Angstaanval / Angststoornis - forum lotgenoten
Lotgenoten angstaanval - angststoornis
Heb je last van angstaanvallen / een angststoornis?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij angstaanvallen / angststoornissen >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met angstaanvallen en een angststoornis en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Paniekaanval bij elke lichaamsensatie hart en buik, linker (Verhaal 546)
Het begon januari 2022. Op de bank samen met mijn toenmalige vriendin, nu ex, tijdens het serie kijken plotseling extreme paniek na enorme steken bij mijn hart, tintelende handen/voeten, druk op het borst. Ik wilde direct naar het ziekenhuis, zo ook gedaan. Ik werd daar gewoon in de wachtkamer gezet, blijkbaar hadden ze door dat het niet iets acuuts was. En dat bleek.
Helaas is het toen in een versnelling gekomen. Van maandelijks, naar wekelijks naar dagelijkse paniekaanvallen en hoge spanning, continu en elke dag bang voor de dood. Alles is onderzocht en goed bevonden met hart, bloeddruk, bloed. De buitenwereld ziet het niet, al vertel ik de belangrijkste mensen wel wat er aan de hand is.
Ik ben ondernemer, loop bij een therapeut en gaat gelukkig weer een beetje beter. Ik merk vooral dat het in de herfst/winter veel slechter gaat. Ik kan nu 9/10 keer voorkomen dat het een paniekaanval wordt. Maar wel heb ik soms dagen achter elkaar hele hoge spanning, geen prikkels kunnen ontvangen of goed kunnen concentreren.
Vooral bij de slechtere dagen schiet ik bij een steek, kramp, langzame hartslag na check op het horloge, sociale gebeurtenissen of wandelen met de hond nog steeds enorme angsten, een niet te omschrijven gevoel.
Soms denk ik, moet ik meer rust nemen en minder dingen doen, anderzijds lees je veel dat je niks moet laten vanwege de paniek. Hoe denk jij hierover?
2Ik heb dit ook precies het zelfde sinds k klein ben. Mijn vader was altijd te voorzichtig maakte ons altijd over al bang voor omt hij zelf ook een erge hypochonder was, nu heb k alles overgenomen & heb k t zelf ook. Soms ( vooral winter idd ) heb ik zoveel last van die hypochondrie, k denk meteen dat k bij elke tinteling wat heb of t zelfde heb als mn moeder ( tumoren ) alle ziekte wat k zie boem hakt er meteen in. Maar dit kan echt beter worden! Na accepteren & loslaten hoe moeilijk dit ook zal zijn, voel k me wel vrijer. Soms heb k momenten dan kan k t even niet zelf. K weet precies wat je voelt. Mn gedachtes gaan alle kanten op, fight or flight is aan & je raakt in paniek terwijl je gwn lekker op de bank zit !
Existentiele angsten (Verhaal 494)
2Ik zit er ook een jaar in al. Maar het wordt beter! Dus gewoon doorgaan met je leven. Het wordt vanzelf weer beter.
Groetjes
Angst voor het universum en de grond - aarde angst (Verhaal 36)
Hoi,
Ik heb al sinds jonge kinderjaren een angst voor het universum, tot een jaar of 7 heb ik dat altijd kunnen negeren/wegdrukken, maar op een gegeven moment transformeerde de weggedrukte angst zich tot een permanent gevoel van paniek wanneer ik de grond onder me voel.
De angst voor de grond is helaas niet afgenomen bij mij, ik ben inmiddels een paar maanden afgekickt van de rifotril (clonazepam).
Dat scheelt een hoop extra ellende, maar de angst en paniekgevoelens die ik ervaar bij het voelen van de grond zijn er niet minder door geworden.
Op zijn ergst zijn de klachten wanneer ik in een auto of trein zit en geen kant op kan gedurende een tijd.
Het voelen van de grond in combinatie met snelheid en niet wegkunnen, doet bij mij gelijk associaties oproepen van een verloren vallend zonder einde gevoel in de eeuwige leegte zonder enige ondersteuning.
Dat schiet gelijk door in dissociatie van mijzelf en mijn omgeving op dat moment.
De angst is zo hevig dan ik letterlijk lichamelijke levensenergieën voel wegtrekken uit mijn onderlichaam.
De grond, de aarde, moet natuurlijk een permanent veilig fundament zijn voor een mens, ondersteunend om zijn leven op te bouwen, te leven, een mens te zijn, een persoonlijkheid te ontwikkelen en te behouden.
Als alles mislukt in je leven, en je op alle vlakken stuk bent gelopen en finaal in de vernieling zit en in de knoop zit met jezelf en alles en iedereen, zit je letterlijk aan de grond.
En die grond is er dan voor je om je uit te rusten, te genezen, bij te komen, aan wederopbouw te beginnen, om je levensfundamenten opnieuw in de grond te slaan, te funderen.
De grond is er altijd voor je geweest, hij droeg het leven van je voorouders, droeg je tijdens je geboorte, draagt je tijdens je leven om alles te doen wat je leuk en fijn vind, en draagt je graf na je dood en draagt alle levens van je eventuele nageslacht, voor altijd.
Hoe vervelend, understatement, is het dan om deze specifiek angst te hebben, het bewustzijn van het grondgevoel, de achterliggende redenen waardoor de grond de grond is, het oneindige niet ondersteund gevoel te hebben als de brein associaties met zwevende aarde in de lege ruimte direct optreden.
Hoe kan ik aan herstel werken als mijn fundament, de aarde, de grond mij constant tot helse angsten brengt.
Zomaar wat gedachten over mijn angst.
Verder praat ik nu wat gemakkelijker over deze aarde angst met familie en hulpverleners dus ik blijf hopen en werken aan verbetering.
Ben benieuwd of mensen iets kunnen delen met mij wat mij misschien verder kan helpen, het kan iets kleins zijn, wat voor mij heel belangrijke goede gevolgen kan hebben.
Groet en bedankt,
Piet.
9Wat een nare angst! Ik moet je vertellen dat ik er een klein gedeelte uit herken. Jaren geleden had ik last van hevige angstaanvallen. Het was zo erg dat ik de lucht eng vond. Voor mij voelde het alsof ik hier op deze aarde vast zit. Nergens naartoe kan met mijn angsten. Dit ging ook gepaard met dat het vaak leek alsof ik naar mezelf keek vanuit een afstand. Een onwerkelijk gevoel had ik ook.
Uiteindelijk is dit goed gekomen doormiddel van cognitieve gedragstherapie en medicatie.
Ik zou willen meegeven als tip: zoek een psycholoog op, deel je angsten soms met de mensen die je vertrouwt. En blijf onthouden dat ook deze grijze wolk weer voorbij zal gaan. Het leven geeft ons mooie en slechte tijden.
Als ik open stukken loop.
Krijg ik paniek. Moet ik iets vasthouden
Kan je mij eens mailen?
Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing
Stop het niet weg, probeer het zichtbaar te krijgen en te laten bewegen/transformeren.
Familieopstelling is daar bv. een goede tool voor.
wie weet zijn het oude angsten die niet perse van jou, maar uit het faliliesysteem komen etc.
Véél succes,
Sybile
Stop het niet weg, probeer het zichtbaar te krijgen en te laten bewegen/transformeren.
Familieopstelling is daar bv. een goede tool voor.
wie weet zijn het oude angsten die niet perse van jou, maar uit het faliliesysteem komen etc.
Véél succes,
Sybile
Paniek stoornis (Verhaal 549)
Veel sterkte toegewenst
3Hele dag bewust van mijn denken (Verhaal 72)
bewust van je denken en dat de hele dag geeft angst herhalende gedachten bv bij moe zijn ik ben moe enz wel paar keer ..ochtend rare gedachten en flarden van gedachten soms een liedje tussendoor van de ene na de andere gedachten ook enkel woorden of een zin in hoofd wordt er heel angstig van
is ook niet te stoppen
15Ik raad jullie aan om een bezigheid te zoeken, hetzij sporten of tuinieren ofso, waar je alle aandacht voor nodig hebt en zo zo weinig mogelijk dat negatieve zelfbewuste stemmetje in je hoofd hoort. Blijf herinneren dat je niet zo geboren bent, en dat alles zowel aan- als af te leren valt. Dat gaat niet van de ene op de andere dag, maar het is een lange weg met vallen en opstaan. Verlies nooit de hoop, want als ik er vanaf kon komen, dan kunnen jullie het ook, hoe uitzichtloos het ook lijkt
zit je wat te doen ,en dan gaat t maar dat hoofd
t brabbelt maar door . over waar ik in zit en waar ik aan denk en wat ik voel
Bij mij hielp inzet van medicatie heel erg (citolapram). Na een aantal weken opbouw had ik zomaar op eens een paar uur dat het nagenoeg helemaal weg was. Heb ondertussen veel gelezen.. het lijkt een combi van dwang en angst ....(uiteraard) getriggerd door stress.
ik dacht dat ik de enige was en beschrijf het zelf als ; het lijkt wel op een tweede ik die in mijn hoofd alles wat ik denk of wat in me opkomt vasthoud en nadenkt over waarom ik dat dacht.
onnodig maar toch kom ik er maar niet vanaf want heb duidelijk geen controle over die tweede idie in mijn hoofd woont.
Na lang zoeken zie ik eindelijk een forum waarop mijn verhaal bekend voorkomt. Ik ben boeken gaan lezen over hoe gedachten werken. Juist om beter met negatieve gedachten om te kunnen gaan, maar het resultaat is dat ik nu de hele dag denk aan hoe ik mij voel. De hele dag dus bewust van mijn zijn. Ik word er echt knettergek van. Kreeg in het begin paniekaanvallen ervan. Wil het zo graag loslaten en gewoon weer mezelf zijn en niet nadenken over hoe ik me voel. Ik gebruik nu 1 tot max 2 tabletten oxazepam. Daar word ik wel rustig van en ben ik gewoon weer even mezelf. Hoe gaat het ondertussen met jullie? En is het bij jullie over gegaan? Dat is natuurlijk de angst, word ik ooit weer gewoon mezelf. Kan er zo verdrietig van worden.
Kreeg ik in eens onverklaarbare angsten. In het begin paniekaanvallen die nu wel stukken minder zijn gelukkig.
Maar als ik nu ‘s morgens vanaf 5 u ong, mijn ogen open doe begint de onrust en gaat er vanalles door mijn hoofd. ik dwing me te blijven liggen val soms weer in slaap maar schrik iedere keer weer wakker en daardoor neemt de onrust alleen maar meer toe. Als ik dan opgestaan ben is t ergste gevoel weg maar ik heb de hele tijd een steen in mijn maag en hartkloppingen. Soms als ik ergens mee bezig ben is t een tijd weg maar t komt ook snel weer terug. Tegen de avond wordt t minder en ik val ook als een blok in slaap. Ik weet ook niet waar ik nu de hele tijd aan denk t gevoel is er gewoon lijkt wel.
Voel me ook erg somber en het kost me moeite iets te doen maar wil ook niet de hele dag maar op de bank hangen dus dwing me wel t huishouden te doen, honden uit te laten en naar vrijwilligerswerk te gaan. Herkent iemand dit. Want ik word er gek van met name die ochtende en dat sombere gevoel
Groetjes Daan
Angststoornis, ocd, ptsd (Verhaal 548)
ben heb k geleerd met behulp van heel veel therapieën & een zorgboerderij, hoe je controle moet loslaten. Mijn ocd, dwang werd zo erg dat ik niet eens meer de trap afkon. Mijn angst voor flauwvallen werd zo erg toen k een keertje flauwvallen dat k niks meer durfde. Ik werd daarna in 2015 gediagnosticeerd met Autisme. Dit veranderde mn leven. Maar het was in het begin moeilijker dan ooit alles werd erger met corona. Ik dacht echt dat dit het was voor mij in 2020. Gelukkig ging k verhuizen & kwam ik ergens waar k werd geforceerd om naar buiten te gaan, k kon niet meer verstoppen k moest mezelf helen & aankijken. Ik heb veel liefde leren hebben naar mezelf toe, ik ben niet meer boos op mezelf & k ga steeds verder zelfs als k hypochondria heb. Het is nog steeds niet makkelijk & soms heb k dagen dat het me echt niet meer lukt maar deze dagen waren ooit maanden & jaren. Iedereen die dit ook heeft k hoop dat je je geluk mag vinden, want ons brein kam ons alles wijs maken maar het is aan ons hoe we daar op reageren. Ze zeiden tegen mij dat k nooit wat zou kunnen & hier ben k, iemand die gwn naar concerten heen gaat! School heeft afgerond! & gwn gelukkig mag voelen van de kleine dingen & als mn angst even stil is ben k zo dankbaar. Je kan de controle ook loslaten, je blijven doorzetten, geloof mij hoevaak mensen het ook zeggen & je het niet gelooft, neem het dan nu aan van iemand die er al sinds kleinsafaan mee leeft: Het word beter !
Continu bang om dood te gaan flauw te vallen neer te vallen (Verhaal 218)
5Ik heb er al 15 jaar last van. En beter wordt het niet.Niet leefbaar zo.
Hele leven al angst (Verhaal 532)
Ik ben nu 20 jaar en eigenlijk mijn hele leven al last van angst. Sinds mijn 14e ongeveer al hypochondrie, altijd naar de huisarts gaan voor een nieuwe klacht omdat ik er van overtuigd was dat ik een erge ziekte had. Ook altijd al angst voor de steekjes die ik op mijn borst voel.
Vanaf mijn 18e is het al helemaal bergafwaards gegaan. Ik begon steeds meer paniekaanvallen te krijgen, vooral in mijn slaap waardoor ik in een vicieuze cirkel vast kwam te zitten.
Uiteindelijk naar een psycholoog geweest voor eventjes (die van mij werd niet volledig vergoed dus het werd te duur.)
Het is een paar maandjes minder geweest maar nu al een tijd juist weer erger geworden. Waar ik ook ben heb ik paniekaanvallen en angst om dood te gaan. Ik heb vaak last van steken/druk op mijn borst, pijn aan mijn linkerarm en ook soms de rechter, duizeligheid, benauwdheid, last van mijn maag, kaken, schouders, nek en noem het zo maar op. Vaak tijdens een paniekaanval de huisartenpost al gebeld.
3 weken geleden werd de pijn in mijn linkerarm zo erg dat ik de huisartsenpost heb gebeld. Uiteindelijk bij de huisarts geweest en hij heeft verteld dat het “waarschijnlijk” een beknelde zenuw is wat vanzelf over gaat. Dat heeft voor een paar dagen mij gerustgesteld en uiteindelijk toch weer onzekerheid er over.
Paar dagen geleden weer in de stress omdat ik spontaan alle hartaanval klachten had en nog meer, waar ik woensdag voor naar de huisarts ga. Mijn hart is verder nog nooit onderzocht dus ik ga nu een hartfilmpje etc aanvragen. Ik hoop dat ik vanwege mijn angstige achtergrond serieus wordt genomen.
Ik ben verschrikkelijk moe hier van en ik ben nog zo jong. Ik kan het echt niet meer helpen en ik vraag me af of het ooit beter gaat, maar ik blijf proberen te knokken.
2Sinds een jaar of 5 ook last van aanvallen waarbij ik denk dat ik een hartaanval krijg. Steken op mijn borst, pijnlijke linkerarm, ademnood...heel eng. Al meerdere keren naar de cardioloog geweest en ettelijke keren bij de huisarts, ook een keer op spoed. Met mijn hart is alles ok. Onlangs bij een therapeut geweest die specialiseert in hartcoherentie, en die heeft vastgesteld dat ik chronisch hyperventileer. Dus ik adem dag en nacht verkeerd. Al deze lichamelijke klachten zijn daaraan te wijten bij mij. Heb nu oefeningen gekregen om zuiniger te ademen, want het probleem is dat ik continu teveel lucht inadem en daardoor teveel koolzuur uitadem. Dit zorgt voor een hele reeks lichamelijke en mentale klachten, zoals angst, somberheid en paniek. Het zal een hele tijd duren vooraleer ik mijn ademhaling terug op een normaal niveau heb gebracht maar na een paar weken met de oefeningen voel ik al een verschil. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Sterkte!
Maar als het je gerust stelt gewoon naar de huisarts gaan en een onderzoek aanvragen. Ik moet wel zeggen dat ik vanaf december ben begonnen met antidepressiva, waarschijnlijk vermindert dat mijn klachten ook een hoop. Wil natuurlijk niet zeggen dat jij dit ook moet doen
Slaappil (Verhaal 547)
Angstig dat er wat mis is met me.Trillen (Verhaal 545)
4
Raar hoofd (Verhaal 541)
2Het klinkt alsof je last hebt van derealisatie, ik kamp hier nu ook al een aantal maanden mee, het duurt voor mij vaak per keer minimaal een hele week. Soms zitten er momenten in de week dat ik me weer normaal voel, maar vaak is het een aaneengesloten periode van me heel vervreemd voelen van mijn omgeving en van mezelf. Alsof je op afstand staat van alles, het voelt heel vlak. Ik wil je even een hart onder de riem steken, dat dit een beschermingsmechanisme is wat in werking treedt op het moment dat er heel veel heftige gebeurtenissen tegelijk gebeuren. Als het teveel wordt voor ons brein kan het gebeuren dat ons brein ervoor zorgt dat we even helemaal niks meer hoeven te voelen. Dit kan zo beangstigend zijn, maar de truc is juist om even te accepteren dat het zo is. Dit is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar wat voor mij helpt is om terug te gaan naar de basisbehoeftes en bezig te blijven met simpele taakjes. Dit betekent, goed proberen te slapen, te eten, muziek opzetten, je lichaam bewegen op welke manier dan ook, schoonmaken, meezingen met muziek, (zodat je niet te veel gaat nadenken over of je niet gek aan het worden bent en of het ooit nog beter wordt). Stel er is een grote klus in huis of bij iemand die je kent, waarbij je gedachteloos moet schilderen, is dat wat dan nog het meeste helpt. Ik zou wel uitzoeken wat er nu speelt in je leven wat ervoor kan zorgen dat je brein dit doet, en ook of er misschien oude trauma's zijn opgerakeld afgelopen tijd. Succes, you got this, je komt hier echt weer uit!!
Angst/pijn borst/achtbaan gevoel in de borst (Verhaal 510)
2 weken naar dit voorval kreeg ik last van angstaanvallen (pijn borst, rug, nek, arm en vermoeidheid). Meerdere onderzoeken gehad bij de dokter (Holter etc)
Sinds vorige week heb ik echter af en toe een vlaag met het achtbaan gevoel in de borst in combinatie met een verhoogde hartslag. Zijn er meer mensen bekend met dit voorval? Wordt er zo langzamerhand knetter gek van!!
2Brunout/angstoornis/paniek/derelisatie/hypochonder (Verhaal 523)
Hier mijn verhaal. Sinds 4 maanden ben ik geconstateerd met een angstoornis. De periodes van lichamelijke pijntjes, het down voelen, angstig enz. wisselen zich heel erg af. Ik ben bijvoorbeeld bij elk pijntje bang dat ik iets ernstigs heb. Heb gevoel dat mijn geest mij helemaal in de steek laat. Heb zelfs momenten dat ik het gevoel heb dat ik gek wordt. Dat ik mezelf kwijtraak of mezelf iets aandoe. (al weet ik dat dit niet zo is). Ook heb ik ontzettend last van denk ik derealisatie. Het gevoel dat je niet besta en alles wat je meemaakt een droom is. Dit is heel angstig. Momenteel ging het iets beter en kon ik langzamerhand wat meer, maar dat is me nu weer even teveel. Ik zit in een rotperiode. Ik zie het allemaal niet meer zitten elke dag die strijd hoe zal ik me nu weer voelen. enz. Die angst is ook zo vreselijk. Ben bang dat ik er nooit meer vanaf komt enz. enz.
Gisteren bijvoorbeeld heel de dag zat ik al een beetje in de paniekmodus alles voelde eng de wereld voelde onwerkelijk (alsof je in een droom leeft of niet echt bestaat). Vervolgens krijg ik om 5 uur ineens een dikke migraine aanval en gelijk slaat de angst toe. Was bang voor allerlei ziektes en had echte angstgevoelens. Rond een uur of 8 werd de migraine wat minder. Rond 11 uur me bed in en hup daar was de paniek weer voelde alsof ik verdween van de wereld. Doodeng! Mijn moeder kwam toen bij me zitten en poosje gepraat. Na half uur was ik rustiger en kon ik eindelijk slapen. Mijn brein staat 24/7 aan, ben ik aan het fietsen en afwezig (voelt alsof de wereld anders is dan normaal) hup daar is de paniek weer.
Wie herkent dit of heeft tips?
13Ik heb ook last van paniekaanvallen na bizarre enge gedachten! Ik maak ook een rotte periode mee ! Ik wil jullie iets meegeven om sterk te blijven dit is tijdelijk al voelen wij ons op dit moment niet zo maar het gaat voorbij
Het is bij mezelf opgevallen (al klinkt het mischien wat suf) dat door goed voor mezelf te zorgen (vitamines) ik er minder last van heb.
Ik hou mezelf daar ook een soort van aanvast.
Met de paniek zelf weet ik me nog geen raad , ook heb ik last van derealisatie (de droom wat ik in je bericht terug lees).
Zorg voor ontspanning indien mogelijk.
Al is het iets kleins.
Het gaat je goed!
Het is bij mezelf opgevallen (al klinkt het mischien wat suf) dat door goed voor mezelf te zorgen (vitamines) ik er minder last van heb.
Ik hou mezelf daar ook een soort van aanvast.
Met de paniek zelf weet ik me nog geen raad , ook heb ik last van derealisatie (de droom wat ik in je bericht terug lees).
Zorg voor ontspanning indien mogelijk.
Al is het iets kleins.
Het gaat je goed!
En de signalen eerder op merk.
Hier net zo hele dagen in paniek herken me zelf niet meer terug
Naar buiten gaan durf ik ook niet voel me zo raar
Slik nu 10 mg citralopram bijna 6 weken helpt nog niet helaas
1. Overweldigende gevoelens kun je vergelijken met een zware boodschappen tas. Als je die met gestrekte arm probeert te dragen is het heel zwaar. Trek je het dichter naar je toe is het draaglijker.
2. Visualiseer je angst als dier en geeft het "commando's". Speel dit scenario ook echt af in je hoofd. Het klassieke voorbeeld was om de angst te visualiseren als een tijger in de tuin, die je toeroept dat je geen behoefte hebt aan een roofdier in je tuin.
3. Een menselijk lichaam heeft niet de capaciteit om boos en bang tegelijkertijd te zijn. Probeer op het moment dat je angstig bent, dit om te zetten in "nuttige boosheid". Met nuttig werd bedoeld dat je de boosheid richt op iets externs. (Bijvoorbeeld bovengenoemde tijger) Niet op jezelf.
Vooral in periodes van erg veel stress heb ik hier veel meer last van.
En dan natuurlijk weer de angst om het 'opnieuw' te krijgen.
Soms is het zo erg dat ik niet naar buiten durf (naar de winkel, sociale bijeenkomsten,..) uit schrik dat ik daar ook deze enge gedachtes krijg en in paniek zou slaan.
Ik hoop dat het met de tijd zal beteren, het is allesinds al een geruststelling dat meerdere mensen hier last van hebben en dit hoort bij een angststoornis.
Al zou ik dit echt aan niemand toewensen!
Angst voor pijn (Verhaal 544)
Ofwel een post virale aandoening, zoals post Covid.
In de gezondheidszorg wordt dit niet erg serieus genomen, mijn huisarts neemt het ook duidelijk niet meer serieus.
Ik ben pijnstillers aan het afbouwen, maar ben erg bang om veel meer pijn te krijgen, en daar dan geen behandeling voor te krijgen.
Ik ben bang voor ondraaglijke pijn waardoor ik helemaal niet meer kan functioneren.
Ik heb ook een zeldzame botaandoening waardoor mijn botten en spieren worden afgebroken, alles is aangetoond met onderzoeken. Maar ik heb teveel aandoeningen volgens de huisarts, dus kan dat niet kloppen. Hij suggereert dat het allemaal niet echt is.
Ik heb me nu ingeschreven bij een andere huisarts, maar nu al bang dat ze er daar ook zo over denken of me helemaal niet aannemen... (Wacht op telefoon)
Het blijft maar malen, hopelijk helpt het om het op te schrijven...
Zijn dit reële angsten of maak ik het erger dan het is?
Ik ben bang dat de oorlog in NL komt (Verhaal 287)
Ik heb nu 10mg oxzazepam
Eet al bijna 2 weken niks tot bijna niks.
Ik wil denk een uitleg van hoe veilig we hier zijn en hoe sterk ze alles hier weg kunnen duwen zeg maar als er gevraar drijft te komen
Kom ik. Hier ooit uit. En zijn er meerdere die er last van hebben
13Praat er ook lekker even niet over. Veel mensen vinden het een onderwerp waar ze mee kunnen scoren. Net als met corona in het begin. Rust, routine maar vooral...geen nieuws, of desnoods alleen jeugdjournaal.
Laat je niet gek maken!
Er verdienen veel mensen geld aan clicks op spannende nieuwsberichten!
Lopen wij daar gevaar mee.
Ben ook erg bang voor de kernwapens.
Die ken je niet onschadelijk maken als die deze kant op komt 😢
Ik denk dat het juist slim is om het er met andere mensen over te hebben, vooral als ze goed luisteren en makkelijk kunnen praten. Het heeft mij in elk geval wel iets geholpen, praten met de juiste mensen.
Maar helaas nu na wat Litouwen nu weer doet
Voel ik de angst weer opkomen dat er nu echt een grote oorlog gaat komen 😢😢
Nu de laatste dagen is de angst weer heel erg terug
Zou een psycholoog mijn hierbij kunnen helpen ?
Ik wil deze angsten niet meer hebben maar hoe kom ik eraf .
Burnout/ angst en heeel veel lichamelijk klachten (Verhaal 543)
Ik zit al een poos ( 6 maanden) in een burnout met angst. Momenteel gaat het iets beter en kan ik paniekaanvallen snel de kop in drukken. Wel is buiten lopen echt een ding vooral lange rechte stukken. Ik heb dan het gevoel dat ik in een plaatje loopt en gewoon weggaat van de wereld. Zo eng. Dit heb ik ook in de auto met lange rechte stukken.
Nog een gebeurtenis:
Sinds tijden ging in weer meedoen in een concert met mijn instrument. Bij het oefenen ging het super ik had geen angst en genoot echt!
Totdat het moment daar was. Ik liep de eerste keer het podium op en speelde de eerste noot en ik kreeg benen als elastieken. Ik keerde helemaal in mezelf en dacht nee nee niet nu. Ik stopte een paar keer met spelen en deed of ik moest hoesten. Het was drama ik dacht echt dat ik neer ging. Ik trilde als een rietje en kom mijn instrument amper vasthouden mijn benen voelde pijnlijk en slap en trilde zelfs en mijn hart klopte overal in mijn lichaam keihard en heel snel. Toen er even pauze ben ik met een maatje even weggelopen en ik wilde niet meer maar ik moest. en ik deed het maar man man man wat was dat overleven. Heel het concert trilde ik als een rietje m'n benen waren elastieken en m'n hart bonkte me lijf aan alle kanten uit verder had ik een soort tunnelvisie. Ik zag de noten maar was helemaal in mijzelf getrokken. wat was ik blij toen het voorbij was! Wie herkent dit?
2Het enge is dat de gedachtes soms zo echt lijken (Verhaal 82)
Hoi iedereen, ik hoop dat mensen mijn verhaal herkennen. Ik heb last van ernstige dwanggedachten. Het begon dat ik last kreeg van de gedachte: 'Ik kan mijn vriendin wat aan gaan doen.' Maar dat is op één of andere manier verder gegaan naar dat ik zoiets zou willen. Het enge is dat het soms ook zo echt lijkt, dat ik denk dat ik het echt wil. Terwijl dat helemaal niet zo is. Hebben jullie daar ook ervaring mee? Alvast bedankt.
6Ik ben blij te lezen dat je kan zien dat het niet echt waar is. Geef aandacht aan gedachtes die verbonden zijn met je hart en geef geen aandacht meer aan de dwanggedachtes. Dan zal het langzaam minder worden
Hallo,
Dat zijn waarschijnlihk intrusies waar je last van hebt. Geen zorgen gedachten zijn je daden niet, ik heb er zelf ook last van gehad en het beste is om het te negeren hoe moeilijk het ook lijkt
Ik heb dit ook gehad, dit zijn idd dwanggedachten genoemd. Deze komen vaak voor uit angst, wss omdat je heel veel om je vriendin geeft en schrik hebt dat er met haar iets zou gebeuren.
Hoe harder je deze gedachten onderdrukt, hoe harder ze eruit komen.
Je hoeft je dus geen zorgen te maken en je moet gewoon beseffen dat dit een angst is en deze gedachten niet proberen weg te drukken. Dan gaan ze vanzelf weg.
Hopelijk helpt dit berichtje
Groetjes
Ik heb dit ook gehad, dit zijn idd dwanggedachten genoemd. Deze komen vaak voor uit angst, wss omdat je heel veel om je vriendin geeft en schrik hebt dat er met haar iets zou gebeuren.
Hoe harder je deze gedachten onderdrukt, hoe harder ze eruit komen.
Je hoeft je dus geen zorgen te maken en je moet gewoon beseffen dat dit een angst is en deze gedachten niet proberen weg te drukken. Dan gaan ze vanzelf weg.
Hopelijk helpt dit berichtje
Groetjes
Na 5 jaar opname in opname uit (...) ben ik slechter dan ooit (Verhaal 441)
6Angst en depressie gaan hand in hand, en zijn volgens mij misschien wel identiek. Het gaat veelal om angst voor de toekomst en dat maakt depressief natuurlijk.
Wat de hele toestand verergert is natuurlijk dat niemand omgang met een depressief mens prettig vind, en je jezelf teveel voelt.
Dus wijze mensen met goede adviezen zijn moeilijk om mee in contact te komen. Zo was dat bij mij iig.
Ik hoop dat je hieruit komt. Meer dan 2 van die psychotrope middelen voorschrijven vind ik echt onverantwoord van een arts.
Je lijkt wel een chemokar op deze manier, kan nooit goed voor je zijn.
Als het dan niet eens helpt moet je echt voor jezelf gaan kiezen.
Ik ben ervan overtuigt dat je met natuurgeneeswijzen een veel betere kans op herstel hebt.
De weg die je bent ingeslagen buiten je eigen vrije wil om uiteraard werkt niet, dat is zeker.
Dat het je goed mag gaan !
Met dit soort klachten.
Gehoord uit betrouwbare bron.
Mijn moeder gebruikt ze al 50 jaar icm ClomipramIne en ze stopt er nooit meer mee omdat ze geen bijwerkingen heeft en zo een leuk leven kan leiden.
Ik was een spring-in-het-veld en altijd gelukkig (Verhaal 371)
Ik weet niet wat die eerste paniekaanval heeft uitgelokt, maar sindsdien zijn de angstaanvallen blijven terugkeren op verschillende momenten waar ik niet weg kon (of dacht niet weg te kunnen). Als ik m'n angst moet beschrijven is het voornamelijk een doodsangst, bang om er plots niet meer te zijn en van niemand afscheid kunnen nemen. Alsook kan ik niet goed meer tegen drukke plaatsen, omdat ik er niet weg kan als ik een paniekaanval krijg. Intussen ben ik al bij psychologen langs geweest, maar er lijkt geen beterschap te komen. Soms heb ik een aantal goede dagen, maar weet ik dat er plots weer slechte zullen zijn én die zijn er dan plots ook.
Vroeger was ik helemaal niet zo, en ging ook nooit geloven dat ik hier last van ging hebben. Ik was een spring-in-het-veld en altijd gelukkig. Het is zo vermoeiend om er telkens tegen te vechten en het hindert me in alles wat ik doe... wanneer terug de oude ik? Hopelijk snel...
2Heeft de drukte me achterhaald? Ik weet het niet..
Het leven gaat door, de doodsangst blijft, en ik ben niet meer wie ik was. Ik ben nog jong en heb weinig verplichtingen, maar die komen dichterbij. Ik ben angstig om bv aan kinderen te beginnen omdat ik weet dat ik op dagen van angst niet kan functioneren, wat dan als ik moet zorgen voor iemand…:
Psychologen, anti-depressiva, een job die ik eindelijk graag doe, … niks zorgt voor een betere gemoedstoestand en dit maakt me zo vermoeid. Help.
Ik ben 32 jaar en kinderloos, vriendloos en daar heb ik voor gekozen omdat ik met te veel angsten zit. Het is dan niet zo dat ik angst heb voor andere mensen (vroeger dan weer wel omdat ik op de middelschool zwaar gepest ben geweest en door mijn vader de grond ingeboord was terwijl ik hem hard nodig had) een eenzame tijd dat ik er als kind alleen voor stond en alles moest opkroppen.
Ik heb Moeite om ouder te worden, om ziek te gaan worden. En ik sta al jaren stil in de tijd, geen vooruitgang omdat ik nergens zin in heb. Heb daar gewoon de puf niet voor, De angst opzich vreet al mijn energie op en word er moe van. Ik heb erg veel psychologen gehad.. en niemand schijnt te weten hoe ze dat op moeten lossen, maar allerhande etiketten plakken kunnen ze wel. Ik Ben 1 jaar opgenomen geweest met medicatie tegen angst omdat het me tegenhoud om te leven zoals elk ander mens. Ook ik heb paniek aanvallen gehad, sommige duurde de hele dag.. echt vermoeiend, En ik ben er nooit meer van hersteld. Was gewoon een trauma om het gevoel te hebben dood te gaan. Nu is het al wat jaren geleden maar ik blijf erin hangen, “wat als ik dit weer krijg” drukke plaatsen.. oh nee bah. Daar doe ik alles voor om daar dan onderuit te komen🙄 nu momenteel heb ik weer agressie problemen, dan weer tijdelijke dwang of bang voor lichamelijke klachten.. het verschuift telkens…Maar heb mijn verleden nooit kunnen verwerken
Overal zorgen en angsten (Verhaal 542)
Ik zit al bijna een jaar thuis. Ik werkte als caissière. Maar omdat mijn angst te veel werd en ik niet meer uit bed kon komen door een depressie ben ik gestopt met werken. En met alles daarnaast.
Ik ben gestopt met vrienden afspreken, rijlessen, had geen ritme meer. Alles wat ik buiten de deur deed (wat niet veel is) was ineens weg.
Nu denk ik dat het juist heel goed was geweest om wel dingen te blijven doen. Want ondanks dat het heel moeilijk en zwaar werd haalde ik er wel een beetje voldoening uit en energie.
Nu wil ik dat weer terug. Maar ik durf niet meer te solliciteren, bang voor afwijzing. Ik dirf niet met mensen af te spreken want stel je voor dat ik dicht klap. Ik heb genoeg gehad dat anderen leuker of beter zijn dan mij. Dat mensen liever anderen hebben.
Ik vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan. Dus ik verstop mij thuis wel
3Heb hier ook last van alleen heeft de angst bij mij andere onderwerpen.
Dit heet een gegeneraliseerde angststoornis/pieker stoornis.
Ga naar je huisarts en vraag psychologische hulp.
Alleen is het lastig om ermee om te leren gaan/eruit te komen
Heb hier ook last van alleen heeft de angst bij mij andere onderwerpen.
Dit heet een gegeneraliseerde angststoornis/pieker stoornis.
Ga naar je huisarts en vraag psychologische hulp.
Alleen is het lastig om ermee om te leren gaan/eruit te komen
Heb hier ook last van alleen heeft de angst bij mij andere onderwerpen.
Dit heet een gegeneraliseerde angststoornis/pieker stoornis.
Ga naar je huisarts en vraag psychologische hulp.
