Emetofobie - forum lotgenoten

Ik heb zolang ik me kan herinneren de angst om over te geven en vooral de angst voor buikgriep. De angst en paniek is periodes weg geweest doordat ik veel afleiding had of goed in mijn vel zat. Afleiding is sowieso de tip! Maar de ervaring is wel, je komt hier nooit helemaal vanaf en je zult echt jezelf onder ogen moeten komen en dealen met deze angst.
De rede dat ik hier een verhaal post is omdat ik op dit moment weer erg last heb van angst en paniek. Mijn man had gisternacht overgegeven en diarree. Ook koorts van 38 graden of te wel hij had buikgriep. In het begin ging het redelijk met mij en kon ik hem zelfs nog helpen, maar hoe langer het duurde hoe meer mijn angst de overhand nam. Ik ben als een gek gaan schoonmaken en heb alles gedesinfecteerd. Maar de angst blijft nu.... krijg ik het ook? Zit het virus in mijn lichaam? En wanneer komt het? Ik durf niet meer te slapen, voel me constant gestresst en krijg geen hap meer door m’n keel. Ook voor mijn kinderen ben ik bang. Wat als zij het krijgen? Het helpt om hier mijn verhaal neer te zetten en hopelijk wat reacties te ontvangen van mensen die zich hierin herkennen.
Ik voel me soms echt alleen, iedereen zegt joh waar maak je je druk om. Maar zo werkt het gewoon niet.

Zolang ik mij kan herinneren ben ik als de dood voor overgeven. Vreselijk vind ik het. Ik schiet helemaal in de paniek modus als ik maar een beetje misselijk ben. Het woord buikgriep moet ik ook niet in mijn omgeving horen. Nu ben ik moeder van 2 kinderen en is het onvermijdelijk. Mijn zoontje heeft al 5 keer echt buikgriep gehad en gelukkig heb ik het nog niet van hem overgenomen maar ik leef dan echt in spanning. Poets heel het huis van onder naar boven en krijg geen hap door mijn keel. Ik hou ontzettend van mijn kinderen maar als ik echt in zo'n spanning fase zit denk ik wel eens dat ik het hebben van kinderen in die zin helemaal niet aan kan. Dat ze zelf overgeven kan ik wel tegen, maar het idee dat ik aangestoken word...
Ik heb ondertussen wel altijd zetpillen tegen misselijkheid in huis ( metoclopramide) voor het geval dat. Ik heb het 2 keer moeten gebruiken waarvan ik 1 keer toch heb overgegeven maar het snel wegtrok, bij de andere keer trok het door de medicijnen gelukkig heel snel weg. Maar het is natuurlijk niet normaal het te onderdrukken. Toch ben ik benieuwd of meerdere mensen met deze angst deze medicijnen voor de zekerheid in huis hebben. Mochten jullie buikgriep krijgen, helpt dit dan ook goed bij jullie? En de moeders onder ons... hebben jullie nog tips? Toen ik nog geen moeder was kon ik buikgriep wel vermijden voor het grote deel. Maar nu absoluut niet, mijn zoontje gaat ook bijna naar de basisschool wat mij vreselijk veel spanning opleverd... Ik hoop er toch ooit van af te komen. Maar de therapieën die ik hiertegen heb gehad hebben helaas niet geholpen.

Hallo, ik heb al zolang ik me kan herinneren last van emetofobie. Ik heb het helaas niet alleen als ik zelf misselijk ben, maar ook als anderen ziek zijn.
Wat ik nu (in 2017 heb ik namelijk voor het eerst na 20 jaar moeten overgeven, het was niet tegen te houden want ik had het norovirus en was al de hele dag enorm beroerd) nog het vreselijkste vind aan overgeven zijn de misselijkheid vooraf, het gevoel tijdens -alsof mijn keel en maag met veel geweld binnenstebuiten worden gekeerd) en het geluid. De gedachte dat het nooit stopt en dat ik eraan doodga is na die flinke buikgriep in 2017 wel grotendeels verdwenen, want ik had het overleefd en natuurlijk stopte het, alhoewel ik nog altijd denk dat ik nog liever sterf dan ooit weer zoiets te moeten doormaken. :'(

Wat vinden lotgenootjes nou zo eng eraan? Hebben jullie helpende gedachten?

Mijn emetofobie is pas de laatste jaren ernstiger geworden. Ik heb in tien jaar tijd twee keer een hele nacht moeten overgeven, één keer in 2016 en één keer in 2021 (waarschijnlijk een virus). Ik weet nog dat ik echt het gevoel had dat het nooit ophield. Pas na acht keer stopte het. Ik associeer overgeven nu altijd met die twee heftige nachten, de gedachte dat het altijd minstens 8 keer of meer gaat zijn. Sinds vorige zomer ben ik constant misselijk, heb ik al meerdere keren midden in de nacht een rondje buiten gelopen omdat ik dacht dat het ging gebeuren. Ik drink al een tijd geen alcohol meer, en als ik hoor van collega’s dat hun kindje ziek thuis is, of überhaupt van iemand hoor dat ze met iemand in aanraking zijn geweest met buikgriep, word ik ontzettend angstig. Ook eet ik vaak ontzettend vroeg zodat ik zeker weet dat eten goed is gevallen en het niet meer mis kan gaan. Ik zou heel graag de stap willen zetten naar therapie, maar lees ook veel verhalen van mensen bij wie het helaas niet heeft geholpen. Heeft iemand (positieve)ervaringen die hij/zij wil delen?

Hoi allemaal,

Ik heb ook emetofobie de ene keer is het wat heftiger dan de andere keer. Ik ben er dit jaar ook voor in therapie gegaan en dat heeft wel iets geholpen. Bij mij is t vooral de angst om de controle te verliezen. Overgeven komt vaak plotseling en zonder waarschuwing (in mijn beleving dan) dus je hebt er geen controle over. Dat vind ik heel heftig dat het zomaar opeens kan gebeuren. Vooral in situaties met veel mensen of waar je niet weg kan. Bijv. De bus, de bioscoop, de trein, gesprek met je collega of baas, daar kan je niet zomaar weg of iedereen ziet t als je wegrent en dat stukje vind ik eng of zo.

Nu ben ik 33 jaar en heb ik twee mooie meiden van bijna 3 en 1. Mn oudste dochter is net om 21:30 huilend wakker geworden omdat ze had gespuugd en toen ze op de bank lag moest ze weer spugen. De eerste keer is mijn man naar boven gegaan en heeft alles opgeruimd. De keer op de bank zat ik op de andere bank en heb ik het gezien maar heeft hij het ook opgeruimd. Nu ligt mn dochter op mijn plek in ons bed en lig ik op zolder. Maar slapen gaat me voorlopig nog niet lukken denk ik.
Ik probeer nu de hele tijd te bedenken wat t is: buikgriep? Iets verkeerds gegeten? Spanning? Ik heb geen idee. En als het buikgriep is krijg ik het dan ook? En wanneer krijg ik het dan? Pfff mn hoofd staat niet stil…
En morgen moet ik werken wat nou als ik daar misselijk wordt en ik moet spugen terwijl ik voor de klas sta. Het is echt vreselijk.

Maar om niet de moed te verliezen, er gaan gelukkig ook weken voorbij dat ik niet er mee bezig ben en ik mezelf niet misselijk denk.

Zijn er meer die dat doen? Ik kan me zelf zo goed misselijk maken met mijn hoofd. Dan ben ik zo gespannen en dan focus ik me op alles wat ik maar denk te voelen dat ik daar misselijk van wordt! Het is echt zoooo vermoeiend. Maar goed wel fijn om te lezen dat ik niet alleen ben!

Hallo, ik lijdt aan emetofobie voor 5 jaartjes nu. Ik kom er dus achter dat mijn zusje heeft overgegeven en ik ben super bang dat ik ook dat moet doen. Mijn ouders begrijpen mijn angst niet en noemen mij overdreven. Ik heb mezelf opgesloten in mijn eigen kamer om die virus niet te krijgen van mijn zusje. Ik heb heel erg veel last van mijn overgeef angst en het heeft veel inpact op mijn levensstyle. Ik weet niet wat ik moet doen en ik durf niet te slapen. Iets in mij zegt dat ik het moet doen en dat wil ik juist niet. Ik help echt hulp nodig. Ajb iemand help mij.

Dag, mijn dochter van 15 is vanaf haar 9e bekend met een overgeeffobie. Zij heeft toen succesvol therapie gehad waarna het afgelopen jaren goed ging. Helaas heeft ze sinds 2 weken een ernstige terugval waarbij ze forse paniekaanvallen heeft met name in avond en nacht. Ze ontwijkt hierdoor het liefst sociale situaties. We hebben opnieuw om hulp gevraagd maar wachtlijsten zijn heel lang. In tussentijd kunnen we terecht bij de POH-jeugd. Ze is nu ook weer volledig in paniek waardoor ze niet kan slapen. Ik weet niet meer hoe ik haar kan helpen, zit er zelf wat doorheen. Misschien moet er eerst maar gestart worden met medicatie ofzo...want dit duurt te lang zo. Wat een nare ziekte...zijn hier nog meer ouders die in dezelfde situatie zitten?

Hallo iedereen, ik ben nu 14 jaar en heb enorme last van braakfobie. Dit was voor mezelf nooit duidelijk toen ik nog jong was. Maar elke keer als ik moest braken moest ik heel hard wenen. Heb ondertussen al 2 keer de buikgriep gehad en sinds mijn laatste keer buikgriep ( 2jaar terug ) heb ik deze fobie gekregen. Ik check altijd de vervaldatum op verpakkingen, ik was mijn handen zoveel mogelijk. Het is zelf zo erg dat ik er paniekaanvallen van krijg als ik het gevoel heb dat ik het krijg. Bij elk dingentje dat ik doe moet ik eerst nadenken over dat het gevolg zal zijn dat ik moet braken. Als iemand tips heeft hiervoor let me know pls want dit heeft een groot invloed op mij leven.

Hoi Allemaal,
Ik heb momenteel ontzettend last van emetofobie. Ik heb al eerder heel erg last gehad van deze fobie. In groep 7 is het begonnen, ik werd enorm misselijk op school en dacht dat ik moest gaan overgegeven (dit is uiteindelijk niet gebeurd omdat ik juist zo bang was denk ik). Vervolgens heb ik het een aantal jaren later weer een half jaar gehad en nu zijn we weer ongeveer 5 jaar later en heb ik het weer. Nu duurt het al sinds begin van dit jaar. Ik kom er nooit helemaal vanaf want heb al sinds ik me kan herinneren (een jaar of 12 en ben nu 23) altijd pilletjes bij tegen misselijkheid en kauwgom ook in de periodes dat deze angst minder was. Nu heb ik het zo erg dat ik een soort smetvrees ga ontwikkelen. Ik durf niet meer naar feestjes en let alleen maar op dat ik met niemand in aanmerking kom die buikgriep heeft. Heeft iemand tips om hier vanaf te komen? Ik heb namelijk al meerdere behandelingen gehad maar niks lijkt te werken. En hoe gaan jullie er mee om nu het weer winter wordt en de buikgriep vaker heerst? Liefs

Hi,
Ik heb zelf al jarenlang emetofobie, eigenlijk zo lang als ik me al kan herinneren. Ik ben nu hartstikke misselijk vandaar dat ik afleiding probeer te zoeken door mijn verhaal nu te delen. Ik ben nu 27 en ik heb jaren gehad dat het wat beter met me ging en jaren gehad dat het heel slecht ging, ik at bijvoorbeeld helemaal geen kip meer uit angst voor salmonella. Ik eet nu eigenlijk ook het liefst alleen kip als ik het zelf bereid. Waarbij alle vorken messen die de kip hebben aangeraakt eerst worden afgewassen voordat ze de vaatwasser ingaan. En natuurlijk de wasbak dan weer helemaal hygiënisch schoongemaakt moet worden. Ook word ik angstig in drukke ruimtes, mijn angst begint me steeds meer dwars te zitten. Ik heb een dochtertje van 1,5, ze was niet gepland, anders had ik een zwangerschap waarschijnlijk nooit aangedurfd. Maar ik ben de hele zwangerschap niet misselijk geweest gelukkig. Nu weet ik dat omdat ze naar de creche gaat, de kans groot is dat ze een keer met buikgriep thuiskomt. Ik merk dat de angst me steeds meer gaat beperken in mijn dagelijks leven en ik hoop op wat goede tips en positieve verhalen waar ik misschien wat positiviteit uit kan halen.

Groetjes

Hoii
Ik ben een 12 jaar en ik heb nogal een erge angst voor overgeven. Mijn ouders weten dit ook. Vandaag zijn we naar een klimpark en Arcade hal geweest, maar ik heb al die dingen aangeraakt die andere mensen ook hebben aangeraakt, en mijn angst is dus nu dat ik buikgriep heb en dat ik moet overgeven. Heeft iemand tips?

Wauw nooit geweten dat er zoveel meer mensen als ik zijn. Ik heb al zolang als ik mij kan herinneren braakfobie en dan voornamelijk bij andere mensen het zien of horen. Ik raak dan compleet in paniek en het enige wat ik dan wil is weg zo snel mogelijk weg. Als het me zelf overkomt ben ik vooral bang voor de wel bekende controle verlies van het moment. Ook de reden dat ik geen alcohol drink niet uit ga drukke plekken of ruimtes ontloop want he stel je voor. In de zomermaanden geen vis of dat soort dingen eten. Maar nou is het geval ik heb al 6 jaar een vriendin en zij heeft een zoontje (wat ik overigens als mijn eigen kind beschouw)van inmiddels 8 en kinderen in de basisschool leeftijd zijn nog al is ziek. Ik heb het 2 keer mee gemaakt in de nacht dat hij ziek werd en moest overgeven en ik dus echt niet weg kon natuurlijk. Gelukkig zorgde m’n vriendin voor hem maar het voelde zo machteloos dat die angst je volledig overneemt. Mijn vriendin en ik latten en in de vakanties wil haar zoontje altijd minimaal een week bij mij komen logeren want dat vind hij super stoer. Maar dat is voor mij een hele opgave ik controleer hem dan sowieso om te 5 min om te kijken hoe die slaapt (want ja ik associeer het in de nacht) ook heb ik een heel plan met mijn beste vriendin voor als het hier wel gebeurt en zijn moeder niet snel hier kan zijn. Door mijn angst merk ik ook gewoon dat ik hem daardoor ook veel dingen ontneem omdat ik bang ben dat die er van moet spugen ofzo.
Nu ben ik al een week thuis en is hij gewoon thuis bij zijn moeder en heeft hij gisteren buikgriep gekregen en ondanks dat ik gewoon in mijn eigen huis ben ben in helemaal in paniek. Want volgende week is het kerst en zou ik daar natuurlijk naartoe gaan om kerst te vieren maar ik wil niet want stel je voor dat mijn vriendin het van hem krijgt en deze week ziek word of niet ziek word maar het virus wel bij zich draagt? Ik ben afgelopen week zelf ziek geweest de gewone griep dus mindere weerstand en stel dat ik dan dus met kerst buikgriep op loop daar. Pure paniek!! Maar ja hoe vertel je zoiets dan want ja hun willen natuurlijk dat ik er gewoon ben om als gezin kerst te vieren. Maar ik blijf het liefst gewoon opgesloten in mijn eigen huis wat ik overigens helemaal heb schoon gemaakt 😅 misschien moet ik het van de week toch proberen bespreekbaar te maken en me er is wat minder voor te gaan schamen. Ik heb trouwens al een aantal therapieën hier voor gehaald haar blijkbaar is het zo hardnekkig geworden dat ik zelf al bijna de hoop opgegeven heb naar 31 jaar. Ik heb het alleen niet bij dieren of baby’s. Heb zelf namelijk een hond en die heeft ook wel is over me heeft gespuugd en dan kan ik het ook gewoon zelf opruimen en er voor zorgen maar bij kinderen en volwassenen complete chaos in mijn lijf en hoofd. Pff wat een verhaal ik merk wel dat het opgelucht voelt het van me af te schrijven in de wetenschap dat mensen het lezen die het zelfde hebben.
Veel liefs😊

Ik ben een vrouw die al heel lang aan emetofobie lijdt. Mijn familie heeft buikgriep en ik heb mezelf opgesloten in mijn kamer en ga thuis niet naar de wc. Als ik echt heel nodig moet plassen heb ik een emmer in de kamer staan, mijn angst is echt tot het extreme doorgeslagen. Ik schaam me dood voor hoe onsympathiek ik kan worden tegenover de zieke mensen in mijn huis en hoe erg ik mij kan opsluiten door mn angst. Ik wil hier iets aan doen maar ik weet niet zo goed wat ik kan doen, ik voel me heel machteloos.

Iemand die advies heeft?

Alvast bedankt.

Hi,

Ik dacht laat ik mijn verhaal maar ook doen aangezien het misschien fijn is voor andere mensen om zichzelf te herkennen in mijn verhaal. Ik heb vanaf mijn 6e de angst voor overgeven. Dit komt doordat als ik moest overgeven degene die er voor mij had moeten zijn boos op mij werd of teleurgesteld in mij was. Ik heb daarom van mijn 8e tot mijn 12e gedacht dat als ik niet zou eten, ik ook niet over hoefde te geven. Hierdoor ben ik enorm afgevallen en woog ik uiteindelijk 25 kg. Ik moest daarom ook bijna opgenomen worden om dwangvoeding te krijgen. Dat is uiteindelijk niet gebeurd, omdat ik eindelijk een plekje kreeg bij karakter en op medicatie werd gezet voor mijn paniekaanvallen. Mijn paniekaanvallen konden soms wel 1,5 dag duren en mijn moeder kreeg ook nauwelijks rust in de nacht, omdat ik constant aan haar bed stond. Ik nam ook overal waar ik ging een emmer of een bakje mee en has standaard een emmer naast mijn bed staan. Doordat ik op medicatie werd gezet waaronder aripriprazol (antipsychotica) begon ik weer te eten en kwam ik aan. Ik had dan ook niet meer hoeven overgeven tot september 2023. Ik had kapsalon gegeten en kreeg daar voedselvergiftiging van. Nu ben ik weer terug bij af en heb ik om de haverklap paniekaanvallen. Wat ik nu vooral meemaak is dat ik veel slikproblemen ervaar als ik een paniekaanval heb. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik net 20 minuten geleden ook een paniekaanval gehad, maar ik ben er overheen gekomen. En de oorzaak? Kapsalon eten.. dit laat toch zien hoe ouder je wordt en hoe meer je weet, hoe beter je kan omgaan met je angsten.

Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben en dat iedereen weet dat het ook oké kan komen!

Ik ben altijd bang en tril van de angst als het om vergeven gaat ik huil.me te pletter en dat om 1 jaar geleden mijn ergste ziekte ooit

Ik vind overgeven al heel mijn leven vreselijk, zelf heb ik al 15 jaar niet meer over hoeven te geven, gelukkig. Mijn angst is ook nooit dat ik zelf over moet geven, maar dat anderen over moeten geven. Ik word er gek van, als ik een feestje heb kan ik dagen van tevoren al niet slapen, omdat ik bang ben dat er op het feestje iemand gaat kotsen. Helemaal als het feestje bij mij thuis is, krijg ik vreselijke paniek. Ondertussen is het al meerdere malen gebeurd, dat mensen die bij mij thuis waren hier hebben gekotst. Ik word dan zo woest, dat ik sta te trillen en te shaken om mezelf in te houden. Ik pak dan mijn spullen en vertrek direct ergens anders heen. Dit levert dan later weer vervelende situaties op, maar ik kan op dat moment niet anders dan wegrennen. Het ergste vind ik, dat mensen vaak daarna niet eens het toilet schoonmaken. Dan word ik helemaal gek, hoe moet ik plassen op een wc waar net iemand heeft gekotst?! Ik heb dan geen rust, totdat alles schoon en gedesinfecteerd is.

Op dit moment begint het echt mijn leven te beheersen en ik word er helemaal gek van. Vooral omdat niemand je begrijpt…

Hallo. Ik heb een dochter van 17 jaar. In juli van dit jaar heeft zij tijdens de zomervakantie in Spanje voedselvergiftiging opgelopen. Eén hele dag is ze hier goed ziek van geweest. Ze heeft in totaal 4 x overgeven. Daarnaast had ze ook buikgriepklachten erbij. Dit was haar eerste ervaring met overgeven. Nu een paar maanden later heeft ze nog steeds moeite met eten omdat ze bang is dat ze dan weer moet overgeven. Ze weet beter dat het niet zal gebeuren, maar toch lukt het haar niet in over die angst heen te stappen. We zijn al een paar keer bij de huisarts geweest en een psychotherapeut gesproken. Dit alles heeft helaas nog niet mogen baten.

Onlangs was ze ook gestart met de pil levonorgestrel/ethinylestradiol. Hier had ze ook heel veel bijwerkingen van. Uiteindelijk hebben we besloten dat ze hiermee maar even moet stoppen. Dit wil zij zelf ook. Door die vage klachten kom ze niet eens naar school.

De angst die zij heeft voor het eten geeft mij, en haar natuurlijk ook, veel zorgen. Door het weinig tot niet eten valt ze namelijk af. Helaas heeft ze niet al teveel reserves, ze weegt op dit moment 46 kg.

