, compleet weg.
Ik heb van alles geprobeerd om het te stoppen, maar vanuit eigen kracht is het mij nooit gelukt.
Veel mensen nemen aanstoot aan wat ik vertel, maar ook al kan ik er maar 1 iemand een beetje mee bemoedigen, is het mij al genoeg. Voor mij is Jezus namelijk Degene geweest die mij echt echt heel vrijgemaakt van deze obsessie.
Ik weet hoe vreselijk het is om in angst te leven en wil jullie gewoonweg een Woord laten lezen dat jullie misschien mag bekrachtigen in deze strijd. Het is het Woord van God dat Hij als de Perfecte Vader die je nooit hebt gehad, tegen jou als Zijn geliefde schepsel, zegt:
''Want Ik, je Heer God,
grijp jou bij je hand.
Ik zeg tegen je:
Wees niet bang. Ik help je.'' - Jesaja 41:13
''Hij heeft Jezus gestuurd om mensen die een gebroken hart hebben, te genezen. Om gevangenen te vertellen dat ze vrij zijn. Om mensen die vastzitten, uit hun gevangenis te halen. '' -Jesaja 61:1-3
''Jij bent zo kostbaar in mijn ogen,
zo waardevol, en Ik houd zo veel van je
dat Ik de mensheid geef in ruil voor jou,
ja alle volken om jou te behouden.''
Jesaja 43:4
Liefs en kracht voor jullie allemaal in deze strijd.
Je bent geliefd. Vergeet dat nooit.
Hypochondrie? (Verhaal 382)
Sind een aantal jaren heb ik last van angsten. Vooral het laatste jaar neemt de angst om ziek te worden toe. Ik functioneer nog redelijk, maar merk ook dat ik mij erg somber en steeds meer angstig begin te voelen. Dit is omdat ik echt iets voel. Het begon met vage klachten bij m’n ribben rechter kant. Ik ging net als velen veel en vaak googelen en dan kreeg ik een soort angstaanval. Zweten, warm worden en heel bang voor kanker. Ik ben continu bang dat ik kanker krijg. Geen idee waarom en hoe dit komt. Ik ben uiteraard met die klachten bij de huisarts geweest, dan verdwijnen de klachten even en daarna begint het weer elders in het lichaam. Pas sinds ik een echo heb gehad is de pijn definitief weg.
Daarna kreeg ik andere klachten in schouder etc. Hiervoor werd ik verwezen naar de fysio. Maar ik merk ook dat doorverwezen worden naar bijv. Fysio heel veel spanningen opleverde. Ik dacht dan: straks ontdekt de fysio wel dat er iets ergs is.
Sinds een maand heb ik vage keelklanken, heel laag in mijn keel. Meer de slokdarm/ luchtwegen. De huisarts wilde mij doorverwijzen naar haptonoom en zei: die kan de spanningen in je keel wegnemen (daar heb ik nu een maand al last van en straalt uit naar mijn linker oor). Ik ben gelijk bang voor kanker in luchtwegen of keel of ergens in dit gebied. Ik slaap er heel slecht door. De huisarts geeft aan dat het kan komen door stress en spanning, maar de klachten blijven. En het ene moment denk ik dat het inderdaad door spanning kan komen maar ik merk zelf niet dat ik iets aanspan in mijn keel. Dan slaan mijn gedachten dus over naar; het is toch kanker en de huisarts veegt het zo maar van tafel zonder onderzoek.
De huisarts zei: de haptonoom kan zo voelen waar spanning zit, het is goed om te gaan. Ik zei dat ik juist bang ben om te gaan, want als zij geen spanning voelt in mijn keel dan is het dus toch iets ernstigs. Ik ben dus bang om te gaan om bevestiging te krijgen dat ik ernstig ziek ben, terwijl het mogelijk toch spanning is. Ik haat mijn brein en mijn gedachtegang. Ik zou zo graag willen dat er een uit-knop is in mijn hoofd die even de gedachten stopt, want elke dag ben ik bang om spoedig dood te gaan en het is zeeer vermoeiend.
Ik ben alleenstaande moeder en altijd bang om mijn kind “alleen te laten” ondanks alles geregeld is mocht mij iets overkomen. Ik wil hem gewoon zien opgroeien en de angst dat dit niet kan maakt het leven zwaar. Toen ik klein was zei iemand ooit: jij wordt niet oud ik kan dat bij mensen zien. Ik geloof daar totaal niet in en ben daar veel te nuchter voor, maar toch spookt het in mijn hoofd.
In ieder geval heb ik momenteel veel last van lage keelklanken en ik voel ook echt pijn. En wanneer ik pijn voel vergroot dit mijn angst. En dit is nu al een maand lang.
Iemand tips of zelfde ervaringen dat er echt pijn wordt gevoelt en het niet alleen zo is dat ik bang ben ziek te worden maar dat de pijnklachten deze angst vergroten?
3Ik ben ook alleenstaande mama en ben ook altijd bang en angstig om ernstig ziek te zijn of te worden. bij elk pijntje en steekje denk ik dat ik ernstig ziek ben. Bang om dood te gaan, bang om mijn kind achter te moeten laten.
Ik ben vorige week toch maar naar de huisarts geweest omdat ik een opgezette klier in mijn hals heb al een poosje. Ik wilde elke keer niet naar de huisarts omdat ik zo'n angst heb voor wat ze gaan vinden of gaan zeggen. Toch maar gegaan de huisarts heeft gevoeld en gaf aan het niet verontrustend te vinden maar voor de zekerheid toch een echo te laten maken deze ( ondanks zijn woorden blijf ik ermee bezig bang dat hij het verkeerd heeft etc..) vanuit daar begin ik dan te zoeken op Google en dat maakt me helemaal gek..
Ik zelf heb deze angst gekregen door dat mijn moeder verkeerde diagnoses heeft gehad en uiteindelijk na de echte diagnose nog 2 dagen geleeft heeft. Dus mijn vertrouwen is op medisch gebied echt 0.
Ik heb hier therapie voor gehad en dat is een poosje goed gegaan maar sinds kort in volledige hevigheid weer terug is na dat ik mijn beste vriendin en vader binnen 12 dagen verloor aan Corona... wel fijn om alle ervaringen te lezen op deze site en dat ik zie dat ik hierin niet de enige ben.
hypochondrie (Verhaal 381)
Ik heb een burn out achter de rug en ook tegelijkertijd een verwaarloosde depressie gehad van een aantal jaar en vanuit daar een soort angst stoornis ontwikkeld. nu heb ik regelmatig last van oog klachten en hoofdpijn die soms dagelijks terug komt en ik vroeg me eigenlijk af als dit bij hypochondrie zou kunnen horen? Ik sta altijd onder spanning, ik ben altijd alert en raak heel erg vlug van streek als ik bijv een hartoverslag heb of zoals nu, langdurige (spannings hoofdpijn) en denk soms dan echt dat het iets ergs is.. langzamerhand begin ik me dingen in te beelden, zo erg dat het soms echt lijkt
2
Angst voor dood door nare ziektes - google is brandstof (Verhaal 17)
De angst heb ik al jaren (ben 25). Bij mij is de angst voor de dood door nare ziektes begonnen op mijn 8e. De moeder van een hele goede vriend van mij werd ziek en bleek kanker te hebben. Uitgezaaid en dus kansloos. Ze heeft nog een jaar geleefd. Heel bewust meegemaakt hoe bot en wreed deze ziekte is en dit botste volledig met mijn zorgeloze leven tot dan toe (ik had echt een zorgeloze jeugd).
Als kind vaak bang dat mijn moeder iets zou overkomen maar ook mijzelf. Denk aan een hartaanval of kanker. Of gewoon een plotselinge dood in de slaap. Cognitieve gedragstherapie gehad en voor groot deel van mijn leven 'genezen'. Sinds mijn 19e weer teruggekomen. Acne op mijn schouders en op google gezocht 'bultjes op mijn rug' en daaruit de diagnose voor mijzelf gesteld dat ik kanker had.
Ik ben nu 25 en ik merk dat de angst nog steeds potentieel in mijn hoofd zit. Als ik een naar verhaal hoor over kanker bijvoorbeeld dan betrek ik dat gelijk op mijzelf en zie ik alles helemaal voor mij: de gang naar de huisarts, de doorverwijzingen, de onzekerheid, het slechte nieuws van de oncoloog en de laatste maanden van mijn leven.
Afgelopen jaar een zware inzinking gehad na een buikgriep. Dit was natuurlijk darmkanker en ik kon het niet loslaten, paniekaanvallen en slapeloze nachten tot gevolg. Ook begon ik met mijn nieuwe baan (40 uur in de week) waardoor mijn lichaam volledig over de zeik raakte en allerlei klachten kreeg. In een maand tijd heb ik in mijn hoofd drie soorten kanker gehad, ALS / MS, nierfalen een hersenvliesontsteking en een hartaanval.
Google is de brandstof bij deze angst voor mij. Stop hier dan ook gelijk mee want als hypochonder zul je bij elke lichamelijke klacht wel een nare ziekte vinden (zelfs jeuk kan bij een dodelijke ziekte horen!). Hoe meer je ergens op let, hoe meer het opvalt. 'Normale' mensen negeren de gewaarwordingen die hypochonders als verschijnselen van een ernstige ziekte opvatten.
14Hallo Hugo ik herken dit heel erg. Ik zit nu ook elke keer op Google. Mijn vriendin en moeder weten er van. Ik heb nu heel erg last van mijn ribben en ademhaling dus ja dan is het een longtumor. Gisteren had ik ook nog wat bloed in mijn slijm waarschijnlijk van mijn neus. Maar dan kan ik mij zelf wel voor de trein gooien. Zo bang ben ik dan. Elke keer kijk ik op Google ,en kom uit bij het zelfde dat is kanker.
Herkenbaar
Dit is zo herkenbaar.. ik heb precies dezelfde gedachtes. Bij begonnen vorig jaar mei en sindsdien is alles wat ik voel kanker. Ook zie ik mezelf dan in het ziekenhuis een vreselijke diagnose krijgen, precies zoals je hierboven verteld. Ik word zo verdrietig, ongelukkig en boos van mijn eigen gedachtes en ik zou zo graag willen dat ik al die gedachtes uit kan zetten. Ik vind het moeilijk te geloven dat er niks aan de hand is omdat ik bepaalde dingen echt wel voel! Het doet me goed om te lezen dat ik hier niet alleen in sta maar ik vind het tegelijkertijd erg vervelend voor jullie omdat ik weet hoe ontzetten rot je je kan voelen. Veel succes!
Je verhaal van hierboven komt me heel bekend voor sinds kort.
In september last beginnen krijgen van slapeloze nachten en paniekaanvallen/angstaanvallen.
De familie & mijn vrouw zeggen dat alles in mijn hoofd zit, dat ik 'nog maar' 26 ben en er dus niets mis kan zijn met me.
Ik voel me niet begrepen en kan dus ook nergens heen om mijn verhaal te doen zonder dat ze me uitlachen. Ik heb last van pijn op de borst, veel slijmproductie en een benauwd gevoel in de keel. Zelf mijn huisarts zegt altijd dat er niets mis is omdat bloedonderzoekn normaal resultaat geven.
Toch voel ik dat er iets mis met me is en ik weet niet wat. Het drijft mijn mentale toestand tot het verste, ik raak er echt vermoeid van om te worstelen met mezelf en nergens waar ik heen kan. Constant denk ik aan erge ziektes die mijn laatste kunnen zijn zoals kankers, ALS, hartproblemen enz
Kan iemand me helpen?! Ik ben doodop en moe van te worstelen met mijn eigen gedachten en niet begrepen te worden
Eergisteren een "beet" van een vreemde hond gehad van een dakloze in een grote stad Milaan.
Geen bloed , geen wonden, dus gewoon een kneep.
Minuscule blauwe plek van de "impact" als je het al zo kan noemen.
Toch ben ik besmet met Rabiës, en ben ik al 2 dagen bang, ook al zegt mijn huisarts aan de telefoon; " geen wonden, geen punctie, maak je geen zorgen"
Daarbij is italie en west Europa Rabiës vrij...
Great stuff...
Ik ben nu eigenlijk opzoek naar soort gelijke verhalen wat ik nu heb. Ik heb last van spanningshoofdpijn, gegoogeld natuurlijk voordat de dokter mij vertelde dat ik spanningshoofdpijn heb. Het kwam uit op een hersentumor. Ik blijf maar zoeken op symptomen en op een gegeven moment voel je vanalles wat je hebt gelezen en ga je aan jezelf twijfelen. Voel ik het wel of niet. Ben van de week nog een keer bij de huisarts geweest die mij wederom verteld heeft dat zij de symptomen niet herkend als een hersentumor en dat het gewoon spanning en angst is. Ik blijf het maar gewoon raar vinden wat spanning en angst met je lichaam kan doen.
Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Lees minder
Moeder en hypochonder (Verhaal 378)
Ik ben ermee naar de HA gegaan en ben in huilen uit gebarsten: ik denk dat ik eierstokkanker heb!!
HA heeft een echo ter plaatse gemaakt en kon behalve een cyste van 2.5 cm niets vinden. Drukte mij op het hart om me niet teveel zorgen te maken en gaf me, toen ik uiteraard fixeerde op die cyste, een doorverwijzing naar de gyn in het zkh.
Dat laat even op zich wachten en omdat ik gek wordt van angst. Overal pijnen voel en me de hele tijd aan het bedenken ben dat mijn jonge kinderen moeten leven zonder hun moeder heb ik zojuist voor meer dan vijfhonderd euro aan bloedtesten besteld bij een particulier lab.
Ik kind er verschrikkelijk onder…
1Bij alles denk ik dat ik dood ga
Ik ga nu in behandeling
Ik ben doodsbang voor kanker (Verhaal 321)
Het is allemaal begonnen toen ik 18 was. Het was Corona en was opgesloten met mijn eigen gedacht. Toen had mijn oma ook net diagnose kanker gekregen en was mijn opa al eerder overleden aan kanker. Bij elke verandering van mijn lichaam denkik dat het zover is… ik heb ook heel snel opgezwollen lymfeklieren en dan ga ik van het ergste uit. Ik weet gewoon hoe erg het allemaal is om kanker te hebben en ik wil dit gewoon nooit meemaken. Voor elk symptoom ga ik bijna naar de dokter en zeggen ze dat het niks is.. toch heb ik veeeeel verhalen gelezen op Google dat de dokter er veel hebben naast gekeken en dat het dan te laat was. Dat is waar ik het meeste bang voor ben. Maar op 20 jaar kan ik ook niet steeds van elke lymfeklier een scan vragen of andere testen. Verder dan die lymfeklieren heb ik ook niks van andere symptomen, ze zijn ook beweegbaar en komen meestal na een huidinfectie maar toch is er iets in mijn hoofd dat steeds zegt dat het kanker is.
1Tuurlijk lees je op Google slechte verhalen. Denk je dat alle juiste diagnoses (“je bent niet ziek”) op internet worden geplaatst? Het enorme aantal slechte verhalen dat jij hebt gelezen vormt een minuscuul deel van alle doktersbezoeken en diagnoses. Hou daaraan vast. Stop met googlen. Succes!!
Zweten door sertraline (Verhaal 333)
Is dit normaal?
3Ik hoop het allerbeste voor jou.
Sinds ongeveer een maand allemaal rare klachten (Verhaal 297)
Ik heb nu sinds ongeveer een maand allemaal rare klachten. De dokter zegt dag het angst/hyperventilatie is. Maar ik blijf er maar mee in me hoofd zitten.
Het is allemaal begonnen met druk en steken bij mijn borst (dacht eerst dat het hartfalen waren) opeens kreeg ik hele erge tintelingen erbij in mijn arm. Toen ben ik Naar de huisartsenpost gegaan 1e doktersbezoek (die constateerde paniekaanval)
De klachten zijn toen ongeveer 10 dagen weggeweest.
Opeens kreeg ik weer een soort pijn in mijn arm en kwamen de tintelingen weer (dat heb ik ongeveer een week aangekeken tot de tintelingen zo erg werden dat het door heel mijn lichaam ging en zelfs last kreeg van een doof gevoel in mijn linker kant van mijn gezicht en mijn benen. Toen ben ik naar mijn eigen huisarts geweest en die zei dat het chronische hyperventilatie is. Zijn er mensen die dit herkennen?
Ik heb namelijk mijn symptomen ingetypt op Google en daar kwam in beeld dat ik MS kan hebben nu ben ik daar erg angstig voor..
7Ik heb ook last van tintelingen overal en doof aanvoelende voeten, gevoelssensaties en ben ook bang voor MS. Ik hoop dat het van de angst komt.. maar het wordt met de dag erger lijkt het wel. Benieuwd hoe het nu met jou gaat.
Het begon met stramme en pijnlijke handen wat overging in brandende en tintelinde handen.
Ik maakte me nog geen zorgen..... plots ineens ook tintelingen en pijnlijke voeten okee overwerkt veel stress zal wel vermoeid zijn.
Heftige periode met partner geldzorgen dubbele diensten werken enz enz enz....
In 4 weken opbouw
Tintelingen nu door gehele lichaam. Armen en benen voelen zwaar en doof handen en voeten branden 1 kant aangezichtspijn. Migraine aanvallen. Gehele huid prikkelt wat komt en gaat alsof er beestjes overheen lopen.
Pijnlijke bilspieren met uitstralingen naar de kuiten die vaak erg strak aanvoelen ook hier tintelingen rondom stuitje.
Snel moe maar niet kunnen slapen.
In de nacht wel kunnen slapen.
Elke dag lijkt er wel iets nieuws bij te komen vitaminen waardes waren goed b12 kalium en magnesium.
Hoofd zit vol verward niet goed kunnen denken vertraagd.
Erg bang voor de ziekte ms als enz . Afspraak neuroloog staat.
je klachten lijken erg op die ik ook heb. Bij mij is het ontstaan na langdurige angst klachten in combinatie met overbelasting in werkrooster. (langdurige) Angst kan hele rare symptomen geven.
Hoe gaat het nu met je?
Klachten zijn niet verandert heb inmiddels een emg onderzoek gehad en wacht op de uitslag.
Klachten zijn nog constant aanwezig met name de pijnlijke handen voeten en spieren. Tintelingen door gehele lijf. Hierbij is nog spier fasculatie door het gehele lichaam bijgekomen armen benen rug buik....
En wat krijg je er allemaal van... stress. 14-11 uitslag emg onderzoek.
hoe gaat het inmiddels met jullie? Ook hier veel herkenbare klachten. Ben heel benieuwd naar een update van je.
mvg
Nick
Klachten leken te verminderen. Maar zijn sinds een week weeer volledig terug en lijkt nog erger dan de keer ervoor.
Emg was goed geen afwijkingen zichtbaar. 23 Jan nieuwe afspraak neuroloog. Wordt toch wel erg onzeker.
Verloop op de dag is wel erg wisselend zo bijna tot geen klachten dan ineens heel erg.
Het wisseld ook van handen naar boeten dan heupen dan knieen dan spieren.
Hoe is het met jou?
Heb je de klachten nu recent weer opnieuw ontwikkeld agv stress denk je?
Waarvoor staat de nieuwe afspraak bij de neuroloog als ik vragen mag? Gewoon om te vernemen hoe de klachten zich sinds uitslag emg hebben ontwikkeld?
Draaiduizeligheid (Verhaal 375)
Ik schrijf dit hier om het van me af te schrijven want de angst is erg aanwezig, angst dat het niet meer weg gaat of erger wordt of toch wat anders is, maak mezelf weer erg gek. Wat een rotziekte is hypochondrie toch....
Het heeft ook invloed op mijn gezin want iedereen heeft zin in de kerstdagen en ik voel me zo rot. En dit is niet mijn 1e x en voel me dan ook bezwaard want ik ben degene die een schaduw legt over de gezelligheid. Ik slik al jaren paroxetine en kan zelf redelijk goed met de milligrammen omgaan, daar bedoel ik mee dat ik weet wanneer ik moet verhogen en dat is meestal in de winter. Ik slik normaliter 10mg perdag, ben nu verhoogd naar 20mg. Dit verlopig maar volhouden en ook zorgen voor afleiding zodat ik er minder mee bezig ben. Ik weet wat ik moet doen maar om het om te zetten in ook echt doen blijft zwaar. Reacties zijn altijd welkom, hoeven niet eens zinvol te zijn Smile, gewoon zaken delen met elkaar helpt al. Iedereen voor zover dat kan in zijn of haar situatie fijne dagen gewenst en hopelijk een 'beter' 2024.
1Die hypochondrie is echt heel naar en inmiddels heb ik wel bijna alle lichaamsdelen gehad waar iets mee aan de hand zou zijn, heel vermoeiend. Ik wens je veel sterkte en wat fijn dat je jouw verhaal hebt gedeeld.
Met hypnose van mijn hypochondrië af! (Verhaal 59)
Beste mensen,
Ik ben een vrouw van 36 jaar en ben 8 jaar lang hypochonder geweest. In deze tijd hebben erge en minder erge perioden elkaar afgewisseld. Bij mij was er de constante angst om MS of ALS te krijgen.
Tot het moment dat ik er niet meer tegen kon. Ik kon niet meer functioneren.
Ik heb toen contact opgenomen met een hypnotherapeut. Ik heb een afspraak gemaakt voor een hypnosesessie. En sindsdien ben ik van mijn hypochondrië af!! Wat een opluchting!! Mijn angst compleet weg!! Ik ben nog steeds alert op mijn lichaam, maar de angst die voorheen kwam kijken bij alles wat voor mijn gevoel afwijkend was aan mijn lichaam is compleet verdwenen!!
De reden dat ik dit schrijf is om iedereen die hiermee kampt te helpen er van af te komen. Het werkt echt! Ik heb het zelf ervaren.
Hypnose is veilig en werkt snel. Tijdens hypnose worden als het ware je gedachten en gewoonten gereset naar de periode vóór je angst. Je bent tijdens de sessie volledig bij kennis en hebt zelf de controle. Mensen, verdiep je hierin, zoek een gecertificeerd hypnotherapeut bij je in de buurt en probeer het! Baat het niet, schaadt het niet!
Succes!!
12Heel interessant dit !! Hoeveel sessies heb je gehad als ik vragen mag ?
Gr Desiree
toen ik 25 was door omstandigheden en zware stress ,kreeg ik opeens zomaar het gevoel dat ik iets aan mijn hart had,bleef maar piekeren erover dat ik zomaar dood neer zal vallen ,begon vaak naar mijn hartslagen te luisteren kon niet meer slapen met de gedachten om niet meer wakker te worden ,en als ik ergens in de krant of in het nieuws of hoe dan ook hoorde dat een persoon zomaar dood viel door een hart stil stand werd ik weer zwaar depressief en angstig ,met de gedachten dat het bijmij ook zal gebeuren ,ik ben nu 50 jaar soms gaat het maanden soms weken goed en opeens als ik het weer lees ergens of hoor weer van mensen die zomaar jong doodvielen door een hartstilstand komt het elke keer weer terug dan ben ik weer maanden aan het piekeren met dezelfde gedacht ,heb al aardig wat psycholoog gehad ,en gebruik ook al zolang lexapro 30 mg maar niks helpt word er gek en moedeloos van ,maar blij eraan werken soms ben ik bang met de gedachten dat zoveel stress ook niet goed voor je is dan word ik daar ook angstig van en door angs krijg ik meer angst pffffffff soms weet ik het niet meer wat ik moet denken ,hoop dat jullie mij begrijpen en ik zal ook niet de enigste ziijn maar je word er zomoe van en het heerst heel je leven .dit was een beetje wat ik kwijt wil en vecht ertegen geeft het niet op hoe zwaar het ook is
Ik heb maar 1 sessie gehad. Je bent er in totaal 1 tot 1,5 uur mee kwijt. Er volgt eerst een intakegesprek en aansluitend een hypnosesessie.
Hoi,
Wat een herkenbaar verhaal! Ik ben heel erg bang voor ALS en MS en ik zie dat meerdere mensen daar specifiek last van hebben hier. Kun je mij vertellen waar je die hypnose hebt laten doen? Ik ben in ieder geval blij dat het jou geholpen heeft!
Hoi,
Ik heb de hypnose laten doen bij "De witte engel" in Horst-Meterik, Limburg.
Gerry, de hypnotiseur, is een hele fijne vrouw die je meteen een heel geruststellend gevoel geeft.
Het is inmiddels een half jaar geleden dat ik bij haar geweest ben en van mijn hypochondrië af ben. Wat een fijn en opgelucht gevoel om van die angst verlost te zijn!
Mocht je er ook naartoe gaan hoop ik dat het je net zo zal helpen als mij.
En als het jou (en/of anderen die dit lezen) inderdaad geholpen heeft, laat je hier dan even een reactie achter? Hopelijk kunnen we er op deze manier nog meer mensen mee helpen.
Heel veel succes! 😊
Ik kan zo snel niet vinden hoe oud dit bericht misschien al is, maar het geeft me zoveel kracht! Ik heb zelf ook veel last van hypochondrie, het beheerst mijn leven enorm. Ook ik ben vooral bang voor spierziektes. Ik heb nu 1 hypnotherapie sessie gehad en we werken er nog naar toe maar dit geeft me echt hoop dat ik zonder die heftige angst kan leven straks!!! Dankjewel voor je bericht!!
Hi wat fijn dat je verlost ben van hypochondrie, ik heb nu al 16 jaar last van hypochondrie, ik heb van alles geprobeerd wat op mijn pad kwam dus ook Hypnotherapie maar niets hielp. Heb je toevallig het telefoonnummer van de hypnotherpeut waar jij de behandeling heb gedaan.
Liefs Mien
Hoe herkenbaar allemaal!
Een korte update. Inmiddels ben ik 38 en al ruim 2 jaar van mijn hypochondrië af.
Als ik aan de jaren als hypochonder terugdenk, en me bedenk hoe druk ik me al die tijd gemaakt heb, de stress die ik had, voel ik me weer opgelucht. Ontzettend opgelucht dat ik ervan af ben.
Ik geniet weer zoals het hoort en maak me niet druk meer als ik een keer jeuk heb, een trilling voel of een tinteling.
Er bestaat een leven zonder deze verschrikkelijke angst.
Ik ben maar een leek en weet niet of hypnotherapie voor iedereen werkt, maar het is het waard om het te proberen.
Baad het niet schaadt het niet.
Mocht je het gaan proberen en het heeft geholpen, laat hier dan een reactie achter.
Hopelijk helpt het meer mensen.
Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Tandpijn (Verhaal 364)
1Ik heb ook tandpijn vooral als ik wil gaan slapen.
Door de stress klem ik mijn kaken onbewust zo strak op elkaar dat dat de pijn veroorzaakt.
Welke medicatie werkt tegen hypochondrie? (Verhaal 372)
Hoe kan ik dit stoppen
Voel nu weer allemaal beestje onder me huid en soms overal druppels op me huid
Begin zo ondertussen gek te worden
Welke medicatie werkt tegen hypochondrie?
2Mbt het voelen van 'druppels' op je lichaam kan ook komen door gevoeligheid van de eikenprocessierups, weet niet wanneer je dat had?
Bij mij is alles begonnen tijdens de menopauze (Verhaal 367)
van zodra iemand een pijntje vernoemt, neem ik instant dr google erbij en daar lees je bij elk symptoom dat het wel kanker of iets anders kan zijn. *ik voel me moe en futloos en continu met een zekere angst over mij. ik wil er niet teveel over praten want ik merk dat mijn dochter ook dit probleem heeft.
ik denk ook heel vaak aan dood gaan want ik ben 57 en ik kom stilaan in mijn laatste fase. nog iemand met deze gevoelens ?
2
Last van stress die ik niet zelf ervaar (Verhaal 363)
Ik heb last van stress die ik niet zelf ervaar. Maar mijn lichaam geeft allerlei signalen af dat het gestresst is. Het begon op mijn eerste werkdag bij mijn vorige baan, wat de start was van mijn carrière in mijn droombranche. Dat voelde gek, want ik had eindelijk bereikt wat ik wilde en mijn lichaam stribbelde dus tegen.
De klachten toen waren bloedend tandvlees, wekelijks koorts, oververmoeidheid, haaruitval en bacteriële vaginose. De eerste drie zijn inmiddels weg, maar die laatste twee (die ik nu net het ergste vind) zijn er nog en ik kom er niet vanaf.
Inmiddels ben ik al twee keer in therapie geweest, wat er wel voor heeft gezorgd dat mijn bacteriële vaginose is veranderd van een visachtige geur naar een minder sterke zuurdere geur. Maar weg is het niet. Ook heb ik vooral in de begin fase kuren gekregen van de dokter, die slaan kort aan en daarna komt het terug. Voor mijn haar heb ik al zo'n beetje elk product gebruikt, specialisten bezocht, vitamines geslikt etc. Het wordt wel langer, maar ik denk dat ik 30% kwijt ben en ik zie er niets voor terugkomen. Of het nog uit blijft vallen kan ik niet goed zien.
Binnenkort start ik een onderzoek met orthomoleculaire geneeskunde om te zien of ik stoffen tekort kom, maar voor beide situaties geldt dat er een blokkade zit in mijn lijf die (waarschijnlijk) mentaal veroorzaakt. Daarom heeft het ook geen zin om allerlei dure behandelingen te doen die zich enkel op het fysieke richten.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die last hebben van lichamelijke signalen zonder op een bewuste manier mentaal problemen te hebben.
Na 2,5 jaar ben ik echt radeloos en ik ben bang dat een heftige trigger achter zit.
1Wat ontzettend vervelend dat je zoveel klachten ervaart, maar het vervolgens niet voelt in je lichaam. Als je niet bewust bent waar het probleem zit, kan je het ook moeilijk veranderen.
Ik weet uit ervaring (ik ben stresstherapeut) dat er heel veel mensen zijn die de stress niet voelen of niet ervaren als stress.
Als je lichaam stress ervaart (dit wordt bijna altijd veroorzaakt door je gedachten) wordt er cortisol (stresshormoon) aangemaakt. Dit is een noodhormoon, bedoelt om je te helpen vechten of vluchten in een noodsituatie. Zodra er cortisol in je bloed zit, gaat je lichaam daar direct mee aan de slag, het krijgt voorrang op alle ander processen in je lichaam. Dit is niet erg voor een paar uur, maar je begrijpt dat als je dag en nacht cortisol aanmaakt, er een hoop processen niet de nodige aandacht krijgen en hierdoor ontstaan dus allerlei klachten.
Belangrijk dus om je stress te verminderen. Mijn advies zou zijn om aan de slag te gaan met je ademhaling en een goede ademcoach te zoeken. Eéntje met veel kennis over de ademhaling. Met de ademhaling kan je je autonome zenuwstelsel direct beïnvloeden en met de juiste beïnvloeding daalt de aanmaak van cortisol en daarmee je stressniveau. Het mooie van de ademhaling is, dat je het altijd bij je hebt en het dus ook altijd en overal kunt gebruiken. De ademhaling (transformational breath) wordt ook vaak gebruikt om blokkades op te heffen of vastzittende trauma's te verwerken.
Ik wens je veel sterkte met je klachten. Weet dat je weer uit deze ellende kunt komen met de juiste hulp! Blijf geloven en zoeken naar de juiste hulp.
Snel moe maar niet kunnen slapen (Verhaal 353)
Ik maakte me nog geen zorgen..... plots ineens ook tintelingen en pijnlijke voeten okee overwerkt veel stress zal wel vermoeid zijn.
Heftige periode met partner geldzorgen dubbele diensten werken enz enz enz....
In 4 weken opbouw
Tintelingen nu door gehele lichaam. Armen en benen voelen zwaar en doof handen en voeten branden 1 kant aangezichtspijn. Migraine aanvallen. Gehele huid prikkelt wat komt en gaat alsof er beestjes overheen lopen.
Soms voelen lichaamsdelen aan alsof ze koken geen verkleuring te zien van de huid.
Pijnlijke bilspieren met uitstralingen naar de kuiten die vaak erg strak aanvoelen ook hier tintelingen rondom stuitje.
Nek volledig gespannen.
Snel moe maar niet kunnen slapen.
In de nacht wel kunnen slapen maar vermoeid wakker worden.
Elke dag lijkt er wel iets nieuws bij te komen vitaminen waardes waren goed b12 kalium en magnesium.
Hoofd zit vol verward niet goed kunnen denken vertraagd.
Erg bang voor de ziekte ms als enz . Afspraak neuroloog staat maar dit doet nog vrij lang ondertussen blijf ik piekeren en malen over de gevolgen en ziekte zoals ms... wat als ik dit heb...wat voor kwaliteit van leven heb ik dan ivm de constante achteruitgang.
Na hart operatie paniekstoornis ontwikkeld met de bijkomende hyperventilatie. Nu niet het idee dat ik aan het hyperventileren ben dan zakken de klachten weg. Dit is blijvend en 24/7 aanwezig
3ik heb ongeveer dezelfde klachten als je beschrijft. Bij mij zijn ze gekomen na langdurig angst klachten en overbelasting op werk.
Ben erg benieuwd hoe het nu met je gaat.
Thanks
Nu twee dove armen gek wordt ik er van
Voel je je al iets beter ?
Je bent daar dagelijks mee bezig (Verhaal 376)
Is er iemand die dit ook hebt .mijn klachten zijn beven koude rillingen en
Kortademigheid ((hiperventielatie)
De huisarts zegt dat ik gezond bent.
Graag een reactie.
Hypochondrie of angst (Verhaal 365)
1Door de hypochondrie zie en voel ik alles, maar echt alles (Verhaal 373)
elke dag opstaan met angst om ernstig ziek te zijn/worden is iets wat ik niemand toe wens.
Elke ochtend opstaan met een nieuw opgemerkt plekje/bobbeltje/vlekje, noem het maar op.
door de hypochondrie zie en voel ik alles, maar echt alles.
google is daarom ook of mijn beste vriend om bevestiging te krijgen dat mijn klachten niet erg zijn, of het is de grootste nachtmerrie omdat je de ergste ziektes voorbij ziet komen.
natuurlijk is google niet de oplossing, en meestal zijn je klachten een opstapeling van spanning en stress door je ziektevrees, maar vertel dit maar eens aan iemand met hypochondrie😅
Weet dat jullie niet alleen zijn of de enige zijn die met dit soort dingen struggeld, en het mag er ook zijn.
voor de mensen die hier wat aan hebben, je kan bij je huisarts aangeven dat je een praktijkondersteuner nodig hebt voor je klachten, hier kan je een gratis programma volgen die je alles uitlegt en handvatten geeft om weer geip te krijgen op die vreselijke irritante ziektevrees😅
Ik hoop dat ik door mijn verhaal mensen heb kunnen steunen en weet dat je er niet alleen voor staat! 💪🏻
De spiertrekkingen voel ik vooral in rust (Verhaal 369)
Ik ben Peet en 29 jaar. Ik kamp al een jaar of tien met angststoornissen/hypochondrie. Als ik ook maar iets voel in mijn lichaam, maak ik me zorgen en denk ik dat ik een erge ziekte heb.
Ik heb nu een aantal weken last van spiertrekkingen. Vooral in mijn benen, maar ook op andere plekken en ik heb soms ook een trekkend ooglid. Ik ben, net als jullie, gaan Googelen en dat had ik beter niet kunnen doen. Sindsdien ben ik ervan overtuigd dat ik ALS heb. Ik struin alle sites af over informatie daarover en hoe meer je erover leest, hoe meer ik alle symptomen naar mezelf ga betrekken. Ik raak er daardoor van overtuigd dat ik het heb.
Natuurlijk lees ik ook dat de ziekte zeer zeldzaam is en dat het vooral mensen van 50+ zijn die het 'krijgen', maar toch. Gerustgesteld ben ik zeker niet. Ik kan er alleen maar aan denken en heb het gevoel dat het erger wordt en dat het nooit meer goedkomt.
De spiertrekkingen voel ik vooral in rust, bij afleiding zoals bewegen dan heb ik ze niet door of ze zijn er niet. Het is allemaal heel vervelend, hoop dat het snel beter wordt.
Sterkte allemaal, en benieuwd naar jullie verhalen.
Peet
1Ik heb nog wel steeds angsten. Vooral ook kanker en toen dus ook ALS. Ik probeer echt niet meer te googlen. Inmiddels heb jj een huisarts die weet hoe het in mijn hoofd werkt en waar ik met de stomste vragen terecht kan. Ook heb ik geleerd wanneer de angsten erger worden. Bv vlak voor de menstruatie en wanneer ik te weinig slaap heb gehad in een periode. Vaak kan ik dan de angsten onder controle krijgen met een lichte doses alprazolam. Ik denk dat ik er nooit meer helemaal vanaf kom, maar vertrouwen hebben in artsen scheelt ook. Deze mensen maken zeker ook weleens fouten, maar over het algemeen weten zij waar ze over praten. Jarenlange studies gehad. Ik hoop dat je de angst snel los kan laten en dat daarmee de spiertrekkingen ook over gaan.
Moedervlekje (Verhaal 371)
Het wordt alleen maar erger (Verhaal 370)
En er zijn verhalen dat het goed is, maar ook dat het niet goed is. Maar elk verhaal is niet mijn verhaal. Mijn gevoel spreekt boekdelen..
Het is misschien eigenwijs, maar ik zie het somber in. (Verhaal 368)
Ik ben 25, heb in mijn leven helaas heel veel ziekte van familie mee gemaakt, ik denk dan ook dat dit de oorzaak is.
Op het moment ben ik werkloos door faillissement, het was zwaar werk en vind het wel even fijn om mijn lichaam wat rust te gunnen.
Hierdoor ben ik veel thuis, mijn man werkt fulltime dus ben ik veel alleen.
Alleen nu begin ik te merken dat ik weer heel bang word.
Dit heb ik al een keer eerder gehad een langere periode, toen is het even weer goed gegaan en nu is het 2x zo erg.
Ik ben erg bang voor kanker, een hersenbloeding of een hartaanval.
Ik weet dat er niks aan de hand is met mij, en dat zeg ik ook altijd tegen mijzelf.
Maar toch.....
Bezoek aan de dokter: ooit kom je hier en dan heb je misschien wel gelijk, maar dat is dan over 50 jaar. Je bent nog zo jong. Het is zeer onwaarschijnlijk.
Maar nog blijft er in m'n hoofd rond hangen "zal je net zien"
Ik weet niet waarom specifiek die 3, ik heb helemaal geen klachten.
Maar ik zit dus altijd te zoeken naar klachten als ik op bed lig, of als ik alleen ben.
En uiteraard komt google er ook bij.
Dit is vaak uitgelopen in paniekaanvallen.
Ik was operator in 5 ploegen, ik deed productie van glasvezel, niet de kabels, maar echt glasvezel.
Hierdoor kon je glassplinters krijgen. Sowieso elke dag wel 2 of 3.
Maar dus ook in je polsen, ik heb een paniekaanval gehad omdat ik bang was dat er misschien een glassplinter in m'n bloedbaan terecht zou komen via m'n slagader.
Ook ben ik bang dat mijn man wat overkomt.
Stikken, of een auto-ongeluk.
Soms ben ik wat paranoïde, als ik nachtdienst had dan moest hij de deur opslot, we wonen in een rustig dorp, in een straat waar ik ben opgegroeid.
Ik ben bang dat iemand misschien inbreekt en hem vermoord.
Of dat m'n hondjes vergiftigd worden als ze achter het huis zijn.
Of dat ze stikken.
Ik voel me de laatste tijd erg zenuwachtig waardoor ik steken krijg, hierdoor word "hartaanval" meteen getriggerd waardoor de angst van derest ook terug keert.
Bultjes zoeken, hartslag controleren.
Ik word er helemaal schijtziek van.
Over een x aantal jaar word ik misschien echt ziek, en sla ik mezelf voor mijn hoofd dat ik mezelf zo gek gemaakt heb.
Ik heb meerdere malen hulp gehad, voor verschillende dingen, dit heeft helaas niks gedaan voor mij, waardoor ik er van af zie ook hulp voor dit te vragen.
Medicatie vind ik ook dood eng dus mij niet gezien. Ook al weet ik dat dit mij misschien kan helpen.
Het is misschien eigenwijs, maar ik zie het somber in.
Ik hoop volgende maand weer aan het werk te gaan en beginnen met de opleiding voor Vapro zodat ik iets anders heb waar ik me druk om kan maken.
Geen idee of ik überhaupt wat heb (Verhaal 360)
Best fijn om een forum te vinden met "soort genoten". Ik ben periodes bezig met leven of dood als sinds jongs af aan. Soms denk ik er totaal niet aan en dan weken lang weer wel. Ik leef over het algemeen erg gezond, omdat ik dit simpelweg fijn vind.
Ik heb nu al 3 weken last van mijn benen zonder echte inspanning. Omdat ik veel sport vind ik dit erg raar. Soms trekt het door naar mijn voeten en in mijn vingers voel ik soms ook de soort pijn. Het is niet echt pijn maar meer een doffe pijn. Ik heb al bloed laten prikken en alles is goed. Ik moet misschien wel naar de sportarts, maar hierover heb ik contact met mijn huisarts. Ik heb eigenlijk alle ziektes die je kan verzinnen volgens google en wordt er gek van. Het enige wat me gerust stelt is dat mijn bloedwaarden goed zijn. Toch vind ik het erg lastig omdat ik er dus niks aan kan koppelen en de huisartsen vinden het ook raar.
Anyway weet ik nou niet zeker of mijn angst dit veroorzaakt of dat ik simpelweg echt last heb van mijn benen. Vind dit zo moeilijk te bepalen.
1
Ziekteangst (Verhaal 350)
2Het rationele in mij zegt: stress, het duiveltje in mij zegt uitzaaiingen in de ruggenwervel. Elke dag angst voor de dood is opnieuw een dag gestorven
Ik ben bang (Verhaal 366)
Begonnen toen ik vage keelklachten kreeg (Verhaal 357)
Ik wil graag ook m’n verhaal delen, hopelijk trigger ik er niemand mee. Ik denk dat ik ook hypochonder ben want elke keer als er lichamelijk iets met mij aan de hand is ga ik van het ergste uit (kanker, hartfalen, diabetes enz) en krijg ik paniek aanvallen. Het is vijf jaar geleden begonnen toen ik vage keelklachten kreeg en opgezette lymfeklieren, ha dacht aan stress, moest het afwachten. Maar het ging niet over en was ook vaak heel moe. Dus ik weer naar de ha en moest een echo van mn hals en lymfeklieren laten maken, en toen hadden ze een afwijking aan mn schildklier gevonden, toen kreeg ik voor het eerst een paniek aanval waar de arts bij was en schaamde mij enorm, hij gaf mij zakdoekjes en zei er voor de rest niets over alleen sterkte. Later moesten er allerlei onderzoeken gedaan worden oa schildklier punctie met een naald dat deed heel veel pijn toen kreeg ik weer een paniek aanval. Uitslag was ziekte van hashimoto dat is een auto immuun ziekte. Is niet ernstig alleen vervelend. Dus kon ik dat van mij afzetten. Maar nu de laatste maanden heb ik steeds terugkerende blaas ontstekingen en ze kunnen nog geen oorzaak vinden en er worden ook niet altijd bacteriën gevonden maar wel witte bloedcellen dus nu heb ik het weer dat ik mij heel druk maak om blaas kanker, endometriose, onvruchtbaarheid etc. Kan iemand mij helpen, herkent iemand deze klachten? Want word soms gek door de angst.
2Ik ben Hannie ook Hashimoto patiënte.
Je kunt veel onstekking krijgen van Hashimoto. Ook angst.paniek.pijn ezv ezv.
Zoek naar schildklier SON.INFORMATIE.
HEEL VEEL STERKTE.
GR HANNIE
Durf niet nog eens de HA te bellen. (Verhaal 341)
Allereerst wauw wat is dit forum fijn. Ik voel me zo alleen op de wereld. Elke dag angst.. momenteel ben ik bang voor een hersentumor. Durf niet nog eens de HA te bellen.
Ten tweede
Ik lees veel verhalen van mensen die veel dezelfde klachten hebben. Trillingen, spierkrampen, spasmes, hoofdpijn, buikpijn, rugpijn, nekpijn..
Ik heb nog niks gelezen over het gevoel dat je iets niet meer goed kan voelen met 1 arm (wat wel zo is maar dat zit dan in mn hoofd), tintelingen in mn mond/ lippen, vlekjes zien (vooral bij fel licht), niet meer echt kunnen scherpstellen met je ogen, vooral veraf (?), beetje pijn bij kijken, hoofpijn wat voelt alsof je hersenen exploderen, stekende hoofdpijn, tinteling op hoofdhuid, …
Is dit iets wat mensen herkennen??
2Ik durf geen arts te bezoeken (Verhaal 20)
Dag allemaal, verbazingwekkend knap van jullie dat jullie naar de huisarts gaan, foto's laten maken, bloedonderzoek laten doen. Dat maakt mij nu juist zo bang en dat betekent dat ik geen arts bezoek. Ook ik heb net als jullie hypochondrie. Onstaan tijdens de opleiding voor verpleegkundige-A. Inmiddels ben ik 60 jaar. Heb 5 kinderen mogen krijgen en 12 kleinkinderen. De jonge mensen die op deze site hun verhaal toevoegen kan ik geruststellen. Ik ben al zo lang bang om ernstig ziek te worden, maar ik leef nog! De angt die nu overheerst is nierfalen of een andere ernstige ziekte, omdat ik een vreemde smaak in mijn mond heb. Dat kan gewoon komen door verkoudheid, maar ik verbind er allerlei nare ziektes aan. Tot dat het volgende op de loer staat. Hiervoor was het weer iets anders. Het enige wat mij helpt is het bijhouden van een gedachtenstencil. Daarin schrijf je het volgende: A - de klacht / B - je gedachten en gevoel over die klacht / C de vraag of het reeël is wat je denkt / D hoe zou een ander op deze klacht reageren en bij E formuleer je een nieuwe gedachte.
Ik heb ondertussen een heel lang document. Als ik dan bijvoorbeeld wazig zie in mijn beleving zoek ik de klacht op en dan lees ik tot mijn verbazing dat ik die klacht drie jaar terug ook had en dan realiseer je je dat je er nog bent. Die huidige klacht is dan zo weg. Helaas bestaan er veel soorten klachten en komen er dus nieuwe bij. Die beschrijf je dan weer. Op deze manier zijn veel klachten van mij sneller verdwenen. Denk aan: buikpijn / boeren / onverklaarbare pijn in benen / drukkend gevoel op de blaas / wazig zien / duizelig / pijn op de borst / hartkloppingen / hart dat overslaat en onregelmatig gaat / globusgevoel in de keel / flitsen voor je oog etc etc.
De vreemde smaak heb ik in januari 2018 gehad, maar ik kan mezelf niet geruststellen, omdat ik toen een behoorlijke griep had en nu ben ik maar een beetje verkouden. Ook was het toen na een week weg en is het nu al bijna twee weken. Ik hoop dat jullie met het document aan de slag gaan en ik wens jullie alles wat goed is!
17Ik durf ook niet meer naar de huisarts. Ze zien me aankomen. Ik word ook niet goed van mezelf, ben de afgelopen tijd al vaak geweest en ik geloof de huisarts toch niet. Want die weet toch niks. Sinds ik in de overgang ben is mijn hypochondrie echt 100 x erger geworden. Maar altijd angst voor kanker. Ik heb geen idee waar dat vandaan komt. Ik wijt het eraan dat ik graag controle over alles wil hebben, maar dat kanker iedereen kan overkomen, dus ik heb er geen controle over. Ik check alles en lees ook alles erover, wat natuurlijk waardeloos is. Elk symptoom heb ik, mijn einde is nabij en ik moet mijn kinderen achterlaten. Ik ben zelfs al zover dat ik brieven wil opstellen voor mijn kinderen, omdat ik daar nu nog fit genoeg voor ben. Het is een vreselijk iets, hypochondrie, het ontneemt je alles. Paniekaanvallen, maagklachten, pijnen, doemdenken de hele dag door. Kost zoveel energie, maar kan dit niet stoppen. Ik lees van andere hypochonders dat ze na psychische hulp ook niet beter werden, dus dat helpt ook geen klap. Het document opstellen klinkt simpel, maar hoe kom je dan even op een nieuwe gedachte?
Hoi Rita, dank voor je verhaal ik heb er wel wat aan ,ik ga ook opschrijven .
Ik ben inmiddels ook bijna 59 en al 33 jaar een hypochonder vreselijk,wat een angst ik word er soms zo wanhopig van.
Mijn vader was ook een hypochonder hij is net afgelopen juni overleden hij is 80 geworden altijd bang bang bang, hij heeft er bijna niks van meegekregen een hartstilstand waarschijnlijk
Heel snel dood gelukkig voor hem.
Ik hoop dat er ooit nog een oplossing komt voor hypochondrie het is een heel zware ziekte , ik heb er alleen geen last van als ik verliefd ben, maar ja dat houdt op een gegeven moment ook op.
Ik hoop dat we elkaar op dit forum wat kunnen steunen onderling en vooral geruststelling is belangrijk.
Lieve groetjes
Elaine
Ik durf en ga ook niet meer naar de dokter,ook niet naar bevolkingsonderzoeken,zo ontzettend bang voor de uitslag. Ik schaam me hiervoor,ook omdat mensen het dom vinden als je niet deel neemt aan bevolkingsonderzoeken,altijd hetzelfde commentaar! Ik weet het best dat ik dan er vroeg bij ben,maar de angst voor de uitslag houd me tegen. Momenteel loop ik met mn ziel onder mn arm,door corona,elk kuchje vind ik eng,stel je voor dat ik corona krijg,dan maken ze een longfoto en vinden ze vast longkanker...Momenteel gaat t ff waardeloos met me...
Ik herken me in alle verhalen hier.
Vroeger ging ik iedere keer naar de dokter. Inmiddels ga ik niet meer en doe ook niet mee aan bewolking onderzoek. Ik schaam me heel erg van Ik ben nu 50 e het gaat steeds erger met mij. Mijn familie is het helemaal klaar mee. Het is voor hun natuurlijk heel erg vermoeiend.
Ik voel me alleen em onbegrepen . Steeds de gedachten dat ik.kanker hen en binnenkort dood ga.
Liefs
Teresa
Als ik het wel had gedaan had het waarschijnlijk een hoop angst weggehaald, maar de angst voor kanker is te sterk
Ik heb ook een tijdje alles opgeschreven en als je dat later terug leest, dan denk je bij jezelf, ( je bent niet goed bij je hoofd)Maar de volgende dag gaan we weer gewoon verder met hypochonderen. Word er zo niet goed van, ben alleen, woon alleen, dat is maar goed ook , denk ik dan, Dit kan ik toch niemand aan doen. LIEFS
Heb goede berichten over hynose gelezen en ga een poging doen.
Gelukkig ben ik niet de enige. 54 jaar en al vanaf 8 jaar hypochonder. Slik van mijn 30ste paroxetine en dit haalt "meestal"
De scherpe randjes eraf. Maar nu in de overgang en naar de gynaecoloog geweest met problemen. Nu zitten er Cysten en krijg ik pas over 5 weken een onderzoek.....je voelt hem vast al aankomen. Heb inmiddels eierstokkanker en beeld me van alles in. Eten lukt me slecht van de spanning en val af ....ja das weer een signaal van kanker en ja opeens voel ik mijn blaas omdat de arts dit vroeg. Ja en doodsbang dat ik vocht in de buik krijg......ik heb alle google pagina's gehad en ken ze uit mijn hoofd. Ik ben moe ja das ook weer een symtoon van kanker....en zo is het cirkeltje weer rond. Ik kan mij dus ook niet focussen op iets anders. Geen idee hoe ik hier uit moet komen. Heb nog 5 weken te gaan...
Herkent iemand dit??
Heel blij dit forum te hebben gevonden. Ik heb nu 17 jaar hyperventilatie en hypochondrie. Ik durf ook niet naar de dokter te gaan. Bang dat ze iets ernstig vinden.
Ik zit thuis van het werk met een burn out en dat breng heel wat fysieke klachten mee. Uiteraard nieuwe klachten die ik nog nooit gevoeld heb… ik maak mij zo een zorgen en die angst beheers mijn leven.
Durf niet naar de dokter om bloed te trekken
Al jaren zo bang dat ze iets zouden vinden
Allemaal begonnen met studies vpk toen ik 40 was
Ben er nu 57
Durf heel veel dingen niet meer te eten (Verhaal 361)
Mijn naam is Lola en ik ben 21 jaar oud. Sinds een jaar durf ik heel veel dingen niet meer te eten. Er zijn in het verleden ook wel dingen gebeurd met kort stikken (wat er meteen ook weer uit kwam) dit heeft mij denk ik uiteindelijk tot dit punt gebracht. Voor mij voelt het altijd of het eten blijft hangen na dat ik wat gegeten heb. Soms heb ik er minder last van en durf ik iets meer te eten, maar vaak heb ik er veel last van en gaat het eten ook bijna niet. Als dit gebeurd praat ik er dan ook heel veel over om een soort geruststelling te zoeken. Die uiteindelijk kort helpt.
Door deze klachten ervaar ik veel slijm in mijn keel en soms doet mijn bovenrug ook pijn na het eten. Net alsof het eten wat vast zat dan pas zakt, maar bijvoorbeeld met wat drinken of een boer laten voelt het nooit of er dan echt wat zit. Ik ben al vaak voor deze klachten bij de HA geweest en zit nu uiteindelijk ook bij een psycholoog, maar ik kan het maar niet geloven dat er echt niks vast zit/blijft hangen in mijn keel. Naar mijn idee heb ik iets medisch, maar heel veel zeggen dat het niet zo is. Daarom zoek ik eigenlijk mensen die ook dit zo ervaren of ervaren hebben.
Zijn er meer mensen die niet meer/minder durven te eten door de angst dat er iets mis is met je keel? Dat het eten blijft hangen?
1Ik heb reeds meer dan 3 jaar last van mondbranden. Ik heb hierdoor een angststoornis ontwikkeld en ik ben extreem bang mijn mond te beschadigen. Dit ging ook gepaard met geen scherp voedsel zoals bijvoorbeeld broodkorsten of chips durven eten. Enige tijd later kon ik bijna niet meer eten, niets eetlust meer en was op korte tijd een aantal kilo’s afgevallen. Ik heb van mijn dokter het medicijn Remergon gekregen. Dit is een antidepressivum met als bijwerking dat je er honger van krijgt. En dit helpt bij mij heel goed. Ik ben zeker niet van mijn angststoornis vanaf, maar ik kan wel terug eten. Ik ben bijna 60 jaar. Jij bent pas 21, als je huisarts zegt dat je niets mankeert, geloof hem dan maar. Ze hebben heel lang gestudeerd en weten echt wel wanneer iets ernstigs is. Heel veel goede moed gewenst.
Groetjes,
Denise.
Als de dood voor tandverlies (Verhaal 362)
En ik merk dst ik alweer nachten wakkerlig en weer san mijn tanden krab. Het is niet zozeer een obessie met schoonheid. Ik ben niet iemand die zich constant bezig houdt met mijn uiterlijk. Maar ik ben als de dood voor tandverlies en
Doodsbang om (weer) kanker te krijgen (Verhaal 192)
Ik heb sinds kort ook last van angststoornis. Opeens hele erge paniekaanvallen, zo erg dat je denkt dat je dood gaat. Bij mij is 3 jaar geleden kanker in mijn nier ontdekt {op mn 34e}. Mijn hele rechter nier is verwijderd, gelukkig helemaal schoon verklaard en geen chemo gehad. Maar nu 3 jaar later komen de angsten opeens terug, elk pijntje, elk steekje, elk kuchje denk ik: het is terug! Het erge is dat ik voordat ik nierkanker had ook al doodsbang was om kanker te krijgen. Ik heb heel die fucking nachtmerrie in het echt moeten beleven. De oncologie afdeling, alle dokters bezoeken, de prikken. Ik ben hele dagen bezig met wat ik voel in mijn lichaam, word er gek van en doe geen oog meer dicht.
Meestal helpt diep ademhalen wel. 5 seconden in, 5 seconden uit. Ik denk dat ik maar een afspraak met een psycholoog ga maken, heb verder niemand om erover te praten.
5Zoo herkenbaar!
Op mijn 33 ste ook k ziekte gehad en sindsdien ervaar ik immens veel klachten.
Ik probeer adem werk te doen, loop bij de fysio, Pschyloog (geloof in God dat is ook mijn houvast). Misschien is therapie iets voor jou, ademwerk of bv sporten. Dit zijn wel de dingen die mij dagelijks helpen.
Heel veel sterkte!!
Dikke knuffel!!
Ik herken dit heel goed heb helaas na 8 jaar weer klein hartinfarct gehad stent gezet en alles weer ok voor de cardioloog.
Maar helaas niet voor mij ik"scan" zowat 24/7mijn lichaam af . Gevolg mijn hele lichaam is verkrampt voel me superslecht en ja raak uitgeput ervan.Maar heeft te maken dat ik mijn lijf niet meer vertrouw en idd bang ben dat er weer wat gebeurt .Dit kost me zoveel energie ennkan amper nog ontspannen.
Ik herken me heel goed in je verhaal.
Bij mij hebben ze 2 jaar geleden een melanoom verwijderd. Ik was net een half jaar alleenstaand moeder die aan het verhuizen was.. daar stortte mijn leven compleet in.
Lang verhaal kort.. heb ik ook deze angsten heel erg maar heb sinds 3 weken sertraline om even tot rust te kunnen komen. Ik word vaak angstig dat het inderdaad terug zou kunnen komen of andere mogelijke dingen die kunnen gebeurd bezorgen mijn paniek en angst aanvallen. Daarbij werk ik ook nog in de zorg waardoor ik dagelijks geconfronteerd word met zulke gebeurtenissen.
Maar nu dus nog steeds paniekaanvallen en angststoornissen, zelfs na psycholoog, psychiater, antidepressiva enz. De weken voor de 6 maandelijkse check up zijn dan ook HEL! Ik moet over 2 weken op controle en had reeds mijn onderzoeken en bloedafname en die zijn ok. En toch kan ik de doemscenario's niet onderdrukken...
Ik word hier zelf helemaal gek van (Verhaal 339)
Afgelopen oktober’22 kreeg ik dat gevoel weer, maar nu ook met uitstraling in de rug. Eigenlijk op precies dezelfde plek aan de achterkant als aan de voorkant. Een heel onprettig gevoel wat een beetje weeïg voelt. Weer naar huisarts, buik voelt goed maar toch maar een echo van de nieren. Was ook goed. Gewoon maar even afkijken krijg je dan te horen.
Ik word hier zelf helemaal gek van. De ene dag voel ik me sterk, de andere dag ( met meer klachten) voel ik me echt verdrietig. Kent iemand deze klacht ook? Vanaf volgende maand ga ik naar een psycholoog. Hoop ik dat ik er baat bij ga hebben …
4-zwevende rib syndroom
- ontstoken zenuwen (trigger point)
Probeer de plek even te vinden en te masseren of even op duwen.
Letten op een goede houding. Zitten en staand
En ook zeer belangrijk: goede buikademhaling en opletten dat je buikspieren niet constant opgespannen staan (had ik voor waardoor er veel vage pijnklachten ontstonden)
Heel veel vage en enge klachten ontstaan door een foute ademhaling. Een juiste ademhaling zal op termijn veel helpen + het werkt ook rustgevend.
Extra tip: op het moment dat je weer enge gedachten krijgt moet je even de feiten voor je opnoemen, nuchter bekijken en eerlijk zijn dat de kans heel erg klein is dat wat je denkt ook echt is! Dat geeft rust. Daarna telkens als je weer eens aan de potentiële erge ziekte denkt jezelf weer confronteren met je oordeel dat het onrealistisch is dat je de ziekte hebt en terwijl glimlachen! Dit helpt echt!
Daarna meteen aan iets anders beginnen denken.
Ik ben zelf een mega hypochonder maar dit maakt men leven een pak draaglijker!
Succes allemaal!
Mijn dagelijkse zorgen (Verhaal 355)
Eenmaal de MRI gehad bleek deze helemaal goed en is er nergens geen een afwijking geconstateerd. Daar was ik op dat moment erg blij mee.
Niet heel lang erna begonnen de vage klachten. Vaak een algeheel ziekerig gevoel wat spontaan komt en ook weer zo weg kan zijn. Vermoeidheid, rugpijnen overal in de rug komt en gaat weer. Nekpijnen wat komt en gaat. Slechte weerstand en vaak verkouden of moeilijk aden krijgen. Pijn aan de huid wat komt en gaat. Savonds en smorgens pijn aan mijn rechter oog met draaien (zie verder hetzelfde met beide ogen). Tintelingen in mijn benen (soms erger soms minder). Spierstijfheid in benen soms wat meer links, hoge bloeddruk en snelle hartslag, angstig en neerslagtig, ongeduldig en zenuwachtig, soms een onwerkelijk gevoel en watten in mijn hoofd. Vaak kouden handen en voeten. Vermoeidheid. Af en toe zelfs despresieve gedachten/gevoelens (heb ik nooit eerder gehad) En zo kan ik nog wel even door gaan.
Af en toe is het zo erg dat ik echt niet meer weet wat ik moet doen. Waar is die tijd dat ik me gewoon goed voel? Weer lekker zorgeloos mijn ding kan doen?
Ik heb al een paar keer bloed laten prikken, deze was volgens de dokter elke keer goed, maar door een beetje eigen research te hebben gedaan is het verrevan goed.
B12 is verlaagd 200
Vitamine d is verlaagd 51
Foliumzuur is verlaagd 8,9
Ferritine is 230
Ijzer 28
HB 11
Kalium 3,6
Ook is een snelle schildklier geconstateerd
Ook heb ik geprikt op Lyme en hier is niets uitgekomen.
Ik heb ook al een afspraak gehad bij de neuroloog, die heeft ook mijn MRI beelden bekeken en zegt dat het 100% geen MS is. Ook zegt hij vanwege de bloedwaarden op Lyme dat het GEEN lyme is, terwijl de klachten die ik ervaar echt 1 op 1 overeen komen.
Wat mijn doel is van dit berichtje is misschien lotgenoten spreken over jullie ervaringen, mijn doktoren/neurologen zeggen er is niks. Terwijl ik echt iemand ben die normaal nooit ergens last van heeft of zeurt vind ik dit wel erg raar.
Met zoveel klachten MOET er iets zijn, het kan werkelijk niet anders. Ik hoop dat ik met iemand in contact kan komen die in het zelfde scheutje zit of gezeten heeft.
Ik loop al bij een coach maar dat helpt me niet buiten dat ik gewoon mijn dagelijkse zorgen kan bespreken.
Groetjes
3Ik herken veel van je klachten. Hartkloppingen, nekpijn, hoofdpijn, koude handen, spierpijnen, maagzuur/keelpijn, duizelig, wazig zicht, vermoeidheid...Loop al zes jaar met veel verschillende lichamelijke klachten en denk dat ik geen piepert ben, was altijd wel een vlotte meid (voor de buitenwereld nog steeds).
De artsen zeggen altijd 'stress'. Dat is leuk, maar chronische stress is uiteindelijk ook hartstikke ongezond. En de klachten zijn heel echt.
Het zorgeloze gevoel is bij mij ook allang weg en dat mis ik enorm. Ook bij mij is het geen MS of Lyme. Eerlijk gezegd is naar de dokter gaan lastig omdat de klachten zo divers zijn. Ik begin te neigen naar een holistisch arts omdat die het grote plaatje bekijken, het geheel van klachten. Alleen, hoe weet je of je bij een goede zit? Ik hoop dat je snel een oplossing vind en verder kunt met je leven.
Jij bent teveel gefocust op je lichaam,
Je houdt je met zaken bezig waarbje geen verstand van hebt, de doktoren hebben lang gestudeerd om de kennis te hebben.
Geen enkele specialist zou jou naar huis sturen als je iets had!
Ze zijn er juist om je te helpen, dat is hun taak!
Jij moet leren afleifin te zoeken, verleg je focus op andere zaken.
Hobby's, klussen, iets in ieder geval wat je leuk vind. En ik zou je symptomen opschrijven in een dagboek, dat gaat echt helpen.. succes ermee ! ....en als laatste..verban google!! Google stuurt je het liefste meteen door na een begrafenis ondernemer..bij elke klacht is het vrijwel meteen ernstig.
Nog maar 17 jaar oud en ik heb erge last van hypochondrie en dwanggedachtes.. (Verhaal 358)
Het begon allemaal plotseling, ik ben altijd snel bang dat ik iets ergs heb.
Bij de kleinste pijntjes al.. Dan denk ik als ik buikpijn heb dat ik al doodga en maagkanker heb ( wat natuurlijk niet zo is ).
Ik loop daar tegen aan in het dagelijks leven, hierdoor krijg ik ook paniekaanvallen.
Ik durf niet met het OV te gaan omdat ik situaties vermijd waarin een paniekaanval ooit is voorgekomen. Ik ga dan zweten, trillen en licht in mijn hoofd. Praten helpt erg voor mij ik vind het daarom ook fijn om hierover met mensen te praten die hetzelfde ervaren!
Mijn paniekaanvallen komen op momenten dat ik te erg pieker over iets.
Hypochondrie dus.. Dit gaat vaak ook samen met mijn dwanggedachtes.
Mijn dwanggedachtes zijn gedachtes wat ik niet wil denken maar toch opeens op poppen in je hoofd. En natuurlijk iedereen heeft hier wel eens last van, maar omdat in hierover blijf in hangen word het juist erger. Je moet maar zo denken “ ach het is maar een gedachten het gaat zo weer weg! “ maar ik kan dat niet onder controle krijgen. Ookal zou ik mezelf of iemand nooit iets aan doen het popt opeens in mijn hoofd en daarom dacht ik heel lang dat ik gek was.. Maar toen ik er over ging praten met andere herkende ze dat ook heel erg en dat luchte heel erg op!
Ik heb hiervoor bij de huisarts professionele hulp voor gezocht, zij heeft mij doorverwezen naar een praktijkondersteuner.
Ik heb mijn eerste afspraak al gehad en mijn volgende staat de 24e. Dan beginnen we met cognitieve gedragstherapie, ik hoop dat dit helpt. Want je bent sterker dan je bent en je kan alles aan onthoud dat! Wees trots op jezelf en probeer positief te denken zo overwin je alles! :)
Bang om de ziekte met de grote K te krijgen (Verhaal 325)
Ik ben vreselijk bang om de ziekte met de grote K te krijgen. Ik type het en spreek het ook nooit uit. Nu kamp ik al enige tijd met lichaamlijke klachten. Het begon met te denken dat ik candida heb. Helemaal geen suiker meer gegeten, gewoon van de ene op de andere dag.
Ik dacht dat mijn gewicht erg schommelde, dus gelijk Google. Kwam hier en daar wel wat tegen dat het kon dat je wat afviel van een candida infectie. Dus weer geruststellend. Kreeg het niet onder controle voor mij doen dus ik las over watervasten. Daar begon het grote probleem bij mij. Ik gelijk niks meer gegeten en af en toe een glas water. Wat eigenlijk niet genoeg is, want je moet 2 liter per dag kunnen drinken. Nu ben ik 10 kilo afgevallen in 2 maanden tijd, heb wat los vel, niet zoveel energie meer en pijntjes overal. Nu denk ik omdat ik nu al een maand pijn in mijn bovenbuik heb dat ik alvleesklierK heb. Ik ben wel erg dun geworden ,maar ik zorg ook niet goed voor me lichaam moet ik zeggen. En eet ook heel weinig. Ik heb anderhalf jaar geleden in het ziekenhuis gelegen en waarvan 4 weken in coma gelegen. Daar hebben ze allerlei testen met me gedaan en ct scans gehad. Van de thorax (borst en bovenbuik) .de laatste scan is net een jaar geleden voor controle en was met contras vloeistof. Als er iets was geweest dan hadden ze toen ook ontdekt toch? Zowiezo met de alvleesklier, want ik heb gelezen dat het punt dat er een verkeerde cel begint te groeien tot je er last van krijgt ,dat daar 11 jaar tussen zit, dus dat zou erg vreemd zijn. Maarja ik heb nog steeds die symptomen. Maar volgens mij ben ik wel een hypochonder. Wat vinden jullie van mijn verhaal. Moet ik me zorgen maken.
2Volgens mij heb ik op jou gereageerd op een ander bericht ook. Dus dit zal een aanvulling zijn erop.
Een lichaam die 24 op bed ligt heeft al gauw tussen de 1600 en 2400 kcal nodig per dag om te kunnen functioneren. Dat lijkt misschien veel, maar alles in het lichaam kan hier draaiende mee gehouden worden. Als je alleen een paar glazen water drinkt, dan ondersteun je alleen de hydratatie van het lichaam.
Ik zal het even in een ander contrast zetten. Als ik in mijn auto koelvloeistof stop en vervolgens met een lege tank ga rijden. Kom ik mijn oprit niet af.
Voedsel is belangrijk. Er staat veel op het internet, maar heel veel is ook niet waar of niet goed voor je. Het klinkt voor mij erg logisch dat je veel bent afgevallen in zo’n korte tijd.
In die 2 maanden heeft je lichaam enorm onder stress gestaan omdat het niet genoeg brandstof kreeg. Hierdoor gaat je lichaam compenseren. Energie halen uit andere bronnen, maar ook energieverdeling wijzigen. Meer energie naar overleven, organen draaiende houden etc. Minder energie naar andere zaken (bijvoorbeeld organen of lichaamsfuncties die minder belangrijk waren) gevolg: moe!!!! Moe!!! Moe!!! Maar ook pijntjes, je fitheid gaat naar beneden, je staat onder stress, etc etc etc!
Blijf goed eten, zorg voor je lichaam. Veel eiwitten, goede vetten en koolhydraten. Luister niet naar alles op het internet
Het beste gewenst
Hypochondrie maar toch twijfel (Verhaal 280)
Ik ben onderzocht, vele malen bloed laten prikken, meerdere keren hartfilmpjes, een nacht opgenomen op de eerste harthulp, hartkliniek, fietstest, echo, MRI, CT scan van thorax, “U bent in orde meneer U heeft hyperventilatie” noem maar op maar het stelt me allemaal maar heel kort gerust, de pijn op mijn borst blijft terugkomen en zo ook de benauwdheid en duizeligheid. Als het kon zat ik elke dag bij mijn huisarts. (Ik ga al 1 x in de 14 dagen)
Ik blijf elke keer zo ontzettend angstig en de gedachten “Wat als het nu wel..:” speelt dan constant door mijn hoofd. Ik word gek van het gevecht met mijn eigen gedachtes. Door veel gesprekken en therapie ben ik erachter gekomen dat ik chronische hyperventilatie heb en PTSS. Dit verklaart wel wat dingen maar nemen mijn angst niet weg. Ook slik ik verschillende medicatie, ben ik gestopt met werken, etc. Ik ben gesloopt en voel mij een mislukking. Ik slikte op een gegeven moment 12(!) pillen oxazepam 10mg per dag omdat ik niet meer kon functioneren. Ook slik ik mirtazapine (anti depressiva) en heb ook een tijd zware pijnstillers geslikt sterker dan morfine (opioiden) en anti psychotica. Van de laatste twee ben ik nu beide af.
Het is echt een hel. Ik herken zoveel van de verhalen hier. De wanhoop nabij. Het is zo zwaar en eenzaam.
Mijn huisarts opperde mij dat Hypochondrie waarschijnlijk ook mee speelt. Ik durf stapje voor stapje steeds meer toe te geven dat mijn klachten zijn ontstaan door ptss, onverwerkte trauma, en hyperventilatie ik heb geen fijne jeugd gehad en veilige thuissituatie hierdoor heb ik 10 jaar lang op automatische piloot geleefd en was er geen tijd om toe te geven aan mijn emoties of dingen te verwerken want ik moest vanaf mijn 17e keihard aan het werk om het te redden voor mijzelf omdat ik toen met ruzie uit huis ging.
2 jaar geleden is de klap dan toch gekomen en mijn hemel jongens, wat is het f zwaar. Ik doe zo mijn best om er het beste van te maken maar die sloopkogel komt elke keer weer.
Ondanks dat ik meer durf toe te geven, blijft de angst. Moet ik nu wel of niet aan de bel trekken? Is een vraag die ik mezelf meerdere keren per dag moet stellen.
Ik kom zoooo graag met lotgenoten in contact want het is zo eenzaam. Herken je je in mijn verhaal en wil je erover praten mijn IG is
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we persoonsgegevens enkele weken na plaatsing)
3Ik ben 34. Ik herken heel veel van jou verhaal. Chronische hyperventilatie en onverwerkte trauma's. Ik kan nauwelijks werken, de ene week gaat beter dan de andere, en ben daarna vooral heel moe. Waarbij de klachten weer komen die jij ook hebt. Ik heb er ook vaak darmklachten bij. Al jaren allerlei onderzoeken gehad waar niks uitkwam. Ook bij alternatieve genezers geweest, die de meest uiteenlopende diagnoses stelden. Behandelingen die niet hielpen en mij uiteindelijk alleen maar angstiger maakten. Ik volg nu een online programma om met stress en angst om te gaan. Onderdeel hiervan is meditatie. Dit helpt wel om te ontspannen waardoor de klachten vaak verminderen of zelfs weg gaan. Het is het online programma van Nick de Waard (ervaringsdeskundige)
Met IG neem ik aan dat je instagram bedoelt. Ik heb je geprobeerd te zoeken maar kan je helaas niet vinden. Ik heb veel van de problematiek wat genoemt wordt op dit forum ondervonden.
Van een gezonde kerel die dagelijks sporte naar iemand die z'n huis niet uit durfde. Ik heb uiteindelijk mijn angststoornis overwonnen en hiermee mijn leven terug gekregen en ik gun jou en net als alle andere mensen op dit forum ook.
Verdiep je eens in DARE. Het is een Engels boek geschreven door Barry Mcdonagh en veel van de genoemde klachten worden ook in zijn boek beschreven. Ik ga niet zeggen dat de weg naar herstel makkelijk is, maar ik kan je wel garanderen dat je er geen spijt van krijgt.
Het leven is te kort om je druk te maken om dingen die er niet zijn. Veel klachten houden verband met een continue veel te beladen en overspannen zenuwstelsel. Je lichaam en geest staat vol continue op de vecht stand en middels de DARE techniek krijg je handvatten om op de pauze knop te drukken.
Het klinkt misschien te mooi om waar te zijn maar wees eens eerlijk, wat heb je te verliezen.
Mocht je in contact willen komen stuur me een bericht op instagram
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we persoonsgegevens enkele weken na plaatsing)
Ik heb juist het boek DARE besteld en ben echt benieuwd !
Groetjes Wendy
Kleine blauwe plek ik ben gelijk erg bang (Verhaal 328)
3Waar ben je precies bang voor?
Ik herken de angst hoor...zie ook vaak plekjes waar ik van schrik.
Het begon bij mij bij een verdacht vlekje (Verhaal 307)
Ik (18 jaar) heb zelf al een tijdje last van Hypochondrie, het begon bij mij bij een verdacht vlekje wat (gelukkig) gewoon een moedervlek was.
Na het controleren van het vlekje ben ik meer en meer gaan letten op me lichaam, bij elk pijntje of iets dat met me lichaam gebeurt zoek ik het pijntje op, en ja zoals vele vindt je natuurlijk dat je bijvoorbeeld ALS,MS of een andere ernstige ziekte hebt.
Ik heb nu al maanden lang vage spiertrekkingen in me linker voet, wat heel soms lijdt naar kramp. Ook krijg ik meer en meer last van tintelingen/spiertrekkingen door me hele lichaam, zoals me handen benen etc. Natuurlijk heb ik dit opgezocht en kwam ik natuurlijk uit op ALS/MS waardoor me dit toch bezig blijft houden. Elke keer stel ik me toch weer gerust en gaat het een paar weken goed totdat ik merk dat ik uit het niets spiertrekkingen heb. In de middag heb ik het meestal druk waardoor ik er tijdens de middag eigenlijk nooit over nadenk, het valt mij op dat wanneer ik niet over ziektes nadenk ik eigenlijk ook nooit tintelingen heb. Wanneer ik tot rust kom en met niks bezig ben beginnen de spiertrekkingen/tintelingen weer en zoek ik het weer op wat me dan weer even laat stressen. Net zoals deze nacht. Voor de rest merk ik dat me armen s'avonds sneller in slaap valt en merk ik dat mijn armen soms een "raar" gevoel geven. Ik slaap voor de rest meer dan goed en leef gezond. Wel drink ik vaak koffie of dranken waar cafeïne in zit.
Na het 5 minuten stressen overtuig ik mezelf dat het nooit ALS kan zijn, waardoor ik snachts er gelukkig niet langer dan 30 min over nadenk.
Zijn er mensen met dezelfde klachten? Zo ja, hoe gaan jullie ermee om?
3Hier.ook zo een panikeur wat die spiertrekkingen betreft... Ik heb gelukkig wel een hele goeie neuroloog die mijn angsten begrijpt en die mij ook al vele malen heeft onderzocht... Ik ben dan altijd even opgelucht tot ik de volgende spiertrekking voel... Gek wordt ik ervan...ik ben er zo van overtuigd dat er iets mis...ik loop ook therapie maar dat is nog niet lang genoeg om al beterschap te hebben...op deze moment voelt het voor mij eerder dat ik overleef in plaats van leef...
Al vele jaren hypohondier.... (Verhaal 354)
Ok dus ik ga geregeld naar een openbare sauna omdat dit het enige is dat ik echt ontspannen van word. Vorige keer een maand geleden ben ik geweest. Toen ik daar op mijn rug lag te slapen ongeveer werd ik wakker van een man die mijn penis aanraakte. Ik heb dan toen direct gezegd dat ik dat niet wou(voor een hypo is iedere aanraking dat je niet wil 1 teveel). Ok dus niets aan de hand,niet veel bij stilgestaan.
De volgende dag ineens was ik in my mind bezig van stel dat hij voorvocht aan zijn handen zou hebben gehad ,seffes geeft hij mij een soa of hiv gegeven.. dus ja beginnen flippen natuurlijk. Ik ben dan beginnen opzoeken en natuurlijk google doet meer kwaad dan goed. Vele verhalen enz... ik heb dan mail gestuurd naar soa lijn en deze lieten me weten zolang er geen sperma aan te paskwam ik me geen zorgen moet maken. Natuurlijk heb ik daar niet op gelet dus ja mijn molen terug op gang met de vrees of ik geen hiv zal hebben dan begin je te denken die had toch geen sperma op hand eh... Ja leg dat eens uit aan je vriendin ja ik heb een soa van niets te doen en naar de sauna te gaan. (Ik heb het haar ook niet verteld want anders zegt ze je moet niet meer gaan en is 1 van de enige onstapnningen die ik heb buitenshuis buiten sport) dus ja....