Alleen is het lastig om ermee om te leren gaan/eruit te komen
Angst paniek en derealisatie (Verhaal 529)
Toen kwamen er periodes waarin alles zwart was ik zag niks zitten kon niet genieten en was heel erg van de wereld verwijderd (derealisatie). Toen deze periode voorbij was ging het iets beter. Ik kon nog weinig, maar de kleinste dingen deden me goed. Nu zit ik in een rot periode. Eerst krijg ik lichamelijk klachten denk aan hoofdpijn/duizelig enz. Vervolgens wordt dit op ten duur een paniekaanval. Soms ben ik hele dage angstig en voel ik me afgescheiden van de wereld. Soms wordt ik wakker en gelijk is de angst. Dan ren ik naar de lamp en dan zakt het langzaam weer. Ook dat doffe gevoel in mijn hoofd is vreselijk. Als ik uit bed kom ben ik al zenuwachtig en bang hoe de dag zal gaan. Ik voel al van alles en het is echt overleven tot de avond. Pas voelde ik me oké en dacht ik even een rondje lopen. Maar de 10min die ik liep was de max. Kreeg op de helft al zware benen werd steeds duizeliger en had bijna angst. ook fietsen en autorijden is moeilijk of lukt amper. De paniek en de rare wereld overheerst dan zo.
Wie herkent zich in mijn verhaal?
7Heel heel herkenbaar alles. Ik zit helaas helemaal thuis. Ik ben ook steeds bang dat ik iets erg in me hoofd heb ofzo. Elk pijntje is iets erg en denk ik iets achter. Herkent iemand dit?
Heb r 6 jaar geleden veel last van gehad was r een tijd vanaf maar heb me net weer ziek gemeldt op mn werk omdat t niey goed gaat
Ik heb exact het zelfde dan jou...
Bij grijze wolken,of regenweer heb ik dat ook heel fel,zo angsaanjagend he
Ook het gevoel van op een boot te staan,en te wankelen.
Ik gun het jou zeker niet maar ik ben wel blij te horen dat ik dit niet alleen ervaar,.
Groetjes Angke.
Ik wilde stoppen met de medicatie (Verhaal 42)
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Ik wilde stoppen met de medicatie. Twee maanden gestopt.... eergisteren weer begonnen. Ik dacht dat ik het wel aankon en aangezien ik mezelf met medicatie goed voel, veel heb geleerd over mezelf, leek het best iets om te proberen. Maar nu sinds anderhalve week weer die constante zenuwen in m’n lijf... constant het gevoel hebben dat er iets “mis” is.... het maakt me gek, moe, constante buikpijn, zweet, moeite met inslapen, m’n hartslag die constant hoger is dan normaal..... ik wil dat gevoel niet meer! Ik voel me opgejaagd terwijl ik weet dat er niks aan de hand is.... maar ik kan het niet uitzetten ookal denk ik “rustig aan.... let op je ademhaling.... niks aan de hand....” het maakt mij niet kalm.... dus weer begonnen met mijn medicatie. En t ergste is dat het nog weken duurt voor het weer werkt. Het voelt een beetje alsof ik heb gefaald.... niemand begrijpt hoe ik mij voel, ook mijn partner niet. Niemand snapt dat je lichaam een loopje met je neemt en jijzelf daar niets aan kan veranderen ookal weet je heel goed dat het nergens op slaat wat je voelt. Het is juist daarom zo verschrikkelijk dat al die lichamelijke klachten en dit gevoel niet kloppen met mijn eigen gedachten.....
ik hoop dat de medicatie snel aanslaat en ik weet rust kan voelen en ontspannen kan zijn.....
24Sinds paar maanden vergelijkbare klachten, was er vanaf maar nu mede door Corona weer laxt van.
Tijdens afbouw ging het oké, maar 5 weken geheel zonder Fluoxetine begon de ellende weer opnieuw. Angst, nerveus en onrust. Naar huisarts gegaan en weer opnieuw gestart met Fluoxetine. Wat heb ik mezelf aangedaan, nu weer weken wachten tot het aanslaat. Gebruikt het nu 8 weken en het gaat al ietjes beter, maar ben er nog niet.
Ik heb je bericht gelezen, weet niet of dit bericht recent is of van een tijd geleden, maar wilde er toch even op reageren. Ik herken het wel. Ik had erge last van paniekaanvallen en een enorme onrust van binnen. Ik ben toen met antidepressiva begonnen en met gesprekken bij een psycholoog. Van de antidepressiva had ik de eerste 3 weken verschrikkelijke bijwerkingen, mijn angst werd ook nog veel erger, maar daarna waren de bijwerkingen gelukkig weg en ging ik me stukken beter voelen. De angst en onrust was weg en ik voelde me weer prettig. Na ongeveer een half jaar ben ik gaan afbouwen en helemaal gestopt met de antidepressiva. Maar al na zo’n 3 weken was daar weer de onrust, zo’n afschuwelijk gevoel. Ik ben toen weer begonnen met de medicijnen. Maar 1 jaar later heb ik weer geprobeerd af te bouwen en te stoppen. En weer na een paar weken die enorme onrust….. Nu neem ik alweer een paar jaar de antidepressiva en ik voel me er goed bij. Ik heb geaccepteerd dat ik het op de een of andere manier gewoon nodig heb. Ik wil me gewoon goed voelen. En ik schaam me er ook niet meer voor. Als iemand bijv suikerziekte heeft, moet hij ook medicijnen nemen.
Ik hoop dat je je ondertussen weer goed voelt.
Groetjes.
Ik denk maar zo, voor mijn maagpijn neem ik het medicijn waarom help ik mijn psyche niet. Daarbij ging ik ook verder met psychotherapie
Tot een jaar geleden dat de huisarts vroeg of het niet de tijd was om te stoppen dus dacht ik kan het proberen .1 jaar nergens last van gehad en nu sinds een paar dagen is het weer terug dus weer begonnen met de medicijnen maar heb nu meer last van de bij werkingen duserr last van angstaanvallen ik hoop dat het gauw voorbij is .
Ik leef met je mee is ook niet niks dit
Ik kan mezelf jammergenoeg helemaal terugvinden in dit verhaal...
Bij mij is het begonnen met de start van de corona... personelijk denk ik dat mijn medicatie die ik neem voor mijn hart en de vaccinaties tegen covid hier zeker mee te maken hebben... grote druk op borstkas, geen leuke dingen meer kunnen plannen, direct wegwillen uit drukkere situaties enz... je wilt het allemaal wel doen met kindjes (zeker als jonge mama , 31j) maar eenmaal je er bent is get om gek te worden.... je wilt je wederhelft er ook niet mee lastigvallen maar het is soms zo moeilijk.... ook medicatie gehad, deanxit hielp goed maar verzwaarde enorm, +10kg .... dan gestopt... ging even goed maar dan terug slechter.... dan probeer je al die vrij te verkrijgen anti stress enz suplementen.... ma na een volle kast en geen betering terug naar dokter... nu fluoxetine gekregen.... hopelijk helpt het
.... iemand hier ervaring mee?
Groetjes en allemaal veel moed gewenst 😘
Bij mij werkt het goed. Met tijd en wijlen toch nog paniek en angst. Als je, je goed voelt is alles leuk, maar kan ook zo weer in angst omslaan.
Ik heb net hetzelfde.. angststoornis na bevalling opgedaan na een dik jaar gestopt en hervallen en nu zijn we 7 jaar verder en ik nam “maar 5mg”.
Toch heel stom van mij gestopt met medicatie een 6 tal weken geleden.
Het sloop er weer in met angst van dat ik ziek was (had ontstoken vinger enz, en dus dokter google en had altijd stekende pijn in buik, dus ik gebruikte google en natuurlijk dacht ik aan kanker) na zoveel onderzoeken (bloed enz) bleek er toch niks met mij.. en dan is besef gekomen van shit de angststoornis, en nu heb ik dus angst voor de angst.. 🫣 Vollenbak in paniek en aan de kalmeerpillen.. medicatie terug heropgestart dag 4.
herkenbaar?
Toen overgestapt naar escitaloprám en met behulp van oxezepam ging het na een tijdje weer goed. 3 jaar geen last meer gehad, maar omdat ik aankwam ben ik uiteindelijk gezakt naar 5mg. Dit was een onderdosering voor mij en nu heb ik opgehoogd naar 20 mg wel in bijna 6 weken tijd. Daarnaast slik ik 3 keer oxezepam per dag. Ik denk elke keer dat ik een ernstige ziekte ga krijgen. Inmiddels heb ik een bloedonderzoek gehad en baarmoederhals onderzoek. Het houdt niet op.
Het lijkt wel of de escitaloprám niet meer werkt. Ik ben echt helemaal op!
En verder helpt sporten voor 25% minder klachten. Ik wens je veel sterkte. Als het je gelukt is om van je medicatie af te komen, gaat dit je ook lukken. Ik ben nu aan het afbouwen, slikte veel te veel medicatie vooral hoge dosis lorazepam en een grote hoeveelheid per dag. Ik raad je het boek aan uw brein als medicijn. Heeft mij vaak geholpen. Veel beterschap gewenst
Wat vervelend voor je ! Ik heb precies hetzelfde. Welke medicatie gebruik jij als ik vragen mag? En helpt dit ?
Ik hoop dat je medicatie snel weer aan slaat. En het is helemaal niets om je voor te schamen. Je hebt dit gewoon nog even nodig.
Ik kamp al jaren met constante angst,bang om te falen,bang om alleen te zijn.
Niemand weet hier iets van af want ik draag voor de buitenwereld een masker maar van binnen schreeuw ik om hulp maar ik heb een enorm schaamte gevoel dus ik praat er niet over, dit is de eerste keer dat ik er uberhoud over begin.
Ik ben moe,moe om altijd een knoop in m,n maag te hebben,moe om altijd bang te zijn terwijl er eigenlijk niks aan de hand is.
Heb geen idee hoe ik het moet oplossen maar ik ben het zat het is zo vermoeiend.
Angst dat ik gek word (Verhaal 540)
1Never give up 💪🏻 (Verhaal 499)
Ik heb al een aantal jaren last van angst in sociale situaties. Nu heb ik al veel geprobeerd, in de hoop hier vanaf te komen. Ik ben goed opweg, na alles wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren. Maar ik ben er nog niet. En net zat ik te denken: ik heb eigenlijk helemaal niet iemand waarmee ik dit nou eens echt kan delen en die me niet alleen ‘hoort’ maar ook begrijpt. Dat zou gewoon zo fijn zijn want dan voel je je ook echt begrepen en niet zo alleen hierin.
Ik heb op emotioneel vlak al zoveel meegemaakt dat ik nu echt probeer om positief te denken en niet zo streng voor mezelf ben en niet meer boos of teleurgesteld op mezelf probeer te zijn, na een angstige situatie. Als er iets vervelends gebeurd wil ik er daarom ook (sinds een paar weken) niet meer zo lang over na denken en som ik alle positieve dingen van die dag op ipv me te focussen op de angstaanvallen/schaamte momenten die ik die dag had.
Dus deze avond dacht ik: hoe fijn is het als ik het af en toe met iemand er over kan hebben, die ook echt weet wat ik mee maak. En wederzijds uiteraard. Dat je die vervelende momentjes met elkaar kan delen en misschien elkaar ook weer op kan peppen (er weer voor gaan en niet blijven hangen in het negatieve want dat is echt wat ik sowieso iedereen aan zou willen raden, want het is zooooo vermoeiend om in die negatieve spiraal te blijven hangen).
Lees jij dit nou toevallig en denk je; ja ik heb wel dezelfde mentaliteit (proberen positief te blijven, ondanks die vervelende momenten) maar dat je toch af en toe zo graag met iemand er over zou willen praten..
Stuur dan een berichtje terug en wie weet kunnen we elkaar helpen en een soort van steun zijn voor elkaar!
Never give up 💪🏻
7Herken heel veel in jouw verhaal.
Ik hen ook last van angsten in sociale situaties. En sterk het gevoel dat niemand naar mij wil luisteren.
Ben mijn hele leven al overschreeuwd door anderen... Ben opgegroeid in een zwaar narcistisch familie.
Daarom ben ik erg stil geworden.... Het onzichtbare meisje...
Maar heel weinig mensen kennen mij eigenlijk echt. En bijna niemand is oprecht geïnteresseerd in mij en wat ik te vertellen heb. Dus vertel ik ook bijna nooit meer wat over mezelf in sociale situaties. What's the point??
Toch zou ik het leuk vinden om te praten
met iemand die mij echt begrijpt... en het zelfde voelt. Zonder dat ik het gevoel weer moet hebben dat ik er gewoon niet toe doe.. en het altijd allemaal om anderen moet draaien...
Liefss
Een loner-mama
Hier hetzelfde verhaal.
Zal heel graag mijn gedachten met die van jullie uitwisselen. Misschien in een whats App groep….
Kan er hier ook privé gemaild worden?
Iemand vinden om mee te praten lijkt soms onmogelijk..
Kan ik me aansluiten in dit groepje asjeblieft en hoe doe ik dat?
Ik heb ook enorm last/angst in sociale situaties. Ben behoorlijk overgevoelig en enorm vatbaar voor zelfs de kleinste prikkels.
En als dat te groot wordt , dan moet ik weg!
Ik slikte jarenlang een benzo.... maar dat ging mis op gegeven moment en heb het nog in maanden tijd afgebouwd/afgekickt tot 0.
Ik begon toen te merken dat ik er op straat er ook last/problemen van kreeg. ben radeloos geworden maar ben een doorzetter.
Wil je er over praten met me als je daar zin in heeft.. ? Dan vertel ik je alles.
Groet Pierre
Hai Never give up,
Ik herken veel in je verhaal.
Ook ik ben al een heel eind op weg, maar vind het soms nog moeilijk allemaal.
Ik heb geen sociale angst, maar ben wel bang voor allerlei andere dingen.
Stap voor stap ben ik op weg gegaan, maar soms ga ik te hard, omdat ik zo graag wil, en als ik dan gas terug moet nemen word ik overvallen door een trieste bui.
Ik weet dat die weer overgaat, maar als ik er middenin zit is dat toch wel lastig.
De kunst is, jezelf de tijd te gunnen.
Stap voor stap te gaan en je bewust te zijn van de stappen die je maakt
Ik vertel ze ook aan anderen en die zijn dan echt blij voor me, maar idd is contact met een lotgenoot anders.
Ik zou het fijn vinden als je reageert op mijn reactie.
sociaal angst (Verhaal 539)
2Ik heb er veel spijt van dat ik stil was. En de reden waarom ik stil was is omdat ik nogal hard was (volgends vele). Men gaat over je heen lopen als je stil bent (kan) dus gewoon doen hoor, er kan niks gebeuren.
In het begin kan het erg lastig zijn en veel energie kosten maar het word wel beter..
Mijn moeder is 60 jaar en zij heeft er nog steeds last van, ze bevriest tijdends feestjes en ze schaamt zich heel erg en je ziet dan ook hoe ze zich terug trekt en ze zal ook nooit de telefoon opnemen. Een echte weerspiegeling van wat ik was,heb ik me eigen toch over de drempel weten te zetten. want dat is gewoon vergooien van je leven. Door je in te houden.. voor andere mensen..Niet doen! Zoek desnoods therapie daarvoor
Afhankelijk van benzodiazepines (Verhaal 536)
Gebruik al 25 jaar Fluoxetine en alprazolam of diazepam dagelijks dit maakt het leefbaar vooral de benzodiazepines alleen ben ik er afhankelijk van geworden en ze liggen steeds meer onder vuur.
Nu al 2 jaar bijna geen benzodiazepines gebruikt en soms 6 weken niks dus afgebouwd.
Maar voel me vreselijk slecht en Kan niks meer.
Zijn er mensen die ook langdurig benzodiazepines gebruiken meer dan 20 jaar en hier tevreden over zijn of waren.
Ik hoor het graag .
3Benzodiazepinnes zijn heel verslavend en je hebt er altijd meer van nodig.
Ik nam ze ook 20 jaar,nu 5 jaar medicijn vrij.
Je kan er een rebound van krijgen als je ze te lang slikt,en worden u klachten dan erger.
In mijn geval,was het een lange weg met vele afkik symptomen.
Mij hebben ze van dag op dag eraf gehaald,doe dat nooit!!!
Ga afbouwen heel traag.
Benzodiazepinnes zijn alleen maar verdovend niks meer.
Je kan op Facebook een groep vinden
Benzo strijders,als je ooit wil weg gaan van benzo en Add deze mensen zijn mensen met ruime ervaring om jou te helpen hiermee.
Een arts of psychiater Kent er niets van om iemand hierbij te helpen.
Dan gaat het veel te snel en geloof mij dat wil je niet.
Groetjes.
Dank voor je bericht ik ga het proberen maar het is zo lastig de angst en paniek zijn zo heftig.
Welke benzodiazepines en hoeveel gebruikte u?
En is de angst nu ook weg bij u?
Groeten Johan
Dank voor je bericht ik ga het proberen maar het is zo lastig de angst en paniek zijn zo heftig.
Welke benzodiazepines en hoeveel gebruikte u?
En is de angst nu ook weg bij u?
Groeten Johan
Acute stressstoornis (Verhaal 538)
Het is zeer moeilijk voor mij , ik heb een baby van 8maanden :(.
Denken jullie dat dissociatie kan weggaan ? De symptomen zijn wel sterk verminderd tegenover het begin maar nog steeds aanwezig. Ik heb me geïsoleerd, ik durf niet meer gaan werken of op reis gaan. Zo een moeilijke moment
4Je bouwt alleen maar meer angst op als je jezelf opsluit. Exposure therapie kan daar echt bij helpen.
Je bouwt alleen maar meer angst op als je jezelf opsluit. Exposure therapie kan daar echt bij helpen.
Mvg
Het blijft een zwakke plek (Verhaal 534)
Wat fijn dat dit bestaat! Wat een opluchting te kunnen delen.
13 jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met een angst- en paniekstoornis. 10 jaar lang heb ik gestreden, therapie gevolgd, angsten geconfronteerd. Gehuild, geschreeuwd, me af gevraagd of ik op deze manier oud kon worden. Maar na 10 jaar kon ik zeggen: het gaat goed met mij. Ik had de afgelopen 3 jaar nog maar weinig wat me beperkte, geen echte aanvallen meer. Fantastisch!
Ik heb er toen ook voor gekozen om alleen te wonen, omdat dit bijdraagt aan de rust die ik nodig heb om die balans waarin ik goed gedij te bewaren. Nu zit ik in een situatie waarin ik een tijdelijke huisgenoot heb in de vorm van mijn broer. Scheiding, moeilijk moeilijk.
Ik raak de balans kwijt! Ik merk dat de dwanggedachten die tot aanvallen leidde in het verleden weer grip proberen te krijgen op mijn gedachten. Het voelt alsof ik op de kliff sta en maar een klein duwtje nodig heb om die spiraal terug in te draaien. En dat benauwd me enorm.
Het alternatief is mijn broer dakloos maken.
Ik voel me gevangen in een situatie waar ik geen controle lijk te hebben. Ik besef me nu hoe fragiel mijn gewonnen vrijheid is, en dat maakt me ontzettend verdrietig. Geen idee wat ik moet doen.
Ik hoop door te delen wat druk van de ketel af te halen, dus bedankt hiervoor!
1Ik heb geen oplossing voor u, maar wil u wel het volgende meegeven; als uw broer staat ingeschreven als woningzoekende, dan is hij GEEN urgentiegeval.....
Dat ben ik inmiddels te weten gekomen....
Ik weet natuurlijk niet of hij in de gelegenheid is om te kopen ipv te huren. Inmijn geval is kopen niet meer mogelijk....en ben ik ook ten einde raad...t gaat om mijn zoon....
Druk op ogen (Verhaal 515)
Ik zit inmiddels al een aardig poosje in een burnou/angststoornis.
Momenteel ontzettend veel last van mijn ogen. De druk op mijn ogen is enorm. Soms zo erg dat ik met al me laatste krachten mijn ogen open kan houden. Soms is het ineens dagen weg en dan is het er weer. Wel merk ik als ik bijvoorbeeld werk (is achter de computer) ik meer last heb. Of als ik iets intensief aan doen ben zoals autorijden/kleuren/puzzelen is het ook erger.
Wie herkent dit en wat kan ik er aan doen?
2(Heb zelf sinds mijn 19e een gegeneraliseerde angststoornis waar ik ook maar niet vanaf kom)
Angst,Paniek, waarom?? (Verhaal 537)
Ik ben nu 43 jaar en soms vraag ik me af of ik wel oud wordt. Als tiener had ik soms 'paniekaanvallen' vooral toen het water stroomde, heel raar, hoorde alles snel. Nu sinds de zomer kwam het terug maar op een andere manier. Ik werd duizilig en voelde me heel raar, hartkloppingen,zweten enz. Had toen ook kristallen die in mijn oor Los waren. Na 1 maand thérapie bij kinesist ging het iets beter maar nu sinds enkele weken weer zo onrustig. Wel minder felle hartkloppingen maar raar gevoel in hoofd , heel licht. Doet me goed om het hier even te schrijven,voel me wat minder alleen. Vooral dat ik niet zou weten waarom ik me zo voel.
Dwang gedachten. Burn out???? (Verhaal 531)
6We moeten volhouden inderdaad maar is er lastig. Iemand die je niet begrijpt snapt inderdaad niet wat je moeilijk doe. Ik heb gelukkig iemand in de familie die een soort gelijk iets heeft gehad dus daar kan ik wel mee praten en dat stelt me gerust.
Ik loop sinds augustus met klachten. Het begon me veel moeheid en slecht slapen. Toen een keer niet lekker geworden(blijkt achteraf een paniekaanval te zijn geweest). Heel de medische mallemolen ingeweest alles was prima. Toen begon het pas derealisatie, duizeligheid, zere slappe benen, raar dof hoofd, angst, paniek, extreem vermoeid, niet kunnen genieten, heel verdrietig, trillen, opgejaagd, hartkloppingen, druk op ogen, enz.
Reed zelfs geen auto. Sinds pas weer opgepakt en tgaat best goed. Nog geen lange stukken maar dat geeft niet. Fietsen en lopen is ook nkg erg moeilijk. Door de rare wereld.
Werken doe ik nog maar met moeite. Ik sta op en ga met alle moeite naar me werk kk sleep mezelf erheen. Soms is het afleiding en knap ik wat op de andere keer totaal niet. Soms is koffiezetten al teveel. Gelukkig kan en mag ik bij me werk weg als het niet gaat. Ik ben via de huisarts maar een psycholoog gestuurd ben daar nu 6x geweest en vind het fijn. Even alles eruit gooien.
dit is ook niet te doen .
Helaas geen tips heb ook alzoveel geprobeerd...niets helpt je hebt dagelijks geen gemoedsrust....zou er zo paranoïde van kunnen raken of dat het je achtervolgd...k.t angst.
Uitgeput kapot moe
Gedachten beheersen je leven
Me afsluiten vd buitenwereld
Opgejaagd op gefokt
Alles is me te veel. Zal nu stoppen tis een hele was lijst
Mag je toevallig behoefte hebben aan een persoonlijk contact puur te hulp ondersteuning is dit welkom. Ook dus voor andere mensen. Al vaker is er hier oor voor. Maar weet niet hoe .op deze site mvg anoniem
burnout, paniek, angst, en alle andere vreselijk syptomen (Verhaal 535)
Het is werkelijk vreselijk zoveel klachten heb ik al doorlopen. Slappe benen, lusteloos, wazig raar hoofd, derealisatie, duizeligheid, extreme vermoeidheid, angst, niet slapen, trillen, zere spieren, hoofdpijn, opgejaagd, lusteloos, misselijk.
Momenteel zit ik in een periode met veel paniek/angst. Zoals gisteren ik voelde me eindelijk een keer best goed ik kon weer kleine stukjes lopen buiten zonder angst, was vrolijk en ineens uit het niets werd ik duizelig en begon ik te zweten en ineens dacht ik: ik ga dood ik val flauw, ik stond op en ging weer zitten en weer staan en zitten, kreeg slappe benen en was helemaal opgejaagd. Gelijk kwamen de gedachten o nee me hart en o nee ik heb wat in me hoofd. Vreselijk was het. Na 10 min was het weg, maar ik was kapot. wat nog wankelig op mijn benen en afwezig. Had een dof en raar hoofd. Vreselijk gewoon. Pas 2 uur later knapte ik op. ook vandaag voelde ik me best oke tot een uur of half 10. Ineens werd ik dof in me hoofd, duizelig en werd ik slaperig begon te trillen en heb het gevoel of alles ontploft. Nu zit ik echt vast in me hoofd de wereld is niks. heb gevoel of elke moment me lampje uitgaat. Ik hoop zo dat mensen dit herkennen en eventueel tips hebben.
Wie kan mij helpen? (ps. ik loop al bij de psycholoog sinds pas)
7Sterkte
Precies dat alsof je lichaam van je geest scheidt en je gek wordt ofzo. Idd heel afwezig en in je hoofd omgeving is dan raar en angstig. Vreselijk is het.
Ook ik ben constant bang voor iets in me hoofd drama gewoon. En kk Google en dat moet je nooit doen!
Hoe ben jij van die nare gedachten afgekomen?
Paniek (Verhaal 527)
Nu ben ik alleen nog moe, slappe zere benen en wat dof hoofd de paniek is weg.
Wie herkent dit?
2Angst om dood te gaan (Verhaal 357)
Na lang zoeken ben ik terecht gekomen op deze site. Ik heb meer dan een half jaar last van 'angst om dood te gaan'. Ik word elke nacht wakker met felle hartkloppingen, trillen, enge gedachten en slapende linkerarm. Ik ben al heel vaak naar de huisarts en cardioloog geweest. Blijkt dat ik helemaal gezond ben. Enkel heb ik heel hoog cholesterol. Dit bezorgt mij nog meer stress. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen. Ik voel krampen in mijn hart en ik denk elk moment aan de dood. Ook ga ik naar een psycholoog, maar niet helpt precies. Op dit moment tintelend mijn linkerarm en voel ik hartkrampen. Iemand die hetzelfde voelt? HEEEEELPPPP
1Het is 2 jaar geleden dat je dit gepost hebt, dus ik hoop dat er ondertussen verbetering is!
Ik heb een hele serieuze vraag (Verhaal 489)
Liefs , mo.
5
Spiertrillingen en spiersamentrekkingen (Verhaal 444)
5Vooral de derealisatie is enorm (Verhaal 496)
Toen weer bang voor ernstige ziektes in hoofd. Nu zit ik momenteel na 2 redelijke weken weer in een flinke dip. Vooral de derealisatie is enorm. De wereld voelt eng en raar aan. Ik voel me mezelf niet alsof ik vanuit diep in me hoofd mezelf bestuurd. M'n ogen doen pijn en genieten is er nauwelijks. Rond een uur of 6 knap ik soms iets op maar de volgende ochtend begint het weer van vooraf aan. Tegen de dag op zien, moe, angstig.
Gisteren bijvoorbeeld flinke last. Dacht even een rondje lopen. Maar een rondje lopen met derealisatie is moeilijk de wereld was raar en ontzettend angstig, m'n hoofd voelde raar en ik ging nadenken. Ineens mega hartkloppingen en gevoel dat ik flauwviel. Toen gelijk weer bang dat ik iets aan m'n hart of hoofd zal hebben. Kortom dramatisch
Ook ben ik zo bang dat dit nooit meer overgaat dat ik nooit meer kan genieten van het leven. Zijn er mensen die dit ook herkennen?
8Hoe ga jij hiermee om?
Dat heb ik ook!
Ik heb gisteren gelezen dat het misschien ook aan de anticonceptie pil/hormonen kan liggen.
Ik heb veel verhalen gelezen en heb meteen besloten om te stoppen en te kijken of het helpt.
Ik heb helaas geen echte tips ik heb er inmiddels 3,5 jaar last van.
Wel hoop ik dat dit ergens goed voor is en ik
hier sterker uitkom.
Maar het is super zwaar en zo naar als
Je niet meer kan genieten.
Zijn er hier ook mensen die hier last van hebben en (kleine) kinderen hebben?
Groetjes Lotte
Zo herkenbaar wat jij beschrijft ! Ben een een beschaafde integere man,hbo opgeleid,maar verder is het 1 ramp met angsten,stress,chronische hoofdpijn al jaren,antidepressiva,pijnstillers.stuit vaak op onbegrip ! Wil het liefst wegkruipen.Ik wens jou veel sterkte,ook aan anderen die op jou gereageerd hebben.Ik denk dat wij,lotgenoten,met deze vervelende klachten liever aardiger en gevoeliger zijn dan de gemiddelde ! Is een App groep of mailgroep een idee ? Of een keer met lotgenoten ergens in een café of verwarmd terras erover praten ? Ook over koetjes en kalfjes,misschien geeft het steun aan elkaar,vanzelfsprekend geen bijbedoelingen
Groetjes Edwin uit Eindhoven !
Ik heb mezelf compleet verloren (Verhaal 487)
2Ervaringsdeskundige inschakelen voor hulp? (Verhaal 530)
Angst voor geluid (Verhaal 110)
Ik heb jarenlang wakkergelegen van geluidsoverlast veroorzaakt door buren. Niet alleen 's nachts maar ook overdag ging het door. Dit kwam door verschillende huisgenoten die samenwoonden en verschillende ritmes hadden. Ik heb vervolgens mijn huis verkocht en tijdelijk een appartement gehuurd omdat mijn nieuwbouwhuis werd gebouwd. Ik woon nu sinds 4 maanden in mijn nieuwbouwhuis en ik merk dat ik ontzettend weinig kan hebben. Deuren die hard dichtslaan, harde muziek die ik hoor van buren, stemmen die ik hoor van buren. Ik slaap slecht, heb paniekaanvallen en huil de hele dag door. Ik denk dat ik hulp moet gaan zoeken bij een psycholoog maar ik weet niet of ik hier ooit overheen zou kunnen komen.
23Hebt u al hulp gekregen en bent u er vanaf Graag een antwoord
Ik heb precies t zelfde probleem. Misschien kunnen we elkaar tips geven?
Ik ben al maanden in therapie en mij is geadviseerd om exposure te doen. Dus dat betekent in de zomer in de tuin zitten (zonder koptelefoon), gewoon thuiskomen alsof je lekker naar huis gaat en niet met de omgeving bezig bent en jezelf echt blootstellen aan geluiden. Geloof me, extreem moeilijk. Het gaat gepaard met veel paniekaanvallen. Soms denk ik: het gaat echt beter! Een paar weken later zit ik weer helemaal op 0. Omdat ik niemand in mijn omgeving heb die hetzelfde heeft, voel ik me soms best alleen. Ik hoor van anderen die geluiden van buren horen en lachend hun schouders ophalen. Ik wil dit ook, maar door mijn trauma (ja, ik heb inmiddels geleerd dat het echt een trauma is) lukt het me gewoon niet en heb ik continu herbelevingen.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb zeker hoop dat ik er bovenop kom en ik wil ook zeker dat elke lezer hoop houdt. Het komt echt wel een keer goed. Het is gewoon een ontzettend lange weg met pieken en dalen. Het kan nog jaren duren maar ik weet inmiddels dat het een keer goed gaat komen. Het is doodeng om exposureoefeningen te doen en uitstelgedrag en vermijdingsgedrag worden absoluut niet afgekeurd in de therapie. Als je het maar probeert met kleine stappen.
Dat is inmiddels zo'n 30 jaar geleden begonnen toen ik nog thuis bij mijn moeder woonde. De buurjongen was jarig en gaf een feestje in de tuin met harde muziek.
Ik kon niet slapen door de herrie waar ik geen grip op had.
Ongeveer 5 jaar later...inmiddels getrouwd en vader van toen nog 3 kinderen.
Heel leuk huisje hadden we ...echter 2 huizen naast ons woonde er een buurjo gen die regelmatig zijn speakers in de tuin zetten om een feestje te bouwen.
Op een of andere manier werd ik zo bang om mijn zelfbeheersing te verliezen en de heleboel kort en klein te slaan. ( wat gelukkig nooit is gebeurd). Met gevolg dat ik in de gevangenis zou komen...
Iedere middag belde ik naar mijn vrouw of ze al wat hoorde in de tuin.
Doodongelukkig was ik. ..deuren op slot, luisterend aan de muur of ik eventueel wat zou horen. Gluren door een kiertje of ik kon zien of de buurjongen thuis was.
Kortom het beheerste mijn leven.
Angstige gevoelens, van binnen rillen, veel gaan drinken om het allemaal wat rustiger te krijgen in mijn hoofd. En dat de gehele dag door dag en nacht.
De dokter gaf mij effexor als anti depresivia.
Dat heeft maar even geholpen om het wat af te vlakken.
Alleen als we op vakantie waren ...dan had ik nergens last van. Maar zodra we weer de straat in reden kwam de angst direct terug.
Als ik heel eerlijk bent dan zegt mijn brein en mijn vrouw en kinderen dat de herrie echt wel meevalt, en dat het bijna nooit meer voorkomt.
Alleen de angst ervoor krijg ik niet onder controle.
Toen was er een paar jaar rust. Totdat de buren die hem opvolgde ook weer verhuisden. Nu woont er een stel waarvan de dame vrij rustig is maar de man vrij luidruchtig. Het is een aardige jongen. Heel sociaal en extravert. Eigenlijk niks mis mee. Maar toch krijg ik angst wanneer hij buiten zit met zijn vrienden en luidruchtig aan het praten is. Sinds kort horen we helaas ook zijn muziek (de bas that is) door de muur en dat is eigenlijk mijn grootste angst geluid. Ik hou inmiddels in een schriftje bij hoe vaak ik het hoor. Het is een paar keer per week en vaak niet langer dan een uur. Volgens mijn vriend is het niet hard en kunnen we er daarom eigenlijk niets van zeggen. Maar mijn vriend kan zich ervoor afsluiten en ik niet. Ik ben er nu alweer een heel weekend mee bezig terwijl die man niet eens thuis was! Ik weet dat deze angst niet rationeel is. Ik weet dat het aan mij ligt. Ik heb inmiddels EMDR gehad en therapie voor misofonie, waarbij je leert te focussen op andere dingen. Je aandacht verleggen dus. Dit werkt voor mij goed voor andere geluiden waar ik in mindere mate last van heb. Ik kon voorheen bijvoorbeeld niet in de tuin werken. Dat durfde ik niet door het geluid van de buren. Maar dat gaat nu prima. Alleen dat bas geluid door de muur. Dat lijkt wel een soort PTSD. Ik verstijf direct van angst en eigenlijk wil ik heel hard huilen. Het is echt verschrikkelijk. Ik probeer me dus zoveel mogelijk te focussen op andere dingen. Maar het lukt me vaak niet. Om de kwartier doe ik mijn koptelefoon af om te luisteren of het geluid er nog is. Ik word er helemaal gek van. Of liever gezegd, ik word gek van mezelf. Eigenlijk heb ik de therapie al afgerond maar omdat ik er nu weer zoveel last van heb ga ik toch maar met mijn therapeut bespreken of we het niet voort kunnen zetten. Of misschien heeft zij nog andere suggesties. Ik lees hier over exposure therapie maar volgens haar hebben personen met misofonie daar vaak geen baat bij en is het bijv. beter om een noise cancelling koptelefoon te dragen of te gaan wandelen wanneer je het geluid hoort. Aangezien we ook beter contact hebben met deze buren ben ik van plan om (als ik het nog vaker ga horen) te vragen of de bas uit kan. Zij kunnen dan nee zeggen maar niet geschoten is altijd mis.
Ik zou ook graag in contact komen met lotgenoten. Omdat ik me er vaak heel alleen in voel. Ik zit zelf in de misophonia Reddit groep: https://www.reddit.com/r/misophonia/?rdt=54572 (Engels). Dat helpt mij al een beetje. Misschien jullie ook?