Wat kunnen we het beste doen?

Hoi lieve iedereen,

Ik wordt echt geraakt door alle verhalen hier. Omdat ik me zo alleen voel in deze angst. Ik kan mezelf er zo om haten omdat het mijn leven zo beïnvloed.
Ik kon er altijd opzich mee omgaan. Tot ik 3 kinderen kreeg en ze elk jaar minimaal 2 x buikgriep hebben. Ik heb geleerd dat het niet uitmaakt of het winter of zomer is. En dat je meerdere soorten buikgriep hebt. En dat je maar 3 maanden inmuun bent. Dus kortom. Ik heb nu elke dag angst. Elk hoestje of een 'ik voel me niet zo lekker' van mijn kinderen doet mij in paniek raken. Ik sta nu op de wachtlijst bij IPZO. En ik las net iets over een betablokker. Dus nog meer hoop. Maar ik ben zo sceptisch omdat ik hoogsensitief ben. Mijn oudste heeft ook emetofobie. Maar zij kent nog niet alle manieren van hoe je kan overgeven gelukkig.
Als ik weet dat mijn kinderen spugen door griep of wagenziekte, kan ik er wel tegen. Maar dit weet je natuurlijk nooit zeker.
Ik vind het vreselijk. En ook heel erg voor mijn man dat hij zo'n vrouw heeft.

Groetjes

Ik ben nu 26 jaar. Een jaar of 12 geleden zaten we in het vliegtuig naar Turkije. Achter ons zat een jongen en die spuugde ons van achter tegen de stoelen aan. Het spetterde natuurlijk alle kanten op. Ik had niet direct in de gaten dat dat moment mijn leven op zijn kop zou zetten.

De terugreis van deze zelfde reis, zat er in de bus een meisje dat vroeg naar een zakje (want ja misselijk). Direct merkte ik dat ik volledig in paniek raakte. Het vliegtuig ingaan durfde ik niet meer. Je kan hierbij immers niet (vluchten) als er wel iets gebeurd!

Eenmaal thuis kreeg ik problemen met alles. Schoolreisjes met de bus, openbaar vervoer, pretparken, uitgaan. Bij alles zie ik gevaar.

Meermaals is het overkomen dat je toch in zo’n situatie terecht komt dat er word overgegeven door andere. Het is echt alsof er dan bij mij wat los schiet in mijn hoofd. Ik word bang, heel verdrietig, paniek, woede, trillen. Compleet in paniek.

Ik moet volgende week voor het eerst in lange tijd het vliegtuig weer in. Heeft er iemand tips waarmee ik het me voor mijn gevoel misschien weer wat veiliger kan laten aanvoelen?
Ik kan namelijk wel janken, en vakantie hoort juist leuk te zijn!

Jij kunt ook van je emetofobie afkomen!!

Hi allemaal,
Ik ben 20 en had (jaaaa had!) mijn hele leven last van emetofobie. Ik heb vorige week een super succesvolle behandeling gehad bij Kindt Clinics in Amsterdam (zie website). Je komt daar in 2 dagen van je angst af, maar het vereist wel doorzettingsvermogen. Op dag 1 ga je namelijk een ruimte in met iemand die overgeeft. Je moet de angst volledig voelen en geen 'beschermgedrag' vertonen (oren dichtdoen oid). Ik was na 5 minuten klaar daar. Toen kreeg ik een pilletje propanolol (betablokker). Zij kunnen heel goed uitleggen hoe dat precies werkt, maar het komt er op neer dat je geheugenspoor van Overgeven = Angst wordt losgekoppeld door de exposure, en door de betablokker (wat noradrenaline geeft) niet meer opnieuw kan koppelen. De volgende dag krijg je weer een exposure. Maar toen voelde ik.. Niks!!! geen angst meer. Enorm vreemde maar geweldige ervaring. Daarna veel blijven oefenen en je hersenen zo trainen dat je geen angstreactie meer krijgt. Je vergeet namelijk niet dat je altijd hier bang voor bent geweest. Je voelt de angst nu alleen niet meer. Ik kwam via via achter deze behandeling en ik wil het graag met de andere lotgenoten delen.

Beste lotgenoten,

Mijn naam is Isabel en heb bijna mijn hele leven al een overgeeffobie. Ik ben nu 37 jaar en het begon bij mij in groep 3/4 van de basisschool.

Ik ben nu op het punt dat ik kan zeggen dat het vrijwel niet meer mijn leven beheerst, in bepaalde situaties steekt het de kop soms nog op. Het zal altijd een deel van mij zijn, maar ik omarm het nu ook wat ik voorheen nooit had durven denken. Ik heb door het volgen van diverse therapieën, het lezen van boeken en delen van ervaringen een hoop kennis opgedaan over deze angststoornis. En begrijp nu dat er veel meer achter schuilgaat waarom ik dit heb. Daardoor kan ik er beter mee omgaan.

Rond mijn 15e jaar kwam ik via een programma van Paul de Leeuw erachter dat de angst een naam heeft en het ook echt iets is wat bestaat. Door de stichting Emetofobie ben ik in contact gekomen met lotgenoten, waardoor de angst nog meer erkenning kreeg.

Ik vind het jammer dat tot op de dag van vandaag er nog niet veel kanalen zijn die er aandacht aan besteden en waar je met elkaar in gesprek kan. Naar een therapeut stappen kan nog een te grote stap zijn, doordat men zich schaamt (wat absoluut niet hoeft) of de financiële middelen er niet voor heeft. Ik zou graag andere lotgenoten willen helpen bij dit gevecht, door samen erover in gesprek te gaan. Dan is de reden waarom ik zoveel tijd van mijn leven heb weggegooid door niet te genieten, nog ergens goed voor, door anderen te helpen.

Ik ben zelf uiteraard geen therapeut, dus ik vertel je ook niet wat je moet doen. Ik geef alleen aan wat mij heeft geholpen en al is het maar een ieniemienie iets waardoor je zegt dat je hier iets aan hebt, dan zou dat natuurlijk super zijn!! Ik heb diverse therapieën gevolgd; EMDR, psychotherapie, cognitieve gedragstherapie en psychosomatische fysio.

Je hoeft er niet alleen voor te staan!

Hoii allemaal!
Ik heet Didi, ben 15 jaar oud en net als jullie heb ik erg veel last van angst om over te geven.

Vanaf klein kinds af aan vond ik het al eng en vies als ik of iemand anders moest overgeven, maar sinds een tijdje heb ik er veel meer last van.

In januari begon ik ,ongeveer één keer in de twee weken, last te krijgen van maagzuur, misselijkheid en het niet zakken van mijn eten en hierdoor was ik ook vaak erg angstig.

Vanaf februari, toen ik ook een keer op school heb overgegeven, had ik dit elke dag en zo was ik dus nog veel vaker bang. In de ochtend was ik erg misselijk.

Sinds ongeveer zes maanden word ik elke dag misselijk wakker en sinds ongeveer vijf maanden merk ik dat mijn emetofobie mijn dagelijks leven beïnvloed.

In de ochtend begint het al: Ik sta twee-en-een-half-uur voor ik van huis moet vertrekken naar school op, omdat ik anders bang ben dat mijn ontbijt niet is gezakt, ik eet 's morgens heel weinig en ik huil elke ochtend, omdat ik met de fiets naar school moet en bang ben dat mijn maag dit niet aan kan, waardoor ik zou moeten overgeven.

Mijn angst beïnvloed ook zeker mijn schoolleven. Ik zit in 5gymnasium en ik steek dus ook erg veel tijd in school. Helaas moet ik door het 'bang zijn' nog meer tijd aan school besteden. Ik kan me namelijk niet concentreren tijdens lessen of als ik thuis huiswerk maak, aangezien ik alleen maar aan overgeven kan denken.

Ik haal dus geen hoge cijfers, terwijl ik erg hard voor school werk. Dit is natuurlijk best deprimerend. Ik eet ook niks op school en omdat mijn ontbijt ook erg licht is, ben ik in de afgelopen vijf maanden ook erg afgevallen.

Als ik thuis kom, ben ik uitgeput van een dag proberen te concentreren, aantekeningen te maken, alles bij te houden, maar vooral van het voor iedereen een groot gordijn optrekken. Al die 'vriendinnen' die automatisch als openingszin hebben: 'Hee! Hoe gaat het?'. Alleen daarvan kan ik al een hele dag op mijn bed huilen.

Tegen iedereen liegen over het feit dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat en je last hebt van een angststoornis en paniekaanvallen, herkennen jullie dat ook?

Maar ja, die paniekaanvallen zijn ook een reden dat ik niet het huis uit durf. We hebben allemaal leerplicht, dus ik kan school niet skippen. Al helemaal niet als ik al achter loop, omdat ik totaal geen concentratie en interesse in de lessen kan opbrengen.

Maar de rest van alle sociale gelegenheden skip ik het liefste wel. Op school heb ik namelijk ook al een aantal hyperventilatie-aanvallen gehad en dit heb ik liever niet nog eens. In de avond durf ik niet te slapen, omdat ik bang ben voor nachtmerries en de volgende spannende en weer-uitdagende dag. Ik sliep maar een paar uur per nacht...

Ik weet niet of jullie hier ook last van hebben, maar sinds kort slik ik voor het slapen gaan melatonine, een slaapverwekkend middeltje. Ik kom nu dus van het probleem dat ik weinig slaap af, maar ik word 's nachts wel vaak (soms zelfs huilend) wakker van de nachtmerries.

Zo is elke dag een uitdaging voor me. Ik denk dat ik in een cirkeltje zit; Ik ben misselijk en daarom bang, maar door de angst word ik misselijk. Mijn angst wordt steeds groter en het neemt mijn leven over. Ik durf allerlei kleine, normale dingen zoals naar het toilet gaan of eten en drinken niet.

Ook was ik enorm vaak mijn handen, om alles extra hygiënisch te houden. Ik vermijd zieke mensen en ik blijf bij alle alcoholische dranken (of mensen) uit de buurt. Ook heb ik moeite met afspreken met vriendinnen of simpelweg naar de supermarkt gaan.

Bij alles wat ik doe, schiet de gedachte 'wat nou als ik moet overgeven' door mijn hoofd. Ik heb het gevoel alsof deze fobie (en allerlei andere bijkomende angsten, zoals straatvrees en angst om te eten) mijn leven beheerst.

Ik denk er vaak aan om het leven toch maar op een of andere manier te beëindigen, want op deze manier hoeft het allemaal niet van mij. Ook de gedachte om alles maar achter te laten en af te zijn van deze manier van leven schiet dus vaak door mijn hoofd, maar ik wil mijn familie ook niet kwijt natuurlijk.

Het ergste van alles is dat ik denk dat ik lichamelijk niks mankeer. We hebben allerlei bloedonderzoeken en een darmonderzoek laten doen, maar hier is niets uit gekomen.

Ik word in de ochtend dan ook pas na een paar seconden misselijk. In de eerste drie seconden van de nieuwe dag voel ik me goed, maar daarna besef ik dat ik weer wakker ben en er dus kans is op overgeven.

Ik denk dat ik mezelf misselijk maak met mijn eigen gedachten. Hier kan ik niks aan doen, en ik besef ook echt dat dit gebeurt. Daarom ga ik binnenkort naar een psycholoog. Het enige wat me nu nog op het been houdt, is mijn familie. Voor hen blijf ik.

Maar het vervelende is dat sinds we weten dat er niks fysieks met me aan de hand is, ik enorm veel ruzie met mijn moeder heb. Normaal gesproken hebben we altijd een supergoeie band gehad. Mam was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn allerbeste vriendin.

Nu we dus de uitslagen van al die testen terug hebben, zegt mijn moeder dat ik me altijd aanstel en niet zo moet zeuren. Ik voel me een mislukte dochter en dat vind ik echt heel erg. Ik voel me heel erg onbegrepen en ik denk dat ik niet de enige ben.

Ik denk dat wij elkaar juist goed kunnen begrijpen en daarom wil ik ook graag jullie advies vragen. Ik ga dus vanaf volgende week naar een psycholoog, maar ik wil ook graag zelf aan mijn problemen werken.

Hebben jullie tips? Wat kan ik doen om die vervelende fobie de deur uit te werken? Als jullie nog hulp of advies nodig hebben, mogen jullie het ook altijd aan mij vragen, omdat ik denk dat het toch wel een gerust gevoel geeft met lotgenoten, die ook niet zo dichtbij je staan, te praten!

Ik hoop dat ik snel van mijn emetofobie af ben en dat jullie ook snel van jullie angst af zijn!
Xx Didi

Hi allemaal!

Het is heel bijzonder om te lezen, dat er zo veel lotgenoten zijn!

Uit mijn ervaring, kan ik zeggen dat emetofobie bij mij nooit echt over is gegaan, maar ik heb er wel mee leren leven. Ik leef er zelf al zeker 30 jaar mee, soms met rustige periodes en soms met hele stressvolle en angstige periodes.

Het is bij mij begonnen vanaf mijn kleutertijd. Vermoedelijk door traumatische ervaringen op 3 jarige leeftijd, waarbij ik bijna was verdronken in een zwembad en een andere keer, waarbij ik een maagspoeling moest ondergaan, omdat ik te veel fluortabletjes had gegeten.

Ik weet nog heel goed hoe ik mijn moeder zag panieken en schreeuwen, ze was hoogzwanger en werd meegenomen door 2 zusters naar een andere ruimte. Daar stond ik dan, naast mijn vader. De dokter kwam naar mij toe met een doorzichtig slangetje in zijn hand. ,,Zeg maar Aaa", zei hij en toen ging dat slangetje mijn mond in. Hij zei dat ik moest slikken en toen blokkeerde ik. Het slangetje trok ik uit mijn mond, want ik moest er van kokhalzen. Ik rende weg en was ontzettend bang. Er kwamen meer artsen bij en mijn vader vertelde mij, ,,Als je dit niet doet, ga je dood!" ,,Het is zo klaar", op een gegeven moment ging er een "knop" bij mij om en liet ik mijzelf alles maar ondergaan. Het was verschrikkelijk! Ik er heel erg van overgeven, daarnaast kwam alles ook nog eens via dat slangetje eruit en via mijn neus. Ik kon geen adem meer halen! Ik begon te stikken en kon het niet vertellen! Daarna zat ik op een stoel met keelpijn, buikpijn en zo een kartonnen bakje, in de vorm van een maag of een lever. Die bakjes gebruiken ze in sommige ziekenhuizen nog steeds! Ik word al misselijk als ik ze zie!

Hierna begonnen de paniekaanvallen bij mij. In het begin liet ik het niet merken aan mijn ouders. Soms rende ik naar de voordeur om die te openen voor frisse lucht. De hartkloppingen die ik kreeg bij elk vermoeden dat iemand buikgriep had. Het werd alleen maar erger. Ik durfde niets buiten de deur te eten, drukke plekken begon ik te vermijden, ik spijbelde heel veel tijdens school, maar ik was vooral alleen. Niemand die wist waar ik mee te dealen had. Ik vluchtte weg van de mensenmassa's, al wandelend in parkjes of langs het water kwam ik een beetje tot rust. Ik heb heel veel gemist in mijn leven. Feestjes, etentjes, school. Mijn wereld werd steeds kleiner.

Later, toen ik trouwde en kinderen kreeg, werd ik vooral boos. Boos op de ouders van andere kinderen, die hun zieke kind naar school brachten. Nog steeds kan ik er kwaad om worden. Hoe moeilijk is het, om je kind met buikgriep thuis te houden tot de klachten over zijn, maar ook tot het kind niet meer besmettelijk is! Ook de school draagt de verantwoordelijkheid hierin. Als er iemand heeft overgegeven op school, maak het dan schoon met een chloor oplossing. Dat is het enige middel dat noro en rota virussen doodt! Of met een stoomreiniger! Toch gaan ze er zo laks mee om, vind ik. Ze zeggen dan dat het goed is voor je weerstand.. Echt weer zo een uitspraak waar ik mij aan kan ergeren. Tegen buikgriep bouw je maar heel kort weerstand op en mijn zoontje heeft door antibiotica gebruik een verstoorde darmflora, waardoor het buikgriep virus bij hem steeds weer terug leek te komen. Ik heb hem zo erg zien lijden! En iedere keer namen ze het virus mee naar huis van school..

Inmiddels wordt ik behandeld voor mijn angst en dwangklachten. Ik heb smetvrees en was mijn handen zo vaak tot ze gaan bloeden. De paniekaanvallen zijn soms zo hevig, dat ik het huis niet meer uit durf. Ben nu vooral heel erg moe. Ik kan iedereen echt aanraden om hulp te zoeken. Erover praten helpt al heel veel. Het lucht op. En weet dat na moeilijke tijden er altijd mooie tijden zullen komen..

hoi iedereen. ik ben 16 jaar en zit havo 4 van de middelbare school. ik heb al sinds groep 4 last van emetophobia omdat ik een klasgenootje had die altijd ziek werd in de klas. sindsdien heb ik onwijs veel last van paniek aanvallen. ik durf amper naar school en in de klas raak ik om de 5 seconden in paniek, ook al heb ik goed gegeten, ben ik niet misselijk of heb ik gewoon honger. ik ga al sinds mijn 10de naar therapie, maar ik heb het gevoel alsof niks helpt. ik wil graag mijn school 'normaal' meemaken, en de les gewoon saai vinden in plaats van bang zijn om elke seconden te moeten spugen. heeft iemand tips of advies? alles is zeer welkom

Elke dag weer

Vanaf jongs af aan heb ik altijd al veel last van spanning gehad. Ik was snel zenuwachtig en dan al gauw misselijk. Vanaf de middelbare school werd dit erger en begon ik ook echt te kokhalzen tot overgeven toe. Nu jaren later begin ik bijna elke ochtend met overgeven net na het wakker worden. Op het moment dat ik wakker word ben ik zo misselijk dat ik na een keer slikken of gapen meteen over moet geven. Het beheerst mijn leven nu zo erg dat ik bijna nergens meer heen durf omdat ik bang ben om over te moeten geven. Het gekke is, is dat ik overgeven zelf helemaal niet zo erg vind, en ik er ook niet bang voor ben. Als andere mensen overgeven vind ik dit wel vies, maar het is ook niet dat ik er absoluut niet tegen kan. Ik heb al van allerlei onderzoeken gehad, maar er is niks wat helpt. Zelfs met de zwaarste medicijnen tegen overgeven, komt het er bij mij nog steeds uit. Het lastige is dat je weet dat het tussen je oren zit, maar je er zo weinig aan kan doen. Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat vrienden altijd lol hebben en uit kunnen gaan, zonder hier last van te hebben. Want uitgaan is voor mij een ding wat eigenlijk niet meer gaat. De angst om over te moeten geven op het moment dat je niet weg kan is zo groot, dat dit bij mij ook echt gebeurd. Ook het drukke openbaar vervoer mijdt ik tegenwoordig vaak. Want onschuldig begon, heeft nu zoveel invloed op mijn leven en ik ben echt ten einde raad…

Hallo,
Ik ben 15 jaar oud.
Al heel mijn leven heb ik eigenlijk emetofobie, mijn broer moest vaak overgeven of mensen in mijn school, maar had er nooit zoveel problemen rond alleen toen ik als kind m'n oren toe kneep als k het hoorde of als ik het zag. Ik begon te trillen en kreeg zweet en moest er nog dagen aan denken constant. Er zijn nog veel verhalen in mijn kinderjeugd rond die angst. Sinds vorig jaar november dus ../11/2021 begon het allemaal. Ik was met vrienden weg naar de cinema. Film was gedaan en had nergens last van. Tot in de auto.. ik ben heel mijn leven al een beetje auto ziek dus was het wel normaal maar ik had precies het gevoel dat ik moest overgeven, ik proefde de smaak en voelde het precies. Ik begon te trillen en te roepen voor de auto onmiddelijk te stoppen. Ik was helemaal in paniek waar mijn beste vriendin en mijn mama bij zat. Het was rond 23u. Ik stapte uit de auto en begon heel hard te wenen en te roepen omdat mijn moeder op mij roepte. Ze was moe en wist niet wat er gebeurde(ik ook niet). Ik moest terug in de auto helemaal in paniek.. we hadden mijn beste vriendin afgezet, ik was nogsteeds helemaal aan het trillen en aan het wenen. De hele nacht heb ik wakker gezeten. Stok stijf en in de avond zat ik helemaal te trillen met een emmer naast mij. Ik wist niet wat er in mij omging. Heel die week was mijn keel was toe en werd er misselijk van. Ik had er nog een paar weken erg veel last van. We zijn naar de dokter gegaan=ze zagen niks, allergie testen=ze zagen niks, bloed trekken=weer niks, met een buis door mijn neus in mijn keel=ook niks, echografie van mijn keel=ook niks... We waren al zoveel maanden verder ondertussen en het bleef maar aanslepen. Ik kreeg ondertussen ook Corona en maakte de misselijkheid nog erger. Dan hadden we een gastroscopie gedaan (onder verdoving). Blijkt dus dat ik van die stress na de cinema en stress voor te overgeven door de maanden heen een CHRONISCHE maagontsteking, reflux, niet goed werkende maagklep heb. Door de stress voor over te geven. Dit maakt het nog veel moeilijker. Ik kreeg ook medicatie die niet eens helpte.
Nu heb ik medicatie die eigenlijk niet helpt maar mentaal denk ik dat het helpt als ik een paniek aanval krijg dus neem ik het. En elke ochtend tegen de maagontsteking.