Verteld aan mijn huisarts en die zei je moet daar niet mee inzitten er zal wel niets zijn. Ik loop hier al maand rond met stress. Zweetanvallen en ik vermager puur van de stress.. maar ja als je kijkt naar smpt hiv(vermageren en zweten enz....) dus we zitten weer in de vicieuze cirkel van versterken van feiten.... ik ben dat zo beu eh pffffffff ik ben van plan om een test te laten doen maar is maar enig zichtbaar vanaf 1 maand ten vroegste. Ergens diep vanbinnen weet ik dat er wel niets ga zijn maar toch my mind.... ik ben zo bang,schat ik heb hiv van sauna maar geen sex gehad pffff leg dat maar eens uit .... en zo....... geen rust. En tintelingen zijn weer terug. Terug naar af pffff...
Ik wou even mijn hart luchten.
Merci om te lezen en wie zou willen een reply mag.
Bang dat het babytje iets zal overhouden door al die stress dat ik ervaar (Verhaal 352)
Fixeer me op mn darmen (Verhaal 343)
Zijn er meer mensen die dit hebben?? Zo ja hoe ga je ermee om? Ik kan de huisarts wel weer bellen maar die kan niks. Ik geloof ook niet dat er uit onderzoeken iets zal komen.
2Het verziekt dan ook vaak mijn hele vakantie (Verhaal 322)
Ik ben een zwaar hypochonder nu inmiddels een jaar of 5. Ik ben nu 27 jaar oud.
Helaas is mijn hypochondrie nog niet verdwenen maar vrij wel op de achtergrond. Tot dat….. ik op vakantie ga. Zodra ik in een ander land ben, dan ben ik zo bang dat er iets met mij kan gebeuren en dan ben ik niet in mijn eigen land… Ook het vliegen is niet best, want ook dan ben ik bang dat er iets met mij gebeurd. Het speelt dan heel erg op en verziekt dan ook vaak mijn hele vakantie. Hebben meer mensen hier last van? En wat doen jullie hier tegen?
1Ik ervaar precies hetzelfde. Ik dacht dat het bijna helemaal weg was, tot ik op vakantie ging naar Indonesië. Pfff wat een drama/exposure is dat. Dagelijks bang voor alle soorten voedselvergiftigingen en ziekmakende beesten. Het valt me veel zwaarder dan gedacht, dus ik vind het fijn te lezen dat ik niet de enige ben (zo voelt het soms). Ik ben 26, we zijn jong en gezond en kunnen er vanuit gaan dat we ook gezond blijven. Zeker in Europa, ben je zo weer thuis als er wel wat zou zijn. Wat heeft jou geholpen?
Ben zo bang om keelkanker te hebben (Verhaal 323)
Ik ben in mei bij de huisarts geweest. Ik heb namelijk al een jaar lang last van pijn in mijn keel aan een kant. De huisarts zei dat er geen bijzonderheden te zien waren. Ik heb het toen naast me neer kunnen leggen. Echter slaat nu de angst en paniek weer toe. Ik maak me weer extreme zorgen hierover. Weer de huisarts gebeld. Ik kan pas volgende week donderdag terecht. Het liefst wil ik een verwijzing voor een kno arts krijgen maar ik moet van de assistente eerst nog een keer langs de huisarts gaan. Wat moet ik doen? Ik ben zo bang om keelkanker te hebben. Kan iemand me helpen of advies geven?
Bedankt alvast.
3
Verstoorde leverfunctie (Verhaal 318)
Sinds een aantal maanden heb ik allerlei vage klachten: spiertrekkingen, tintelingen, inwendig trillen, extreme vermoeidheid en duizeligheid. Het begon met alleen de spiertrekkingen, maar hierna heb ik mezelf helemaal gek gemaakt met gedachten over ALS en MS. Daarna is het helemaal mis gegaan en kwam de ene na de andere klacht.
Na verschillende bezoeken aan een neuroloog (en psycholoog) heb ik deze angst enigszins naast me neer kunnen leggen. Maar toen diende het volgende zich aan. Bij een bloedonderzoek bleken mijn leverwaarden veel te hoog. Er is een echo gemaakt en hierop was niets bijzonders te zien, alleen wat lichte leververvetting. De dokter noemde dit niets bijzonders. Een paar weken later waren de leverwaarden alweer een heel stuk gezakt. Ik maakte me er vanaf dat moment niet meer druk om, tot ik een week geleden me weer echt slecht begon te voelen en de huisarts opnieuw bloed heeft geprikt: wéér verhoogde leverwaarden en nu ook wat lichte ontstekingswaarden die verhoogd zijn. Ik ben nu als de dood dat mijn lever het aan het opgeven is. Ik heb uiteraard (zó dom, en toch blijf ik het doen) google geraadpleegd en zag dat leververvetting om kan slaan in leverontsteking, en dat dat kan leiden tot leverfalen. Ik ben echt als de dood dat ik nooit meer beter word. Ik slaap er niet van. Over 2 weken moet ik naar een internist, maar ik heb geen idee hoe ik die 2 weken door ga komen.
Is er iemand met geruststellende woorden misschien? Bij wie de leverfuncties ook verstoord waren maar waarbij het uiteindelijk mee bleek te vallen? Ik maak mezelf echt helemaal gek, de angst is zowaar nog erger dan al die klachten. Vreselijk die hypochondrie :(
2Ik heb pfeiffer gehad met een leverontsteking ernaast. 3 jaar geleden. Nog steeds verhoogde leverwaarden. Ze waren torentje hoog maar zakken gelukkig wel. Tja.. ik vermijd koemelk en alcohol. Maar goed een beetje vehoogde leverwaarden zijn niet erg. Als je veel leverbelastende dingen neemt en daarna gaat prikken zijn ze sws hoog heb ik mij laten vertellen. Ik ben 22
Ik denk precies te weten hoe jij je voelt ik heb dezelfde klachten Google me suf ik heb mijn hele leven ook al last van depressieve klachten wat niet echt meehelpt mijn leverwaardes waren te hoog en zijn nu gezakt klachten zijn een maand een stuk minder geweest maar Weel helemaal terug ik zou zeggen probeer ademhalings oefeningen om wat kalmer te worden eet gezond en drink absoluut geen alcohol ik ben 3 weken terug bij de internist geweest helemaal doorgelicht en niets gevonden behalve ook lever vervetting STOP MET GOOGLE je hebt alles al gelezen en probeer geduld te hebben en te ontspannen
Veel sterkte toegewenst 😉
Als ik maar niets ernstigs heb... (Verhaal 349)
Ongeveer 3 weken geleden ben ik bij de huisarts geweest. Een week van te voren kreeg ik ineens een pijnscheut in mijn linker borststreek. Vervolgens heb ik mij een paar dagen even misselijk gevoeld (vanwege de gedachte dit weer te krijgen) en plotseling kreeg ik last van mijn linkerschouderblad, linkerarm (of dat er iets scherps ingestoken werd ter hoogte van mijn bovenarm en mijn elleboog). Ik kreeg ook regelmatig een druk op mijn borststreek. De huisarts heeft mijn bloeddruk gemeten, deze was ietsjes hoog. Verder heeft hij naar mijn longen en hart geluisterd. Volgens hem niets aan de hand, maar wel werd een verhoogde spierspanning geconstateerd. Advies was ademhalings- en bewegingsoefeningen te volgen bij de therapeut. Ik heb mijn verhaal daar gedaan. Na een test schijnt het hoge hyperventilatie te zijn en is ook scoliose bij mij ontdekt. 1x per week ga ik naar de therapeut waar ik mijn verhaal kwijt kan. Ik heb aangegeven een soort blauwe plek te voelen op het harde gedeelte van de borststreek tussen de borsten in, welke niet zichtbaar is. Tevens heb ik naast een druk op de borst met op en af aan steken (soort van krampgevoel) ook een gevoel of ik een steen in mijn rug/ruggenwervel voelt die vervolgens voelbaar is in mijn borstkas (drukkend gevoel aan beide kanten, waarbij het lijkt of de steen door de druk iedere keer gruis loslaat). Vandaag heb ik daar constante pijn/last van. Ik had altijd best een goede conditie, maar nu loop ik heel traag en heb moeite met ademhalen hierdoor en doordat ik verkeerd ademhaal bij elk pijntje dat ik voel, voel ik de hartkloppingen erger worden en heb ik het gevoel snel naar de bank te vluchten om rustig te gaan zitten totdat de pijn gezakt is. Om de pijnscheuten een beetje draagbaar te maken, moet ik wat druk uitoefenen aan de zijkant van de oksel/middenrif. Volgens de therapeut heeft dit allemaal te maken met spanningen en de hyperventilatie.
Op dit moment zit ik gewoon aan huis gekluisterd om vooral de gedachte niet te hebben iets te kunnen krijgen op straat (hartaanval oid). In bed houd ik gewoon deze klachten en mag ik dankbaar zijn als ik 2 uurtjes slaap. Er wordt gezegd: je kunt door paniek ook bang worden voor de angst/pijn. Dat geloof ik graag, maar sommige dingen blijven gewoon in mijn gedachte: als mij maar niets overkomt, als ik maar niets ernstigs heb. Wie herkent dit ook?
Hartkloppingen die altijd in rusttoestand naar boven kwamen (Verhaal 314)
De dag erna had ik 3 heel opmerkelijke hartoverslagen, waardoor ik iets later een paniekaanval heb gekregen en naar spoed ben gegaan met schrik voor een hartaanval.. sinds ik terug ben gekomen van spoed is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik voel bijna doorheen de ganse dag zaken aan mijn borststreek. Hetzij steken, druk, gevoel van trekkingen/uitrekking, .. ik begon zelfs te denken dat ik door trekkingen in mn kuiten bloedklonters had en steken in mijn kop een herseninfarct ging krijgen. Het is nu ongeveer 2 weken geleden en de schrik voor een hartaanval/stilstand is groter dan wat ik ooit heb ervaren of meegemaakt. Ik ben al bij de cardioloog langs geweest ondertussen en ook daar zijn de testen negatief tot nu toe. Ik heb nog een scan over 2 weken en de resultaten van een 24h monitoring van het hart die ik moet krijgen, maar ik word helemaal gek. Ik heb precies het gevoel dat het iedere keer erger en anders aanvoelt. Ik stel mij de vraag of het onderzoek wel nuttig of representatief is, want wat ik voel aan het hart was nooit aanwezig tijdens de onderzoeken. Terwijl ik dit schrijf voel ik trekkingen aan het hart wat precies ook wat doortrekt naar mijn link onderarm.. morgen is het waarschijnlijk weer lichtjes anders. Ik beeld mij tijdens deze momenten ook in dat ik elk moment zwart voor de ogen kan gaan zien en dood ga. Ik maak mij ook zorgen dat dit bijna de hele dag duurt en dat gevoel(wat het ook mag wezen) aan mijn hart niet weggaat en dus toch het probleem fysiek is.. heeft nog iemand hier last van?
5Hartkloppingen zijn onschuldig, maar in combinatie met een paniekaanval kan het echt lijken op een hartaanval. Maar dat is het niet.
Maar ik heb vaak bij een paniekaanval het volgende gevoel:
- bang dood te gaan
- bang dat alles zwart voor mn ogen wordt
- bang om gek te worden
- alsof alles om me heen heel erg onwerkelijk is..
Helaas zijn het hele enge gebeurtenissen. Therapie en medicagie helpen mij goed.
Heb je al hulp gezocht?
Je bent een jong iemand! Vertrouw erop dat je gezond bent!
Ik ga hulp zoeken en moet hopen dat die laatste 2 testen nog negatief terugkeren, maar ook hier wacht ik nu in spanning op af.
2x een holteronderzoek gehad waarin wel extrasystolen te zien zijn maar onschuldig volgens cardioloog. Ook een hartecho gehad. Alles ok.
Bij het tweede holteronderzoek bijna geen extrasystolen. Zul je altijd zien. Ondertussen voelen mijn klachten steeds erger. Ook tijdens slaap vaak wakker worden met rare ademhaling. Het beheerst mijn leven.
Vandaag opgestaan. Moe en net of knijpt iemand je keel dicht. Drukgevoel in hele bovenlijf.
Vooral als ik van zitten in beweging kom steekt het de kop op.
Toch maar weer een onderzoek? Of zit het toch tussen de oren.
Gek word je ervan.
Ik ben serkan en ben 25 jaar oud, ik ervaar precies hetzelfde wat jullie ervaren. Ik heb al jaren lang last van paniekaanvallen en dat werd soms minder en dan kwam het ineens heftiger terug, sinds mei dit jaar heb ik er een nieuw probleem bij gekregen. Ik kreeg een paniekaanval en voelde me hart tekeer gaan waarna ik dacht ik ga maar naar de eerste hulp maar dat had ik nooit moeten doen, sindsdien voel ik iedere dag dingen aan me hart zoals overslagen, een benauwd trekkend gevoel, gevoel alsof me hart trilt en zo nog veel meer dingen en ik voel heel de dag aan m’n hals of me hart goed klopt of aan mijn borst. Ik heb eerst een ECG gehad en erna ben ik naar een kliniek geweest waar ik ook allerlei controles heb gehad en daarna nog een holter gedragen voor 72 uur en in alle 3 de onderzoeken was er niks te zien en nu heb ik de afgelopen dagen weer heel veel last en wil ik weer langs de dokter. Ik wordt hier psychisch niet goed van en ben heel erg ongelukkig hierdoor, ik geniet nergens van en wordt nergens blij van 😔
Weer een slapeloze nacht gehad (Verhaal 346)
Afgelopen nacht heb ik weer een slapeloze nacht gehad. Afgelopen dagen had ik buikgriep maar verbazingwekkend genoeg minder last van paniek dan normaal. Helaas vannacht begon het weer; ik had een slapeloze nacht en heb oprecht 0 minuten geslapen.
Mijn hele lichaam tintelde, mijn oren suizden (nu nog steeds trouwens..), ik begon allemaal vormpjes in mijn zicht te zien, ik voelde me duizelig en gedesoriënteerd. Door deze verveldende dingen begon mn lichaam onbewust te stressen, ookal probeerde ik mezelf gerust te stellen dat het ‘maar angst’ was. Helaas bleef mn hart zo hard bonzen dat ik op een gegeven moment tóch mijn vertrouwen verloor en de angst gelijk gaf waardoor ik helemaal raar ging. T voelde alsof ik veel had gedronken zo erg duizelde ik.. en dit is de hele nacht gebleven. Wat kan een nacht dan lang duren zeg.. pff
Ik merkte dat ik toch bang werd van de symptomen omdat ik dus net ziek was geweest; “wat nou als ik te weinig heb gegeten en nu ga hallucineren??” “Wat nou als tóch blijkt dat het deze keer wel écht mis is?” “Ben ik nu te dun aan het worden en heb ik anorexia?”. Al deze vragen vliegen me dan inneens aan. Ik moet ook zeggen als ik ze zo teruglees denk ik jeetje dat jij dit jezelf wijs kan maken, maar mn lichaam houdt me compleet voor de gek.
Het frustrerende is nu; ik WEET dat mijn lichaam me voor de gek houdt en vaak kan ik mezelf redelijk gerust stellen. Maar lang niet altijd.. WAT is de ultieme truc om je angst weg te laten vloeien als je het voelt opborrelen?
Please tell me🤭 & iedereen veel liefde en sterkte toegewenst.
Angst vraagt veel discipline en doorzettingsvermogen en ik zit er middenin. Maar draai het om en zie elk angstmoment weer als een leermoment hoe klote het ook kan zijn. Ik heb het afgelopen jaar super veel over mezelf geleerd en ik moet mezelf dwingen om zelfbeheersing te krijgen. Maar hieruit haal ik ook goeie dingen ookal voelt de angst in het moment natuurlijk altijd verschrikkelijk.
Zoek hulp waar nodig & blijf vooral je verhaal delen. En probeer in elke situatie deze vraag: “Ik ben bang dat ik de controle verlies” om te draaien in: “blijkbaar heb ik het gevoel dat ik denk dat ik de controle verlies”. Op deze manier laat je de angst minder direct en minder realistisch klinken;) works for me
Fijne dag of avond iedereen <3
Mijn gedachten gaan naar donkere plekken (Verhaal 345)
Toen we later op een plek waren, waar een straathond aan mijn been snuffelde/likte (ik heb het niet gezien, alleen gevoeld) raakte ik volledig in paniek. Ik heb het meteen gewassen en toen we in ons hotel waren ontsmet met alcohol, en toen ik niet gerust was heb ik gebeld met een medisch noodnummer. Zij hebben overlegd met artsen en me verteld dat er geen reden was voor paniek, omdat er geen open wond was of geen schade aan de huid is gemaakt door de hond. Op een ander moment toen een hondje van iemand thuis met zijn pootje lange mijn been streek (ik had een broekje aan en ik had geen krassen of huidschade) flipte ik weer compleet. Ook hier was het antwoord: geen reden voor paniek. En toch blijf ik, nu twee weken later, steeds van elk steekje of krampje in paniek raken. Ik ben zo verschrikkelijk bang om rabiës te krijgen (ben overigens niet gevaccineerd) en tegelijkertijd baal ik zo enorm dat dit mijn gedachten weer zo overheerst en ik het niet onder controle krijg. Het heeft mijn vakantie in ieder geval wel een zware lading gegeven en mijn vriend heeft het met momenten ook lastig gehad met mij. De incubatietijd van de ziekte is zo lang dat ik ook bang ben dat ik nog drie maanden met deze angst rondloop en dat ik het niet 'uit kan zetten'. Vooral snachts is een drama - ik type dit bericht om 02.00 uur - want dan gaan mijn gedachten naar donkere plekken. Ik dacht, ik probeer het eens van me af te schrijven in de hoop dat het een beetje helpt :)
Dagelijks last van hartoverslagen, soms heel heftig (Verhaal 311)
7Ik heb reeds 16 jaar hartoverslagen. Deze zijn gestart na mijn eerste paniekaanval. Ik liet mijn hart een aantal jaar geleden controleren en daar leek alles in orde. Stress, paniekaanvallen,…
Nu kreeg ik in december een burn-out, gepaard met hevige hartkloppingen en hartoverlagen, paniek alom!
Ik ben nu reeds een 6 maanden thuis en ze zijn heel wat minder geworden maar ze zijn er nog steeds ook vaak na elkaar. Alsof mijn hart een fladdert. Daarna krijg ik een paniekaanval… soms wil ik zo niet meer leven.
Het is zo zwaar om constant angstig te zijn
Groetjes
Je zou ademhalingsoefeningen kunnen proberen? Chronisch hyperventileren kan ook voor deze hartkloppingen zorgen.
Magdalena
Ps: ik kan mij goed helpen met " meidoorn"
Een natuurlijk product.
Last van, zowel fysiek als mentaal (Verhaal 342)
Helaas ben ik ook redelijk hypochondrisch en heb sinds een tijdje 'last' van iets, niet iets waar ik aan doodga, maar toch wel ontzettend veel last van heb zowel fysiek als mentaal.. Een tijdje geleden ging ik plots letten op mijn speekselaanmaak/doorslikken van speeksel en sinds die tijd kan ik er niet mee stoppen. Dag en nacht ben ik er mee bezig: ik vind dat er constant teveel speeksel in mijn mond wordt aangemaakt en als ik hier op let, dan wordt het natuurlijk ook meer.. en slik ik weer veel meer door.. met als gevolg weer meer speekselaanmaak. Dit beheerst op het moment gewoon mijn leven. Terwijl er ook momenten zijn dat ik er even niet aan denk en dan heb ik nergens last van, tot het weer voorbij flitst in mijn gedachten. Ben natuurlijk bang dat het wel iets serieus is...
Herkent iemand dit? Tips?
1Laatste maanden ben ik enorm bang om oud te worden (Verhaal 187)
Ik hoop hier een beetje mijn steun te vinden. Ik heb al een lange tijd last van angststoornis. Laaste maanden ben ik enorm bang om oud te worden, alles wat bij ouder worden temaken heeft, het sloopt mijn. En vooral omdat ik al 36 ben geworden.
Ben ik de enige of hebben andere hier ook last van? Ik slik nu oxazepam om wat rustiger te worden. Ik ben nu aan het wachten op een psychiater die mijn gaat behandelen, en ik hoop dat deze angsten weg gaan en ik mijn leeftijd kan accepteren🙏🙏🙏
Mvg. Susanne
3Je word echt wel oud .
Ik dacht dat vroeger ook .
Ben nu 53
Komt goed
Heb soms ook nog die angsten
Gr Stefan
Hoe gaat het nu met je?
Ik ken de angst ook, ook al ben ik nog maar 28 (ik denk vooruit).
Ondanks dat leeftijd lessen meebrengt die ons mentaal sterker maken, kiezen we toch liever voor onze jongere jaren. Ik heb met name last ervan dat mannen vaak prima hun leeftijd kunnen dragen, maar vrouwen worden als onaantrekkelijk beschouwd. Hierdoor heb ik het gevoel mijn zelfvertrouwen te verliezen, dat van invloed is op mijn gehele leven. Mijn hele leven was ik strijder en hou ik van doelen nastreven. Maar dat alles is een stuk makkelijker als je je daadwerkelijk zelverzekerd voelt. Hoe gaat het nu met je? Heeft de therapie geholpen?
Liefs
Waarom maakt ons brein ons zo gek?? (Verhaal 344)
1Je denkt meteen t ergste (Verhaal 327)
1
Ik leef constant met angst (Verhaal 215)
3Ik heb precies hetzelfde.
Ik heb ook van allerlei kwaaltjes en maak mezelf helemaal gek. Ik ben in 2 maanden 10 afgevallen. Das niet gek als je per dag 1 schaaltje gestoomde groente eet en 3 glazen water. Maar voor mij is het wel gek. Ik heb pijn in me bovenbuik en denk dat ik wat aan me alvleesklier heb. Ik word er helemaal gek van. Ik ga binnenkort een bodyscan doen.
Ik wil weten wat er aan de hand is.
Ik weet wat je voelt.
Ik denk dat je inmiddels de bodyscan gehad hebt. Ik hoop dat er niks uit is gekomen voor je.
Ik ben geen arts maar fysiotherapeut/ osteopaat in opleiding. Houd er rekening mee dat emotie in onze cellen wordt opgeslagen. Dit klinkt misschien vaag, maar ook emotie zijn stofjes. Onze bijnieren zijn hier een ontzettend mooi voorbeeld van. Deze reageren ontzettend op heftige emoties als stress, verdriet, angst en boosheid. Gevolg: vage pijn.
Dit gebeurd met spieren, organen, huid, alles in je lichaam. Vergeet niet dat je lichaam reageert op wat er in je koppie speelt.
Al het goeds voor jou gewenst.
Citalopram voor paniek en angstaanvallen (Verhaal 326)
Al ruim 15 jaar gebruik ik Citalopram voor paniek en angstaanvallen. Die heb ik al heel wat jaren ook niet meer gehad. Helaas ervaar ik nu al ruim 3 jaar de vreselijke kanten van hypochondrie. Het beinvloed mijn dagelijkse bezigheden en ik wil momenteel ook alleen maar slapen en de werkelijkheid ontvluchten. Maar zodra ik wakker word is het er binnen 1 sec weer. Afgelopen jaar heb ik al heel wat soorten kanker gehad ( dacht ik ). Momenteel zit ik ruim 3 weken met ALS in mijn hoofd vanwege spiertrekkingen vooral in mijn linkerkuit en heel af en toe ook elders in het lichaam. In het begin dacht ik er niet veel van totdat ik ging googlen. Mijn god wat een angst gierde er door mijn lichaam toen ik las dat dat een symptoom was van ALS. Daarvoor 2x bij verschillende huisartsen geweest en die zeiden beide dat het geen ALS was want ik heb goede kracht in mijn benen. Toch blijft het spoken. Echt een nachtmerrie dit. En dan ook net in mijn vakantie.
Ik wilde even mijn hart luchten hier en hopelijk heeft het een beetje effect.
2Maar ik wil dus ook alleen maar slapen en vaker wil ik eigenlijk gewoon slapen en niet meer wakker worden om deze hel niet meer dagelijks mee te maken. Aan de andere kant ben ik juist bang om dood te gaan omdat ik mijn kleine kindjes wil op zien groeien. Onze 1e dochter overleed door medische fouten in het ziekenhuis dus je kan je voorstellen dat mijn vertrouwen ernstig beschadigd is. De ziekte angst was er al voor mijn overleden meisje maar het helpt niet mee. 2% van alle kinderen overlijdt door complicaties bij de bevalling en dat is bij ons gebeurd. En hoeveel procent van de mensen krijgt kanker? Dus dan zal ik dat ook wel krijgen. Maar ja dat dus. Ik voel met je mee want het is echt een hel.
( Ik loop overigens nu in de specialistische GGZ dus heb wel hulp maar vooralsnog weinig effect.
Slikte Sertraline maar daar ben ik stiekem mee gestopt omdat ik het rotzooi vind. En helpen deed t me toch niet. )
Dikke knuffel voor jou!
Ik herken die spiertrekkingen heel erg. Ik was daar ook heel bang van. Ik heb als ik iets voel en bang word, dat ik meteen licht in mn hoofd ben, hoofdpijn erbij, nachten wakker liggen. Het is zo ellendig.
Ik studeer fysiotherapie en ik heb toevallig laatst geleerd wag stress wel niet met je kan doen. Daar zal je misschien al wat van weten, maar als je angstig bent gaat je lichaam op ‘aan’. Zelfs als je in bed ligt kan je lichaam dan niet ontspannen. Spiertrekkingen is daar een uiting van.
Ik heb het een keer zo erg gehad bij mn borstspier dat ik bij de spoed hulp terecht ben gekomen. Ik heb het soms alleen bij 1 spiertje, maar heb ook wel eens gehad dat mn benen mn armen alles tegelijk kwam.
Wat voor mij zo zo zo erg heeft geholpen is magnesium van Metarelax slikken voor je gaat slapen. Yoga Nidra als je in bed ligt en dan gaan slapen. Consequent doen! De magnesium zorgt letterlijk ervoor dat je spieren ontspannen. Yoga nidra werkt voor mij fijn om even bewust te worden van je lichaam.
Ik vind het zo erg dat jij er ook zo’n last van hebt. Ik herken mezelf zo. Houd vol, want het leven is zo mooi en je bent zoveel sterker dan je denkt.
Al het goeds voor jou.
Heel irritant (Verhaal 338)
Ik heb al een week of 2 last van hartkloppingen waar ik dus heel onrustig van word.
Ik ben bij de huisarts geweest en daar was mijn bloeddruk opgemeten en die was iets te hoog.
Nu moet ik morgenochtend weer heen om bloed te prikken en dinsdag naar de huisarts voor de uitslag.
Nu ben ik heel bang voor de uitslag van het bloedonderzoek, ik heb ook soms ineens een blauwe plek en nu zit ik zo te malen dat ik misschien iets ernstigs heb.
Heel irritant
Bang dat er iets met mij gebeurd (Verhaal 337)
Ben zo bang (Verhaal 336)
Ik kamp al jaren met hypochondrie, eerst was het altijd angst voor kanker, later hartgerelateerde zaken (regelmatig met een angstaanval bij de eerste hulp gezeten) en nu in daar eindelijk een beetje vanaf leek te zijn, komt er iets nieuws op: bang voor een spierziekte (durf de naam niet eens te noemen) Dit zijn momenteel mijn (echte!) klachten (al waren mijn klachten in het verleden ook allemaal echte klachten, en toch is er nog nooit iets ernstigs vastgesteld):
- tong lijkt links wat verlamd, doet niet goed mee met spraak, ik zie het ook in de spiegel bij het maken van sommige klachten. Soms ook krampend gevoel
- rechterbeen, met name bovenbeen, veel pijn en gevoel van er doorheen zakken (nog niet gebeurt)
- rechterarm ook veel pijn, vanaf schouder tot aan duim, en ook gevoel van krachtverlies.
- fasciculaties, alleen in de rechterhelft van mijn lichaam. been, arm, buik.. allemaal rechts.
Ik heb dus neurologische klachten aan de rechterhelft van mijn lichaam. behalve de tong dat is links. Dit speelt nu een week of 5.
Ben al bij de neuroloog geweest, standaard testjes waren in haar opzicht goed, bloed was ook goed (B12, B6, foliumzuur, enz)
Omdat ik klachten blijf houden krijg ik nu een MRI. Ze noemde ook al wel dat het misschien FNS was, maar wat ik daar zo over kan vinden is dat je dan met name uitvalsklachten hebt, en niet perse die pijn en fasciculaties. Ook doet de tong dan meestal niet mee?
Nouja het wordt dus nog vervolgd bij de neuroloog, maar ik ben zo bang (en in mijn hoofd weet ik het natuurlijk al zeker) dat ik een spierziekte heb...
Wat ik hiermee wil weet ik niet zo goed hoor, maar ik vind het fijn om mijn verhaal even kwijt te kunnen en hopelijk komen er nog wat reacties van herkenning of wil er iemand meedenken.
Groet,
Johanneke
Het is echt soms een hell (Verhaal 271)
Ik heb dus nu al een heel eind last van hypochondrie (iets meer dan 2 jaar). En heb er nog vaak last van. zoals nu heb ik een grote vrees voor kanker in men hoofd. ik check ook continu google ik weet het is niet goed maar het is soms sterker dan mezelf. Ook controleer ik continu mezelf op van alles. want rond nieuwjaar was het nog iets met men darmen. Het is echt soms een hell om steeds er aan te denken en alles te controleren. Ik probeer me zoveel mogelijk af te leiden want heb dan wel het gevoel dat het beter gaat en heb er dan ook geen last van. Ik durf soms ook niet meer naar de dokter omdat ik vrees dat hij zal zeggen hij is daar terug hoor met zen denkbeeldige klachten. Ik ga ook naar een psychologe maar heb niet echt de indruk dat dat veel uitmaakt. Ik heb ook wel een spierziekte (bevestigd van bij de geboorte) en daardoor denk ik nog steeds iedere keer dat ik de pineut ben en zal sterven of een erge ziekte heb. Ik ben zo bang om mijn vrienden, ouders, kinderen te verliezen dat het echt zo niet verder kan want als ik diep in mijn cirkel zit dan kom ik er heel moeilijk uit. Ik heb wel voor mezelf beslist om eens te gaan praten met een psychotherapeut ook i.v.m. dagtherapie en een traject. ik hoop dat dit helpt.
Iemand tips om er van af te geraken?
mvg
Tom
1Een Tom met borsten, dat hoor je niet vaak haha.
Maar bizar! Het is alsof ik mijzelf hoor praten. Ook ik heb al allemaal soorten kanker 'gehad' . Soms kan de huisarts mij even geruststellen, maar vaak zijn hier minimaal 2 bezoekjes voor nodig. Nu een opgezet kliertje dat geen pijn dood. Meteen bang voor lymfeklierkanker. De dokter heeft het gecheckt en zegt niks aan de hand wat je kunt hem bewegen en hij viel t zacht. even gerustgesteld , maar na 24 uur begint de twijfel. Het zit er wel ineens? Wat kan het anders zijn? Googelen, en jawel je vreest weer het ergste.. nu 2e afspraak gepland. Het houdt niet op. Om gek van te worden
Help. We gaan morgen nacht naar zuid Frankrijk (Verhaal 332)
Mijn lichaam is op en doet pijn van kop tot teen (Verhaal 331)
Word er gek van!!!!!
Ik moet me niet zo aanstellen en maken dat ik begin te leven als een ander!!!!
Maar het enige wat ik ben is BANG...BANG om weer aan een dag te beginnen zonder dat iemand mij begrijpt!!!!!
Wat voor klachten hebben jullie door hypochondrie? (Verhaal 312)
6Maar allemaal te wijten aan de hypochondrie en angst.
Het is echt enorm vermoeiend dus ik slaap overdag ook wel eens een uurtje even op de bank als ik van mn werk kom.
Ook ik herken een groot deel van jouw klachten. Bij mij is de ziektevrees begonnen in september vorig jaar. Ik kreeg vooral hele zere, tintelende kuiten. En daarnaast pijn in mijn kaak, verkouden, hees/schor, onrustig, hartkloppingen, hoge hartslag, midden in de nacht wakker worden en niet meer kunnen slapen. Het ergste was dat ik weinig prikkels kon hebben, had geen sociaal leven meer. Ik was doodmoe, ben minder gaan werken en heb hulp gezocht bij een psycholoog. Door te herkennen en accepteren dat je ziektevrees heb, gingen bij mij een deel van de klachten uiteindelijk weer weg. Er blijven er ook een aantal en sommige klachten komen terug zoals de heesheid. Ik probeer nu steeds te denken dat de klachten eerst ook weg gingen en dat ik er op moet vertrouwen dat het nu ook wel weer over gaat. Maar dat is zó moeilijk. Ik denk elke dag de hele dag: 'wat als ik mijn kleine kids achter moet laten'. Ik weet ook niet meer wat ik verder moet doen om hier van af te komen helaas..
Is er een oplossing voor hypochondrie? (Verhaal 330)
Ik ben voor het eerst op dit forum en ik hoop dat het me wat gaat helpen om met mensen te praten die snappen wat ik voel.
Ik ben al bijna mijn hele leven hypochonder en dat maakt mijn leven zo zwaar. Ik heb al heel wat hulp gehad, maar de angsten blijven zo hardnekkig aanwezig.
Ik ben ook benieuwd of er een oplossing is voor hypochondrie (therapie/medicatie) of dat ik er mee moet dealen.
Vorige week ben ik bij de huisarts geweest voor pijn in mijn buik en zij. Uiteindelijk heb ik een echo gehad. In mijn buik was niets te vinden, maar ze hebben wel iets gevonden in mijn lever. 20 jaar geleden was dit ook het geval. Dat bleek een hemangioom, dus de kans is best groot dat dit nu ook het geval is. Ik moet nu door naar het ziekenhuis voor een MRI (pas over 1,5 maand). Ik probeer mezelf gerust te stellen, maar ben constant in paniek en zo ontzettend bang. Hoe ga ik de komende weken in onzekerheid doorkomen.
Wie weet helpt het om hier erover te praten.
1Ik heb niet alle wijsheid in pacht om je door deze tijd heen te helpen, maar wat mij toch wel vaak helpt ( hoe moeilijk ook) is om te zoeken naar dingen die voor jou helpen. Voor mij is dat bijvoorbeeld om even een wandelingetje te maken en koffie te drinken, naar een musea te gaan, naar een leuke film te kijken. Probeer dingen te zoeken welke je er toch een beetje doorheen trekken. Soms helpt het mij ook om naar bijzondere spreuken te zoeken op Pinterest. Ik kwam er toevallig net een tegen en die vond ik wel grappig. “ Je zorgen maken is hetzelfde als met je paraplu op buiten gaan lopen en wachten op de regen”. Werkt wel relativerend toch? 😉 Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik leef met je mee en hoop op het allerbeste voor je! Kop op 😘
Ziektevrees beheerst mijn leven (Verhaal 302)
Ik ben altijd iemand geweest die vrij vatbaar is voor het ontwikkelen van angsten, heb claustrofobie, vliegangst, lichte sociale angst, the list goes on... Maar sinds ongeveer 2-3 jaar heb ik enorm last van ziekteangst, vaak met periodes waarin het meer of minder speelt maar ondertussen heb ik er al ongeveer 6 maanden dagelijks last van. Ieder klein kwaaltje dat ik voel is bij mij automatisch een ernstige ziekte. Een aantal dagen hoofdpijn? Hersentumor. Last van hoesten en pijn bij inademen? Longembolie. Maar wat het meeste terugkomt is angst voor het krijgen van een hartaanval. Ik ben me ontzettend bewust van mijn hart en denk bij de minste overslag dat ik een hartaanval zal krijgen. Dit leidt dan tot paniekaanvallen, wat de angst enkel nog versterkt. Dokter heeft al meermaals bevestigd dat alles ok is, maar de angst blijft. Ik betrap mezelf er ook op dat ik enorm vaak mijn symptomen zit te googlen en dat maakt alles ook alleen maar erger. Dit eist soms ook zijn tol op mijn relatie omdat mijn vriend me niet begrijpt, zegt dat ik me niet moet aanstellen en dat er toch niets aan de hand is.
Begin deze week met een traject bij de psycholoog, ik hoop echt dat dit mij gaat helpen want op deze manier is de situatie niet meer leefbaar.
1Ik wil even zeggen dat ik het heel goed van je vindt dat je hulp hebt gezocht hiervoor en ik hoop dat je je inmiddels ietsjes beter voelt. Ik ervaar dezelfde klachten als jij (en de rest van de mensen op deze site), dus weet hoe lastig dit kan zijn. Veel liefs ❤️
Zelfs een ecg stelt mij dan niet gerust (Verhaal 158)
Hypochondrie beheerst mijn leven. Vooral nu ik veel pijn en rare klachten heb (stressgerelateerd). Verschillende onderzoeken gehad maar nooit iets uitgekomen (dus stress) Bij elke pijntje ben ik er bijna van overtuigd dat ik iets ernstigs heb. Evenals mijn hart, bij hartkloppingen, overslagen, steken weet ik zeker dat ik iets aan mijn hart heb. Zelfs een ecg stelt mij dan niet gerust. Het probleem is dat ik gewoon een hele reeks klachten heb die stressgerelateerd zouden zijn, maar ik dit vaak niet geloof. Symptomen googlen heb ik mij afgeleerd.
Maar elke dag zo bezig ermee zijn maakt het leven niet bepaald leefbaar.
Groet,
Anoniem
4Wanneer ik echter mijn medisch dossier raadpleegde werd er al melding gemaakt van lichte graad hartfalen (diastolische dysfunctie graad 1) én repolarisatiestoornissen welke bekend staan voor het veroorzaken van plots overlijden. Ik werd reeds door 3 cardiologen waaronder een professor onderzocht en meldden onafhankelijk dat er niets aan de hand is.
Ze steken alles op stress maar is dat ook zo? (Verhaal 284)
Mijn rechter oog het onderste ooglid trilt continu het stopt niet. Al 10 dagen.
Ook voel ik over m’n hele lijf spiertrekkingen korte kleine spasmen.
Onze nachten zijn al 1 jaar onderbroken maar toch lijkt me dat een gok van de arts. Ze steken alles op stress maar is dat ook zo?
Ik legde een afspraak bij de neuroloog, oogarts, osteopaat en kinesist vast om uit te zoeken wat het is. Ik maak mezelf zot dat het ms of ALS is. Herkenbaar bij iemand ?
3Ik dacht ook aan ALS of MS. Uiteindelijk was het toch de stress. Zal bij jou vast ook zo zijn. Helemaal als je een jonge tweeling hebt!
Al meer dan 15 jaar pijn in mijn bovenbuik (Verhaal 5)
Ik heb al meer dan 15 jaar pijn in mijn bovenbuik. Elke dag. Als ik vet eet wordt het erger en zo krijg ik van steeds meer voedsel last. Ik denk zelf al jaren dat het mijn galblaas is. Ben heel erg bang dat ik geopereerd moet worden.
Er zijn al tal van echo"s en bloedonderzoeken geweest maar vinden niets. Zes jaar geleden ben ik bij een internist geweest maar ook na scan en darmonderzoek geen diagnose.(behalve dan dat het pds zou zijn, daar val je onder wanneer ze niets vinden in je buik))
Ik ben daarna wel weer met de zelfde klacht bij de huisarts geweest maar zij stuurde mij naar fysio haptonoom. Ze gebruikte ook het woord hypochonder.
Ik kan zelf niet geloven dat het niets is en dat het door de angst komt. Ik zou wel willen maar ben geen dag zonder klachten. Ben niet bang dat het kanker is en ben verder ook nooit ziek (of denk ik daar aan)
8Ik heb ook hyperchondrie ik heb die pijn vaak rechts boven en soms links
Wat herkenbaar allemaal .
Vooral die bonk bij het hart. Daar ben ik momenteel het bangst voor. Ik heb het meerdere keren per dag en het is echt verschrikkelijk. Maar ik blijf ook tegen mezelf zeggen dat er weer zo'n bonk of overslaan van het hart aankomt. Wat uiteindelijk heel mijn dag verziekt.
Hoe gaat het nu met je ?
Ik zelf zie het ook somber in
Ook al 10 jaar rechts bovenbuikklachten
Regelmatig darmonderzoek maagonderzoek
Ben ook geopereerd van 4 hartbijpassen nog maar een half jaar geleden
Buiten nog vele borstbeen pijnen en angst
Heb ik een af keer gekregen om naar de dokters te gaan
Deze ochtend veel moeten poepen
Braken
Morgen moet ik op niercontrole waar ik al van weet dat het in orde is.
Ben zo zwak
Ze hebben me helemaal al onderzocht.
Maar omdat ik naar dokter moet morgen
Miss nu stress en daardoor zoveel naar toilet??
Je kan ook eerst na laten kijken door maagonderzoek via je mond naar je maag
ik weet niet of de huisarts dit bedoelde maar "hypochonder" is ook een plaatsbepaling in de buik. Re hypochonder is ook de locatie van de galbaas.
Vraag maar eens aan de huisarts of ze de plaats of de psychologische aandoening bedoeld. Sterkte
Hopelijk gaat het bij ons allemaal snel over.. (Verhaal 319)
Wat fijn om hier veel herkenning te lezen.
Ik heb op dit moment ook erg last van hypochondrie. Ik heb namelijk al een aantal maanden last van een licht gevoel in mijn hoofd en niet goed kunnen focussen met mijn ogen. Heel af en toe heb ik ook last van auramigraine. Dit beheerst ondertussen mijn leven. Het begon in oktober na een zware periode (mijn oma heeft een hersentumor) ineens met duizeligheidsklachten en het gevoel dat ik mijn hoofd niet rechtop kon houden. Bij de huisarts geweest en bloedonderzoek gedaan en bleek ijzertekort te hebben. Zou binnen 3 maanden weg moeten zijn. Nu heb ik een goed hb (alleen ferritine is wat aan de lage kant) maar de huisarts zegt nu dat mijn klachten hier waarschijnlijk niet vandaan komen. Zij denkt stress. Ik ben heel erg bang dat ik een hersentumor heb of een andere enge ziekte, waardoor ik continu aan het googlen ben. Dit geeft dan (misschien onterecht) bevestiging. Volgende week ga ik opnieuw langs de huisarts om nogmaals mijn klachten door te nemen. Ik wil graag een MRI om alles uit te sluiten. Maar ik word letterlijk gek van de spanning en stress.
Herkent iemand zich in mijn verhaal en wat zijn jullie ervaringen? Hopelijk gaat het bij ons allemaal snel over..
3Ferritine is inderdaad al een aantal maanden heel laag (eerst ferritine van 4 en nu na 10 mnd is het pas 12), terwijl mijn HB goed is gestegen. Lees overal ook dat mensen met een laag ferritine en een goed Hb ook klachten kunnen hebben. Vond het daarom gek dat de huisarts aangeeft dat mijn licht in het hoofd en vermoeidheidsklachten daar niet vandaan komen.
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat het ferritineniveau weer op peil was? En waren toen ook bovenstaande klachten weg?
Ik ga volgende week weer bloed prikken om het te checken. Mogelijk toch weer ijzer bijslikken…
Ik ben ook grote fan van dokter Google (Verhaal 309)
2De angst ging naar mijn lichaam (Verhaal 298)
Na een tijdje twijfelen wel of niet mijn verhaal delen doe ik het toch.
Mijn angstklachten zijn in coronatijd begonnen, daarna werd ik bang dat de oorlog ook hier zou komen, in die periode was ik zwanger, daarna ging de angst naar mijn eigen lichaam, bang voor zwangerschapsvergiftiging wat ik ook kreeg, toen werd ik bang voor de keizersnede dat ik dood zou bloeden. De keizersnede is prima verlopen.
Daarna longembolie ( ook niet gehad)
Sinds september duizelig en licht in het hoofd.
Bang voor hersentumor. (Mri scan niks te zien)
Bloedonderzoek goed
Urine goed
Diarree met slijm. Darmkanker. ( ontlasting na laten kijken was goed)
Al 3x een ecg gehad was ook prima.
Ik voel een ribbeltje bij mijn staartbotje als ik Google is het botkanker( volgens de osteopaat steekt het staartbotje iets uit)
Net zoals velen van jullie van het 1 naar het ander.
Nu veel hoesten en een krop in de keel, het lijkt net of het eten blijft hangen. Herkend iemand dit ook ? In mijn hoofd heb ik natuurlijk alweer keelkanker. Ik heb een hele begripvolle huisarts maar dan nu weer vragen of ik naar de kno arts mag, liever niet.
En zo beïnvloed het mijn hele leven dag in dag uit.
De grootste angst is dat mijn zoontjes 6 en 0 zonder mij door moeten.
Alles komt door stress zeggen ze maar dat kan ik moeilijk accepteren.
Ik ben begonnen met emdr en cognitieve gedragstherapie maar afgelopen week waren de klachten nog weer veel erger aanwezig.
Sterkte en succes voor iedereen.
7Herkenbaar hoor jouw verhaal. Ikzelf had ook hypochondrie waarvoor ik 9 jaar geleden in behandeling ben gegaan. Gedragstherapie + medicatie maakten het draaglijk. 2 jaar geleden bouwde ik mijn medicatie pas volledig af tot... De oorlog begon.. Net zoals bij jou was het ook weer een trigger... Angst voor de dood heb ik niet meer dus is de hypochondrie met betrekking tot mijn eigen lichaam ook gestopt. Ik heb 2 kinderen van 12 en 9 jaar en zij maken weer dat ik "iets te verliezen heb". Ze maken me kwetsbaar, net zoals jouw kinderen. Jouw angst komt uit het idee hén achter te moeten laten, niet persé uit jouw welzijn.
Ik kan jou zeggen dat je keel- en slikproblemen volledig komen uit angst en stress en dat er fysiek niets mis is. Angst en stress maken dat je bv een droge mond krijgt, maaglast krijgt,.. Allemaal niet bevorderlijk voor slikken en spijsvertering.
Waarschijnlijk denk je nu : "Jamaar wat als..", ook dat is heel normaal aan ONS ziektebeeld want je bent niet alleen. Ik lees hier meer dan 100 verhalen en dit is maar peanuts met hoeveel mensen leven met deze problematiek.
Ik ben net ook weer getriggerd door mijn zoontje die 2 vlekjes heeft op z'n lichaam die verder onderzocht moeten worden. Ik kan pas over 20 dagen naar de dermatoloog. Vreselijk.. Ik zat zelf op de spoeddienst in de hoop ons sneller te helpen. Ook al dacht ik van hypochondrie af te zijn.. Ik vrees dat we er nooit volledig van kunnen genezen en dat het getriggerd kan worden. Ik raad je aan om een goede angst therapeut te zoeken met eventueel een antidepressiva als angstremmer. Je therapeut, psycholoog kan oordelen of dit eventueel raadzaam is en dit voorleggen aan je huisarts. Sowieso is een pilletje biet genoeg, Gedragstherapie is ook nodig. Je krijgt tools in handen om met paniek om te gaan bij foute gedachten maar het is geen wondermiddel. Ik ga nu hypnotherapie proberen. Heel veel succes bij jou daar en dankjewel om jouw verhaal te delen.
Wat herkennen we veel bij elkaar hè.
Het is eventjes wat beter gegaan maar vandaag lig ik in bed met griep. Nu ben ik niet angstig om die griep maar voel een hard plekje in mijn rechterborst, en ja je raad het al daar gaan we weer….
Therapie ben ik mee bezig. Volgende week 2de keer emdr.
Heb jij de hypnose al gehad ?
Succes en sterkte en bedankt voor je reactie.
Elke dag check ik of ze aanwezig zijn , en soms komt er iets anders bij .
Ik begrijp je zeer goed . Ik probeer iets om handen te hebben dat intensief veel vraagt , anders kan ik niet stoppen met denken en checken .
Veel courage . 💪
Ook een hypochonder en een jonge twintiger (Verhaal 303)
Door burn out klachten en chronische hyperventillatie ben ik sinds de zomer 2022 flink duizelig en snel benauwd (waaronder ook piepende ademhaling). Echter zijn de minimaal 2 voelbare en waarvan 1 zichtbare lymfeklieren in mijn nek, hetgeen waardoor mijn hoofd overuren draait. Ik heb 2 voelbare knikkers in mijn nek, hard, maar wel beweegbaar. Ik ben hiervoor 3 keer naar de HA gegaan. Deze geeft aan dat ze nier extreem vergroot lijken te zijn en dat deze gewoon voelbaarder zijn dan anderen. Geruststelling, maar ik vind dit ook lastig aangezien ik weet dat zij voorheen niet zo voelbaar waren. Ik heb echter ook een echo van deze regio gehad, aangezien ik een gezwollen regio heb tussen mijn hals en schouder. Vorig jaar was de echo hiervan goed en dit jaar weer, ook heeft de echo mevrouw geen andere afwijkingen zoals lymfeklieren gezien. Gerustelling, maar ik begin meteen alweer te twijfelen of ze wel over mijn klier is heengegaan en of ze dit niet gewoon gemist heeft. Daarnaast heb ik het idee dat ik ook in mijn linker oksel allemaal veel grotere balletjes en minimaal 1 klier voel in vergelijking met mijn rechter oksel. Verder in ieder geval geen klieren die in een keer vet groot formaat hebben, maar toch. Daarnaast schuif ik ook alle klachten af op de lymfeklieren, zoals benauwdheid, pijn op borst en rug (dit trok na een paar weken wel ongeveer weer weg, en dit was ook geen constante pijn gelukkig) en toch mijn duizeligheid ook. Gelukkig denk ik altijd wel dat ik geen andere dingen heb als afvallen, nachtzweten of overal extreme jeuk etc.
Ofwel ik maak mijzelf gek. Af en toe denk ik, wat zou het leven toch makkelijk zijn als ik die twee knikkers in mijn nek (en inmiddels oksel) niet had gehad hahah. Maar dan vind ik waarschijnlijk wel weer iets anders.
Maar toch denk ik nog altijd, waarom heb ik goede voelbare en 1 zichtbare knikker in mijn hals voor maanden en hoe zou dit niet iets ergs kunnen zijn?
Ik ben jaloers op mensen die geen hypochonder zijn, gewoon een leven zonder voortdurend overtuigd te zijn dat je dodelijk ziek bent. Heerlijk lijkt mij dat! Ik werk eraan.
5Wat herkenbaar wat jij schrijft.
Mijn verhaal is 298.
Nu heb ik bij toeval 1 mei een bultje in mijn hals gevoeld naar de huisarts geweest, hij zegt een lymfekliertje en moet met 4 weken weg zijn. Nu is het 3 juni en het is niet weg.
Je raad het al ik ben nu ontzettend bang.
Ook soms pijnlijke oksels en links meer dan rechts.
Nachtelijk zweten heb ik soms wel maar dat wordt gezegd dat iedereen dat wel eens heeft. Maar bij mij is dat natuurlijk 1+1.
Ik heb therapie, maar zo als ik mij nu voel en bang ben, heb ik het idee dat het me niet veel brengt. Net wat je zegt wat zou het fijn zijn als je zonder deze zorgen zou kunnen leven.
Succes/sterkte.
Je zult je erbij neer moeten leggen dat er niks met je aan de hand is. Maar ik weet hoe lastig dit is!
Ik zou er ook een heleboel voor over hebben om te kunnen leven zonder hypochondrie. Ik heb me zelfs aangemeld voor een onderzoek in het UMC voor therapie met ondersteuning van psychedelica. Mocht dat voor 'ons' een uitkomst zijn dan hoop ik snel dat het in het basispakket komt, zoals de GGZ verwacht. Maar dat zal nog wel jaren duren..
Sinds dat mijn dochter er is, is de hypochondrie om de hoek komen kijken (Verhaal 324)
Ik ben nieuw hier, ik probeerde op Facebook ook lid te worden van een groep maar ben nog steeds niet geaccepteerd helaas. Vandaar nu hier.
Ik ben Kim, 29 jaar, moeder van een dochter van 1. En samenwonend met partner.
Ik ben bekend met verschillende psychische problemen; o.a. Depressie, PTSS en angsten. Ik heb daar behandelingen voor gehad en dat is allemaal goed afgelopen.
Sinds dat mijn dochter er is, is de hypochondrie om de hoek komen kijken. Onze dochter is met 33 weken en 6 dagen geboren, en moest de couveuse in. Een pittige lange tijd in het ziekenhuis.
Toen we naar huis mochten begon bij mij de ellende. Ik was bang bij elk kleine symptoom dat mijn dochter ernstig ziek zou zijn of wat zou hebben. We hebben dan ook op de eerste hulp gezeten omdat ze zo erg moest hoesten dat ze benauwd was. Conclusie; bronchitis. Vervelend, maar niet erg. Elke nacht was ik bang dat ze kwam te overlijden. Hiervoor heb ik hulp gehad icm antidepressiva en dat hielp. Het ging een tijd zo goed dat ik de antidepressiva niet meer nodig had. Ik was nog wel wat angstig, ik ging redelijk vaak naar de dokter om zeker te zijn dat ik gezond was.
En ineens, de tante van mijn vriend kwam te overlijden door kanker. En toen begon bij mij de angst. Bij elk krampje, pijntje, ik raak in paniek.. mijn gevoel zegt sterk dat er wat is. dat ik niet dood wil, dat ik mijn dochter wil zien opgroeien. En met name als ik daaraan denk, dan breek ik volledig en ben ik geen cent meer waard.
In het kort; ik heb het nog steeds af en toe bij m’n dochter dat ik bang ben dat ze ziek is, maar vooral bij mijzelf. Ik maak mezelf helemaal gek. Ik weet niet meer wat ik hieraan kan doen.
Ik heb ook nog een angst voor overgeven, dus bij maagpijn helpt dat ook niet mee.
Fijn om hier mijn hart te kunnen luchten. Hebben jullie tips voor me?
Groetjes,
Kim
Een vriendin overleden aan Hodgkin (Verhaal 305)
Hierbij wil ik mijn verhaal delen.
Toen ik 15 jaar was is een vriendin van mij overleden aan Hodgkin, hierna ben ik zelf lichamelijk onderzoek gaan doen en kwam ik vooral in mijn liezen en oksels heel veel lymfeklieren tegen. Sindsdien ben ik constant bezig ermee en Google ook alles erover. Ik heb bloed onderzoek gehad en echo laten maken door de internist, hieruit kwam niets alleen zagen ze een uitgerekte lymfeklier. Ik loop nu al meer dan tien jaar met angst, ze zijn ook niet verder gegroeid maar de angst blijft volgens de meerdere doktoren moet ik het uit mijn hoofd zetten. Echter lukt mij dit niet en ze zeggen ook dat als ik het al tien jaar heb de kans op wat ernstigs gewoon uitgesloten kan worden.
2
HPV virus (Verhaal 316)
Bij mij is een aantal jaren geleden HPV vastgesteld bij de baarmoederhals. Ik had destijds afwijkende cellen maar de gynaecoloog zei dat ze waarschijnlijk zullen verdwijnen. Dit is gelukkig gebeurd. Echter zit het virus nu nog steeds in mijn lichaam tot op de dag van vandaag. Anderhalve maand geleden ontdekte ik een ruw plekje in mijn keel. Ik ging googlelen wat het zou kunnen zijn. Toen las ik dat je HPV ook in de keel kan hebben. De angst brak me uit. Ik kon vanaf dat moment niet meer normaal functioneren. Ik heb een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog en dit voorgelegd, over HPV in de keel. Ze stelde me gerust, ik hoef me daar geen zorgen over te maken, bij vrouwen uit het zich bij de baarmoederhals. Ook de huisarts gaf ditzelfde antwoord en tevens ook de assistente van de gynaecoloog. 1 dag was ik gerustgesteld, 1 dag maar. Want daarna kwam de angst weer helemaal opzetten.
Ik heb geen idee hoe ik deze angst kwijt kan raken. Ik heb letterlijk de bevestiging dat ik me geen zorgen hoef te maken, waarom doe ik dat dan toch? Het blijft malen in mijn hoofd, ik heb minder plezier in alledaagse activiteiten, ik voel me neerslachtig en heb last van mijn buik als ik eraan denk. Wat moet ik doen? Ik ben ten einde raad. Volgende week heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts om hierover te praten. Ben ik hypochonder geworden? Ik kom uit een zware tijd waarin ik een psychose heb gehad.
2Ik wens jou ook heel veel sterkte toe!
Als ik Google moet geloven heb ik of stress of MS (Verhaal 320)
Ik begon met kleine dingetjes zoals een moedervlek/ borst/trillende lip/eten dat bleef steken. Daarna kreeg ik tintelingen in de armen/handen/ voeten. Nu Sinds een paar dagen ook last van tintelingen in de tong..
Als ik Google moet geloven heb ik of stress of MS. Hier word ik dus heel gestresst van.
Vraagje. Zoals nu mijn tintelende/brandende tong. Als ik bezig ben of er niet aan denk lijk ik er minder last van te hebben. Als ik rustig ga zitten en aan mijn tong denk gaat hij steeds meer tintelen/branden. Hebben jullie ook dat je hersens dat opwekken?
Ben al bij de huisarts geweest, moet volgende week terugkomen of het nog steeds is.
Alvast bedankt voor de reacties!
1Mijn broer en zus hebben het ook (Verhaal 317)
Elke dag bezig met de dood (Verhaal 277)
Ik heb getwijfeld om mijn verhaal te delen maar merk steeds meer aan mezelf dat ik continu elke dag bezig ben met de dood.
Ik ben voor een uitstrijkje naar de dokter geweest en daar kwam uit dat ik wel het hpv virus bij me draag wat eigenlijk 80/ tot 90 % van de mensheid krijgt in zijn leven maar ik ben nu zo bang dat ik baarmoederhals kanker heb.
Continu lees ik Google bel ik de dokter voor bevestiging omdat ik nu wacht op me uitstrijkje.
Ik slaap slecht eet slecht en kom niet vooruit.
Wat kan ik doen en wie herkent zich in mij?
Hoor graag van jullie groeten
5Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Ik ben enigkind en mijn ouders zullen vast eerder doodgaan dan ik. Wie kan dan mijn hand vasthouden als ik doodga. Ik wil dat mijn ouders mij begeleiden in mijn stervensproces.
Misschien hebben anderen tips hoe we hiermee kunnen omgaan?
Ik mag van mezelf niet meer Googlen (Verhaal 315)
Ik begin steeds meer last te krijgen van mij angst om dood te gaan, mijn hypochondrie. Ik heb ansich een gelukkig leven, maar uiteraard ook wel stressfactoren.
Sinds dat ik mijn dochter heb (nu 6 jaar oud) is mijn hypochondrie extremere vormen aan gaan nemen. Ik ben zo bang dat ze zonder moeder op moet groeien, dat ik daar in gedachten de hele dag mee bezig ben. Ik breng het onbewust ook over op mijn dochter, waardoor die nu verlatingsangst heeft ontwikkeld. Naast mijn hypochondrie heb ik wel wat lichamelijke klachten, niets dodelijks, maar wel ongemakkelijk. Mijn dochter heeft al een paar keer aangegeven dat ze bang is dat ik doodga. Dit voed mijn hypochondrie weer, waarop ik ga Googlen of kinderen aan kunnen voelen dat hun moeder sterft.
Ik heb het niet compleet van een vreemde, mijn moeder is ook bij ieder pijntje bang dat het kanker is.
Ik mag van mezelf niet meer Googlen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik symptomen lees op Google, krijg ik ze spontaan. Momenteel heb ik wat meer stress, waardoor ik bijbehorende klachten heb (benauwd, brok in de keel). Ik denk gelijk aan kanker, waardoor ik het nog benauwder krijg, keelpijn krijg.
Ik moet hulp gaan zoeken, maar ik weet niet zo goed waar te beginnen. Nu ik dit typ zitten de tranen me al erg hoog, omdat ik besef hoe zeer het mijn leven beïnvloed op dit moment. Ik heb regelmatig paniekaanvallen en maak mezelf helemaal gek. Normale praattherapie is niet mijn ding. Naar de huisarts durf ik niet, ik heb moeten vechten voor mijn lichamelijke klachten (die overigens wel echt zijn ;) ) en als ik nu met het verhaal kom dat ik hypochondrie ben, neemt hij dat straks ook niet meer serieus.
Dit opschrijven is stap 1.
1angstfobietherapie.com en dan erachter /lichaamsgerichte-therapie-angst-fobie
Hoe voorkom ik toch steeds dat ik weer in die cirkel kom ? (Verhaal 308)
Op het moment zit ik weer in de cirkel. Eigenlijk heb in al sinds ik een jaar of 8 ben denk ik last van hypochondrie. Op me 12e last van super erge hoofdpijn ( dacht dat ik een tumor had ) bleek het de eerste menstruatie te zijn die dwars zat. Nu inmiddels 28 jaar. En om de haverklap richting de huisarts. Na alle onderzoeken die ik gehad had , kwam er telkens niets uit. Dan pieker ik gelukkig niet meer over die klacht... maar dan is het wachten tot er weer een volgende pijntje zich aandringt en dan kan ik daar weer over piekeren. Het werken in een ziekenhuis helpt ook niet. Ik betrek alle ziektes van de patiënten op mezelf. Straks heb ik dat ook... tot paniekaanvallen aan toe. Sinds 2 jaar val ik flauw tijdens bloedprikken en nu sinds een halfjaar heb ik een fobie voor bloed ontwikkelt. Als ik er alleen al denk wordt ik niet goed. Tot dus weer gevoel van flauwvallen en paniek als gevolg.
Hoe voorkom ik toch steeds dat ik weer in die cirkel kom ?
Groetjes ,
Amanda .
1Ik ben ook al hele lange tijd hypochonder. Ik denk soms dat ik er nooit meer helemaal vanaf kom. Wat mij heeft geholpen is therapie en medicatie.
Nu ga ik weer opnieuw starten met een therapie. Medicatie slik ik al een aantal jaren.
Het is een verschrikkelijke.ziekte hypochondrie. Helaas geen tips om uit die cirkel te komen, op dit moment heb ik al weken dwanggedachten die niet ophouden...
Een fragment gezien op de tv over een jongen die ernstig ziek was (Verhaal 313)
Ik ben Gert en ik ben 20 jaar oud. Op jonge leeftijd, denk zelf zo'n 12 jaar oud, heb ik een fragment gezien op de tv over een jongen die ernstig ziek was. Dit is voor mij de start geweest van mijn hypochondrie. Een kinderpsycholoog heeft dit voor een hele lange tijd verholpen. Ik werd niet meer bang van kleine pijntjes. Nu heb ik sinds een aantal weken telkens het gevoel, en ik weet dat het misschien raar klinkt, dat er een orgaan links en rechts in mijn buik tegen mijn onderste ribben aandrukt. Ook heb ik erg veel last van brandend maagzuur. Het eerste wat ik deed was opzoeken op internet welke organen er links en rechts zitten. En ja hoor, de lever rechts en de milt links. Laat een vergrote milt en lever nou net een symptoom zijn voor leukemie en begon ik me daar weer zorgen over te maken. Toen ben ik naar de huisarts geweest, maar die kon geen vergrote milt en lever voelen. Nu 1 maand later heb ik nogsteeds hetzelfde gevoel en begin ik steeds vaker last te krijgen van buikkrampen en een opgeblazen gevoel met brandend maagzuur. Nu lig ik al een aantal nachten wakker met de angst darmkanker met uitzaaiingen te hebben. Ik eette ook erg veel vleeswaren en kom er net achter dat dat de kans op darmkanker licht vergroot. En het is zelfs zo ziek dat ik twijfel weer naar de huisarts te gaan, omdat ze misschien zullen denken, daar heb je hem weer, en mij niet serieus zullen nemen. Zijn er meer mensen die hier erg mee worstelen?
2Het is niet realistisch om te denken dat je darmkanker hebt op jouw leeftijd.
Maar herken het wel hoor.. hoop dat therapie je wellicht kan helpen je gedachten te kunnen reguleren.
Eenzaam....dat is wat ik me voel. (Verhaal 100)
Eenzaam....dat is wat ik me voel.
Ik heb mijn hele leven al hypochondrie.
De laatste 10 jaar is het extreem.
Ik voel van alles in mijn lichaam. Ik ben gericht op elk pijntje, plekje en sensatie.
Is het de ene klacht wat minder dan komt er iets nieuws. Ik lees vaak dat ze zeggen dat je de klacht moet laten onderzoeken en dat je daarna niet meer bezig moet zijn met deze klacht omdat het tenslotte onderzocht is.
Maar ik heb wel 10 klachten en angsten tegelijk. MS, kanker, ALS, dementie, Alzheimer en ga zo maar door.
Nu bijvoorbeeld heb ik iets nieuws. Ik ben benauwd. Dus weer naar de huisarts en die zegt hyperventilatie. Maar ik adem net als een half jaar geleden?!?
Is dit over dan komt er iets nieuws. Ga ik dan weer naar de dokter of komt het door mijn angsten? Ik weet het niet meer soms. Als ik in de buurt van mensen ben gaat het wel want dan heb ik afleiding. Maar als ik alleen ben, dan voel ik me erg rot.
Ik heb diverse therapieën gevolgd. ACT, CGT en ga zo maar door. Het helpt me niet. De drang om op Google te zoeken is heel groot. Maar als ik dan nu op benauwd en maag ga kijken komt er vast weer iets uit van maagkanker of zo.
Je gaat ook heel veel over ziektebeelden leren als je online zoekt. En inderdaad, dat wat ik lees heb ik morgen last van.
Mijn omgeving vindt het heel vervelend maar begrijpt niet hoe zwaar elke dag is. Elke dag bezig met (dood)ziek, het is slopend.
Kijk heb je nou één klacht en dat laat je steeds onderzoeken dan zou je rust kunnen vinden dat het echt goed onderzocht is. Maar ik heb steeds wat anders en dingen komen ook steeds terug. Laat je dan alles controleren? Elke week? Gek word ik er van.
3Ik heb precies het zelfde! Ik heb jaren lang geblowd en misschien wel mijn “stress” weg gerookt. Tot op een avond ik een enorme paniek aanval kreeg van het blowen. Deze werden de weken er op gevolgd door paniek aanvallen in nuchtere staat gezien ik (natuurlijk) was gestopt met blowen. Al jaren lang ben ik bang voor enge ziektes en het varieert van het een naar het ander. Vanaf volgende week heb ik een afspraak bij de psycholoog om te kijken of dit zal helpen. Ik ben inmiddels 28 en je zou in de bloei van je leven moeten zitten maar jammer genoeg heb ik zo veel angst dat ik amper kan genieten.
Hopelijk gaat het inmiddels wat beter met jou!
Ik leef in een enorme angst (Verhaal 299)
2Spierspasmen zijn normaal bij stress of paniekaanvallen.
Hier had ik spasmen, continu trillingen (alsof er elektriciteit in heel mijn lichaam zat), enkel in de jacuzzi werd ik dit niet gewaar. Hels hoor, zeker wanneer je dan gaat denken aan ALS of MS. Met deze gedachten begon ik ook troebel te zien (nog een teken blijkbaar van MS).
Het zijn allemaal symptomen die verschijne' bij angst , ook je spasmen. Het is enorm welke verschijnselen je lichaam vertoont wanneer je angst hebt. Ze zijn niet ingebeelde, ze zijn er echt, maar niet door een spierziekte, enkel door jouw gedachten.
Je bent normaal!
Toen ik klein was al bang voor alle ziektes (Verhaal 310)
Sinds bij mijn vriendin darmkanker werd geconstateerd... (Verhaal 254)
1Weet niet zo goed wanneer het begonnen is (Verhaal 223)
1Sindsdien kan ik bijna niet meer eten (Verhaal 211)
1Ik kan zelfs niets meer gezellig gaan eten (Verhaal 206)
Het is zo erg aan het worden dat mijn partner er zelf ook geen blijf meer mee weet en heel gestresseerd rondloopt van mijn gedrag, de spanningen stapelen zich op en het trekt zich dus door tot in de relatie.
Liefst van al zou ik rust willen vinden en niet meer constant piekeren over ziek worden etc, want ik kan zelfs niets meer gezellig gaan eten omdat daar de paniek steeds toeslaat...
1Het is verschrikkelijk om te denken dat elke dag je laatste is! (Verhaal 188)
Het voelt ergens fijn en geruststellend om te lezen dat ik niet de enige ben die kampt met dit probleem. Ik kan tenminste over 1 ziekte zeker zijn ;) Hypochondrie! Bij mij is dit op een heel jonge leeftijd begonnen (ik denk door ziektes op tv te zien), ik kon opeens niet meer ademen en kreeg een paniekaanval. Daarnaast ben ik altijd al doodsbang geweest voor dokters, ziekenhuizen,... En sinds die ene paniekaanval is alles veranderd. Het is een periode beter geweest tijdens mijn tienerjaren, maar nu als jonge twintiger lijkt alles weer te verergeren. Ik woon alleen en ben daardoor vaak bezig met mijn gedachten. Helaas, heb je daar zelf soms weinig aan te zeggen wat je ‘brein’ voor jou beslist. Angst voor zware ziektes nemen de bovenhand, ik kan geen informatie lezen die medisch gerelateerd is. Idem met series, films, programma’s zoals ‘Grey’s anatomy’ the hell! Raar maar waar kon ik corona dan weer wel relativeren. Mijn moeder had dit ook, angst voor de dood, paniekaanvallen,... Ergens vind ik troost in het feit dat dit erfelijk kan en zal zijn. Ik vind het jammer dat ik geen controle heb over mijn eigen gedachten en voel mij daardoor een zwak persoon. Het is verschrikkelijk om te denken dat elke dag je laatste is! Ik wil dit voorlopig oplossen aan de hand van gesprekken en geen medicatie nemen. Maar psychologische hulp tijdens een pandemie is ook niet heel eenvoudig. Ik denk dat mijn hypochondrie de basis kan zijn of worden van echte ernstige problemen. Aangezien angst/stress zowat de slechtste dingen zijn die je lichaam kan meemaken. Jammer genoeg heb ik geen tips, maar het voelt goed om eventjes mijn gevoel neer te schrijven.
Hou jullie goed, ik heb hoop in een oplossing!
Liefs,
A
1
Bij ALLES denk ik aan iets ergs, iets ongeneeslijks (Verhaal 191)
Waar en hoe te beginnen? Als kind kon ik eindeloos denken aan het leven en de dood. Waar komen we vandaan, waar gaan we heen? Ik was niet echt bang voor mezelf qua ziek worden maar voelde wel dat het leven doortikte. Als puber dacht ik dat ik onsterfelijk was. Heerlijk gevoel dat onbezorgde. Maar 8 jaar geleden begon de hypochondrie. M’n schoonvader overleed plotseling toen onze jongste zoon 5 weekjes oud was. Maar ook mijn omaatje (90 jaar, prachtig!) én een moedertje van de zwangerschapsgym gingen dood. Dat oude omaatjes overlijden is “zoals het hoort” en hoewel ik haar best mis begrijp ik goed dat dit bij het leven hoort. Maar mijn schoonvader én dat jonge moedertje… dat hakte erin. Alsof er een grote grijper uit de hemel zomaar willekeurig mensen uit het leven rukt.
Ik denk dat het drukke gezinsleven mijn angst om ziek te worden op de achtergrond drong. En cognitieve therapie hielp me op weg. Hoewel ik altijd alerter bleef dan anderen om me heen was het onder controle.
Ook toen mijn moeder de diagnose Parkinson kreeg bleef ik nog lang kalm.
Nu is mijn angst er alweer dik een jaar. Elke dag. Gedachtes over ziek en dood sluimeren langs en door me heen. Wat als ik ook Parkinson krijg. Of kanker. Of MS. Of ALS. Ondanks therapie, mediteren, wandelen en eindeloze gesprekken met mijn man (mijn held)..
Elke dag kijk ik in de spiegel en check ik mezelf op veranderingen. Elke dag voel ik wel een “pijntje” of prikje wat me op scherp zet. Elke dag check ik mijn ontlasting of de kleur van mijn plas. Als ik wandel ben ik heel alert op hoe ik loop. Bij ALLES denk ik aan iets ergs. Iets ongeneeslijk, dodelijks incl. lijdensweg, aftakeling, pijn en verdriet. En is het een keertje niet bij mezelf dan voel ik de angst voor m’n zonen, of mijn man. Gisteravond lag ik nog bij de jongste (9 jaar) in bed. Gezellig een verhaaltje voorlezen en nog even kletsen. Als hij in slaap valt kijk ik vertederend naar zijn snoet, aai ik over zijn bol en begin ik plots zachtjes te snikken. Ik ga hem toch wel zien opgroeien? Hij blijft toch wel gezond en gaat niet dood zolang ik leef? Hij klaagde een keer over pijn in z’n been. Ik nog even nietsvermoedend opzoeken op internet en stuitte (ergens onderaan) op leukemie. Volledig overstuur een vriendin gebeld.. Zij is verpleegkundige en kent mijn angst. Altijd fijn om haar even te spreken.
Googelen doe ik nu niet meer maar heb ik heel veel gedaan! Een hele bibliotheek ligt er opgeslagen in mijn brein zodat ik elk dingetje kan koppelen aan al die nare ziektes.
Het is niet eens dat ik bang ben dat ik het heb/krijg.., ik ben gewoon overtuigd dat ik het al heb.
Heel soms denk ik weleens dat de dood toch één voordeel heeft..; geen angst meer.
Dank je wel voor het lezen…
Ik hoop dat het vandaag goed gaat met jou.
Houd vol. Het leven is eigenlijk heel mooi en puur maar ja. Het is maar hoe je het ziet.
4Zoooo herkenbaar wat je allemaal schrijft.
Ik kijk ook elke dag mijn lichaam na.
Word wr zelf gek van.
Het rare is dat het de ene dag super gaat en de andere dag zie ik alle meest slechte scenario’s voor me.
Heb hier hulp voor gehad en dat heeft wel wat geholpen maar ik kom er denk ik nooit helemaal vanaf.
Ik wens he heel veel Succes
Vanaf mijn jeugd kamp ik met hypochondrie (Verhaal 6)
Vanaf mijn jeugd kamp ik met hypochondrie als kind was het mijn hart en nu (inmiddels 45) mijn lever en alvleesklier.
Constant denk ik dat ik dood ga en kanker heb, de hele dag door om gek van te worden.
Ik voel van alles in mijn lichaam (druk op maag, boeren, hoofdpijn, diarree, piekeren, trillen enz enz) dan ga ik weer zoeken op internet en dan vind ik wel weer een ziekte die overeen komt met mijn klachten.
Het is een hele poos goed gegaan maar neemt weer in alle hevigheid toe.hoe zijn jullie ervaringen hiermee.
10Het internet is de boosdoener daar moet je echt proberen vanaf te blijven. Het zijn irreële gedachten die nu je leven gaan beheersen probeer die om te zetten aar positieve gedachten en zorg dat je genoeg ontspanning krijg door te gaan wandelen, lezen of sporten.
Vooral stress is bij mij een boosdoener. Maar ach, zo kan ik ineens last van een spier hebben en als het maar lang genoeg duurt ga ik er vanalles bij bedenken wat ik heb. Internet is de meest slechte raadgever van ons, geloof mij. Overal kan wel een ernstige ziekte achter schuil gaan. De rest zien we niet alleen dat ene woordje is al genoeg. Ik ben nu 41 en heb het gekregen na een flinke burnout op mijn 19 e . daarvoor had ik het al waarschijnlijk alleen wist ik waarschijnlijk niet wat voor ziektes er allemaal speelden. Internet lekker links laten liggen . hoe meer je kijkt hoe meer je krijgt. Ach, ik lach er soms zelf om, en de andere keer kan ik wel janken. Blijf plezier hebben en probeer te relativeren. Is het echt waar wat je hebt en is dat een reeele gedacht, of neemt je ziekte in je hoofd het weer over van de realiteit. Sterkte, en geniet van het leven.
Heb een doel in je leven.. Ergens waar je je op kunt focussen.. Internet volledig verbannen voor zaken op te zoeken..
Zelf al hypochondrische vanaf mijn 16de.
Heb zelf al meerdere keren in een kust gelegen.. Heb al aids, kanker overwonnen.. Geen de ziekte een naam, geef mij de symptonen en ik heb het... Vreselijk.. Maar positieve mensen.. Een mooi doel helpen
Hoi , ik zit nou al momenteel een jaar met hypochondrie. Ben al door 2 psychologen geholpen maar er is geen verbetering te zien. Ook slik ik 30 mg antidepressiva.
Maar ook mijn gedachten gaan er dwars doorheen. Toen ik voor het eerst aanklopte bij de dokter. Zei ze , als er wat is moet je op thuisarts.nl kijken. En dat is echt het meest domme wat zei tegen mij gezegd heeft. Als ik voor iedereen mag spreken . Internet is de grootste boosdoener onder ons. Ik ben nu 19 en voel me al een jaar klote. Ik wens jou ook veel succes met de verdere behandelingen
Ik kamp al vanaf mijn 28 met hypockondrie.Ik kwam in NL en had last van heimwee.Toen ontdekte een knobbel in mijn borst Gelukkig was gewoon een cyste maar moest wel geopereerd worden om zeker te weten dat goedaardige was.Sinds dien is mijn leven altijd met angst.Je moet leren leven met deze aandoening een mij heeft enorm geholpen dat mijn huisarts begrijpen en open staan voor onderzoek als ik nodig vind.Helaas is geen wonder middel voor deze hersenen ziekte. Want dat is zeker wat het is.Een slechte functioneren van de kanaliseren van gedachten.Ik zou graag in mijn omgeving mensen willen ontmoeten die deze aandoening hebben.
Dag Mutsje,
Ik ben 46 jaar en ook al vanaf mijn jeugd angstklachten mbt hypochondrie.
Ik ben continue bang een hartinfarct te krijgen, voel natuurlijk ook de hele dag vage klachten tot extreme klachten. Ze e=hebben zelfs een kastje geinplanteerd om te kijken of er iets met mijn hart is maar is helemaal in orde.
Het blijft zoiets vreemds dat de ene mens dit enorm heeft en de ander denkt: waar kun je je druk om maken...
Ik begrijp je dus heel erg goed, wat bij mij helpt is meditatie en wandelen. Sterkte!
Yvonne
Gr, Ludwig
Ik heb ook van de 1 op andere dag een angst voor bloed gekregen. Met bloedprikken val ik flauw en het zien van bloed wordt ik ook al niet lekker van... hoe kom ik hier vanaf...
Al jaren angstig (Verhaal 103)
Zoals vandaag. Beetje last van maagzuur en oprispingen (dat krijg je als je 2 dagje maagbeschermings pil niet neemt), soort krampje links aan zijkant bij borst en ja hoor daar is de angst weer. Let op dit is je hart, hou je tekefoon bij je, wie is er in de buurt thuis voor als 't echt gebeurd, even m'n vriend laten weten wat ik voel voor 't geval dat...... En door mezelf af te lijden verdwijnt 't gevoel wel maar komt ook snel terug.
