PTSS - forum lotgenoten

Hallo,

Ik heb Complexe PTSS en mijn psychiater heeft een brief geschreven voor de aanschaf van een hulphond. De zorgverzekeraar en de WMO hebben het afgewezen.

Zijn er hier leden die zelf een hulphond hebben en mij kunnen vertellen hoe ze daar aan gekomen zijn?

Alvast bedankt voor de moeite!

Roald

Mijn verhaal. Ik heb een partner met ptss. En zoveel pijn daardoor. Nu loopt hij bij centrum 45 maar ik ben geen cliënt. Dus zij zijn er niet voor mij. Ondanks hun website. Trauma heb je niet alleen. Dus vraag mij af waar kan ik terecht. Waarschijnlijk is het al te laat. Er is al zoveel kapot gemaakt.

Een vraag: wat doen jullie als het allemaal in één klap binnenkomt en je volledig overspoelt door je PTSS? Could really use some advice.
Context: in therapie, acceptatiefase, lang coping gehad met eetstoornis, nu 'ondergaan'.

Hallo,
Ik heb vroeger een traumatische ervaring meegemaakt met mn vader, hij mishandelde me fysiek…
Nu heb ik hier nooit wat mee gedaan en merkte wel dat ik soms wat feller kon reageren als ik boos ben dan anderen. Wel sporadisch 1x in het halfjaar een deur dichtgooien bijv.

Nu heb ik 8 maanden geleden een traumatische bevalling meegemaakt waarbij mn zoontje niet ademde en ik hem bijna kwijt was. Ik voel me veel somber , depressief en ben ook heel prikkelbaar/boos om achteraf niks…. Maar ik heb het gevoel onbegrepen te zijn en weinig steun te krijgen. Ik doe alles alleen voor ons zoontje. Maar ik zet zelf altijd een masker op naar de buitenwereld dat is ook mijn eigen valkuil..

Nu had ik ruzie met partner en sloeg ik tegen de deur, alleen zat er in deze deur een raam en deze is nu kapot…. Ik wist echt niet wat ik deed en ik voel me zo ontzettend schuldig en verdrietig. Nu zei hij; misschien moeten we de relatie maar beëindigen en hij is naar werk gegaan….

Ik heb de huisarts gebeld voor een afspraak voor mn klachten maar misschien wel te laat….

Wat kan ik doen? Ik wil hem echt niet kwijt… ik vind het het ergste wat ik ooit heb gedaan…. Hij gaat dit echt niet begrijpen

Hallo.
Ik ben Arnold, 57 plusser, woonachtig in Drenthe.
Sinds januari 2022 heb ik de diagnose CPTSS. Complex Posttraumatische Stress Stoornis.
In mijn jeugd misbruikt door een leraar.
Toen ik 20 was, net geslaagd voor mijn diploma verpleegkunde B (psychiatrie) pleegde mijn toenmalige zwangere vriendin suïcide.

Hierna ging ik het leger in. Vanwege de studie had ik uitstel gekregen.
1991 uitgezonden naar Irak. 1992 uitgezonden naar Rwanda. 1993 uitgezonden naar Somalië.
1994 ben ik gestart als aspirant agent bij de politie. Daar kwam ik erachter dat ik toch liever met mensen werk.

1996 ben ik gaan werken in de psychiatrie. Ik kwam in een team waar we thuis verslaafden, vervuilers, cliënten met (ernstig) psychiatrisch ziektebeeld bezochten. De gezamenlijke factor was dat al deze cliënten onder de noemer zorgwekkende zorgmijder vielen.
Zowel in jeugd, jongvolwassen zijn, bij defensie, justitie en in de psychiatrie heb ik veel meegemaakt. Mooie zaken maar ook heel veel inktzwarte shitzooi.
Een kind doodschieten omdat hij met een bom om naar ons rende. Landen met een vliegtuig die bij landing onder vuur werd genomen. Mannen doodgeschoten omdat ze met kapmessen vrouwenborsten afsneden.

Een cliënt die zichzelf overgoot met gloeiendhete frituurolie omdat hij niet meer wilde leven.
Een cliënt mij heeft gegijzeld met een vuurwapen. Een cliënt die in een psychose opdracht gaf om mij in elkaar te slaan.
En nog veel meer :-( Bovenstaande zijn net aan een tipje van het tipje van de berg.

In corona tijd veel gewerkt. Bijna 24/7. In 2021 werd het rustiger en kwam de klap. Ik stortte in. Kortaf, snel kwaad, veel "weg", in de nacht nachtmerries, ernstige concentratiestoornissen.
De huisarts vermoedde een burn-Out. De psycholoog dacht daar anders over. Uiteindelijk naar een specialist en daar kwam uiteindelijk het etiket: CPTSS.
De behandeling met EMDR werd gestart. EMDR bleek bij mij averechts te werken.
Ook andere instellingen hebben EMDR geprobeerd. Allen maakten het alleen maar erger.

Sinds eind 2022 kom ik wekelijks bij een psychotherapeut. EMDR wordt niet meer toegepast. Wel gesprekstherapie. Rondom juni 2022 werd ik therapieresistent verklaard.

Zoekende naar lotgenotencontact heeft niets opgeleverd. Ondanks dat de wekelijkse gesprekken met de psychotherapeut fijn zijn zou ik zo graag met lotgenoten willen praten. Koetjes en kalfjes praat, wat we doormaken in het dagelijkse. Hoe het is in het gezin et cetera.

In elk geval dank voor het lezen.

Groetjes!

Sinds een jaar achtergekomen dat ik een zwaar verleden heb gehad.
Ik leefde op automatische piloot.
Sexueel en financieel misbruik ,mishandeling op jonge leeftijd .
Moord op jonge leeftijd meegemaakt, een dode man die zich de dood dronk op een bank.
Nadien Miskraam en een prachtig gezin. Maar ik kan het nu niet meer aan!
Kleinere trauma’s zijn er ook operaties etc..
Mama van 4kids 38j.

Ik weet op dit moment niet wat ik moet doen , cognitieve therapie…hoe lang denken jullie dat ik nog in therapie moet.
En welke therapie is de beste?
Ik kan zeer moeilijk hulp aanvaarden, sinds men jonge jaren zorgde ik voor men ma en oma broer … het voelt alsof ik die verantwoordelijkheid moet dragen.
De therapie nu voelt goed maar ik kreeg tips van iemand of ik het daarmee ga redden.

Wat is jullie mening hierover?

Hi allemaal,

Ik heb veel gelezen over (c)ptss nadat ik zelf hier ook mee ben gediagnostiseerd. Voor mijn gevoel nooit last gehad van mijn verleden tot dat mijn vader uit het leven stapte .. toen kwam alles naar boven ( veel geweld vroeger meegemaakt en het overlijden van mijn vader was de druppel). Ik zit nu sinds een jaar thuis, ik was persoonlijk begeleider in de psychische hulpverlening.. ik heb de keuze gemaakt om niet meer terug te gaan in de zorg dit triggert mij teveel. Nu wil ik graag wat anders en ben ik zoekend maar mijn lichamelijke klachten waar ik sommige dagen nog veel mee te maken heb houden mij wat tegen.. soms erg depresief, angst / paniek klachten, veel pijn in mijn spieren / dissocatie, moeilijk kunnen slapen, altijd aan staan/alert, contstante vermoeidheid. Ik heb een geweldige psycholoog en o.a emdr maar de lichamelijke klachten blijven regelmatig terug komen, herkennen jullie dit ?
Sommige trauma's lukken mij niet om bij te komen voor emdr en dat is voor nu oke .. ik wil graag weer door met mijn leven en dat is ook mijn doel maar de lichamelijke klachten die blijven terug komen houden mij tegen. Ik ben dan snel geneigd om maar de hele dag op bed te liggen. Als ik een verplichting heb de volgende dag ( werk of iets wat mij energie gaat kosten) kan ik s'nachts er al paniek door voelen en daarom nog moeilijker in slaap komen.. ik ben benieuwd wat jullie ervaringen hier in zijn als jullie ze herkennen ?

Veel liefs voor jullie allemaal want het is soms erg eenzaam en zwaar !

Hallo mijn naam is Leonie, ik ben bijna 32 jaar oud en kom er net achter dat ik PTSS heb en gediagnosticeerd met ADHD. Jarenlang heb ik geleefd vanuit overleving, verdriet en pijn. Ik dacht dat het normaal was, maar het werd voor mij een normaal. De jeugdtrauma’s vanuit kind komen steeds sterker naar voren waarbij mijn vader zowel mentaal als fysiek geweld gebruikte. Hier heb ik de laatste tijd vaak nachtmerries over wanneer ik mijn grens aangeef in de dromen. Ik ben eigenlijk bang voor mijn eigen vader, bang om me uit te spreken hoe ik me voel en voelde als kind. Daaruit is z’n laag zelfbeeld ontstaan en voelde me zwak.. ik werd gepest omdat ik zwak was. Vaak wanneer ik als kind me uitsprak voelde ik me niet gezien, gehoord en gewaardeerd. Ik kreeg woedeaanvallen en begon met zelfbeschadiging, zo voelde ik de pijn even ergens anders. Daarna werd het van kwaad tot erger dat ik suïcidale gedachten had en pogingen. Vaak liep ik weg van huis in de hoop dat ze me gingen zoeken.. helaas was dit niet het geval. Door de jaren heen heb ik z’n schild opgebouwd dat ik door veel te praten open leek, maar dit was mijn manier en grapjes maken dat niemand bij mijn stukje kwam. Ik voelde me vaak eenzaam, anders en alleen. Ook dat stukje anders zijn en voelen kreeg ik het gevoel dat ik niet werd geaccepteerd in mijn gezin. Hoe moet ik mijzelf dan gaan accepteren… ingrijpende gebeurtenissen zoals op latere leeftijd dat mijn zwager plotseling kwam te overlijden bij een auto-ongeluk (9 jaar terug) en mijn zus die ook plotseling kwam te overlijden in een ander auto-ongeluk (5 jaar geleden) heeft al het trauma als kind nog dieper weggedrukt. Daarvoor was ook al het één en ander gebeurd maar teveel om te benoemen. Na het overlijden van mijn zus ging ik “open” staan voor energieën. We kwamen met het gezin bij een spirituele vrouw die ons kon vertellen over het overlijden van mijn zus. Wij wisten niet wat er is gebeurd en doe je er alles aan om er maar achter te komen. Dit gaf mij veel houvast en bij het verlaten van de kamer vertelde ze: en jij bent het bijzondere zieltje van de familie. Dit raakte mij enorm want ik voelde me als kind altijd al het zwarte schaap. Mijn fysieke klachten eerder daarna ook erger en mijn toenmalig teamleider van werk raadde mij ook aan om alleen naar deze vrouw te gaan. Hier heb ik mij ontwikkeld als een (zelf)bewuste, krachtige, lieve maar ook mooie vrouw. Ik merk ook dat dat stukje er altijd zit maar wat ik nu moet oplossen de ADHD en de PTSS is eigenlijk is heel aards. Sinds 4 maanden heb ik een man mogen ontmoeten waarbij ik liefde voel wat ik nog nooit heb gekend. Op het moment dat ik hem ontmoette voelde ik me goed en krachtig. Mijn vriend is papa van 2 prachtige kindjes van 5 en 8 jaar.. alleen voor mij zit er zodanig veel jeugdtrauma dat mijn emmer overstroomd en eigenlijk allemaal teveel is. Deze zijn bij mij getriggert door mijn gezin/vader enkele weken geleden tijdens een “gezellig” etentje. Bij iedereen durf ik te zeggen wat ik voel en wat ik denk, alleen bij mijn eigen gezin niet. Meerdere paniekaanvallen komen thuis en heb z’n zware kortsluiting bij het etentje dat ik niks meer kan zeggen en het liefst wil wegrennen of huilen. Waar voorheen zonder dit een relatie heel fijn zou zijn, is dit mij allemaal teveel en kan ik nog amper blij zijn wanneer mijn vriend stuurt dat de kindjes mij graag willen zien. Dit doet mij pijn en wil gaan opruimen.. ik merk dat ik vaak wanhopig op zoek ben naar hulp /therapie omdat bij de huidige ze mij niet verder kunnen helpen. Ik weet dat ik naar de kern moet en dat is bij mijn papa. Daarom heb ik al een brief geschreven voor hem wat ik hem wil zeggen. Ik voel veel angst, onrust en ergens ook schaamte. Hopelijk hebben er mensen tips voor mij ..
ik wens ieder veel liefde en kracht toe in het leven waarbij je mag zijn, wie je wilt zijn. Soms is houden van ook afscheid nemen. Hopelijk is dat niet nodig in het geval van mijn vader en krijgt hij een eye opener. Mijn verwachting zal ik hierin op nul moeten zetten om niet gekwetst of teleurgesteld te worden.

Liefss,
Leonie

Zijn er ook mensen die over hun (c)ptts heen zijn gegroeid? Wat heeft jou geholpen?

Zelf heb ik een intensief EMDR traject gevolgd, dat zeker geholpen heeft. De traumatriggers zijn echt enorm afgenomen. Maar goed, en dan? Ik voel me nog steeds niet normaal. Mijn stressregulatie is stuk, ik vind geen innerlijke rust en ik blijf hyperalert. Niet meer door onverwachte triggers, maar gewoon omdat ik niet anders gewend ben. Iemand tips?

Mijn partner kan echt een heel mooi mens zijn. Ik heb hem leren kennen toen hij eigenlijk einde verhaal was na een lange periode van trauma’s aan elkaar. Door mij is hij bij zijn psych en traumabehandelaar gekomen. Het lijkt wel iets te doen maar hij is niet eerlijk tegen ze.
In huis lopen we (mijn kind en ik) vaak op eieren om hem niet te triggeren. De kinderen horen van hem op hun slaapkamer of moeten naar buiten.

Bij veel stress bij hem gaat het mis. Ik hoef maar 1 verkeerde opmerking te maken, of zelf een keer wat shaggie te zijn. Dan heb ik een half uur hel in huis.
Ik wordt dan bedreigd met de dood, mijn kinderen worden uitgescholden. Hij twijfelt over mij is mij zooooo zat. “Als jij nu niet opstaat trap ik je een dwarslaesie, ik trap je kankerhoofd door de muur heen”
In zijn verleden heeft hij zich ook schuldig gemaakt aan geweldsdelicten, mij heeft hij eigenlijk nooit pijn gedaan. Afgezien van 1 moment waar ik tegen de muur vloog en ik KO ging. Hij zei later dat ik struikelde.

Ik weet dat ptss heftig is maar ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Soms ben ik bang dat hij mij wat aan doet. Ik heb niemand om mee te praten. Want als hij daar achter komt,….
Ik heb ooit zijn psychiater gebeld maar secretaresse zei, alles wat je zegt moeten we aan je partner melden…. Dus niet voort durven zetten.

Heeft iemand handvaten voor mij? Ben ten einde raad ondertussen

Goedemiddag ik ben danny en zat al 5 jaar in een relatie met een geweldige vrouw ze heeft veel meegemaakt voor ze mij kende , mishandeling, gecontroleerd en gevolgt worden door partner en in er telefoon programma's plaatsen om telefoon af te luisteren en berichten te lezen uiteindelijk is ze gevlucht en had de kinderen bij jeugdzorg laten plaatsen tijdelijk ze kwam in dakloze centrum en daar hebben we elkaar leren kennen we hebben elkaar weer opgebouwd tot waar we nu zijn kinderen zijn weer thuis allebij een huisje gevonden op 200 meter van elkaar ik heb haar altijd zeer goed behandelt en nooit een scheve blik gegeven luisterde naar der en dee alles om er gelukkig te maken maar heb zelf ook mijn ptss en soms heb ik zoveel dingen waar ik mee bezig ben dat ik me hoofd laat hangen onbedoeld nu echter 2 weken geleden was me relatie ineens over ik was nog bij haar en alles was goed schater lachen zoenen pesten ze gaat altijd die dag wandelen met een vriendin zo ook die dag had er nog ge appt en vroeg hoe het wandelen was het was heerlijk zei ze ik zei nog ga lekker douchen en pyjama aan lekker op de bank dat ging ze doen zei ze met een hartje en een dikke kus .

Maar toen.... 45 min later app ik er dat ik een goeie film aan het kijken ben en krijg geen bericht terug kan dacht ik meschien druk na een uur nog altijd niks maar wel al paar keer online haar familie begind in groepsactiviteiten te appen en daar reageerde ze op maar niet op mij... vond heel raar dus ik bericht haar zegt ze dat ze aan de telefoon is en appjes leest . Maar niet die van mij ze zegt dat ze wat te zeggen heeft en maakt het plots uit ... ik stond met me mond open werd gelijk overal af gegooit fb insta mijn familie had ze ook gelijk gewist
Zo ook me telefoon nummer ze had me spullen buiten neergezet rijbewijs enzo iedereen kon het pikken . Mocht haar niet meer lastig vallen ik was helemaal van de kaart kreeg alleen een onduidelijke reden die niet klopte met de woede die ze had was immers 5 jaar goed voor der geen vloeken schelden slaan of ook maar iets om haar te krenken 4 keer ruzie in 5 jaar en altijd deed ze gelijk als een killer hoe klein het probleem ook was ze zei ik ben er helemaal klaar mee en doet me niks nu ik jou dit zo zeg , toen begon het steken onder de gordel zorgen dat ik kon lezen hoe happy ze was als single vrouw op fb week later blokkeerde ze me ineens op fb terwijl ik er netjes met rust laat en er wensen respecteer en wat ik dan vaag vind ze houd onze foto's wel op fb en insta houd wel de sieraden mijn papieren van m'n huis en van mijn werk enzo maar goeit wel me sleutels reserve terug in me brievenbus terwijl die naast me papieren lagen ... ze heeft mee fiets die bij haar stond weg gegooit het is al 10 dagen complete stilte tussen ons wil haar ook niet lastig vallen maar ik viel iedere dag de pijn omdat ik haar mis en van haar hou mogt plots ineens haar spullen houden boormachines stofzuiger 3n al gereedschap wat ik ook niet snap tis niet dat ze ff snel nieuwe kan kopen ik snap er niks meer van is ze er zelf niet? Moet ik haar met rust laten ? Hoelang ? Ik wil er voor haar zijn ik snap het niet normaal is het een warme vrouw sterk in het leven meevoelen met de medemens ik snap het echt niet

Narcistische partner gehad ... en misbruikt in het verleden... en nog een aantal traumatische ervaringen.....

Voel me een vreemde eend in de bijt ....

Ik werk en doe hard mijn best. ..... doe allerlei therapieen

Zou willen dat er zo een lot genoten groep is net als voor alcoholisten .... meetings waarbij je elkaar kan steunen.

Hoe doen jullie dat ?

Hoi,
Sinds een 2 jaar ligt ons gezin overhoop. Mijn man kreeg afgelopen voorjaar de diagnose bij het mggz ptss/complexe ptss. Binnen no time werd hij opgenomen in het Vibu amstelveen voor 3 maand. Wat een opluchting! Nu zal het wellicht de goede kant op gaan. Niets is minder waar. Alles werd erger, nieuwe vragen, nieuwe twijfels. Ik als vrouw en moeder van 3 kleine kinderen bleven achter. Ons huwelijk lijkt niks meer want er is alleen maar afstand. Hij zit in zijn volgende traject via het mggz en wij hangen er wat treurig naast en proberen ons leven op de rit te houden. Of ik probeer mijn leven met de kinderen op de rit te houden. Defensie kan bar weinig voor mij betekenen en geeft geen gehoor aan mijn noodkreten. Langzaam word het uitzichtloos en begint mijn moed en hoop weg te zakken. Er is geen ruimte voor mijn gevoelens, emoties en behoeften. Iemand hier ervaring mee? Tips zijn welkom.

Even moeilijk hier de stap zetten. Zowel mijn vrouw als ikzelf, beide politieambtenaren werden in 2016 het slachtoffer van een terrorist. Ik kreeg 16 messteken enkel het overleefd omdat mijn vrouw, eveneens aanwezig bij de aanval tussentijdse kwam. Beide zagen we de dood in de ogen. Nu zeven jaar later, na een heel traject van hulpverleners en medicatie zitten we in een impasse. Bij mij zijn er de lichamelijke klachten, gevolg van de mesaanval gecombineerd met een ptss, bij haar is het vooral de complexe ptss die haar en in feite ons parten speelt. Ik ben ondertussen gepensioneerd en mijn vrouw, 40 jaar wordt begin volgend jaar opm rust gesteld , gedwongen.
Het werken bij de politie was voor haar een kinderdroom en ze was dan ook een kei in haar job. Sinds de aanval heet ze nog even gewerkt maar is nu reeedss zes jaar thuis , onder het regime arbeidsongeval. Samen trachten we de dag door te brengen, ieder tracht zijn verhaal te leven en samen beleven, of trachten we ons verhaal in ons leven in te passen. Na zes jaar antidepressiva waar mijn vouw emoties min of meer onder bedwang had, heeft ze nu op een jaar alles afgebouwd en is zonder medicatie. Evenwel komen nu de gevolgen van de complexe ptss ten volle naar boven. Ze zonder zich af van alles en iedereen, ergert zich aan veel van mijn gedragingen en daar waar we vroeger samen veel plezier hadden is het nu een toestand van langere stiltes en uitbarstingen van woede, steeds met de boodschap, ik vind geen rust in mijn hoofd, ik ben alle mensen beu…. Ik hou zielsveel van mijn vrouw, zal dan ook alles doen wat moet om haar bij te staan, genezen daar geloven we al niet meer in maar een nieuw evenwicht vinden is nu ons doel.
Herkennen er nog lotgenoten dit verhaal.
Wij leven in België en daar is heel de behandeling en erkenning van ptss een lachertje en therapeuten met kennis van zaken zijn er quasi niet te vinden.

Binnenkort ga ik beginnen met een nieuw traject..Ben het gewoon even van me af aan het typen want vind het doood eng... 8 jaar geleden al diagnose ptss gehad. Zware jeugdtrauma dat doorliep tot mijn 21ste mijn ex was ellende...nu eindelijk sinds 8 jaar rust...maar heb veel lichamelijk klachten..veel ontstekingen en pijn en zware vermoeidheid. Huilbuien en stemmingswisselingen.... ik vind het het ergste voor mijn man... die heeft het zwaar savonds... Ben niet fysiek ofzo maar wel wat feller. Heb 2 kinderen dus heel de dag leuk en gezellig doen. Terwijl ik amper slaap en bekaf Ben. Nu dus een traject binnenkort in met allerlei therapieen maar ben zoooo bang dat dit alles erger maakt... iemand tips of adviezen?

