Pas bij de zevende keer afrijden haalde ik het

Ik heb vrij laat mijn rijbewijs behaald. Pas bij de zevende keer afrijden haalde ik het. Al tijdens de rijlessen heb ik meerdere keren een blackout gehad. Ik kan prima rijden, dat weet ik. Maar snel een beslissing nemen bij invoegen of uitvoegen geeft me grote stress. Zo'n stress dat ik wel eens hyperventilerend over een klaverblad reed. Daarna heb ik de snelweg vermeden. Ik rij heel zelden nog snelweg met mijn man naast mij. Als de kinderen achterin zitten heb ik teveel prikkels, teveel geluiden. Dan schiet de stress nog meer omhoog, klamme handen en zwetende oksels.

Om toch wat mobieler te zijn heeft mijn man een e - bakfiets aangeschaft voor mij. Heel fijn voor zwemles, speelafspraken, school en boodschappen. Maar het knaagt me dat ik niet in de auto durf te stappen en gewoon even een dorp verderop durf te rijden. Eerst zei ik nog: OK geen snelweg, dan rijd ik wel in de buurt . Maar eigenlijk durf ik dat ook niet meer. Ik ben te bang om een fout te maken als ik alleen ben of alleen met de kinderen zit. Toen ik net mijn rijbewijs had kreeg ik de auto niet ingeparkeerd voor de deur, het was 40 graden hoogzomer en mijn jongste was toen net geboren en had honger. Ik heb toen met schaamrood op mijn kaken de buurman gevraagd de auto te parkeren. Allemaal dat soort ervaringen waren mijn eerste ervaringen. Ik krijg zo'n stress van de auto. Terwijl het echt noodzakelijk is op lange termijn dat ik ga rijden. Voor mijn man, voor mijn gezin. Ik voel me ook niet volwaardig volwassen of een gelijke aan mijn vriendinnen met deze stomme angst. Sommige weten dat ik niet rijd maar aan veel mensen heb ik niks verteld. Mijn wereldje is daardoor een stuk kleiner en voel me een vreselijke sukkel, want dat rijbewijs heeft ons veel gekost. Maar als ik al in de auto zou moeten stappen alleen dan kan ik dagen daarvoor buikpijn hebben van het idee. Dan zeg ik de afspraak af of ik verzin een smoes. Ik vind het leven hieronder een stuk minder leuk. Ik word er sip en depressief van.