Ik denk dat het met klusgeluiden erg moeilijk is omdat je dat niet kan tegenhouden. Iemand kan nou eenmaal niet 'stil' zijn huis verbouwen. Daarom heb ik zelf meestal ook geen problemen met klusgeluiden. Maar misschien ook omdat mijn vader vroeger altijd aan het klussen was. Dan raak je er aan gewend. Wij woonde ook aan een drukke weg dus autogeluiden storen mij ook niet.
Met muziek is het anders want dat hoeft natuurlijk niet zo hard. Dat iemand dat wil is leuk maar dan hoor je nog altijd rekening te houden met een ander. Helaas denken veel mensen er niet zo over. Ik heb bijvoorbeeld een collega die ook zo hard muziek draait en toen ik hem vroeg "maar denk je dan nooit, zullen mijn buren er last van hebben?" zei hij "euh, nee. Eigenlijk niet nee." En hij gaf ook aan dat hij vond dat hij in zijn eigen space gewoon moest kunnen doen wat hij wilde. En dat betekent dus zonder koptelefoon op hard muziek luisteren. Ik zei toen "dus jij vindt het wel oké dat ik in MIJN space naar JOUW muziek moet gaan zitten luisteren?" Nee dat vond ie zeker niet oké. Dat zag hij ook als overlast. Maar daar moet je het dan met elkaar over hebben.
En de meeste mensen zullen ook best openstaan voor een gesprek. Alleen tot een bepaald punt. Helaas zijn er mensen die graag leven in stilte en mensen die luidruchtig leven. En deze verschillende types wonen vaak naast elkaar wat voor problemen zorgt.
Wat het klussen betreft zou ik zeggen, probeer het vol te houden. Want klussen is op een gegeven moment over. En dan keert de rust weer terug. Ga bijvoorbeeld 's avonds een uurtje wandelen of op bezoek bij kennissen. Of probeer een noise cancellling koptelefoon. Dit is echt mijn redding in veel situaties. Je zou ook nog EMDR kunnen proberen waarbij je aan het gevoel werkt wat je door het geluid krijgt. Ik zit er zelf ook over na te denken om dat nog een x te proberen.
Ik denk dat het met klusgeluiden erg moeilijk is omdat je dat niet kan tegenhouden. Iemand kan nou eenmaal niet 'stil' zijn huis verbouwen. Daarom heb ik zelf meestal ook geen problemen met klusgeluiden. Maar misschien ook omdat mijn vader vroeger altijd aan het klussen was. Dan raak je er aan gewend. Wij woonde ook aan een drukke weg dus autogeluiden storen mij ook niet.
Met muziek is het anders want dat hoeft natuurlijk niet zo hard. Dat iemand dat wil is leuk maar dan hoor je nog altijd rekening te houden met een ander. Helaas denken veel mensen er niet zo over. Ik heb bijvoorbeeld een collega die ook zo hard muziek draait en toen ik hem vroeg "maar denk je dan nooit, zullen mijn buren er last van hebben?" zei hij "euh, nee. Eigenlijk niet nee." En hij gaf ook aan dat hij vond dat hij in zijn eigen space gewoon moest kunnen doen wat hij wilde. En dat betekent dus zonder koptelefoon op hard muziek luisteren. Ik zei toen "dus jij vindt het wel oké dat ik in MIJN space naar JOUW muziek moet gaan zitten luisteren?" Nee dat vond ie zeker niet oké. Dat zag hij ook als overlast. Maar daar moet je het dan met elkaar over hebben.
En de meeste mensen zullen ook best openstaan voor een gesprek. Alleen tot een bepaald punt. Helaas zijn er mensen die graag leven in stilte en mensen die luidruchtig leven. En deze verschillende types wonen vaak naast elkaar wat voor problemen zorgt.
Wat het klussen betreft zou ik zeggen, probeer het vol te houden. Want klussen is op een gegeven moment over. En dan keert de rust weer terug. Ga bijvoorbeeld 's avonds een uurtje wandelen of op bezoek bij kennissen. Of probeer een noise cancellling koptelefoon. Dit is echt mijn redding in veel situaties. Je zou ook nog EMDR kunnen proberen waarbij je aan het gevoel werkt wat je door het geluid krijgt. Ik zit er zelf ook over na te denken om dat nog een x te proberen.
Ik maak precies het zelfde mee. Ik wordt langzamerhand gek 😭 ik ben de hele dag mee bezig luisteren ik durf niet eens meer te stofzuigen bang dat ik ervoor moet boeten in de avond 😔 ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan.
Waar heb jij precies last van?
Bij ons heeft mijn vriend er inmiddels wat van gezegd. Op een gegeven moment was er een feestje wat door ging na 12 uur 's nachts en toen is er een boos appje verstuurd. Had ik zelf niet zo gedaan maar zijn slaap is heilig. Anyways volgende ochtend kwamen ze excuus aanbieden en toen heeft mn vriend ook gezegd dat we wel vaker die bas heel hard door de muur horen en dat, dat best wel vervelend is. Sindsdien hoor ik het bijna niet meer en is de rust redelijk wedergekeerd. Ik vraag me wel af hoe lang het zal duren want de zomer komt er weer aan en mensen vergeten het dan op een gegeven moment. En dan moet je er weer wat van zeggen. Maar goed. Voor nu is het weer fijn.
Ik praat hier trouwens regelmatig over met een vriendin en die zei dat ook haar zus en ouders regelmatig klagen over overlast van hun buren. Dan gaat het voornamelijk over harde muziek en hard praten in de tuin. Bij mijn zusje is het een hond die de hele dag blaft. Zo lijkt iedereen wel ergens last van te hebben.
Bij ons heeft mijn vriend er inmiddels wat van gezegd. Op een gegeven moment was er een feestje wat door ging na 12 uur 's nachts en toen is er een boos appje verstuurd. Had ik zelf niet zo gedaan maar zijn slaap is heilig. Anyways volgende ochtend kwamen ze excuus aanbieden en toen heeft mn vriend ook gezegd dat we wel vaker die bas heel hard door de muur horen en dat, dat best wel vervelend is. Sindsdien hoor ik het bijna niet meer en is de rust redelijk wedergekeerd. Ik vraag me wel af hoe lang het zal duren want de zomer komt er weer aan en mensen vergeten het dan op een gegeven moment. En dan moet je er weer wat van zeggen. Maar goed. Voor nu is het weer fijn.
Ik praat hier trouwens regelmatig over met een vriendin en die zei dat ook haar zus en ouders regelmatig klagen over overlast van hun buren. Dan gaat het voornamelijk over harde muziek en hard praten in de tuin. Bij mijn zusje is het een hond die de hele dag blaft. Zo lijkt iedereen wel ergens last van te hebben.
Bang voor hartaanval (Verhaal 98)
Hey!
Mijn naam is Marc, ik ben een 27 jarige jongen.
Ik heb al 1 keer eerder op dit forum mijn verhaal gedaan, alleen was dat onder het kopje Hypochondrie.
Ik kamp al een aantal jaren met hypochondrie alleen is dit het afgelopen jaar echt gegroeid als een monster.
In juli dit jaar kreeg ik last van keelpijn. Dat hield een tijdje aan en ik was er op een gegeven moment heilig van overtuigd dat ik halskanker zou hebben. Ik heb daarvoor snel hulp gezocht bij mijn huisarts. Ook verteld dat ik heel erg hypochondrisch ben en zij neemt dat gelukkig erg serieus.
Ik heb destijds bloedonderzoeken gehad en ben doorverwezen naar een KNO-Arts. Er was op alle onderzoeken niks te vinden en alles ziet er gezond uit. Het probleem deze keer was alleen dat ik voor 1 dag gerust gesteld was en daarna begon alles weer opnieuw. Ik was bang dat ze toch iets gemist hadden en er toch wel iets zou zitten.
Lang verhaal (een beetje) kort(er); dit heeft geresulteerd in dat ik nu al 1,5 maand last heb van zware paniekaanvallen. Het beheerst mijn hele leven en ik ben elke seconden van de dag en nacht (droom ook heel heftig) bang dat ik dood ga en dat er iets ergs aan de hand is.
Hiervoor ben ik ook 1,5 maand geleden accuut door mijn psycholoog en huisarts doorgestuurd naar gespecialiseerde therapie. Ik ben 2 weken geleden begonnen met deze therapie en het boekte meteen succes; na 3 dagen na de eerste sessie was ik 0 bang meer voor de halskanker. Dat ben ik nog steeds. Het probleem is alleen dat het zich verschoven heeft; door de paniekaanvallen heb ik veel last van steken op mijn borst, stijf gevoel tussen mijn schouderbladen. Ik heb pijn in mijn linker arm en kaak, koude voeten en handen, benauwd gevoel en voel me vaak onwel. Ik slaap heel slecht en ben heel vaak in paniek (ook snachts). Hierdoor ben ik nu constant bang dat ik een hartaanval ga krijgen. Het beheerst echt mijn leven op dit moment.
Ik heb in de afgelopen maanden ook al 2x een ECG gehad voor mijn hart. Daar was ook niks op te zien en alles was gezond. Maar toch ben ik er van overtuigd dat ik binnenkort een hartaanval ga krijgen. Dit gevoel is verschrikkelijk en normaal functioneren zit er ook niet echt meer in..
Het rare vind ik dat als ik een goed moment heb en het relativeer, ik weet dat mijn angststoornis is en dat ik gezond ben. Maar toch is de angst zo groot en overheersend dat ik dus vaak 100% overtuigd ben dat er iets met mijn hart gaat gebeuren en dat ik dood ga. De fysieke klachten die ik er van heb (wat ik hierboven noemde) versterken die angst heel erg.
Ik wilde graag even mijn verhaal doen, omdat dat sowieso altijd oplucht, en vroeg me af of er mensen zijn die zich hierin herkennen?
Groetjes,
Marc
47Zijn er ook mensen met de leeftijd van mij 69 jaar ben zo bang om ziek te worden en van alles.Ben altijd een hele behulpzame vrouw gedaan en wie ik helpen kon was ik.
Hi Mark,
Herkenbaar verhaal. Ik ben zelf 25 en inmiddels al 3 jaar de overtuiging dat ik (vroeg) dood ga. Bang voor de dood, leegte en het grote onbekende. Daarnaast slaapproblemen, omdat ik voornamelijk savonds focus op klachten.
Ik hoop dat je snel weer vertrouwen krijgt in je lichaam. En wellicht kunnen we contact met elkaar opnemen om elkaar te helpen: soms is ervaringen delen en het gevoel dat je niet alleen bent al heel prettig.
Ene dag is beter dan de andere maar de gedachtes zijn er altijd, en als je er dan te lang over nadenkt komt er wel een steek oid bij de borst.
Ik heb sinds een jaar last van een paniek/angststoornis. Ik was altijd verkouden en had altijd het gevoel dat ik niet genoeg lucht kreeg. Eerst ging ik dit via allerlei medische verklaringen proberen te verhelpen. Na een bezoek bij de KNO arts was de conclusie dat mijn neusschelpen te dik waren waardoor het goed kon dat ik ook daadwerkelijk niet genoeg lucht kreeg. Dus heb ik daaraan een operatie ondergaan. Na de operatie had ik nog steeds hetzelfde verhaal. Hartkloppingen, extreem erge spierpijn, hele hoge hartslag en duizelig. Ook dezelfde klachten die jij noemde: steek op de borst, spanning tussen schouders, tintelingen in handen en voeten, gespannen kaak. Een lijst van wel 100 symptomen en ik had van alles last. Ook ik was overtuigd dat er iets goed mis was met mij! Tot dat ik een beetje opzoek ging naar psychische oorzaken voor lichamelijke klachten. En daar vond ik het: chronische hyperventilatie wat wordt veroorzaakt door angsten en stress. Ik snap dus heel goed dat je fysieke dingen ervaart ondanks dat er waarschijnlijk lichamelijk niks mis is! Het voelt erg als onmacht. Mij heeft het me geholpen ((na er over te praten met familie, psycholoog en arts, dit helpt echt heel erg! Spreek het uit naar anderen, niemand wist dit van mij en nu als ik er last van heb kan ik gewoon even zeggen sorry ik heb er weer even last van)) om heel veel te gaan bewegen. Niet extreem veel sporten maar veel wandelen, yoga, zwemmen, fietsen. Mijn lichaam kon niet meer ontspannen merkte ik, door de sporten en je in te spannen kan je lichaam daarna veel beter ontspannen. En daarnaast heeft mediteren mij heel erg geholpen. En ook veel boeken lezen over hoe je hersenen en je lichaam werken en hoe die wisselwerking is (mindlift/ fight flight freeze). Doordat ik wist dat dit normale, logische dingen waren en wist ik ook hoe ik er van af moest/ kunnen komen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. En weet dat je echt niet alleen bent!
Ik ben 29 en verder een gezonde jongen moeder van 2 kinderen ( moet wel eerlijk bekennen.dat ik een paar kilos te zwaar ben)
Ik heb bij de geboorte van mijn dochter best een trauma op gelopen, en na 2 weken geleden corona te hebben gehad ben ik ontzettend moe.
Dit deed de emmer overlopen en heb ik angst van te gaan slapen en niet wakker te worden, zodra ik zit voelt het alsof mijn hart soms overslaat of dat ik wegzak🙄 erg breemd en beangstigend.
Zolang ik bezig ben kan ik me er redelijk van afzetten maar moet niet niks doen.
Hierboven staan geen datums bij maar hoop dat dit recent is. En dat wel elkaar kunnen helpen door tips en eventueel een luisterend oor te zijn voor elkaar.
Groetjes
Ik heb het zelfde alleen dan met wat heel anders.
Ik ben bang dat de tandarts iets over het hoofd heeft gezien dat er toch wat ergs is met mij. Dit beheerst mijn leven.
Ik heb hiervoor Emdr gehad maar heeft niet geholpen.
Deze angst heb ik zelf ontwikkeld omdat ik afgelopen tijd steeds wat heb gehad.
Een angst heb ik opgelopen 20 jaar terug met kerst moest ik naar spoed tandarts.
Je bent zeker niet de enige. Wat je zegt is voor mij heel herkenbaar. Van angst om ziek te worden en dood te gaan tot constant bang dat er iets misgaat en ik dat niet aan ga kunnen. Vooral omdat ik er al 10 jaar mee zit en ik uitgeput ben. Als je wilt praten hoor ik het graag!
Ik heb al sinds het overlijden van mijn moeder 35 jaar geleden angsten ontwikkeld voor een hartaanval. Het was zo erg dat ik zelfs in de wachtkamer in het ziekenhuis ging zitten. Ik liep de hele dag te hyperventileren zonder dat het tot een echte aanval kwam. Als ik aan het werk was ging het goed maar zodra ik in rust kwam ging het helemaal fout, lag s'nachts te schudden in mijn bed. Na dat ik mij 20 jaar lang zo ellendig voelde heb ik ik antidepressiva gekregen van mijn huisarts en dat werkte direct vanaf de eerste dag, dat was een hele bijzondere ervaring. Toen ik dat 15 jaar had geslikt wilde ik er van af en dat lukte. Ik ben gestopt in de coronacrisis en voelde mij driekwart jaar heel goed ws door alle afleiding maar daarna ging het weer heel slecht, ik heb het gevoel dat ik weer terug bij af ben af. Ik slik weer AD maar werkt minder goed dan 16 jaar geleden, ik durf ook niet meer naar de dokter of naar het ziekenhuis , is op het moment allemaal erg gecompliceerd maar snap heel goed wat je doormaakt en het is zo erg want we verpesten ons leven met deze angsten 😢
Ik herken me erg in jou verhaal. Ben een vrouw/moeder van 32. Ik heb een heftige tijd van huiselijk geweld mee gemaakt, gescheiden en nu weer gelukkig getrouwd en gaat beter dan ooit.
Ik heb een heftige trauma therapie gehad en ben ook gediagnostiseerd op PTSS. Nu ik weer kan slapen zonder nachtmerries van de gebeurtenissen destijds kamp ik nu met hypochondrie. Dit is gekomen omdat ik destijds altijd alles onder controle wilde hebben zodat ik maar niet geslagen zou worden. Doordat dat nu niet meer hoeft en ik ook geen nachtmerries etc meer heb ben ik hoe dom ook de controle gaan opzoeken van mijn eigen lichaam. Grootste fout ooit. Ieder pijntje zoek ik op en zoek ik wat achter. Hartaanval is mijn grootste angst. Ik ben hier voortdurend mee bezig en vraag steeds bevestiging aan mijn man etc. Heel vervelend. Ik heb mij nu aangemeld om wederom een therapie te doen, maar nu dus voor de hypochondrie. Ik heb me dit helaas zelf aan gedaan (tenminste dit zie ik zo, huisarts en therapeut zeggen dat het mij is aangedaan). Dit blijkt bij mij een gevolg te zijn van mijn PTSS. Ik heb veel paniek aanvallen wat erg angstig is. ben zelf verpleegkundige dus ook elk pijntje ga ik linken aan bepaalde ziektes. Dit maakt het niet makkelijker allemaal. Mensen in mijn omgeving zeiden al ga ander werk zoeken, maar ja en dan?? de kennis zit al in mijn hoofd dus weet bepaalde klachten te plaatsen. AL met al heel vervelend en blij dat ik niet de enige ben waardoor je makkelijker praat. Begrepen voelen ofzo.
Ik wens je sterkte en succes met alles. Hoop dat het bij een ieder die hier zijn verhaal gedaan heeft beter gaat worden. Ik ken jullie wel niet maar steun jullie wel.
Ik denk continu precies hetzelfde over mijn hart, de angst beheert zodanig mijn leven nu dat ik ermee op sta en ermee naar bed ga.
De symptomen die je zegt, precies hetzelfde hier.
Mag ik vragen hoe het nu met je is en of je tips voor me hebt?
Verschrikkelijk ik nu ook wakker dus mijn verhaal maar even doen.
Vorige weeg donderdag werd ik onwel op mijn werk. Duizelig en het gevoel dat het leven uit je weg trekt. Ben niet echt flauw gevallen. Mijn werk vertrouwde het niet en er kwam een ambu. Deze zagen een inieminie afwijking in ecg en brachten mij boor de zekerheid naar het ziekenhuis.
Daar, na 5 uur, naar huis gestuurd. L9ng fotos waren goed hartfilmpje waren oke en bloed uitslagen enz ook.
De volgende trok vertrokken naar spanje voor 3 weken waar ik nu een week zit.
Al 2 keer lichtelijk niet goed in mijn hoofd geworden maar vanabond leek het pas echt erg. Druk aan linkerkant borst en weer het gevoel dat ik flauw ging vallen ofzo. En dan word je bang...pijn bij je hart linkerarm hoeft anders, krijgt droge mond en zo voel je je eigen steeds beroerder.
Gevolg is nu dat ik bang ben dat steeds erger word en alleen door die gedachte alweer de volgende paniek reactie uitlok eigenlijk.
Liefst last ik mij bijvoorbeeld weer helemaal nakijken maar ja ik zit in spanje....
Er zijn oprecht zo veel mensen die exact hetzelfde ervaren als ik. Zelf ben ik 21 jaar en heb hier al een jaar of 2 last van. Terwijl ik hier op vakantie ontiegelijk veel last van heb, lees ik exact hetzelfde verhaal. Pijn in de borst (steken in hart), angst on ‘s nachts iets te krijgen, willekeurig zweten, hoofdpijn, spierpijn, bang voor de leegte na de dood. Slecht slapen, continu op je Apple Watch een ECG doen, naar huis van avondjes uit omdat het niet oké gaat, met mensen bellen om van de angst af te komen.
Het is erg lastig om hier met mensen over te praten die dit nog nooit hebben meegemaakt. Het is dan zo ingewikkeld om goed te begrijpen hoe beangstigend dit is.
Ik wens dit niemand toe. Het slokt me al een hele tijd op. Het is zo’n intens beangstigend gevoel die alle energie de afgrond in trekt.
Ik heb de huisarts al kort laten kijken, ECG extern laten checken, allemaal geen probleem. Nog nooit bij een psycholoog geweest. Ik weet dat het aanvallen zijn en tussen je oren zit, maar los dat maar eens op. Het is helaas niet zo makkelijk. Mijn leven voelt op dit moment zo gigantisch mooi, dat ik bang ben om dingen te missen als ik ooit dood zou gaan. Ik hoop dat ik er vanaf kom. Ik ga er voor knokken en ik weet dat jullie dat ook doen. 👊🏼
Er zijn oprecht zo veel mensen die exact hetzelfde ervaren als ik. Zelf ben ik 21 jaar en heb hier al een jaar of 2 last van. Terwijl ik hier op vakantie ontiegelijk veel last van heb, lees ik exact hetzelfde verhaal. Pijn in de borst (steken in hart), angst on ‘s nachts iets te krijgen, willekeurig zweten, hoofdpijn, spierpijn, bang voor de leegte na de dood. Slecht slapen, continu op je Apple Watch een ECG doen, naar huis van avondjes uit omdat het niet oké gaat, met mensen bellen om van de angst af te komen.
Het is erg lastig om hier met mensen over te praten die dit nog nooit hebben meegemaakt. Het is dan zo ingewikkeld om goed te begrijpen hoe beangstigend dit is.
Ik wens dit niemand toe. Het slokt me al een hele tijd op. Het is zo’n intens beangstigend gevoel die alle energie de afgrond in trekt.
Ik heb de huisarts al kort laten kijken, ECG extern laten checken, allemaal geen probleem. Nog nooit bij een psycholoog geweest. Ik weet dat het aanvallen zijn en tussen je oren zit, maar los dat maar eens op. Het is helaas niet zo makkelijk. Mijn leven voelt op dit moment zo gigantisch mooi, dat ik bang ben om dingen te missen als ik ooit dood zou gaan. Ik hoop dat ik er vanaf kom. Ik ga er voor knokken en ik weet dat jullie dat ook doen. 👊🏼
Ik ben nu 33 en ben er eigenlijk zo goed als vanaf. Helemaal eraf dat zal mij nooit lukken, maar als ik zie waar ik vandaan ben gekomen en waar ik nu sta, dan ben ik 100 procent tevreden. Misschien nog 1 paniekaanval in het half jaar.. als dat al het geval is. Ik durf alles weer... alleen slapen, shoppen in een onbekende stad, ik ben zelfs verhuisd naar een stad waar ik alleen mijn toenmalige vriend kende! Cognitieve gedragstherapie heeft mij erg goed gedaan en ik slik nog steeds (en wss voor altijd) citalopram 40 mg. Anti depressiva maar dan voor de angststoornis. Ik heb altijd geroepen dat ik niet aan de pillen zou gaan... maar man, wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb (alleen pillen helpen niet!! Het is geen wonderpil), want het helpt mij minder te voelen in mijn lichaam.
Je mag mij altijd vragen stellen over hypochondrie, want ik weer er echt alles van!
Je bent niet de enige !
Ik ben 16 en ik herken me eigenlijk precies in jouw verhaal. Ik durf niet eens alleen naar school te gaan (want bang voor een paniekaanval en alsmede een hartaanval), daarom loop ik ook samen met mijn moeder. Bijna de hele dag trillen en af en toe hartkloppingen horen. Soms hoor je het duidelijk, soms ineens niet meer (en dat dat schrikgevoel). Dan een beetje kortademig, pijn op de borst en schouders. Maar eigenlijk alleen wanneer ik eraan denk; zonder gedachten geen klachten. Maar soms komt het toch ineens uit het niets. Dan krijg ik een verhoogde hartslag. Zoals bij het douchen. Het is al een paar keer voorgevallen dat ik uit de douche moest rennen en hulp moest zoeken bij familie. Enorme hartslag, maar ja ik ben nog nooit flauw gevallen o.i.d.
Onderzoek gedaan bij de cardiologen: ECG, holter, bloedwaarden, etc. en telkens als uitslag: kerngezond. Ik weet dat ik gezond ben en dat de kans op een hartaanval op mijn leeftijd nihil is, maar toch ben ik er bang voor. Het helpt daarbij niet als je een moeder hebt die denkt dat je "manipuleert", waardoor je eigenlijk een beetje boos wordt op jezelf. Waarom ben ik bang? Er kan niks gebeuren.
Wat mij helpt zijn ademhalingsoefeningen, zoals de 4-7-8 regel. Of een simpel spelletje op mijn telefoon. Het gaat gelukkig steeds beter met mij en hopelijk ook met jou en andere mensen met soortgelijke klachten.
Je moet gewoon rustig aandoen, rustig ademhalen en leren beseffen dat er niks kan gebeuren. Negeer eventuele pijn en klachten en denk bij jezelf "ik ben gezond, ik rook/drink niet, ik neem geen schadelijke stoffen in, drink en slaap voldoende en ik ben jong. En dus kan er niks gebeuren."
Vooral voor de jonge mensen: denk maar niet dat er iets mis is. Ga voor de zekerheid maar anders onderzoek doen. Als er niks is, dan is er ook niks. Zij weten het beter dan jij en hebben veel meer expertise op dit gebied. Als zij vermoeden dat je een verhoogd risico hebt op een hartaanval, dan zullen ze je zeker niet zomaar laten gaan. Leef en geniet!
Komt goed, niet teveel piekeren en geniet straks in t voorjaar van t zonnetje. Ga naar buiten en beweeg.
Ik ken het gevoel zeker, ik ben 22 jaar en heb elke dag het gevoel dat mijn hart gaat stoppen, ook snachts heb ik dit, minste steekje of druk op mijn borst denk ik dat ik een hartaanval ga krijgen, minste wat ik mij effe onwel voel of draaierig denk ik dat ik ga neervallen, ik heb het heel moeilijk in drukke ruimtes nu door deze angst, ik beeld mij ook altijd andere mensen hun in hart in hoe die aan het gaan is
Bij mij werd er een echo en ECG (holter) als onderzoek gedaan. Een echo om mijn hart echt te controleren op vaatvernauwingen, hartafwijkingen , etc. Conclusie: alles is okay. Er is geen kans op een hartaanval of plotselinge hartstilstand. Dat kan alleen als er iets mis is, maar dat is het (godzijdank) niet. Sinds ik dit heb begrepen en er bij ben stilgestaan met de gedachte dat alles gecontroleerd is en er niks mis is, ben ik verder gaan leven met elke dag steeds minder klachten. Ik voel me nu een beetje zoals vroeger :)
de cardioloog zei zelfs dat ik makkelijk een marathon kan lopen en dat je hart makkelijk een maximale hoge hartslag aankon, mits er geen stoornissen zijn. Dat is er bij mij gelukkig niet. Met andere woorden: al zou ik 24 uur lang op 200 slagen per minuut zitten, zou ik alsnog niet dood kunnen gaan. Hooguit natuurlijk een duizelig gevoel. Dat nam mijn angst voor een hartaanval vrijwel direct weg. Nu denk ik: "Oh, hoge hartslag en hartkloppingen? Opeens 3 slagen in 1 seconden en daarna rustig? Een onregelmatige hartslag? Niet erg, gewoon rustig blijven. Alles is okay en er kan niets gebeuren." Sindsdien natuurlijk minder angst waardoor mijn RHR ook daalt en ik minder klachten heb. Langzaam, maar zeker, herstel ik.
Vrijwel iedereen die dit leest: je moet niet bang zijn, je moet je leven niet laten bepalen door angst. Er kan niets gebeuren, er is echt niks mis met je hart. Je hart is zoveel sterker dan je denkt, anders zou je dagelijks wel iemand dood op straat zien liggen (zeker bij amateurclubs). Maar dat gebeurt niet, want je hart kan zoveel dingen aan. Zeker als je een uitgebreid onderzoek hebt gehad waarbij de uitslagen positief waren. Geloof me, ik weet hoe je je voelt. Maar niemand kan je genezen, alleen jijzelf. Want het is niks medisch, het is iets wat in je hoofd zit. En alleen jij kan dat verhelpen, helaas bestaan er geen medicijnen (ja behalve Anti Depressiva ofzo maar dat is niet echt een oplossing).
Veel geluk iedereen! En geniet van je leven die sws al best kort is dus laat je jaren niet verspillen door angst. Leef en geniet!
De angst is daarna wel gebleven, maar beheersbaar. Toen heb ik een psychiater gevonden die van vele markten thuis was.
Dank zij deze arts heb ik vele angsten kunnen overwinnen.
Hij paste reeds EMDR toe toen ze hier in Vlaanderen nog niet wisten dat zoiets bestond. Dank zij deze arts heb ik agorafobie,
claustrofobie, vliegangst over wonnen.
Spijtig is hij op 75 met pensioen gegaan. Hij was echt bekommerd om zijn patienten.
Dank zij hem heb ik mijn pensioen behaald. Maar de angst voor de hartaanval is er nog minimaal, ben nu 71.
Mijn grootste schrik is dat het plots gedaan is zonder afscheid van geliefden te kunnen nemen.
Ik ben 16 jaar en heb begin september te horen gekregen dat ik lichte hartproblemen heb en daardoor ben ik continu bang voor alles en denk ik ook dat ik elk moment een hartinfarct ga krijgen dus ik snap 100% wat je voelt en ik weet ook niet hoe ik dit oplos ik ben zo bang want ik brn nog zo jong en ik wil niet dood ik durf bijna niks meer
Wat vervelend om te horen dat je lichte hartproblemen hebt. Hopelijk heb je van je cardioloog wel te horen gekregen wat je wel en niet kan doen, zodat je weet wanneer je je geen zorgen hoeft te maken. De meeste mensen hier hebben geen hartproblemen, maar hebben iets meegemaakt waardoor ze angstig zijn. Bijvoorbeeld een familielid die eraan is overleden of een paniekaanval. Bij jou is de angst er omdat je hartje niet helemaal gezond is. Je hoeft niet bang te zijn, als je cardioloog niet teveel zorgen maakt om de gezondheid van je hart. Wel rustig aan blijf doen, maar blijf genieten van het leven. Wees niet bang dat er iets zal gebeuren, de cardiologen weten precies wat ze moeten doen in jouw situatie. Hebben ze gezegd dat je beter niet kunt sporten? Dan moet je dat ook niet doen. Als ze zeggen dat je dat wel kan, dan hoef je je uiteraard geen zorgen te maken.
Veel sterkte, hopelijk komt het goed voor je.
Ik ben Evie en ongeveer van jouw leeftijd. Qua angst voor hartklachten ervaar ik precies het zelfde. Veel paniekaanvallen, vaak een onwel gevoel met drukkende pijn op mijn borst en uitstraling. Het beheerst ook mijn leven. Daardoor heb ik wat pleinvrees ontwikkeld, omdat ik bang ben dat het in het openbaar gebeurd. Hopelijk is er een manier om hier voor altijd vanaf te komen en dat we weer wat meer kunnen gaan genieten van het leven…
Groetjes Evie
Ik herken me erg in jouw verhaal. Hoe gaat het nu met jou?
Bij mij is mijn hypochondrie extreem geworden ook na paniekaanvallen door een bepaalde reden waar ik niet over ga uitwijken maar ik heb net het zelfde door die paniekaanvallen ben ik mij in het extreme beginnen focussen op mijn hart vooral als mijn hart sneller slaagt als anders begin ik te panikeren waardoor ik last krijg van hart kloppingen en ja hierdoor komt er meer paniek enzo ben al naar een cardioloog geweest deze zegt dat ik perfect inorde ben enzo dus eigenlijk niets aan de hand maar toch ik snap wat je doormaakt grts dimi
Ten eerste: je gaat niet dood!
Het zijn de spanningen die jou overvallen hoe naar dit ook is.
Ten tweede: ik snap niet dat je geen medicijnen/ hulpmiddelen wilt.
Het haalt de scherpe kantjes er van af en je zult je beter gaan voelen. Je bent nu afhankelijk van die nare klachten, dus denk verstandig en maak gebruik van die hulpmiddelen.
Je zult je veel beter gaan voelen en de klachten worden minder.
Daarna kun je het langzamerhand gaan afbouwen.
Straf jezelf niet zo!
Denk rationeel.
Veel sterkte!
Ten eerste: je gaat niet dood!
Het zijn de spanningen die jou overvallen hoe naar dit ook is.
Ten tweede: ik snap niet dat je geen medicijnen/ hulpmiddelen wilt.
Het haalt de scherpe kantjes er van af en je zult je beter gaan voelen. Je bent nu afhankelijk van die nare klachten, dus denk verstandig en maak gebruik van die hulpmiddelen.
Je zult je veel beter gaan voelen en de klachten worden minder.
Daarna kun je het langzamerhand gaan afbouwen.
Straf jezelf niet zo!
Denk rationeel.
Veel sterkte!
Ten eerste: je gaat niet dood!
Het zijn de spanningen die jou overvallen hoe naar dit ook is.
Ten tweede: ik snap niet dat je geen medicijnen/ hulpmiddelen wilt.
Het haalt de scherpe kantjes er van af en je zult je beter gaan voelen. Je bent nu afhankelijk van die nare klachten, dus denk verstandig en maak gebruik van die hulpmiddelen.
Je zult je veel beter gaan voelen en de klachten worden minder.
Daarna kun je het langzamerhand gaan afbouwen.
Straf jezelf niet zo!
Denk rationeel.
Veel sterkte!
Dankjewel voor het delen van dit bericht. Bizar hoeveel mensen hetzelfde ervaren. Ik voel me op zulke momenten zo alleen. Hoe gaat het nu met je twee jaar later?
Het lijkt me leuk en fijn om van je te horen.
Groetjes Stephanie (29)
Maar toch is er de (ir)reële angst voor een hartaanval/ hartaandoening. Wat iemand mij ooit verteld heeft en het voor mij goed relativeert is:
'De angst die je voelde bij het eerste moment is een soort herinnering die opgeslagen is in de hersenen. Elke keer als je diezelfde angst/ moment van angst voelt, probeer jezelf er dan aan te herinneren dat dit komt doordat het deel in je hersenen geactiveerd wordt waar die nare herinnering aan gekoppeld is. Je voelt hetzelfde maar in werkelijkheid (en dat is vaak zo) is het een placebo en dus niks aan de hand.'
Pak je leven gewoon op, ga rustig sporten, doe elke dag iets meer en je merkt vanzelf dat het net als met de zee weer wegebt.
Zo.ging langzaam.al.die gedachten weg uit mijn hoofd.
Ik herken heel veel verhalen. Nu sinds eind maart last van ernstig gevoel dat me wat overkomt. Dit uit zich in enge lichamelijke klachten, stress, snel overprikkeld, noem het maar op. Ben al maanden afhankelijk van rustgevende -en slaapmedicatie. Onlangs angststoornis vastgesteld. Eerder al Citalopram geprobeerd maar zonder resultaat. Eerder ook gedacht dat de klachten toch ergens anders vandaan kwamen omdat mn schildklierwaardes ook niet goed waren. Ondertussen is dit opgelost maar helaas is de angststoornis nu zeker. Wel blij dat er een diagnose is met een redelijk positief uitzicht maar ook heb ik zo mn momenten dat ik compleet instort en het allemaal effe niet aan kan. Ik kan niet de dag doorkomen zonder lorazepam. Dan kan ik de lichamelijke klachten niet onder controle krijgrn en krijg ik zoveel last van angst wat dan een spiraal wordt omdat ik door de angst ook denk dat ik nog meer stress krijg en dus nog een grotere kans op een hartstilstand. Ook nog is extreem bang voor de dood. Vandaag sinds 2 jaar ook ziekte v crohn. Daarna astma ontwikkeld en dus ook een chronisch traag werkende schildklier en een angststoornis. Sinds 19-11-2021 is het leven zo bergafwaarts gegaan en ik heb niemand in mijn omgeving die mij begrijpt qua angststoornis. Sta op de wachtlijst bij de Psychiater maarja eindeloos natuurlijk.. ik ben 21 en leef super regelmatig en gezond sindsdat het zo tegen zit. Lastig om te accepteren. Zou zo graag ter overbrugging met iemand willen praten die die angststoornis ook heeft met lichamelijke klachten erbij. Af en toe je hart luchten is zo fijn. Net als het typen van dit. Ik kan niet wachten totdat er een dag gaat zijn dat ik kan zeggen het is over. Elke dag is een gevecht
Beetje een angst ontwikkeld op de autostrade (Verhaal 504)
ik heb eigenlijk als sinds ik ben begonnen met autorijden beetje een angst ontwikkeld op de autostrade.
zeker wanneer een geen vluchtstrook is of in tunnels.
ook wel een beetje claustrofobie.
ik heb vooral moeite met slikken vooral als ik vrachtwagen wil voorbij steken,
dat vind ik zo vervelend.
ook wel hyperventilatie.
ik heb verschillende jaren seroxat genomen.
ben daar mee gestopt,
maar nu merk ik weer dat de angst in mij sluipt.
heeft iemand daar ook last van gehad.
ik schaam me er wel een beetje over
Groetjes
2Exposure... (Verhaal 528)
Bang om te verliezen wat je 'hebt' (Verhaal 526)
1Angst (Verhaal 522)
Maak mezelf er helemaal gek mee!