Hoi,

Naar vele van jullie verhalen te lezen, heb ik het idee dat ik hier goed zit..
Ik ben 44jarige vrouw en heb de diagnose kanker gekregen vorige jaar. (Inmiddels met succes geopereerd)
Sinds de kanker diagnose is er iets in mij gebeurt.. een beerput van jeugd trauma's zijn naar boven gekomen.
Constante nachtmerries en flashbacks.
Ik heb al mijn traumas altijd weg kunnen stoppen, maar het lukt niet meer.
Ik heb sinds kort de diagnose PTSS en een depressiestoornis.
In 2015 een burnout en vanaf toen begon de angst en paniek aanvallen. Soms vaak en soms helemaal niet.
Ik kreeg wat oxazepam en weer door.
Sinds een half jaar na de operatie zit ik ziek thuis.
Een zenuw is geraakt tijdens de operatie en ik kamp nu met constante pijn, mijn aandacht en concentratie is helemaal weg. Ik kan niks onthouden, mijn hoofd is helemaal vol en ben heel prikkelbaar.. tv, radio, grasmaaier..alles is teveel
Ik heb 30mg anti depressieva en zelfs dat helpt niet constant. De episodes angst en paniek breken gewoon door.
Nu na 6 maanden thuis ziek wil mijn bedrijfs arts dat ik weer contact ga leggen met mijn werkgever.
Hierdoor ben ik helemaal doorgedraait en een zware paniek aanval gekregen. Ik ben compleet leeg.Ik kan dit nog niet aan en de contact poging gooit mij nog verder af van mijn herstel.
Mijn specialisten hebben mijn bedrijfsarts geadviseerd dit contact nog uit te stellen, maar hij houdt zich aan zijn protocol.
Is er hier iemand met PTSS die dit ook heeft meegemaakt met een werkgever en arboarts?
Ik kan zeker wat hulp gebruiken, want anders keer ik terug, veels te vroeg ( zonder mijn traumaverwerking) op een pad die mij nog verder kapot gaat maken. Ik kan nu even niet meer, misschien wel over een tijd, maar dat weet ik nog niet.
Wie oh wie weet raad?

Hallo iedereen,

Na de diagnose cptss (kinder/jeugdtrauma's) heb ik veel therapieën geprobeerd. Onder andere bij psytrec en pro persona. De therapieën bestonden vooral uit EMDR, exposure (alle vormen) en schematherapie. Echter hebben geen van deze therapieën geholpen. In mijn geval zijn mijn ptss klachten verergerd na de therapieën en ben ik heel suïcidaal geworden. Er werd constant gezegd dat het mijn fout was omdat ik te veel vermeed. Ik denk dat voor de hulpverleners het grootste probleem is dat ik de woorden over de trauma's niet uit mijn mond krijg tijdens exposure. Ik verstijf zo erg dat het niet meer lukt om te praten en als het wel lukt het heel langzaam is omdat ik het er echt uit moet persen. Na de EMDR merk ik nooit een afname van klachten en heb ik ook het gevoel dat de klachten na 1 sessie voor minstens 4 weken erger blijven. De suïcidaliteit komt/kwam vooral voort uit het idee dat ik er nooit vanaf kom en zo echt niet verder wil en kan leven.

Ik ben de wetenschappelijke artikelen gaan lezen omdat ik wilde weten of ik de enige ben, dit is niet het geval. In de onderzoeken die ik gelezen heb, zijn er altijd een aantal cliënten die verergering van klachten lieten zien. Ik vraag mij af hoeveel mensen ook een verergering merken? Kunnen wij samen iets bedenken om dit te voorkomen? zelf een onderzoek doen bij de mensen waarbij het verergert is. Wat hebben wij gemeen?

Groet, Sarah

Hey ik ben Sofie .
Ik wil graag men verhaal delen .
Ik ben opgroeid in een gewelddadige ,mishandelde en een omgeving waar ook misbruik in voort kwam .
Veel goeds was er niet in men jeugd .
Geen moeder in beeld heb ze enkel maar een 6tal keer gezien mijn moeder was een drugsverslaafde en een alcoholiste .
Mijn vader een alcoholiste waar al het geweld voortkwam .
Wij ( zus en broers ) hebben nooit een veilige omgeving gehad .
Ik ben nu al ongeveer 8 jaar bezig om mezelf terug te vinden en tot de dag van vandaag is dat nog niet gelukt ik ben al beter maar het is toch niet wat het moet zijn .
Emdr is een optie maar volgends mobiel team in mijn situatie niet aangeraden omdat mijn verleden te erg is .
Ook heb ik al heel veel opnames gehad maar zonder resultaat.
Ik heb een verpleegster voor mijn medicatie .
Mobiel team , psycholoog ,psychiater .
Wat kan kan ik eventueel nog doen ?
Na 8 jaar is het wel genoeg geweest en wil ik leven en niet overleven ......

Ik kreeg een relatie met een leuke vrouw, waar ik helemaal gek op werd. Ze is bij mij komen wonen en we zijn getrouwd. Ik merkte dat ze soms zo onvast op der benen stond...sprak met dubbele tong....snel boos. Dacht dat ze dronken was, stiekem dronk dus. Maar nee, dat was niet het geval. Deze aanvallen kwamen steeds vaker voor. Ik noem ze buien. In die bui is zij mijn vrouw niet meer. Is HET er. Een vrouw die ik haat, die dan lijkt op iets waar ik veel problemen mee heb en dat is dronkenschap. Ze kan niet uit der woorden komen, kan bijna niet lopen, erg onstabiel en ze weet de volgende dag echt niks meer terug te halen er van. Distanciatie dus. Omdat ik die buien enorm aanvoel, ze ruikt wat naar acceton, haar houding wordt "donker", dachten we eerst aan suiker. Dat was het dus niet. Ze is bij een psych terecht gekomen en daar bleek dus chronische ptss met distanciatie momenten. Ze is daar nu 4 jaar onder behandelin en het gaat een stuk beter. We zijn er nog lang niet maar ze heeft nu tenminste niet elke dag zo een bui. Ik vind het soms erg moeilijk om bij haar te blijven. Ze is dan zo anders, ik kan daar zo slecht tegen. En ik vind het heeeeel jammer dat er dus geen praatgroepen zijn voor de partners van mensen met ptss! Ik wens iedereen hier veel sterkte en laten we hopen dat we er allemaal op voor uit gaan!

Ik herken zoveel hier en het lucht mij op om te zien dat ik niet alleen ben als partner van een man met PTSS.
Ik voel mij alsof ik een relatie heb met 2 mannen. De ene man, zorgzaam, begripvol, lief en trots.
De andere man, het trauma, de woede, de onredelijkheid, de spanning, duisternis.

Inmiddels is hij al een tijd in behandeling en doet emdr. Maar hiernaast doet hij niets om te herstellen. Hij komt amper buiten en thuis komt hij tot niets. Alles komt op mijn schouders terecht, maar echt alles. Ik heb begrip voor zijn situatie maar soms vreet het me op vanbinnen.
Ik vraag me dan af: stopt dit ooit? Moet ik blijven om hem te steunen terwijl ik er zelf aan onderdoor ga? Moet ik weggaan? Wetende dat ondanks zijn onredelijkheid, hij het niet gaat redden en nog meer pijn heeft?

Als je zo dichtbij staat is het moeilijk om jezelf niet persoonlijk aangevallen te voelen. Ik probeer alles wat ik kan maar soms lijkt het nooit genoeg.

Het doet intens veel pijn om je partner zo te zien lijden. Het doet ook intens veel pijn om zelf te moeten lijden.

Alles is dubbel in deze relatie.
Ik blijf hopen. Maar hoe lang nog?

Hallo ,ik zit nu voor de zoveelste nacht weer op,stijf van stress en spanning ,bang om te gaan slapen.
Ik ben Roy 34jr,ben nu 5 jaar bezig om van mijn depressies,stress en spanning af te komen met een psycholoog en diverse emdr behandelingen.ik denk momenteel aan ptss ,hoewel het nog niet erkend is met zoveel woorden.
Ik ben opgegroeid in een onstabiele thuissituatie,mijn moeder was zwaar psychiatrisch patient ,ben helaas ook misbruikt op verschillende grensoverschrijdende manieren.
Mijn moeder is door haar ziekte en verwaarlozing in haar appartement overleden nadat ze jarenlang niet het huis uit kwam .
Heb aan haar deur gestaan terwijl ze al dood in huis lag ,pas na een week kreeg ik het verlossende telefoontje,ze deed wel vaker niet open omdat ze stijf stond van zware medicatie
Ik kon het ook niet geloven dat ze echt overleden was door alle ellende wat ik met haar meegemaakt had,mijn broer wilde haar niet meer zien ,daarom voelde de drang dat ik dat wel wilde groter,ter bevestiging voor mezelf,toen ik haar zag was het zo confronterend ,onherkenbaar iemand voor mij letterlijk en figuurlijk.ik krijg dat beeld nooit meer uit mijn gedachte of geheugen gewist ,naast de jarenlange suicidale pogingen die ze deed en haar haast excorsistische psychische uitspattingen heeft dat tot op de dag van vandaag zo,n invloed op mijn dagelijkse leven,daarnaast heeft haar misbruik naar mij en mijn broer toe tot gevolg dat ik een verstoord intimiteitsprobleem heeft in mijn relatie tot een vrouw,mijn huidige relatie is daarop stukgelopen.
Het erge is nog dat het aan de buitenkant niet altijd zichtbaar is bij mij ,waarop ik vaak niet begrepen word door de buitenwereld en op mijn werk ,dat levert ook weer extra stres op ,wat mij nu gewoon te veel word ,het lukt me niet meer om te werken op moment

Graag hoor ik of iemand hetzelfde heeft meegemaakt naast heel veel narigheid heeft mijn moeder verteld aan mijn stiefvader dat ik mijn zusje dood heb gemaakt lees ik was 2 en nu 40 jaar later blijkt dat mijn moeder dit zelf heeft gedaan. Ten eerste hoe ga je met dit gevoel om want heb bemerkt dat je dit niet kan delen omdat dit zo n uitzonderlijk iets is. Is er iemand die dit herkent?

Hoi,

weet niet goed waar beginnen... al van sinds ik me kan herinneren werd ik gepest ... op school.. dit tot mijn laatste jaar secundair... 12 jaar lang (van sinds ik me kan herinneren).. gepest, zowel psychisch als lichamelijk...
toen ik 15 jaar oud was, kreeg ik mijn eerste lief... dit werd later mijn man en de vader van mijn kinderen...

Wat ik niet wist, is dat hij narcistische trekken kreeg naarmate onze relatie vorderde... was dit altijd aanwezig? geen idee... puzzelstukjes vielen pas in elkaar nadat ik besloot van hem te scheiden na 12 jaar (waarvan 5 gehuwd). Dat ik hem verliet, gaf hem de teugels in handen om het eeuwige slachtoffer te spelen...

Soit... toen ik een jaar of 8-9was, werd ik misbruikt door mijn grootvader... wat voor mij een enorme mindf.ck is, ik heb hem dit precies nooit kwalijk genomen... ik snap dit echt niet...

Bij dat pesten, kwam ook een vluchtmechanisme bij me in gang... automutilatie... dit is gestopt toen ik in contact kwam met lotgenoten...

Ik weet dat dit verhaal waarschijnlijk chaotisch wordt, en van de hak op de tak, maar zo is het momenteel in mijn hoofd..

van het gepest hebben mijn ouders nooit wat geweten... dit kwam ik onlangs te weten toen we hierover praatten....

van automut. wisten ze het ook niet, ik heb zelf jaar of 2 antidepressiva genomen zonder dat ze het wisten...

Ik ging na mijn studies tewerk als verpleegkundige.... 12 jaar lang.. kreeg mijn ontslag toen mijn ex-man besloot mij in corona een koekje van eigen deeg terug te geven (lees: pay back time omdat ik hem verliet.) Hij mailde mijn toenmalige werkgever met leugens, waarbij die hem geloofden. Ook al kon ik telkens zwart op wit alles weerleggen.. uiteindelijk getekend, en vertrok ik met wat ik recht op had.
studies hervat, geslaagd, nieuw werk, voel ik me een indringer...

Nieuwe relatie, alles loopt goed, tot de bom ontploft... ik blijk veel vanuit 'ik' te spreken... Ergens logisch, ik kan toch niet zeggen 'de hond heeft de was gedaan'? of 'de hond heeft gekookt'?
gesprek erover gehad, 'je bent neit meer alleen, ik sta achter je,' ok... snap ik, en toch... durrf ik geen hulp te vragen, uit schrik het verwijt te krijgen dat ik hulp vroeg/kreeg...

Iemand dit meegemaakt? of weet naar waar ik me moet richten?
psycholoog intake gehad... maar wil zelf al wat aan de slag...

Ik ben 20 jaar oud en heb last van complexe ptss. Een relatie met een narcist die jaren doorging, seksueel misbruik, uithuisplaatsing verschillende woonplekken. Een paar maanden geleden de diagnose cptss, al een aantal emdr behandelingen achter de rug en cognitieve gesprekstherapie. Ik heb alleen het gevoel dat ik nog geen 1 stap vooruit ben gekomen. Het is wel echt nodig dat ik aan de slag ga met mijn klachten want op dit moment beïnvloed het mijn hele leven. Financien, school, sociale contacten etc.
1 van de moeilijkste dingen vind ik dat ik het gevoel heb dat ik niet serieus word genomen door mijn vriend. Het voelt alsof hij alles bagatelliseert. Dan zegt hij weer kom op dat lukt wel nog wel ff de afwas doen, terwijl ik het gevoel heb dat ik door mijn benen heen zak. Ik zeg hem vaak dat het misschien helpt om er dingen over te lezen om zo de situatie beter te kunnen begrijpen. Vaak als we een gesprek hebben komt het neer op hoe moeilijk het voor hem is etc. Je wilt ook niet hele dagen praten over hoe moeilijk je het hebt of al je klachten, want dan voelt het alsof je helemaal in de slachtoffer kruipt en je jezelf zielig vind. Uugh daar hou ik helemaal niet van. Zelf nu tijdens het typen van dit verhaal krijg ik weer te horen kan je het huis even opruimen, hij die totaal vergeten is dat ik al 3 keer gehuild heb vandaag en dat het weer 1 van de slechtere dagen is. Heb het gevoel dat ik een rode pleister op mn hoofd moet plakken zodat hij het niet steeds vergeet...
Iemand die een soortgelijke situatie heeft? Graag advies...

Moeilijk om te beginnen.
In mijn jeugd ben ik misbruikt en heb door schaamte en angst alles weggedrukt.
Toen ik later ging trouwen was het een openbaring om gelukkig te zijn.
Maar dat heeft niet lang geduurd,ons eerste kindje (een meisje)is kort na de geboorte overleden.
Daarna gelukkig nog twee gezonde kinderen gekregen.
In 1982 kwam mijn 36 jarige zus om bij een auto ongeluk.
In 1984 is mijn vader plotseling overleden.... een maand daarna ging mijn vrouw vreemd en ging bij mij weg met mijn twee kleine kinderen.
Drie jaar later toch weer gelukkig getrouwd met mijn tweede vrouw die mij nog een prachtige zoon schonk.
Dat huwelijk heeft 15 jaar geduurd,zij kreeg op 48 jarige leeftijd leverkanker... een vreselijke lijdensweg doe 8 maanden duurde,de laatste 4.maanden heb ik haar thuis verzorgd.
Ik kreeg later een hartinfarct en heb het nog maar net gered.
In 2016 kreeg ik legionella en heb 2 weken in coma gelegen,de 14 de dag zeiden de artsen tegen mijn vrouw en kinderen dat ze maar afscheid moesten nemen omdat ik de ochtend niet zou halen.... maar godzijdank ben ik erg nog.
En om het af te sluiten heb ik in april j.l een openhartoperatie gehad waarvan ik niet redelijk van hersteld ben.
Bij mij is dus ook PTSS geconstateerd....ik vindt het maar moeilijk om daar mee te leven.
Gelukkig begrijpt mijn huidige vrouw het heel goed en steunt mij daarbij.

Hallo,
Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat ik hoop dat het helpt om van mij af te schrijven en hopelijk tips/adviezen te krijgen van anderen.
Er is een aantal jaren geleden PTSS geconstateerd.
Ik ben opgegroeid in huiselijk geweld (alleen getuige geweest van partnergeweld). Dit heeft vanaf mijn3e tot aan m’n 15/16e plaatsgevonden. Ik voelde me thuis niet veilig en werd daarnaast op school gepest. M’n leraren zeiden dat ze mij niet leuk vonden, omdat ik te stil was en heb me daardoor nooit geaccepteerd gevoeld. Nooit het geval gehad dat ik er mocht zijn. Ik heb eens in de kring verteld op de basisschool dat mijn vader m’n moeder had geslagen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ipv dat mijn juf mij apart nam en met mij praatte werd ze boos en zei dat ik dit geen gezellig onderwerp was om over te praten. Ze is er nooit op teruggekomen..
Daarnaast kampte mijn moeder met psychische problemen, zoals een dwangstoornis, een eetstoornis en depressies. Ik maakte me altijd zorgen om haar. Mijn ouders zijn nooit uit elkaar gegaan en zijn nog steeds samen. Mijn vader is ineens 180 graden omgedraaid en nu heel lief voor mijn moeder en mij zussen en ik. Ik heb ook een goede band met mijn ouders nu, maar alles wat er in mijn jeugd is gebeurd heeft zoveel impact op mij gehad. In mijn tienerjaren heb ik foute vriendjes gehad en heb ik mij altijd laten gebruiken door mannen. Ik wilde dat mensen mij zagen en had zoveel behoefte aan liefde dat ik alleen slechte mannen aantrok. Ik heb veel moeite met het aangaan van sociale contacten, schrik erg van harde geluiden, heb ernstige concentratieproblemen en voel me vaak depressief. Ik voel me altijd alsof ik niet goed genoeg ben en voel me altijd onveilig. Ik heb dan ook maar 1 goede vriendin. Verder heb ik een heel fijn leven. Ik heb een geweldige man, een geweldig lief kind en een goede baan. Ik heb niks om ongelukkig over te zijn, maar voel me diep ongelukkig en ik haat het. Ik kan op mijn werk niet goed functioneren vanwege concentratieproblemen en de angst hebben niks goed te doen. Ik sta al een half jaar op de wachtlijst bij de specialistische GGZ, maar krijg maar geen gehoor. Er is nog geen indicatie over de wachttijd en ik merk dat ik hier steeds meer onder lijd. Ik kan niet meer en het enige wat ik wil is genieten van al het geluk dat ik nu heb. Ik wil de pijn van vroeger niet meer voelen. Ik weet het even niet meer…..

Opgegroeid met een narcistische moeder en een lieve vader die hier niet tegenop kon. Mijn jeugd bestond uit bijna elke dag slaag en vernederingen zoals je maakt nooit een opleiding af. Heb tot mijn 52e voor ze gezorgd en mij nooit verlaagd tot het gedrag van mijn moeder. Toen besloten hun zoons (die nog nooit naar ze hadden omgekeken omdat mijn ouders autonoom waren) dat ze maar naar een verzorgingshuis moesten ondanks dat ze dit nooit hebben gewild. Ze is 60 jr en 2 dagen getrouwd geweest met een man die ze nooit heeft gewild maar door t overlijden van haar eerste man had ze eind jaren 50 geen andere keus dan voor mijn vader te kiezen met een kind van drie en een eigen zaak. Na jaren van dementie had ze eindelijk rust. Ik heb in 2017 eenmalig mogen horen 'bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan al die jaren'. In juni 2021 blies ze haar laatste adem uit na de corona overleefd te hebben en bijna elke dag erna aan de kalmeringsmedicatie te hebben gezeten .
Afgelopen zaterdag mijn vader begraven en net als bij mijn moeder zat ik als vierde kind achteraan in de aula en liep achteraan in de stoet naar hun graf. Ik moest erna smeken bij het verzorgingshuis om toegang te krijgen tot de laatste erfstukken die ik mij bij Gods gratie zijn toegewezen. Zonder toestemming van de familie mocht ik zijn kamer niet in.
Dit gaf mij het gevoel wat ik op mijn 12 e al had ' ik hoor niet bij deze familie ben aangenomen o.i.d'
Nadat ik definitief t huis ben uitgegaan ben ik uiteindelijk bij mijn vriend gaan wonen. Jawel een narcist in de ergste vorm. 23 jaar volgehouden en na een been breuk wakker geworden en weggevlucht. Aangifte kan je in dit land niet doen niet van de klappen, de verkrachtingen die hij pleegde of de misbruik van mijn 9-13jaar.. Kan geen kinderen krijgen dus heb geen enkel functie op deze aardkloot.
Te laf (nog) om zelfmoord te plegen. In 2016 nadat ik weggevlucht was bij mijn ex de diagnose ptss gekregen. Nu na een jaar ziekte verlof de diagnose c-ptss en er achter komen dat je als een gevaar wordt beschouwd. Volgens een ex vriendje zou ik zijn moeder gaan vermoorden en van het verzorgingshuis krijg ik het idee dat ik de grootste dievegge van de eeuw ben. Niets is minder waar heb enkel c-ptss en doe mijn best om eindelijk eens gezien gehoord en begrepen te worden. Heb via mijn advocaat na lang zoeken en diverse wachtlijsten, huisartsen i.o en crisis diensten afgeweerd te hebben eindelijk een lieve goede psychiater gevonden. Probeer nu mijn kleine ik te omarmen. Dit wordt mij niet makkelijk gemaakt door t gedrag van de andere kinderen van mijn ouders. En dat terwijl ik niet de enige ben die zo behandeld is. Zelfs op de begrafenis van mijn vader moet ik mij verdedigen omdat mijn moeder niet zo geweest zou zijn. Was ik erbij of was hij erbij was wederom mijn antwoord.Mensen die ik tig jaar niet heb gesproken willen mij ineens condoleren. Enkel voor hun eigen gemoedsrust maar heb ze afgeweerd.
Men weet gewoon niet hoe om te gaan met c-ptss niet op mijn werk (3 dagen na ziekmelding onslag papieren in huis) als prive als bij familie. Heb alles en iedereen geblokt hoef ze echt ook nooit meer te zien maar het doet zo fucking onwijs veel pijn. Weet gewoon niet wat ik fout doe maar wordt continu als schuldige aangewezen. Was op mijn vierde volwassenmaar wordt nog steeds niet zo gezien ondanks dat ik ik de meest intelligente ben van allemaal.

Wel gelukkig een 10 tal lieve (deels) spirituele vrienden om mij heen. Oprechte vrienden die er belangeloos voor mij zijn en niets ervoor terug willen.

Dit is maar een heel klein deel van mijn verhaal er is nog zo eel meer te vertellen maar ben op. Helaas niet moe aangezien ik dan eindelijk na jaren eens fatsoenlijk kan slapen.
Ben domweg op en kan.p met C-PTSS.

Beste lotgenoten,

Hoop op deze manier even mijn hart te kunnen luchten. Ik ben een 27 jarige jonge vrouw. Ik studeer, werk en heb vrienden. Ik heb geen steun van familie. Achtergrond: Ik kom uit een gezin waarbij mijn vader autistisch is en mijn moeder narcistisch. Heb jarenlang huiselijk geweld, misbruik en verwaarlozing ondervonden. Zo heb ik nooit de liefde gekregen die ik nodig heb. Daarnaast heb ik een andere etnische achtergrond waar ik tot op de dag van vandaag een sociale fobie heb ontwikkeld. Zo word ik anders behandeld in mijn woonplaats, omdat ik een kleurtje heb. Ik woon in een omgeving met weinig culturele diversiteit. Ik probeer plekken/situaties te vermijden waar te veel witte mensen zijn. Terwijl ik in de randstad geen last heb van dit probleem. Ik ben niet iemand die gauw de racismekaart trekt, maar ik vind dit moeilijk. Probeer mijzelf wijs te maken dat het tussen mijn oren zit en dat ik niet moet aanstellen, maar ben zo angstig. Ook vind ik het lastig om te genieten van leuke dingen. Ik ondervind problemen met alle soorten relaties. Heb het gevoel nergens thuis te horen wat betreft culturele achtergrond, geaardheid, religie, denkwijze etc. Wat betreft vriendschappen merk ik dat ik dat alleen kan als ik diepzinnige gesprekken kan hebben met diegene. Ik kan niet tegen oppervlakkige gesprekken. In relaties heb ik last van verlatingsangst. (Onveilig gehecht)

Heb 2 jaar geleden onder andere EMDR behandelingen gehad dat heeft geholpen met het verwerken van meerdere traumatische ervaringen. Heb daar overigens geen last meer van. Ik was altijd een peoplepleaser. Ik ben door therapie meer van mijzelf gaan houden, maar ben hierdoor mensen zo gauw zat en ben ook veel mensen verloren, omdat ik nu mijn grenzen aangeef. Ik zit nu in een sociaal isolement. Ik heb weinig mensen waar ik mijn hart bij kan luchten. Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal?

