De impact van gameverslaving

Ik heb eigenlijk vrij accuut last van de angst voor m'n hart gekregen. Ik was een zeer sportieve jongen die enorm gemotiveerd en leergierig was en nog is. Op begeven moment ben ik gaan gamen als een idioot omdat het zo verschrikkelijk verslavend is. De adrenaline levels waar ik mee gezeten heb waren echt superintens en ik begon steeds minder te bewegen en slecht te eten.

De spelletjes waren vrij gewelddadig van aard en daar kon ik van nature al superslecht tegen. Steeds als het te spannen werd dan zette ik de spelcomputer uit, maar op begeven moment begon al die adrenaline en spanning van de maanden gamen zich te uiten in explosieve paniekaanvallen. De hartkloppingen waren zo intens en langdurig, dat ik daar extreem bang van geworden was. Aangezien ik al hoog in de adrenaline zat van het gamen is dit een fullblown hypochondrie geworden.

Steeds als ik hartkloppingen voel en weer achter een scherm zit, wil ik rennen voor m'n leven en dat gevoel blijft vaak best lang. Ik heb besloten er nu over te gaan delen en te blijven delen op een veilige manier. Ik blijf weg van alle vormen van verslavingsgedrag zoveel als mogelijk, let op m'n levensstijl en praat over waarom ik dit heb. Exposure helpt soms ook enorm goed met response preventie.

Het is lastig dat als ik hartkloppingen voel dat ik direct in een doodsangst terecht kom en dat m'n lichaam zich klaar maakt op te sprinten. Ik hoor ook echt een schreeuw in m'n hoofd van angst. Zo bang dat die hartslag me weer overweldigd en dat ik een half uur lang het gevoel heb dat ik dood ga.

Natuurlijk was het een hele gezonde reactie van m'n lichaam om de vlucht in te zetten, en kan ik achteraf wel balen dat ik zo onwetend was over de impact van gameverslaving (vooral oorlogsgames die ik soms meer dan 12 uur per dag speelde). Is een soort ptss-klap geworden. Ik ben vaak niet serieus genomen door familie en vrienden als ik hierover sprak, want zij gamede zelf ook wel eens, maar ze begrijpen niet wat voor impact het heeft als je bijna niet meer eet, slecht slaapt, niet sport, niet meer naar school gaat en voortdurend blootgesteld bent aan hoge adrenaline/vechten en een soort van leven en dood-scenario. Ook al was het een nep spel, op begeven moment zijn de indrukken wel diep m'n brein ingekomen. En juist die adrenaline in combinatie met de flinke hartslag is aan elkaar gelinkt geraakt.

Ik probeer me dagelijks in te spannen en geen dwanghandelingen te verrichten; dat helpt ook enorm. Het brein past zich af en toe ook weer verschrikkelijk snel aan naar een nieuwe situatie. Ik ben bang dat ik de oude "learning" niet meer afgeleerd krijg, maar nieuwe associaties zijn altijd goed. Het hoeft geen extreem sporten tr zijn, maar vermijden van inspanning werkt alleen maar spanning en angst in de hand.

Nou, weer op een gezonde en positieve toekomst. Goed eten, slapen, lekker bewegen etc.

Will