Er is veel gebeurd de laatste maanden.
Ik ga nu vertellen hoe het nu in mijn dagelijkse leven is=
Ik durf geen filmpje te kijken in de klas of een film omdat ik in het begin van het jaar een filmpje had gezien in de school bij een vak waar er overgeven in kwam, ik krijg paniekaanvallen als ik me nog maar een beetje misselijk voel, ik durf niet lang ergens te zijn of te eten. Ik moet altijd na het eten naar de wc, durf heel weinig te eten op school, moet altijd een vuilbak zien in de klaslokalen of gewoon op de plekken waar ik ben. Ik moet me elke dag zien te ontspannen in de avond of ik denk constant aan mijn angst, ik heb nachten waardat ik bijna niet slaap omdat ik het gevoel heb dat ik moet overgeven, vrienden die mij plagen met mijn angst, het woord overgeven zelf triggert, ziekenhuizen of series met ziekenhuizen triggeren de paniekaanvallen en de angst, ...
Ik denk dat ik met emetofobie ook OCD heb gekregen maar in een kleine vorm, ik moet dingen doen die mijn hoofd zeggen voor me beter te voelen of te denken van ik moet niet overgeven, het zegd ook vb: ik klas als de bel nu gaat dan moet ik overgeven.. ik moet veel dingen voor mijn hoofd doen, ik moet dingen aanraken zoals muren of kasten of andere dingen voor eigenlijk gewoon een veilig gevoel en voor niet te denken ik moet overgeven,..

Ik denk dat dit het is, er is nog heel veel maar dan kan ik er een heel boek mee schrijven.

Sorry voor zo een lang verhaal.

Ik ben blij dat ik niet de enigste ben met zo een problemen.

Dit is mijn verhaal in mijn leven met emetofobie.

Liefst

Ik vroeg mij af of anderen met emetofobie ook angst hebben voor andere "disfuncties" van het lichaam? Ik vind het namelijk ook heel erg eng als mensen flauwvallen of iets breken of een ontsteking hebben oid.

Ik kan niet meer samen met anderen aan tafel zitten eten. Ik hoor iedereen eten dat vind ik erg vies. Ik krijg er kokhals neigingen van.

Ik eet nu apart van de rest, maar dat is natuurlijk geen oplossing. Wie weet raad?

Emetofoben geven eigenlijk zelden tot nooit over.

Dat las ik toen ik 18 was. De vreugde die ik toen voelde bij het lezen van dat bericht was alarmerend en direct ging ik naar de huisarts.
Ik vertelde haar hoe ik bang was om "je weet wel". Alleen al het uitspreken van die woorden maakte mij bang. Een soort walm gaat over mijn lichaam heen bij de woorden k*ts en m*ss*l*k.
De huisarts verwees mij eindelijk toch een verwijsbrief, na vele gesprekken bij de praktijk ondersteuner (wat uiteraard niet genoeg ondersteuning was voor mij) Een verwijsbrief met daar op "angststoornis".
Eenmaal na weken wachttijd kreeg ik een psycholoog tot mijn beschikking om nog een keer het verhaal uit te leggen en nog een keer die walm over mn lichaam te voelen bij het uitspreken van de verboden woorden.
Zij schreef een brief met "post traumatische stress stoornis en lichte eetstoornis".
Na vele sessies emdr ging het steeds en steeds beter tot ik op een punt kwam waarbij ik gewoon naar school kon en zelf alcohol kon drinken en kon eten tot ik vol zat.
Nu, 2 jaar laten is dat allemaal weer weggezakt. Een aantal weken geleden begonnen de gedachtes op te borrelen en na een paar flinke paniekaanvallen wist ik dat het tijd was om weer een psycholoog te zoeken. Helaas is het deze keer ook erger dan de vorige keer. Ik heb om de dag een paniekaanval en bij alles wat ik eet of drink ervaar ik stress en vele negatieve gedachtes. Ik sla veel maaltijden over en eet ontzettend minimaal om te voorkomen dat ik zou *v*rg*v*n maar ook om te voorkomen dat ik reden heb tot paniek. Het maakt me zo verdrietig dat ik als 20 jarige niet kan leven zoals mijn vrienden. Ik durf niet uiteten, op vakantie of naar festivals. Ik durf niet uit te gaan snachts of überhaupt buiten huis eten vind ik dood eng. Dan ben ik dus al gespannen omdat ik naar buiten ga, wordt het nog veel spannender dat ik moet eten en wetende dat ik dat spannend vind maar het nog spannender want als iets spannend is gaat je lichaam spannend voelen wat het nog spannender maakt en ik ben het zat.

hoi lieve allemaal,

ik ben Didi en ik ben 16 jaar.
ik ben al sinds mijn 5e jaar ziek of “buikpijnklachten” ik ging naar Dokters toe Alternatieve artsen. maar steeds kwam er ”gezond” uit. het zou dus in mijn hoofd zitten. later werd ik misselijk.
ik was vroeger al extreem bang voor overgeven alleen ik dacht dat “normaal” was omdat ik niet anders wist.
in 2021 kwam ik er achter dat het een fobie was. ik kwam met veel overeen. ik heb ook klas 3 over moeten doen ivm het vele school missen en ziek voelen.
ik heb emdr en cognitieve gedragstherapie en Hypnose geprobeerd. maar het helpt niet bij mij. ik wil jullie niet teleurstellen. maar in mijn situatie helpt het niet.
Emdr helpt wel bij: angstige ervaring die steeds in je hoofd zich afspeelt
Cognitieve gedragstherapie wel bij: dingen vermijden
en hypnose bij onbewust zijn.


dus er is zeker hoop.
maar ik ben een controle freak. ik wil overal controle over hebben. dus letterlijk mij over te laten geven en overgeven is echt een trigger. ik heb last van:
Data lezen, Vermijden (feestjes onbekende plekken) alcohol, zieke verkouden mensen, zwangerschap, attracties en school als het griep heerst.
ik loop nu in Duitsland voor mijn angst. ik hoop dat het werkt

Hi iedereen,

Ik kom eigenlijk pas net achter het bestaan van emetofobie maar het komt er overeen met wat ik de afgelopen maanden voel. Ik ben dagelijks misselijk (door stress/angst) en ben bang als ik in stressvolle situaties terecht kom dat ik dan moet overgeven. Zo was ik vorige maand op schiphol, aan het wachten op mijn vliegtuig en ik kreeg ineens zoveel stress dat ik moest overgeven. Ik ben bang dat als ik weer in zo’n soort situatie kom dat hetzelfde gebeurt. Een stressvolle situatie is voor mij voornamelijk een ruimte waar veel mensen zijn. Ik weet niet zo goed hoe ik het misselijke gevoel en de angst kan wegnemen en door kan gaan met het ‘normale’ leven. Sluit dit aan bij hoe jullie je voelen? Iemand al met een psycholoog oid hierover gepraat die misschien tips heeft?

Alvast bedankt xx

hoi ik ben een meisje van bij 13 ik ben al 6 jaar extreem bang om over te geven maar de af gelopen 3 jaar waren echt extreem moeilijk ik heb heel veel van school gemist veel vriendinnen verloren en blijf fit jaar zitten laat ik op het begin dan snappen jullie het verhaal hoe ik er aan ben gekomen ik was 7 en had heel erg last van heinwee maar ik ging bij een vrieniddintje eten het begon smiddags al maar dat bedacht ik me pas achter af we waren aan het buiten spelen maar ik voelde me al de heletijd misselijk maar ja ik was 7 en was er niet bang voor dus ik mocht daar blijven eten savond gingen pizza eten en zijn we een ijsje gaan halen toen we terug kwamen deeden we onze pyamas aan en zijn we nog even snel een speeltej gaan spelen na 5 min moetsen we naar bed en toen zei ik tegen der vader dat ik keel pijn had en ik was stiekem ook heel missleijk maar ik dacht ga gewoon slapen toen werd ik midde inde nacht wakken en was exstreem beroerd ik probereede haar wakker te makken maar dat lukte niet dus toen moest ik huilen maar ik was bang dat die ouders boos zouden worden en durfde het bed niet uit toen na denk 2 uur heel stilletjes huisen moest de moeder naar de wc dus toen hoorde ze mij ze zei dat ik bleek was en heel heet dus ze gaf me een paracetemol toen heeft zr me moeder gebeld maar die moest zich nog aan kleden enzo toen ik op de bank zat moest ik bijna spugen toen me moeder er was en ik een stap buiten gezet te hbben heb ik de hele stoep onder gespuugt toen ik thuis kwam ging ik effe snel douchen ik lag nig geen 3 min in bed met een emer naast me bed maar had een hoog slaper toen heb ik me hele kussen onder gespuugt toen ging k bij me ouder slapen en toen ik wakker werd voelde ik me weer goed dus at een broodje choco pasta toen heb k die 3 dagen nog 12 keer overgeven sins dien ben ik er zo bang voor dat is niet te omschrijven loop nu al twee jaarbij pygoloog en heb heel veel gezeik thuis

Hoi hoi
Ik ben ook enorm bang om over te geven en/of misselijk te worden. Elke dag sta ik ermee op en ga er mee naar bed. Als wij een dagje weg gaan met de kids denk ik elke keer.. als ik maar niet misselijk word vandaag. Ik maak mezelf er misselijk door het is echt vreselijk. Het is namelijk zo erg dat ik op gegeven moment gewoon moet kokhalzen een paar keer omdat ik mezelf helemaal gek maak door de gedachtes. Het is een hel ik wil hier zo graag vanaf en gewoon genieten als ik weg ben. Ik kan niet genieten van een dagje uit door de angst te kokhalzen of over te geven. Iemand tips ?

Hoi!
Ik ben een meisje van 18 jaar en heb al 6 jaar lang erge angst voor overgeven.
Het begon gewoon met een buikgriep. sinds dien heb ik altijd stress, durf ik niet met het openbaar vervoer te gaan, durf niet meer naar school (ben er zelfs mee gestopt omdat ik er zo erg bang voor ben). ik vind het ook eng om van huis te gaan al is het maar eventjes. want ik ben bang dat ik moet overgeven. ik check altijd de datum van eten en zelfs dan vraag ik aan mijn ouders of het nog gegeten kan worden. Ook durf ik niet naar feestjes en durf ook geen alcohol te drinken. ook heb ik sinds een jaar last van brandend. maagzuur als ik in bed lig, dat vind ik ook super eng want stel het komt eruit. als ik al iets vreemds voel ik mijn buik raak ik al helemaal in paniek. Vroeger wou ik altijd kinderen. nu nog steeds maar de angst houd me tegen. want zwangerschap brengt misselijkheid en soms zelfs overgeven met zich mee. en een kind word ook ziek en moet ook wel eens spugen. ik word al bang als iemand zegt: ik voel me niet lekker. Dan houd ik altijd afstand. Ik heb een leuk bijbaantje maar zie er altijd tegen op om te werken door die verschrikkelijke angst. ik wil heel graag normaal leven zoals bijna elke tiener zonder deze angst, ik wil later een leuke baan, uit gaan en gewoon eten wat ik wil maar ik durf helemaal niks en heb geen idee wat ik er tegen moet doen. ik zit helemaal vast en zet totaal geen stappen vooruit door deze angst.

Ik heb sinds mijn 18e een overgeef angst voor dat ik dit kreeg was ik heel avontuurlijk en hield ik heel erg van dagjes weg en reizen ik ben nu 21 en het lijkt ook niet weg te gaan ik heb al veel dingen geprobeerd maar ik ben gewoon elk moment van de dag bang dat ik zou moeten overgeven op t moment dat t me juist niet uitkomt zo ga ik ook niet meer naar de stad of uit eten ik heb daar het gevoel dat ik niet weg kan en niet zomaar ff rust kan pakken alleen ik kreeg paar dagen geleden te horen dat ik dus over paar maanden 3 dagen op reis kan dit is een avontuur want ik vroeger nooit had willen missen en iets in mij wilt dat nogsteeds niet missen maar de angst dat het fout gaan de reis erheen alles beangstigd me nu al ik zit nu heel erg in 2 strijd met me zelf omdat me angst zegt dat er alles mis kan gaan zoals al eerder ook gebeurd is bij mij want had een voedselvergiftiging in Turkije maar t andere deel van mij word gewoon zo verdrietig bij het idee dat ik het niet mee gemaakt zou hebben weet iemand hier me misschien gerust te stellen of me te vertellen hoe ik dit het beste kan aanpakken

Ik wist niet dat er meer mensen rondlopen met
De zelfde angst als ik, de angst om buikgriep te krijgen. Ergens fijn te lezen dat ik niet alleen dat heb. Toen ik een jaar of 17 was heb ik twee weken (in mijn idee, wellicht was het korter) buikgriep gehad waarschijnlijk achteraf door een bacterie. Daarna heeft het mijn hele leven beïnvloed omdat ik bang was en ben om ziek te worden en de wc niet te halen . Of als ik ergens ben dat het dan gebeurt. Als ik ga reizen bijv vliegen neem ik op voorhand loperamide.
Ik wordt al helemaal zenuwachtig om
Ergens anders dan thuis naar de wc te moeten en als ik hoor dat er ergens buikgriep is dan durf ik er niet heen .
Ik zou graag van die angst af komen vooral
Omdat ik mijn kinderen niet dezelfde angst wil “aanleren “ niet het verkeerde voorbeeld geven. Iemand tips hoe je er vanaf kan komen !?

(Dit verhaal schreef ik ongeveer een jaar geleden, ik zal onderaan een update geven van hoe het nu gaat)

Mijn leven met Emetofobie
 
Hallo allemaal. Ik wil graag mijn verhaal vertellen over mijn leven met Emetofobie. Om te beginnen zal ik even uitleggen wat Emetofobie voor mij is. Emetofobie is eigenlijk een angst voor braken. En naast braken komen er ook veel dingen bij kijken zoals dat andere mensen moeten braken, misselijk zijn of dat je zelf misselijk bent. Het wordt een fobie genoemd omdat het niet alleen een angst is op bepaalde momenten maar het een angst is die eigenlijk continu door je hoofd gaat en dus eigenlijk je leven overneemt.
Ik heb mijn hele leven al last gehad van de angst dat vooral andere mensen ziek zouden worden en zouden moeten braken, maar zelf had ik dit niet altijd door. Onbewust ging ik dingen vermijden en bepaalde dingen heel erg controleren. Zo weet ik nog dat als ik met een groep mensen in de auto moest ik eerst altijd vroeg of iemand eventueel voorin wilde zitten voor eventuele wagenziekte en dit deed ik dan om diegene een soort van in de gaten te houden. Ook als er iemand dichtbij mij ziek was wekte dit veel spanning op.
Tot hier is het voor mij altijd maar een angst geweest die af en toe op trad..
Toen kwam er een moment dat ik mezelf zag veranderen. Het was zomervakantie 2016 en ik merkte dat ik erg vaak moe was, vaak geen zin had in activiteiten, niet vrolijk reageerde naar mijn familie en een beetje terughoudend was. Toevallig was ik net voor de vakantie begonnen met de pil slikken. Ik ging een beetje googelen en ik vond veel negatieve verhalen over de anticonceptiepil maar ik bleef het toch nog even proberen en ik maakte aantekeningen per dag hoe ik mij voelde. Ik werd ook vaker misselijk en werd soms heel boos of verdrietig uit het niets. Naar school gaan was voor mij heel fijn want daar had ik erg veel afleiding en maakte iedereen mij vrolijk, maar zodra het laatste lesuur begon werd ik stiller en voelde ik verdriet op komen, dan fietste ik naar huis en begon ik te huilen op de fiets. Vaak belde ik dan mijn moeder en nam zij op met: “Hee Lieke!”. Ik bleef stil en dan wist mijn moeder al hoe laat het was, ik zat in een, door ons genoemd, “dipje”. Deze dipjes herhaalde zich op een gegeven moment dagelijks. Een tijdje vond ik het erg moeilijk om met mensen te praten over hoe het met mij ging, op school was ik heel vrolijk vanwege de afleiding dus mensen merkte niks aan mij maar ik had het idee dat ik de enige was in mijn omgeving met wie het niet goed ging en praatte er daarom amper over. Na een tijdje rond te hebben gelopen met dipjes besloot ik te stoppen met de pil slikken. Ik merkte dat het wel iets beter met mij ging maar ik was zeker niet de oude Lieke die altijd vrolijk was en overal het beste van probeerde te maken. 3Havo verliep voor mij ook niet vlekkeloos, ik leerde vaak thuis om afleiding te zoeken maar als ik die afleiding niet nodig had dan leerde ik niet. Door alles bij elkaar maakte ik mezelf wijs dat niks goed ging en ik nooit meer de oude vrolijke Lieke zou worden. Ik hield mezelf zo erg vast aan die gedachte dat ik er alleen maar ongelukkiger van werd. In oktober 2016 besloot ik mijn haar kort te knippen wat ik op dat moment helemaal niet mooi vond en dus ook onzeker was over mijn uiterlijk. Het moment waarin ik merkte dat mijn angst voor overgeven zich aan het omzetten was in een fobie was op een zaterdag. Ik ging ’s avonds met mijn beste vriendin naar een wedstrijd van PEC Zwolle en toen ik thuis kwam voelde ik me niet lekker. Ik was in bed gaan liggen en ik trilde alleen maar, ik kreeg mezelf niet warm en ik kreeg een hele gevoelige buik. Vanaf die dag is eigenlijk alles begonnen. Na 4 dagen met een gevoelige buik op bed te hebben gelegen was ik zo’n 6 kilo afgevallen, ik durfde niks meer te eten behalve groente. In deze tijd heb ik mezelf ook heel erg veel dingen wijs gemaakt. Ik moest van mezelf vooral groente eten, ik mocht niks eten waar suiker of vet aan was toegevoegd en ik wilde zo vaak als ik kon sporten. Ook maakte ik voor mezelf veel ritueeltjes, ik begon veel gember thee te drinken en kon op een gegeven moment niet meer zonder, ook als ik me niet lekker voelde raakte ik een beetje in paniek en wilde ik perse frisse lucht hebben en een mandarijntje eten.
Op dit moment van het verhaal heb ik nog nooit hulp gehad. Dit veranderde na een moment dat ik niet snel meer vergeet. Iemand die dicht bij mij staat werd ziek op een vrijdag avond bij mij thuis. Diegene moest toen overgeven en dat zag ik met eigen ogen. Toen gebeurde er iets met me wat heel naar was. Huilend op de bank kon ik niks meer zeggen tegen mijn vader. Hij kwam toen tot de conclusie dat er hulp nodig was. Die zelfde week hebben we een afspraak gemaakt bij de dokter en hebben we besloten om mij aan te melden bij Cognito. Cognito is een Praktijk voor psychologische begeleiding in de Basis of Specialistische GGZ (geestelijke gezondheidszorg). De therapie die ik dan zou gaan volgen is cognitieve gedragstherapie. Mensen die deze therapie volgen die hebben vaak problemen die te maken hebben met angst en om die angsten te vermijden gaan ze zichzelf verkeerde gewoontes aanleren. Ze gaan zichzelf dingen wijsmaken en ze blijven die gewoontes vaak toepassen als het slechter gaat. Met deze therapie proberen ze dit te doorbreken. Ik ging samen met mijn ouders op kennismakingsgesprek en ik probeerde globaal een verhaal te maken van waar ik last van had. Ik vertelde dat ik erg vaak dipjes had en daardoor heel erg vaak verdrietig was en daarnaast ook last had van mijn fobie. Toen hebben we eerst vooral gewerkt aan mijn dipjes. De tijd van mijn dipjes was heel frustrerend. Het was een tijd met erg veel verdriet maar waar het vandaan kwam was echt een raadsel. Ook kreeg ik ze in de wintermaanden dus ik hoopte ergens dat het ook een soort winterdip was. Ik stuurde ook dingen naar vriendinnen zoals: ‘’Het is frustrerend om niet meer het vrolijke en spontane meisje van vroeger te zijn.’’ En dit was ook precies wat mij dwars zat. Het paste totaal niet bij mij om altijd alles onder controle te willen hebben en telkens overal over na te denken en spontane acties te skippen. Vaak deed ik dingen juist heel onverwachts en random maar dat zat er toen voor mij niet in. In deze tijd ging ik ook verhuizen met mijn vader. Mijn vader en moeder zijn gescheiden en mijn vader was toen verhuisd naar Zwolle centrum. Na een aantal jaar daar te hebben gewoond heeft hij besloten om samen met zijn vriendin samen te gaan wonen in Utrecht in een ontzettend leuk en gaaf huis. Om eerlijk te zijn had ik hele tegenstrijdige gedachtes over weggaan uit het huis in Zwolle centrum. Het was een heel mooi huis maar ik merkte wel dat het niet helemaal een thuis was en ik ook bijna niet meer op mijn eigen kamer durfde te slapen door de gebeurtenis die ik hierboven heb benoemd over dat iemand die dichtbij mij stond ziek was geworden. Ik sliep voornamelijk op mijn broer zijn kamer en kon stiekem niet wachten om naar het nieuwe huis te gaan. Ondanks dat ik maar een aantal keer in de maand in Utrecht ben voel ik mij daar al veel meer thuis dan in het oude huis. Toen de warmere maanden er weer aan kwamen ging het veel beter met mijn dipjes en zat ik al iets beter in mijn vel. Mijn vader en zijn vriendin die vertelde aan mijn zus, mijn (stief)broertje en mij dat wij de kans hadden om in de zomervakantie naar Amerika te gaan. Een aantal jaar daarvoor hadden wij Amerika ook al een keer bezocht. Dit was ontzettend gaaf en een van de leukste dingen die ik ooit had gedaan. Het plan was om deze keer naar de VS te gaan maar ook om Canada te bezoeken. Toen het einde van het schooljaar er aan kwam leek het heel goed met mij te gaan en had ik mijn therapie bij Cognito afgerond. De vakantie kwam er aan en dit vond ik nog wel heel spannend, we zouden veel met ze allen in één hotelkamer slapen en ik vond het erg moeilijk om een kamer of bed met iemand te delen. Ik was dus klaar bij Cognito en naar Amerika gaan was eigenlijk een soort test. Op dat moment had ik ook al bijna anderhalf jaar een relatie en diegene met wie ik een relatie had kon zich altijd goed plaatsen in mijn fobie. Hij ging niet mee op vakantie en dat was toen ook nog een tijdje heel lastig voor mij terwijl het natuurlijk helemaal niet gek is dat als je naar Amerika gaat met je familie, je vriendje niet mee kan. Eenmaal in de VS heb ik eigenlijk alleen maar genoten. Wel was ik nog heel erg bezig met wat ik allemaal at. Ik was al een tijdje pescotariër (eet geen vlees, wel vis) en dit was ik ook geworden door mijn fobie, daardoor at ik vooral salades met bijvoorbeeld zalm. Door geen vlees te eten gaf ik mezelf een soort zekerheid dat ik daar in ieder geval niet meer ziek door kon worden. De vakantie in de VS en Canada verliep verder heel goed en was zeker een positieve ervaring. Terug in Nederland begon school weer en ik voelde me eigenlijk heel erg goed. behalve over één ding en dat was mijn relatie. Na een relatie van een jaar en zeven maanden stopte deze hier. Het is natuurlijk sowieso een lastige beslissing maar voor mij was het vooral heel lastig dat hij vanaf het begin had meegekregen wat er met mij aan de hand was en dat ik diegene los moest laten. Aan de andere kant is het wel een goede beslissing geweest omdat ik nu ook wist dat ik problemen zelf op moest gaan lossen en zo werd ik veel zelfstandiger en minder afhankelijk van iemand. Ook vertelde ik vriendinnen nu veel vaker over mijn fobie en die snapten ook steeds meer hoe het allemaal werkte. De laatste maanden van het warme weer ben ik erg veel met vriendinnen geweest en was ik ontzettend gelukkig. Ook leerde ik een jongen kennen waar ik het heel leuk mee had en na een tijdje werd dat ook steeds serieuzer wat ik ergens ook wel lastig vond. Ik wilde niemand van last zijn met mijn problemen en wilde het eigenlijk gewoon zelf oplossen en er verder niemand mee lastig vallen. Ergens ging dit best goed, ik kon vaak mijn verhaal kwijt en daar kon hij dan vaak weer positief op reageren en mij blij maken. En wat vooral belangrijk was, is dat hij niet het idee had dat hij mijn problemen moest oplossen maar mij gewoon vrolijk maakte zodra het nodig was. Toch vertelde ik hem wel wat de situatie was, ik at geen vlees, ik at eigenlijk alleen maar gezonde dingen, ik dronk geen alcohol en ik had soms slaapproblemen. Verder zat ik wel goed in mijn vel en voelde mij ook best gelukkig. Maar ik moest niet vergeten dat er soms ook terugvallen zijn en die kwam er voor mij ook. Nu komt er een erg persoonlijk stukje maar wil het wel delen. Het gaat over een weekend en dit weekend was misschien wel een van de zwaarste en angstigste weekenden die ik heb meegemaakt. Dat weekend vierden we sinterklaas met de familie van mijn moeder. Hele leuke avond gehad en veel gelachen. Die nacht werd ik wakker van een geluid, het geluid dat iemand moest overgeven. Gek genoeg deed ik niks, ik deed mijn ogen open, ik staarde naar het plafond, en ik luisterde eigenlijk gewoon. Ik probeerde alles wat ik geleerd had bij Cognito toe te passen op dat moment en ik deed heel erg mijn best om het gewoon te accepteren. Ik kreeg een appje van mijn moeder (die ook thuis was) of het nog goed met me ging. Sterk appte ik terug dat het prima ging maar vijf minuten later appte ik haar of ze toch bij mij wilde komen liggen. De dag daarna ging ik sinterklaas bij mijn vader vieren in Utrecht. De hele dag voelde ik mij een beetje gespannen omdat ik wist dat ik ’s avonds weer naar Zwolle ging en daar was ook degene die ziek was. Daarnaast moest ik als gevolg van iets wat eerder dat weekend was gebeurd, ’s avonds de morning after pil slikken. En dit was echt het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Voor mij voelde het alsof ik expres een pil ging nemen die mij ziek zou maken. De hele nacht heb ik gespannen wakker gelegen hopend dat mijn lichaam mij niet in de steek zou laten. Uiteindelijk ging het naast wat buikpijn eigenlijk prima met me en heb ik dit weekend redelijk achter me proberen te laten. Al was er wel een soort nieuwe angst bij gekomen, ’s nachts wakker worden van bepaalde geluiden die me deden herinneren aan die nacht. De wc deur die werd geopend, iemand die moest hoesten etc. Hierdoor sliep ik elke nacht met oortjes in met muziek en hierdoor sliep ik veel slechter dan normaal. Ook kwam het in die maanden vaak voor dat ik ’s nachts misselijk wakker werd en een paniekaanval kreeg. Het werd voor mij zelfs ‘’normaal’’. Steeds vaker kwamen mijn oude gewoontes terug maar deze keer erger dan dat ze eerder waren. Ik moest van mezelf zo vaak sporten als dat ik er tijd voor had, ik wilde echt geen rare dingen eten en begon zelfs totaal plantaardig te eten, ik wilde geen normale yoghurt meer eten, geen eieren meer, geen kaas meer, niks… In principe at ik alleen brood, groente en ’s avonds dan avondeten zolang het maar gezond was. Ik begon extra te letten op houdbaarheidsdatums, ik wilde liever niet in restaurants eten omdat ik dan geen controle had over de ingrediënten in mijn gerecht, ik dwong mezelf elke avond gember te eten omdat ik wist dat dit hielp tegen misselijkheid, alcohol raakte ik nog steeds met geen vinger aan en ga zo maar door. Met allerlei gedachtes begon ik mezelf totaal gek te maken, ik maakte mezelf dingen wijs en ik was vaker wél bezig met mijn fobie dan dat ik er niet mee bezig was. Bij elke handeling die ik uitvoerde dacht ik na. Het waren nu geen dipjes meer waar ik last van heb maar alleen maar angstige gedachtes die door mijn hoofd gingen. Ook wel ‘’rampgedachtes’’ genoemd. Wat als dit, wat als dat… etc. Ik wilde af van mijn problemen maar had totaal geen zin om weer een proces in te gaan met moeilijke momenten. Dit was een appje die ik toen naar mijn vriend stuurde:
 
