Als je denkt: dat kan ik niet.. dan toch!

In oktober 2022 vond bij mij een verslechtering van mijn mentale gezondheid plaats. Wegens verschillende externe invloeden (o.a. een emigratie en onzekerheid rondom mijn baan) kreeg ik te maken met
een ernstige angststoornis. Irriële angsten waren mij niet onbekend, maar de hevigheid waarin ze begonnen op te treden, was niet in verhouding met wat ik eerder gedurende mijn leven heb ervaren.

Niet meer slapen, niet meer in staat om te eten, op de grond met een versteend gevoel tegen de radiator aanzitten en van spanning overgeven werd dagelijkse praktijk. Met alle kracht heb ik geprobeerd door te gaan
met het reguliere leven, maar na ongeveer vijf weken stortte ik volledig in. Voor het eerst moest ik pas op de plaats maken voor mijn angsten.

Op zoek naar professionele hulp, in een land waarin je de taal niet volledig spreekt en het zorgstelsel compleet anders werkt dan je gewend bent (terwijl het elke dag een strijd is om uberhaupt uit bed te komen), is het
zwaarste dat ik ooit heb gedaan. Met hulp van mijn vriend en schoonfamilie vond ik met spoed voor acht weken plek in een Duitse psychiatrische dagkliniek, belden we meer dan 25 psychiaters en meer dan 40 therapeuten. Alle professionals kregen zoveel aanvragen tot hulp, dat de meesten niet eens meer werken met een wachtlijst. Uiteindelijk vond één psychiater ruimte mij te spreken en schreef medicatie voor.

Nu, na ruim drie maanden van dagelijkse strijd, krijg ik langzaam het gevoel weer grip te krijgen op het leven. Mijn dagelijkse extreme angstgevoel neemt langzaam af en ik kan daar niet meer dan ontzettend dankbaar voor zijn. Wanneer angst je leven overneemt, ben je simpelweg niet meer in staat te genieten in welke vorm dan ook. Ik kan weer een stap voor de ander zetten en dat zal ik nooit meer voor lief nemen.

Voor iedereen die kampt met (ernstige) mentale ziekte: er is licht aan het eind van de tunnel. Geef niet op en zoek hulp. En als je denkt: dat kan ik niet.. dan toch!

Vele lieve groeten,
Anne