Verlatingsangst - forum lotgenoten

Verliefd!
Moet eigenlijk iets moois zijn.
Bij mij roept angst op
Ik word onzeker
Verdrietig
Twijfel of ik er mee door moet gaan

Als hij er is, heb ik nergens last van.

Zodra we niet bij elkaar z’n gaat we van alles door me hoofd.
Kon ik er ook maar gewoon van genieten als hij er niet is.

Wat helpt jou?

Kus

Als ik mijn verhaal ga delen ben beetje bang dat het te lang is. Is dat erg

Hallo allemaal,

Ik heb bewust nog niet naar de andere verhalen gekeken omdat ik niet wil twijfelen aan mijn eigen woorden.

Ik ben 32 jaar en heb 2 prachtige zonen.
Mijn oudste is op zijn 2,5 jaar vastgesteld met autisme spectrum stoornis (ass).
Het had enorm veel invloed op de relatie van mij en mijn partner. We verloren elkaar elke dag een beetje meer.
Ik was heel gefocust op “een goede mama” zijn en hij wou meer energie in de relatie steken.

Vorig jaar ben ik vertrokken, met onze zoon van 8 maand en onze oudste toen 4.
Ik kon niet communiceren en dacht dat het kwam door het verlies van mijn grootvader, de man die me opgevoed heeft.

Ik ben enorm beginnen graven in mezelf want ik kwam er niet uit.
Ik besef nu dat ik mijn partner altijd heb weggeduwd terwijl ik hem eigenlijk dichtbij wou.
Ik stel mezelf altijd in twijfel maar in discussies ben met hem ben ik altijd hard en gemeen.

Ik ben ondertussen bij een psycholoog voor hechtingsproblemen maar ik zit zo in de knoop
Met mezelf.

Ik wil ons gezin terug samen.. ik doe zo mijn best maar de schade die ik heb aangericht lijkt onherstelbaar. Toch kan ik het niet loslaten want ik zie die man zo graag.

Ik voel aan mezelf dat ik de moed niet vind om alles te verklaren nu..
alsof er iets zwaar op me ligt en ik bijna niet kan ademen.

Ik zoek hulp want ik wil hier zo graag vanaf maar ik weet naast de therapie niet waar ik heen moet.

Ik ga aan de slag met het lezen van jullie verhalen en hoop er erkenning en moed in te vinden.

Dankjewel om tot hier te lezen.

Veel liefs

Ik ben 27 jaar en nu 3 jaar single. Pas sinds een jaar ben ik er achter gekomen dat ik last heb van verlatingsangst.

In de afgelopen 3 jaar heb ik veel gedate, ik merkte dat ik bij iedere jongen zo erg mijn best deed om leuk gevonden te worden, dat ik helemaal in paniek raakte als ze een uur niet reageerde op mijn berichten en dat ik steeds raardere fratsen uit ging halen. Ik was steeds op zoek naar bevestiging waardoor ik ze steeds verder van mij af duwde.

Keer op keer kreeg ik een teleurstelling als ze weer met dezelfde smoesjes aankwamen zodat ze van mij af zouden zijn.

Na vorig jaar ben ik heel erg hard aan mijzelf gaan werken. Ik kan er steeds beter mee omgaan, maar ik merk nog steeds dat zodra ik alleen ben, en niet in contact ben met een jongen, dat ik het gevoel heb dat ik de hele wereld aan kan, dan ben ik blij met mijzelf.

 

Maar zodra ik wel weer contact heb met iemand, is er niks meer met mij te beginnen. Ik word onzeker, aanhankelijk, wil de hele dag door contact, wil iedere week een afspraak om hem te kunnen zien. Mijn gedachten maken mij gek en ik word er heel ongelukkig van.

Ik hoop dat ik hier ooit over heen kom, want dit gevoel is fijn.

Als ik iedereen’s verhalen lees herken ik heel veel: Wat als mijn vriend iemand anders aantrekkelijker vind? Wat als hij iemand ontmoet en dan inziet dat hij nooit echt verliefd op me is geweest? En de overtuiging dat hij me ieder moment kan verlaten.

Wat bij mij een grote rol speelt in mn verlatingsangst is hele heftige woede. Het begint met iets kleins als trigger en dan schiet ik in mijn angst. Ik zie dan allemaal doem scenario’s voor me en heb gedachten die die angst voeden, waardoor het groter en groter wordt. Ik krijg er buikpijn van dit op te schrijven. Voor mij voelt het dan alsof ik een kat in het nauw ben, alsof ik met man en macht mezelf moet beschermen en ik voel me zó bedreigd in mijn zijn dat ik woedend word. Als een soort “overlevingsmechanisme” voelt het.

In mijn aard ben ik geen boos persoon, dus dit komt voor mij echt uit het niets. En het is niks voor mij om tegen hem te schreeuwen, dingen zo on-constructief te verwijten, en agressieve neigingen te voelen.

Ik voel me in zo’n aanval echt een heel ander persoon en heb mezelf niet in de hand. Op een gegeven moment in mn woede breek ik in een paniek aanval uit en kort daarna ben ik weer mezelf en voel ik me zo schuldig en schaam ik me zo voor mijn aanval. Mijn vriend herkent dat ik mezelf niet ben en vind het dan heel fijn dat de “echte ik” weer terug is. Hij steunt me onvoorwaardelijk. Buiten deze aanvallen om, hebben we een hele fijne relatie en zijn we dol op elkaar.

Mijn vriend is in het begin wel onhandig geweest met opmerkingen over meisjes naar mij, en soortgelijke dingen, maar niks groots. Ik ga al ruim een jaar naar een psycholoog maar geen succes. Ik was toen dit begon zwaar depressief, maar zit nu goed in mn vel. En heb het nu minder vaak, maar het is er wel nog.

Herkent iemand dit? En hoe moet ik hier in hemelsnaam mee omgaan? Ik voel me er heel alleen in. En ik wil echt niet dat mijn vriend nog langer de dupe van mij is.

Mijn verlatingsangst,

Sinds 2019 bij mijn huidige vriendin, we houden van elkaar alles gaat goed. Totdat ik in een vlaag van gedachtes waarvan ik helemaal gek werd haar telefoon ging controleren. Ik vond een whattsapp contact genaamd ... Toen ik haar hiermee confronteerde zei ze dat dit een vriendschappelijk contact was wat was overgebleven van haar vrijgezelle periode. Ik accepteer dat maar als ik alleen ben (zij draait avonddiensten) wordt ik helemaal gek van gedachten, wie is die man, waar woont die man, straks vind zij hem leuker dan mij ect ect. Vanavond gaan we in gesprek over deze situatie en ik hoop dat we hier ongeschonden uitkomen. Iemand tips ?

mijn man is sedert een paar maanden ernstig ziek geworden,
deze week gaan wij terug naar het ziekenhuis
ik ga nog bij de huisdokter om iets voor te schrijven tegen angst,
ben volledig van de kaart.
Ben altijd maar aan het denken wat er allemaal kan misgaan.
ben altijd hypochonder geweest.
zou graag beheerst en kalm zijn zoals andere mensen maar het lukt mij niet.

Hallo,

Mijn verlatingsangst, mijn gedachtes.
Maken mijn relaties kapot, ik ben zelf de gene die er dan ook een eind aan maakt. Denk soms ook echt dat ik een beter persoon ben alleen. Dat ik mezelf als persoon verlies in een relatie. Van ooit een sterke onbezorgde vrouw naar een zwak afhankelijk slecht zelfbeeld. Dat situaties in je leven je zo kunnen vormen. Wou dat ik kon zeggen dat sterker uit kwam. Maar mijn gedachtes werken niet mee.

Je wil niet zo graag contact met me, dit triggert mijn angst voor afwijzing..

Elke dag ben ik in angst en paniek met je bezig, met mijn logische verstand weet ik dat ik je maar één keer heb gezien en dat we niets met elkaar hebben gedeeld...
Je stelt geen tweede date voor en belt niet.. dit zou voor mij genoeg reden moeten zijn om te concluderen dat ik harder trek dan jij..

Maar ik blijf de kar voor uit trekken, alsof ik niet genoeg klappen van het leven heb gehad, ik bijt me vast in de fantastie, de illusie dat je iemand bent die van mij gaat houden met al mijn eigenaardigheden en angsten.

Geleid door deze indringende angst blijf ik star bevestiging bij je zoeken..ik bestook je met twijfels en vragen, of jij ook contact met mij wil en wanneer we elkaar weer zien?

Of je intentie er wel of niet was om elkaar serieus te leren kennen, ik heb je weg gejaagd met mijn spoken.

Dit moet genoeg reden zijn om afstand te nemen van je..
Maar hoe doe ik dat ..?

Hoi, allereerst bedankt om te lezen. Door jeugd trauma lijd ik aan verlatingsangst. Hoe hard ik er ook tegen vecht, heb continu pijn.

Als een goede vriend, met wie ik bijv. dagelijks contact heb veel lol, ineens een week stil is, dan voel ik me verlaten. Ik denk dan : Hij ( kan ook zij) denkt niet meer aan me, dus ik ben niet belangrijk.
of waarom is zelfs 1 appje te veel, ben ik dan zo onbelangrijk.

Ik snap niet waarom goede vrienden dagelang stil kunnen zijn, maar nog steeds je vriend zijn.

Ik check dan 100 keer mijn berichten, is hij online geweest? Oh zijn mijn apps gelezen. Ik voel pijn, enorme pijn. Leegte. Woede, hele erge woede....want.....hoe durft hij, mij 4 dagen lang niet te appe. Iedereen heeft toch wel even 5 min de tijd om te appe, al is het maar 1 appje.

Ik voel zoveel pijn dat ik niets meer wil en kan, voel verdriet. Kan wel janken,

Ik heb het inmiddels naar de buitenwereld onder controle. Ik stuur dus geen boze appjes , maar hou het bij mezelf. Ik zit de pijn uit, ik check en wacht dagenlang, met pijn en buikpijn, op de persoon mij weer appt.

Maar soms gebeurd het weleens dat die goede vriend toch niet zo goed was, en het contact veelal van mij komt, dat kan gebeuren, dan moet ik eigen beslissen er mee te stoppen. Maar dat kan ik niet. Eenmaal als ik iemand leuk en lief vind, dan wil ik die persoon niet meer kwijt. Ook al is het trekken aan een doodpaard, ook al is er weinig intiatief, ook al zegt die ander 4x af, ook al worden mijn grenzen overlopen.....die persoon dumpen kan ik niet, het is een groter geheel van mij.. Ik blijf er achteraan huppelen. en 100 checken.

ik zoek soms afleiding, maar dat moet dan weer iemand zijn die ik leuk vind, die mij aandacht geeft, dan heb ik even afleiding, maar zodra alles even stil valt, dan heb ik pijn.

wie herkent dit?

Ik ben als kind door mijn ouderws verwaarsloosd, uit huis gedaan en kreeg niet altijd bezoek, werd vaak aan lot overgelaten. ik was niet belangrijk.

Ik snap mijn pijn, ik snap alles, alleen de pijn gaat niet weg.

dank je wel

Kan iemand mij alsjeblieft helpen.. Ik heb het gevoel dat mijn partner mijn alles is en voelt als de ware, maar iets in mij verzet zich om me volledig aan hem te binden over over te geven. In het begin was hij niet mijn type en voelde ik mij niet heel erg aangetrokken, maar door zijn persoonlijkheid begon ik hem echt leuk te vinden en dat is alsmaar gegroeid. Tot op het moment dat wij zo naar elkaar toe zijn gegroeid dat ik niet meer bij hem kan zijn. Ik wil hem, maar ik kan momenteel niet eens met hem praten (we hebben zelfs wat afstand genomen). Iets blokkeert. Als ik in zijn aanwezigheid ben, is alles in orde, maar als ik niet bij hem ben, voelt mijn lichaam constant de pijn van het verlies van hem en dat hij niet meer in mijn leven is. Alsof ik in een break-up zit, terwijl ik nu juist hoor te genieten. Ik voel constant pijn, spanning, stress en angst. Ik kan zo niet meer leven. Ik snap het gewoon niet en ik word er gek van. Het wordt erger en op dit moment kan ik niet eens meer van het leven genieten. Alles triggert me. Ik kan niet naar muziek over liefde luisteren of films over liefde kijken. Ik weet dat ik verlatingsangst heb, maar hij geeft me al genoeg zekerheid. Dus het moet iets anders zijn.. Kan het zijn dat mijn lichaam me vertelt dat ik het uit moet maken, ook al is hij mijn alles en kan ik me niet voorstellen zonder hem te leven????

Hallo,

Ik ben Dewi, 28 jaar, en heb nu ruim een jaar een relatie met een jongen van 22.