Ik heb al veel bereikt denk ik zelf door behandelingen bij psycholoog en ik ken mezelf beter nu. Ook weet r ik dat als ik moe ben 't allemaal minder goed kan relativeren zoals vandaag.
Maar wat is 't vervelend om zo vaak en zo lang de angst te voelen dat je dood gast, dat je gewoon een hartaanval gaat krijgen.
Ik zou zo graag hier van genezen.
Hoort dit bij de overgang?
Heeft iemand tips omt nog beter onder controle te krijgen?
Ik zou zo graag gewoon genieten van 't leven ipv steeds de angst te hebben.
3Jij beschrijft precies hoe ik het voel en waar mijn angst ligt. Op het moment ben ik er echt veel te veel mee bezig. Zelfs als ik even niks voel spookt het door mijn hoofd. Ik weet dat hartkloppingen bij de overgang kunnen horen maar dan schiet mij de stress alweer (letterlijk) om het hart. Ik ben ook 48, hen de ziekte van Crohn, slik omeprazol, heb ondanks dat toch sinds kort maagzuur en ik weet het allemaal niet meer, de lol gaat er wel van af zo.
Ik had laatst een wat donkere ontlasting... (Verhaal 202)
1Er kwam niets uit alle onderzoeken (Verhaal 23)
Ik wil even mijn verhaal doen.
Ik loop al jaren met klachten, ben al tientallen keren naar de huisarts geweest. Twee jaar geleden ben ik helemaal binnenste buiten gekeerd omdat ik spiertrillingen had, kreeg ruggenprik, hersenscans, EEG testen, slaaptesten, algeheel bloedonderzoek, en nog meer onderzoeken (behalve dus mijn buik) , kwam niets uit.
Nu heb ik sinds de kerst de volgende klachten:
Borrelende buik, de hele dag, misselijk, opgezet gevoel, veel boeren en winden laten, pijnlijke plek rond de blaas, en ik heb erg veel angst. (Ben 48 jaar)
Ben al 4 keer daarvoor bij de huisarts geweest, de eerst keer dacht hij aan divertikels, de tweede keer een vreemd verhaal over meer vezels eten en ook is mijn bloed toen nagekeken, dat was allemaal goed.
De derde keer, want de klachten bleven, kreeg ik een onderzoek of er bloed in mijn ontlasting zat en dat is na een kweek niet het geval. De volgende dag weer er na toe, want weer erg bang, toen kreeg ik een invaller en die stelde mij gerust, onderzocht mijn buik en luisterde ernaar. Weer geen afwijkingen volgens haar en ik moest eerst maar eens de kweek van de onlasting afwachten, die dus geen bloed bevatte.
Nu ben ik erg bang, helemaal voor bv darmkanker. Nog steeds erg moe, een borrelende buik, minder eetlust, de hele tijd boeren laten, winderigheid, misselijk, een vreemd gevoel in de buik en heel erg bang. Nu zijn er momenten dat ik echt denk dat ik doodga maar ook momenten dat ik iets tot rust kom en dan krijg ik een soort van warm gevoel en voel ik me beter. Kan dit nu echt allemaal te maken hebben met hypochondrie?
10Oh wat ken ik die klachten van je buik goed. Wat kwam er uit de onderzoeken?
Ik denk dat er heel veel emoties bij je vast zitten. Die slaan op je darmen en maag. Probeer die emoties op te zoeken en ze eruit te laten. Misschien helpt het.
Ik herken deze klachten ook goed. Ook allerlei onderzoeken gehad en afgelopen week zelfs een endoscopie. Niks gevonden. Bloedonderzoek en ontlastingsonderzoek waren eerder al onderzocht, geen afwijkingen. Pure stress is het waarschijnlijk bij mij. Na de endoscopie even rust in het systeem en de buikklachten verdwenen meteen.
Maar je raad het al, ik heb inmiddels weer een ander bultje gevonden waar ik over in de paniek schiet. Het is echt verbazingwekkend wat stress kan doen met een lichaam. Sterkte daar.
Hallo,
Ik ben een hypochonder geworden na mijn herseninfarct.
Ik ervaar sowieso al veel stress door overbelasting, maar toen ik op het nieuws hoorde dat Corona ook ons land heeft bereikt is het soms niet te doen. Ontzettend bang voor pijn en benauwd te worden en misschien zelfs het ziekenhuis in.
Ik ervaar precies dezelfde klachten als jullie in mijn buik. Vreselijk en volgens de ha allemaal stress en angst. Ik heb nu maagbeschermers gekregen en die helpen al redelijk, maar ik mijn ook een heleboel voeding zoals koffie, Franse kwark etc..is waarschijnlijk voor iedereen anders.
Ik doe nu 1a2x daags onstpanningsoefeningen op Youtube en dat helpt me vaak even helemaal kalm te worden
Ik ben 49 jaar en heb de laatste maanden last van mijn maag en darmen.
Veel buikpijn, maagkrampen en af en toe een beklemmend gevoel in de borststreek.
Tijdens een een bezoek aan de dokter heb ik om een bloedonderzoek gevraagd. De uitslag was positief en alle geteste waarden bleken goed te zijn.
De dokter heeft mij maagzuurremmers voorgeschreven en daardoor krijg ik voor mijn gevoel nog veel meer darmklachten en maagklachten.
Nu denk ik al weken dat ik maag- of darmkanker heb. Wanneer ik google op symptomen krijg je de vreselijkste scenario's voorgeschoteld.
Van de week had ik zoveel buikpijn dat ik niet meer kon slapen en het straalde ook nog uit naar mijn rug waardoor ik meteen dacht aan alvleesklierkanker.
Het gekke is dat het overdag altijd (redelijk) goed gaat en wanneer ik in bed lig, de klachten toenemen.
Ik had al jaren last van deze buikklachten.
Dan weer even weg en ineens boem was het er weer. En echt hevig en pijnlijk.
Met wat geluk was het zeurend gedurende de dag of nacht.
Vele onderzoeken gehad, van bloedtesten tot ontlasting test, test voor parasieten, pilletje voor maagzuur etc
Toen voor een colonoscopy geweest( doodsbang natuurlijk)
Blijkt,,,, darmen waren een dikke 10+🤷♂️
Daarna niks geen last meer.
Moraal van dit verhaal. Blijf van het internet want ik heb me rot gezocht om symptomen en het brengt je alleen maar dieper in de ellende. Alsjeblieft neem deze tip.
Je geest is zowel negatief als positief zo sterk dat het je leven kan beïnvloeden.
Ga er op uit, leef zo gezond mogelijk en geniet van de leuke dingen. Cliché ik weet het maar het is waar.
Erikson
51 jaar
De impact van gameverslaving (Verhaal 306)
De spelletjes waren vrij gewelddadig van aard en daar kon ik van nature al superslecht tegen. Steeds als het te spannen werd dan zette ik de spelcomputer uit, maar op begeven moment begon al die adrenaline en spanning van de maanden gamen zich te uiten in explosieve paniekaanvallen. De hartkloppingen waren zo intens en langdurig, dat ik daar extreem bang van geworden was. Aangezien ik al hoog in de adrenaline zat van het gamen is dit een fullblown hypochondrie geworden.
Steeds als ik hartkloppingen voel en weer achter een scherm zit, wil ik rennen voor m'n leven en dat gevoel blijft vaak best lang. Ik heb besloten er nu over te gaan delen en te blijven delen op een veilige manier. Ik blijf weg van alle vormen van verslavingsgedrag zoveel als mogelijk, let op m'n levensstijl en praat over waarom ik dit heb. Exposure helpt soms ook enorm goed met response preventie.
Het is lastig dat als ik hartkloppingen voel dat ik direct in een doodsangst terecht kom en dat m'n lichaam zich klaar maakt op te sprinten. Ik hoor ook echt een schreeuw in m'n hoofd van angst. Zo bang dat die hartslag me weer overweldigd en dat ik een half uur lang het gevoel heb dat ik dood ga.
Natuurlijk was het een hele gezonde reactie van m'n lichaam om de vlucht in te zetten, en kan ik achteraf wel balen dat ik zo onwetend was over de impact van gameverslaving (vooral oorlogsgames die ik soms meer dan 12 uur per dag speelde). Is een soort ptss-klap geworden. Ik ben vaak niet serieus genomen door familie en vrienden als ik hierover sprak, want zij gamede zelf ook wel eens, maar ze begrijpen niet wat voor impact het heeft als je bijna niet meer eet, slecht slaapt, niet sport, niet meer naar school gaat en voortdurend blootgesteld bent aan hoge adrenaline/vechten en een soort van leven en dood-scenario. Ook al was het een nep spel, op begeven moment zijn de indrukken wel diep m'n brein ingekomen. En juist die adrenaline in combinatie met de flinke hartslag is aan elkaar gelinkt geraakt.
Ik probeer me dagelijks in te spannen en geen dwanghandelingen te verrichten; dat helpt ook enorm. Het brein past zich af en toe ook weer verschrikkelijk snel aan naar een nieuwe situatie. Ik ben bang dat ik de oude "learning" niet meer afgeleerd krijg, maar nieuwe associaties zijn altijd goed. Het hoeft geen extreem sporten tr zijn, maar vermijden van inspanning werkt alleen maar spanning en angst in de hand.
Nou, weer op een gezonde en positieve toekomst. Goed eten, slapen, lekker bewegen etc.
Will
1Er is niemand die me volledig gerust kan stellen (Verhaal 304)
Ik ben momenteel 34 jaar oud en mama van twee kids. Ik heb een heel fijn huwelijk.
Sinds mijn jeugd kamp ik al met een angststoornis en vooral hypochondrie.
Het gaat met ups en downs. Al jaren zit ik aan de medicatie (citalopram) om de scherpe randjes er vanaf te halen.
Vorige week bij de huisarts geweest voor een klacht die blijft aanhouden. Het is niks. Mijn huisarts weet heel goed hoe ze met mij als hypochonder moet omgaan. En ik was gerustgesteld. Maar helaas maar voor een paar dagen. Daarna begin ik weer te piekeren.
Er is niemand die me volledig gerust kan stellen.
En het feit dat ik denk oke het is niks ernstigs is niet voldoende. Maar ik blijf het voelen en dat is een obsessie.
En soms is het weg; als ik sport, er niet aan denk of afgeleid ben door in de tuin te werken of met mn kids te spelen. Dus dat probeer ik dan ook zo veel mogelijk te doen.
Maar het blijft door mn hoofd spoken op momemten van rust of wanneer er ruimte is om te piekeren.
In juli start mijn therapie weer. Ik weet alles van de therapieën. Ik moet het alleen weer gaan voelen en toepassen.
Die hyperfocus is verschrikkelijk! Ik voel ieder rimpeltje of bultje of krampje. En zodra ik er de focus op heb, word het alleen maar erger. Het houdt niet op. Hoe gaan anderen hiermee om?
Het kost me zoveel energie.
4Ik heb het niet zozeer naar mijn kinderen, aangezien mijn ouders me voor alles bang maakten als kind heb ik dit echt met mijn man afgesproken niet naar onze kids te doen. Als er iets is waar ik me zorgen om maak dan bespreek ik dit met mijn partner waar de kinderen niet bij zijn en hij maakt dan de inschatting wel of niet naar de huisarts.
Lijkt me wel echt rot als je dat naar je kinderen hebt! Hopelijk lukt het je een beetje er mee om te gaan.
Ik hoop dat de therapie weer wat ondersteuning gaat bieden.
Dus als je het kunt laten om te googlen dan zou ik dat proberen! Het helpt echt.
Eigenlijk is het vragen van geruststelling bij partner, vrienden of artsen, juist iets waarmee je de hypochondrie voedt.
Ik heb ooit in een periode gezeten waarbij ik wel 100x op een dag aan mijn partner vroeg of hij even wilde kijken, voelen of googlen. We hebben toen kaartjes gemaakt die ik per dag mocht inzetten, kaartjes op was dat hij me geen geruststelling meer.mocht geven. Dit hebben we toen afgebouwd totdat ik er geen meer nodig had.
Misschien heb je er wat aan!
Ik ben oprecht moe van me eigen gedachtes (Verhaal 292)
Ik ben een jongeman van 27 Mijn verhaal begon ongeveer 6 jaar terug,ik kreeg mijn eerste paniekaanval die paniekaanval was zo heftig dat ik dacht dat ik doodging,maanden later was ik er van overtuigd dat ik iets aan me hart had,na velen onderzoeken bleek er echt niets met me hart aan de hand was,nu 6 jaar later voelde ik mij recent ineens niet goed zwak moe uitgeput,paar dagen later heel veel overgegeven en diarree uiteindelijk waarschijnlijk buikgriep waar ik nu nog steeds na klachten van heb,maar ja ik krijg dat woordje kanker niet meer uit me hoofd.
Na 2 dagen zei de huisarts weetje wat we doen we gaan letterlijk alle bloedonderzoeken doen inclusief een speciaal bloedonderzoek bij vermoeden kanker zogeheten cea bloedonderzoek,na 2 dagen de uitslagen alles was prima alleen een vitamine d tekort maar dat boeide mij niet echt,nou cea waarde was prima 1.8 en voor aanwijzing kanker moet het boven de 5 liggen,maar ik was nog steeds niet gerust gesteld na een dag weer terug ik wil een darmonderzoek.
Nu heb ik over 2 weken een afspraak bij de maag darm lever arts maar denk ik wat nou als de kanker niet in me darmen zit maar in mijn longen,en mensen ik heb net in me nek gevoeld en ik twijfel of het een spier of een knobbel is.
Ik ben oprecht moe van me eigen gedachtes.
4Zo kan je blijven denken maar hetzelfde voor als je straks de weg oversteekt. Kan je ook geschept worden. Wat als zijn zinloze gedachten want je kan er niks mee en er is niks bewezen.
Sterkte
Toen was het je hart, nu je darmen en wat het volgende? De vicieuze cirkel zal blijven bestaan als je je gedrag en gedachten niet zal gaan bijsturen. Symptoom > angst > google > meer angst > self checking > zoektocht naar volledige controle en uitsluiting. Vaak volgt het dit patroon en het verdedigingsmechanisme van de mens is oersterk in zijn gevoel ofwel het wilt zich constant beschermen. Bespreek het eens met je huisarts!
Heel herkenbaar verhaal.
Ik heb ook steeds van alles, en net wat hierboven beschreven wordt het is een cirkel waar je/wij inzitten.
Ik heb nu cgt therapie om te proberen dat gedrag te veranderen.
Heel pittig. Want ik mag niet meer iets opzoeken op Google en ik mag niet naar de huisarts.
En vervolgens maak ik me zelf nu helemaal gek zo bang ben ik.
Mijn verhaal is 298.
Succes/sterkte
Ik heb (voor mezelf) de oplossing gevonden (Verhaal 53)
Beste Lotgenoten,
Ik ben een gezonde, sportieve man van 39 jaar. Getrouwd en 2 jonge kids.
Ik heb sterk het gevoel dat ik dit wil delen met jullie lotgenoten al kan ik niet heel lekker schrijven oid. Ik doe het toch! Ik heb namelijk de oplossing (voor mij) gevonden.
Om te beginnen ben ik in m'n hoofd al 1000x dood geweest. In mijn slechte periode had ik zeker iedere dag heel veel last van hypochondrische gedachten vanaf het moment dat ik opstond in de ochtend totdat in mn bed lag en daar nog eens lekker ging liggen malen.
Bij elk plekje of steekje in en op mijn lichaam ging ik googlen en een zelf diagnose doen(de gekste dingen heb ik mezelf aangepraat), ik was nonstop met mijn hart bezig, continu op mijn horloge mijn hartslag checken, paniekaanvallen, meerdere malen voor op de eerste hulp geweest, met een holterkastje rondgelopen ivm hartkloppingen, meerdere ecg's gehad en alles zat/zit dus in m'n hoofd.
Ik heb met meerdere psychologen gepraat, rustgevende (homeopathische) middelen geprobeerd. Niks van dat helpt!!
Ik was er zo ongelofelijk klaar mee dat ik mezelf (ik sporte al redelijk vaak) nog meer op sportief vlak ben gaan uitdagen om aan mezelf te bewijzen dat er niks met mijn hart kan zijn als ik deze prestaties neerzet, denk aan marathon, obstakel runs, zware bootcamps etc. Daarnaast heb ik me gefocust op mijn voeding en voedingspatroon, ik ben erachter gekomen dat dit net zo dan wel niet belangrijker is dan wat dan ook. Voeding is key! Ik de tijd dat ik steken in mn hart had heb was dit dus altijd na een zware of slechte maaltijd en door de spijsvertering kreeg ik dus steken en ging me slecht voelen en kwam ik weer in dat irritante cirkeltje.
Ik ben nu zomaar aan het typen en weet niet of het een beetje samenhangend is allemaal maar ik denk wel dat het duidelijk is.
Ik wil absoluut niet betweterig doen oid. Ik weet hoe zwaar het kan zijn die gedachtes waar je denk nooit meer vanaf te komen en dat je je af en toe weleens afvraagt of het allemaal nog wel zin heeft.
Tuurlijk heb ik af en toe weleens een terugvalletje zeker als ik vermoeid ben maar ik kom daar dan meestal wel weer snel uit. Ik ben nog heel veel dingen vergeten die ik wil zeggen maar op dit moment is dit wel even het belangrijkste.
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Wat ik ook kan aanbevelen is; praat erover met veel mensen daardoor is het allemaal wat beter te relativeren en voel je je niet zo alleen. Veel mensen snappen het niet maar weten dan wel in watvoor state of mind je zit.
Ja dat was het wel een beetje.Ga fakking hard sporten, krijg je voeding op orde, stop sowieso met roken, daag jezelf uit en je zal zien dat je eruit gaat krabbelen.
Zorg goed voor jezelf! Je ben een baas!
Als je met vragen zit vraag maar raak.
Ik weet redelijk veel van voeding en sporten dus tips&trick kan ik je altijd geven.
Gr Fabian
11Hoi fabian
Ik herken je volledig in dit verhaal.
Mijn hoofd zat / zit ook nonstop bij mijn hart.
Ik heb al redelijk vaak gehad dat hij oversloeg en dat is een heel benauwd gevoel.
Wat jij ook zegt met gaan sporten dat is ook de key.
Ik rook ook al een tijdje maar moet daar echt mee gaan stoppen , want het werkt verder ook alleen tegen.
Groetjes
Fabian kan ik je misschien ergens anders op bereiken? Heb wat vragen :)
Hey Tessa.
Ik mag hier geen persoonlijke gegevens achterlaten dus heb je enig idee hoe?
Hallo Tessa en Fabian,
Misschien wil je de vragen op dit forum aan hem stellen? Waarschijnlijk zijn de vragen en antwoorden ook inspirerend voor anderen die met dezelfde problemen kampen!
dag fabian
Heel herkenbaar,zit voor de moment weer stijf vol angst.heb hier al jaren (15 jaar) last van en zonet weer raar gevoel rond de borststreek en maag en darmen verstoord.
Voel mij heel beroerd,ook weer gelezen dat een man 38 jaar na het winkelen is overleden door hartfalen en dat Maradona is overleden door hartstilstand.dit is voor mij voldoende om mij lichaamelijk rotslecht te voelen en zal hier weer enkele dagen bij zitten.ik zelf durf niet sporten want denk altijd dat ik iets ga krijgen.heb enkele jaren terug meegedaan met start to run en na het lopen was mijn hartslag uren erna nog hoog en voelde mij hier niet lekker bij waardoor ik hier ook ben bij gestopt.ben 37 jaar en dit is echt geen leuk leven zo.ga elk jaar op onderzoek bij cardioloog en vorig jaar had ik wat overslagen maar dat was onschuldig en toch spookt dit door mijn hoofd.
Ik hoop dat ik dit ooit zal kunnen plaatsen want denk dat dit voor de rest van mijn leven een rode draad zal zijn.sterkte aan lotgenoten.
Hoi Jorg,
Ik herken dit precies! Pijn op de borst steken misselijk en uiteraard tintelingen in me linker arm! Oh en vergeet vooral het moeilijke ademen niet. Uiteindelijk algeheel bloedonderzoek gehad echo van het hart ecg alles was perfect. Ben ik weer gaan googelen en die gaf aan vernauwingen. Het stopt gewoon niet. Lijk wel steeds zieker te worden
Dankjewel voor het delen van je verhaal. Ik kamp zelf nu al circa 5 jaar met hypochonder. Ik ben me er bewust dat heel veel ook getriggerd kan worden door je levensstijl. Nou houd ik soms best een gezonde levenstijl erop na met sporten, gezond eten en genoeg slaap, maar dit is altijd doordeweeks.
In het weekend veranderd het in een cocktail van Alcohol, Sigaretten en soms drugs en heel veel vet eten. Ik weet dat ik deze dingen sowieso moet uitbannen of flink moet verminderen. Daar wordt aan gewerkt.
Nou vroeg ik mij of er dan speciale dingen die jij sowieso doet, of eet, drinkt noem maar op. Alle beetjes zullen denk ik helpen. Ik wil voorkomen dat ik namelijk aan de anti-depressiva moet omdat ik dit zie als een ''last resort''.
Bij voorbaat dank en sterkte met jou eigen weg.
Daniel
Dankjewel voor het delen van je verhaal. Ik kamp zelf nu al circa 5 jaar met hypochonder. Ik ben me er bewust dat heel veel ook getriggerd kan worden door je levensstijl. Nou houd ik soms best een gezonde levenstijl erop na met sporten, gezond eten en genoeg slaap, maar dit is altijd doordeweeks.
In het weekend veranderd het in een cocktail van Alcohol, Sigaretten en soms drugs en heel veel vet eten. Ik weet dat ik deze dingen sowieso moet uitbannen of flink moet verminderen. Daar wordt aan gewerkt.
Nou vroeg ik mij of er dan speciale dingen die jij sowieso doet, of eet, drinkt noem maar op. Alle beetjes zullen denk ik helpen. Ik wil voorkomen dat ik namelijk aan de anti-depressiva moet omdat ik dit zie als een ''last resort''.
Bij voorbaat dank en sterkte met jou eigen weg.
Daniel
Ik heb precies dezelfde klachten. Ik vraag me af hoe het nu met jou gaat en of je nog steeds steken in je hart voelt. Na iedere maaltijd heb ik steken in me borstgebied en een branderig gevoel. Ik word helemaal gek van mezelf. Sporten lukt niet want dan ben ik uitgeput. Ik zou heel graag willen weten hoe het nu met je gaat.
Dat kan ook door wat maagzuur komen. Daar hebben veel mensen last van. Met voeding kun je al verschil maken.
Gr. jeroen
Begin me af te vragen of ik die maagpijn onbewust erger maak? (Verhaal 300)
Ik probeer voorzichtig af te bouwen met Citalopram. Gebruikte jarenlang 20 mg per dag. Nu om gefaseerd af te bouwen gebruik ik Cipramil. Ik krijg nu maagklachten door deze Cipramil. Ik ben nu de hele dag bezig met het feit dat ik maagklachten heb. Ook in het verleden homeopathische middelen gebruikt tegen angst en kreeg hier ook altijd maagklachten van. Hielp iets goed, kreeg ik er natuurlijk maagklachten van. Ik begin me af te vragen of ik die maagpijn onbewust erger maak? Ik probeer nu af te bouwen omdat ik de rare overtuiging gecreëerd heb dat Citalopram misschien wel zeer ongezond voor mij is? Ineens had ik de overtuiging dat ik er ziekelijk uitzag en dat Citalopram daar de oorzaak van zou zijn dus sindsdien probeer ik af te bouwen. Nu al dagenlang enkel gefixeerd op de maagklachten. Zucht.
1
hypochondrie emetofobie ptts en ocs (Verhaal 35)
Goedenavond. Dit zal mijn eerste bericht hier zijn. Ik heb veschillende angststoornissen waaronder hypochondrie emetofobie. Ptts en ocs. Veel meegemaakt maar ga niet op alles in dan ben ik ver bezig maar wel een trauma waardoor mijn hypochondrie is ontstaan. Ik heb vroeger van mijn 18e tot en met mijn 21 e met verschillende lichamelijke klachten gelopen. En werd nergens serieus genomen. Niet bij mijn eigen familie en niet bij de huisarts en verschillende artsen. Kreeg telkens te horen dat het tussen de oren zat en ik me niet moest aanstellen. En ik ging maar door maar werd steeds zieker. Tot ik een keer bewusteloos viel en na het ziekenhuis gebracht werd. Daar kreeg ik te horen dat ik een Tumor in mijn buik had van 15 cm doorsnede en geen kinderen meer kon krijgen. Daarna ben ik altijd bang geweest als ik lichamelijk iets raars voelde en is mijn hypochondrie ontstaan.
De laatste tijd viel er mee te leven tot de Corona crisis begon. Zoon enorme angst om ziek te worden van dit virus. En ik loop nu al 5 weken met allerlei vage klachten waar geen oorzaak voor gevonden kan worden. Verhoging hoesten keelpijn neusverkoudheid etc. Dus deze klachten verergeren nu mijn angst. Morgen kan ik gelukkig bij de psychiater terecht. Word er zo enorm uitgeput van. Zijn er meer mensen die dit herkennen nu in de tijd van Corona?
Liefs
3Gek genoeg denk ik nu dat degene die dit leest, alleen maar leest wat er in je buik gevonden is. Dat is nu juist hetgeen wat ons als hypochonder paniekeert. Ik wens je alle goeds.
Vera,
Bij mij is ook zo gegaan. Herkenbaar in iedere word.
Liefs
Teresa
Voor mijn man is het ook vermoeiend, heb het idee dat hij het ook niet meer trekt als ik weer met iets nieuws kom.
Ik voel me inmiddels buiten bang, ook heel alleen en heel verdrietig en uitzichtloos. Loop er al 31 jaar mee met deze psychische ziekte.
De oplossing?? (Verhaal 115)
Al mijn hele leven ZWAAR hypochonder. Van kanker naar hartkwaal, naar nu recentelijk ALS. Wat ik lees somatiseer ik (Google is your WORST enemy!). Heb vaker in een MRI gelegen dan de mummie van Toetanchamon en bij de huisarts heb ik een eigen parkeerplaats gereserveerd voor mijn nummerbord. Denk dat ik me al 4 keer heb laten afvoeren door een ambulance en zeker 2 weken van mij leven in ziekenhuizen heb gelegen voor achteraf niks. Mijn zorgverzekeraar loopt dus aardig leeg op mij.... Het eigen risico maak ik standaard op 1 januari elk jaar maar alvast over..
Anyway, genoeg grappen;
Laatste hit sinds de geboorte van mijn 2e zoontje: ALS, want hele dag spierpijn en spiertrekkingen. Uiteraard neurologische onderzoek, een EMG, een MRI (again) en talloze bloedonderzoeken laten doen. Welke allemaal dus niks konden aantonen. Maar zolang ik mijn spieren zie kronkelen kunnen ze me nog 1000x zeggen dat het stress is, het gaat er niet in bij mij. Alles gelezen over overbelast zenuwstelsel, sensitisatie, verhoogde spierspanning, hormonale disbalans etc. etc. Je zou zeggen dat gezien ook mijn historie het wel ERG toevallig zou zijn als het nu wel raak zou zijn? Dus waarom blijft dan toch die angst??
Ik denk dat het komt door 2 dingen:
1-Piekeren zorgt voor stress, en stress zorgt voor een scherper afgesteld angstcentrum. Dat het dan op een ziekte slaat is omdat je iets gelezen hebt erover en zelf links gaat leggen. Maar had je dat niet gedaan dan had je “gewoon” angstaanvallen gehad. Bottom line: je hersenen zijn gewoon gevoeliger voor angst en piekeren dan bij andere mensen. Het feit dat het bij veel hypochonders van de ene naar de andere kwaal verspringt is daar een bewijs van.
2-Zodra de link gelegd is om die angst te kanaliseren (ziektes) zullen je hersenen bij de volgende stress situatie automatisch de weg van de minste weerstand nemen.
Het is dus een combi van aanleg ervoor, en iets wat je in leven meegemaakt/gezien/gelezen hebt waardoor het op ziektes wordt geprojecteerd.
Maar wat is dan de oplossing. Velen zeggend dat hypochondrie en angst in zijn algemeenheid chronisch is. Ergens ben ik het daarmee eens, maar de mate waarin kan absoluut worden verminderd tot een leefbaar niveau.
Wat voor mij goed werkt; werken aan de acceptatie dat je ooit dood gaat en dat je hier geen invloed op hebt!
Een goeie vriend van me zag me lijden en zegt; gast zoals jij leeft kan je net zo goed die ziekte wel hebben. Sterker nog; er zijn mensen met kanker en ALS die meer van het leven genieten dan jij! Wat is het ergste wat je kan gebeuren; je gaat dood. En dan? Zo what? Iedereen gaat dood!
Iets om over na te denken.......
4Gewoon eens wat delen en misschien elkaar wat tips geven
Hoi,
Ik weet precies wat je bedoelt want ik denk sinds enkele maanden ook dat ik ALS heb. Als ik op Google kijk dan ben ik ervan 'overtuigd' dat ik het wel moet hebben. Op elk dingetje in en op mijn lichaam let ik dan. Het is om gek van te worden. Morgen heb ik een afspraak met mijn huisarts om medicijnen te laten voorschrijven die mijn angst onderdrukken want zo gaat het niet langer meer. Over één á twee jaar zal ik dan pas weten of ik het inderdaad heb of niet. Tot die tijd medicatie.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte en het allerbeste!
Groet,
Dennis
Heel herkenbaar dit verhaal. Ik ben hypochonder van mijn 12 jaar en ben er nu 35. In mijn jeugd had ik altijd hiv. Elk krasje dat ik opliep van ergens tegen aan te lope
of elke piercing die ik liet zetten was reden om aan te nemen dat het sterilisatie apparaat misschien toch niet zo goed werkte waardoor ik misschien besmet was. Nadien was het kanker.. Vervolgens MS.
Na de geboorte van mijn 2e kindje is door de bevalling mijn lichaam zodanig belast dat ik spierspanning kreeg = MS. Een bevalling doet echt veel met je lichaam weet ik nu..
Alle mogelijke medische onderzoeken heb ik gedaan, géén MS. Ik ben in angst therapie gegaan en dit hielp voor mezelf. Zelf heb ik geen angst meer voor de dood dus blijven enge symptomen ook uit bij mij. Helaas heeft mijn zoontje 2 vlekjes op zijn lichaam waarvan de arts het noodzakelijk vond ze toch te laten onderzoeken door een dermatoloog.
Heeeel die hypochondrie maak ik nu opnieuw mee maar met angst voor mijn kind die ziek is. Ik Google, ik onderzoek heel z'n lichaam, ik bel elke arts op om zo snel mogelijk een afspraak te krijgen, ik zat zelfs op spoed met hem...
Helaas heeft mijn zoontje ook hypochondrie al probeer ik heel erg om niets van mijn angst te laten merken wat totaal faalt, uiteraard..
Als ze het niet vertrouwen wordt je wel doorgestuurd (Verhaal 290)
Weet je hoe vol de wachtkamer bij de huisarts is met mensen die denken dat ze iets mankeren.
En weet je dat een huisarts 90% van de mensen naar huis stuurt zonder doorverwijzing. Omdat er niks aan de hand is. De angst die je voelt om een bult of plek en die voor jezelf zo groot is is voor een huisarts vaak iets onschuldigs. En vertrouw op deze mensen. Ze hebben een lange opleiding gehad om dit goed in te kunnen schatten. Als ze het niet vertrouwen wordt je wel doorgestuurd.
Groet
2Ik begrijp heel goed wat hypochondrie is.
Heb er zelf ook met fases veel last van maar probeer ook te relativeren. En nee niemand heeft röntgen ogen maar je maakt het jezelf zo lastig als je niks en niemand vertrouwt..
Leef je beste leven..
Liefs
Ik weet al jaren dat ik hypochonder ben (Verhaal 301)
1Iemand tips wat ik in deze tussen tijd kan doen? (Verhaal 296)
2Wat naar dat je je zo rot voelt.
Je bent binnenstebuiten gekeerd en er word niks gevonden bij je. Vertrouw dit gegeven en ga werken aan je mentale gezondheid.
Je mentale gezondheid is nu ziek.
Het benoemen en erkennen is een eerste stap in de goede richting. Daarna kan je pas genezen van je fysieke klachten.
Meet niet meer je bloeddruk of je staturatie. Ga niet mee in je eigen angst nog meer echt te maken.
Sterkte.
Hou van jezelf.
Je bent het waard. Echt waar.
Liefs
Heb je al eens gekeken naar een informatie boek over health anxiety? Dit kan je veel inzicht bieden in de denkfouten die iemand met hypochondrie onbewust maakt. Kan een mooi begin zijn.
Wat een herkenbaarheid (Verhaal 39)
Wat een herkenbaarheid. Ik word er gek van. Ik ben zo op mijn lichaam gefocust. Ik voel alles. Vorige week dacht ik dat ik borstkanker had. Twee weken daarvoor dacht ik aan een hersentumor. En nu aan MS omdat mijn linkervoet af en toe tintelt. Ik word er echt gek van. En de huisarts kan me niet geruststellen. Ik blijf Googlen en heb dan idd altijd de ergste ziektes. Ik vraag me af of je jezelf ook echt klachten aan kan praten want ze zijn er echt maar als ik eraan denk zijn ze er wel erger. En moet ik nu weer naar de dokter, hij ziet me aankomen. ..
2Googlen is wel het laatste wat je moet doen. Dr. Google is niet je echte huisarts.
Alles wat ik voel interpreteer ik als een ziekte (Verhaal 9)
Ik ben altijd wel een bang persoon geweest. Maar een jaar geleden bereikte ik mijn diepte punt.
Na een moeizame zwangerschap dronk mijn dochter erg slecht. Het borstvoeden ging moeizaam en ik liep nachten met haar rond omdat ze darmkrampjes had. Een half haar heb ik 3 uur per 24 uur geslapen.
Toen heb beter leek te gaan kreeg ik ontstekingen in mijn kiezen. Na tal loze behandelingen en maanden eindeloze pijn brak ik. Dit word nooit meer beter dacht ik. Ik had geen vertrouwen meer in mijn lichaam.
Alles wat ik voel interpreteer ik als een ziekte. ALS en kanker zijn mijn grootste angst. Ik hop van paniekaanval naar paniekaanval. Ik kan niet meer werken.
Ik wil zo graag genieten van mijn gezin maar ik kan amper naar mijn kindjes kijken zonder bang te zijn dat ik afscheid van ze moet nemen. Ik ga al maar psycholoog maar dat helpt niks. Ik ben wanhopig. Heeft iemand ervaring met medicatie hier tegen? En zo ja welke? Dat is mijn laatste hoop
3Ai ik herken je verhaal (ook moeder van jonge kinderen) en ben voor dezelfde ziektes bang.... slopend vind ik het en ik weet zo zonde. Ik ben 2 maanden geleden gestart met citalopram maar dat is het helaas niet voor mij. Ik ga komende week dus overleggen voor iets anders... ik neem af en toe oxazepam maar daar val ik met name makkelijk van in slaap.
Hoi Sanne,
Ik gebruik ecithalopram. Dit is goed opgebouwd en voorgeschreven door de psychiater. Dit helpt mij mijn angsten naar de achtergrond te verplaatsen. Ga in overleg met je huisarts. Succes
Ik heb dit ook… verschrikkelijk is het. Elke avond pieker ik of ik de volgende dag nog haal
Elke keer als ik wat voel, dat ik het opzoek en dan denk dat ik dood ga (Verhaal 196)
Ik heb een maand na de vaccinatie, een feestje gehad op vakantie..
ik had wat gedronken en koffie op. dus ik ben die avond op me hart gaan letten. dus helemaal in paniek dacht dat ik een hartstilstand kreeg.
2 maanden later. hyperventilatie gekregen op werk. en daartussen nog vaak klachten met pijn op me borst. en denken dat ik doodga. ik heb intussen ook al een hartkastje gehad. (Alles was goed) en ik heb ook al een bloedtest gedaan (ook alles goed). Maar ik zit nu nog steeds in die zelfde periode met elke keer als ik wat voel. dat ik het opzoek en dan denk dat ik dood ga.
- Mijn hele lichaam voelt stijf
- Continue moe
- Heledag je hart voelen kloppen.
- Hoge bloeddruk
- Stijve nek
- Denken dat je bloedvaten dicht zitten ofzo.
- Stijve kuiten
- Niet in het nu kunnen leven
- Niks maakt me zekerder
Iemand tips of ook zo'n verhaal ik hoor het graag!
1Ik herken je klachten heel erg, na corona had ik last van een hogere bloeddruk dan normaal.
Naar de huisarts geweest en die hoorde op dat moment een ruisje ( fysiologisch achteraf, niet schadelijk).
Vanaf dat moment knapte er iets in me hoofd, en begon ik met googelen ( dit is voor niemand aan te raden).
Een week later begonnen mijn hartoverslagen, en werdt ik zo angstig dat ik met spoed naar de huisartsenpost gegaan ben.
Deze stelde me even gerust door te zeggen dat het geen kwaad kon maar ik wel langs de cardioloog moest om het na te laten kijken.
Uit mijn bloed kwam geen afwijking, op de ecg als zowel een hart echo kwam er niks uit ( ja een gezond sterk hart).
Dit stelde mij even gerust maar kort daarna kwamen de flashbacks van het werken op de corona afdeling ( dit heeft waarschijnlijk een verband met mijn hartoverslagen/kloppingen).
Ook heb ik van alle angst / continue stress spierknopen in me rug / nek ontwikkeld dus ook pijn in me boven rug en nek, helaas ging ik dit weer opzoeken dat ik weer uitkwam op verschillende dingen.
Wederom maakte ik mezelf weer gek, zo gek dat ik op cea markers heb laten bloedprikken om gerustgesteld te worden.
Binnenkort ga ik naar de psycholoog, misschien is dit ook iets om over na te denken voor jou situatie ( ik bedoel het niet slecht).
Na de geboorte van mijn dochter, is het hek van de dam (Verhaal 261)
Ik ben niet alleen bang dat ik kanker heb, ik overtuig mezelf echt.
Ik denk elke dag; dit is mijn laatste kerst, mn vriend moet de baby alleen opvoeden, ik heb uitgezaaide kanker, ik doe straks mee aan Over Mijn Lijk, en weet ik wat nog meer.
Ik ben zo zo zo ongelooflijk bang.
Herkent iemand dit? In deze mate?
Ik heb ook veel klachten, onverklaarbare spierpijn, steken rechts van mn ribben, altijd rugpijn, ik word er doodmoe van.
2Ja heel herkenbaar ook na mijn 2de bevalling is dit veel erger geworden.
Ook denk ik dat alles het laatste is, laatste kerst laatste Pasen laatste verjaardag etc
Ook veel lichamelijke klachten op allerlei plekken.
Sterkte
Ik denk soms "o dit is waarschijnlijk mijn laatste kerst" (Verhaal 21)
Ik herken mezelf in alle verhalen die ik hier lees. Ik heb ook last van pijnlijke bovenbenen, boeren, het idee zelf te moeten ademen, dat het niet automatisch gaat, en wazig zien en ook duizeligheid. Soms dagen niet en dan weer een mega aanval en dan ben ik weer terug bij af. Ik Google me dan suf en dat helpt al helemaal niet. Ik denk bij sommige dagen zoals Kerst, "o dit is waarschijnlijk mijn laatste Kerst of zou ik er dan en dan nog wel zijn?"
De grootste angst is dan dat ik mijn gezin in de steek moet laten. ik kijk nu uit naar een moment dat het weer beter gaat. hoop dat het snel zover is!
Sterkte allemaal!!
Eline
4ik neem iedere dag afscheid
Meerdere malen bij dokter geweest er is niks maar zo voelt het niet .
Vooral als ik me hele dag duizelig voel neem ik afscheid alles voelt raar dan.. stukje ademen heb ik ook angst om te slapen dat het ademen dan stopt want ik slaap niemand die het dan doet en dan word ik nog benauwder 😔 heb een hyperfree aangeschaft maar tot nu toe werkt deze niet bij mij maar misschien wel bij jou
Googlen doe ik ook 😢 boeren ook last van kan ook door je maag komen stress of teveel lucht maagzuur.. zei de dokter dan..
Zeer herkenbaar.
Wij moeten ons er bewust van worden door op deze manier te leven,je eigenlijk alleen maar in angst leeft.
Je geniet hierdoor nergens meer van.
Probeer ipv te googlen, je te focussen op je lichaam.
Ga mediteren en probeer eens echt te luisteren wat je lichaam zegt.
Duizeligheid,boeren,maagzuur...allemaal stress.
Zoek eens mindfullness op en focus je hier op.
Ook jij gaat hier overeen komen.
Zelf kamp ik al meer dan 25jaar met deze aandoening,
Het doet mij goed om hier te lezen dat ik niet de enige ben ( want zo voelt het namelijk altijd) tevens maken deze verhalen mij verdrietig. Hypochondrie zie ik hetzelfde als iemand die bang is voor spinnen, alleen wij zijn bang om controle te verliezen over onze lichaam. Onhoudt goed dat wij alleen controle kunnen krijgen over ons denken.
Zo herkenbaar, bij alles denken is dit mijn laatste kerst, Pasen etc.
Elke keer weer googelen en daar komt het ergste uit.
Ook slechter zien en duizelig bij mij aanwezig.
Nu sinds paar weken een krop gevoel in mijn keel/hals moeite met eten doorslikken.
Ik vind het zo moeilijk om te accepteren dat alle klachten door stress komen.
Leef elke dag in angst en dan vooral om mijn gezin achter te moeten laten.
Maar wat als het toch die 1% is? (Verhaal 279)
Om een beetje een beeld van mezelf te geven. Ik ben Lizzy, inmiddels 24 jaar . Ik zou mezelf omschrijven als een sociale, zorgzame en nuchtere jonge meid. Ik vind het belangrijk om goed te zijn voor de mensen om me heen en heb een hoog empatisch vermogen. Inleven doe ik als een van de beste, ik voel precies aan hoe iemand zich voelt. Voelt iemand die ik net heb leren zich ongemakkelijk, dan ben ik de eerste die ernaast gaat staan om nonchalant een praatje te maken om iemand op z’n gemak te stellen.
Ik heb 4 jaar geleden een angst/paniekstoornis gehad. Eerst ben ik getest op mijn hart, omdat het begon met hartkloppingen/steken. Alles was in orde. Het was dus een paniek/angststoornis. Wat daar de oorzaak van is heb ik eigenlijk nooit precies geweten. Ja, stress wordt er gezegd omdat ik altijd een druk leven heb gehad, ook met verdrietige gebeurtenissen en inderdaad dus stress, maar voor mijn gevoel is er altijd wel iets van een stressfactor te benoemen in je leven daar kom je niet onderuit.
Tijdens de paniekaanvallen had ik veel last van allerlei lichamelijke klachten. Uiteindelijk zorgde die klachten voor de angststoornis. Angst voor drukke plekken, maar wanneer de klachten hevig aanwezig waren vooral de angst om dood te gaan.
Ik ben in gesprek gegaan met een psycholoog,.Ik kreeg ademhalings therapie en fysio. Ik stopte met alcohol drinken, de sigaretten ruilde ik in voor een esmoker en koffie of een energiedrankje kwam er niet meer in. Hier ben ik daarna ook voor altijd mee gestopt.
Na een paar maanden verbeterde het langzaam en kon ik mijn leven weer oppakken. Tuurlijk had ik nog weleens angsten als ik klachten voelde, dan had ik weleens de angst voor erge ziektes, maar dat viel eigenlijk reuze mee en zakte ook vanzelf wel weer weg. Dat leek me heel normaal.
Iets minder dan 1 jaar geleden kreeg ik een nieuwe functie op mijn werk. Veel verplichte overuren (gemiddeld 60 uur per week). Mijn werktijden waren vervelend want ik begon rond 12:00 en eindigde vaak om 00:00.. Dit zorgde uiteindelijk voor dat ik mijn vriendinnen familie en mijn vriend haast niet meer zag of sprak, want alle ballen hooghouden, dat lukte niet meer. Door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en prestatiedruk bezorgde deed ik dit. Voor mijn gevoel had ik het druk, maar was dat prima. Ik haalde immers veel energie uit mijn werk en het verdiende lekker. Tuurlijk vond ik het weleens jammer dat ik niet met mijn vriendinnen mee op het terras kon gaan zitten, een familieavond spontaan spelletjes doen, of simpelweg avondeten met mijn vriend, maar dit was nou eenmaal hoe het was. Ik vond mijn baan leuk en deze functie als vestigingsmanager van een salesbedrijf was voor mij een grote kans, dus voor mijn gevoel was het helemaal prima.
Het ging goed tot dat ik 6 maanden terug ineens vaak duizelig werd. Ik dacht dat zal wel ijzer te kort zijn, ik neem wat ijzer tabletten en dan komt het vast goed. De duizeligheid bleef aanhouden en er vielen me wat andere klachten op, viel wat af en weeg al weinig, ik had blauwe plekken die ik niet kon verklaren, in het douche putje lag toch wel veel haren dus dat betekende ook haaruitval. Door de blauwe plekken gingen er alarmbellen af, leukemie.. Ik durfde mijn angsten niet kenbaar te maken bij de huisarts, ik schaamde me en heel eerlijk gezegd maakte in me er ook niet extreem druk om. Toen de huisarts zei dat die bloed ging prikken ook op leukemie was ik daar toch wel heel blij mee. Het bloed was goed, geen leukemie en ook niks anders geks te zien in mijn bloed. Mocht ik over 3 maanden nog last hebben dan zou ik terugkomen. Dit stelde me toen gerust. Ik legde zelf geen link met stress of werk, want ik stond er nog precies hetzelfde in als ervoor. Prima uitslag, gerustgesteld en weer door.
Die 3 maanden heb ik niet gered. Ik zat 2 maanden later bij de huisarts omdat het echt niet meer goed ging. De duizeligheid was veel erger geworden, ik kon niet meer helder nadenken ik vergat de meest logische dingen, ik voelde vaak lichaamsdelen niet en zo had ik inmiddels een waslijst van wel 20 fysieke klachten.
Ik was wist dat mijn werk hier invloed op kon hebben, maar ik dacht daar gaan we weer met het afwimpelen op stress en ja hoor. Ik zou overspannen zijn en tegen een burn-out aan. Ik moest mijn werkzaamheden neerleggen rust pakken en dan zou het beter gaan.. heel even herkende ik mezelf in overspannenheid en legde me erbij neer.
De rust deed niet wat ik wilde dat het deed en wat de huisarts zei dat het zou doen. De klachten bleven zich alleen maar aanvullen en ik ging al die klachten googelen.. (verschrikkelijk!!) MS ALS of een hersentumor moest het volgens mijn eigen onderzoek zijn. Ik zat elke week bij de huisarts omdat ik het niet meer trok en gerustgesteld moest worden. Dat lukte op dat moment, maar de volgende dag was dat niks meer waard als ik weer een lichamelijke klacht voelde. 1 maand terug kreeg ik slaappillen, mocht opnieuw bloedprikken en ik kreeg een afspraak bij de neuroloog. Ik kon 2 dagen later terecht en een week later kreeg ik een MRI scan. Ik hoopte zelfs soms op MS, omdat een hersentumor nog erger was. Maar nee niks aan de hand mijn hersenen zijn “gezond”. Hij zei mij dat ik wel terecht kon bij een afdeling waar een psychiater fysio samenwerken. Omdat ik de grip op mijn lichaam verloor en mijn klachten met deze uitslag niet magisch verdwenen.
Even was ik opgelucht op sommige dagen waren de klachten zelfs een stuk minder. Tot 2 dagen terug.
Wat ook tussendoor kwam was dat ik 2 weken terug wakker lag met enorme buikpijn (steken, krampen zoals ik nog nooit had gehad) Ik kon niet lopen niet op of neer. Ik heb uren gewacht, omdat ik dacht dat het niks zou zijn en ik het mezelf aan zou praten. Tot nu toe bleek dat namelijk elke keer het geval. Maar toch speelde er angsten in mijn hoofd. Ik ben geen aansteller ik heb nooit zoveel pijn in mijn buik, wat als ik een maagbloeding heb en ik nu niks doe omdat ik me schaam? Dit keer had ik niet gegoogeld, hier had ik echt te veel pijn door, maar ik had ooit zo’n verhaal gelezen of gehoord.
Ik belde na 6 uur enorme pijn mijn moeder op, die kwam langs en heeft me meteen naar de spoedeisende hulp gebracht. Bloed test , urine test, het zou een buikgriep zijn geweest of nierbekkenontsteking. Ze kon het niet zeker zeggen, omdat ik chronische blaasontsteking heb ziet mijn urine er altijd slecht uit. Hierna maakte ik me hier niet meer druk om, als het iets ernstigs was hadden ze het dan moeten zien toch.
Tot dus 2 dagen terug.. Ik had buikkramp op de laatste dag van mijn ongesteldheid, prima natuurlijk want dat was verklaarbaar maar wel vervelend. Ik moest naar de wc en keek toch even achterom. In mijn ontlasting zag ik witte stukken en op sommige plekken een waas. Ik dacht zelf slijm. Ik ging Google terwijl ik nog zo aan mezelf had beloofd dit niet te doen, maar ik deed het. Ik hoop altijd een verklaring te vinden die niet er is en mij geruststeld. Maar ik kwam uit op lintworm en daarna kwam ik ook snel bij darmkanker terecht. Alle symptomen denk ik dan echt te hebben, bij elke ziekte passen namelijk klachten van stress. Soms twijfel ik ook aan mezelf omdat ik zoveel dingen aan mijn lichaam merk dat ik het zelf niet eens meer weet.
Ik schaam me dood, maar toch maar weer de huisarts gebeld voor een afspraak. Want ondanks dat ik weet dat het mentaal nu niet goed gaat en dat ik mezelf gek maak, verzin ik de klachten niet. Die zijn er echt. Ik zie er nu al zooo erg tegenop om mijn huisarts morgen te spreken, maar ik moet van mezelf. Wat als dit wel iets is? En neemt hij me dan nog wel serieus of neemt hij inmiddels mijn klachten met een korreltje zout?
Ik heb 2 stemmetjes in mijn hoofd.
Het ene stemmetje zegt “ je maakt jezelf gek, dit hoort allemaal bij de stress, je bent jong, je bent op zoveel dingen getest er is niks aan de hand en is er wel iets aan de hand dan heeft je er druk over maken toch geen zin, dood gaan we namelijk allemaal, of je je nu wel of niet druk maakt. Je bent gezond maak je niet zo druk, kijk naar het patroon je weet heel goed wat er aan de hand is, het zit allemaal in je gedachtes, laat het lekker los en geniet van je leven”
Het andere stemmetje zegt “ Maar wat als ze iets over het hoofd zien? Wat als ik zo’n pech geval ben waarbij ze het door mijn jonge leeftijd en mijn drukke levensstijl en mijn geschiedenis altijd op stress gooien terwijl er iets goed mis is, wat als ik een dodelijke ziekte heb en ze zoeken niet goed en ze komen er te laat achter, wat als ik dood ga, dat wil ik niet ik wil nog zoveel doen en meemaken “
Het gekke is dus dat ik over het algemeen een heel nuchter persoon ben, geen aansteller en geen drukte maker. Maar in dit soort gevallen als het over de dood en over mijn gezondheid gaat, verlies ik de controle. Ik zie ook wel dat als ik dit op som dat ik telkens iets anders denk te hebben en dat het telkens niet het geval is, dus dat de kans dat het tussen mijn oren zit is 99% en de kans dat ik een dodelijke ziekte heb 1% is, maar nadat ik dit denk denk ik dan vaak toch… maar wat als het toch die 1% is?
Herkennen jullie je hierin? Hebben jullie eventueel tips?
3Ik herken me hier enorm in
Mijn angst om lichamelijke klachten waarvan ik er ook wel 100 van heb en veel voor naar de huisarts ben geweest is enorm ben niet voor alle klachten geweest omdat het er zoveel zijn en elke keer andere klachten
Dit is mijn verhaal
ik heb echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huid steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Hoe jij je ziektevrees ervaart is heel herkenbaar voor mij. Soms is het een acher de rug en komt daar het andere voor terug. Naast dat het me zenuwslopend ongerust maakt, maakt het me dood dood moe. Soms zo moe dat ik de gele dag wel kan slapen.
Vorige week pas een echo en mammografie gehad van mijn borsten. Ik voelde iets kleins en het was een cyste.
Nu een week later voel ik weer een lymfklier in mijn lies en heb ik steken achter mijn oog. Elke keer als ik gerustgesteld ben, heb ik weer wat anders daarvoor in de plaats.
Ik maak mezelf gek en mijn partner. Ik denk ook altijd; wat als ik die 1% ben?
Zo gek om te lezen dat je precies hetzelfde voelt en denkt als mij
Ik denk voor velen heel herkenbaar verhaal (Verhaal 214)
Ik ben een man van midden 30 en eigenlijk al heel mijn leven hypochonder. Als kind kon ik me ook al druk maken om ziektes, maar had ik er verder weinig last van. Toen ik een jaar of 18 was kreeg ik mijn eerste “episode”.
In de familie had iemand een ernstige psychische ziekte. Ik betrok dat op mezelf en las ergens dat het vaker binnen een familie voor kon komen. Binnen een paar weken zat ik volledig in de overtuiging dat ik het ook had en heb daardoor heel lang in heel veel angst gezeten. Ik kon altijd wel functioneren en ook nog wel plezier maken als ik echt afleiding had, maar altijd keerde de zorgen en daarmee de angst weer terug.
Lange tijd (jaren) nadat ik het toch zelf opgelost te hebben kwam de angst toch weer terug. Ineens zat ik er weer midden in en was het heftig. En ik zag mezelf weer jaren in die kwelling zitten. Dat ging ik dus niet doen.
Een echte hypochonder vind alleen altijd wel iets nieuws om zich druk over te maken. Dus een paar jaar later gebeurde dat ook. Mijn vrouw werd zwanger, er kwam een kleine en daar was ik super enthousiast over. Maar wel een “trigger” om maar gezond te blijven. Hier ging het dan ook weer mis.
Ik kreeg door heel veel stress en drukte last van burn-out klachten. Niets heel ergs, maar ik merkte het vooral in mijn geheugen. Ik kon minder onthouden en vergat snel iets als een afspraak of zoiets. Dat ging sudderen en binnen een aantal weken wist ik het zeker.. Dementie. Ik was ontroostbaar en dit wist ik zeker. Ik had namelijk alle klachten. En hoewel de kans op mijn leeftijd 1 op de miljoen was, dacht ik alleen maar.. Ja maar ik ben natuurlijk net die 1 op de miljoen. Ik kon het niet meer in perspectief plaatsen.
Contact opgenomen met mijn psycholoog die me de vorige keer enorm had geholpen. Die pakte snel de draad weer op en ik had een goede basis om het weer onder controle te houden. Toch bleven de twijfels en wilde ik mezelf niet kwellen. Ik nam me voor; Ik doe een MRI en dan heb ik onomstotelijk bewijs en kan ik het loslaten. Op de MRI was niks te zien en fijn ik kon gerust naar huis.
Ik voelde me jarenlang sterk en had echt geen last van de hypochondrie behalve dat ik me ook zorgen kon maken over mijn kinderen. Maar dat nam geen vervelende vormen aan. Echter na een tijdje hoorde ik weer een vreselijk verhaal over kanker. Was ik nooit bang over geweest, maar het ging over een jonge vader en daar was de link naar mezelf alweer gelegd.
Binnen no-time zat ik in de overtuiging dat ik het ook had. En ik dacht bij mezelf: “ Echt? Ga je dit nu weer doen? Je weet toch beter? Maar het andere stemmetje dat zei; Je hebt kids je mag het risico niet nemen. En ik zag alle doemscenario’s als voorbij komen.
Dus naar de huisarts. Ik gaf aan maagklachten te hebben en dat ik me zorgen maakte. De huisarts deed dat niet en dat was heel logisch. Maar voor mij niet! De huisarts bekeek het vanuit de logische beredenering en ook hoe klein deze kans wel weer niet was. Ja want ook deze kans is echt super klein. Maar voor mijn gevoel was het allemaal erg echt.
Ik kreeg medicatie mee en dan zou het over gaan. Door mijn eigen angst ging dat natuurlijk niet. Ik ging stressen en kreeg bijwerkingen. Dat moest wel iets zijn! Dus ik naar een kliniek voor een onderzoek. Geen fijn onderzoek, maar wel met een goed uitslag, uiteraard! Dus niks aan de hand en geen zorgen.
Dan kom ik bij het heden. De klachten van de maag hielden nog wat aan omdat ik bleef stressen. Maar ik kreeg er ook pijnlijke handen en voeten van. En meteen schoot ik in de modus dit is niet goed. Dus nu zit ik midden in een episode dat ik ALS denk te hebben.
En hoewel ik weet dat de klant echt gigantisch klein is en ik eigenlijk geen echte klachten heb kan ik dit weer niet loslaten. Op dit forum las ik veel dat mensen angst hebben voor ALS en kanker. Dat zijn wel de meest enge ziektes en je hoeft maar een uurtje te Googlen en dan vind je wel een symptoom wat er op lijkt.
Hier een krampje, daar wat pijn. En oh, voelde ik daar nu ook iets geks? En yes je zit er weer midden in. Het moeilijke aan hypochonder zijn is dat je weet dat het niks is, maar toch blijft de angst en kan niemand je echt gerust stellen.
Dus toch maar naar de huisarts en het hele verhaal uitgelegd. De huisarts was erg begripvol en deed onderzoek. Conclusie? Niets wat er dan ook maar op lijkt en geen enkele reden tot zorgen. Nou dat stelt flink gerust en daar kan ik dan weer even mee verder. Maar toch blijf ik mijn lichaam heel de tijd controleren. Doe ik dat, dan voel ik van alles. Want elk klein ding merk ik nu op. Ik weet zeker dat ik dit drie weken geleden ook had, maar toen stond ik er absoluut niet bij stil.
Dus voor nu ga ik weer streng zijn voor mezelf en ga ik dus niet meer Googlen. Dat helpt echt niet. Je vind 10 dingen die gerust stellen en maar 1 ding wat je kan doen twijfelen is hetgeen waar je weer zorgen over gaat krijgen.
Voor mensen die dit nu ook hebben en dat zijn er veel. Hoop ik dat je hier wat uithaalt. Je bent niet alleen hierin en je bent geen zeikerd, maar dit is gewoon heel erg lastig. Ga niet Googlen en niet heel de tijd op jezelf letten, en ja dat is heel erg moeilijk. Maar als je dat niet doet en probeert lekker afleiding te zoeken verdwijnen de klachten naar de achtergrond en dooft de angst langzaam aan weer uit. Want de klachten verdwijnen en dus ook de aandacht ervoor en dus ook de angst. En af en toe heb je nog wel eens klachten, net als letterlijk iedereen, maar dan moet je er gewoon geen aandacht aan geven.
Echt een super lang verhaal, maar hopelijk hebben mensen er hier wat aan! Maak je niet te druk, want dat is nergens voor nodig.
2Ik heb ook zo een 19 jaar last van hypochondrie en dwanggedachtes ocd 😤
Stelt me gerust om deze verhalen te lezen
Ben blij dat ik deze pagina heb gevonden (Verhaal 295)
Toen ik 16 was is een vriend van mij door een aanrijding plotseling overleden, hier heb ik het heel moeilijk mee gehad. De eerste twee weken na het ongeluk had ik elke dag last van paniek aanvallen en derealisaties, ik kon niks anders dan huilen en hyperventileren. sinds dat moment is mijn hypochondrie ook erg toegenomen. De gedachte dat het leven zo iets fragiel is en je ongeacht je leeftijd niet zeker weet dat je morgen wakker word is voor mij nog steeds mijn grootste nachtmerrie.
Nu ben ik 22 en mijn klachten zijn meer intens dan ooit tevoren. het voelt een beetje alsof hoe ouder ik word hoe meer last ik krijg van mijn angst en gedachten. het neemt veel mentale ruimte en zorgt ervoor dat ik vaak mijn dagelijkse taken niet kan uitvoeren. ik controleer mijn lichaam meerdere keren per dag en weet precies wanneer er een bultje bij is gekomen die er de dag ervoor niet was.
ik ben 5 jaar lang naar therapie geweest om mijn mentale gezondheid te verbeteren maar het heeft helaas nog niet geholpen met mijn grootste klacht. Deze angst. Ik heb mij onlangs aangemeld om therapie te krijgen voor mijn hypochondrie omdat ik bij de gedachte van nog 50 jaar zo te moeten leven elke keer hopeloos voel en verdrietig word. Ook krijg ik steeds meer last van suïcidale gedachtes omdat ik geen oplossing weet en gewoon wil dat mijn brein mijn lichaam met rust laat. Ik weet vrij zeker dat ik geen zelfmoord zou plegen omdat de angst voor de dood toch groter blijft dan mijn wil om dood te gaan maar om elke dag die strijd te hebben is zo mentaal vermoeiend.
ik ben blij dat ik deze pagina heb gevonden en ik hoop hier in contact te komen met lotgenoten die ook graag met iemand willen praten.
2En herken je wel in je verhaal. Ik ga binnenkort starten bij een psygiater hopen dat dat helpt. Ben nu volledig op voel me slecht en denk bij elk klein dingetje dat ik wat heb..
Wanhopig (Verhaal 293)
Heb al heel wat jaren last van hypochondrie en dit beheerst mijn leven. Ik wil mijn klachten even delen en misschien herkent iemand zich erin. Ik heb al 3 maanden last van opvliegers en het koud hebben. Toen de opvliegers begonnen ben ik hoe stom ook gaan googelen op opvliegers en ja hoor er is een vorn van kanker waarbij je opvliegers kunt krijgen. Ik naar de dokter en deze zei dat het angst en stress was omdat ik mij er ook in vastbeet en er de hele dag mee bezig was in mijn hoofd,steeds maar wachten tot ik weer een opvlieger kreeg en dan als ik het kreeg raakte ik in paniek en zag mijn bevestiging voor kanker gegrond. Inmiddels 6 doktersbezoeken verder geloof ik het nog steeds en maakt het me bang. Er is voor mijn geruststelling twee keer bloed afgenomen en zelfs is er een stofje bekeken wat uitgezaaide kanker aan het licht brengt. Bloed was twee keer goed zonder afwijkingen en de dokter wil mij ook niet doorsturen naar een internist en ik blijf erg bang. Zijn er misschien mensen die iet soortgelijks mee hebben gemaakt reageer dan aub want ik geloof niet dat mijn lichaam die opvliegers op kan roepen, ik ben een man en heb dus geen last van de overgang .
Grtn wanhopige Marco
1Als ik in paniek raak word ik ook erg warm en krijg een rood hoofd. Ik denk dat het een schrik reactie is van je lichaam.
Krijg het niet onder controle (Verhaal 294)
Dat steekje in mijn zij is uitgegroeid tot een hele grote plek die ik nu ineens constant voel, terwijl ik hem in het verleden ook weleens voelde, maar nu is het dus in mijn hoofd iets engs.
De angst voor ziektes is echt aan de gang gegaan toen ik stopte met mijn vrijwilligerswerk in het hospice in mijn woonplaats..(de ironie of niet)
In die periode overleden ook mijn nichtje van net 51 jaar en mijn oom, voor beiden heb ik hun rouwkaart geschilderd en toen op dat moment kon ik daar goed mee omgaan.
Achteraf denk ik dat ik onbewust alles geblokkeerd heb om er door te kunnen komen..
Sinds afgelopen maandag dus iets opgemerkt in mijn lichaam en die plek ligt onder een loep en ik kan nergens anders meer aan denken.
Ik heb afgelopen zomer de therapie ACT (acceptence and commitment therapy) gevolgd en ik ben bijna een jaar verder maar het lukt me niet..
Ik voel me gefaald, een last voor mijn man, ik ben moe want buiten moet ik een masker opzetten, het plezier is uit mijn leven weggezogen vanwege die constante angst dat ik terminaal zou kunnen zijn.
Ik zit ook nu met bonkend hard te typen en voel de angst nog heftiger.
Alcohol heb ik al wel vaarwel gezegd, en het enige wat ik nu doe is schilderen, in gevecht met mijn gedachten wat ik volgens (ACT) juist niet moet doen en proberen te mediteren en dat lukt niet goed.
Maandag ga ik de huisarts weer bellen, ik schaam me ..omdat ik het niet onder controle krijg.
Tot zover.. bedankt voor het lezen <3
Vera
Momenteel zit ik weer in zo’n fase… (Verhaal 291)
Ik heb laatst een hypochondrie dagboekje bijgehouden en daarin alle gedachtes/angsten opgeschreven die ik daadwerkelijk dacht te hebben. Soms heb ik er wel 5 (!!) op een dag. 5x op een dag overtuigd zijn dat je ongeneeslijk ziek bent.
Nu heb ik enorme stres om mijn blaas. Ik ben een vrouw van 22 jaar en ik heb sinds een paar weken last van veel moeten plassen, maar, er komt dan weinig. Ik heb het gevoel dat niet al het urine eruit kan… alsof iets het blokkeert. Ja.. je raadt het al… ik denk natuurlijk aan een tumor of iets dergelijks.
Weken lang rondlopen met een blaasontsteking lijkt me niet, en, ik weet hoe dat is en de klachten lijken er niet heel erg op.
Nu weet ik ziet waar ik nu naar zoek… ik durf niet te googelen op blaastumor of iets geks, maar ik zoek ook weer naar bevestiging dat alles oké is.
Ik vind het eng als mijn omgeving mij steeds naar de dokter stuurt. Dan denk ik: Denken jullie dat ik echt iets heb dan?
Snappen jullie ook dié stress? Ohoh… wat een gedoe…
Ik hoor graag jullie mening….
1Heb met dat plassen dit ook al twee maal gehad op paar jaar dat ik ineens niet uitplastte en plots nimeer kon gaan vr even en begon helemaal paniekaanval te krijgen dit en dat.
Dokter van wacht gebeld zij zei dat dit kan gebeuren en hebben het even afgewacht en tweede keer hetzelfde en is ook me der tijd wegegaan ik zzou zegge probeer u rustig te houden en niet het ergste denken ook al weet ik dat dit waarschijnlijk onmogelijk is maaar komt allemaal goed :)
De energie die ik daar in steek onbewust is gewoon gek (Verhaal 283)
2Ik denk dat de dokter vroeg of je ook last van je maag of buik had omdat zenuwen daar bijna altijd naar voren komen. Ikzelf ben op de dag redelijk nerveus en dat uit zich in trillen en maag/buikpijn.
Heb je het de hele dag of wordt het s, avonds rustiger?
Ik zit nu sinds 2 weken aan de antidepressiva en mijn hoofd is wel wat rustiger maar mijn lichaam is echt aan het "protesteren" lijkt het wel. Ik heb van de HA ook wat alprazolam gehad, hier wordt je wat rustiger van. Uiteraard het gebruik zoveel mogelijk beperken maar het helpt me wel door deze tijd heen. Ik neem ze niet iedere dag, afhankelijk van hoe nerveus ik ben.
Heb jij ook iets van medicijnen of doe je het momenteel nog zonder?
En ik heb ook antidepressie gepakt voor een half jaar maar dit was toen met angststoornissen met andere dingen niet hypochrondrie maar ben met sie medicatie zelf gestopt omdat ik het niet meer wou.
Heb nu zelf net par dagen geleden precies opgevallen dat 1 klein stukje van mijn buik klein millimter dikker is dan de andere kant en maak me daar nu weer leuk druk over. Maar waarschijnlijk is dit gewoon mijn buikspieren of iets dus probeer ni op te focussen wat moeilijk is.
En ja van die antidepresieva kan je lichaam indd wat rare dinge doen ik ben zelf iemand die niet graag medicatie neemt waardoor ik er gewoon mee gestopt ben hoe moeilijk ik het ook had maar ik kan zeker begrijpen als mensen dit nodig hebben.
Ik hoop dat het al wat beter met je gaat .
Sind mijn moeder is overleden ben ik heel bang (Verhaal 7)
Sinds mijn moeder 2 jaar geleden is overleden in 6 weken tijd aan kanker ben ik heel bang.
Heb begon Kerstmis 2018 en we gingen uit eten ik had toen buikpijn wat maar niet over ging..vanaf die dag is de angst begonnen om dood te gaan en 3 kindjes en me man achter te laten
Van buikpijn naar maag pijn constant duizelig heel erg lang diaree
Verschillende maagbeschermers gehad en nu heel traject van ziekenhuis en dokter
Zo heb ik een buik scan gehad was in orde bloed geprikt was in orde
Neuroloog hoofdscan gehad was in orde
Maagonderzoek helaas niet gelukt omdat ik te zeer in paniek was nu vorige week bij mdl arts geweest moet 2 maanden nieuwe maagbeschermer en wil dan toch maagonderzoek met kinderslang doen maar ik ben gewoon bang dat ik nog maag of darm kanker heb want hij zei me op de scan is de maag inhoud of darm inhoud niet te zien
Graag zou ik in contact komen met mensen die ook hypochondrie hebben om verder te praten want dit is nog maar begin van me verhaal
Groetjes natasja
7Hoi Natasja, zelf heb ik ook heel erg last van hypochondrie. Bij mij komt ook altijd 1 dezelfde ziekte terug en dit is altijd een hersentumor. Ik ben continue bang dat ik een hersentumor heb en dit komt omdat ik steeds een druk voel aan 1 kant van mijn hoofd ik ben er dan ook echt van overtuigd dat ik een hersentumor heb en kan nergens anders meer aan denken ik lig dan ‘s avonds in bed vaak te huilen omdat ik er zeker van ben dat ik die tumor heb en begin allerlei rampscenario’s te bedenken...
Ik ben in totaal al denk ik 5 keer naar de dokter geweest voor mijn hoofd en continue zegt de dokter dat ze geen aanwijzingen ziet tot een hersentumor. Ik ben dan eventjes gerust maar zodra ik t weer voel ben ik ervan overtuigd dat de dokter iets over het hoofd heeft gezien en dat ik wel een hersentumor heb omdat ik die dingen niet zo maar kan voelen :( zo vervelend. Ik heb er al meerdere soorten therapie voor gehad maar niks lijkt te helpen..
Dit is mijn ervaring met hypochondrie
Hoi
Sinds een half jaar is bij mij ook hypochondrie geconstateerd op mijn 16e kreeg mijn moeder een aneurysma in haar hoofd en heb toen een lange tijd gedacht dat ik het ook kon krijgen. Gelukkig is dit weg geebt sinds een half jaar nu toen bij mijn vader alvleesklierkanker werd geconstateerd en nu sinds een maand niet meer leeft, is het heel erg geworden, in het begin had ik ook pijnen in mijn alvleesklier er is toen een echo gemaakt van al mijn organen en er was toen niks te zien, loop al een half jaar met duizelingen licht in me hoofd, angstaanvallen, hartkloppingen, nu is mijn grootste angst dat ik wat in me hoofd heb, heb ook verschillende onderzoeken gedaan, zoals MRI scan nek, bloedprikken, hartfalen, maagonderzoek, bloedprikken suiker, en krijg nu een kastje die me hartslag gaat meten voor een paar dagen en een MRI scan voor me hoofd ook ben ik doorgestuurd naar de poliklinische psychiater. Het ergste is dat je er stellig van overtuigd ben dat je echt ziek bent, en je omgeving gaat er raar op reageren, wat je ook niet erg happy maakt.
Ik weet wat je doormaakt en ik hoop dat het snel overgaat zodat ik ook de draad weer kan oppakken met werken en weer positieve gedachten kan hebben.
Beste Natasja,
Ik herken jouw verhaal. Ik heb vandaag uiteindelijk toe gegeven dat ik hypochondrie heb. Na 20 jaren van dokteren tot vorige week nog, kan ik niet anders concluderen.
Ik ben ook aan de maagbeschermers. Het helpt niet omdat de oorzaak niet echt ligt in de maag. De angst voor het enge maakt dat de maag uit balans raakt. Als verpleegkundige heb ik best wel kennis van ziektes. Je kan je dus voorstellen wat ik mij allemaal inbeeld. Ik heb veel (zelfhulp) video's bekeken. Wat ik daaruit gehaald heb is de angst in de ogen te kijken en het zien voor wat het is. Ik dacht eerst dat het te kort door de bocht was, maar het werkt wel. Ik kwam erachter dat het bij mij "angst voor de dood was". Ik ben daarmee aan de slag gegaan. Ik weet nu dat ik niet bang hoef te zijn. Ik was bang voor wat erna komt. Er zijn verschillende manieren om erachter te komen wat de oorzaak is van jouw klachten. Als je dat eenmaal weet, kan je het aanpakken en jezelf bevrijden en een mooi leven hebben.
Ik hoop dat je een succesvolle therapie vindt.
Groet
Therese
Hoi Natasja,
Ik ook al.jaren zo'n angst.. moet nu ook voor een ct scan, nou slaap al.dgen niet meer, en zo verschrikkelijk bang! Ben ook somds kort me.moeder verloren, en de hypochondrie speelt helemaal op..
Zo herkenbaar
Ook ik ben men moeder verloren aan kanker.
Sinds ik zelf 3 prachtige dochters heb is bij mij de hypochondrie begonnen.
Ik kan daaaaagen op een andere planeet leven (afwezig zijn) met constant de gedachte in mijn hoofd dat ik ga sterven omdat ik kanker heb.
Het is zelfs zo erg dat ik mijn kinderen bijna niet kan aankijken omdat ik me dan het verdriet kan inbeelden waar zij voorstaan als ik er niet meer ben.
Verschrikkelijk!
Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat ik darmkanker heb.
Diarree pijn in onderrug... er is geen tussenweg
Dit is kanker.
Gelukkig hebben een huisarts die me erg goed begrijpt en kan ik morgen voor een ct scan.
Dan is nog maar de uitdaging als die goed is of ik het ook zo ga interpreteren. Want vaak denk ik als alles ok is , ze zullen wel niet goed gekeken hebben.
Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem
Maar ik zou er zo graag van verlost geraken.
Het beheerst je volledige leven!
Grtjs karin
Knijp mijn bortsen volledig blauw (Verhaal 289)
Knijp mijn bortsen volledig blauw omdat ik dat im iets voel wat waarschijnlijk klieren zijn
Ik herken mij echt in iedereen zijn verhaal (Verhaal 288)
Ik herken mij echt in iedereen zijn verhaal. Ik heb 2 jaar geleden ook een paniek aanval uit het niets gehad, dacht dat ik een hart aanval kreeg vandaar maanden lang gestresst om hart problemen (zelfs naar de eerste hulp geweest) darm kanker en blauwe (kou) tenen. gelukkig van af gekomen na lang struggelen.
Maand geleden tijdens het trainen in de sportschool een vreemd gevoel in mijn hoofd gehad, dacht toen direct aan een breinziekte. Dagen later wakker geworden in de nacht met de drang om te poepen met een paniek aanval erbij. Gelukkig door te spelen op de nintendo switch deze onderdrukt. Sindsdien angst na angst over hart en hoofd.
En nu na een dagje uit eten bij een Chinese toko (groen/donkere) poep gehad direct een paniekaanval op werk gehad maar niemand iets laten merken, de Maandag erop nog erger gestresst want weer donker (groene?) ontlasting. Dinsdag en Woensdag licht bruine papperige ontlasting stuk minder stress gehad ondanks dat het brain fog gevoel er duidelijk nog was. vandaag weer naar de toilet gegaan en donker bruine papperige ontlasting gehad en ik probeer me zelf steeds wijs te maken dat het zwart was. Begin ook last van me buik te krijgen (waarschijnlijk door de zenuwen) maar ik maak er in me hoofd iets anders van. Vrijdag dokters afspraak.
Dit is zo vermoeiend ik wil gewoon weer leven man.. ik ben 22 jaar oud heb een vriendin en heb een studie af te ronden. Hele leven voor je maar dit helpt niet. Ik kan alleen mij zelf bezig houden met video spellen en series zodat ik mijn hoofd ervan af houd. Ik hoop dat het goed komt allen voor jullie en voor mij.
Ik ben zo verschrikkelijk bang! (Verhaal 285)
Ik ben zo bang voor de dood dat ik denk, laat het maar gebeurd zijn dan ben ik ervan af. Ik kan alleen nog maar huilen. Ik ben zo verschrikkelijk depressief. Ik ben zo verschrikkelijk bang!
2Ik geloof in Jezus Christus. Dat staat voor geloof hoop en liefde.
Bid eerst tot God in je Hart ,dan pas zul je geloof ontvangen.
Jezus helpt je de goede kant op te gaan.Door al je zorgen en angsten bij hem neer/voor te leggen geeft hij je daarvoor in de plaats Goddelijke vrede en kun je heerlijk slapen.Smorgens bedank je Jezus voort de mooie dag die hij gaat geven.Kijk dan naar alle kleine dingen die hij dan op je pad geeft.Een lachend gezicht, een vriendelijke cassier. Een mooie bos aanbieding.EEn vogel die voor je zingt.Prachtige bomen die je weg vergezellen.Je gaat zo een wereld van wonderen beleven en dat is een prachtige weg.
Dit ontroert me x
Zonder strijd geen overwinning (Verhaal 250)
Zelf ben ik fysiotherapeut en ben ik al vanaf mijn jongere jaren bekend met hypochondrie. Bij mij zat het er al van jongs af aan in. Meerdere levensgebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat het zich in de afgelopen jaren verder heeft ontwikkeld. Ziekte in de familie, overleden familieleden en patiënten meer kennis over aandoeningen... Allemaal kleine stukjes van de puzzle die mijn hypochondrie heeft versterkt.
Na 3 perioden van medicatie heb ik besloten het grote gevecht aan te gaan met dit monster. Ik ben klaar met emotionele dempende medicatie i.c.m een passieve copingstijl. Ik heb besloten te gaan vechten voor een leven vol geluk. Uiteindelijk gaan we dood, of je het nu wilt of niet. Meer smaken zijn er niet.
Ik ben gestart met wandelen, yoga, mediteren en mijzelf op theoretisch niveau aan het bijspijkeren over de plasticiteit van het brein. Gezien mijn medische scholing heb ik hier wat voorsprong op. Daarbij hanteer ik een gevarieerd eetpatroon en zorg ik ervoor dat mijn hormonale huishouding geen stoffen te kort komt. Verban negatieve invloeden en zet jezelf op numero 1.