‘’Ik voel me echt niet fijn dat ik naar de dokter ga morgen, weet dat er weinig kan gebeuren, maar heb het idee dat morgen het begin wordt van gewoon een kut tijd, kijk i don’t know wat er uit gaat komen maar ik ben al eerder bij therapie geweest voor die dipjes en op lange termijn was het heel fijn omdat ik geen dipjes meer had en bepaalde trucjes had om uit mijn dipjes te komen alleen op korte termijn was het echt een hele moeilijke periode met nog meer dipjes en nog meer huilen en nog meer het idee dat het nooit meer goed zou komen… zit er gewoon echt tegenop dat ik weer hulp moet hebben. Ik zou er gewoon van dromen om gewoon al die problemen niet meer te hebben.’’
 
Na wat afspraken te hebben gehad met de huisarts ben ik weer terug gegaan naar Cognito en dit is de beste beslissing geweest die wij hebben kunnen maken. Ik kreeg een nieuwe psycholoog en voelde mij meteen heel erg op mijn gemak bij haar. (Bij mijn oude psycholoog ook daarentegen) Ik ben alles met haar op een rijtje gaan zetten en gaan zoeken naar wat nou echt mijn zwakke punten waren. Dit deden we aan de hand van een boekje en veel opdrachten. Het werd meer een uitdaging die ik aanging en wat af en toe misschien heel moeilijk zou gaan worden. Elke week schreef ik op of er nare dingen waren gebeurd en wat er toen met mij gebeurde. Toen we een goed overzicht hadden ging ik mijn gedachtes uitdagen door dingen te doen die ik liever niet zou doen. Dit waren dingen zoals: een keertje uitgaan, bij anderen thuis slapen, geen gember eten ’s avonds, ongezondere dingen eten en in een gesloten zaal zitten zoals bij een concert of een bioscoop. Dit was soms heel zwaar en ik zei vaak tegen mezelf dat ik het niet kon en ik alles fout deed. Toch vertelde mijn psycholoog mij elke week weer dat er genoeg dingen waren die heel knap waren wat ik had gedaan en dit gaf mij erg veel vertrouwen. Het gevoel dat ik het kon kwam steeds vaker opzetten. Maar natuurlijk mocht ik niet vergeten dat er nog steeds tegenslagen konden komen. In de zomervakantie van 2018 gingen mijn vader, mijn broertje, vriendin van mijn vader en ik naar IJsland. Ontzettend gaaf natuurlijk! En toch dwaalden er al weken lang gedachtes door mijn hoofd hoe dat dan zou gaan. Reizen met onze eigen camper door een land met mensen die ook gevoelig zijn voor wagenziekte, niet in mijn eigen bed slapen maar in de camper, niet wetende wat ze daar verkopen aan eten en vooral of ze er ook gember verkochten.. Het was voor mij zo ontzettend moeilijk dat ik zelfs wilde overwegen niet meer mee te gaan en op dat moment stonden mijn gedachtes op één en was de ontzettend gave reis voor mij veel minder belangrijk dan mijn fobie. Mijn ouders hebben samen de beslissing voor mij gemaakt dat ik mee ga naar IJsland en ik schaam mij dat ik dit vertel maar huilend heb ik kleren in mijn koffer gegooid en ik deed erg naar tegen mijn ouders. Deze beslissing werd een week voor mijn herkansingen gemaakt en de dag na mijn herkansingen zou ik vertrekken naar IJsland. Ik moest mijn herkansingen knallen om over te gaan naar mijn examenjaar dus ik zette mijn verdriet van mij af, accepteerde het besluit van mijn ouders en ging knallen voor mijn herkansingen. Helaas heb ik deze niet gehaald en betekende dit dat ik zou blijven zitten. Na maanden knokken voor zowel school als voor mijn fobie bleef ik dus zitten maar ergens kon ik dat ook accepteren. De dag van mijn herkansing hoorde ik dat ik het niet haalde, ’s middags even goed gehuild, ’s avonds met papa naar Utrecht gereden en de dag daarna in het vliegtuig gestapt naar IJsland en wat heeft dit mij goed gedaan. Ik had mijn eigen tentje, ik sliep heerlijk, heb genoten van de natuur, de wandelingen, de aparte nieuwe dingen die ik mocht meemaken en fijne mensen om mij heen. Natuurlijk was ik nog steeds bezig met het gezond eten en ik dacht nog steeds veel na maar het was al een stuk draagbaarder dan eerst. Toen begon mijn nieuwe schooljaar ‘’weer’’ in 4havo. Met veel motivatie begon ik het jaar en ik wilde zo graag goede cijfers halen en dit ging allemaal best goed. Ondertussen had ik nog steeds een relatie en dit ging allemaal eigenlijk heel goed en ik was ook heel gelukkig maar toch voelde ik ergens dat ik het alleen moest afmaken ofzo. De laatste dingen op een rijtje zetten, zelf mijn leven even helemaal ordenen en (misschien beetje egoïstisch) me even totaal te richten op hoe ik mij voelde en wat ik nog moest doen om echt weer helemaal gelukkig te kunnen zijn. En daar ga ik dit verhaal nu mee afsluiten, wat moest ik doen om weer helemaal gelukkig te zijn. Eigenlijk alles wat ik mezelf nu ‘’verbood’’ om te doen. We zijn nu weer een paar maanden verder en ik kan nu denk ik wel zeggen dat ik blij ben met mijn leven en dat ik ook zeker heel gelukkig ben. Met genot kan ik een patatje wegwerken en snoep eten, gezellige avondjes met wijntjes vermijd ik ook zeker niet meer en ik mag misschien wel weer wat vaker sporten. Ondanks dat ik drie jaar geleden dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden, dat ik me een slachtoffer voelde van deze fobie en mij afvroeg waarom dit mij nou weer moest overkomen, ben ik na drie jaar knokken wel echt weer het vrolijke spontane meisje van vroeger. Zolang je vecht voor een doel kom je er ooit echt wel, misschien met wat omwegen en tegenvallen maar opgeven heeft nooit zin. Ik heb geleerd om te leven met mijn fobie, en een fobie hebben is zwaar, absoluut, maar ik heb er ook ontzettend veel van geleerd en ben nu alleen maar heel dankbaar dat ik weer gelukkig kan leven. De fobie is er nog, behalve op momenten dat ik echt even geen zin in hem heb (;

Dus, als je dit hele verhaal hebt gelezen, respect. Nu hoe t met mij gaat. Ik ben 18 jaar trouwens. Het gaat eigenlijk super goed met me, er zijn toevallig laatst wat momenten geweest waarin ik weer in contact kwam met dat iemand anders moest overgeven. En ik ben wel angstig en voel me er wel naar door, maar ik kan het wel aan ofzo. Eigenlijk verwachte ik een hele erge paniekaanval te krijgen maar verbaaste me erover dat dit mee viel. Nu moet ik zeggen dat het op t moment zelf nog bijna minder erg leek dan de gevolgen er van. Ga wel weer erg nadenken en doorratelen. Hebben jullie ervaring met emetofobie en een relatie? Hoe gaan jullie hier mee om? Hoe gaat je vriend/vriendin hier mee om?

Hallo, ik ben 13 en k lig nu op bed. Ik heb net overgegeven en ik ben ook bang voor overgeven.
Het is nu donderdag en een maandag moest ik ook overgeven. Ik zit op trompet les en vlak daarna werd ik misselijk. Snachts om een uur of 2 gaf ik over en gelukkig lag er een emmer naast me. Nu net had ik weer trompet les en ik dacht dat de misselijkheid over zou gaan maar nee. Als ik misselijk word krijg ik veel paniek en doe ik er alles aan om niet over te geven. Ik ga op mn zij liggen en ik ga zingen en praten en lachen. Jammer genoeg helpt dat niet. Ik weet niet wat het is. Zou het misschien aan mijn trompet liggen? Maar zodra ik heb overgegeven is dat gevoel van leegte wel even fijn tenzij je flink ziek bent want dan moet je meer overgeven. Ben zo bang dat ik maandag weer moet. Het is nu 23:48 en ik denk dat ik morgen van school thuis blijf. Ik had eigenlijk morgen een feestje dus het is jammer. Doeii

Hoi,
Ik ben Irina en ik ben 32 jaar. Ik heb twee dochters van 2 en 4 maanden. Ik ben juf op een basisschool en ik heb emetofobie. Het speelt vooral in deze tijd van t jaar op, nu iedereen buikgriep lijkt te krijgen. Het is nu op dit moment echt wel op z’n hoogtepunt. Ik kreeg net een overdracht van mijn duo-collega voor morgen waarin stond dat er vandaag een leerling ziek naar huis is gegaan. Haar vader had bericht dat ze thuis heel veel aan t overgeven was. Oftuwel ze heeft buikgriep en ik moet morgen in die klas lesgeven en ben nu al helemaal aan t stressen. Ik ben op google aan t opzoeken hoe groot de kans is op buikgriep, hoe ik het kan voorkomen, hoe je je darmflora kan verbeteren, etc. Het is om gek van te worden!
Ik speel liever met mijn dochter maar de angst neemt me over. Ik ben ook weer cola aan t drinken omdat dat helpt tegen overgeven. Tenminste dat heb ik in mijn hoofd gehaald.
Ik word hier echt gek van! Gelukkig heb ik volgende week mn tweede therapiesessie!
Sterkte iedereen hier. En bedankt dat ik mijn verhaal even kwijt kan.

Hallo,

Al sinds ik mij kan herinneren heb ik last van emetofobie. Ik ben nu 19 jaar. Het begon ongeveer toen ik in groep 3/4 zat, maar het kan ook nog wel op de peuterspeelzaal geweest zijn. Bij de peuterspeelzaal heb ik zo erg moeten overgeven en werd ik heel angstig, althans dat zegt mijn moeder. Van groep 3/4 kan ik mij nog wel herinneren dat een klasgenoot moest overgeven in de deuropening, daardoor ben ik ook erg angstig geworden.

Lange tijd is het goed gegaan, korte tijd een paar gesprekjes gehad met een begeleider op de basisschool, maar verder tot aan klas 2 van de middelbare school geen problemen. Toen kreeg ik het helaas in een ergere vorm weer terug. Met de bus naar school deed ik wel, maar ik stapte uit bij mijn opa en oma i.p.v. school. Na een lange tijd ook gepraat te hebben met een begeleider op de middelbare school leek het hen verstandig om mij naar een speciaal onderwijs school te sturen. Dit was voor mij ook een zwaar en nogal vervelend traject, omdat ik mij meestal niet thuis voelde in de klassen op speciaal onderwijs. Gelukkig werd ik niet gepest, maar ik voelde me anders dan de anderen. Ik heb mijn middelbare schooltijd wel kunnen afronden, helaas met een jaar vertraging en een niveau zakking (van klas 2 havo naar klas 3 vmbo tl).

Sinds 2020 ben ik begonnen op het MBO, eerst de opleiding mediaredactiemedewerker gedaan. 1 jaar gedaan, maar was niks voor mij. Ik had nog steeds last van mijn angst, maar door de lockdown die er toen was, hoefde ik amper naar school dus ik heb er niet veel last van gehad toen. Na een jaar die opleiding gedaan te hebben, ben ik begonnen met de opleiding Travel & Hospitality. Het eerste jaar ging goed, een paar keer ziek thuis geweest, maar verder makkelijk overgegaan naar het tweede jaar. Mijn stage liep ik in de zomervakantie en in september begon ik in het tweede jaar. Een maand ging het goed, maar daarna ging het goed fout. Dit is tot nu toe nog de meest ergste geval van mijn emetofobie. De bus en trein waren al een tijdje spannend voor mij, maar begin november werd het teveel. Ik durfde niet meer met de bus of trein naar school, alleen maar om bang te zijn om over te geven. Korte stukjes met de trein ging wel, maar lange stukken zonder tussenstops begon ik de vermijden. En helaas moet ik best lang met het ov naar school. Hierdoor ben ik weer in gesprek met een psycholoog (nadat ik ook al een cognitieve gedragstherapie had gedaan in de tweede klas van de middelbare school).

Beetje bij beetje ben ik gaan oefenen met de trein, kleine stukjes en dan het stukje naar school toe. Helaas heb ik door mijn bijna 3 maanden afwezigheid studievertraging opgelopen en moest ik een gesprek aangaan met het RMC en school. School wilde dat ik bleef zitten en maar ging werken tot het nieuwe schooljaar begon, dit heb ik natuurlijk niet gedaan. Nu mag ik, met een aangepast rooster, nog wel lessen volgen om mijn examens te halen en volgend jaar de andere vakken afronden, zodat ik iets later dan mijn klasgenoten op stage kan. Sinds afgelopen weken ben ik een aantal keren weer naar school gegaan. Met veel moeite, want ik ga liever niet met de trein of bus, maar het was wel gelukt. Deze week is mijn nieuwe lesrooster ingegaan, maar door stakingen in het ov wordt het ook lastig om naar school te gaan. Vanochtend zou mijn eerste dag weer zijn met mijn nieuwe rooster. Helaas durfde ik de eerste bus al niet te nemen, omdat ik bang was dat ie te vol zat. De tweede bus heb ik wel genomen, maar eenmaal aangekomen, ben ik niet verder gekomen dan de een na laatste halte tot school. Dit omdat ik enorme buikpijn en misselijkheid had. Ik weet dat dit tussen mijn oren zit, want ik heb al sinds ik 14 jaar was niet meer overgegeven.

Iemand die zich hier in herkend?

Hallo allemaal!

Ik ben Sterre en ben 26 jaar oud. Ik heb inmiddels 2 kinderen (1 dochter van bijna 3 en een zoon van 7 weken)

Ik heb al (naar mijn idee) mijn hele leven emetofobie, maar met de jaren dat ik ouder werd stond ik er steeds minder bij stil. Tot dat mijn dochter voor de eerste keer buikgriep kreeg. Ik schoot in totale paniek en werd, sorry dat ik het zeg, bang voor mijn eigen dochter.

