Jarenlang dacht ik dat het normaal was

Hallo mijn naam is Leonie, ik ben bijna 32 jaar oud en kom er net achter dat ik PTSS heb en gediagnosticeerd met ADHD. Jarenlang heb ik geleefd vanuit overleving, verdriet en pijn. Ik dacht dat het normaal was, maar het werd voor mij een normaal. De jeugdtrauma’s vanuit kind komen steeds sterker naar voren waarbij mijn vader zowel mentaal als fysiek geweld gebruikte. Hier heb ik de laatste tijd vaak nachtmerries over wanneer ik mijn grens aangeef in de dromen. Ik ben eigenlijk bang voor mijn eigen vader, bang om me uit te spreken hoe ik me voel en voelde als kind. Daaruit is z’n laag zelfbeeld ontstaan en voelde me zwak.. ik werd gepest omdat ik zwak was. Vaak wanneer ik als kind me uitsprak voelde ik me niet gezien, gehoord en gewaardeerd. Ik kreeg woedeaanvallen en begon met zelfbeschadiging, zo voelde ik de pijn even ergens anders. Daarna werd het van kwaad tot erger dat ik suïcidale gedachten had en pogingen. Vaak liep ik weg van huis in de hoop dat ze me gingen zoeken.. helaas was dit niet het geval. Door de jaren heen heb ik z’n schild opgebouwd dat ik door veel te praten open leek, maar dit was mijn manier en grapjes maken dat niemand bij mijn stukje kwam. Ik voelde me vaak eenzaam, anders en alleen. Ook dat stukje anders zijn en voelen kreeg ik het gevoel dat ik niet werd geaccepteerd in mijn gezin. Hoe moet ik mijzelf dan gaan accepteren… ingrijpende gebeurtenissen zoals op latere leeftijd dat mijn zwager plotseling kwam te overlijden bij een auto-ongeluk (9 jaar terug) en mijn zus die ook plotseling kwam te overlijden in een ander auto-ongeluk (5 jaar geleden) heeft al het trauma als kind nog dieper weggedrukt. Daarvoor was ook al het één en ander gebeurd maar teveel om te benoemen. Na het overlijden van mijn zus ging ik “open” staan voor energieën. We kwamen met het gezin bij een spirituele vrouw die ons kon vertellen over het overlijden van mijn zus. Wij wisten niet wat er is gebeurd en doe je er alles aan om er maar achter te komen. Dit gaf mij veel houvast en bij het verlaten van de kamer vertelde ze: en jij bent het bijzondere zieltje van de familie. Dit raakte mij enorm want ik voelde me als kind altijd al het zwarte schaap. Mijn fysieke klachten eerder daarna ook erger en mijn toenmalig teamleider van werk raadde mij ook aan om alleen naar deze vrouw te gaan. Hier heb ik mij ontwikkeld als een (zelf)bewuste, krachtige, lieve maar ook mooie vrouw. Ik merk ook dat dat stukje er altijd zit maar wat ik nu moet oplossen de ADHD en de PTSS is eigenlijk is heel aards. Sinds 4 maanden heb ik een man mogen ontmoeten waarbij ik liefde voel wat ik nog nooit heb gekend. Op het moment dat ik hem ontmoette voelde ik me goed en krachtig. Mijn vriend is papa van 2 prachtige kindjes van 5 en 8 jaar.. alleen voor mij zit er zodanig veel jeugdtrauma dat mijn emmer overstroomd en eigenlijk allemaal teveel is. Deze zijn bij mij getriggert door mijn gezin/vader enkele weken geleden tijdens een “gezellig” etentje. Bij iedereen durf ik te zeggen wat ik voel en wat ik denk, alleen bij mijn eigen gezin niet. Meerdere paniekaanvallen komen thuis en heb z’n zware kortsluiting bij het etentje dat ik niks meer kan zeggen en het liefst wil wegrennen of huilen. Waar voorheen zonder dit een relatie heel fijn zou zijn, is dit mij allemaal teveel en kan ik nog amper blij zijn wanneer mijn vriend stuurt dat de kindjes mij graag willen zien. Dit doet mij pijn en wil gaan opruimen.. ik merk dat ik vaak wanhopig op zoek ben naar hulp /therapie omdat bij de huidige ze mij niet verder kunnen helpen. Ik weet dat ik naar de kern moet en dat is bij mijn papa. Daarom heb ik al een brief geschreven voor hem wat ik hem wil zeggen. Ik voel veel angst, onrust en ergens ook schaamte. Hopelijk hebben er mensen tips voor mij ..
ik wens ieder veel liefde en kracht toe in het leven waarbij je mag zijn, wie je wilt zijn. Soms is houden van ook afscheid nemen. Hopelijk is dat niet nodig in het geval van mijn vader en krijgt hij een eye opener. Mijn verwachting zal ik hierin op nul moeten zetten om niet gekwetst of teleurgesteld te worden.

Liefss,
Leonie