Ik adviseer jullie allemaal ten zeerste om het boek "overprikkeld brein" van Charlotte Labee aan te schaffen en een zeer actieve copingstijl te gaan hanteren aangaande de psychologische problematiek die jullie ervaren. Ongeacht of je nu wel of geen medicatie neemt, ga er wat aan doen en lever dat gevecht in de volle overtuiging dat je gaat winnen.
Stel jezelf de vraag "wat heb ik er al tegen gedaan en wat kan ik nog meer doen?".
Zorg ervoor dat je weer van de zon op je gezicht kunt genieten en af te zijn van je fysieke hyperfocus. Geniet van je familie, je vrienden en je geliefden zonder te denken aan de dood.
Het is geen gemakkelijk gevecht, er zullen pieken zijn maar ook zeker dalen en terug slagen. Ook ik strijd dagelijks tegen mijn eigen opvattingen en programmering. Maar bedenk altijd dat je het waard bent om ook een uitgebalanceerd leven te leven en te genieten van alle moois in dit leven.
You can do it! Maar begin je strijd. Zonder strijd geen overwinning, dus pak je moed bij elkaar en vecht!
3Groet
Geert
Ups and downs. Inmiddels ook hulp van een psycholoog. Cognitieve gedragstherapie)
Het lijkt niet echt aan te slaan omdat er altijd een "ja maar" is. Met mijn verstand begrijp ik wat ik verkeerd doe en moet veranderen, maar de angst wint het van mijn verstand.
Uit je hoofd gaan helpt, zoals jijnin je bovenstaand bericht ook al schrijft. Wandelen, mediteren, mindfullness. Ik ben ook gezond aan het eten en suikers verminderen. Ik merk dat wanneer mijn bloedsuikerspiegel stabieler is, ik dat ook ben. Daarnaast val ik er ook vanaf. (Ik heb overgewicht) Ik zorgde door de angsten niet meer goed voor mezelf, moe en doodmoe en futloos, depressief en bang.
Bij het googelen naar ziektes kwam ik ineens op deze site terecht (Verhaal 287)
Wat een heftige verhalen. Bij het googelen naar ziektes kwam ik ineens op deze site terecht. Ik zie zoveel vergelijkbare verhalen, ik ben in m’n hoofd ook al zo vaak ziek geweest. Voornamelijk bang voor K.
Durf het woord amper op te schrijven :(
Momenteel een gek gevoel in m’n oksels. Van die steken, en dan denk ik dus ook gelijk het ergste wat met K te maken heeft. Ben zelf altijd verpleegkundige geweest en een hoop narigheid gezien, denk dat dit een product is waar daar uit voort is gekomen. Ooit toen ik in het ziekenhuis werkte had ik omdat ik vaak moe was bloed laten prikken en omdat ik zelf kon inloggen in de pc kon ik mijn waardes zelfs opvragen en bekijken. Nou ik schrok me Rot, mijn lever functie was zwaar verhoogd. Stond zelfs in het rood aangevinkt. Achteraf bleek dit te komen omdat ik flink was afgevallen en je lever waardes verhogen dan.
Ik vraag mezelf af als ik naar de afgelopen jaren kijk van , had ik maar meer genoten van alles en me niet zo druk gemaakt, ik leef nog steeds hoor. Maar dan is er daar dat stemmetje die fluisterd ‘ja maar wat als het nu ECHT fout is?’
Naar huisarts gaan doe ik weinig maar ook dan kan ik denken ‘O nee ik ga nu niet naar huisarts maar wat als het nu wel menens is?’
Bang voor inschattingsfouten betreft mijn eigen kijk op wat ik voel en zie in mijn lichaam.
We hebben het er naar zwaar mee. Zou het graag wat meer loslaten.
Hoe meer je focust op je lichaam hoe gekker het gaat doen..
Sterkte allemaal.
Ik ben ongeneeslijk ziek (Verhaal 286)
Artsen worden wanhopig van mij (Verhaal 282)
Ik zit al een jaar met hypochondrie (Verhaal 36)
Hoi , ik zit nou al momenteel een jaar met hypochondrie. Ben al door 2 psychologen geholpen maar er is geen verbetering te zien. Ook slik ik 30 mg antidepressiva.
Maar ook mijn gedachten gaan er dwars doorheen. Toen ik voor het eerst aanklopte bij de dokter. Zei ze , als er wat is moet je op thuisarts.nl kijken. En dat is echt het meest domme wat zei tegen mij gezegd heeft. Als ik voor iedereen mag spreken . Internet is de grootste boosdoener onder ons. Ik ben nu 19 en voel me al een jaar klote. Heeft iemand verdere tips voor mij?
2Dat is precies wat mijn huisarts ook zei, dat ik op thuisarts.nl moet kijken. Dit omdat ik telkens mijn symptomen op google opzocht. Naar mijn gevoel was dit het domste advies, daar zit je dan alle kannersoorten op thuisarts af te gaan, wat het er natuurlijk niet beter op maakt.
Hypochondrie is met de jaren wat afgezakt. Dat gebeurt ook vast met jou. Kop op, je bent nog heel jong en je zult nog heel lang gezond en gelukkig leven! Geen zorgen maken hoor. Je mankeert lichamelijk niets. Probeer afleiding te zoeken en bespreek je zorgen met je ouders. Ze zullen je gerust stellen. Zet 'm op.
Virtuele knuffel van mij.
Extreme stresskip (Verhaal 281)
Ik ben 20 jaar en heb al een heel zwaar traject bewandeld (Verhaal 237)
3Mijn naam is Bram, 21 jaar! Wat ontzettend rot om te horen wat je al allemaal te verduren hebt gekregen, wens ik je alles behalve toe! En dan ook nog die rotte hypochonder, ikzelf ben ook mede hypochonder en herken delen van wat je voelt ook! Het niet te durven slapen voor de angst om dood te gaan heb ik ook bijna 1 jaar gehad, soms ups soms downs. Uiteindelijk hielp het voor mij om dingen te relativeren, hoe groot is nou als jonge mensen om niet meer wakker te worden. Kort gezegd eruugggg klein! De kans op een auto ongeluk bijvoorbeeld is zoooveel groter en daar maken wij als hypochonders ons wss niet tot nauwelijks druk om, dus waarom wel daarover? Rare gedachtes ik snap je. Uiteindelijk hielp het ook om ademhalingsoefeningen te doen van Wim hof! Staan zo op youtube :). En om in slaap te vallen met een soort verhaaltje van de app “Calm” kan je 1e maand gratis downloaden hihi. Maar dat is echt een superapp, allerlei best interessante verhalen over van alles waar ik zo in slaap viel en voor ik wist weer wakker was’ in de ochtend! Probeer dit eens, mij heeft het erg geholpen! Waarbij kan ik je nog meer helpen, ik wil graag iets voor je betekenen :)
Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Sinds dat ik 18 ben heb ik last van hypochondrie (Verhaal 232)
Ik herken mij enorm in jullie verhalen. Sinds dat ik 18 ben heb ik last van hypochondrie, ik ben nu 24. Het begon met pijn op de borst wat uit eindelijk gewoon een overbelast spiertje bleek tussen de ribben, maar ik dacht natuurlijk een hart afwijking. Mijn nachten bestonden uit Google uit pluizen over elke pijntje, bultje en steekje. Dat maakte alles zoveel erg. Na emdr therapie is het stukken beter gegaan. Ik heb er wel echt nog slechte dagen tussen zitten. Bijvoorbeeld nu. Ik ga morgen op vakantie maar ik zie er erg tegen op omdat ik al dagen ‘steken’ in me zij heb, een nierbekontsteking volgens de dokter maar ik denk natuurlijk nierkanker of nierfalen, en dat denkt meneer Google ook. Natuurlijk ‘DENK’ ik ook weer dat ik allergisch ben voor antibiotica die ik nu neem en ga zo maar door. Wat een lijdensweg. Ik probeer vast te houden en de goede dagen die er gelukkig meer zijn dan slechte dagen.
Hou gaan jullie om met hypochondrie als je op vakantie bent en je kan niet naar je eigen huisarts of je familie is niet in de buurt? Veel liefs en sterkte allemaal.
2Ik hoop dat je een leuke vakantie heb gehad, gezien het al wat maandjes verder is haha!!
Hoe verliep je hypochonder tijdens je vakantie, ik heb er altijd gek genoeg weinig last van als ik op vakantie ga. En anders bedenk ik mijzelf altijd van oke, deze weken kan ik niet naar de huisarts of mijn naasten, dus als ik iets voel, bijvoorbeeld steken in de zij, dan kan dat ook nog wel wachten tot 2 weken. Met de gedachte van 2 weken langer iets ernstigs hebben maakt dan ook niet meer uit, rare denkwijze maar het helpt op een of andere manier wel voor mij! :)
Angst voor erge ziektes en dood gaan (Verhaal 274)
3Ik ben nu 2 heftige weken verder, AD hakt er in. Nerveus en trillerig, echt rot. Ze geven aan dat het 4 tot 6 weken kan duren voordat je effect merkt. Moet het dus afwachten. Hoor graag hoe het met jou is.
Ik ben persoonlijk zelf gestopt met de paroxetine want ik voelde me er nog rotter door, ik kon niet meer eten, slapen, heel de dag duizelig, geheugenverlies, hoofdpijn en nog angstiger. Op dit moment gaat het wel ok met me, de dagtherapie weet ik nog niet zeker of ik het kan combineren met mijn dagelijks leven dus dat staat nog on hold. Ik probeer zoveel mogelijk afleoding te zoeken en probeer me minder druk te maken in vanalles (dat is wel met ups en downs😁) Hopelijk gaat het met jou ook
Grtjes
Tom
Ik praat er niet veel met anderen over (Verhaal 207)
2Constante ziektevrees die mijn leven beheerst (Verhaal 1)
De eerste keer dat ik angst had voor een ziekte was toen ik een tiener was. Er was niet echt een aanleiding, maar ik was in paniek. De huisarts kon me toen geruststellen.
Toen ik in de twintig was overleed een familielid op jonge leeftijd en besefte ik dat je zomaar ziek kon worden. Wekenlang heb ik paniek gevoeld. Toen gebeurden er meer dingen in mijn omgeving. Mensen die ernstig ziek werden en dood gingen.
Sindsdien heb ik een constante ziektevrees die mijn leven beheerst. Bij ieder pijntje denk ik gelijk aan de meest erge ziektes. Ik ga dan ook op internet zoeken en kom allerlei ziektes tegen waarvan ik denk dat ik die dan mogelijk heb.
14Heb je ook daadwerkelijk klachten?
Je zal goed geholpen worden met cognitieve gedragstherapie daarin leer je hoe je die irreële om kunt zetten naar reële gedachten.
Haal anders een boekje uit de bibliotheek over cognitieve gedragstherapie voor dummies daar zul je best wat aan hebben.
Heel herkenbaar.
Ik ben nu 34 en heb er last van sinds mijn 18e.altijd op mijn hoede, en alert op mijn lichaam. Het is erg vermoeiend ook, en moeilijk voor de mensen om me heen.
Hoi,
Ik ben een vrouw van 36 jaar en ben 8 jaar lang hypochonder geweest. In deze tijd hebben erge en minder erge perioden elkaar afgewisseld. Bij mij was er de constante angst om MS of ALS te krijgen.
Tot het moment dat ik er niet meer tegen kon. Ik kon niet meer functioneren.
Ik heb toen contact opgenomen met een hypnotherapeut. Ik heb een afspraak gemaakt voor een hypnosesessie. En sindsdien ben ik van mijn hypochondrië af!! Wat een opluchting!! Mijn angst compleet weg!! Ik ben nog steeds alert op mijn lichaam, maar de angst die voorheen kwam kijken bij alles wat voor mijn gevoel afwijkend was aan mijn lichaam is compleet verdwenen!!
De reden dat ik dit schrijf is om iedereen die hiermee kampt te helpen er van af te komen. Het werkt echt! Ik heb het zelf ervaren.
Hypnose is veilig en werkt snel. Tijdens hypnose worden als het ware je gedachten en gewoonten gereset naar de periode vóór je angst. Je bent tijdens de sessie volledig bij kennis en hebt zelf de controle. Mensen, verdiep je hierin, zoek een gecertificeerd hypnotherapeut bij je in de buurt en probeer het! Baat het niet, schaadt het niet!
Succes!!
Herkenbaar
Jeetje, wat herkenbaar. Sinds jonge leeftijd de angst om MS te krijgen en nu sinds 10 jaar de constante angst voor ALS. Ik ben inmiddels 40 dus heb er al wat jaartjes last van.
Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en medicijnen om de angstpieken wat te onderdrukken.
Ik heb al vaker gelezen over hypnotherapie. Wellicht moet ik me er toch een in gaan verdiepen, dank voor je verhaal!
Groetjes Saar
Veel groeten ilse
word het hels voor je
ik spreek uit ervaring
Ik herken veel in je verhaal ik ben heel benieuwd hoe het nu gaat
Dit is mijn verhaal
Beste hopelijk lezer.
Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Sterkte.
Wat zit een mens toch raar in elkaar (Verhaal 173)
1Al vanaf mijn jeugd last van angst voor ziektes (Verhaal 4)
Hoi allemaal ik ben 61 jaar en al vanaf mijn jeugd last van angst voor ziektes, ze mogen alles met me doen kwa onderzoeken of operaties maar de angst dat ze wat vinden (kanker) in mijn dagelijks leven is dit echt verschrikkelijke.
soms weken geen last dan weer 2 maanden achter elkaar en steeds maar geruststelling vragen aan artsen of onderzoeken vragen nu weer druk boven in het hoofd al 2 weken dus denk ik ook weer dat er wat in mijn hoofd zit ,
en ik weet zelf wel dat het ook stress kan zijn , op mijn werk gaat het niet zo heel lekker dus daar kan het ook aan liggen , word er doodongelukkig van , maar we moeten ons zelf helpen een ander kan dat helaaas niet .
2Omg, heel herkenbaar! Heb ook al meer dan 30 jaar dit probleem, en er is maar weinig over bekend, over behandelingen die echt zin hebben.
Zijn hele pijnlijke onder zoekkingen bij
En ook zware operaties
Nou ik wel
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen (Verhaal 278)
Ik kamp al een tijd met hypochonderie
Wil graag me verhaal met jullie delen of uitwisselen.
Ik schrijf dit bericht nu on half 3 snachts omdat ik echt slapeloze nachten het begon bij mij vier jaar geleden toen was ik zwanger en mijn vader werd plotseling heel ziek koorts en doodziek hij belande in het ziekenhuis ze wisten niet wat hij had alleen zijn ontstekingswaarden waren heek hoog ze konden alleen nergens de ontsteking vinden hij zij dat hij pijn had aan een wondje op zijn elleboog maar daar deden ze niks mee op dat moment de volgende dag werd hij niet meer wakker hij lag in coma naar de ic gebracht met alle toeters en bellen na 3 dagen kwamen ze erachter dat hij een sepsis had een bloedvergiftiging langzaam vielen er organen uit en dat kwam door door dat wondje daar had hij een vleesetende bacterie hij had het toen overleefd maar ze zijden toen tegen mij dat de kans dat hij het zou overleven heel klein was maar hij kwam er redelijk goed uit gelukkig niet lang daarna moest ik bevallen toen begon het bij mij bij elk wondje en ook de wondjes van mijn bevalling dacht ik dat ik het ook had ik sliep niet meer at niet meer had overal pijntjes 3 maanden na mijn bevalling ben ik toen opgenomen op de psychiatrie voor 6 weken ik kreeg medicijnen ik durfde ze niet in te nemen omdat ik bang was voor de bijwerkingen maar daar kwamen ze achter dus moest het toen onder toezicht innemen na een week of 5 ging het stukken beter met me na anderhalf jaar kon ik stoppen met de medicijnen waar ik heel blij mee was me angsten waren wel helemaal verdwenen erdoor dat was heerlijk maar ik voelde verder ook niet veel meer geen liefde geen blijdschap voelde me meer een soort robot nu anderhalf jaar gelden in oktober 2021 belande mijn vader weer in het ziekenhuis plotseling weer hoge koorts en hoge ontsekingswaarde maar weer niks te vinden de volgende dag was hij overleden toen na 2 weken begon het bij mij weer de hypochonderie kreeg heele vage klachten brandende huis steken in al me lichaamsdelen pijn in me benen buik maag borst soms veel doktersbezoek weer in therapie kreeg medicijnen dezelfde die ik toen had de bijwerkingen waren zo heftig belande toen 3 keer op de eerste hartlonghulp durfde ze ook niet meer in te nemen dus weer mee gestopt toen na 2 weken op een gegeven moment ging het weer weg ik deed toen veel ademhalingsoefeningen en ging naar therapie en deed meditaties .
Dat heeft zo een 6 weken geduurd voordat het weer goed ging toen nog een keer een aantal weken extreem last van gehad en nu weeral 2 weken dat ik bijna geen nacht slaap me huis staat in de fik bang voor elk wondje dat ik heb steken in me lichaam Doe nu wel weer me ademhalingsoefeningen en meditaties is er iemand die dit herkent of er over met me wil praten of tips heb ik ben radeloos
Groetjes Charissa
Wil ook zo graag leven zonder angst en genieten (Verhaal 268)
het lijd mijn leven pijn in maag angst kanker
elk medische pijntje is voor mij(verbeelding vreselijke ziekte pff wat kan mij helpen ik wil ook zo graag leven zonder angst en genieten
heb kinderen waar ik nooit iets ondernomen heb
1Het js verschrikkelijk he en dat al zolang bij mij is het 4 jaar geleden begonnen ook tijden wel heel goed gegaan maar ook vaak helemaal in de put door de angsten dan slaap ik niet of nauwelijks geen eetlust de hele dag me lichaam aan het controleren en de hele dag in angst verschrikkelijk ik hoop dat het met uw inmiddels al wat beter gaat vriendelijke groet Charissa
Na 20 jaar ben ik af en toe zo moe van dit alles (Verhaal 217)
Pas sinds enkele jaren weet ik dat mijn angststoornis eigenlijk hypochondrie is. De constante angst dat ik iets met mijn hart heb of kanker heb / krijg. Als ik iets voel in mijn lichaam is het nooit onschuldig, het is altijd direct flink mis…ik kom in een soort bewust weten dat mijn psyche een loopje met mij neemt en rotsvaste overtuiging dat er iets vreselijk mis. Inmiddels heb ik chronische hyperventilatie en dus veel pijn op mijn borst door verkeerd ademhalen en daarmee constant in gevecht met mezelf.
Daar komt tegenwoordig een nieuwe gedachte bij: iedere keer als ik weer een slechte dag / periode heb en er eigenlijk niks is, wanneer weet mijn omgeving dan te herkennen dat er wel echt iets aan de hand is en ze mij serieus moeten nemen. Mijn partner is mijn rots en haalt me er altijd door, maar er altijd vanuit gaan dat het weer eens een van mijn hersenspinsels is kan er dus ook voor zorgen dat er niet gereageerd wordt terwijl het wel zou moeten…
Na 20 jaar ben ik af en toe zo moe van dit alles, het beheerst af en toe hele dagen waarop ik bijna tot niks kom omdat ik alleen maar in m’n hoofd zit…
Oh en ook de aankomende overgang houdt mij nu al bezig, opvliegers / hartkloppingen / nachtelijk zweten is precies wat mij compleet over een randje kan duwen…de gedachte dat ik straks een periode krijg waarin dit gewoon voorkomt geeft me nu al angst…
1Ik denk er de hele dag aan (Verhaal 264)
Sinds oktober kreeg ik veel drukkende pijn op de borst. Daar voor had ik best wat stress maar oke ik heb heel me leven al snel stress en nooit had ik deze klachten. De klachten bleven aanhouden de dokter stuurde me telkens weg met het is vast stress of angst en je hebt vast hyperventilatie in je slaap. Hier voor ben ik hooguit is 3x naar de dokter geweest is de 32 jaar. Ik ben niet zo dokter loper en al helemaal geen druk maker om pintjes of klachtjes. Bloed laten prikken verhoogde d-dimeer niet ernsrig hoog maar wel op genomen in het zieken huis op verdenking van longembolie met de klachten die ik had.. ct scan gehad long foto gehad hartfilmpje gehad alles bleek daar oke op te zijn. Naar huis de.klachten bleven. Na 9 weken namen de klachten af. Maar sinds oudjaarsdag heb ik nek hoofd rug pijn en boel ik een zwelling achter het oor ja ik ben gelijk gaan google en in de.lies gaan voelen daar voelt het ook verhard ga ik nu dingen zoeken ? En denken dat ik nu lymfeklier kanker heb. Alles wat ik nu voel ga ik google ik denk er de hele dag aan ik zoek bevestiging dat het wel mee valt op google ik blijf doorlezen ik maak me zelf helema.gek ermee en denk ik wanneer kan ik weer dokter die me gerusteld dat het niets is. Of juist dat die me door stuurt en onderzoekt en het wel zo blijkt te zijn en me zoontje dan hoe moet het dan zonder mij die gedachten hele dagen door maken me zo gek dat het me hele dag beïnvloed herkend iemand dit hoe kan ik hier mee omgaan ?
2Ik vindt het lastig iets los te laten en met de gedachten dat de dokter zegt kijk het even aan. Trouwens na paar dokter bezoeken heeft hij me gezegt dat het Tietze is. Maar na de zwelling en druk op de borst. Blijven de klachten komen en ga ik van de ene klacht naar de andere
Moedeloos word ik ervan .. (Verhaal 267)
1Bij elk pijntje denk ik dat ik kanker heb (Verhaal 276)
Alsof al mijn spieren en vezels uit elkaar getrokken worden (Verhaal 275)
2Ik wil liever niet meer aan de Xanax maar als het echt niet anders kan dan overweeg ik het wel, de hele dag angstig zijn is ook niet fijn.
Ik merk dat ik in de ochtenden vooral veel angst heb voor de angst en dan gaat het inderdaad mis.
Hopelijk gaat het met jou ook snel beter.
Vera
Heb veel last van mijn lichaam (Verhaal 33)
Hoi,,
Ik heb de laatste 7 weken erg veel last van mijn lichaam ik werd op een nacht wakker met een erg snel kloppend hart ik werd hier angstig van en had daarbij ook pijn op mijn borst. Spoed post gebeld maar geen aanleiding om acuut opgehaald te worden. Uiteindelijk weer rustig geworden en naar de huisarts gegaan. Hart en bloeddruk nagekeken niks aan de hand. Zelfs een ECG HOLTER gehad maar ook dat onderzoek was gewoon goed. Bloedonderzoek was goed. Nu heb ik dat enig sinds los kunnen laten. Toen begon ik heel vel buik klachten te krijgen. Waaronder diarree buikpijn als ik op mijn buik lig, geen eetlust en gewichtverlies. Hiervoor heb ik maagbeschermers gekregen maar dit had geen baat. Ik kan het stukje dat ik denk dat ik een enge ziekte heb in de buik aardig goed loslaten en eroverheen stappen. Nu het volgende een heel wazig gevoel in mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik er niet bij ben veel hoofdpijn en gewoon echt heeelll erg veel angst dat ik een hersentumor heb of een andere enge ziekte waaraan je vroegtijdig zal overlijden. Ik ga hiermee wel naar de huisarts maar heeft iemand tips om minder bang te zijn. Heb al veel geprobeerd ademhalingsoefeningen, afleiding zoeken, oxazepam nemen (helpt enig sinds ) vanalles geprobeerd. Heeft iemand hier ook last van ? Niet alleen denken dat je een enge ziekte hebt maar ook rare dingen voelen in je lichaam ? En internet maakt het indd alleen nog maar 10x zo erg . Volgens internet heb ik alle enge ziektes die je maar kan krijgen.
Ik hoop dat iemand zich ook hierin kan vinden .
Groetjes,
Jolijn
14Ik kan heel goed vinden in je verhaal. En al die klachten word je gek van. Gelukkig is hoofdpijn meestal niet de eerste tekenen van een hersentumor. Ik heb vooral last van licht in mijn hoofd heel de dag. Alleen als ik zit niet. En spieren zijn allemaal stijf. Verschrikkelijk en niemand snapt je
Maar ook als er gewoon gezellig een vriendin bij je is om gezellig te doen. Heb ik het gevoel alsof ik elk moment weg kan zakken en dood gaan. Ik vind het ook echt niet meer fijn zo
Ja snap je helemaal alles is lastig om je er toe te zetten. En je voelt altijd iets. Ik heb 2 jonge kids en ook veel moeite om echt plezier te maken. Altijd gespannen spieren van schouders tot en met kuiten en licht in je hoofd en regelmatig hoofdpijn.. Verschrikkelijk en alles moet angst stress hyperventilatie zijn. Geloof dat ook moeilijk maar ja heb genoeg laten controleren dus als er iets was geweest had ik dat wel gehoord denk ik dan maar..
‘Heeft iemand hier ook last van ? Niet alleen denken dat je een enge ziekte hebt maar ook rare dingen voelen in je lichaam ?’
Heel herkenbaar...ik ben zo angstig, waardoor ik van alles in mijn lijf ga voelen. Als ik de symptomen lees van een bepaalde ziekte, dan heb ik even later ook die symptomen. Onze hersenen kunnen ons veel gekke dingen wijs maken, vooral onder invloed van angst. Probeer niet te Googlen naar allerlei ziekten en verschijnselen, want je gaat daar geen antwoorden vinden, alleen nog meer dingen om je zorgen over te maken...Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, ik kan mijn eigen advies niet eens opvolgen, maar weet wel dat ik van dat Googlen helemaal gek word!
Deel liever hier je verhaal met lotgenoten, dat kan opluchten.
Sterkte!
Mia
Hoi!,
Heel herkenbaar dit zelf loop ik nu bij psq en wordt behandeld voor mijn hypogondrie echt een aandrader. Je leert met de gedachten om te gaan en om te denken ik ben er nog niet maar het is echt een aanrader!
Hoi jolijn
Heel begrijpelijk wat je verteld.
Maar als ik 1 ding heb geleerd van afgelopen jaar. Is dat jou lichaam je enorm voor de gek houdt. En als je naar de huisarts gaat dat het op langere termijn alleen maar negatieve gevolgen heeft. Ik zat wekelijks bij de huisarts en ik heb me geen steek beter gevoeld.
Ik heb nu weer sinds een week last van enorme benauwdheid en niet in kunnen ademen. Maarja het gaat vanzelf voorbij.
Khoop dat je hier wat aan hebt
Groetjes
Da kan ik mij voor 100% al in terug vinden - en dat nu al heel wat aan jaren ! Die klachten/ pijnen zijn er immers daadwerkelijk aanwezig ! Je wordt niet serieus genomen. Het leven is geen leven meer !
Op dit moment heb ik het extreem met die darmen en denk, dat ik vol beton zit, morgen is het weer die hoofdpijn en die duizeligheid en overmorgen die hartfunktie.
En nu met Covid is het allemaal te gelijk ! Mensen als wij zijn gaan op dit moment door de hel ! Immers, er is vrijwel geen toegang meer tot onderzoeken omdat bijna alle ziekenhuizen dicht gaan...
Wat is je leeftijd Jolijn? In de overgang kun je ook veel vage en rare klachten krijgen, maar misschien ben je daar te jong voor ....
Hoi jouw verhaal/klachten zijn echt heel herkenbaar en Ik heb ook erg last en wordt er ook zo gek van misschien dat je samen erover wil praten maar dat is aan jou mijn fb is Kim huiskes
Groetjes xx
Ga ook wekelijks naar kinesitherapeut en stelt heel veel spierspanning vast.. na een sessie even beter maar niet voor lang.
Zal nu ook beginnen registreren.
Hoop dat het stopt. Ik ben 63 en statistisch ook meer kans ...
Begrijp deze verhalen op het forum goed, heel herkenbaar..
Word er do moe van .
Alles doet zeer vooral mijn maag .
Gr Stefan
Echt he, dat is denk ik de basis van onrust… vertering in het algemeen die gaat haperen… hierna volgt het opzoekwerk en gepieker en alle andere symptomen waarvan ik denk ik wel begin te beseffen dat ze vanuit mijn hoofd komen… geen simpel beestje !
ik denk voortdurend dat ik kanker heb (Verhaal 30)
ik herken iedereen zijn verhaal. ik denk voortdurend dat ik kanker heb. Het is begonnen 4 jaar geleden toen mijn dochtertje van amper 2 weken hersenvliesontsteking kreeg. paar weken later begonnen de klachten bij mij, duizelig in mijn hoofd, scan laten maken niets aan de hand, dat kwam door aangespannen spieren in mijn nek. ook krop in de keel, pijnlijke steken in mijn oor, neus-keel-oorarts kon niets vinden. al 3 maal naar cardioloog geweest doordat ik elke dag hartoverslagen heb en hyperventilatie... hart is gezond volgens de dokter. jeuk en pijn aan borst, al 2 maal echo gehad, alles in orde,.... ik kan nog tal van onderzoeken opnoemen, het stopt gewoon niet. Ben ik gerustgesteld door het ene onderzoek wacht er mij enkele dagen erna nieuwe klachten. het maakt mij gewoon gek. niet alleen mij maar ook mijn partner en ouders snappen mij niet. ik heb het gevoel alleen te zijn met deze ziekte. sinds kort ben ik begonnen met bachbloesemtherapie maar dat helpt niets. ook neem ik alprazolam, maar da's enkel goed om te slapen. ik vrees dat ik dit levenslang zal hebben, maar volgens mijn handlijnen ga ik niet lang leven...
17He ine.
Ik snap je klachten helemaal.. Ik heb het verhaal 28 geschreven. En daar zie je wat mijn klachten zijn. Vooral dat licht in mijn hoofd de hele dag als ik beweeg vind ik verschrikkelijk.. En er komt altijd iets nieuws bij he.. En niemand die het snapt terwijl ik ook plezier wil. Denk aan een tumor parkinson ms enz. Alles behalve stress of angst.
van deze klacht ben ik af geraakt door naar een kinesist te gaan. Mijn nekspieren waren volledig aangespannen waardoor ik altijd het gevoel had van duizeligheid en raar gevoel in mijn hoofd. daardoor ook regelmatig krop in keel enz...
Maar ik heb ook lang aan hersentumor gedacht. ik ben bijna nooit zonder klachten. ik voel elke dag wel iets. het is zo vermoeiend.
Ik herken dit zo goed iedere keer wat anders dan maar weer naar de dokter. Ik heb het vanaf mijn 18 jaar en ben nu 63 jaar. Ik wil daar niet teveel over uitwijken maar soms wou ik dat ik niet meer wakker zou worden. Dan krijg ik eindelijk rust maar de andere kant is ik ben heel bang voor de dood. Maar ik ben nu op een punt dat ik het niet meer onder controle kan houden. Ik heb eigenlijk niemand die dit begrijpt dus moet ik vaak een masker op en doen net of het goed met me gaat kijk ik ben meer dan veertig jaar getrouwd en heb een zoon en kleindochter en die jaren zijn niet altijd leuk geweest ik vraag mezelf wel eens af waarom in eigenlijk geboren ben. Om te lijden en altijd bang te zijn. Je gaat jezelf afzonderen en heb weinig mensen waar ik mee omga gewoon om dat het verdomd moeilijk is het te veranderen en ik denk ook dat je jezelf niet kunt veranderen. Ik gebruik wel medicatie die de scherpe randjes eraf haalt maar ik wordt er niet beter van. ik denk dat je ermee geboren wordt en daarvan uit wordt je leven al bepaald. Ik hoop het nog eentijdje vol te houden maar hoelang ik dat nog kan ik weet het niet.
Ria
Hey hey,
Mag ik vragen hoe je het voor elkaar krijg om scans etc te mogen maken? Mijn dokter vind mij een hypochonder en geloofd me niet meer.. ik loop ook al 2 maand met duizeligheidsklachten en soms het gevoel niet te kunnen lopen of lichaam niet te voelen etc en huisarts weigert door te sturen naar kno arts of neuroloog zo frustrerend! Alle klachten schuift hij op psyschisch
Hey Melissa,
Dat is over een periode van 4 jaar natuurlijk. Mijn dokter kent mij al goed en die schrijft onderzoeken voor om mij gerust te stellen. Maar de laatste tijd ziet ze me ook niet graag meer komen hoor. Vorige week nog een bloedonderzoek laten doen
Whooo jouw verhaal is mijn verhaal en ook echt dezelfde klachten....niet normaal. Hoe gaat het nu met je?
Een strijd die al 35 jaar duurt bij mij... 12 psygologen gehad. En na paar weken is het er weer... Hoe moet je verder... Zal het altijd zo blijven. Is dat leven?.... Sterkte meis. Leef met je mee
Het ene is zo goed als weg en hup, daar is de volgende klacht weer…
Heb heel veel last van mijn schouder en nek momenteel. En in mijn linkervoet voel ik veel tintelingen. Mijn spieren zijn ook heel gevoelig.
Ik heb al last gehad van oorsuizen, gek gevoel in mijn gezicht, oogmigraine, raar gevoel linkerbovenbuik, blauwe plekken op mijn benen, keelpijn, …CT van longen gehad; alles ok, echo buik: alles ok, KNO arts: alles ok, CT hersenen en verslag neuroloog: alles ok…
Én toch blijft de angst voor kanker of een hartziekte bestaan… Vreselijk!!
Wanneer weet je of er echt iets met je aan de hand is?
Momenteel ga ik naar een psychotherapeut en naar de osteopaat…
Sterkte voor jullie allemaal!
Heel lastig voor diegenen ook die hier geen last van ondervinden… Ik voel me dan soms aanstellerig, terwijl ik dit net niet wil zijn! 🙄
Ik kijk net in een spiegel ik denk steeds dat alle dagen mijn laaste kunnen zijn soms heb ik er raar tunnelvisie op mijn ogen en draaierig en ik denk meteen aan een tumor ik heb steeds stress , angst enzo en sinds de geboorte van mijn zoontje is het van kwaad naar erger gegaan constant denken dat ik vannales mankeer of dat ik kanker heb ik heb nu donderdag een afspraak bij de kno om dat ik keelpijn heb dat maar niet verdwijnt ik denk dan meteen aan kanker hopelijk is het niet zo alle dagen is een strijd mijn lichaam is moe en op om dat mijn hoofd en gedachten maar blijft doordraaien
Pscgoloog is ingeschakeld nu de 26 mag ik er heen de mensen om me heen lachen en schuiven het allemaal weg en ik ben de zogenaamde dramaqueen de constante strijd met en angstgevoel is zo eenzaam zo voelt het voor mij maar ik vind het wel fijn dat er nog mensen zijn met deze gevoelens dat ik niet de enige ben :-(
Nu 3 maanden ben ik thuis met hevige jeuk op mijn rug. Zelf denk ik aan huidkanker. Ben jaren geleden verbrand geweest op mijn rug.
Ik heb ook van tijd tot tijd pijn in mijn rug.
Dermatoloog zegt dat het psychisch is.
Ik niet! Ik ken mijn lichaam door en door goed!
Wie kent dit ook en voelt hetzelfde als ik?
Soms denk ik was ik maar dood.
Al heb ik zelf niet het idee dat dit ermee te maken heeft. Ik ben allerlei dingen gaan voelen. Onrustige maag, krampen, vermoeid, onrust, zweetvoeten, trillingen. Het begon met dat ik een rare moedervlek op mijn been had waarmee ik een app gebruikte om deze te controleren. Er stond hoog risico, ik ging natuurlijk opzoeken en kwam uit op dingen als melanoom. Ik heb hem toen laten weghalen en deze is onderzocht en bleek niks te zijn. Maar mijn onrust is niet weggegaan, ik voel me niet gerust en niet mezelf. Ik denk al 5 weken lichamelijke klachten te hebben. Ik voel ook echt dingen. Ondertussen heb ik ook bloed laten prikken en mijn teelballen laten controleren. Ik voelde een knobbel en dacht meteen aan teelbalkanker. Ik zei bij de huisarts dat ik een knobbeltje voelden. Hij controleerde en zei dat mijn ballen er goed uitzagen. Hij zei verder niks over het knobbeltje, dit heeft me eigenlijk niet veel meer rust gegeven. Ik begin te denken: “wat als hij dit niet heeft gevoeld”
Ik ben erg bang dat ik een ernstige ziekte heb( vooral kanker) en dat ik er te laat bij ben.
Afgeschreven door mijn leeftijd (Verhaal 269)
1Ben je ondertussen al wat gerustgesteld?
Groetjes.
Denise.
Ook ik heb last van hypochondrie (Verhaal 273)
Ook ik heb last van hypochondrie. Heb verpleegkunde gestudeerd en toen vrij vlot op jonge leeftijd op de palliatieve afdeling terecht gekomen want me niet in de koude kleren is gaan zitten. Ik denk dat het toen is begonnen. Mijn ouders beiden psychiater kan ik goed mee praten gelukkig maar het niet duurt niet lang voor er weer een nieuwe angst opduikt. Voornamelijk bulten bij borsten en nu zwelling hals waar ik aan de andere kant van mijn hals ook iets voel dus zou heel goed mijn halsslagader kunnen zijn. Ik probeer altijd mezelf op deze manier gerust te stellen. Probeer niet meer mijn geruststelling bij de huisarts te halen. Want wat je eigenlijk nodig hebt is een knuffel van iemand. Iemand die je troost. Troost jezelf. Wees er voor jezelf en stel jezelf gerust. En vraag anders iemand in de buurt om je te knuffelen. Ik denk dat hypochonder zijn altijd betekent (los of er iets is voorgevallen in je leven wat samenhangt met ziek zijn) dat er een pijnpunt is in je leven wat je oplost door naar bulten, vlekken, duizeligheid, krampen, diarree, gek gevoel in hoofd, pijn te gaan zoeken, en niet altijd zoeken maar ook soms per ongeluk tegen komt. Leer van de ‘gezonde’ mensen. Die kunnen een bult voelen en denken ‘ach het zal niks zijn’ . En nu kan je denken ‘ja me amehoela, ik wil weten wat die bult is’ en dat is begrijpelijk maar mensen hebben in hun hele lichaam overal bulten en zwellingen en vlekken. Een lichaam is niet straks en rechtlijnig. En tuurlijk soms is het mis maar gelukkig is dat soms. Troost jezelf als er niemand in de buurt is. En ik ben zelf ook nog lang niet van m’n ziektevrees af maar we moeten verder..Oja, mijn eigen vader die dus psychiater is en dus arts heb ik ook laten voelen aan die zwelling in mijn hals en die maakte zich geen zorgen. En nu lekker eer ik dus naar hem te luisteren. Hij wilt echt niet dat ik zou overlijden hoor. En dat geld ook voor de huisarts mochten jullie geen geruststelling kunnen accepteren van de huisarts!!! Kortom, heb vertrouwen, in je lichaam, in de zorgprofessionals en probeer te achterhalen waar je pijnpunt zit en ga afleiding zoeken.
Liefs en knuffel van mij.
Wat een herkenning op dit forum! (Verhaal 272)
Ook ik ben een hypochonder,het is heel lang redelijk goed gegaan,maar sinds ik in de overgang
ben is het in volle hevigheid terug gekomen. De meeste van ons gaan veel naar de dokter,
daar heb ik dus ook angst voor,want zolang je niks weet is er hoop toch? Aan de andere kant
Wil je wel want dan wordt je gerustgesteld,maar de stress om te bellen voor een afspraak
is al heel wat voor mij,en dan ook nog een dokter waar ik niet echt een klik mee heb.
Het maakt dat mijn leven niet is zo als het zou moeten zijn,ik kan nooit volop genieten,want
er is altijd die angst voor datgene wat ik nu weer voel in mijn lichaam. Het is een heel eenzaam
leven,mijn man begrijpt mij niet als hij iets heeft is het hup naar de dokter en klaar.
Dus je verzwijgt een hoop van je angsten en probeert normaal te doen.Mijn grootste angst is kanker en dan met name borstkanker. Oproep gehad voor bevolkingsonderzoek,daar durf ik dus niet heen. Als ik vroeger als jong meisje die bus al zag staan werd ik er al naar van.
Het idee een week te moeten wachten op de uitslag en dat je dan gebeld kan worden dat het foute boel is. Dat kan ik gewoon niet,mensen snappen dat niet is toch juist goed vroege opsporing? Ja dat is zo maar ze snappen mijn brein niet,natuurlijk ik zou een gat in de lucht springen als alles goed zou zijn,want ik heb vaak last van mijn borsten.ik voel altijd alles in mijn lichaam,ik sta altijd aan,iedere verandering hoe minimaal ook ik zie en ik voel het. Heel vermoeiend omdat je alle pijntjes door de stress zelf in stand houd,en dat weet je ook wel ,
maar zolang je het voelt is het iets ergs. Als ik al deze verhalen lees denk ik wat komt dit vaak voor,want je hoort er weinig over,je schaamt je er ook voor,ik kom ook over als een sterke vrouw,,,,ze moesten eens weten hoe vaak ik al mijn uitvaart heb bedacht….
En idd Google is een slechte raadgever,alles wat je ook opzoekt is gelijk kanker,ik probeer het te vermijden,net zoals lezen over ziektes met symptomen ik vermijd het want ik ga het geheid voelen ook. Ik ben een gelovige vrouw en ik heb veel aan mijn geloof,en ik bid iedere dag dat ik hiervan zal genezen,want het maakt zoveel kapot,Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte in dit
proces. We verdienen allemaal een mooi leven zonder deze nare angststoornis!
Klachten sinds de boosterprik (Verhaal 262)
Ik heb schrik dat ik ALS heb, ben al naar verschillende neurologen geweest EMG gedaan , bloedafname alles was steeds ok. Ben al naar psyholoog geweest en psychiater en zelfs medicatie ingenomen
Maar de klachten blijven aanhouden sedert 27 april tot nu.
Ik heb op 14 april boosterprik gehad pfizer, en 1 week later heb ik ontdekt dar mijn linkerkuit opgezwollen is ik vermoed trombose, ben dan naar dokter geweest zij heeft me clexane injectie voorgeschreven. Normaal moest ik 10 spuiten 10 dagen zelf injecteren maar Na 3de dag had ik serieuse bijwerkingen.
Mijn huisarts vermoed trombose maar er werd nooit onderZoeken voor gedaan.
Mijn benen begonnen te gloeien en beide onder benen begonnen te lekken.
Sindsdien ben ik precies uit mijn lichaam gestapt heel lichte ledenmaten en weinig kracht. En heel veel nachtelijk zweten, heel mijn lichaam nat elke morgend
Mijn hele lichaam dezelfde symptomen.
Het gaat als volgt heel lichaam smelt er heel de dag door iets weg , ik voel binnen in heel mijn lichaam dat het nat is dan wordt heel mijn lichaam van kop tot teen ijskoud precies het smelten van ijs waardoor heel mijn lichaam lichter en lichter wordt en tenen enorm verslapt,maar gewicht blijft hetzelfde.
Mijn bene worden slapper en slapper en gezicht ook. Elke dag heb ik ijskoude lichaam als het wegsmelt van binnen. Mijn kuiten is smaller geworden
Mijn ruggenmerg en beneb komt ook altijd precies water naar beneden
Heeft er iemand ooit ervaring met deze klachten of zijn dit herkenbare klachten van ALS.
Ben ten einde raad.
Graag hulp
Danku
1Hallo mijn naam is Florian ik ben 14 jaar oud (Verhaal 242)
1Wat vervelend dat je deze klachten ervaart. Maar de kans om op jouw leeftijd Parkinson te krijgen is echt nihil !
Probeer er weer met je dokter over te praten, misschien kan je doorverwezen worden naar de psycholoog. Zij kunnen helpen met je angsten en hoe je er mee kan omgaan
Hypochondrie begonnen na overlijden van mijn vader (Verhaal 3)
Hallo allemaal,
Een paar jaar geleden is mijn vader overleden .
Hier is het allemaal begonnen.
Ik heb last van hypochondrie maar het probleem is ook dat ik daadwerkelijk gezondheidsklachten heb. Veel pijn in mijn hoofd benauwd gevoel last van maag en in verleden een te snelle schildklier , een eeuwige lymfeklier die soms heel erg opzwelt en soms maar een beetje.
Last van mijn lichaam aan de kant van de gezwollen lymfen zoals jeuk spierpijntjes etc. Last van gewrichten en altijd moe. Geen alcohol kunnen verdragen regelmatig last van schimmelinfecties.
Dit alles is niet niks maar het zijn allemaal vage klachten en de meeste gaan wel weer over behalve de gewollen lymfe die blijft steeds terugkeren.
Ik word helemaal gek van angst gemiddeld 4x per dag denk ik aan kanker. Mijn bloed is al heel vaak getest en altijd zijn de uitslagen goed op de schildklier na. Ik ben heel bang dat ook als ik niet ziek ben ik mezelf ziek denk.
Ik weet niet zo goed of het zin heeft om dit alles op te schrijven en of dit forum leeft maar ik word de laatste tijd steeds gekker en mag gelukkig over 4 weken naar een psycholoog.
Groetjes
8Is dit forum nog actief?
Beste,
Ik ben erg benieuwd hoe het jou is vergaan met de therapie. Zelf kamp ik al meer dan 20 jaar met ernstige hypochondrie en dwanghandelingen. Ik heb inmiddels alle vormen van therapie gehad, zelfs half jaar intern gezeten bij gespecialiseerde instelling, maar tot nu toe heeft niets geholpen. Ik ben echt alles verloren door deze ziekte, mijn werk, mijn vrouw mijn vrienden echt alles. Ik ben erg benieuwd of er iemand is die kan zeggen dat bepaalde therapie echt geholpen heeft.
als ik wat heb oogontsteking 3 maanden wel heel lang. Tja heb in kanker
Blaasontsteking heb ik 3 keer gehad einde van het leven ook kanker
Cystes in me borst ook al 10 keer gecheckt niets aan de hand maar ik waande me al met borstkanker.
Hoofdpijn aan de kant van me ontstoken oog zie je toch iets ergs.
Flitsen om me oog ja einde. Maar nee hoofd scan niets gevonden . Gewoon iets van migraine
Wordt gek van pfff
Dus ja heel herkenbaar
Blijft ook maar doorgaan heel vervelend.
Kan nog wel tijdje doorgaan geloof ik
Ik denk ook dat ik de heletijd lymfeklierkanker heb omdat ik al bijna 2 jaartjes opgezwollen klieren heb. Verder geen andere klachten maar ik maak nu wel enorm zorgen. Dinsdag een afspraak bij de huisarts.
Altijd bang om kanker te krijgen (Verhaal 238)
Ik lees al jullie verhalen en ze komen mij allemaal zo bekend voor, aan de ene kant fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, aan de andere kant helemaal niet fijn dat zoveel mensen hiermee rondlopen.
Bij mij is het zo dat ik altijd bang ben om kanker te krijgen. Laatst had ik een verkeerde beweging gemaakt waardoor er een spiertje verrekt was in mijn boven rug. Eerst kon ik mezelf nog rustig houden en wist ik met mijn gezonde verstand heus wel dat het niks ergs was. Maar na een tijdje ging ik toch twijfelen en heb ik mezelf zo gek gemaakt dat ik er op den duur van overtuigd was dat de pijn in mijn bovenrug veroorzaakt werd door longkanker (ik rook ook nog eens dus dat maakt het er ook niet beter op met de angsten) Ik een afspraak gemaakt bij de huisarts en uitgelegd waar ik zo bang voor was. De arts had toen naar mijn longen geluisterd en aan de spieren in de bovenrug gevoeld, en inderdaad, er zat gewoon een spier bekneld door die verkeerde beweging. Helemaal geen longkanker. Ik liep opgelucht de huisartsenpraktijk uit, maar helaas niet voor lang. Al snel gaan mijn gedachtes dan van “maar wat nou als ze het niet goed gehoord en gezien heeft, wat nou als ze me te snel naar huis heeft gestuurd en ik dus nu alsnog met longkanker rondloop” En zo gaat het met alles. Ik heb vaak last van gevoelige borsten, logisch dat dit een gevolg kan zijn van de anticonceptie pil die ik slik. Maar nee hoor, in mijn hoofd is dit borstkanker. Ik heb 2 moedervlekken op mijn rug zitten en ik overtuig mezelf ervan dat dit melanomen zijn en dat ik ernstige huidkanker heb. Wanneer ik hoofdpijn heb weet ik zeker dat het goed mis is en dat ik een hersentumor of een hersenbloeding heb. En ga zo maar door. Hele dagen zoek ik vanalles en nog wat op op internet. Ik word zo gek van hoe overtuigd ik ben dat ik echt ziek ben. Soms is het zo erg dat ik me er ook echt gewoon ziek door ga voelen. Het liefst zou ik binnenkort weer naar de dokter willen om die moedervlekken te laten nakijken, maar ik mag van mezelf niet gaan omdat ik diep vanbinnen weet dat het niks is. Maar dan spookt het weer door mijn hoofd “maar wat nou als het wél wat is en ik blijf er te lang mee rondlopen zonder dat er een dokter naar heeft gekeken” en zo gaat het maar door, elke dag weer…verschrikkelijk
2Diep van binnen weet je dat je diagnose niet klopt. Maar zowel de huisarts als Google kunnen je niet gerust stellen.
Het wordt tijd dat je de hypochondrie gaat aanpakken. Dat is niet makkelijk en snelle methode voor. Het zal altijd blijven sluimeren maar je kan de scherpe kantjes er wel van afhalen. Stop met googlen. Ga regelmatig buiten sporten/wandelen. Neem gerust af en toe een valeriaan. Doe elke dag een kwartiertje mindfullness. Hou dit echt allemaal een paar weken vol en je zal zien dat het beter zal gaan 👍
Doodvermoeiend 😢.
Heb je al therapie gehad voor deze klachten ?
Altijd bang voor die ene ziekte K.. (Verhaal 270)
Maar sinds vandaag rode plek met een soort van blaar naast mn tepel. Dan gaat de paniekmodus meteen aan bij mij.
Op google alleen maar 1 uitslag erover.. zeldzame vorm van borst K..
Toch huisarts gebeld en kon 2 uur later terecht.
Huisarts denkt een ontsteking omdat als je die K zou hebben het al langer moest zitten. Nu twijfel ik zooooo erg of het er al langer zat.. ik kijk nooit naar mn borsten uit angst. Douche ook altijd in het donker.
Huisarts heeft mn borst onderzocht en zag er verder goed uit qua huid, niet hard of gespannen.
Binnen een week moet het beter worden anders moet ik terug komen.. nu zit ik om de paar minuten te kijken en ik maak foto’s of het niet groter wordt.. ben super gespannen en onrustig en geloof mn huisarts niet helemaal.. wat als ze er naast zit???
Ik blijf maar Googelen wat totaal niet verstandig is (Verhaal 203)
1Komt wel goed weet ik zeker.
Heb zelf ook van die periodes
Gr Stefan
at zal ik nu weer hebben? (Verhaal 266)
Dus als ik nu wat voel denk ik steeds: wat zal ik nu weer hebben? Om gek van te worden..ik heb ook al jaren een opgezette klier in mijn nek, ooit naar gekeken, was niets aan de hand..maar toch. Ik baal zo van dit gevoel, ik wil ervan af. Beheerst toch af en toe je dag. Ik blijf wel sporten en bewegen, dat doet me goed, maar is er een zelfhulpmiddel of een oefening die je kan helpen om dat vervelende rotgevoel, dat ik weer wat mankeer, weg ten nemen? Ben er zo klaar mee….
Angst voor ALS (Verhaal 263)
Mijn verhaal begon op 27 april 2022 .
Ik heb op 14 april boosterprik pfizer gehad en week later zag ik dat mijn linkeronderbeen opgezwollen, ben dan meteen naar de huisarts gegaan voor controle zij vermoed trombose dus had ze me meteen clexane voorgeschreven ( een medicatie injectie zelf toe te dienen), normaal moest ik 10 dagen spuiten zelf zetten, maar Na 3 de dag had ik meteen serious bijwerkingen.
Mijn beide benen begon te gloeien en onderbenen was het water aan het lekken.
Nadien was heel mijn Lichaam van kop tot teen helemaal veranderd , had ineens enorm lichte ledenmaten precies dat ik uit mijn lichaam ben gestapt.
Ik heb in mei meteen neuroloog gecontacteerd voor onderzoeken op ALS, de EMG , bloedtest waren ok.
Maar tot nu blijven mijn symptomen verergeren namelijk elke dag heb ik van kop tot teen in mijn lichaam precies dat de spieren wegsmelten , Na het wegsmelten wordt heel mijn lichaam ijskoud . Er komt uit mijn ruggenmerg precies altijd vocht / water.
Enorm nachtelijk zweten sinds april tot nu.
Mijn onderbenen is verdund en heel mijn Lichaam wordt zwakker en zwakker, enorme slappe tenen.
Ik heb in December nogmaals bloed laten trekken en EMG laten uitvoeren.
Bloedafname resultaat enorme te kort aan rode bloedcellen, bloedarmoede en ijzer tekort en EMG was terug normaal. Supplementen aan het innemen tegen bloedarmoede en ijzer tekort
Herkent er iemand deze symptomen? Is dit ALS .
Ben ten einde raad en heb elke dag heel veel schrik, ben zelfs mijn job kwijt door mijn symptomen.
Graag hulp
Zou graag jullie ervaringen/ tips willen horen (Verhaal 260)
2T laatsre verhaal is van mij. Vreselijk
Het is allemaal begonnen met slapeloosheid (Verhaal 259)
Het is allemaal begonnen met slapeloosheid, voortvloeiend uit emotionele gebeurtenissen: gezin, overlijden van familieleden en vriendin. Er ontstond piekergedrag tijdens het slapeloos zijn en dat heeft geresulteerd in het gebruik van medicijnen de zgn pammetjes(oxazepam en temazepam) om in slaap te komen. Door deze medicatie kreeg ik echter een afgevlakt gevoel, bang dingen te vergeten. Ik ging mezelf trainen op het onthouden van alles wat er in een afgelopen week was gebeurd en wat ik allemaal had gedaan, incl de maaltijden die we in die week gebruikt hadden. Het werd erg obsessief. Hierdoor ontstond ook de angst om iets te mankeren in mijn hoofd en heb daarvoor allerlei onderzoeken laten doen, geheugentesten, MRI’s. Beide onderzoeken gaven alleen maar gunstige resultaten af en ik was nog 41/2 maand weer de “oude” kokketien. Vorig jaar in september kwam het weer in alle hevigheid terug en ben ik onder behandeling gegaan bij een psycholoog en psychiater 2e lijns. Er werd venlafaxine aan me voorgeschreven. Ik zou neurotransmitters missen en deze medicatie zou daarvoor zorgen. Niet dus. Ik heb plm 6 maanden 150mg van dit medicijn gebruikt en alles wat er gebeurde: afgevlakt gevoel en weer angst hebben dat ik bovenin iets mankeer. Ik ben sinds oktober mbv o.a. Taperingstrip en zelf de capsules open maken en wat pilletjes eruit halen aan het afbouwen en ben nu op de 50mg beland. Het was ook. Altijd mijn grootste angst om diverse medicijnen voorgeschreven te krijgen, incl op-en afbouw, voordat je uiteindelijk de juiste krijgt.
Ik hoop toch in januari van de psychiater nog een ander medicijn voorgeschreven te krijgen in de hoop dat dat wel aanslaat en ik weer wat zin in mijn leven krijg.
Je moet jezelf beter maken, maar hoe dan?
Mijn omgeving zegt nooit iets aan me te merken maar het kost me wel enorm veel kruim om het bij me te houden, toch schaamte voor iets wat heden ten dage hypochondrie wordt genoemd.
Ben ook steeds bang dat ik geen goed gesprek (onderhoudend) kan voeren.
Heb bij mijn psycholoog EMDR gehad maar dat heeft me toch niet veel geholpen.
Misschien dat bij deze lotgenoten nog iemand een hulpmiddel weet?
10-12-2022
Bang voor een neurologische aandoeningen (ALS / MS) (Verhaal 251)
Ben bang voor een neurologische aandoening zoals ALS MS
1. Het begon allemaal midden juli toen ik opeens wakker werd en ik niet kon slikken alsof er een bal in mijn keel zat ben ik kon niet eten en amper drinken ik dronk een flesje water per dag in kleine kleine slokken nu inmiddels 20-11-22 kan ik weer eten en drinken maar heb nog steeds een globusgevoel en slijm in keel heel erg.
2. Nu heb Ik de laatste 2 maanden last van spiertrekjes rondom knie en knieholte bovenbenen ect en ben hiermee naar de artsen geweest en ze weigeren om mij een scan te geven want ze vermoeden dat het stress/angst hypochondrie is maar hoe ga ik hiermee om want het beheerst mijn hele leven en het heeft een negatieve invloed op mijn omgeving, op deze manier zie ik het niet meer zitten..
1Ik herken deze angst en ik snap hoe vreselijk dit voelt. Maar dit zijn inderdaad symptomen van stress / angst / verkeerde ademhaling. Dat globus gevoel is heel vervelend maar dat komt en gaat. Die spiertrillingen kan je nog heel lang blijven houden, het is belangrijk dat je probeert te accepteren dat ze onschuldig zijn. Ik weet hoe moeilijk het is maar als deze symptomen blijven en het maakt je erg angstig; dan blijf je in de vicieuze cirkel van angst.
Sterkte ermee.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben (Verhaal 258)
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik heb sinds een aantal maanden last van oogklachten. Heb heel erg last van het zien van nabeelden. Als ik bijvoorbeeld kijk naar een klok en ik kijk daarna ergens anders heen, zie ik het beeld van de klok nog een paar minuten. Ik word hier helemaal gek van. Mijn ogen zijn nu volledig onderzocht en daar is niks mis mee. Nu moet ik morgen neurologisch onderzoeken. Ik heb zelf ook mega last van paniekaanvallen en denk bij alles wat ik voel dat het ernstig is. Je raad het al, dat het waarschijnlijk iets neurologisch is maakt me al helemaal gek.. Ik denk nu aan een hersentumor oid. 24/7 last van stress. Het maakt me moe. Ik kan op internet ook weinig mensen vinden die deze klachten ook hebben en de dokter keek me aan alsof ik hele rare dingen zei..
Mijn familie leidt als redelijk lang aan hypochondrie, en zo ik ook (Verhaal 257)
Ik ben 21 jaar oud en heb momenteel een erg druk leven. Van stage tot aan werk, school, vrijwilligerswerk etc. Mijn familie leidt als redelijk lang aan hypochondrie, en zo ik ook. Het is heel vreemd, op een geven moment hield het gewoon op. Ik maakt mij geen zorgen meer, en heb onbezonnen voor 5 jaar kunnen leven. Nu merk ik toch dat het stilletjes aan terug aan het komen is. Het is natuurlijk erg druk in mijn leven. Hierdoor ervaar ik toch steeds meer de hypochondrie. Zo heb ik momenteel een opgezette lymfeklier in mijn hals. Ik heb niet last van de B-symptomen, hij is goed beweegbaar en voelt niet direct hard aan. Ik ben twee keer naar de dokter geweest ermee, heeft mij twee keer gezegd dat het onschuldig is. Dit geloof ik dan uiteraard ook. Toch vind ik het lastig om het los te laten. Ik heb eventueel een verwijzing voor een echo achter de hand mocht ik doorslaan. Ik weet dat hypochondrie lastig is om aan te pakken. Toch weet ik ergens in mij dat "kanker" wel echt zeldzaam is. Niet alles is kanker. Ik probeer meestal een logische verklaring te zoeken voor mijn kwaaltje. Mijn verstandkies ligt dwars en moet chirurgisch eruit worden gehaald. Ik denk eerder dat hierdoor mijn lymfeklier in mijn hals is opgezwollen i.p.v dat het kanker is. En anders zien we het wel, de dokters tegenwoordig beschikken over goede middelen. Dus lieve lotgenoten. Probeer een logische verklaring te zoeken achter je kwaaltje. En neem genoeg rust als het even te hectisch wordt in je leven.
1Bram hier, ook 21 jaar!
Kan me erg in je verhaal vinden, bij mij zijn de klieren op het moment de boosdoener. Mijn hals, en achter mijn oor, al 4x in 3 maanden naar huisarts geweest die zegt dat het geen zorgwekkende symptomen veroorzaakt. Dus kan het langzamerhand iets meer loslaten. Ik heb al hypochonder sinds mijn 12e waarvan dik 6/7 jaar mijn hartkloppingen de boosdoener was, sinds vorig jaar vooral de klieren. Ik heb vooral veel gehad aan het lezen van enkele boeken erover! Over het lymfestelsel en over hypochondrie zelf. Zo krijg je meer inzicht in hoe zeldzaam ernstige ziektes en aandoeningen eigenlijk zijn en als het zo is dat je het hebt dan lig je niet al direct in de kist zegmaar haha. Maar leuk te lezen dat het beter gaat met jou! Ik heb trouwens juist veel hectiek en stress nodig om rustig te leven zonder hypochondrie, zodra het te rustig word dan krijg ik er juist gek genoeg veel last van. Ook bij mij leeft het al lang in de familie ( opa, vader en zus). Best gek hoe erg symptomen en verhalen op een ander kan lijken! Als je behoefte hebt ooit te praten of iets kan dat, ik hoop ook wederzijds:))
De huis arts gooit alles op stress (Verhaal 248)
Ik heb dus sinds augustus last in mijn onderbuik het is er niet elke keer maar wel dagelijks op moment aanwezig ik ben mijn leven lang eigelijk al een stress kip angstig voor ziektes
Mijn schouders zijn zo hard als steen en mijn nek is ook hell het trekt door naar mijn boven en onderarmen de huis arts gooit alles op stress herkent iemand deze klachten ?
1Mijn naam is Bram, 21 jaar! En ik herken je klachten, ik loop al weet niet hoelang met verstijfde nek, rug en overal waar spieren lopen. Is je houding goed? Dus rechte rug etc? Dat kan veelal ook de oorzaak zijn, of hoe je slaapt, of je recht slaapt of helemaal in een bolletje! Misschien helpt Midalgan’ is een tube met soort spul wat je spieren lekker warm maakt en vaak helpt dat bij mij :)
Daarnaast herken ik ook je pijn in je onderbuik! Heb ik sinds een week ook weer erbij haha, geen super erge pijn en ook niet constant maar het is er wel, ikzelf denk dat het door de stress komt. Stress van de hypochonder kan zoooveel kleine en grote fysieke klachten geven! Ik wandel nu elke dag even 30 minuten en ik zwem soms, beweging helpt en daarnaast ook veel drinken! Wat dat hebben je spieren ook nodig’ als je nog iets kwijt wil vraag het gerust, im here.
Ik hoop je ergens iets gerustgesteld te hebben :)
Ik durf echt niet naar de dokter toe (Verhaal 256)
Ik zit in het dieptepunt van mijn angst klachten. Bij mij komt er nog een groot ander probleem bij kijken, ik durf echt niet naar de dokter toe. Als ik wel ga, dan absoluut geen bloedtest of iets dergelijks. Ontzettend bang voor de uitslag en enorm bang dat het ergste eruit komt. Mijn leven flitst dan aan me voorbij en weet me de laatste tijd echt geen enkele raad meer. Nu een doorverwijzing naar 2e lijn therapie in de hoop dat ik uiteindelijk in zoverre 'genezen' ben en voortaan naar een arts durf en niet hoef te denken dat ik helemaal vol zit met kanker. Nu echt enorm bang dat ik al te laat ben wat me juist nog banger maakt. Mensen die deze ervaring ook hebben en de dokter niet durven op te zoeken? En geen onderzoeken aandurven? Zou echt graag wat reacties van jullie horen.
5Erg herkenbaar! Het liefste bezoek ik ook geen huisarts tenzij echt noodzakelijk, wanneer mijn arm verkeerd om zou zitten of iets. De angst voor de uitslag van onderzoeken herken ik je ook in. Zelf heb ik erg te dealen met opgezette lymfeklieren waarbij ik toch de moed verzameld om naar de huisarts te gaan, ergens een opluchting voor korte duur. Maar ik begrijp je helemaal, zou je nog iets willen vragen of zeggen over je situatie ga je gang. Wil je er graag bij helpen! :)
Erg herkenbaar! Het liefste bezoek ik ook geen huisarts tenzij echt noodzakelijk, wanneer mijn arm verkeerd om zou zitten of iets. De angst voor de uitslag van onderzoeken herken ik je ook in. Zelf heb ik erg te dealen met opgezette lymfeklieren waarbij ik toch de moed verzameld om naar de huisarts te gaan, ergens een opluchting voor korte duur. Maar ik begrijp je helemaal, zou je nog iets willen vragen of zeggen over je situatie ga je gang. Wil je er graag bij helpen! :)
Dank je voor je reactie. Ik zit momenteel met allerlei kleine pijntjes en kleine dingen waar ik last van heb. Ik verbind dat aan elkaar en dus meteen bang dat het echt iets ernstigs is. Ik ben gewoon helemaal klaar met leven op deze manier en in deze stress. Ik wil er zo ontzettend graag vanaf komen maar weet gewoon niet waar ik moet zijn. Ik wil gewoon kunnen leven :( :(
Kan het fijn zijn te vertellen welke dingen je dan zoal aan elkaar verbind wat ervoor zorgt dat er in jou iets ergs naar boven zou kunnen komen? Ik snap de stress, die is inderdaad erg naar en ook ik kom daar nog moeilijk vanaf. Praat je veel met andere over je hypochonder? Mij heeft dat namelijk erg geholpen, als mensen ervan weten kunnen ze er voor je zijn en weten ze wanneer je in die dip zit en hoe ze je ermee kunnen helpen! Daarnaast is misschien een gedragstherapeut niet iets? Toen ik opzoek was naar een studie kwam ik terecht bij een studieloopbaanbegeleider die ook therapeute was, ze vernam iets van dat ik hypochonder was omdat ik dezelfde tekens vertoonde als haar vader die het ook had. Toen dacht ik hé! Kan zij mij niet helpen, gezien ze therapeute is, en inderdaad dat kon ze. Het waren hele fijne gesprekken die mij wat meer rust gaven in het dagelijks leven. Misschien wat voor jou?
En ik begrijp ook hoe erg je in de shit zit! Het gevoel dat het je hele leven beheerst etc....
Mijn tip en advies als ik die mag geven is heel veel praten, met je naasten maar ook mensen buiten je eigen kring. Het is tenslotte iets mentaals, wat voor ons vaak omgedraaid wordt naar fysieke dingen. Als je dingen kwijt wilt, im here!!
Ik heb al sinds ik kinderen heb hier last van (Verhaal 255)
Vroeger minder vaak dan tegenwoordig.
Ondanks dat ik rook , is mij. Grootste angst kanker. Met name long, keel of Strottenhoofdkanker.
Er valt werkelijk niet mee om te gaan.
Het is namelijk zo als het bijna jaarlijks terug komt dat de huisarts ook geen onderzoek wilt doen , ondanks dat je wel klachten hebt.
Momenteel klachten als pijn op de borst benauwd geen eetlust brok in de keel enz.
Maar geen onderzoek, dus hoe moet ik hier vanaf komen. De dagen duren ellenlang want ik doe feitelijk niets. Kan me nergens toe zetten. Ook vluchtgedrag, liefst mensen mijden. Ook werken is vreselijk. Want dan moet je. Kan het ook niet delen met anderen. Die kunnen hier geen voorstelling van maken. Het is namelijk zo bizar. Het heeft zo n intact op je leven. Dat je eigenlijk geen leven meer heb. Vanochtend bij de ha geweest, ik wist dat het me niet echt wat zou brengen. , maar nu al spijt dat ik bepaalde zaken niet heb vertelt, vergeten. Dus ga al weer twijfelen aan haar verhaal. Het maakt me echt gek.
Ik ga binnenkort hypnose doen , in de hoop dat dit me wat gaat brengen.
Ik heb nu al 6 jaar hypochondrie (Verhaal 225)
2Hartelijke groet
Geert
Mijn moeder was altijd ziek (Verhaal 252)
Fysio en alles al gehad foto echo. Ik zoek me suf
Op internet, ook een tijd bij psycholoog geweest.
Maak me continue zorgen om mijn lichaam en zit gewoon te wachten dat het misgaat.
Moest ook de bloeddrukmeter wegdoen van de dokter meten zeker 10 per dag.
Nu wil ik een smartwatch gaan kopen om alles te controleren . Je wordt er gek van.
1Als je hoofd je hart niet vertrouwd (Verhaal 57)
Hallo allemaal,
wat heb ik vaak getwijfeld mijn verhaal hier te delen met jullie. de drang om van me af te schrijven maar tevens het lastige om iets zo persoonlijks te delen.
Ik ben 39 jaar jong en vader van 2 prachtige kinderen. Verloofd met mijn grote steun en liefde!
Ik ben al langere tijd in gevecht met mijn ziektevrees. Vele tientallen huisarts bezoeken en sessies met een psycholoog heb ik achter me liggen. Of ik het echt achter me heb gelaten..? nee dat denk ik niet. het kleeft nog steeds aan me en soms is het dagen en weken "vechten" tegen angsten. Er zijn ook tijden dat t wel goed met me gaat, en dat de tips en tools die ik van mijn psycholoog heb gekregen wel werken.
Ik ben voornamelijk bang om kanker te krijgen, in welke vorm dan ook. De angst voor de dood is zeker net zo groot. En deze 2 zijn in mijn gedachten direct aan elkaar verbonden.
Nee, ik ben niet altijd bang geweest voor de dood. Op mijn 17e ben ik de dienst in gegaan en op mijn 19e heb ik een missie gedraaid. Voordat je op missie gaat, ga je met je ouders aan tafel zitten en vul je de handleiding nabestaanden in. Wat dat inhoud is dat je aangeeft hoe je je begrafenis of crematie geregeld wil hebben voor het geval je sterft op missie. Dat klinkt nu super heftig maar zo heb ik dat toen niet ervaren en leefde die angst helemaal niet bij me. We hebben dit vrij luchtig aangepakt en dat voelde goed. Als ik er nu aan terug denk en ik kijk naar mensen om me heen die nu 18/19 jaar zijn, dan vind ik dat wel heel jong om zo'n zware en heftige keuzes te maken. maargoed ik ben nu ouder en dan kijk je daar misschien op een andere en volwassen manier naar.
De angst voor de dood en voor kanker heeft zich denk ik ontwikkeld vele jaren daarna. Vele familieleden die heel dicht bij me stonden zijn overleden aan kanker en daarna is ook mijn vader overleden aan deze slopende ziekte. Steeds vaker dacht ik aan de dood en bij die gedachten daaraan dreef ik mezelf in een soort zwarte tunnel aan gedachten en zag mezelf sterven. Als het zweet me uitbrak, kwam ik als het ware uit deze gedachten en deed frisse buitenlucht me goed.
Zonder dat ik het zelf zo bewust doorhad werd ik vaste klant bij de huisarts. Allerlei verschillende klachten maar allemaal met dezelfde angst..kanker.
Wat voelde ik me beledigd toen de huisarts me voorstelde om met de praktijk ondersteuner te praten en psychische hulp te zoeken.
Mijn klachten waren immers echt en wat ik voelde was echt.
Er waren zelfs momenten dat ik geen afspraak kreeg bij de huisarts. uiteindelijk kreeg ik bijna dagelijks paniekaanvallen. Het besef dat ik hulp nodig had kwam toen ik in de auto zat naar mijn werk. Ik kreeg een paniekaanval en de druk op mijn borst werd zo heftig dat ik haast out ging. Ik had mijn gedachten en ook mijn lichaam niet meer in controle.
Een afspraak bij de psycholoog is niet snel gemaakt. Je hebt te maken met wachttijden en doorgaans duurt het 4 tot 6 weken of soms nog langer.
Tijdens de eerste sessies had ik niet echt het idee dat het me verder hielp. Ik maakte dagelijks opdrachten uit het boek "voluit leven"
maar soms kwamen de opdrachten niet echt uit in combinatie met mijn afspraken. Ik heb dit aangegeven bij mijn psycholoog en zijn een andere weg in geslagen.
Op een dag vroeg ze aan mij; weet je eigenlijk wat je hebt? Nee, heeft dat een naam dan?
Heb je ooit van hypochondrie gehoord vroeg ze. Ik had daar nog nooit van gehoord.
Ze vroeg me een stukje voor te lezen uit een boek. Even twijfelde ik of ze mijn verhaal in een boekje had laten drukken. Het was precies wat ik meemaakte en benoemde mijn angsten, emoties en gedragingen.
Dit was het keerpunt, vanaf dat moment ging het beter met me. ik was niet de enige en wat ik had, had al een naam.
uiteindelijk na 2 behandel periodes kwam het moment dat ik het zonder hulp ging doen. Dat is niet altijd makkelijk geweest en nog steeds denk ik er wel eens aan om mijn psycholoog een appje te sturen om een afspraak in te plannen. Met het toepassen van technieken houd ik wel mijn rust en heb ik geen paniekaanvallen meer. Het is geen schande om naar de huisarts te gaan, al weet ik dat dat me maar voor 80% gerust stelt.
Als je hoofd je hart niet vertrouwd. Één stap vooruit en soms 2 stappen terug. but one time i'm going to beat you.
2Fabian kan ik je misschien ergens anders op bereiken? Heb wat vragen :)
Ik ben in Indonesië hypochonder geworden (Verhaal 253)
Dan nog komt die hypochondry vaak terug. Het gaat nooit helemaal weg. Maar je kunt er veel beter mee leren omgaan. Succes en sterkte lieve mensen.
Fasciculaties/trillingen spieren (Verhaal 222)
Vanaf 2020 een hoop stress en angst klachten gekregen; met name hypochondrie. Deze angststoornis speelt met regelmaat op.
Nu heb ik met name last van fasciculaties/trillingen spieren. Ze zitten met name in mijn benen, meestal rechts. Met name onderbeen, rondom knie.
Dr. Google heeft mij enorm laten schrikken. Deze klachten komen voor bij ALS. Mijn doem scenario voor ogen: een jonge vrouw van 30 jaar, moeder van 3 kinderen die in de bloei van haar leven deze aandoening krijgt.
Ik heb deze klachten eigenlijk pas heel kort. Een week of 2. Maar ik kan het niet loslaten. De ziekte ALS zit non-stop in mijn hoofd. Ik kan het niet loslaten. Hoe groot is uberhaupte de kans dat het ALS is. Ik maak mijzelf helemaal gek. Wie o wie kan mij geruststellen.
2Ben ook bang om naar de dokter te gaan (Verhaal 45)
Hallo
Ik heb al 10 jaar angstoornis elke keer bang voor erge ziektes ben er enorm moe van geworden voel me altiid gespannen en voel altijd angst opkomen zonder een reden.
Ik ben zelf heel erg bang voor naar de dokter te gaan terwijl vroeger ging ik altijd direct naar de dokter voor elk ding dat ik voelde..vaak denk ik ook ik ga niet meer lang leven denk altijd negatief
3(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Meestal kom ik op iets uit waarvoor ik geopereerd moet worden (Verhaal 198)
Ik heb het vanaf mijn 20ste , Misschien wel eerder .
Zodra ik wat voel begint bij mij de paniek, en ga ik Google afstruinen om te zoeken wat ik zou kunnen hebben , en begin ik op mijn lichaam te drukken om te kijken of ik iets voel .
Meestal kom ik op iets uit waarvoor ik geopereerd moet worden, en daar ben ik extreem bang voor .
Ik heb nl ook tomofobie . ( angst voor operatie’s) ik blijf zoeken op internet , piekeren , huilen en
Nachten niet kunnen slapen .
Ik weet soms geen raad met mijzelf .
Heeft iemand dit ook , en hoe ga je er mee om .
1Heb op dit moment vage klachten aan mijn rechterzijde, en denk dat ik galstenen heb en ik geopereerd moet worden .
Ook ik heb tomofobie . Gek word je er van .
Ik blijf piekeren , huilen zoeken op internet in de hoop dat je antwoorden krijgt.
Snap je helemaal
Ik heb een jaar geleden de diagnose MS gekregen (Verhaal 240)
Ik weet niet of ik hier mensen angst mee ga aanjagen en aub vertel het als dit zo is want dan verwijder ik mijn verhaal gewoon.
Ik heb een jaar geleden de diagnose MS gekregen. Van de 1 op de andere dag allerlei uitvalsverschijnselen. Binnen een week was de diagnose er. K*t periode, k*t diagnose, maar prima mee te leven. Ik kon (met wel wat vaker wat vermoeidheid) eigenlijk nog alles doen zoals voorheen.
Nu, een jaar later zit ik helemaal aan de grond. Na mijn verhuizing kreeg ik last van een moeizame ademhaling. Hierna kwamen de ledematen die in kracht flink afnamen. Spiertrekkingen in armen en benen. Mijn grootste angst? ALS. Dit wordt nog eens versterkt doordat ik een jaar voordat ik de diagnose kreeg ben gaan diëten. Ik viel toeg 15 kg af en na de diagnose heb ik het diëten laten varen. Toch nog 15 kg afgevallen zonder dat ik er moeite voor deed. Ook had ik in die tijd last van de spiertrekkinkjes. Google vertelde mij dat ALS begint met gewichtsverlies en spiertrekkingen. Beide geen symptomen van MS (evenals de ademhalingsproblemen), dus daar kan ik het niet aan relateren. Alles wat ik nu voel, voedt het idee dat ik ALS heb.
Ik ken mezelf ook zo niet. Ik ben altijd een 'ajoh, zal allemaal wel meevallen' persoon geweest. En nu zit in met minstens 3 paniekaanvallen per dag op de bank te huilen met de angst dat ik er over 3 jaar niet meer ben. En ik ben verdorie nog maar 25. Ik heb trouwens van de dokter ter overbrugging van de wachttijd voor de psycholoog oxazepam voorgeschreven gekregen, maar ik kan niet zeggen dat dit heel veel effect heeft.
Man man man, om moedeloos van te worden.
