Zo vermoeiend die botsingen tussen rationeel denken en angst

Als sinds ik een klein meisje ben , ben ik bang voor de dood. Nu ben ik 40 en terugkijkend uit het zich in verschillende periodes van extreme angst. In mijn jeugd tot midtwintig was ik obsessief bezig met leven na de dood , bestaan God en de duivel, ben ik slecht, waar ga ik heen. En dat is naarmate ik ouder wordt geshift naar ziektes met wellicht de angst voor bovenstaand op de achtergrond. Naarmate mijn leeftijd vordert zie ik de verkeerde keuzes van mijzelf maar ben ik mij ook bewust van de consequenties.
Roken, zonnebank, alcohol van vroeger, ongeacht de mate ervan het is ongezond. Daarnaast het feit dat ik steeds vaker geconfronteerd wordt met de dood en met ernstige ziektes om mij heen. Ik ben me zo bewust van mijn sterfelijkheid dat alles mij angst aanjaagt en ik ontwijk ook veel zoals liften/vliegtuigen/dieptes. Mijn grootse angst is kanker ( darm / huid) of een hartstilstand en daar ben ik nu obsessief meebezig. Niet perse ongegrond
ik heb wel eens bloed bij mijn poep, ik heb een darmziekte, ik heb paniekaanvallen ( hart) en mijn moedervlekken veranderen en soms doet er iets pijn. De manier waarop is raar, mijn intuïtie zegt dat er niks is maar mijn hoofd gaat niet mee. Want wat als ik het mis heb, wat als ik te laat ben wat als ik die 1% ben, want waarom niet? Als ik dan Google kom ik altijd uit bij datgeen waarover ik twijfel of bang voor ben, de uitzondering . Heilig ervan overtuigd dat het lot wilt dat ik dat zie zodat ik het laat onderzoeken omdat ik dat toevallig heb.
Daarnaast gooi ik een deel van mijn vertrouwen in tarotkaarten voor de uitkomst. Als ik er heel helder naar kijk zou ik zeggen dat ik rijp ben voor intensieve therapie en dat ik door de angst heen moet. Zo vermoeiend die botsingen tussen rationeel denken en angst gedreven gedachtes en gedrag.