Herkent iemand dit?
1Ik zit zelf ook in je bent niet de enige
Maar sprak meerdere mensen die ik goed ken en het klopt het zijn je negatieve gedachten en de angst om je controle kwijt te raken
Angst en paniekaanvallen op solo reis (Verhaal 513)
2Ik weet hoe je je voelt, het valt over je heen en je wil erover praten maar niemand om te luisteren.
Contacteer me en vertel me over je reis.
Hoe kan ik mijn whatsapp hier doorgeven ??
Depresie. Burn-out of angst pieker stoornis (Verhaal 488)
Mijn verhaal ergens maar beginnen. Vermoeidheid uitgeput,en totaal op .slapen,slapen en nog eens slapen. Want dan gaan er geen gedachten door mijn hoofd. Of zijn het stemmen. Heb geen ide ik blijf maar bezig in mijn hoofd,het is een wir war van gedachten. Je staat er mee op en gaat er mee naar bed. Het constant met je gedachten bezig zijn.onder tussen esitalopram gekregen ggz .zij houden het op een depressie .Maar ik heb hier mijn grote twijfels aan . Ik ben zo dood op van vermoeidheid,dat ik niet meer kan functioneren in mijn dagelijkse leven. Of beter gezegd ik ben zo moe, dat ik worstel met zelf dooding en er maar een einde aan te maken. Op veel begrip hoef ik niet te wachten. De mensen om je heen begrijpen er maar niks van. Bij het opstaan in de morgen,duurt het een halve dag eer ik al wat van de dag mee krijg. De wereld om me heen lijk wel een grote bubbel. Een waas een film, die zo aan je voorbij gaat , waar in ik niks mee krijg. Voel me gevangenen in mijn eigen gepieker en gadachten. Alleen als ik dizapam neem wil ik een beetje slapen. Dus ook een grote ramp bij te veel er van slikken. Op het moment ik op sta ,val ik naar een uurtje weer in een diepe slaap. Ik kan mij ook niet meer consenteren. Ben zeer vergeetachtig tot aan de angst toe ik niet meer alleen durf te blijven. Bang mijn gedachten de overhand krijgen en ik me of zelf wat aan doe. Of mijn klachten nog erger worden .
Hier even een opsomming van mijn klachten hopelijk voor iemand herkenbaar
Uitgeput kapot moe
Gejaagd
Opgefokt gevoel
Agressie
Geen omgevings besef
Verwardheid
Piekeren deze gaan ook mee bij evt aflijding
Ik wil nog zo graag verder leven maar hier door zak je echt de moet in de schoenen. Ik ben mijn overleving.s fase al voor bij .wie o wie herkend dit. Willen jullie aub reageren. Ook eventueel mensen die wat dit betreft op zoek zijn voor evt persoonlijk contact. Sterkte aan jullie allemaal 😴
8Hou vol en laat anderen (oa professionals) meedenken-/helpen. En vergeet niet: babystapjes. Niet te streng voor jezelf. Je bent het waard! Sterkte!
Bang om gek te worden (Verhaal 521)
Wie heeft dit ook?
1Ik heb een burnout met angst en herken dit zeker. Dit komt omdat wij gewoon veel te veel nadenken van snap ik het wel enz. enz. Dit is een periode waar je vanzelf wel weer uitkomt. Probeer er niet te veel aan te denken.
Veel sterkte!
anoniem (Verhaal 519)
Ik hoop dat jullie even de tijd kunnen nemen om naar mijn verhaal te luisteren. Mijn klachten begonnen tijdens mijn verblijf in Italië. Ik kreeg plotseling een paniekaanval in de auto, en sindsdien lijd ik dagelijks aan derealisatie en enge gedachten. De derealisatie zorgt ervoor dat ik last heb van ongewenste gedachten, waarbij ik soms het gevoel heb dat ik alles kan doen omdat het toch slechts een droom is. Het is moeilijk om deze gedachten onder controle te houden, en ik wil echt niet alles denken of doen wat in me opkomt.
Heeft iemand hier ervaring mee en kunnen jullie me alsjeblieft tips geven om hiermee om te gaan? Het is echt een uitdaging, en ik ben op zoek naar manieren om de controle terug te krijgen over mijn gedachten en angsten. Alle hulp en advies zijn welkom.
3Ik zit in hetzelfde schuitje. Ook flinke derealisatie klachten het gevoel of je niet echt leeft. Het is vreselijk. Ook ik heb die paniekaanval in de auto gehad en dat is niet grappig. Met hulp van de psycholoog kan ik er iets beter mee omgaan. De tip is accepteer het. Zie het als iets goeds van je lichaam je lichaam doet dit om je te beschermen tegen verdere schade. Probeer er niet teveel doorheen te gaan. Doe 1 ding en pak je rust weer. Ik weet hoe lastig het is want mij lukt het ook lang niet altijd. Maar door dit toe te passen kan ik alweer kleine stukjes autorijden ondanks de derealisatie.
heel erg bedankt voor je antwoord, en gerustellend dat ik niet de enigste ben. Heb wel nog een klein vraagje voor je, had je hierbij ook last van instrituve gedachtes?
Alvast bedankt,
Groetjes!
Angst (Verhaal 520)
angst in grote open ruimtes waarbij de lucht en wolken goed te zien zijn (Verhaal 53)
Beste mensen,
Sinds mijn jeugd heb ik erg last van hoogtevrees, war ik inmiddels mee heb leren leven. Ik ben een man van 24 jaar.
Echter heb ik na mijn 18de helaas te maken met een nieuwe angst wat ik moeilijk kan uitleggen en wat mijn leven erg belemmerd. Na het behalen van mijn rijbewijs begon ik steeds meer moeite te krijgen om op wegen te rijden met grote open ruimtes waarbij de lucht en wolken goed te zien waren, zoals snelwegen.
Ik voelde steeds meer angsymptomen ontstaan en dit gebeurt zelfs al ik naast een chauffeur zit. Hierdoor kan ik een aantal jaren niet meer zelf de snelweg op en krijg ik ook veel last als bijrijder.
Dit heb ik trouwens ook als ik op de grond lig en naar de lucht kijk om te zonnen bijv of grote gebieden. Alsof mijn leven in gevaar is en ik kwetsbaar ben door gebeurtenissen vanuit de lucht, bliksem, tornado, explosies, meteoriet, enz.
Ik heb hiervoor een aantal behandelingen gehad zoals hypno en cognitieve gedrag, maar heeft niet geholpen helaas.
Herkent iemand dit en heeft iemand tips voor me? Ik wil echt van mijn angsten af en weer verder met mijn leven. Medicijnen kunnen ook een optie zijn.
14ik weet precies wat jij bedoelt. Die angst is zo inntens en heftig waardoor je al die situaties vermijd. Als ik op et strand lig om te zonnen houd ik et maar 30 seconden vol , ik voel dan alsof ik in de blauwe hemel gezogen word bang om van de aardbodem af te vallen ( zelfde gevoel als hoogtevrees ) en dit heb ik ook als ik op lange kale stukken fiets op et platteland. op internet kan ik nergens of heel weinig mensen vinden met dezelfde fobie als ons weet niet goed hoe we dit kunnen oplossen ik struggle er al 15 jaar mee , kan er wel mee leven maar beperkt mijn leven enorm. misschien moeten we eens contactgegevens uitwisselen want ik voel me door jouw verhaal eindelijk begrepen en kan echt niemand vinden met dezelfde angst.
groetjes Daniel
Het is en blijft een vreemde aandoening.
Tip2: zorg dat uw darmflora in goede staat is, probiotica kan hierbij helpen. Heeft onrechtstreeks ook een invloed op uw mentaal welzijn.
Tip3: blijf gemotiveerd om jezelf te pushen naar betere levenskwaliteit, ga mediteren en tijdens het mediteren kan je jezelf positieve dingen bevelen om te doen (soort van zelfhypnose)
Tip4: zoek naar rustgevende thee, ookal is het minder lekker, heeft een heel gezonde invloed op je (bv kamille thee)
Tip5: nogmaals, blijf jezelf motiveren en opwekken. Vergeet nooit dat er altijd een oplossing is :)
Ik kamp zelf met enkele angsten gepaard met derealisatie en depersonalisatie, maar ik doe mn best om door die moeilijke periodes te komen. Ik werk aan mezelf en hopelijk zie ik binnenkort optimaar resultaat.
Als er nog mensen met tips zijn laat deze gerust achter hieronder
Ik heb het nu ook in lichtere mate als ik naar tv kijk en daar zo’n blauwe lucht met wolken zie.
Een volledig blauwe lucht of grijze lucht is geen probleem.
Ik vind het erg raar.
Onze zoon heeft ook een bepaalde angst met omhooglopen bij het strand dat had hij al toen hij net kon lopen en nu heeft hij nog steeds last met opervlakte’s of bij de zee, op of langs snelwegen of in de bergen ook heeft hij het in een kerk als de akoestiek flink aanwezig is, wij denken zelf dat het komt doordat hij flink hoogsensitief is en waardoor hij alles heel intens beleeft en een soort geen filter heeft op dat gebied waardoor alles anders en heel heftig binnenkomt denk dat je moet proberen zoveel mogelijk te ontspannen heb het idee dat door spanning het alleen maar erger wordt, heel veel sterkte hoor!
Groetjes Sophia
Ik ben hooggevoelig en heb het gevoel dat het hiermee te maken heeft. Mijn aura/ energieveld om me heen is denk ik groter dan bij niet hoogsensitieve mensen.
Als ik er in periodes dat het goed met mij gaat, zoals nu, naar kijk denk ik dat ik op zulke momenten te ver weg van mijn lichaam ben.
Medicatie werkt bij mij goed om de basis rustig te hebben en verder aarden:
Bewust bij je lichaam blijven: visualiseren dat je je aura kleiner maakt en bij je kern blijft. Sporten, wandelen met aandacht bij mijn lichaam, tuinieren, aanraking/ knuffelen met mens of dier, bezig zijn met goed voor mijn lichaam zorgen, leuke kleding, lekker eten, zintuigen prikkelen met lekker ruikend badschuim/ douchegel, warmte...
Heel veel sterkte voor wie met dit nare gevoel kampt! Het helpt mij altijd al om te weten dat ik niet de enige ben 🙂
Vandaag ook, gewoon een blauwe lucht op de tv met witte wolken.
Ik krijg een raar gevoel .
Soort van angst.
Moeilijk te verklaren .
Bang (Verhaal 518)
2We kunnen niet uitsluiten dat het niet gebeurd, al sinds de mensheid bestaat is er oorlog, dit zal altijd zo blijven, nu omdat het zovaak in het nieuws is en je dit in overdaat ziet wordt je er continue aan herinnert + het is allemaal redelijk in de buurt.
Probeer het eens een week zonder nieuws, zelf heb ik dit ook gedaan en echt het werkt, de eerste dagen is het afkikken, daarna vergeet je het, zapp je tv om als het uitgezonden wordt, leef in het hier en nu, wij kunnen ons heel erg druk maken maar daardoor staan onze levens eigenlijk stil omdat we in een overlevingsmodus gaan staan die tot op heden nog niet nodig is.
Uiteraard is het altijd goed je voor te bereiden, op wat voor crisis dan ook, Nederland heeft ook een elektrischiteits tekort, aangezien alles tegenwoordig draait op elektriciteit is het belangrijk producten in een huis te hebben zoals bv. Een campinggasstel, zo kan je altijd koken, kaarsen en eten wat lang houdbaar is.
ik ga zelf ook eens proberen geen nieuws meer te volgen, in de hoop dat het mij helpt.
Depersonalisatie (Verhaal 516)
Na een hyperventilatie aanval/paniek aanval heb ik extreme angsten gekregen. Psychose, gek worden. Ik voelde me zoo vreemd en vaag. Mega veel klachten..
Ik heb hierdoor last van depersonalisatie, derealisatie..
Herkent iemand zich hierin ?
Ik slik ookal medicatie, maat dat doet ook ‘niks’ of maakt het erger.. ik raak zo hopeloos hiervan..
8Ontzettend herkenbaar! Ik heb het ook gekregen als gevolg van een paniekaanval. Momenteel ben ik gediagnoseerd met een angstoornis. Ook ik heb regelmatig en soms dagenlang die derealisatie/personalisatie. Het lijkt gewoon alsof je er niet ben of niet bestaat dat je ergens zweeft in een droom. Heb jij dan ook zo'n raar gevoel in je hoofd? beetje wazig ofzo. Ook ik heb nog een tal van lichamelijke klachten. Dit hoort erbij. Ik loop inmiddels bij een psycholoog en dit is iets waar we doorheen moeten. Ik heb zelfs een poosje geen auto meer gereden door de derealisatie/personalisatie. Nu kan ik er op sommige momenten iets beter mee om gaan. Met momenten wordt ik er ook nog heel angstig van en heb ik ook het idee gek te worden, of allerlei ziektes te hebben. Kortom je bent absoluut niet de enigste. Ik hoop dat dit je wat helpt. Heel veel sterke!
Ik heb er ook onwijs last van, vind het ook heel frustrerend. Nu al 3,5 jaar..
Ik heb ook wel medicijnen geslikt tussendoor, maar ben hier wel mee gestopt. Nu wel het gevoel sterk genoeg te zijn om het aan te kunnen hoe naar ook.
Helaas kan ik er de vinger niet op leggen waarom ik er zoveel last van heb. Heb ook allerlei rare gedachten waar ik vroeger nooit aandacht aan zou hebben besteed maar nu niet weg te denken zijn en me angstig maken.
Het is iets raars met mijn bewustzijn, ervaren jullie dat ook zo?
Ik hoop ook op tips!
Groetjes Lotte
Helaas super herkenbaar voor mij, nu al 3,5 jaar..
Ook het gevoel helemaal de controle kwijt te raken door ik denk de derealisatie. Want niks klopt meer voor mijn gevoel en ik heb dan ook vaak geen idee wat ik hier doe zegmaar. Ben dan ook bang ook psychotisch te worden.
Ik slik geen medicijnen meer.. Werd er wel iets rustiger van maar uiteindelijk lost het niks op bij mij.
Het is voor mijn gevoel altijd aanwezig maar het komt in vlagen.
Ik weet ook niet wat ik verkeerd doe, ik ga naar een pri therapeut. En lees er ook veel over om het goed te begrijpen.
Heeeel frustrerend.
Ik hoop ook op tips!
Helaas super herkenbaar voor mij, nu al 3,5 jaar..
Ook het gevoel helemaal de controle kwijt te raken door ik denk de derealisatie. Want niks klopt meer voor mijn gevoel en ik heb dan ook vaak geen idee wat ik hier doe zegmaar. Ben dan ook bang ook psychotisch te worden.
Ik slik geen medicijnen meer.. Werd er wel iets rustiger van maar uiteindelijk lost het niks op bij mij.
Het is voor mijn gevoel altijd aanwezig maar het komt in vlagen.
Ik weet ook niet wat ik verkeerd doe, ik ga naar een pri therapeut. En lees er ook veel over om het goed te begrijpen.
Heeeel frustrerend.
Ik hoop ook op tips!
Vervelend hé ik herken mezelf ik je verhaal. Gisteren lag ik bijvoorbeeld op bed ik moest ik daarna even wat pakken in de douche. Ik had het gevoel dat ik zweefde en gewoon niet was maar wel liep zo raar!
Mijn tip:
- Accepteer het en denk er gebeurd niets (vind ik ook nog moeilijk hoor)
- Als je moe bent stop en neem rust
- Als je moet huilen huil dan dat zorg soms dat er veel spanning van je af valt en dat kan helpen op de derealisatie te verminderen.
Helaas super herkenbaar voor mij, nu al 3,5 jaar..
Ook het gevoel helemaal de controle kwijt te raken door ik denk de derealisatie. Want niks klopt meer voor mijn gevoel en ik heb dan ook vaak geen idee wat ik hier doe zegmaar. Ben dan ook bang ook psychotisch te worden.
Ik slik geen medicijnen meer.. Werd er wel iets rustiger van maar uiteindelijk lost het niks op bij mij.
Het is voor mijn gevoel altijd aanwezig maar het komt in vlagen.
Ik weet ook niet wat ik verkeerd doe, ik ga naar een pri therapeut. En lees er ook veel over om het goed te begrijpen.
Heeeel frustrerend.
Ik hoop ook op tips!
Ik moet hier weg (Verhaal 502)
Waarin hij mij erg lelijke eigenschappen toedichte, waardoor ik nog meer van streek raakte. Daarna was hij weer de vriendelijkheid zelf. En dat herhaald zich steeds sneller achter elkaar.
Ik moet hier weg. ik heb 12 jaar ingeschreven gestaan om een huis te krijgen en dat is nu gelukt. En nu raak ik in paniek, ik kan niet blijven maar ik ben angstig en ik weet dat ik uit deze relatie moet stappen. Maar ik ben in paniek
2Im often in the same situation
Al weken thuis met pijn in mijn dijbeen (Verhaal 493)
1
Dwanggedachte en/of gevoel dat ik m’n relatie moet beëindigen (Verhaal 474)
4Maria (Verhaal 514)
Ik heb heel veel last van de rare wereld (Verhaal 498)
Ik heb heel veel last van de rare wereld. Ik wort ontzettend rot wakker. Geen zin en moed om de dag door te komen. Veel hoofdpijn en de wereld ziet er gewoon raar en eng uit. Gaat dit ooit nog goedkomen?
2Na enkele redelijke weken opnieuw een dip (Verhaal 495)
- rare wereld (derealisatie)
- voel mezelf nep
- wereld is eng
- tintelend raar gevoel in hoofd
- duizelig
- slappe benen
- zware ogen
- extreem moe
- gevoel dood te gaan of gek te worden
- bang voor ernstige ziektes
- hartkloppingen
- benauwd
- autorijden is lastig of lukt niet
- niet kunnen genieten ergens niet doorheen zien.
- niet kunnen slapen maar wel moe zijn
Wie herkent zich hierin?
4Dit voelt inderdaad ontzettend rot. Ik heb hier helaas al 1 jaar mee te kampen. Wel langere betere momenten maar zoals je beschrijft het is vreselijk om mee te maken. Maar je staat niet alleen!
Bang voor oorlog met Rusland (Verhaal 501)
1
Ik heb een trauma bevalling gehad (Verhaal 508)
1Daarnaast is anti depressiva niet de oplossing, je bent niet depressief maar hebt veel stress volle dingen meegemaakt. Jou stress systeem is geactiveerd. Je zou je huisarts kunnen vragen om slaapmedicatie, al is het maar voor een tijdje. Wil je liever iets natuurlijks, kijk dan eens voor cbd olie.
Maar het is duidelijk dat je hulp moet zoeken!
Fikse druk om mijn ogen (Verhaal 507)
Als ik iets inspannend heb gedaan. denk hierbij aan autorijden, puzzelen, werken achter de computer enz. Heb ik daarna fikse druk om mijn ogen en op mijn hoofd, hoofdpijn, en de wereld voelt niet helemaal zoals het voelde voor mijn burnout. Heb het idee dat als ik veel doet/ spannende dingen doe (autorijden ben ik sinds kort weer langzaam aan het opbouwen) ik meer last hiervan heb. Ook hele slappe benen. Wie herkent dit?
1Angst voor geluid en slecht slapen (Verhaal 512)
Naast dat angst in de familie zit, heb ik zelf enkele traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Door middel van antidepressiva en jarenlange therapie ben ik vrij stabiel het laatste jaar. Tot deze week. Na het starten van een nieuwe baan en geluidsoverlast bij de buren waardoor ik amper een uur heb geslapen, schoot ik vol in mn angst en kwam paniekaanval na paniekaanval tevoorschijn. Ik heb het gevoel dat ik heb gefaald. Ik zag het namelijk helemaal niet aankomen.
Ik merk dat ik het lastig vind om te accepteren dat ik zo nu en dan een terugval zal hebben, hoe hard ik ook aan mn angst werk. Herkennen meer mensen dit?
Tips tegen angststoornissen (Verhaal 511)
Mijn verhaal zal ik jullie besparen, maar gezonde voeding, de juiste beweging en rust (mediteren, goed slapen bijv.) Helpt al heel erg tegen dit soort stoornissen.
Alcohol, roken, stilzitten en ongezond eten maken het erger. Dit komt doordat darmbacteriën eigenlijk alle invloed hebben op je gemoedstoestand.
Mijn tips WEL DOEN: Beweeg (wandel, cardio en krachttraining), eet gezond (veel vezels en gefermenteerde voeding), mediteer en slaap goed en neem probiotica supplementen.
NIET DOEN: Meer dan 2 glazen alcohol als je alcohol drink, roken, drugs, ongezond eten (bewerkte voeding) en veel stilzitten.
Sinds ik veel minder alcohol drink en gezond leef heb ik minder vaak last van angst en paniek en als ik het heb is het minder heftig. Doe er je voordeel mee.
Paniek en ruimtes (Verhaal 509)
Momenteel loop ik met een burnout/angstoornis. Hierdoor heb ik paniekaanvallen en derealisatie. Is het normaal dat je in de ruimtes waar je ooit een paniekaanval heb gehad dit gevoel constant weer krijg. Ik heb dat dus. Zodra ik die ruimte binnen loopt krijg is slappe benen en voelt en ziet de wereld er raar uit en krijg ik het idee flauw te vallen. Zodra ik dan uit die ruimte ben verdwijnt dat gevoel en blijven nog wel lichamelijke klachten maar de angst is dan weg.
Zijn er mensen die dat herkennen?
1
Van kinds af aan ben ik al anders (Verhaal 506)
1Ik denk echt dat dit geen epilepsie is maar paniekaanvallen. KLink ontzetten bekend. Als het echt epilepsie is geweest herinner je het jezelf niet en val je volledig weg, dat had je zo te lezen niet. Dit klink echt als paniek.
Duizelig, moe, hoofdpijn en zware ogen (Verhaal 503)
Sinds enkele maanden last van burnout/angst/piekerstoornis.
Hierbij ontzettend veel klachten.
- Drukkende pijn op ogen.
- hoofdpijn
- Duizelig
- Moe
- Pijntjes door hele lichaam
- Koud
- Gevoel of je hoofd ontploft
- Bang voor allerlei ziektes
- Depri periodes
- Angstig
Wie herkent dit?
2Hyperventilatie? (Verhaal 492)
Ik heb in 2021 een tijdje best veel last gehad van hyperventilatie en in de zomer van 2021 begon ik me ook raar te voelen en was ik heel bang. Uiteindelijk was het bange gevoel weggegaan en deed ik weer gewoon mijn dingen zoals vroeger. Maar nu was er iets heftigs met een familielid gebeurt en nu voel ik me weer gek, ik weet niet of dit derealisatie is of iets anders maar heeft iemand tips?
1Hevige misselijkheid door angst (Verhaal 505)
Van 2018-2020 veel last van gehad, het werd steeds wel iets beter.
2021 HG zwangerschap dus opnieuw veel overgeven, misselijk zijn en amper kunnen eten.
2022 een heftige gebeurtenis in januari, snel medicatie voor gekregen (olanzapine, angstremmer) waardoor het van feb-nov heel goed ging.
Nu vanaf 30/11 al ziek en steeds zieker. Eerst corona, toen een week ging het beter. Toen kreeg ik griep en keelontsteking. En ik was medicatie aan het afbouwen, die weer opgebouwd maar nu lijkt het niet meer te werken.
Herkent iemand zich in het volgende? Ik ben zo wanhopig en ken niemand die het heeft.
Alles qua eten is een enorme opgave. Ik eet af en toe een paar happen van iets met moeite, alles maakt me misselijk. Niet eten, wel eten, eten ruiken, eten smaakt heel heftig of heel vies en neutraal. Psycholoog heeft weleens genoemd dat alles in zo'n situatie overalert in mij is. Enorm vervelend, ik ben er depressief door. Sta machteloos, zie het nooit meer goedkomen. Ben al 4kg afgevallen in de afgelopen 5 weken. Enorme spanning al bij het opstaan, zo moedeloos word ik ervan.
Al verschillende onderzoeken gehad bij de huisarts, veel therapieën gevolgd. En ook echt wel geholpen (het ging in 2022 bijna het hele jaar goed). Maar nu zo'n erge terugval, nog nooit zo ernstig gehad. Ik schrik ervan. Ben bang om dood te gaan door ondervoeding. Of dat het nooit meer goedkomt en me altijd zo te blijven voelen. Vreselijk.
Ik hoop zo dat iemand het herkent. En wellicht tips heeft.
Burnout/angstoornis/derealisatie (Verhaal 497)
Sinds de zomervakantie kamp ik met een zogehete Burnout/angstoornis/derealisatie.
Ben tot 3x toe niet lekker geworden onderzoeken voor me hart gehad en alles was goed.
Toen begon de ellende ik kreeg een tal van lichamelijke klachten zoals zware ogen, raar wazig tintelend hoofd, bang om gek te worden, derealisatie, alles om me heen voelde eng en heftig, zere slappe benen, moe, duizelig enz.
Na 2 redelijke weken helaas nu weer een rotweer. Gisteren voelde ik me Rot was er niet bij ik hoorde alles kon praten maar had het idee of mijn hoofd gek werd en bijna stopte. Ik dacht goed om even een rondje te lopen. Dat ging helaas mis. De wereld was al ontzettend angstig en raar en ineens werd ik extreem duizelig, hartkloppingen, slappe benen en erg angstig gevoel of ik dood ging. Vraag me niet hoe ik thuis gekomen ben.
Ook vandaag stond ik alweer op met rot gevoelens ik zag de dag niet zitten. Ook vandaag weer constant dat gevoel dat ik er niet was en diep vanuit me hoofd meekeek. Dit zorgde aardig wat keren ervoor dat ik het gevoel had bijna dood te vallen. Ook ben ik constant bang voor erge ziektes m'n hart, m'n hoofd enz.
Na zo'n aanval wordt dit steeds erger.
Zijn er mensen die dit herkennen?
3
Ik ben op zoek naar goede raad.... (Verhaal 462)
Nu heb ik daardoor nog steeds last van misselijk, hoge rugpijn tussen de schouderbladen door stress zegt de dokter.
Ik loop steeds met de gedachten dat ik iets ernstig mankeer terwijl mijn huisarts zegt dat alles in orde is.
Door de stress en de maagklachten blijf ik op hetzelfde gewicht terwijl ik terug meer eet....
Zijn er nog mensen met zo een soort problemen? Ik ben op zoek naar goede raad....
2Ik heb niet exact hetzelfde gehad, maar ben wel tijdje heel bang geweest om ook een erge ziekte te krijgen en voor de dood. Ik was constant bezig met hoe ik zo lang als mogelijk kon leven enzo. Uiteindelijk is het iets in jezelf, het is erg moeilijk, maar op een gegeven moment heb ik gedacht: okey, dan ga ik dood, prima joh. Dit is natuurlijk niet zo simpel, er is veel tijd over gegaan, maar door dat de hele tijd te herhalen naar mezelf kon ik het beter accepteren. Ik heb zelf een angststoornis en ik merk dat het helpt om me het allerergste scenario voor te stellen en uit te denken voor mezelf op een rationele manier, angst is namelijk iets dat vaak aan een vage gedachte vast zit, maar zodra je dan het gaat testen, door je voor te stellen als het zou gebeuren dan helpt dat ofzo, heel vreemd. Ik hoop dat je hier iets mee kan, en anders begrijp ik dat dit klinkt als onzin hahaha
Angst/paniekaanval en een Burnout (Verhaal 483)
Soms heb ik dagen dat ik me super goed voelt. De volgende dag wordt ik dan ineens weer rot wakker.
Zo heb ik last van:
- Druk op ogen
- Druk op hoofd (achterhoofd)/ hoofdpijn.
- Ogen draaien doet zeer
- Duizelig gevoel
- Raar gevoel in mijn hoofd (alsof je verdwijnt in je hoofd)
- Zware benen
- Stijve spieren
- Bang voor ernstige ziektes
- Wereld voelt raar (derealisatie)
- Droge mond
- Moe
- Veel plassen
- Onrustig gevoel
Kortom een heel scala aan onverklaarbare klachten en pijntjes.
Wie herkent dit?
3Dit klink mij inderdaad erg bekend. Heb hier ook veel last van. Het ene moment kan je over de daken springen en het andere moment ben je niks waard en lig je het liefst op je bed.
Ook ik herken dit. Ook dat rot gevoel, rare wereld en geen zin en puf ik de dag. Elk moment kunnen huilen en de wereld (her leven) heel anders zien dan eerst.
Ik vind dat het ergste eraan
Ik denk steeds dat ik in een film leef (Verhaal 500)
Sinds augustus dit jaar aan de Citalopram omdat ik sinds kind af aan al last heb van faal en verlatingsangst en dit uiteindelijk heb ontwikkeld in een gegeneraliseerde angststoornis. Het is 2 maanden goed gegaan en toen kreeg ik weer een hevige paniekaanval waardoor ik weer in dagelijkse onrust terecht kwam. Citalopram weer wat opgehoogd waardoor de angsten/paniek zijn nu wel op de achtergrond zijn gekomen en ook mijn gevoel lijkt wat vlakker te zijn. Maar sinds deze ophoging voel ik een sterk gevoel van derealisatie opkomen. Waarschijnlijk is dit gekomen doordat ik met mijn hoofd in een bubbel zat door het dizzy gevoel van het ophogen. Ik denk steeds dat ik in een film leef en ik ben bang dat ik ga denken dat mijn gezin niet echt is en dat mijn leven niet echt is. Herkent iemand dit van het ophogen van een anti depressivum? Of welke therapie heeft jullie hierbij geholpen. Ik heb cognitieve gedragstherapie gekregen voor de angst en start binnenkort met EMDR voor de angsten die ik als klein meisje met mij mee droeg.
Groetjes,
Corine
Ik heb al een hele tijd maagklachten (Verhaal 406)
Herkent iemand dit?
3Dit herken ik zeker heel erg. Vooral s'nachts maak ik me er erg druk om. Veel boeren, maagzuur, flinke rommels, m'n hart voelen bonzen in m'n maag..
2x een gastroscopie gehad (dit ook i.v.m. een maagbacterie)
Maar alles was netjes en schoon. In tijden van stress (en vooral als ik echt even niks te doen heb) begint het enorm aan te slaan. Soms komt het weleens voor dat ik bloedheet en bezweet wakker word, midden in de nacht.
Constante angst + derealisatie (Verhaal 450)
Hi iedereen,
Helaas staat mijn leven compleet op zijn kop. Ik heb last van constante angst (elke prikkel is te veel), zowel thuis als buiten. Buiten is het een stuk erger. Ik zit sinds een kleine maand thuis met een burn out, mijn relatie is uitgegaan waardoor ik weer naar mijn ouders moest. Sinds deze gebeurtenissen ervaar ik niet alleen constant angst, maar ook heftige derealisatie. Dit is ongelofelijk heftig. De wereld lijkt niet echt, en het lijkt alsof je naar jezelf kijkt. Dit wakkert natuurlijk ook de angst aan.
Ik ben bang om gek te worden, gezien ik zo diep erin zit en er maar niet uitkom. Dit is ook wel kenmerkend voor derealisatie. Helaas zijn er ook nog oorsuizen bijgekomen, en overgevoeligheid voor geluid. Kortom: elke prikkel is te veel en laat mijn hoofd overstromen. Heel mijn leven ben ik bezig om voor anderen te leven en het hen naar hun zin te maken. Perfectionistisch is ook iets wat mij omschrijft, en waardoor ik hier o.a. ook zo bij zit nu.
Slapen lukt gelukkig nog wel, maar zodra er een nieuwe dag is aangebroken begint de angst direct. Ik leef zo goed als binnen.
Zijn er meer mensen die zich hierin herkennen? Medicatie wil ik niet zomaar aan beginnen, gezien dit vaak derealisatie kan verergeren.
Ik hoop dat iemand zich kan vinden in dit verhaal. Uiteraard niet voor diegene zelf, want het is vreselijk.
Groetjes,
Alain
24Wat betreft overprikkelig; ik kanniet meer zonder mn noice cancelling headphones.
Geenexter lawaai en ik kan luiseren naar muziek of een boek/debat/presentatie.
Dank je wel voor je reactie! Zouden wij in contact kunnen komen met elkaar? Zou graag met je willen praten!
Groeten,
Alain
Wat vervelend dat je dit meemaakt. Ik herken alles wat jij omschrijft, het gevoel van onmacht, de angst om gek te worden.. Dat je denkt dat het nooit meer goed komt.
Heb nooit eerder last gehad van paniekaanvallen, maar sinds een jaar draait alles om angst en paniekaanvallen. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed.
Ik zou het fijn vinden om te praten met iemand die hetzelfde meemaakt. Want soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hier last van heeft. Kunnen wij in contact komen?
Ik denk trouwens wel dat ondanks dat we misschien denken dat we er nooit uit gaan komen, we diep van binnen ook weten dat het uiteindelijk goed komt :)
Gr Nathalie
Ik zag dat je op deze site niks kan delen van persoonlijke gegevens dan worden ze gelijk verwijderd..
Ik hoop dat je een stap durft te zetten om iemand om hulp te vragen( kan ook een praktijkondersteuner bij de huisarts is laag drempeliger, maar niks moet !!). Want het is zwaar om zulke dingen mee te maken.. ik wou dat ik eerder hulp had gezocht ( ik werkte zelf als begeleider bij psychische mensen dus hoe ironisch he dat we onzelf dat niet geven). Één advies die mij veel hielp maar is moeilijk en moet je veel voor oefenen.. probeer de klachten niet weg te krijgen dan worden ze meestal erger, ik leerde op en duur er recht in te gaan zitten en te accepteren dat ze er waren( zelf deze week ook weer een terug valletje in klachten die jij beschrijft en dat is k*t en soms beangtstigend maar oke ik weet dan dat ik even op de rem moet en misschien blijft het altijd wel wat bij mij). Toen ik naar de kern ging kwam ik ook uit op een stukje wat jij schreef ik cijferde me altijd weg voor anderen ik was een ontzettende pleaser.. hier zat ook een groot stuk van mijn klachten dus misschien dat daar ook iets in zit voor jou..
En wat Nathalie hier ook schrijft ; misschien weten we diep van binnen dat het ooit goed komt maar hoe is nog een hele reis.
Liefs voor jullie allemaal strijders ;) !
Heel naar om te lezen dat je dit moet meemaken.