1Ook al is bij mij de diagnose MS "nog" niet gevallen toch moet ik elk jaar opnieuw de volledige Mallemolen ondergaan van testen om te kijken of ik het nu heb... Ze hebben NL een paar witte stofletsels ontdekt op mijn hersen mri en dat gecombineerd met de symptomen is genoeg om dit jaarlijks terug na te kijken... Nu is het bij mij ook zo dat de angst en de dedemgedachten mij ook steeds bij ALS brengt... Mijn leven is echt een hel de laatste maanden... Elke spiertrek of raar gevoel in mijn ledematen associeer ik met A.. ik heb dit 4 maand geleden in volle paniek ook voorgelegd aan mijn neuroloog...een man met heel veel begrip voor mijn angsten en symptomen en ook al vond hij het niet helemaal nodig toch heeft hij alle onderzoeken gedaan die A.. uitsluiten of aan kunnen tonen... Het resultaat was dat ik mij geen zorgen moest maken in A.. en laat nu net dat het schoentje wringen...ik was na het bezoek even gerustgesteld... Tot de eerste spiertrek weer daar was... Daar waren ook terug de doemgedachten ...stel je voor dat hij iets over het oog gezien heeft ...wat als het nu maar begonnen is... Het houdt gewoon niet op... Ik word er echt gek van en er zijn dagen dat ik het echt allemaal niet meer zie zitten...ik sukkel echt al jaren met angsten maar het wordt alleen maar erger... Ik sta nu ook terug op de wachtlijst voor psychotherapie en ik denk dat ik ook terug met medicatie ga starten... Ik wil alleen maar zeggen dat ik je compleet begrijp en dat ik voel wat jij voelt... En ik denk dat er samen met ons duizenden zijn die dit ook dagelijks ervaren...dus als we elkaar daar even knn mee helpen of oppeppen ben ik er graag voor jou ... Grtjs Heidi
Af en toe een trilling - bang voor parkinson (Verhaal 51)
Ik heb sinds 6 weken af en toe een trilling in mijn hartstreek, in linkerborst, achter tepel soms en in de nacht sinds een week of 2 als ik wakker wordt een soort lichte trilling inwendig en in mijn benen , dat duurt maar een minuutje. Ik ben erg bang voor Parkinson. omdat mijn broer daaraan is overleden in maart. Vorig jaar is mijn moeder overleden aan slokdarmkanker, zij was 99 jaar. Zelf ben ik 70 jaar en sinds het verlies van mijn moeder en broer heb ik veel verdriet, denk en praat de hele dag met ze. Heb dus al enige jaren veel stress omdat ik er steeds aan moet denken hoeveel verdriet ze hebben gehad om ons te moeten verlaten. Ik hield zo veel van ze en mis ze ontzettend. Nu met corona durf ik niet naar de dokter en ben ook bang dat hij me doorstuurt naar de neuroloog, dan heb ik het helemaal niet meer van de zenuwen. Zelf denk ik dat het allemaal spanning is maar de angst voor Parkinson is groot. Herkent iemand deze klachten. Dat zou me geruststellen en kan ik het misschien van me afzetten. In het verleden had ik ook erge maagpijn, bleek ook stress te zijn, heb zelfs een maagonderzoek gehad, toen bleek dat alles goed was zette ik het van me af en ging het over.
4Hoi ik heb ook die klacht het lijkt wel alsof er een mobiel in mijn borst links zit ik heb het nu twee dagen ik ben nu ook wel bang geworden.
Maar ja van de andere kant als het iets van het hart zou zijn zou het geen twee dagen duren hoop ik dan maar ik ben 58.
Sterkte ik laat je weten als het beter zou gaan.
Die trillingen in de borst heb ik al jaren af en toe en zijn compleet onschuldig, probeer er niet op te focussen.
Stress is hiervan de oorzaak.
Drama he... Hopen maar dat het over gaat... Sterkte... Leef met je mee..
Angststoornis om ziek te worden (Verhaal 249)
Ik heb er vaak last van dat ik mij niet kan concentreren of niet kan slapen. Ook ga ik vaak naar de dokter voor bevestiging dat we niets aan de hand is waardoor mijn dokter mij al bij naam kent. Heeft er iemand nog tips?
Al weken last van maagzuur (Verhaal 245)
1Je kan maag beschermer slikken
Ik werd op zaterdagavond heel erg ziek, overgeven (Verhaal 246)
1Uiteindelijk ze zullen begrijpen
Heel rare gevoel ( niet prettig)
Ik durf ook niet naar dokter gaan
Mijn neef is dokter en alleen hij kan mij overtuigen dat ik mankeer niks ( ik bel hem altijd )
Ik zegt altijd tegen iedereen ik ben hypochonder en bij mij is erfelijk
Mijn tante en moeder en mijn oma
Niet bang zijn niet schaamte
In Facebook kan je je lotgenoten vinden en samen jullie ervaring delen
Sinds corona angsen voor ziektes aan het ontwikkelen (Verhaal 83)
Hoi allemaal,
Graag zou ik mijn verhaal kwijt willen en het liefste adviezen/tips krijgen.
Sinds het Coronavirus merk ik dat ik angsten voor ziektes aan het ontwikkelen ben. Vorig jaar november voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Daarvoor begon het eigenlijk al met regelmatig (=te vaak) zelfcontrole uit te voeren. Ik ging met het knobbeltje naar de huisarts en om een lang verhaal kort te maken; na een hele spannende week met een biopsie etc. bleek het een fibroadenoom. Na de uitslag opgelucht, maar dit duurde maar enkele dagen. Ik begon te twijfelen of ze wel in de goede knobbel hadden geprikt. Op zich kon ik het toen nog wel relativeren maar daarna merkte ik dat er aders in mijn borst kwamen en voelde ik weer nieuwe hobbels en knobbels die maar niet weggingen. Toen kwam de angst weer volledig terug en kwam er ook nog het voelen van de lymfeklieren bij. Uiteraard voel ik daar ook weer een knobbel die er in mijn beleving niet hoort te zitten. Ik kan mezelf weerhouden om naar de huisarts te gaan... het feit dat ze in november de lymfeklieren en borsten hebben bevoeld stelt me redelijk gerust. Toch blijft de twijfel en het bevoelen van de borsten en lymfeklieren. Per dag gaat het ook wisselend. Als ik afleiding heb is het goed. Ik wil nu nog niet naar de huisarts... wil en durf geen stempel te krijgen en wil eerst kijken of ik er zelf uit kan komen. Ik ben al veel aan het wandelen en wil meditatie oefeningen gaan doen. Ik zag dat st. Janskruid ook goede invloed heeft op angst en paniek. Iemand ervaring? En iemand verder nog goede tips om mijn gedachten om te zetten? Het frustreert me enorm dat ik vorig jaar rond deze tijd nog geen enkele angstgedachten voor borstkanker had en kon genieten van alle kleine dingetjes.. ik denk doordat ik al angstig was en ik een soort "bevestiging" kreeg dat er daadwerkelijk iets in mijn borst zit wat er niet hoort (maar ook geen kwaad kan), ik deze angst heb ontwikkeld. Ik zie graag adviezen!
3Hoe oud ben je als ik vragen mag?
Controle willen hebben. Maar er vanaf komen is idd lastig. Het zit m in gedachtepatronen.
Had na bv oproep voor de borstenbus zoals ik dat noem ineens de focus op borstkanker. Gek werd ik er van. Ben naar een borstkliniek gegaan en heb mij daar laten screenen. Geen afwijkingen. Dus moest t loslaten. Ga wel elke 2 jaar voor controle.
Maar angst voor kanker, hartaanval noem maar op. Ik herken t. Natuurlijk wakkeren klachten dit aan. Ook de aandoeningen die helaas wel echt zijn maken t lastig je lichaam weer te vertrouwen. Door stress, angsten en daardoor klachten blijft men in hetzelfde kringetje ronddraaien. Hulp vragen is t beste wat je kunt doen. Om liefde en begrip voor jezelf op te brengen waarom je dit doet. Je verdient echt een beter leven dan in angst te leven. Leren mediteren om een paniekaanval aanval in te dammen is een goed hulpmiddel. Heel veel sterkte allemaal
Heel herkenbaar. Het onzeker blijven en dingen gaan bedenken dat ze iets niet goed gezien hebben. Of net de verkeerde knobbel hebben geprikt!
Hoe gaat het nu met je? En heb je nog tips?
Groetjes J
Ik durf niet naar een dokter (Verhaal 247)
Ben zelf nog niet zo oud (14 jaar) (Verhaal 133)
2Lage bloeddruk is juist goed 👍 Tenzij je gaat flauwvallen. Probeer gezond te leven. Dat wil zeggen elke dag wandelen/sporten het liefst buiten. Probeer ook elke dag mindfullness. Download eens de gratis VGZ mindfullness app. Elke dag even 10 a 15 minuten oefenen.
Eet gezond en probeer te slapen. Neem gerust elke dag wat valeriaan, kost haast niks en is niet verslavend. Stop met googlen op je symptomen. Het is geen quick fix. Maar als je bovenstaande tips gaat volgen, ga je je beter
voelen en zullen je klachten afnemen.
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
maak ik me echt zo druk om niks? (Verhaal 28)
Ik heb al lang last van dagelijkse klachten en dat bijna heel de dag en ben pas 35 jaar. 2 kinderen en een vrouw die na zoveel jaar wel gek van me kan worden. Heel veel onderzoeken gedaan. 3 jaar geleden begonnen met mri en toen echt heel veel onderzoeken gedaan die ik jullie bespaar. Oktober 2019 ben ik nog naar de internist gegaan die heel mijn bloed beeld heeft bekeken heel uitgebreid zelfs. Alles goed ck waarde iets verhoogd 209 maar 200 is normaal voor een man dus moest me daar totaal niet druk om maken. Daarna naar een neuroloog geweest die heeft een standaard neurologische onderzoek gedaan alles goed en voor mijn gerust toestand nog een spier zenuw onderzoek gedaan. Ook dat was goed. Moest me niet druk maken om ms of leukemie of een hersentumor moest vooral mijn hoofd aanpakken. Nou heb ik misschien ook teveel verschillende klachten voor een erge ziekte. Maar het maakt mij best onzeker. En kan met niet voorstellen dat je met chronische angst/stress/hyperventilatie zoveel klachten kan hebben een hele dag. Loop al bij altrecht 2 keer in de week van 6 uur per dag. Dus 12 uur in de week. Alleen nu even niet door het virus. Slik ook anti maar merk daar ook weinig van. Wie kan zich vinden ij mijn verhaal? En maak ik me echt zo druk om niks als je het volgende bijna heel de dag voel?
Licht in mijn hoofd
Hoofdpijn (gelukkig niet elke dag maar vaak)
Vaak last kuiten
Bijna altijd last onderrug
Onverklaarbare blauwe plekken vooral benen.
En soms weer een tijdje last van mijn armen en dan weer heup dat verplaats nog wel eens.
En misschien vergeet ik nu wat. Maar als ik naar mensen bel als bijv het ziekenhuis of iemand die ms heeft zeggen ze allemaal onzin herken niks van je klachten in een ziekte dat snap ik niet. Wie kan mij helpen ben misschien wel te koppig om er van af te komen. Ben er verdrietig van.
8Ik herken het helemaal. Ik heb zoveel verschillende klachten gehad door heel mijn lijf. Ben in mijn hoofd al zo vaak gestorven maar ben er nog steeds. Geloof mij met angst kun je zoveel klachten krijgen niet normaal. En wat kun je moe worden van dat piekeren. En weer geruststelling zoeken op internet wat het alleen maar erger maakt en vaak uitloopt in een paniekaanval. Bij deze wou ik je dus vertellen dat ik mijzelf helemaal herken in je verhaal.
Breath in, breath out... het komt goed!
He jeroen..
Bedankt voor je reactie. Ik word er zo moe van dat die klachten zo lang al aanwezig zijn. Maar wil nu echt een andere gedachten gaan maken. Alleen heb ik vaak hoofdpijn en licht in mijn hoofd die vind ik lastig want dat is best een belemmering op je dag. Ben jij er van af? En hoe heb je dat dan precies gedaan.?
En word zo moe van die spieren. Rug kuit en nek en schouder. Weet dat je met chronische angststoornis en stress veel kan krijgen maar dit is toch maar apart. Gelukkig heb ik in rust vaak in de avond geen klachten ja hoofdpijn als ik dat heb verder geen licht in mijn hoofd of kuiten enz. Met slapen ook niet masr slaap wel matig. Denk nog wel eens aan Fibromyalgie maar ja daar doe je ook niks aan als je dat hebt. En ja met angst en stress krijg je ook dezelfde klachten toch
He sander.
Fijn dat je reageert man. Nee daar heb ik gelukkig geen last van (nog niet dan haha) maar hoe heb jij dat dan uit jenhoofd gekregen met lichamelijke ziektes dan? Want als die klachten blijven is dat toch lastig. Word er zelf gek van. Na 4 uur werken ben ik kapot. Dat had ik eerst met 10 uur werken niet eens.
He sander
Thanks voor je reactie man. Ben vooral bezig met die onrust in mijn hoofd die maken over uren. En je denkt steeds gaat dit ooit weg. Doe echt mijn best om te zeggen het is geen ziekte want ik heb met een internist en 2 keer een neuroloog toch wel heel wat onderzoeken gehad voor dat licht in mijn hoofd en die spieren. Maar ja is nu al bijna een jaar en ben er wel klaar mee.. Wil weer plezier.. Dat angst en hypochondrie zoveel kan doen met je op een dagelijkse dag. Elke dag weer het gevecht.. Gelukkig zijn vaak de avonden oke niet mega veel last.. Stress en angst is maar wat pfff..
Hoi Sander, Jeroen,
Heel herkenbaar. Als je dit forum leest dan ben je niet alleen en maken we allemaal dezelfde fouten.
1. Niet googlen. Soms denk je dat je een stuk geruststelling hebt gevonden, dat de kans klein is om de bepaalde ziekte te krijgen (0,004%). Maar dan denk tja ik zal wel bij die 0,0004% zitten 😩. Of dat je bepaalde symptomen niet hebt maar na het lezen ga je deze voelen.
2. Schrijf je gedachten op. Lees je gedachten en vraag je af deze reeel zijn.
3. Doe mindfullness of meditatie
4. Probeer elke dag buiten een half uurtje te wandelen.
Nogmaals de heilige graal is er niet en ik /we hopen op meer betere dagen.
Groet
Hoi,
Herkenbaar! Hier ook allerlei klachten waarvan het grootste gedeelte door de paniek komt. Ik ben zes jaar verder en gaat echt stukken beter! Totdat ik vandaag werd doorverwezen naar een cardioloog ivm hoge hartslag. Dus ik voel meteen van alles wat een hartinfarct kan zijn. En daar is de twijfel, is het echt zo? Of komt dat door m’n hoofd? Het blijft een struggle. Wandelen of fysiek bewegen helpt, meditatie helpt. En haal wat dingen in huis zoals een bloeddruk meter of saturation meter. Helpt om de gedachten te stoppen, als het in die richting zou zitten voor je. Hang in there! Je komt hier sterker uit!
Al Jou klachten heb ik ook elke dag.
Ik ben een vrouw van 46 jaar getrouwd en 3 kinderen van 18/13/12.
In december 2020 heb ik een zware hartinfarct gehad en 3 hartstilstanden in 1 nacht,
Ik heb kantje boort gelegen. Er zijn 6 stents geplaatst en 1 bloedvat zit voor 100 procent dicht. Daar kunnen ze niks meer aan doen.
Ben nu 2 jaar aan het tobben! Ik blijf maar pijn houden.. en dan bedoel ik de pijn die ( nu achteraf) met een infarct te maken heeft.
Extreem moe
Pijn in mijn armen/benen
nek/hoofd/onderrug
hoofdpijn
En vooral tussen mijn schouderbladen.
Revalidatie doorlopen, Psycholoog/Psychiater/EMDR alles al gehad.
Zit ook al jaren aan de antidep.
In de tussentijd maar doorlopen met deze klachten en laten we het maar niet over de paniekaanvallen hebben. Die zijn het ergst!!! Het zit allemaal tussen de oren volgens de artsen, want ja .. de bloedwaardes zijn goed!!!! ga maar weer een afspraak maken bij de psyg. Totdat ik het zo ontzettend zat was om dat te horen...Ik ben gewoon niet gek!!!!! Ik weet wat ik voel,
Ok!! Er zal ook een hoop stress bij komen kijken en weet dat dat ook lichamelijke klachten met zich mee brengt..., maar ben er van overtuigd dat dat niet de oorzaak is waarom ik me zo slecht voel.
Onlangs opnieuw bloed geprikt en gezocht naar andere , oorzaken. Daar is uitgekomen dat ik de auto-immuunziekte Graves heb. Een schildklier aandoening.
Al mijn klachten horen dit grotendeels bij deze ziekte, ook angst en paniek en pijn op de borst!!! Halleluja ik wordt een keer serieus genomen. En nu nog steeds moet ik zelf alles maar uitdokteren.
Wat ik je wil adviseren is blijf naar je lichaam luisteren en twijfel niet aan jezelf! Je weet zelf het beste wat je voelt.
Dus dat je je druk maak om niks gaat er bij mij niet in!
Angst dat ik dood ga aan een ernstige ziekte (Verhaal 87)
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van bijna 27 en leef al enige tijd met de angst dat ik dood ga aan een erge ziekte. Het begon allemaal toen ik 18 jaar was en een knobbeltje in mijn borst indekte, paar keer bij de dokter geweest en die vertelde dat het niks was. Maar toch bleef ik mij zorgen maken, tot de dokter toch een verwijzing voor een mammografie deed. Uiteindelijk bleek het een ontstoken klier te zijn. Sinds toen was het weer voor een lange tijd weg.
Sinds een half jaar geleden begint het weer heel erg te spelen, mijn vader heeft helaas paar maanden terug te horen gekregen dat hij een agressieve kanker heeft. En sinds dien ben ik bang dat ik zelf ook kanker krijg. Wat heel erg is omdat ik weet hoor zwaar mijn vader het nu heeft!
Maar ik voel dus ook allemaal gekke dingen, van opgezette klieren in mijn nek, spontaan bloedend tandvlees, vermoeide benen, hartkloppingen, bloedneus. En noem zo maar op. En mijn angst word dus alleen maar groter en groter, het word zo erg dat ik thuis regelmatig knallende ruzie heb met mijn vriend. Omdat ik oprecht denk dat ik binnenkort dood ga aan een erge ziekte.
Ook ben ik natuurlijk bekend met hypochondrie en ben ik blij te zien dat ik helaas niet de enige ben. En ik mij dus ook afvraag hoe jullie hiermee omgaan? Ik soms dagen dat ik er niet aan denk tot dagen alleen maar te lopen treuren etc. Het neemt echt veel energie in beslag.
2Hey Sis,
Als ik het zo lees, zit je nu in een moeilijke situatie. De stress die er bij komt van je vader zijn ziekte zorgt er voor dat je lichamelijke sensaties nog meer voelt dan voorheen. Er mee omgaan is een proces. Begeleiding is belangrijk. Ook is het belangrijk dat je vriend je begrijpt maar let op, je mag niet verwachten dat hij het moet oplossen voor jouw. Zoek hulp. Het zal jouw helpen om alles beter te plaatsen en het zal je situatie thuis ook verbeteren. De eerste stap is de moeilijkste maar dan kan het alleen maar beteren. Bij vragen, let me knop.
Dingen mankeren die er niet zijn is nog erger dan Corona op zich (Verhaal 219)
Na 3 jaar , heb ik het ook te pakken ...
Men vrees wordt werkelijkheid , koorts , pijn , moe de eerste 2 dagen waren verschrikkelijk , 3de dag iets beter de 4 de ook ... Een hel voor een persoon met angst .
Je constant inbeelden dat je nog altijd koorts hebt , plots beginnen wenen ,omdat je erge dingen mankeert ,dingen die er niet zijn .
Dat is nog erger dan Corona op zich ...
Dokter Google stuurt me van het ene verhaal naar het andere 😢 redelijk ontwetend lees je die artikels en je voelt hem al komen , dan wordt je nog zitter ...
Ik leef al 3 jaar met een angstoornis , begonnen met stress ,Corona , hyperventilatie,denken dat je steeds doodgaat .
Dit is geen cadeau ... Met medicatie lukt het iets beter , tot je positief bent getest . Dan begint de molen terug opnieuw te draaien , een ramp ... Zijn er nog lotgenoten ?
1Ik herken je klachten. Trillingen, Spierfasciculaties, … gisteren had ik er ruim 30 op 1 dag. Ze duren niet lang maar het is elke keer voldoende om je te storen let wat je bezig bent.
Armen, benen, rug, hals, lippen, kaak, zitvlak,…
Mijn huisarts - waar ik na een week van het ontstaan van mijn klachhten naartoe ging - maakte zich niet druk. Dacht dat het psychologisch was. Psycholoog bezoek gehad. Niet echt veel aan gehad.
Na 3 maanden was voor mij de maat vol. Ik heb dan gelijk een afspraak geboekt met een
Neuroloog.
Ook deze man deed wat testjes (meten van reflexen met zo een hamertje), dan heeft hij de kracht in mijn benen en armen gemeten.
Niets aan de hand. Ik terug weg na 15 minuten. Wat hij me vertelde toen ik buitenging heeft de 2 weken nadien me
Parten blijven spelen. “Spiertrekkingen en fasciculaties spelen geen rol. Zolang je ze maar niet voelt in je olifant”. Ik vervang hier bewust het lichaamsdeel door het woord olifant want daar mag je het niet voelen.
Zijn woorden zijn nog niet koud. De dag erna, drie keer gokken waar ik het voel? Juist … in mijn olifant.
Terug een afspraak. Er gaat nu een EMG genomen worden in een grotere kliniek.
In afwachting van die afspraak … spierpijnen, het gevoel dat mijn spieren stijf zijn.
Na de test EMG ga ik te horen krijgen dat het niet ALS is (hoewel dit wel mijn angst is dat ik dat wel ga te horen krijgen), maar dat het psychologisch is.
Ik ben nu bij een andere psycholoog in behandeling. Deze laat me adhv technieken (rechtbanktechniek bv) inzien dat het geen ALS kan zijn. Maar toch merk dat ik desondanks dat toch het onderzoek ga laten doen.
Als ik je symptomen vergelijk met die van mij, kan het niet anders dan dat je last hebt van stress. Probeer dat aan te pakken en de spiertrillingen te negeren. Ga door met je leven. Ik deed het niet. Het gevolg…. Het verergert alleen maar. Tot je half gek bent.
Ik wens je veel succes !
Niks maakte mij meer blij (Verhaal 239)
1Maar je gedachte blijft het zelfde het zou toch niet. Daarom is deze forum wel echt een aanwinst om rust te vinden zoveel verhalen waar ik me zelf terug zie.
Bijwerkingen vaccinatie (Verhaal 171)
1Ik heb enge verhalen gelezen (Verhaal 244)
Ik ben opgegroeid met zieke ouders (Verhaal 243)
Het moeilijkste is dat sommige mensen je niet begrijpen wat ik zelf ook wel weer begrijp haha.
Google is m’n grootste vijand (Verhaal 236)
Ik heb last van hypochondrie sinds ik een jaar of 14 ben. Ik weet niet meer goed hoe het begonnen is, wel dat mijn moeder het ook heeft en ik het waarschijnlijk een beetje van haar heb. Bij mij komt het echt in fases, soms heb ik een aantal maanden ‘nergens last van’ en gaat het goed. Dan ineens breekt een periode aan waarin ik ineens allerlei klachten krijg, die al-tijd duiden op ernstige dingen. Ik heb mezelf al zoveel verschillende soorten kankers aangepraat, leukemie, hodgkin, baarmoederhalskanker, botkanker, huidkanker, longkanker. Daarnaast heb ik al gedacht dat ik ALS had, MS, longembolie, een hersentumor en ga zo maar door. Het erge is dat ik Spoedeisende Hulp verpleegkundige ben en dus elke dag met mensen te maken krijg die zich zorgen maken en die ik kan gerust kan stellen, maar mezelf kan ik nooit gerust stellen. En bij iedere patiënt die bijv te horen krijgt dat ie een hersentumor heeft of acute leukemie, betrek ik dat volledig op mezelf en heb ik zelf ook alle symptomen. De hypochondrie uit zich nu ook in het proberen om zwanger te raken. Nu zijn we drie maanden bezig en in mijn gedachten is er natuurlijk vanalles mis met onze vruchtbaarheid (ook al weet ik dat het een jaar kan duren voor het lukt) Ik weet zo goed dat het allemaal niet logisch en reeel is, maar het is zo’n diepgewortelde, soms alles overheersende angst. Ik hoop dat er een tijd gaat komen dat ik dit grotendeels onder controle heb en dat ik Google naast me neer kan leggen, want Google is m’n grootste vijand.
1Ik heb wel eens gehoord dat hypochondrie vaker voor komt onder medicijn studenten. Je leest en leert dan zoveel wat je ook op jezelf kunt betrekken.
Ik adviseer je geen ander beroep. Maar probeer wel een modus te vinden. Probeer mindfullness, elke dag even 15 min, zijn diversen apps. Gun jezelf even de tijd, het werkt niet binnen een paar dagen. Stoppen met googlen, bij onrust lees de verhalen op de site. Probeer regelmatig buiten te sporten/bewegen. Heel veel sterkte.
Groetjes
Ik heb veel miskramen gehad en vond de zwangerschap behoorlijk spannend (Verhaal 241)
Sinds kort kan ik mijn eigen ziektevrees met pieken en dalen beter accepteren, maar sinds ongeveer een maand is de angst volledig overgeslagen naar mijn kindje. Ik ben continue bang dat er iets niet goed gaat met de ontwikkeling, bang een epileptische aanval te zien en ik Google de hele dag op symptomen van ontwikkelingsstoornissen die ik vervolgens bij mijn kindje zie. Of ik zie gek gedrag bij mijn kind (ze lijkt haar linkerhand minder te gebruiken) en als ik dat Google kom ik bij de ergste dingen uit. Ik weet wel dat ik een angststoornis heb, maar het idee dat ze misschien iets heeft laat me niet los. Dan moeten we er immers snel bij zijn om haar de beste kansen te geven, zo staat het overal beschreven. Ik ben met haar langs de huisarts geweest en heb het consultatiebureau diverse malen gebeld. Ze zien geen reden tot ongerustheid. Dit stelt me alleen nog niet gerust want er is altijd weer een nieuw symptoom dat ik nog niet genoemd heb tijdens de vorige afspraak waardoor de hele situatie weleens anders zou kunnen zijn dan de arts op dat moment dacht. Ook lees ik overal verhalen van moeder die voelden dat er iets mis was en die niet serieus werden genomen. Wie zegt dat dit niet mijn moedergevoel is.
Ik kan op internet weinig vinden over hypochonderen over kinderen. Zijn er meer mensen die gehypochonderd hebben over hun kind? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Ga weer een mri doen voor de angst van ms en brughoektumor (Verhaal 235)
2Ik lees een hoop verhalen welke mij erg bekend voorkomen.
Ik heb al sinds jaar en dag last van hypochondrie. Ik heb dit de afgelopen jaren onder controle weten te houden, mede dankzij het volgen van een mindfullcursus en een ACT training. Eventueel kan dit andere ook helpen!!
Echter ben ik weer terug bij het begin en heb ik momenteel erg moeite om alles onder controle weten te houden.
Ik ben bewust van het feit dat ik hypochonder ben, maar ik weet niet hoe ik met sommige situaties om moet gaan.
Als ik wat voel leg ik de focus daarop en kan ik het niet loslaten.
Gevolg: pijn/last, extra spanning op de plekken waar ik de focus op leg, waardoor twijfels weer toeslaan en ik weer de neiging krijg om te google voor geruststelling, of de dokter maar weer bellen.
Hoe kan je hier mee omgaan, hoe laat je los?
Groetjes Wesley
Ik heb MS en herken je klachten niet. Misschien is dit een kleine geruststelling voor je.
Mijn vriend heeft ook mirtazapine geslikt en die herkent je 'licht in het hoofd' klacht wel degelijk. Ademhaling was bij hem de key. Ik zou je willen aanraden om je te verdiepen in ademhalingstechnieken. Weet niet precies hoe het zit maar met een verkeerde ademhaling zet je co2 niet goed om in je longen en kun je licht worden in het hoofd.
Ik hoop dat je hier misschien iets aan hebt!
Bang voor kanker en uitzaaiingen (Verhaal 224)
In 2018 ontwikkelde ik een kuchje, dit gebeurde nadat het uit ging met mijn toenmalige vriendin. Ik had een moeilijke relatie voor 4 jaar en dat kuchje kwam daarna. Na een bezoek aan de huisarts kreeg ik wat codeïne mee en moest ik aankijken. Ik rookte toen ook dus dat kon ook een oorzaak zijn. Dat kuchje bleef aanhouden, maar het werd niet erger en mijn longen klonken goed en bovendien was mijn bloed ook in orde. Rond februari 2019 ontwikkelde ik ook darmproblemen, ik zat toen in een hele heftige fase omdat ik een paniekstoornis had ontwikkeld door allemaal pyschische dingen. Ik kreeg soms potloodontlasting, vaak diarree, veel onverteerd voedsel in ontlasting,buikpijn in de onderbuik etc. Weer naar de huisarts geweest en een bloedonderzoek gedaan, alles was in orde en er werd me verteld dat het PDS zou zijn, dat past bij de klachten en mijn leeftijd.
Jarenlang heb ik de klachten gehouden, maar ze zijn niet erger geworden. In de tussentijd nog wel af en toe bij de huisarts geweest voor andere dingen en benoemd dat ik de klachten nog had, maar omdat ze niet erger worden was er geen reden tot paniek. Ik heb nu de laatste weken erg op mijn ontlasting gelet en ik zie vaak rood, ik pak dat dan met een wc papiertje en eigenlijk zijn het altijd vliesjes (van tomaat of iets dergelijks) echter leek het 1 keer wel bloed te zijn omdat je het een klein beetje kon uitsmeren en mijn angst kwam hierdoor weer enorm omhoog. Mijn ontlasting is vrijwel altijd zacht en breiig, bevat onverteerde etensresten (maïs, tomaat, spinazie) en ik laat ook echt veel winden. Mijn buik maakt vaak geluid. Buikpijn heb ik af en toe in de onderbuik, maar dat houdt altijd meteen op na een bezoek aan het toilet. Twee weken geleden weer een bloedonderzoek gehad en daar was alles weer keurig (ook HB). Ik had alleen een licht verhoogde ALAT waarde in de lever (95 ipv max 45), maar ik ga over 4 weken weer prikken om dat te bekijken. ASAT en GGT waarden van de lever waren wel gewoon in orde.
Het verhaal is nog niet klaar helaas. Een week of 7 geleden merkte ik een onbeweegbaar knobbeltje in mijn hals, deze heb ik laten onderzoeken met een echo. Radioloog kon niks zien, het was niet eens een lymfeklier. Het vermoeden was dat het bot was. Echter, vanaf het moment dat ik die knobbel voelde paniekte ik elke dag 24/7 over het feit dat ik dood zou gaan. Mijn lichaam heeft een enorme hoeveelheid stress gehad in de laatste paar weken en het gaat echt niet goed met mij. Een week na de bobbel kreeg ik last van een drukkend gevoel in mijn hoofd:
Sinds een week of 6 heb ik last van een drukkend gevoel rond mijn rechterslaap. Het drukkende gevoel zit ook voornamelijk in mijn rechterkaak en jukbeen. Ook voel ik de druk achter mijn rechter oog en soms bovenop mijn hoofd. Ik heb een angststoornis en vrees het ergste. Ik ben naar de huisarts gegaan omdat ik ook het gevoel heb dat ik in mijn linker arm en linker been minder kracht heb (kan wel alles doen maar het voelt alsof links iets minder kracht heeft). In de afgelopen 6 weken is dat hetzelfde gebleven. Huisarts vindt een MRI aan het hoofd niet nodig omdat ik door de neurologische tests heen kom die zij uitvoert. Ze zegt overtuigd te zijn dat het door mijn spanningen komt. Ik zit nu bij een therapeut hiervoor en dat gaat wel maar deze druk laat me niet met rust.
Het is constant aanwezig, soms meer soms minder. Soms is het echt even erg en soms zakt het af. Het is niet erger in de ochtend maar wordt vaak juist erger rond de middag en in de avond weer beter. Als ik ga hardlopen wordt het soms ook erger. Huisarts is dus niet ongerust en therapeut geeft aan de kracht van je geest niet te onderschatten. Huisarts zegt dat je bij echte krachtsverlies iets gewoon niet kúnt doen (zoals iets zwaars oppakken) terwijl bij angst gerelateerde klachten je het gevoel hebt dat iets zwaarder voelt of zwakker, maar dat je wel gewoon de dingen kunt doen. Ik kan alles wel doen maar voelt het aan mijn linker kant zwaarder.Wat denken jullie hiervan? Kan angst en stress zorgen voor dit zwakkere gevoel links en 6 weken drukkend gevoel rond mijn rechterhoofd elke dag en dat zwakkere gevoel?? Ben bang voor een hersentumor of uitzaaiingen vanuit een andere plek.
Ter aanvulling: ik merk dat mijn kaak vaak klikt als ik hem open rechts. Mijn vriendin heeft in de afgelopen 1,5 jaar vaker gehoord dat ik tandenknars in mijn slaap en overdag klem ik ook vaak mijn tanden. Misschien kan TMD iets te maken hebben hiermee maar dat verklaart dat zwakkere gevoel links niet.
Mijn angst is nu als volgt: dat dat hoestje al die tijd longkanker was of een uitzaaiing van darmkanker. Die darmklachten zijn geen PDS maar darmkanker en die druk in mijn hoofd is een uitzaaiing van het een of het andere. Ik vraag niet om een diagnose, maar om een mening. Zou het kunnen dat ik al die jaren op mijn leeftijd dit allemaal heb? Dat ik al jaren met darmkanker loop die niet erger wordt (nooit bloedarmoede te zien in bloed, nooit gewichtsverlies gehad, nooit overgegeven in de laatste 3 jaar)? Dat alle andere klachten allemaal uitzaaiingen zijn die ook niet erger worden (ik zou met mijn leek-brein denken dat uitzaaiingen in de longen in 3 jaar tijd erger worden en niet hetzelfde blijven. Na het stoppen met roken is het hoesten ook minder geworden 2 jaar geleden. Als ik erop let kan ik de hoest zelfs onderdrukken en heb ik er bijna geen last van). Ik heb echt even jullie mening nodig hierover, want mijn leven is momenteel echt heel moeilijk. Mijn huisarts is begripvol, maar probeert me wel bij de feiten te houden.
2Ik begrijp je, ik maak een beetje hetzelfde door..
Alleen heb ik andere klachten en pijnen,
Ik heb dusdanig veel zenuwpijn (volgens de artsen beschadigde oogzenuwen) in mijn ogen dat ik ook helemaal in paniek ben.
Heb ooit m’n gezicht verbrand , enorm diep maar nooit m’n ogen. Dus ik weet niet waarop dit gestaafd wordt dat ze beschadigd zijn. Maar maak me wel elke dag zorgen en heb heel veel pijn..
Jouw verhaal .. ik snap je gegronde angst voor hetgeen je meemaakt. Het is niet gemakkelijk!
Het gevoel van kastje - muur.
Al denk ik wel dat angst hier veel aandeel heeft. Je maakt ook geen makkelijke periodes door hè.
Ik hoop dat alles gewoon oké is en dat de kwalen niet levensbedreigend zijn.
Ik ben er bijna zeker van dat angst je veel pijn doet en ziek maakt..
Hopelijk gaat het een beetje intussen.
Laat van je horen!
Om jouw vraag kort en bondig te beantwoorden: nee, dat kan niet. Jij hebt geen (uitgezaaide) kanker. Jouw ziekte bestaat eruit dat je bang bent om ziek te zijn. Dat is de enige ziekte die je hebt.
Blijf dit tegen jezelf herhalen en zoek psychologische hulp want dit is niet te doen. Het is de angst die spreekt en die je gek maakt. Geloof mij, ik heb zelf ook de meest bizarre symptomen bij elkaar opgeteld om tot uitzaaiing van een of andere kankersoort te komen en pas wanneer de angst is gaan liggen, zie ik in hoe volstrekt onlogisch mijn gedachtegang was. Ik vermoed dat jouw angst al jaren zo hoog is dat je je momenten van relativering nog niet hebt gehad. Grappig genoeg kan ik bij een ander - zoals jouw verhaal - wel inzien dat het kant noch wal raakt.
Ik adviseer je zo snel mogelijk hulp te zoeken. Ik heb dat pas op mijn 30e gedaan en heb spijt dat ik dat niet eerder heb gedaan.
Succes!
Ben nu op vakantie in Spanje en kan niet genieten (Verhaal 234)
2Veel herkenbaar (Verhaal 233)
Later was ik helemaal in paniek van een, volgens Google, tumor. Dit bleek een liesbreuk te zijn. Ben prima behandelt alleen kreeg wat weinig informatie achteraf. Had wat complicaties, en ben daardoor steeds alerter geworden op mij lichaam. Met name bultjes of vlekjes. Ook bultjes die ik in die tijd 18 jaar geleden!) heb ontdekt drijven me af en toe nog tot waanzin. Ik blijf het dan checken, controleren, vergelijken met andere objecten om de grootte in te schatten etc. Dit slokt al mijn aandacht op.
Op een gegeven moment lukte het me om dit meer los te laten. Ik ben gestopt met Googlen en had uit zelfbescherming een aantal sites geblokkeerd. Toch komt het nog vaak terug in verschillende vormen. Zo heb ik regelmatig intrusies die bijvoorbeeld kunnen gaan over 'check bultje x even'. Soms lukt het me niet dat te negeren en zit ik minimaal een aantal uur te googlen over een moedervlek of bultje bij mijn scheen.
Ik ga binnenkort toch maar eens proberen om het via gesprekken met een psycholoog aan te pakken. Ik kan er gelukkig thuis goed over praten, wat altijd helpt, maar wil graag dat het effectiever wegblijft. Ik ben benieuwd hoe dit gaat. Heb ook het gevoel dat het misschien gerelateerd is aan sterke behoefte aan controle.
Bang om niet meer te kunnen functioneren als ik ziek word (Verhaal 231)
Mijn angst komt vooral van het feit dat ik heel bang ben om niet meer te kunnen functioneren als ik ziek word, en daardoor bang ben om ziek te worden.
Als ik niet kan functioneren, ben ik kwetsbaar, en als ik kwetsbaar ben, word er gebruik van mij gemaakt of word ik afgewezen. In mijn hoofd dan.....Ik heb heel mijn leven voor iedereen gezorgd. Ik nam meer op mijn bord dan dat ik aan kon, en mensen verwachte dat ook van mij...bewust of onbewust. Dat laat ik even in het midden.
Ik heb complexe PTSS, en mankeer ook zelf een hoop dingen. Paar keer in het ziekenhuis gelegen met acute dingen...dierbaren verloren aan kanker. Ik heb zelf 2x huidkanker gehad, waarvan 1 keer uitgezaaid.
Dus...het komt ook ergens vandaan die angst.
Angst voor de dood heb ik niet. De dood voelt voor mij meer als een bevrijding.
Wat zou het heerlijk zijn om zonder constante angst te leven!
Natuurlijk wil ik niet dood! Ik wil dat het stopt!
Ik voel mij ook voortdurend wazig in mijn hoofd....alsof ik er niet echt ben ofzo. Ik leef niet..ik besta.
Het enige wat een klein beetje verlichting geeft is Bach rescue spray en af en toe valeriaan hooggedoseerd.
Ik wens iedereen met dezelfde angst heel veel liefde en gezondheid toe. Ik denk aan jullie.
Liefs Marcella
Zo verschrikkelijk vermoeiend (Verhaal 226)
Ik heb al last van hypochondrie sinds mijn 15e. Ik ging toendertijd door een stressvolle periode en toen heb ik ook mijn aller eerste paniek aanval gehad. Ik weet nog precies hoe het voelde en dat ik er echt van overtuigd was dat ik dood ging aan een hartaanval. Dit heb ik nog heel vaak gehad en zat ook bijna elke week wel bij de huisarts omdat ik er van overtuigd was dat er iets mis was met mijn hart of longen. Bij hoofdpijn dacht ik dat ik een hersenbloeding had. Dit is nog lang zo doorgegaan en rond mijn 18e/19e had ik er veel minder last van. Ook geen paniek aanvallen meer, alleen heel af en toe last van hartkloppingen of hoofdpijn. Nu ben ik ondertussen 23 en moeder van een zoontje van bijna 1,5. Sinds hij geboren is speelt mijn hypochondrie weer heel erg op. Ik ben zo bang dat ik ziek word en doodga en mijn kind op groeit zonder moeder. Ik heb mezelf zowat elke vorm van kanker al aangepraat. Een longembolie of een trombosebeen. Google bevestigd ook al mijn klachten. Nu heb ik de laatste tijd veel last van een jeukende tepel aan de rechterkant. Dit heb ik natuurlijk op Google opgezocht en ik kwam uit op borstkanker. Ik maak mezelf er helemaal gek mee en ben er van overtuigd dat ik dit heb. Ik zie zowat mn hele begrafenis al voor me. Ik ben hiervoor bij de dokter geweest en die zei dat het helemaal niks ernstigs was, waarschijnlijk gewoon een infectie. Heb er zalf voor meegekregen en die moest ik 2 keer per dag voor 2 weken lang opsmeren. Dit heb ik gedaan en dit heeft een tijdje geholpen, maar nu is de jeuk weer terug. Weer heel Google doorgespit en toen las ik ergens dat deze vorm van borstkanker vaak te laat wordt vastgesteld omdat het erg lijkt op eczeem. Dus je raadt het al, ik weet zeker dat dit bij mij ook zo is, dat de dokter iets over het hoofd heeft gezien en dat ik toch echt borstkanker heb. Iedere dag controleer ik mijn borsten op rare bultjes of plekjes. Ik word er zo gek van, ik ben er elke dag de hele dag mee bezig. Ik durf niet naar de dokter omdat ik bang ben dat ik doorgestuurd ga worden en dat mijn angst bevestigd wordt en dat ik misschien nog maar een paar maanden te leven heb. Zo verschrikkelijk vermoeiend. Zijn er mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie hiermee om?
Groetjes,
1Sterkte!
Echt een aanrader! (Verhaal 230)
Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen. Nouja heerlijk, ik weet wat voor pijn en ellende het is en hoe vreselijk het kan zijn, maar ik vind het heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik herken me in jullie verhalen.
Ik ben hypochonder sinds mijn jeugd, rond mijn 11e begon het met de overtuiging dat ik borstkanker had en dat ik niet oud zou worden. Inmiddels ben ik 28 en heb ik meer dan 1000 ziektes moeten hebben, maar intussen volgens mij nog steeds gezond.
Als ik jullie verhalen lees moet ik soms lachen omdat het zo herkenbaar is. Dit is de eerste keer dat ik dit forum zie en wat heerlijk dat het bestaat, omdat ik me vaak zo vreselijk eenzaam heb gevoeld in de angsten. Wat fijn ook om te weten dat jullie het ook allemaal nog overleven ondanks al die angsten voor die ziektes. Misschien is het dan toch minder erg en gaan we nog niet dood? ;-) maar I know the struggle.
Wat ik nog even wil zeggen; ik heb voor een andere reden met een psycholoog gepraat en ik denk dat dit voor velen van ons heel erg fijn kan zijn, echt een aanrader!
Veel succes allen en veel liefde van mij.
Ik had een pilletje genomen (Verhaal 220)
Ik ben de laatste maanden zo ongelukkig door mijn angst voor psychoses, schitzofrinie, en andere mentale ziektes. Ik ben al jaren hypochonder maar enkele maandn geleden heb ik een pilletje genomen en ik was zo bang erna dat ik een psychose zou krijgen omdat ik een pilletje heb genomen tijdens het feesten (ookal kreeg ik geen psychose toch blijft die angst er nu ondertussen een half jaar later ben ik nog steeds zo bang van die mentale ziektes het is precies of ik elke dag psychotisch kan worden. Ik begin dan alles wat ik hoor en zie te dubbel checken en denk ik huh is dit echt of ben ik gek aan het worden ik word er echt gek en ongelukkig van :( heeft iemand dit al meegemaakt want ik lees vooral over fysieke ziektes. Groetjes
1Ik herken je verhaal! Ben zelf ook een periode erg bang geweest voor psychische problemen en heb hier ook paniekaanvallen om gehad.
Wat mij erg hielp was erover praten met een psycholoog. Zij liet me inzien dat ik dat soort ziektes niet heb en nu, anderhalf jaar later kan ik er meer objectief naar kijken zonder er bang van te worden en zie ik inderdaad dat ik dat niet heb en ook nooit heb gehad. Het werkt heel goed om jezelf te leren kennen, kijk naar jouw kwaliteiten, wie jij bent, wie je was als kind en probeer een realistisch, positief beeld van jezelf te schetsen, focus je daarop en de angsten zullen waarschijnlijk minder worden. Heel veel succes en ik sta open om erover te praten! Groetjes
Het gaat met ups en downs (Verhaal 229)
Ik deel ook even mijn verhaal om mijn hart te luchten.
Ik ben momenteel 33 jaar oud en ik kamp vanaf mijn puberteit al met hypochondrie en een angststoornis.
Het gaat met ups en downs.. slik al een aantal jaren antidepressiva. Maar heb het idee dat ze de paniek (scherpe randjes) ervanaf haalt maar niet het piekeren en de hypochondrie.
Ik ken dagen dat ik de hele dag alleen maar aan het piekeren ben.. ik word er moe van..
Ik heb ook al verschillende therapieën gehad die ik telkens probeer toe te passen.. maar mijn hoofd staat gewoon niet stil..
Wat voor mij helpt:
- Niet googlen!!!
- meditatie filmpjes of ontspannings muziek.
Zijn er mensen die misschien naast dit forum nog behoefte aan contact hebben?
Mij lijkt het fijn om er eens met iemand over te praten die er hetzelfde als mij in staat.
Groetjes m
Herkent iemand mijn klachten (Verhaal 227)
1Probeer je vast te houden aan dat ze niks kunnen vinden en dat je dus gezond bent.. sterkte en succes
Parkinson? (Verhaal 52)
Ik heb inwendige trillingen en ben bang dat ik voortekenen van Parkinson heb. Zie mijn verhaal 51
2Dit vraag ik mij ook sterk af. Ik heb hier enige tijd ook iets gepost en ook totaal geen reactie gehad. Spijtig want dit is nu toch eenmaal de reden waarom iemand iets op deze fora plaatst. Om toch met lotgenoten in contact te komen om die herkenbaarheid te krijgen.
Ik hoop dat je intussen misschien al ergens anders of bij de dokters een antwoord hebben kunnen krijgen.
Dan denk ik word ik ook zo? (Verhaal 228)
Ben altijd bang voor kanker (Verhaal 210)
1Kleine geruststelling misschien is dat ook zowel een bultje op mijn scheenbeen heb als bij mijn knie. Bij een goede vriend gecheckt, die heeft er meer dan 10. Ook mee bij een dokter geweest, geeft aan dat het niets is. Het is belangrijk om dit te accepteren. Dit een beetje hoogover in de gaten te houden, maar als het ineens enorm gaat groeien merk je dat echt wel en is het een bezoekje waard. Je hoeft dit niet elke dag of elke week obsesief te controleren.
Ik heb zelf de hypochondrie ook al jaren, in fases erger dan de andere keer. Ik ga nu proberen om de dagboek tip te hanteren. Misschien ook wat voor jou: "1. Houd een dagboek bij
Noteer per dag je angstige momenten. Schrijf op waarom je bepaalde lichamelijke verschijnselen niet vertrouwt. Wat gebeurt er als de angst bij je opkomt? Wat voor klachten krijg jedan? Welke gedachten komen in je op? En wat doet je dan?
Geef je toe aan je angsten door direct aan een ernstige ziekte te denken? Vlucht je voor de angst door in bed te gaan liggen of veel te eten? Of probeer je de angst te verdoven door gebruik van alcohol, drugs of kalmerende middelen?"
Heel veel succes. Jij kunt dit!
“zie je wel, toén had ik ook gelijk” (Verhaal 118)
Uiteindelijk toch een biopt gedaan en wat bleek... ik had gelijk. Kanker. Daarna kreeg hij het nog 2 keer. Deze keren werd het wel serieus genomen en dankzij mij leeft hij dus nog....
Dit gevoel van: “zie je wel, toén had ik ook gelijk”, heeft zich doorgezet in mijn hele zijn.
Elk pijntje, bultje , vlekje, noem maar op is.. je raad het al.. kanker.
Inmiddels verschillende (bloed) onderzoeken/echo’s gehad en niks aan het handje.
Geruststelling! ..... Even..... totdat, er weer wat anders komt.
3 jaar loop ik nu met deze ellende en ben uiteraard in therapie, meerdere soorten AD gehad en niks helpt. Nu oxazepam als ondersteuning bij paniek aanvallen. Maar inmiddels zit ik thuis en ben compleet gesloopt. Moe , depressief, bang.
De emmer is overgelopen omdat ik een klein bultje voelde op mijn heup bot. Dokter al gebeld(uiteraard) en die is helemaal niet bang dat het wat ernstigs is.
Ik Google me suf, en zit er elke keer aan te voelen.
Heel slecht. Wantja, exposure.... niet voelen!
Nu heel de tijd gedachte formulieren invullen en hopen dat ik rustig word.
Wat is dit een ellendige angststoornis!
X
1
Je leeft gewoon niet (Verhaal 221)
Ooit word het beter (Verhaal 218)
Ooit wordt het beter, en als het niet beter wordt, laat het dan meer accepteerbaar zijn, en geniet des te meer van de goede momenten!
soms paniek en soms heel nuchter (Verhaal 32)
Hallo,
Dit is zo herkenbaar! Ik word er gek van. Het is vooral gek om te lezen dat iemand precies dezelfde dingen denkt en dan kan ik het ook even naast me neerleggen, omdat ik dan kan denken ik maak mezelf alleen maar gek. Maar ik weet zeker dat als ik zo me telefoon neerleg en iets voel in me lichaam dat ik gelijk denk dat ik doodga. Het gekke is dat ik soms helemaal in paniek kan raken dat ik denk dat ik doodziek ben en kanker heb en doodga & het andere moment kan ik heel nuchter denken, oke als ik ziek ben ga ik zorgen dat ik beter word het is niet anders.
Ik heb al een heel traject gevolgd bij de psycholoog. Dit heeft mij echt geholpen & ik merk dat de paniek niet meer zo toeslaat als eerst. Maar door de Corona situatie, komt alles een beetje weer naar boven en ben ik bang dat ik straks weer begin waar ik vandaan kom.
Deze ziekteangst is verschrikkelijk en beheerst je leven. Dit wens ik niemand toe. Ik zou graag willen dat ik weer zo onbevangen was als eerst.
2Ik krijg maar niet uit mijn hoofd of ik misschien tóch zwanger zou kunnen zijn (Verhaal 182)
1Wat steekjes in je buik is trouwens niet echt een symptoom van zwanger zijn. Dat kan wel in het begin duiden op de innesteling maar als het goed is houdt dat op enig moment wel op en ik begrijp dat het bij jou al maanden geleden is. Daarnaast zouden je borsten inmiddels zo’n 2 cupmaten zijn toegenomen (en zo blijven ;-)) en begint je buik in omvang te groeien. Ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje en echt waar, wat jij omschrijft lijkt in niks op alle symptomen die ik had (en alle moeders in mijn omgeving). Het komt wel goed!
De ene week gaat het beter dan de andere (Verhaal 216)
Bij mij is dit al jaren geleden begonnen.
Steeds google gebruiken bij elke klacht die er speelde.
Sinds vorig jaar ben ik mij bewust geworden dat dit echt te maken heeft met een angststoornis. Ondanks ik dit weet zit ook vaak te googlen of bij de huisarts voor mijn ''vage klachten''. Ik vind het super lastig mee om te gaan omdat je nu te horen krijgt ''Je hebt ook van alles he''. Ik probeer te leven met deze angststoornis door zo min mogelijk te googlen wanneer ik een klacht heb. Het werkt soms maar soms ook niet. En wanneer het niet werkt zit ik bijna tegen een angstaanval aan omdat ik mezelf dan helemaal gek maak. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken en er over te praten en ook gewoon eerlijk dat ik bewust ben dat er iets niet klopt maar dit wordt veroorzaakt door de angst. Bewustwording hiermee is erg belangrijk want je moet er mee leren leven hoe vervelend het ook is. En de ene week gaat het beter dan de andere. Maar jezelf gek maken komen er alleen meer klachten bij op ten duur.
Ik ben bang om dood te gaan (Verhaal 167)
Na het overlijden van mijn moeder is mijn angst voor de dood aleen maar erger geworden. Ik heb een angst en paniek stoornis en daarbij hypochondrie en straat vrees dat betekent dat alles wat ik buiten huis moet doen angst op roept ik leef eigenlijk in mijn hoofd. Ik verzin de meest rare ziektes van ALS tot kanker van hersentumor tot hersen bloeding van hartaanval ik heb elke dag wel weer een andere diagnose voor mij zelf. Ben ook vaak bij mijn arts geweest en zei ook er is niks mis met je het zit in je hoofd keer op keer op keer dacht ik hij heeft het mis.
Ik ervaar klachten als.
-hartkloppingen
-hart overslagen
-pijn steken op de borst
-hele erge duizeligheid
-onstabiel gevoel,flauwvallen
-desoriëntatie, on echt gevoel
-gevoelloosheid om mijn hele lichaam
-buikpijn
-misselijkheid
-snelle hartslag
De angst neemt ook mijn leven over ik probeer mijn alle daagse dingen vol te houden maar vaak is dat lastig. Vooral angst voor de desoriëntatie het rare gevoel in je lijf de duizeligheid dat vind ik Zo eng
1Bij de minste stress schiet ik terug in mijn ziekte angst (Verhaal 212)
Ik ben 28 en heb al zeker 10 jaar last van ziekteangst. Periodes van hevige angst waarin in nauwelijks kan functioneren wisselen zich af met periodes waarin ik compleet vergeet dat ik ooit bang was. Ik merk dat ik bij de minste stress meteen weer terugschiet in mijn ziekteangst. Dan ben ik een beetje te veel aan het werk, eet ik slecht of slaap ik te weinig en hoppa, ik lig weer nachtenlang te googelen. Vooral de paniekaanvallen vind ik verschrikkelijk.
Op dit moment ben ik heel erg bang om blind te worden. Ik had last van trillend zicht (te weinig geslapen denk ik) en ben teveel op mijn ogen gaan letten. Ik word gestoord van alle floaters (zwarte en doorzichtige vlekjes) in mijn ogen en Google elke dag, op zoek naar geruststelling. Ik ben bang dat ik mijn zicht ga verliezen, maar durf niet naar de huisarts. Ze ziet me aankomen, ik schaam me dood…
1Geef de positieve dingen de aandacht (Verhaal 165)
Enkele jaren geleden was ik erg overspannen (verandering: alleen gaan wonen, drukke job, overlijden oma), kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Ik kreeg toen psychologische hulp. De psychologe legde heel goed uit wat er aan de hand was, wat je lichaam tot stand kon brengen, waar het zich afspeelde, wat het ergste kon zijn dat er kon gebeuren bij hyperventilatie (flauwvallen, waardoor je lichaam jezelf terug weer reset, het overneemt van jouw denken. Knap toch?). Toen namen de klachten af, ik was gerustgesteld.
Na mijn twee bevallingen had ik er terug meer last van (die verhalen van klasgenootjes van toen doken weer op). Gelukkig kon ik mezelf door wat ik toendertijd bij psycholoog geleerd had, snel geruststellen. Bij elke verandering (bevalling, ouder geworden) heb ik wat aanpassingstijd nodig. Als je empatischer, gevoeliger bent heb je tijd nodig om even stil te staan, of dat nu leuke of minder leuke dingen zijn. In de hectiek waar we in onze huidige maatschappij in leven, is dat niet eenvoudig. Gelukkig had ik heel wat ouderschapsverlof en kon ik me zachtjes aanpassen. Uiteraard doken de angsten op, want nu had ik ook mijn verantwoordelijkheden tegenover mijn kinderen, maar ik kon ze rationeel benaderen: de angsten kwamen door de hormoonschommelingen, te weinig slaap, de veranderingen in mijn leven. ..Ieder keer dat de angst opdook nam ik tijd om er even bij stil te staan, het te accepteren en de bovenstaande zaken in een rationeel gesprek met mezelf te weerleggen. Mijn lichaam voelde meer, als ik er mee te bewust van werd. De linken uit het verleden (klasgenootjes) zaten in mijn onderbewustzijn en wilden de overhand nemen, maar gelukkig was mijn rationeel denken sterker. Hierdoor ging ik niet op zoek op het internet en verdwenen de doemscenario's en lichamelijke klachten na weken van zelf. Mijn lichaam en hormonale balans konden na de zwangerschap herstellen.
7 maanden geleden ben ik aan een appendix met spoed geopereerd. De voorbije 2 jaren waren al heftig. Ik zat tegen een knoert van burnout aan (te empatisch hé). Op het werk voelde ik me te verantwoordelijk, dochter 2 sliep na 18 maand nog geen één nacht door (slaaptekort!). De Corona deed me veel piekeren, je hoorde overal slecht nieuws, er werd angst aan gepraat. Ik zat toen niet goed in mijn vel, helemaal op en dan ben je er nog meer vatbaar voor. Ik was mezelf 4 jaar lang op de eerste plaats vergeten zetten. Mijn kinderen en job gingen steeds voor, geen tijd voor ontspanning.(beste lotgenoten: ga eens na bij jezelf: hebben jullie de voorbije tijd, goed voor jezelf gezorgd?). Gevolg: de appendix was de druppel, ik belandde met spoed in ziekenhuis. Ik ben niet zot van narcose en hier kon ik me totaal niet op voorbereiden. Ik ben ontwaakt met een enorme paniekaanval. Ik heb 1 week niets geslapen ( niet ideaal naar narcose) en de hypochonder in mij was weer geboren. In heb diep gezeten. Ik had 2 maanden dagelijks zware paniekaanvallen, kon niet functioneren. Ondertussen kreeg ik ook vreselijke verhalen te horen van mensen die kanker kregen in mijn omgeving, maar ook ver daarbuiten. Ik pikte ze allemaal op en betrok ze op mezelf. Mijn lichaam was aan het herstellen, tuurlijk voelde ik van alles, maar het werd uit vergroot, ik zat er met mijn neus bovenop. Ik liet mezelf geen afleiding toe. Ik was elk bewust moment bezig met mezelf te scannen. Zo kan lichaam en geest niet ontspannen. Zo span je heel je lichaam aan, zet je stresshormoon in gang en zit je in negatieve spiraal (fysiek en psychisch). Je wordt dus ook zieker (immuniteit verzwakt) door je ziek te denken. Gelukkig kon ik snel terecht bij psycholoog. Ondertussen ook elke dokter gezien voor 101 kwalen en nog veel meer fatale diagnoses. Op tv meed ik alle tv -programma's over gezondheidszorg en operaties (appendix had me door paniekaanval een trauma bezorgd). Elke kwaal die ik aandacht gaf, groeide, bleef me weken tot maanden opslorpen. Dokter s konden me even geruststellen, maar stelde daarna toch weer dievan mezelf😉. Angst werkt verlammend. Genieten van mijn gezin, leuke uitjes zat er niet meer in. Moeilijk om zo van burnout te herstellen. Ik probeerde mezelf door dokter Google gerust te stellen, ookal weet ik dat je dit niet moet doen, soms vond ik er geruststelling, maar soms pikte ik nieuwe symptomen ziektes op en bracht het me dieper in mijn negatieve spiraal....
Dit is een soort van autosuggestie. Je leest of hoort iets, en je gaat dan ook effectief met je brein daar gaan voelen. Waardoor je je onbewust aanspant en effectief een kwaal creëert.
Wat heeft geholpen:
*Een elastiekje rond de pols. Iedere keer ik iets voel en ik er een diagnose aan verbond, liet ik het schieten. Korte pijnprikkel. Ik accepteerde wat ik voelde, maar mocht er niet op doorgaan. (Wat heb je te verliezen? De pijn kan verdwijnen op deze manier. Blijft ze toch, dan is het zoals het is. Maar geloof me...meestal verdwijnt het. Wat je aandacht geeft, groeit!).
* Als dit nog wat moeilijk is: moet je de gedachte eens letterlijk aan de deur zetten. Vb: je voelt iets en je begint te panikeren...wat als het dat is? Het zal toch niet..? Kijk nu is het er weer, zal iets erg zijn...? -> op die moment zeg je, kijk de 'hypochonder in mij is er weer, maar het is een ongewenste gast. Ik zie hem, maar ga er niet mee in gesprek. Je zet je recht en stapt tot een buitendeur, doet de deur open. En zet de ingenodigde gast buiten. Weg is hij... Klinkt belachelijk hé, maar dat zijn je gedachten ook, dus de moeite om te proberen. Geloof me, soms moet je dit meerdere keren per avond doen. Echt telkens je gedachten de overhand nemen. Het werkt zoals gedragsconditionering (hondje van Pavlof).
* Je aandacht richten op positieve zaken. Wat je aandacht geeft groeit. Geef je de aandacht aan je "ziekte" dan groeit die. Geef je de aandacht aans iets leuks: dan groeit dat gevoel. (Lichter leven)
* Site Ruud meukenberg
* Boek: leren loslaten
* Voor jezelf zorgen. Ga eens na of je echt goed voor jezelf zorgt ( positiviteit, gezonde voeding en beweging, jezelf graag zien, ...) Handel daar naar. Geef deze dingen de aandacht. Lukt het niet alleen. Zoek psychologische hulp.
Veel liefs!
1Dank voor de tips!
Sinds ik besmet geraakte met covid (Verhaal 213)
Goedemorgen alle, door jullie verhalen te lezen voel ik mij minder alleen. Mijn verhaal is gestart nadat ik in januari besmet geraakte met covid. Heb sindsdien een enorme schrik opgelopen als ook mijn klachten. Het begon met hartkloppingen. Ben hiervoor bij de cardioloog geweest. Alles oke. Hierna kreeg ik pijn aan mijn linkerbeen. Sinds enkele dagen ook een doof gevoel met momenten. Verder krijg ik soms steken in mijn hand. Ben hiervoor naar de ha geweest. Hij zegt dat mijn zenuwen in de onderrug zijn ontstoken + heb een gezwollen spier in mijn knie. Ik maak me zorgen om deze zenuwpijn. Ben afgelopen dinsdag naar de fysische geneeskunde geweest heb een heel onderzoek gehad. Alles was oké mijn spieren en zenuwen werken nog prima. Deze klachten om heb ik sinds 4 dagen last van mijn maag, misselijkheid, zure oprispingen en een vol gevoel. Ben hiervoor naar de ha geweest, ik heb een maagontsteking. Mijn angst is dat ik slokdarmkanker heb, ben natuurlijk beginnen googlen wat het enkel erger maakt..
1Ik ben 14 en denk constant dat ik ergens ziek ben (Verhaal 43)
Ik ben 14 en denk constant dat ik ernstig ziek ben. Dit is begonnen toen ik een jaar of 8 was want toen ging ik door een periode vol zorgen en sinds dien is het eigenlijk nooit weg geweest. Ik kan nu niet meer normaal functioneren. Als ik mij een dag niet lekker voel denk ik al meteen aan bloedarmoede wat ik dan weer link aan leukemie. Het maakt mij compleet gek. Wanneer ik bijvoorbeeld een paniekaanval heb kan mijn hartslag tot 150 bpm oplopen en ik voel mij dan enorm beroerd. Heb ik een keer vergrote lymfeklieren, denk ik meteen aan hodgkin. Zelfs mijn vader, die arts is, kan mij niet meer helpen. Naast de ziekte zelf ben ik ook doodsbang voor de onderzoeken. Een simpel bloedonderzoek maakt mij al compleet gek, ik denk dan elk moment aan mijn gezondheid. Mijn hypochondrie rukt op in vlagen en soms heb ik er meer last van dan op andere momenten maar het is en blijft heel vervelend
3
Vrijwel voortdurend trillingen in mijn tong (Verhaal 209)
Sinds ongeveer drie weken heb ik vrijwel voortdurende trillingen in mijn tong. De huisarts geeft aan dat het mogelijk komt door chronische hyperventilatie, maar ik vraag me toch af of dat kan wanneer de klachten zo lang en zo continu aanwezig zijn. Af en toe zijn er ook trillingen aan de zijkant van mijn vingers. Ik maak me zorgen over of het niet past bij ALS. Is er iemand die dit herkent? Ze zijn er dus vrijwel voortdurend. In ieder geval als ik niet praat vallen ze me op. Het wordt niet echt meer of minder de afgelopen drie weken. Hopelijk kan iemand me er wat meer duidelijkheid over geven.
Alvast bedankt.voor jullie reacties.
Groeten,
Pien
Ik heb er al een jaar last van en heb op en downs. (Verhaal 117)
ik heb last van hypochondrie ik heb er al een jaar last van en heb op en downs.
paar weken terug was ik bang dat ik keelkanker had vanwege een droge keel en moeite met slikken soms, is nu weer weg.
ik ben nu bang dat ik een Hersentumor heb omdat heel veel dingen voel in me benen en armen. Tintelingen, krampen, spierpijn en stijve handen en armen of niet lekker kunnen bewegen me tante is dokter en zegt elke keer dat het niks is maar het stelt me niet gerust iemand de zelfde klachten?
2Ik vind t heel rot voor je dat je op zo’n jonge leeftijd zo’n angsten hebt.
Je tante de dokter kan je ook vertellen dat bij stress en paniek heel veel klachten hetzelfde zijn, die op allerlei ziektes lijken, maar dat meestal NIET zijn.
Als je nu denkt ik merk iets aan mn lijf ga dan direct even iets anders doen. Bv iemand bellen of appen, tik tok kijken. Doe iets wat echt je aandacht vraagt. en leuk vindt. Doe dat min 20 min. Dan zul je zien dat je er even niet aan gedacht hebt, en meestal niet meer hebt gevoeld. Als dat wat je voelde heel ernstig is dan laat je lijf zich nl echt niet in de maling nemen door afleiding. Probeer t maar eens. Iets leuks doen helpt echt. Veel succes.
Ik denk dat ik hypochondrie heb. (Verhaal 112)
5Ik heb precies hetzelfde: symptomen/klachten waardoor ik denk dat ik een ziekte heb of een hersenbloeding ga krijgen of een hartaanval... maar ik voel me altijd beter erna. Plus heb ik een bloedtest gedaan waar geen ontstekingen of dingen in mijn bloed tegen zijn gekomen waaruit blijkt dat ik gezond ben... alleen met hypochondrie stelt dat niet zo snel gerust. Ik denk dat jij zeker ook hypochondrie hebt, en mijn tip is: schaam je er asjeblieft niet voor!!! En vertel het aan je omgeving: in kleine stappen misschien? Eerst iemand waar je zeker van weet dat die je altijd steunt. En als je het eerst echt niet durft in je omgeving ga met de huisarts praten! Die weet echt raad! Misschien ook voor je geruststelling een bloedtest doen?
Ik hoop dat ik je hiermee voldoende geholpen heb!
Je hebt een crikel met ernstige ziekte die is onderverdeeld in soorten. Die in leeftijden.
Die in geslacht. Die in percentage om te overlijden. Dan is de kansberekening zo minimaal dus maak je niet te druk. En Bij twijfel even naar de dokter 🙂
25 jaar, bang voor kanker. Elke dag opnieuw (!!!) (Verhaal 77)
Mijn angst bestaat uit het krijgen van ziektes, maar vooral voor het krijgen van kanker. Ik heb op mijn 23ste een zeldzame netvliesloslating gehad wat (indien het spontaan gebeurt zoals bij mij) slechts bij 1 op de miljoen mensen voorkomt. Sindsdien troost de gedachte ''kanker komt zelden voor bij jongere mensen'' mij niet meer, en ben ik elke dag meer en meer bang om kanker te krijgen of te hebben.
Inmiddels ben ik ZO VAAK (!) naar de dokter geweest, (alleen al dit jaar 2020, 14x) en juist door te zoeken vind je van alles : Ik heb dus leververvetting, en sinds ik dat weet ook enorme steken rechtsboven in mijn buik, terwijl ik dat, voor de diagnose, nooit had. Nu ben ik dus heel erg bang dat ze niet goed gekeken hebben, en dat het geen vervetting, maar kanker is! Zeker, omdat ze al aan hebben gegeven dat kanker niet uitgesloten is! (logisch, dat kunnen ze ook niet uitsluiten natuurlijk)
ook 2 weken geleden heb ik mijn moeder moeten cremeren, omdat ze longkanker had. Ze is slechts 51 jaar geworden. Continu denk ik : Zou ik haar leeftijd wel halen? Ga ik nu ook heel vroeg dood?
Het aller ergste van dit alles is : Niet dat ik bang ben om dood te gaan... want dat gaan we allemaal ooit wel een keer. Ik ben vooral bang veel te vroeg dood te gaan! Ik ben bang niet oud te worden... En dat vind ik heel beangstigend. Ik wil zo graag 80 of 90 jaar worden... dat is mijn enigste droom... Maar... Wat is dat het waard? Als ik tussen mijn 23e en mijn 80ste of 90ste, nooit gelukkig ben geweest, omdat ik elke dag bang ben?...
Ik heb wel eens overwogen het leven te beeindigen, gisteren nog, gek hé? Zo bang zijn om dood te gaan, omdat je niet te vroeg dood wilt, en dan toch zo depressief zijn, dat je er een eind aan wilt maken...
Morgen krijg ik voor het eerst hulp, een psycholoog. Vanaf daar zullen we wel zien denk ik? Maar, met alle pijntjes en kwaaltjes die ik voel, betwijfel ik of hij mij hiervan kan genezen, als het al te genezen is!
4Hoi schrijver,
Ik zag jouw verhaal en herkende mezelf in een groot deel best wel. Wat onwijs verdrietig dat je moeder overleden is.. gecondoleerden heel veel sterkte daarmee de komende tijd!
Over hypochondrie en met name dan bang zijn voor het krijgen van kanker kan ik erg goed meepraten. Ik ben zelf 27 jaar en heb de afgelopen 2,5 jaar ook in en uit gelopen bij mijn huisarts en ziekenhuizen. Dan kreeg ik buikpijn en was ik overtuigd van het feit dat ik darmkanker had. Onderzocht; niks aan de hand. Dan was het weer een andere kanker. Nu loop ik sinds juli 2020 al rond met het idee dat ik keelkanker heb. Alle symptomen lijken te kloppen. Mijn huisarts neemt mijn hypochondrie gelukkig erg serieus. Ben ook doorgestuurd naar een KNO-arts. Niks te vinden.
Zoals je zelf wel zult herkennen ben je door je hypochondrie ook hyper gefocust op alles wat je in je lichaam voelt en is alles wat niet herkenbaar voelt een teken dat er ‘iets ergs aan de hand is’. Zoals je aangaf met je lever, dat je nu pijn hebt sinds je die uitslag gekregen hebt; dat is echt je gedachtes. Ik voel ook heel veel pijnen in mijn keel sinds ik weet wat alle symptomen zijn van keelkanker en ik 24/7 hiermee bezig ben.
Je gaat echt dingen voelen die er ‘niet zijn’ en je lichaam reageert ook heftig op de stress dat je bang bent voor kanker.
Ik heb ook de oplossing niet, maar ik loop sinds 2,5 maand bij een gespecialiseerde therapeut. Je zult het haast niet geloven maar na mijn 1e hypnotherapie sessie had ik nergens meer last van. Ik was eindelijk mezelf weer. Ik heb na 1,5 week wel weer een terugval gehad, maar deze therapie valt erg goed aan te raden!
Praat er goed over met je huisarts en psycholoog. Zoek steun bij je vrienden en misschien hier bij mensen die met hetzelfde te kampen hebben. Je bent niet alleen en geloof me, ookal voelt het echt uitzichtloos en iets waar je nooit meer vanaf komt; dat is niet zo. Je komt er echt weer boven op! Geef jezelf te tijd en de rust om uit te vinden hoe je hiermee om moet gaan. En het is oke om je er kut over te voelen! Het is ook niet makkelijk.
Als je behoefte hebt om er nog eens over te babbelen, schroom niet om me te berichten!
Hopelijk voel je je snel wat beter :)
Groetjes,
Marc
Marc mag ik vragen waar jij de hypnotherapie hebt gedaan. ik zoek een goede hypnotherapeut.
dank alvast.
Eles
Hoi Eles,
Ik zit bij Mathilda! Zit in Amsterdam en ik geloof ook in Assendelft.
Groetjes,
Marc
---
Redactie: zie https://therapie-assendelft.nl/
(Mathilda staat ook met profiel op deze website)
Hypochondrie voor anderen (Verhaal 208)
1
Alles wat ik probeer werkt niet (Verhaal 127)
Ik heb het gevoel dat mijn klachten niet serieus genomen word en word hierdoor ook erg angstig. Door mijn hypochondrie blijven deze gedachtes constant in mijn hoofd malen en ga ik van het ergste uit; melanoom met uitzaaiingen, 6 maanden nog te leven.
Alles wat ik probeer werkt niet; afleiding zoeken, positief proberen te blijven, praten met mensen.
Heeft iemand tips of kent iemand een soortgelijk geval?
3Bang dat ik hetzelfde heb als mn moeder (Verhaal 81)
Hallo heb heb al 12 jaar een angststoornis
Mijn moeder is jong overleden aan hart en vaatziekte toen ik 13 was op mijn 21 ste begon het ik kreeg paniekaanvallen pijn op mijn borst allemaal symptomen die mijn moeder ook had dus ik werd bang nu na al die jaren nog steeds elke dag paniekaanvallen en mijn huisarts vind dat ik rustig moet doen haha ja ik heb al meerder keren gevraagd om onderzoeken maar krijg het niet en dan vind Ze het gek dat ik bang blijf ik denk dan zo misschien als ik onderzocht word en er komt niets uit kan ik het loslaten
Iemand hier ervaring mee
Groetjes paola
1Helaas is mijn vader een half jaar overleden. En waren mijn klachten voor enige tijd weer verdwenen. Tot ik laatst een uitstrijkje heb laten en die helaas niet goed bleek te zijn (pap3A) en ik mij nu natuurlijk weer erge zorgen maak en alles van mijn vader weer boven komt. Ik heb over twee weken een verder onderzoek lopen, en hoop dat alles mee valt en ik weer verder kan gaan met het leven.
Groetjes,
Sis
Zo vermoeiend die botsingen tussen rationeel denken en angst (Verhaal 186)
Roken, zonnebank, alcohol van vroeger, ongeacht de mate ervan het is ongezond. Daarnaast het feit dat ik steeds vaker geconfronteerd wordt met de dood en met ernstige ziektes om mij heen. Ik ben me zo bewust van mijn sterfelijkheid dat alles mij angst aanjaagt en ik ontwijk ook veel zoals liften/vliegtuigen/dieptes. Mijn grootse angst is kanker ( darm / huid) of een hartstilstand en daar ben ik nu obsessief meebezig. Niet perse ongegrond
ik heb wel eens bloed bij mijn poep, ik heb een darmziekte, ik heb paniekaanvallen ( hart) en mijn moedervlekken veranderen en soms doet er iets pijn. De manier waarop is raar, mijn intuïtie zegt dat er niks is maar mijn hoofd gaat niet mee. Want wat als ik het mis heb, wat als ik te laat ben wat als ik die 1% ben, want waarom niet? Als ik dan Google kom ik altijd uit bij datgeen waarover ik twijfel of bang voor ben, de uitzondering . Heilig ervan overtuigd dat het lot wilt dat ik dat zie zodat ik het laat onderzoeken omdat ik dat toevallig heb.
Daarnaast gooi ik een deel van mijn vertrouwen in tarotkaarten voor de uitkomst. Als ik er heel helder naar kijk zou ik zeggen dat ik rijp ben voor intensieve therapie en dat ik door de angst heen moet. Zo vermoeiend die botsingen tussen rationeel denken en angst gedreven gedachtes en gedrag.
2Bang voor HIV (Verhaal 204)
1het is het enige waar hij over praat (Verhaal 29)
Hoi allemaal,
Een vriend van mij heeft al jaren vrees dat hij allerlei voedselallergieen en intolleranties heeft.
Het is het enige waar hij over praat, en als je hem tegenspreekt sluit hij zich af. Hij is heel neerslachtig en is kilo's afgevallen. Hij heeft onderzoeken gehad in het ziekenhuis en daar is vastgesteld dat hij hooikoorts heeft. Dit gelooft hij echter niet, hij gelooft dat hij op alle voedsel die hij consumeert een reactie krijgt wat zich bijvoorbeeld uit in buikpijn maagpijn en vermoeidheid.
We zijn nu 3 jaar verder en het word met de dag erger. Is dit hypochondrie? We willen hem graag helpen omdat we zien dat hij struggelt. Wie herkent zich in dit verhaal en kan mij tips geven hoe ik hem het beste steun kan bieden.
2Hij moet onder ogen zien dat hij hypochondrie heeft en dat hij niet alleen is.
Als hij dit gaat herkennen kan hij zichzelf pas helpen.
Hij wil dus op een andere manier controle behouden op zijn lichaam. Meestal waar wij hypochonders mee struggelen zit heel diep. Het kan zijn dat hij iemand vroeg verloren heeft..
Ik zou graag met hem willen praten hierover
Mijn vader en zus zijn overleden - wordt ik ook niet ouder dan 52? (Verhaal 14)
Al zoekend naar rust in mijn hoofd, ben ik hier terecht gekomen.
Ik heb al zeker 10 jaar last van hypochondrie en het beheerste mijn leven op een hele negatieve manier.
In 1995 is mijn vader op 52-jarige leeftijd aan keelkanker overleden. In 1995 is is op 51-jarige leeftijd mijn zus aan longkanker overleden.
Zelf ben ik inmiddels 50 en enorm angstig dat ik ook niet ouder dan 52 zal worden.
Het begon ernstige vormen aan te nemen toen ik 46 jaar was, de leeftijd waarop mijn vader voor het eerst de diagnose kanker kreeg. Ik kreeg spontaan keelklachten en dacht dat mijn laatste uur geslagen had. Allerlei onderzoeken wezen niets uit. Vervolgens bleef ik bij ieder kwaaltje alert en begon regelmatig mijn lichaam te checken. Ik heb cognitieve therapie gehad en het ging een tijdje beter, Toen mijn zus de diagnose uitgezaaide longkanker kreeg, was ik echter weer helemaal terug bij af. Na 4 maanden overleed zij en met mij is het daarna eigenlijk ook niet meer goed gekomen....Google is mijn beste vriend als het mij gerust kan stellen, maar vaker mijn grootste vijand omdat ik de meest vreselijke ziektes voorbij zie komen.
Tot zover mijn verhaal....ik hoop hier herkenning maar vooral ook goede tips te krijgen om het leven weer wat positiever tegemoet te kunnen treden en nu eindelijk eens die angst een plekje te kunnen geven. Ik wil zo graag weer onbezorgd kunnen genieten van het leven....
1Wat vreselijk voor je en gecodoleerd.
Heb zelf al meer dan 25jaar hypochondrie.
Heb er met hulp beter mee leren om te gaan.
Helaas draait deze aandoening om controle te hebben over je situatie.
Wat wij moeten leren is dat wij geen controle hebben over onze moment dat wij dood gaan..
Het enige waar wij controle over kunnen krijgen is onze eigen gedachtes..maar dit heeft veel oefening nodig. Begin voor jezelf met afleiding zoeken, doe iets wat veel aandacht vereist.
