Mijn gedachten gaan naar donkere plekken

Ik heb al jaren last van angsten, wisselend per moment. Maar ze hebben allemaal met elkaar gemeen dat ik ontzettend bang ben om dood te gaan, om na een lange lijdensweg door ziekte te sterven. Dat maakt dat ik ook vreselijk bang ben voor dodelijke ziektes. Ik heb meerdere malen therapie gehad voor mijn angsten. Een hele tijd heb ik me druk gemaakt om kanker, daarna hartziekten of een longembolie en daarna ging die storm weer liggen. Een tijd lang is het goed gegaan, totdat mijn vriend en ik besloten op vakantie te gaan naar een ver land (dit hadden we nog nooit gedaan ivm mijn vliegangst). Daar zag ik alleen maar gevaar en mijn hoofd en lijf reageerden er ook extreem op. Na de eerste muggenbeet kreeg ik gelijk alle symptomen van knokkelkoorts. Het feit dat mijn lijf zo reageert op de angst en mij allerlei waanideeën geeft, maakt me alleen nog maar angstiger. Het is soms zó een vicieuze cirkel.

Toen we later op een plek waren, waar een straathond aan mijn been snuffelde/likte (ik heb het niet gezien, alleen gevoeld) raakte ik volledig in paniek. Ik heb het meteen gewassen en toen we in ons hotel waren ontsmet met alcohol, en toen ik niet gerust was heb ik gebeld met een medisch noodnummer. Zij hebben overlegd met artsen en me verteld dat er geen reden was voor paniek, omdat er geen open wond was of geen schade aan de huid is gemaakt door de hond. Op een ander moment toen een hondje van iemand thuis met zijn pootje lange mijn been streek (ik had een broekje aan en ik had geen krassen of huidschade) flipte ik weer compleet. Ook hier was het antwoord: geen reden voor paniek. En toch blijf ik, nu twee weken later, steeds van elk steekje of krampje in paniek raken. Ik ben zo verschrikkelijk bang om rabiës te krijgen (ben overigens niet gevaccineerd) en tegelijkertijd baal ik zo enorm dat dit mijn gedachten weer zo overheerst en ik het niet onder controle krijg. Het heeft mijn vakantie in ieder geval wel een zware lading gegeven en mijn vriend heeft het met momenten ook lastig gehad met mij. De incubatietijd van de ziekte is zo lang dat ik ook bang ben dat ik nog drie maanden met deze angst rondloop en dat ik het niet 'uit kan zetten'. Vooral snachts is een drama - ik type dit bericht om 02.00 uur - want dan gaan mijn gedachten naar donkere plekken. Ik dacht, ik probeer het eens van me af te schrijven in de hoop dat het een beetje helpt :)