Hypochondrie maar toch twijfel

Ik ben Leon en ben 29 jaar. Ik heb sinds ongeveer 2 jaar last van fysieke pijn. Vooral pijn op mijn linkerborst, last van duizeligheid/gevoel van flauwvallen en heel benauwd gevoel van geen lucht krijgen ondanks dat de zuurstofwaarde vaak 99 is. Er zijn periodes dat het beter gaan en periodes dat het extreem slecht gaat.

Ik ben onderzocht, vele malen bloed laten prikken, meerdere keren hartfilmpjes, een nacht opgenomen op de eerste harthulp, hartkliniek, fietstest, echo, MRI, CT scan van thorax, “U bent in orde meneer U heeft hyperventilatie” noem maar op maar het stelt me allemaal maar heel kort gerust, de pijn op mijn borst blijft terugkomen en zo ook de benauwdheid en duizeligheid. Als het kon zat ik elke dag bij mijn huisarts. (Ik ga al 1 x in de 14 dagen)

Ik blijf elke keer zo ontzettend angstig en de gedachten “Wat als het nu wel..:” speelt dan constant door mijn hoofd. Ik word gek van het gevecht met mijn eigen gedachtes. Door veel gesprekken en therapie ben ik erachter gekomen dat ik chronische hyperventilatie heb en PTSS. Dit verklaart wel wat dingen maar nemen mijn angst niet weg. Ook slik ik verschillende medicatie, ben ik gestopt met werken, etc. Ik ben gesloopt en voel mij een mislukking. Ik slikte op een gegeven moment 12(!) pillen oxazepam 10mg per dag omdat ik niet meer kon functioneren. Ook slik ik mirtazapine (anti depressiva) en heb ook een tijd zware pijnstillers geslikt sterker dan morfine (opioiden) en anti psychotica. Van de laatste twee ben ik nu beide af.

Het is echt een hel. Ik herken zoveel van de verhalen hier. De wanhoop nabij. Het is zo zwaar en eenzaam.

Mijn huisarts opperde mij dat Hypochondrie waarschijnlijk ook mee speelt. Ik durf stapje voor stapje steeds meer toe te geven dat mijn klachten zijn ontstaan door ptss, onverwerkte trauma, en hyperventilatie ik heb geen fijne jeugd gehad en veilige thuissituatie hierdoor heb ik 10 jaar lang op automatische piloot geleefd en was er geen tijd om toe te geven aan mijn emoties of dingen te verwerken want ik moest vanaf mijn 17e keihard aan het werk om het te redden voor mijzelf omdat ik toen met ruzie uit huis ging.

2 jaar geleden is de klap dan toch gekomen en mijn hemel jongens, wat is het f zwaar. Ik doe zo mijn best om er het beste van te maken maar die sloopkogel komt elke keer weer.

Ondanks dat ik meer durf toe te geven, blijft de angst. Moet ik nu wel of niet aan de bel trekken? Is een vraag die ik mezelf meerdere keren per dag moet stellen.

Ik kom zoooo graag met lotgenoten in contact want het is zo eenzaam. Herken je je in mijn verhaal en wil je erover praten mijn IG is

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we persoonsgegevens enkele weken na plaatsing)