Bedenk iets wat jou leuk lijkt om te doen en stort daar je gedachtes op. Dit gaat zeker helpen.
Prima zei hij, totaal ongevaarlijk (Verhaal 128)
Ik ben een vrouw van 48, zit in de overgang... met alle kwaaltjes en ellende die hier schijnbaar bij horen en denk bij alles dat het mis is. Laatst een tijdje last gehad dat mijn hart over sloeg, hele dagen door... waardoor stress en een paniek gevoel het overnamen. Ben hier voor bij de huisarts geweest, hij mag zelf hartfilmpjes maken dus heeft ie gedaan, 2 zelfs. Hij zag mijn hart telkens over slaan maar verder geen afwijkingen dus prima zei hij, totaal ongevaarlijk (ik denk daar iets anders over) Mijn bloeddruk was echt skyhigh en dus direct aan de medicijnen... nu Heb ik een tintel en brandend gevoel op mijn onderarm,foute boel in mijn hoofd dus weer...ik heb het gevoel dat ik een tikkende tijdbom ben en ik krijg die gedachte niet weg... heel de dag denk ik er aan en zodra ik ook maar iets voel raak ik in paniek. Ben het onderhand zo zat!
1Ik heb ook last gehad van een hart dat oversloeg..erg vervelend.
Ik heb toen selfs de nightcare gebeld.
Uiteindelijk is dit allemaal ontstaan door een onbewuste stress situatie op het werk.
Zoek voor jezelf afleiding, doe dingen die veel aandacht van je vragen, op die manier ga je je focus verplaatsen..
Uiteindelijk zal het gevoel wegtrekken.
En blijf vooral weg van google..
Want bij google ben je al dood als je iets onschuldigs opzoekt zoals bijvoorbeeld een lopende neus.
Hopelijk gaat dit jou helpen.
Ik word er gek van (Verhaal 193)
1Ik weet zelf ook dat je niet moet googlen maar automatisch doe je dit. Veel sterkte!
Manier van denken aanpassen, niet zo makkelijk (Verhaal 205)
Iedere week een andere vorm van kanker (Verhaal 160)
Zo herkenbaar alle verhalen dat het me verdrietig maakt om het te lezen. Ik zelf heb nu ruim een half jaar de diagnose hypochondrie (en hoogstwaarschijnlijk een depressie) maar kamp al langer met klachten hiervan. Het is ook bij mij zo dat ik bij wijzen van spreken iedere week wel een andere vorm van kanker heb. Momenteel zit ik erg met keelkanker en lymfeklierkanker in m'n hoofd. Ik twijfel regelmatig of de klachten die ik voel wel echt zijn? Ik heb al langer het gevoel of er iets vast zit in m'n keel of dat m'n keel geïrriteerd voelt tijdens het slikken. Het gekke is dat als ik bezig ben met iets en dus afgeleid ben van de hyperfocus op m'n klachten, dat ik de klachten dan bijna niet tot niet voel? Waardoor ik dus ga twijfelen of ze wel echt aanwezig zijn of niet...
Ook ik heb op google hele zoektochten naar de klachten die ik op dat moment voel. Maar dan met de hoop dat ik iets tegen kom waarvan de uitkomst niet resulteert in de dood of hele lange ziekenhuisopnames.. maar jammer genoeg kom ik altijd op hetzelfde uit. Het gekke hiervan is, is dat ik nooit kijk naar de logische verklaring die tussen de antwoorden staan. Stress? Slaan we over, dat is het niet. Paniekaanval? Nee dat zal wel niet. Kanker? Ja dat is het! Hartaanval? Juist!.
Zelf durf ik juist niet langs de huisarts te gaan omdat, ik bang ben dat de huisarts mij gelijk geeft en dat ik de bevestiging krijg dat ik ernstig ziek ben. Ik moet hierin een middenweg zien te vinden omdat, ik aan de andere kant bang ben dat als er ooit daadwerkelijk iets met me aan de hand is dat ik dan niet durf te gaan. Dit is nog een leerprocess en ik hoop dat het ooit beter gaat worden.
Hypochondrie is zo vermoeiend en dan te lezen bij heel veel mensen dat zij er al jaren last van hebben.
Hoe gaan jullie door? Ik vind het erg knap. Maar ik ga er vanuit dat het ooit wel beter gaat worden met hulp van anderen.
1
Waar ik veel last van heb is dat ik continu bang ben dat ik een hartstilstand krijg (Verhaal 184)
Het is weer avond en ik durf wederom niet te slapen. Ik ben 32 jaar en moeder van 2 prachtige kinderen. Ik heb sinds mijn 18e last van hypochondrie. Nooit een echte diagnose gehad, valt onder gegeneraliseerde angststoornis.
Jaren therapie, van EMDR tot cognitieve gedragstherapie. Ook zit ik al jaren aan de lexapro.
Op dit moment sta ik op de wachtlijst voor exposure sessies. Maar dat duurt nog 3 maanden.
Waar ik veel last van heb is dat ik continu bang ben dat ik een hartstilstand krijg.
Ik hoor het zoveel en overal. Zelfs als ik het nu opschrijf vind ik het eng. Ik ben alleen maar met mijn gedachten bij mijn hart. Genieten van de vakanties doe ik niet. Altijd zijn er zorgen. Ook durf ik dan niet te slapen, bang om niet meer wakker te worden. Ik heb soms zulke erge heftig overslagen dat het zeer doet.
Vorig jaar ecg en alles laten maken. Uitkomst is stress waardoor ik teveel aanmaak van een bepaalde stof.
En toch ben ik bang. Elke dag en iedere dag weer. Mijn negatieve gedachten zijn niet weg te nemen en ook op dit moment probeer ik mezelf af te leiden maar het lukt niet.
Ik ben bang dat ik door mijn eigen stress en angst dood ga.
Herkent iemand dit? Zoja, dan hoop ik op een oppepper. Dat helpt vaak tijdelijk, maar toch :).
Groeten,
Mel
2Heel herkenbaar , ik word ook stapelgek van mezelf .
Niet kunnen ontspannen , nergens alleen. naartoe durven omdat ik bang ben dat ik neerval en niemand me dan vind op tijd.
Wat mij helpt is dan dit forum te lezen en even de saturatie meter te pakken zodat ik zie. dat mijn hartslag wel snel gaat (door het druk maken) maar we mooi regelmatig is.
Heel vee succes en sterkte.
Grtjs San
Wel fijn altijd om te weten dat we niet alleen zijn!
Ik wil gewoon slapen slapen slapen (Verhaal 201)
1Maak je automatischs ook denkbeeldige lichamelijke klachten? (Verhaal 200)
mijn hypochondrie kwam toen ik op vakantie was in Portugal, vreselijke buikpijn had ik daar en heel erg duizelig. daar alle onderzoeken gehad maar daar kwam niks uit en was niet gerustelt. eenmaal in Nederland bij de dokter geweest en die constateerde dat ik een hypochonder ben. nou pyscoloog geweest en na een half jaar ging het aardig weer goed met mij. maar nou 4 week geleden zat in de auto kreeg heftige steek op mijn borst en keel. werdt duizelig direct ambulance gebeld die was gekomen bij mijn huis en daar kwam verder niks uit, en dag later had ik corona misschien een voorteken ? en ik dacht ohnee nou zal het wast wel weer mijn angst zijn de terug is gekomen. nou gaat het elke dag niet zo goed. maak me veel zorgen om me hart en me vaten. ook ik heb rare vage klachten hele dag door. zit ook hele dag mijn trui op te trekken omdat alles beklemt is. en te drukken. nu gisteren hartfilmpje gemaakt op mijn alle Watch daar kwam dus uit atriumfibrilleren nou maak ik daar weer zorgen om. ook valt mij iets om dat elke dag tussen 4 en 6 meeste angst heb is dit normaal? en maak je automatischs ook denkbeeldige lichamelijke klachten kan dat ? ik gebruik momenteel zo nodig een oxzapam en gebruik kerosine booster van alpha vit. hoop dat iemand mij tips kan geven hoe je hier van af kan komen ben 22 jaar....
Blijf net zolang wachten tot ik weer wat ophoest (Verhaal 48)
Lieve mensen, ik wil graag mijn verhaal met jullie delen, dit omdat ik mezelf perfect herken in de verhalen! Ik zal je zeggen dat ik al heel lang met hypochondrie kamp.. het gaat van kwaad tot erger. Elk dingetje wat ik voel in mijn lichaam is een ernstige ziekte, ik denk voornamelijk dat ik Kanker of ALS had of heb. Het gaat met periodes. Ik heb nu bijv. Een paar hele beroerde en angstige dagen. Ik ben gestopt met roken en hoestte gisteren wat zwart slijm op, ik onderzocht het grondig en vond er een rood puntje in.. nou je raad het al, laten we dat even intypen op Google! Uiteraard eindigt google altijd met Kanker! Dit overtuigde mij ervan longkanker te hebben want ja ik hoest bloed op 😓. Ik heb gelijk contact gezocht met de huisartsen post, en vanmorgen mijn eigen huisarts, er is uiteraard niks aan de hand, er valt een grote laat van mn schouders, maar toch betrap ik mezelf erop nog niet helemaal overtuigd te zijn en ga ik net zolang zitten wachten tot ik weer wat ophoest 😔. Ik kan wel stellen dat het mn leven beheerst.. maar andere verhalen lezen laat wel zien dat het bij iedereen op dezelfde manier verloopt..
2Wat is het toch een vervelend iets.
Groetjes,
Bijna huilend lees ik de berichten. (Verhaal 38)
Bijna huilend lees ik de berichten.
Gek genoeg herkenbaar maar niet altijd.
Ik pieker voornamelijk over het feit iets te mankeren en moet wachten op eventuele uitslagen.
Dat wachten is trouwens nog erger voor mij dan de kwaal.
En geloof me, ik schaam mijzelf om te vertellen hoever dit kan gaan om maar zo snel als mogelijk de uitslag te hebben.
Daar doe ik werkelijk alles aan.
Vertel ik nu hoe het bij mij fout loopt.
Mijzelf wegen, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Paar dagen geen eetlust, (Bang voor de ziekte die ik liever niet opschrijf).
Drijvende ontlasting, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Meer en pijnlijk plassen, (Bang voor de ziekte die ik liever niet opschrijf).
Pijntjes en bultjes, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Internet, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Ziekte van een ander, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Verhalen op tv, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Verhalen in tijdschriften, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Etc etc etc etc etc ....
Ik kan werkelijk eindeloos doorgaan.
Zit er nu weer een paar dagen doorheen (blaas en of prostaat) plas klachten.
Slecht slapen en IEDER seconden piekeren.
Nu geen eetlust, (Bang voor een ziekte die ik liever niet opschrijf).
Gisteren een goed gesprek gehad met de huisarts.
Wat een geweldige man is dat trouwens. (Kom er al 27 jaar te vaak)
Tips kan ik niet geven.
Angst heerst en is meester in deze.
Psychiaters en pillen helpen mij niet.
Herkenbaar?
Fijn trouwens om een verhaal te delen.
6Hoi doemdenker
Alles wat je vertel is heel herkenbaar.
En goed dat je de ziekte die je denkt te hebben niet opschrijf.
Dat pijn met plassen heb ik nu ook sinds een paar weken ben daarvoor al naar de dokter geweest en het is geen blaasontsteking. Maar denk gewoon bij jezelf dat is allemaal stress.
Ik heb nu weer sinds een week enorme benauwdheid , ik dacht dat ik eindelijk klaar was maar mijn lichaam denkt van niet. Het gaat echt vanzelf over , het is een bepaalde fase in het leven en daar kom je echt overheen geloof me.
Groetjes
Heel herkenbaar. Wachten op uitslagen is voor mij de hel! Daarom neem ik nooit deel aan bevolkingsonderzoeken .. durf ook niet naar de dokter bij klachten.. meeste gaat gelukkig vanzelf over .. maar ja toch een heel naar probleem
Zo herkenbaar! Het is echt heel rot op dit te hebben. Sterkte!
Ik kwam gisteren dit forum tegen en ik weet niet hoelang het geleden is dat je dit heb geschreven. Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat.
Ik heb ook gedachten dat ik iets mankeer en erg bang dat de huisarts mij door verwijst naar het ziekenhuis om bepaalde uitslagen te krijgen. Ik heb december 2020 corona gehad en na mijn herstel begon de ellende. Angst, bang voor een dokter (heb ik sinds een jaar of 2 maar vroeger nooit!!!) Hartkloppingen steken in borst, pijn bij middenrif kortom algehele malaise. Bloeddruk goed, hartfilmpje bij huisarts goed ( ik blij maar later denk ik weer jaaa maar dat is een moment opname) bloedonderzoek was allemaal goed. Moet er wel bij vermelden dat ik in corona tijd die maand heel erg veel stress heb gehad. Dus conclusie stress. Maar ben nu bijna half jaar verder en voel me nog steeds niet altijd goed. Heb oxazepam gekregen en ben nu 1 week aan het afbouwen met afkickverschijnselen. Maar ik probeer door te zetten. Mijn dochter zegt dat ik beter een verwijskaart voor onderzoek evt hart en maag kan vragen aan de huisarts. Maar ik durf niet. Snap niet hoe het zover is gekomen met mij........
Lang niet meer op deze site geweest.
Het is weer zover.
Ongelooflijk hoe vaak ik mij weeg, afvallen is een ziekte die ik liever niet opschrijf.
Darm problemen, vaak naar het toilet.
Ik word moe van mijzelf en zit weer aan de parexetine.
Hoe gaat het met jullie.
Nu wil ik toch weer een psycholoog proberen (Verhaal 199)
Nu wil ik toch weer een psycholoog proberen. Weet er iemand omgeving Eindhoven een goede psycholoog die specifiek ervaring heeft met hypochondrie behandeling en het liefst ook hiermee resultaten heeft geboekt?
Dit omdat een eerdere ervaring met een psycholoog nutteloos was.
Alvast bedankt
Ik hoop dat ik niet de enige ben (Verhaal 130)
ik ben 18 Jaar ik denk steeds dat er iets mis is met mijn met hart ik had last van paniekaanvallen ben daardoor ook naar de dokter gegaan bloedonderzoek gedaan enz maar er was niks na een tijdje heeft dat mij gerust gesteld maar daarna kreeg ik opeens weer last omdat ik weer steken ik mijn bort kreeg ik heb steeds last hartkloppingen ik voel steeds hoe mijn hart klopt enz als ik bezig ben lukt het wel maar als ik rustig zit ga ik weer denken en krijg ik weer de klachten en k let ook teveel op mijn adem haling
ik hoop dat ik niet de enige ben
1Angst om mijn kinderen achter te laten met nog zoveel meer verdriet (Verhaal 148)
2Wat heftig dat je dit moet meemaken. En het is heel begrijpelijk dat je bang bent om je kids alleen te moeten achter laten.
Ik hoop dat je betere tijden gaat leren kennen. Ik ben zelf ook moeder en sindsdien is mijn hypochondrie sterk verergert. Ook denk ik altijd aan deze negatieve gedachten. Maar ik heb wel een man en dat stelt mij gerust.
Misschien helpt het voor jezelf om wel alvast dingen vast te leggen voor later. Bijvoorbeeld waar zijn jouw kids graag?
Het geeft je misschien iets meer houvast.
Daarnaast ga ik zelf starten met exposere. Maar soms kan EMDR of cognitieve gedragstherapie ook helpend zijn. Ik wil je dat wel adviseren.
Daarnaast doet wandelen ook echt heel goed.
Veel sterkte met de negatieve gedachten. Hopelijk wordt je ze een keer de baas!!
Liefs, Mel
Corona kan hele rare dingen doen met je zenuwstelsel en spieren. Zelfs na een lange tijd nog.
Het begon met een kennis die overleden is (Verhaal 197)
Ik ben echt zo ontzettend bang dat ik kanker heb (Verhaal 195)
Mijn broer heeft het ook en mijn moeder en opa hadden er vroeger last van. (Verhaal 66)
Hallo, ook ik heb last van hypochondrie. Mijn broer heeft het ook en mijn moeder en opa hadden er vroeger last van. Erfelijk dus...
De angst om ziek te zijn overheerst inmiddels mijn leven. Ik ben erg bang voor kanker. Als ik mijn leven een cijfer zou moeten geven, kom ik niet hoger uit dan een mager zesje.
Vroeger durfde ik nooit naar de huisarts, ik was zo bang dat mijn angst bevestigd werd. Ook werkte het niet mee dat mijn vorige huisarts bij elk bezoek mij direct doorstuurde naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Hierdoor kreeg ik alleen nog meer het gevoel dat er wel iets ergs met mij aan de hand zou zijn, ook al kwam er nooit iets uit de onderzoeken.
Nu ik sinds een aantal jaar een hele lieve huisarts heb ga ik iets makkelijker naar de huisarts, zij weet van mijn angst en neemt mij daarin erg serieus. Ik denk dat ik gemiddeld genomen zo'n 12 keer per jaar naar de huisarts ga. Elke maand een keer dus!
Wanneer ik daar kom en zij mij (voor de zoveelste keer) gerust weet te stellen geeft dat mij, op dat moment, een intens gelukkig, bijna euforisch. Alleen is dat gevoel altijd maar van korte duur. De ene angst wisselt zich al gauw weer in voor een andere angst.
Ik heb last van 3 angsten: namelijk voor borstkanker, darmkanker en baarmoederhalskanker. Ik ben mij elke dag bewust van alles wat ik zie en voel.
Zoals de meeste hypochonders krijg je controle drang er gratis bij. Door al dat controleren raak ik vaak in paniek. Ook vermijd ik bepaalde plaatsten.
Ik ben in de ochtend altijd het bangst, halverwege de dag neemt de angst enigsinds wat af en in de avond voel ik mij het best. Mijn broer heeft dat ook. Hij zei ooit heel mooi: "Vanmorgen had ik nog een hersentumor, daarvan ben ik nu gelezen"
(ochtend->avond) Ik herkende het direct, ditzelfde heb ik ook.
Wanneer ik probeer te bedenken waar ik nu eigenlijk precies bang voor ben weet ik dat niet zo goed.
Ben ik bang om ziek te worden of om jong te sterven? Of voor een leidensweg...?
Wat ik wel weet is dat ik bang ben om mijn dochter achter te laten. De gedachte alleen al is haast niet te verdragen.
Ik durf de angst ook niet naast de neer te leggen. Ik bedoel, dat ik leer denken: "als ik ziek wordt, zie ik het dan wel"
Ik word soms zo moe en gek van mijzelf.
5Dit is zooooo herkenbaar. Ik zit alleen nog in die fase dat ik niet naar de huisarts durf...
Sterkte!
Wat herkenbaar!!!
Zo ontzettend herkenbaar. Mijn vader was ook altijd angstig. En ben angstig en beschermd opgevoef. Daar pluk ik nu de wrange vruchten van. Sterkte!
Ik ga ook elke maand op controle bij de huisarts.
Elk jaar word mijn bloed onderzocht en dan de keren dat ik mezelf helemaal gek maak met de gedachtes dat ik helemaal vol met …… zit en niet heel
lang meer heb.
Word er zo gek van, heb al behandelingen hiervoor gehad en het is al beter maar weet dat ik er nooit helemaal af zou komen.
En ben dan zoooo blij om herkenbare verhalen te lezen.
Op een of andere manier geeft me dat toch wel een beetje rust.
Waarom gelijk het ergste denken? (Verhaal 194)
Ik heb er altijd al min of meer last van gehad maar is nu enorm op de voorgrond vanwege een afwijkend uitstrijkje, ik dacht meteen het ergste, paniekaanvallen en vreselijke beelden in mijn hoofd, blijven googelen en bevestigen dat ik echt dood ging. Nadat de gynaecoloog er met een colposcoop naar heeft gekeken was behandeling niet nodig, zeer lichte afwijking wat bij 9 van de 10 binnen een jaar vanzelf verdwijnt. Oke die angst is ietsje minder maar nu een blaasontsteking, in mijn hypochonder hoofd heeft dit alles met elkaar te maken en ja hoor op Google kom je verhalen tegen van baarmoederhalskanker Of eierstokkanker naar de blaas uitgezaaid waardoor je blaasontsteking krijgt.
Waarom kan ik niet gewoon denken oh een blaasontsteking niks ernstigs aan de hand.
Waarom gelijk het ergste denken en mezelf helemaal gek maken?!
Ik wil hier zo graag vanaf pff wat verschrikkelijk moeilijk en beangstigend.
Elk pijntje elk gevoel is voor mij als sterven.. (Verhaal 185)
gewoon verschrikkelijk!
3Het is begonnen nadat ik een naaste heb zien sterven aan longkanker (Verhaal 190)
Ook ik heb reeds 17 jaar last van hypochondrie en angstaanvallen. Het is begonnen nadat ik een naaste heb zien sterven aan longkanker, hierna ben ik mij extreem bewust geworden van alle pijntjes en sensaties in mijn lichaam.
Ik speur dan ook het hele internet af om te zoeken naar syptomen die overeenkomen met mijn gevoel. Ergens weten wij allemaal dat dit een no-go is en dat dit alleen de klachten maar verergert dus doe ik het soms stiekem.
Als ik dan toch iets gevonden heb slaat de angst toe en ga ik na lang piekeren naar de huisarts en dan geloof ik niet dat er niks aan de hand is en dat het mogelijk stress gerelateerd is. Op termijn ga ik dan naar een ziekenhuis en hoor altijd dat er niks aan de hand is met me. Dan komt er een ontlading en ben ik erg opgelucht, maar dan ga ik weer naar het volgende ziektebeeld.
Zo ben ik al geweest voor: teelbalkanker, keelkanker/slokdarmkanker, de lymfeklieren in mijn lies, longkanker. Met alle CT scans en bloedonderzoeken die erbij horen. Gek wordt ik ervan.
Nu heb ik weer een stressvolle periode achter de rug en heb ik enorme buikpijn, een vaag vol gevoel ter hoogte van mijn maag. Ik hoor erg veel lucht in mijn darmen en maag moet dan ook veel boeren en last van winderigheid.
Nu ben ik hiermee naar de huisarts geweest en deze zag uiteraard weer geen reden tot paniek. Dus probeer ik mij sterk te houden en niet gelijk weer naar het ziekenhuis te gaan.
Ik heb veel verhalen gelezen op dit forum en ben blij dat ik niet de enigste ben met deze ellendige angststoornis.
Mvg Wesley
Emotionele verwaarlozing (Verhaal 189)
Ook de strenge en dominante opvoeding door mijn stiefmoeder waarbij de rol van mijn vader binnen het gezin er niet meer toe deed vanaf mijn vierde levensjaar zonder enige vorm van liefdevolle aanraking is nu terugkijkend ook een vorm van emotionele verwaarlozing geweest.
Ook het voorval waarbij ik spelende wijs bij de buren in de grote kelder onder het huis stil liggend op een bank ben betast door mijn buurmeisje puur uit nieuwsgierigheid van haar uit omdat ze dit waarschijnlijk ook bij haar ouders had zien doen.
We werden betrapt door de buurvrouw die mij daarop schreeuwend naar huis stuurde en haar dochter strafte.
Hierna is er nooit een woord over gezegd en wist niemand verder van dit voorval. Zelf zweeg ik hierover uit angst voor straf en schaamtegevoel en ook leefde de angst dat het uitkwam.
Dit voorval heeft bij mij binnen enkele weken gezorgd voor een ondragelijk psychisch lijden.
Terug denkend en met de kennis van nu vijftig jaar later had ik last van PTTS het is haast benauwend precies hoe die diagnose overeen komt met wat er bij mij innerlijkheid toen gebeurde.
Tot deze leeftijd had ik met de juiste mensen om mij heen die wisten wat er gebeurd was en mij een beschermde omgeving konden bieden en begrip vol konden troosten nog een normaal opgroeiend kind kunnen zijn maar helaas is dit niet gebeurd.
Sterker dit was de ideale voedingsbodem tot een ontwikkeling van een lichamelijke verslaving die vijf jaar lang elke dag weer zou gaan duren en waarbij helemaal niemand in mijn omgeving daar ook maar enige notie of weet van had.
Voor het slapen gaan ging ik op mijn buik liggen en kneep daarbij met beide duim en wijsvingers heel hard in mijn piemel. Dit zorgde voor een stofje in mijn hersenen waardoor ik verdooft en als een blok in slaap viel. Al heel snel was dit een verslaving om even zonder al die gedachten in mijn hoofd die mij wakker hield en veel energie kost in slaap te vallen.
Dit heeft precies geduurd tot dat er voor het eerst een zaadlozing kwam en ook stijfheid en ik het niet meer kon verbergen daarna is dit hard knijpen nooit meer gebeurd.
Dit is ook de periode geweest waarop er in mijn lichaam allerlei bijwerkingen ontstonden door onder ander een verstoorde hormoon huishouding passen bij mij leeftijd maar ook de lichamelijke weerstand voor normaal onschuldige virussen zoals een herpes virus bleven chronisch in mijn lichaam achter.
Rond mijn achtste kreeg ik voor het eerst een pieptoon in mijn oren te horen maar omdat ik daar nooit iets over gezegd had verzon ik zelf een verklaring hiervoor mijn gehoor was gewoon veel gevoeliger dan bij andere en kon daardoor de pieptoon van de radio in de buitenlucht horen.
Voor mij was dat een goede verklaring om me daar over geen zorgen te maken en het was ook altijd maar tijdelijk.
Nu weet ik natuurlijk wel beter en zit het niet in de oren maar een verstoring door overbelasting van de hersenen.
Maar de bijwerking waar ik wel heel veel last van had was het lege teruggetrokken gevoel overdag van mijn geslachtorgaan vooral als ik stil moest zitten in de klas. Ook de elektrische schokjes die ik elke dag daarbij ervaarde werkte in op mijn immuun systeem De psychische pijn opgedaan voor de periode van de verslaving had zich nu letterlijk vast gezet in mijn lichaam. Ook door mij sterk ontwikkelde gevoel voor onrecht kon ik de pijn van andere soms letterlijk in mijn lijf voelen.
In de periode na het stoppen had ik de goede hoop dat lichamelijke klachten nog van zelf zou overgaan maar dat gebeurde niet. Zelf had ik het gevoel dat mijn lichaam sterk aan het afkicken was alleen bleef dit maar voortduren zonder enige verbetering van welzijn.
Rond mijn zestiende kreeg ik sterk het besef dat het nooit over zou gaan maar dat ik wel een grote behoefte had naar een juiste diagnose zodat dit bij andere jongeren in de toekomst sneller en beter herkend worden. Niemand mocht als kind ooit overkomen wat bij mij is gebeurt.
De tijd tussen mijn zestiende en negentiende jaar stond in het teken van vele gespreken met huisartsen ziekenhuis specialisten en vooral heel veel psychologen en psychiaters.
Maar waar ik het vooral over wilde hebben mijn periode van verslaving en de lichamelijke gevolgen daarvan daar mocht ik nooit over praten. Sterker nog die waren er volgens de deskundige helemaal niet en gebuikte ik alleen maar om aandacht te trekken.
Ik kreeg na vele sessies de diagnose van hypochondrie met trekjes van een psychopaat.
Uiteindelijk heeft dit tot enkele pogingen tot zelfmoord geleid omdat ik in plaats van iets voor de gezondheid in de samenleving te kunnen betekenen deze alleen maar tot last ben.
Naar mijn gedwongen opnamen van een jaar in de RPI heb ik mijn laatste jaar van de MTS afgemaakt en ben ik een onopvallend leven gaan lijden met daarin bewust geen kinderen.
Het sterke gevoel van onbegrepen zijn en altijd maar doen als of er niets met mij aan de hand is valt in deze vooral op geld beluste maatschappij zeker niet mee. Het feit dat ik nu ook CLL heb gaf eerst heel veel innerlijke rust namelijk dood gaan aan kanker dat begrijpt iedereen.
Nu bij de tweede chemo kuur voel ik weer steeds meer ruis in mijn hoofd omdat mijn diagnose van het verleden nog steeds niet volledig is gesteld en uitgezocht mede door de beperkingen en goede wil van onderzoek in de medische wereld die het bestaan hiervan zelf ontkennen.
Dat er binnen paar maanden eerst Bulleus Pemfigoid en daarna CLL is gediagnostiseerd is zeker maar waarom juist ik dat heb gekregen en wat heeft het verleden daar mee te maken daar zou ik echt alles voor over hebben om dat inzicht een klein stukje beter zichtbaar te maken.
BV zullen we alleen uitslagen delen (Verhaal 137)
Ik heb zelf ook allemaal angst voor elk gevoel in me lichaam.
Baarmoeder of eierstok ivm afscheiding hebben heel veel vrouwen ik had echt niets
Borst waren cystes (zeker 10 keer gechect)
Hersentumor - flitsen om me oog was migraine hersenscan gehad
Oogkanker - ben ik nog mee bezig 4 maanden ontstoken oog. Zal ook wel niets uit komen.
Bot kanker - blijkbaar Frozen shoulder
Blaaskanker ivm 3 keer blaasontsteking .
Lymf klier door puistje onder me oksel en keer in me lies
Maagkanker - bleek wel maagontsteking te hebben dus maagzuurremmers slik ik
Keelkanker druppelde iets achter in me keel heel lang last van gehad. Kno niets gevonden
Oh ja longkanker door benauwdheid
Meerder foto’s gehad nooit kanker maar wel klachten
Pijntje rug ook longen angst
Darmen misschien wat mis door rommelende geluiden.
Jee wat ben ik nog vergeten.
Oh ja Bij alle partner wissels de soa niet vergeten.
Nooit aangetroffen
1Erg slopend allemaal
Ik word er gek van (Verhaal 34)
Hallo,
Dit is zo herkenbaar! Ik word er gek van. Het is vooral gek om te lezen dat iemand precies dezelfde dingen denkt en dan kan ik het ook even naast me neerleggen, omdat ik dan kan denken ik maak mezelf alleen maar gek. Maar ik weet zeker dat als ik zo me telefoon neerleg en iets voel in me lichaam dat ik gelijk denk dat ik doodga. Het gekke is dat ik soms helemaal in paniek kan raken dat ik denk dat ik doodziek ben en kanker heb en doodga & het andere moment kan ik heel nuchter denken, oke als ik ziek ben ga ik zorgen dat ik beter word het is niet anders.
Ik heb al een heel traject gevolgd bij de psycholoog. Dit heeft mij echt geholpen & ik merk dat de paniek niet meer zo toeslaat als eerst. Maar door de Corona situatie, komt alles een beetje weer naar boven en ben ik bang dat ik straks weer begin waar ik vandaan kom.
Deze ziekteangst is verschrikkelijk en beheerst je leven. Dit wens ik niemand toe. Ik zou graag willen dat ik weer zo onbevangen was als eerst.
3Sterkte veer in deze moeilijke tijd
Dit is zo herkenbaar!! Met name het gevoel alsof mijn eten niet zakt. Verder heb ik ook last van enorme misselijkheid, boeren, opgeblazen gevoel, lusteloos.
Als hypochonder vraag ik me af of deze klachten door een lichamelijke aandoening komen of door mijn angststoornis.
Wie herkent deze klachten?
Ik loop nu 2 jaar met een ziekteangststoornis. Dit is ontstaan na de geboorte van onze 1e dochter. Kom er gewoon niet van af lijkt het wel. Ben onder behandeling van een psycholoog en gebruik anti depressiva
Al twee jaar ervaar ik overdag nare trillingen in mijn tong (Verhaal 183)
Sinds al 7 jaar heb ik chronische vermoeidheid en atypische aangezichtspijn. Dit heb ik overgehouden na een heel gemene virus infectie (cytomegalie) met ziekenhuis opname. Na veel slopende trajecten voor mijn chronische atypische pijn en ook diverse psychologische hulp (iedere keer hoop, iedere keer teleurstelling) ben ik nu zo'n beetje 'uitbehandeld' en 'proberen ermee te leven'. Al twee jaar ervaar ik overdag nare trillingen in mijn tong (soort fasciculaties). 's Nachts klem ik met mijn kaak en tong. Ik draag hiervoor beschermende bitjes. Ook dry needling, massages, kaakfysio en gnatholoog voor mijn kaak-en aangezichtspijn klachten helpen niet. Ik lees heel veel dat tong trillingen te maken hebben met stress. Ik rook en drink niet en gebruik geen medicatie die dit kan veroorzaken. Maar ik weet niet hoe dat bij jullie werkt maar altijd maar horen dat je klachten door stress komen is zeer pijnlijk. Alleen de pijnconsulent voor mijn chronische aangezichtspijn kan mij soms weer even uit een dal trekken. Er is zelfs een mri van mijn tong gemaakt want er zit een soort 'zuig/pers' schade in mijn tong. Ook kun je zien waar de tong mijn tanden raakt, daar is het vaak geïrriteerd. Het constante trillen van de tong maakt mijn dagen soms tot een hel. Ik probeer het maar naast me neer te leggen maar het is ontzettend moeilijk! Ter afleiding neem ik soms even een kauwgompje. Heeft iemand een soortgelijke ervaring?
Ben benieuwd wat het met mij doet als ik dit deel (Verhaal 64)
Ik wil graag mijn verhaal delen over mijn angst voor ziektes en vooral voor kanker.
Vooral ook omdat jullie verhalen mij laten zien dat ik niet alleen ben en omdat ik benieuwd ben wat het met mij doet als ik dit deel.
Ik ben altijd vrij angstig geweest voor een enge ziekte. Maar sinds ik de afgelopen 2 jaar veel stress heb gehad, heeft dit de angst getriggerd en ben ik heel bang geworden. Mijn dagelijks leven wordt beheerst door angst voor een ernstige aandoening.
Om wat voorbeelden te geven. Ik durf amper te douchen omdat ik vind dat ik mijn lichaam moet checken. Je weet het nooit.... Ik durf de krant niet te lezen, geen nieuws te horen, want ik betrek alles op mezelf. Ik vraag mij af of ik bepaalde mijlpalen of verjaardagen van mijn kinderen nog wel haal, of dat ik er dan niet meer ben. Ik vind afspreken lastig, want ik ben bang een paniekaanval te krijgen. Zonder oxazapam in mijn tas, durf ik niet weg. En dit is allemaal na therapie van 12 sessies, waar ik ontzettend veel geleerd heb. Ik weet dat ik er niet meer vanaf kom en sommige dagen gaat het wel goed. Maar dat zijn ook de dagen dat ik toevallig geen lichamelijke klachten heb.
Ik twijfel antidepressiva zal helpen. Ik ben niet depressief maar misschien geeft het rust. Iemand hier ervaring mee?
Fijn om te delen. Bedankt!
2Ik voel en beleef alles aan mijn lichaam (Verhaal 63)
Mijn angststoornis is ergens begonnen toen ik 6 jaar was. Ik ben nu 42.
Mijn grootste angst was dood zijn..niet doodgaan..ik weet nog goed dat ik als klein meisje naar mijn vader rende, totaal in paniek, en hij vertelde.. maar meisje toch..je bent maar een kiekske...inmiddels is dit kiekske 42 en nog angstiger dan ooit.
Ik voel alles en beleef alles aan mijn lichaam..in mijn beleving heb ik al zovaak kanker gehad dat niemand dit zou overleven..alleen altijd zeggen de dokters dat het niet zo is. Inmiddels ben ik een kei in het in stand houden van mijn lichamelijke problemen totdat de dokter me tegen de muur zet met feiten dat ik dat niet heb. Zegt ie 1 keer iets wat ik nog niet heb dan heb ik dat wel de volgende dag.
Ik zit nu met overbelaste buikspieren ( allerlei onderzoeken gehad) maar in mijn beleving heb ik baarmoederkanker of eierstokkanker of baarmoederhalskanker of blaaskanker of in elk geval iets maar die overbelaste buikspieren komen niet voor in mijn woordenboek. Ik weet het toch wel beter als de dokter zeker ( die me meestal 24 uur koest kan houden en ik dan wel weer een extra symptoom krijg.
Ik heb geen idee waarom ik geen vertrouwen in mijjn lichaam heb..mijn lichaam geeft me namelijk nog nooit in de steek gelaten.
Ik weet ook echt niet hoe ik aan hypochondrie gekomen heb..ik ben totaal niet in angst opgevoed.
Ik baal hier enorm van en ik ga het nu ook aanpakken door therapie.
Deze ziekte draag je zo alleen ..en zo voelt het echt dat ik blij ben dat ik hier herkenning kan vinden
Lieve groet
Isabelle
1
Dit heeft mij aan het denken gezet en ben nu voor alles bang (Verhaal 181)
1ALSOF HET JE LAATSTE DAG IS LEEF !!! (Verhaal 80)
Ik zou aan alle forumgenoten graag 1 goede raad willen meegeven en dit geldt ook voor mijzelf :
LEEF !!! LEEF !!! ALSOF HET JE LAATSTE DAG IS LEEF !!!
Tekst en muziek van Andre Hazes jr.
Voor ons allen : LEEF in 2021.
Met welgemeende groet.
Guido
1Donkere ringen onder mijn ogen (Verhaal 162)
1Bang dat ik overlijdt in mijn slaap (Verhaal 140)
3Tien ik angstaanvallen had in het begin ( alweer 15 jaar geleden ) was ik bang om een hartaanval te krijgen en niet meer wakker te worden. Ik bleef nachten wakker en viel overdag zittend in slaap. Ik ging dan snachts m'n huis schoonmaken want wilde in een opgeruimd huis gevonden worden als ik dood ging. Wat mij heeft geholpen hier vanaf te komen is accepteren dat je jezelf niet kunt helpen als er wel wat gebeurd. Ook al ben je wakker. Ik heb mezelf gedwongen te denken: laat maar komen en we zien het wel. Het gaf me rust en na een tijdje dacht ik er niet eens meer aan. De klachten van hartkloppingen en ademhaling verdwenen toen ook. Zo ben ik er jaren vanaf geweest.
Het klinkt zo simpel maar het is super moeilijk, ik heb nu ook een terugval waar ik uit probeer te komen. Ik weet dat het kan.
Ik denk dat iedereen met hypchondrie dit kan beamen (Verhaal 76)
24 jaar, jonge dochter van mijn vader die lijdt aan kanker.
Dacht er van af te zijn..
dacht dat ik de emoties en onderdrukte angst wel de baas was geworden, een volledig jaar zet het nu al mijn leven op zijn kop.
En hier sta ik dan weer.. te wachten bij de dokter omdat ik weer maar eens iets heb gevoeld.
Dit is iets wat ik niemand wil toewensen.
Vorig jaar deze tijd had ik er enorm last van, elke week bij de dokter, constant paniekaanvallen,...
vandaag voor de eerste keer terug de angst van een beginnende paniekaanval gevoeld, flashte mij direct terug naar de hel van een jaar geleden.
Toen het woord KANKER in mijn leven kwam & ja ik zet dit in drukletters want zo staat het ook in mijn leven, was voor mij het woord gelukkig nog ver te zoeken.
Het overneemt echt je leven & denk dat iedereen met hypochondrie dit kan beamen.
Dit schrijf ik hier nu terwijl ik wacht tot ik binnen mag bij de dokter.
Gedachten gaan door mijn hoofd, wat als.. wat als dit... stel je voor...
vandaag mijn zoontje zijn 2de verjaardag, had het wel anders voorgesteld dan wakker worden met een paniekaanval. Gelukkig kon ik het nog de baas, maar het begin was er zeker.
Kom op Gwen, laat dit gewoon een eenmalige terugval zijn, je was zo goed bezig & het krijgt je nu gewoon weer te baas.
Leef je onbezorgd jong leven, geniet van je kinderen & laat het los.
Was het maar zo gemakkelijk he ..
1
Op vakantie een paniekaanval gehad, toen is het begonnen (Verhaal 13)
Hoi
Op vakantie in Tunesië heb ik een paniekaanval gehad en sindsdien heb ik het gevoel dat ik elke kleine prikkel in mijn lichaam voel. Een steek in mijn borst, link in onmiddellijk met een hartaanval. Ik maak mezelf helemaal gek. Iemand die toevallig tips heeft om hiermee om te gaan?
2Ben gewoon bang om dood te gaan (Verhaal 180)
moe van het googelen naar ernstige ziektes die ik wellicht zou kunnen hebben (Verhaal 179)
00:40 snachts inmiddels en ik ben moe van het googelen naar ernstige ziektes die ik wellicht zou kunnen hebben. Ik ben inmiddels 32 maar sinds kinds af aan al doodsbang voor ernstige ziektes. Met name kanker, maar vandaag is het copd. Ik ben de afgelopen tijd veel verkouden geweest, en hou daar denk ik een naar hoesje aan over. Na de hoestbui krijg ik een bloedsmaak en heb ik een piepende ademhaling. Je raad het al, doodsbang… In mijn gedachte zit ik al in de laatste fase, en heeft de dokter mij uitgelegd dat het einde oefening is. Ik heb twee jonge kids van 4 jaar en 10 maanden, dit verhoogd de stress, want wat als ik hen straks moet achter laten als dit zo is? Ik ben niet de persoon die elke week bij de dokter zit, maar dat wil ik ook niet worden. Naast deze angsten heb ik ook nog de angst dat ik mezelf juist ‘ziek’ praat door deze gedachten. En denk ik vaak dat het moment gaat komen waarop ik ga denken ‘zie je wel’, mijn ergste nachtmerrie is uitgekomen. Ik wil gewoon kunnen leven zonder iedere dag de angst te hebben dat ik ziek wordt… hier heb ik nog geen hulp voor, maar moet ik misschien toen gaan zoeken. Ik wens iedereen op dit forum heel veel kracht en liefde toe! ❤️
Ik hoop dat jullie kunnen helpen.. (Verhaal 114)
Sinds dat ik 5/6 was, was ik voor “alles” bang. Bang voor verhalen van andere kinderen, bang voor gif, bang voor het woordje “dood”. Als iemand het woord dood uitsprak, begon ik al te huilen. Ik lag wel is in mijn bed en slikte misschien 1x moeilijk, en begon meteen huilend te schreeuwen naar m’n moeder. Omdat ik bang was dat er iets ergs met me was en dat ik benauwd was. Naar mate de jaren ben ik met bepaalde dingen een stuk “stoerder geworden”.
Alleen de angst om ziek te worden is nog niet over gegaan. Elke keer als ik iets zie ,wat er “niet hoort. Begin ik aan allerlei soorten ziektes te denken. Ik zocht mijn klachten wel is op, en kreeg hartkloppingen en begon te huilen door wat ik las op internet. Elke keer als ik iets heb waar ik van schrik ( zelfs bij een blauwe plek) loop ik naar m’n moeder om te vragen of het erg is. Mijn moeder haar reactie stelt me meestal wat meer gerust. Ik hoor meer verhalen van dit , en dan met mensen die meteen naar de dokter willen. Zelf ben ik dat totaal niet, ik heb een angst voor de dokter ( alleen als het gaat om klachten waar ik niet eeet waar het vandaan komt). Ik ben heel snel bang om een erge ziekte te hebben, maar wil dan JUIST niet naar de dokter.
Is dit raar? En weet iemand misschien wat dit is?
Ik zou het super fijn vinden als iemand me zou kunnen helpen.
5Medicie kunnen al zoveel tegenwoordig
Jullie vallen amper ik een risico groep
Wel wil ik meegeven rook niet dat Helpt niet tegen angsten maat ook al doe je het wel ben je nog niet dood
Ik ben alert op iedere lichamelijke verandering (Verhaal 178)
Sinds 3 jaar houd ik mij vooral bezig met mijzelf. Ik ben alert op iedere lichamelijke verandering. Ik probeer dan op Google te vinden wat het kan zijn. Eerst ben ik er nog van overtuigd dat Google mij de antwoorden gaat geven en het allemaal wel mee zal vallen maar het Googlen lijkt een soort obsessie te worden. Wil wilt niet kijken maar toch doe je het. Uiteindelijk kom je altijd bij ziektes uit als kanker, ALS of Parkinson. Voordat ik er erg in heb schiet ik in de paniekmodus. Ik kan niet meer helder nadenken en krijg last van hyperventilatie.
2 jaar geleden ben ik naar een psycholoog geweest. Dit heeft mij erg geholpen. Ik schreef op welke klachten ik op welke dagen had om een patroon te herkennen. In de goede periodes lees ik dit wel eens terug en dan denk ik wel eens....... Als ik het echt had was ik nu al dood. Maar toch blijft het hypochondrie mij achtervolgen. Ik vind het lastig om mijn lichaam niet constant te checken. En als er dan momenten zijn dat ik even niet met mijzelf bezig ben dan kan ik mij erg druk maken om de gezondheid van mijn naasten.
Ik denk dat ik het krijg dus krijg ik het (Verhaal 8)
Eerst kreeg ik een paniekaanval omdat ik chaotisch in mijn hoofd ben en er meerdere dingen waren die samen de emmer lieten overlopen. Ik dacht dat ik blind werd omdat ik in mijn rechter oog ineens blauwe vlekken kreeg.
Ik probeerde van alles om dat weg te laten gaan zoals in het donker zitten en rustig ademen. Het ging niet gelijk weg waardoor ik gelijk een paniek aanval kreeg. In de maanden erna kreeg ik nog 1 of 2 paniekaanvallen omdat mijn hart zomaar een bonk oversloeg.
Daarna was het de ergste paniekaanval van mijn leven. Ook omdat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg vanwege het overslaan van mijn hart. Ik dacht voor 4-5 uur lang dat ik dood ging.
Mijn lichaam was in zodanige toestand verkeerd dat ik helemaal begon te schudden en heel wazig begon te zien wat alles erger maakte. Ik ben naar de eerste hulp gegaan en daar kreeg ik tehoren dat er niets aan de hand was. Ik geloofde het niet. Hoe kan dit nou?
Daarna heb ik gezworen nooit meer een paniekaanval te krijgen. Ik heb een psycholoog ingeschakeld en na een paar keer praten en meerdere paniekaanvallen te hebben voorkomen stopte ik bij de psycholoog en was ik er ongeveer een half jaar van af.
Ik had toen mijn stage gedaan bij een druk en groot bedrijf. Ik heb meerdere malen erg last gehad van break downs. Alleen ik stelde mij voor om de stage af te maken zodat ik daarna in alle rust kon herstellen. Mijn stage was klaar, ik moest alleen het stageverslag nog maar ik wist dat dit niet een groot probleem ging worden. In de laatste weken was ik al constant grieperig en duizelig.
Ook had ik een wazig zicht. Ik vertelde mijzelf dat het niet erg was en ik ging door. Na toch maar een keer een gesprek met de huisarts te hebben gehad werd ik voor een paar dagen wat rustiger. Daarna kwam het Fenomeen van Raynaud bij het blootstellen van mijn handen bij een korte periode in kou. Dit is een tijdelijke bloedvat vernauwing of afknijping van een of meerdere vingers of tenen bij kou of stress.
Ik schrok hiervan waardoor ik het ging opzoeken op internet. Ik blijk dus de secundaire variant (alleen aan 1 hand) ervan te hebben wat betekent dat er meestal een onderliggende ziekte de oorzaak van is. logischerwijs heb ik toen gelijk weer de huisarts gesproken hierover.
Zij heeft mij bloed laten prikken waardoor ik mij, nadat bekend werd dat het in ieder geval niet aan de vitamines en ontstekingswaardes lag, weer gerust voelde voor een aantal dagen. In die periode had ik ook al dat ik af en toe meerdere nachten achter elkaar wakker werd of wakker schrok van tintelingen en dove gevoelens in beide handen. Dit zat in mijn pink, ringvingers en onderarmen.
in de eerste instantie geloofde ik al dat dit kwam door angst en stress van de angst waardoor het opzich mee viel. Maar later begon ik deze symptonen elke nacht te krijgen.
Ik ben op gaan zoeken wat de meest overeenkomende ziekte was met alle symptonen die ik had en ben toen weer naar de huisarts gegaan. Ik heb nu bloed geprikt op ANA waardes. Dit zijn auto antistof waardes die hele ernstige auto-immuunziektes kunnen aanduiden.
Ik moet nu nog ander half week wachten op het resultaat van deze tests maar word al helemaal zwak, ziekig en depressief van het idee dat ik mogelijk iets van systemische sclerodermie heb.
Hopelijk heb dit natuurlijk niet, maar ik weet ook nu al dat wat die uitslag ook gaat zijn dat de symptomen nog blijven hangen. Hierdoor zal ik waarschijnlijk wel weer iets nieuws verzinnen wat heel ernstig is. Ik ben op het moment bezig met het regelen van een psycholoog. Dit duurt alleen erg lang.
Ik ben er zo extreem veel mee bezig dat ik volgens mij mijn eigen ziektes aan het creëren ben. Ik denk dat ik het krijg dus krijg ik het.
Op het moment dat ik mij goed voel kan ik mij veel beter voorstellen dat het waarschijnlijk gaat om een zware angststoornis alleen op de slechte momenten lijk ik wel daadwerkelijk een patiënt te zijn. Ik hoop op een beter verloop hiervan.
3Jaa alles wat je vertelt herken ik mijzelf in!!! Echt. En hoe was de uitslag?? Ik hoop dat alles beter gaat.
Ik zit momenteel in ook zo een erge periode
Het gaat beter. Uitslag was niets natuurlijk. Daarna een tijdje gelooft dat ik ms zou hebben. Ik heb nu gepaste medicatie die goed helpt gelukkig. Sertreline is daarom zeker een goede keuze als de psychiater het aanbiedt.
Ik vind het leven veel te leuk, daarom wil ik niet dood (Verhaal 111)
Enkele tips van mij als inmiddels ervaren hypochonder is: mediteren, praten met je omgeving/met je huisarts en praktijkondersteuner. Blijf in beweging: wandelen, sporten (fitness of hardlopen wat je zelf prettig vind) en het 6 minuten dagboek kopen!! , tot slot opschrijven in een boekje wat je voelt op het moment van paniek, wat er precies gebeurd en hoe het is afgelopen. Ook vast patroon met slapen, zelfde tijd naar bed en zelfde tijd opstaan en genoeg slaap krijgen wat voor jou werkt (voor mij bijvoorbeeld; 22.30 slapen en 07.30 wakker worden) maar dit zijn de tips die voor mij werken!
Mocht iemand nog meer tips weten, give it to me! Het is helaas nog steeds niet helemaal weg, wel al verbeterd:)
1Het gevoel dat ik zomaar om zou vallen (Verhaal 168)
Ik heb last van vastzittende schouders en me rug en daarvoor loop ik al vanaf april bij een fysio. Ook ben ik bij een chiropractor, osteopaat en psycholoog geweest. Men denkt aan een burnout maar nu een half jaar later heb ik nog steeds klachten. Ik houd een zeurende pijn bij beide schouderbladen, een naar gevoel in me keel, als ik moet hoesten heb ik hoofdpijn en ik heb vaak dat ik minder scherp zie. Voor dat laatste heb ik inmiddels lensen en een bril aangeschaft maar ik merk weinig verbetering. Is er iemand die zich kent in mijn verhaal en die misschien weet wat dit zou kunnen zijn?
Gr Sjoerd
2Voor mij is dit heel herkenbaar,overal pijn en schouders keel darmen hoofdpijn minder scherp zien. Dat minder scherp zien kan aan de mobile beeldscherm liggen. Te lang elkaar turen. Probeer minder lang achter de computer of telefoon te zitten. Wat ook nog kan helpen is er. Computer bril.
Gr.Tina
Wat onwijs vervelend man.. en waarschijnlijk erg vermoeiend dat je geen antwoorden lijkt te krijgen op de vraag wat er ‘mis’ voelt in jouw lichaam.
Las je verhaal en herkende me er deels in. Compleet ander verhaal vanuit mij kant. Ik loop al jaren met hypochondrie, maar is de afgelopen 2 jaar echt heel erg geworden. Bij mij uit het zich altijd in een bepaalde plek waar ik last krijg (laatste 2 jaar is dat mijn keel) en de angst dat ik op die plek kanker zou hebben. Ik heb ook allerlei onderzoeken gehad, ben 28, altijd erg gezond en verder nooit echt ziek en artsen kunnen ook niks vinden.
Ik heb door die angst echt hele heftige stress en daarmee angstaanvallen gekregen. Dat heb in sinds een half jaar door goede hulp weer vrij goed onder controle.
Wat ik graag mee wil geven aan je is dat de klachten die je beschrijft (slecht zien, spierpijn bij schouderbladen, brok in de keel) echt 100% uitingen van je lichaam van de stress zijn.
Ik heb ook die klachten, en nog meer, gehad / sommige nog steeds in hele heftige mate. Ik was altijd bang dat dat kwam omdat ik ziek was of er iets met mijn hart was o.i.d. maar dat is echt uiting van stress. Stress heeft zo veel fysieke en mentale invloed op je, onderschat dat niet.
Ik kan me heel goed voorstellen als je in zo’n molen van onderzoeken en stress zit dat je daar klachten door krijgt.
Ik heb echt een tijd heel diep gezeten door die dingen, maar door de juiste hulp echt weer deels de oude ben. Bespreek het met je huisarts. Probeer iets te vinden waardoor je je lichaam en geest kan ontspannen (ik weet dat dat veel makkeijker gezegd dan gedaan is). Sporten / bewegen is altijd echt een hele goede + goed slapen en eten zijn echt basis dingen voor meer rust in je lijf. Probeer jezelf niet gek te maken en vooral niet te googlen op symptomen. (ik kreeg door het googlen meer stress. Je leest de ergste dingen over symptomen en door die stress gaat je lichaam
daar ook weer fysiek op reageren)
Hopelijk voel je je snel wat beter en als je behoefte hebt om nog een keer te babbelen kan dat altijd.
Groetjes,
Marc
Ik maak mezelf gek met ernstige ziektes (Verhaal 18)
Ik word me er steeds bewuster van dat ik mezelf gek aan het maken ben met ernstige ziektes. Ik heb nu al een paar testen gedaan en telkens kwam er geen aanleiding tot ziekte uit. Dan voelde ik me weer een weekje goed, maar daarna stortte ik weer in.
Ik ben er wekenlang van overtuigd geweest dat ik lymfeklierkanker had wegens een knobbeltje in mijn hals. Toen heb ik een echo laten maken en de dokter zij dat het niks ernstigs was. Dat heeft me iets meer dan een week rustig gehouden. Maar daarnaast had ik ook al heel lang het idee dat ik teelbalkanker had. Dus toen ging mijn aandacht volledig daarheen. Ik voelde krampjes in mijn liezen en soms een drukkend gevoel op mijn onderbuik. Soms trillen mijn ballen of raak ik in paniek omdat mijn libido verlaagd is. Van de week was ik grieperig en ook dan raak ik in paniek. Dan ga ik gelijk verbanden leggen. “Vroeger was ik nooit zo vaak ziek en nu opeens 2x in een jaar”. “Gaat mijn weerstand omlaag?” “Komt dat door kanker?” Zo gaat het de hele dag door. Toen de dokter twee weken geleden vroeg of ik last had van gewichtsverlies zei ik dat ik dacht van niet. Sindsdien ben ik constant mijn gewicht aan het checken om te kijken of ik ben afgevallen en ik eet extra veel om dat dan “tegen te gaan”. Ik weet dat het nergens op slaat, maar toch doe ik het. Het is zo raar om bewust te zijn van je eigen gekte, maar er niks aan kunnen doen.
Als ik dan alle ervaringen van mensen lees die ook kampen met hypochondrie, betrap ik mijzelf erop dat ik dan denk: “ja jullie hebben misschien hypochondrie, maar ik weet zeker dat ik iets heb.” Ik vraag me af hoe jullie hierover denken.
De centrale vraag die ik me constant stel is:
Voel ik iets, omdat ik er telkens aan denk? Of denk ik iets, omdat ik het telkens voel?
Ik ben nu 20 jaar oud en vind het een vervelend idee dat ik het niet kan oplossen. Het belangrijkste is denk ik, dat je het moet kunnen accepteren. Accepteren dat ik ziek kan worden en accepteren dat ik dood ga. Dat is iets wat natuurlijk ontzettend moeilijk is en dat heeft heel veel tijd nodig. Maar ik ga eraan werken. Ik ben mezelf ook al meer aan het richten op de belangrijke dingen in het leven om zo een hoop stress te kunnen verlichten. Binnenkort ga ik naar een psycholoog die mij hier hopelijk in kan begeleiden. Daarnaast vind ik veel rust in mijn geloof en weet ik zeker dat er mooie dingen voor mij staan te gebeuren.
Groetjes
6“De centrale vraag die ik me constant stel is:
Voel ik iets, omdat ik er telkens aan denk? Of denk ik iets, omdat ik het telkens voel?”
Ik denk beide: je voelt iets omdat je er constant aan denkt en je denkt het omdat je van alles voelt. Een negatieve vicieuze cirkel die ik herken en zelf ook niet weet te doorbreken.
Fijn te lezen dat je ondanks de negatieve gedachten toch zo positief kunt zijn. Hoe is het gegaan bij de psycholoog?
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 27, al 6 jaar lang heb ik last van hypochondrie..
Sommige periodes erger dan de andere. Op dit moment is het weer ondraaglijk en merk ik dat ik niet goed kan functioneren omdat ik continu bezig ben met wat ik voel in mijn lichaam! Rechts in mijn hoofd voel ik een doffe pijn, ben hier al mee naar de dokter geweest, er zijn wat testen gedaan en alles is goed! Toch maak ik me hier 24 uur per dag druk om, slaap niet in de nacht, alleen maar paniek aanvallen. Nu is het mijn hoofd morgen kan het weer een andere pijn zijn waar ik mij druk om maak. Ik ben doorverwezen naar de GGZ maar ivm een wachtlijst duurt het erg lang voordat ik een intake gesprek heb. Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt en het is voor mijzelf toch wel fijn om te lezen dat ik niet de “enige” ben die dit probleem heeft.. geeft enigszins wat troost!
Ook ik heb last van hypochondrie.
Maagpijn misselijk zuurbranden diarree.
Denk het ergste .wie helpt mij.
Bij mij speelt het ook erg in vlagen op. Maar vooral de laatste 2 jaar heel erg. Als kind mijn vader verloren. Daardoor ben ik altijd erg alert en verantwoordelijk geweest. Geen echte puber streken gehad ook.
Daarna ging het heel lang goed. Ik ben inmiddels moeder en nu merk ik weer dat ik last heb van verantwoordelijk zijn, alert zijn. En helaas ook op ziektes. Tijdens 1 van mijn bevallingen is het mis gegaan medisch ( door een artsenfout) en ben ik op het IC beland. Dat was kantje boord.
Als moeder van 4 jonge kinderen pak ik ook alle virussen op. Überhaupt vermoeid. Maar de laatste 2 jaar gaat het echt niet lekker. Behalve geregeld ziek ook een long instelling en Corona achter de rug en daarnaast veel psychisch leed. Een vriend overleed aan kanker, een collega verloor haar kind bij een ongeluk. En ik maar malen, angsten hebben. Het is afschuwelijk. Van alle stress kreeg ik gordelroos op mijn borst. Voor de zekerheid moest ik ook een mammografie maken van de huisarts. Dat is nu 2 maanden geleden en het blijft maar malen; hebben ze wel goed gekeken? Waarom heb ik nog pijn? ‘S nachts heb ik paniek aanvallen.
En elke dag neem ik me voor boven mijn angsten te gaan staan, de uitvoer is er alleen niet naar
Zo herkenbaar
Ik denk nu dus naar een maag onderzoek dat ik een bloeding heb wat ze niet weten
Omdat ik een lage bloeddruk heb en wat gedesoriënteerd ben
Niet gek na bijna week amper slapen
Gisteren was het ook nog mijn hart ik ben deze week al 3 x opgenomen
En blijk niks te hebben
En dan denk ik miss was het er toen nog niet wat als dit of dat
Heel dag ben ik mijn klachten op aan zoeken en overtuig dat ik dood ga
Ik loop ook constant met bloeddrukverlagend wat me nog gekker maakt
Ging tijd goed ben nu terug bij af het vreet aan mij
Ik zie wat ik me kinderen en man aandoe maar kan mezelf niet stoppen
Ik zal graag met iemand erover willen praten
Ben bang dat ik zo word opgenomen gek word etc
Ik wil mezelf terug
Ik denk dat elke kleine klacht iets ernstigs is (Verhaal 170)
1Sterkte meid. Kies voor jezelf en zoek hulp.
Ik zie geen licht meer aan het einde van de tunnel (Verhaal 176)
Ik ben nu zelf 27 en heb al vnaf jong de angst om dood te gaan aan kanker omdat het te laat ontdekt word.
Nu is dit jaar mijn grootste angst uitgekomen en is mijn moeder op 57 jarige leeftijd overleden aan alvleesklier kanker ze was compleet uitgezaaid.
Haar hele ziekte verloop heeft vanaf de diagnose maar 4 weken geduurd.
En de agressiviteit waarmee deze ziekte mijn moeder heeft weggenomen staat voor altijd in mijn geheugen geprint.
Ik heb sinds deze dag dan ook zoveel lichamelijke klachten dat ik iedere dag de hele dag denk dat ik ook kanker heb.
Mijn klachten zijn dan ook een hele waslijst:
Ik slaap bijv 11u per dag
Hoofdpijn
Nekpijn
Schouderpijn
Pijn aan mijn borstbeen als ik het aanraak.
Een krop in mijn keel
Nachtelijke koude rillingen
Tikkende lichaamsdelen
Geheugenverlies
Spierpijn
Spierknopen in mijn buik
Diaree
Obstipatie
Pijn in mijn baarmoeder
Opgezette lymfeklieren
En waarschijnlijk vergeet ik nu nog dingen.
Zelf schaam ik me om steeds bij mij huisarts aan te kloppen maar het continue opzoek zijn naar gerust stelling (google) s zo ontzettend vermoeiend want je gaat bij ieder symtoom hoe dan ook dood. Ik loop bij de psycholoog, praktijkondersteuner, fysio, online hulp programmas, mindfulness, yoga, meditatie, en zelfs antideprisieva gebruik ik op aansporen van mijn dokter, maar niets helpt!
Ik ben lichamelijk en mentaal op en weet niet meer hoe ik hier ooit uit kom. Ik vraag me af of je ooit weer dat vertrouwen in je lichaam terug vind. Zelfs als de angst stopt weet je dan nog wat echte klachten zijn en wat allemaal wel mee valt.
Ik ben het iniedergeval helemaal kwijt.
1Nou meid je staat niet alleen. Aan het einde van ons leven zeggen de hypochonder ( had ik toch gelijk). Sterkte
Afgevallen door de enorme angst (Verhaal 157)
Ik ben hypochondrisch en zit vaak bij de dokter, ik heb hierdoor de hele dag door last van enorme angst en loop wel bij een psycholoog alleen ben ik nog erg bang. Zijn er hier meer mensen die door de enorme angst de hele dag afgevallen zijn? Ik ben natuurlijk weer bang voor het ergste vandaar mijn vraag..
1Hypochondrie door zware jeugd? (Verhaal 72)
Ik vraag me weleens af waar hypochondrie vandaan komt, hebben de meeste ook een zware jeugd gehad? Ik ben heel onveilig opgegroeid, en heb een hele nare ervaring in het ziekenhuis gehad tien ik 3 jaar oud was.
Of het door een eerste zware hyperventilatie aanval dat je dan zo een sterke doodsangst krijgt dat je dat niet meer kunt loslaten?
Ik weet het niet, mijn vader had het ook.
Reacties zijn leuk om te krijgen
Groetjes
Elaine
4Hoi Elaine,
Vraag me dit ook vaak af. We graven soms in het verleden met psychologe. Bij mij was mijn moeder heel overbezorgd zelfs nu nog. Kan ook erfelijk zijn of traumatische gebeurtenis. Dokters zeggen dat we een bepaalde stof tekort hebben in de hersenen. Sommigen zeggen dat het uit de darmen komt, teveel theorieën die voor ieder anders is.
Groetjes
Hoi Elaine,
Er komt wel een stuk erfelijkheid bij kijken. Net als Stijn heeft mijn moeder het ook en is deze ook altijd overbezorgd. Net als haar moeder, mijn oma. Nu maar hopen dat ik het niet door geef aan mijn kinderen😂.
Dank voor jullie reactie, en ja mijn oma en ader hadden het ook.
Ik ben opgevoed in een fijne en veilige omgeving maar ben toch hypochonder. Het heeft ook met de aard van het beestje te maken zei mijn therapeut.
Deze gedachten beheersen mijn leven (Verhaal 166)
Vorig jaar ben ik naar de huisarts geweest vanwege haaruitval. De huisarts stuurde mij door naar het ziekenhuis en toen ben ik in de medische molen terecht gekomen. Na een periode van ca. 6 maanden van onzekerheid, bloedprikken, onderzoeken en vooral heel veel wachten werd er geconstateerd dat er niets aan de hand was. Achteraf heeft de huisarts laten weten mij te snel te hebben doorgestuurd, voor een achteraf onschuldige klacht.
Voor deze gebeurtenis kon ik mij al snel zorgen maken, maar naar mijn idee ben ik door deze periode van zekerheid volledig het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Bij alles wat ik voel constateer ik een erge ziekte; nu heb ik pijn in mijn flank en vrees ik voor nierkanker.
Deze gedachten beheersen mijn leven en leiden o.a. tot paniekaanvallen. Ook het idee al dat ik mogelijk naar de huisarts en/of ziekenhuis zou moeten maakt me overstuur. Ik durf de huisarts niet te benaderen met mijn klachten, bang dat ze me vervelend vinden. Ook mijn naasten durf ik niet in vertrouwen te nemen. Ik wil ze niet lastig vallen en tob daarom maar in mijn eentje voort.
1Dit is zo vermoeiend (Verhaal 175)
Dus ik moet elke keer uitkijken waar ik loop(wat ik denk). Dit is zo vermoeiend en kost enorm veel energie.
Geen idee hoe ik er vanaf moet geraken (Verhaal 174)
Ik vind het vreselijk spannend (Verhaal 124)
Sinds een maand of 3 heb ik last van mijn keel (lees: keelpijn en een drukkend gevoel in m'n hals) sinds vorige week heb ik een knobbeltje ontdekt onder mijn oor. Sindsdien ben ik vreselijk bang dat het een tumor is. Vandaag naar de dokter geweest en nu word ik doorgestuurd voor een echo. Ik vind het vreselijk spannend, en ben er van overtuigd dat het wel iets ernstigs moet zijn. Hoe kom ik de dagen door? :(
1Bang dat zoontje zonder moeder op moet groeien (Verhaal 172)
Wat fijn dit forum om te lezen dat je niet de enige bent.
Bij mij is dit 1,5 jaar geleden ongeveer begonnen, toen ik moeder werd. Ik was bang iets ernstigs te krijgen en dat mijn zoontje zonder moeder op moet groeien. Ik kamp iedere dag met de gedachten dat ik een hersentumor heb, een hartaanval krijg of een hersenbloeding krijg, ik word er gek van. Bij ieder pijntje raak ik in paniek. Een half jaar geleden bloed laten prikken, maar alles was normaal. Hierna naar en psycholoog gegaan maar heeft helaas niet geholpen. Ik word er gek van en het beheerst ook echt mijn leven. Ik probeer mezelf iedere dag maar gerust te stellen, en te zeggen je bent nog zo jong (ik ben 24) kom op. Ik zou graag willen weten of iemand hier goede hulp heeft/gehad heeft om hier wat beter mee om te gaan. Want iedere dag zo leven is verschrikkelijk. 😓
Nood aan vrienden (Verhaal 169)
Ik blijf maar denken dat ik een ernstige ziekte heb (Verhaal 163)
Mijn huisarts zegt dat ik me geen zorgen moet maken en dat het niet goed is voor de gezondheid,
Ik lees veel (teveel) op Google en dan kom je niks anders tegen dan het woord kanker.
Deze negatieve gedachten vergallen mijn leven en maken mij depressief.
Heeft iemand nog wat goede raad ?
Mvg
Guido
1Mijn moeder heeft borstkanker gehad, gelukkig goed hersteld en inmiddels 10 jaar verder, mijn opa bleek geen diabetes te hebben maar alvleesklierkanker en was binnen een paar maanden overleden. Zo kan ik nu dus denken, straks krijgt mijn vader dat ook.. die heeft ook diabetes ( is te zwaar) enz enz.
Ik denk wel eens… mens, leef je leven als het zo is dan overkomt het je” maar het lukt me gewoon niet.
Naar een huisarts durf ik bijvoorbeeld niet met mijn moedervlekken want wat nou als…
Maar ondertussen is Google roodgloeiend van het opzoeken.
Brrr…..
Leven met hypochondrie (Verhaal 164)
Ik wens dat niemand hypochondrie heeft of krijgt. Daarnaast wens ik mijn mede hypochonder dat hij/zij hier mee om leert gaan of er volledig van genezen wordt!!
Veel liefs Kimberly
1Je bent ontzettend goed bezig. Meditatie, mindfullness, veel sporten en gezond eten heeft er voor mij ook gezorgd dat ik 80% van de klachten kwijt ben. Ik ben nog zoekende naar die laatste 20%. Heel veel sterkte met de onderzoeken.
Groetjes
Paniek grijpt me om de keel (Verhaal 151)
Al geruime tijd verstopte neus en pijn in mijn kaak en hoofd. De HA heeft al van alles voorgeschreven en inmiddels ben ik bij de KNO geweest. Deze heeft een onderzoek gedaan en heeft voorgesteld een CT-scan te maken. In haar ogen dacht ik te lezen dat zij paniek ervaarde en dat ze dacht o jee, wat triest, dit gaat slecht aflopen voor haar. Meteen ben ik gaan googlen en kom daar de meest afschuwelijke dingen tegen waarvan ik denk, ja dat heb ik!
Als ik denk dat ik straks die CT-scan moet ondergaan word ik misselijk bij de gedachten. Ik ben als de dood voor de uitkomst.
Zo nu en dan kan ik mezelf bij elkaar pakken en denken dat het wel mee zal vallen omdat als ik diep van binnen kijk ik misschien wel weet dat het misschien gewoon wel helemaal niets is.
Dat eeuwige bang zijn om ernstig ziek te worden. Soms trek ik het niet meer.
1Herkenbaar hoor! angst en paniek in golven... Ik mag over een week naar de KNO... zit al weken in de totale angst en ben paniekerig. In een maand tijd twee keer keelpijn gehad, en toen ging ik (sukkel) letterlijk met mijn vinger voelen in mijn keel. Voelde ik een hele rare bult, harde verdikking en sloeg de angst mij om het hart. Niet meer weggegaan. De bult ook niet. Gelukkig een begripvolle HA. Die heeft al wel 4 keer gekeken in mijn keel maar maakt zich geen zorgen. Voor de zekerheid naar de KNO. Wat duurt het dan toch allemaal lang voordat je daar terecht kan, en wat steekt de angst dan weer ineens de kop op. En blijft. Ik heb nu ook een vreselijke 'brok in de keel', veel slijm, maar tegelijkertijd een droge mond.
Heb je de CT scan inmiddels gehad? (ik kan niet zien wanneer de berichten worden gepost). En hoe voel je je nu?
Oh oh, we maken het onszelf wel moeilijk. (Verhaal 153)
Als jonge tiener vaak soms twee uur lang onder zonnebank geweest. Zelfs een piercing daardoor verbrand. Non-stop bezig moedervlekken te checken. Bang voor een melanoom. Vooral ook door die verbrande piercing. Zelfs bang voor m’n ogen omdat ik gewoon recht in de lamp keek en soms een paar dagen pijn door had. Daarnaast vorig jaar een longfoto en eeuwig m’n borsten checken omdat ik bang ben wat de straling gaat doen van de longfoto. En door de stress zure smaak in mond door maagzuur, momenteel dagelijks. Angst voor de schade dat dat aanricht in m’n slokdarm, wat slokdarmkanker kan geven.
Herkent iemand íets??!! Ik weet het. Klinkt allemaal vreemd. Gelukkig voelt dit als veilige plek om vreemde dingen te delen… XD
1Hoe gek is dat dan…. Ik weet dat ze er al jaren zitten.
Ik denk dat het bij mij komt doordat mijn moeder hele grote soort van uitgesmeerde zwarte heeft. Zij heeft echter de insteek “ het zit er al jaren, gewoon niet aan denken, doet toch geen zeer” en ik denk…. “ och mam als het maar geen kanker is. Nou komt dat ook omdat mijn moeder 12 jaar geleden borstkanker heeft gehad.
Ook daarin ben ik nogal gefocust, elke keer voel ik weer.
Word gek van mezelf en kan het niet loslaten
Ik kan niet echt genieten van mijn leven en zit elke dag aan die knobbel (Verhaal 156)
3Bang om corona te krijgen (Verhaal 144)
1Vind het zelfs, lastig om deze verhalen te lezen.
Er zit veel bij, wat mijn brein weer voer geeft om in paniek te raken.
MIjn moeder weet hoe ik mij voel.
Schaam me om het te delen met anderen.
Klachten nemen sterk af door meditatie en yoga (Verhaal 161)
Zijn er mensen die langdurige spanning en stress hierdoor hebben ondergaan en ook last hebben van kriebelingen of tintelingen onder de huid vooral onderrug, benen en armen, ik heb dit namelijk 2 jaar geleden ook gehad in een drukke tijd
Tip; iedere dag meditatie en of yoga zal je goed doen, klachten nemen hierdoor sterk af!!
De coronacrisis heeft er - net zoals bij vele anderen - stevig ingehakt (Verhaal 159)
Enkele jaren geleden werkte ik in een bedrijf dat totaal geen rekening hield met het welzijn van zijn medewerkers. Daar kweekte ik een angststoornis, gepaard met paniekaanvallen en hypochondrie. Ik kwam ook steeds meer aan, tot ik 130 kg woog. Gevolg: nóg meer fysieke klachten die wel moesten duiden op een ongeneeslijke ziekte... Nieuw gevolg: nóg meer paniek...
Op een gegeven moment besliste ik om het roer om te gooien. Ik nam ontslag, begon als een gek te sporten en focuste me op gezonde voeding, yoga en meditatie. En met succes, want ik viel op mezelf 54 kg af. De paniekaanvallen en hypochondrische aanvallen verdwenen en ik had mezelf weer volledig onder controle... tot nu.
De coronacrisis heeft er - net zoals bij vele anderen - stevig ingehakt. Het verbod om vrienden en familie te zien, met sterk beperkte contacten tot gevolg, heeft er voor gezorgd dat bepaalde zaken opnieuw de kop opsteken. Intussen heb ik een CT-scan, bloedonderzoeken, ... gehad, terwijl ik weet dat het vooral in mijn hoofd zit. Doordat ik me niet goed voel, zoek ik heil in ongezond eten, wat me weinig energie oplevert om te sporten en meditatie ruilde ik in voor avondjes voor tv - bij voorkeur met een vettige hap. Opnieuw die vicieuze cirkel.
Maandag dacht ik dat ik een hersentumor had, gisteren dacht ik opnieuw aan een andere enge ziekte, vandaag moet ik vast naar de spoed met een hartaanval. Feit dat ik anderhalve maand geleden een CT-scan heb gehad, waar alles in orde bleek te zijn, is uiteraard niet voldoende voor mij. Ik merk dat ik rustiger word wanneer ik verhalen lees over mensen die hetzelfde doormaken, sites die symptomen beschrijven en waar ik me in herken of dat ik gewoon dingen ga doen die de aandacht afleiden. Maar het stoort me mateloos dat er geen echte oplossing lijkt te zijn, enfin, eentje waarbij pieken en dalen voorgoed verleden tijd zijn. Alleszins bedankt om jullie verhaal te delen.. we zijn duidelijk niet alleen..
Hypochonder geworden over moedervlekken (Verhaal 155)
Ik denk dat ze melanomen worden enz. Mijn moeder heeft er ook heel veel op haar rug, sommige ook tot het zwarte aan toe.. en dan kan ik het dus bijvoorbeeld niet laten om haar te zeggen dat zij ze moet laten controleren terwijl ik het zelf niet eens durf. Laatst probeerde ik het ook op te noemen bij mijn vader, toen hij zei “ o ik heb hier (buik) 2 plekjes doe hou ik zelf in de gaten…. Ben ik meteen van slag.
Straks word het een enge ziekte.
Hoe de obsessie is ontstaan is me totaal niet duidelijk, ik heb die moedervlekken al mijn hele leven.
Mijn moeder heeft borstkanker gehad, en ik vind dat zij een functionerende alcoholist is (al vind ze dat zelf niet) ik benoem het haar vaak maar dat vind ze niet zo leuk…. Ik ben dus bijv bang dat de kanker terug komt door haar drink gedrag.
Bij mijn vader denk ik steeds… (hij heeft een lichte vorm van diabetes) straks krijg je ook alvleesklierkanker net als mijn opa…
Ik denk dus dat kanker een rode draad in mijn angsten is.
Ben namelijk ook al bang voor het uitstrijkje dat ik moet gaan krijgen einde van het jaar.
Hoe kan ik de obsessies loslaten. Word zo moe en kom totaal niet meer tot rust.
2Wanneer ik bijv. Een opmerking krijg met “jij hebt ook veel moedervlekken” wanneer ik bijv mijn haar omhoog heb op me werk, dan is ineens het gevoelens maar 10 keer kijken voor de spiegel naar mijn rug en nek. Mijn moedervlekken zien er nog altijd hetzelfde uit maar Google of zelfs Facebook maakt me dan helemaal gek met het check je vlekje bijv.
Dan troost ik me even met de gedachten dat er heel veel mensen zijn met veel moedervlekken en dan gaat het soms over soms ook niet.
Nu mag ik bijvoorbeeld van mezelf niet meer kijken een maand lang.
Toch kan ik het dan niet laten om het slinks op te noemen aan bijv mijn ouders. Mijn vader zegt dan “ o ik heb hier (buik) 2 plekjes en die hou ik ook zelf in de gaten” mijn moeder zegt “ ik hou me er niet mee bezig” nou dan is de eror er weer.
Net zoals wanneer mijn moeder weer voor een controle foto moet van haar borst, dit jaar voor het eerst weer na 10 jaar om de 2. Jaar…. Compleet in paniek want wat nou als….
En me vader met zijn suiker…. Wat nou als hij net als mijn opa alvleesklierkanker krijgt.
Ik weet van mezelf dat het slechte gedachten zijn omdat als je het krijgt het er al is…. Maar toch kan ik het op de een of andere manier niet los laten.
Voor mezelf kan ik nog denken “ dan maar dood” voor anderen maak ik me dan meer zorgen.
Zucht. Ineens lijkt alles wel in het teken van K te staan.
Het is eigenlijk extreem geworden na het overlijden van Marc de Hond…. Dan keek ik toch naar die docu en dan bedrukt het me.
sinds het begin van de coronacrisis kamp ik met hypochondrie (Verhaal 65)
Hallo allemaal.