Heeft er iemand hier op het forum ervaring met Complexe PTSS en polyamorie?

In mijn tienertijd en adolescentie ben ik zwaar geestelijk mishandeld en verwaarloosd door vader en stiefmoeder en verlaten door moeder (mon of meer in die volgorde). Tien jaar geleden kreeg ik de diagnose Complexe PTSS

Mijn trauma heeft twee kernen:
1. Het gaat over verraden en diep gekwetst worden door de mensen waar ik van hou en die van mij hadden moeten houden/voor me hadden moeten zorgen.
2. Het gaat over niet goed genoeg zijn en niet kunnen voelen dat ik liefde waard ben.

Ik leef al vijf jaar uit volle overtuiging en succesvol polyamoreus, met twee vaste partners.

Sinds twee maanden heeft een van hen een nieuwe partner die voor mij erg triggerend is.

Mijn gevoelens lijken op jaloezie, maar zijn het niet. Ik ben op dit moment 85% van mn wakkere uren getriggerd door de situatie maar ook de persoon van mijn metamour (die daar niets aan kan doen, dat snap ik ook wel). Ik heb angstaanvallen, dissociaties, nachtmerries, woedeaanvallen en voel me zó ontzeker dat ik niet meer goed weet wie ik ben.

In vorige situaties met nieuwe partners vond ik het ook soms lastig, maar dan kwam ik er met EMDR weer goed uit. Dit is echter van een heel ander level.

Ik wil de relatie alleen verbreken als het echt niet anders kan. Niet alleen houden we veel van elkaar en hebben het heel goed samen (behalve deze huidige zware tijd). Ik ben ook bang dat ik dan iets significants aan mijn trauma laat liggen (het vermijdingsgedrag uit de symptomen) waardoor het ook in nieuwe relaties weer op zal duiken.
Mijn partner steunt me ontzettend en is ook heel begripvol. Maar vraag me af hoe lang hij het nog volhoudt met me.

Ik weet niet meer wat ik moet doen...

Heeft iemand hier ervaring met de C-PTSS/Polyamorie combinatie? En heeft die persoon/personen advies voor me?

ik heb PTSS + licht verstandelijke beperking Bipolerre bordelein personelijkhijd stoornis + Angst/paniekaanvallen

ik weet niet goed hoe ik hier mee moet omgaan ik heb momenteel geen behandeling omdat ik een complexe beperkingen heb ik liep eerst bij Lentis maar ze kunnen mij daar niet de Behandeling geven die ik nodig heb. mijn huisarts was steeds aan het zoeken voor mij maar gaat moeilijk. heeft er iemand Tips voor mij ? gr christine

Het verhaal begint medio 2013. Ik woonde toen in een bovenwoning in een portiekflat. Dit is een jongerenflat met 6 huurwoningen. Ik draaide toen wel eens harde muziek en heb in de meer dan 10 jaar enkele keren politie aan mijn deur gehad., verder geen overlastklachten van buren. Tot er in 2012 nieuwe buren onder mij kwamen wonen. Deze mensen bleken overgevoelig voor geluid te wezen, want als ik mijn tv op een normaal nivo had staan, ging er een bezemsteel tegen het plafond of begonnen deze mensen met deuren te klappen, laat staan als ik mensen op bezoek had. Deze buren hebben zo vaak de woningbouw gebeld en, dat ik brief na brief van de woningbouw kreeg om stil te doen. Ook volgde diverse gesprekken thuis en moest ik over de vloer lopen en ging de woningbouw, kijken of ze iets hoorde. En ze hoorde helemaal niets, want ik had vloerbedekking. Ook bleek achteraf dat deze buren over mij klachten indiende, terwijl ik helemaal niet thuis was. (dus geluid van een ander). Daarnaast is de politie een aantal keren geweest, en snapten niet wat nou de overlast was. De brieven van de woningbouw bleven aanhouden en werd op een gegeven moment bedreigd met ontruiming. Inmiddels was de irritatiegrens allang overschreden. Ik vluchtte naar mijn pa, want ik kon het geestelijk niet meer aan. Toen ik rond de kerst terugkwam, gingen mijn onderburen net verhuizen en hebben urenlang met de deuren lopen klappen. Inmiddels had ik een trauma opgelopen, mede dankzij de onderburen en de dreigementen van de woningbouw. Sindsdien doe ik zelf dwangmatig rustig en hoor geluiden vele malen harder in een woning. Toen er onder en later naast mij nieuwe buren kwamen wonen, had ik al veel last van het klussen en leefgeluiden in de woning en stond regelmatig bij iemand voor de deur en liepen de emoties soms hoog op. Ik kwam zeer boos of bedreigend over op mensen. En weer kwamen er brieven van de woningbouw met overlastklachten, ditmaal omdat ik door mijn trauma geen controle meer had over mijn emoties. Uiteindelijk na een aantal jaren ben ik verhuist naar een seniorenwoning een tussenwoning. Bij de woningbouw stond inmiddels een kruis achter mijn naam en ze wilden mij alleen een woning verhuren in een omklapconstructie en op voorwaarde dat ik naar het Therapeutisch centrum (GGZ) ging voor mijn klachten. De zorggroep heeft de woning toen gehuurd van de woningbouw. Ik ging naar het Therapeutisch centrum en heb daar via een psychiater antipsychotica als medicatie gekregen. Na een week te zijn ingetrokken in de woning, kreeg ik een brief van de woningbouw met een aankomende renovatie. Ook stond in deze brief, dat deze woningen erg gehorig waren. Een gevoel bekroop mij dat ik voor de gek gehouden werd. Al snel werd ik helemaal gek van de burengeluiden in deze nieuwe woning en ben diverse malen bij de buren geweest of het wat zachter kon. Ook heb ik diverse klachten ingediend bij de woningbouw en ben ik er meerdere malen geweest dat ik veel overlast had van burengeluid. Toen dat op een gegeven moment niet werkte zette ik mijn geluidsinstallatie even 10 minuten hard aan, want ik wist me gewoon geen raad meer. Gevolg was dat de buren aan beide kanten naast mij een brief naar de woningbouw hebben gestuurd. Met een hoop overdreven klachten, de muziek en onwaarheden, maar ook dat ze niet snapten waarom ze iemand met traumatische klachten op het gebied van geluid in zo n woning wordt geplaatst. Geen reactie van de woningbouw. Daarnaast blijkt dat er al 7 jaar, voordat ik de woning betrad, geluidsoverlast van burengeluid is geweest tussen nummer 1 en 3. In de jaren hierna heb ik alles gedaan om te proberen om maar weg te komen uit deze woning. Ik vluchtte heel vaak naar mijn pa, eigenlijk was ik een zwerver met nog een dak boven zijn hoofd. Ik heb mijn woning te ruil aangeboden,ingeschreven bij antikraak, heb urgentie aangevraagd bij de woningbouw en heb de Zorggroep Oude en Nieuwe Land ingeschakeld. Urgentie werd geweigerd, omdat de woningbouw veel gehorige woningen in hun portefeuille had. De Zorggroep heeft aangekaart dat ik met een trauma zat, en dat ze actie moesten ondernemen om een escalatie te vermijden. Ook dat d woningbouw debet is aan mijn trauma. Ook dit werd keihard genegeerd. Het enige wat de woningbouw heeft gedaan is dat ze mijn inschrijving met een jaar verlengd hebben. Verder is er iemand van de woningbouw geweest bij mij thuis, die heeft toegegeven dat zij niet in zo n gehorige woning zou kunnen wonen. Ook heeft de woningbouw toefgegeven dat het niet handig was geweest om mij in deze woning te plaatsen.
Naar een half jaar heb ik nieuwe buren gekregen op nummer 5. Deze mevrouw heeft met grote regelmaat 3 kinderen in huis, die voor flink wat overlast zorgen. Dit heb ik diverse keren aangegeven bij de woningbouw, echter zonder resultaat.
Inmiddels 2 jaar later en diverse verzoeken van instanties , mijzelf, bekenden en buren om mij een andere woning te geven, zit ik nog steeds op dezelfde plek met alle gevolgen van dien. Ik slaap niet goed, ik eet niet goed en kan van de spanning amper nog mijn medicatie nemen. Ik zet mijn uitkering op het spel om soms langer bij mijn pa te blijven en kan hierdoor geen hulp inschakelen of iets opbouwen en het kost mij behoorlijk geld om heen en weer naar Zwolle te reizen.
De afgelopen jaren had ik af en toe gesprekken als ik thuis was, om mijn frustratie wat van mij af te praten. Ook heb ik EMDR behandelingen gevolgd voor mijn klachten, echter zonder resultaat. Verder heb ik een tijdje vrijwilligerswerk gedaan, maar kon dit niet meer volhouden, vanwege lichamelijke beperking.
Aan het eind van 2017 begon de renovatie, helaas kon de woningbouw niets doen aan de gehorigheid, omdat het enkele muren zijn. De ****** straat  had een groot achterstallig onderhoud (verfwerk, dakgoten lek, vocht, de schuur, deuren enz.) Door deze renovatie was het achterstallig onderhoud weggewerkt en het energielabel omhoog gegaan. Vervolgens gaan we na de renovatie wel 25 euro per maand meer betalen.
De woningbouw heeft mij voor de renovatie een flatwoning (nieuwbouw) aangeboden, omdat ik tijdens de renovatie met mijn klachten een probleem zou hebben , als ik nog in de ********* straat zat. Deze woning heb ik geweigerd, omdat ik mijzelf niet zag wonen op een flat. (Veel buren, geen tuin en een super klein balkon. De oplossing voor de renovatie moest een wisselwoning wezen aan de********. Ik kon tot 1 december 2017 wonen in deze sloopwoning. Deze woning had allemaal gaten in het plafond zitten en het idee om mijn spullen binnen korte tijd 2 keer te moeten verkassen, gaf mij teveel stress. Ik besloot om bij mijn pa te vertoeven, gedurende de renovatie. Echter liep de renovatie uit en ben ik 7 keer heen en weer gereden tussen mijn woonplaats en mijn pa, omdat mijn pa 70 jaar is en het niet goed is om zolang bij elkaar te zitten. Zeker niet met psychische klachten. Gevolg, met traumatische klachten in een renovatie zitten, waardoor ik niet meer kan functioneren. Ik ben enkel e dagen terug naar de woningbouw geweest en gezegd dat ik psychotisch word en de kans op escalatie met de buren ernstig toeneemt en mijn uitkering op het spel zet met het vluchten naar mijn pa. Tijdens het gesprek: wat als ik voor de keuze van de sloopwoning was gegaan? Dan had ik er per 1 december uit gemoeten en dan. Antwoord: dan had je weer terug gemoeten naar de vorige woning. Dus dan had ik alsnog meer dan een maand in de renovatie moeten zitten? Ik heb via mail gevraagd om een schadevergoeding (geen bedrag) voor psychische schade, verhuiskosten en benzinekosten. Maar dan krijg ik de reactie, wordt niet vergoed. Verder wijzen ze weer op de optie van een wisselwoning. Ik ben geestelijk helemaal kapot.

Na jaren toch de stap genomen naar therapie. Ik heb, blijkt nu, ptss. Heb EMDR gehad, heeft geholpen, echt bizar. Maar ik ben er nog lang niet. Ze praten overal over het feit dat je weer zult worden zoals je voor je trauma was. Pak dingen op die je leuk vond voor je trauma. Maar wat nou als je trauma al 35 jaar geleden begon. Hoe weet je nou hoe je was toen je 5 jaar oud was. Ik vind het dus heel frustrerend, want ik ken dus eigenlijk mijn echte ik niet. Mooi als deze verwerking achter de rug is en de ptss opgelost. Maar wie ben ik dan. Is dat dan mijn echte ik. Natuurlijk ook wel spannend, hoe zal ik zijn. Maar is dit dan echt? Dit is iets wat ik in nog geen enkel ervaringsverhaal ben tegen gekomen. Ken ik mezelf dan nog wel? Vind ik mijn huidige leven wel leuk? De keuzes die ik heb gemaakt? Misschien valt het tegen.. ik vind dit denk ik nog 1 van de moeilijkste dingen. Altijd gedacht en aangekeerd dat ik gewoon zo was, maar dat blijkt dus gevormd te zijn door trauma...
in afwachting van resultaat, Eliza

Ik ben een vrouw van 48 jaar, samenwonen met een dochter van bijna 9. Ik ben een succesvol psycholoog en trainer. Recent is gebleken dat ik leid aan C PTSS. Dat voelde staat als een opluchting: ‘dus dit is wat er ‘misz’ is met mij.’.

Ik ben erg goed in mijn werk. Gevoelig voor signalen van anderen, analytisch sterk, betrokken en deskundig.

Privé worstel ik. Ik blijf dezelfde partijen maar herhalen in vriendschappen waardoor deze ook altijd eindig zijn. Ik snak naar verbinding maar weet niet hoe vriendschap werkt. Ik sloot me uit , pas me aan, probeer signalen te lezen, ben heel erg loyaal en zorgzaam maar weet niet goed wie ik ben in de vriendschap. Wat is van mij een essay is van de ander? Wanneer mag ik boos zijn? Wat kan ik wel/niet verwachten? Zijn constante vragen die ik mezelf sterk. Ook heb ik veel moeite met conflict. Ik weet niet Wnn ik mag voelen wat ik voel. Ik pas me aan en slik in totdat de stress zo groot wordt dat ik klap een heel kort, heel boos wordt en mensen afschrik die vervolgens afstand nemen. Zo ben ik al mijn beste vriendinnen kwijt geraakt in mijn leven. En verwacht ik vandaag ook weer een vriendin kwijt te raken. Ik ken het patroon, weet wat er gebeurt maar ben niet in staat om het anders te doen. En ik ben er moe van. Ik ben zo moe van het telkens zo mijn best doen en toch falen, afscheid nemen, herstellen, opnieuw proberen, me alleen voelen, me schamen en schuldig en mislukt voelen.

Ik ben inmiddels zo ver dat ik denk dat ik er maar beter niet meer aan kan beginnen. Ik barst van de kennissen die me allemaal graag zien. Mss is dat voor mij het veiligste, naar mijn gezin.

Ik heb, als psycholoog, heel veel opleidingen, therapieën etc gedaan. Het helpt allemaal wel iets maar de kern blijft gelijk. Ik weet niet wie ik ben en waar ik sta. Het idee, dat het was niet beter wordt dan dit, put me uit.

Ik ben moe en ben eenzaam tot in de kern.

Dank voor het lezen.

Hoi allemaal,
Begin dit jaar ben ik begonnen met EMDR. Dit helpt goed, maar is ook zwaar. Na een sessie ben ik erg hyper en kom ik in een soort adrenaline stand. Vervolgens stort ik in en voel ik me erg depressief/moe/angstig. Het kost me ongeveer 2-3 weken om bij te komen van zo’n EMDR sessie. Momenteel zelfs langer en heb ook weer veel burn-out klachten. Ik vroeg me af: herkennen jullie dit? Zijn er meer mensen zo van slag na zo’n sessie? Zoals jullie weten is eerst stabiel(er) worden is wel lastig met PTSS. Nog tips? Hoor graag jullie ervaringen.
Dank en sterkte voor iedereen hier die met PTSS moet leven!

Ik heb meervoudige complexe ptss met spygose.
Tal van verkrachtingen en wurging, en aanrandingen door verschillende personen mijn leven door.
Medische missers. Keer op keer.
3 hernia, s de 4 de konden ze niks mee.
Endometriose met een gezwel van 15 cm achter mijn baarmoeder. Kankermarker 287.
Verklevingen tot in de darm.
Als dit nog langer gezeten had , had ik een stoma gehad.
7 maanden later ureter afgestorven ( door klem op de ureter te hebben gehad)
Bij alles werd er gezegd, je zuigd het uit je duim.
Of het zit tussen je oren.
Je stelt je aan.
Alles werd genegeerd, van misbruik werd door mijn huisarts gezegd: het gebeurde overal , dat was heel normaal.
Ik moest het maar vergeten!
5 jaar
8 jaar
10 jaar
14 jaar
14 tot 20ste jaar.
17 jaar.
29 jaar
In de 34 jaar
En meer.
Nu tal van zelfmoord plannen gemaakt.
Uitgeprobeerd, telkens mislukt of gestopt door 112.
113 gechat
Psygotica medicijnen gekregen.
Angstremmers
Slaaptabletten.
Na 3 jaar nog gesprekken bij psygiater.
Het blijft moeilijk.
Er is nog zoveel meer gebeurd, niet te beschrijven.
Zou te lang worden.
Ik vraag me af , wanneer dit stopt in mijn hoofd.
Denk zelf nooit , het is , de beer is los.
Het is voor iemand anders niet te begrijpen wat dit met een mens doet.!
Kunnen niet begrijpen dat het niet over gaat.
Ik wens iedereen heel veel sterkte met ptss in welke vorm dan ook.
Want het sloopt je.
Je leeft met een masker op.
Omdat de vrolijke persoon niet meer bestaat.

Is al verwerkt. Was een dombo met een pistool op mijn hoofd en zijn vriendje met mes.
Daar ben ik klaar mee !

Er is een vrouw.
Mw A. Kohlein.
Gestalttherapie. Rotterdam en Youz Den Haag.

Deze dame overstijgt zelfs , Mw Judith Lewis Herman.
En Mw Herman is meer dan geweldig inzake trauma begeleiding en herstel.
Beiden zijn puur en echt , ze kunnen luisteren en schuwen niets.

Grote hulde voor jullie.

Met vriendelijke groet ,

Mijn vader is onlangs gediagnosticeerd met bipolaire stoornis. Veel stukjes vielen op hun plek. Ik kreeg door de diagnose iets meer begrip voor de situatie maar de pijn werd groter en echter.

Mijn vader heeft sinds ik me kan herinneren een zeer sterk wisselende stemming. Hij was of niet aanspreekbaar/dromerig gefrustreerd en prikkelbaar/agressief. Of ontzettend gezellig actief, sprak veel en barste van de zelfvertrouwen. En je zou denken dat dit de vader was waar ik dan naar uit keek. Maar ook deze vader vertrouwde ik niet. Hij kon namelijk uitschieten en zijn geluk/zelfvertrouwen kon niet op met alle (gevaarlijke) gevolgen van dien.

Mijn eerste herinnering ooit was een exorcisme van mijn vader die een geestelijke bij hem uitvoerde. Waarom laten ze daar in hemels aan een kind toe? Ik weet nog hoe hij smeekte om losgelaten te worden en hij door 2 ooms vastgehouden werd. Ik was zelf een jaar of 5.

Sinds dien werden zijn psychoses intensiever. Het probleem was dat we er met niemand over mochten hebben, want dan zouden we uit huis geplaatst worden (achteraf gezien sowieso geen betere uitweg geweest maar dat ter zijde.

Ik voelde mij altijd verantwoordelijk over het leven van mijn broertjes en zusjes (ik was de oudste) deze hele situatie en voornamelijk de psychoses hebben mijn leven getekend. Er zit zo veel stress in mijn lichaam dat ik op mijn tong bijt in mijn slaap. Dat ik continue de angst voel, de gevaren om me heen voel. De angst dat ik dezelfde ziekte draag of kan overdragen word ook steeds groter. Ik maak mezelf helemaal gek door dag in dag uit te piekeren. Gelukkig aankomende week een intake bij GGZ.. we zullen zien wat eruit komt

Ik ben tweetalig opgevoed, Mijn moedertaal is de taal van mijn ouders herkomst en mijn Nederlands is nooit zo goed geweest, omdat ze op mijn latere leeftijd achter kwamen dat ik slechthorend was (hoorde maar 50% totaal), waardoor ik een taalachterstand had. Doordat ik dus een diagnose kreeg dat ik een taalachterstand had, kwamen ze ook achter dat ik een taalstoornis had. Hierdoor ben ik mijn hele leven gepest. van groep 1 tot groep 8, mijn ouders hielpen mij toen wel op school. Alleen thuis werd ik ook mishandeld, ik werd geslagen en gekleineerd. Ik voelde me nergens veilig en helemaal alleen.

Hierdoor hebben ze de diagnose vastgesteld dat ik PTSS, emotionele-angst- gedragstoornis heb en ADHD. ADHD, is alleen dat ik veel dingen vergeet. Mijn ouders tonen op de dag van vandaag geen begrip, gelukkig zijn ze jaren geleden gestopt om mij fysiek te mishandelen. Ik heb nooit echte liefde van me ouders gevoeld, nooit echt een knuffel of zeggen dat ze trots op me zijn helemaal niks. terwijl mijn zus en broertje alle liefde van de wereld krijgen. Door alle diagnoses is het du begrijpelijk dat verhalen vertellen moeilijk voor me is, ik vergeet veel om te zeggen of mijn zinsopbouw klopt niet waardoor mensen gelijk denken dat ik lieg, maar dat is niet zo. Ik kan het gewoon niet beter verwoorden dan dat het is.

Uiteindelijk heb ik mijn leven opgepakt en keuzes gemaakt dat dit niet meer oke is hoe ik als dochter werd behandeld en stapte op naar jeudzorg, mijn ouders en heel mijn familie waren woest op mij en ze wouden mijn nooit meer zien. Uiteindelijk is mijn vader helemaal veranderd en slaat mij niet meer en praat veel met me, hij toonde een beetje liefde, maar vooralsnog geen begrip. Hij kon maar niet begrijpen 'waarom heb je al die persoonlijke problemen en waarom los je hetzelf niet op' makkelijk gezegd dan gedaan, ik heb er ook niet gevraagd om dit te hebben.

het enige wat ik vraagde aan mijn ouder is liefde en begrip. de dag van vandaag krijg ik het amper tot niet. waardoor ik heel veel last heb van depressie en stress, ik ben nog jong dus kan ook niet uit huis gaan. ben ten einde raad.

Hoi allemaal,

Ik heb sinds kort de diagnose PTSS gekregen. Na een huwelijk waarin ik me zelf verloren ben heb ik na 18 jaar de scheiding aangevraagd. Mijn ex partner heeft zowel mijn kinderen als mij jarenlang geestelijk mishandeld. Ook lichamelijk maar gek genoeg heb ik daar minder last van. Daarnaast heeft mijn jongste een zelfmoord poging gedaan. Deze beelden krijg ik niet van mijn netvlies. Op het moment leef ik erg terug getrokken. Heb ik nog maar weinig vrienden. Maar heb wel besloten me te laten behandelen. Morgen krijg ik de eerste behandeling. Op vele plekken heb ik last van mijn PTSS zoals in drukke situaties of als ik het niet kan overzien of als mensen ruzie maken enz. Ik hoop door de behandeling dat dit minder gaat worden en ik ook sociaal weer meer in het leven ga staan. In mijn omgeving weten weinig mensen wat er allemaal is gebeurd. Vind het erg moeilijk om erover te praten. Hoe doen jullie dat? En hoe hebben jullie de weg naar buiten je deur weer terug gevonden?