Inmiddels verschillende therapieën geprobeerd. Denk aan EMDR, cognitieve gedragstherapie, exposure en hypnotherapie, maar niks lijkt te helpen.

Ik wil er zo graag voor mijn kinderen zijn en probeer zo goed als ik kan de angst weg te drukken als ze ziek zijn, maar als het moment daar is kan ik gewoon niet helder na denken. Want wat is er nou het ergste wat er gebeuren kan? Dat is de vraag waar ik nog steeds geen antwoord op geven kan.

Ik ben eigenlijk wanhopig opzoek naar mede emetofoben die de angst hebben overwonnen, maar deze zijn werkelijk nergens te vinden...

Ik wil gewoon echt niet meer elke dag stil staan bij .... overgeven. Op deze manier kan ik gewoon echt niet van mijn leven genieten.

Groetjes,

Sterre

Tijdens de jaarwisseling was ik zo blij dat ik weer een jaar achter de rug had waarin ik niet heb moeten overgeven. En zie, 2023 is nog maar een paar dagen oud en ik heb buikgriep. Ik ben 30 en de spuugangst houdt mij al zo'n 15 jaar in z'n greep. Hoe ik er aan kom weet ik niet maar het is voornamelijk het gevoel van controle wat ik verlies. Zodra ik me maar een klein beetje misselijk voel heb ik al angst en als ik daadwerkelijk moet spugen, wat weinig voorkomt, is de paniek niet te overzien. Ik durf niet op vakantie naar een ver land omdat ik bang ben in het vliegtuig dat door turbulentie m'n evenwicht in de war raakt en moet spugen of dat ik een voedselvergiftiging op loop. Deze angst is een beperking in mijn leven en ik voel me er erg eenzaam door omdat ik bijna niemand ken die dit heeft. Ik hoop op een dag hier beter mee om te kunnen gaan. Ik zou graag kinderen willen maar ben veel ste bang voor zwangerschapsmisselijkheid of buikgriep die je soms sneller oploopt in een gezin met kinderen. Bleh, wat een nare angst..

Mijn emetofobie is echt zwaar. Ik heb het al sinds mijn 9de. Ik ben intussen 32. Ik kon het lange tijd "onder controle" houden, maar nu ik zelf een kindje heb, is dit compleet onbeheersbaar geworden. Ik ben doodsbang. Elke avond, elke nacht, elke dag. Mijn kindje is 21 maanden. Ze is al zeer vaak ziek geweest. Ik kan met alles zeer goed om, behalve met de buikgriepen. De paniek slaat toe bij mij, op dagelijkse basis. Als ik hoor dat er een kindje in de crèche ziek is, of als ze de hik heeft (want dan denk ik dat ze niet goed is), ... Elke dag ben ik doodsbang. Doodsbang dat ze moet overgeven en dat ik bij gevolg ook zal moeten overgeven. Ik sta er op dat vlak ook wat alleen voor. Mijn vriend heeft onregelmatige uren waardoor de zorg snachts vooral op mij valt. Ik ben nu ook weer doodsbang. Ik ga naar een psycholoog, maar momenteel merk ik weinig beterschap. Ik ben op zoek naar lotgenoten die mij kunnen helpen. Hoe ga je om met zo een zware emetofobie als je zelf een peuter hebt in huis? Het wordt zwaar om ermee te leven. Ik zie soms geen uitweg meer. Elke dag is een strijd. Ik ben moe. Verschrikkelijk moe. Ik slaap amper, want ik waak. Ik waak constant over mijn kindje, uit angst dat ze weer ziek wordt. Het is verschrikkelijk zwaar. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen. De fobie heeft controle over mij. Ik wil graag controle over de fobie.

Ik ben 23 jaar en heb, net zoals de meeste hier, last van emetefobie. Al zolang als dat ik leef heb ik hier last van. Het beheerst mijn leven zo erg.. De hele dag was ik mijn handen, kip eten dat zie je mij niet snel doen, alles wat een dag over de datum is dat gooi ik meteen weg, ik word al misselijk als ik denk dat ik misschien zou kunnen overgeven en wanneer iemand heeft overgegeven (door bijvoorbeeld buikgriep) dan raak ik al in paniek en was ik mn handen zo vaak en word ik misselijk van de gedachte dat ik het ook kan krijgen. Wat ik dan ook vaak doe is gelijk opzoeken op internet of ik ziek kan worden ergens van, of je dan ook moet overgeven en of iets of iemand besmettelijk is. Nou had ik een paar jaar geleden een afspraak gemaakt bij de dokter om de fobie te bespreken, maar toen dat moment aanbrak, heb ik afgezegd. Vervolgens gebeurde dit nog een keer en heb ik weer afgezegd omdat ik bang was voor het gesprek en wat de consequentie zou zijn. Laatst heb ik dan eindelijk een gesprek gehad met de dokter (psycholoog intern) en heeft hij mij doorverwezen naar een praktijk die angsten en fobieën verhelpt. De dokter gaf wel aan dat het enige wat zal helpen, exposure therapie zal zijn wat dus inhoudt dat je je angst letterlijk voor ogen zal moeten zien. Hierdoor durf ik nu niet meer verder in therapie te gaan. Ik heb zelf een dochter van 3 die ongetwijfeld wel een keer zal gaan spugen. Maar gek genoeg, als ze dan slijm spuugt door het hoesten, vindt ik dat veel minder erg dan wanneer er stukjes eten verwerkt zit in de spuug. Het vervelende is dat ik, net als meerdere mensen op dit forum waarschijnlijk, ten einde raad zijn. Vandaag heb ik contact gehad met een collega die buikgriep had en ook had overgegeven en ook nog eens niet zijn handen had gewassen. Ik ben nu bang dat ik het ook krijg en ben al misselijk door de gedachte alleen al. Alsjeblieft als iemand een tip heeft, mij, of de andere mensen op dit forum kan helpen (al is het maar een klein beetje), laat het weten want ik weet niet meer wat te doen.

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Mijn dochter heeft sinds ze klein is emetofobie. Vreselijk om te zien hoe het haar leven negatief beïnvloedt. Wie kan er een goeie therapeut aanraden in de buurt van Amsterdam?

Ik had er vroeger nooit last van tot ik steeds ouder begon te worden.. ik ontloop ALLES waarvan ik ziek kan worden, ik ga nooit meer de deur uit, ontsmet mijn handen als ik buiten ben geweest. Mijn beste vriendin was bij mij en vertelde dat iedereen in haar huis ziek was & de volgende dag zij "ik moest de hele nacht overgeven" ik heb 4 dagen lang niet meer kunnen functioneren omdat ik bang was om ziek te worden.. Ik durf haar niet meer te zien want zo besmet ze mij, ik heb uitgerekend wanneer ze de virus niet meer bij haar draagt 'maar wat als haar moeder het heeft en zij het alsnog meeneemt' ik sta op het punt om mezelf helemaal op te sluiten en niemand meer te zien.

Mijn angst voor overgeven begon al toen ik erg jong was. Inmiddels ben ik bijna 40 en is het erger dan ooit Dit is omdat ik inmiddels kinderen heb. En kinderen geven uiteraard over. Totdat ik kinderen had kon ik situaties altijd vermijden of ervan weglopen. Zelf geef ik nooit over. Nu ik kinderen heb kan ik niet meer weglopen ervoor en moet ik handelen als het gebeurt. Dit zet mij in constante spanning. Het overvalt kinderen ook vaak. Dus overvalt het mij ook. Ik ben constant aan het opletten of ik signalen zie of als ze buikpijn hebben zit mijn hart alweer in mijn keel. Zodra er een buikgriep heerst leef ik letterlijk in paniek. Bang dat mijn kinderen het ook krijgen. De nachten zijn het ergst. Dan kan het zomaar gebeuren zonder dat zij het evt voelen aankomen. Daardoor slaap ik slecht en ben ik ook s’nachts gespannen. Ik wil dit gevoel niet en voel mij een slechte moeder.

Mijn leven wordt beïnvloed door emetofobie.

Ik weet het nog zo goed. De eerste keer dat mijn broer mij vertelde te vluchten, mijn oren dicht te doen en niet te kijken toen we iemand zagen overgeven op tv. Sinds dien heb ik het niet meer anders gedaan. Deze gewoonte groeide uit tot angst en begon langzaam zijn weg te vinden ik alle dagelijkse dingen die ik deed.
Een tijdje is het heel erg geweest. Na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven kon ik gedurende 2/3 maanden bijna niks meer door de angst. Ik had mezelf aangepraat dat er een brok in mijn keel zat die mij misselijk maakte, waardoor zelfs slikken en eten een opgaven werden. Ik kwam tot een breekpunt en heb ik paniek de huisartsenpost gebeld, die mij vertelde dat ze verder niks voor me konden doen en dat ik maar natuurlijke rustgevende druppels moest gaan halen bij de Albert Heijn.
Met een verslagen gevoel, besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik ben aan mezelf gaan werken en ben de rust gaan opzoeken.
Na een jaar lang te vechten en groeien voor mezelf en voor niemand anders, vond ik die rust eindelijk. Emetofobie nog steeds aanwezig op de achtergrond, maar niet mee zo luid als eerst. Ik kon genieten van het leven met hier en daar wat angst, maar ik maakte wel stappen.
Sinds een week merk ik dat ik bergafwaarts ga. Een stressvolle periode in combinatie met 2 confrontaties met braaksel en overgevende mensen (in de trein), maakt dat ik niet meer met het ov durf te reizen. Gister zat ik in de bioscoop, eindelijk naar een film waar ik zo naar heb uitgekeken. Maar ook hier kon ik niet meer van genieten. Wat nou als iemand in deze bioscoopzaal, die helemaal vol zit, moet overgeven? Het idee benauwd me, overheerst me en ik kan het nergens kwijt. Vrienden en familie zijn op de hoogte, maar begrijpen het niet. Ik wil niet dat ze aanpassingen moeten maken door mijn angst. Ik wil zelf geen aanpassingen meer hoeven te maken door de angst.
Elke dag is weer een strijd die zoveel energie kost. Elke dag komt de emetofobie meer en meer naar de voorgrond. Het ging zo goed, ik wil dit niet meer. Ondanks dat het nu minder gaat, wil ik jullie laten weten dat ik niet zal opgeven en zal vechten tegen deze angst. Geïnspireerd door hoe mooi het leven is en de mogelijkheid om daar 100% van te kunnen genieten, zal ik blijven vechten. Hulp zoeken durf ik nog niet. Dat is oké. Ik doe het stapje voor stapje en dan kom ik er wel. Alhoewel het nu enigszins uitzichtloos voelt, geef ik niet op.
Voor alle mensen met emetofobie: houd je sterk en vecht. Jij kan dat echt. Angst hoeft niet je leven te beïnvloeden. Heb vertrouwen in jezelf, dan kom je waar je wil zijn.

Ik heb al emetofobie zolang ik me kan herinneren. Ik ben nu 17, bijna 18 jaar.
Ik durf geen feestje te geven met alcohol omdat ik zelf door mijn emetofobie sws niet drink, maar ik ben erg bang dat iemand te ver gaat en moet overgeven op mijn feestje.
Ook vermijd ik feestjes van andere mensen als er alcohol is.


Op dit moment ben ik ziek. Ik heb heel veel last van mijn maag. Ik doe er alles aan om niet over te geven en ik ben helemaal in paniek.

hallo iedereen!
ik ben nu 15 jaar oud en heb denk ik sinds mijn 6e als last van emetofobie.

Het werd veel erger rond mijn 9e/10e, ik durfde niet meer naar school (ik ging misschien 1x per week naar school), had super erge paniekaanvallen en was gewoon zo bang om te overgeven of met mensen in de buurt te komen die ziek zouden kunnen zijn/worden... Ik heb ook smetvrees.

Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik zou kunnen spugen, altijd meerdere keren houdbaarheidsdatums checken bij alles, niet in de buurt komen met zieke mensen, super vaak me handen wassen, niet met dronken mensen in contact komen, niet te veel eten.

Ik denk dat het ontstaan is doordat ik me ouders om een maandag ochtend hoorde overgeven in het toilet (ik was toen 5 of 6 jaar) ik was zo bang door de geluiden en alles dat ik keihard begon te huilen en achter de bank sprong en me handen op me oren hield en heel de tijd schreeuwde papa mama stop alsjeblieft. Ik denk dat ik hier zo van ben geschrokken dat het toen ontstaan is! pas toen ik 9 of 10 jaar was moest ik zelf overgeven toen begon de emetofobie echt..

Nu ben ik 15 jaar en heb er nog steeds last van paniek aanvallen vooral s'avonds en s'nachts. Ik durf wel naar school maar vind het alsnog moeilijk.

Er zijn nog veel meer gebeurtenissen gebeurd rond dit onderwerp... maar dat is te veel om te vertellen

hopelijk begrijpen jullie mij! liefs

Hey ik ben Louise en ben 15 jaar

Sinds ik me kan herinneren heb ik een angst voor overgeven, dit komt omdat mijn oudere zus (21) toen ze klein was een maagdarm infectie had. Hierdoor moest ze continu overgeven en was ze altijd ziek. Door alleen het verhaal al te horen voelde ik me al misselijk. Maar het grappige is is dat ik eigenlijk niet zo veel ziek wordt en toch maak ik me druk.

Ik heb er eigenlijk altijd mee kunne leven tot dat ik in het afgelope jaar 3 keer heb moete overgeven. Het was de hel! Ik snapte niet hoe dit kwam maar ik kreeg een enorme schrik. Oneee wat als ik nu op school moet overgeven, wat als ik oververmoeid geraak en ziek wordt, wat als men gezin een keer uit eten wilt gaan!? Ik begin hier overal over na te denken en durfde niet meer buiten te komen...

Nu kan je wel zeggen van ja maar wat is de kans dat je nu zou overgeven, ja die is enorm klein.... maar de kans is er wel! Deze gedacht maakte me zot en nog steeds!

Ik heb de laatste 2 maanden op school niet anders gedaan dan elke lesuur naar het toilet te lopen met de angst om over te geven. Ook moest ik elke dag met de bus naar school (45 min lang) die was verschrikkelijk, wat nu als ik op de bus moet overgeven dat kan toch ni?!

Ik durfde men mama hier ik ook niks van te zegge omdat ik bang was dat ze zou denke dat ik zot ben geworde... bang dat ze boos zou worde als ze me moest komen ophale van school...

Mijn examens zijn geweest maar die gingen rotslecht omdat ik aan niks anders kon denken dan onee wat als ik tijdens mijn examen moet overgeve??? Ik was continu misselijk tot ik thuis kwam dan kwam de honger naar bove en at ik elk koekje op dat er was omdat als ik thuis ben dit mijn enige rustplek is.

Ook kijk ik na wanneer iets vervallen is of hoelang gelede het is open gedaan, bv bij melk als die de ene dag is ope gedaan dan drink ik er alleen nog maar de volgende dag van en dan moet ik het niet meer hebben.

Ik durf niet naar buiten of met vriendinne afspreken omdat ik bang ben om misselijk te worde en of over te geven...

Ik heb dit probleem van me al vertelt aan men moeder ma ze snapt het niet en wilt het ook niet snappe ze zegt dat er altijd wel iets met mij is en dan ik gewoon normaal moet doen....

Ik weet echt niet wat ik moet doen... ik ga in september naar een nieuwe school maar ik heb hier nu al stress en angst voor. Heeft iemand tips?

Ik heb nu een jaar of 2 last van paniek aanvallen als ik misselijk ben omdat ik zo bang ben om over te geven. De laatste keer dat ik ook echt heb moeten overgeven is al 2 jaar geleden.. 1,5 maand geleden kreeg ik buikgriep. Ik was extreem misselijk en kon niks eten. Na een week toch maar weer geprobeerd te eten en dat leek heel de dag prima te gaan. Alleen savonds ging het toch weer mis.. sinds dien heb ik daarna 2 weken geleefd op een beschuitje per dag. Ik kon niet eten of drinken omdat ik constant ‘ziek’ was. Na een week of 2 zo geleefd te hebben kon ik gelukkig de stap zetten om wat meer te gaan eten. Nu 1,5 maand veder vanaf dat ik buikgriep heb gekregen ben ik nogsteeds heel de dag bezig met wat nou als ik misselijk word of ga overgeven? En constant ‘ziek’ voelen terwijl ik realiseer dat het tussen mn oren zit. Ik heb trouwens ook meerdere onderzoeken laten doen bij de huisarts omdat ik eerst zeker wist dat het lichamelijk zou zijn. Want hoe kan je hoofd je nou zo ziek maken? Ik ben 7 kilo afgevallen hierdoor en er is nu ook vastgesteld dat ik door deze angststoornis een eetstoornis heb ontwikkelt. Ik ga aankomende vrijdag een sessie hypnotherapie doen en ik hoop zo erg dat dit werkt voor mij. Ik kan niet leven zo ik eet nu sochtends een beetje havermout, smiddags een boterham en savonds 3 happen avondeten.. en ik ben HEEL DE DAG bezig met wat ik eet, wanneer en hoe ik me daar bij voel.

Als iemand nog tips heeft voor mij laat het me weten want ik ben echt radeloos

Als student heb ik in een studentenclub gezeten en daar werd enorm veel alcohol gedronken. Hierdoor heb ik dat jaar veel moeten overgeven. Sindsdien ben ik bij het minste alcohol dat ik drink meteen heel erg misselijk. Het laatste jaar is het zelfs zo erg dat wanneer ik nog maar een slok wijn of bier proef, ik de volgende nacht wakker word, in paniek geraak omdat ik schrik heb hier ook misselijk van te worden, en me vervolgens meteen misselijk voel. Zelfs zonder enige druppel alcohol aan te raken maar door een avond omringd te zijn door vrienden die wel alcohol drinken, word ik de volgende nacht ook vroeg wakker en ben ik ook hiervan super misselijk en voel ik me miserabel. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik verschillende situaties mijd: een avondje uit met vrienden, een uitje met het werk, een weekendje op hotel, op vakantie gaan…. Eigenlijk alle situaties waarbij er alcohol gedronken kan worden door iemand of situaties waarbij ik een nachtje ergens anders dan thuis moet slapen. Ik word steeds wakker met een hoge hartslag, paniek, misselijkheid, braken… en zo kunnen deze klachten doorgaan tot 20:00 de volgende avond… Ik ben echt ten einde raad aan het geraken omdat het steeds erger en erger lijkt te worden. Ik overweeg nu hypnose uit te proberen of naar een psycholoog te gaan hiervoor, al is die eerste stap zetten niet makkelijk.

Ik heb een aantal jaar geleden spontane buikgriep gekregen toen ik in de bioscoop zat. Sindsdien is mijn angst voor niet zozeer overgeven, maar overgeven op onhandige plekken gaan leven. Het overgeven zelf heb ik geen angst voor. Hetgene waar ik zo angstig voor ben is dat het niet thuis gebeurd of dat ik de wc niet haal en een grote troep maak. Dit is ook omdat ik weet dat mijn vriend er helemaal niet tegen kan.

Mijn angst voor overgeven is zo gegroeid sinds dat ene moment. Dit was een tijd stabiel totdat ik afgelopen oktober buikgriep heb gehad. Alles is toen netjes verlopen en ik heb geen troep gemaakt maar de angst dat het opnieuw gebeurd is zo verschrikkelijk groot. Hierdoor ben ik eigenlijk altijd misselijk. Eigenlijk omdat ik het mijzelf aanpraat. "Wat als ik nu misselijk word of nu ga overgeven". Ik merk dat dit ook effect gaat hebben op mijn persoonlijke leven. Ik ga dingen niet uit de weg maar als ik bijvoorbeeld uit eten ga, spookt die gedachte constant door mijn hoofd. Dat het dan gebeurd en dan word ik ook misselijk.

Er heerst nu bij mij op het werk buikgriep (ik werk in een verzorgingshuis) en de angst dat ik ook de buikgriep krijg en dat het zich op een heel vervelend moment uit is zo verschrikkelijk groot. Dit maakt dat ik mij eigenlijk constant angstig voel en misselijk ben.

Ik zit hier erg mee de laatste tijd. Hierom zit ik er ook aan te denken om mij via de huisarts te laten doorverwijzen naar een therpeut. Mijn omgeving neemt mij niet serieus en denkt dat het allemaal niet zo erg is.

Ik ben al jaren bang voor situaties waarin overgegeven wordt. Niet perse bij mezelf maar meer bij andere. Ik vermijd bussen en op stap gaan is ook een ding. Zodra ik merk dat iemand misselijk is of moet overgeven gaat mijn hart al te keer, krijg ik rillingen en gaat alles trillen. Ik maak mezelf zo gek dat ik er zelf ziek van word. Ik zit er erg mee want het belemmert mijn leven.. Ik ben nog maar 24 en ik heb mijn leven aangepast en leef een heel ander leven als andere van mijn leeftijd. Ik vind het een grote stap om in therapie te gaan en ben bang voor reacties van andere. Wie zit ook in deze situatie en kan mij misschien helpen? :)

Het is zo irritant zodra is me niet lekker voel denk ik meteen oh nee straks moet ik weer overgeven. Ik ben zelf niet eens ziek meer maar toch eet ik bijna niks zodra ik eraan denk gaat het al mis

Hoi ik ben Eli:)
Ik vertel me verhaal omdat ik er erg mee zit en er liever dan liever van af wil.
Ik word dus misselijk als ik wakker word, op de maandag (schooldagen), speciale gelegenheden en als ik denk aan misselijk zijn. Het ergst is het als ik naar speciale gelegenheden ga.

