Als ik maar niets ernstigs heb...

Hoi lotgenoten,
Ongeveer 3 weken geleden ben ik bij de huisarts geweest. Een week van te voren kreeg ik ineens een pijnscheut in mijn linker borststreek. Vervolgens heb ik mij een paar dagen even misselijk gevoeld (vanwege de gedachte dit weer te krijgen) en plotseling kreeg ik last van mijn linkerschouderblad, linkerarm (of dat er iets scherps ingestoken werd ter hoogte van mijn bovenarm en mijn elleboog). Ik kreeg ook regelmatig een druk op mijn borststreek. De huisarts heeft mijn bloeddruk gemeten, deze was ietsjes hoog. Verder heeft hij naar mijn longen en hart geluisterd. Volgens hem niets aan de hand, maar wel werd een verhoogde spierspanning geconstateerd. Advies was ademhalings- en bewegingsoefeningen te volgen bij de therapeut. Ik heb mijn verhaal daar gedaan. Na een test schijnt het hoge hyperventilatie te zijn en is ook scoliose bij mij ontdekt. 1x per week ga ik naar de therapeut waar ik mijn verhaal kwijt kan. Ik heb aangegeven een soort blauwe plek te voelen op het harde gedeelte van de borststreek tussen de borsten in, welke niet zichtbaar is. Tevens heb ik naast een druk op de borst met op en af aan steken (soort van krampgevoel) ook een gevoel of ik een steen in mijn rug/ruggenwervel voelt die vervolgens voelbaar is in mijn borstkas (drukkend gevoel aan beide kanten, waarbij het lijkt of de steen door de druk iedere keer gruis loslaat). Vandaag heb ik daar constante pijn/last van. Ik had altijd best een goede conditie, maar nu loop ik heel traag en heb moeite met ademhalen hierdoor en doordat ik verkeerd ademhaal bij elk pijntje dat ik voel, voel ik de hartkloppingen erger worden en heb ik het gevoel snel naar de bank te vluchten om rustig te gaan zitten totdat de pijn gezakt is. Om de pijnscheuten een beetje draagbaar te maken, moet ik wat druk uitoefenen aan de zijkant van de oksel/middenrif. Volgens de therapeut heeft dit allemaal te maken met spanningen en de hyperventilatie.
Op dit moment zit ik gewoon aan huis gekluisterd om vooral de gedachte niet te hebben iets te kunnen krijgen op straat (hartaanval oid). In bed houd ik gewoon deze klachten en mag ik dankbaar zijn als ik 2 uurtjes slaap. Er wordt gezegd: je kunt door paniek ook bang worden voor de angst/pijn. Dat geloof ik graag, maar sommige dingen blijven gewoon in mijn gedachte: als mij maar niets overkomt, als ik maar niets ernstigs heb. Wie herkent dit ook?