Groetjes

Hallo,

Mijn partner heeft een dubbel leven gehad,ze had een andere naam stem geluid en ze ik had gelezen dat ze een hekel aan mij had.
Ik ben 20 jaar lang samen met mijn vrouw waarbij wij een perfect huwelijk hebben...zo vreemd om te plots te zien dat je vrouw een dubbel leven heeft met mannen..
Ze weet er echter niks van..ze zegt zelfs zet die mannen langs elkaar, ik zou ze niet herkennen, niet te geloven dit.
ze heeft een burnout en vroeger zijn er traumatische dingen gebeurd bij haar blijkt nu. Ook was het drankgebruik stevig en ze kocht veel kleren. Ik denk aan een dissociatie (DIS) maar als partner sta je machteloos de psycholoog en mijn vrouw kunnen niks vertellen,heeft hier iemand ervaring mee? Dingen die je gedaan hebt maar totaal geen weet van hebt?!

Zit al een poosje in het ziektewet en ben er recent achter gekomen dat ik PTSS heb. Behandelaren zeggen dat het beter wordt. Ik geloof daar niet in en denk dat ik nooit meer gelukkig wordt. Ik voel mij zo alleen en onbegrepen. Ik zou graag met andere mensen in contact willen komen om te praten.

Ik ben een 28 jarige verpleegkundige en moeder van een prachtige dochter van 1 jaar. En toch komt die zwarte, zware sluier weer over mij heen..

Na het volgen van emdr therapie is het een tijdje weg geweest. Diagnose: ptss met stemmingswisselingen. De wereld draaide ineens om, ineens was ik de patiënt. Ik vroeg mij af hoe ik het zo ver had kunnen laten komen? Ik? Zucht.. Weer maak ik de zelfde fout. In mijn hoofd lijkt alles mijn eigen schuld, terwijl ik heel goed weet dat dat niet het geval is. Maar waarom leven je hersenen zo’n eigen leven?

Ik wil mij niet zwaar, leeg en eenzaam voelen. Ik heb leuk werk, leuke vrienden, een geweldige man en een super lieve dochter. En toch, als ik mij zelf heel eerlijk de vraag stel: zou je het erg vinden om dood te gaan? Komt er als eerste in mijn hoofd op: nee dat zou ik niet vinden. Wat een rust… En dan binnen diezelfde seconde denk ik: nee, mijn lieve mooie dochter. Ik zou haar nooit alleen willen laten.

Na deze gedachtes blijft ik met een angstig en rusteloos gevoel over. Het is zo ontzettend vermoeiend. Het ene moment gaat alles goed en boem, daar is ineens weer een herinnering of herbeleving. Hierna voelt ze zon niet meer heerlijk warm op mijn huid, het licht van de zon irriteert mij. Het lekker broodje voor mijn neus smaakt ineens naar karton en alle geluiden lijken 100x harder en vervelender binnen te komen.

Fuck.. Denk ik op dat moment. Weer een mooie dag naar de haaien.

Bedankt voor het lezen. Ik hoop natuurlijk dat jullie je hier niet in herkennen maar ik ben bang van wel. De stemmingswisselingen maken het mij de afgelopen tijd erg zwaar. De spycholoog is van mening dat ze voortkomen uit de ptss klachten. Nu denk ik dat het weer tijd is de psycholoog een bezoekje te brengen. Maar ik vroeg mij af of er mensen zijn die baat hebben gehad bij antidepressiva? Zelf ben ik er huiverig voor omdat ik bang ben heel vlak in mijn emoties te worden (bijna niks te voelen) ook de mooie dingen dus niet..

Bedankt alvast.

Ik ben 18 jaar geleden 2 jaar lang regelmatig gedrogeerd door mijn toenmalige partner en zijn vrienden. Er zijn afschuwelijke dingen gedaan. 15 jaar later kreeg ik ineens herinneringen terug van waar ik geheugenverlies van had door het drogeren. Ineens beelden die ik voor me zag van wat er met me is gebeurd en wat ik moest doen. Het ergste vind ik dat mensen reageren alsof ik gek ben als ik dit vertel. Ze gaan er niet echt op in zeg maar.. ik slaap slecht en ben al 18 jaar depressief. Ook ben ik in de omgang met mensen een beetje vreemd geworden, mensen vinden me vaak raar omdat ik een soort van verlegen ben, altijd gespannen.. en ik gedraag me kwetsbaar en onzeker hoor ik wel eens. sinds 10 jaar ben ik ook gauw doelwit van pesterijtjes door buurtmensen of collega's, omdat ik me onzeker gedraag. Ik ben zo geworden na al de gebeurtenissen maar dat gaat je niet aan de grote klok hangen. Word ik ooit nog weer terug normaal ? Kunnen mensen mij weer als normaal gaan zien als ze weten wat ik allemaal heb meegemaakt? 1 x in de zoveel tijd maak ik echt plannen voor een zelfmoord..vaak gebeurt er iets waardoor dit niet doorgezet wordt , de vorige keer kreeg ik zware griep, kon me bed bijna niet uitkomen om naar de trein te gaan.. die keer daarvoor ging ik bellen met de huisarts, omdat ik ook een dochter heb wil ik dus eigenlijk geen einde aan mn leven maken. Maar het word er allemaal niet beter op.. wanneer kan ik weer normaal leven..

Goededag lotgenoten,
Mijn verhaal begint in 2015 mn 2e huwelijk van 8 jaar waar 3 goede en de zoekende om het zo lte noemen.
Eerst een inbraak terwijl wij gewoon in bed liggen.....
Vrouw nu ex naar onder want haar kat stond naast het bed te mauwen....en die mag niet boven .Na 8 min maakt ze me wakker zegt ze er is ingebroken....
Ik ben een persoon die dan zonder ook maar 1 trap aan te raken onder was....ratten natüurlijk al gevlucht....had ik geluknwant de crossmotor Honda.250crf hadden ze wel klaargezet maar niet meegenomen....dus ik in mn onderbroek die motor aangetrapt en volgas door de wijk kijken of ik ze.zag.....na 10 min toch maar weer terug naar (ex) vrouw en kinderen want ja je weet maar nooit.....
Thuis aangekomen was de politie eral ..heeft nicole de aangifte gedaan...en daarna heeft de verzekering alles uitbetaald behalve Geld boven de 1000........dus zon 5000 niet..
Dit gezegd hebbende,zijn we gewoon verder gegaan met ons leven ik was net een half jaar in denemarken geweest maar kwam wel ieder weekend naar m'n gezin....en reed dan zondagmiddag (niet ideaal) maar 4500 netto is toch lekker meegenomen paar maandjes...
Nicole werkte niet die zorgde voor haar.kinderen en thuis was alles.perfect in orde..alleen school resultaten van m'n stiefkids gingen zienderoog achteruit vanaf dat ik in de "kost" zat voor het werk....
Ik hele week van huis en die week in moerdijk op maandag..nicole en ik hadden net een leuk weekend gehad rustig gelaten ...ik een btje in de tuin en nicky was mij een btje aan het bekijken met (achteraf) weemoedige ogen....bovenop trapje(tuin ligt verdieping lager dan woonkamer)
Vond ik al btje vreemd maar ja denk zeg niks doe m'n dingetje het is lekker rustig,houden zo.
Savonds lekker slapen en 3.30 gaat de wekker want moet om 7 in moerdijk zijn....
Ik kan me niet meer herrineren of ze nu wel of niet is mee opgestaan jammer genoeg...
Maar na 3 dagen kreeg ik een "raar" gevoel..dus ff wat appjes naar de kids en nicole.wat er aan de.hand is...
Stuurt nicole een appje naar.mn beste vriend tevens m'n collega die ook op.dit werk is dat hij me moet vertellen dat ze weg is...ze is nu haar laatste spullen je huis aan het halen..
....................
Dan sta je daar....midden op je werk ..verschillende mense in de omgeveving........
Nou ik ben machinist en we koesten nog 1.5uurtje was het klaar..........heb ik huilend.als een baby werk afgemaakt maar toen het eenmaal klaar was meteen de werkbus in en naar limburg gereden.........emotionele rollercoaster zo'n ritje kan ik jullie vertellen....
.nou na 2.uur toch gewoon op de.weg blijven rijden kom ik bij ons huis aan.....
Eerst wat me opvalt is dat alle maar dan ook echt alle fotos wegzijn die in de gang en trappegat hingen.....
Op 1 na......een schoolfoto van mij toen ik 4 was......alles weg ...
Woonkamer geen lamp meer asn het plafond..
3 tamme kippen die ik vanuit het ei zelf groot had gebracht met meelwormen ...weg...
Konijnen (gaf ik niet veel om)weg...
Hond ook weg......kinderen weg alles wat met liefdente maken had was weg.......
Sta je daar op woensdag middag als "Echte" vent......
Niks gepoetst gevlucht alsof de SS haar zocht...
En waarheen 10 min verder in het zelfde dorp..
Achteraf blijkt dat die inbraak enzo allemaal gepland was .....Geld.zelf weggelegd in kelder daarom duurde het 8 min voor ik wakker werd.gemaakt......
Geld bij haar ouders ook weg,want mevrouw had een koopverslaving en daar was ze voor onder behandeling.......
Het was mn 2e vrouw waar ik gelukkig geen kinderen mee had dus dat scheelt maar als je zo bestolen bent en daarna neergezet wordt alsof je een boeman bent,terwijl ik altijd mn loon afgaf aan haar.......en alles op paar 1000 op was............
Wat menen jullie wat die.muts zegt.....

Je hebt me altijd alles gegeven ......behalve liefde.....
Hoor je ook knakken in je hoofd kan ik jullie vertellen.....
En dan begint het verhaal eigenlijk pas...
Maar dat vertel ik mss ander keertje.....

Geloof mij vrouwen zijn vrouwen en mannen kunnen daar niet mee samenwonen.......geen 15 jaar na 10 jaar is het allemaal broerenzus...

Wordt vervolgd.

Ik weet eigenlijk niet eens wat precies PTSS is, ik hoop hier misschien mensen te vinden die zich herkennen in mijn verhaal of dat ik mijzelf herken in hun verhaal… maar ik heb er af en toe ontzettend veel last van.

Laat ik maar 25 jaar geleden beginnen. Ik heb tijdens mijn jeugd niet zo’n goede band met mijn vader gehad… ik deed alles verkeerd in zijn ogen en ik voelde weinig tot geen trots, waardering en liefde (hij heeft zelf vroeger een moeilijke jeugd gehad). Zelfs met mijn studie keuze was hij het niet eens. Mijn moeder had een eigen zaak dus ze was eigenlijk altijd druk (wat begrijpelijk is) maar ik had met haar gelukkig wel een fijne goede band. Ik heb toen ik 14 jaar oud was mijn eerste ervaring gehad met seks. Een vriend van mijn broertje logeerde bij ons thuis en sloop ‘s nachts mijn slaapkamer binnen toen mijn broertje sliep omdat hij mij wilde zien. We hadden toen seks. Ik had het nog nooit gedaan en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe verstijfd ik was, maar ik zei geen nee en ik weet niet waarom. Tot op de dag van vandaag heb ik er nooit over gepraat, dat wil ik ook niet want ik ben bang dat mensen er iets van gaan vinden en eerlijk gezegd ben ik er te trots voor. Destijds werkten mijn ouders fulltime dus veel vrije tijd hadden ze niet en dus ook de tijd om met mij te praten en ik wilde ze niet lastig vallen met mijn gezeur. Toen ik 18 jaar was kreeg ik een relatie. Die in het begin heel fijn en liefdevol was, maar helaas veranderende dat snel. Mijn vriend bleek niet zo trouw, lief, aardig en betrouwbaar te zijn als dat ik dacht dat hij was. Hij genoot iets teveel van al het moois om zich heen, zette mij vaak ten schande en voor schut in het bijzijn van anderen, zocht veelvuldig contact met andere vrouwen, lachte mij vaak uit en ook publiekelijk. Hij heeft veel narcistische trekjes; zette zichzelf op nummer 1 en ik kon het maar uitzoeken. Maar wat ik nog wel het ergste vond is dat hij mij meermaals dumpte zonder reden; hij wou ook nooit met mij praten over wat er aan de hand was. Het was toch allemaal mijn schuld en ik spoorde niet volgens hem. Na een aantal maanden zocht hij mij dan zonder reden waarom weer op om het ‘weer goed te maken’ maar dan uiteraard ook weer zonder uitleg want praten over de problemen wou hij niet en als hij mij weer zat was kon ik weer oprotten zonder reden. Ik voelde gedurende deze periodes zo ontzettend met de grond gelijk gemaakt en mijn vertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen. Dit heeft af en aan 3,5 jaar/4 jaar geduurd en ik wist de spiraal niet te doorbreken.

Nu ben ik 25 jaar, heb ik sinds 3 jaar een ontzettend leuke en fijne relatie met de absolute liefde van mijn leven en ik hoop van harte dat hij degene is waar ik later mee mag trouwen. Maar ik ben af en toe ook zo bang, dan krijg ik flashbacks en herhaald de geschiedenis zich in mijn hoofd. Dan wordt ik bang, onrustig en emotioneel (verdrietig en huilen). Dan lijkt het op een soort van error in mijn hoofd. Ook kan ik uit het niets heel boos, verdrietig of gefrustreerd raken. Ik weet niet hoe dat kan. Ook ben ik graag alleen en trek ik mij snel terug omdat ik eigenlijk alleen maar rust in mijn hoofd wil. Soms heb ik het gevoel dat ik gewoon alleen bovenop een berg wil zitten en kijken naar alles in de verte. Klinkt raar, i know maar zo voelt het wel. Mijn hoofd zit gewoon zo ontzettend vol. Misschien hoort mijn verhaal hier niet maar ik wou het toch graag delen, mijn excuses anders hiervoor.

Veel liefs

Hi, ik ben bijna elke dag boos op het feit dat ik PTSS heb/ziek ben. Ik haat het zo verschrikkelijk. Een lange tijd heb ik op zoveel wilskracht geleefd. Nu gaat dat niet meer. Hoe gaan jullie hiermee om? Hoe accepteer je dat je dit hebt en laat je wat van deze boosheid los? Ik wil er ook vanaf want het helpt mij niet in mijn herstelproces. Ik blijf me er zo tegen verzetten. Ik wil niet dat dit mijn leven is. Maar het is wel zo. Al 3 jaar. Hoe laat ik die weerstand/boosheid los? Tips? Alvast bedankt!

Hallo,

Ik ben een man van 32 jaar die de diagnose ptss heeft maar die wel geloofd dat hij het alsnog opgelost krijgt,ik ben hoog begaafd en hsp'er met een redelijk hoog IQ,maar door de pijn die ik van mijn traumatische verleden heb zowel geestelijk Al's lichamelijk loop ik toch vast, en heb ik het er moeilijk mee maar ik geef nooit op en ben een strijder,ik kom graag in contact met een lieve vrouw van ong mijn leeftijd 25/35 en die zich aangesproken voeld Al's ik dit zeg en die raakvlakken ziet met mijn leven,ik sta voor veel dingen open en ben zeker de beroerste niet.

Hoor het wel.

Gegroet

05-01-2021
Hoi. Ik ben 42 jaar en moet even van me afschrijven in de hoop dat het iets oplucht. Ik heb last van Ptss en dwangstoornis sinds mijn kindertijd. Weet me vaak aardig staande te houden al weet ik niet hoe ik het doe. Mensen merken vaak niet veel aan mij omdat ik al die gevoelens zo goed mogelijk probeer te verbergen. Ik ben alleen maar bezig met of mensen mij wel goed genoeg vinden en ik het wel goed doe.
In mijn jeugd samen met mijn broer dagelijks geslagen,vernederd en uitgescholden thuis tot mn14e door moeder en stiefvader.daarna in een crisisopvang en tehuis en op mn 17e op kamers gaan wonen.ik ben gaan werken, opleiding kon ik niet meer en ben meerdere keren uitgevallen ivm depressies en OCD..toch een paar x contact met moeder en stiefvader gehad maar dat is uit de hand gelopen en ik wil en kan niet meer in de buurt zijn bij hun.Niemand aan die kant van de familie weet wat er gebeurd is.Mijn moeder heeft mij lang wijs gemaakt dat ze wisten wat er gebeurde en dat ze achter haar stonden..Ik kom er meer en meer achter dat ik erger gemanipuleerd ben dan dat ik dacht.Ze heeft me langzaam geisoleerd van de familie met vele verhalen over dat zij allemaal ook vonden dat ik een vreselijk kind was en alles wat me overkwam verdiende.Ik durf er met niemand van hen over te praten omdat ik bang ben dat het bevestigd wordt en dat kan ik niet aan,maar de behoefte is erg groot. mijn oudere broer kan niet voor zichzelf zorgen door alles en heeft de situatie ook niet weten te ontvluchten.Hij woont bij hen in en helaas ook geen contact mee.Het is net of ik wakker begin te worden, waarom heb ik niemand ooit iets verteld??Klakkeloos aangenomen dat het waar was wat ze zei..ik heb veel lieve mensen in mijn leven ontmoet die me wel gesteund hebben en daar ben ik dankbaar voor, maar het lost het niet op.Ik heb elke dag het gevoel dat ik alles moet geven en niks vanzelf gaat.elke dag stress, rotgevoel en op mn hoede..en bang..42 jaar en alle nare woorden en beschuldigingen nog steeds letterlijk in mijn hoofd en dat gaat maar door.Van binnen weet ik dat het niet mijn schuld is, maar waarom blijf ik denken maar wat als ik echt toch zo vreselijk was als kind??Dat gevoel verlamt me compleet, alsof ik er helemaal niet mag zijn..alle ervaringen en beelden van toen blijven maar door mijn hoofd gaan.Alsof ik geen stopknop meer heb. Ik word gek van die gedachtes. Ik sta op een wachtlijst weer voor EMDR en hoop dat ik snel aan de beurt ben. En ik wens iedereen die dit toevallig leest heel veel sterkte en kracht toe

Hallo,

Ik was met vriendinnen een avondje alcohol en een pilletje, blowen en ballonen aan het doen

Je leest het wel een hele mix wat niet goed is.
Geloof me ik heb hiervan geleerd

Ik nam een ballon en zag een hele gekkke maar ook mooie poppetje met me ogen dicht. Een soort buddha poppetje met allemaal kleurtjes.

Ik was mee aan het dansen met dat poppetje in me gedachten. Daarna zag ik een klok en een tekst if you see me now thank me later en toen bam sloeg het om ik zag zwarte enge dingen en voelde alsof ik er in bleef hangen.

Ik was aan het zingen en bleef hangen in het zingen. Toen hoorde ik mijn vriendin zeggen het gaat niet goed met haar. Toen schudde ze me wakker en ik zei iets heel aparts de duivel heeft me rug verbrand toen ik dat zei begon de hel ik vroeg ze om een ambulance te bellen.

Ik voelde me lichaam niet meer en het leek alsof ik in een kamer voor ee dood zat en het enigste wat me terug bracht was dat ik dacht nee aub ik moet terug naar me moeder zo van neem me aub niet mee ik ben nog niet klaar voor de dood zo voelde het.

Water op me gezicht gegooid, rondgelopen maar ik voelde niks het was alsof ik vervreemd was van me lichaam. Sindsdien heb ik paniekaanvallen en als ik praat en iemand hoort me niet schiet ik gelijk in paniek dat ik weer dood ben en dat ik buiten me lichaam zit.

Ik heb hier zoveel spijt van dus please reageer/doe niet boos op mij. Ik weet dat het niet slim van mij was en heb hier zeker van geleerd dit nooit meer te doen.

Ik heb de gevolgen nu en ik wil er graag vanaf want het heeft me getekend als bad trip en nare ervaring waarvan ik tot de dag vandaag nog steeds last van heb ik wil er graag vanaf rn heb 20 sessies gehad met mijn osycholoog maar die kan me niet helpen.

Helpt Emdr?

Ik heb complexe PTSS door ernstige trauma’s uit mijn jeugd. Ik ben daarvoor nog steeds in behandeling, maar ik merk ook steeds meer hoe ik me irriteer aan de manier waarop ik behandeld word door sommigen van de hulpverlening, net of ik er nog een faalervaring bij krijg. Hoe gaan jullie met dergelijke gevoelens en conflicten om, want daar zit nu bij mij juist het probleem? Als ik het gevoel heb dat ik in een conflict beland klap ik dicht en weet ik me geen raad meer en dat is nu juist hetgeen dat ik niet meer wil.

Wacht tijden
Ze hebben ptss vastgesteld maar wacht al 6 maanden om te kunnen starten met de therapie. Het gaat ook nog zeker 3 tot 6 maanden duren voor ik kan starten. Maar ik besef me sinds het intake dat de prosessen in me hoofd wel al zijn gestard. Veel vragen continu aanwezig niet meer te onderdrukken. Hoe gaan/gingen jullie met die wacht maanden om ? Mischien tips

Hey, wie het ook mag lezen.

Ik sukkel al een tijdje met heel wat fysieke en mentale klachten, er is een vermoeden dat ik de richting uitga van ptss. Ik praat daar liever niet over, ik had wel een vraag en hoop hier meer iets te weten te komen.

Op gebied van het sexuele hoe reageert iemands lichaam hierop naar zijn of haar partner toe?

Wanneer ik ga slapen heb ik die prikkelingen wel maar mijn lichaam lijkt bevroren te zijn en niet meer te bewegen. Mijn vriendin komt naar me toe ik heb moeite met te reageren omdat mijn lichaam in een blokade zit.

Ik ga het hierbij laten.

Mijn vader stierf op zijn 27e toen ik 9 maanden was. Mijn moeder was zwanger van mijn broertje, hij werd drie maanden later geboren. Hij had een oogziekte. We leefden in armoede. Ik was geparentificeerd. Mijn moeder had twee keer kort een vriend. De tweede heeft me een aantal keren aangerand in mijn puberteit.
Ik heb last van angsten. Ik kan moeilijk intiem zijn. Mijn emotieregulatie is een probleem en ik heb veel moeite gehad in de omgang met autoriteiten, waardoor ik in problemen met jeugdzorg ben gekomen. Ik heb het gevoel dat ik constant ‘aan’ sta.

