Angstfobietherapie.com › Lotgenoten forum › Verlatingsangst › Vooral toen ik jong was had ik verlatingsangst

Vooral toen ik jong was had ik verlatingsangst

Als ik terug denk aan mijn eerste vriendjes, dan herinner ik me vooral de enorme verlatingsangst die ik had. Zelfs gewoon gaan werken of naar school gaan kon bij mij al een enorme angst oproepen. En ik ging met die ondraaglijke angst om alsof ik levensgevaar was.

Huilen, claimen, boos worden, gemeen worden, ik denk dat ik zelfs tot lichamelijk geweld in staat was geweest. Veel relaties gingen uit. En gewone psychologen konden mij niet helpen.

Toen ben ik alleen gebleven. Jaren aan een stuk. Ik werd eenzaam, maar eenzaam vond ik makkelijker dan verlaten worden. Ik heb veel van mijzelf geleerd in de tijd dat ik alleen was. Ik ben heel sterk geworden. Dat maakte het ook moeilijk om uiteindelijk weer te gaan daten. Ook dat duurde weer jaren.

Maar, stap voor stap, en met veel moed, en met veel kracht, heb ik nu een vaste relatie. En zelfs als we ruzie hebben, of als we apart op vakantie gaan, heb ik steeds vertrouwen; wij komen terug bij elkaar.
En zelfs al zou er ooit een dag komen dat het niet gebeurd, dan weet ik; ik kan mijn tranen aan.

Vooral toen ik jong was

> 2 jaar geleden

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Hee, kunnen wij misschien contact hebben over dit onderwerp? Ik herken me erg in je verhaal.

Anne

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik ben ook erg benieuwd naar wat je hebt gedaan dit te overwinnen. Kunnen we in contact komen?

Jos

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik ben denk ik nu op de leeftijd waar u het over heeft. Ik heb 1 relatie van een jaar gehad en daarbij ontdekte ik de verlatingsangst. Die jonge was onwijs lief maar niet wat ik zocht op mij leeftijd (18). Ik ben in therapie gegaan en toen ik klaar was had ik de moet om het uit te maken. Al heel snel leerde ik een nieuwe jonge kennen en Na korte tijd daten zijn we onafscheidelijk geworden. Ik woon nu bij hem maar eigenlijk in de situatie ongezond . Ik voel me zo slecht als hij weg is (zelf als hij op werk is). Als die uit gaat met vrienden heb ik altijd last van paniekaanvallen. Ik heb t hier met hem over gehad en het beklemt hem heel erg. Ik ben te erg aan het claimen en nu wil hij dat ik weer 2 dagen in de week bij m’n ouders ga wonen. Het is er nog niet van gekomen. Ik ben zo intens bang (eigenlijk zonder rede) maar ik kan er niet aan doen. Hoop dat ik net als u zo ver kom dat ik ooit een stabiele relatie krijg en zelf apart van elkaar op vakantie kan gaan wat dat zou mij nu nooit lukken.

Anoniem

> 2 jaar geleden