Ik ben op dit forum terecht gekomen om te zoeken naar handvatten voor klachten van dezelfde aard. Ik heb er last van zodra ik ook maar denk aan rijden op de snelweg. Daar waar ik ruim 15 jaar lang 50,000km per jaar maakte, heb ik de strijd 1,5 jaar terug opgegeven. Ik heb mijn goede baan verruild voor een baan inde buurt en rij alleen nog binnen de stad. Alleen maar omdat ik in 2014 te maken kreeg met heftige paniekaanvallen in de auto die getriggerd werden door derealisatie, duizeligheid en een overweldigen d gevoel van “ik wil hier nu niet zijn”
Hard voor mezelf zijn, jarenlange therapieën, sporten, voeding.. noem het maar op werkte allemaal niet en nu voor het eerst denk ik eraan om me richten tot medicatie. Dat is voor mij waarschijnlijk de enige mogelijkheid om me niet te laten beperken.
De positieve noot die ik je mee wil geven is dat het bij mij wel afvlakte toen ik ging sporten. En omdat ik me heb inmiddels volledig heb aangepast denk ik er niet vaak meer aan. Ook jij zult een weg gaan vinden, leg er niet teveel druk op.. het komt zoals het komt en sta jezelf toe de positieve dingen in de ‘momenten’ in te zien
Succes!
Een lotgenoot
@moderator, graag een oplossing zodat mensen met mekaar in contact kunnen komen indien ze daar beiden voor kiezen.
Redactie: Het is niet toegestaan telefoonnummers op te nemen in de geplaatste tekst. Een e-mailadres op sommige lotgenotenforums (zoals het forum Eenzaamheid) mag wel. (reclame is niet toegestaan en wordt verwijderd)
Dit klinkt zo herkenbaar!
Derealisatie ,angst voor angst en vluchtangst
Nergens je fijn voelen en eigenlijk wil je alleen maar rust en rust en rust en je fijn voelen.
Een tip die ik je kan geven .....
Zorg dat je naar buiten kan en ga niet naar werk ....maar zorg wel dat je weer aan je zelf kan werken neem de tijd.....
Uit eigen ervaring wil je veel te snel weer wat gaan doen...omdat je denkt dat de regelmaat je goed doet...
Alleen is het eerst van belang dat de regelmaat is opstaan en zorgen dat je thuis de dingen probeert op te pakken....en rust vind....
Daarna kan je stap voor stap bekijken met werk wat handig is om te kijken in welke
Tempo je weer iets kan gaan ondernemen.
Laat je niks verplichten.....het is jou lijf
Ik heb precies hetzelfde wat jij hebt.. het is fijn om het gevoel te hebben dat er iemand is die begrijpt hoe je je voelt. Kunnen we met elkaar praten?
Ik hoop dat het al iets beter met je gaat.
Knuf,
Laura
Allereerst, bewegen. Bewegen in de buiten lucht heeft mij geholpen. Een audio boek op story tel luisteren terwijl ik in het bos of in de duinen loop.
Zo min mogelijk prikkels en rustig aan doen. Ik ben ook banenzwemmen en klimmen erg leuk gaan vinden. Sporten is echt een goede reset voor je lichaam, je bent namelijk even niet bezig met je zelf, je hersenen hebben weer iets nieuws waar ze hun aandacht op kunnen vestigen.
Dat is het met die hersenen van ons ze zijn vrij primitief en sommige delen willen graag problemen oplossen zoals in mijn geval, mijn angst. Ik zat in een cirkel van denken aan angst, daar kreeg ik meer angst gedachten van en daar kreeg ik dan weer meer symptomen van, die uiteindelijk weer cirkelen naar meer angst gedachten.
Mijn hersenen willen het probleem oplossen daar er veel mee bezig te zijn en door het probleem steeds onder een loep te leggen vergroot je het dus ook en ben je constant mee bezig.
Daarom is het goed om dingen te doen waarmee je je aandacht kan verleggen, een nieuwe hobby of sporten of wandelen etc. Het werkt echt in mijn geval.
Wat ook bij min heeft geholpen is een mindshift. Ik heb zolang geprobeerd het probleem op te lossen (1.5 jaar) waardoor ik mezelf ook continue in die cirkel bleef houden. Ik heb nu zoiets van, fuck it allemaal. Het zal wel. Als dit onderdeel van mijn leven is dan is dat maar zo. Ik heb geen zin meer om er tegen te vechten. Het kost teveel energie en als ik het ene op los komt er iets nieuws voor terug. Ik vecht er niet meer tegen en ik ben er klaar mee dat het mijn leven zo groot beïnvloed. Het is zonde om de tijd die je hebt op de aarde te leven in angst.
Het is voor mij wat makkelijker praten omdat ik wat verder ben op mijn pad maar ik denk dat dit de goede richting is.
Succes en het wordt steeds minder en op een gegeven moment leer je er mee leven. Wie weet gaat het wel helemaal weg maar zolang ik er verder mee kan leven vind ik het ook goed, het is een stukje van wie ik ben.
Sterkte en succes!
Ik heb 7 maanden last van derealisatie, ik weet dat dit over kan gaan dit was bij mij het geval na 3 maand, en toen kreeg ik het alweer. Ik en ongelofelijk veel onderzoeken gedaan.. Alles maar alles kost geld.. Een idee om een groeps app aan te maken??
Redactie: Het is niet toegestaan telefoonnummers op te nemen in de geplaatste tekst. Een e-mailadres op sommige lotgenotenforums (zoals het forum Eenzaamheid) mag wel. (reclame is niet toegestaan en wordt verwijderd)
Ongeveer 2 jaar geleden ook een heftige angst en paniekstoornis met derealisatie meegemaakt, je bent zeker niet alleen en niet gek aan het worden. Destijds had ik dagelijks meerdere paniekaanvallen, constante angst, sliep niet meer, durfde de deur niet meer uit, overtuigd dat ik een enge ziekte had en hierdoor ook depressieve klachten erbij gekregen.
Wacht niet met professionele hulp te zoeken, en wees niet bang om medicatie te accepteren om dit een halt toe te roepen! Bij mij was het een neerwaartse spiraal van 6 maanden voordat ik hiermee startte, en vanaf dat moment rustig aan overeind gekrabbeld.
Voor mij hielp een gestructureerd programma, steun zoeken van de omgeving, zelfdiscipline en wilskracht. Ondanks de angst en paniek is het belangrijk om niet op de bank/in bed te blijven hangen en toch dingen te doen, al is het op een lager pitje. Er is helaas niet 1 wondermiddel, voor mij was/is het een combinatie van:
1. Steun van de omgeving: praat met familie, vrienden, professionele hulp. Je zal zien dat velen je willen helpen, maar onthou dat je het zelf moet doen.
2. Psychologische hulp: met name EMDR voor traumaverwerking en cognitieve gedragstherapie, ook een zwaar proces trouwens.
3. Medicatie: op advies van arts en psycholoog hielp voor mij kortdurende behandeling met Oxazepam om paniek te onderdrukken en ongeveer een jaar SSRI met rustige opbouw en dan rustige afbouw.
4. Bewegen: programma laten opstellen bij de kinesist voor dagelijks ontspanningsoefeningen om blokkades en onbalans in het lichaam weg te werken. Daarnaast fanatiek beginnen te wandelen, mountain- en gravelbiken, kortom sporten in de natuur.
5. Meditatie en yoga: dagelijkse ademhalingsoefeningen, visualisatie oefeningen, weer leren in het hier en nu te zijn, dankbaar in het leven staan.
6. Dagplanning en dagboek bij houden: ieder einde van de dag maakte ik een uurprogramma voor de volgende dag, geeft ook een houvast. Daarnaast schreef ik een aantal positieve zaken van de dag op, dit waren soms banale zaken zoals naar de film gaan met mijn zoontje of een avondmaal koken (toen een hele prestatie).
7. Gezond leven: op tijd naar bed, op tijd opstaan, geen alcohol, geen koffie, weinig vet en suiker, muesli voor ontbijt, etc. Ieder lichamelijk onbehagen was voor mij genoeg om in paniekstand te schieten, gezond dieet hielp me om me beter in mijn vel te voelen.
8. Positieve self talk: ondanks dat je er niet in gelooft, wel tegen jezelf zeggen dat je eruit komt, sterk en veerkrachtig bent. Probeer ook de kleine dingen meer te appreciëren, de soms korte vluchtige momenten waarop je je beter voelt (na verloop van tijd duren ze weer iets langer en komen vaker voor).
9. Werken: op mijn dieptepunt heb ik 3 maanden niet kunnen werken. In overleg met mijn werkgever vrij snel wel weer (deeltijds) aan het werk gegaan en dit deed goed. Gaf me een gevoel van erbij te horen en aan de betere hand te zijn.
10. Tijd: het heeft waarschijnlijk tijd gekost om in deze situatie te belanden en het kost weer tijd om eruit te geraken. Ik had lange tijd migraine, prikkelbare darmen, overmatige stress, en nooit aandacht aan besteed tot mijn lichaam en geest stop zeiden.
Het is een lang herstel. Hou rekening met periodes van 2-3 maanden waarin het steeds iets beter gaat als je je aan het schema houdt. Ondertussen ben ik er helemaal van hersteld. Nu ongeveer een jaar geen paniekaanval meer gehad, ook antidepressiva volledig afgebouwd sinds 3 maanden. Ik voel me beter, lichter, weerbaarder dan ooit, al weet ik dat het een aandachtspunt zal blijven.
Hou vol, je kan dit.
Mike
Hoe is het nu ?
Ik ga momenteel weer zeer zwaar gebukt onder een combinatie van hevige angst en gespannenheid (vooral in mijn buik), apathie, dissociatie (dp en dr), depressie, opvliegers, buikpijn en soms misselijkheid erbij. Gisteren heb ik zelfs 113 gebeld ivm acute suïcidale gedachten. Begin vorige week had ik een paar goede dagen, maar dan draaf ik weer tever door met als gevolg een zware terugslag. Ik kan onderhand maar één ding hopen en voor bidden. Alsjeblieft geen euthanasie traject !!!!! Gr. Frank
Ik herken je verhaal helemaal!
Ook ik zit in hetzelfde schuitje. Ik heb al van alles geprobeerd en ben ook al meerdere keren opgenomen geweest, wat vreselijk is! Inmiddels ben ik voor 2 jaar afgekeurd en ben ik de baan waar ik zo trots op was kwijt geraakt.
Er wordt vaak gezegd, dat je steun bij anderen moet zoeken, maar ik ben alleenstaand, zonder kinderen. Ik heb geen contact meer met mijn familie, omdat mijn familie mij niet begrijpt en véél harder in het leven staan. Vrienden heb ik ook niet meer. Ook zij begrijpen me niet en dan is weglopen vaak makkelijker, dan helpen. Ik voel mezelf hierdoor héél erg eenzaam en is het ook héél erg zwaar om terwijl je je zo slecht voelt ook nog voor jezelf moet zorgen! Hoe dan!
Als er een app groep aangemaakt is mogen jullie mij hier ook aan toevoegen. Héél véél sterkte Alain!!
Redactie: Het is niet toegestaan telefoonnummers op te nemen in de geplaatste tekst. Een e-mailadres op sommige lotgenotenforums (zoals het forum Eenzaamheid) mag wel. (reclame is niet toegestaan en wordt verwijderd)
Probeer het zoveel mogelijk over je heen te laten komen, DR en angst is vervelend maar uiteindelijk gebeurt er niks met je. En is het ook niet schadelijk!!
Heb weeer een hel mee gemaakt met de opbouw (Verhaal 403)
Een jaar geleden heb ik een hart stilstand op de race fiets gekregen 8 min gereanimeerd 5 dagen in coma open hartoperatie en een ICD kastje ingeplant. Op het momen dat ik in coma lag hebben ze mijn Efexor direct gestopt ivbm hart ritme stoornissen . Na de coma heeft niemand mij nog benadert over efexor en ik dacht ja hart ritmes stoornis die ga ik niet meer nemen. Na revalidatie ging alles goed , 6 maanden later daar was die weer de angst stoornis op volle sterkte , ben nu weer aan het opbouwen gaat langzaam beter maar wil weer werken 4 weken op mijn oude dosis heb weeer een hel mee gemaakt met de opbouw pffff ga nooit meer stoppen dat weet ik wel. Dank voor het lezen
1Word er moedeloos van (Verhaal 491)
Tot op heden blijf ik met de geringste inspanning moe en buiten adem.
Ook s,nachts als ik op mijn rug ligt heb ik last van benauwdheid en een snelle ademhaling.
Als dat voorbij is en ben weer tot rust gekomen kan ik pas op mijn zij gaan liggen en slaap dan.
Wie of wat kan mij hiermee helpen, je word er moedeloos van.
Zware benzodiazepineverslaving (Verhaal 477)
4Mag ik vragen hoeveel je slikte? En hoe gaat het nu?
Gaat die apathie nog weg? En de dissociatie?
Maar die angst gaat niet weg (Verhaal 490)
Want toen ik opstond uit mijn stoel.werd ik heel.duizelig En daarna moest ik naar het toilet En fdaar werd het heel.licht in mijn hoofd en ik dacht echt ik ga flauwvallen Ik.was zo bang Maar mijn hartslag was goed 75 Maar die angst gaat niet weg Het beïnvloed vaak.mijn leven wat zou ik.daar aan moeten doen .
Angst dat ik stop met ademen (Verhaal 478)
Ik ben iemand die al sinds dat ik 8 was last heb van angststoornis.
Nou heb k een angst dat ik stop met ademen en zou graag willen weten of meer mensen het hebben?
6Dat heb k dus ook ik heb zeker tijd op hier over te praten k zie nu pas je berichtje .
Laat wat van je horen
Ik zou graag er over willen praten want k dacht dus echt dat ik de enigste was.
Laat wat van je horen!
K ben ook nog nooit iemand tegen gekomen die dit heeft
Er zijn weinigen die begrijpen wat 'angst' inhoudt (Verhaal 485)
Slik al 22 jaar remeron
Sinds 3 jaar oxazepam
Sorry voor mijn verhaal. Er zijn weinigen die begrijpen wat 'angst' inhoudt. Gisteren ambu gehad. Waardes goed. Geen opname. Terwijl je vel over been bent. Ambu personeel begreep het ook niet. Maar goed. Ik ontdekte dit forum net. Hopelijk heeft iemand wat tips...alvast bedankt. En voor alle lotgenoten heel veel sterkte. Weet hoe het voelt.🍀🍀
1Een hel elke dag weer
Derealisatie / bang voor de grote vragen (Verhaal 486)
Ik ben naar huis gegaan, waar ik een paniekaanval kreeg kreeg vanwege dit extreem vervreemde gevoel. Een paar dagen later kreeg ik opnieuw een paniekaanval, nadat er uit het niets in mijn hoofd was geslopen dat we nog niet weten hoe het helaal is ontstaan. Door de derealisatie kan de wereld ontzettend nep aanvoelen, en in combinatie met de wetenschap dat we nog heel veel niet weten over ons bestaan, heb ik om dat soort momenten ontzettend veel moeite om te kunnen accepteren dat dit alles wel degelijk echt is.
In het begin dacht ik dat ik gek aan het worden was of een psychose kreeg. Alsof ik wakker moest worden uit een droom, waarna het ineens wel logisch zou zijn waarom wij hier met z'n allen zijn.
Mijn therapeut vertelde mij dat dit waarschijnlijk derealisatie is, wat mij gek genoeg deels gerust heeft gesteld. Ik ben in ieder geval niet m'n verstand verloren.
Maar ik struggle nu wel dagelijks met grote vragen als waarom zijn we hier, hoe is het allemaal begonnen, en dat soort zaken. Op de momenten dat de derealisatie minder erg is, schieten deze gedachten weer in mijn hoofd en begeef ik me zo weer in dat wazige droomwereldje.
Ik denk dat het de kunst is om die cirkel te doorbreken, maar dat is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen, en eventueel tips hebben om hier mee om te gaan.
1Dit is echt heel herkenbaar. Ik heb ook erg last van derealisatie. Het idee dat ik inderdaad via een foto naar andere kijkt en een robot mijn lichaam beweegt. Ik wordt daar ook extreem angstig van en krijg ook paniekaanvallen. Ik heb er vandaag ook last van ik voel me opgejaagd en de wereld voelt raar alsof ik er niet ben alsof ik gevangen zit in mezelf. Ik ben ook erg bang voor een psychose of dat ik mensen eng ga vinden of gek ga worden. Ook door de psycholoog weet ik dat dit niet het geval is, maar tijden zo'n aanval vind ik dat ook erg lastig te relativeren. Kortom je verhaal is ontzettend herkenbaar.
Angst is ok (Verhaal 176)
Ik heb mijn leven lang last gehad van sociale angsten (blozen). Een paar jaar geleden zijn hier paniekaanvallen bijgekomen, angst om auto te rijden, bang voor lichamelijke sensaties, bang om te slapen, derealistatie en vanalles en nog wat.
Echter wil ik mijn verhaal even een andere insteek geven. Ik heb mijn angsten overwonnen. En dit wil ik graag met jullie delen. Laat ik voorop stellen dat ik precies weet hoe iedereen zich hier voelt. Ik heb vele verhalen gelezen en herken daar heel veel van.
Ik heb van mijn hele proces een boek geschreven over hoe je angsten kunt aanpakken en waar het bij jou precies mis gaat. Elke angst werkt namelijk exact hetzelfde. Alleen het onderwerp verschilt. In mijn boek heb ik in detail uitgelegd hoe angst precies werkt, waarom angst zo werkt in je brein en waarom je er niet vanaf lijkt te komen.
Nu ben ik hier niet om mijn boek te promoten. Ik ben op zoek naar mensen met angsten die mijn boek gratis willen lezen om te kijken of je er iets aan hebt. Het enige wat ik vraag is feedback over de inhoud.
Ik weet 100% zeker dat je er iets aan hebt. Dit boek gaat verder dan de verhalen en oplossing van standaard pshychologen. We gaan naar de kern van de angst en paniek. Het maakt niet uit waar je angst voor hebt.
Wil je graag je angsten oplossen? Stuur dan een mailtje naar info at angstisok.nl. Dan krijg je toegang tot mijn boek en kun je helemaal gratis lezen.
11Ik wil graag jouw boek gratis lezen en zal je voorzien van feedback. Bedankt alvast.
Ton
Ik heb wel belangstelling.
Zou graag je boek lezen en FB geven.
Groet,
Mieke
Angst om de relatie te verliezen (Verhaal 479)
1Leven een hel na verkrachting (Verhaal 484)
Ik ben soms zo intens moe van angst te voelen dat ik bijvoorbeeld huishoudelijke taken moeilijk klaar krijg. Ik ben ook perfectionistisch en kan mijn opjagen in het kleinste detail en een enkel stofje op de grond. Ik ben restrictief op bijna alle voeding (angst om het verkeerde te eten). Ik heb faalangst, angst voor het donker, en angst voor beoordeeld te worden.
Ik weet in het diepste van mijzelf dat angst een constructie is zoals een huis, waarvan de fundamenten bedolven zijn onder hypothetische mogelijkheden en elke angst gedachte een hogere etage bouwt, dus ik kan op rustige dagen even kijken en luisteren naar mijn rationele gedachten en dit plaatsen.
Ik weet dat ik allesbehalve enkel mijn beperkingen ben en dit een zware manier van leven is en die voor elk ander mens ook te zwaar zou zijn.
Ik weet dat ik veerkrachtig ben en ook geluksmomenten kan meemaken en soms zelfs kan loslaten.
Ik zou het voor mij best omschrijven als het gevoel zoals watertrappelen om te overleven in een diepe diepe oceaan en soms op geluksmomenten de bodem te voelen en even te staan en te ademen.
Ik wil iedereen hier een warme knuffel geven, een trofee voor dit deel van menszijn te kunnen (over)leven.
Zo, dat was er even uit.
End scene.
P.
Ik ontplof bijna (Verhaal 472)
1Ik heb ook oxazepam geslikt tot die medicatie begon te werken iov met GGZ arts.
Dus overleg het zou ik zeggen...suc6 en sterkte
Ik lees veel herkenbare dingen (Verhaal 467)
2Ik herken mezelf zooo in jouw verhaal...
In rustige periodes kan ik zelf alles, lees supermarkt, verder wandelen dan normaal, ergens heen gaan
En nu al enige tijd weer zwaar straatvrees, paniek enz enz
Heb er 20 jaar last
Van.... en dit is mijn 4e hele zware periodes.... en waarom? En hoezo... schiet mij maar lek
TRE oefeningen (Verhaal 481)
Greetz Mike
Last van bloosangst, vermijdingsgedrag (Verhaal 430)
Ik ben Ilona en ben 43 jaar. Zolang ik mij kan herinneren heb ik last van bloosangst, vermijdingsgedrag. In veel wat ik lees herken ik mijzelf. Ik heb mij hier NOOIT in gehoord of gezien in gevoeld. Ik voelde me hierin altijd alleen. Dit resulteerde in vermijdingsgedrag, beperkte overtuigingen, overmatig alcoholgebruik ( vanaf mijn 13e levensjaar) therapieën, psychologen. Als kind zei ik tegen een vriendin ; ik leef liever 10 jaar korter zonder blozen, dan nog 10 jaar met blozen.
Op mijn 38e ben ik getrouwd. Wij hebben 2 kinderen. Bij beide kinderen zag ik het zelfde gebeuren. Bij correcties direct een rood koppie.
mensen niet durven aankijken en aanspreken. Opmerkingen van andere mensen: ‘ wat een gezonde kleur OF aaaah kijk ze wordt verlegen OF ben je opgewonden?? Allemaal opmerkingen waar je als kind totaal niet mee om kan gaan.
De geschiedenis herhaalt zich. Ik kreeg een spiegel voorgeschoteld waar ik erg verdrietig van werd. Mijn ogen werden geopend en wilde hier iets mee doen!
Een jaar geleden heb ik een opleiding gevolgd tot kindercoach aan de Academie voor Psychodynamica in Scherpenzeel. Dit heeft mijn leven echt veranderd. De quote daar luidde. “ JE MOET EERST JEZELF TEGENKOMEN VOORDAT JE HET KUNT ZIJN” Het was hard werken! Want als Kindercoach moet je overal doorheen. Oude pijnen, angsten belemmerende gedachten., innerlijk kindwerk. Ik heb zoveel mooie waardevolle technieken geleerd. Die heb ik zelf moeten ervaren. En dat was kei en kei hard werken! Het heeft me geholpen! Ik kreeg hier de erkenning die ik nodig had.
Ik ben inmiddels mijn eigen praktijk begonnen en wil kinderen van ouders met hetzelfde probleem graag helpen. Want beter vroeg beginnen om voor later ergere problemen te voorkomen. Ik denk dat jullie dit allemaal wel herkennen. Wat mij enorm heeft geholpen zijn alle inzichten die ik heb verkregen door deze opleiding. Alle technieken heb ik echt doorvoeld. Waar ligt de KERN van het probleem waar gaat het nu echt over? Dat is meestal: Ik ben het niet waard, ik werd/word niet ECHT gehoord en gezien. Ik wil middels dit forum laten weten dat een Psychodynamische coach/ therapeut ECHT kan helpen om je weer vrij in het leven te voelen, zonder al deze vervelende gevoelens en beperkingen. Tijdens de coaching kom je tot de kern van die angsten die je al zo lang ervaart. Vanuit daar werk je creatief toe aan het doel dat je wilt bereiken! En dat is alleen maar positief! Ik ben op dit moment bezig om kinderen en ouders te bereiken. Door mijzelf te laten horen en zien. En kwetsbaar te durven opstellen. Wat ik nog steeds super spannend vind. Maar ik doe het nu wel! Ik vermijd het niet. En daar ben ik trots op! Willen jullie meer weten? Dan kunnen jullie mijn website bekijken op ilonavansante .nl
Ik hoop dat ik kinderen en volwassen mag en kan helpen om de beste versie van zichzelf te worden!! liefs en hopelijk hebben jullie iets aan deze LAP tekst ;)
1Ze worden gek van mijn geap gecontroleer (Verhaal 469)
Ik loop eingelijk altijd met angst en zeer overbezorgdheid over mijn kinderen zo erg dat ik ze heel de tijd op de hielen zit en ze letterlijk gek worden van mijn geap gecontroleer... paar voorbeeldjes
Oudere zoon woont bij vader krijg bijvoorbeeld na een paar appjes niet terug ga ik aan de deur doet die bijvoorbeeld niet open raak ik paniek dan maak ik al in mijn hoofd illusies dat hij dood is...
Dochter 11 gaat naar middelbare ismaar 5minuten fietsen maar leef elke dag met de angst er iets gebeurt heb een app op staan dat ik haar kan volgen maar slaat die even stil bijvoorbeeld slaat mijn hart al op hol... ze mag ook niet door het dorp naar vriendinnen fietsen zet haar liever af..kan haar niet los laten en ze gaat zich uiteraard flink verzetten .
Heb altijd doem scenario's in mijn hoofd en ik krijg ze er niet uit ben ook altijd bang de kinderen ziektes hebben of krijgen ..zit altijd in de stress waardoor ik denknooit echt ergens van kan genieten ..wie herkent dit en belangrijker wat kan ik eraan doen
Ben als kind altijd veel alleen gelaten was tien altijd al heel angstig maar was bijvoorbeeld 10 en en bleef al alleen thuis avond omdat dat moest maar ik dat niet durfde miss hier de angst mee te maken heeft
1Helaas heel herkenbaar. Ik heb een zoon van tien. Altijd de angst dat er iets met hem gebeurd, dat hij ziek wordt. Maar vooral ook angst dat ik ziek word, dood ga, hem achter moet laten. Hij heeft ook een lichtverstandelijke beperking dus dat maakt de angst nog groter.
Ik probeer wel hem er zo min mogelijk van te laten merken. Ik verdraag de angst en deel die met anderen maar nooit met hem. Het enige wat ik je kan aanraden is om je kinderen ook op die manier wat meer vrij te laten en jouw angst niet bij hun te leggen, hoe moeilijk dat ook is. Ze zullen anders misschien juist steeds minder met je gaan delen en afstand gaan houden. Ik geloof dat dit soort angsten idd hun oorsprong hebben in onze jeugd en wat daar wel of niet gebeurd is.
Veel sterkte en succes!
Is echt heel rot :( (Verhaal 476)
Last van een doodsangst (Verhaal 475)
1Ik ben er elke dag mee bezig, de ene dag wat minder dan de ander, maar zo vermoeiend. Soms lijkt het alsof ik kortsluiting maak in mijn hoofd en ben al wel eens neergeklapt. Ik word niet gehoort of ze nemen me niet serieus, geloven me niet...ik probeer het met ademhalings- en ontspanningsoefeningen onder controle te krijgen, wat ietsje lukt soms, maar ze begrijpen niet, dat, dat maar voor eventjes is en de angst maar blijft terugkomen, soms zelfs erger hierdoor. Zo moeilijk!! Groetjes Katja
We willen elkaar niet opgeven (Verhaal 471)
Ik was vroeger een zeer positief en enthousiast iemand, altijd lachen en een echte optimist. Sinds mijn 18 jaar ben ik samen met mijn man, ondertussen zijn we 12 jaar samen. Mijn man heeft me in het verleden toch een paar keer gekwetst, vooral emotioneel. Hij heeft enkele malen online contact gezocht met andere vrouwen, 1 maal echt fysiek met iemand afgesproken (geen seks gehad) maar ook wel gezegd dat hij die vrouw graag zag, terwijl wij samen waren. De laatste keer is ongeveer 5 jaar geleden. We waren net ouders geworden, aan het verbouwen, woonden op een kleine oppervlakte,... sinds al deze fasen ben ik een enorme panikeur en zeer emotioneel. zeer angstig in wat ik doe of zeg of denk waar hij bij is. Ik ben enorm angstig om hem te verliezen of om toch alleen te vallen. Ik ben dus echt bang om mezelf te zijn bij hem en ben mezelf ook verloren, heb 6 maanden antidepressiva moeten nemen en dat heeft toch al een deel geholpen, maar nog niet alles. We willen elkaar zeker niet opgeven! We willen samen oud worden, maar dan zal ik toch wat moeten kunnen veranderen. Zijn er mensen die tips hebben of dit ook hebben meegemaakt en me tips kunnen geven zodat ik mezelf weer terug vind en zodat ik weer zeker kan zijn bij mijn man zonder mijn angst- en paniekaanvallen?
Alvast bedankt!
1Groetjes Marianne
Heb al een aantal weken geen aanvallen gehad, maar ben heel erg moe (Verhaal 350)
Ik volg nu cognitieve gedragstherapie ivm angstaanvallen al zon 20 jaar. Heb al een aantal weken geen aanvallen gehad, maar ben heel erg moe. Zo moe dat ik elke dag alleen een rondje wandel van een kwartiertje en de rest van de dag op de bank zit of in bed lig. Koken enzo lukt allemaal niet eens. Is wel bekend dat de therapie heel veel van je vraagt, maar ik vraag me af of dit van de therapie kan komen. Iemand ervaring hiermee?
Groetjes,
Klaas👍
1Ben als de dood dat ik niet meer wakker word (Verhaal 473)
Ik heb een angst en paniek stoornis / chronische hyperventilatie.
Opzich heb ik er nu niet veel last van maar zodra ik me anders voel slaat het toe. Nu moet ik volgende week geopereerd worden en narcose en ben als de dood dat ik niet meer wakker word en dat als ik wakker word ik me heel naar en angstig ga voelen en in paniek raak terwijl ik me dan niet goed kan uiten omdat ik dan nog slaperig ben... ik durf het gewoon niet het is zo eng gevoel dan.. hebben jullie ervaringen of tips
Helpt hardlopen? (Verhaal 460)
Ik heb sinds een jaar een aantal “aanvallen” van hardkloppingen gehad. Ook heb ik (denk ik) last van paniekaanvallen/angst en hyperventilatie. Vrijwel dagelijks last van benauwdheid/hyperventilatie, vooral tegen de avond. Ik heb al verschillende homeopathische middelen geprobeerd, maar deze helpen niet echt naar mijn idee.
Ik heb nu van de dokter aan aantal pilletjes oxazepam gekregen (0,5 per keer). Iemand ervaring met deze pilletjes? Ik vind het best spannend om deze pilletjes te nemen.
Verder kwam ik op de website van runnersworld een artikel tegen, die beweert dat hardlopen een angststoornis kan verminderen. Heeft iemand daar ervaring mee? Op het moment sport ik helemaal niet, maar zou dit best willen proberen….
5Hardlopen of een andere sport kan ik je zeker aanraden. Je voelt het positieve effect niet direct, maar na enkele weken voel je je fitter en daardoor sterker, ook geestelijk. De truc is langzaam opbouwen, zodat je geen dingen van jezelf gaat eisen die niet haalbaar zijn. Ik heb een angststoornis en ik gebruik ook medicatie, maar mijn tweewekelijks rondje hardlopen gaf me net dat extra vertrouwen in mijn lichaam. Oxazepam is een goede angstremmer maar mag slechts beperkt gebruikt worden wegens risico op verslaving. Het is geen lange termijn oplossing. Bovendien mag je geen auto rijden met oxazepam. Ik hoop dat je hier iets aan hebt, sterkte!
Ik loop hard omdat ik anders de depressie inschiet. Het werkt echt maar soms kom ik niet van de bank af. Veel succes en sterkte
vooraleer je begint, ga even langs een cardioloog voor een EKG en fietstest om zeker te zijn dat er geen onderliggende hartaandoeningen zijn die de hartkloppingen triggeren. Indien alles ok, zou je zeker kunnen gaan sporten, is nooit verkeerd natuurlijk. Je kan ook een betablokker vragen indien de hartkloppingen niet overgaan.
Heel veel succes.
Hartelijke groet, Joris.
Krachtsport heeft mij heel goed geholpen. Na +/- 6 maanden angstvrij en ook vrij van medicijnen, en ik slikte behoorlijk hoge dosis Oxazepam, 50mg verdeeld over 2Xper dag. Het gaat nu top met mij.
Misschien helpt hardlopen ook, maar daar vind ik geen voldoening in. Succes. Groet van Ron
Al heel lang paniek aanvallen angstaanvallen (Verhaal 445)
Ik ben man wonend in Amsterdam en heb al heel lang paniek aanvallen angstaanvallen .
Ik wou graag met mensen in contact komen om te praten en te kijken of het een beetje overeenkomt met de klachten die ik heb en wat de ander heeft .
Alvast bedankt mvg
2Ik heb ook angst als ik iemand hoor roepen, schreeuwen of luidruchtig is. Of in aanwezigheid van veel mensen, zijn. Daarom ik vermijd veel feesten of iemand gaan bezoeken ofzo. Ik krijg dan al eerder te maken met grote angsten
Slikangst (Verhaal 280)
Ik wil ook graag mijn verhaal doen ik lijd al jaren aan Angsten en Fobieen straat angst bang dat ik een hart aanval krijg en daar sta ik mee op en ga er mee naar bed ik ben een Hypochonder door dat alles geworden ik heb pas weer allerlei soorten bloed laten prikken het waren 24 dingen die geprikt zijn
ik heb dat allemaal op internet op gezocht waarvoor ik overal geprikt moest worden 2 dagen later kreeg ik de uitslag en alles was goed maar ik heb er nog een Angst bij gekregen Slikangst ik durf niet te eten bang dat ik ga stikken en ben dan ook erg veel afgevallen zodra ik moet gaan eten heb ik meteen Paniek en is er net een stem die daar voor al komt je gaat stikken en dan is de paniek in nog hevige mate aan wezig ik had net een boterham genomen die maak ik heel klein en doop die in de thee en dan durf ik het niet door te slikken en de korsjes maak ik dan ook klein en wil die ook dopen maar dat durf ik helemaal niet dus gooi ik ze weg ook met drinken hou ik eerst voor in mijn mond kleine slokjes en dan slik ik het door ik huil ook heel veel want weet mij geev raad meer ik moet nu op een oproep wachten voor behandelingj
6Sterkte hoop dat je gauw geholpen wordt.
Ook ik heb een slikstoornis
Slikfoto.s gehad door heel de molen
Maar heb hyperventilate angst en paniek
Ik eet wel ietsjes maar zodra het in m'n mond gaat
Kan ik en durf ik niet te slikken
Ik weet wel waardoor het komt Ik heb me een keer verslikt heel lang geleden En daar heb ik een slik angst aan overgehouden het is verschrikkelijk Ik snap je helemaal
In de ochtend gaat het nog enigszins
Beetje yoghurt
Maar dan tegen het avondeten aan gaat mijn kela al dicht zitten Ik durf het ook niet door te slikken ben ook bang dat het blijft hangen of dat ik stik zodra ik mijn ogen open doe 's ochtends begint de angst al
Daarbij slik ik ook nog van allerlei medicatie wat helemaal niet helpt
Ik ben echt een einde raad ik weet niet meer hoe ik het moet doen Ik word helemaal gek van mezelf ben 12 maanden opgenomen geweest maar het heeft niks geholpen Ik werd gewoon naar huis gestuurd en nu zit ik thuis en eet geen warm eten dan neem ik maar een bakje vla of wat drink Brinta
Dus ik weet hoe verschrikkelijk het is het is gewoon niet normaal Ik weet het ook niet meer
Vind die duizelingen echt eng (Verhaal 272)
Vindt die duizelingen echt eng . Tis ook dat alles in me hoofd samenknijpt .
Ben ook bang dat ik wat makeert door dat ik elke keer wat heb..
Ook het staan op me benen, voel me gewoon zwak . Herken iemand hierin ? belemmerd me leven , kan me werk ook niet hervatten
Huil ook vaak uit woede
4Je mankeert meer dan waarschijnlijk niets…!
Het gaat waarschijnlijk om stress gecombineerd met angsten of gepieker.
Ik herken je symptomen.
Het is alsof je hersens samenknijpen in je hoofd en dan het gevoel (als het echt erg wordt) van kortsluiting geeft waarbij je een blackout ervaart.
Ik krijg dat soms in de wagen en als ik een voordracht geef, lastig, belemmerend idd. Vermoeiend ook.