Ik heb 2 dochters van 5 en 7,uit een vorige relatie. M,n ex partner en ik waren ruim 7 jaar samen toen ik erachter kwam dat hij een dubbel leven leidde. Zoiezo was die relatie niet goed. Er was veel huiselijk geweld. Ik heb er 3 jaar over gedaan om uit die relatie te komen.

Daarna leerde ik m,n huidige vriend kennen. Onze relatie begon bij mij met een bindingsangst. Ik was als de de dood om verliefd te worden en me over te geven daar aan. Doordat hij verlatingsangst had, dwong hij mij daar toe. Hij kwam meteen bij me inwonen, ondanks dat het niet goed voelde, ging ik er in mee. Hij gaf me het idee dat ik niet bang hoefde te zijn, dat ik hem kon vertrouwen. Op het moment dat ik dat deed heeft hij me kei hard laten vallen.

Na een half jaar bij mij te hebben ingewoond, vertrok tie op een dag uit het niets. Hij wist niet of dat hij dit wel wilde. die nacht is hij met vrienden uitgegaan, heeft daar meisjes ontmoet,nummers opgeslagen ( hier kwam ik later pas achter.) en mij volkomen negeert. Mijn hart brak die nacht.

De dagen er na hadden we contact en hij gaf aan toch graag bij mij te willen zijn. Ik heb hem het gedoe met de meisjes vergeven in de hoop dat hij van zn fouten geleerd heeft. Vanaf dat moment is onze relatie aantrekken en afstoten geweest. Hierdoor ben ik zwaar depressief geworden en heb continu last van paniekaanvallen. Voornamelijk vanwege de angst om alleen te zijn. Zijn er meerdere mensen met paniekaanvallen? en zo ja, hoe ga je hier mee om?

Daarbij zou ik graag tips willen over hoe nu verder. Ik ben nog steeds met deze jongen samen, maar hij woont nu al een tijdje bij zn vader, en is tussendoor bij mij. Zolang hij bij mij is heb ik nergens last van. Zodra hij weg is, schiet ik in paniek, en slaap amper vanwege nachtmerries.

Sinds kort heb ik weer een vriend, nadat ik jaren geleden gescheiden ben. Mijn eerdere ervaringen met mannen zijn altijd zo geweest dat ze mij vervangen hebben voor een ander.

Ik heb nu een partner die erg lief voor me is, maar ik ben vaak zo bang dat hij naar andere vrouwen kijkt. Ik durf niet samen met hem naar het strand of samen tv te kijken, want ik ben bang dat hij getriggerd wordt door de schoonheid van een andere vrouw. Ik kan daar zo lang over piekeren..

Vervolgens komt het er uit in boosheid en kan ik dan zo lang met hem discussiëren dat hij er gek van wordt. Niets wat hij zegt stelt gerust en alles maakt het alleen maar erger. De diepste angst is natuurlijk dat hij een ander verkiest boven mij en mij uiteindelijk weer verlaat.

Verlatingsangst, BAM, dat kwam binnen.
Een term waar ik zelden mee geconfronteerd werd maar wat vandaag voelt als het centraal punt van mijn zijn.

Een authenthiek, zelfstandig, sterk, warm persoon dat is toch wie ik ben en waar ik voor sta?
Of is dit een masker dat ik draag? Wat speelt er zich af achter de glimlach?
Ignorance is bliss. Leven leiden of is het door de ontwetenheid het leven lijden?
Het makser verhuilt een klein bang meisje die het moeilijk heeft. Een klein bang meisje sleurend met een rugzak vol verdriet.

Waarom gun ik mezelf geen geluk en kwetst ik de personen die het dichtst bij mij staan?
Waarom kan ik geen gezonde monogame relatie toelaten en sterker, mezelf gunnen?
Waarom heb ik het gevoel dat ik steeds moet vechten? Waarom heb ik steeds het gevoel dat er gevaar is waarvoor ik mezelf moet beschermen?

Het warme nest waar ik mezelf kon zijn, waar ik onvoorwaardelijke liefde voelde en waar ik genoeg was dat heb ik moeten missen.
Ben ik ooit genoeg geweest? Zal ik ooit genoeg zijn?
Hoe kon ik ooit van mezelf houden? Hoe kon ik leren om mezelf graag te zien, om mijn muren te slopen om liefde toe te laten en te geloven dat iemand me echt graag kan zien?
Want ik voelde me nooit genoeg. Nooit slim genoeg, mager genoeg, lief genoeg, proper genoeg, beleefd genoeg...
Een harde opvoeding zorgt voor sterke kinderen. Maar draait de wereld niet om lief zijn?
Niemand is perfect maar zijn we daarom niet goed genoeg?

Ik was zo geprogrammeerd om hard te zijn, te vechten, mezelf te bewijzen dat ik terecht kwam in een fantasiewereld.
De werkelijkheid lag mijlenweg verwijderd van mijn gedachten.
Ik als rationeel persoon weet toch waar ik mee bezig ben of ben toch goed aan het handelen?
Er is altijd wel een verklaring waarom mijn gedrag te rechtvaardigen is.
Tot op een dag, dit niet meer zo is.
Tot op een dag je het geluk hebt dat je omringt bent door iemand die je zo graag ziet dat die persoon vecht om de werkelijkheid aan jou te tonen.
Tot op een dag je stil wordt, heel nietig, om op die dag te starten met jouw gevecht tegen jouw eigen gecreerde werkelijkheid en de verkeerde prikkels in jouw hersenen.

Want een werkelijkheid waar je steeds moet vechten tegen jouw geliefden, waar je jouw eigen waarde niet inziet is dat niet de hel?
Wat als de realiteit kan tonen dat het anders kan en is? Dat jouw eigen verhalen jou en jouw geliefden alleen maar kapot maken.
Is dat niet het leven en de werkelijkheid die we willen? Waarom dan leven in een gefabriceerde schim van wat is?

Laten we fier zijn op onzelf, laten we genoeg zijn en laten we vooral elkaar niet kapotmaken door onze eigen angsten.
Want enkel zo winnen de angsten aan terrein en worden ze de effectieve werkelijkheid.

Laten we niet meer leven in het verleden maar dankbaar zijn voor het heden.
Laten we dankbaar zijn voor de mensen die een positieve impact hebben op ons leven en laten we geloven dat ze het beste met ons voor hebben.
Laten we onze angsten ons leven niet meer overnemen.
Laten we geloven dat we het verdienen om gelukkig te zijn en onzelf niet te saboteren.

Het allerbelangrijkste laten we onzelf graag zien en laten we lief zijn voor elkaar.
Net voor degene die het zo goed met ons voorhebben, laten we hen niet wegduwen.
Laten we vechten tegen de ziektes in de wereld maar laten we vooral zelf geen oorlogen creeren.

WANT WIJ ZIJN GENOEG.

De eerste stap zet je zelf, de weg bewandel je echter niet alleen.

Laat ons verleden ons vandaag niet overnemen.
Maar laat ons groeien, laat ons gelukkig zijn, laat ons rust vinden.

WANT WIJ ZIJN GENOEG

Ik hoop dat iemand dit herkent.

Ik heb als kind enorm veel trauma's meegemaakt. Ik ben gediagnosticeerd met PTSS, heb hier therapie voor gehad en zou daar ook weer van genezen zijn.

Na m'n moeilijke jeugd heb ik gebouwd aan m'n leven. Ik was gewoon stabiel, onrustig, maar gelukkig. Ik ging na een wilde periode weer studeren, leuke carrière gemaakt, moeder geworden van een zoon, huis gekocht. Prima.

Maar nu heb ik na jaren een man durven toe te laten. De relatie was niet helemaal gezond. We pasten niet bij elkaar en ik kon me niet binden. Ik heb denk ik de relatie gesaboteerd en ik wilde mezelf terugvinden. Dat was even leuk, maar hij gaat verder, ik verlies de controle en ik ervaar dermate verlatingsangst dat ik het gevoel heb te dissocieren. Heel bizar. Ik weet van binnen dat hij de man niet voor me is. Maar het gevoel van verlating ervaar ik zo extreem dat ik het gevoel heb gek te worden. Zonder liefde/mannen in m'n leven heb ik eigenlijk nergens last van.

Herkenbaar?

En wat helpt? Ik wil natuurlijk wel gewoon een lieve man en een gezonde relatie.

Ik moet zeggen, na gisteren een uur aan de lijn van teleonthaal gehangen te hebben, dat ik blij ben op deze website terecht gekomen te zijn.
Het klinkt mischien raar om schrijven maar ik ben ergens opgelucht dat ik niet alleen ben met dit probleem.

Ik durf stellen dat verlatingsangst steeds latent bij me aanwezig is geweest, maar sinds de breuk na een lange relatie van 14 jaar, is het volledig ontploft.

Ik ben niet meer in staat een normale relatie op te bouwen doordat ik de boel steeds eigenhandig saboteer.
In het begin van een relatie kan ik de schijn hoog houden en loopt alles vlot, tot ik echt verliefd wordt ( bij mensen met verlatingsangst komt dat blijkbaar vrij snel).
Vanaf dat punt komt dat beestje weer om de hoek piepen en wordt genieten onmogelijk.
Ik analyseer elk berichtje, elk gesprek, tot op het bot, en wees maar zeker dat je elke keer iets vindt dat je vermoeden bevestigd, dat je zal worden achtergelaten. Ik wordt compleet paranoia, kruip in een hoekje, drink, passief agressief,… uit angst de pijn opnieuw te moeten voelen die ik tijdens vorige breuken heb ervaren.

Een self fulfilling prophecy, natuurlijk, waardoor heel de carrousel van je zelf oprapen, er opnieuw staan, verliefd worden, paranoia worden,… opnieuw begint.

Ik heb besloten hier professionele hulp voor te zoeken want dit is geen leven meer.

Heb iemand leren kennen met duidelijke
verlatings/bindingangst. Alle tekenen zijn daar. Ik wil graag weten of het verstandig is als ik het gesprek over zijn angsten begin of is het beter te wachten tot hij er klaar voor is?
Hij is voor werk aan de andere kant van de wereld dus een evt gesprek moet helaas per e-mail wat het redelijk onpersoonlijk maakt.
Er gaan soms weken voorbij dat ik niets van hem hoor. Het klassieke “aantrekken/wegduwen”.

Kan ik het initiatief nemen door hem te laten weten dat ik me bewust ben van zijn angsten?

In het begin schreef hij me vaak over de verliezen die hij heeft meegemaakt.
Tussen de regels was het overduidelijk dat hij niet alleen wil zijn maar de angst een enorme greep op hem heeft.

Hoe pak ik dit aan zonder hem nog banger te maken?

Ik ben inmiddels een vrouw van in de 40. Zat in een liefdevolle relatie met een vrouw en had daarmee de liefde van mijn leven gevonden. We waren inmiddels alweer negen jaar samen. Ons leven was druk en onrustig met vier kinderen. Wat geld zorgen en onregelmatig werk van de een en geen werk van de ander door arbeidsongeschiktheid.
Toch was er enorm veel liefde en toch was er blijkbaar ook ongemerkt een deel dat niet helemaal lekker liep.
Van de een op de andere dag is mijn partner opeens vertrokken en wist ik niet waar zij verbleef. Ik zakte direct in een zeer diep dal waar ik niet meer zelf uit kwam. Ik kwam bij de hulpverlening terecht. Bij mij ging (en ik zie alles pas achteraf) een beerput aan oude patronen en angsten open.

Ik ben als kind heel erg veel ziek geweest. Heb enorm veel in ziekenhuizen gelegen. Heb zelfs een paar keer meer dan een jaar in het buitenland gelegen. En dat dus allemaal al als klein meisje. Zonder ouders alleen in kamers en zeer ziek en aan alle slangen en toeters en bellen.
Ik heb daar nooit echt last van gehad ......dacht ik...
Tot nu....alle angsten dientengevolge zijn opgebouwd komen nu als een gek naar boven. Bang om verlaten te worden, bang om alleen te zijn, bang om niks te betekenen, bang om niet belangrijk te zijn en vooral bang om vergeten te worden .... dat niemand weet dat ik besta.

Momenteel merk ik dat het niet alleen de geest is die bange dingen denkt maar dat het vooral mijn lichaam is die op bepaalde momenten gewoon in paniek schiet zelfs als dat niet nodig is.

Zo komt mijn vriendin juist weer iets dichterbij en juist dan breekt er in mijn lijf meer en meer paniek uit. Juist als je weer wat liefde proeft.
En ik maar roepen naar mijn lijf dat het niet bang hoeft te zijn....onbegonnen werk want het is zo sterk

Ik weet zelf nog niet zo goed of dit vanzelf gaat slijten als je maar inziet wat er aan de hand is of niet.
Eerst had ik nul niet door dat het zo in elkaar zat daar ben ik nu na een half jaar pas achter gekomen.