Toen ik 7 jaar was heb ik 7 maanden in het ziekenhuis gelegen. Het eerste wat ik heb gezien is dat een vriendje van mij is gestorven waar ik bij was door verkeerde medicatie. Toen ik 8 jaar was ben ik gedurende lange tijd misbruikt en dat kon ik onmogelijk vertellen aan mijn moeder. De man die mij misbruikte vertelde gewoon in mijn gezicht, wie denk je wie ze geloven, mij die een hoge positie heb of jouw, kind van een alleenstaande ouder. Ik moet erbij vertellen dat het 1950 was. Ik ben nu 79 en heb nog steeds last van deze gebeurtenissen, huilbuien slapeloosheid.ik moet geopereerd worden maar durf mij niet uit te kleden. Mijn vrouw en kinderen weten het ik heb het 5 jaar geleden verteld en het antwoord van mijn kinderen was, wij hebben altijd al iets vermoed omdat jij steeds afstand hield van ons. Ik weet niet hoe het verder moet .

hoi,
ik ben nu 24, toen ik 20 was leerde ik mijn ex kennen.
hij mishandelde mij 2 jaar lang vooral emotioneel maar af en toe ook fysiek en sexueel. ik heb hier toen ptss aan overgehouden, na een jaar depresief op de bank zitten heb ik eindelijk alles aan mijn moeder en sommige andere familie leden verteld, samen met hun heb ik profecionele hulp gezocht, ik kreeg toen EMDR therapie na een tijdje werd ik ptss vrij verklaart, alleen had ik zelf het idee nog niet de zelvde te zijn als voorheen. nu ben ik erachter dat het een te grote wens was weer dezelvde te worden, want dat zou ik nooit meer zijn, wel heb ik er mee leren leven. ik heb nu net een jaar een hele lieve vriend die mij probeert te begrijpen en te steunen in alles, wel hebben we het soms moeilijk vooral als het over seks gaat. ik wil dit niet vaak en heb weinig zin. als het er wel is voelt het wel goed, maar ik kan mij er vaak genoeg niet voor open stellen, de drempel is vaak te hoog. dit levert frustratie op bij mijn vriend die hij erg probeert te verbergen om mij er niet mee lastig te vallen, maar ik merk het wel en dat frustreerd mij dan weer. de laatste tijd heb ik het idee dat mijn ptss weer terug komt ik wil steets vaker geen seks voel mij niet op mijn gemak eigenlijk nergens meer en ben weer sneller bang bij bepaalde personen situaties of geluiden. ik vraag mij af of ik nu het hele therapie traject weer door moet en of het me uberhoubt wel verder kan helpen. ook heb ik last de kosten van de therapie telkens weer te moeten betalen. ik heb niet veel inkomen. heeft iemand tips of vergelijkbare ervaringen met het terug komen van klachten??
groetjes een lot genootje

Hallo,

vanaf dat ik jong ben kan ik er niet tegen om andere mensen te zien overgeven. 3 weken geleden reed ik naar huis. Onderweg zag ik een auto aan de weg staan met de gevarenlichten aan. Er stond iemand gebogen naast. Ik had eerst niet in de gaten wat er aan de hand was, maar opeens begon diegene over te geven. Doordat ik niet gelijk in de gaten had wat er aan de hand was, ik diegene niet ken en ik niet weet waarom diegene aan het overgeven heb ik dit beeld al 3 weken non stop in mijn hoofd zitten. Afleiding helpt niet en voel mij depressief worden. Ik heb nergens geen plezier meer aan.
Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt en weet hoe ik dit beeld uit mijn hoofd krijg?

Hi!

Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.

Liefs!

Mijn verhaal is lang maar ik maak het kort
Ptss of eigenlijk cptss
Moeder autist. Ik was mijn moeders hulpje van 4 kinderen. Geen warmte of liefde.
Voor vader bang met veel en angsten en buikpijn ging ik het weekend tegemoet.
Aanranding familie lid.
Echtscheiding, of vechtscheiding.
Verkrachting toen noch echtgenoot.
Overspel terwijl ik hoog zwanger was.
Een dochter met kleinkinderen die ik niet zie of ken.
Een tante die een moeder voor mij was 3 jaar verzorgd met A.L.S. tot de dood.
Daar heb ik nog veel verdriet van.

Over een paar maanden ga ik voor het eerst naar een psycholoog om te praten en erachter te komen wat het nu precies is (zelf gok ik op PTSS). Ook denk ik dat dit te maken heeft met de verschillende traumatische ervaringen die ik in mijn vroege jeugd heb gehad.

Het zijn er namelijk een hele boel maar laat ik vanaf het begin beginnen: Toen ik een baby was sprong er een keer een enge hond voor me, op mijn 4e Kreeg ik één fietsongeluk wat uiteindelijk bleek mee te vallen maar ik dacht dat ik dood zou gaan, 3 weken later overleed mijn allerliefste Opa (hierdoor kreeg ik jarenlang nachtmerries), later kreeg mijn vader een ongeluk, later overleed een oudtante die heel lief was, toen een klasgenoot, toen kreeg ik te maken met pesterijen op school, toen keken we naar die film, vervolgens overleden mijn andere oudtante en oudoom waarmee ik ook goed kon, toen nog een klasgenoot.

Ook zijn mijn andere Opa & Oma (die eigenlijk die titel niet verdienen omdat ik ze nooit heb gekend) overleden maar dit heeft me nooit zoveel gedaan. Toen ik hoorde dat mijn Tante mijn Opa bedreigd heeft, draaide ik vervolgens helemaal door en gelukkig is dit 5 jaar lang helemaal goed gegaan. Totdat mijn zus 7 maanden geleden een voor haar nogal heftige operatie onderging, nooit heb ik mijn gevoelens kunnen plaatsen totdat ik dit allemaal na ben gegaan met behulp van anderen.


Er zijn nog meer ervaringen, maar dan wordt het bericht veel te lang.
Toch ben ik eens een paar PTSS testen gaan doen en het leek er toch wel aardig veel op, daarom wil ik dit graag onderzoeken en e.v.t. laten behandelen bij een psycholoog.

Ook zou ik later graag een baan (dit is een risico en dat weet ik) in de zorg willen als verpleegkundige.

Anoniem.

Hallo,

Mijn verhaal is begonnen op 21 jaar waarbij ik mijn passie voetballen niet meer kon uitoefenen door knie letsel. Hierdoor viel mijn groot deel van mijn leven weg nu 30 jaar, wel geprobeerd maar helaas accepteren is moeilijk.
Mijn knie is zo slecht dat dit mij verhinderd op dagelijkse basis

Op 14 maart 2017 om 17.56 kreeg ik het belletje van mijn moeder dat ik NU naar huis toe moest komen ik weet het nog als de dag van gisteren.
Ik met de auto 3 minuten van mijn eigen huis af met piepende banden naar mijn ouders, alle hulpdiensten al aanwezig 2 ambulance 2 politie auto’s en brandweer. Met grote schrik en een hartslag van 220 naar de voordeur waarbij ik werd gestopt door de politie die ik met alle kracht aan de kant duwde. Zie ik daar mijn vader liggen die een hartstilstand heeft gehad en mijn moeder in paniek. Mijn vader werd meegenomen met de ambulance naar het ziekenhuis eenmaal daar leefde hij weer. Je zou denken ach valt wel mee. Mijn moeder en oudere zus konden niet normaal functioneren waardoor ik mijn emoties aan de kant heb geschoven en het voortouw heb genomen. Vader is gedotterd maar heeft nogmaals een stilstand gehad hij is levend naar de hartbewaking gebracht. Hoelang heeft het geduurd voordat de hartmassage en beademing is geweest thuis. Mijn moeder roept 20 minuten de arts schrikt en zegt helaas zien wij het dan somber in. Uit aanrij tijd van de ambulance is 9 minuten geconstateerd. Mijn vader komt bij is wat verward hij roept hee maatje alles is weer goed… hij krijgt een longontsteking en word naar de intensive care gebracht aan alle toeters en bellen. Hier heeft hij 3 weken in coma gelegen de artsen vragen wie kan ik spreken ik stap naar voren we staan samen in de gang meneer ik vrees dat we slecht nieuws hebben uw vader zal nooit meer hetzelfde zijn door de schade van zuurstofgebrek….. alles valt stil ik sta alleen met de arts in een zwart gat. Wij vragen u of wij mogen stoppen met de behandeling en dat uw vader komt te overlijden dit allen weet niemand dan alleen mijn vrouw en ikzelf. Ik zeg nee wij willen verder gaan en hopen dat hij uitzichzelf wakker word. Dat gebeurden ook. Mijn vader hallucineerde hij zag kabouters en kinderen onder zijn bed mijn zus trouwde op het parkeerdek en mijn moeder ging vreemd ene scheldwoord na een ander hij was niet te houden. Mijn vader is gehandicapt geworden niet lichamelijk maar geestelijk. Hij snapt niet veel meer praat wartaal en het is mijn vader maar ook weer niet. Soms heb ik het er over met mij. Moeder misschien was het beter geweest als. Op het werk breekt de pleuris uit ik kon mezelf niet meer beheersen en heb ruzie gehad met een collega. Elke avond dacht ik dat ikzelf Dood ging aan een hartaanval belde 3 keer in de week de HAP op in de nacht. Uit een gesprek met de huisarts breekte ik de harde versteende grote kale man. Werd een klein zielig jochie. Na 2 jaar een burn out te hebben gehad kreeg ik ook de EMDR therapie. Ik heb tot op vandaag moeite met drukke plekken veel geluid en ik ben heel afstandelijk geworden ben het liefst alleen mij explosieve gedrag kan van alles gebeuren. Inmiddels voel ik mezelf niet op mijn best ik sta veel in de schaduw van mijn grote zus en in de ogen van mijn ouders doe ik veel verkeerd. Maar ik weet dat jij door mij nog leeft klootzak. En dat jullie nog samen zijn ondanks alles.
Ik weet alles nog. Mijn dieren en vrouw zijn alles voor mij en zal voor hun door het vuur gaan. Ik geef mijn leven voor hun. De eens vrolijke lieve Daniel is weg door een gebeurtenis somber agressief het gevoel dat ik er alleen voor sta is sterk. Het boeit me niet eigenlijk klinkt egoïstisch maar vanaf die dag stond mijn wereld stil. Inmiddels werk ik al 2 jaar weer en slaap soms slecht last van de klachten ik praat heel slecht en krop alles op waardoor er bijna een scheiding was tussen mij en mijn vrouw ze probeerde mij te begrijpen maar dat is lastig ik versink veel in gedachten en verlies mijn bewustzijn van de omgeving. Keuzes maken is lastig en ik wil niemand teleur stellen.

Bedankt voor het lezen het kosten mij veel moeite om dit te schrijven eindelijk kan ik mijn verhaal een beetje vertellen zonder fysiek contact en met emoties..
hou je haaks maatje het gaat je goed af. ik hou van jou jongen ik ben trots op je Daniel

Over een paar maanden ga ik voor het eerst naar een psycholoog om te praten en erachter te komen wat het nu precies is (zelf gok ik op PTSS). Ook denk ik dat dit te maken heeft met de verschillende traumatische ervaringen die ik in mijn vroege jeugd heb gehad.

Het zijn er namelijk een hele boel maar laat ik vanaf het begin beginnen: Toen ik een baby was sprong er een keer een enge hond voor me, op mijn 4e Kreeg ik één fietsongeluk wat uiteindelijk bleek mee te vallen maar ik dacht dat ik dood zou gaan, 3 weken later overleed mijn allerliefste Opa (hierdoor kreeg ik jarenlang nachtmerries), later kreeg mijn vader een ongeluk, later overleed een oudtante die heel lief was, toen een klasgenoot, toen kreeg ik te maken met pesterijen op school, toen keken we naar die film, vervolgens overleden mijn andere oudtante en oudoom waarmee ik ook goed kon, toen nog een klasgenoot.

Ook zijn mijn andere Opa & Oma (die eigenlijk die titel niet verdienen omdat ik ze nooit heb gekend) overleden maar dit heeft me nooit zoveel gedaan. Toen ik hoorde dat mijn Tante mijn Opa bedreigd heeft, draaide ik vervolgens helemaal door en gelukkig is dit 5 jaar lang helemaal goed gegaan. Totdat mijn zus 7 maanden geleden een voor haar nogal heftige operatie onderging, nooit heb ik mijn gevoelens kunnen plaatsen totdat ik dit allemaal na ben gegaan met behulp van anderen.

Mijn vriendin is op haar 26st getrouwd met een gewelddadige Narcist. Na een half jaar huwelijk heeft ze letterlijk alles achtergelaten en is ze gevlucht. We zijn ondertussen 15 jaar verder en ze heeft 2 kinderen uit een relatie die 2 jaar geleden op de klippen liep.
Wij zijn ondertussen 1.5 jaar samen maar ondertussen heeft zij steeds meer last van angst en paniekaanvallen. Hierdoor heeft ze al twee keer onze relatie proberen te verbreken omdat zoals ze zelf zegt "vast komt te zitten".
Ze houdt zielsveel van me daar is geen twijfel over. En eens ze terug rustig is beseft ze hoe zeer ze me mist. We hebben een emotionele en lichamelijke band die zeer uitzonderlijk is. Maar ze durft/wil geen stappen zetten uit angst en telkens de onzekerheid dat zij de relatie op elk moment kan verbreken om terug controle over haarzelf te krijgen vreet aan me.
Het is ondertussen duidelijk dat ze hier nooit uit haarzelf zal uit raken. Ze heeft me wel dingen verteld die ze in de afgelopen 15 jaar nooit aan iemand heeft verteld. Maar ze weigert elke vorm van professionele hulp. Omdat ze 1. het trauma niet wil herbeleven en 2. niet geloofd dat het iets zal uithalen.

Ik ben ten einde raad. Ik wil alles doen wat ik kan om deze relatie te redden maar iemand helpen die niet geholpen wil worden maakt me radeloos. Ik ben eindeloos geduldig geweest. Ik heb haar nooit onder druk gezet. Heb begrip getoond en ben letterlijk nooit boos op haar geweest.
Maar ik heb het punt bereikt waarop ik zelf geen oplossingen meer zie.

Ik werd getraumatiseerd door de film spijt, het ging over een jongen die heel erg gepest werd en uiteindelijk zelfmoord pleegde. Ik kreeg hierdoor erg veel last van zelfmoordneigingen en donkere gevoelens omdat ik zelf ook erg gepest ben vroeger. Nou heb ik elk jaar (omdat we deze in de winter keken) een beetje last van een winterdepressie. Dit was nooit heel erg tot nu, 5 jaar later. Het is nu weer helemaal terug gekomen en ondanks dat het toen weer over ging mede door het voorjaar ben ik bang dat dit nu niet gebeurt al hoop ik van wel.

Ik wilde graag, door mijn trauma deze film nog een keer opnieuw kijken met mijn moeder,
Alleen weet ik niet of dit een goed idee is. Ik durf er thuis nog niet heel erg over te praten maar ik zal dit wel proberen.

Ik heb ptss/stemmingswisselingen. Ben daardoor 4 keren depressief geweest en ook nog eens verslaafd. Heb verschillende hulpverleners gezien, Ik word niet goed begrepen door ze. Puntje bij paaltje laten ze mij telkens gefrustreerd alleen achter.

Heb jaren geleden een traumatische ervaring mee gemaakt waarbij een groep gasten mij op had gewacht om mij in elkaar te slaan. Gelukkig ben ik ontsnapt.

Sindsdien kan ik de gedachte niet meer loslaten dat zij ooit nog eens wraak zullen nemen. Ik denk er heel vaak aan dat zij bezig zijn een plan te beramen om mij alsnog te grazen te nemen.

Hoe kom ik hier vanaf? Hoe kan ik hier beter mee om gaan?

Door als kind te zijn misbruikt, later door ex mishandeld. Is mijn leven behoorlijk veranderd. Ik vertrouw weinig mensen, mijn zoon is af en toe daar de dupe van.

 

Ik ben sinds een jaar er achter gekomen dat ik ptss heb. Vind het moeilijk om hier mee om te gaan. En trek mezelf daardoor veel terug in mijn huis omdat ik me daar veilig voel.

Hebben jullie een advies om hier mee om te gaan. Ik heb therapie gehad, maar dat was om het verdriet te verwerken van mijn moeder.

Graag wil ik praten over dit met lotgenoten en hoe jullie hier mee omgaan (ptss)

Ik ben al 8 jaar depressief en nu heb ik ptss en kan niet meer lopen sinds het laatste jaar
ik ben gewoon een leuke lieve vrouw maar zit al jaren in een isolement...
durf níks meer
wat doe ik daar aan? Hoe zet je die stappen?

33 jaar. Scheiding. Mishandeling. Misbruik. Internaten. Crisisopvang leefgroepen ktc. Vanaf 17 Partner getroffen met drugsverslaving en overleden. Rechtzaak ivm stalking smaad, laster, doodsbedreiging. Partner met psychose. Suïcidaal. Vader overleden.
Gevlucht in studie drugs werk prostitutie politie inval weer een studie. En na alles geprobeerd te hebben, om het te vergeten en vergeven is het keihard naar boven gekomen en zit ik opgescheept met een complexe ptss, een cannabisverslaving en de confrontatie met alles wat ik heb gemist, wat mij is afgenomen en wat ik vervolgens mijzelf weer heb afgenomen. Ik heb alles op de wereld geprobeerd om mij nooit meer zo klein en machteloos te voelen. En uiteindelijk ben ik terug bij het begin: een ontzettend verdrietig meisje, smekend om liefde. Alleen nu verpakt in een volwassen vrouw die zo bang is voor pijn en verdriet dat ze niks anders meer kan dan mensen op afstand houden. Geen vrienden, geen kennissen geen collega's. Dus een hart wat smeekt om liefde en acceptatie en een hoofd dat zegt niet aan beginnen lief meisje je moet jezelf beschermen. Dus nu gaan we hetgeen proberen wat we nog niet hebben gedaan. Op de wachtlijst voor traumaverwerking.

Het onuitwisbarebrein. PTSS door Seksueel Geweld

Na jarenlang seksueel geweld vele doden en verderf een verstikkende relatie dakloos worden werk ik sinds 2018 samen met mijn psycholoog aan mijn herstel. Ik heb ondervonden hoe het is om psychoses te hebben, met posttraumatische stress te leven en heb ervaring met depressie en verslaving. Sinds een maand heb ik de therapie afgerond.
Gevolgen die ik ondervond bij het doorlopen van mijn jeugd en seksueel geweld zijn onder andere PTSS waardoor ik last had van herbelevingen, Depressie, Paniekaanvallen, Woedeaanvallen, Hyperventilatie, Braken, Migraine, Oververmoeid lichamelijk en geestelijk, Misofonie, Misokinesie, Super gevoelig, hyper alert, Stemmingswisselingen en een angststoornis. Er is licht aan de horizon een uitweg althans voor mij. Met de juiste hulp en het verwerken van trauma's en een goede basis kun je een heel eind komen. Ik had nooit kunnen bedenken dat er ook een leven is waar al mijn klachten niet de hoofdrol spelen en dat er ruimte is voor herstel.

Psychische klachten worden vaak zwaar onderschat door mensen die het niet kunnen begrijpen en denken dat het aanstelleritis is.
Ik sta niet alleen met mijn klachten, veel van die klachten die ik had zie ik ook bij andere slachtoffers van seksueel misbruik. Praat er over zou ik zeggen.

Het is een lang proces om mijn jeugd te verwerken wat jaren heeft geduurd maar ik ben sterker geworden en ik krijg langzaamaan steeds meer vertrouwen en hoop dat ook ik mag leven er mag zijn en kan ervaren wat het is om te leven in plaats van overleven.
In mijn leven heeft er veel misbruik plaats gevonden. Misbruik gepleegd door kinderen toen ik zelf nog kind was. Het heeft mij beschadigden, ik voel mij geen slachtoffer ook geen overwinnaar. Ik ben door twee jongens verkracht en een daar van heeft mij nog 8 jaar lang misbruikt. Veel had ik verdrongen maar door Therapie kwamen de herinneringen weer naar boven wat ik diep had weggestopt via EMDR heb ik het wat beter kunnen verwerken en ook door te praten en mijn verhaal te doen.

Een van mijn grootste lessen van mijn ondergaande therapie is simpel dat aandacht en praten oplucht en helpt.

Een onderdeel van ptss zijn herbelevingen die je kunt hebben. Voor mij houdt dat in dat ik soms terug ga naar gebeurtenissen van het misbruik gedurende de dag of in mijn dromen. Het kan me zomaar overkomen als ik mijn dagelijkse dingen doe of het kan door woorden die ik hoor, geuren of muziek. Nachtmerries zijn een onderdeel van de ptss en altijd op je hoede zijn schrikken van dingen, niet meer over straat durven. Ik kreeg zo veel last van nachtmerries. Dat heeft heel lang geduurd voordat het beter werd. Gelukkig nam mijn therapeut het heel serieus en begon ik mijn nachtmerries/dromen te delen. Ik deed elke keer verslag van wat ik droomde. Tuurlijk heb ik nog wel eens nachtmerries maar ik kan het nu accepteren en ben eraan gewent.

Ik voel me opnieuw opgebouwd en voel mij een levend mens wat erg blij is.

Ik hoop dat andere slachtoffers van seksueel geweld het ook aandurven om in therapie te gaan. Soms is het zoeken en bij mijn heeft het jaren geduurd om te zijn waar ik nu ben maar ik kan u zeggen ik voel mij gezegend en ben krachtiger dan ooit te voren.

En voor alle kanjers die het seksueel geweld hebben doorstaan en overleefd ik wens je alle goeds toe en hoop dat je het gaat verwerken zodat je je net als mij (voor zover mogelijk) hersteld mag voelen.

Bedankt voor het lezen.

Namaste

Mijn verhaal,

Tja,,, Nu meer dan negen jaar. Ik was parketpolitie medewerker en ik mag wel zeggen een hele goede. Op het laatst kreeg ik een vast maatje een Koerdische Turk Oktay en hij was tevens een ex kick boxer en dus niet bang. Samen met hem had ik het executie gebied Ede en ook op het Paleis van Justitie in Arnhem waren wij budys en kregen wij bijzondere en zeer belastende gevaarlijke zaken zoals bijvoorbeeld de zaak van de Turkse zaken man die niet ver van Arnhem door drie man gruwlijk was mishandeld tot de dood er op volgde. AWij kregen hun hogerberoep en dat ging om één normale ex turkse man die zijn huis aan had geboden en twee mannen van de pkk uit turkije die alles hadden uitgevoerd waar wij als parket medewerkers voorzichtig mee moesten zijn. De zitting duurde ruim een week en zw waren ook tegen ons spraakzaam en dreigend. Uit eindelijk bij het eind van de zitting werd de huis eigenaar veroordeeld tot 5 jaar en de pkk mannen tot ruim 20 jaar met tbs en dwang verpleging. Het publiek ging daarna helemaal over de rooie en collega's hadden daar veel moeite mee. Ook waren wij heel veel in Ede en haalde wij niet betaalde boetes binnen. Elk jaar haalde wij voor ruim een ton binnen Ook haalden wij veroordeelden of mensen die nog geizelingen uit moesten zitten binnen. Dit waren er ook heel veel en hier zaten ook mensen tussen die gevechts onderscheidingen op hun naam hadden. Woonwagen kampen hadden wij goede contacten mee dus die reden vaan zelf met ons mee de fijne broeders. Op het leger des heils kwamen wij ook vaak en daar hadden wij goede afspraken en konden wij in goed overleg onze klanten ook altijd ophalen. Ook de daklozen opvang en de verslaafden zorg was ons niet onbekend

Mijn verhaal?
Ik weet het niet precies.
'Perfecte opvoeding' gehad zei mijn vader altijd. Slecht was het idd niet. Wel veel met macht.....we denken nu dat hij narcistisch is. Zachte, lieve zelf ernstig beschadigde moeder die niet wist hoe ze liefde kon geven. Gelukkig getrouwd, 20 jaar. Twee lieve kinderen jong volwassen. Ongeveer 15 jaar geleden ineens depresief. Poging, opnames, isoleer, kortom een hel. Veroorzaakt door mijzelf, zo voelt het. Toen kwamen ineens de herbelevingen, na een heftige actie van 5 verplegers naar de isoleer gebracht en uitgekleed met geweld omdat ik zo tegenstribbelde. En sindsdien zijn ze niet meer weg. Heb al jaren een hele fijne therapeute maar ik durf zelf niet verder. Alles wat ik doe mislukt. EMDR- mislukt. Durf geen skills aan te leren, want dan moet ik het zonder dissociatie overleven. Dat durf ik echt niet. Heb zo veel om voor te leven. Echt lieve zorgzame man, twee lieve kinderen, geweldige woonsituatie, fijne vrienden. En toch tel ik de dagen af dat ik mag vertrekken. Ik mag nu nog niet vertrekken, ik moet het nog volhouden voor mijn kinderen, die heel erg aan mij hangen. Maar het leven voelt zo zwaar, ik ben zo moe door de herbelevingen, het slechte slapen, de angsten, de psychotische verschijnselen die ik door de angsten en vermoeidheid krijg bij tijd en wijle. Dus elke maand is weer een maand. Maar ik weet dat ik het een keer niet meer kan rekken en dan stap ik eruit. Maar de gedachte wat ik mijn man en twee kinderen dan aandoe is bijna onverdragelijk. Dus,...tijdrekken.