Ik ben 18 jaar en sinds het begin van de coronacrisis kamp ik met hypochondrie. Gek genoeg ben ik niet bang voor corona. Ik ben angstig voor de ziektes die ik hier heb gelezen. Van kanker tot een aneurysma. Je kan het zo gek nog niet bedenken. Ik heb dit dus sinds april 2020 ongeveer. Tot september ging het niet goed, constante angst om ziek te zijn, daarna ging het weer een stuk beter, maar nu ben ik weer terug bij af. Ik heb twee keer een huisarts bezocht deze periode. Twee keer zei de huisarts dat ik me nergens druk om moet maken. Dat gaf voor even gerustelling. Nu ga ik niet meer naar de huisarts. Google is inderdaad de grootste boosdoener. Het maakt je helemaal gek. Moet daar proberen mee te stoppen, maar in sommige gevallen is google ook een gerustelling. Het is zo moeilijk.
2Hoi,
Ik ben ook 18 en heb Zin de eerste lockdown een angststoornis ontwikkeld. Een waslijst aan lichamelijke klachten en enorm veel paniekaanvallen. Al sinds ik me kan herinneren, ben ik heel angstig. Vanaf ongeveer mijn 15de is dit overgeslagen naar een enorme angst om ongeneselijk ziek te worden. Als ik een verhaal hoor van iemand hoor die kanker heeft, voel ik al direct de angst dat het ook bij mij gaat gebeuren. Me eigen lichaam controleren op vreemde plekjes of bultjes is dan ook een obsessie geworden en alles wat raar aan voelt in me lichaam geeft me angst. Voortdurend duizelig en het gevoel van vallen maakte dit ook niet beter, maar daar heb ik nu een speciale fysio behandeling voor. Des ondanks ben ik ook angstig als ik niks voel, ik voel me nets alsof ik niet meer verbonden ben met de wereld. Doordat ik zoveel thuis zit overdenk ik mijn leven en raak ik zelfs in paniek omdat ik “in een lichaam zit”. Ik dacht dat ik de enige was, omdat veel mensen mij niet begrijpen als ik iets ervan probeer uit te leggen. Ik ga nu naar een psycholoog, waardoor de paniekaanvallen bijna niet meer voorkomen:) maar de enorme angst om ziek te worden en niet meer in staat zijn om volop te leven blijven mijn gedachtes tot te dag tot vandaag overnemen.
Ik heb dus precies hetzelfde de paniekaanvallen worden minder, maar ook iedere dag duizelig en steeds nieuwe lichamelijke klachten waar ze vandaan komen weet niemand. Heel apart dat het je zo kan overnemen, nu ben ik bijvoorbeeld afgevallen door de angst enzo. Tenminste overal staat dat dat kan, maar ben gelijk weer bang voor het ergste. Ik word er gek van. Herkenbaar?
Heb de hypo al vanaf kind (Verhaal 147)
Ik ben 43 jaar en heb de hypo al vanaf kind. Geen medische encyclopedie was veilig voor mijn hypomonster. En met de intrede van Google is het helemaal een crime. Bah.
Verschillende therapieën heb ik gevolgd. Werkelijk van alles en nog wat. Ook medicatie voor de angst (antidepressiva). En goede afspraken met mijn eigen huisarts. Meestal is dit sinds een aantal jaren voldoende om het monster in toom te houden. Maar nu even niet.
Wisseling van baan en veel stress zijn de voedingsbron voor de hypo. Het gaat als een malle tekeer. Lastig om normaal te functioneren. Helemaal in een nieuwe baan.
Hoe kan ik afleiding vinden, piekeren stoppen en in het nu te zijn? Wie heeft tips?
2De gouden oplossing bestaat helaas niet. Kan je wel zeggen wat mij helpt:
1. Probeer elke dag mindfulness te doen (probeer de gratis VGZ app)
2. Probeer regelmatig te sporten/wandelen.
3. Eet gezond. Veel fruit en groente.
4. Stop met googlen !! Brengt je van de regen in drup.
Op deze manier blijf ik (vaak) uit de negatieve cirkel.
Groetjes
Ik voel me zo ontzettend angstig. (Verhaal 109)
Pfff... normaal doe ik dit soort dingen niet maar ik wil het vandaag toch even van me afschrijven.
Ik voel me zo ontzettend angstig.
Het begon enkele jaren geleden toen m'n moeder baarmoederkanker kreeg.
(Daarvoor had ik nóóit schrik om ooit kanker te krijgen 'omdat het toch niet in de familie voorkwam')
Maar plots, baf, je eigen moeder. (Die er, gelukkig maar, helemaal vanaf is).
In het begin had ik niet echt door dat er iets aan de hand was met me... maar ik merkte wel dat ik aandachtiger werd met het minste pijntje of wat dan ook. Maar... op een avond had ik een muggenbeet onder m'n kaak. Tijdens het krabben voelde ik een grote bol van ca. 3 cm ofzo. Wat ik die avond voelde, Jezus, het ergste gevoel dat ik ooit gehad heb. Angst, zweten, bibberen,... mijn brein nam heel mijn lijf over in 1 seconde. Zo raar.
Met een bang hartje ben ik uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan. Die kon me in de eerste plaats wel geruststellen maar stelde me toch voor om een bloedafname te doen, om alles uit te sluiten en mij met een gerust hart naar huis te laten gaan. Uit dat bloedonderzoek kwam niets. (Tenzij wat ijzertekort).
Goed... ik wàs even gerustgesteld. Maar na een weekje kwam dat angstige gevoel weer naar boven. Ik kon niet meer eten, niet meer op mijn benen staan, het was een ramp.
Ben ik toch maar voor een second opinion gegaan. Want je weet maar nooit. Stel dat ze iets over het hoofd zagen ofzo.
Die arts zei me dat ik maar best even voor een echografie kon gaan. Weeral om me gerust te stellen.
Dat deed ik dan ook. 2 dagen later stond ik in mijn bezwete t-shirt in dat kamertje. Uiteindelijk kwam er ook niks uit dat onderzoek.
Sinds dien ben ik niets anders aan het doen dan mijn lichaam controleren op opgezwollen lymfeklieren.
Er zijn periodes waarin ik totaal geen last heb van die angsten. Heb er sinds vandaag ook allang geen last meer van gehad. Desondanks ik wel elke dag zit te voelen, kon ik die angst makkelijk opzij schuiven. Want ik vond niks en dat stelde me zo gerust.
Maar vandaag heb ik er weer eentje gevonden, net onder mijn oor. Allicht komt het door die keelontsteking waar ik nu mee zit. Maar waarschijnlijk niet. (Zo gaat het er in mijn hoofd aantoe, zeer frustrerend).
Ik voel me zo k*t. Vooral tegenover mijn zoontje. Ik heb geen zin om iets te doen. Het liefst zou ik een hele dag willen slapen en aan niets denken, maar dat gaat natuurlijk niet. Pfff.
Wat moet ik toch doen. 😔
3Ze zwellen bij mij dikwijls op door het voelen en porren wat ik dan doe om ze te checken.
Daarvan kunnen ze geïrriteerd raken.
Als ik er dan een poosje niet aan kom zakt het weer weg.
Doordat ik er constant aan zit blijft hij ook aanwezig is mij verteld. Geïrriteerd raakt ‘ie dan. Ook zit hij precies op een spier, en aangezien alles op hoge spanning staat bij mij werkt dat niet mee. Hele tijd gaat het goed, dan gebeurd er weer iets en raak ik er weer obsessief mee. Veel stress en angst zorgt er voor dat ons immuunsysteem verzwakt. Ik hik op dit moment tegen een burn-out aan, dus extra veel mee bezig nu.
Ik heb spiertrillingen overal. (Verhaal 119)
. Afgelopen jaren ben ik bang geweest voor allerlei ziektes..vorig jaar een mri gehad om ms uit te sluiten..nu bang voor ALS. Ik heb spiertrillingen overal. Pijnlijke handen..dokter wil mij niet doorsturen want hij vind dat niet nodig..tis allemaal heftig...continue voel ik wel ergens een trilling..
2Gek van mezelf en van de zorgverlening (Verhaal 62)
Beste Lotgenoten,
De reden voor mijn verhaal zit hem in het feit dat ik gek word van mezelf maar ook van de zorgverlening.
Ik hoop dat jullie iets uit mijn verhaal herkennen en me wellicht wat tips kunnen geven wat te doen;
Ik ben op 13 maart jongstleden getroffen door Guillain Barre. Een auto-immuunziekte op de spieren.
Nu heb ik sinds een maand of twee hele rare klachten; warmte niet meer kunnen verdragen, niet meer kunnen zweten, dan weer heel veel zweten, hele droge mond, droge ogen, hele droge ogen, spierspanning die een er dag varieert, afnemende spierkracht; tremoren en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik naar de huisarts; in plaats van mijn klachten serieus te nemen gaat hij in eerste instantie alle klachten proberen te weerleggen.
Dan ben ik weer even gerust gesteld, maar naarmate de klachten aanhouden of zich nieuwe klachten aandienen neemt de ongerustheid weer toe.
Zelf ben ik er inmiddels van overtuigd dat ik er een autoimmuunziekte bij heb; Graves lijkt de meest logische kandidaat.
Ik heb aangestuurd op bloedprikken, maar dat is een algemene test en daar kwam in eerste instantie een b12 tekort uit en een B6 overschot.-
B12 injectie gekregen.
Nu lopen de klachten weer op en ik wil doorverwezen worden naar een internist. Ik wil weten wat het is zodat ik weet waar ik tegen vecht.
Ik ben me bewust van het feit dat ik er op dit moment veel te veel mee bezig ben en dat de stress die dat oplevert niet helpt,.
Toch zijn mijn symptomen echt, toch?
Ik heb nu het idee dat men, omdat ik een hypochonder ( geef het zelf toe) ben men te snel over mijn symptomen heen stapt en men mij niet meer serieus neemt.
Hoe krijg ik de verwijzing die ik nodig heb. Ik ben trouwens bezig met een psycholoog maar een gemiddelde wachttijd van 16 weken terwijl ik op dit moment elke dag aan het lijden ben
1Hoe je een verwijzing krijgt, weet ik niet, maar misschien voel je je al beter als de huisarts goed uitlegt waarom hij dingen denkt/uitsluit.
Heb je ook met je huisarts besproken wat je kunt doen in de wachttijd tot je bij de psycholoog aan de beurt bent? Is er misschien een praktijkondersteuner waar je terecht kunt?
Ik ben dan ECHT bang (Verhaal 79)
Ik ben 62 jaar jong.
Ik heb al meerdere jaren een te hoge bloedsuiker.
Wanneer ik alle info lees op Google ben ik ECHT bang dat mij geen lang gezond leven meer beschoren is.
Ook ben ik angstig om een ernstige ziekte te hebben.
Elke dag ben ik ermee bezig.
Mijn huisarts is op de hoogte van mijn angst en heeft mij al meerdere keren gezegd om miet te googlen.
Al de slechte dingen die ik lees over diabetes geloof ik , maar de positieve kan of wil ik niet zien.
Er zijn ook dagen dat ik minder gefocust ben op mijn suikerziekte. Maar de onzekerheid blijft.
Mvvg
Guido
1zelf denk ik dat ik echt lichamelijke klachten heb (Verhaal 25)
Hallo allemaal, ik ben zelf ook hypochonder, althans die diagnose is bij mij vastgesteld door een psychiater. Alhoewel ik juist zelf denk dat ik echt lichamelijke klachten heb. Die speelt zich al 15 jaar lang maar heb weleens dagen gehad dat het beter ging, maar heb nu echt mijn toppunt bereikt, zoveel pijn op mijn borstkas en vermoeidheid dat ik eerst dacht aan copd omdat ik dat even op internet had opgezocht en raakte toen zo in paniek dat ik meteen naar de huisarts ben gegaan. Die kon mij gelukkig vertellen dat het niet zo was, dus voelde me een beetje gerustgesteld, maar bij terugkomst thuis dacht ik al meteen van dat als het mijn longen niet zijn dan zou het toch echt mijn hart moeten zijn want ik heb ook echt die symptomen terwijl ik al 2 maal een ecg scan heb gehad en niks uitkwam, maar ik wordt er echt gek van dat ik zelfs de controle over mezelf kwijt raak en denk dat ik ook gek aan het worden ben, gewoon een onbeschrijfelijk gevoel, ben mijn vader verloren afgelopen maand die 5 weken op de intensive care heeft gelegen en toen werden de klachten alleen maar erger
4Hoi wou ff reageren zins een paar maanden heb ik ook last van angsten om ziek te zijn vindt het heel zwaar slaap bijna niet meer en bij alles wat ik voel wordt me angst erger
Heb hetzelfde. Ook het idee dat ik echt iets lichamelijks mankeer. Verschillende keren ecg gehad, longfoto‘s, etc etc. Maar dan toch steeds weer komt die vreselijke angst terug. Benauwd gevoel, druk op de borst, niet diep door kunnen ademen, alsof je ademhaling blokkeert. Pfffffffff wat een ellende he. En er zijn maar erg weinig mensen die dit kunnen begrijpen. Die gaan ervan uit, onderzoek gedaan, levert niks ergs op, dus niet langer zeuren.....
Maar zo werkt het dus niet bij ons.
Zelf heb ik ondertussen het idee dat het erger wordt als ik me realiseer dat de geruststelling van artsen niet meer helpt. Dan ben je op jezelf aangewezen. Moet je vertrouwen hebben 8n je eigen lijf. Tja.........naar hoor.
Hoi allemaal, dit heb ik precies het zelfde!
Me vader had vernauwingen en werd geopereerd! Sinds dien heb ik de klachten alleen maar erger. Druk op de borst soms moeilijk kunnen ademen, steken, tinteling in me linker arm. Pijn tussen me schouderbladen. En inderdaad Google zegt het al. Nu al geheel bloedonderzoek gehad echo van het hart en ecg. Alles was goed. En toch heb ik de klachten nog. En nu denk ik misschien toch vernauwingen? Om gek van te worden
Ik maak me nu zorgen (Verhaal 134)
3Deze gedachte beheerst mijn leven (Verhaal 154)
Hypochondrie begonnen na het overlijden van mijn man (Verhaal 19)
Hypochondrie begonnen na het overlijden van mijn man.
5 jaar geleden is mijn man overleden op 37 jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor. Na ongeveer een jaar is het begonnen met mij, elk pijntje wat ik voel interpreteer ik als iets ernstigs en houd daar mee de pijn in stand. Als die pijn na lange tijd weer weg gaat ben ik hooguit 1 of 2 dagen klachten vrij, daarna komt er wel weer ergens anders pijn waar ik weer constant op zit te focussen. Ik ben voornamelijk bang om kanker te krijgen of dat ik een ernstige chronische ziekte ga krijgen. Ik weet soms niet meer hoe ik hier van af kom. Ik heb 3 jonge kinderen en ik wil zo graag weer kunnen genieten van ze, maar die hypochondrie beheerst zo mijn leven. Als iemand tips heeft zou dat heel fijn zijn. Ik ben echt ten einde raad!
5Jeetje het is of ik mijn eigen verhaal lees.
5 jaar geleden is ook mijn man overleden aan de gevolgen van een hersentumor, en ook op 37 jarige leeftijd. Ik bleef achter met ook 3 jonge kinderen. Bij mij begon het ook allemaal een jaar na het overlijden van mijn man. Ik ben voornamelijk ook bang voor kanker en andere ernstige chronische ziektes. Ik interpreteer ook alles wat bij de ziekte hoort en focus mij ook de hele tijd op die klacht en dat kan wel weken duren totdat ik ook 1 of 2 dagen weer klachten vrij ben en weer nadien andere klachten krijg. En het zijn de meest rare klachten. Ik heb verder geen tips voor je want ik ben ook ten einde raad en wil ook weer kunnen genieten! Dus als er iemand is met tips dan zou dat inderdaad heel fijn zijn!
Wat vervelend dat de angst je leven zo beheerst. Het is echter wel heel normaal dat je je zo voelt. Het idee dat je kinderen nog een ouder moeten missen is niet te verdragen. 5 jaar geleden is ook nog maar heel kort.
Toch zou je moeten proberen om jezelf twee vragen te stellen, zodra dit gevoel je bekruipt. “Is deze gedachte de werkelijkheid of zit het alleen in mijn hoofd?” en “kan ik hier nu iets aan veranderen, heb ik er invloed op?”.
Als het antwoord twee keer nee is, dan kun je ontspannen en positieve afleiding zoeken. Je kunt niks meer doen dan goed voor jezelf en voor je kindjes zorgen. Als jij je goed voelt, dan straal je dat af aan je kinderen en de mensen om je heen.
Niet makkelijk maar oefening baart kunst. Jij kunt dat sterke vrouw. Veel geluk voor de toekomst en ik hoop dat je hier wat houvast vindt.
Groeten, Annette
Raar. Dan lees ik van een ander jongen mensen van rond de 20 en dan denk ik maak je niet druk. Ben zelf 45. Je kan ook is denken aan de statistieken van kanker welke komen vaak voor en hoeveel % in welke leeftijd catogorie.
Dat even terzijde zelf ga ik ook 8x per jaar dood aan kanker. Pff welke heb ik al gehad:
En jaaa opgezocht op internet
Baarmoeder of eierstok ivm afscheiding
Borst waren cystes
Hersentumor - flitsen om me oog was migraine
Oogkanker - ben ik nog mee bezig
Bot kanker - blijkbaar Frozen shoulder
Blaaskanker ivm 3 keer blaasontsteking
Hodgkin heb ik wel is gelezen weet niet meer precies de reden.
Lymf klier door puistje onder me oksel en keer in me lies
Maagkanker - bleek wel maagontsteking te hebben dus maagzuurremmers slik ik
Oh ja longkanker door benauwdheid
Meerder foto’s gehad nooit kanker maar wel klachten hou ik nog steeds blijf altijd angst.
Pijntje rug ook longen.
Darmen misschien wat mis door rommelende geluiden.
Jee wat ben ik nog vergeten.
Oh ja Bij alle partner wissels de soa niet vergeten.
Denk dat ik nog wel een en ander vergeet. Ik sommige dingen hebben Bij mij herhaald. Cystes hebben ze al 10 keer gescand ieder jaar bijna wel een keer. Ze komen en gaan . Nu ben ik minder zenuwachtig voor maar toch voel liever niet of ze er zitten want gaat toch weer opspelen.
Hoop dat jullie hieruit helpen dat mijn uitslagen meestal ook niets zijn .
Maar Bij mij gaat het ook steeds door.
Voel me ook bezwaard Bij huisarts kom voor iedere dingetje bijna huilend paniek binnen.
Kan toch eigenlijk niet!
Het begon allemaal vorig jaar in de vakantie (Verhaal 152)
Al van kindsbeen af ervaar ik veel angsten (Verhaal 150)
Ik ben 30, mama van twee jonge kindjes. Al van kindsbeen af ervaar ik veel angsten. Angst om mensen te verliezen, misselijk worden, hypochondrie,... de laatste jaren gaat het best goed met me, met af en toe een terugval als ik eens wat voel en er teveel mee bezig ben. De angst om misselijk te worden in het openbaar (emerofobie) is gelukkig helemaal weg, net als de extreme angst om mensen te verliezen. De angst situeert zich nu vooral rond kanker. Vandaag een bloedtest laten doen ter geruststelling, en nu super nerveus voor de uitslag. Herkennen jullie dat? Ik kan dan amper nog functioneren tot ik de uitslag weet...
Gelukkig is het wel zo bij mij dat ik gerustgesteld ben na zo’n test. Dan ben ik in staat om het los te laten. Dit bloedonderzoek stelde ik al super lang uit omdat ik super bang ben dat er toch iets gevonden wordt ofzo, belachelijk toch...
Ik wou dat het al morgen was. En dat ik terug op m’n plooi val...
Mijn huisarts zegt: leef in het nu (Verhaal 146)
Als ik me druk maak(lees angst krijg) begint het weer, dus het is verklaarbaar, maar maak dat een hypochonder maar eens wijs.
Moet naar de kno arts voor een verstopte neus en snurken, maar stel het constant uit, want wat als?... Zo erg beheert het mijn leven. Mijn huisarts steunt me volkomen en zegt constant, leef in het nu, maar de ene dag gaat dat beter dan de andere
Ik snap het, maar kan het in de praktijk niet toepassen (Verhaal 145)
Een 1,5 jaar geleden voordat corona Nederland binnen kwam.
Kwam ik in eens met angsten thuis te zitten.
Eerst wist ik niet waarom.
Maar later waren het de angsten voor de dood en ziektes.
Dit kon bvb zijn dat ik in een keer dood kon gaan of dat ik ernstig ziek kon worden en dan dood ging.
Daarna kwam er ook een angst voor slapen.
Als ik s'morgens wakker werd was ik bang om op te staan.
In mijn hoofd ging het malen en piekeren.
Zoals ik ben nog niet uitgeslapen.
Heb ik wel genoeg geslapen?
Soms zweten en paniek.
ik dacht als ik nu gewoon in slaap val dan stop het malen en piekeren.
Maar dat ging dus niet.
Dan dacht ik heb ik misschien iets waardoor ik niet goed slaap of wordt ik gek.
De hele tijd die stemmetjes dat me van alles zeggen.
En op dagen dat het niet goed gaat zijn het ook weer het gevoel wat meespeelt.
Dan voel ik weer iets en denk daar gaat het weer.
Ik heb weer iets.
Ik heb nu een therapie gevolgd van ACT.
Maar dat hielp niet i.v.m. dat mijn woordenschat 80% IQ is en mijn ruimtelijk inzicht hoogbegaafd is past deze therapie niet bij mij.
Nu ben ik een aantal maanden geleden begonnen met PMT therapie.
Het probleem is dat ik het allemaal snap maar nog niet in de praktijk kan toepassen.
Zijn er nog mensen die dit ook hebben en me misschien mee kunnen helpen.
Mark
Heel irritant, heel allesverwoestend (Verhaal 54)
Ben 28 jaar, Mijn hypochondrie is vorig jaar begonnen.
Had veel stress tijdens het werken aan mijn Masterproef. Keel begon droog te worden, Lymfklieren in nek raken gezwollen. Ik vreesde elke dag het ergste, waardoor mijn halsspieren opgespannen waren, waardoor ik meer pijn kreeg. Ik dacht dat ik keelkanker had. Na verschillende doktersbezoeken en 4 weken psycholoog was alles weer in orde.
1 jaar later. Corona tijden, stress elke dag. Diezelfde pijnen zijn er weer, en ik denk terug aan kanker of zelf Covid-19. Ik weet diep vanbinnen dat het waarschijnlijk gewoon van de stress is, maar een deel van mij is ervan overtuigd dat ik dodelijk ziek kan worden.
Heel irritant, heel allesverwoestend. Bedankt om te luisteren.
1Wie weet reageer je terug. Zou ik eraf fijn vinden.
Groetjes, Monique.
Niemand weet het. Ben de sterke vrouw. (Verhaal 123)
12 psygologen verder... Maar na een paar weken is het er weer.. Emdr. Helpt kort.
Elke dag angst.. Nu weer keel pijn. Nee rare keel. Moeilijk praten kost me moeite. Oor ook pijn sinds vandaag. Kanker.? Google. Ja dus kanker... Maar durf niet naar dokter.... Google maakt je helemaal gek....... Zou niet mogen dat wat je ook intikt. Je hebt kanker.. Dar is vreselijk. Slaap je niet meer. Me huis elke dag schoon maken.. Als ik ga..... Dood.. Dan is het maar schoon. Al 35 jaar lang.. En je bkijft het houden.gaat niet weg.. Soms even... Maar dan weer genadeklap.
Help... Ik wil zo niet door... Is niet te doen.. Praat er wel met me man over soms.... Wil niet zeuren. Maar de rest.. Niemand weet het. Ben de sterke vrouw.. Hard werken en door.!
Ik wens jullie kracht en sterkte allemaal.. Zoek overal naar hulp of gelijk gestemde... Maar vind ze niet.. Kwam dit per toeval tegen..even me verhaal dus.. Lekker doen.. Liefs. S
3ach, jij denkt altijd het ergste (Verhaal 136)
Sindskort heb ik last van hoofdpijn en oorsuizen aan de rechterkant waardoor ik ervan overtuigd ben dat ik een hersentumor heb. Deze langdurige klachten resulteren op dit moment in hypochondrie 2.0. Ik ben hiervoor bij de dokter geweest en wilt me doorsturen naar de kno arts, maar qua symptomen denkt ze niet aan een hersentumor, nou ik wel!!! Sinds 3 maanden beheerst dit mijn leven en ik kan nergens anders meer aan denken. Het vervelende eraan is dat er wel echt klachten zijn met mijn oor/neus en half hangende oog waardoor ik hoofdpijn krijg. Hierom wordt ik ook doorgestuurd naar de kno arts. Echter duurt het nog 2 en een halve week voordat ik een afspraak heb. Mijn leven staat echt op de kop en kan op dit moment nergens meer van genieten. Hypochondrie zegt dan tegen mij: Je karakter veranderd omdat je een hersentumor hebt. 1 van de vele symptomen die ik lijk te hebben volgens google . 16 uur per dag spoken dit soort gedachten door het hoofd. Laatst een dagje six flags gedaan met een maat van mij, maar kan er gewoon niet van genieten. Het liefst slaap ik 2 en een halve week lang en wordt ik wakker op de dag da ik een afspraak heb in het ziekenhuis.
3En ik heb hypochondrie. Het begon allemaal toen ik een paniekaanval kreeg.
Daarna 1 dag later dacht ik dat ik gebeden was door een spin daarna dacht ik dat ik diabetes had want ik had de symptomen daarna kanker daarna astma en nu de ergste blijft blindedarmobnsteking ik had alle symptomen alle ik hiervoor 2keer naar dokter hij zei je hebt niets ik dacht he dat kan toch ik zei dan tegen heb Jan ik geen buikvliesontsteking hebben hij zei needed dan kontje niet eens stappen maar ben natuurlijk weer gaan googlen symptomen buikvliesontsteking das lage bloeddruk hoofdpijn braken natuurlijk1 dag later heb ik de symptomen weer gaan googlen symptomen lage bloeddruk wat blijkt flauwvalgevoelens en hoofdpijp duizeligheid wazig zien dat heb ik allemaal ik zit nogsteeds
Met. Buikvliesontsteking
Ik ben bang dat ik dood ga
Dokter zei dat ik niks had
Maar ik geloof hem niet
Sinds die dag altijd schrik om dit terug te krijgen (Verhaal 143)
1Ik schrijf omdat het me verlichting brengt (Verhaal 142)
Sindsdien is het langzaamaan mis gegaan met mij (Verhaal 141)
Ik ben op 16 jarige leeftijd betrokken geweest bij een verkeersongeluk waarbij mijn beste vriend op slag dood was en ik op een haar na gemist werd door de automobilist. Sindsdien is het langzaamaan mis gegaan met mij. Dat is nu bijna 20 jaar geleden. Ik heb de afgelopen maanden bij een psycholoog gelopen omdat ik niet meer om kon gaan met de steeds vaker voorkomende paniekaanvallen omdat ik bang was dat ik een ziekte onder de leden had. Ziekte staat voor mij gelijk aan doodgaan. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo hoeft te zijn, zeker tegenwoordig met alle medische kennis niet meer.
Ik had angstaanvallen, zweet brak me uit, het steeg me naar mijn hoofd, kreeg hartklopping, werd misselijk en voelde me ongekend ongelukkig. Ik hoorde overal verhalen over mensen die ziek waren geworden, leek het wel overal te lezen en pikte altijd in het voorbij gaan een ramp verhaal op. Beetje het gevoel dat als je een oranje met groene auto koopt omdat het zo lekker uniek is, dat je op de terugrit naar huis 20 van zulke auto's tegenkomt.
Ik heb 2 jonge kinderen en die kan ik toch niet zo achterlaten als ik er niet meer ben? Maar los daarvan: ik wil niet dat ze mij ooit zo zouden zien. Mijn gedachtes namen compleet de overhand en ik was eigenlijk al 20 keer gestorven in mijn hoofd. Alles wat ik online las dat gaf mij de bevestiging dat ik ziek was en nog maar eventjes te leven had. Ik zocht juist bevestiging dat het wel mee zou vallen... maar die bevestiging heb ik in al die jaren nog nooit gevonden.
Na allerlei testen heb ik de bevestiging van PTSS gekregen van de psycholoog en daar kwam/komt mijn angststoornis/hypochondrie ook vandaan. Zij heeft 7 behandelingen EMDR met mij doorlopen en sindsdien ben ik van een PTSS score 53 naar een score 2 gegaan. Dit werkt nu ook door in mijn hypochondrie klachten. Ik was tijdens het ongeluk zo ongelooflijk machteloos geweest dat die machteloosheid altijd voeding is geweest voor mijn angststoornis. Als ik geen controle over een situatie had, ging het mis. Bijvoorbeeld met in een vliegtuig stappen, ernstige ziektes, etc.
Maar ik kan het inmiddels beter relativeren, ik kan mezelf tegenhouden als ik het weer wil opzoeken op internet (het maakt namelijk niet uit wat je opzoekt, altijd kom je uiteindelijk op kanker.nl) en misschien wel het belangrijkste; ik besef dat het geen lichamelijke klacht is maar dat het een mentale klacht is. Vaak bij de huisarts geweest en uiteindelijk was PTSS de enige keer dat de huisarts 'iets' kon vinden.
Tuurlijk is het soms nog een ramp en schiet ik weer even in mijn oude gewoontes maar het gaat al honderd keer beter dan het ging. Ik voel inmiddels ook andere emoties die voorheen geremd waren, iets wat heel gek is maar wel betekent dat er iets is veranderd. Ik reageerde altijd extreem alert op dingen. Zo heeft mijn hele familie 'last' van vetbultjes in hun lichaam. Super erfelijk, super onschuldig, maar geen goede combinatie met hypochondrie. De keren dat ik dacht dat ik een tumor had ontdekt zijn ontelbaar. Ik zag mijn begrafenis al voor me. Ik durfde in mijn meest slechte periode niet eens meer te douchen.
Mijn vader is laatst helemaal door de mangel gehaald in het ziekenhuis en heeft wel meer dan 40 vetbultjes. Bleken allemaal gezond te zijn. Mijn opa had er nog veel meer en is uiteindelijk 95 geworden en gezond gestorven aan ouderdom. Ook mijn tante heeft er enorm veel en die heeft ze laatst allemaal weg laten halen, zijn onderzocht en bleek ook niks te zijn.
Vroeger zou ik denken: Ja, maar bij mij zal het wel mis zijn. Nu denk ik in 9 van de 10 gevallen: 'Ik heb ze in het ziekenhuis met een echo, bij de fysio én bij de huisarts laten checken en ze kwamen allemaal los van elkaar tot dezelfde conclusie: 'Het zijn vetbultjes'. Dat in combinatie met dat ik weet dat het erfelijk is geeft mij nu wel ergens rust als ik er weer 1 vind. Gezien de voorgeschiedenis zal ik er in mijn leven namelijk nog wel meer gaan vinden.
Lang verhaal, maar sporten helpt mij enorm. Ik kan op die manier checken hoe fit ik ben en als je echt een ernstige ziekte onder de leden hebt dan wordt je conditie waarschijnlijk niet steeds beter. Gezond leven, gezond eten en verder probeer ik te genieten van alles wat me blij en gelukkig maakt. En probeer ik zo goed mogelijk om te gaan met deze vreselijke nare angststoornis.
Voor alle mensen die hier ook last van hebben, wellicht is EMDR een goede optie om met je PTTS / Angststoornis of Hypochondrie om te gaan. Vaak ligt er een onderliggend probleem die met EMDR heel snel (vaak al na 3 behandelingen) te verhelpen is. Het heeft mij in ieder geval ongelooflijk geholpen en dan wens ik jullie ook allemaal.
Heel veel succes :-)
Ik heb mij nog nooit zo gevoeld en wil terug mijn happy leventje (Verhaal 139)
Heel jong maar al heel bang (Verhaal 27)
Hallo iedereen,
Ik ben 13 jaar en de afgelopen tijd heb ik ondervonden dat ik hypochondrie heb. Dit begon allemaal toen ik 11 jaar was met ernstige stress. Die is nooit over gegaan en door die stress krijg ik juist lichamelijke klachten die ik dan op het internet opzoek en me daarover bang maak. De laatste tijd gaat deze angst van kwaad tot erger. Iedere dag heb ik wel iets om bang over te zijn. Neem nu vandaag, ik werd wakker met een pijn plekje op de hoofdhuid en al zonder het internet te gebruiken maakte ik mezelf wijs dat ik een hersentumor heb. Ik had geen hoofdpijn maar na het opzoeken van de symptomen kreeg ik dat ineens wel. Nu ik word ook enorm bang wanneer mensen praten over ziekten bijvoorbeeld als iemand op tv zegt dat hij/ zij kanker heeft gehad krijg ik meteen ook alle symptomen. Ik probeer mezelf te vertellen dat mijn symptomen geestelijk zijn maar in mijn hoofd denk ik altijd ‘wat als’. Dit ruïneert mijn leven volledig en ik wil gewoon gelukkig zijn. Ik heb ook een enorme slechte band met mijn ouders als het hierover gaat want ze hebben het allebei ook gehad en ik denk dat ze gewoon die pijn niet willen herleven door mij.
Liefste groetjes,
Emily
4Hei Emily,
Ik weet niet wanneer je dit schreef en of je er intussen al kon over praten met je ouders, hoop van wel!! Dit is super lastig om je zo te voelen en zo vaak bang te zijn. (weet ik want heb het zelf ook) het maakt het nog erger vind ik als je er niet over kan/mag praten, dan ben je er alleen in en kan niemand je helpen om wat rust te vinden erin. Ze kunnen het niet in 1, 2, 3 voor je oplossen, je moet het voor een stuk zelf doen maar niet alleen. Ik gun je zo dat je er steun, veel steun in mag krijgen!!! M’n angst uitspreken en bij iemand mogen huilen errond helpt om me minder alleen te voelen en tips krijgen (van een therapeut in mijn geval) leert me hoe ik er beter mee om kan gaan.... dat geeft hoop dat ik eruit zal geraken. Wens je dat vanuit heel m’n hart toe!!
Groetjes en veel moed!
Mieke
Hoi Emily,
Ik vind het zo bijzonder om jouw verhaal te lezen, ik heb namelijk hetzelfde meegemaakt ongeveer. Inmiddels ben ik 20 jaar oud, maar toen ik 12/13 was, had ik op een dag hoofdpijn en last van oorsuizen. Vervolgens ging ik deze symptomen Googlen... waardoor ook tot de conclusie kwam dat ik een hersentumor had. Ik kan me herinneren dat mijn ouders niet thuis waren op dat moment. Ik heb ze dus in paniek opgebeld om te vertellen dat ik onmiddellijk een MRI scan moest laten maken en naar het ziekenhuis moest. De angst die op dat moment door mijn lichaam heen ging vergeet ik nooit meer! Ik heb van deze gedachte 1 jaar last gehad en mijn klasgenoten verklaarden mij compleet voor gek. Sindsdien heeft mijn angststoornis allerlei verschillende vormen aangenomen, maar de angst voor kanker speelt de grootste rol in mijn dagelijkse leven. Ik betrap mijzelf er regelmatig op dat continu bezig ben met het controleren van mijn lichaam en klachten. Om deze reden ben ik ook vaak de te vinden bij de huisarts... waar ik mij inmiddels voor schaam als ik voor de 5e keer bel in twee maanden. Deze levensstijl maakt het voor mij moeilijk om te kunnen genieten en van het moment en er ook daadwerkelijk te zijn met mijn gedachten. Soms heb ik het idee dat ik in mijn eigen bubbel leef.
Ik ben heel erg onrustig nu (Verhaal 138)
Ik ben 33 jaar en heb al enige tijd last van mijn maag/darmen. Enkele weken geleden een CT scan en stoelgangonderzoek gehad wat volledig normaal was. Het bloedonderzoek wijst aan dat de lipasen verhoogd zijn wat mij heel veel angst aanjaagt dat er iets mis is met mijn pancreas. Ik neem nu pancreasenzymen waardoor de klachten veel beter zijn maar de huisarts raadt aan om bijkomend een ademtest te doen om te kijken of mijn pancreas naar behoren werkt. Ik ben heel erg ongerust nu, ook al zegt de huisarts dat dat niet hoeft.
Bang dat ik leukemie heb (Verhaal 104)
2Ik wordt soms zo gek van mezelf en boos op mezelf...... (Verhaal 120)
1Kan je niets gebeuren alleen alles wat er in de weg zit komt eruit.
Dat kan natuurlijk maar één vreselijke ziekte zijn... (Verhaal 121)
Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal delen, in de hoop dat het in elk geval een beetje oplucht. En dat iemand misschien nog tips voor mij heeft.
Allereerst: wat enorm veel herkenning in jullie verhalen! Aan de ene kant fijn, aan de andere kant natuurlijk vervelend dateer zo veel mensen met dit probleem rondlopen.
Het grote verschil is wel dat ik niet bang ben dat ik zélf ziek word, maar dat mijn moeder dat wordt en ik haar verlies.
Ik ben een alleenstaande vrouw van 43 en altijd wel wat angstig geweest. Heimwee en claustrofobie voornamelijk. Drie jaar geleden is mijn vader overleden. Eind oktober 2017 kregen we totaal onverwacht te horen dat hij kanker had en nog geen vier maanden later moesten we al afscheid van hem nemen. Een enorm traumatische ervaring. Ik mis hem vreselijk en door deze gebeurtenis ben ik dus heel erg bang om mijn moeder ook kwijt te raken.
Gesprekken met een psych, inclusief cognitieve gedragstherapie, hebben wat geholpen. Ik ken de theorie, weet hoe mijn brein werkt op dit vlak en dat ik bij angst meteen naar inktzwarte scenario’s ga, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik de rem er niet op zetten, op die gedachtes.
Nu zit ik dus weer in zo’n fase dat ik ervan overtuigd ben dat m’n moeder ernstig ziek is. Niet helemaal zonder reden, want ze heeft sinds een paar dagen een verdikking in d’r mond en onder d’r kaak. Dat kan natuurlijk maar één vreselijke ziekte zijn, in mijn hoofd...
Ik ben er werkelijk de hele dag mee bezig. Paniek, huilbuien, zweten, geen eetlust, noem maar op. Erg vermoeiend weer. En wat ik van velen hier ook al las: deze hele coronaperiode, zónder afleiding en met veel te veel momenten alleen en dus tijd om te piekeren, helpt ook niet echt.
Ik wilde nooit aan de medicijnen hiervoor, maar inmiddels overweeg ik dat toch. Op deze manier is het leven niet echt een pretje.
In elk geval bedankt voor het lezen.
2Geniet lekker van je moeder zolang je haar hebt. Mijn ouders zijn er beide al niet meer. Ben zelf 45
Ik ben bang dat ANDEREN ziek worden (Verhaal 135)
Ikzelf ben niet bang om ziek te worden, maar ik ben wel heel bang dat mensen waarmee ik op dat moment de tijd doorbreng ziek worden. Van eten of van alcohol, om maar iets te noemen. Dat ze misschien moeten overgeven of diarree krijgen.
Echt irritant.
Hoe kom ik hier vanaf??
1
Lichte angststoornis - niks doen is geen optie (Verhaal 102)
Het begon bij mij rond mijn 22 a 23ste net na mijn studenten tijd. Ik had net een full-time baan direct uit mijn studie, woonde anti-kraak voor een paar 100 euro in de maand en ik had toen der tijd een leuke vriendin. Ik was gek op feestjes, DJde zelf ook en blowde eigenlijk wel elke dag vier joints al twee jaar lang.
Ik kon er prima mee gaan tot op de dag dat ik op een rustige zondagavond op de bank zat met een glas rode wijn, gedoucht en wel een film zat te kijken. Ik draaide van mijn laatste beetje Hasj een mini jointje. Na 10 minuten begonnen ik een eigenaardige druk op m'n borst te voelen en m'n handen begonnen te shaken. Uiteraard leg je dan je hand op je borst om je hard slag te voelen en die ging tekeer als een spartelende vis op het drogen. Ik ijsbeerde misschien wel een half uur lang door m'n huis heen of ik ging op m'n rug liggen en ademhaling oefening doen. Niks hielp, ik ga dood dat was het enige wat ik kon denken. Als ik mijn ogen sloot zag ik mezelf dood liggen op de grond in m'n badjas en werd ik gevonden door m'n huisgenoot. Daarna verplaatste het hele schouwspel zich naar mijn huilende ouders over een begrafeniskist gebogen. In m'n hoofd hoorde ik m'n favoriete muziek bombastisch door de zaal klinken.
Uiteindelijk heb ik mijn moeder gebeld en die is samen met mijn zus gekomen en die hebben me kunnen kalmeren. M'n zusje die drie jaar jonger dan mij is heeft naast me moeten slapen tot de volgende ochtend omdat ik niet meer alleen durfde te slapen. Nu hoor ik je denken: maar dit klinkt gewoon als een paniek aanval, gevoed door je overmatig THC gebruikt. Dat klopt, alleen lijkt het erop dat sinds ik dat heb mee gemaakt een angstoornis heb ontwikkeld die zich ontvouwen heeft tot hypochonder.
Elk jaar heb ik weer een nieuwe ziekte. Vier jaar terug dacht ik dat door onverklaarbare steken in m'n zij en een tijdje gele ontlasting leverkanker had. Dit ging uiteraard gepaard met wederom visioenen van begrafenissen, huilende moeders en treurige vrienden. Uiteindelijk na veel zeuren heeft m'n huisarts mij door verwezen naar de internist, waarnaar bij een onderzoeksperiode van twee maanden er uit kwam dat ik kern gezond was.
Inmiddels heb ik in een periode van 4 jaar gedacht dat ik: Leverkanker, Darmkanker, een Hersentumor, een Melanoom boven m'n geslachtsdeel (wat een etterend scheerwondje bleek te zijn), Mond -en KeelKanker heb.
Deze periode is het weer Lymfeklier kanker omdat ik denk dat ik een zwelling in mijn rechter oksel heb (althans dat zegt mijn gevoel). Sprinkel daar nog over heen dat ik dagelijks kan denken bij hoofdpijn, dat ik een hersenbloeding heb en dan check of m'n mondhoeken nog rechtstaan of dat ik m'n arm nog kan bewegen en je bent continu bezig met een ziekte.
Ik begin er vermoeid van te raken en heb nu ga nu eindelijk hulp inschakelen. Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts en ik wil doorverwezen worden naar een psycholoog. Daarnaast probeer ik zo gezond en regelmatig te leven.
Voor iedereen dit leest en met dezelfde dingen worstelt, hou vol. We komen hier wel boven op, en vergeet er af en toe er ook niet om te lachen. Maak er soms een grapje over met je geliefde en je vrienden, houdt het luchtig. Zorg goed voor jezelf, en haal voldoening en kracht uit de dingen je leuk vindt op te doen, wat dat ook mag zijn.
Niks doen is geen optie.
Sterkte.
D
2Ik begin het zat te worden dat ik mezelf niet kan controleren (Verhaal 84)
Alohaa
Op 1 december heb ik mijn eerste paniekaanval gehad, met spoed naar het ziekenhuis gebracht want ambulance personeel dacht dat het om een hartaanval kon gaan.
Ben 27, heb overgewicht en trage schildklier maar verder gezond.
In het ziekenhuis aangekomen, zei de dokter na een aantal onderzoeken dat het een paniekaanval was geweest, en heeft me medicatie om te kalmeren voorgeschreven.
10 dagen later, en 2 of 3 paniekaanvallen later, vertrouwde ik de dokter niet meer, en heb me huisarts bezocht, hij heeft me verhaal aangehoord, me hart beluisterd, bloeddruk gemeten en bloedonderzoek gedaan en volgens hem was me hart gezond en hoefde ik me geen zorgen te maken
Ondertussen zijn we bijna 2 maanden verder en heb vorige week weer een paniekaanval gehad, en ik blijf vrezen voor een hartaanval of hartaandoening, heb een andere dokter bezocht en volgende week ga ik holter onderzoek doen, echocardiagram en bloedonderzoek doen, maar volgens hem kan ik gerust zijn en zal het niets zijn.
Ik begin het zat te worden dat ik mezelf niet kan controleren en elke keer angstig en paniekerig ben als ik iets voel.
Zou psichotherapie helpen? Leef er pas 2 maanden mee maar ben het zat om constant bang te zijn.
3Hoi,
Therapie is zeker belangrijk. Je zegt dat het nog maar 2 maanden is. Doe het nu, wacht niet zoals velen waaronder mijzelf. Ik wachtte 20 jaar, te laat. Zorg wel dat je naar een psycholoog of psychologe gaat waar je een klik mee hebt. Durf te zeggen dat je iemand anders neemt indien het niet klikt. Google je vaak zaken op? Stop daar dan mee. Noteer hoe vaak je controleert en bouw dit af. Begin met de controle die je het makkelijkst lijkt.
Veel succes
Ga eens opzoek naar een haptonoom. Werkt heel goed tegen angsten. Veel succes ermee!
Ik heb het zelf meegemaakt.
Helaas kwam uit een gewoon test niets uit via de huisarts, ik vertrouwde het niet en ik heb via een specialist een VEGA test laten doen, zodat het parasiet ontdekt werd.
Ik heb zetmeel en kaas producten moeten weg laten tijdens de behandeling.
Die parasieten kunnen zich overal nestelen in het lichaam en helaas weten de mensen en de artsen niet de ernst van de parasieten.
Ik praat uit ervaring en ik heb zelf alles uitgezocht en mij zelf verlost.
Ik voel me nu minder eenzaam (Verhaal 82)
Hallo allemaal,
Ik ben een jonge jongen van 20 jaar die heel graag geschiedenis leraar wilt worden(volg deze opleiding ook), ik heb sinds ik jong was wel eens hypochondrie aanvalletjes gehad, met name omdat ik veel Google over ziektes. Dit doe ik niet meer nu en achteraf wou ik dat ik het nooit had gedaan.
Kreeg helaas rond eind december toen ik net wakker werd een benauwdheid op de borst, wat het nou werkelijk waar was weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik hierdoor toch zo een erge klap heb gehad! ik kreeg een warme uitstraling over me borst (dit was een paniek aanval) en ik dacht direct aan een hartaanval.. hele ochtend lang heb ik gestresst en lopen hyperventileren, ik belde de dokter op die zei dat t Corona was! ik snel die test gedaan En het was geen Corona.
En vanaf die dag liep het mis, dag in dag uit hyperventileren: (letten op me hart) (licht raar gevoel in het hoofd). En maar denken je hebt wat ernstigs. Toen ging ik naar de dokter toe die zei dat ik sowieso een hypochonder was en dat ik leed aan paniekaanvallen. Dit stelde me gedeeltelijk gerust maar toch weer niet. Ik lag de hele dag in me bed op me telefoon te kijken deed niks meer aan school, Maar goed me klachten verdwenen geleidelijk tot ik alleen maar last had van een licht gevoel in mijn hoofd.
En een week later komt mijn oma te overlijden, en die hele hypochondrie paniek aanvallen komen weer. Dit keer weer bij mijn borst ieder prikje iedere steekje dat 1a2 minuten duurt maakt me doodsbang. Heb soms hele rare aanvallen waarin t voelt alsof t einde nabij is. Ik zucht en gaap en haal diep adem.
Ik ben oprecht ten einde raad. Ik word zo ontzettend gek van mezelf, ik besef mij dat ik hypochondrie heb en dat ik mezelf gek maak maar alsnog blijft die angst er. Mijn vriendin vertelde mij dat er een jong jongentje van 16 uit haar buurt een bloed prop in ze hersenen had en ja hoor de angst werd weer erger. Ik negeer me school werk volledig terwijl het me droombaan is en ik ontzettend gemotiveerd ben. Ik schrijf dit verhaal nu om 5 uur in de nacht omdat ik door de angst niet kan slapen. Had net weer een paar paniek aanvallen waarin t voelde alsof alles stuk zou gaan maar dit schrijven heeft me gerust gesteld.
Door jullie verhalen te lezen ben ik wel een stuk geruster gesteld, als ik zie hoe erg bepaalde mensen het hebben en toch door kunnen bijten heb ik alleen maar respect, ook voel ik me een stuk minder eenzaam nu. Ik zou graag wel eens met iemand in gesprek gaan hierover laat het me maar weten als je interesse heb.
Mvg
H.b
2Hey H B,
Zat net je verhaal te lezen en herkende een hoop. Wat onwijs vervelend dat je zo’n last hebt gekregen van je hypochondrie en daardoor van paniekaanvallen.
Ik ben zelf 27 en heb een tijd terug ook echt heel heftig last gehad van paniekaanvallen. Dit ook door hypochondrie. Heb maanden lang last van pijn in mijn keel waardoor ik denk dat ik halskanker heb. Heb alles laten onderzoeken en ben helemaal gezond maar toch blijf ik last houden. Ben hier echt 24/7 mee bezig, al sinds juli. Door die stress heb ik ook paniekaanvallen gekregen waardoor ik precies hetzelfde had als wat jij beschrijft; bang voor een hartaanval. De sensaties die je voelt met een paniekaanval laten je denken dat je een hartaanval krijgt maar geloof me; er gaat echt niks ergs met je hart gebeuren.
Je hoofd en daarmee dus je hypochondrie is iets heel erg sterks. En als je een tijd lang bang bent voor iets gaat je lichaam die symptomen ook spiegelen (dus vooral ook niet googlen!). De angst voor een hart-/paniekaanval maakt het dat je een paniekaanval krijgt, het houdt elkaar dus in stand.
Ik heb best snel aan de bel getrokken destijds omdat het echt uit de hand liep en ben er meteen mee naar mijn huisarts gegaan. Zij neemt mijn hypochondrie heel serieus. Ben toen met een psycholoog gaan praten, dat hielp deels maar nog niet helemaal. Sinds kort zit in bij een therapeut voor hypnotherapie en dat werkt heel
goed! Is heel erg aan te raden.
Anyway, hypochondrie en paniekaanvallen is echt vanaf te komen / mee om te leren gaan. Ik ben er zelf ook nog niet maar als ik kijk
hoe het nu gaat in vergelijking met 3 maanden geleden is dat echt een wereld van verschil. Ik had toen iedere dag 2/3x een paniekaanval. Nu al 1,5 maand niet meer en als het opkomt kan ik er heel rustig onder
blijven. Hypochondrie om mijn keelpijn is wel nog heel heftig maar dat gaat ook een keer goed komen.
Laat je niet kisten! Het is nu misschien heel zwaar en je zal misschien nog wel een tijdje door het stof moeten gaan maar het komt echt goed. Je bent hartstikke jong en waarschijnlijk heel gezond. Je hart is heel sterk en kan veel hebben + gedachtes zijn iets heel sterks.
Vraag om hulp bij je huisarts, kijk of je met een therapeut kan praten en je zult je beter gaan voelen.
Als je het fijn vind om er nog een keer
over te babbelen met mij vind ik dat ook helemaal prima!
Succes en sterkte de komende tijd! :)
Groetjes,
Marc
Ik heb exact dezelfde klachten en zou graag eens contact met je opnemen hierover
Wat ontzettend fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem (Verhaal 132)
Wat ben ik blij dat dit forum bestaat. Het is inmiddels 2 uur s'nachts en ik heb twee uur zitten google'en naar kanker. Toen ik er klaar mee was dacht ik laat ik eens google'en naar hypochondrie en zo kwam ik uit op deze pagina. Wat ontzettend fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem. Ik heb sommige berichten lachend gelezen, omdat ik mezelf er ZO in herkende en dacht 'dit is eigenlijk te komisch voor woorden dat we zo'n denkwijze hebben', maar eigenlijk is het niet grappig. Ik heb al sinds mijn 12e last van hypochondrie en ik ben inmiddels 21. Ik heb goede en slechte periodes, maar corona heeft mij zoveel stress en angst gegeven dat er een nieuw level hypochondrie is unlocked bij mij. Ik ben niet zozeer bang voor corona, maar de stress door de hele corona situatie heeft weer mijn hypochondrie getriggerd. Ik ben voornamelijk bang voor kanker. Ik denk altijd dat ik kanker heb en ik heb volgens mezelf al elke kankersoort gehad. Ik heb ook gewoon lichamelijke klachten, zoals een grote random blauwe plek, een random bloedneus, schimmelinfecties (huidgriep), jeuk. Zulke klachten zijn dan vaak verspreid over meerdere maanden, maar ik ga ze toch met elkaar verbinden, waardoor ik al snel de optelsom 1 + 1 = 2 in mijn hoofd maak. Ik trek het op dit moment echt niet meer en daarom heb ik besloten om een psycholoog in te schakelen.... hopelijk werkt dit.
Soms weet ik gwn niet meer welke symptomen egt zijn en welke ik verzin (Verhaal 131)
Ik ben uitgeput en voel vanalles. (Verhaal 129)
Nog steeds angst om ernstig ziek te worden (Verhaal 60)
Hallo! Ik ben 23 jaar en heb het erg te kampen met heel veel bang voor ernstige ziektes (vooral kanker).
Ik ben toen ik jong was heel veel in het ziekenhuis geweest omwille van een rugprobleem die ze niet konden plaatsen. Geen enkele dokter wist wat er aan de hand was. Er werd heel veel tegen mij gezegd. Van leukemie tot een tumor in mijn rug. Dit was het gelukkig allemaal niet. Uiteindelijk ben ik in Leuven goed geholpen en hebben ze gevonden wat de oorzaak was. Uiteindelijk jaren later heb ik hier geen last meer van, maar wel van de angst om ernstig ziek te worden of weer iets te hebben zonder dat ze ‘het’ vinden. Ik heb al enkele maanden een enorme trekkingspijn aan de linkerkant van mijn buik aan mijn ribbenkast. Hierbij denk ik direct aan botkanker of een andere soort kanker.. ik ga hier voor naar de psycholoog maar zelfs deze kan mij hier niet vanaf helpen...
ik ben het echt moe om elke dag op te staan met de gedachten dat ik dood ga of er niet meer lang ga zijn...
2Ik voel dezelfde klachten. Heb je al eens aan een zwevende rib gedacht. Dit wordt heel vaak over het hoofd gezien maar komt regelmatig voor
Ik leef met een partner die last heeft van hypochondrie. (Verhaal 126)
Zelf heb ik geen klachten, maar ik leef met een partner die last heeft van hypochondrie.
Sinds 2 weken houd hij afstand en blokkeerd zijn telefoon.hij komt niet thuis. Terwijl hij een gezin heeft. Ik moet hem met rust laten.
Ik ben er nu achter gekomen dat hij blijkbaar een lichamelijke klacht heeft en daar nu eindelijk een onderzoek voor gaat laten doen. Maar 2 weken lang heb ik stress gehad wat is er aan de hand met hem. Hij wil er niet over praten. Ik vind het heel lastig om hiermee om te gaan. Ik wil hem graag hiermee helpen, maar hij staat er niet open voor. Hij zit helemaal in zijn eigen wereld met angst paniek aanvallen. Herkend iemand dit en wat zou een goede aanpak kunnen zijn om hem te ondersteunen. Ik heb al gezegd dat hij met met iemand moet praten. Maar het lijkt erop dat hij niks wilt aannemen. Elk jaar komt er wel een vergelijkbare situatie waardoor hij weer helemaal inzichzelf keert. Ik zou zo graag willen dat hij er een manier voor zou kunnen vinden om er beter mee om te gaan.
Zijn er mensen hier die oplossingen hebben waar hij iets aan heeft. Misschien ook iets anders dan erover praten want dat is niet zijn sterkste kant.
Ik lees veel over angsten voor grote ziektes zoals kanker (Verhaal 85)
Ten eerste super fijn dat dit platform bestaat! Ik ook als maler, heb nu veel te maken met hypochonder gedrag. Door de corona crisis zit ik vaker thuis dan dat ik werk en dat eist zijn tol. Al sinds kleins af aan hou ik me vaak bezig met mijn gezondheid. Ik lees veel over angsten voor grote ziektes zoals kanker. Ik heb het net iets anders wat ik nog niet heb voorbij zien komen, daarom deel ik graag mijn verhaal. Ik ervaar angsten na aanleiding van handelingen of momenten. Bijvoorbeeld: Ik ben m’n oorbel kwijt: dus zal die vast in mijn oor zitten. Ik krijg paniek en ga daadwerkelijk pijn voelen. Laatst maakte ik een video met flits waardoor ik een tijd niet goed kon zien en ben er van overtuigd dat ik een oog beschadiging heb. Of ik wordt me opeens bewust van een zwart kronkeltje zien als ik in het licht kijk. De angst om doof of blind te raken door mijn eigen acties. Het daadwerkelijk geloven in waar ik bang voor ben zoals met die flits of oorbel. Dit zijn voorbeeldjes van velen andere angsten. Ik weet ook niet zo goed of dit hypochondrie is omdat ik het niet op deze manier er over lees. Ik kan weken of maanden zitten met zelfgemaakte symptomen, alsof mijn brein het uit angsten voor mij creëert om er in te geloven. Ik hoor graag je reactie!
2Hoi,
Het typische aan hypochondrie is het controlerend gedrag. Ook het opzoeken zorgt er voor dat je nog meer prikkels krijgt. Zie het als een vicieuze cirkel dat je moet doorbreken. Het opzoeken zorgt ervoor dat je je angsten voedt. De moment dat je dit doorbreekt zal je merken dat het beter wordt. Noteer je controlegedrag en stel jezelf de vraag waarom doe ik het. Stel dat iemand anders dit doet wat zou je hem of haar zeggen. Indien vragen kan je mij steeds een reactie sturen.
Mvg
Het lijkt net of je het zelf aanmaakt de klachten en ziektes... Bizar wat het brein met je doet!!.
Sterkte met dit nare kwaaltje....... 😔
Hypochondrie sinds ik 18 ben - ik ben nu 58 (Verhaal 16)
Voor het eerst kreeg ik last van hypochondrie toen ik 18 jaar oud was, een bobbeltje in mijn nek moest wel kanker zijn. Inmiddels ben ik 58 jaar en heeft deze angstoornis vele maanden, misschien wel jaren, van mijn leven verpest. Momenteel maak ik mij alweer maanden druk over een vreemde zeurende pijn bij mijn ribben, zou het longvlieskanker of alvleeskanker zijn? De huisarts heeft al een paar keer geprobeerd mij gerust te stellen, ook is er een röntgenfoto gemaakt waarop niets te zien was en toch blijft de angst. Ik gebruik 20 jaar paroxetine, hierdoor is de angst wel minder, maar zeker niet weg. Ook ben ik bij twee psychologen geweest, die hebben mij ook niet van mijn angststoornis kunnen verlossen. Hopelijk kom ik er ooit nog eens echt vanaf.
4Hai, heel herkenbaar! Slik zelf ook seroxat, sinds 1995. opgenomen geweest in 1987, allerlei therapieen daarna gevolgd, nu nog gesprekken met een psycholoog, maarre de angst blijft toch. Ene keer erger dan de andere keer. Vind het echt een onverteerbare aandoening. Het voelt elke dag als overleven ipv leven. Ben niet een sjacherijnig typetje, maar probeer juist altijd de positieviteit overal van te zien.........ben bang dat de hypochondrie levenslang is.
Ik kan me heel goed in jou verhaal vinden :( ik neem dagelijks afscheid van mensen in mijn gedachten. Kapot en vermoiend is hoe ik.me voel.
Zo herkenbaar. Ik word gek van de angsten.
Ben nu 58 jaar en klachten vanaf mijn 16e.
Sterkte hoor.. Leef met je mee.
Simone
Hypochonder, maar geen huisartsbezoek en google is geruststellend (Verhaal 55)
Ik heb ook last van hypochondrie. Alleen voldoe ik niet aan het typische beeld van regelmatig naar de huisarts gaan. Want ik vind dat heel erg lastig. Ten eerste omdat ik wéét dat veel van m'n klachten vaak kunnen komen door stress (maar ja ... je weet het niet zeker ...) en vanuit een opvoeding van 'je moet je niet aanstellen' wil ik dus juist niet dat typsiche hypochondergedrag vertonen.
Daarnaast ben ik heel perfectionistisch en 'moet' ik dus precies weten wat ik voel, wanneer, waar, hoe, sinds wanneer enz enz voor ik naar de dokter 'mag'. Dus ben ik ook vaak heel obsessief aan het controleren wat ik voel of zie wat natuurlijk ook weer heel veel stress geeft. Maar ja, dan kom ik pas van de klachten af als de stress over is, en de stress gaat pas over als de klachten over zijn ... Lekker circeltje ... Gelukkig heb ik tot nu toe al mijn ingebeelde ziektes ruimschoots overleefd ;-) en ik hoop dat waar nu de laatste tijd al m'n aandacht op gericht is, ik ook weer gewoon zal overleven. Maar als het wél iets ernstigs zal blijken te zijn mocht ik er ooit mee naar de dokter gaan ... dan heb ik ook nog eens een stemmetje dat zegt 'dan is het je eigen schuld! Je bent te laat naar de dokter gegaan!'. Maar ik realiseer me ook dat als ik naar dat stemmetje luister (dat dus ook zegt 'je mag pas als je alles heel goed weet' en 'je hoeft echt niet heen, want het is ewoon stress', het is dus nooit goed bij dat "stemmtetje" en naar de hypochondrie, ik straks misschien wel minstens eens per week bij de dokter zit. En daar wil ik gewoon niet aan toegeven .. Daarnaast google ik natuurlijk ook uitgebreid. Maar je leest vaak dat mensen dat doen om te 'bewijzen' dat ze écht iets mankeren. Maar ik doe het juist om mezelf gerust te proberen te stellen (waarbij je helaas de angstaanjagende info toch nooit helemaal kunt skippen).
Zijn er meer mensen die deze 'a-typische' dingen herkennen (het niet naar de huisarts gaan, maar niet uit angst voor iets ergs maar omdat je je er zo goed bewust van bent hypochondrisch te zijn en vanuit een stuk perfectionisme) en het googlen juist als geruststelling?
6Brengt Google dan wel rust.
Ik merk juist dat het van korte duur is. O de kans is heel klein op mondkanker.....o wacht dat zal ik wel hebben 😩
Ja heel herkenbaar. Ook hier een perfectionist, talenten niet verkwanselen en niet lullen maar poetsen.
Ik ga ook niet naar de huisarts, omdat ik weet dat het wss stress is. Kom ik daar en staat er een aantekening in dossier, en als ik ooit echt wat heb men mij dan niet serieus neemt. En ik wil het misschien dan liever ook niet weten. Dus Google ik net zolang totdat ik mezelf gerust heb gesteld, lukt aardig vanwege mijn ‘selectieve gestuurde zoekopdracht’. Heb cognitieve gedragstherapie gevolgd in 2013/14 en daar heb ik nog steeds baat bij maar het vlamt toch af en toe op (herken wel de triggers, aura migraine en dan gaat het mis: tumor/ beroerte). Momenteel wel weer al een tijd bezig met mijn lichaam en het labelen van klachten. Ga weer een dagboek bijhouden met de oefeningen, ik probeer het ook voor mezelf te relativeren en moet het ook benoemen naar mijn man en goede vrienden, maar dan schaam ik me zo en vul in wat ze dan over mij denken (komt ze weer met dat gezeur). Ik heb een enorme drijfveer om proberen mijn leven hier niet door te laten beïnvloeden, ten eerste mijn kinderen, ik wil het niet overbrengen. Ha, veel te lange reactie zie ik. Heel fijn om dit verhaal te lezen, het a typische.
In zekere zin herkenbaar. Ik durf niet naar de dokter omdat ik dan bang ben dat zij gaat bevestigen dat ik "het" dus heb. Googlen doe ik soms. Probeer ik zo lang mogelijk uit te stellen... maar als ik het dan toch ga doen kan het 2 kanten op gaan. Of idd uitsluiten of bevestigen. Ik word er zo ontzettend moe van....
Oh zo herkenbaar. Ook ik ben opgevoed niet aanstellen maar doorgaan. En ook ik ga zelden naar de dokter. 1 omdat ik dus weet dat het mijn hypochondrie is maar wel 2 dat ik bang ben dat ze zegt ja klopt je hebt een hartaanval/beroerte wat mijn 2 grootste angsttriggers zijn. En ook mocht het wel iets ernstigs zijn dat mijn stemmetje ook zegt ja eigen schuld jij gaat niet naar de huisarts. Je zit in zo'n cirkel en verdomd moeilijk om daar uit te komen. Ben nu 46 jaar en al sinds lagere school last van. Ook een tijd minder tijdens mijn tienerjaren en nu sinds een paar jaar soms volledige paniek.
Ik herken dit ook! Vooral het deel 'Google willen gebruiken om jezelf gerust te stellen'. Ik hoop altijd dat er iets staat waardoor ik denk: oh zie je, de kans is ZO klein! Maar helaas lees ik juist vaak dingen die mijn angst verergeren want zo werkt Google nu eenmaal vaak... (heb je last van je kleine teen dan kun je bij wijze van al kanker hebben) ik ga ook nooit naar de dokter. Maar kan zelf niet goed aanwijzen waarom niet. Misschien neem ik mezelf diep van binnen niet eens serieus genoeg, of ben ik ergens bang dat de dokter zal bevestigen waar ik bang voor ben..... hoe dan ook, je bent niet alleen!
Ik ben er moe van (Verhaal 49)
Ik kamp al een paar jaar met een angsstoornis, en daardoor staan mijn spieren helemaal stijf in mijn rug en doet het dus ook altijd pijn tussen mijn schouderbladen.
Ik denk altijd dat het mijn hart is en controleer dan ook dagelijks mijn bloeddruk en hartritme.
Soms heb ik dat onder controle en dan begint er wel weer iets anders is mijn lichaam.
Nu heb ik continue het gevoel dat mijn mond scheef hangt en een zwaar gevoel in mijn rechter arm en been. Met af en toe alsof iemand er kleine naalden in steekt.
Ik word er zo onzeker van en ben bang voor hersentumor of een Tia etc.
Erg moe ben ik ervan en ik wou dat het met een simpele knop omzetten weg was!
3Nou precies dat heh. Spieren die continu gespannen zijn, pijn tussen de schouderbladen, angst voor van alles en nog wat. En het idee dat er echt wel iets mis moet zijn. Wat is het anders? Ook ik denk dan dat ik dus hartklachten heb of iets met mijn longen.
Wilde troosten heel raar. We hebben allemaal de zelfde klachten hier. Pijlntjes en steken. En we zijn allemaal extreem moe door de angst. Bekijk het zo als we allemaal een beetje de zelfde klachten hebben dan zou dat wel komen door de angst!
Al weken ben ik aan het trillen in mn vingers (Verhaal 92)
Mijn verhaal begon in mei 2019: bevallen op 6 maand van een zoontje met een open rug. Daarna nog 4 beginnende miskramen, het nieuws gekregen dat een zwangerschap sowieso heel erg moeilijk zal worden, Corona, een vader van een kind uit m'n klas dood aan Corona deze week (dat was de druppel om deze nacht niet te slapen en te panikeren) en vooral een hypochonder geworden. Ik had ergens altijd wel al stress en angst, maar nooit zo drastisch dat het m'n leven bepaalde. Elk pijntje elke woord dat ik vergeet, elke ader die ik zie en elke stuiptrekking in m'n spier heb ik gezien. Ik heb mezelf al jong dementie toegeschreven darmkanker en nu Parkinson. Want ja een open rug is ook maar bij 1 op 1000 dus waarom zou ik die ziektes nu ook iets hebben? Al weken ben ik aan het trillen in m'n vingers. Kijkend naar m'n kuit of ze eens samentrekt en ja hoor soms trekt ze samen = pure paniek. Ik heb een goede psycholoog die me nu begeleid en trauma verwerking doet en deze ochtend heeft de huisarts me over de volledige lijn kunnen geruststellen. Maar nu is de drang naar dr Google weer groot. Ik krijg al rillingen en m'n kuitspieren doen al pijn. Herkenbaar voor iemand? Of heb ik toch ALS of Parkinson.
1Veel last van hypochonder al 1 jaar. En nu sinds Corona veel erger. Bijna iedereen hier heeft de zelfde klachten. Trillingen, tintelingen krampen en steken. Denk logisch na. Als hier paar honderd mensen met hypochonder zitten en die zeggen dat ze last hebben van deze klachten dan komt het toch door de angst omdat wij er zo veel
Opletten. Ik ben mentaal heel slim geworden door de angst. Wij zijn aan de ene kant uniek!
Bij mij is het ongeveer een jaar geleden begonnen (Verhaal 113)
Sinds ik moeder ben... (Verhaal 88)
Hoi,
Sinds 15 maanden ben ik een gelukkige moeder van een zoontje! Sinds ik moeder ben, voel ik een hele verantwoordelijkheid. Wat ook logisch is natuurlijk, je heb die nou eenmaal voor je kind.
Maar sinds ik moeder ben, ben ik zo bang om ernstig ziek te worden. Bij ieder pijntje denk ik, het zal toch niet.
Heeft iemand hier ervaring mee?
2Heb ik 5 jaar mee rondgelopen tot op een keer het bloeden elke dag was.
Uit pure angst dan toch maar naar de huisarts. Die stuurde mij naar de maag/darm specialist voor een colonoscopie.
Eenmaal bij de specialist stelde die wat vragen en zij dat een colonoscopie niet nodig was dat het aambeien gingen zijn.
En inderdaad inwendige bloedende aambeien , deze behandeld met scloreseren .
Na 3 spuitjes was ik na 2 dagen van de bloedingen vanaf.
Ben nu 42 en heb nog regelmatig te kerende bloedende aambeien , weer denken dat het iets ernstig is terug naar de maag,darm scleroseren dan terug en dan is het bloeden weer gedaan.
Weet dat het aambeien zijn , maar elke keer als er bloed bij is denk ik het ergste .
Is om zot van te worden met momenten.
Mvg
Zag mezelf al 100x doodgaan (Verhaal 108)
Vorig jaar april heb ik een traumatische ervaring meegemaakt toen mijn man ernstig ziek in het ziekenhuis lag.
Sindsdien is het bij mij begonnen, onrustig gevoel, zenuwachtigheid en angstig zijn. In oktober hoorde ik op de radio een verhaal over een jonge presentatrice die borstkanker bleek te hebben en dat het belangrijk was om jezelf te controleren. Dat is bij mij blijven hangen in mijn hoofd op de een of andere manier waardoor ik ineens mezelf heel vaak ging controleren. Ik ben niet familiair belast, maar er blijft een angst aanwezig. En in november voelde ik bij mezelf een knobbeltje, ik kreeg een totale paniekaanval, zag mezelf al 100x doodgaan en noem maar op. Uiteindelijk bleek het gelukkig om niks bijzonders te gaan. Maar het heeft bij mij echt iets gedaan. Ik ben sindsdien zo ontzettend angstig om iets te voelen in mijn borsten, ik ben erg nerveus om te douchen omdat ik bang ben iets te voelen ik ben bang om mezelf in de spiegel te zien, bang om iets te zien wat er afwijkend uit ziet. ik heb in januari nog een echo gehad omdat ik weer wat voelde en 10 maart j.l. weer. En ik voelde afgelopen vrijdag weer wat waarvan ik twijfelde of het er al zat of niet. Om gek van te worden!!! Verstandelijk kan ik met momenten redeneren dat als ik 3 weken terug nog een echo gehad heb, dat wat ik nu voel niks bijzonders kan zijn, dan gewoon klierweefsel, en dat het er waarschijnlijk altijd gewoon al zat, maar omdat ik nu mezelf zo grondig onderzoek ik alles voel en opmerk!
Maar oh ik kan echt vaak doorslaan met de gedachten wat als.... wat als....
Ik heb deze week intake gesprek gehad bij de psycholoog en ik ga daar straks wekelijks heen en ik heb van de huisarts oxazepam gekregen voor de momenten als ik het echt niet meer trek.
Maar ik heb advies en herkenning nodig om andere die dit ook ervaren en ook geruststelling.
2Mensen krijgen het heen en weer van me, maar weet zeker dat er iets is (Verhaal 110)
Ik zoek ieder pijntje op (Verhaal 107)
Het is gerelateerd aan stress (Verhaal 69)
Hallo!
Ik ben Marc, 27 jaar en leef ook al een aantal jaren (4/5) met hypochondrie / ziektevrees. Waar het precies door gekomen is? Ik heb geen idee. Dat het gerelateerd is aan (overmatig) stress is me wel zeker duidelijk.
1,5 jaar geleden was ik bezig met het afstuderen van mijn studie. Ik was die periode heel erg druk en dat bracht ook de nodige stress met zich mee. Ik kreeg die tijd veel last van mijn maag. Eerst dacht ik dat het vast niets was maar ik merkte dat ik na enige tijd echt een hyperfocus kreeg op de klachten. Ik ging in mijn buik drukken om te checken of ik iets voelde. Bij elk raar gevoel raakte ik in de stress en ging ik googlen. Ik wist het zeker, ik had maagkanker. Uiteindelijk alles laten onderzoeken (gastroscopie ed) en natuurlijk niks aan de hand.
Toen is de angst een tijd weg gegaan maar sinds een half jaar (begin corona) weer in volle ornaat teruggekomen. Paar heftige dingen in mijn leven gebeurd (vader hartinfarct / schoonmoeder mondkanker) en kreeg in juli last van keelpijn. Lang verhaal kort; uiteindelijk allemaal klachten in mn nek / keel / oor. Ik had mondkanker dacht ik. Had dat ook allemaal van dichtbij meegemaakt met mijn schoonmoeder. Doorverwezen naar een KNO-arts + bloedonderzoek gehad. Uitslag was dat er weer niks te zien was. Alleen ben ik nu niet gerustgesteld. De angst is overgeslagen in paniekaanvallen en hyperventilaties.
Ik weet op de meeste momenten wel dat het een angststoornis is. En ik ben er ook van overtuigd dat ik hier vanaf ga komen / er mee om kan gaan met de
juiste hulp en inzet. Alleen is het wel zo ongelofelijk zwaar omdat ook ik er echt 24/7 mee bezig ben.
Loop sinds begin coronatijd hiervoor ook bij een psycholoog. Ik ben beroepsmuzikant; mijn hele sector ligt plat door corona en dat geeft veel stress. Dit is dan ook de reden waardoor de angst / hypochondrie zo sterk is geworden denk ik.
Ik ben er ook nog lang niet. Ik heb veel verhalen gelezen en het is echt heel rot maar laat het je leven niet te veel beïnvloeden (ik weet dat dat makkelijk gezegd is). Zoek hulp, doe leuke dingen en vraag soms 2x om bevestiging van je huisarts als je toch twijfelt! Laat je niet kisten! :)
Hopelijk komt iedereen er (zo veel mogelijk) vanaf!
4Hoi Marc, zo herkenbaar. Heb ook al vaak onderzoeken ondergaan voor maag en alvleesklier en zo verder. En ook steeds de mededeling krijgen dat er niks aan de hand is. Zoals Dink tegen me zei, het brein is sterker dan we denken, het doet je lichamelijke sensaties nog meer versterken en zo geraak je in een vicieuze cirkel waardoor je nog meer paniek, angst en sensaties voelt. Het controleren van je lichaam doen we vaak onbewust, waar iemand die zich even misselijk voelt zich daar direct van af zet, gaan wij nog een stap verder en wachten tot we het opnieuw voelen(dit is toch in mijn geval zo). Volgens mijn psycholoog moet ik nu eerst van die controle af zien te geraken(makkelijker gezegd dan gedaan). Ik ben vooral zo hypochondrisch door mijn moeder die ook vaak overbezorgd was(nu nog steeds), voor u ligt het dan door heel dichte familie die op gezondheidsvlak wel wat mee gemaakt heeft, ieder heeft zo zijn reden maar op 1 iets zitten we gemeen, we maken ons zorgen over iets dat er niet is, klinkt belachelijk als we het zo neerpennen. ik wens je veel sterkte en succes toe en hoop dat je er snel van af bent. Groeten Stijn
Hey Stijn,
Thanks voor je reactie! Toch fijn om deze verhalen even te kunnen delen.
Alles wat je zegt is inderdaad heel herkenbaar. Ik loop nu sinds 2 weken bij een gespecialiseerde therapeut voor angst therapie. Krijg daar cognitieve gedragstherapie, hypnotherapie en EMDR. Nu 2 sessies gehad en ik merk al wel wat verbetering; ik maak me geen zorgen meer over of ik kanker ben, alleen is mijn hypochondrie verplaatst.
Ik heb de laatste 1,5 maand last van zware paniekaanvallen en sta erdoor 24/7 onder stress. Slaap slecht, pijn op mn borst, linker arm etc. Ben nu dus bang dat ik een hartaanval ga krijgen en die spanning nekt me echt.
2 ecg’s gehad, niks op te zien; hart is gezond. Maar toch ben ik enorm bang en gestressed.
Hoop dat er snel wat verbetering komt, is erg zwaar en vermoeiend op dit moment. Het gaat een keer goed komen! Alleen nu even een rot periode.
Hopelijk komt het voor jou ook snel goed en duw je de hypochondrie snel de kop in!
Groetjes,
Marc
Hoi Marc, Stijn,
Wat een herkenbaarheid. Hier ook opgegroeid met een lieve maar overbezorgde moeder. Ik wist al dat een stuk ligt in opvoeding en erfelijkheid.
Marc hou onze op de hoogte over je therapie. Probeer wat mindfullness oefeningen te doen. Ik gebruik altijd de gratis VGZ app die is echt super. Pak ook gerust van valeriaan op een dag. Wandel regelmatig buiten. Heel veel sterkte mannen 👍
Ik herken mezelf heel goed in jouw verhaal. Vader op jonge leeftijd verloren en moeder een tijdje geleden heel plots en onverwachts verloren door een immens herseninfarct. Het brein pikt op wat er met mensen rondom jou gebeurt, en gaat dat dan spiegelen als je al gevoelig bent voor angst klachten. Ik ben sinds enkele weken heel gespannen. Angst, paniek, denken dat mij hetzelfde gaat overkomen, hyperfocus op klachten. Pijn is een trigger > stress > pijn > zo uiteindelijk die vicieuze cirkel van hyperventileren. Niet zo zeer ademnood, maar andere lichamelijke klachten zoals tintelingen in ledematen en gezicht, spierpijnen die uitstralen, zelfs zenuwpijnen... Ik volg sinds kort ook psychotherapie. Hopelijk helpt het... Ik zit jammer genoeg wel aan de medicatie, anders trek ik het niet :(. Ik ben blij op dit forum terecht gekomen te zijn. Nu weet ik dat ik niet alleen ben die door deze situatie gaat. Heel veel succes nog met jouw therapieën. Hopelijk helpen ze jou er bovenop te komen, en hopelijk is dat vuile corona monster snel weg zodat je terug aan het werk kan en jouw bezigheid wat hebt! Dat heb ik momenteel ook niet, wat bijzonder nefast is voor mijn mentale welzijn...