Ik ging vandaag bowlen met mijn moeder en zusje en dat was een leuk idee maar voor mij was dat eigenlijk helemaal niet zo. Gisteren gingen we bowlen maar dat ging dus niet door omdat onze auto mankementen had, daar was ik onopgemerkt heel erg blij mee omdat ik bang was om misselijk te zijn en dat was ik op dat moment ook. Toen ik te horen kreeg dat het niet ging lukken was de misselijkheid meteen weg. Het voelt ook alsof ik het heel erg spannend vind en ik stress hem wel dan voor no reason.

Ik heb aankomende maandag+dinsdag een schooluitje naar een vr wereld waar je je eigen land moet regeren. Nu Ik eraan denk word ik helemaal exited maar ja... wat als. Ik heb er super veel zin in maar ik heb toch een misselijkheidsgevoel als ik er aan denk. Ik krijg ook een spanningsgevoel terwijl ik het niet zo heel spannend vind. Donderdag gaan we weer met de klas op schooluitje naar Schiphol en dan aan Engelse mensen dingen vragen. Maar op het gebied van sociaal ben ik niet te vinden. Ik vind het al dood spannend als ik naar de buren moet om een pakketje op te halen. Ik kan me wel ziek melden maar ik ben inmiddels al 452 uur ziek gemeld over het hele jaar dus dan word het to obvious.

Ik word dus heel erg misselijkheid voor welke speciale gelegenheid, maakt niet uit of ik het leuk vind of niet.

Ik ben in Januari 2 weken achter elkaar ziek geweest en heb me in de 1e week laten bloedprikken,maar daar kwam niks uit.. ben ook al naar de huisarts geweest maar die heeft gezegd dat het aan spanning/stress ligt waar ik mezelf wel daadwerkelijk in kan vinden want dat is volgens mij wel echt zo. Hij heeft alleen geen tips meegegeven wat ik dus heel graag wel zou willen daarom plaats ik mijn verhaal ook.

Voor degene:
ik zit in klas 2 vmbo-T
13 jaar
Geen problemen thuis of met familie
Voel me prima alleen dit dus

Groeten
Eli

Ik schrijf dit verhaal in april 2022. Ik ben 59 jaar en heb al zo'n 35 jaar last van de angst om over te geven of misselijk te worden. Als ik alle verhalen hier lees, kan ik zeggen dat ik kennelijk een milde variant heb omdat het niet mijn dagelijks leven bepaalt zoals bij velen hier wél het geval is. Toch heb ik besloten te onderzoeken of ik iets aan deze angststoornis kan doen middels gesprekken bij een therapeut. Uit de verhalen op dit forum komen niet al te rooskleurige toekomstverwachtingen naar voren; eigenlijk blijft iedereen in de ban van zijn of haar emetofobie en is somber of wanhopig wat dit betreft. Op dit moment ben ik bij de therapie op een punt aanbeland dat er actie moet worden ondernomen. Men wil mij 60/70 % gaan blootstellen aan een misselijkheidsgevoel om zo te ervaren dat dat niet hoeft te betekenen dat je echt moet overgeven. Mijn veiligheidsgedrag in de vorm van frisse lucht, water drinken, naar buiten, afleiding in andere prikkels, dien ik dan achterwege te laten in deze veilige omgeving en dus te ervaren dat ik dit overleef. Ik vind het spannend en twijfel zelfs of ik dit aan moet gaan. Wat zou de uitkomst kunnen zijn, zeker gezien al jullie verhalen en ondernomen therapieën die eigenlijk niets hebben opgeleverd. De weinige positieve ervaringen die ik hier lees gaan in de richting van EMDR en dat is dan ook wat ik in eerste instantie voorstelde bij de therapeut. Ik hoop dat we een goede combi kunnen vinden om een resultaat te behalen. Zolang ik in mijn meest erge ervaringen van paniek, eerder kies voor suïcide, dan te moeten overgeven, heb ook ik nog een weg te gaan. Ik moet er niet aan denken om griep te krijgen oid, maar vreemd genoeg ben ik daar dus niet dagelijks mee bezig en heb ik een redelijk prettig leven.
Jullie verhalen hebben mij in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik niet de enige ben, dus wat dat betreft ben ik jullie dankbaar voor het delen van dat verhaal. Ik hoop dat er in de toekomst ook succesverhalen te delen zijn hier. Wie weet. Ik wens jullie allen sterkte en hoop dat voor ieder van jullie de situatie zal verlichten.
Groet

Als student heb ik in een studentenclub gezeten en daar werd enorm veel alcohol gedronken. Hierdoor heb ik dat jaar veel moeten overgeven. Sindsdien ben ik bij het minste alcohol dat ik drink meteen heel erg misselijk. Het laatste jaar is het zelfs zo erg dat wanneer ik nog maar een slok wijn of bier proef, ik de volgende nacht wakker word, in paniek geraak omdat ik schrik heb hier ook misselijk van te worden, en me vervolgens meteen misselijk voel. Zelfs zonder enige druppel alcohol aan te raken maar door een avond omringd te zijn door vrienden die wel alcohol drinken, word ik de volgende nacht ook vroeg wakker en ben ik ook hiervan super misselijk en voel ik me miserabel. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik verschillende situaties mijd: een avondje uit met vrienden, een uitje met het werk, een weekendje op hotel, op vakantie gaan…. Eigenlijk alle situaties waarbij er alcohol gedronken kan worden door iemand of situaties waarbij ik een nachtje ergens anders dan thuis moet slapen. Ik word steeds wakker met een hoge hartslag, paniek, misselijkheid, braken… en zo kunnen deze klachten doorgaan tot 20:00 de volgende avond… Ik ben echt ten einde raad aan het geraken omdat het steeds erger en erger lijkt te worden. Ik overweeg nu hypnose uit te proberen of naar een psycholoog te gaan hiervoor, al is die eerste stap zetten niet makkelijk.

Ik ben bang om over te geven, omdat ik het verschrikkelijk smerig vind. ik ben vooral bang voor het gevoel dat het eruit komt en de smaak.

 

Ik doe er alles aan om niet te hoeven braken. Ik check altijd de houdbaarheidsdatums en eten wat ik er vreemd vind uitzien en/of anders als normaal vind smaken, dat laat ik staan.

 

Mensen waarvan ik weet dat ze de buikgriep hebben, blijf ik liever uit de buurt, omdat ik geen risico wil lopen om besmet te worden. Ik ben nu 30 en de laatste keer dat ik moest braken was ik 14.

 

Ik doe er alles voor om niet misselijk te worden en te hoeven braken. Gek genoeg kan ik er wel tegen als iemand anders moet braken, als ik maar weet dat het niet iets besmettelijks is.

Mijn dochter heeft vreselijk last van emotofobie zij komt niet meer buiten daardoor en kan niet naar buiten toe om de goede hulp te krijgen .
nu is mijn vraag kunnen jullie mij helpen goede tips te geven .
Ik ben haar moeder die op dit moment radeloos is of mensen adviseren zij kan het niet alleen .
alvast bedankt
groetjes wendy

Hallo allemaal,

Helaas heb ik ook last van emetofobie.
Vanaf dat ik jong ben raak ik al in paniek als ik moet spugen.
Maar gelukkig gebeurd het me niet elk jaar of heel vaak.
Eerder wanneer er iemand moest overgeven of ik zelf misselijk was raakte ik alleen in paniek.
Tegenwoordig bellemerd dit mn hele leven.
Ik durf bijv niet meer bij mijn vriend te slapen.
Ga niet meer winkelen of ergens heen waar geen toilet in de buurt is.
Werken in de zorg lukt me nog maar het is elke dag een strijd om er te komen.
Ik ben elke dag misselijk door de spanning en wordt er echt helemaal moedeloos van.
Ik heb nog nooit gespuugd van spanning of paniek. Gelukkig...
Soms wou ik eens dat het me gewoon gebeurde zodat ik er misschien minder bang van wordt.
Wanneer ik naar de winkel ga zit ik in de auto doe ik mijn raam iets open.
Rijd ik naar de winkel zoek ik een parkeerplaats achteraf. Raap ii mezelf bij elkaar. Pak wat ik moet hebben en ben er zo snel mogelijk weer weg. Mensen die dit herkennen?
En hebben mensen tips of is iemand eraf gekomen?

En HOE DAN?

Liefs,
Isa

Het begon toen mijn moeder een eetprobleem kreeg. Sindsdien kreeg ik allerlei symptomen: flauwvallen, migraine en moeite met slikken. Elke keer als dat gebeurd ben ik bang om.over te geven. Als ik eet, eet ik heel.snel, bang dat ik moet overgeven. Als ik in het openbaar ben, ben ik bang om plots neigingen te krijgen om over te geven. Het geeft veel spanning. Ik let veel op wat ik doe. Elke keer als ik per ongeluk een boertje moet laten ben ik bang dat alles eruit komt.

Ik.zou willen dat ik ervan af kon komen.

Kim

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Ik zou graag weten hoe anderen van dit forum deze test hebben ervaren. Ik wist letterlijk niet wat ik kon verwachten, maar raakte er totaal van in paniek door het staafje waarmee ze m’n keel ingingen. Kokhalzen en letterlijk bijna over m’n nek gaan doordat het zo diep moest. Ik verkrampte helemaal. Hebben anderen deze ervaring ook gehad?

Het leven is een nachtmerrie

Zo voelt het.
Het leven met deze fobie is extreem moeilijk vind ik. Ik heb deze angst sinds ik me kan herinneren nu ben ik 18 en probeer ik een zo normaal mogelijk leven mee te maken. Ik probeer dingen die ik nu kan niet op tegeven en er juist harder voor te vechten. Ik ben bang om zelf te braken, braaksel van mezelf of anderen te zien, om andere te zien braken en ook om dieren te zien braken. Ik heb een lijstje gemaakt lang geleden met alle dingen die ik niet meer kan. De lijst was lang, deprimerend en saai. Een carrière als docent, avondjes uit met vriendinnen, een eigen hond of kat, gezellig naar de bioscoop, eigen Kids, een drankje drinken, een film of serie kijken zonder minstens 5 keer weg te lopen en zelfs de avond snack van 8 uur stond op het lijstje. Op mijn 16de besloot ik te gaan vechten, vechten voor de dingen die iedereen zo leuk en geweldig lijkt te vinden en ik simpelweg niet kan. Nu 2 jaar later heb ik een bijbaantje als oppas in de dag uren, kan ik eindelijk op vakantie met vriendinnen zonder heimwee/overgeef angst. Kan ik zonder stress bus zitjes van 2 uur maken met een volle bus met vreemden. En kan ik voorzichtig een biertje drinken met vriendinnen.
Mijn tip is VECHT ook jij kunt dit heel deze strijd heb ik alleen gedaan niemand van mijn naasten weet van mijn fobie. Het is een lange weg, zeker geen makkelijke maar het resultaat is geweldig.

Ooit word ik een docent, een moeder en hopelijk een oma.
-anoniem

Ik heb ook een enorme angst om over te geven als kind al vond ik het heel erg eng en het is vies en naar ik ben nu 57 jaar en ik heb het nog steeds probeer het ook altijd tegen te houden wat natuurlijk niet altijd lukt maat ben er echt doodsbang voor elke keer weer denken nee ik wil niet nee ik wil niet vindt het nog steeds eng naar en vies maar gelukkig lees ik hier zoveel verhalen en ben niet de enige Dank jullie wel minie .

Hallo allemaal. Ik ben zo verschrikkelijk bang om over te geven dat het mijn hele leven beheerst. Ik word er dood moe van en wil graag in contact komen met lotgenoten.

Ik heb ook al van kinds af aan last van emetofobie als ik vroeger misselijk was dan maakte ik m n vader en moeder wakker om mij te ondersteunen en nu heb ik het nog steeds die extreme angst om over te moetten geven ik vindt het eng vies en naar en probeer het tegen te houden wat soms niet lukt ik wil ook niet met mensen in aanraking komen die griep of buikgriep hebben omdat ik dan de angst heb dat ik het ook krijg en ik check idd altijd houdbaarheidsdatums ja het is een hele nare angst maar ik zie in dit forum dat ik niet de enigste ben
Minie

Ik heb emetofobie. Ik ben enorm bang om over te geven. Als ik me een beetje misselijk voel, dan raak ik al in paniek.

Ik doe dan ook vanalles om te voorkomen dat ik misschien zou moeten overgeven, zoals houdbaarheidsdata checken, geen contact met zieke mensen, superhygiënisch zijn, niet buitenshuis eten. En natuurlijk heel vaak mijn handen wassen...

Toen ik 6 jaar was had ik een buikgriep. Hierdoor moest ik veel overgeven. Dit was erg traumatisch voor mij. Hierna werd ik ook steeds banger dat ik dit nog een keer zou moeten doen.

Toen ik 14 was werd het pas echt een probleem. Ik ging toen uit eten en werd toen misselijk. Ik voelde me heel erg opgesloten en dat verergerde het effect alleen maar. Door mijn angst durfde ik dus niet meer naar restaurants te gaan. Ik bleef dit wel doen. De ene keer had ik nergens last van en de andere keer heel erg. Wat er gebeurde was dat ik misselijk werd van het opgesloten gevoel, de geur van al het eten en de drukte in het restaurant. Dit heb ik nu nog steeds. Ik ben nu 20. Door corona is het alleen maar erger geworden. Doordat we amper buiten komen kan ik al een paniekaanval hebben als ik buiten loop en ik loop langs restaurants. Als ik dan de geur van eten ruik kan ik gaan kokhalzen. Hierdoor vermeid ik steeds meer dingen.

Ik merk dat mijn angst voor overgeven me steeds meer dwars zit. Ik heb dus vooral angst om zelf over te geven. Ik ben bang voor de geur, smaak en het gevoel. Maar ook andere zien overgeven of horen overgeven vind ik vervelend.

Ik woon nu samen met mijn vriend. Hij heeft een paar keer moeten overgeven nu. Ik kan hem dan wel helpen. Ik ga dan water voor hem pakken en buiten de wc staan. Zolang ik het niet zie of ruik is het dan goed. Dit is iets wat ik eerst nooit had gedurfd.

Ook ben ik pas met dit probleem naar de dokter geweest. Ik heb gevraagd voor therapie. Hij heeft mij een verwijsbrief gegeven. Nu dus op zoek naar een goede psycholoog.

Ik weet niet of het gaat helpen maar ik wil op dit moment alles proberen wat mij maar zou kunnen helpen om hieraf te komen. Ik wil weer naar makkelijk naar buiten durven, uiteten kunnen en zoveel andere leuke dingen doen.

hoi iedereen! ik vind overgeven al eng en vies zolang ik maar kan herinneren. vroeger deed ik het wel eens omdat ik ziek was, of dat was mijn familie ziek en hoorde ik het. ik heb mijn moeder meerdere keren de hele nacht horen overgeven en dit heeft voor mij veel effect. ik ben nu 16 en had sinds mijn 7/8 niet meer overgeven. ik kende het gevoel niet meer en heb lang geen mensen om me heen gehad die moest overgeven. op feestjes als er drank bij is dan vind ik het lastig, drink ik niet te veel? drinken zij niet te veel? het is vaak voorgekomen dat iemand moest overgeven, maar ik ben er altijd van weggaan en mijn vrienden geven het meestal aan als ze misselijk zijn of zich slecht voelen en dat helpt. als iemand moest overgeven dat ontweek ik het maar het resulteerde niet in paniekaanvallen. een paar maanden geleden was ik op een feestje en had ik te veel gedronken ik heb van het feestje zelf bijna geen herinneringen meer en ik werd de volgende ochtend wakker naast mijn vriend die me veel vertelde. ik had die nacht voor mijn gevoel gedroomd dat ik had overgeven, maar het bleek geen droom. sindsdien vind ik drinken enger dan ik eerst vond. mijn vriend geeft snel over en op nieuw jaar heeft hij overgeven waar ik naast stond dit is al eerder gebeurd en het resulteerde in beide gevallen in ik die een paniek aanval heeft. ik ga snel ademen en ik voel mezelf trillen. dat beeld wat ik zag blijft zich herhalen en herhalen in mijn hoofd. gister had ik weer een feestje en mijn vriend had weer overgeven. ik was er niet bij en een vriendin vertelde het. ik creëerde zelf een beeld en deze beelden van mijn vriend komen heftig binnen. ik heb vandaag amper kunnen eten en ik ben de hele tijd misselijk. hij snapt niet hoe heftig ik overgeven vind en hoe moeilijk ik het ook vind om hem niet te kunnen helpen. het is fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Het begon met een simpele buikgriep, s’avonds zat ik aan het avond eten. Bloemkool en nog wat andere dingen. Toen ik mijn laatste hap bloemkool at merkte ik dat ik me niet heel lekker voelde. Ik ging naar bed als de normale 11 jarige die ik was en werd om 5u wakker en gaf over in het toilet. De herinnering? 7 kilo afgevallen gepaard met moeilijke 1,5 week ziek zijn en angst voor overgeven. Bloemkool eet ik niet meer, en zo wel ben ik 24 uur lang gestresst. Na 5 jaar staat er op dit exacte moment een plastic zak naast m’n bed en altijd een fles water. Ik durf niks te drinken met alcohol en durf niks met wiet. Ook weinig slaap is al angstwekkend voor mij want stel je voor dat mijn immuun systeem verzwakt. Als iemand ziek is geweest vermijd ik ze het liefst voor 48 uur. Ik durf geen melk te drinken en eet alleen brood vleeswaren als ze pas net een dag of 2 open zijn. Zodra ik in contact kom met iemand die ziek is geweest of zegt dat hij buikpijn heeft begint de stress. Aftik tijd dus 24u let ik op wat ik voel of mijn temperatuur. Als er iets afwijkt gaat de stress omhoog, paniekaanvallen, en veiligheid maatregelen. (zoals emmer, plastic zak mee, fles water) soms als ik in de les zit en te lang nadenk bereid ik me voor op de ‘wat als’ situatie. Dit houd in dat stel je voor dat ik moet overgeven, waar ga ik heen? Is er een emmer? Prullenbak? Iemand die ik vertrouw? En zelfs een plek om te schuilen. Als laatst durf ik mij nooit nep ziek te melden, want wat nou als ik echt ziek word? Iemand vertelde mij dat praten over je angsten ze weg kan halen. Daarom heb ik mijn verhaal verteld.