Ik kamp nu zes jaar met ptss welke sinds 2018 is gediagnosticeerd. Jeugd met fysiek en mentaal geweld en een relatie die destructief was. Het blijkt dat je je relatie uitzoekt die gerelateerd is aan je ouder, hoe destructief deze relatie ook is. Je voelt je op je “gemak” omdat je weet hoe je hiermee om moet gaan, een liefdevolle relatie is onbekend terrein en dus eng, alsof je het jezelf niet gunt om een liefdevolle relatie te hebben.

Na twee jaar EMDR en schematherapie een ander beeld gekregen van het leven en zal ik niet weer in zo’n relatie komen. Ik hoef niet inhoudelijk in te gaan op de trauma’s en gebeurtenissen, dat is het verleden en wil ik niet boos zijn op mensen. Boos zijn op andere is machteloos en onbereikbaar en zal mij niet helpen om hier bovenop te komen. Wat ik wil delen is het sociale isolement, de eenzaamheid.
Waar ik eerder een goeie baan had, veel vrienden en m’n wintersport die voor mij veel betekende, heb ik nu lichaam die voortdurend is uitgeput met vooral slapeloosheid.
Niemand snapt het, de nare opmerkingen van lieve mensen, mensen die het goed bedoelen maar zo pijnlijk zijn, zelfs de mensen die je heel dichtbij staan. Nooit verwacht dat ik de wens zou krijgen om enkele uurtjes te kunnen werken.

Ik ben bezig met opleidingen tot Life (hsp) coach, voeding en psyche is waar m’n interesse ligt maar probeer maar eens te leren met 2 á 3 uur slaap. Ik zou zo graag mijn ervaringen willen gebruiken om andere te helpen.
Niemand kan ik uitleggen dat ik continu “aan” sta, dat ik leef in een betonnen gevangenis van 50 bij 50 cm waar je niet kunt zitten. 42 jaar en afgekeurd en iedereen weet ervan af en niemand die die hand op je schouder legt of een telefoontje pleegt met ware interesse. Mensen die zeggen dat je je werk moet oppakken of zelfs een persoon die je dicht bijstaat en de woorden in de mond nam: “ptss is voor mensen die uit het leger komen”
De onbegrip is bizar, ik doe waar ik kan vrijwilligerswerk, al is het alleen al om ook mezelf een goed gevoel te geven maar hou het maar eens vol, alles is topsport met een lege accu.

Elk weekend heb ik m’n dochter van nu 9 jaar en elk weekend weet ik niet hoe ik het vol moet houden, het mooiste meisje die alle liefde verdient. Een meisje dat al 4 jaar geen verjaardag heeft gevierd omdat haar vader op is. Die verdriet, die pijn is niet te verkroppen. Ze verdient die verjaardagen, ze verdient een fitte papa.

Uitzichtloos, machteloos met ergens dat overtuigende gevoel dat het goed komt, maar hoe. En begrijp me niet verkeerd, het is niet altijd waardeloos, ik heb zeker wel momenten dat ik erg kan genieten van dingen, want de kleine dingen zoals een geslaagde boswandeling is goud waard.
Maar wat zal het met een mens doen als er iemand is waar je op kan bouwen, waar je alles tegen zeggen kan en dat een persoon luistert met een empathisch vermogen. Het gevoel dat ik niet kan omvallen want ik heb een dochter waar ik voor moet zorgen en ik zou zo graag even willen omvallen en opgevangen worden. Opgevangen met begrip, die zegt, zal ik even de boodschappen doen, zal ik even de stofzuiger door het huis halen, zal ik even iets voor je doen waar ik jouw even in kan ontzien.
Dat stukje, onbegrip, sociale isolement dat is voor mij onbegrijpelijk en hoor ik dit vaker bij mensen met ptss.

Dit wou ik delen en hoop ik dat mensen met ptss dit lezen en die een vorm van herkenning voelen omdat het verhaal bekend voor komt.

Hey,

Ik ben een jonge vrouw van 36 jaar.
3 jaar geleden is door een gebeurtenis de diagnose complexe PTSS aan de oppervlakte gekomen. Met angst/paniek aanvallen en dissociatie.

Ik voel me vaak zo alleen en onbegrepen. Ik moet zeer waakzaam zijn om mijn grenzen niet over te gaan of er laten overgaan.

Ik volg al 2,5 jaar traumatherapie die me al veel ‘kleine stapjes’ hebben doen zetten en voelen.
Soms heb ik ook het gevoel dat ik geen vooruitgang boek. Dat ik maar blijf draaien in cirkeltjes.

Ik heb ook bang dat ik geen goede moeder ben voor mijn kinderen.

Ik heb wel al ontdekt dat de natuur en gaan wandelen heel helend werkt.
Ik voel dat ik in de ratcace van deze maatschappij niet meer mee kan/wil.
Elke dag start ik opnieuw/ ga ik door met kracht en vastberadenheid. Maar het is FUCKING moeilijk!!!

Ik ben dankbaar dat ik mijn verhaal hier even mocht delen. ✨

Veel succes in jullie proces en de golven die jullie moeten trotseren.

hoi! zal me zelf even voorstellen ben bas 30 jaar. vader van een dochter.
korte samenvatting wat de ptss heeft laten groeien. ben verwaarloosd en mishandeld als kind. alcohol drugs en me leven was vanaf het moment dat ik bewust zijn had tot me 14e 15e in levens gevaar geweest, daarna aan me lot overgelaten en eigenlijk gaan rennen en vluchten in drugs vrouwen drank,. werk? 2 jaar terug in een burnout beland deze burnout bracht uiteindelijk complexe ptss met zich mee. EMDR en therapie gehad en eigenlijk niks meer dan teleurstelling op teleurstelling ervarven, van falende therapeuten tot andere loze putten. inmiddels bijna een jaar gescheiden veel gedate en vooral veel met mensen proberen om te gaan. ook dit lukt niet want mensen liegen of zijn uitermate teleurstellend in mijn ogen. ik rook tegenwoordig 2 hasj jointjes ( cbd ) en moet zeggen dit is tot nu toe me licht puntje tis heerlijk eindelijk een film of serie te kunnen kijken zonder onrustige gevoelens. extreme alertheid en al die andere klote symptonen. zijn hier meer mensen die hun weg in CBD gevonden hebben? zijn er hier meer mensen die net als mij nooit meer beter worden, en een soort weg gevonden hebben met het uberhaupt omgaan met mensen?
ben een open boek mochten er vragen zijn, stel ze gerust. het zou fijn zijn een beetje in contact te komen met lot genoten

Help, wil er iemand gewoon even luisteren?

30 april 2021, ik herken een hoop in alle verhalen. Ben inmiddels 54 jaar en heb sinds kort de diagnose complexe PTSS en een depressieve stoornis. Door jarenlange stelselmatige fysieke en mentale mishandeling door vader en grootvader en later een narcist als partner (inmiddels ex-partner) die mij mentaal kapot heeft gemaakt en de grond in heeft geboord, ben ik nu in een diep diep zwart gat gevallen. Ken mezelf totaal niet. Wie ben ik ? Wat vind ik nu echt "leuk". Voel me een minderwaardig persoon. Ik heb mijn hele leven gehoord dat ik niet deugde, dom, lelijk en asociaal ben. Als je dat je hele leven hoort ga je het ook geloven. Ik ben bang voor alles en iedereen. Als er iets mis gaat in mijn omgeving is het eerste wat ik zeg dat het mijn schuld is, ook als ik er helemaal niets aan kon doen. De angst voor als er mensen boos of teleurgesteld op me zijn of worden zit zo diep dat ik meestal "kruip" Boos staat gelijk aan straf en straf aan fysieke en mentale represailles en pijn. Veel mensen hebben geen benul hoe erg dat is. De blinde paniek die ik dan kan hebben. Ik heb ook de diagnose ASS, in combinatie met de PTSS en depressie heel zwaar Heb me tot medio november 2020 staande gehouden, toen kwam de man met een hele grote hamer. Ik heb vaak gedacht (en denk dat af en toe nog steeds) om uit het leven te stappen. Gelukkig niet gedaan maar de gedachte blijft in mijn hoofd zitten.
Krijg nu wel therapie slik een antidepressiva en heb een ambulant begeleidster maar de zwarte dagen hebben nog wel de overhand.

Mijn hele leven staat in teken van een zware bipolaire moeder, 44 jaar lang. Ik heb in mijn kinderjaren zowat alles gezien wat je maar kan inbeelden rond zware psychiatrie. Mijn moeder heeft in totaal 5 suïcidale pogingen achter de rug, waarvan de laatste met succes. Mede door de angst om deze aandoening ook te krijgen door erfelijkheid, heb ik last van PTTS. Hierbij komt nog eens de moeilijkheid dat ik elke psychische klacht koppel aan mijn moeder. Door langdurige cognitieve psycho-therapie begin ik alles zowat te kunnen plaatsen en kom ik uit de beschermingskramp die ik heb opgebouwd in deze omgeving. Het doet me goed om jullie verhaal te lezen en te delen. De weg tot begrip en hulp is niet zo eenvoudig als bijvoorbeeld bij fysieke klachten.

Bedankt voor jullie aandacht.

Andy

Hallo,
Ik heb in 2014 de Diagnose Ptss gehad,
Ik heb Emdr & Exposure ervoor gehad,
Maar ik heb niet het idee dat ik het voor 100% verwerkt heb & Krijg,
Ik zit nu al sinds 2013 in de Hulpverlening,
Ook voor Suïcide gedachten,
Doe door mijn Verleden Onderdeel van me zijn geworden,
Ook meermaals na een Suïcide poging opgenomen geweest.
Ik ben in mijn Verleden verschillende keren bedreigd, (ook met de dood.)
Ik heb ook 2x met Sexueel misbruik te maken gehad,
Dat heeft echt diepe wonden bij me achtergelaten,
Die niet zomaar meer dicht kunnen groeien.

Hallo, iedereen ben Caroline ben van België ben 23 jaar!
Ik heb iets Ergs traumatisch mee gemaakt vorig jaar! Daarom GA ik ook naar een secksuoloog die helpt me erg goed, heb
Veel steun van mijn familie ben zelf tante !
Zonder m'en familie en thérapie kan ik het helemaal niet alleen! Daar ben ik heel erg dankbaar Voor! Heb ook bepaalde letsels ervan over gehouden jammer genoeg! Ik hou me sterk, maar het is met ups and downs!

Hallo ik ga mijn verhaal van mij afschrijven en hoop dat iemand of zijn Steun uit haald, ik ben in mijn jeugd getraumatizeerd Al's jong volwassen uitgebuit door werkgevers en bedreigd nu zijn de verharde maatschapij en mijn ptss er niet op vooruit te gaan en ben ik Al's 42 jarige vrouw gebombardeerd met bordeline omdat ik niet meer monddood ben maar gas terug geef in vervelend dominerende gesprekken over ik moet alles zelf kunnen mijn rugzak kindje en mijn eigen gevoel door trauma ik ben op uitgeput van de triggers nu sord ik in behandeling ook lekker flink getriggert ik begrijp t maar ik ben na 24 jaar dit proces nog steeds niet heb afgelopen hulpverleners begrijpen niks van trauma triggers en Al's je daarvan geheugen problemen krijgt zeggen ze ja maar jij moet naar je afspraken komen ik ben op boos en kan mijzelf niet meer verstaanbaar maken tegen hulpverlening enige waar ik nog over praat is hoe en wat er voor incidenten zijn gebeurd maar dit zet iedereen weg Al's bordeline ptss licht aan mij dus mijn omgeving mag iemands beperking uitbuiten en kan geen aangifte doen tegen incidenten want daar moest ik tegen kunnen???? Ik probeer mn hoofd boven water te houden.Mijn dichter van 21 helpt erbij ook niet heeft bordeline en heeft mij de schuld van haar pijn en ze vergeet hierbij dat ze borderline heeft ik moet constand in mijn pijn stuk schieten want ze verwijt mij van alles ik heb door haar puberty gedrag en combi ptss de hele dag vervelend gesprekken die uiteindelijk worden neergezet Al's mijn schuld wang ik zou teveel over Praten ik word knetter van haar gedrag en hulpverlening zegt jij hebt ptss mijn werkgever zeg mij mijzelf terug tekken en boos worden en ik moest normaal doen ze heeft schulden gemaakt mij gemanipuleerd en zegt nog steeds mijn schuld ook dag begrijp ik maar Kan t gewoon niet meer aan getreiter worden neergezet Al's achterlijke gladiool en dan zegge ja maar jij ik ben niet agresief maar door t gedrag heeft ze mij wel zover uitlokkend gedrag

Mijn verhaal van ptts is uit de hand gelopen. Ik wist niet dat mijn ptss zo diep zat.

Vind het heel moeilijk om te delen. Maar ga het toch proberen.

Ik heb veel stress meegemaakt in mijn leven,veel heftige angsten, veel onzekerheid, veel oveiligheid en veel traumas. Op een dag was mijn lijf op. Mijn zenuwen overhit. Mijn spraak weg. Mijn coordinate. Alles was ik kwijt. Ik kon niets meer. Ik was thuis en ik kon niemand bellen. Uit angst om dood te gaan heb ik geprobeerd mijn lijf wakker te maken, douchen enz. Toen lukte het bellen net op tijd. Ik kon alleen maar zeggen: mijn hoofd mijn hoofd. Ik ging liggen op bed en viel in een bewusteloosheid. En kreeg een bijna doodervaring. Mijn hele leven zoefde voorbij. Ik dacht dat het over zou zijn...

2 uur later kwam plots de ambulance, politie en riagg binnen. Ik kon niks zeggen. Had geen woorden meer en was in shock.

Toen tilde ze op de ambulance, en werd ik weer wakker in een gesloten Inrichting. Dat heeft 20 jaar lang geduurd, in en uit opnames. Maar alles wat ik gezien heb daar was nog vreselijker dan mijn eigen traumas die niet opgelost werden. Maar mijn klachten kwamen ergens vandaan! Het had een oorzaak, meerdere. Neurologisch en geestelijk.

Wat ik ervan geleerd heb, Leer traumas omarmen, ze kunnen je leven overnemen en zelfs je lichaam. En mensen ook al bedoelen ze het goed, kunnnen het soms op de verkeerde manier aanpakken en dat kan schadelijk zijn voor je welzijn. Ik hoop dat andere mensen die traumas hebben op tijd goede hulp krijgen. En nooit zon lang traject hoeven mee te maken als ik. En ook niet zo onveilig. Het kan je leven ingrijpend veranderen.

Fleur

Beste mensen,

Dapper dat jullie je verhaal willen delen het motiveerde mij ook en misschien lucht wel op.
5 maanden geleden viel mijn lichtje uit toen ik aan het werk was op kantoor ik was kapot ik kon niet meer ik ging te hard en te lang door. Ik dacht een burn-out maar het bleek PTSS. Sinds die dag kan ik letterlijk niks meer. Ik voelde me zo beperkt alsof ik weer moest leren lopen.
Huilen alleen maar huilen alles van de afgelopen jaren kwam eruit. Beelden en flitsen van nare herinneringen kwamen weer naar boven en overzag niks meer.
Werk hoefde niet meer ik kreeg de tijd om te herstellen en therapie te volgen dit was voor mij een zware taak. EMDR terug naar het moment en de rust nemen. Ik hield niet van rust ik had drukte chaos en drank nodig om te ontspannen. Ik kwam mezelf echt tegen en zag toen pas in dat ik verslaafd was. Geheel op eigen kracht gestopt. Al mijn wensen zijn uitgekomen een lieve vriend, ons droom huis en een baby en dat alles in 5 maanden. Ik ben ontzettend trots op het proces dat ik in een korte tijd al heb doorstaan. Alleen moet ik nu reintegreren wat mij weer ontzettend angstig maakt terug naar het werk in de jeugdzorg ik ben die persoon niet meer. Ik ben nu voor alles bang en durf niet eens alleen over straat. Ik ben nu ook zwanger ik kies voor mijn eigen gezin. Het liefst wil ik een andere baan maar door de zwangerschap durf ik het nog niet op te zeggen. Ik ga het eerst proberen en anders in gesprek met de bedrijfsarts dat mijn werk in de jeugdzorg juist averechts werkt.

Mijn tip bij PTSS: volg je hart en je intuïtie doe wat goed voor je voelt.
Alles in mijn lichaam gaf aan verhuis!
Verhuis naar de rust naar de natuur
Toen kwam ons droomhuis op ons pad een voormalig vakantiewoning in de natuur met uitzicht over het strand.
We leven op deze wereld maar 1 keer laat het trauma je toekomst niet beïnvloeden onderneem stappen die voor jou zelf positief zullen uitpakken los van wat andere van jou denken

Laat negatieve mensen los
Pak de figuurlijke schaar en knip alles door wat niet meer bij jou hoort

Sterkte! Je kunt het
Wees trots op jezelf

Hoi,
Zit een beetje met een vervelend probleem. Heb een veelvuldig trauma dit resulteert in hevige schrikreacties en terugtrekkend. Wat angstig denken en fysiek trillen. Onzeker overkomen lijkt dan alsof ik dom ben. Wakker blijven. Jullie ken het wel. Heb dan iemand leren kennen had hem dat dan wel vertelt maar ik denk dat hij zich niet echt bewust is van wat dat kan doen met iemand zen leven of wat hij gaat zien. Dit heeft ook veel verpest voor mij op werkplaatsen. Als ik iemand dan leer kennen dan zegt hij van ooh das niet erg of dat ik het verzin dat ik gewoon zwak ben. Naderhand word ik gek genoemt ook nog . Heb hem wel wat vertelt hij reageerde wel goed. Maar hij vraagt niet erg veel over mijn leven ben best wel mooie vrouw dus soms stemmen ze wel in maar daarna word er weggelopen terwijl ik niet eens zo erg ben. Heb nooit een mes getrokken ofzo. Weet iemand tips

Ik heb complexe ptss
Mijn dochters weten er niet goed mee om te gaan.
Gisteren zou ik naar haar zijn gegaan maar het werd af geraden omdat ik sinds woensdag andere medicatie kreeg. Ze woont 1,5 uur rijden van mij vandaan
Gisteren zij ze dan kom ik zondag naar je toe
En vandaag kreeg ik een aapje dat ze niet kwam omdat het niet zo goed met mij ging en het haar verdrietig maakte.
Het kwam hard binnen bij mij

Heeft er iemand ook dit soort dingen met de kinderen?

21 jaar PTSS en zo lang als ik leef (40 jaar) Asperger, vuurt mekaar goed aan trouwens, dat recept...

Zal m'n best doen om heel kort te zijn.

Na jaren pesterijen, intimidatie, bedreiging, mishandelingen, uitsluiting, haat en poging tot moord. Ben ik na een doodlopende weg na meerdere zelfmoordpogingen, tientallen overdoses medicatie, zelfbeschadiging, jaren wiet, boten vol bier en nog veel meer treurigs, geexplodeerd. Hierna volgde 2,5 jaar van herstel, intensief, continu. Woon net weer 4 jaar op mezelf en ik werk zelfs, in mijn droombaan. Ik had letterlijk niks meer, nu teveel om te verliezen.

Gister ben ik dermate zwaar fysiek bedreigd, om niets, op mijn eigen fijne plek, buiten, om de hoek en ik heb me heel heel niet zo gevoeld. Niet zo woest en gekweld, niet zo vertrapt en vernederd.

Ik heb zoveel gezien, gevoeld, beleefd, doorstaan, ondergaan, verdragen, geleerd, toegepast, geoefend en bestendigt, verplicht, dat ik geen hele domme dingen doe, dat ben ik voor. Maar wat ik niet voor kan zijn, is de littekens die hij opensneed en de pijn waar hij op stampte. Ik kon niet anders dan de extreme agressie absorberen, neutraliseren als een politieagent. Nu vermoordt dat mijn ziel, het beheerst continu bij wakker zijn mijn denken en voelen. Het gaat sneller dan je lezen, schrijven, praten, bijhouden, laat staan verwerken kunt. En daar ben ik al zo'n godvergeten held in met die Aspergerkop. Ik ben weer dat wrak vóór de eerste succesvolle EMDRs, althans, zo voelt het al ruim een etmaal.

Zelfs al doe je op je favoriete buitenplekken zo je best om mensen te ontwijken omdat je eindeloos teleurgesteld bent en net als je denkt dat je rust begint te vinden, in wat je wilt, doet, zoekt en aan het vinden bent, ontmoet je iemand die zichzelf niet meer is en die je door je botten heen herinnert aan toen en toen en toen en toen en hier laat ik het maar bij.

De oude trekjes zijn er weer, ik check reflecties, ooghoeken, beweging, geluid en stoppende auto's. Ik voel me continu klaar voor een soort 'adequate verdediging'. Het is dat ik diazepam op heb, voor het eerst, in tijden. Anders zou ik denk ik niet lang bij kennis blijven van de stress. Heb nooit urenlange hartkloppingen en duizelingen. Behalve vanmiddag, voor die dope van de shrink. Halleluja. Wat fijn...

Het houdt nooit op (en ik vergeet niks). Wat ik ook doe, history repeats. En geloof me, ik doe veel en ik heb veel gedaan. En dat blijf ik doen.

Opgeven is geen optie. Sterkte mensen, dat ben je waard. Fijne nacht.