Probeer het een beetje te aanvaarden in eerste instantie, terwijl je volop er tegenaan gaat om het zoveel als mogelijk te neutraliseren , dat vergt tijd!!
Wat kan helpen, relaxatie therapie, ademhaling, lees er over, doe je verhaal, rustgevende medicatie (vrij te verkrijgen, op basis van Valeriaan bijvoorbeeld), oude stresserende gewoontes toestanden proberen bijschaven zodat ze niet meer stresserend zijn voor jou. Indien nodig, zaken vermijden als kan. Mss moet er wel iets veranderen in je leven, zonder dat je dat beseft of mss zelfs verdrukt…
Even nadenken reflectie doen en aan de slag er mee! Komt goed, you are in control!
Belangrijkste van alles: ga bewegen, ga naar het bos. Leef in het hier en nu (dat is eigenlijk het enige echte), concentreer je op ELKE actie die je doet, dat helpt, probeer te genieten van onnozele momentjes die we anders laten passeren…
Ik hoop dat het je lukt!
Oh ja ik ben er nog niet van af, they keep coming back, maar meer in controle, leefbaar, gelukkig ook.
Aanvaarding werkt wonderlijk.
Cheerz
Angst voor het slapen (Verhaal 464)
Reageer aub als je dit herkent of tips hebt.
Liefs
5Helaas herken ik dit heel goed.. toen ik 2 jaar geleden in een burnout viel kreeg ik s'nachts ook een keer een paniekaanval en sinds die tijd is slapen een soort angst geworden. Vooral als ik de volgende dag een verplichting heb weet ik gewoon dat de nacht weer vreselijk wordt. Ook wat jij schrijft gewoon simpel weg niet in slaap kunnen komen , en blijven piekeren. En soms als ik uit eindelijk in slaap val na 4/5 uur wordt ik wakker door een paniekerig gevoel op het moment dat ik in slaap dommel.. ik wou dat ik de gouden tip voor je had maar ik heb hem ook nog niet gevonden. Wel slik ik magnesium en moet zeggen dat dat deels voor mij wel iets helpt.. wens je veel sterkte wat het is echt naar!
Ps. En het stukje bang om dood te gaan ook erg herkenbaar!
Bedankt voor je reactie. Hoe gaat het nu met jou?
Met mij nog steeds hetzelfde. Veel angst overdag en snachts soms nachtenlang niet slapen en als ik wel slaap is het kort en wordt ik altijd voor 5 a 6 uur wakker. Hoe is dit bij jou ?
Slik jij medicatie? Bij mij willen ze dat nu wel gaan doen maar toen ik de bijsluiter las kreeg ik een aanval van hier tot tokio. Ik wil het op eigen kracht doen maar het slapen nekt me. Op dagen dat ik weinig/niet slaap is de angst ook groter. Ik krijg wel therapie maar tot nu toe werkt het hier nog niet voor.
Ook durf ik niet meer naast me man te slapen omdat hij "wel" slaapt pfffff.
Ik heb ook magnesium gekocht maar na de 1e keer slikken voelde ik me daar zo naar van.. en barstende koppijn. Misschien toeval maar durf het nu niet meer. Heb je ervaring met CBD druppels ?
Liefs
heb je al eens metalonine gebrobeerd? CBD kan werken, kan hoofdpijn geven maar je kan het zeker proberen.
Heb je geen angst als je 'echte' slaapmedicatie gebruikt zoals zolpidem e.a.? Er zijn mensen zat die heel hun leven dergelijke slaapmedicatie nemen dus wees er ook niet bang van. Slapen lijkt me gewoon het belangrijkste nu.
Hoor het graag.
Hartelijke groet, Joris.
Cbd wil ik graag een kans geven maar dan moet ik wel eerst stoppen met de mirtazapine. Werkt dit goed ? En welke kan ik het best halen ?
Wat naar dat het nog steeds wat hetzelfde voor jou gaat! Ik slik zelf geen medicatie.. ik snap ook heel goed dat je het graag zelf wilt doen maar soms heb je een periode even "hulp" nodig het hoeft niet voor altijd he! Met mij gaat het opzich wel goed ik had deze week ook weer een week waarbij mijn slaap erg slecht was( bij mij is dit dan pas na 3/4 uur in slaap kunnen komen en dan na 3 uur slaap weer wakker worden om vervolgens weer 2 uur wakker te liggen met veel piekeren of angstgevoel en dan soms nog in slaap te vallen voor 1a2 uur), en zoals jij ook zegt wordt dan mijn angst overdag automatisch ook erger.
Zelf kan ik de angsten wel wat beter aan laatste maanden maar ik ben ook al een een langere tijd onderweg, dus hoe kak het ook is het heeft veel tijd nodig. Ik begon met kleine angsten aangaan en zo steeds een stapje verder naar mijn grotere angsten dus kreeg ik ook meer zelfvertrouwen in mijzelf, en dat hielp mij wel zoals deze week als de nachten weer lastiger worden en dit de angsten triggert heb ik er mee leren omgaan en wuiven ze ook sneller weer wat weg..
Ik heb zelf geen ervaring met de druppels wel heb ik een aantal mensen om mij heen die antidepressiva hebben voor o.a angst etc. Bij de mensen om mij heen nam het wel de zwaarte van de angst weg maar goed je hebt ook mensen waarbij het minder goed werkt.
Ik hoop dat je goeie hulp hierin hebt want soms is het heel moeilijk om te kiezen wat nou het beste voor jezelf is als de angst ook je dingen aanpraat :(
Maar ik zeg altijd als mensen medicijnen nodig hebben en die keuze maken of het voor tijdelijk is of niet is dat ook een sterke keuze! Dit betekend niet dat je faalt of het niet zelf doet, je mag jezelf ook gunnen dat je weer even kan bijtanken want leven met angst en slecht slapen vraagt veel van je!
Hoe kan ik het beste ervan afgraken (Verhaal 470)
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Paniekaanval sinds ik appartement gekocht heb (Verhaal 465)
1 week geleden heb ik een appartement gekocht en ik kan er niet meet onderuit. Voor dat ik het had wou ik niets liever, eenmaal bod accepteerd kreeg ik paniek aanval. Er is geen weg terug (wettelijk). Ik een angststoornis - dwangstoornis- maar wel zonder officiële diagnose.
Nu blijft mijn hoofd in zijn negatieve spiraal en alle negatieve dingen opsommen. En ik zie niets positief. Constant bang en veel paniekaanvallen. Veel wenen en hyperventileren. Ik sliep ook niet , nu krijg ik kalmerende pillen en moet opgevolgd worden door specialisten. De angsten over het appartement zijn veelvuldig en ik zie niets positief meer. Ik wil dat de pijn stopt dat ik terug kan "leven" terug vrij ben.
Ik zie momenteel geen uitweg, het lukt me niet de cirkel van gedachten te onderbreken. Ik ben oprecht heel bang en heel gestresseerd. Mijn werk en relaties lijden hier onder.
1Keel constant dichtgeknepen van angst (Verhaal 221)
Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog maar deze kon mij alleen adviseren de angst te accepteren. Omdat het accepteren er misschien voor zou zorgen dat de angst weg zou gaan. Ik voel dat ik helemaal geen zin meer heb in de dagelijkse dingen omdat mijn keel constant dichtgeknepen zit van angst, en ik bij het kleinste lichamelijke klachten al een paniekaanval krijg.
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe kan ik weer normaal mijn leven lijden en met familie naar een restaurant gaan?
5Heb je al iets gevonden wat hiertegen helpt? En gaat het al wat beter?
Belangrijk: als je je in een (thuis)situatie bevindt waar je constant spanning hebt, probeer een nieuw (tijdelijk) thuis te vinden. Probeer niet alle triggers tegelijk te kunnen opvangen als je daar niet meer de kracht voor hebt! Uit ervaring weet ik dat weggaan dan de betere optie is, je hebt rust nodig om te herstellen van waar je ook doorheen bent gegaan.
Verder: een emotie (zoals angst of boosheid) moet je 'doorvoelen' om hem te kunnen verwerken. Accepteren dat hij er is op dit moment, alsof het een klein kind is dat aandacht en erkenning nodig heeft, helpt. Daardoor zwakt de emotie af en gaat hij soms zelfs helemaal weg. Let in gespannen situaties bewust op wat je lichaam doet, waar het zich aanspant. Geef je vervolgens langzaam over aan het nare en oncomfortabele gevoel, net zo lang tot je je er comfortabel mee voelt. Vergelijk het met onder een koude douche stappen: jezelf aanspannen is niet handig, want daardoor raak je niet gewend aan de kou. Het is beter om rustig adem te halen en telkens weer te ontspannen zodra je een lichaamsdeel aanspant. Probeer geen weerstand te bieden tegen het nare gevoel! Tegenwerken en weerstand bieden zorgen dat de emotie juist toeneemt en heftiger wordt. Het moet juist langzaam uit het lichaam komen. Bewegen helpt hierbij. Dit helpt mij persoonlijk bij angst, al heb ik het minder erg dan hoe jij het omschrijft denk ik. Mijn angst zit hem meer in sociale situaties. Het helpt mij om even stil te staan en bewust te worden van mijn aangespannen lichaam, en de tijd nemen om mijn racende gedachten te erkennen en los te laten zonder me ervoor te schamen dat ik ze heb.
Word ook bewust van de situaties die jou angst geven en waarom. Bedenk bijvoorbeeld hoe realistisch het is dat je in je eten stikt. Hoe vaak is dat tot nu toe gebeurd? Heb je misschien heel vroeger eens een nare ervaring gehad waarbij je bijna in je eten stikte? En heb je die angst nooit goed verwerkt? Of schaam je je voor deze angst bij de mensen om je heen? Probeer eens langzaam te kauwen op bijvoorbeeld een stukje fruit, heel bewust. Dan zul je zien dat je wat meer vertrouwen kunt krijgen in je eigen tong en kaken ;) Zoals je ook zegt: je hebt nooit een allergische reactie gehad. Redelijkerwijs is er dus geen reden om daar bang voor te zijn, maar de angst laat jou iets anders geloven en het helpt niet om je daartegen te verzetten. Emoties kun je niet wegredeneren: je voelt nu eenmaal wat je voelt. Wat hierbij helpt is de (mogelijke) situatie te accepteren (het advies van je psycholoog was dus zo gek nog niet!). Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je eventueel een allergische reactie krijgt? Probeer het eens uit met iemand erbij die jij vertrouwt en die eventueel 112 kan bellen als het misgaat. Gewoon om je een gevoel van veiligheid te geven. Emoties zijn nu eenmaal erg ingewikkeld, maar laat ze er gewoon zijn. Angst voor de angst heb je soms nu eenmaal, ook al wil je het liever niet. Het heeft geen zin om dat te veroordelen, want dat maakt het alleen maar vervelender. Daarnaast kan onderdrukte angst inderdaad voor pijnklachten in het lichaam zorgen. Dus als je weer wat voelt... het is maar angst, geen dodelijke ziekte. Het zit alleen nog in je lichaam en moet even erkend worden.
Het is juist goed dat je je zo bewust bent van je lichaam! Maar hang aan pijnklachten niet meteen een oordeel of angstig idee. Laat het er gewoon zijn en haal rustig adem.
Angst overwin je door stap voor stap door een enge situatie heen te gaan in volle bewustwording dat je het eng vindt maar het toch doet. En dat heet: moed! :) Het kost wel oefening en patronen die al zo lang ingebakken zijn, zijn niet 1 2 3 'opgelost'. Maar iedere stap is er één.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik ben geen psycholoog, gewoon een ervaringsdeskundige...
Groetjes,
Lotte
Angsstoornis met extreme vermijding voor buitenwereld en OCD (Verhaal 428)
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.
Ik heb sinds mijn 11e levensjaar een angstoornis ontwikkeld ivm de angst om naar buiten te gaan en dan in mijn broek te poepen.
Dit is mij 1x gebeurd en daarna nooit meer.
Ik had een goed leven, was een blij en vrolijk meisje die met haar vriendinnetjes buiten speelde en naar school ging.
Tot het op een dag mis ging, een keer niet op tijd bij een toilet kunnen zijn en aan de hand daarvan in mijn broek gepoept.
Geen last van gehad tot ik naar de middelbare school ging op mijn 12e.
Ik werd gepest omdat ik wat flinker was en een beetje een apart meisje was.
Elke dag was een gevecht met de angst om toch naar school te gaan.
Mijn ouders wilde niet geloven dat er echt iets aan de hand was, ze dachten dat ik gewoon niet naar school wou omdat zodra ik thuis was, in mijn veilige en vertrouwde omgeving, alles prima was.
Veel relaties en vriendschappen zijn kapot gegaan hierdoor, mijn zelfvertrouwen is compleet weg en ik weet niet meer wie ik buiten mijn diagnoses ben.
Nu ga ik jullie een beetje vertellen hoe mijn diagnose nou precies werkt.
Zodra ik naar buiten moet gaan, al is het om het vuilnis weg te gooien, krijg ik meteen extreme paniek en hyperventilaties omdat ik zo erg naar het toilet moet en bang ben dat het weer gebeurd.
Ik heb ter loop van de jaren veel dingen hiernaast ontwikkeld zoals,’ Niemand kan bij mij thuis naar het toilet omdat meteen paniek opspeelt.
Ik voel mij heel snel verplicht om in een situatie te blijven.
Ik heb ondertussen een heftige slaapstoornis ontwikkeld en pieker 24/7
Ik heb een geruime tijd van 3 jaar bij een woongroep gewoond die mij moest ondersteunen en terug in de maatschappij zou moeten krijgen, ( obviously is dit hun niet gelukt ) steeds meer vermijding kwam totdat ik niet eens meer de deur open durfde te doen.
Nu ben ik 22 en ik heb een plekje voor mijzelf, maar helaas voelt het nog steeds niet veilig en fijn.
Ik heb heel weinig contact met mensen waardoor ik mij extreem wanhopig en alleen ben gaan voelen.
Wat moet ik doen?
3Je begeleider kan jou bemoedigen, door jouw 11 jarige deel te bevragen op wat zij voelt en haar te vertellen dat het niet erg is,dat het kan gebeuren en dat het goed is dat je een toilet hebt opgezocht. Je kunt dit ook zelf doen overigens door een dialoog te voeren met jouw innerlijke 11 jarige, ;)
Alles wat we eten is ook veredelde mest, want vlees en groenten groeien van mest dat sinds een miljard jaar dat bodemlaag van de aarde is gaan vormen. Alles is dus mest of veredelde mest.
Volgens mij heb je een ongedefinieerde angst stoornis, en wordt de poepangst gebruikt als excuus, uiteraard onbewust.
De angst lijkt zich te fixeren op sociale angst, op de anderen.
Je kan dus niet goed tegen mensen, je begrijpt ze niet, ze lijken wel een andere soort waarvan je niets goeds hoeft te verwachten, en contact is dan stressvol.
En om eerlijk te zijn, daar zit je niet erg ver naast.
Probeer je gewoon te vermaken en neem de mensen niet zo serieus, want ze zijn ook niet serieus te nemen.
Laat ze maar lekker lullen, dat is wat mensen doen.
Probeer anders een hond, die zijn veel relaxter en normaler en je moet dan toch naar buiten en hebt een dier om je liefde te geven en voor te zorgen.
En neem je eigen angst ook niet zo serieus. Je anticipeert enkel een verschrikkelijk vooruitzicht. En ja, dat doe je toch echt zelf.
DUS STOP DAARMEE, EN KIES VOOR JEZELF ! Je hebt een geboorterecht op een enigszins comfortabel leven, en daarvoor moet je besluiten nemen voor JEZELF en maling hebben aan wat de anderen denken. Denken denken denken, STOP
Zodra ik ergens naar toe ga voel ik mezelf heel raar (Verhaal 468)
Thuis voel ik me gewoon oké maar zodra ik ergens naar toe ga zoals de action of supermarkt voel ik mezelf heel raar dan voel ik me een beetje zwak en krijg ik de wereld niet goed mee geluid komt minder goed binnen soms in heftige gevallen kan ik niet meer lopen ofja als ik dan loop lijkt het elke keer alsof ik flouwval en net voor ik flouwval kom ik dan weer een beetje bij en zo de hele tijd op en neer wat kan dit zijn want ik heb dit nu al een half jaar en vraag me echt af wat dit is de ene dag wat erger dan de andere weet iemand wat dit is en hoelang het kan aanhouden
1Het klinkt heel erg op derealisatie.. zoek maar eens op;) heb dit ook jaren gehad.
Vooral het gevoel dat ik flauw kon vallen, net of mijn ogen niet helder konden zien, de geluiden die ik wel hoorde maar niet goed binnen kwamen, soms voelde het net of ik wat buiten me zelf treede. Het is niks ernstigs hoor!( als dit het is ben natuurlijk geen dokter). Heel veel mensen hebben hier last van het komt vaak voor als je overprikkeld bent op deze manier beschermen je hersenen jou. Mij hielp er niet tegen te vechten ik kreeg het ook vaak op drukkere plekken ik wist dan ohja mijn hoofd wil me even laten weten dat ik straks mijn rust moet pakken. Mindfullnes kan helpen, maar vooral accepteren dat het er is en er niks ergs is en als ik mijn rust kan pakken dat doen ( muziekje op, even 10 min op de bank ogen dicht en ontspannen etc).
En hoelang het kan aanhouden is echt per persoon verschillend zelf begon het bij mij 2 jaar geleden en sinds nu wordt het wat minder bij mij omdat ik weet wat het is en er niet meer angstig van wordt. Als ik in erge drukte kom of als ik vermoeid ben komt het nog wel eens terug maar ik zie dat als een " lieve" waarschuw van mijn lichaam.
Wat ben ik blij omtezien dat ik niet de enige bent (Verhaal 466)
Wat ben ik blij omtezien dat ik niet de enige bent
Ik heb al 64 jaar last van hypergondry angst en paniek aanvallen straatfobieen.
Wat een hel is dat , het beheerst mijn leven en ben er ook een hoop vrienden/vriendinnen aan kwijtgeraakt morgen naar zh voir darmonderzoek nu al anfst voir het slapen (roesje) hoop hier mensen tevinden die we met elkaar kunnen steunen.
Dan staan we erniet alleen voor.dus wil je praten ik ben er voor je.we begrijpen elkaar maken het zelfde mee .ik ga verder nuet over mijn problemen hebven die hebben we genoeg wil je iets aan mij vragen vraag maar. Vriendelijke groet tiny uit rotterdam tot snel horens
Ik ben mijn hele leven al angstig (Verhaal 463)
Van mijn fiets gevallen (Verhaal 461)
Sindsdien heb ik nog altijd wat last gehad van mijn knie totdat ik zelfs steunkousen moest gaan dragen van de orthopeed. Ook heb ik enkele weken geleden een injectie gehad in mijn linkerknie en dat hielp mij zeker heel veel.
Maar ik ben toch nog enkele keren van mijn fiets met lage instap gevallen. Op enkele pijnlijke plekken heb ik verder niets behalve dat ik ANGST heb om te fietsen. Op verzoek van mijn kinderen geprobeerd op een driewieler met trap ondersteuning geprobeerd. Maar dat ging helemaal niet. Vreselijk kreeg slapeloze nachten en angststoornissen van.
Mijn man zegt blijf proberen te fietsen op mijn eigen fiets.
De fiets is ons enig vervoermiddel op het lopen, met de bus of trein na.
De laatste keer dat ik gevallen was is afgelopen vrijdag 25 aug.
Wat moet ik of kan ik doen…
1Ik ben 21 jaar en heb al 2 jaar last van paniekaanvallen (Verhaal 442)
Ik ben 21 jaar en heb al 2 jaar last van paniekaanvallen. Heb een angststoornis en hypochondrie is daar mooi aan te koppelen. Want heb angst om dood te gaan, maar ook angst om te leven.
Vooral de laatste tijd voel ik mij ontzettend gekkig en ik weet niet wat het is. Volgend internet komt derealisatie/depersonalisatie het dichts bij.
Het gevoel alsof het leven niet echt is, alsof je zelf onecht bent. Voortdurend angst bij je borst voelen, het verlamt je helemaal. Ik vind het erg moeilijk om in het moment te leven, ben voortdurend in mijn hoofd. Telkens als ik iets wil ondernemen, denk ik waarom je bent er toch straks niet meer. Ik voel me onbelangrijk en de mensen om me heen en de relaties die ik met hun heb voelen onbelangrijk.
Ik ben twee weken geleden klaar met mijn studie. Wat nu? Ik voel me verloren alsof ik geen toekomst meer heb. Het is nu ook zomervakantie dus iedereen gaat op vakantie en ik blijf achter. De gedachten dat je alleen bent is ook niet fijn.
Bij het idee dat ik morgen weer moet opstaan en weer de hele dag moet spenderen, maakt me gek. Terwijl ik ook niet een einde aan mijn leven wil hebben, het tegenovergestelde juist.
Iemand die zich ook met mijn klachten kan associëren? Heb echt een praatgroepje nodig op het moment.
7Ik herken mijzelf heel erg in jouw klachten, vooral de derealisatie is heel heftig. Dus als je wilt praten, laat het gerust weten. Ik kan het ook wel gebruiken!
Groeten,
Alain
Ik herken me volledig in je verhaal.. Ben 29 jaar en de laatste 5 jaar waren zwaar. Angststoornis, ocd en depressie waren en zijn de boosdoeners en ondertussen heb ik er al een heel traject opzitten maar angst beheerst nog steeds mijn leven en ik voel me vaak alleen hierdoor.
Vooral wat je zegt over depersonalisatie komt me heel bekend voor. Ik zelf zou hier ook vaker over willen kunnen praten dus laat zeker iets weten indien je er voor open staat. Weet dat je niet alleen bent, blijf vechten!
Groetjes Sebastiaan
Iets wil aandacht van jou en zit aan de oppervlakte. Je zou kunnen onderzoeken waar je angst vandaan komt.
Liefs!
Ik ben zelf 20 jaar en heb het zelfde probleem als jou. Ook klaar met mijn opleiding en heb al 5 jaar last van paniekaanvallen die nu hun piek hebben bereikt. Ik krijg zelfs paniekaanvallen thuis op de bank. Heb ook al mijn vakanties met vrienden moeten missen. Ik voelde me vaak alleen en het beperkt je hele leven.
Ik heb de keuze gemaakt om met medicatie te beginnen. SSRI heet de medicatie ik zit nu op dag 5 en ik begin me al beter te voelen misschien is dit ook iets voor jou? Het idee klinkt spannend en dat snap ik. Ik zelf vond het heel spannend om te beginnen maar het kan echt je leven veranderen.
Mocht je meer vragen hebben of toch gewoon is met iemand praten die dezelfde klachten voelt kun je me benaderen via instagram.
Heel veel sterkte
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen enkele weken na plaatsing)
Angststoornis voor hartklachten (Verhaal 59)
Hi,
Sinds een paar maanden heb ik last van een angststoornis. De hele dag door ben ik bang dat ik een hartaanval of stilstand krijg. Door de stress krijg ik verschillende “symptomen” zoals: Pijnlijke steken op de borst, pijn tussen mijn ribben, rugpijn, buikpijn, zere armen en tintelingen in mijn handen.
Ik heb al verschillende onderzoeken gehad en daar is niks uit voort gekomen, wat inhoudt dat ik gezond ben. Herkent iemand zich hierin en in deze klachten?
15Ik kamp ook heel de dag door met dit gevoel en heb ook last van pijn op de borst en het idee dat ik een hartritmestoornis heb maar ook heb ik tintelingen in het hoofd en een heel raar gevoel in het hoofd. Ook voel ik alles en heb ik het gevoel dat de wereld om mij heen leeft maar ik mezelf niet meer ben ik word hier bang van en wil mezelf terug ..,,, heb jij ook wel is als je ergens naar staart dat je hoofd vanzelf van positie veranderd ? Het is te veel om alle klachten op te noemen die heel de dag door optreden ik ben bang en zou het liefst een full bosy scan doen maar mijn ouders zeggen dat dit weinig zin zal hebben omdat er niks mis is met mijn lichaam .
Ja zeker zelf heb ik een angst/paniekstoornis en ben elke dag bang dat ik een hartaanval krijg. Mijn bloed is zelfs onderzoekt de dokter heeft meerdere keren naar me hart en longen geluisterd. Alles was goed me bloeddruk was ook in orde. Ik zit elke dag in angst. Tintelingen vielen hoort bij angst die heb ik ook meerdere keren op een dag. Heb de dokter zelfs nog gevraagd kan toch niet de hele dag paniekeren? Er moet toch iets zijn? Ik maar nee zei ze je lichaam denkt continu dat het in gevaar is terwijl het niet zo is. Je lichaam gaat dus op een vechtstand continu omdat je geest je laat denken dat er wat is. Het is super vervelend ik zou er ook hulp voor zoeken zelf krijg ik ook therapie
Ook ik heb elke dag die angst voor een hartaanval, heb vaak hartkloppingen en pijn links op de borst, bij mij is ook niks gevonden maar ga door een hele mijn hele leven staat op z n kop en kan nauwelijks normaal functioneren, ik ben sinds kort in therapie nog weinig geholpen en ben bang om nieuwe medicatie te nemen pfff.
Pedro
Meerdere periodes gaat het nog heel slecht angst, zweten, pijn op de borst, pijn tussen schouderbladen, onwel gevoel, duizelig…
Van psychiater temesta gekregen en dat helpt de aanvallen wat verzachten. Vaak onleefbaar….
Echt net… even naar de wc,, en boem, hartkloppingen, vaag gevoel, angstig, wat gebeurd er nu…
Ik keek daarvoor wat filmpjes op facebook, ook over bondi beach, dat ze iemand gingen redden en diegene werd ook niet lekker..
ik zat dus net te denken, zou dat een trigger zijn geweest? Een angstig gevoel?
Iemand die dit ook herkent? Als je iets ziet of kijkt?
Pijn onder de borst drukkent gevoel (Verhaal 449)
1Vrouwen die een langeafstandsrelatie hebben? (Verhaal 23)
Angst is altijd een gevoel van zwakte, soms licht en een andere keer heel sterk. Als je schaamte voor je zwakte voelt en bang bent dat je de angst niet kunt verbergen groeit de angstspiraal. Ook onzekerheid kun je als een zwakte voelen. Het gevoel van angst kun je beheersen met antwoorden. Weten waarom het zo werkt. De angst reageert terecht op je zwakte, want zwakte kan gevaarlijk zijn met alle risico's van dien.
Angst is altijd een goede raadgever voor gevaar. Praat jezelf geen zwakte aan, ook al heb je nog zo veel teleurstellingen meegemaakt (teleurstellingen, de oorzaak van overmatige angsten). Er is dan continu gevaar en jouw angst signaleert dat feilloos.
Zet jezelf niet onder druk om te presteren met een verkeerde motivatie. Successen najagen om teleurstellingen te compenseren of te voorkomen. Vraag jezelf af voor wie wil je presteren. Voor jezelf, een ander en welke andere dan? Teleurstellingen kun je beheersen met antwoorden. Leer jezelf te begrijpen. Daar gaat deze site over. Met begrip beheers jij je stress (emoties uit balans), je stemming en voorkom je ongezond gedrag.
2Angst gecreëerd om schizofreen of psychose te zijn (Verhaal 456)
2Wat vervelend voor jou dat je dit ervaart en dat het zo een impact heeft.
Ik kan me voorstellen dat wanneer dit thema zo beladen is voor jou, dat het moeilijk is om daar nog wat afstand van te nemen. Eigenlijk wil je er niet mee bezig zijn en wil je die narigheid niet denken of voelen, dat probeer je oa. door het ‘op te lossen’ met je hoofd (dat misschien al overuren maakt?). Die strategie uitproberen is logisch, je probeert er zo controle op te krijgen om de last te verminderen (die lastige gedachten en of gevoelens) of erger te voorkomen (kan zijn dat je denkt dat hierdoor het psychotisch proces zou kunnen voorkomen worden?). Controleren kan helpen, maar eigenlijk is het niet de oplossing die werkt voor de lange termijn. Onze gedachten kunnen we eigenlijk niet of beperkt controleren. Probeer maar eens een minuut niet te denken aan een blauwe vogel en turf telkens wanneer je eraan denkt. Ga daarna weer een minuut timen en turven, maar nu mag je er wel aan denken. Merk je een verschil qua voorkomen?
Weet dat je zeker niet de enige bent die hier last van heeft. Eigenlijk zijn angstgedachten heel normaal, iedereen heeft negatieve gedachten. We zijn eigenlijk wat ‘voorgeprogrammeerd’, evolutionair gezien om ons in eerste instantie te beschermen, te behoeden voor gevaar. Maar soms kan het wat uit de hand gaan lopen, zien we meer dan gemiddeld beren op de weg en beginnen we ook nog eens nare gevoelens te krijgen.
Eigenlijk is het effectiever om controlestrategieen te laten varen door ze af te bouwen en onze angsten op te merken en toe te laten. Zo gaan we er minder gewicht aan geven.
Misschien kan je nadenken over wat je wat spannend vindt dat te maken heeft met het thema. Kan zijn een documentaire zien over psychose. Of een beeld bekijken dat psychosegerelateerd is. Of een audiobestand beluisteren met akelige stemmen, alsof je stemmen zou horen. Stel je er herhaaldelijk aan bloot. Angst bereikt een piek en zakt weer. We gaan ook meer gaan ervaren dat onze angstige verwachting niet klopt, en dat kan onze alarmbellen minder doen afgaan.
Ik zou minder zaken met je hoofd proberen zoals rationeel / positief denken. Hiermee ga je eigenlijk iets uit de weg waardoor de angst instand wordt gehouden mee!
groetjes patje
Sinds overlijden van me vader (Verhaal 458)
1Beetje radeloos... (Verhaal 454)
Ik weet niet wat te doen, het is al bijna 2 jaar bezig... Het werd wel minder intens maar is nog steeds daar... Elk lichamelijk ding merk ik ook op en geeft meer onrust.
Beetje radeloos...
1
Weet iemand of dat er praat groepen zijn? (Verhaal 340)
ongeveer 3 maanden geleden kreeg ik plots op mijn werk een paniekaanval, het begon met hartkloppingen, die ik wel vaker voelde dus me daar verder geen zorgen om ging maken. Toch ging ik een beetje op mijn ademhaling letten, en ineens kreeg ik een enorme zweet aanval en duizeligheid. Ik dacht dat het eenmalig was, voelde me erna ook weer beter maar ben wel eerder gestopt met werken die dag. Ik was onderweg in mijn auto naar huis en plotseling komt hetzelfde gevoel, ik durfde niet meer te rijden en zetten mijn auto langs de weg.
sinds dien heb ik nog een aantal keren een paniekaanval gekregen, maar steeds waren ze anders waardoor ik niet goed wist hoe ik ermee om moest gaan, wat ik voelde en waar het door kwam.
Nu heb ik al een tijd geen last meer van die heftige paniekaanvallen, wel heb ik nu continue pijnlijke steken en druk op mijn borst, iedere dag loop ik met pijn. ook heb ik nog af en toe hartkloppingen.
Ik weet niet wat ik ermee aan moet, het leven is zo niet leuk meer dat durf ik eerlijk toe te geven. Ik zou nu juist moeten genieten, ik ga bijna voor het eerst op vakantie met mijn vriend, ben super gelukkig maar dit verpest het allemaal. Ik heb mijn bloed laten onderzoeken, alles was goed. maar hoe kan ik me dan toch zo voelen? ik denk zelf dat er iets met een orgaan is ter hoogte van mijn borst. Maar de huisarts neemt het niet serieus.
Aan de andere kant wil ik er aan toegeven dat het door hyperventilatie en/of mentale problemen. Daarom heb ik ook 2 boeken er over gekocht, dan lees je het, is het allemaal heel herkenbaar etc. boek uit.. en nu? ik voel me nogsteeds hetzelfde dus wat had het dan voor zin.
weet iemand of dat er praat groepen zijn in het echt of iets dergelijks? ik zou het heel fijn vinden om met mensen in contact te komen die ook last hebben van deze klachten.
9Hoe zit het met je lichaamsbeweging?
Dom wandelen doet voor mij echt wonderen. Een goede nachtrust doet ook veel. Ik ga zelf voor mijn gevoel nu flink vooruit. Veel minder aanvallen en ook minder heftig.
Ik ben 21 en heb nu al 2 jaar last van paniekaanvallen en angststoornis en hypochondrie. Kreeg de eerste paniekaanval met carnaval. Paar maanden naar de psycholoog geweest, maar merk dat ik weer terug aan het vallen ben. Ben opzoek naar een praatgroep, mensen van mijn leeftijd die de zelfde klachten hebben! Als ik dit allemaal lees herken ik mezelf zo goed.
Wat ik frequent heb is dat de spieren zo strak staan dat bindweefsel begint te ontsteken. Voorak mijn borstspieren wat diep inademen bemoeulihkt.
Fysiotherapeut kan hier zeker bij helpen.
emma.m669
groetjes
Ik proveer er aan te ontsnappen maar dat lukt niet en ook de hulpverlening heeft beperkt effect
Er is veel te vertellen (Verhaal 434)
Mijn kinderjaren en mijn jeugd waren niet makkelijk thuis en toch liep ik er in die tijd "makkelijk" doorheen. Totdat ik een jaar of 21 was. Toen kwamen de angsten en een eetstoornis opzetten. Eetstoornis gelukkig snel onder controle maar mijn paniek en angsten zijn eigenlijk nooit weg geweest. Ze waren leefbaar zoals ik het altijd zeg zodat ik wel gewoon mijn werk kon doen, relaties en het sociale leven. Tot 3 jaar geleden. (Ik was toen 39) Toen kwamen er vreemde klachten die ik nog niet eerder gehad had. Ik kreeg aanvallen zoals ik het voel, van mijn evenwicht kwijtraken waardoor het lijkt dat ik flauw ga vallen, daar raak ik dan nog meer van in paniek, ik kan mij niet meer ontspannen, zit eigenlijk altijd in mijn hoofd, het is te druk in mijn hoofd, angst voor de angst. Dit alles heeft mij natuurlijk ook onzeker gemaakt. Ik sluit mij het liefst af van de buitenwereld. Waardoor mijn sociale leven eigenlijk verdwenen is, geen relatie, en geen werk. En eigenlijk puur omdat ik angstig ben voor de angst. Voor dat nare gevoel in mijn hoofd waardoor ik in paniek raak. Op dit moment heb ik al 2 jaar exposure therapie en de afgelopen 3 maanden EMDR gehad. En soms waren er weken dat het redelijk ging totdat ik weer een "aanval" kreeg (het gevoel te vallen of flauw te vallen) dan begint het weer van voor af aan, ik maak mij er druk om, de angst is terug in mijn hoofd, kan aan niks anders denken etc.. Vaak ben ik bang dat het nooit meer overgaat. Natuurlijk, ik geef niet op maar leuk is het niet ;).
Ik schrijf dit in het kort op ( er is nog meer) maar ik hoop dat er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ik ken niemand in mijn omgeving met deze aandoening of deze klachten. En ik hoop dat er mensen zijn met wie ik in contact kan komen om er over te praten, elkaar te begrijpen want dat mis ik. Ik denk dat ik voor meerdere spreek als ik zeg, dat je je vaak zo alleen voelt hierin.
Groetjes en het beste voor iedereen,
Bianca
3Ik herken me ook in jouw angsten en ik ben ervan overtuigd dat er nog heel veel mensen met deze problemen rondlopen..
Anderzijds gaat ook niet iedereen er openlijk voor uitkomen..
Veel sterkte toegewenst
Iets waar ik zelf ook heel bang voor ben : een antidepressiva tegen angst …; maakt je aanvankelijk nòg angstiger .. onrustig(er) en heeft een hele lijst nare bijwerkingen. Maar psychiaters werken volgens de DSM richtlijnen … en dan kom je hier hij uit …..heel vervelend want het is héél moeilijk afbouwen daarvan …….