Hoe gaat dit over en gaat het over ?
Kan ik op een gegeven ogenblik wel gewoon alleen zijn zonder altijd maar een K gevoel ?

Dit is voor nu mijn verhaal

Hoi,

mijn diagnose is dat ik een ongespecifeerde persoonlijkheidsstoornis heb. De symptomen zijn angst, achterdocht en eenzaamheid. Dit uit zich met name in een liefdesrelatie. Ik heb het liefst dat mijn partner alleen met mij omgaat. Ik krijg angst en onrust als zij niet bij mij is en al helemaal als zij iets sociaal zonder mij doet. Ik volg schematherapie, maar de klachten blijven...

Ik sta open voor alle tips en suggesties om dit probleem op te lossen.

Dankjewel!

Ik zet maar een stap, want ik weet het niet meer. Heb zoveel geprobeerd en geleerd, maar ik verlies mezelf weer helemaal, en iedere dag is het vechten om de schade te beperken.
Angst voor binden én verlaten te worden, en wantrouwen naar anderen maar ook afwijzing voor mezelf.
Ik mag er steeds minder zijn, terwijl ik weet dat het zo belangrijk is om er wél te mogen zijn.

Het is zo beangstigend om de goede kant op te gaan dat ik er steeds voor kies om in het negatieve patroon te blijven. Althans , in mijn thuissituatie... de triggers maken me wankel en ik voel me afhankelijk in mijn relatie.

Ik ben vaak in een bozekind-modus en ik verleg daar in de grenzen. Ik zou liefdevol moeten zijn naar mijn oude pijn en naar mezelf, maar ik lijk het me niet te gunnen. En dus gun ik het anderen ook niet!( verstandelijk wel natuurlijk, maar gevoelsmatig niet ). En dat maakt me boos wanhopig , agressief en onredelijk, manipulerend. Ik dacht uit een narcistische relatie gestapt te zijn, maar ik ga nu zo aan mezelf twijfelen en geloven dat ík narcistisch ben. Ik roep dan ook dat ik slecht ben en al die dingen.
Weet niet meer goed hoe ik mezelf in het hier en nu kan houden, maar vooral als ik bij mijn partner ben ( veilig, maar ook bang )

Nou ja, dat eerst maar eens. Misschien herkent iemand hier iets van.

Wel veel meegemaakt in jeugd en in burnout geraakt doordat ik steeds een strijd moest leveren om problemen op te lossen. Signalen genegeerd ( wist ik toen niet), maar zo rond de 50 kan ook de overgang een rol spelen, en wat zou de vaccins tegen corona nog teweeg brengen. Kortom , ik wou dat ik een logische verklaring had die alles verklaarde, zodat ik kon zeggen, het is okee en niet gek dat je nog niet beter bent.

Ikkie....

Mijn man en ik zijn al 28 jaar samen, ontzettend lang. 4 jaar geleden kwam ik er plotseling achter dat hij een affaire had en mij wilde inruilen voor een vrouw die 20 jaar jonger is dan ik. We hadden in die tijd al veel problemen, nu weet ik, bindingsangst van zijn kant (hij sluit zich erg af) en verlatingsangst van mijn kant. Ik claimde hem en hij sloot zich eindeloos af.
Het voelde echter veilig, zo lang bij elkaar ga je niet meer scheiden dacht ik. We komen er wel uit.
Toen ik die affaire ontdekte stortte mijn wereld in. Verwijten, woede, intens verdriet, en enorme angsten alles kwam langs. De afgelopen 4 jaar hebben we geprobeerd om de relatie te herstellen. Maar bij mij is de angst om hem kwijt te raken heel groot. En dus de claim ook. En hij neemt steeds meer afstand.

Er is een trigger afgegaan die constant de boosheid en angst in me aanwakkert en veel conflicten veroorzaakt. Mijn man vlucht constant weg, oa door tegen mij te liegen in de afgelopen jaren en nog steeds contact te hebben met die andere vrouw (via mail en whatapp).

Nu wil hij scheiden, maar we komen maar niet van elkaar los. Ik heb zoveel pijn van die verlatingsangst, ik denk soms dat ik gek word. Hij heeft ook veel pijn en angst. En voelt zich verschrikkelijk. Zijn gezondheid heeft er erg onder geleden, 1,5 jaar terug heeft hij een hartinfarct gehad.
Als je het bovenstaande leest zou je denken dat hij vreselijk mens is, maar hij is mn beste vriend en we hebben zoveel meegemaakt samen. We kennen elkaar zo goed, het voelt alsof mn arm en been geamputeerd gaan worden.
Ik ben het boek van hannah cuppen aan het doorwerken. Dat is wel een eye opener, maar ook zo zwaar. Ik zit echt te trillen op de bank als ik t lees.
Ik heb mn man overgehaald het ook te lezen. Maar onze relatie is al volledig vastgedraaid.
Ben ten einde raad, is er nog hoop? Kan dit nog goedkomen?
Lieve groet.... en sterkte aan iedereen die dit ook meemaakt. X

Ik ben 52 en ik heb last van verlatingsangst. Zo ver als ik me herinner en ik kan terugblikken in mijn ‎verleden ben ik eigenlijk nooit echt alleen geweest. In mijn jeugd was er uiteraard mijn moeder aan wie ‎ik me optrok maar op school liep ik bijna altijd alleen. Ik paste helemaal niet in grote(re) groepen. Thuis ‎had ik wel mijn overbuurjongen die heel graag met mij speelde.‎

Ik vond het heel moeilijk om me te binden aan anderen. Het maakte me vreselijk bang omdat ik niet ‎wist of ik wel aanvaard zou worden, of ik het wel waard was. Daarom bleef ik ook liever alleen, ik had ‎immers steeds mijn moeder om op terug te vallen. ‎

Als puber leerde ik algauw het ander geslacht kennen en ik merkte dat het seksuele een belangrijke rol ‎kon spelen in het binden aan anderen. Ik experimenteerde en voelde dat ik heel gemakkelijk jongens ‎aan me kon laten hechten met seks.

 

Een echt contact was er eigenlijk nooit want ik zorgde zelf wel ‎voor een soort afstand, meer zelfs omdat ik eigenlijk niet echt weet hoe ik met iemand moet omgaan ‎zonder seks. Een echte binding boezemde me ook angst in omdat ik niet in de steek wilde gelaten ‎worden. Tegelijk wilde ik toch wel iemand om me aan te binden omdat ik mentaal niet alleen kon zijn. ‎De relatie maakte ik ook steevast tijdig uit om niet verlaten te worden.‎

Ook met vriendinnen heb ik altijd al een speciale vorm van omgang gehad. Ze betekenden voor mij ‎alles. Vaak 'gebruikte' ik hen om mezelf te beschermen in mijn onzekerheid. Ik plakte me als het ware ‎aan hen vast. Nochtans kwam ik overal heel zelfzeker over. Sommige van mijn vriendinnen ontgroeiden ‎me en daar had ik het dan verschrikkelijk moeilijk mee.‎

In elk geval wil ik de controle over een relatie, vooral dan bij mijn relaties tot mannen. Als een man ‎initiatief neemt, krijgt hij bij mij nooit een kans. Die weer ik meteen af met volgende redenen: 'Zet je ‎zinnen niet op mij' 'Ik wil helemaal geen relatie' ‘Ik ben nog niet klaar voor een nieuwe relatie’ ...‎

De controle moet dus geheel bij mij liggen anders lukt het me niet om iets te beginnen. Als ik de ‎controle heb, dan voel ik me goed. Dan lijkt het alsof ik echt iets heb gepresteerd en ik waardevol ben ‎en de moeite waard om geliefd te worden. ‎

Als ik de controle niet heb, ontstaat bij mij een ongeloof. Iemand die zomaar omwille van mezelf een ‎relatie met mij wil. Dat kan ik niet geloven.‎

Als er iets fout loopt binnen mijn relatie dan ben ik behoorlijk van slag. Dan komt de verlatingsangst ‎mijn leven behoorlijk verstoren. Ik zal er dan ook alles aan doen om me terug te binden. Als het niet ‎lukt, dan weet ik niet wat te doen. Want de pijn en angst zijn echt wel reëel en dan komen zelfs ‎zelfmoordgedachten bovendrijven.

 

Uiteindelijk kom ik ook heel boos op die persoon. Ik probeer in mijn ‎hoofd de dingen zo te regelen dat ik me in die ander zijn plaats probeer te stellen. Het lukt me steeds ‎wel om alles te begrijpen maar als het kind in me wakker schiet dat graag geliefd wil worden, lukt niets ‎meer. De toestand kan me maanden in beslag nemen.‎

Als ik me echt heb gehecht en alles lukt naar behoren, wordt het toch ook weer moeilijk. Wat als er iets ‎foutloopt? Wat als het goed gaat? Is het wel mogelijk dat iemand me echt wel mag? Hoe moet ik me ‎verder bewijzen dat ik het waard ben? ‎

Dat is pas de lastige kant van mijn leven. Want hoe vraag je die constante bevestiging? Hoe weet je het ‎zonder te vragen dat het wel ok is? Dat is nooit evident.‎

Daarom neem ik gelijk een afstand van de persoon waar ik me kost wat kost aan hecht. Een ‎verschrikkelijk lastig parket maar het lijkt alsof het niet anders kan. Ik ben als kind een speelbal geweest ‎van mijn eigen emoties wisselend tussen de liefde van mijn moeder en de onmacht om gevoelens te ‎uiten door mijn vader.

 

Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik het waard was om geboren te worden hoe ‎mijn moeder ook haar best deed. Mijn vader heeft altijd alles ontkracht. Daarom kamp ik nu met ‎verlatingsangst maar eveneens met bindingsangst. ‎

Nochtans heb ik een grote nood aan liefde. Vaak durf ik ze niet aan omdat ik bang ben dat ik de liefde ‎niet zal kunnen geven maar ook omdat ik diezelfde liefde weer zal kwijtraken. Vaak kies ik ook mannen ‎waar ik al zeker van ben dat ik ze sowieso zal kwijtraken of nooit echt zal hebben. Dat geeft me een ‎veilig gevoel, hoe raar dit ook mag klinken. ‎Een lastig leven. Overleven … ‎

 

Elke keer als ik mezelf verlaat, verlaat ik ook een stukje wereld. Dat gebeurt er met me als iets mij verlaat. In een gesprek, via telefoon, of na een bezoek. Nooit echt in relaties. Maar wel dus die andere dingen.

Ik ben 22 jaar, sinds een paar maanden ben ik mij er bewust van dat ik verlatingsangst heb. Al vanaf mijn geboorte is mijn moeder chronisch ziek, hierdoor was het op jonge leeftijd veel aan en af rijden naar het ziekenhuis. Mijn moeder was vaak niet thuis, ze konden dagen weg zijn omdat ze in het ziekenhuis lag. Meerdere momenten was ik als kind bang dat ik haar kwijt zou raken. Deze onzekerheid ging verder in andere relaties, ik kon claimend zijn naar vriendinnetjes, ze mochten niet met andere meiden omgaan want stel dat ze de ander leuker zouden vinden.

Toen ik op 17 jarige leeftijd mijn eerste vriendje kreeg was ik dolgelukkig, er waren veel bobbels en onzekerheden vanuit mijn kant. Maar elke keer accepteerde hij mij en hielp mij in mijn onzekerheden. Tot hij vreemd ging en mij verliet voor een ander.

Twee jaar lang ben ik single geweest en langzaam aan ben ik weer begonnen met daten. Ik merk alleen dat ik mij te snel bind, na een maand daten denk ik al dat iemand de ware kan zijn. Ik claim me enorm vast aan deze persoon, hij moet minimaal 2 keer in de week afspreken voor ik geloof dat hij echt interesse in mij heeft. Als hij niet kan of even 'kortaf' reageert ben ik gelijk bang dat er iets aan de hand is. Met al mijn angsten en de behoefte aan bevestiging duw ik deze mannen juist weg. Ik vraag mij af of ik ooit wel echt iemand kan vinden die mij kan geven wat ik nodig heb. Dit terwijl ik zoveel liefde in mij heb wat ik graag wil delen.

Vanmiddag heb ik een afspraak bij de huisarts voor een verwijsbrief, spannend maar ik weet dat ik met mijzelf aan de slag moet... alleen hoe en wanneer is het goed genoeg?

Hoi,

Sinds lort het vermoeden (weet bijna wel zeker) dat ik verlatingsangst heb.. nu ik de berichten van anderen lees herken ik zoveel punten.

Mijn verhaal is zo groot dat ik het samengevat neerzet. Te veel om op dit moment te kunnen schrijven.