Tot 6 jaar :
-Bijna verdrinking
Basisschool :
-Door leraar tot pest object gemaakt
-Bedreigd met pistool
-Verkracht ,
-Seksueel gemarteld (vaker)
-Opgesloten (vaker),
-In elkaar geslagen (vaker)
Voortgezet onderwijs :
-Zinloos geweld
-Beroofd met stiletto, Beroofd zonder wapen (vaker)
-Voor een auto geduwd,
-Getuige dodelijk trein ongeval
-Met sigaretten gebrand (vaker)
-Gepest alle klassen (continue)
en meer....
Kortom PTSS heeft me erg jong al kwetsbaar gemaakt waardoor ik steeds in onveilige situaties kwam. Als gevolg hiervan kan ik op persoonlijk en emotioneel vlak geen connectie meer maken met andere mensen. Alleen functioneel contact, of zakelijk contact. Hierdoor ben ik meer dan 35 jaar ontzettend eenzaam, relaties en vriendschappen lukken niet.
Werk is daar in tegen een rode draad en vorm van menselijke interactie/contact. Ik wordt steeds genoemd als bijzonder betrokken en sociaal en ben erg goed in wat ik doe.
Nu vele behandelingen, inclusief diverse opnames en gerichte intensieve PTSS therapie verder, ben ik uiteindelijk uitbehandeld. Chronisch depressief en met periode sterk het gevoel dat het er voor mij wel op zit nu. Je werkt kei hard om te overleven, bent continue op je hoede, beelden blijven terugkomen ook na EMDR, exposure, congitieve en andere therapien.

Tis klaar ik heb genoeg geleden. Ik heb bereikt en behaald wat mogelijk was, het mag nu stoppen.

Ik heb C-PTSS de complexe vorm van het post traumatische stress syndroom,misbruik en mishandeling als kind van 6,een gewapende overval en een bedreiging/gijzeling in de trein met Kalashnikov,ook ben ik gedrogeerd door dat er ecstasy capsules in mijn drinken zijn gegooid in het buitenland,ik ben kapot en helemaal op moet mezelf steeds bij elkaar rapen heb chronische pijnklachten van mijn hoofd tot aan me tenen het is echt ongekend moeilijk,pijn elke dag pijn zwaar vermoeid burn outs, hyperventilaties, storingen in me lichaam blokkades in me lichaam, ik functioneer gewoon niet meer ik ben op compleet opgebrand,het liefste zou ik alle daders op een hoop schieten in een dag misselijkmakend is het zowel wat daders doen maar ook wat de politie doet of beter gezegd niet doet ze doen geen klote voor je die vieze land veranderd, kut overheid in dit land.

Ik ben jaren geleden bij verkeerde mensen beland. (Lang verhaal hoe dat al is ontstaan.)
Ik dacht dat ik ze kon Vertrouwen, maar niets was minder waar. Hij misbruikte me. En later werd ik gedwongen seks te hebben met mannen voor geld. Ik werkte s'nachts en daarnaast moest ik dit ook doen. Ik was toen zo depressief dat ik geen uitweg meer zag. Ik kon niet meer denken in oplossingen, overal zag ik gevaar. Na 3 jaar leerde ik een man kennen die mijn vertrouwen won. Hij heeft me daar uitgetrokken. Ik heb vele jaren psychologische hulp gehad, maar niks heeft echt geholpen. Ik heb nachtmerries en flashbacks. En verwijt het mezelf dat ik niet ben gevlucht. Ik kan niet praten over mijn gevoel. En zit nu volledig klem. Ik heb veel geschreven, maar weet niet goed of het mensen moet laten lezen. Kan ik ze dat wel aandoen??

Hoe kan ik uitleggen aan mensen om mij heen hoe ik mij voel? Stil schreeuwend sta ik onder de douche in de hoop warm te worden, hier te blijven en niet weer in dat bed te liggen als kind met een kerel bovenop me. Mijn vriendinnen niet durven bellen, niet wetend waar te beginnen met het zoeken naar woorden, de schaamte en pijn te diep.

Overleven op de dag van emdr therapie. Eten, slapen, series kijken maar in mijn geest maak ik mijzelf af. Straf ik mijzelf voor hetgeen wat mij is aangedaan. Hoe bizar?

En toch ga ik door. Week in week uit, iedere keer met lood in mijn benen naar die klote therapie die wel helpt. Ik durf nu meer grenzen aan te geven, ik durf nu mezelf meer plek te geven. Dat maakt dat ik door blijf gaan. Wil zijn wie ik ben en ik wil van mezelf kunnen houden.

#slaaploze nacht

Ik ben al heel jong mishandeld door mijn moeder die niet meer leeft. Mijn vader deed daar niks aan en koos altijd partij voor mijn moeder.

Mijn moeder werd altijd boos op mij als ik als kind iets deed waar ik niets aan kon doen. Ik werd op mijn derde of vierde gediagnosticeerd met pdd-nos. En daardoor naar speciaal onderwijs gestuurd wat toen nog in de kinderschoenen stond. Ze wisten daar niet wat ze met me aanmoesten omdat ik te agressief/druk was.

Ik wou ook nooit naar de kerk en cathecasatie, maar ik moest daarheen van mijn moeder, omdat zij geloofde in de hel. En als ik niet stil zat in de kerk strafte ze me door me in de hoek te slaan met een kledinghanger. Ik heb haar gehaat, en daardoor heb ik kinderen mishandeld en dieren thuis mishandeld. Dat was mijn uitlaatklep, omdat mijn ouders mij niet hielpen.

Ook laat ik geen mensen toe, omdat ik heel veel mensen lelijk vind en vies, en smerig. In de randstad vind ik de mensen wel knap, maar daar woon ik niet.

Mijn moeder leeft niet meer en is 7 jaar terug gestorven aan kanker. En mijn vader is alcoholist en daar heb ik geen contact mee. Mijn zus ziet dat niet zo, en daar heb ik geen zin om contact mee te hebben. Omdat zij een narcistische vriend heeft die gevoelloze opmerkingen maakt tegen mij, vind ik het niet fijn om daar naar toe te gaan.

Ik voel me transgender, en sta nu in de wachtlijst voor het vu. Hoop dat de ontmoetingsplek bij mij in de buurt daar snel open gaat, want ik snak naar wederzijds contact. Ook omdat ik niet gelovig ben, en in mijn dorp veel christenen wonen, en ik meen ze direct te herkennen. Ik haat streng-christenen. Achterlijke mensen.

Van waar ik vandaan kom, ben ik in ieder geval heel blij dat ik daar weg ben. Een begeleid-wonen instelling waar mensen met autisme een eigen appartement kunnen huren, en daar dan niet meer weg kunnen, vanwege de lange wachttijden voor een woning. En je word daar niet geholpen. Er woonden maar 15 mensen ofzo. En het is een hele gesloten instelling, een soort sekte naar mijn idee. Ik werd daar aan mijn lot overgelaten, en ik zou het graag openbaar willen maken wat die organisatie mensen flikt. Hun noemen de mensen die onder hun contract staan cliënten. Dus er is niks menselijks aan hun aanpak. Ik sta er voor mijn gevoel alleen voor, en het is lastig om lotgenoten te vinden, omdat de misstanden in de GGZ-instellingen vaak onder het tapijt geveegd worden lees ik van andere ex-ggz-centraal patiënten. Ik zie nooit iets openbaars op internet of in de media. Ik voel me niet gehoord in ieder geval. Die ggz-instelling was overigens dezelfde organisatie die me heeft gediagnosticeerd met pdd-nos. Toen heette het nog het riagg. Nu ggz-centraal. Ik heb daar niet voor gekozen.

Ik hoop gewoon gelijkgestemden te ontmoeten waar ik mijn hart kan luchten en waar ik dingen mee kan delen die me dwars zitten.

Ik ben 20 en heb PTSS. Mijn moeder heeft me mijn hele jeugd mentaal en fysiek midhandeld. Ik werd door haar in elkaar geslagen, en werd vaak verteld dat ik een mislukking was en niet had moeten bestaan(wat bij een kind toch best heftig overkomt en wat zorgde voor zelfvertrouwen problemen en een depressie). Mijn vader is weggegaan toen ik 13 maanden oud was omdat hij 'óverspannen' was en behalve mijn toen 3 jarige broer geen dochter aankon/wou. Hij heeft zelfmoord proberen te plegen toen ik 3 was maar het is hem niet gelukt. Mijn stiefvader was een alcoholist en had vaak ruzies met mijn moeder en gooide met dingen waar ik en mijn broer bij waren. Mijn stiefmoeder was een slet die behalve mijn vader vele geheime relaties had en hierdoor waren er veel ruzies in huis waarbij ik en mijn broer ons stiefbroertje(waarvan nooit zeker was wie zijn vader was) weg moesten halen om hem veilig te houden. Op mijn 13 werd mijn moeder heel erg ziek en moest ik voor haar en het huishouden zorgen terwijl ze me bleef mishandelen. Maarja het was mijn moeder wat moest ik anders. Op mijn 15e heb ik het contact met mijn vader verbroken, is mijn broer door mijn moeder uit huis gegooid en is de relatie van mijn moeder beeindigt was betekende dat ik de laatste uitlaatklep/boxbal voor haar was. Op school werd ik gepest door mijn houding die ik had door de situaties thuis. Door mijn 1e vriendje ben ik gepushed om dingen te doen die ik niet wou doen en werd ik snachts vaak wakker omdat hij dingen deed wat ik niet wou. Ofterwijl, flink wat ellende voor iemand zo jong.
Momenteel woon ik begeleid en heb ik geen contact meer met mijn moeder of wie dan ook van mijn familie. Ik krijg ondersteuning waar ik woon en loop bij een psycholoog voor PTSS, een paniekstoornis en gegeneraliseerde angstoornis voortkomend uit mijn jeugd.
Ik heb verder geen vraag maar voel me soms heel eenzaam in mijn diagnoses en vind het fijn om hier verhalen te lezen van mensen die me begrijpen.
Bedankt voor het lezen. Ik moest het even kwijt.

Hallo,

Ik weet niet goed wat er mee aan moet.
Mijn ex met PTSS heeft het uitgemaakt, omdat ze eerst aan haar zelf wil werken en staat later misschien weer open voor een relatie zegt ze. Ze wil wel graag contact houden. We waren soulmates, zelfde verleden, zelfde interesses en zelfde smaak. We vulden elkaar perfect aan. Ze weet dat ik er ben voor haar en niet oordeel over haar traumatische relatie verleden. Ik heb haar nu een mail gestuurd, dat ik even geen contact wil om alles te laten bezinken. Ik twijfel of ik hier goed aan heb gedaan.

We houden van elkaar, maar haar verleden zit erg in de weg. Heeft iemand tips hoe nu verder?

Bedankt.

Sinds kort de diagnose PTSS gekregen, aan de eene kant een opluchting dat ik niet "gek" ben aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Ik ben in mijn jeugd psychisch mishandeld door mijn moeder. Mijn broer had gedragsproblemen die mijn moeder niet kon hendelen en dat werd op mij 'het normale' kind afgereageerd. Mijn moeder en broer hadden hetzelfde opvliegende karakter.
Ik vermoed dat mijn moeder ook psychische problemen had. Ik hoefde soms maar thuis te komen en verkeerd te kijken en kreeg al de volle laag. Als mijn vader thuiskwam kreeg hij op zijn beurt de volle laag. Ruzies werden nooit uitgepraat omdat als mijn moeder 'goede' zin had je der niet weer boos wilde maken. We zijn als gezin bij maatschappelijk werk geweest, maar daar speelde ze altijd toneel, en niemand durfde tegen haar in te gaan. Daarna alleen hulp gekregen en het enige advies wat ze hadden maak dat je wegkomt daar. Heb nu een prima leven maar heb nog altijd nachtmerries. Contact met mijn ouders is minimaal. Op dit moment heb ik EDMR therapie en hoop dat dit me helpt alles achter me te laten.

Ik heb daar dingen gezien en meegemaakt en ik dacht toen ik weer thuis was...Bekijk het allemaal maar. Ik heb schijt aan alles en iedereen. Ik was er zelf bijna niet meer. Het was een levensbedreigende situatie. Ik ben nu 12 jaar verder en plots ligt mijn zoontje met een levensbedreigende ziekte in het ziekenhuis. Gelukkig gaat nu alles goed met hem. Alleen met mij niet. Want blijkbaar werd ik getriggerd door hoe ik hem daar zag liggen in dat ziekenhuisbedje. Nu zit ik er helemaal doorheen. Altijd hard gewerkt bij defensie en het rijk. En nu een zielig hoopje ellende die constant boos is. Ik zit thuis te schilderen om tot rust te komen. Ik ben 38 maar ik voel me afgestompt. Geen gevoel. Geen emotie. Nou ja...boos... alleen maar boos.

Lieve allemaal,
Ik heb zo veel te vragen, mijn vriend heeft ptss, door verschillende trauma's.
Alcohol verslaafde vader die hem sloeg, sexuele misbruikt vanaf een jaar of 6 tot 9 ongeveer. Ouders wisten er van, nooit de liefde en juiste hulp gehad, zijn dochtertje uit huis geplaatst op 2 jarige leeftijd, zijn ex die veel vreemd ging(eerste vrouw waar hij van hield).
Nu hebben wij een relatie en ik houd echt heel veel van hem, en hij is zo eerlijk over alles, nu ben ik 8 weken zwanger van hem en ook al daarvoor hoor, heeft gezegt dat hij niet verder wil, en ik geef niet op want ik weet dat dat het niet is. Weet dat hij om mij en mijn kinderen geeft.
Ik blijf hem steunen, ik blijf naar hem toe gaan, hem zeggen dat ik er altijd voor hem zal zijn. En dat doe ik ook zeker...
Hoe moet ik met hem omgaan dat ik bij hem de twijfels minder maak, dat ik 1000% voor hem ga, Mijn belofte die ik hem heb gedaan dat ik hem niet laat gaan dat ik voor hem blijf vechten die kom ik na.....
Wie kan me een beedje helpen klein beedje opweg brengen hoe ik hem kan ondersteunen, ik weet kan de pijn niet weghalen.

Mijn zwangerschap was al niet roze kleurig hoe je het vooraf in gedachten had. Ik begon met 11 weken al flink te vloeien(bloedverlies) vanaf 16 weken hevig vloeien waarvoor een dag opname. Vervolgens ontstond er bekkeninstabiliteit.

 

Altijd positief gebleven, ik vocht voor onze dochter en had me er bij neergelegd dat het gewoon nu even niet anders is en we hopelijk iets moois er voor terug zouden krijgen. Zelf altijd een bezig bijtje geweest en dan in eens niks meer kunnen viel zwaar.

 

Helaas stond het volgende alweer op de stoep, mijn vliezen braken met 30 weken waarvoor ik 10 dagen ver van huis moest verblijven in een academisch ziekenhuis. Niks meer vertrouwd om je heen, elke nacht zonder partner viel zwaar. Je wist waar je het voor deed, maar het viel zwaar.

 

Na 10 dagen mocht ik naar mijn eigen ziekenhuis dichter in de buurt. Helaas was dat geen leuke terug komst. Wat ik in het Academische te horen kreeg dat ik met mijn gebroken vliezen niet meer thuis kwam tot onze dochter geboren werd, werd in 1 keer 180 graden omgedraaid ik mocht naar huis.

 

Wat moet je dan nog geloven? Ik moest naar huis, omdat dit beter zou zijn voor mijn rust en onder strenge bewaking met een thuismonitor om een hartfilmpje te maken van de kleine. Tuurlijk ben je blij dat je naar huis mag, maar het voelde nog niet fijn.

 

Helaas gaven ze mij een monitor mee wat kapot was en mocht ik nog meer dan 1,5 week elke dag 45 min heen en 45 min terug reizen naar het ziekenhuis. Heel goed voor mijn rust! 2 dagen heeft de monitor weer gedaan en daarna precies met 34 weken is onze Dochter geboren.

 

Helaas ook was mijn bevalling niet zoals gepland wat begon als een normale bevalling werd in 1 uur kritiek en hectisch. k werd ontzettend ziek en ze konden mijn bloeddruk niet meer onder controle krijgen waarvoor een spoedkeizersnede.

 

De angst voor het eerst in me ogen gehad om dood te gaan. De eerste aanval gehad van angst. gelukkig is het allemaal goed verlopen. Onze dochter moest nog verblijven op de neonatologie. Ik was net de bevalling aan het verwerken stond ook nu weer het volgende op de stoep.

 

Onze dochter heeft een bijzondere schildklier afwijken het ch. Ze heeft wel een schildklier, maar deze zit op de verkeerde plek en functioneert niet. Een grote dreun die er ook nog wel bij kon. Gelukkig is het met mediciatie goed te behandelen en kan ze gewoon normaal met de medicatie groot worden.

 

In het ziekenhuis daar heel onzeker gemaakt elke arts weer een ander beleid en helaas mochten we nauwelijks met onze dochter knuffelen wat heb ik dat gemist! Eenmaal thuis met haar toen ze 39 weken oud was ( 5 weken ) ene kant erg fijn, maar nog erg in het ritme van het ziekenhuis.

 

Naar een week thuis te zijn is het geescalleerd. Ik kreeg paniek en angstaanvallen en was bang om dood te gaan of er niet meer te zijn. ( de angst wat ik voor het eerst had op de ok tafel). Ik kon mijn dochter niet meer zien en ze voelde niet van mij. Wat schrok ik van mijzelf. Het lijkt of ik niet meer leef alsof ik op een verre afstand sta te kijken. Zweverig. over alert.

 

Gelukkig de jeugdarts van onze dochter heeft doorgepakt en aangegeven dat mijn lichaam me voor de gek houdt. Ze dacht dat ik ptss had. En inderdaad ik heb de eerste emdr behandeling gehad. Ik voel me zo machteloos en angstig, k hoop zo graag dat ik snel weer de oude kan worden en kan genieten van onze dochter.

 

Het heeft tijd nodig dat weet ik, maar heeft iemand ook zo het gevoel alsof je niet leeft en alles verder gaat? Het gevoel niet meer op de wereld te zijn en alles snel voorbij gaat. Tegen de nachten op zien. Erge nachtmerries?

We hebben hoop op een goed herstel, maar dat zal nog heel lang duren ben ik bang

Good evening my friends, I apologize. I write in English. I wanted to share with you the torment and pain after the trauma. My story started a very long time ago, a history of rape and torture. I was raped at the age of innocence and childhood by a relative at the age of 9, then at 13 and the suffering continued. In a lifetime, then I was kidnapped and tortured with the worst types of torture. I witnessed and heard how people died because of torture near me. Then I was liberated and I wish I had died with them.. The consequences of torture are severe, physical and mental disability, constant pain and inability to meet the simplest requirements of life. Adalah in this life. Now 6 years of treatment and rehabilitation to no avail..

Ik zoek contact met mensen die
C ptts hebben
Groet Suzanne

Mijn verhaal lijkt langer en intenser dan de andere verhalen. Wat ik nergens lees, is wat te doen met onze behoefte alsnog ons recht te mogen halen. Kijk, dat mijn thuisbasis wankel was, daar kun je met je inmiddels overleden niet over praten. Ook kan ik daar met zowat niemand over praten, vooral met mensen " van vroeger "niet: Dat voelt eenzaam, de miskenning zet zich voort. Maar dan blijk je onbewust hetzelfde soort mensen als je ouders en in mijn geval zussen, aan te trekken. Vervolgens word je deze mensen ten prooi. Als deze mensen, en dat zijn ze dan, zo gewiekst zijn om naast sociale omgeving, zelfs overheidsinstanties (Rechtbanken, O.M.) naar hun hand te zetten bij het bereiken van hun perverse doelen, stapelt het ene zich op met het andere. Dan weer heb ik enorme behoefte de juridische chaos om mij heen recht te zetten, hetgeen me ook therapeutisch " verantwoord " lijkt, en dan weer, voor ik een eindstreep haal, stort ik weer in. Uiteindelijk dan de vraag: HOE BESTAAT HET, DAT ALLEEN AAN SYMPTOOMBESTRIJDING GEDAAN WORDT, TERWIJL ME MET DE OORZAKEN GEEN ENKELE VORM VAN HULP GEBODEN WORDT ??? Dank voor het lezen en bij voorbaat dank voor jullie reacties. P.s. ik heb het dus over de poging tot moord op mijn (destijds door haar ontvoerde) zoon door zijn moeder, en over de moord op mijn moeder door mijn zussen.

Hallo ik ben 23 jarige meid en heb ptss.

Ik heb een moeder met een verstandelijke beperking (iq van 67) en een alcoholistische vader.

Op jonge leeftijd ontwikkelde mij stress zich al. Mijn vader was vaak dronken en werd agressief. Hij reageerde het veel op mijn moeder uit en sloeg haar regelmatig ook waar ik bij was. Ik vond het als kind heel erg moeilijk. Ik haatte mijn vader en wou het liefst mijn moeder beschermen maar ik was zo bang voor mijn vader. Ik was 4 jaar dat mijn vader agressief gedrag vertoonde. Mijn moeder probeerde haar familie hier over in te lichten maar hun reactie was dat het normaal was. Het was voor hun normaal om je vrouw te slaan als het niet mee zat. Mijn vader sloeg mij nooit wel trok hij vrij heftig aan mijn arm en sloot hij mij op in mijn kamer (ja er zat een slot op mijn deur) zonder mij te eten te geven. Mijn moeder durfde mij niet te helpen uit angst dat mijn vader haar weer zou slaan. Toen ik 5 jaar oud was kreeg ik een broertje, maar na 9 maanden overleed hij aan een hersenvliesontsteking. Mijn moeder brak en kwam in een hele zware depressie terecht. Mijn vader dronk zichzelf elke nacht weg in de kroeg en ik, ik werd verwaarloosd. In het zelfde jaar kwam mijn vader in de gevangenis te zitten wegens drugssmokkel. Voor mijn moeder leek het haar enige uitvlucht uit haar huwelijk. We besloten om naar een andere stad te verhuizen zodat mijn vader ons niet makkelijk kon vinden als hij terug was. Dat hielp niet echt want mijn moeders familie stuurde mijn vader gewoon weer naar onze nieuwe adres. Daar stond me vader soms dagen voor de deur te wachten omdat hij mij wou zien en spreken. Maar dat wou ik niet want ik was al zo bang voor hem. Hij voelde zich beledigd en besloot dus boos te schreeuwen en te roepen naar mij en me moeder.

Me moeder besloot om toch even met mijn vader te zitten en gaf toen gelijk bij hem aan dat ze wou scheiden. Dat was gelukkig goed gegaan. Kort daarna wou mijn vader dat ik hem kwam opzoeken maar wanneer dat mij niet uitkwam werd hij boos en begon hij mij uit te schelden.

Toen ik 8 werd moest ik mijn moeder helpen. Doordat wij verhuisd waren en mijn moeder niet instaat was om haar financiële problemen op te lossen nam ik de rol als moeder in huis over. Ik ging mee naar alle afspraken van mijn moeder om te tolken en om er voor te zorgen dat wij niet meer in de problemen kwamen.

Toen ik 9 jaar oud was kwam mijn moeder in de bewindvoering terecht. Had ik jeugdzorg op mijn dak, leefde wij van €30 per week en voedselbank eten. Ik werd ontzettend gepest op school vanwege de beperking van mijn moeder ook omdat ik niet genoeg geld had om als de rest van mijn klasgenoten erbij te lopen.
Als er verjaardagen waren van kinderen die mij hadden uitgenodigd dan ging ik niet omdat ik me schaamde dat ik geen cadeautjes kon kopen.

Soms moest ik zelfs stelen om ervoor te zorgen dat mijn moeder en ik wat konden eten.

Toen ik 12 jaar was ging ik naar de middelbare school. Daar raakte ik betrokken met allerlei vervelende dingen. Ik werd ontzettend gepest nogmaals en dit keer niet vanwege mijn moeder maar weer vanwege hoe ik mij kleden (kleurencombinatie en tweedehandse kleren) en omdat ik veel dingen al wist. Ik werd de hele dag door nerd en clown genoemd.