Wat naar voor je! Ik herken je in je klachten. Ik ben 20 heb zelf sinds een jaar paniek en angstklachten, gecombineerd met hyperventilatie. Ik had vooral last van duizeligheid tijdens het lopen en de angst (en ook echt het gevoel) om flauw te vallen of om te vallen. Ik controleerde steeds mijn hartslag in mijn nek, die was steeds hoog omdat ik mij druk maakte (later leerde ik dat je niet flauw kan vallen van hoge hartslag, dat gebeurt alleen bij een te lage hartslag). Ik ben met de fysio gaan werken aan hyperventilatie, wat mij heel erg heeft geholpen. Verder doe ik veel yin yoga.
Ik hoop dat je kan vinden wat voor jou helpt! Misschien heb je dit vader gehoord maar je bent niet de enige die hier last van heeft :)
Ik wens je het beste!
Hartelijke groet,
Eleni
Al vroeg door mijn geaardheid mezelf niet geaccepteerd (Verhaal 459)
Daardoor kon ik nog wel eens iets doen buiten de deur, maar men heeft het nu bij de ggz zo voor elkaardat ik die rustig makende pillen niet meer krijg. Dat betekent voor mij dat ik niets meer kan doen en.zo.is het wel heel erg eenzaam en angsten elke dag. Zijn er misschien mensen die dit herkennen en iets daarvan willen delen, zou fijn zijn iets te horen.
Waar is mijn verhaal gebleven? (Verhaal 455)
1Eind April kreeg ik een soort enge aanval (Verhaal 452)
Hierna kreeg ik een reeds van vreemde klachten, er zat soms tijd tussen, paniekaanvallen, last van borst, obstipatie, last aan darmen, veel hypochondrie, psoriasisaanval, rugpijn, oorsuizen en vooral heeel veel nadenken elke dag, het maakt me echt helemaal gek. Ook vermoeide ogen en in t algemeen erg vermoeid. Nog steeds soms last op mn borst etc, en al die dingen maken mij zo angstig. Ik heb momenteel geen stress, de baan die mij stress gaf heb ik al sinds vorige maand niet meer. Klachten zijn er nog wel
Lijken deze symptomen toch echt stressgerelateerd? Of kan het iets anders zijn misschien. Las ook laatst een verhaal van een jongen (26) die dacht dat hij een burnout had, maar dit scheen een hersentumor te zijn. Dit soort dingen maken me erg bang. Bedankt alvast voor de moeite!!
Groet,
1Het kan natuurlijk altijd door stress komen..soms komen deze klachten tot uiting als je wat rust ervaart. Lees dat je vrg maand je baan hebt opgezegd. Dus meer tijd en ruimte lichamelijk en geestelijk
Stress moet uit je lijf.. misschien werkt dat zo bij jou.. Gr verver
En zet het maar eens opzij die angst. Hoe dan? (Verhaal 457)
1Ik was van jongs af aan altijd al een angstig kind (Verhaal 453)
Ik was van jongs af aan altijd al een angstig kind. Ik was bijvoorbeeld bang voor drukke winkels, bang om te verdwalen en zelfs bang als mijn vader niet met twee handen aan het stuur reed. Vanaf mijn twaalfde kreeg ik vaak last van heftige migraine aanvallen gepaard met hyperventilatie. Naarmate ik ouder werd kreeg ik periodes waarbij ik elke keer wel weer een andere angst had. In 2018 kreeg ik veel problemen met slapen en was ik voor het eerst met klachten naar de huisarts gegaan. Ik kreeg de diagnose depressie en gegeneraliseerde angststoornis, hiervoor EMDR gehad maar dat had niet veel geholpen. Ik ben gaan leven met de klachten die ik had; soms voelde ik me goed, maar vaak niet. Tot ik in 2021 een heftige paniekaanval kreeg. Ook hiervoor in therapie gegaan. Uiteindelijk ging dit een stuk beter en had ik het gevoel dat ik weer mijn leven kon oppakken.
Tot 2 maanden geleden; door een stressvolle periode was ik weer in een paniekaanval beland en helaas ben ik in de cirkel van angst blijven hangen. Daarom heb ik besloten om medicatie te starten. Ik ben inmiddels in week 3 van het nemen van Citalopram 10mg. Nu merk ik dat mijn angstgedachten enorm zijn veranderd. Eerder was ik bang voor bijvoorbeeld de lichamelijke sensaties en de angst zelf. Ik heb nu inene weer zeer onrealistische angstgedachten; zo ben ik bang dat ik een psychose krijg en dingen ga zien/horen. Ook heb ik soms de gedachten dat de wereld niet echt is en dat ik zomaar ga verdwijnen. Ik ben bekend met derealisatie/depersonalisatie klachten, echter heb ik dit nog nooit zo erg gehad. Ik ben ontzettend bang dat ik gek word en heb constant het gevoel vast te zitten. Ook ben ik bang dat de medicijnen misschien iets met mijn hersenen doen en dat ik achteraf spijt krijg dat ik ze ben gaan gebruiken. Ik heb mijn huisarts hierover gesproken en hij raadt uiteraard aan om tot de 6 weken door te zetten. Dan pas kan je bepalen of het medicijn werkt. Is er iemand die met mij mij een geruststellend ervaring/gedachte kan delen?
2Bang dat ik een hersentumor heb (Verhaal 451)
Ik heb nu zo'n 2 jaar last van hypochondrie en paniekaanvallen. Ik ben hiervoor naar de psycholoog geweest een half jaar ongeveer en dit heeft zeker geholpen maar merk dat ik nu weer een lastige periode heb met vaker aanvallen.
Wat doen jullie hier tegen? Is het verstandig weer de psycholoog te bellen of nog even afwachten?
Mijn paniekaanvallen lijken wel erger als eerst.
Ik heb ook last van hyperventilatie en mijn aanvallen gaan over zodra ik mijn kastje Hyperfee gebruik. Heeft iemand hier ook ervaring mee?
Ik ben dan ook bang dat ik een hersentumor heb omdat ik ineens veranderd ben sinds een paar jaar ineens een angststoornis heb...
2Ook ik dacht een hersentumor te hebben of gek te worden toen 2 jaar geleden mijn lichaam allerhande rare dingen begon tee doen. Ongecontroleerd zweten, rillen, evenwichtstoornissen, misselijkheid, braken, uitgeput, etc
Je geeft aan dat je symptomen erger geworsen zijn. Dan lijkt mij een consultatie bij de psycholoog aangewezen. Je kan ook met je symptomen naar een internist. Die checken op mogelijks lichamelijke oorzaken, zoals bvb een tumor.
Hooe it helps
R
Ik zit vast in angst (Verhaal 447)
1Je geeft aan al een paar keer door de cyclus te zijn gegaan. Je weet dus dat het overgaat. I kan je meegeven dat het altijd overgaat.
Negeren kan je het niet doen. Mijn inziens schreeuwt je lichaam net om het niet te negeren.
Dus luister, voel, lijd. Het gaat voorbij.
Het is een beetje berusten in je huidige lijden. Ok, dit zuigt, dit is afzien, maar jegaat er niet aan dood en het gaat voorbij.
Heb ik al gezegd dat het voorbij gaat?
Er klopt iets niet aan mijn lichaam (Verhaal 124)
Mijn hele leven weet ik al dat er iets niet iet klopt aan mijn lichaam. Als kind al angstig, en depressief, maar ook veel buikpijn en darmproblemen.
Nu is het onlangs geëscaleerd, door veel stress, eigen onderneming, en het overlijden van mijn vrouw ben ik ingestort,. Ik ben vervolgens bij een orthomoleculair arts terecht gekomen, en na een darmonderzoek bleek ik een verstoorde darmflora te hebben, met een overgroei van een schadelijke bacterie. Nu klinkt het misschien een beetje vergezocht maar mijn moeder is in de hongerwinter geboren ze heeft het maar net overleefd omdat mijn opa en oma een bevriende arts hadden die nog wat melkboer had mijn moeder is heel jong gestorven en werd ook heel snel oud ze werd heel jong grijs haar tanden file uit en stierf op haar 65e aan alzheimer Ze deed ook mee aan een bevolkingsonderzoek voor Kinderen die geboren waren in de hongerwinter en de onderzoekers suggereerde wel dat de Alzheimer en gevolg kon zijn van die hongerwinter. Nu heb ik veel nagedacht en ook gesproken met experts Maar waarschijnlijk ben ik toch echt een tweede generatie oorlogsslachtoffers Ik heb de slechte en verstoorde darmflora van mijn moeder meegekregen Met alle gevolgen vandien. Ik slik nu ook probiotica maar daarmee ben ik nog niet geholpen Ik zou eigenlijk een poeptransplantatie moeten hebben Waarbij ik de gezonde darmflora van een donor ingebracht krijg echter in Nederland doen ze dat niet alleen als je acute leukemie hebt. Ik heb ook last van hartfalen en dat zou ook met de poeptransplantatie verholpen dan wel verminderd kunnen worden. Het probleem is dat een verstoorde darmflora en Met alle gevolgen die erbij horen nog niet in de reguliere geneeskunde geaccepteerd is Daarom wordt je vaak voor gek verklaard mijn klachten worden ook niet begrepen daarmee heb ik problemen in mijn werkomgeving bij familie en in relaties. Om even terug te komen op Oxazepam natuurlijk is het geen goed middel Het is niet gezond maar af en toe wel een uitkomst als ik een angstaanval voel aankomen en ik neem 10 milligram Oxazepam dan helpt dat echt ik moet zeggen net zoals de vorige schrijver ook aangaf dat probiotica bij mij ook heel goed heeft geholpen Het heeft mijn angsten enorm doen afnemen iedereen die dit leest en ook vage klachten heeft Laat alsjeblieft bij een orthomoleculair arts je darmen onderzoeken daar ligt in de meeste gevallen de oorzaak van jou angstklachten doe er iets mee! Ik wens iedereen heel veel bewustwording wijsheid geluk en minder angst toe met vriendelijke groet Jeroen
1Ik geloof zeker in wat je schrijft. Is inmiddels twee jaar verder hoe gaat het nu met je?
Alles rondom doodgaan geeft zoveel angst en stress (Verhaal 413)
2Je zou ook kunnen onderzoeken met hulp wat de dood zo’n angst aanjaagt. Onderzoek eens of de dood wel echt dood is. Ik heb het geloof dat er meer is dan wij weten. Kijk eens om je heen en hoe alles zo perfect op elkaar is afgestemd. De bijbel is nooit ontkracht. Mensen hebben bijna dood ervaringen en zijn daarna niet meer bang. In het westen hebben wij zo’n angst op het woord dood gelegd. In andere culturen zien ze het alleen maar als een mooie overgang van het ene naar het ander. Je leeft nu, je hebt de dood niet in de hand. Maar als er niks is dan merk je dat ook niet meer. Leef!!!!
: darmen en brein werken nauw samen . Velen hebben er al baat bij gehad !
Zit huilend te typen (Verhaal 149)
Zit huilend te typen.Sinds 3.5 jaar vreselijke angsten en depressie.
Allerlei therapieën gevolgd,verschillende anti psychotische en antidepressiva,3 maanden behandeling/opname in een kliniek,een maand PAAZ na een suicidepoging.ik ben op.denk bijna voordturend aan suïcide.ik wil niet dood,ik heb een lieve man en kinderen,maar ik zie geen andere uitweg meer.kan nauwelijks genieten,altijd angst of depressie/huilbuien.het zijn mijn gedachten die me gek maken.cognitieve therapie werkt ook niet.ben wanhopig!
4Ik ben ook heel bang. Ik het 24/ 7 liedjes in mijn hoofd net of er een cd op staat.
Denk ook veel aan de dood omdat dit ook geen leven is. Altijd die angst. Maar ik moet door voor man en kinderen. Ik wens jou heel veel sterkte
Ik bid voor jullie dat je mag gaan genieten van het leven. Het is zo mooi om nu al afscheid te nemen.
Ik heb nu al 2 jaar lang elke dag stress en angst (Verhaal 269)
Ik ben een jongen van 20 jaar oud.
Ik heb nu al 2 jaar lang elke dag stress en angst. Ik sta op met piekeren en ga piekerend me slaap in, ben heel erg aan het zweten en Denk vaak over het piekeren na, maar daardoor word het alleen maar erger.. als ik op straat loop bijvoorbeeld in de stad of een openbare plek met veel mensen heb ik het gevoel flauw te vallen en gaat mijn hartslag omhoog en trillen mijn benen, ook heb ik vaak het idee dat ik in een soort film leef, waarbij ik vaak moet realiseren op waar ik ben.. snachts word ij vaak wakker met angstaanvallen door het piekeren en enorme hartkloppingen soms ben ik bang dat ik een erge ziekte heb of hartaanval krijg, ik zit nu bij een psycholoog en hoop dat het straks wat beter gaat, heeft iemand tips om deze
angststoornis of piekerstroornis te verminderen?
2Ik heb zoveel last gehad van mijn sociale fobie dat ik op 17-jarige leeftijd moest stoppen met mijn opleiding omdat ik niet meer naar school en stage durfde te gaan. Gelukkig zit ik nu al ongeveer 5 maanden in therapie en voel ik me iets beter.
Mijn psycholoog zegt altijd dat ik mijn angst de baas moet zijn, en ik vond dat in het begin maar een stomme opmerking. Ik dacht bij mezelf: 'Joh, als ik dat kon, zat ik hier niet'. Maar uiteindelijk besloot ik mezelf te dwingen om dingen te doen die ik super eng vond, zoals boodschappen doen of naar de stad gaan en nieuwe mensen ontmoeten. Ik vond het echt doodeng en had misschien wel 10 paniekaanvallen die dag, maar ondanks de paniekaanvallen en de stress was ik wel trots op mezelf toen ik weer thuis was.
Door mezelf te dwingen naar buiten te gaan en onder de mensen te komen, nam de angst af en werd de stap om het de volgende keer weer te doen kleiner. Ik vind het nog steeds wel eng, en ik heb nog last van paniekaanvallen, maar het zijn er minder en daar ben ik al blij mee (: Sommige dagen lukt het me om dingen te doen, en sommige dagen niet, en dat neem ik mezelf ook niet kwalijk, want het is echt vervelend om een angststoornis te hebben.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat hoe meer dingen je doet die je eng vindt, hoe minder eng ze uiteindelijk worden. Totdat je op een dag totaal geen angst meer voelt en niet meer piekerend je bed in gaat.
Ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt en ik wens je veel sterkte toe. Blijf eraan werken en wees trots op jezelf voor elke stap die je zet.
Kan je hyperventilatie hebben terwijl je rustig ademt? (Verhaal 224)
mij lichaam is moe zelf kan ik gewoon wakker zijn mij gevoel is ....
Angst ,misselijk, raare tintelingen , durf niet naar buiten brok in me keel .oorsuizen spierpijn duizelig zo vaag gevoel sommigr dingen kan niet eens uitleggen ... vergeet veel luister niet echt als iemand praat
Maar mij vraag is ook kan je hyperventilatie hebben zonder dat je zo buiten adem ademt wat veel mensen hebben dat harde ademen? Kan dat ook als je rustig ademt ik heb dislecktie dus kan soms beetje krom en verkeerd er staan ...
3Dat kan zeker. Vaak heeft het dan niet te maken met hoe snel je ademt, maar hoe je ademt. Het is belangrijk om laag (vanuit je buik) te ademen. Je kan dit oefenen dmv filmpjes bijvoorbeeld. Hopelijk is het inmiddels allemaal wat beter
Probiotica heeft geholpen bij mijn angsten (Verhaal 3)
Graag wil ik mijn verhaal delen met jullie.
Al mijn hele leven lang heb ik last van een vreemde stemming, vage klachten en het gevoel dat er iets niet klopte met mij. Ik ben er een jaar of 10 geleden achtergekomen dat het ivm staat met angsten, Dit via een psychiater.
Ik kreeg de diagnose angststoornis nao. Dat betekend, angststoornis niet anders omschreven. Er zijn vele soorten angst en ik he van alles een beetje zeg maar. Ik heb toen der tijd medicijnen gekregen waaronder verschillende antidepressiva,s . Dit werkte wel min of meer maar was altijd moe en net zon, zombi.
Na een zware operatie aan mn rug en veel pijn kreeg ik een flinke paniek aanval. Daardoor depressief geworden en allerlij angsten ontwikkeld. zeer veel malende gedachten in mijn hoofd zoals: Wie ben ik, wat ben ik, hoe ist het leven ontstaan, waarom leven wij, hoe kan het dat wij kunnen zien en praten en horen. en nog veel meer gedachten waarvan ik bang werd.
Het zijn geen rare gedachten maar ik werd er angstig van. Als een mens goed in zijn vel zit kan je normaal over deze dingen nadenken zonder bang te worden. Ik kreeg hierdoor depersonalisatie en derealisatie.. dat vond ik nog het engst van allemaal. ik was ban dat dit nooit meer over zou gaan en ik gek ging worden.
Ik heb hiervoor een zeer lichte dosis antipsychotica gekregen en dit hielp enorm. Maar zwete me kapot en had hier na een paar jaar een goed gevoel meer bij. Het is ongezond en je haalt er de kwaal niet mee weg. Je word gewoon suf en daardoor minder last van je angsten.
Ik heb dit op eige houtje gestaakt want ik wilde niet langer afhankelijk zijn. Ik ben nogal een lezer en geintreseerd in de psychologie en ik dacht ik ben toch niet gek zeker. Ik wil dit zelf overwinnen! Dit is ooit begonnen en dit moet ook kunnen stoppen !! Na het stoppen met de medicijnen nog veel last gehad tot vorige maand.
Toen veranderde er iets, ik had wat last van mijn darmen, vaak naar de wc en geen goede stoelgang. Ik weet dat bij mij vroeger ooit het prikkelbaar darm syndroom is geconstateerd. Ineens dacht ik ,weet je wat zouden mijn klachten toch niet uit mijn darmen komen? Naja dat zou wel bizar zijn toch?
Jaren angsten en psychische klachten dat zit toch tussen je oren. Maar toch op een of andere manier wou ik nader onderzoek doen. Ik dacht ik ga eens probiotica slikken. Toen ik dit dacht ging ik googlen en ik geloofde het haast niet maar toen ik in typte probiotica bij angst kwam er vanalles tevoorschijn. Het bleek dus dat er onderzoek is gedaan naar probiotica en angsten / depressie .
Je darmen schijnen je 2e hersenen te zijn, als die niet goed werken dan werkt de bovenkamer dus ook niet! Wow! Ik dacht dit is bizar. Er word zelfs gesugereerd dat heel veel angsten en psychische klachten terug te wijten zijn op een verstoorde darmflora.
Nu ben ik toevallig samen met vriendin vorig jaar een klein ondernemingje gestart met gezondheids en verzorgings producten. Ik de kelder in en we hadden toevallig nog een doosje probiotica liggen.
Ik dacht nu ga ik het proberen ook. En ja je raad het al! Na 2 weken voelde ik me anders. Ik was mezelf weer, dp en dr waren compleet weg. En geloof me ik weet wat het is om hele dagen ziek te zijn.
Dit klinkt mischien te moooi maar ik ben er zeker van. Mij heeft het zo enorm geholpen. Ik ben weer ik en ik leef weer! Ik voel me super. Ik slaap beter ,mijn ogen staan weer fel en niet doef, ik kan weer tegen een drankje t weekend zonder 4 dagen daarna ziek te zijn. Ik kan iedereen het aanraden, baat het niet dan schaadt het niet.
En zeer veel mensen ( wel ) meer dan 60% heeft een verstoorde darmflora ook al merk je het niet.
Dit soms met zeer grote gevolgen.
Dit was mijn verhaal in het kort.
66Hoi Chris ,
Mag ik vragen welke probiotica jij hebt gebruikt ?
Gr
Ik heb je verhaal gelezen en ik herken hier heel veel van. Ik ben bang van mijn eigen denken. Ook ik ben me heel erg bewust van mezelf. De hele dag. De vragen van wie ben ik etc heb ik ook. S'morgens word ik wakker en word me bewust van mezelf en de paniek slaat toe. Voor mij is het een verademing om te lezen dat iemand anders dit ook heeft gehad. Ik ben onder behandeling van een psycholoog.
Hoi, welke probiotica gebruik je?
Gr Nicole
Beste Chris, zou je kunnen aangeven welke probiotica jou heeft geholpen. Bvd, Jason
Welke probiotica raad je me aan bij depressie? Alvast bedankt
Beste Chris,
Naar aanleiding van jouw verhaal ga ik dit zeker proberen. Ik heb ook al sinds mijn 20e angststoornissen en heb al veel geprobeerd. Ik kan niet zien wanneer dit bericht is gepost en ben erg benieuwd naar je ervaringen op langere termijn. Ik deel in ieder geval je mening dat je darmen je 2e hersenen zijn en dat er een sterk verband is met een angststoornis.
Ik wacht even af of je reageert. Groeten John
Beste Chris,
ik ben zeker ook geinteresseerd tegen probiotica tegen angsten en gebrekkig zelfvertrouwen.
Heb jij misschien een goede tip ?
Hoi Chris ,
Wil je mij svp vertellen welke probiotica jij neemt ?
Gr. Anja
Wat mijn heeft geholpen is hypnotherapie.
Zelf heb ik 2 sessies gedaan en ben nu van mijn meeste angsten af. Ik denk dat ik nog 1 sessie ga doen.
Voordat ik daar geweest was geloofde ik er echt helemaal niks van. en toch heeft het mijn geholpen. Ik hoop dat hypnotherapie voor jou ook kan werken :)
groetjes Miranda
Beste,
welke probiotica gebruik je??
Mvg,
Mx
Hoi Chris, ik zou graag met je in contact komen.
Mvg
Wat goed dat de probiotica je goed helpt...Welke soort en merk slik jij? Ik gebruik ze ook vanwege pds, Maar het helpt me niet. Misschien niet de goede?
Vr gr Ellen
Bete Chris
Welke probiotica heb je gebruikt dan ?
Hallo,
ik heb al angsten van toen ik kind was. Durfde bijvoorbeeld al niet op een schommel zitten. Of in een zwembad springen. Verder heb ik veel darmklachten en een lactose intolerantie.
Welke probiotica kan ik gebruiken?
Mvg,
Mx
Jammer dat je niet reageert, chris! op alle vragen!
20 juni 2019.
Redactie, is het mogelijk dat jullie Chris mailen en zo de info over de probiotica krijgen? Het is heel teleurstellend voor mensen om dit te lezen en geen mogelijkheid krijgen om het zelf uit te proberen. Jammer ook dat er geen datum bij staat.
Ik heb ook angsten en paniek, slik nu 3 jaar citalopram opgebouwd in de jaren naar 30 Mg. Helaas werkt het niet meer. Krijg weet angst en paniekaanvallen. Kan ik probiotica gewoon slikken bij de citalopram? Kan het altijd proberen..
Ik heb bijna aalle verhalen van jullie gelezen en herkent heel veel. Ik kamp ook dagelijks met paniekaanvallen je gedachten zijn de hele dag geconfronteerd met de aanvallen ,dat je gewoon weg moe bent met ademhalen en je diep ongelukkig voelt.
Je vraagt je af is dit leven. .gelukkig dat ik ioxepan gebruikt anders zag ik het niet meer zitten. Dat verhaal van Cris die probiotica heeft gebruikt heeft mijn interesse ook gewekt..ik lijd al meer dan 20 jaar hiervan..hebt al zoveel gebrobeert niets die hielp..last ook nog hypnose ..Maar weer een illusie armer..zou mij weer graag een mens voelen en niet meer 24 uur hier mee bezig zijn ..tenminste als je kan slapen hebt je f geen last van..maar zodra je ogen open s,ochtend open zijn begint het weer.
TARA
Heey maat alles cv kan ik je contacteren via Facebook heb 1001 vragen en hoop het ook dat aan mijn darmen licht
Wat voor soort probiotica kan ik nemen?
De merknaam bedoel ik dan.
Zo mooi dat t jou helpt.
Vr.gr.Elly
Beste Chirs ik heb interessen in probiotica In zo wel welke en de hoeveelheid
Mvg Mark
Waar had jij die probiotica van?
Aangezien Chris niet antwoord hebben jullie misschien wat aan mijn antwoord..ik heb advies gekregen van arts dat orthica (orthiflor) en biotics de beste probiotica merken zijn.
Hallo Chris,
Ik heb je verhaal gelezen. Graag zou ik willen weten van welk merk je probiotica gebruikt. Ik heb gelezen dat hier ook veel "verschil" in zit.
Graag hoor ik het van je.
Met vriendelijke groet,
Petra
Hey Chris,
Jouw verhaal lijkt precies op mijn verhaal en wil graag jouw idee proberen.
Wat voor probiotica heb jij gebruikt? En als je supplementen hebt gebruikt welke en welk merk?
Groetjes
Het lijkt alsof je mij verhaal typt, ik ben wel benieuwd, want bij mij is het precies zo begonnen, na een hevige buikpijn en hartkloppingen ben ik heel diep gaan nadenken, precies zoals jij omschrijft en bij mij was het meer over het kijken, dat ik dagelijks bewust ben gaan kijken, en er zo angstig van werd, ik hoop dat jou ervaring mij hiermee kan helpen
welk type probiotica en hoeveel in te nemen
per dag
welk type antipshychotica heb jij?
ik durf er niet aan te beginnen obesitas suikerziekte
en moe worden
els
Aan ik1985 Ik weet niet hoe oud deze berichten zijn, maar heb jij effect van de probiotica?
Hallo,
Ik herken je verhaal wel, ook met de verstoorde darmflora, en angsten, want ik heb al 6 jaar last van mijn darmen.
Volgens het ziekenhuis komt het door de medicatie die ik slik, maar ik ben er ondertussen zo verslaafd aan, dat stoppen niet zo makkelijk is.
Gr Nori
Hallo,
Ik heb je verhaal met interesse gelezen. Welke probiotica gebruik je?
Vr gr Annelies
Help ik ben super bang
Welke probiotica was dit? Zit nl in hetzelfde schuitje
Beste Cris ik val maar met de deur in huis. Ik vind het zelf altijd beneden peil om met de ellende van andere geld te willen verdienen onder het mom van:nu zijn wij heel toevallig! Als het zo makkelijk zou zijn als jij zegt dan had niemand ergens last meer van. En hiermee wil ik niet zeggen dat het jou niet geholpen heeft ik geloof alleen niet zo in toeval, dit moet je niet willen. Verdekte reclame waar mensen allemaal heel graag geholpen willen worden.
4 jaar geleden kreeg ik last van acute Diarree na 14 dagen ben ik naar de huisarts gegaan, antibiotica gehad maar helaas het ging niet over. Ik voelde mij heel slecht terug naar de huisarts een verwijzing internist en bloed prikken. Daar kwam uit dat ik een vitamine b12 tekort had, na veel lezen werd dit in verband gebracht met darm problemen. Dus ik dacht dit zal het wel zijn, ik kreeg 10 injecties in 5 weken. Na 14 dagen kreeg ik last van angst en voelde mij depri, na een poosje werd dit minder. Onderzoeken in het ziekenhuis gehad, daar kwam niets uit alles was goed. Maar nog steeds een probleem met wisselende ontlasting. En ook mijn humeur ging van erge angst en depri naar weer draagbaar. Afgelopen september dus 4 jaar verder kreeg ik een heftige paniek aanval op mijn werk, ik heb mij ziek moeten melden contact gehad met een psycholoog, die geen vat op mij kon krijgen diagnose misschien add, trauma verleden, hormoon problemen.
Dus nu ben ik doorgestuurd om uit te zoeken wat ik nou echt mankeer geestelijk. Na gegoogeld te hebben kwam ik toch uit bij probiotica ik slik dit nu 3 weken, en ik weet nu niet wat ik met mijn verwijzing voor een psycholoog moet doen. Ik ben niet meer depri en mijn angsten zijn voor 80% verminderd, en de ontlasting gaat ook de goede kant op. Overal lees je dat je darmen je tweede hersens zijn dat er in de darmen stofjes aan gemaakt worden die je weer opgewekt en blij maken. Ik ben er nog niet maar ik slik ook nog kort de probiotica, en omdat ik mij zo vreselijk angstig heb gevoeld zalmmoten ook nog even moeten slijten.
Wat betreft de probiotica probeer het ik gebruik zelf lucovitaal bij de meeste drogisterijen te verkrijgen. Ik hoop dat ik met dit verhaal jullie geholpen heb.
Welk probiotica had u genomen welk merk tegen de angsten
Yasmine het staat erin lucovitaal te koop bij bv Kruidvat, vaak in de aanbieding tweede potje gratis. Het gaat overigens steeds beter met mij.
Hey IKKE,
Ik weet niet hoelang geleden je het bericht hebt geplaatst ik plaat dit bericht op 14-01-2021. Zou je aub kunnen aangeven hoe het nu met je gaat? Hoelang je hebt geslikt en of je nog probiotica slikt. Ik hoor het super graag van je!!!!!!
Hoi seff dit bericht heb ik een week of 6/7 neer gezet, ik neem nog steeds iedere morgen een kauwtablet Lucovitaal probiotica.
En na 4 jaar tobben met dunne ontlasting gaat het nog steeds beter met mij. De paniek En depri gevoel is ook vele malen minder,
Ik ga nog steeds vooruit, ik denk echt dat je darmen je tweede brein is. Er worden tenslotte veel vitamine en mineralen uit je darmen opgenomen.
15-01-2021
Hoi ikke,
Hartstikke bedankt voor je reactie ik ben ook begonnen met probiotica te nemen en ik heb goeie hoop dat me angsten dan zullen verminderen. Ik heb me darmflora laten checken en die bleek zwaar verstoord te zijn. Dus ik heb hoop!! Gek genoeg ben ik al minder angstig sinds ik dit allemaal weet. Paniekaanvallen heb ik nog wel maar ben er ninder bang voor raar maar waar. En geloof me ik was heel erg kwam nauwelijks deur uit telkens piekeren over me klachten het was een hel!
16-01-2021.
Hoi Seff laat jij ook even weten hoe het met je gaat na een paar weken.
Ja ga ik zeker doen !! Heel raar maar telkens als ik heel angstig word tot aan paniekaanval aan toe dan moet ik zoveel boeren en voel ik ook maagzuur na boven komen. Dus vandaar dat ik ook telkens dacht het kan te maken hebben met me maag/darmen. Trouwens ik vroeg me ook nog af wat je gedaan hebt met je afspraak voor de psycholoog was je nog geweest of toch maar niet? Als je wel bent geweest heeft die je ook een handje geholpen?
Ik heb inderdaad een video gesprek gehad een intake, 28 Jan dan een video gesprek naar aanleiding van de intake.
Ik ben nu vanaf begin okt in de ziektewet, het klink raar maar ik zou gewoon aan het werk kunnen, maar schaam mij nu het gaat zo goed, en ik kwam van heel diep. Ik had allerlei rare gedachtes
Durfde niet meer naar buiten, zelfs de gedachte als ik zo verder moet leven dan hoeft het van mij niet meer. Ik kon niet meer eten,slapen dat misselijke gevoel in je maag.
Dus ik ga nog wel even het gesprek aan, maar ik geloof niet dat het nog nodig is.
Hoi dankje voor je reactie. Klinkt misschien raar maar zou je het goed vinden dat ik met je in contact kom via facebook of whatsapp ofzo wat je zelf wilt. Ik heb niemand om mee te praten hierover en ik zie dat het me wel goed doet om erover te praten soms. Ik hoor het graag van je
Ik heb inderdaad een video gesprek gehad een intake, 28 Jan dan een video gesprek naar aanleiding van de intake.
Ik ben nu vanaf begin okt in de ziektewet, het klink raar maar ik zou gewoon aan het werk kunnen, maar schaam mij nu het gaat zo goed, en ik kwam van heel diep. Ik had allerlei rare gedachtes
Durfde niet meer naar buiten, zelfs de gedachte als ik zo verder moet leven dan hoeft het van mij niet meer. Ik kon niet meer eten,slapen dat misselijke gevoel in je maag.
Dus ik ga nog wel even het gesprek aan, maar ik geloof niet dat het nog nodig is.
Hoi dankje voor je reactie. Klinkt misschien raar maar zou je het goed vinden dat ik met je in contact kom via facebook of whatsapp ofzo wat je zelf wilt. Ik heb niemand om mee te praten hierover en ik zie dat het me wel goed doet om erover te praten soms. Ik hoor het graag van je
ik heb dat ook al genomen<<< die tabletten op pillen capsulles
weet niet of het helpt ??
bij mij helpt het niet
Beste mensen de enige oplossing voor al die aanvallen en gedachten is vitamine D! Heel veel mensen hebben hier een tekort van. Zelfs tegen allerlei infecties en ziekten is het effectief, zoals corona bv!
Dus ik raad jullie alleen aan om, zeker nu in deze donkere tijden, vitamine D supplementen aan te schaffen.
Ik werd na een alvleesklierontsteking (mei 2021)geconfronteerd met angst en paniek aanvallen.
Dat had niet alleen te maken met angst om dood te gaan, maar ook angst voor het onbekende..een drukkend gevoel in mijn hoofd en het gevoel of ik weg kon vallen op een bepaald moment, zodat ik niet meer kon ontspannen en mijn hele wezen in de paniekstand stond. Ook net als bovenstaande reacties, bang geworden door gedachtes over wie ik ben en wat ik voelde.
Ik kwam in contact met een hormoonarts (B. Havenith), voordat ik in het ziekenhuis een heel onderzoek zou ondergaan om uit te zoeken
waar de ontsteking vandaan kwam. Havenith adviseerde mij om alvast met een pre en probiotica aan de slag te gaan met tegelijkertijd een voedings / leefstijladvies om de angst aanvallen tegen te gaan.
Een maand later ben ik onderzocht in het ziekenhuis en is mijn alvleesklier gelukkig gezond en is het vermoeden, dat er een dysbiose is in mijn darmen.
Mijn angst klachten zijn voor 90 % afgenomen door de pre en probiotica en het volledig omgooien van mijn voeding en door meer beweging en ontspanning. Het is een proces en heeft tijd nodig.... maar ik heb weer vertrouwen gekregen en kan weer meer genieten.
Ik heb besloten om een ontlastingsonderzoek te laten doen en verder met de hormoonarts te gaan kijken wat ik nog meer kan doen om mijn darmen weer gezond te laten werken en wat er nu precies speelt. Maar kan nu soms de grond wel kussen dat de angst mij niet meer overneemt.
Wat ik nog even wil meegeven, is dat ieder mens uniek is en dat het kan helpen om met een deskundig arts te kijken welke probiotica geschikt is en in welke hoeveelheid. Je hoeft het niet op eigen houtje te doen, dat was dus ook een leermomentje voor mij.
Ik neem nu nortrilne antidepressiva om mijn leven een beetje leefbaar te kunnen maken
Vriendelijke groeten Nicky
Ik kreeg altijd een paniekaanval als mijn darmen van slag waren.
En kwaad daardoor in een vicieuze cirkel helemaal bezig met mijn darmen, waardoor het erger werd
Nu heb ik al jaren geen paniekaanval gehad ( wel angsten) Maar ik hoef maar griep te hebben, of diaree en ik word getrikked
Ik herken alles in je verhaal en heb ook een prikkelbare darm en angsten. Echt mag ik alsjeblieft weten welke probiotica je hebt geslikt?
Fijn dat je dit verhaal aan ons deelt ,wat nog fijner zou zijn als je antwoorden wil geven op al die vragen🙅♀️
Overal hulp gezocht, therapieën medicaties etc gevolgd maar toch weer regelmatig die zwarte periodes. Op dit moment kan ik alleen maar doemdenken angst voor de dood huilbuien en weet me geen raad meer. Lees van alles wat het zou kunnen zijn en kom er niet uit. Heb schat van een vrouw die er altijd voor me is, maar vindt het voor haar nog erger want ik wil nog zo graag wat leven met haar. Wat moet ik doen?