Ik heb nu 2.5 een vriend. Hebben samen inmiddels een kindke van 6 maanden. Mij vriend heeft ook al 3 kinderen uit een vorige relatie. En gaat helaas nog heel goed om met zijn ex. Ex is vreemgegaan daardoor zijn ze gescheiden. Mij vriend heeft daar altijd heel veel moeite mee gehad met tot gevolg depressie en aan de alcohol geraakt. Dit nu aardig o der controle gelukkig. Ik heb altijd angst dat ze ooit weer terug bij elkaar zullen komen omdat ik bang ben dat mijn vriend nog steeds wat voor haar voelt.

Nu door verschillende nare gebeurtenissen is mijn vriend weer in een depressie geraakt en kan ik maar moeilijk met hem praten. Hij laat maar weinig los. We wijn 2.5 jaar geleden juist bij elkaar gekomen omdat we elkaar zo goed begrepen omdat de dingen die we in het verleden hebben meegemaakt zo op elkaar leken.

Nu ben ik erachter gekomen dat hij met andere vrouwen praat die hij heeft keren kennen via een pagina depressie voor lotgenoten en ik ben zo bang dat hij gevoelens zal krijgen voor een van die vrouwen. Hij doet geheimzinnig, hij verteld niks. Heb hem geconfronteerd maar hij zegt dat het niks is en dat ze al lang niet meer met elkaar praten. Maar door mijn controleer gedrag weet ik dat hij nog wel met haar praat. Hij is niet eerlijk en dat maakt me bang en onzeker. Daardoor hou ik hem heel goed in de gaten en bij elk dingetje waarvan ik denk dat is raar, heb ik de raarste scenario's al in mijn hoofd. Heb geprobeerd er met hem over te praten maar dan weet hij dus ook dat ik hem in de gaten hou en dat maakt hem boos omdat hij dam vindt dat ik hem niet vertrouw. En misschien is dat ook wel zo. Maar het is op dit moment zo verwarrend in mijn hoofd, naast de depressies die ik ook heb. Maakt me dat ontzettend eenzaam. Hou zo ontzettend veel van hem. Maar hoe het nu gaat is niet ok. Er is op dit moment maar weinig liefde en intimiteit voor elkaar en dat maakt me verdrietig en weet niet goed hoe dit aan te pakken...

Dag allemaal. Wat verhelderend om deze verhalen te lezen. Sinds vrij kort geleden ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik verlatingsangst heb. Ik heb een prachtige dochter van 4 en een baby van een half jaar oud. Mijn man en ik zijn zes jaar samen, waarvan vier getrouwd. In het begin was onze relatie geweldig. Het was mijn eerste echte relatie. Toen onze dochter een aantal maand oud was, vertelde mijn man dat hij was vreemd gegaan. Verwoestend.. Hij had er extreem veel spijt van en ging daarna in therapie. Ik ben zelf ook in therapie geweest omdat ik merkte dat ik postnatale klachten had. Daarna ging het erg lang goed. Ik kreeg helaas een miskraam wat zorgde voor de eerste heftige scheurtjes. Ik kon niet uitleggen hoe het ernstig het verdriet was aan mijn man. Voor mijn gevoel snapte niemand me. Kort daarna werd ik gelukkig weer zwanger maar heb ik me de hele zwangerschap angstig gevoeld. Dit was heftig voor mijn man. Ik werd erg onredelijk, besef ik me nu. Kort na de geboorte van onze zoon was ik dolgelukkig en opgelucht. Na twee maanden ontplofte het bij ons thuis. Het vreemdgaan had ik een plekje gegeven dacht ik, maar ik werd ‘ineens’ overvallen door angsten en theorieën dat mijn man weer vreemd zou gaan. Nu ik terug kijk zie ik dat ik al weer wat ‘claimende’ gedrag liet zien. Dankzij deze verhalen besef ik me ook dat mijn man mogelijk bindingsangst heeft en daardoor mijn verlatingsangst vreselijk is versterkt. We hebben een aantal heftige ruzies gehad met vele uitspraken over bij elkaar weggaan. Ik heb dit in boosheid en frustratie geroept, en nu natuurlijk vreselijk spijt van. We hebben goed gepraat en ik heb hulp gezocht, omdat ik besefte dat wat er bij mij gebeurde; niet goed was. Elke dag probeer ik hem wat meer los te laten. Het valt me nu pas op hoeveel ik bij hem wil zijn en hoe graag ik wil dat hij constant bij mij wil zijn. Het is vreselijk confronterend. De angst dat mijn man bij me weggaat voor een ander is bijna ondraaglijk. De angst dat hij op een dag gaat zeggen dat hij bij me weg wil is zo heftig dat ik er buikpijn van heb. Ik ben opgelucht dat het nu een naam heeft en dat er hulp voor is. Natuurlijk is de angst dat dit al te laat is erg groot. Ik wou dat ik eerder aan de bel had getrokken. Ik zie wel heelveel nuttige tips die ik zeker ga toepassen. Ik wens jullie allemaal veel liefde, genegenheid en warmte toe. Dat verdienen jullie zo!

Ik heb verlatingsangst. Ik ben soms bang dat mijn partner er vandoor gaat met een ander. Er is daar eigenlijk geen enkele reden voor, want we hebben al een paar jaar een fijne relatie. En toch voel ik soms een enorme verlatingsangst...

Ik ben 23 jaar en heb verlatingsangst. Ik denk dat dit voor velen raar kan klinken want ja je weet wel 'je bent jong en in de fleur van je leven'. Helaas is minder waar. Ik heb pas enkele maanden geleden ontdekt dat ik verlatingsangst heb.

Enkele maanden geleden heb ik iemand nieuw leren. Een super leuke, grappige, lieve en OK best wel knappe jongen ;). Op die moment was ik ongeveer 2 jaar single... ik dacht dat ik mijn breuk volledig had verwerkt en eindelijk terug sterk in mijn schoenen stond. Maar helaas ook dat was minder waar.

Na een maand begon ik gevoelens te krijgen. Ik voelde mij goed bij die persoon, hij was lief, grappig... kortom alles erop en eraan. Maar hij had nog geen gevoelens... dat gedacht maakte mij enorm panisch. Na een maand stak het mij tegen, ik huilde elke dag, stond op en ging slapen met stress. Het werd zelf zo erg dat ik mij enkele dagen moest ziek melden op mijn werk omdat ik buikpijn had van de stress.

Toen besloot ik om mijn lot in eigen handen te nemen. Ik begon op te zoeken of deze gevoelens, dit gepieker, deze stress tot iets konden leiden. Uiteindelijk kwam ik bij verlatingsangst terecht. En ik herkende mij direct in alles wat werd opgesomd.

 

Toen begon ik verder uit te pluizen vanwaar dit kon komen en ik begon patronen te herkennen, zelf in vroegere relaties. Ik wist dat ik altijd al een piekeraar was. Maar pas toen besefte ik hoe destructief ik soms ben ten opzichte van mezelf.

Vanaf ik dat wist heb ik erover gepraat met die jongen. Zodat hij begreep dat mijn gedrag (claimerig doen, duizend keer vragen of er al gevoelens zijn, hem opeisen, onzeker zijn, bevestiging zoeken...) voort kwam uit de angst dat het nooit iets zou worden en dat ik hem uiteindelijk zou verliezen.

Het leuke stuk dat nu volgt, vind ik persoonlijk dan ook het ergste. Sinds 2 maanden zijn we een koppel geworden (ook hij kampte met wat bindingsangst maar hij had besloten om die twijfels aan de kant te zetten). Ik was dolgelukkig! En voor even ging het goed (voor mij).

 

Maar hoe meer we naar elkaar toegroeien, hoe angstiger ik word om hem te verliezen. Ik zoek nog steeds bevestiging, vraag of hij mij graag ziet, of hij mijn gezaag nog niet beu is en ga zo maar verder...

Mijn grootste angst is om hem te verliezen door mijn angst ... het is gewoon een vicieuze cirkel. Ik weet dat ik dit zelf in de hand heb uiteindelijk maar het lukt me niet om dit gevoel en deze gedachten onder controle te hebben.

Het ergste stuk (wat ik daarnet bedoelde) komt nu: mijn lief is geweldig! Hij doet zoveel moeite voor mij want hij weet dat ik kamp met deze angst en hij probeert op veel dingen te letten, hij is super lief, hij steunt mij, hij zegt dat hij mij graag ziet.. Echt ik heb niks op hem aan te merken.

 

Maar alles waar ik aan kan denken is: is hij het nog niet beu, straks wordt het te veel, zegt hij wel echt wat hij denkt, wat als dit, wat als dat... ik creëer mijn eigen doemscenario's. En het ergste: ik weet het allemaal! Dat ik niks moet vrezen en dat het goed zit. Maar dat gevoel overvalt me telkens en ik ben dan gewoon mezelf niet.

 

In zulke momenten begin ik te hyperventileren en wenen. Eens dat bedaart is, schaam ik mij enorm en weet ik terug dat alles goed is. Maar het is te erg aan het worden.

Sinds een maand ga ik dan ook wekelijks naar de psycholoog! Want ik wil er echt aan werken. Dit is een angst die mijn relatie gaat verpesten en nu net dat ik iemand gevonden heb die mij graag ziet en ervoor wil gaan, wil ik er ook voor gaan en dit overwinnen. Ik wil niet meer piekeren en nadenken over alles maar gewoon genieten... ik wil mijn eigen geluk toelaten want dat doe ik nu niet.

alleen is dit soms echt moeilijk en tussendoor probeer ik echt alles zoals: online lezen over verlatingsangst en tips opzoeken, bij de psycholoog gaan en zijn oefeningen proberen, mijn gevoelens neerpennen zodat ze uit mijn systeem zijn, praten... echt alles. Maar ik heb de laatste weken het gevoel dat ik alles probeer en dat niks helpt. Ik wil waarschijnlijk alles te snel?!

Kortom: ik heb een goede relatie maar verpest het met mijn verlatingsangst of zo voelt het toch, ik heb niks te vrezen maar vrees alles, ik wil eraan werken maar het voelt of ik het niet kan.. ik doe echt mijn best maar het begint moeilijker te worden om mij te motiveren om hier elke keer weer bovenop te komen.

En nu ben ik hier beland in de hoop dat het nog eens deugd doet om mijn verhaal te vertellen en steun/begrip te vinden bij mensen die hetzelfde probleem hebben.

Toen ik vrij jong was is mijn vader heel ver weg gaan wonen en zag ik hem bijna nooit meer, van zodra ik oud genoeg was moest ik 6u op de trein alleen om hem te bezoeken (en dat is enkel de heen)
Nu ik in mijn eerste langdurige relatie zit en mezelf kwetsbaar heb gemaakt ben ik in een staat van constante angst...
Ik wordt kwaad, laat me vallen op de vloer als een 3 jarige peuter, ik smeek hem om te blijven, ik ween, en wordt zelfs agressief. Het is echt vrij erg en ik schaam me zo hard maar ik heb er echt geen controle over
Ik ga nu wekelijks naar de psycholoog maar ben nog student en kan het amper betalen. Die financiële last helpt niet en ik val gewoon in spiralen waar ik niet uit geraak. Mijn studies en vriendschappen wegen hier zwaar onder.
Ik weet niet meer wat te doen en ben ten einde raad, ik ga hem kwijt geraken... ik ben mezelf al kwijt

Ik was jaren lang bang om door mijn man verlaten te worden. De angst hield me zo in de greep dat ik hem begon te controleren en te appen zodra hij 5 minuten later thuis kwam dan normaal.

Toen hij hier helemaal gek van werd en dreigde bij me weg te gaan, besloot ik in therapie te gaan.

Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat ik bang ben dat mijn man bij me weg gaat omdat ik mezelf niet de moeite waard vind om bij te blijven. Het heeft dus te maken met hoe ik over mezelf ben gaan denken. Ik leer nu dat ik ook anders over mezelf kan gaan denken en dat is nieuw voor me.

Stap voor stap oefen ik met nieuw gedrag en ik heb geen idee wat het wordt maar ik voel me in ieder geval al een stuk rustiger. En mijn man is er nog steeds.

hallo, ik kamp al jaren met verlatingsangst en ben er al naar meerdere psychologen voor gegaan. nooit geen diepgaande therapie voor gehad en dit heb ik nu wel nodig. ik ben op zoek naar therapie specifiek voor het behandelen van verlatingsangst rond het Kortrijkse. kan iemand mij een goede psycholoog/therapeut aanraden die specifiek hierop werkt? alvast bedankt.
grtjes,

Niko

Ik heb ook verlatings/bindingsangst. Ik denk dat het in mijn verleden ligt. Volgende week heb ik een regressie hypnosetherapie gepland. Het beheerst mijn hele leven. Ik weet dat mijn man me graag ziet en toch krijg ik soms belachelijke gedachten. Ik voel me dan minder en trek mijn muur op. Het is een relatie met aantrekken en afstoten. Mijn oudste zoon is net verhuisd en mijn 2 jongsten zitten op kot waardoor ik alleen ben met mijn man. Ik zoek uitwegen om niet alleen met hem bezig te zijn...Ik zoek hobby's die me andere mensen leren kennen - ik wil me beter en gelukkiger voelen

Dag lieve mede lotgenoten,

Mijn naam is Eva en heb een traumatisch jeugd achter de rug. Ben inmiddels 40 jr maar heb er nog steeds last van.