Altijd bang en verdrietig in mezelf (Verhaal 106)
Ik denk altijd dat ik borstkanker heb, ik vraag dit meerdere keren op een dag aan m’n man..
en dan denk ik dat ik er nog long kanker bij heb..
en daarna pijntje onder in het kruis en denk dan dat ik ook nog baarmoeder kanker heb..
het neemt m’n leven echt af.. altijd bang en verdrietig in mezelf omdat ik
Bang ben dat ik
Ziek ben durf ook niet meer naar de dokter.
Toen begon ik bang te worden voor kanker (Verhaal 47)
Ik ben 15 jaar en heb sinds ik me kan herinneren hypochondrie. Ik heb geen idee waar het vandaan kwam. niemand in mijn familie heeft een ziekte of ooit een ziekte gehad. Maar het begon toen ik heel jong was dat ik bang was om misselijk te worden. Dat was het enige wat ik toen kende en ik kende nog geen google enzo. Toen ging het jaren lang goed met me en had nergens last van en 1.5 jaar geleden kreeg ik het weer. druk op mijn borst, veel boeren laten, brokgevoel keel. dokter gegaan meerdere keren maar was gezond. Ik was heel bang voor hartziekte , longziekte, al die dingen en sinds toen ben ik begonnen met googlen naar ziektes dat is de grootste fout. Het ging na een paar maanden steeds beter en heb een jaar lang bijna nergens last van gehad. Tot een maand geleden kreeg ik het opeens heel warm. Ik dacht dat ik corona had. ik heb dagen lang gegoogled alles over corona opgezocht en ik heb een test gedaan en die was negatief. Toen ging het wat beter. maar een paar weken geleden weer nieuwe klachten. Had last van spierpijn en vermoeidheid zonder rede dus toen was ik bang voor spierziektes, auto immuun ziektes, stofwisselingziektes alles en heb daar dagenlang over gegoogled en zorgen gemaakt opzoek naar geruststelling dat er 0% kans is dat ik het krijg. Daar was ik ook over heen en toen begon ik bang te worden voor kanker. Ik heb alles over kinder kanker opgezocht alle cijfers alle vormen van kanker en alle symptomen ervan. En nu ben ik daar weer heel bang voor en check mijn lichaam voortdurrend. vooral voor hersenkanker word ik bang. Maar ja dit was mijn verhaal k hoop dat jullie kunnen reageren en iets herkennen en reageren
2Hoi Tycho,
Mijn ervaring is dat dr. Google het erger maakt. Omdat je nooit 100% geruststelling kan krijgen. Als een bepaald ziekte slechts bij 4000 mensen per jaar wordt geconstateerd. Dan denk je oké 18 miljoen, kans is heel klein dat ik het heb. 10 seconden later denk je,
Ja maar wellicht ben ik wel een van die 4000.
Je brein maakt de klachten dan sterker, door je focus erop.
Stop met googlen. Probeer de cirkel te doorbreken, probeer buiten te sporten en probeer dagelijks meditatie of mindfulness.
Heel veel sterkte,
Dink
Ze zeiden dat ze kanker zou krijgen door mijn stress (Verhaal 105)
Ze is in haar verleden nogal getraumatiseerd geweest en op een gegeven moment bleek dat het haar teveel was geworden en kon ze niet meer voor mij zorgen.
Vervolgens heeft ze mij en mijn broertje tijdelijk afgestaan aan familie omdat ze even tot zichzelf moest komen en haar trauma verwerken. Alleen de familie leden waarbij wij waren voor een aantal jaar waren op zijn zachtst gezegd incapabel als het aankomt op liefdevol opvoeden. Een zeker figuur drukte vooral mij op het hart dat mijn moeder op een dag kanker zou krijgen doordat ik haar stress bezorgde (ik was een puber, zoals alle andere pubers). Mijn moeder waar ik zielsveel van houd, zou kanker krijgen door mij. Dat werd mij verteld door dit familielid en in eerste instantie voelde ik me vooral unwanted en schuldig en gewoon een enorme last voor iedereen. Later is het zich gaan manifesteren in hypochondrie aangaande mijzelf en mensen waar ik van houd, zoals mijn moeder die nog steeds rookt en drinkt.
Ik kan soms zo intens bang zijn dat ze zal sterven. Of dat ik zal sterven aan kanker. Het houd me vaak bezig wanneer ik een headline zie of wat lees over kanker op internet.
Wat te doen?
Dit is niet te doen (Verhaal 101)
Hoi allemaal, wat een herkenbare verhalen.
Ik heb sinds kort keel oor en neus klachten, nu al 2 keer bij de huisarts geweest voor mijn keel, daar zit volgens mezelf een verdacht plekje.
2 keer super fijn geholpen en gerustgesteld! Voor 2 dagen.......
Het plekje gaat niet weg en volgens de dokter is het iets wat bij me hoort.
Prima, zou je denken! Maar het blijft natuurlijk door mijn hoofd spoken.
En daar blijft het niet bij. Dan denk ik ineens weer wat te voelen in mijn long, of borst, en dan uit schaamte niet nog een afspraak durven maken.
Binnenkort mijn eerste afspraak bij een psycholoog! Hopelijk gaat dit me helpen.
Schaam me ook voor wat ik heb allemaal... (Verhaal 99)
Ik heb veel last van hypochondrie elke dag denk ik wel van zal ik niet dood gaan of kanker krijgen of andere ziektes soms raak ik echt in paniek hiervan en vooral door de steken en kleine steekjes op mijn borst en mijn lichaam voelt gwn vermoeid aan door al dat piekeren en door de angsten. Ik ben helemaal onderzocht en alles was goed meerdere keren bloed geprikt ook allemaal goed, vaak denk ik shit een hartaanval maar is het een paniekaanval en moet daar van uit angst ook huilen omdat ik nog niet dood wil en bij mezelf denk ik wil mijn oude levendje terug gewoon weer gezellig met vrienden weg kunnen en normaal naar school kunnen zonder natedenken. Ook heb ik verkeerde ademhaling (hyperventilatie) waardoor die steekjes ook komen zegt het ziekenhuis.
Toch blijf ik maar angstig
Gelukkig ben ik zoveel mogelijk naar me oude levendje aan het terugwerken. Want schaam me ook voor wat ik heb allemaal...😕
Groetjes anoniem
Steeds bang zijn dat het ernstig is (Verhaal 97)
Klachten hebben, onderzoeken krijgen, nog steeds niks gevonden, steeds bang zijn dat het ernstig is, al een jaar thuis door Corona, niet kunnen werken, zit in de muziek industrie, leven op z’n kop, vermoeid zijn, en mensen blijven maar zeggen “zit het tussen je oren” ik ga u naar specialisten voor onderzoeken, om gek van te worden, wil gewoon mijn ding doen maar mijn lichaam houd me tegen, en dan weer in die rot angst schieten ppftt!
Mijn angsten springen van het een naar het ander (Verhaal 96)
Hallo ik ben een jongen van 20,
Ik heb sinds een aantal maanden last van hypochondrie, ik merk veel dat mijn angsten springen van hartfalen/aanvallen naar darmziektes en rare plekken op de huid. Ik keek laatst naar mijn tenen en zag echt een blauwe nagel! Ik rennen naar me vader en broertje en die zeiden dat me nagel er normaal uit zag! ook me vriendin en beste vriend zeiden dit. maar dan komen die twijfels en dan wint de angst toch... ook heb ik soms last van een onprettig gevoel op de borst/buik die na enkele minuten verdwijnt had kort geleden een hartfilmpje en bloed geprikt maar niks viel te vinden, het is heel erg vermoeiend en irritant... ik heb er nooit last van gehad maar 3 maanden terug begon het. Ik vermijd op dit moment afspraken met vrienden of met mijn vriendin omdat ik bang ben voor een aanval als ik met ze ben. Soms spreek ik wel met me beste vriend af maar zelfs dan let ik hevig op me lichaam soms ook op mijn spraak om te kijken of ik niet verward spreek. Het is echt zo erg vermoeiend ik wil er zo graag van af zijn maar het blijft maar komen.
heb onder andere emotofobie (Verhaal 95)
Hey iedereen
Ik ben 15 jaar, en heb onder andere emetofobie (angst voor overgeven en ziek worden) en regelmatig last van paniekaanvallen, ik kan enorm slecht tegen de stress. Nu begin ik ook mij druk te maken dat ik iets ergs heb zoals kanker. Het begon allemaal toen ik denk ik rond september vaak misselijk begon te worden. Allereerst dacht ik dat het door de stress kwam van mijn emetofobie. Toen het erger werd en ik ook klachten kreeg als bleek zijn, enorm moe en duizelig zijn, vond mijn moeder het een goed plan om bloed te laten trekken. Mijn dokter ging er van uit dat ik bloedarmoede had, wat ik erg raar vond want ik was voornamelijk misselijk en niet zo vaak duizelig. Maar goed, ze heeft toen mijn bloed getest en daar kwam uit dat ik een sterk vitamine b12 tekort had en foliumzuur tekort, de klachten van b12 tekort kwamen helemaal overeen met wat ik had. Ik ben hiervoor capsules gaan slikken en begon te merken dat ik niet meer zo moe was en het eigenlijk beter ging. Maar, toen op een dag ging ik de douche in en begon mijn neus opeens te bloeden. Paniek!! Ik begon direct op te zoeken en kwam uit op leukemie. Ik begon spontaan te huilen, en zwaar te ademen. Doordat ik dus op leukemie was uitgekomen toen ben ik ALLES wat ik toen had van klachten gaan opzoeken. Dit doe ik nu nog en heb hier enorm spijt van. Ik heb nu sinds iets langer dan een week ook keelpijn die niet weggaat, terug naar de dokter, die zei dat het een ontstoken kliertje is. Ik heb een paar dagen geleden terug bloed laten trekken en mijn vitamine probleem is terug in orde. Alleen is nu mijn cholesterol veel te hoog, daar hadden ze blijkbaar de vorige keer niet op getest. Er is wel een grote kans dat het erfelijk is, want heb geen overgewicht en ben nog jong, enorm veel mensen van mijn familie hebben dit probleem. Ik ben nu iets geruster over het hele leukemie gedoe omdat mijn rode en witte bloedcellen compleet in orde zijn. Ik wou in ieder geval mijn ervaring gewoon delen en ik wil graag iedereen duidelijk maken dat de kans dat je iets ergs hebt op jonge leeftijd enorm klein is. En de grootste tip dat ik kan geven is zoek niks op maar ga gewoon naar de huisarts als je ongerust bent.
Groetjes
Anoniem
ik schrik als ik lees hoeveel mensen dit ook hebben (Verhaal 94)
Ik kamp dus al enkele jaren met een angst voor ziekte, en jeetje hoe hard ik schrik als ik dit lees hoeveel mensen dit ook hebben. Ergens ook wel een geruststelling om te weten dat ik niet alleen ben.
Ik ben momenteel 21 jaar en de angst is begonnen rond mijn 16-17 jaar. Het neemt zoooo hard mijn leven over, dat ik niet meer kan genieten van de dingen en continu onder stress sta en aan het piekeren ben over wat ik nu weer mankeer. In februari in 2020 heb ik een hersenscan laten nemen, en er was niks aan de hand, voor een maandje terug gerust gesteld. Nu is het weer zo erg, ik heb in 2 weken tijd vernomen dat 3 personen van bij mij in de buurt overleden zijn aan kanker, en je wilt niet weten wat er dan in m’n gedachten omgaat ‘ik weet het zeker, ik heb kanker’ mijn angst voor kanker is zo groot. Vroeger bezocht ik wekelijks een dokter en nu ontwijk ik een dokter, uit schrik dat die me zal doorsturen naar het ziekenhuis voor scans, en toestanden. Ik heb al sinds oktober een knobbeltje achteraan op mijn schedeltje en je hoort het al komen ‘ik heb botkanker’, natuurlijk heb ik de diagnose zelf gesteld toen. Toen ik in oktober bij de dokter zat heb ik dit aangekaart en hij zei dat ik me geen zorgen moest maken als het niet groter werd, en omdat ik zwanger was dat hij me liever niet in der de scan wou sturen, dat ik het gewoon in de gaten moest houden. Nu is mijn zwangerschap jammer genoeg misgelopen, en ligt mijn focus weer volledig op dat knobbeltje. Mijn partner vindt het ook vermoeiend en zegt dat aangezien ik nu niet meer zwanger ben dat ik dan maar naar de dokter moet om het te laten nakijken en vragen voor een scan. Nu verdoezel ik het allemaal en denk ik ‘neen, de dokter heeft gezegd dat ik me geen zorgen moet maken als het groter wordt’ terwijl ik nu wel perfect voor een scan kan gaan. Wat denken jullie? Wat zou ik doen? Mijn angst om doorgewezen te worden naar het ziekenhuis, om dan een slechte diagnose te krijgen en mijn lijdensweg te zien met de dood als gevolg, neemt mijn leven volledig over, maar ik kan me er niet overzetten om naar de dokter gaan. Momenteel 2 sessie’s gehad bij de psycholoog, maar dit helpt ook niet... pff, het is echt erg zo vermoeiend. Veel sterkte met iedereen die hiermee te maken heeft, het zijn echt donkere gedachten...
Ik herken in elk verhaal wel iets (Verhaal 93)
Gek hoe typerend mensen zijn met hypochondrie. Ik herken in elk verhaal wel iets. Ook ik ben elke ziekte inmiddels al afgegaan in mijn hoofd. A.l.S, kanker, problemen met mijn hart en zo gaat het maar door. Elke maand komt er weer iets nieuws. Ik denk dat de grootste boosdoener google is. De drang om iets op te zoeken. De drang om zolang te zoeken totdat je iets gevonden hebt wat je op jezelf kunt betrekken. Wat voor mij helpt is telkens wanneer er weer een negatieve gedachte naar boven komt deze meteen te labelen. Geef die gedachte een naam. Deze gedachtes kun je bijna niet wegdrukken ze komen toch wel naar boven helaas. Maar als je de gedachte weet te herkennen door hem voor jezelf te labelen wordt die plotseling een stuk minder eng. Waardoor je hem sneller los kunt laten. We maken ons zorgen om de gekste dingen, maar de kans dat je gezond oud wordt is vele malen groter!
Ik kreeg met mijn opleiding les over neurologische aandoeningen (Verhaal 90)
Ik ben een jongen van 19 jaar en ik heb last van trillen. Ongeveer 4 maanden geleden kreeg ik met mijn opleiding les over neurologische aandoeningen zoals MS, Parkinson en CVA (ik studeer fysiotherapie). Na deze lessen gehad te hebben ging ik tijdens de zelfstudie erg letten op de symptomen die bijv. MS en etc. hebben. Hierbij merkte ik dat bij het bewegen mijn handen trillen en vervolgens kwam ik erachter dat mijn hele lichaam trilt. Toen begon de angst... ik ging alle literatuur en richtlijnen af om te kijken wat het kan zijn en ik ging me toen echt zorgen maken. Een maandje later ging ik naar de huisarts die zorgelijk leek na het consult en die verwees me naar de neuroloog. Die ging erg goed om met mijn angst en stress en heeft me uitgebreid onderzocht. Hij concludeerde dat ik een essentiële tremor heb, een onschuldige bewegingsstoornis... maar ik blijf maar nadenken over parkinson en etc. Nu heeft de huisarts me verwezen naar een psychosomatische fysio en daar breng ik nu vaak bezoekjes. Alle dokters zeggen op dit moment dat er geen indicatie is voor iets ergers maar ik blijf maar piekeren en het lukt me niet om het een plekje te geven. Misschien heeft iemand tips?
1Hallo, ik heb hetzelfde als jou. In rust ril ik niet echt maar als ik iets moet doen wel en het wordt erger door er op te letten. Nu trilt m'n ooglid ook al.
Ik heb veel stress en spanning maar kan bijna niet geloven dat het daardoor komt want soms voel ik die stress niet
Ik probeer nu weer te sporten en yoga te doen. Dat brengt al wat mentale rust.
Jong en hypochonder (Verhaal 91)
Ik heb nu sinds 2018 last van hypochondrie, het is bij mij begonnen door een horrorverhaal (ik zal iedereen de details besparen) en toevalligheden, zoals een reportage op TV, reclame voor stichtingen etc. Opeens voelde ik iets in een spier wat ik niet kon plaatsen. En opeens sloegen mij gedachten volledig door, ik heb een spierziekte, ik ga het niet overleven enzovoort. Toen ik ging praten met mijn dokter wist zij mij gerust te stellen, het ging weer een paar maanden beter en toen opeens had ik last van mijn longen. En natuurlijk ook gelijk weer paniekaanvallen. Deze keer in combinatie met overspannenheidsklachten waardoor ik van ziekte naar ziekte hypochonderde. Ik was al aan het wachten op een psycholoog en die kwam er eind 2018, na drie maanden therapie, veel rust, leuke dingen doen en slikken van citalopram voelde ik me weer helemaal goed. Ik heb heel 2019 en het grootste deel van 2020 geen last gehad van mijn ziekteangst.
Nu is het helaas weer terug. Ik ben niet bang voor corona maar door situatie ervaar ik veel stress en spanning die zich bij mij vaak vertaald naar ziekteangst. Het is iedere dag een soort strijd tussen mijn gedachten. Het is vreselijk vermoeiend. ik begin nu weer met medicatie, helaas start het met veel bijwerkingen die weer leiden tot meer onrust. Ik hoop dat ik mensen kan helpen met het delen van mijn verhaal. Ik ben er al een keer van af gekomen en ik weet dat me dit weer gaat lukken. Als er iemand nog tips heeft voor behandelingen, meditatie of tegen bijwerkingen van citalopram hoor ik dat graag :), succes iedereen hier!
Blij dat ik deze site gevonden heb (Verhaal 86)
Ik ben blij dat ik deze site gevonden heb en iig het gevoel heb dat ik er niet alleen voor sta.Ik heb qua ziekte heel wat mee gemaakt in mijn leven en kan me zelf goed voorstellen dat de hypochondrie daar weg komt.Even in het kort: 4 x rugoperatie, herseninfarct waardoor mijn linkerhand en voet niet meer goed functioneren ,hartoperatie, hartinfarct trombose been,recent operatie voet nav klapvoet..ik ben vooral heel bang dat ik kanker krijg onder het motto van ,ik heb alles al gehad alleen dat ontbreekt nog dus zal dat ook nog wel komen ..ik wordt er helemaal gek van in mijn hoofd..ben er zo ongeveer 24/7 mee bezig..wie o wie helpt me AUB hoe je dit kunt aanpakken.Las al iets van hypnose...
1Hoi,
Je hebt echt wel al je deel van pech gehad. Waarbij het ook logisch is dat je angstig wordt of meer piekert dan een ander. Niemand kan voorspellen wanneer iemand ziek wordt of kanker krijgt. Stel jezelf de vraag, wat brengt het voor u op om er de ganse tijd aan te denken dat je mogelijks kanker krijgt? Voel je je hierdoor beter? Ik denk het tegenovergestelde. Soms moet je jezelf overgeven aan het feit dat je bepaalde zaken niet kan controleren. Een psycholoog of psychologe kan u hier zeker bij helpen, om te leren los laten. Hypnose is een mogelijkheid maar is geen zekerheid. Het moet van jezelf komen. Veel succes.
Ik heb nooit eerder dit soort klachten gehad (Verhaal 89)
Beste allemaal,
Hier komt mijn verhaal.
Ik zit met het volgende: vanaf vorige week zaterdagkreeg ik last van een aantal klachten zoals extreem droge mond, in de nacht plassen, vermoeidheid en hoofdpijn. Ik ben op de klachten gaan googlen en kwam al gauw op Diabetes uit. Dinsdagochtend ben ik naar de huisarts geweest, en hij reageerde vrij luchtig ” wat denk je zelf dat het is. Nou ten eerste ik ben geen arts en ten tweede het kan van alles zijn, het weer etc. Gisterochtend ben ik ga bloedprikken. Gistermiddag heb ik met de spoed de huisarts opgebeld. Ik kreeg hartkloppingen, overmatig zweten, hoofdpijn en heel slap gevoel. Assistente zei ga gelijk wat zoets drinken en eten en ik bel je over een half uur weer. Na dat half uur ging het een stuk beter. Tot dat ik het na het avond eten weer kreeg. Neem een suikerklontje zei mn vriend. En inderdaad de rest van de avond nergens meer last van gehad.
en vandaag de uitslag van het bloedonderzoek. Niks aan de hand alles was goed. Een suikerwaarde van 5,6 (niet nuchterige maag)Dit was een keurige waarde volgens haar. Ben ik helemaal mee eens.
De assistente aan de lijn vertelde mij. Zorg dat je altijd wat te eten bij je hebt en op het moment dat je het voelt aankomen neem je wat zoets. Eet wat vaker kleine tussendoortjes in plaats van grotere maaltijden. Hier kan ik mij ook wel in vinden.
Maar toch Ik voel me niet helemal serieus genomen. Ik vond de klachten die ik gister had echt heel erg heftig, al is mijn suikerwaarde niet te hoog.
Komt een van jullie dit wellicht bekend voor? met andere woorden is het zo dat al is je suikerwaarde niet afwijkend, is diabetes dan ook in alle gevallen uitgesloten?
Nou heb ik nooit eerder dit soort klachten gehad, op dit moment heb ik de klachten ook. Ik probeer er niet te veel mee bezig te zijn dan valt het meer. Dus ergens denk ik ook niet dat het hypochondrie is, maar ergens twijfel ik ook want ik ben afgelopen week veel info gaan zoeken op internet en heb dan ook dezelfde symptomen als een diabeet maar volgens de HA is er dus niks aan de hand.
Daar vertrouw ik dan maar op
ik zie jullie ervaringen graag tegemoet
Het gaat met pieken en dalen (Verhaal 71)
Ik herken heel veel in alle verhalen. Ik ben een vijftiger en heb al last van hypochondrie vanaf de puberteit. Het gaat met pieken en dalen, soms is het even wat minder, maar altijd aanwezig. Net als alle hypochonders denk ik bij alle pijntjes en bultjes aan het ergste. Kanker in alle vormen staat daarbij bovenaan op mijn lijstje en daaraan gekoppeld een vreselijke doodsangst (vooral 's avonds in bed kan ik dan echt in paniek raken). Momenteel heb ik een bult in de hals, best groot. Dokter zegt is dat het een klier is die vergroot is, als het niet binnen 3 weken weg is bloedonderzoek/echo. De bult doet niet zeer, ben ook niet verkouden/keelpijn/tandpijn of zo waardoor de klier opgezet zou kunnen zijn. Ik maak me vreselijk veel zorgen. Ga ik googelen: hodgkin, non-hogdkin, leukemie, allemaal met symptoom vergrote klier in de hals. Paniek alom. Echtgenoot wordt een beetje moe van mij, dus ik probeer mij in te houden. Moet ik erbij zeggen dat ik de ziekte van Crohn heb waarvoor ik veel medicijnen gebruik en als je dan die lijst met bijwerkingen leest, word je nog veel angstiger! Als je iets hebt/voelt en gaat googelen kom je altijd uit bij de ergste dingen, ik zoek dan zelfs al naar behandelingen en overlevingskansen enz. Herkent iemand dit?
12Hoi Linda,
Zeker ! Zo gaat het weken goed maar op het moment dat je wat voelt wat anders is denk je meteen het ergste. Dan ga je achter Google. De eerste zoekresultaten zeggen iets onschuldig maar de bij de derden zie je het woord kanker. Daar valt natuurlijk je oog op en dat artikel lees je en stel jezelf de diagnose.
Je voedt je angst hierdoor. Nogmaals ik heb de antwoorden niet. Maar probeer niet te googlen, doe mindfulness oefeningen, regelmatig een wandeling buiten. Eet gezond en wees lief voor jezelf. Heel veel sterkte en ik hoop dat de bult snel weg gaat......
Ps. Kan ook een trikkerpoint van je spier zijn (heb ik gehad in mijn nek maar toen dacht ik ook wat anders......)
Hi Linda,
Om een bult in je hals hoef je je echt niet meteen zorgen over te maken. Een kleine infectie kan daar al voor zorgen.
Bedankt voor jullie berichten! Nog steeds last van 1 opgezette klier in de keel, best groot, links naast de adamsappel ongeveer. Vorige week huisarts weer gebeld en bloed geprikt. De uitslag was goed, dus volgens huisarts is echo of iets dergelijks van klier niet nodig, alleen als het groter wordt of ik meer klachten krijg... Ik vind het eng, ik voel elke dag maar het blijft hetzelfde. Nu voel ik steeds omdat ik bang ben dat het groter wordt. Ik Google veel en zag dat opgezette klier in hals/keel ook van allerlei ernstige ziektes een symptoom kan zijn.
Hoi Linda,
Besef dat op google alleen de ergste dingen staan. Daarnaast is het ons lot om als hypochonder op het ergste te focussen.
Probeer niet de hele dag te voelen aan je hals, stop met googlen. Je gaat hier geen rust vinden. Probeer wat mindfulness oefeningen, ga lekker een stuk wandelen. Krijg je de behoefte om te googlen ga naar deze site en schrijf het van je af.....
Heel veel sterkte !!
Dink
Bult in keel nog steeds aanwezig. Sinds paar weken last van brokgevoel in keel, heel naar! Soms blijft ook stukje eten hangen, super eng! Heb je dan keelkanker of slokdarmkanker? Ik wil heel graag naar de KNO arts, maar ik weet niet of de huisarts het wel nodig vindt. Aan die bult hebben ze verder ook niks gedaan, alleen bloedprikken waar niks uit is gekomen. Durf bijna niet te eten....
Hoi Linda,
Ik heb aan het begin van Corona heel lang een brok in mijn keel gehad. Globus gevoel. Wordt voornamelijk veroorzaakt door spanning. Het kan dus best zijn dat je spanningen hebt opgebouwd. Probeer hoe moeilijk ook je gedachten te verzetten. Elke dag buiten wandelen, mindfullness....
Groetjes,
Dink
Ik heb ook een globus gevoel. Het komt en soms is het ook verdwenen als ik me er een poosje niet op gefocust heb..maar bij minste stresspuntje heb ik het alweer..ik weet dat dit spanning is. Je concentreert je hoofd zo op je hals. Dat je van elke slikbeweging bewust bent. En door spanning je vaker slikken en dan wordt het alsmaar erger.
Ik heb precies hetzelfde, aan de rechterkant een opgezette klier, aan de andere kant voel ik het niet.. het maakt mij ook erg angstig aangezien ik ook erg hypochonder ben. Ik ben er dan van overtuigd ik iets ernstigs heb! Therapie heeft bij mij niet geholpen. Wat het bij mij een beetje in bedwang houd zijn anti depressieva. Wat me opvalt is dat het bij iedereen hier hetzelfde gaat, en dan bedoel ik de manier van denken en doen. Het ligt dus echt aan ons :) Wat ik vooral bij mezelf merk is dat ik het ene moment denk een spierziekte te hebben, en het andere moment weer kanker. Het ene is afgelopen en het andere begint. Erg vermoeiend. Ik lees goeie ervaringen over hypnotherapie en heb woensdag (06-01-2021) m’n eerste sessie! Ben erg benieuwd! Hoe is het nu met de klier?
Bedankt voor jullie berichten! De klier is nog steeds opgezet, ik voel een paar keer per dag op die plek, dat gaat automatisch... Op het moment hoop ik vooral dat het niet groter wordt. Heel vermoeiend inderdaad. Kanker ben ik het allerbangst voor. Deze maand ga ik naar de huisarts voor de halfjaarlijkse borstcontrole, dan ga ik nog een keer weer vragen of ze wil voelen. Ik hoop dat de therapie je helpt Kay!
Hoe is het nu Linda ? Kay hoe was de therapie ?
Ik ben vandaag naar de huisarts geweest voor de halfjaarlijkse borstcontrole (waarbij ik ook wilde vragen naar de klier in de hals) en ja hoor, ze voelde een knobbeltje in de borst. A.s. maandag naar de mammapoli voor verder onderzoek. Zie je nou wel!!! Het is altijd wat ...
Hoi Linda,
Allereerst heel veel sterkte. Bultje betekend niet meteen het ergste. Maar goed als hypochonder zit je natuurlijk helemaal
in as en zak.
Hou ons op de hoogte,
Groet,
Nando
Ook ik ben een hypochonder (Verhaal 78)
Ook ik ben een hypochonder. Ik probeer mezelf vaak te relativeren wat soms lukt. Maar momenteel gaat het ook niet zo goed. Ik weet hoe kwetsbaar gezondheid is. Mn man kreeg plotseling iets, mn moeder, mn zoon.. en daar heb ik enorme angst door ontwikkeld. Voor mn gevoel ben ik aan de beurt. Ik ben moeder van 4 kinderen. Mijn gezin is mij alles. En juist kost het me nu zo moeite om ervan te genieten. Ik controleer elk plekje, bultje, kuiltje. En ook ik Google. En Google maakt me bang. Maar als ik het niet doe.. het is soort dwangmatig. Ik moet weten wat dat opeens is. Wat ik dan ontdek of voel. Het spookt heel de dag dan door mn hoofd. Het maakt me bang waardoor ik me angstig en verdrietig voel. De angst om mn gezin achter te moeten laten. Vind ik zo heftig. Ik heb een paar jaar terug al hulp gehad. Maar het is een zwak punt. Wat op stress momenten heftig terug komt. In de donkere dagen van de winter heb ik er veel meer last van dan in de zomer.
2Nina,
Ik begrijp je helemaal hoor.
Ik heb de laatste weken ook terug heel veel last van negatieve gedachten. Daar zullen de donkere dagen zeker mee te maken hebben.
Ik heb diabetes en daarvoor contacteer ik google eindeloos , wat alles alleen maar erger maakt.
NIET GOOGLEN , maar het is een dwang en dus niet eenvoudig om het niet te doen.
Soms vergeet daardoor nog van het leven te genieten en dat is puur verloren tijd.
Laat ons denken aan de mooie song van Andre Hazes jr :
LEEF ...
Sterkte en leef in 2021.
Mvg
Guido
Hoi, ik herken je verhaal helemaal. Alsof ik het zelf geschreven heb.
Ik controleer ook elk plekje op mijn lichaam. Ik kom dan van alles tegen; deukjes, hobbeltjes en bobbeltjes. Wanneer ik wat voel of zie begint mijn hart te bonzen en krijg ik een zweet- en paniekaanval. Dat gevoel bevestigd de angst dan weer, waardoor ik in de angst blijf hangen. Ik wordt gek van die dwanghandelingen, ik controleer mijn controles en vervolgens controleer ik ook de gecontroleerde controle. Ik kan daar uren mee bezig zijn.
Ook dokter Google is mijn grootste vijand. Je hoeft maar iets in te tikken en hoog in de lijst verschijnt: kanker! Alsof dat de meest logische verklaring is voor mijn zogenaamde symptoom.
Daarnaast ben ik ook bang om mijn man en kind achter te moeten laten, maar op sommige momenten denk ik ook: "was ik er maar dood. Dan hoef ik in elk geval niet meer bang te zijn"
Ik hoop voor een ieder met hypochondrie dat we het mogen overgroeien, het is een slopende psychische aandoening, die de lol van het leven wegneemt.
Lieve groet,
Anoniem
word zo moe van mezelf (Verhaal 26)
Hallo allemaal,
Even de behoefte om mijn hart te luchten...
Word zo moe van mezelf. Die constante angst om ziek te zijn, ziek te worden of dood te gaan. De meest nare ziektes passeren in mijn hoofd de revue. Wanneer ik eindelijk geruststelling heb gevonden (door bezoekjes aan de huisarts of onderzoeken bij de specialist) ligt het volgende alweer op de loer.
Het is echt heel vermoeiend...ik heb veel gelezen over de therapieën bij hypochondrie, met name Cognitieve Gedragstherapie, maar ik twijfel of dit zal gaan helpen. Ik weet namelijk dondersgoed dat het irreële gedachten zijn; ik ben een gezonde, jonge, sportieve meid en ik ben niet ziek. Maar toch, telkens weer die angst, die angst om ziek te worden en vooral de angst om dood te gaan. Het put me soms helemaal uit. Dan weer die vicieuze cirkel, want als ik moe ben kan ik al helemaal niet helder nadenken, word ik prikkelbaarder en voel ik helemaal van alles in mijn lijf waar ik weer een negatieve, irreële gedachte aan kan verbinden. Zoals ik al zei; ik weet precies hoe het werkt...maar waarom kan ik er dan niet mee stoppen?
Liefs van een medehypochonder. Sterkte voor iedereen!
5Hoi Mia,
Ik begrijp precies wat je beschrijft. De vermoeidheid die ontstaat door het piekeren is super vervelend, en daardoor ga je inderdaad nog meer twijfelen aan je gezondheid. Als ik je wat tips mag geven: lekker blijven sporten (niet alleen goed voor je lichaam, maar ook voor je gedachten, want zo kom je erachter dat je “geestelijk” moe bent en niet lichamelijk.) minder koffie drinken, dit helpt tegen vermoeidheid en piekeren.
Ik zou je toch willen aanraden om met iemand van de GGZ te gaan praten. Ik wist zelf ook wel dat mijn gedachten irreëel waren, maar het kan toch goed zijn om je gedachten uit te spreken tegenover een deskundige. Ik wens je veel succes!
Groet, Jarno
Hoi Jarno,
Dank voor je reactie.
Ik begrijp uit je verhaal dat het jou dus geholpen heeft om met iemand van de GGZ te praten. Wat fijn!
Inmiddels ben ik het ook aangegaan, maar ik weet nog niet precies wat dit mij op kan leveren. Voorlopig mis ik toch nog handvatten om met de heftige paniek om te gaan die regelmatig optreedt.
Dat sporten blijf ik zeker doen. Misschien gek, maar soms is het tijdens het sporten ook een uitdaging om niet teveel te gaan malen. Momenteel ligt de focus erg op mijn longen en zodra ik tijdens het sporten buiten adem begin te raken gaat het in mijn hoofd van; ‘ gaat mijn conditie nu achteruit?’, ‘ zijn m’n longen misschien ergens door aangetast?’, ‘vroeger ging het sporten toch beter?’, ‘ help, ik voel me benauwd!’ Helemaal gestoord word ik ervan! Zo gestoord, dat ik soms niet eens meer weet wat ik fysiek nu voel; ben ik echt benauwd, of beeld ik het me in? Word werkelijk helemaal gek van mezelf!
Ik maak me zorgen omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf soms niet onder controle heb. Daarbij heb ik momenteel ook daadwerkelijk lichamelijke klachten waar ik voor onder controle ben bij de arts en dat maakt het er nu niet bepaald makkelijker door. Mijn hypochondrie gaat helemaal met me aan de haal!
Zijn er mensen die dit herkennen en die tips voor me hebben, zodat ik niet volledig doordraai?
Dank alvast.
Groet,
Mia
Ik heb dit ook word gek van mezelf maar ook mijn omgeving ik ben 59 jaar ook mijn bloed is nagekeken allemaal goed ik zit in de overgang en daardoor word het erger slik nu paroxetine 40 mg maar die angsten voor ziektes worden niet minder ook ten einde raad hiermee
Ook val ik af omdat mijn eetlust door stress minder is geworden word ik ook weer bang van
Pfffffffffff.........wat herkenbaar allemaal, helaas. Ook ik heb te maken met hypochondrie, ellendig iets.
Sporten durf ik niet, want stel dat.....nou vul maar in.
Hypochondrie gaat inderdaad met je aan de haal. Geruststelling heeft meestal maar kort effect, want inderdaad dan ligt er alweer iets anders op de loer. Heel erg vermoeiend, ook voor mijn omgeving, want die begrijpen je niet echt.
Ik durf soms mijn huis niet uit (Verhaal 75)
Hallo allemaal,
Het is nu 2 jaar terug dat ik voor het eerst een flinke paniek aanval heb gehad. Met als aanleiding een zeer stressvolle periode. Zo enorm geschrokken van dit gevoel dat ik enorm bang ben geworden. Bang dat ik iets mankeer of dat ik een ernstige ziekte heb. Ik durf soms niet mijn huis uit of mijzelf in te spannen, dan voel ik alleen maar meer.
Laatst langs geweest bij de dokter voor een raar gevoel bij mijn hart. Ik kon heel bewust de hartslag voelen en soms slaat hij een slag over. Dit zijn hartoverslagen en is volkomen normaal.
Ik moet zeggen, ik kan hier niet aan wennen. Ik probeer continue te relativeren, maar wilt niet echt lukken. Soms heb ik er meer last van en soms minder. Ik wordt er helemaal gek van. Het overheerst mijn leven.
1Lieve piet,
Dit heb ik zelf ook 5 jaar lang gehad en ik snap je gevoel helemaal. Het is belangrijk dat je accepteerd dat ze er zijn en dat je ze niet wegdrukt. Wordt het alleen maar erger van, probeer op je ademhaling te letten als je merkt dat je gespannen naar je hart zit te luisteren. Het wordt echt minder, het is alleen het een plekje te leren geven.
Liefs, Shanna
bang dat ik iets aan me hart heb (Verhaal 24)
Goede avond ben zelf een hypochonder en heb angststoornis en borderline
Nu start ik.met dgt angst die uk heb zijn bang dat ik iets aan me hart in dag en nacht ben ik er mee bezig en zou graag met mensen in contact komen die dat ook hebben en ook leven daar door minder leuk is en wordt en of tips hebben hier mee om.te kunnen gaan
4Hey ,
Ik ben ook altijd bang dat ik wat aan mijn hart heb, maar heb jij ook lichamelijk klachten of zijn het alleen gedachtes??
Hoi , ik snap precies wat jij bedoeld met een onbeschrijfelijk gevoel. Ik heb dat ook. Als iemand vraagt aan mij wat voel je dan , dan kan ik het niet verwoorden. Het voelt een beetje alsof alles vreemd is of dat alles te snel gaat.
Ik heb dit helaas al vanaf mn 17 e
Ben nu 20 jaar verder
Heel veel verschillende therapie Gehad
Diverse medicatie
En heel erg veel lichamelijke klachten
Ben denk ik al bij 10 verschillende cardiologen geweest .
Veel onderzoeken gehad waaronder : echo’s scans foto fietstesten en hart katheterisatie
Er is wel een een ritmestoornis geconstateerd maar deze is niet heel gevaarlijk
Heel mn leven wordt er door beïnvloed het is echt een hel!
En helaas wordt je in je omgeving niet begrepen !
Dus ik weet hoe het voelt en hoop dat het bij jou snel beter gaat sterkte !
Beste lotgenoot,
Ik heb al bijna een maand last van oorsuizen.
Denk dat ik te hoge bloeddruk heb en dat een infact zal kunnen krijgen.
Dus ik begrijp je volledig.
We moeten proberen om positief te denken en niet altijd negatief , maar gemakkelijk is het niet.
Mvg
Guido
helaas blijft het terugkomen, nu erger door corona (Verhaal 31)
Hallo allemaal,
6 jaar geleden kreeg ik z’n erge paniekaanval dat ik het halve jaar erna nauwelijks meer durfde wat ik voorheen deed. Ik werd steeds angstiger en kreeg steeds meer paniekaanvallen. Na een half jaar begon mijn behandeling waardoor mijn hypochondrie wat minder werd. Helaas blijft het terugkregen, nu nog erger gezien het coronavirus.
Naast hypochondrie heb ik ook een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Ik vind het lastig om erover te praten maar merk steeds meer dat dat wel het beste is. Om deze reden ben ik begonnen met bloggen. Hier zal ik mijn verhaal delen en mijn weg naar herstel. Als jullie hier benieuwd naar zijn kunnen jullie mijn blog lezen op: dianleeft.wordpress.com.
Ik zou het leuk vinden als je een kijkje neemt en een reactie achterlaat!
1Hoi,
In de eerste lockdown heb ik een angststoornis ontwikkeld. Een waslijst aan lichamelijke klachten en enorm veel paniekaanvallen. Al sinds ik me kan herinneren, ben ik heel angstig. Vanaf ongeveer mijn 15de is dit overgeslagen naar een enorme angst om ongeneselijk ziek te worden. Als ik een verhaal hoor van iemand hoor die kanker heeft, voel ik al direct de angst dat het ook bij mij gaat gebeuren. Me eigen lichaam controleren op vreemde plekjes of bultjes is dan ook een obsessie geworden en alles wat raar aan voelt in me lichaam geeft me angst. Voortdurend duizelig en het gevoel van vallen maakte dit ook niet beter, maar daar heb ik nu een speciale fysio behandeling voor. Des ondanks ben ik ook angstig als ik niks voel, ik voel me net alsof ik niet meer verbonden ben met de wereld. Doordat ik zoveel thuis zit overdenk ik mijn leven en raak ik zelfs in paniek omdat ik “in een lichaam zit”. Ik dacht dat ik de enige was, omdat veel mensen mij niet begrijpen als ik iets ervan probeer uit te leggen. Ik ga nu naar een psycholoog, waardoor de paniekaanvallen bijna niet meer voorkomen:) maar de enorme angst om ziek te worden en niet meer in staat ge zijn om volop van het leven te genieten blijven mijn gedachtes tot de dag tot vandaag overnemen. De angst om niet genoeg te genieten komt hier dan ook nog is bij kijken, omdat ik er zo mee bezig ben dat ik nog gezond ben.
Hypochondrie verziekt mijn leven (Verhaal 41)
Ik ben een vrouw van 21 en sinds het uitbreken van de coronacrisis is hypochondrie ook weer in mijn leven gekomen. Als kind van 10/11 heb ik hier een paar jaar veel last van gehad, maar de angst is uitgedoofd toen ik naar de middelbare school ging. Nu steekt hij is alle hevigheid weer de kop op, ik denk door alle stress rondom de crisis. Het denken aan het hebben/krijgen van een ernstige ziekte neemt mijn hele dag in beslag en het verpest mijn kwaliteit van leven. Als ik iets voel of iets vreemds zie aan mijn lichaam dan raak ik in paniek en ook als ik geen enkel symptoom heb voel ik me angstig en ben ik continu bang om iets te krijgen. Ik probeer rationeel na te denken en mijn lichaam niet continu te checken, maar de gedachten en de angst zijn zó sterk. Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan en of jullie tips hebben voor therapievormen die jullie geholpen hebben!
3Hallo,
Ik hoop dat je dit leest.....zo herkenbaar jou verhaal!
Ik ben de laatste maanden ook erg wanhopig en elke dag bang dat ik ziek wordt....zo erg dat ik het zeker weet!! Ik heb zelf fybromyalgie (pijn in spieren en bindweefsel)en daar horen ook vele andere klachten bij zoals diaree.....Maar ik maak mezelf helemaal gek dat het wat anders is.....En toen kwam corona....heb avonden liggen huilen dat ik bang was dat ik het ook zou krijgen en dan voordat ik het weet ik lig bijwijze van al op de IC....Volgende week ga ik op vakantie heb heb mezelf voor genomen om daarna naar de dokter te gaan( durf ik niet)Maar ik moet mezelf echt gaan dwingen!Dit kan zo nl niet ik ben 33 hallo! Veelste jong om zo door te blijven lopen toch...
Ik hoop iets van je te horen
Groetjes ingeborg
Hoi, ongelofelijk herkenbaar. Ikzelf ben 30 en de hypochondrie is deze periode echt erg. Elke week een ander kwaaltje, en telkens opnieuw raadpleeg ik dokter Google .. geen goed idee. Ik twijfel erover om professionele hulp in te schakelen. Iemand daar ervaring mee?
Hallo, ik weet niet of je dit leest en wellicht al actie hebt ondernomen. Heel erg herkenbaar, op mijn 33e ben ik (pas) in therapie gegaan. Cognitieve gedragstherapie (doorverwijzing via huisarts). Heeft me heel veel geholpen, inzicht in mezelf, acceptatie dat ik het heb. Stukje theorie over hoe het mensenbrein werkt en waarom ik het heb. Het gaat sindsdien veel beter, het blijft wel echt een zwakke plek. Dat heeft ze me ook uitgelegd dat ik er nooit helemaal vanaf kom, ik was zwaar teleurgesteld toen.
Nu door Corona en stress neemt het af en toe weer de overhand. Doe daarom sinds een tijdje elke dag meditatie oefeningen op ademhaling. Dat haalt me uit mijn hoofd.
Ik slik geen medicijnen tegen hypochondrie.
Achteraf had ik al veel eerder actie moeten ondernemen door naar een psycholoog te gaan. Maar ja, achteraf is makkelijk praten ik schaamde me er toen enorm voor.
Hoge bloeddruk (Verhaal 74)
Ging na verpleegkundige voor blaas test ma dat ging niet door dus even.bloeddruk controleren.was supper hoog zij heb altyd dokter ben ma nee hij meteen na huis arts bloeddruk pillen was je echt bang geworden na 2 dagen na andere dokter bloeddruk meter om 24 uur ma alles wasigelijk goed soms bloeddruk.beetje hoog ma niks ergs geen medicijne of zo voor gekregen.ma hou wel hartoverslag na huis arts meachien stress
Sinds mama kanker kreeg (Verhaal 73)
Hypochondrie echt begonnen toen mama diagnose kanker kreeg
2017 het noodlot sloeg toe mama word gediagnoseerd met darmkanker na vele behandelingen en vaak kantje boordje is ze nu stabiel maar momenteel ben ik veel banger als zei denk constant dat ik ook darmkanker heb heb namelijk veel last van krampen winderigheid enz enz maar daar blijft het jammer genoeg ook niet bij ik heb 1 levendige lichaamsbeleving ( en autisme ) ben constant bang voor interne bloedingen plotse pijn en verlamming & natuurlijk kanker het beheerst heel mijn leven ik ben geen moment meer gerust er gaat geen uur in de dag voorbij dat in niet aan ziektes & aandoeningen denk met gevolg zwaar vermagerd door constante stress spierpijnen over heel mijn lichaam ( volgens de dokter ook door stress al heb ik er natuurlijk 1 ander gedacht over ) .. en slaapeloosheid ik ben echt ten einde raad wat als ik ooit echt 1 ziekte heb ik kan dat verdict niet aan ik kan dat niet wat moet ik doen??
Ben al naar meerdere psychologen gegaan maar het is enkel zonde van het geld geen resultaten in tegendeel
Heeft iemand hier ervaring me? Ik ben ten einde raad ik sta open voor alle tips ik kan niet meer
Ik voel paniek en angst opkomen en ben dan bang (Verhaal 2)
Alles wat ik om me heen hoor over ziektes betrek ik op mezelf. Ik voel paniek en angst opkomen en ben dan bang. Dat gevoel neemt me als het ware over en ik heb geen grip meer over mezelf.
Het is nu zover dat als er op tv iets is over een ziektes ik gelijk weg zapp, zodat ik niet in mijn eigen draaikolk terecht kom.
6Hoi Sandra,
Ik herken dat helemaal!
Hier precies hetzelfde helaas..
Zo moeilijk !
Groetjes
Dag Sandra, wat herkenbaar!
Ik heb exact hetzelfde... zo frustrerend en zo vermoeiend :(((
Ik zit ook met dezelfde angsten. Angst voor de dood en vooral voor kanker. Mijn overgrootopa, opa en oom zijn eraan gestorven en veel naasten hebben het gehad. Na mijn vakantie ben ik erg ziek geworden en voel me nog steeds ziek. Ik ben twee keer naar de spoed geweest door paniekaanvallen.
En vaak naar de dokter geweest. Allemaal zeggen ze dat ik gezond ben en niks heb. En dat het na symptomen zijn van een virus die ik heb opgelopen. 2,5 later zit ik nog steeds met angst en paniekaanvallen. Elke dag huilbuien, kan niet fatsoenlijk eten en voel overal pijn. Pijn door de spanning waarschijnlijk en de zware huilen. Gisteren ben ik voor het eerst agressief geworden, niet naar mijn omgeving maar naar spullen toe.
Ik heb het gevoel dat ik helemaal aan het doordraaien ben. Van de ene dag op de andere ben ik ongelukkig geworden. Niks boeit me meer, want ik ga toch “dood”. En dat doet me veel pijn, want ik heb een mooie familie, ben pas getrouwd en heb pas een huis gekocht. Voordat ik ziek werd wilde we aan kinderen beginnen. Ook dat lukt me niet meer. Kan van niks genieten.
Elke dag word ik wakker met de gedachte waarom? Waarom nog een dag leven in een nachtmerrie. De zelfmoordgedachtes lopen ook helaas op.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zou heel graag met iemand willen praten of ontmoeten die hetzelfde probleem heeft. Wie wilt me helpen?
Groetjes,
Zo herkenbaar, ik ga dus echt verhalen over ziektes uit de weg. Maar helaas kan dit niet altijd.
Groetjes Marian
Ik heb exact hetzelfde. Soms komt het angstaanjagend dichtbij. Ik zoek vaak op internet naar tips om ermee om te gaan. Dat is lastig want er is niet veel bruikbaars qua tips te vinden. Maar alles wat bruikbaar is is toch heel mooi meegenomen! Vooral van die affirmatie filmpjes op YouTube zijn prettig.
Beste Neline,
Je hebt echt met spoed professionele hulp nodig.
Schaam je hier niet voor, soms is de put te diep om er zelf uit te komen.
Heel veel sterkte !
Google is mijn grootste fout (Verhaal 68)
Hoi iedereen, ik herinner mijn eerste paniekaanval nog heel levendig. We spreken van 17 jaar geleden. Nu ben ik er 37. Google is mijn grootste fout. Constant opzoeken. En inderdaad dan vind je zeker en vast wel het ergste. Het brein is zo sterk dat ik soms denk dat ik gek wordt. Ik ben nu in therapie. Het ging 8 maanden zeer goed. Tot nu... Last van de buik en darmen, heup speelt op,.... de godganse dag piekeren over wat het zou kunnen zijn. Soms denk ik dat ik beter zonder internet of smartwatch zou rondlopen. Geen controle geen angst.
7Stop echt met googlen Stijn !
Als je het gevoel krijgt dat je wil googlen kom naar deze pagina en lees de verhalen !!
Google brengt je van de regen in de drup !!
Probeer ik echt. Straks terug naar psycholoog. Even bespreken.
Hoi Stijn,
Heeft de professional nog tips gegeven die je wilt delen. Alle beetjes helpen ;)
Dink
Hoi Dink, we spreken vooral over de vicieuze cirkel te doorbreken. De controle is bij mij heel erg. Ik zit te veel op Google, heb een smartwatch met alle parameters. Die staan nu allemaal uit. Echt heel lastig. Constant misselijk na eten. De vraag is nu of ik misselijk ben door er op te focussen of misselijk ben door echt iets te hebben. Dit is nu week twee zo. Pffff... soms weet je het zelf niet meer. Let er wel op dat ik mij beter voel als ik afgeleid ben, dan kan je je de vraag stellen of het echt tussen mijn twee oren zit. En zo blijft het verder gaan. Zij hamert vooral om geen controle meer uit te voeren. Maar ik controleer ook met mijn gedachten en das moeilijker te bedwingen.
Hoi Stijn,
Herkenbaar. Jaren geleden heb ik een halfjaar dagelijks met vage klachten gelopen. Geen pijn maar meer een zeurend gevoel. Na een onderzoek in ziekenhuis kwam eruit dat het om een spatader ging, heel onschuldig. Ik ben het ziekenhuis uitgelopen en heb nooit meer wat gevoeld. Dit geeft aan hoe sterk je brein is.....op het moment dat je brein weet dit is een spatader komt de prikkel niet door.
Daar zit ook onze denkfout .....de meest mensen zullen denken; o dat is niks mijn maag is van streek, te veel gegeten ach beetje misselijk....en geven er onbewust geen aandacht aan.
Inderdaad afleiding zoeken ! Op het moment dan je erin meegaat, jezelf een halt toezeggen. Maar goed theorie is makkelijker dan praktijk. Hou vol 👍
Dank je, doen we ook. Leuk om horen dat ik niet de enige ben in de wereld. Is verdomd lastig maar er is maar 1 iemand die het kan oplossen en dat ben "ik".
Hoi Stijn,
Herkenbaar. Jaren geleden heb ik een halfjaar dagelijks met vage klachten gelopen. Geen pijn maar meer een zeurend gevoel. Na een onderzoek in ziekenhuis kwam eruit dat het om een spatader ging, heel onschuldig. Ik ben het ziekenhuis uitgelopen en heb nooit meer wat gevoeld. Dit geeft aan hoe sterk je brein is.....op het moment dat je brein weet dit is een spatader komt de prikkel niet door.
Daar zit ook onze denkfout .....de meest mensen zullen denken; o dat is niks mijn maag is van streek, te veel gegeten ach beetje misselijk....en geven er onbewust geen aandacht aan.
Inderdaad afleiding zoeken ! Op het moment dan je erin meegaat, jezelf een halt toezeggen. Maar goed theorie is makkelijker dan praktijk. Hou vol 👍
Door deze gedachtes word ik erg onrustig en wakker (Verhaal 40)
Ik ben 20 jaar en heb last van hypochondrie. Ik word er echt gek van bij elk pijntje denk ik het ergste, door deze gedachtes word ik erg onrustig en wakker ik paniekaanvallen bij mezelf aan. Hierdoor vererger ik alles alleen maar.
Ik vind het moeilijk om te geloven dat ik niks onder de leden heb aangezien het niet zwart op wit staat, ik bedoel heb laatst wel bloedgeprikt (alles was goed) maar los daarvan denk ik er kan toch nog zoveel meer mis met me zijn? Door dat ik het dus niet zeker weet, kan ik mezelf niet gerust stellen dat ik niks ergs heb. Daarnaast ben ik bang dat ik dood ga in mijn slaap aan erge dingen? Hebben meer mensen dit en hebben jullie tips?
Ik zit er erg mee en dat wil helemaal niet..
2Hallo ..ff een vraagje, hoe voelt een paniekaanval aan.
Zo herkenbaar dit allemaal.
Ik kreeg okt 2019 last van me keel, Ik d8 het gaat wel vanzelf weg. Ik ben uiteindelijk gaat google wat ik er tegen zou kunnen doen. Maar als eerst wat opviel was keelkanker..pfff. slapeloze nachten. Heb er maanden meegelopen. Ik kon uiteindelijk niet naar de huisarts met keelklachten ivm corona,. Ik werd op een dag wakker en leek net of mij keel dichtgeknepen..helemaal zweten en paniek. Ik kon de dag niet naar de HP. omdat dat een coronapost was geworden.Mocht ik helemaal naar naaldwijk. niks om me zorgen over te maken zei dr arts. Op een maandag bloed laten prikken, maar dat was helemaal oke. Op een avond kreeg ik weet het gevoel alsof me keel dicht zou gaan..uit angst ben ii verkeerd gaan ademen waardoor ik ben gaan hyperventileren. Als je dat nog nooit heb meegemaakt, is dat een heel eng gevoel. Ambulance is langs geweest en die vertelde dat ik aan het hyperventileren was.
De huisarts verteldr dat ik last had van paniekaanval. uiteindelijk kreeg ik een verwijzing naar de KNO. Juni 2020 kon ik er naartoe. En allee was goed. Het was toen ook bang zijn om corona te krijgen. .
in juni kon ik naar de zh om foto/echo van dr borst te makrn omdat ik wat voelde in me borst. De huisarts zei, het voelt niet raar. Maar stuurde toch door naar het zh. De foto was oke. en tijdens de echo vroeg de arts waar ik precies wat voelde. Ik voelde het alleen op me rechterborst. Maar het zat ook aan de linkerkant. Terplaatse hebben ze wat weefsel weggehaald. Om er zeker van tr zijn dat het febroadoneem is. Maar moest een dag wachten op uitslag. En toen was het gedaan met me. Het enige wat in me im kwam was dat ik K had. Het was zo heftig..dat gevoel. Ik mocht 2 dn erna naar de mamapoli voor de uitslag. En dan zit je in de wachtkamer te wachten. En dan zie op de elektrische borden namen van artsen en op welke gebied van K ze gespecialeerd ze zijn. En sindsdien ben ik heel erg bang om deze ziekte te krijgen. Er zijn dagen dat het beter gaan dan andere dagen.. Heb er nu al 8 maanden last van.
Er is in die jaren geen vooruitgang gekomen (Verhaal 44)
Ik ben sinds mijn achtiende jaar een hyohgonder. Ben nu 63 jaar allerlei medicijnen geslikt om dat ik heel erg depressief werdt. Het maakt mijn leven tot een hel. Er is in die jaren geen vooruit gang in gekomen. Als ik zo n heftige dag heb komt er niets uit mijn handen en heb ik nergens geen zin in. Ik sluit mezelf af voor alle mensen. Ik heb de hoop op genezing al lang op gegeven. Maar je moet door wat heel moeilijk is. Je kunt nergens meer van genieten en er met niemand over praten alleen met mensen van de ggz. maar die hebben ook geen passende oplossing om jouw angst en gedachte te veranderen. Dat moet jezelf doen maar mij is het nogniet gelukt.
2herken het 100 % heb veel te vertellen maar in het kort heb in 16 grote burnout erboven op gehad .ben genoodzaakt 1 september 20 in pensioen gegaan ,nog meer tijd om er aan te denken nie goe !!
herken dit volle 100 % je bent niet alleen ...moeilijk!!
Creeër ik nu echt dit klachten zelf door mijn angst? (Verhaal 50)
Sinds een 3-tal weken heb ik last van mijn linkerborst. Het manifesteerde zich door een plotse pijn aan/naast de tepel met daarbij een zwelling. Een dag later zag het ook lichtjes rood.
Ik moet er bij vermelden dat mijn moeder over 23 jaar overleden is aan borstkanker en in functie daarvan wordt ik 6-maandelijks gescreend hiervoor.
Ik had meteen een afspraak gemaakt met de dokter van de borstkliniek en volgens hem ging het hem om een inflammatoire cyste.
Ik ben natuurlijk dit gaan opzoeken op internet en dat was blijkbaar echt geen goed idee. Daar las ik over inflammatoire borstkanker en hoe slecht die prognoses daarvan zijn. En de angst was vertrokken. Ik heb een deel van mijn moeder haar dossier thuis liggen en daarin stond dat zij dit soort kanker heeft gehad. En dan was het voor mij volledig compleet.
De dokter heeft een mammo en echo gedaan alsook een punctie van de ontstoken zone. Dus echt wel het maximale. Hieruit kwam enkel een ontsteking en fibrose.
Maar de angst en paniek is compleet. Ik doe de voorbije weken niets anders dan piekeren, onrustig zijn,....Ik heb echt het gevoel dat het begint mis te lopen.
Creeër ik nu echt dit klachten zelf door mijn angst? Dat ik een hypochonder ben, daar ben ik mij zeer van bewust maar wat ik nu meemaak vloeit wel voort uit een bestaande ervaring.
Ik heb nu echt wel het gevoel dat ik dit soort kanker ga hebben en dezelfde weg als mijn moeder opga.
Zijn er mensen hier die iets soortgelijk hebben meegemaakt?
Ik zou voor het ogenblik mijn bed opmaken bij de dokter en dat is echt niet gezond :-(
1Hoi Veerle,
Ik weet niet of je dit bericht nog leest (geen idee op welke datum het is gepost), maar ik wilde hier toch even op reageren. Jouw angst voor (borst)kanker is voor mij heel herkenbaar. Het is vreselijk vermoeiend en zwaar om steeds zo bang te zijn, om je letterlijk ziek te voelen van angst. Het komt op mij over dat de ziekte en het overlijden van je moeder hier de aanstichter is (en logisch natuurlijk). De fysieke klacht is dus niet het probleem, maar het doemscenario dat jij daarbij hebt. Op dat specifieke vlak kunnen psychologen helpen. In mijn geval beginnen we met EMDR. Een manier om trauma’s te verwerken waarbij de scherpe angel uit de ervaring wordt gehaald. Ik denk dat het ik jouw geval misschien ook goed zou kunnen helpen omdat jij een specifiek aanknopingspunt hebt. Hopelijk kom je hier - op welke wijze dan ook - uit, want die angst is vreselijk. Een kennis van mij zei eens: als jij over 70 jaar op je sterfbed ligt, misschien wel wegens kanker, heb jij in je leven al duizend meer kanker ‘gehad’ . Wat is dat zonde. En dat is het.
Probeer de controle te beroeren tot de halfjaarlijkse onderzoeken, daar zijn ze immers voor. Hopelijk kan je dan de overige maanden ‘normaal’ leven zonder angst.
Veel succes en hou je taai.
dat ik steeds dichter bij die leeftijd kom krijg ik heleeemaaaal paniek van (Verhaal 67)
Ik heb veel meegemaakt in een korte periode, nooit ergens last van gehad, sinds vorig jaar april is mijn stiefzus overleden, aan baarmoederhalskanker, alles is toen zo snel gegaan dat ik het soms nog niet eens kan geloven dat iemand van zo dichtbij er niet meer kan zijn en zo snel kan overlijden, ik ben kapster, heb haar pruik opgezet met opbaren en makeup gedaan. Ben toen dag later ook meteen met een nieuwe baan begonnen waardoor ik denk ik niet goed heb gerouwt. Afgelopen maart ben ik ook met een andere anticonceptie begonnen, andere hormonen, en zijn de paniek en angstaanvallen begonnen. Duizelig, misselijk. Ik kreeg een extreem hoge ademhaling waardoor ik mijn ribben te veel heb belast waardoor als ik mijn armen naar achteren spreid best gevoelig en drukkend is, nou kun je het natuurlijk wel raden, dat het natuurlijk door me hoofd ging dat ik bang was om Iets aan me hart te krijgen, ik ben bijna 26, mijn stiefzus is 29 geworden, het idee dat ik steeds dichter bij die leeftijd kom krijg ik heleeemaaaal paniek van. Op een avond rustig op de bank gaan liggen tv kijken, brak het zweet uit ik werd niet goed, zijn met spoed na de eerste hulp in het ziekenhuis gereden waardoor de arts zei dat ik een paniekaanval had.. huh huh paniekaanval? Wat is dat. Wat een onzin nog nooit gehad. Even kwam ik tot rust, nog geen 2 weken later kreeg ik weer paniek in me hoofd, dalijk heb ik iets, dalijk ga ik dood, elke keer. Slapeloze nachten, dokter in dokter uit, heb zelfs een hartfilmpje gemaakt waarop niks te zien was, bloeddruk gecheckt, zuurstof. Alles was helemaal prima. Zou het dan toch door die nuvaring komen en de hormonen? Ben nu sinds 1 week gestopt met de anticonceptie en de klachten lijken minder te worden, de afspraak staat al klaar met de psycholoog, soms heb ik nog paniekaanvallen en ben helemaal in tranen omdat het einde zoek is en ik soms echt niet weet wat ik met mezelf moet. Ik ga eindeloos dagen op google zitten wat de symptomen zijn als je een hartaanval of hartstilstand krijgt, nou van die symptomen krijg ik dus al paniek en ga ik ze ook echt voelen, ik moet altijd een bevestiging hebben dat de symptomen die ik heb dat ik dan allang al een hartaanval had moeten krijgen toch? Zeg ik dan tegen mijn partner. Zo voel ik me dagen goed, en zo heb ik overal last van, en zeg ik tegen de dokter voel ik het dus ook echt of denk ik dat ik het voel. PFFFF
1Hoi Kim,
Heftig verhaal. Allereerst is volledig logisch dat je nadat je een sterfgeval van zo dichtbij angstig wordt voor de betreffende ziekte. Dat is absoluut een trigger. Accepteer dat je dit nu eenmaal hebt, stop het niet weg en het hoort nu eenmaal bij je. Probeer de visuele cirkel te doorbreken. Doe elke dag want mindfulness oefeningen (er zijn diversen gratis apps), probeer elke dag buiten wat te wandelen, eet goed en gezond en wellicht nog wel het belangrijkste stop met dr. google !
Ik weet zeker dat je over een aantal weken een stuk beter voelt.
Groet
Tijdens de klachten denk ik oprecht dat ik dood ga (Verhaal 61)
Ik type dit op het moment van mijn zoveelste dieptepunt. Ik ben een normale en vrolijke jongen maar op het moment dat ik iets afwijkends bespeur in of op mijn lichaam dan word ik een ander mens. Nu heb ik bijvoorbeeld als ik eten door slik dat het raar voelt in mijn buik (een soort pijn). Ik ben naar de dokter geweest en die zei natuurlijk, probeer eens een rennie ofzo.
Achteraf denk ik altijd, zie je wel dat het niks is. Tijdens de klachten denk ik oprecht dat ik dood ga. ik schrijf nog net geen afscheidsbrieven. Ik word er knettergek van. Mijn pa heeft het ook en die slikt seroxat. Ik ben van plan om er op eigen kracht uit te komen (ik studeer notabene psychologie) maar het is erg lastig. Het voelt soms alsof het een verloren strijd is die ik aanga.
Ik heb kanker, mijn partner is hypochonder (Verhaal 12)
Kortgeleden heb Ik de diagnose longkanker gekregen. Mijn partner is een hypochonder, maar nu heeft hij werkelijk zoveel verschillende klachten, dat hij zo'n 3 artsen, therapeuten, etc. bezoekt per week. Hoe kan dit gestopt worden, Elke dag zijn klachten aanhoren, terwijl ik zelf uitputtend vermoeid ben. Hoe kan ik dit veranderen?
5Jeetje wat heftig voor je! Het spijt me heel erg en ik hoop dat je het een beetje redt.
Ik
Zou niet weten hoe je je partner kan helpen als je zelf in zo een rotsituatie zit. Hij kan het beste zelf veel praten met een therapeut
Idd heftig voor je, sterkte! Maarrr, hoe verstandig is het om dit hier neer te zetten? Iedereen die deze verhalen hier leest is op zoek naar een oplossing voor zijn/haar ziektvrees. Jij bovendien ook voor je vriend. Voor een hypochonder met een hoge piek momenteel ben ik weer erg geschrokken om dit te lezen waar ik op zoek was naar een beegje geruststelling.
Heel veel sterkte!
De datum van plaatsing ken ik niet maar wat een verschrikkelijk bizar verhaal. Zelf ernstig ziek zijn en dan nog een partner moeten ondersteunen! Ik wens je heel veel sterkte en beterschap. Je partner dient zich is wat minder om zichzelf druk te maken en zich meer om jou te bekommeren. Drie hulpverleners ten eigen bate in een week slaat echt nergens meer op, zeker in jullie situatie. Ik zou dit zeker aankaarten bij je huisarts en/of verwanten.
Ik heb borstkanker nu.. En mijn partner geeft me verlaten... Bang dat het zijn dood wordt... Ondertussen is is hij naar de dermatoloog geweest omdat hij een rood plekje had en laat dit weg snijden.. Zoals hij dat nog heeft gedaan....
Wat denken jullie hiervan
Ben bang dat ik meer nodig heb (Verhaal 58)
Hoi,
Op de eerste plaats dank aan jullie allemaal. Het voelt echt als een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben.. ik heb mij de afgelopen 10 jaar vaak heel eenzaam gevoeld.
Ik kan de dag dat ik begon met ziekte symptomen googelen nog precies herinneren. Had veel last van hoofdpijn en natuurlijk vertelde google mij dat ik een hersentumor had. Pure paniek voelde ik maar na een nacht goed slapen kon ik weer helder nadenken. De afgelopen jaren ging het op en af, soms had ik weken dat ik nergens last van had. Helaas heb ik mezelf al ontelbaar vaak gediagnosticeerd met diverse soorten ziektes die er uiteindelijk voor zullen zorgen dat ik kom te overlijden. Ik ben vaak in mijn hoofd al aan het nadenken over wat ik nog moet regelen voor mijn gezin als ik kom te overlijden. Dit is zo vermoeiend en ontzettend stress vol. De afgelopen maanden ben ik mezelf totaal kwijt geraakt, in het verleden waren het periodes waarin ik dacht dat ik iets onder de leden had maar sinds een half jaar heb ik geen dag meer rust. Omdat er geen periodes meer zijn dat ik niet denk dat ik ziek ben loop ik op het einde van mijn latijn. Ik ervaar echte hartkloppingen en raak soms uit het niets in paniek. Ik weet gewoon niet meer waar ik het zoeken moet, uren lang verdoe ik mijn tijd aan Google. Tijd waarin ik mijn gezin echt tekort doe. Op het moment ben ik er van overtuigd dat ik overal in mijn lichaam tumoren heb en dat ik binnen een half jaar afscheid moet nemen van mijn naasten.. ik hoop dat ik over een week kan zeggen dat dit allemaal weer een irreële angst is geweest maar toch zegt iets in mij dat dit écht zo is. Hebben jullie tips voor therapieën die kunnen helpen bij hypochondrie? Ik heb EFT en EMDR al geprobeerd. Deze helpen vaak maar korte periodes.. ben bang dat ik meer nodig heb om uit dit diepe dal te komen.
Liefs, V
Heeft dit ook te maken met hypnochondrie? (Verhaal 56)
Beste,
Ik deel mijn verhaal even in het kort. Ik weet niet of dit ook te maken heeft met hypocho drie.
Ik heb de laatste tijd lichamelijke klachten. Bijvoorbeeld pijn in de linker zij. Een gespannen gevoel in mijn buik, een dof gevoel en tintelingen in mijn rechter onderbeen. Ik weet dat het mij enorm zou helpen als ik gerust gesteld word door een arts. Maar die 'pijntjes' beleef ik in mijn hoofd al als heel ernstig. Daarbij ben ik enorm bang om bijvoorbeeld bloed te laten prikken omdat ik echt enorm bang ben om het verkeerde te horen. Hoe gaan andere mensen hiermee om? Hoe kan ik weer gaan genieten van het leven? Iedereen om me heen zegt ook als ik klachten heb; 'komt hij weer aan..'
Hopelijk krijg ik de juiste tips om hiermee om te gaan.
Groet E
Weer last van lichamelijke klachten (Verhaal 46)
Beste mensen,
In mijn jeugd toen ik 14 was al een tijd last gehad van verschillende lichamelijke klachten en angstgevoelens wat betreft de gezondheid van mezelf en mijn vader. Deze angst duurde enkele maanden, naar schatting 3/4 maanden waarin ik ook geen school heb gehad etc.
Mijn moeder is toen ik twee was al opgenomen in een verpleeghuis als gevolg van complicaties na bloedvergiftiging (bacterie). Dus was en ben erg gehecht aan mijn vader. Deze angst voor een ziekte bij zowel mezelf als m’n vader beheerste mijn leven. Maar na een aantal sessies met een psycholoog en steun van mensen op mij heen, toch de draad weer kunnen oppakken. Overigens nooit iets lichamelijks kunnen vinden in deze tijd bij mij.
Helaas ben ik nu inmiddels 25 en heb ik weer last van veel lichamelijke klachten. Hartkloppingen, snel vermoeid, benauwdheid en zit hierdoor ook totaal niet lekker in mijn vel. Ben al meerdere malen bij de huisarts geweest en een puffer gekregen etc. Helpt uiteraard allemaal niet en ook een keer in het ziekenhuis voor een ECG en bloedonderzoek en dit liet niks geks naar voren komen. Toch heb ik nog steeds klachten die mij sterk hinderen in mijn dagelijks leven en door deze klachten heb ik angst dat er iets mis is met mijn hart. Zo voelt het en ik heb het idee dat ook echt zo is.
De huisarts heeft het echter al weg gezet als stress/spanning en is aan de ene kant ook te begrijpen gezien mijn thuissituatie. Toch vertrouw ik het helemaal niet en zou ik graag aanvullend onderzoek willen laten doen. Wat is jullie advies hierin? Ik ben trouwens nooit bestempeld met hypochondrie, maar heb wel zeker de kenmerken af en toe. Aan de ene kant ben ik bang dat er wat aan de hand is met mijn hart en voel ik mij niet serieus genomen en aan de andere kant denk ik bij mezelf dat ik mij niet zo moet aanstellen. Zit echt in een cirkel waar ik niet uitkom..
Groet,
Joshua
Niet heel erg, maar je hoort wat (Verhaal 42)
Even een verhaal van mij afschrijven en hoop dat mensen mijn klachten herkennen. Ik heb sinds 2015 ziekte angst. Toen voor AlS, een keer voor lymfeklierkanker en huidkanker. Ook een keer een maar onderzoek gehad. Ben al een paar keer aan de antidepressiva geweest voor angst..
Nu sinds febr bang voor hart/longen. Ik heb soms een gevoel bij keel net of een ander verstopt zit een paar seconden. Of er iets dichtgaat. Dat is een paar maanden weggeweest en nu weer terug. Ook soms bij in en uitademen hoor ik een reutelend gevoel in longen. Niet heel erg maar je hoort wat. Huisarts heeft al naar hart geluisterd etc alles oke. Ben bang voor een vestopte ader of iets. Ik word echt gek ervan. Ook soms pijn li borst. Kent iemand deze klachten?
1Hoi ,
Ik snap precies wat je bedoeld.
Ik heb het momenteel zelf ook al 2 dagen en heb dat al vaker gehad.
Het is een enorm benauwd gevoel het lijkt of je luchtpijp dicht zit. En dat is echtwaar pure stress. Bij mij duurt het dan ook meestal een week voordat het weer een beetje weg is.
En met je hart is ook logisch , ik heb ook een filmpje laten maken en was niks aan de hand.
Het hoort gewoon eenmaal bij wat je heb.
Groetjes
Smmige periodes erger dan andere (Verhaal 37)
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 27, al 6 jaar lang heb ik last van hypochondrie..
Sommige periodes erger dan de andere. Op dit moment is het weer ondraaglijk en merk ik dat ik niet goed kan functioneren omdat ik continu bezig ben met wat ik voel in mijn lichaam! Rechts in mijn hoofd voel ik een doffe pijn, ben hier al mee naar de dokter geweest, er zijn wat testen gedaan en alles is goed! Toch maak ik me hier 24 uur per dag druk om, slaap niet in de nacht, alleen maar paniek aanvallen. Nu is het mijn hoofd morgen kan het weer een andere pijn zijn waar ik mij druk om maak. Ik ben doorverwezen naar de GGZ maar ivm een wachtlijst duurt het erg lang voordat ik een intake gesprek heb. Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt en het is voor mijzelf toch wel fijn om te lezen dat ik niet de “enige” ben die dit probleem heeft.. geeft enigszins wat troost!
2Maar ook als er gewoon gezellig een vriendin bij je is om gezellig te doen. Heb ik het gevoel alsof ik elk moment weg kan zakken en dood gaan. Ik vind het ook echt niet meer fijn zo
Hoi Jolijn. Ik zit nu ook weer in een fase met angst. En als ik dan alle verhalen hier lees denk ik ja het is echt psychisch. Als je je richt op een pijntje wordt het ook veel erger. Mijn ggz psycholoog zegt altijd als ik nu bijv aan mijn vinger ga denken dat die zeer doet voel ik het ook. Ik moet altijd bedenken hoe groot de kans is dat het echt wat ergs is. En hoe groot de kans is dat het onschuldige dingen zijn. Vreselijk he die ziekteangst. Niemand begrijpt het die het niet heeft.
Blijft maar in je hoofd spelen (Verhaal 22)
ja ik heb ook veel meegemaakt vriendin psychose 10 keer opgenomen twee kinderen uithuis geplaatst en ook angsten voor van alles.blijft maar in je hoofd spelen.gaat de ene dag wat beter dan de andere maar herken op dit f orum wel veel overeenkomsten groetjes dirk.
Ik probeer met sport de angst weg te duwen (Verhaal 15)
Ik heb sinds kort (weer) last van een verlammende angst. Ben een man 32 en heb eerder al eens antidepressiva (Fluoxetine) gebruikt voor een paniekstoornis. Dit was in 2010. Daarna ook nog andere medicatie geprobeerd. Het ging met medicijnen altijd wel wat beter, maar ik wilde er vanaf, onder meer ivm de bijwerkingen. Ik sport fanatiek en probeer o.a. met hardlopen en krachttraining de angst weg te duwen. Dit lukt maar deels. Ben vaak bang dat mijn gezondheid eraan gaat, ook al is daar geen enkele aanleiding voor. Bang om iets aan mijn ogen te krijgen, bang dat mijn bloeddruk te hoog zal worden en dat ik hartproblemen krijg. Dit alles maakt me onrustig en gejaagd, ook al weet ik diep van binnen dat ik me druk maak om niets. Probeer te accepteren dat ik de angsten heb, valt niet mee. Ik ben erg benieuwd of iemand zich in mijn verhaal herkent en wat hij/zij gedaan heeft om ermee om te gaan. Hoor het graag!
Valt dit ook onder hypochondrie? (Verhaal 11)
Hallo, ik ben een aantal jaren geleden gediagnosticeerd met een paniekstoornis (met agorafobie), een gegeneraliseerde angststoornis en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Het ging een langere tijd goed met me. Nou heb ik sinds een maand dat er bepaalde lichamelijke sensaties/klachten/symptomen zijn in mijn lichaam. Nou ben ik niet per se bang dat ik een lichamelijke ziekte onder de leden heb, maar ik ben wel ontzettend bang dat die lichamelijke klachten nooit meer weggaan en ja dat ik misschien toch een psychosomatische ziekte aan praat in mijn hoofd (nou zijn het in feiten ook somatische klachten, want er is geen lichamelijke oorzaak). Nou vraag ik me af of zoiets ook onder hypochondrie valt?
(Verhaal 385)
Laatst bleef ik met mijn vinger haken en deed de vinger zeer. Dan wordt ik vreselijk onrustig en raak ik in paniek. De enige manier om de paniek weg te krijgen is naar de huisarts gaan en vragen om een röntgenfoto. Terwijl ik weet dat de vinger niet gebroken is,maar de angst is zo echt dat ik akte moet ondernemen.
Een paar dagen later stoot ik mijn neus en ben bang dat die gebroken is en heb ik de huisartsenpost gebeld op een zaterdagavond,om maar weer gerustgesteld te worden anders gaat mijn paniek niet weg. Dit zijn een aantal voorbeelden en het wordt steeds erger en gebeurd steeds vaker. Ik vraag me dan af ,naast hypochondrie heb ik dus ook last van angst en dwangmatig handelen.
(Verhaal 405)
(Verhaal 406)
(Verhaal 407)
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 180+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Van nog onbewust gebonden aan naar vrij om je te verbinden
Fobie:
Wat is Misofonie en wat kan je ertegen doen?
Bindingsangst:
stel jezelf een doel
Een topper in zijn werk nogmaals dank
Anoniem | Bergeijk | 23 feb 2024:
De angstaanvallen zijn weg
Tessa | Lelystad | 10 feb 2024:
Kan nu weer met een gerust hart het vliegtuig pakken
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login |