Ik weet dat dit tussen mijn oren zit

Hallo,

Al sinds ik mij kan herinneren heb ik last van emetofobie. Ik ben nu 19 jaar. Het begon ongeveer toen ik in groep 3/4 zat, maar het kan ook nog wel op de peuterspeelzaal geweest zijn. Bij de peuterspeelzaal heb ik zo erg moeten overgeven en werd ik heel angstig, althans dat zegt mijn moeder. Van groep 3/4 kan ik mij nog wel herinneren dat een klasgenoot moest overgeven in de deuropening, daardoor ben ik ook erg angstig geworden.

Lange tijd is het goed gegaan, korte tijd een paar gesprekjes gehad met een begeleider op de basisschool, maar verder tot aan klas 2 van de middelbare school geen problemen. Toen kreeg ik het helaas in een ergere vorm weer terug. Met de bus naar school deed ik wel, maar ik stapte uit bij mijn opa en oma i.p.v. school. Na een lange tijd ook gepraat te hebben met een begeleider op de middelbare school leek het hen verstandig om mij naar een speciaal onderwijs school te sturen. Dit was voor mij ook een zwaar en nogal vervelend traject, omdat ik mij meestal niet thuis voelde in de klassen op speciaal onderwijs. Gelukkig werd ik niet gepest, maar ik voelde me anders dan de anderen. Ik heb mijn middelbare schooltijd wel kunnen afronden, helaas met een jaar vertraging en een niveau zakking (van klas 2 havo naar klas 3 vmbo tl).

Sinds 2020 ben ik begonnen op het MBO, eerst de opleiding mediaredactiemedewerker gedaan. 1 jaar gedaan, maar was niks voor mij. Ik had nog steeds last van mijn angst, maar door de lockdown die er toen was, hoefde ik amper naar school dus ik heb er niet veel last van gehad toen. Na een jaar die opleiding gedaan te hebben, ben ik begonnen met de opleiding Travel & Hospitality. Het eerste jaar ging goed, een paar keer ziek thuis geweest, maar verder makkelijk overgegaan naar het tweede jaar. Mijn stage liep ik in de zomervakantie en in september begon ik in het tweede jaar. Een maand ging het goed, maar daarna ging het goed fout. Dit is tot nu toe nog de meest ergste geval van mijn emetofobie. De bus en trein waren al een tijdje spannend voor mij, maar begin november werd het teveel. Ik durfde niet meer met de bus of trein naar school, alleen maar om bang te zijn om over te geven. Korte stukjes met de trein ging wel, maar lange stukken zonder tussenstops begon ik de vermijden. En helaas moet ik best lang met het ov naar school. Hierdoor ben ik weer in gesprek met een psycholoog (nadat ik ook al een cognitieve gedragstherapie had gedaan in de tweede klas van de middelbare school).

Beetje bij beetje ben ik gaan oefenen met de trein, kleine stukjes en dan het stukje naar school toe. Helaas heb ik door mijn bijna 3 maanden afwezigheid studievertraging opgelopen en moest ik een gesprek aangaan met het RMC en school. School wilde dat ik bleef zitten en maar ging werken tot het nieuwe schooljaar begon, dit heb ik natuurlijk niet gedaan. Nu mag ik, met een aangepast rooster, nog wel lessen volgen om mijn examens te halen en volgend jaar de andere vakken afronden, zodat ik iets later dan mijn klasgenoten op stage kan. Sinds afgelopen weken ben ik een aantal keren weer naar school gegaan. Met veel moeite, want ik ga liever niet met de trein of bus, maar het was wel gelukt. Deze week is mijn nieuwe lesrooster ingegaan, maar door stakingen in het ov wordt het ook lastig om naar school te gaan. Vanochtend zou mijn eerste dag weer zijn met mijn nieuwe rooster. Helaas durfde ik de eerste bus al niet te nemen, omdat ik bang was dat ie te vol zat. De tweede bus heb ik wel genomen, maar eenmaal aangekomen, ben ik niet verder gekomen dan de een na laatste halte tot school. Dit omdat ik enorme buikpijn en misselijkheid had. Ik weet dat dit tussen mijn oren zit, want ik heb al sinds ik 14 jaar was niet meer overgegeven.

Iemand die zich hier in herkend?