Mijn moeder dronk veel, nam veel medicatie en was vaak onbetrouwbaar en verwaarloosde mij vaak.

Hierdoor mis ik heel erg die liefde die ik nooit van een moeder figuur heb gehad en ben ik vaak onzeker over mezelf ben ik wel leuk ,lief,mooi genoeg etc.

 

Ik wil graag met mensen vriendschap of met een fijne man relatie op bouwen maar dan zit zowel vertrouwen, bindings en verlatingsangst mij vaak in de weg :(

 

ondanks dat sta ik toch nog redelijk positief in het leven maar heb het er met moementen wel erg moeilijk mee. Herbaar?

 

Liefs Eva

Dag iedereen!

Als jongen van 21-22 jaar, ben ik in de fleur van mijn leven, maar merk toch vaak op dat ik een soort van 'paniekaanval' ervaar en/of verlatingsangst heb (ik weet het bijna zeker).

Het is zo dat ik reeds enkele maanden terug in een relatie ben gestapt met hetzelfde meisje waarmee ik 2-3 jaar geleden een 2 jaar lange relatie heb gehad.

Om het in het kort te schetsen: we zijn niet vroeger niet zo 'positief' uit elkaar gegaan... . Ze is toen 2-3 maal vreemdgegaan met alle ups en downs incl. Uit verlatingsangst heb ik natuurlijk altijd de vergevende hand uitgestoken en de pijn van mij afgebeten.

Het positieve: we zijn reeds weer enkele maanden , na een periode van 2-3 jaar, terug bij elkaar. Ze is volwassener en meer bewust geworden van de zaken - waardoor ze na enkele dates uit zichzelf weer vroeg om samen te gaan, waarop ik uiteraard "ja" heb gezegd.

Ik ben enorm gelukkig en zij is ook enorm gelukkig met mij (dat weet ik) , maar ik kan me steeds niet van de doem-scenario's afbijten met alle gedachten erbij (wat als ze vreemd gaat, wat als een andere jongen haar smsjes stuurt (ookal mag ik zo in haar gsm kijken van haar),...). Ik zie het gewoon niet zitten als ze opnieuw zou verlaten... .

Ik weet dat ik enorm claimerig en jaloers ben, maar dan vrees ik weer dat dit de ondergang van onze relatie gaat veroorzaken. Het is ook zo dat ik me vaak zorgen maak op welke manier ze mijn smsjes beantwoord.

Korte conclusie: ik maak me persoonlijk teveel zorgen over de 'wat als' en kijk diep in op de details van bepaalde zaken gelinkt aan de doemscenario's waaraan ik denk. Er zijn duidelijke positieve tekens waarin ik merk dat ze me supergraag ziet, maar toch nog heb ik die bevestigingen nodig... .

Weet iemand raad hiermee?

Toen ik nog tiener was heb ik een nare ervaring gehad met een meisje waar ik dolverliefd op was, het was wederzijds maar na een klein jaar merkte ik dat we op sexueel vlak niet elkaars gelijke waren.

Dit herhaalde zich weer toen ik inmiddels in de 40 weer ging daten. Hoe merk je dat dan? Door na de daad het gevoel te krijgen dat de dame terughoudend is en uiteindelijk op een vriendelijke manier aangeeft dat ze het niet meer ziet zitten.

Nu durf ik geen relaties meer aan te gaan omdat mijn zelfvertrouwen niet zo groot is, ik merk dat het een combinatie van verlatingsangst, wantrouwen en eigenwaarde is.

Contact houden met een meid lukt wel, daten ook, maar mezelf volledig kunnen geven niet, met als gevolg dat ik de boel afkap.

Door het te benoemen geeft het mij een plekje, maar wat zou ik er veel voor over hebben om volledig te worden geaccepteerd.

Ik heb sinds 3 maanden een nieuwe relatie.. ik heb hiervoor 2 relaties gehad, 1 van 23 jaara en heb daar twee fijne kinderen van en 1 van 8 jaar.. dat was een knipperlichtrelatie.. met name in mijn 2e relatie kwam ik erachter dat ik heel erg onzeker kan zijn.. heel wantrouwend.. heel jaloers en constant bevestiging nodig heb van mijn partner.. ik zoek ruzie om maar die bevestiging te krijgen.. toen die relatie 2.5 jaar geleden definitief uit ging en dus 3 maanden geleden weer een nieuwe relatie kreeg kwamen de oude patronen weer terug.. onzeker bang niet goed genoeg te zijn.. wantrouwen.. ik heb de afgelopen 2 jaar veel nagedacht waar dit gedrag uit voorkomt.. ik ben als kleine jongen met name door mijn vader genegeerd.. hij was er niet voor mij.. hij was er wel maar niet geintereseerd.. hij dronk veel en als hij dronk was hij verbaal erg dominant.. veel aandacht ging uit naar mijn broer.. die had leer problemen.. mijn vader heeft ook een keer tegen mij gezegd toen ik rond de 9 jaar was; als het aan mij had gelegen was je er niet geweest... anyway ik heb 2 maanden geleden een intakegesprek gehad bij een psycoloog; diagnose verlatingsangst.. ik ben nu in therapie.. 3 sessies gehad.. maar mijn angsten en gedachtes lijken alleen maar erger te worden.. als ik alleen ben bedenk ik hele scenarios wat mijn partner allemaal aan het doen is.. en dat zijn vreselijke scenarios die mij vertellen zie je wel ze is niet te vertrouwen.. ze vind jou niet leuk mooi lief lekker.. lastig lastig lastig maar ik ben ermee aan de slag!

Sinds mijn man vreemd gegaan is en daarover gelogen heeft, vind ik het heel moeilijk om hem weer te vertrouwen. Steeds ben ik bang dat hij weer liegt of dat hij mij zal verlaten, dat ik niet de moeite waard ben om bij mij te blijven.

Alles wat hij zegt trek ik in twijfel. Hij bevestig mij wel af en toe, maar toch blijft mijn angst aanwezig. Weet niet of het ooit nog weg gaat.

Bijna 10 jaar geleden is mijn toenmalige vriend verliefd geworden op iemand anders.
Hij heeft voor haar gekozen, want hij hield niet meer van mij.
Dit heeft hij een half jaar verborgen gehouden voor mij.
We hebben samen een zoon, die is nu 17.
Sinds acht jaar weer nieuwe liefde, heerlijk, tot er kort geleden bij hem een oude liefde opdook. We wonen niet samen en kan dus niet controleren of hij afspreekt ja of nee.
Opeens komen bij mij de gevoelens van angst, verlating angst weer naar boven en houd me de hele dag bezig.
Ik ben zo moe daardoor, die onduidelijkheid, die onzekerheid sloopt me.
Heb mijn zorgen uitgesproken naar hem toe. Zijn reactie was geen zorgen te maken omdat er niets is, ik moet vertrouwen hebben. Ondertussen let ik overal op als we samen zijn, nooit zal ik in zijn mobiel kijken, maar dat mag wel zegt hij, geen geheimen.
Toch jeukt het en wordt ik smorend om zes uur wakker met knopen in mijn maag.
Moet ik hem vragen of hij contact heeft met haar of moet ik hem vertrouwen en er niet weer over beginnen? Ik ben bezig om hulp te zoeken, het zijn immers mijn angsten! Ik moet leren er mee om te gaan.

Hi

Ik ben 22 jaar en heb een ontzettend mooie en geweldige relatie al 6 jaar lang. Mijn verlatingsangst is al een tijdje bekend, maar de angst dat ik mijn vriend verlies aan voornamelijk de dood is extreem. Ik beeld mezelf een hele toekomst in, dit voelt helemaal ‘meant to be’, ik ben ontzettend bang dat hij een ongeluk krijgt. Wanneer ik daaraan denk, wordt ik bang dat ik depressief wordt en er zelf ook aan onderdoor ga.

Ik weet niet of dit normaal is en wat ik ertegen kan doen, ik hoopte steun of begrip te ontvangen als ik dit hier zou plaatsen.

Willen jullie met mij "mee kijken"? Door mijn verlatings/bindingsangst (waar ik al mee aan de slag ben gegaan) weet ik soms niet meer of ik het goed "zie".
Van de week heb een date met een man gehad die ik tegenkwam bij een fb pagina met vrijzellen met een gezamelijke hobby. Voordat we de date hadden stuurde hij de hele dag door berichten. (Niet vervelend). Onze date duurde 3 uur, zonder eten . Hij kletste aan 1 stuk door , ik kreeg de kans niet om er tussen te komen maar hij had leuke, luchtige onderwerpen.

Dag na de date appte hij al minder en afgelopen vrijdag en zaterdag overdag hoorde ik niks van hem. Ik dacht...oké, hij vind mij verder niet zo leuk. Tot ik zaterdagavond de ene app na de andere kreeg over hoe gezellig het was in de kroeg met zijn vrienden. Zondagmiddag begon hij weer spontaan en lollig te appen en ik dacht...eens kijken wat er gaat gebeuren. Ik appte hem om te vragen of hij zondagavond zin had om een terrassje te pakken. Nee..hij was moe en moest er vroeg uit.


Heb ik nu weer een gevalletje bindingsangst te pakken? Als ik naar mezelf kijk dan ben ik wel een type die ook eens graag wat samen doe met iemand die ik leuk vind. Speelt hier mijn verlatingsangst weer op ?

Groetjes Sandra

Hoi allemaal,

Ik ben 33 en sinds 1,5 jaar ben ik samen met mijn huidige vriend. Dit is mijn 5e lange relatie, alle 4 heb ik verbroken nadat ik helemaal op was. Sinds mijn 17e heb ik relaties van minimaal 2 jaar gehad. Allemaal even intens, diepgaand en heftig. De hechte band met een ander is voor mij zo’n beetje het belangrijkste wat er bestaat, waarschijnlijk omdat ik dit veilige gevoel van vroeger uit heb gemist. Ik doe dan ook heel veel moeite voor de band. Tegelijk boezemt alles mij angst in, ook als de ander niet hetzelfde leeft als ik. Dus bijvoorbeeld niet gezond genoeg eet, of motor wil rijden, vaak dingen zonder mij wil doen, een opleiding volgt met andere vrouwen, drinkt zonder mij(dit voelt gewoon bijna als paniek), niet bereikbaar is (en bij paar keer niet opnemen slaat de paniek toe) of te laat thuis komt, of mij op andere manieren het gevoel geeft dat andere dingen even belangrijker zijn dan ik, zoals wanneer dingen op het laatst veranderen en hij ergens langer blijft of eerder heen moet. Daardoor laat ik de ander veel te weinig vrij en dit vreet mijn energie en die van de ander. Partners hebben vaak het gevoel het nooit goed te kunnen doen en vinden dat ik teveel opmerkingen maak. Voor mij is een relatie bijna niet te doen. Vaak denk ik: als de ander een beetje accepteert hoe ik ben en niet te boos / afwijzend op mij reageert, en misschien mij wel probeert te helpen anders te reageren, dan lukt het echt wel. Maar misschien is dit een utopie, en/of ik kies steeds partners die zelf ook hechtingsproblemen hebben waardoor we elkaar blijven triggeren. Nu zit ik gevoelsmatig klem. Ik wil nog graag kinderen, maar sta wel weer op een kantelpunt in mijn relatie: in hoeverre zijn we geen match, en in hoeverre als we nu uit elkaar gaan blijf ik voor altijd dit patroon herhalen?
Herkent iemand hier iets in?
Alvast bedankt!

Ik ben 21 jaar en heb een relatie van nu net een jaar , ik heb hiervoor een relatie gehad van 4 jaar en eigenlijk geen echte reden denk ik voor mijn verlatingsangst... maar toch als mijn vriend zegt dat hij niet kan afspreken ben ik al bang om aan de kant gezet te worden of wanneer hij even naar een andere vrouw kijkt.. en dan maak ik mij me van binnen helemaal gek, en vraag ik me me af of ik wel goed genoeg ben voor hem en of ik wel interessant genoeg ben en of die niet weg wil bij mij .. en dat maakt mij ontzettend verdrietig en onzeker en de mensen om mij heen merken dat ook , en dat maakt het ook dat ik een minder leuk persoon word .. ik zit hier echt mee ...