Hallo lotgenoten,
Ik ben nu 63 (voel me nog 20) en heb al sinds ik mij kan herinneren last van Emetofobie.
Het eerste wat ik mij kan herinneren is dat ik rond mijn 5e levensjaar ziek was (waar geen overgeven bij hoorde) en met mijn moeder naar de huisarts moest. Een kleine wachtkamer waar op zo'n anderhalve meter afstand een jonge dame recht tegenover mij zat was al niet plezierig. Geheel uit het niets begon de dame regelrecht in mijn richting behoorlijk over te geven. Ik weet niet meer hoe mijn reactie hierop geweest is. Een tijd daarna was mijn oudere broer ziek (griep) en lag in de woonkamer op de bank met een emmer naast zich. Die emmer, daar had ik meteen een afkeer van, waarom weet ik ook niet meer. Op een gegeven ogenblik begon mijn broer behoorlijk over te geven recht in die emmer. Dat was de genadeklap. Vanaf dat moment (Ik rende in paniek naar buiten en was toen zo'n 6 jaar) heb ik mijn hele leven een gigantische afkeer van emmers. Op 7 jarige leeftijd sliep ik samen met mijn broer vanwege gebrek aan kamers in één slaapkamer. Ik herinner me dat ik me niet lekker voelde en begon in het donker allerlei dingen te doen om afleiding te zoeken. Ik krabde mijn velletjes om mijn nagels af, wat uiteraard pijn deed, klopte op de muren, wat natuurlijk niet mocht we moesten immers slapen. Ik rende in paniek de trap op en neer, maar er was geen houden meer aan. In onze slaapkamer begon ik heftig over te geven. Dit is mijn broer tot op de dag van vandaag nog steeds bijgebleven en zo'n twee jaar geleden maakte hij kenbaar er nog steeds mee te zitten maar het was voor hem verder afgedaan. Voor mij echter niet. Vanaf mijn 7e levensjaar is mijn leven letterlijk kapot. Ik durfde niet meer naar buiten, niet meer naar school maar ik moest wel. Op de basisschool verzon ik tijdens de lessen van alles om mezelf af te leiden. Weer die vingers open krabben, als het maar pijn deed. Veel kauwgom in mijn mond, noem maar op. Als ik maar niet met de gedachte aan overgeven overgeleverd was. Overigens waren mijn contacten met medeleerlingen goed. Vriendjes had ik ook. Langzaamaan kreeg ik steeds meer angst om met vrienden het bos in te gaan of ergens naartoe waar het voor mij vreemd was. Ik kreeg dan slikproblemen en stond heel vaak te kokhalzen. Ondertussen kreeg ik interesse in muziek en begon te studeren op trompet. Ik was een talent zei men, vooral op het instrument bugel. De vervanger van de klarinetten bij een fanfare. Al snel binnen zo'n 6 à 7 jaren was ik concertmeester bij de fanfare met zo'n 75 leden op het hoogste niveau. Ik studeerde af cum laude op het conservatorium. Ik begon een studie als dirigent en haalde na 4 jaren mijn diploma.
En al die jaren heb ik last gehad van emetofobie. Iedere keer wat ik ook deed, bij podiumoptredens, concerten de deur thuis uitgaan noem maar op moest ik dingen doen zoals het zelf pijn doen om over die drempels te komen. En toch heb ik op zeer hoog niveau gemusiceerd. Ik kreeg veel aanbiedingen van beroepsorkesten maar steeds hield de emetofobie mij daar weg. Toen werd ik dirigent bij meerdere orkesten, gevolg veel repeteren en optredens steeds met die angst.
Dit heb ik tijdens mijn militaire diensttijd ook natuurlijk gehad. 14 maanden van huis af 14 maanden hel. Naast de successen die ik had kon ik er niet van genieten, steeds weer die angst om zelf te moeten overgeven of het van anderen te horen/zien.
Ik heb veel psychologen bezocht, maar niemand kon me helpen. Uiteindelijk zocht ik het in de alcohol. Maar uiteraard waren mijn echtgenote en mijn kinderen daar helemaal niet gelukkig mee. In 2016 ben ik gestopt met drinken en moet dus alles weer nuchter doorstaan met die angst.
Inmiddels dirigeer ik nog maa één orkest, waar ik al 35 jaar ben en heb maar weer eens gesolliciteerd bij een ander orkest.
Maar begrijp me goed, voor mij ziet het leven als volgt uit: moeilijk de deur uitkomen, geen dagtrips, geen weekendje weg, geen uit eten, geen bios, geen dierentuin of wat voor park dan ook, niet eten bij familie kortom ik leef nu al 58 jaar met die angst. Ik ben gezegend met een lieve begripvolle echtgenote, drie lieve volwassen kinderen en twee kleinkids.
Maar mijn leven is een hel geweest, de momenten van ontspannen heb ik thuis. Ik vraag me nog steeds af hoe ik mijn succes waar heb kunnen maken....maar het was en is een lijdensweg.
Aan ieder die dit leest: laat je leven niet op die manier verzieken en ZOEK HULP. Want dit gun ik mijn ergste vijanden niet.
Veel sterkte en doe het beter dan ik, jullie kunnen het 👍🏼

Hoii, ik wil mijn verhaal delen omdat ik me afvraag of er nog iemand is die dit heeft. İk heb al mijn hele leven last van sociale angst gehad, door deze angst kreeg ik heel veel buikpijn. Later kreeg ik door die buikpijn een overgeefangst en dus daardoor nog meer sociale angst. Een onophoudende cirkel. Eerst begon mijn overgeefangst met dat ik bang was dat dingen niet goed gebakken waren, en als iemand anders zei dat die misslijk was of moest overgeven dan deed ik mijn oren en ogen dicht en begon mijn maag te draaien en kreeg ik een kots gevoel. Daarna werd het erger. Op school was mijn overgeefnagst heel erg omdat ik heel veel sociale angst had. İk moest in de lessen vooraan zitten omdat ik het gevoel moest hebben dat ik optijd naar de wc kon rennen. Ook als ik in een nieuw gebouw was moest ik meteen weten waar de wc was. Kon dit niet dan werd mijn angst om over te geven alleen maar groter. Daarna gebeurdr dit ook op het werk. Daarna kon ik ook niet meer in restaurants eten omdar ik bang was dat als ik vol zit ik moest kotsen, dus als ik naar een restaurant ga draait mijn maag op slot. Als ik met mensen praat die ik niet ken komt mijn overgeef angst ook naar boven. Als ik moet eten met andere mensen is weer hetzelfde verhaal als met het restaurant. Daarna ging ik naar het mbo en moest ik met het openbaar vervoer naar school. ik kreeg( en heb) deze overgeefangst heel erg in de bussen en treinnen omdat die heel vol zitten. Ook werd het zo erg dat ik het zelfs in mijn eigen huis soms kreeg, als er bijvoorbeeld bezoek was. Ook als bijvoorbeeld een vreemde op straat met mij wilt praten komt deze angst naar boven. İk heb dus geen angst voor het overgeven zelf maar angst dat ik het op momenten moet doen dat het niet kan. Nu ga ik alleen maar buitenshuis met een plastic zak in mijn broekzak, zodat ik het gevoel heb dat als ik moet kotsen ik het daarin kan doen. İk ga nooit ergens heen zonder die zak, ik kan niet met onbekende mensen praten ( dus ook nooit een relatie krijgen) ik kan niet bij mensne eten of in restaurants. İk kan niet naar clubs of op stap gaan. İk kan niet meer normaal uit huis zonder die angst. Tw ik kreeg/krijg hier heel veel zelfmoord gedachtes door. Heeft iemand hier tips tegen, ik weet echt niet meer wat ik moet doen een therapeut helpt ook niet

Al vanaf jongs af aan was ik bang dat kan zijn doordat ik bij na geboorte veel bloed moest overgeven. Daarna heb ik nog 3 keer overgegeven in m’n leven: toen ik 4 was, was ik ziek maar toch wilde ik naar een speelparadijs en ik moest perse nog een banaan eten van m’n moeder. Op mijn 8ste was ik in Tenerife met mijn oma, broertje en mijn moeder en waarschijnlijk heb ik daar wat verkeerds gegeten of gedronken want in de nacht ging het helemaal mis. De laatste keer was 5 jaar geleden. Ik ben een hele nacht opgewerkt om het overgeven tegen te gaan maar in de ochtend kwam het er alsnog uit. Het gekke is dan na het overgeven voel ik me een tijd niet bang omdat precies na het terplekke overgeven het opgelucht voelt. Ik ben nu 15 jaar oud en zoals ik al zei, de laatste keer dat ik heb overgegeven was op mn 10de. Toch sla ik sinds november/december 2020 alweer doodsangsten uit. Zie je, mijn emetofobie speelt altijd wel een rol in mijn leven, soms wat meer dan anders en op dit moment speelt het niet alleen een rol, het belemmert ook gelijk mijn leven. Ik zit op het moment in therapie om weer de dingen te kunnen doen die een normaal tienermeisje zou moeten kunnen doen, uitgaan met vriendinnen, naar de albertheijn gaan zonder zorgen, zelfs normaal in de les zitten is een uitdaging. Doordat dit nu een groot dee van mijn leven in beslag neemt komen er natuurlijk ook paniekaanvallen bij die het nog erger maken, ik heb ze dan ook dagelijks. Het word steeds lastiger om me vast te houden aan de positieve dingen in het leven, want het worden er steeds minder. De oorzaak is waarschijnlijk het veel binnenstormen in Corona. Mijn advies is dan ook om de normale dingen in het leven te blijven doen ookal lijkt het geen ‘big deal’, want wat in nu meemaak wens ik echt niemand toe en hoort niemand mijn leeftijd mee te maken.

Hallo, Als 28jarige vrouw kamp ik al 10 jaar met een probleemmaag ten gevolge van zware medicatie die ik innam vanwege mijn vroegere acne. 1 van de mogelijke bijwerkingen was een maagzweer en blijvende schade aan maag. Maar aangezien dit minder dan 10% van de gebruikers was en omdat ik zo een hekel had aan mijn puistjes, nam ik het risico. Had ik dit maar nooit gedaan. Ik had zo een sterke maag als kind. Langzaam maar zeker werd ik misselijk telkens ik laat at, zwaar at of veel at. Na een tweetal maagonderzoeken (iets wat ik niemand toewens) kreeg ik medicatie voor de maag. Deze werkt deels als ik gewoon op het gemakje thuis ben en zeer licht eet. Verlaat ik het huis, treedt stress op en word ik misselijk. Zelfs als ik niets eet voordien, heb ik nog steeds zure oprispingen en braakneigingen. Het is zelfs zo ver gekomen dat wanneer ik dit krijg, mezelf spontaan zo hard mogelijk begin te nijpen en pitsen zodat ik de focus op de pijn zou leggen en minder op de misselijkheid. Dit helpt voor mij, maar enkel en alleen als ik hard genoeg knijp. De volgende ochtend heb ik spijt omdat ik dan de schade en blauwe plekken zie, maar toch doe ik het keer op keer. Dan vraag ik mezelf af of het dit nu echt waard is. Kan ik niet gewoon is een keertje overgeven. Probleem opgelost. Nee! Alles behalve dat... Gelukkig heb ik een partner die hiervan op de hoogte is en waar ik die stress niet bij heb als ik alleen ben met hem. Maar op restaurant of simpelweg iets gaan drinken doe ik zeker en vast niet. Het belemmert mijn sociale leven vrij zwaar. Soms begin ik mezelf onbewust te knijpen in het openbaar. Beschamend.
Iemand raad of gelijkaardige problemen?
Laura

5-8-2021 (datum dat ik dit schrijf)

Hallo allemaal. Ik ben 29 jaar en heb mijn hele leven al emetofobie. Ik heb al vanaf mijn tiende ofzo al niet meer overgegeven.

Eerst was het niet zo extreem. Toen lette ik ook wel op met alles maar het beheerste mijn leven nog niet echt.

In oktober 2014 kreeg ik voor de eerste keer een paniekaanval. (Reden had niet met overgeven te maken). Sinds die tijd had ik een paar keer per paar wel eens last van een paniekaanval of hyperventilatie.

Pas in 2018/2019 begon mijn fobie erger te worden. Toen kreeg ik veel paniekaanvallen en hyperventilatie. 1 of 2 keer gehad dat ik zo misselijk werd door de paniekaanval dat ik echt bijna moest overgeven.
En nu dit jaar alleen al heb ik mij al zo vaak slecht gevoeld. Ik ben constant misselijk. Niet altijd overdreven misselijk. Maar het is er wel.
Ik hoef maar iets te voelen en ik krijg een paniekaanval waardoor ik enorm misselijk word. Ik kijk sowieso altijd op de houdbaarheidsdatum, en als iets al langer dan 2 dagen open is hoef ik het niet. Mijn moeder kan zich hier nogal aan storen.
Zieke mensen kom ik niet bij in de buurt.
Mijn neefje heeft pasgeleden een aantal keren overgegeven bij ons, toen ben ik weggelopen naar een andere kamer..

Mijn gedachte is constant 'wat als'. En ik denk dat veel mensen met emetofobie dat hebben. Als ik niet zo vaak paniekaanvallen had, zou ik ook veel minder misselijk zijn. Maar het is zo lastig om af te komen van paniekaanvallen..

Ik heb dit jaar al zeker 4 keer gehad toen ik ergens anders was dan thuis, dat ik super misselijk was (door een paniekaanval) en echt dacht dat ik moest overgeven. Op dat moment kan ik ook niet kalmeren omdat ik denk dat ik alert moet blijven, want stel dat je moet overgeven. Waar ga je heen als er geen toilet in de buurt is?

Ik heb ook geen idee waarom ik zo bang ben. Is het voor de misselijkheid? Is het voor het overgeven zelf? Is het dat ik niet weet hoe ik mij erna zal voelen? Of is het omdat het zo lang geleden is dat ik niet meer weet hoe het is?
Ik heb echt totaal geen idee.
En dat maakt het lastig voor mij om dit te snappen.

Ik hou zelf een dagboekje bij dat als ik mij slecht voel, dat ik dat opschrijf, zodat ik het van mij af kan schrijven.
Het werkt wel even een beetje om te kalmeren omdat je dan met iets anders bezig bent.

Dus ik hoop dat ik hier ooit vanaf kom of in ieder geval minder last ga krijgen want dit is echt niet leuk meer..

x

Sinds een jaar of 3 geleden ben ik elke dag (maar dan ook de hele dag) misselijk. Het begon toen ik een keer iets heel erg smerigs had gegeten. Ik had al een angst voor overgeven maar niet zo erg. Die dag durfde ik ook niet over te geven. Ik bleef wel misselijk maar er gebeurde niks. Sinds die dag ben ik dus nu al 3 jaar lang continu misselijk. Dit belemmerd mijn hele leven. Ik zit alleen maar thuis, ik doe geen boodschappen, en ik kan hooguit maar 10 min naar buiten. De angst om over te geven is dan zo groot. Ik weet niet of andere dit ook hebben maar als iemand dit herkent zou ik het fijn vinden als iemand een reactie plaatst.

Hi iedereen,

Mijn naam is Fen en ik ben 18 jaar.
Sinds 1 jaar geleden heb ik emetofobie ontwikkeld. Dit gebeurde heel specifiek op 29 augustus 2019. Het was een warme zomerdag en had ijskoudwater gedronken wat letterlijk de druppel was. Dit ging maar niet over en het gevoel van moeten overgeven was er ineens 24/7. Mijn hele sociale leven is in duigen gevallen. Ik ging niet naar school, opstap, terrassen, afspreken, uiteten of met het ov. Puur omdat ik bang was dat er wat gebeurd. Ik heb onderzoeken in het ziekenhuis gehad omdat er eerst niet duidelijk was wat ik mankeerde. Ondertussen ben ik er allemaal achter en zit het stress, trauma en in mijn onderbewustzijnde gerelateerd. Ik merk dat als ik stress ervaar op welke manier dan ook ik in paniek raak om over te geven. Hierdoor creëer ik buikpijn en wil ik alles afzeggen. Ik heb EMDR gehad, shiatsu, acupunctuur en hypnose. Ik moet toegeven dat hypnose me zeker heeft geholpen. Alleen na een tijdje verlies ik soortvan controle over de angst. Het is mega moeilijk om het gevoel wat je voelt en de gedachte dat het tussen mn oren zit samen tot geen buikpijn te krijgen. Ik vind het nogsteeds lastig om dingen te doen waar ik tegenop zie. Ik merk ook dat ik mezelf letterlijk gek maak. Ik zit erg vast in de visieuze cirkel. Ik zou het fijn vinden om te praten met iemand die hetzelfde ervaart. Het voelt soms wat alleen omdat niet veel het begrijpen.
Tips zijn altijd welkom!
En geef niet op jongens je bent sterker dan je angst het is slechts een gevoel dat je zelf creëert! Je bent niet alleen.

Ik ben al sinds ik in het eerste middelbaar zit bang voor overgeven, ik ga nu naar het vierde.

Het begon toen ik echt ziek was, ik moest het die nacht doen. Nu ik eraan terugdenk viel het mee, maar dat wil niets zeggen voor de volgende keer.

Door de angst heb ik de helft van het schooljaar gemist, ik zat meer op het secretariaat dan in de klas. De laatste 3 weken was ik er zo slecht aan toe dat ik thuis moest blijven. Ik ging bij de psycholoog en de psychiater, maar ik heb er nogsteeds last van.

Het heeft nu ook een sterke invloed op mijn eten, de lijst met wat ik lust is belachelijk kort. Ik neem soms medicijnen tegen misselijkheid terwijl ik me goed voel.

Onderschat deze angst alsjeblieft niet.

Ik ben Sarah, 24 jaar.
Met kerst had ik een glaasje te veel gedronken waardoor ik moest overgeven.. S´morgends natuurlijk last van een kater die gepaard ging met braakneigingen. Ben altijd al bang geweest om te braken, maar het begint mijn leven te overheersen...
Ik ben medicatie beginnen nemen die mijn maag beschermde,ik eet bepaald voedsel niet meer, en als mijn maag begint te borrelen sta ik al helemaal stijf van de angst.
Heeft er iemand tips aub?
Ik denk mezelf gewoon gek, ik overdenk alles waardoor de misselijkheid erger wordt, alhoewel er helemaal geen misselijkheid was in de eerste plaats. Maar ik beeldt het me gewoon in waardoor ik denk dat ik misselijk ben, waardoor ik dan weer angsten krijg... ik geraak niet uit de cirkel :(

Grtjs

Hallo,

Bij mij is het ontstaan door mijn jeugd, als kind had ik ieder jaar buikgriep vaak opgelopen door broertjes en zusjes of vrienden. Ik moest dan zo'n 6 x overgeven in de nacht en dat was zo heftig dat ik er nu zoo bang voor ben geworden. Ook al ben ik nu 16 en heb ik vanaf mn 14e tot 16e pas een keer moeten overgeven nog steeds heel bang. Vooral nu de zomertijd komt, vaak heerst er dan buikgriep. Ook al hoor ik dat t heerst krijg ik letterlijk buikklachten hoe het kan? Het is verschrikkelijk. Ik heb al een emmer klaar staan voor stel je voor. Deze angt is verschikkelijk en maakt mij letterlijk ziek! Ik wil niet in therapie omdat mn ouders enzovoort er niet vanaf weten heeft iemand tips?

Hallo,

Mijn naam is Britt en ik ben 22 jaar oud. Ik heb in mijn leven niet vaak overgegeven maar heb er toch een enorme angst voor. Heftige paniekaanvallen als het gevoel van overgeven mij overvalt. Ik ben op deze site terrecht gekomen omdat ik net heb overgeven en het echt verschrikkelijk vond. Mijn lichaam probeert het tegen te houden en ik ben bang dat ik misschien straks weer over moet geven. Dit wil ik absoluut niet... Het klinkt heftig, maar op zo'n moment wil ik liever dood dan overgeven. Die gedachte vind ik zo heftig en geeft aan hoe erg de angst is. Ik weet veel van angst af door een angststoornis waar ik nu geen gelukkig in mijn dagelijkse leven geen last meer van heb. Ik hoop dat mijn braakfobie ook ooit minder wordt. Heeft allemaal te maken met controle houden over ons lichaam, niet durven overgeven, letterlijk én figuurlijk. Ik hoop dat het goed met jullie allemaal gaat. Heel veel liefde en kracht jullie kant op! X

Hoi allemaal.
Ik ben een jonge bloem van 41 jaar. Hihihi
Ik heb al vanaf mij 10de jaar emetofobie. Vreselijk vind ik het. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Het is nu zo erg dat ik niet meer kan genieten van eten. Vooral als ik me avond eten moet eten. Altijd bang nu dat het eruit komt ,dus ontwijk ik vet eten. Veel brood leef ik het liefste op en als ik voel of denk dat mijn buik raar doet eet ik niks.
Ik heb vorrig jaar 13 maart voor het laats moeten spugen. Dat was vreselijk voor me. Moest 6x spugen. Daarvoor heb ik 4 weken weten weg tedenken. Maar denk dat me maag een virus er uit moest werken.
Ik ben zelfs ,omdat mijn paniek aanval zo erg was naar de eerste hulp gegaan om medicijnen voor het spugen.
Mijn paniek aanval is zwaar.... hartkloppingen, zweten, trillen,droge mond, willen vluchen,benauwd krijgen,bang zijn en geen controle meer over me lichaam hebben.
Ik heb na de laatste x spugen een maag onderzoek gehad onder narcose gelukkig en ct scan gehad. Daar kwam gelukkig niks uit. Heb tegen de arts uitgelegt van mij fobie. Zij heeft mij door gestuurd naar een hypnotherapie.
Ik heb daar nu een paar sessies van gehad en krijg daar bij ook mdr therapie.
Blijkbaar is er iets gebeurd in me leven wat een trauma is gevormt in me hoofd voor spugen.
Mijn hersenen hebben dat niet gefilterd dus blijft het in mijn hooft zitten. Nu met die therapie zijn we bezig om die trauma weg tefilteren en hope op een beedje dragelijker bestaan met spugen.
Misschien snapt iemand mijn probleem...
Gr Bloempje

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Hey iedereen

Ik heb sinds deze zomer een extreme angst voor overgeven ontwikkeld die alleen maar erger wordt. Het begon toen ik in Frankrijk te veel gegeten had en daardoor misselijk werd, ging over de wc hangen maar er kwam maar niets. Enkel dat vreselijke gevoel dat je moet overgeven. Ik ben altijd al wel bang geweest voor overgeven maar sinds toen ben ik er bijna elke dag mee bezig geweest. Ik ben heel voorzichtig met wat ik eet en wat ik doe, maar het neemt gewoon heel mijn leven in beslag. Ik mis hoe ik gewoon alles kon doen zonder me zorgen te moeten maken dat ik ging overgeven. Soms word ik ‘s nachts wakker en voel ik me super misselijk, krijg ik het koud en begin ik te trillen, maar er komt maar niets uit. Ik maak mezelf constant gek dat ik moet overgeven ookal gebeurd dat nauwelijks. De laatste keer dat ik echt heb moeten overgeven is al zeker 5 jaar geleden. Ik kan er wel tegen als iemand anders overgeeft, ik heb namelijk toen mijn vriend dronken was zijn kots nog moeten opruimen omdat hij te ziek was en gewoon direct ging slapen. Enkel van het geluid word ik ongemakkelijk. Ik zou graag weten of er mensen in dezelfde situatie als ik zitten die dus ook soms zelfs misselijk ervan worden, en mss enkele tips willen geven? Het zou me echt helpen.
Liefs van mij

Ik ben Jamie en ik ben 26 jaar. Van kinds af aan al struggle ik met een angst voor overgeven, ziek worden of misselijk zijn. Ook al heb ik dit sinds mijn 5de niet meer gedaan, (dit is het moment dat ik even afklop met de angst dat het dan alsnog gebeurt) toch heb ik nog altijd een exrreme angst voor spugen.