Op mijn 13e werd ik aangerand door een jongen en ik besloot het om in vertrouwen aan een vriendin te vertellen. Zij besloot om het aan iedereen te vertellen en ik werd daarop heel raar aangekeken. Alsof ik aandacht zocht.
De vriendin van de jongen die mij had aangerand dacht dat ik dit verhaal verzon om haar en haar vriend uit elkaar te drijven. Zij zocht mij elke dag op met een groepje meiden om mij dus een lesje te leren.

Ik kreeg op mijn 13e een relatie met een jongen die 16 jaar was. Het was mijn buurjongen en ik kende zijn familie heel goed. Hij kwam steeds voor mij op bij die meiden en uiteindelijk lieten zij mij dus met rust. De relatie die ik met die jongen had ging veel te snel. Hij legde al vrij vroeg druk op me om sex te gaan hebben. Omdat ik hem niet kwijt wou raken gaf ik er in toe maar eigenlijk was ik er ook niet klaar voor.
Het was nogal traumatisch ik had zoveel pijn die nacht.

Toen ik 14 was verhuisde ik weer terug naar de stad waar wij eerst woonden. In mijn relatie ging het nog oké. Maar naarmate dat school begon sprak ik hem minder vaker. Hij maakte het uit met mij doormiddel van een sms. Dat brak mij, ik had hem alles gegeven.

Half jaar later belde hij me om het goed te maken. Ik besloot om hem nog 1 kans te geven en dacht dat het goed ging. We waren aan het skypen en hij had zijn camera niet aan en vroeg me om mijn shirt even uit te doen. Omdat ik al sex had gehad dacht ik dat het geen kwaad kon.
Dat had ik verkeerd gedacht. Hij had het dus opgenomen dat ik mijn shirt uit deed en toen ik ruzie met hem kreeg poste hij het online.

Mijn wereld was gebroken, ik werd van alle hoeken bericht. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Hoe stom kon ik ook zijn.
In de stad waar ik vroeger woonde was het geëxplodeerd.

In de stad waar we naartoe waren was dat gelukkig niet zo. Ik was net op tijd naar de politie gestapt.
Wel liet het een angst achter.

Mijn verhaal is veel langer als dit dus als er mensen zijn die meer willen weten laat het weten dan ga ik er de volgende keer op door!

Het helpt om mijn verhaal op te schrijven en wat meer overzicht er op te hebben. Ik heb namelijk het gevoel soms dat ik mij aanstel en dat ik niet hett recht heb om mij verdrietig te voelen. Maar door mijn eigen verhaal terug te lezen realiseer ik dat het toch vrij heftig was.

Groetjes , Brein

Mijn moeder was altijd boos en teleurgesteld in haar leven. Vooral in mij, haar dochter. Zij had mij niet willen hebben zei ze, ik was te vroeg geboren, 1 jaar na mijn broer. Een schande! Maar ik moest zo nodig. Mijn schuld. Sindsdien was er ellende in huis, door mij. Ik was een moeilijk en lastig kind zei ze. En als baby lelijk, iedereen had mooie baby's, maar zei had mij. Ouders van vriendinnetjes vonden mij een lief kind, jullie kennen haar niet brieste ze dan! Zij, DIE, zo moeilijk! Ik was gek op mijn broer, we waren altijd samen.
Op mijn 4e begonnen mijn nachtmerries. Ik was misbruikt bij een logeer partij bij haar broer, mijn oom en tante maar kon daar niet over praten. Hij had mijn keel dicht geknepen. Ik dacht toen dat ik dood was. Ik was mijzelf kwijt. Vanaf toen had ik nachtmerries en was ik bang. In bed voelde ik mij uit mijn lichaam glijden, mijn hoofd werd een ballon en ergens daarin keek ik naar de wereld. Ik had het gevoel dat ik niet bestond. Ik wilde naar mijn moeder. Maar ik herkende mijn moeder niet als mijn moeder. Als zij mijn kamer inkwam werd ik banger en eenzamer. Ik had heimwee naar een moeder die er niet was. Mijn moeder vertelde mij dat ik geesten opriep. Ik was een medium, de nachtmerries over die enge man kwamen uit mijn vorige leven zei ze. Ze mopperde op mij, ik was een moeilijk, lastig kind. Ze zou weglopen en mij achter laten bij mijn vader. Mijn vader was ook ook zo moeilijk en ik leek op die man zei ze. Ze mopperde altijd over hem en wilde weg en alleen met mijn broer ergens gaan wonen. Ik was een terug getrokken meisje, wilde bij niemand spelen, ik was altijd bang. Bang voor mannen, bang voor moeders en bang voor geesten. Op mijn 9e besloot ik niet meer te slapen nadat mijn moeder vertelde dat ik bezeten kon worden door die geesten. Ze vertelde mij verhalen over duivelsuitdrijvingen. Ik moest voorzichtig zijn waarschuwde ze mij. Ik kreeg meer nacht merries, mijn ouders ruzie omdat mijn vader kwaad was over mijn gehuil s’nachts, mijn moeder huilde bij mij dat mijn vader zo naar over mij praatte, dat alleen zij mij begreep en voor me opkwam en hoe zwaar dat voor haar was. Ik lag in bed en probeerde wakker te blijven, zolang als ik kon. Overdag hoorde ik voetstappen achter mij en dacht dat geesten overal waren. Ik durfde vaak niet in de spiegel te kijken omdat ik misschien bezeten was. Uit school was ik het liefst alleen, ik had mijn eigen wereld met dieren. Maar mijn moeder wilde dat ik buiten ging spelen net als andere kinderen. Ze dreigde met een kindertehuis. Dan moet je wel met kinderen samen zijn. Tegen kinderen vertelde ze hoe raar ik was. Mijn moeder was lief als we samen waren en ze haar spook verhalen kon vertellen. Dan hadden we een hechte band. Ook met haar vader, mijn opa legde mij uit dat ik paranormaal begaafd was. Dat voelde heel bijzonder maar ik mocht er met niemand anders over praten, ook niet met mijn vader en broer. En ik moest goed voor mijn moeder zorgen, ze heeft het heel moeilijk zei hij tegen mij. Ik kreeg lichamelijk veel klachten. Kon soms niet lopen van de pijn in mijn knieën. Mijn vader kon het niet verdragen, hij had een hekel aan zieke mensen en mijn angst aanvallen s’nachts. Het zit niet goed tussen je oren zei hij boos. Mijn moeder huilde naast mij hoe moeilijk mijn ziekte voor haar was. Hoe het haar huwelijk verpeste. Hoe zij zich op offerde voor mij. Ik voelde mij zo schuldig. De nachtmerries bleven, werden erger omdat mijn moeder nu ook ufo’s begon te zien. Ik dacht dat het mijn schuld was, als je geesten oproept kun je misschien ook ufo’s oproepen... ik was doodsbang, bang voor mij zelf. Ik was zo eenzaam. Kon met niemand erover praten, mocht met niemand praten van mijn moeder. Ze geloven je niet, alleen ik geloof in jou. De lichamelijk klachten werden alsmaar erger. Volgens mijn moeder zou ik uiteindelijk in een verzorgingshuis belanden. De hele familie leefde met haar mee, ze had het zo zwaar met mij als dochter. Als de familie kwam moest ik van moeder ook verdrietiger kijken, ik lachte altijd en dat mocht niet want dan geloofde ze mijn ziekte niet zei ze. Maar ik werd opstandig. Toen ik een vriendje mee naar huis nam namen mijn ouders hem apart om hem voor mij te waarschuwen. Die arme jongen waar jij ooit mee gaat trouwen, zei mijn moeder altijd. Van mij zou niets terechtgekomen. Misschien zou ik een goed medium kunnen worden met mijn gave hoopte ze. Vanaf mijn 16e was er altijd ruzie thuis. Als ik binnen kwam was ze al boos. Ik moest het huis uit van haar. Toen ik 19 was ging ik samen wonen met mijn vriendje, anders moest ik naar een internaat zei mijn moeder. Et maakte mij niets meer uit. De jongen was een drama, gokverslaafd en een enorme zak. Ik was alleen maar ziek, ging ziekenhuis in en uit, operatie aan mijn knieën. De relatie ging uit. Ik moest weer naar huis, dat vond mijn moeder verschrikkelijk. Vanaf die dag knakte ik. Ik heb excuus brieven aan haar geschreven, hoe het mij spijt dat ik er was, wie ik was. Ik deed alles om het goed te maken. Ik ontmoete een man, ging snel samen wonen. En werd enorm depressief. Ik wist niet wie ik was. Ik stond op uit. Ik deed wat hij leuk vond en wilde. Ik voelde niets. Therapie geprobeerd maar ik kon niet praten. Pas na de geboorte van mijn tweede kind kwam de herinnering aan het misbruik terug. Daar kon ik toen over praten. Mijn huwelijk was een drama. Hij was een enorme narcistische man en kon niet leven met mij en de kinderen. Ik besloot bij hem weg te gaan en toen begon zijn strijd tegen mij. Ik maak je helemaal kapt zei hij. Ik kan zeggen dat hij alles op alles heeft gezet om dat te proberen, zelfs tenkoste van zijn eigen kinderen. Maar mij maak je niet meer stuk. Ik was als kind al stuk en wist daarmee te overleven, dus al die tirannie van zijn kant heb ik ook overleeft. Ik heb ook een nieuwe man gevonden, heel lief en zorgzaam voor mij en mijn kinderen. Die zijn nu volwassen en zien wat er is gebeurd. Dat is zo veel en zo bizar! We kunnen een boek schrijven. Ze willen hun vader niet meer zien omdat hij ze zoveel pijn heeft gedaan. We hebben een hele goede band en ik zou gelukkig kunnen zijn. Maar elke dag staat in het teken van mijn moeder. Mijn vader is na een ziekbed overleden. Ik voel mij de hele tijd schuldig naar haar. Bel haar, ga even langs bij haar. Dan laat ze mij natuurlijk voelen hoe eenzaam ze is en hoe moeilijk ze het heeft. Mijn broer is jaren geleden geemigreerd. Ook hij was depressief thuis en trok mijn moeder niet meer. Hij heeft afstand genomen, ik heb nog altijd een goede band met hem. Maar ik voel mij altijd verantwoordelijk voor mijn moeder. Moest van mij opa goed voor haar zorgen want ze heeft het zo moeilijk zei hij. Ik weet dat ook, maar ze is heel moeilijk voor mij, haar zelf en anderen. Ze doet heel lief naar iedereen maar altijd als we samen zijn komen haar verwijten of ze kraakt mij af. Het is haar tweede laag, haar donkere kant. Ik worstel nog altijd met mij zelf, wie ik ben, mijn eenzaamheid, ik durf mijn verhaal en angsten aan niemand te vertellen. Elke nacht wordt ik wakker, en dan komen de nare herinneringen en het schuldgevoel. Als ik iemand vertel over de geesten wordt diegene boos op mijn moeder en dan voel ik mij schuldig naar haar. Ik zou het wel willen, want daarin ligt ergens ook mijn identiteit. Dat is het verhaal wat mij heeft gevormd en gemaakt wie ik nu ben. Daarin ligt mijn strijd en de reden van mijn chronische pijnen. Maar ik kan er niet over praten. Het voelt als verraad. Nog steeds denkt of hoopt mijn moeder dat ik geesten en de toekomst kan zien. Ik heb het ook geprobeerd , cursussen gedaan, maar ik ben geen medium. Daardoor voel ik mij mislukt in het leven. En eenzaam. Ik heb geen vriendinnen. Geen baan. Ik ben het liefst alleen thuis. Met mijn man, kinderen en mijn dieren.
Ik leef in mijn eigen kleine wereld.

Suldrun

Mijn verhaal is zo lang

Ik kreeg thuis geen liefde warmte steun,
Kreeg klappen werd verwaarloosd de maatschappij accepteerde mij niet
Ik heb me altijd alleen afgewezen en een buiten beentje gevoeld

Ik kwam er na jaren achter dat de vader waarmee ik altijd ruzie had mijn stiefvader was
En mijn biologische vader om de hoek woonde maar heeft nooit naar me om gekeken net als alle familieleden die daar bij hoorden

Ik heb me altijd te min en afgewezen gevoeld
In de pubertijd nog steeds knallende ruzies
En op mijn 14de mijn biologische vader van de flat gesprongen en ik weggelopen van huis

Pleeg gezin in pleeg gezin uit
Crisis opvang kindertehuizen overal liep het uiteindelijk wel fout
16 jaar en op kamers zonder verdere begeleiding

Ondertussen ook al heel wat scholen gehad
En geen werk alleen als vrijwilligger

17 partner ontmoet 19 kind gekregen eindelijk kreeg mijn leven waarde
Maar helaas ging ook haar leven niet over rozen

en mij partner en ik zijn 21 jaar samen geweest zelfbeeld was zo laag dat ik vaak heb vergeven dat hij vreemd ging tot het mij brak en ik niet meer met hem verder kon
Veel ruzies niet voldoende aandacht en liefde voor elkaar

ik kreeg ook nog een lieve zoon toen ik 24 was ook hier liep alles erg moeilijk
Ik heb mijn kids praktisch alleen opgevoed
Beiden sociaal emotionele problemen

En seksueel misbruik bij dochter
En het enige wat je wilt is dat het goed gaat met je kinderen je voelt je machteloos
Dochter ook ptss

Kinderen ook nog veel beschadigd door dat ik met hun vader een huis had gekocht
En daar achter nog meer leugens en bedrog kwam
Ik kon niet meer
We hebben nog 3.5 jaar gescheiden ban tafel en bed en met enorme ruzies
In een huis gewoond
Dit maakt mensen kapot

Ik heb veel broertjes en zusjes en schoon familie
En stond altijd voor iedereen klaar
Maar ben helemaal alleen

Gelukkig nog met mijn kids
Die mijn alles zijn

Maar weet niet meer hoe ik moet leven
En ook weet ik niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen om hun te helpen gelukkig te worden
Maar ik geef niet op

Ik doe mijn best maar voel me niets waard,
Ongewild, mislukt, lelijk en gefaalt
Ik geloof niet dat iemand van me kan houden
En vertrouw niemand
Ik ben eenzaam

Ik heb een erg goede band met mijn kinderen maar ik heb zelfs de angst om hun te verliezen

Ik ben in alles bang om afgewezen te worden omgaan met mensen is daarom ook erg moeilijk
Het gevoel van ze knappen toch wel op je af is altijd aanwezig

Ik ben ook afgekeurd heb het geprobeerd echt maar ik heb al een tijd een wajong
Voelt ook als falen

En ik heb een tijd gehad met veel zelfmedelijden
Maar zit nu echt niet de hele tijd in mijn eigen ellende gaar te koken hoor

Ik doe mijn best om bezig te zijn met positieve dingen
Maar de pijn komt steeds terug en is altijd sluimerend aanwezig
Bij alles wast ik doe

Ik blijf mijn best doen met moed van mijn kids

 

Ik hep mijn oma. Gevonden en ik hep daaar trauma op ge loop en ik kan die bilden niet loslaat ik midden in de nacht lig ik wakker wie hep er een tip voor mij

ik zou graag wat tips willen voor flashbacks die je tijdens de slaap overvallen,
en bij bevriezing bij straatintimidatie,
ik ben te laf om voor mijzelf op te komen,
wat ik ook probeer,
daarom ben ik ook een makkelijke prooi voor personen met slechte intenties,
ben momenteel een vermijder,maar daarmee los je de situatie niet op,
zodra ik de straat weer op ga,begint het hele riedeltje opnieuw,
welk riedeltje?belaging...
sinds 2013,het begon met cyberbulling en cyberstalking,diezelfde gasten zijn nu fysiek actief.wat ze hiermee willen bereiken mag joost weten,misschien is het al bereikt,anders zat ik niet op dit forum...

Helaas kamp ik met meerdere traumatische ervaringen en vind ik het ook moeilijk om er over te praten. Op jonge leeftijd ben ik emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Hun autoritaire opvoeding gaf mij weinig ruimte voor persoonlijke ontwikkeling. Ook mocht ik geen emoties tonen, want dat was een teken van zwakte. Ik heb daarom moeite om gevoelens te herkennen en te uiten.

De volgende trauma waar ik mee zit is begonnen op mijn 11e levensjaar. Toen dacht ik dat de wereld zou vergaan, omdat dat toen groot in het nieuws aan bod kwam. Hierdoor heb ik angsten ontwikkeld om dood te gaan en te vallen.

Een andere trauma waar ik nog steeds last van heb is het pesten waar ik op de middelbare school mee te maken heb gehad. Ik ben geslagen, uitgelachen, voor slet uitgemaakt door jongens en ze maakte de meest misselijk makende opmerkingen over mij. Toen ik het aangaf bij de school en mijn ouders, werd er totaal niet naar me geluisterd en werd er geen actie ondernomen. In deze periode heb ik ook een eetstoornis ontwikkeld, waar ik uiteindelijk zelf uitgekomen ben.

Ik ben meerdere keren verkracht door mijn ex-vriend. Ook heeft hij mij emotioneel kapot gemaakt. Ik kan me niet precies herinneren wanneer dit was, maar ik vermoed rond mijn 15e. Hierdoor vertrouw ik geen enkele man. Dit zorgt ervoor dat ik op straat continue bezig ben met het beschermen van mijn tas. Ook bedenk ik allerlei negatieve scenario’s die zouden kunnen gebeuren zoals, dat ik meegenomen wordt in een busje of aangerand wordt in de bosjes.

In 2018/2019 heb ik een traject gevolgd bij een psycholoog. Deze psycholoog heeft vastgesteld dat ik PTSS heb. Daar ben ik destijds tijdelijk mee geholpen, maar ik heb lang niet alles kunnen verwerken. Daarom ben ik dit jaar nogmaals een traject bij de psycholoog aangegaan. Echter, het proces is zeer langzaam door gebrek aan tijd in de praktijk: ik krijg een uurtje per week. Ik merk dat dit te weinig is om mijn klachten te verhelpen.

Door dit alles ben ik mezelf kwijt en heb ik dagelijks last van angsten. Ik ben enorm onzeker, ben niet in staat om te werken en ervaar regelmatig herbelevingen in mijn hoofd van de opgelopen trauma’s. Ik ben bang dat het niet gaat lukken om van mijn trauma’s af te komen en ik geen toekomst heb.

Ik was met mijn vriendin naar de zee. We hadden de tijd van ons leven, we waren eens zonder ons ouders weg. We kwamen beide uit een heel bezorgd en warm gezin. Na lang zeuren mochten wij als 16 en 17 jarige alleen naar de zee en daar overnachten.

Op de laatste avond wouden we nog even gezellig in een cafeetje iets gaan drinken. Ineens moest ik naar het toilet. Ik vroeg aan de kroegbaas waar het was. Ik werd naar een kelder gebracht met weinig licht maar zag al snel de toiletten. Er waren er 5 op een rij. Mannen en vrouwen allemaal gelijk. Alle koten waren vrij en ineens ging de tijd niet meer voorbij.

Ik wilde een kotje binnen gaan en daar stond een dronken gast me precies op te wachten. Ik schrok en dacht oke dan ander toilet maar dat was buiten hem gerekend. Ik werd betast en hij ging zo ver dat ik helemaal niet meer kon bewegen en enkele schokken pijnlijk moest beleven.

Deze avond vergeet ik nooit. Hij heeft mijn leven verwoest. Ik heb nu nog moeilijk met alleen ergens heen gaan, of door donker lopen. Ik ben banger geworden.

Hallo allemaal ben 30 jarig en heb langdurig pijn en last van beelden die deze pijn heviger kan maken.

Nu is er diagnose vastgesteld van ptss en een pijnstoornis.

De ptss kan ik nog proberen te begrijpen door de dingen die ik mee heb gemaakt. Alleen zit ik in de knoop m.b.t. de pijnstoornis. Is de pijn die ik voel ik mijn lichaam nu echt of is er een mentale mankement in mijn hoofd. Ik twijfel nu aan het feit of ik nu pijn heb en ga er langzaam aan onderdoor.

Is er iemand die dit of iets wat er op lijkt heeft meegemaakt, of zijn er mensen die iemand kennen die dit meemaken of hebben meegemaakt? Hoe ga je er mee om? En heeft iemand tips voor mij? Ik wil absoluut geen einde aan mijn leven maken, daar is mijn gezin (nog) niet klaar voor.

Groetjes en gezondheid toegewenst,

A.

Biologische vader nooit gekend. Ouders problematisch gescheiden ivm agressie, drank en drugsgebruik.Toen ik 4 was kwam papa in ons leven en steeds vaker bij mam en mij thuis logeren.
Hij was wel lief, masr helaas erg agressief.

De eerste keer dat hij mama sloeg hoorde ik haar gillen en keek ik stiekem vanachter uit de dichte keukendeur. Hij betrapte mij en sleurde mij aan mn haar (toendertijd had ik xo lang haar als mn bil.)

 

Zo werd het steeds erger en vanaf mn 5e tot aan mn +- 16 heb ik continue geleden onder fysieke en mentale kindermishandeling, door beide mijn ouders. Soms beschermde mijn moeder tegen de slagen van mijn vader, maar lang niet altijd.

 

Toen ik 14 was, heeft hij mijn hoofd dusdanig tegen mijn bureau geslagen dat ik een gat had van 2 cm in mn kop die eigenlijk gehecht moest worden, mja he.

Tussen mijn 4e, en uhh 15/17e (eigenlijk nog steeds) heb ik moeite gehad met eten. Voeger zat ik uuuren alleen aan tafel maar niemand wist khad dus last van mn amandelen.

Toen mn zusje geboren werd werd ik helemaal op lage prioriteit gezet door mn ouders, dat zeiden ze zelf ook. Ik was een nieuwe zus, maar tegelijkertijd ook nog steeds kind wat niet meer telde voor mn ouders. Ik was zo jaloers.

Ik heb zoveel klappen, blauwe plekken, wondjes gehad. Ik deed alles maar verkeerd wat ik in hun ogen fout kon doen, terwijl ik dus mijn best deed..

Hij heeft mijn zusje nooit aangeraakt (zijn echte kind). Terwijl ik: toen mijn vader wat spullen van hem naar onze flat aan het verhuizen was, ik een trap van hem in mijn buik kreeg omdat ik zei dat t me opviel dat hij aan het zweten was. Mijn moeder was hier toevallig niet bij.

Toen ik nogal wat eetproblemen had (hoe zou dat komen.. gescheiden en vechtende ouders mayb?) Naast mijn vervelende amandelen op jonge leeftijd.. duurde het soms uren voordat mijn avondeten ophad.

 

Op een gegeven moment (5/6 jr) forceerde ik mezelf alles naar binnen te werken. Onderweg naar de wc vanaf tafel hield ik het meer en kotste ik naar de woonkamer. Hierna rende ik naar de wc waar mijn moeders me nog kwam helpen.

 

Even later pakte mijn stiefvader mij aan mn lange haren en sleurde mij naar de plek waer ik had overgegeven. Hij drukte mij met mn gezicht er volop in en zei; "wie gaat deze troep opruimen, JIJ!" Vandaar vele traumatische ervaringen en mn complexe ptss.

Als iemand nog meer durft aan te horen, of contact wil opnemen, ik sta hiervoor open.

Mvg