Enkele jaren geleden kwam ik een man tegen die vlinders in mijn buik bezorgde. Als moeder van één zoon had ik geleerd om voor mezelf te zorgen zonder dat wij van niemand afhankelijk waren. Hij kwam op mijn pad en ons enige verschil was dat hij nog niet had geleerd om voor zichzelf te zorgen. Ik zag dat niet als probleem, maar als een aanvulling op hem als persoon. Financieel was hij met mijn hulp snel op de rit, en zakelijk gezien kon ik hem bijstaan met zijn bedrijf. Echter begon na maanden langzaam alle zorg zijn tol te eisen. Gevoelsmatig wil hij niet leren om voor zichzelf te zorgen, maar wilde hij vooral dat ik hem uit de problemen zou houden en van werk zou voorzien.. Langzaam laat ik de teugels vieren en maak ik voorzichtig kenbaar dat hij toch echt dingen zelf moet gaan oppakken!
Waar er is fout gegaan weet ik nog steeds niet precies.. ik sta als mens stevig in mijn schoenen en toch heeft onze relatie een verhouding aangenomen die uit verhouding is. Hij leeft in mijn woning en heeft zijn eigen woning verkocht, toch draagt hij financieel helemaal niet bij in mijn draaiende huishouden. Mijn gevoel is na alle manipulatie van de afgelopen periode, waarbij ik soms wel maar soms ook helemaal niet in de gaten hebt dat ik telkens verder verstrikt raak in zijn web.

Voor even terug is mijn bom ontploft. Hij verwacht van mij dat ik naast hem ook zijn zoon met serieuze gedragsproblemen in huis neem, iets wat voor mij geen optie is of ooit wordt. Daarmee werd een ultimatum gesteld! Als ik zijn zoon weigerden, dan was voor hem de relatie over.. ik ben inmiddels al zover dat dat is wat ik graag wil, maar wat er niet gebeurd, wat ik ook beslis.. altijd draait in zijn visie weer naar "jij bent mijn vrouw, en ik laat jou niet zomaar los".. een verstikkende relatie die niemand in mijn omgeving echt begrijpt. Waarom neemt hij niet gewoon afstand van mij? Waarom moet hij perse bij mij blijven en mij tegelijkertijd het gevoel geven dat ik hem alles aan doe?
Bij hem weggaan, zal betekenen dat hij zich in een ware stalker zal ontaarde.. ik zit muurvast in ons patroon, waarbij hij langzaam maar zeker mijn laatste stukjes vrijheid telkens verder afneemt.

Hi allemaal, ik ben 28 jaar en ervaar sinds 5 maanden ‘klachten’ van verlatingsangst vermoed ik. Ik hoop dat er hier misschien iemand is die zich enigszins herkent in mijn verhaal. In 2017 heb ik een relatie gekregen met de meest geweldige jongen van de wereld. Hij is gewoon echt mijn alles en ben na 4 jaar nog steeds stapelgek op hem. Zo ook vorig jaar. In juni 2020 heb ik tijdens een avondje uit een black-out gekregen door alcohol en met een ander gezoend. Mijn vriend was hier zelfs bij. Ik weet er niets meer van en snap nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. De maanden die hierna volgden waren verschrikkelijk voor ons allebei. We woonden samen maar hij wilde niet in een ruimte zijn, we communiceerden nauwelijks, aten en sliepen apart. Na 2 maanden werd de situatie thuis echt ondragelijk en besloot ik voor 4 weken bij mijn ouders te slapen om hem ruimte en rust te geven. De 3 maanden zijn echt traumatisch geweest voor ons beiden. Gelukkig hebben de 4 weken apart ons goed gedaan en hebben we na veel praten besloten ervoor te gaan samen. Echt enorm fijn, maar sinds september raak ik soms in paniek als hij van huis is, zoek ik vaak de bevestiging bij hem of hij mij nog wel leuk vind, ben ik enorm onzeker over mijzelf, raak ik in paniek als hij een nachtje op de bank is gaan slapen (ivm zijn gesnurk), ben ik het liefst zo veel mogelijk met hem. Ook heb ik ineens de angst om mijn ouders en broertje te verliezen door bijv. een auto ongeluk. Zo moest mijn broertje laatst 2u naar huis rijden en zat ik 2 uur lang heel onrustig op de bank te wachten op een appje van hem. Er gaan soms zulke gekke gedachtes/angsten door me heen over mijn dierbaren waarin ik mijzelf helemaal niet herken. Bindingsangst is iets waar ik wel bekend mee ben door het overlijden van een dierbare op mijn 14e en mijn eerste vriendje die nooit erg trouw bleek te zijn. Zijn er mensen die zich enigszins herkennen in mijn verhaal en wellicht tips hebben om hier mee om te gaan?

60 jaar en dan is het genoeg geweest. Mijn hele leven voelt aan als een leugen: zolang ik mij kan herinneren (vreemd genoeg heb ik weinig herinneringen aan het verleden) voel ik mij eenzaam, waardeloos, er wel voor anderen zijn maar niet bij mijzelf komen. Niet trots op mijzelf. Hoe vaak anderen het ook zeggen: ik laat het niet binnenkomen. Sterker nog: het drukt mij weg. In de 40 jaar dat ik mijn echtgenote ken heb ik relaties gehad. Ze zijn uitgekomen, het was heftig maar we zijn samen gebleven. Een aantal maanden geleden besloot ik mijzelf niet meer te accepteren: ik wil niet oud worden in depressie en suïcide gedachtes omdat ik mezelf zo waardeloos voel door constant te pleasen. De start van mijn coachingstraject was heftig voor de relatie: ik kwam na 40 jaar uit de kast. Voor mijn echtgenote een shock, voor mij een doel. Door nu verder te zoeken kwam ik op deze site en forum. Zo verhelderende verhalen! Herkenbaar. Het woord liefdesverslaving kwam ik ook ergens tegen. De puzzelstukjes vallen nu samen. De herkenning is een eerste stap naar erkenning. Met steun en hulp heb ik het vertrouwen dat het goed komt maar ik moet het zelf doen. Hoe dubbel het ook voelt: in plaats van alleen maar vallen is het nu vallen en opstaan.

Op jonge leeftijd wilde mijn moeder zelfmoord plegen. Dit lukte niet. Mijn moeder bleef wel depressief. Ik kwam thuis en dan ging ik peilen hoe ze zich voelde. Ze zei nooit hoe ze zich voelde maar ik voelde aan alles dit is foute boel. Ik was alert op nieuwe pogingen en voelde me verantwoordelijk voor haar gemoedstoestand. Als ze de ik wil dood blik in haar ogen had dan voelde het alsof ik haar teleurstelde. Alsof ik het niet waard was. De blik in haar ogen voelde als een dolk in mijn hart.
In de tussentijd ging ik om met jongens die ook aan en afstoten in onze vriendschappelijke relatie. Ik had mijn geborgenheid gevonden maar op ieder moment kondne ze me weer kwetsen. Mij vernederen of achterdochtig maken. Het voelde altijd alsof het mijn schuld was. Alsof ik de trigger ben voor het rare gedrag van mensen. Ze hebben me aangerand en onder invloed van drank betast. Ook daarbij voelt het alsof het mijn schuld is alsof ik het zelf heb gewild. Ik heb dan ook lang getwijfeld over mijn geaardheid. Een rare angst komt in mij op in de buurt van kwetsbare mannen. Een angst waarbij ik uit mijn lichaam treed verstijf en niks meer kan doen. De dames met wie ik een relatie aanknoopte waren ook niet allemaal even veilig. Het stuklopen keer op keer maakte mij nog onzekerder. Het voelde alsof het ook mijn schuld was. Ik schaamde me ervoor dat het niet lukte. Ze verdwenen op het moment dat ik ze het meest nodig had. Ik voelde mij onbegrepen. Ik ben van werkgever naar werkgever geswitched en heb angsten en onrusten keer op keer moeten doorstaan. En nog steeds overvallen ze mij. Er is alleen 1 verschil. Ik heb Jezus gevonden. Dankzij Jezus ben ik stabieler geworden, kan ik copen met mijn angsten en kan ik een relatie aanknopen. En heeft God mij gezegend met een prachtige dochter. Het verhaal van Christus gaat diep en is gebaseerd op kennis. Een Dsm handboek uit de psychologie of tips google ik heb ze naar mijn idee allemaal geprobeerd. Maar de enige zielenrust die ik vind is bij Jezus. Ik hoop dat mijn dochter deze angst voor verlating bespaard blijft. Het is een hel op aarde als je bij je dierbaren de angst hebt om verlaten te worden. Het is eenzaamheid en pure pijn. De wanhoop is vaak nabij en op dat moment komt het weer los en vind ik weer hoop. Sterkte allemaal en jullie zijn niet alleen.

Hoi

Toen ik klein was was mama overleden (6 jr)
Pa was niet in beeld

Op mn 20e getrouwd voor een lieve schat MAAR hiervoor ben ik afgestoten door mijn eigen familie. Helaas leef nu 7 jaar zonder familie en alleen mn man. En ja van hem krijg ik ook weinig aandacht terwijl hij zo gek op me was jeetje en heb nu verlatingsangst de reden ervan is omdat ik erg onzeker ben overmezelf ( dit was ik nooit ) was altijd zelfverzekerd school ging goed had een baan etc sporten fitnessen. Ik ga aan mezelf werken en wil weer het oude worden hoop dat het lukt...moet wel aangeven dat ik een slechte jeugd heb gehad...enige in mn leven is mn man en mn zoontje van 1 jaar. Ik zie altijd nachtmerries dat mn man vreemdgaan en me verlaat pfff en dat doet hij niet. Ik vertrouw hem.

Ik ben 24 jaar en kamp al bijna heel mijn leven met verlatingsangst. Het gekke is alleen dat dit niet maakt dat ik mijzelf afstandelijk maak van relaties. Het liefst heb ik een relatie, ik hou van liefde en het delen daarvan. Alsof het een onderdeel is van mijzelf.

Na het eindigen van een verschrikkelijke relatie is mijn verlatingsangst deels verandert. Ik ga er beter mee om, kan er anders naar kijken. Ik ben minder claimend en minder achterdochtig.

Sinds 5 maanden ben ik weer heel erg gelukkig met iemand. Hij is ontzettend lief en uit dit ook vaak genoeg. Toch heeft hij een bepaalde afstandelijkheid in zich, ik weet dat dit te maken heeft met een oude relatie van hem waarin hij bedrogen is. Maar de grap is dus, ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met iemand en nog nooit is iemand zo lief en oprecht naar me geweest. Toch als ik niet bij hem ben en ik hoor een paar uur niks van hem schieten de twijfels meteen in mijn hoofd. (Dit terwijl hij bijvoorbeeld vanmorgen nog iets bevestigends tegen mij zei). Gotta love anxiety.

Ik weet gewoon dat het allemaal onzin is wat mijn hoofd mij wijsmaakt en ik ben blij dat ik er beter mee omga dan voorheen. Maar toch zijn er momenten dat ik er wel echt weer even doorheen zit. Ik kan er ook gewoon niks aan doen dat ik mij zo hecht aan iemand maar het gaat gepaard met zoveel angsten en daar kan ik zo moe van worden.

Het is een proces en dat weet ik, maar ik hoop dat er ooit een dag komt dat ik hem gewoon durf te vertellen hoeveel ik van hem hou. Dit is iets wat ik al enige tijd aan hem kwijt wil maar mijn angst weerhoudt me het te delen.

Ik heb last van verlatingsangst, ik ben 26 jaar samen en heb dit sinds 8 maanden toen ik erachter kwam dat mijn man telefonisch en via de app contact heeft iedere dag met een andere vrouw. Ook heeft hij overdag contact met andere vrouwen die hem wel zien zitten en dit vertelt hij dan weer tegen mij. Ik ben zelf chronisch ziek en ik ben emotioneel verwaarloosd in mijn jeugd en nu zie ik achter elke opmerking van hem gevaar en ben bang dat hij op de advances in zou kunnen gaan van 1 van deze vrouwen. Ik check hem de hele dag en probeer uit te vogelen met wie hij is, ziekelijk gedrag is het en het lukt me ook niet om ermee te stoppen. Mijn denkwijze is momenteel erg verkeerd. Wie heeft er tips voor mij

Ik wist al jaren dat ik verlatingsangst had. Zonder het te beseffen begon ik steeds meer te claimen en afhankelijker te worden van de ander. Tot mijn partners weer vertrokken en ik weer pijnlijk ging beseffen dat ik alleen was.

Ik nam een besluit om me niet meer afhankelijk op te stellen. Ik ging mijn eigen gang en kreeg een relatie. Plots kwam ik er achter dat ik me in mijn bewegingsvrijheid beperkt voelde. Mijn partner stelde zich steeds meer afhankelijk op....

Sinds kort begin ik te beseffen dat verlatingsangst en bindingsangst een paar vormen. Ook dat ik beide polen van deze dynamiek in mezelf heb zitten en heb uitgeleefd.