Als kind heb ik een darminfectie gehad waarbij ik erg ziek ben geweest. Ik heb hier, voor mijn gevoel, 3 weken aan een stuk zo'n 4 á 5 keer per dag gespuugd en diarree gehad. (Dit blijkt niet langer dan 1,5 week te zijn geweest). Ik weet niet zeker of mijn angst hierdoor gekomen is maar ik weet wel dat dit erg indruk geeft gemaakt op mij.

Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen waarbij ik ben geconfronteerd met overgeven welke veel bij mij teweeg hebben gebracht. Waar ik precies bang voor ben kan ik niet goed uitleggen. Niemand vindt het leuk en iedereen vind het vies om over te geven. Ik ben ook niet bang om te stikken en ook niet voor de geur, smaak of iets dergelijks. Ik denk dat mijn angst komt door het feit dat ik niet meer goed weet hoe het voelt om te spugen. Ik heb zelf spastische darmen waardoor ik vaak last heb van mijn maag en darmen. Vaak gaat een toilet bezoek dan ook gepaard met misselijkheid ervoor of erna waardoor ik poepen meestal ook als vervelend ervaar. Bij elke vorm van misselijkheid, zuur of borrel in mijn buik denk ik dan ook gelijk: "Misschien is dit dan het wel". Dan begint onbewust de angst te komen en voelt het alsof mijn keel licht dichtgeknepen wordt. Ik weet inmiddels goed dat dit de angst is die spanning brengt. Vroeger omschreef ik dit gevoel als misselijkheid. Dan probeer ik mij te focussen op mijn ademhaling en zet ik meditatie muziek op waar ik rustig van word. Soms trekt het gevoel dan gauw weg en gaat het beter. Maar als het misselijke gevoel niet snel genoeg naar mijn zin verdwijnt dan ontstaat er een paniekerig gevoel en word ik onrustig. Ik grijp dan vaak naar een Rennie in de hoop dat het misselijke gevoel zakt. Als dit dan niet het geval is raak ik lichtelijk in paniek. (Voor mijn gevoel heb ik dan al 2 opties geprobeerd die ik kan afstrepen). Mijn handen en voeten beginnen dan te zweten en ik krijg een tintelende bovenlip of kaken. Soms krijg ik dan ook een droge mond en begin ik te trillen. Dit is het moment dat ik aan het hyperventileren ben. Gelukkig krijg ik dit de laatste jaren sneller onder controle en kan ik het goed hendelen.

Gelukkig ben ik niet de hele dag bezig met mijn fobie en durf ik bijvoorbeeld wel gewoon te eten. Wel zijn er momenten waarbij het zou kunnen zijn dat ik geconfronteerd word met overgeven. waar ik van te voren bewust over nadenk. Als ik een vliegtuig in stap hoop ik maar dat ik niet naast iemand zit die moet spugen. Of als ik uit eten ga bestel ik alleen iets wat ik ken en eet het liefst alleen bij restaurants waarvan ik zeker weet dat "het goed gaat". Ik ben, los van de fobie, geen extreme drinker, maar ik zou bijvoorbeeld nooit door elkaar drinken. Extreem dronken mensen, of mensen met buikgriep vermijd ik liever.
In een theater of bioscoop schiet soms ook de gedachte door mijn hoofd: "Wat als ik nu zou moeten spugen? Dan kan ik niet gelijk naar de wc". Dan bekruipt mij weer dat onrustige, "misselijke" gevoel. Maar ik vermijd het niet en het trekt vaak wel weer weg.

Daarentegen heb ik geen smetvrees of dwangstoornis. Hoewel ik vroeger soms bij misselijkheid tijdens het tanden poetsen tweemaal mijn tandenborstel achter in mijn keel moest steken om te bevestigen dat ik niet hoefde over te geven. Raar eigenlijk, dat je het dan toch een soort van opzoekt om te kijken of je wel of niet moet spugen.. Deze dwang is er nu gelukkig nu niet meer.

Ik vind het niet moeilijk om over mijn fobie te praten maar ik vind het wel moeilijk wanneer mensen mij voor gek verklaren of er te makkelijk over denken. Ik verwacht niet dat men mij begrijpt, want ik begrijp het zelf ook amper. Mensen zeggen wel eens: "Je moet gewoon dit, en je moet gewoon dat". Met de beste bedoelingen proberen zij je te helpen. Maar helaas is het niet zo makkelijk. Ik snap wel dat zij zo denken, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik wil mij graag laten helpen omdat het mijn leven een stuk makkelijker zou maken. Ik weet ook zeker dat mijn PDS ook minder en rustiger zal worden wanneer ik niet meer angstig ben. Ik woon nu ook samen en heb ook te maken met mijn vriend die ook buikgriep zou kunnen krijgen. Ik leef dus nu met een dubbele angst. Angst voor mijzelf maar ook angst voor hem. Ik heb liever niet dat hij te veel drinkt of bijvoorbeeld mosselen eet. Ik beperk hem dus op bepaalde manieren met mijn angst en dat is niet eerlijk. Ik merk dat hij soms ook angstig wordt voor mij als hij eens misselijk is. Bang dat hij moet overgeven voor mij. Dat is natuurlijk niet oke.

Ook willen wij over een aantal jaar misschien wel aan kinderen beginnen. Ik zie nu al tegen de zwangerschap op omdat ik bang ben dat ik misselijk ga worden of zou moeten spugen. Mensen zeggen dan: "Dat verschilt per persoon want niet elke vrouw heeft dat". Dat weet ik, maar dat is geen garantie voor mij. Het idee dat het zou kunnen gebeuren maakt mij al bang. Ik denk dat zodra wij voor het eerst seks hebben zonder dat ik de anticonceptiepil slik, ik vanaf dat moment misselijk zal zijn van angst omdat ik misschien zwanger zou zijn. En dat dan 9 maanden lang.
Ook wil ik voor mijn eigen kinderen durven zorgen als zij eens ziek zijn.

Ik weet dat ik niet gek ben en dat ik niet de enige ben met dit probleem. Er zijn mensen waarbij deze angst nog veel groter is. Maar het is wel zodanig dat ik er iets mee moet doen. Dus dat ga ik nu doen.

Hallo,
Ik wil graag mijn ervaringen met jullie delen.
Ik weet van mezelf dat ik een hele zwakke maag heb en snel moet overgeven. Dit gevoel beangstigend mij en daardoor zit ik gevangen in dit cirkeltje.
Al van kleins af aan raakte ik bij gespannen situatie’s misselijk en was het gevolg daarvan braken. Bijvoorbeeld bij de sinterklaas intocht of het kerstdiner op school.
Ik ben ook best onzeker en rond mijn 18e vond ik mezelf te dik en vond ik dat het tijd was om af te gaan vallen. Ik ben toen heel streng gaan lijnen en raakte hierdoor ook erg in de war. Op een gegeven moment was ik wel tevreden en ben ik gestopt met lijnen. Ik wilde nu weer “normaal” gaan eten. Dit lukte echter niet ik was heel erg bezig met wat ik at en ging aan het einde van de dag nog eens na wat ik allemaal had gegeten en raakte hierdoor misselijk. Ik was er wel van bewust dat ik was doorgeslagen en wilde ook echt weer aankomen. Ik was een beetje in de war maar ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Het voelde maanden lang alsof ik een steen in mijn maag had en een brok in mijn keel. Ik at alles met tegenzin. ik werd voornamelijk ‘s ochtends misselijk wakker. Ik dacht dan ook wat is er mis met mij.. Toen ik een relatie kreeg werden de gedachtes van misselijkheid en braken nog veel erger ik dacht dan bijvoorbeeld dat ik zou moeten braken als ik bij mijn vriend slaap. Deze gedachtes werden soms ook werkelijkheid omdat ik mezelf dan ziek ging praten. Ik ben destijds ook naar een diëtiste geweest, zei gaf mij toen een schema om mijn eetpatroon te normaliseren. Dit heeft mij niet heel veel geholpen ik wist namelijk echt wel hoe een normaal dagelijks eetpatroon er uit ziet alleen was dit voor mij op dat moment onmogelijk. Omdat ik mij elke dag ziek voelde heb ik onderzoeken gehad in het ziekenhuis (maag/darm onderzoek en bloedonderzoek) ook hier kwam niks uit. Het ging mij enorm belemmeren in mijn dagelijks leven. Ik vermeed uiteten gaan en genoot ook een stuk minder van dingen die ik vroeger juist zo leuk.Toen het uit ging (mede door mijn rare gedrag uit angst om misselijk te worden heb ik mezelf heel streng toegesproken ik zei tegen mezelf: en nu ga je normaal doen je bent niet ziek het zit tussen je oren.
Het was echt een hele strijd die ik heb gevoerd met mezelf en heb ook een paar kleine terugvallen gehad maar herpakte mezelf direct. het is mij gelukt om toen een jaar lang gelukkig te leven. Toen mensen van dichtbij ook zagen dat ik weer wat aan was gekomen heb ik ze voorgelogen dat mijn gedrag kwam doordat ik galstenen had, hier voel ik mij ook heel schuldig over maar ik schaamde me te erg om de waarheid te vertellen en deze symptomen kwamen overeen. De waarheid heb ik ook nooit tegen mijn toenmalige vriendje gezegd. Ik dacht ook dat ik voor altijd gelukkig zou zijn omdat ik mezelf voorgenomen had nooit meer terug te gaan naar toen. Voornamelijk 3x per week fitness heeft mij er bovenop geholpen. Nu een jaar later zit ik sinds +- 6 maanden weer in dit cirkeltje. Een enorme terugval. Dit keer is het erger dan ooit. Ik sta elke dag misselijk op en heb af en toe onder het eten dat ik weg ren naar de wc om over te geven. Ik probeer elke dag te vechten tegen dit gevoel maar als ik op sta is het eerste wat ik doe gal spugen. Daarna voel ik me wat beter en begin in aan mijn ontbijt, deze eet ik wel met tegenzin. Ik probeer tussen de middag ook gewoon wat te eten maar zit er als een berg tegenop. Af en toe als ik eten in mijn mond heb denk ik dat ik misselijk wordt en moet dan letterlijk spugen. Ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten. Mijn werk lijd er onder en thuis ben ik niet te genieten. Ik durf bijna niemand te vertellen dat ik zo erg struggle met deze fobie. Ik heb voor 3 maanden terug daarom hulp gezocht en ben heel erg benieuwd wat die hulp mij gaat bieden. Ik ben heel bang voor de toekomst.. ik wil zo graag weer kunnen genieten van eten en goed voor mezelf kunnen zorgen mijn droom is om later een gezin te hebben, dit zijn dingen die ik door mijn fobie niet meer kan realiseren. Ik wordt van die gedachten angstig en deprimerend. Ik ben ook erg benieuwd of iemand zich kan vinden in mijn verhaal.

Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 28 met emetofobie.
Ik krijg meteen een paniekaanval als ik weet dat iemand die ik ken buikgriep heeft.
En ik hoef maar iets te voelen en ik denk al meteen: ojeej, als ik maar niet ziek wordt of misselijk.
Als ik iets gegeten heb en ik kom erachter dat het over de datum is is het ook een drama. Toevallig net iets gegeten wat tm gister goed was. Nou ik heb nu een paniekaanval en heb meteen maagzuur van de stress. Ik ga dan opzoeken hoelang het duurt dat ik klachten kan krijgen en hou de uren dan ook bij.
Ik ga vaak met niet zo heel veel plezier ergens naartoe. Vooral verjaardagen, waar veel mensen bij elkaar zijn. Door deze fobie heb ik vaker last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Wat ook behoorlijk vermoeiend is. Ik durf ook niet vaak te vertellen over mijn fobie omdat het, wees eerlijk, nogal belachelijk overkomt. Er zijn niet veel mensen die deze fobie begrijpen. Ik kan ook niet zeggen waarom ik er zo bang voor ben. Ik weet het eigenlijk niet. Iets eraan maakt mij in ieder geval paniekerig.

Ik ben als de dood om misselijk te worden, als de dood om te moeten spugen, ik vermijd alles wat buitenshuis is, omdat ik bang ben dat ik moet spugen en mensen mij zijn, ik ben bang dat ik door de angst voor spugen, juist moet spugen, ik leef al weken in mijn huis, en durf helemaal niets meer, ik ben zo boos op me zelf, maar het is allemaal zo zwaar, hoe ingodsnaam kom je verder je leeft in een cirkel angst voor de angst hoe in godsnaam accepteer je het, en hoe kom je hier uit, kennen mensen dit? Hebben jullie wel eens echt gebraakt door de angst? Of maken wij ons zelf zo gek?

Hey ik ben 16 jaar en ik heb al vanaf kleins af aan de angst om zelf over te geven of als mensen overgeven. Als dat gebeurt dan krijg ik het heel warm en gaat m'n hart erg snel kloppen. Als het iemand anders is die moet overgeven dan hou ik m'n oren dicht en wil ik het liefst zo snel mogelijk daar weg. Ik denk dat ik dit heb gekregen toen op een dag mijn oma te veel snoep had gegeven en die avond erg ziek was. Ik eet ook nooit meer zoveel snoep, let daar nu fort altijd op. Ook doe ik er alles aan om niet te hoeven overgeven. Zoals de houdbaarheidsdatum checken weg blijven bij zieke mensen. Te lang in de auto zitten durf ik niet moet een reis pilletje nemen. Allemaal van dat soort dingen.

Laat weten hoe ik dit minder kan maken of jouw ervaring hier mee dat zou erg fijn zijn!

X

In januari kreeg ik buikgriep, ik heb die dag vanaf 4 uur ‘s nachts tot 4 uur ‘s middags 12 keer overgegeven en 2 koorts aanvallen gehad. Ik was altijd al bang om over te geven maar vanaf toen werd het erger.

Tot maart had ik er niet zo veel last van, ik was toen druk bezig met school. Ik zat in mijn examenjaar en vanwege corona had ik al begin april zomervakantie. Op een dag werd ik ‘s nachts heel misselijk wakker en heb vervolgens een paar uur misselijk op bed gezeten.

Vanaf toen gebeurde dat nog een paar keer. Ik had vaker last van misselijkheid overdag en van een opgeblazen gevoel. Ik ging meerdere malen naar de huisarts hiervoor. Ik heb medicijnen geslikt en onderzoeken gedaan, maar er kwam niks uit.

Het is nu juli en alles is alleen maar erger geworden. Ik heb vaker nachten wakker gelegen van de misselijkheid. Ik ben nu elke dag wel 1 of 2x misselijk en kan niet meer normaal mijn leven lijden. Ik drink niet meer en spreek ook minder af met vrienden omdat ik bang ben dat ik misselijk word. Vaak gaat de misselijkheid gepaard met een paniekaanval omdat de angst voor overgeven zo groot is.

Ik ben op een punt dat ik de misselijkheid die ik heb probeer te plaatsen in een van de hokken: misselijkheid door honger, misselijkheid en ik moet overgeven (dezelfde soort misselijkheid als de buikgriep in januari) en de standaard misselijkheid zonder overgeven. Ook al heb ik in al die maanden nooit overgeven (1x van de alcohol, niet ideaal voor de emetofobie) maak ik mezelf elke keer wijs dat ik dat dit keer wel moet doen.

Ik weet niet meer wat ik hier aan moet doen, maar zo kan ik niet leven. Ik heb nu vakantie maar ga over een maand studeren. Ik kan hier niet mee op een campus wonen, daarvoor is de angst te heftig.

Hallo Mijn naam is Anoniem en ik ben 20 jaar. Ik heb eigenlijk heel mijn leven al last van emetofobie. (bang voor overgeven) sinds een maand terug dat ik hoorde dat mijn vriend moest overgeven, werd het alleen maar erger. Ik maak mezelf dan gek, en ben bang dat ik toen ook moest. (Hij moest overgeven omdat hij slaap te kort had en een nacht had doorgehaald) Ik ben aldoor bang om nu ook zelf over te geven, en bang dat de mensen om mij heen dat moeten. Ik kom er maar niet overheen, en ik wordt er zelf ook echt gek van.. zelfs als ik bij iemand ben zoek ik eerst uit waar ik kan overgeven ALS ik toch wel moet...ik eet aldoor wat minder omdat ik dus dan ook bang ben. Ik was benieuwd of ik hiermee geholpen kon worden, of het echt tussen mijn oren zit..

Ik heb enorm veel schrik voor over te geven. Deze angst is er gekomen nadat ik een aantal maanden geleden buikgriep kreeg en hier fel van heb moeten overgeven. Nu denk ik telkens als ik misselijk ben aan die ene keer dat ik zo heb moeten overgeven. Het maakt me enorm angstig, ik wil dit niet nog eens meemaken. Door die angst ga ik allerlei situaties vermijden. Ik pendel dagelijks naar school en neem hiervoor de trein, dit is onmogelijk geworden sinds ik emetofobie heb. Ik heb schrik dat het daar ook zal gebeuren en dat er dan geen uitweg is, dat mensen het allemaal zullen zien en mij niet gaan helpen. Klinkt dit verhaal bij jullie bekend? Hebben jullie tips om hier mee te leren leven? Want ik denk dat de fobie er wel altijd gaat blijven zijn maar dat je er mee kan gaan leven, dat deze niet je leven gaat beheersen

Hallo lotgenoten,

Sinds de basisschool heb ik al last van emotofobie, nu ben ik ondertussen 21 en weet nog steeds niet waar mijn fobie vandaan komt.

Op de lagere school moest ooit een jongen overgeven en vroeg de leerkracht wie hier niet tegen kon, ik denk dat ik toen zoals hun wilde zijn uit onzekerheid en hun angst zo heb overgenomen.
Toen ik ziek werd op vakantie had ook mijn nicht emotofobie, ik denk dat ik haar angsten ook overgenomen had.

Op de basisschool zei ik vaak dat ik ziek was tegen mijn moeder, eigenlijk was ik gewoon bang dat iemand anders ziek zou zijn die dag.
Op de middelbare school heb ik er weinig last van gehad, behalve als ik er echt mee in aanraking kwam. Dan was het wel echt paniek.

De laatste jaren word het steeds erger. Helaas durf ik ook niet naar de huisarts voor hulp, dit komt namelijk omdat ik medicijnen krijg tegen misselijkheid die ik pak als ik bang ben dat ik ziek word/ben of in de buurt ben bij iemand die mogelijk zou kunnen overgeven. Ik ben dus bang dat als ik mijn verhaal vertel aan de huisarts, ik deze medicijnen niet meer krijg.
Ik probeer online hulp te zoeken, helaas kost dit allemaal geld en heb ik dat er niet voor over omdat ik bang ben dat het toch niet helpt.

Liefs,
Een meisje

Goedemiddag
Zelf ben ik 40 jaar en heb ik deze angst al sinds ik mij kan herinneren. En dit gaat met pieken en dalen. Ook heb ik al vaak hulp van psychologen gezocht en dan gaat het een tijdje goed maar altijd val ik weer terug en overheerst deze fobie
Ik ontwijk heel veel en heb constant een misselijk gevoel.
Hier zo mee bezig zijn put mij uit. Het is zó vermoeiend !
Liefs van mij

Hallo iedereen!
Ik ben 13 (bijna 14) jaar en heb nu denk ik al 3/4 jaar emetofobie. Ik denk dat ik het had gekregen toen ik rond mijn 5e een knakworst op school at en ik daar buikgriep/ voedselvergiftiging van kreeg. Toen moest ik heel veel overgeven en was ik erg geschrokken. Later had ik pas echt een fobie hierdoor gekregen.

Op dit moment voel ik me ook niet helemaal fit en raak ik dus (lichtelijk) in paniek, ook moet ik hierna voor het goede doel een nacht wakker blijven op school met mijn klas en daar maak ik me dus ook wel druk om omdat ik me nu niet zo lekker voel. Ik voel me vooral niet heel fijn doordat ik wel honger heb maar ik niet durf te eten omdat ik dan bang ben dat er het zelfde gebeurd als afgelopen zomer...: Ik werd ziek en moest wel flink overgeven.

Normaal kan ik gewoon goed met mijn emetofobie omgaan alleen de laatste tijd heb ik gewoon een terugslag. Het komt omdat er in mijn klas echt veel kinderen ziek waren geweest deze periode en er gisteren een jongen naast mij zat die eigenlijk de griep heeft, maar wel naar school kwam. Ook had er iemand ongeveer 3 weken geleden in het trappenhuis overgeven waar ik dus nog langs moest. Daar was ik wel erg van geschrokken. Het is nu natuurlijk over een paar dagen al kerst en dan ben ik ook jarig en ik wil dan echt niet ziek zijn, want vorig jaar was ik met kerst ook ziek, maar had toen gelukkig niet overgegeven.

Vandaag rond 12 uur werd ik ook opeens misselijk, maar daarna zakte het gelukkig wel weer, maar ik raakte wel echt in paniek. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen en ik zal dan het liefst de mogelijkheid hebben om in de toekomst te kijken om te weten wat er zal kunnen gebeuren en ik dus in kan grijpen voordat het mis gaat... Maar dat kan helaas niet.

Dat was het wel zo'n beetje, ik moest even mijn hart luchten
Bedankt voor het lezen :)

Liefs