Ik heb een probleem. Ik ben vroeger als baby verlaten door mijn biologische moeder en dat knaagt mijn hele leven al aan mij. Ben ik dan wel goed genoeg? Doe ik er wel toe? Houden mensen wel van mij? Want hoe kan je in hemelsnaam je eigen dochter in de steek laten.

Toen ik 24 was leerde ik mijn grote liefde kennen. Maar liefst 20 jaar zijn wij samen geweest en ik hield van hem zoals ik nog nooit van iemand had gehouden. Ik weet alleen niet of dat echt zo was of dat ik niet alleen durfde te zijn.

In elk geval... hij is vreemd gegaan en hij heeft mij van de een op de andere dag verlaten voor een andere vrouw. Geen seconde zijn best willen doen voor mij. Ben ik überhaupt wel waard dat iemand zijn best doet voor mij?

En weer voel ik me zo vreselijk eenzaam, ik doe er niet toe. Niemand houdt van mij. Etc etc wat voor zwarte ellende ik allemaal denk.

En ik kan niet goed alleen zijn. Ben bang om alleen te zijn al ben ik nu al wel ruim een jaar alleen. Niet echt want ik heb meteen de eerste de beste man vastgepakt en hem (dat wist hij) als rebound gebruikt.

Na een paar maanden leerde ik een hele lieve man (met onwijse bindingsangst, lekker dan) kennen en nu heb ik al een tijdje iets met hem. Omdat ik hem leuk vind of omdat ik niet alleen kan zijn. Ik denk dat laatste. 

Ik slaap al een jaar niet. Sinds mijn man bij mij weg is gegaan. Maar ik weet nu dat ik actie moet ondernemen anders ga ik er aan onderdoor.

Ik ontmoette hem vorig jaar, op een feest bij hem in de tuin en was direct geïnteresseerd. Ik was al 7 jaar gescheiden en na wat hobbels in relatieland dacht ik, eindelijk, iemand met wie het echt klikt. Ik voelde een hele sterke band, in de zin van verbinding, herkenning.
Hij in eerste instantie niet.
Hij moest erg wennen maar ik voelde me vrij snel op m’n gemak bij hem en voelde voor t eerst sinds lange tijd weer vertrouwen in een man. We moesten even door wat hobbels heen, want hij wilde aftasten. Hij wist niet of hij me als vriendin zag of meer dan dat.
We communiceerden duidelijk, helder, over alles. Heel prettig.
Wat ik moeilijk vind was dat hij ook eerlijk was in het begin over zijn twijfels of hij wel genoeg voor me voelde maar ik was ervan overtuigd dat dat wel zou komen na verloop van tijd. En ik, ik voelde me goed, dus vertrouwen genoeg. Dat werkte duidelijk goed, want na een paar maanden vroeg hij of ik ‘verkering’ wilde. Dat wilde ik wel, ik was in de 7e hemel maar inmiddels ook wat onzekerder geworden door al zijn getwijfel. Echter, hij besefte dat hij me kwijt zou raken als hij geen stappen zou maken. Zo gezegd, zo gedaan, we waren een setje, en blij, voor even. Want daarna begon bij mij de onzekerheid. Was dit wel wat ik wilde, en wat wilde ik eigenlijk precies, wat knelde zo’n ‘relatie’ eigenlijk, alleen het woord al, zat ik nu vast? Al dit soort dingen konden we gelukkig bespreken met elkaar maar het stelde mij niet gerust. Daarna begon de onzekerheid over de relatie zelf. Hoe lang zien we elkaar? Wanneer zien we elkaar? Is dat niet te weinig, moet hij mij niet vaker bellen? Als hij van me houdt, moet hij dan niet dit of dat doen?
Ik begin steeds meer angst en piekergedaxhtes te krijgen en kon de relatie na verloop van tijd niet meer uit mijn hoofd krijgen.
Een aantal keer ging het uit dan weer aan.
Ik werd steeds jaloerser en achterdochtiger als hij gewoon sprak over een vriendin of vrouw die hij had gesproken. Of over als hij over de toekomst sprak en ik er niet in voor kwam. Ik vroeg me steeds vaker af, of hij wel bij me wilde zijn, of hij wel genoeg van je hield en concludeerde dat ik meer van hem hield dan hij van mij.
Hele discussies, en scènes hierover, waarin hij mijn toenadering zocht, me wilde geruststellen.
Maar als ik angstig was, in die angst zat, sloeg ik op tilt en was niet echt voor rede vatbaar.
Zag ook niet de realiteit.
Maanden verstreken en het ging uit, dan weer aan, dan belde ik of hij weer over iets en ging t uit of aan, tot 3x toe. De laatste keer, zouden we weer afspreken, en communiceerden we via tekst, waarin ik me afgewezen voelde omdat hij met iemand anders naar een muziekstuk ging, zijn antwoord was “het is uit, dus dat moeten we dan ook een kans geven”.
Ik voelde me gekwetst had nog hoop gehad dat we weer bij elkaar zouden komen, maar hij had een andere weg gekozen.
Hij belde me nog heel vaak die dag, maar ik was in shock, compleet afgesloten, boos, bevroren, niet opnemen dacht ik. Dagen hebben we elkaar niet gesproken tot ik hem belde, hij was diep bedroefd, ik ook. Een oplossing zagen we niet, en verdrietig opgehangen.
Later heb ik m nog een keer gebeld, excuses aangeboden. Hij accepteerde maar t is nooit meer t zelfde geworden.
Ik verwijt mezelf, mijn angsten, mijn paranoia. Mijn gepieker, mijn jaloezie, maar probeer mijzelf voor te houden, ik ben gekwetst. En ik ben ook gewoon mens, met verlatingsangst, ik ben dit. En ik hoop ooit zelf hier bewuster en beter mee om te gaan, zonder al die angsten en iemand te treffen die hier ook mee kan om gaan. Ik mis m wel maar ja, ik gun hem ook rust. En mijzelf ook. Hopelijk komt t ooit goed met mij, en met hem natuurlijk idem dito.

Ik ben erg bang om verlaten te worden
In mijn elfde levensjaar ben ik mijn broer verloren hij is omgekomen bij een auto-ongeluk
Als een vriendin mij in de steek late was ik bang het was net of zei overleden was zo voelde het Als ik degene niet weer zag
Ik werd veel gepest daardoor maakte ik ook moeilijk relatie.,s en was bang om verlaten te worden
Mijn zoon zijn vriend was ook op 8 jarige leeftijd overleden de moeder wilde ook geen contact meer dat maakte mij angstig en mijn vriend had mij verlaten voor een andere vrouw ik was verliefd geweest op een ander ik was niet eerlijk geweest maar ik durfde hem niet te verlaten ik was bang hij was bazig en manupulerde veel en liefde egoïstisch maar toch bleef bij hem ik ben in ziekenhuis beland darmonsteking daarnaar verliet hij mij voor een ander na een half jaar kreeg ik een relatie ik ben bang om verlaten te worden ja alweer ik ben te afhankelijk ik baal daarvan ik hecht te snel aan mensen ben jaloers ik voel me vaak lelijk zal dat door verleden komen ik weet haast wel zeker

Het is gek om eens mijn hart te luchten hierover omdat ik er al 27 jaar tegen vecht. Maar eindelijk heb ik ingezien dat ik deze angst te boven wil komen omdat ik door heb dat ikzelf de gene ben die mensen wegduwt.
Al toen ik zeer jong was, was mijn moeder emotioneel niet bereikbaar voor mij. Ze was veel werken en had zelf te kampen met veel onzekerheden en een slechte hechting in haar eigen jeugd. Mijn opa ( de vader van mijn moeder ) was mijn grootste vriend, maar helaas overleed hij toen ik 7 was. Ik heb een zus maar wij hebben nooit een echte liefdevolle band gehad helaas. Mijn vader is lichamelijk beperkt, en door mijn hele jeugd heen heeft hij veel pech gehad en werden zijn beperkingen erger en erger waardoor hij begon te kampen met een zware depressie. Daarnaast was mijn vader wel een lieve vader, maar zijn schaduwkant ( die vooral aanwezig was ) hield in dat door zijn gevoel van onmacht en oneerlijkheid, hij tegen ons vaak aan het schelden was.
Op mijn 5e heb ik een ingrijpende ervaring meegemaakt met een familielid, en mijn moeder heeft me toen behoorlijk in de steek gelaten doordat ze niet wilde kiezen tussen haar broer en mij, terwijl ik nog een onschuldig meisje van 5 was.
Ik was altijd een rustig meisje en wilde het iedereen naar d'r zin maken thuis, maar wat ik ook deed.. niks veranderde. Op school werd ik gepest, en ik had geen idee hoe ik van mij af moest bijten. ( ik was een meisje uit een ander dorp, dat in groep 4 ineens ertussen kwam, en ik werd niet geaccepteerd ) ik zou stinken, ik was raar ik was altijd de pispaal. Ik veranderde in een depressieve vroege puber, en op het VMBO was ik een alternatief meisje.. heel erg op zichzelf, omdat ik nog steeds werd gepest omdat ik er "anders" uitzag. Zelfs door mijn eigen zus die op dezelfde school zat. Als ik dan thuis kwam, was er niemand om mee te praten, en als ik al eens mijn ei kwijt wilde, werd me gezegd dat ik toch inderdaad raar was, en het op mezelf afriep. En het schelden ging dagelijks door thuis. Het enige moment dat mijn ouders me zagen staan is als ik iets bijzonders presteerde, maar zelfs dan was het nog net niet goed genoeg. Ik leerde op mijn 14e mijn ex kennen, de vader van mijn kinderen. Ik was op dat moment op het MBO en had eindelijk mensen om me heen die wel een beetje normaal met me omgingen op school, maar in mijn privé leven had ik niemand. Ik was altijd op de computer, en zo heb ik ook de vader van mijn kinderen leren kennen. Hij was 16, en hij was de eerste die mij liet lachen, hij kocht me om met mooie dure spullen, maar het enige dat ik zag was dat ik aandacht kreeg.
Hij liet zijn vrienden vallen om elke dag met mij te kunnen chatten, en om in de weekenden 2 uur te rijden om bij me te kunnen zijn. Ik voelde me speciaal.
Nadat ik mijn MBO had afgerond, was ik pas net 18 jaar en ik verhuisde precies 1 week na mijn diploma uitreiking richting mijn toenmalige vriend. 2 uur verderop van mijn ouders, zodat ik kon "vluchten".
Ik moest een huis hebben om te werken, en werk hebben om een huis te kunnen krijgen, dus ik ging voor 4 maanden bij mijn schoonouders inwonen samen met mijn toenmalige vriend. Al snel was het overduidelijk dat mijn schoonouders me ook maar een indringer van hun privacy vonden en alsof iets me hielp van boven, hadden we binnen die 4 maanden een eigen huisje gevonden. Ik ging fulltime werken maar weer kwam ik in een situatie terecht waarin mensen me gewoon niet mochten en mij wisten te vertellen wie ik was ( terwijl ik kwam van de andere kant van het land, ben altijd een helpende rustige meid geweest zonder kwaad in de zin, vooral omdat ik graag geaccepteerd wilde worden ) maar mijn vrouwelijke leidinggevende wist het zo te spelen dat ze een privé gesprek heeft afgeluisterd over dat ik zwanger was, en dat ik mijn vaste contract niet kreeg. Ik voelde me vreselijk, ik kwam in een depressie, ondanks ik zwanger was. Emotioneel liet mijn toenmalige vriend me keer op keer in de steek, en als klap op de vuurpijl ging zijn baas failliet door de toenmalige crisis, en alleen zijn problemen waren belangrijk. Ik stond voor hem klaar en hielp hem met een andere baan, en een advocaat om alle problemen te regelen, en vroeg hem meerdere malen of we eens konden praten, maar ik werd niet gehoord. Tot grote vreugde kwam daar eindelijk na 9 lastige maanden onze dochter. Maar na de bevalling, liep alles mis. De kraamzorg deed maar wat waardoor mijn moeder en schoonmoeder praktisch al haar werkzaamheden moesten doen, en de rest van de week kwamen alleen mijn ouders en schoonouders op visite om naar de kleine meid te komen kijken. De rest van mijn (mega grote) familie, vonden het niet nodig. Waardoor ik me erg alleen voelde. Ik probeerde uit alle macht mezelf bij elkaar te houden en veiligheid te zoeken bij mijn vriend, maar hij vond het belangrijker om te gaan werken, en op alles wat ik als nieuwbakken moeder deed te bekritiseren. Hij veranderde van een jongen die mij wilde paaien en de zijne had willen maken, in een narcistische afstandelijke man, met werk op nummer 1, en een "tweede moeder" als vriendin die alles voor hem moest regelen en doen. Ik had een prachtige dochter, maar ik was ongelukkig. En wist toendertijd totaal niet waarom. Ik vond weer werk, en deed alles op automatische piloot, en 2 jaar later bleek ik zwanger te zijn van een tweede wonder, door de pil heen, maar voor mij O zo welkom, want ( ja dat is fout ) ik wilde mijn grote gat in mijn hart opvullen met iemand die net als mijn dochter onvoorwaardelijk van me zou houden.
Maar na de bevalling, kwam ik weer terecht in een depressie toen mijn ouders en schoonouders maar 1 uurtje kwamen opdagen, en ik verder helemaal niemand meer zag alle dagen, maanden erna. Ik zat weer zonder baan ( want het contract was toevallig afgelopen tijdens mijn zwangerschap ) en ik zat er echt doorheen. Meerdere malen gaf ik dit aan bij verschillende mensen, maar nogsteeds zag niemand in dat mijn schreeuw om hulp groot was. Mijn zoon kwam ter wereld in april 2016, en ik heb in december 2016 mijn toenmalige vriend verteld dat ik erg ongelukkig was, en mij werd verweten dat ik gewoon negatief was en ondankbaar. En ik heb vervolgens aangegeven dat er iets moest veranderen binnen onze relatie, maar wat ik ook probeerde, begin 2018 was er nog steeds niets veranderd. Ik ging de fout in en vond steun bij een man die mij ( achteraf gezien) op mijn kwetsbaarste moment heeft verleid. Ik begon in te zien dat ik weg wilde uit mijn huidige situatie omdat deze nieuwe man me wel affectie wilde tonen en wel met me wilde praten... en mijn toenmalige vriend kwam erachter dat ik contact had met iemand anders. ( logischer wijs vond hij dit vreemdgaan, ondanks ik hem duidelijk maakte dat ik alleen met die man praatte, en geen lichamelijk contact met hem had ) en de oorlog was begonnen. Er werd me verteld dat ik zonder hem toch nergens was, ik was niks waard, hij had me bij mijn ouders weggehaald hij was mijn redder in nood, ik was al het slecht wat er rond liep. Ik ben 4 maanden terug gegaan naar mijn ouders omdat ik financieel geen middelen had, en ook daar werd me gezegd dat het vervelend was dat ik er was, terwijl ik juist zoveel steun nodig had. Ik kwam terug in het huis wat voorheen van mijn ex en mij samen was, en alle spullen waren weg. Ik probeerde uit alle macht een "huis" te creëeren voor mijn kinderen en mezelf, en moest gaan wennen aan het feit dat ik de kinderen nog maar halve weken zou gaan zien. Ik was zo depressief, dat ik stopte met eten, en alleen nog maar sliep, ik had schulden gekregen door mijn ex zijn oorlogsvoering tegen mij, en ik zag het niet meer zitten. Ik kreeg in die tijd een paar kortstondige "relaties" en het bleef maar stuk lopen op het feit dat ik kinderen had, of dat ik soms moeite had met alleen zijn.. en door naar therapie te gaan dacht ik eindelijk hulp te krijgen. Maar zoals ik al jaren gewend was, liep dat ook uit op niks. Ik mankeerde niks was de diagnose, een diagnose die gesteld was op basis van verkeerde screening, zeg maar rustig, GEEN screening.
Mijn ex kwam met een ultieme poging mij terug te krijgen maar toen ik weigerde hem terug in mijn leven te laten als partner, kwam zijn narcistische kant naar boven, en hij zette de oorlog weer in. Ik vocht me erdoorheen, en 3 maanden erna had hij een andere vriendin, waar hij na 3 maanden mee ging samenwonen, en nu "gelukkig" is. Inmiddels heb ik een vriend. Iemand die een groot deel van mijn verleden weet omdat ik er (gelukkig) erg open over ben. Maar ook hij heeft inmiddels al ondervonden dat ik het soms erg eng vind af te wachten, of moeite heb met het idee dat hij weer naar huis gaat. Ondanks dat kunnen we goed communiceren, maar ik dwing mezelf nu stap voor stap erdoorheen te gaan en mijn gevoelens toe te laten, om ze vervolgens op te schrijven en erachter te komen dat het mijn innerlijke kind is dat die gevoelens veroorzaakt. En ik begin eindelijk vrede te vinden in het feit dat hij wel elke keer terug komt, en wel een "eigen leven" heeft. Maar vervolgens blijft mijn moeder maar kritiek leveren als; "is hij er nu weer niet? Is hij weer naar vrienden? Jullie zijn ook niet vaak samen" ik heb de moed verzamelt om tegen haar te zeggen dat ik dit absoluut niet fijn vind, en ik juist probeer mijn angst onder ogen te komen en er voor eens en altijd een eind aan te maken, en dat gaar kritiek/commentaar niet echt positief effect erop heeft. Ik heb nog steeds geen vriendinnen, wat ik zelf erg mis, maar ik doe mijn best om meer mensen toe te laten, of zelf contact op te bouwen. Langzaam kom ik er, maar ik vind het een moeilijke weg. Ik ben trots op mezelf dat ik op eigen kracht mijn angst onder ogen kom en het probeer te laten slijten. En ik hoop oprecht voor mensen die hetzelfde ervaren, ze ook trots op zichzelf mogen zijn dat ze er voor uit durven te komen dat ze het soms moeilijk hebben! Lieve warme groet!! En wees niet te hard voor jezelf.

Als ik terug denk aan mijn eerste vriendjes, dan herinner ik me vooral de enorme verlatingsangst die ik had. Zelfs gewoon gaan werken of naar school gaan kon bij mij al een enorme angst oproepen. En ik ging met die ondraaglijke angst om alsof ik levensgevaar was.

Huilen, claimen, boos worden, gemeen worden, ik denk dat ik zelfs tot lichamelijk geweld in staat was geweest. Veel relaties gingen uit. En gewone psychologen konden mij niet helpen.

Toen ben ik alleen gebleven. Jaren aan een stuk. Ik werd eenzaam, maar eenzaam vond ik makkelijker dan verlaten worden. Ik heb veel van mijzelf geleerd in de tijd dat ik alleen was. Ik ben heel sterk geworden. Dat maakte het ook moeilijk om uiteindelijk weer te gaan daten. Ook dat duurde weer jaren.

Maar, stap voor stap, en met veel moed, en met veel kracht, heb ik nu een vaste relatie. En zelfs als we ruzie hebben, of als we apart op vakantie gaan, heb ik steeds vertrouwen; wij komen terug bij elkaar.
En zelfs al zou er ooit een dag komen dat het niet gebeurd, dan weet ik; ik kan mijn tranen aan.

Nou...ik heb last van mezelf.
Ik heb 2 realties gehad en 3 kids,bij mijn 2e relatie dacht ik altijd dat we
samen oud zouden worden.
We waren maatjes,ik dacht dat we alles deelde maar dat bleek niet zo.
Van de 1 op andere dag ging hij er van door. Na 7 jaar en 2 kinderen rjker.
Maanden later,toen de scheiding rond was,vertelde hij over zijn nieuwe relatie...Maar achteraf is hij vreemd gegaan.
Sinds een aantal maanden ben ik weer iets aangegaan met een hele leuke vent. Te leuk,te mooi,te lief....ik ben zo onzeker!
Want wanneer komt het dat hij mij gaat zeggen 'ik ga'! En door die angst vraag ik me bijna altijd af zit het wel goed. En dat vraag ik ook steeds,dus elke week hebben we wel een zwaar gesprek. Of we een toekomst hebben,of dat ik zeg we moeten niet verder gaan want....

IK begrijp heel goed dat dit voor hem zo vermoeiend en kwetsend is.
Maar ik wil hem niet kwijt,dus hoe los ik dit op?
Wat moet ik veranderen,wat ik kan...

Ik heb nu een dikke 3 jaar een relatie en we hebben best wat hobbels op de weg gehad maar we hebben een hele goede relatie.
Ik studeer alleen 200 km verderop en zie hem bijna alleen maar in weekenden of vakanties.
Hier voor heb ik ook 2jaar in op meer dan 400 km van hem afgezeten voor een andere studie.

Nu ben ik er sinds kort achter dat ik zeker al een jaar last heb van verlatingsangst...
Ik heb erg veel moeite om na een leuk weekend bij hem weg te gaan. Ik krijg hoofdpijn en voel me niet lekker soms al een paar uur voor ik weg moet.

Als ik éénmaal weer in mijn ritme zit en druk ben gaat het mij prima af maar toch elke keer is uit elkaar gaan na een leuk weekendje of een leuke vakantie enorm moeilijk voor mij.
Ik heb het hier wel met hem over gehad maar ik heb het nog niet verlatingsangst genoemd. Ik dacht dat het vanzelf beter zou gaan en vertel mijzelf vaak dat ik mij niet mag aanstellen.

Ik snap niet waar mijn angst vandaan komt.
En weet ook niet wat ik er aan moet doen aangezien ik waarschijnlijk nog een tijd aan het studeren ben en daardoor gewoon weg alleen weekenden en vakanties met hem heb.

Als iemand tips heeft voor het vertrekken naar een leuk weekend hoor ik het graag!
Ik spendeer nu vaak mijn treinreis deels huilend en zou zo graag niet meer die hoofdpijn hebben.

Hallo allemaal, ik ben 34 jaar en ik heb veel last van verlatingsangst. Dit is vooral moeilijk in relaties en tijdens het daten.

 

Nu ben ik weer met een man aan het daten en ik merk dat ik onzeker ben zodra ik nix van hem hoor. Ik denk dan gelijk dat hij me niet leuk meer vind of niet meer wil afspreken.

 

Ik ben al een half jaar aan het wachten op hulp. Heeft iemand misschien nog tips voor mij?

Beste allen. Sinds 2 jaar heb ik een vriend. Nadat ik 8 jaar alleen ben geweest met eerste mijn zoontje. Het was voor ons wennen maar hij was lief en zorgzaam in het begin. Ik was best snel zwanger en we kregen samen een zoontje. Doordat mijn eerdere relaties voornamelijk na mijn eerste zoon kapot gingen was ik eindelijk blij met een gezin. eigenlijk mijn eerste want de vader van mijn eerste zoontje verliet me tijdens mijjn zwangerschap. Ik ben soms als de dood dat het uitgaat en ik ons kind moet delen of dat een andere vrouw voor me kind zal zorgen of hij een gezin neemt met iemand anders. Waarom; sinds mijn de geboorte van ons kind gaat het niet goed. Hij kan de draai maar niet vinden met mijn eerste zoontje best vaak bot. Hij kan niet praten waardoor problemen nooit opgelost worden. Bij hevige problemen lacht die of zegt die bla bla bla. Als ik geen kind met hem had zou ik loslaten maar alle verdriet die erna komt maakt me angstig. Wat vinden jullie?

Mijn verlatingsangst begon eigelijk op jonge leeftijd toen mijn broer een aantal zelfmoordpogingen deed. Als kind ben ik niet gezien door mijn ouders en heb ik moeten strijden v mijn plekje. Door de problematiek v mijn broer was er weinig ruimte v mij.

In mijn relaties ging t ok maar sinds mijn huwelijk stak vreemdgaan de kop op. Uiteindelikk moest ik weggaan. Een aantal maanden geleden is mijn vader overleden... toen werd de angst op een of andere manier nog meer getriggerd. Ik heb er ook last van in vriendschappen.


Ik zou graag nieuwe contacten willen leggen en ervaringen uit willen wisselen. Ik ben 39 en moeder v 2 kids van 8 en 12 jaar

Omdat er vroeger niet naar mij opgekeken is en mijn broer en zusje meer aandacht kregen, voelde ik me altijd heel erg alleen en niet belangrijk genoeg. Nu heb ik daar last van in relaties.

Het is voor mij niet vanzelfsprekend dat ik gezien wordt voor wie ik ben en dat ik geprezen wordt. Ik heb altijd het gevoel te moeten vechten voor wat mij lief is, en dat zorgt er voor dat ik heel bang ben mijn partner kwijt te raken.

Ik ben bang dat ik niet genoeg ben voor hem en dat hij zo iemand anders vindt.

Hallo,

Ik ben 26 jaar en moeder van 2 kinderen. Heb altijd al last van verlatingsangst gehad.
Ontwikkeld in mijn jeugd maar sinds ik kinderen heb komt het echt veel erger na boven.

Ik kan dus echt geen afscheid van hun nemen. Huil bij alles waar ik aan denk ( bv de eerste dag peuterspeelzaal) eerste dag school. Het is nog niet zo ver maar als ik er aan denk word ik gewoon verdrietig en het enigste wat ik dan kan is huilen.

Weet van mezelf dat ik ga huilen als ik hem weg breng dus wil dit al uit handen gaan geven. Maar het is niet leuk om zulke eerste dingen uit handen te moeten geven.

Ik wil die verlatingsangst absoluut niet overgeven op mijn kinderen dus daarom vermijd ik nu zulke dingen. Iemand tips om hier mee om te gaan want vind het zelf zo jammer. 😳