Bedankt vast voor hulp
Radeloze Opa Dick
Of
Bio Kult
Zijn de beste
Die hebben de meeste stammen.
Success
Wat fijn te lezen.
Zelf ook jaren antidepressiva geslikt voor een angstoornis,ptss etc...
Nu sinds december eraf en sinds kort weer onrust in mijn lijf.. druk borst keel en maag.. hartoverslagen etc.. angst dus.
Mag ik vragen welke probiotica en hoeveel mg??
Ik weet dat veel uit je darmen kan komen
Liefs.
Zelf zit ik sinds vorig jaar juli thuis met een burn out. Sinds 2 maanden ging het een stuk beter en had ik weer energie om meer leuke dingen te gaan doen. Tot helaas 2,5 week geleden, ik het gevoel kreeg dat alles om mij heen niet echt voelde. Online ben ik op zoek gegaan en kwam op De realisatie en dit klopte eigenlijk allemaal wel. Het maakt mij enorm angstig en heb vaak in de avonden paniekaanvallen. Nu komt het mooiste, Ook bij mij is er een aantal jaar geleden het prikkelbaar darm syndroom geconstateerd en heb ik sinds 2 weken ook weer last van mijn stoelgang.
Ik zou graag probiotica willen proberen. Welke neem jij op dit moment?
Zelf heb ik het merk van ; charlotte labee. Te vinden op internet(of als je meer info wil kan je ook kijken op hun social media). Zelf ook merken van kruidvat etc geprobeerd maar bij mij werken die van haar bedrijf het best, ze zijn dan misschien wel ietsjes duurder maar voor wat ik ervaar ook beter.
De klachten die hierboven zijn genoemd had/heb ik ook allemaal. Ik heb toen bij hun een screening gedaan voor supplementen waarvan o.a probiotica, en ik merk dat dit voor o.a prikkelbaardarmsyndroom, angst en noem maar op zeker aan te raden is. Ik slik zelf ook nog magnesium,omega 3 en wat andere dingen erbij die voor mijn gevoel zeker een bijdrage leveren voor mijn vermoeidheid,angst en noem het hele rijtje maar op ;)
Tuurlijk is niet alles zomaar opgelost met supplementen maar voor mij is het zeker een hele goeie aanvulling!
Plakplaatjes doen ze al snel (Verhaal 448)
Dit is zo frustrerend... (Verhaal 446)
Ik heb nu bijna zo'n 8 jaar geleden een heftige situatie meegemaakt met mijn ex, waarbij ik nu na al die jaren nog steeds de gevolgen van mee draag. Hij had mij seksueel misbruikt en dit heeft nu voor mij op psychisch vlak veel gevolgen. Ik kan heel moeilijk nieuwe mensen toelaten in mijn leven en hen vertrouwen. Ik had na bijna 8 jaar eindelijk de moed gevonden om eens op date te gaan. Dit verliep in het begin redelijk oke, tot hij het een maand geleden uitmaakte omdat hij vond dat de communicatie slecht verliep tussen ons. Dat is dus een groot gevolg door wat ik vroeger heb meegemaakt. Dit is zo frustrerend... Ik wil echt dingen doen en praten, maar er is heel vaak iets in mijn hoofd waardoor ik gewoon blokkeer. Sinds dan ga ik naar een psychotherapeut om mijn probleem aan te pakken, maar na zo 4 sessies kan mijn probleem uiteraard nog niet zomaar weg zijn he. Afgelopen weekend was ik uitgenodigd op een feestje van zijn zus en daar waren veel mensen die ik amper kende of zelfs niet. Ik had mezelf overschat en dacht dat het wel ging loslopen voor mezelf, maar dat was niet zo. Ik durfde amper tot niets zeggen en dat hebben ze allemaal gezien. Met als gevolg dat mijn lief de relatie terug heeft beëindigd... Ik weet echt met mezelf geen blijf meer. Ik weet echt niet hoe het verder moet of wat ik nog kan doen om hierdoor te komen en mijn probleem verder aan te pakken. Iemand hier ervaring mee of die dit zelf heeft meegemaakt?
Deze klachten maken me angstig (Verhaal 64)
Zijn er hier toevallig mensen die ook last hebben van tintelingen door het hele lichaam door stress? Incl. Rug, benen & borst? Deze klachten maken me angstig.
9Zelf al 2 keer gehad alsof mijn hele lichaam in brand stond.
Wat helpt is om iets simpels te gaan doen bijv, de was opvouwen, afwas doen, stofzuigen enz.
Wat en hoe doen jullie ermee leven?
Ja, dat ken ik ook. Heel herkenbaar!
Uitgebreid even mijn hart gelucht (Verhaal 443)
Wat fijn om te lezen dat er zoveel mensen zijn met vergelijkbare klachten en ervaringen.
Ik ben mijn hele leven al gevoelig voor stress en angsten en daardoor altijd wel periodiek lichamelijke (atypische) en vage klachten. Ik weet niet of jullie dat herkennen als je terug kijkt naar je jeugd tot nu. Vraag me dan wel eens af of ik een jaar lang volledig klachtenvrij ben geweest. Ik was altijd al wat nerveuzer vroeger.en gevoelig. Op de middelbare school ging ik na elke les naar de toilet (voor de zekerheid) omdat ik angst had dat ik het niet zou volhouden.
Zo overduidelijk dat lichaam en geest onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.
In 2008 nog naar een neuroloog verwezen ivm fasciculaties (spiertrekkingen/trillingen) over mijn hele lichaam. Diverse onderzoeken gehad echter niets kunnen vinden. Is na enige tijd ook weer vanzelf verdwenen. Zelf ben ik altijd druk aan het werk als ZZP-er en een ander bedrijf waar ik veel uren maak en te weinig ontspanning en beweging heb. (Als ik achteraf terugkijk). Ik neem maar weinig weken vakantie per jaar. Ik herinner me enkele paniekaanvallen in de late avond en nacht het afgelopen jaar. Een keer toen ik rustig zat te eten in een restaurant en eenmaal bij vrienden op bezoek dat in rust mijn hart opeens te keer ging en ik dacht dat ik dood ging. Wilde weg.
In 2020 eenmaal een paniekaanval gehad (achteraf) waarbij mijn hartslag in korte tijd naar 180 ging. Ik dacht dat ik dood ging. Ben op de grond gaan liggen en een vriend heeft de ambulance gebeld. Meegenomen, bloedonderzoek en ct scans gemaakt echter niets kunnen vinden. Aan dit voorval een angst over gehouden dood te gaan aan een hartstilstand. Daardoor in controle willen zijn en frequent mijn hartslag willen controleren.
Nu dit jaar 2 weken vrij en periode van rust genomen. Sinds april van dit jaar nadat ik een erg stressvolle periode gehad waarbij ik eerst aften kreeg gevolgd door diverse vage klachten. Pijn/ druk op de borst en angst savonds voordat ik ga slapen. Paniekaanval voel ik vaak aankomen en probeer ik met rustige ademhaling en afleiding te accepteren en te doorstaan.
Ik heb sinds enkele weken wisselend last gehad van een brandend gevoel over mijn hele lichaam. Alsof je lichaam in brand staat. Dan weer een pijnlijke mond, maagklachten, slokdarmklachten. Dit hield 1 a 2 weken aan. Toen hartoverslagen (zgn extrasystolen) die optraden als ik in bed lag. Werd er gek van. Dat icm druk op de borst. Zo erg dat ik er wakker van werd en ging twijfelen of ik toch geen hartaanval had. Op naar de huisartsenpost begin vd ochtend en daar alles laten checken en bloedafgenomen. Niets kunnen zien. Ik heb zelf een ECG apparaat om te controleren of mijn hartslag een normaal sinus ritme heeft.
Hartoverslagen minder / weg door betablokker. Toen kwamen keelklachten, pijn, pijnlijke tong. Spierpijn tussen schouderbladen.
Keelpijn en slokdarm pijn weg. Nu sinds drie dagen weer last van spiertrekkingen en trillingen over het hele lichaam. Weer naar huisarts gegaan voor verwijzing naar neuroloog. Wil echter afwachten en stelde me (tijdelijk) gerust door aan te geven dat spiertrekkingen en trillingen die optreden als je ontspannen bent vaak een goedaardige oorzaak hebben. Uiteraard zat ik te denken aan ALS en de weken ervoor met mijn slokdarm en keelklachten aan slokdarm of keelkanker. Ja ik ben ook een hypochonder die googled en de laatste tijd ook chat gpt vraagt om uitleg. Ik weet dat ik het niet moet doen maar wil controle.
Spiertrekkingen en trillingen vind ik nog het ergst nu, bang voor een spierziekte. Ik kan me enigszins gerust stellen dat ik het in 2008 al een keer heb gehad en dat de huisarts rustig bleef. Ter uitsluiting wel een bloedonderzoek weer aangevraagd om elektrolyten en vitamines te controleren.
Vergeet ik nog te vertellen dat ik door alle aanhoudende klachten - nu al bijna 3 maanden dagelijks mee geconfronteerd- af en toe moedeloos / licht depressief wordt. Je wilt gewoon een oorzaak vd klachten hebben. Ik merk dat ik somber wordt en daardoor ook de afgelopen periode vaker nadenk over het leven en de dood. Wie ben ik, waarom ben ik hier, wat is hierna, hoe moet het verder als ik er niet ben. Ik heb daardoor een soort van angst voor de dood ontwikkeld die een tijdje heeft aangehouden. Dan ga ik info opzoeken over het heelal, leven na de dood etc . Op social media krijg je dan uiteraard alleen maar dat soort videos aangeboden. Alsof je op zoek bent naar een houvast. Ik vond het erg angstig, vaak in de avond en nacht ging ik er over nadenken. Zit ik lekker in mijn vel dat leg ik dat gevoel naast me neer en kan ik nuchter zeggen als het gebeurt, gebeurt het en iedereen gaat dood. Zit je niet lekker in je vel gaat het een eigen leven leiden en neemt de angst toe.
Ik heb me de afgelopen periode een tijd zoveel zorgen gemaakt en stress gehad , dat ik aan niks anders meer kon denken en niet kon functioneren. Het voelde daarna alsof er een knip in mijn leven is gemaakt en ik nu een 2e leven begonnen ben. Laatst zag ik ook een video waarin iemand aangaf: je hebt twee levens. Het 2e leven start vanaf het moment dat je beseft dat je maar 1 leven hebt. Op zich is dat dan weer positief want het kan een verandering in gang zetten.
Wellicht om nog eens uit te proberen.
Ik heb periode de afgelopen weken gehad dat ik wakker werd en direct een nerveus gevoel over me heen kreeg. Mijn nervus vagus die overprikkeld of uit balans is. Heb twee boeken besteld om de nervus vagus weer rustig te krijgen.: Activeer je Nervus vagus en het vervolg erop. Daarnaast de Amofit S besteld. Google gerust. Ik heb zelf geen aandelen in het bedrijf maar sta wel altijd open voor nieuwe technologie. Heb deze nu sinds een maand en mijn nerveusiteit en angstig gevoel zijn echt flink afgenomen. Misschien een placebo effect maar ik ben beduidend rustiger. Heeft helaas geen effect gehad op mijn spiertrekkingen/ trillingen (al heb ik de amofit S een aantal dagen niet gedragen). Ik hang deze om mijn nek.
Daarnaast maak ik gebruik van een shakti mat (soort spijkermat) en die helpt mij enorm om goed te slapen. Het is echt even wennen zeker in het begin, maar ik word er helemaal ontspannen van en het helpt bij mij.
Verder maak ik gebruik van de Brainwave app om rustig te worden en in slaap te vallen, de Worrydolls app om mijn zorgen te uiten en over te dragen en test ik nu de Dare app.
Sinds kort ben ik ook begonnen met koud douchen. Gewoon warm beginnen. Dan kouder langzaam. Koud water eerst over je voeten enkels benen van beneden naar boven richting hart. Niet over je hoofd. Rustig blijven ademhalen. Zie Wim Hof voor verdere instructie.
Tenslotte, ik ben er van overtuigd dat bewegen (ik doe met name fietsen en wandelen) helpt in mijn strijd tegen angsten, idem slaap. Probeer je uurtjes te pakken als het lukt. Probeer te bewegen. Het helpt je geest en gaat je klachten tegen. Vandaag laten schieten maar morgen ga ik weer bewegen.
Misschien hebben jullie er iets aan. Uitgebreid even mijn hart gelucht en dat hielp ook weer even. Maakt bij mij ook weer helder dat ik hier als lang last van heb en verklaard weer een hoop
Vanaf mijn 2de jaar voor letterlijk alles bang (Verhaal 440)
Ik ben vanaf mijn 2de jaar voor letterlijk alles bang geworden.
Sta altijd op scherp en schrik overal van..
Ooit heb ik de (stempel) gegeneraliseerde angststoornis gekregen.
Als ik iets doe waar ik bang voor ben en ik doe het voor een tweede keer dan word ik nog veel en veel banger.
Dus dat werkt bij mij niet.
Ik heb reuma en ook hartritmestoornissen.
Dat maakt me nog meer angstiger dan ik al ben.
He in de loop der jaren al van alles geprobeerd maar het heeft allemaal niet echt geholpen.
Hoop dat iemand dit herkend.
Ben inmiddels 63 jaar en er is nog steeds niets veranderd
Groetjes aan iedereen
Raar gevoel in de benen en het gevoel alsof ik op een brug sta en eraf moet springen (Verhaal 222)
Om 05:00 wakker worden met een raar gevoel in de benen en het gevoel alsof ik op een brug sta en eraf moet springen, dit tot 17u savonds.
Na ongeveer 17u word ik terug "normaal"...
Na 6 weken hel door escitalopram voel ik het eindelijk werken.
Nu net het werk hervat en terug zware angstklachten, maar ik zet door!
Enkel voel ik me vaak alleen in mijn aandoening. Als ik angstoornis opzoek op het internet lijken die klachten allemaal minder erg dan wat ik heb.
Mediteren, yoga, ... dat helpt allemaal niet.
Herkenbaar bij sommigen?
2Altijd erg gefocust op lichamelijke klachten (Verhaal 376)
Ik ben 30 jaar en ben al mijn hele leven enorm paniekerig en angstig, ook altijd bezig met mijn lichaam. Altijd erg gefocust op lichamelijke klachten. Nu heb ik sinds een paar weken enorme paniekaanvallen omdat ik het gevoel heb dat de wereld en mensen om mij heen onwerkelijk zijn. Ook als ik naar mensen kijk lijkt bijvoorbeeld hun armen niet bij hun lichaam te horen, dat ziet er dan heen raar uit. Of mijn eigen armen alsof die niet bij mijn lichaam horen. Hebben meer mensen hier last van?
2Dit klinkt verdacht veel als dissassociatie. Ja dit komt vaker voor en is behandelbaar. Je wordt niet gek! Maar lijkt me wel tijd om ff naar een doktersconult te gaan.
Mijn vriendin van 74j is bedreigd geweest (Verhaal 439)
Bang dat ze me wat aan gaan doen (Verhaal 438)
Ik wil mijn hart luchten en niemand snapt me in mijn omgeving vandaar dat ik het hier doe.
Ik sta voor een keuze om degene waar ik woningruil mee zou doen te zeggen dat ik er mee wil stoppen aangezien we al 10 maanden verder zijn en het duurt me te lang.
Iedereen is het er mee eens dat ik het gewoon moet zeggen en mijn huur op moet zeggen aangezien ik weer terug intrek bij mijn vriend ( even uit elkaar geweest in een periode van 13 jaar)
Nu durf ik dit niet omdat ik extreme angst heb dat hun mij iets aan gaan doen omdat ik het niet door wil zetten bijvoorbeeld me banden leksteken, me opwachten , iets door me brievenbus gooien me aanvallen met een mes etc.
Niemand snapt me en iedereen vind me gek alleen is deze angst echt extreem ik durf amper nu al nog alleen thuis te zijn terwijl ik nog nieteens me huur op heb gezegt.
Hoe moet ik hier mee omgaan ik wordt helemaal paranoide.
Vooral bezig met mijn omgeving (Verhaal 432)
Groet en het beste aan iedereen,
Martin.
1
De ziekte van mindere (Verhaal 437)
Want dat heb mijn man.
Mensen die hier geen last van hebben kunnen het niet begrijpen (Verhaal 26)
Op dit moment lig ik weer bang in bed. Elke keer kalmeer ik uit eindelijk wel, maar de angst komt terug. Ik heb hier nu al jaren op en aan last van. De angst om dood te gaan of gek te worden. Mn gedachtes maken me kapot soms. Het word niet stil in mijn hoofd wat ik ook doe. Het is fijn om de verhalen hier te lezen, ene met deze problemen voel ik me soms alleen op de wereld. Mensen die hier geen last van hebben kunnen het niet begrijpen.
29t zelfde maar ook iedere dag stress
zo waar!!
Ik wel, zelf vannacht 1 dik uur pure paniekaanval, geen lucht en zware copd, ik sterf liever 1kr dan zoals nu duizend doden, ik kan er e boek v schrijven,.ben nog aan 't bibberen met oxizepam op en durf niet eens te plassen, want ik krijg ze vaak op de wc
Ik ken dat ook ja dat gevoel dat het je overkomt en dat je liever 1 keer dood gaat dan 1000 keer voelt alsof.
Waar jij waarschijnlijk ook last van hebt is dat het angst gevoel aan verschillende dingen is opgelinkt zo als interpretaties en plekken en dan iedere keer voel je een stortvloed van angst.
Bijvoorbeeld ik had door de angst om geen lucht meer te krijgen het probleem gekregen dat ik van een verstopte neus al een paniekaanval kreeg.
Ik gebruikte daardoor zo vaak eucalyptus dat mijn neus constant verstopt bleef door aantasting van de slijmvliezen.
Dat is allemaal ontzettend vervelend.
Ik heb er echt werk van moeten maken om meer ontspannende gedachten te crieëren en te bouwen in mijn hoofd.
Om meer weerbaarheid te krijgen tegen de angstige gedachten.
Heb net hetzelfde gevoel....angst om dood, weg te zijn. Val dan in diepe zwarte afgrond . Bromazepam helpt maar als het op,omt ook ademhaling controleren...traag en tellen bv....Is vreselijk die aanvallen.
Wat ik lastig vind, ik zou ook graag een partner hebben, maar vind maar eens iemand die het met een angstig iemand aandurft! Ben 55 jaar en mijn twee relaties zijn uiteindelijk afgelopen omdat ik niet durf te reizen..... tja
Hoi
Ik heb het al jaren sinds mijn 26 jaar ben nu 53 en snap je ik denk dat ik dood ga of dat ik kk heb of een hart aanval krijg of nu met corona dat ik dat krijg .het is een tijd goed gegaan maar sinds de corona er is en dat we veel thuis zitten heb ik veel paniek aan valken en weer angstig ik begrijp je volkomen gr ilona
Hallo,
Ik heb precies hetzelfde. Ik ben corona positief waarin ik op het begin veel klachten heb gehad. Ontiegelijke pijn bij borst en borstbeen dat doortrok naar de schouderbladen. Ik heb mij in het hoofd gehaald dat dit vanuit mijn hart kwam en ben daarin helemaal doorgeslagen. Voel me de hele dag onrustig en heb regelmatig veel pijn. In de nacht continu last van nare pijn op mijn borst met misselijkheid en wakker schrikken (ook dan geen hoge pols). Omdat mijn polsslag en bloeddruk niet continu omhoog slaat blijf ik ook nog denken dat het van dieper uit mijn hart komt (ben bekend met hypercholesterolmie en schildklieraandoening). Ik slaap niks. 2 a 3 uur per nacht, overdag lukt het niet te slapen. Ik heb pijnstilling en alprazolam. Beide werken niet. Ik ben in de afgelopen 4 weken wel 4 keer op de hap geweest en heb regelmatig met de huisarts gebeld. Verder dan een hartfilmpje en CRP gaan ze niet. Het is killing!! Plus dat ik daarbij nu ook nog denk dat me iets gaat gebeuren omdat ik zo weinig slaap. Maandag huisarts bellen voor psychotherapie en toch eens mijn schildklier ed na te kijken. Ik ben benieuwd of ze dat doet!
Wll het gaat over echt waar ik heb dat ook een heel gevecht maar je wordt beter liefs.wil
Ik heb dit nu al van mijn 14 jaar en ben er nu 29 soms heb ik ook goeie weken of maanden en sinds maandag heb ik er al alle dagen gehad ben soms echt bang dat er iets gaat gebeuren met mij
ik heb een scheve rug ,,,denk van he werken toe ik jong was
daar zit ik u mee zijn er meer die dat hebben
gr oetjes
ik heb een scheve rug ,,,denk van he werken toe ik jong was
daar zit ik u mee zijn er meer die dat hebben
gr oetjes
Ik lag in bed en plots dacht ik dat ik dood ging ik sprong wakker in paniek de beklemde gevoel in mijn borstkas die ik nooit gevoeld had was zo angstaanjagend dat ik meteen met een van mijn ouders naar het ziekenhuis ben gereden ik ging ernstig lucht happen wist niet wat me overkwam. In het ziekenhuis zeiden ze dat het een hyperventilatie was zodra ik het ziekenhuis verliet was ik opzich wel gerust gesteld maar nog niet de volle 100%, ik kwam thuis probeerde wat rust te pakken voelde me uitgeput ma durfde niet te slapen was bang dat ik nooit meer wakker werdt en sinds toen heb ik elke nacht even een angstaanval denkende dat het klaar is, nu ben ik ook de dag na de eerste angstaanval bij de huisarts geweest en heb ik een afspraak kunnen maken bij een doorverwezen psycholoog alleen kan ik daar pas over 4 weken terecht voor mijn eerste sessie, ik heb dan wel medicatie van de huisarts gekregen waaronder slaap medicatie (Lormetazepam) wat de eerste nacht bij eerste gebruik wel oke te doen was nu had ik afgelopen nacht weer eens gebruik gemaakt van de medicatie (arts heeft me verteld dat ik die 7 dagen dagelijks halfuur voor het slapengaan mocht in nemen) dus deed dat ook zeker na de eerste ervaring want sliep ook sneller dus eindelijk geen last van slaapproblemen dacht ik, tot ik plots een nachtmerrie kreeg ik schoot zo bang wakker ben er nu nogsteeds niet goed van heb thee gezet omdat het blijkt te helpen maar blijf me zorgen maken durf nietmeer te trainen weg te gaan met vrienden en zo van die dingen slaap is ook echt moeilijk vooral na deze nachtmerrie durf ikecht niet terug in slaap te vallen bang dat ik nietmeer wakker wordt.
Met mijn verhaal eigenlijk wil ik gewoon eens horen of eventueel met iemand die het zelf ook ervaren heeft eens een gesprek te doen leeftijd en of geslacht maakt me echt niks uit wil gwn even iemand te woord hebben die me begrijpt want idd net als meerdere verhalen die ik hier gelezen heb mensen die het nooit gekend hebben of gevoelt hebben begrijpen je niet en denken dat je die angst door 3 keer in en uit te ademen weg kan toveren kan er thuis ook niet echt over praten wil niemand ongerust maken en al men vrienden ben ik aan het uitsluiten voel me echt niet goed meer ik hoop dat het goed komt en we allemaal herstellen van dit en weer ons zelf kunnen zijn met de rust die ons ook gegund zou moeten zijn. Als je dit leest en je ook niet goed voelt super veel sterkte en heel veel moed en steun jou kant op gestuurd vanuit mij al heb ik dat zelf ook een beetje te kort op het moment maar we komen er!
20-01-2022
Groeten Stefan
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Ik herken jullie probleem ook
Ik heb het zelfde .
Ik ben nu 34 jaar en heb er nu zo 3 jaar last van
Niemand wie me begrijpt me relatie loopt heel slecht omdat me partner het niet begrijpt en niet aan kan
Ik wil ook graag met iemand in contact komen
Gewoon een luisterend oor zonder vooroordelen
En wie je begrijpt
Ik heb zelfs 2 mooie zonen daar voor wil ik sterk zijn maar het is zwaar
Ik stuur dit bericht op 9-02-2022
Hoop graag dat iemand met mij in gesprek wilt elkaar ondersteunen is denk belangrijk als je niemand hebt zoals ik
Ben zelf 33 jaar en heb er nu in alle hevigheid sinds begin december last van. Ook ik heb 2 zonen die ik hierdoor soms veel tekort doen helaas.
Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen, ook een aantal die er zelf ook last van hebben. Desondanks snap ik dat het fijn is om er ook met andere over te kunnen praten. Je zou me een berichtje kunnen sturen via Facebook, zodat we met elkaar in contact kunnen komen, mocht je dit graag willen.
Macha
27-2-2022
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Help ! Het stopt niet met aanvallen, stress . Doe zoveel meditatie enz maar toch..
Ik wil ook wel contact hoe regel ik dat
Ik ben gescheiden en door deze angst zie ik mijn beide kinderen niet, via Facebook het is zo fijn om lotgenoten te hebben ik sta er alleen voor en vooral hoe doorleven jullie de asnval
Ik kan ze bijna niet aan zoveel zijn het er
Miranda via Facebook contact?
Na nu een 6 tal weken serieuze angsten terug, geen rust in lichaam voelen, verschrikkelijk gevoel.. ni kunnen slapen niks 😢😭😭😭
Ik kan het niet meer aan, zo heftig!!
Hij is bang dat er met mij iets gebeurt,dan is er niemand die hem in de gaten houd.
Ik zorg goed voor hem als het weer zo ver is,en blijf thuis.
Weer psychisch in de knoop (Verhaal 436)
Ik wil niet meer bang zijn en ik wil ook leuke dingen doen (Verhaal 435)
Voel elke dag de spierspanning (Verhaal 433)
1
Agressie en verwaarlozing kwamen dagelijks aan de orde binnen het gezin (Verhaal 32)
Ik ben gediagnostiseerd op angststoornissen mede veroorzaakt door ptss in mijn jeugd.
Agressie en verwaarlozing kwamen dagelijks aan de orde binnen het gezin.
Geen opvoeding met structuur , altijd in de vlucht of amgstmodus.
Mijn ouders vertonen allebei kenmerken van een persoonlijkheidsstoornis.
Zij hebben beiden geen woede beheersing en slaan en schelden er op los als het niet gaat zoals zij willen.
Dit heeft ons als kinderen behoorlijk getekend mag ik wel zeggen.
Mijn ouders zijn wars van psychische hulp en zijn dus nooit door iemand na gekeken.
Vader laat zijn huis compleet vervuilen en wast zichzelf amper.
Hij scheldt en tiert er op los als je hem geen gelijk geeft, op sommige momenten heeft hij ook fysiek mensen aangevallen.
Mijn moeder trapt je figuurlijk de grond in en begint te kleineren als je haar geen gelijk geeft.
Ook zij tiert en scheldt en verliest dan iedere vorm van kalmte.
Ze heeft ons vroeger ook opgesloten als het haar uitkwam.
Beide ouders gooien ook dingen naar elkaar toe, dus het huisraad is niet veilig.
Heeft iemand enig idee met wat voor stoornissen ik hier ongeveer te maken heb bij mijn ouders?
Ik kom er zelf niet uit.
Groet, Marietje
5Groeten musti
Hoe gaat het nu met je, onbekend persoon 1985?
Ik krijg over ca. een maand ook onderzoek op een hartritmestoornis met een event recorder.
Last van constante paniekaanvallen/angst buiten huis (Verhaal 424)
Ik heb eerder hulp gezocht, maar ik merk dat ik daar niet zo zeer profijt van heb. Als iemand adviezen voor mij heeft hoor ik het graag.
1Binnenkort operatie: zo bang voor narcose (Verhaal 134)
Ik moet binnenkort geopereerd worden,
Maarik ben zo bang voor de narcose ik ben zo bang dat ik niet meer wakker wordt..
Ik heb al therapie, maar helpt niet erg
3Hier hetzelfde. Ik blijf de operatie uitstellen maar de arts blijft me onder druk zetten. Is nu gepland half januari. Ik heb nog geen therapie. Is je operatie ondertussen achter de rug?
hulpeloos met partner met angststoornis (Verhaal 74)
Mijn partner heeft een angststoornis. Ik voel me hulpeloos. We hebben een babietje van 1,4 jaar en ik ben bang dat ze ook onder zijn stoornis zal lijden. Mijn partner is erg verstandig, heeft gedoctoreerd, erg mondig,...
Hij sluit zich nu al enkele maanden op. Dit startte in maart. Elke dag wordt erger.
Hij werkt van thuis uit en wil niemand zien. Ook zijn ouders niet.
Ik mag enkel naar buiten met mijn dochtertje voor 8 uur in de ochtend. Dit gaat gepaard met afkeurende blikken en kwetsende opmerkingen.
Hij komt niet buiten. We wonen op een appartement in een drukke stad. Hij durft de vuiniszakken niet eens meer aan de deur zetten. Eerst deed hij dat nog met 2 mondmaskers op voor die 2 seconden, nu niet meer.
Als het raam open staat en hij hoort de buren van 2 gebouwen naast ons op hun terrasje dan sluit hij alles af.
Als ik binnenkom na het boodschappen doen, dan moet ik me onmiddelijk douchen en wil hij alles op zijn plaats zetten en staat hij zenuwachtig alles af te wassen. Hij waste zelf de tomaatjes met zeepsop.
Zo zijn er ontelbare voorbeelden.
Ik voel me machteloos en gefrustreerd. Ik wil hem helpen, maar hij staat niet open. Hij wil ook geen professionele hulp betalen omdat hij financieel sterk wil staan voor de mogelijke gevolgen van Corona. En er is geld genoeg, alleen niet in zijn ogen.
Gisteren kwam ik aan mijn vieten 's avonds tijdens het zitten in de zetel en hij gaf me er commentaar op.
Hij vindt dat hij degene is die juist reageert en alle anderen zijn idioot. Hij heeft er ook een liedje over gemaakt.
Ik voel de vreugde uit me weggaan.
Hebben jullie tips?
1Leven lang bang leven (Verhaal 429)
Etc ...
Ik kamp verder sinds vroege pubertijd met cyclische depressies en erg beklijvende nachtmerries, vaak dagen na mekaar.
Het is moeilijk soms om te blijven doorgaan. Ikzelf geniet al lang niet meer van het leven.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en onthoudt, hoe slecht het ook gaat...je moet er op vertrouwen dat het na een tijdje weer beter gaat. Verder moet je leren aanvaarden dat intens lijden helaas een integraal deel van je leven zal blijven. Maar het hoeft geen constante te zijn. Jullie zijn in mijn ogen de sterkste mensen die er zijn. Ik zou het een ander wel eens willen zien doen.
1
De reden van jullie angsten ooit gevonden? (Verhaal 431)
Hebben jullie je de reden van jullie angsten ooit gevonden?
Bij mij is de angststoornis er ingeslopen van na mijn bevalling? ik denk da ik altijd wel angstig iemand was daarvoor maar ik had er niet zoveel last van, da was enkel vermijden en dan was het ok.
Ik ben pas lang na bevalling geholpen door medicatie te nemen en dan kalmeringspillen en dan met therapie (heb verschillende psychologen gehad)
Ik nam jarenlang de medicatie escitalopram 10x, en dan laatste jaren 5 mg.
Nu recent beslist om te stoppen (volgens psyc, mocht de 5 mg altijd om de 2 dagen ingenomen worden en zo een maand) dus deed ik dat.. eerste weken alles ok, daarna kwam het terug.. eerst de hypochondrie (vinger was onstoken en direct dokter google en dan was her bacterie en begon al slechtste eerst de denken..) dan nog een ander kwaaltje waarvan ik dacht dat het kanker was…
Maar het ergste was na het besef dat lichamelijk alles in orde is..
Besefte ik dat ik terug die angststoornis had en begon ik te paniekeren, dus weer ni kunnen slapen, geen rust vinden… niks
Gisteren was ik en zombie en heb mijn psychiater moeten lastigvallen voor kalmeringsmiddelen (wss ondertussen al 4 dagen medicatie heropgestart)
Nu heb ik eindelijk kunnen slapen maar ben ik een wrak, nog moe en zwaar hoofd en draaierig.
Herkenbaar?
1Angst om mijn zoon achter te laten (Verhaal 364)
1Jouw angst lijkt me eerder gegrond. Is er een mogelijkheid om de zorg nu reeds te delegeren? (Begeleid wonen?)
Op drze maniet erväart hij nu reeds hoe het is/zal zijn als je zorg moet afstaan aan derden.
Mvg
Ik wil graag mijn leven weer op de rit hebben (Verhaal 85)
ik ben 7jaar gelede mishandeld en sexuel vernederd door een ex en heb sins een half jaar last van angst aanvalle nare dromen hyperventilatie en piekeren ik loop sins kort bij een spygeloog maar wil graag mijn leven weer op de rit hebben van die klachte af maar weet niet hoe
3Niet opgeven, er komt een einde aan.
Ik voel me heel alleen erin staan en heel onbegrepen (Verhaal 30)
Hallo,
Ik ben nu al 10 jaar aan het vechten tegen paniekaanvallen, angsten, depressie, spanning, gedachten, hyperventilatie.... noem maar op.
Ik heb therapie na therapie gehad, verschillende medicatie. Maar ik blijf het houden. Ik blijf de pieken en de dalen houden en de angsten.
En voel me er soms heel alleen voor staan.
Veel mensen snappen het niet.
Joh zet je eroverheen, denk aan wat leuks, morgen is het vast beter, ga er opuit... allemaal van die dingen die niet helpen, en die ervoor zorgen dat ik er niks over zeg en me vrolijker en sterker voor doe dan ik ben, wat extreem vermoeiend is.
Ik merk het in het dagelijks leven heel erg, met dingen waar je blij of enthousiast op moet reageren, kan ik dat niet. Dan zeggen ze, jij bent ook altijd zo serieus, je ziet nergens de lol van in...
Maar wees maar eens blij en enthousiast, als je hele lichaam van binnen schreeuwt van de angst en pijn en verdriet. Wat er weer voor zorgd dat ik veel in mijn slaap verwerk, door dromen en dus niet uitgeslapen wakker word, wat weer voor problemen overdag zorgd.
Ik voel me heel alleen erin staan en heel onbegrepen. En wil graag blij en enthousiast reageren, en meedoen met iedereen... maar het lukt niet.
Als ik een paar afspraken in de week heb, loopt mijn hoofd al over, raak ik gestresst, in paniek, voel ik me slap, moe en misselijk. Dat is zo mega vervelend en zo moeilijk uit te leggen! Want het zijn maar een paar afspraken ja... kom op dat lukt toch wel...
Ik wou dat er iets was dat hielp en dat ik zonder of met heel veel minder angst en pijn en verdriet en spanning kon leven!
28Ik begrijp je.... ik voel me ook onbegrepen. Vooral idd de woorden. “Gewoon” niet eraan denken of “gewoon” doen! Of je er “gewoon” over heen zetten en “gewoon” aan andere dingen denken..... dat alles neemt nooit het gevoel in je lijf weg! Je weet zelf ook wel dat het achterlijk is om angstig te zijn voor bepaalde dingen. Maar ja dat is nu net iets wat “gewoon” gebeurd en we geen controle over hebben! Het is heel erg.... om je zo te moeten voelen dag in dag uit..... overleven .... en dan ook nog eens te moeten dealen met mensen die er niks van begrijpen 😞
Als iemand griep heeft, begrijpt iedereen waarom je koorts hebt of zweet. Als je een angststoornis hebt en angstig bent voor iets banaals dan kunnen buitenstaanders dan niet tot minder verstaan. Op dat vlak heb ik tot nog toe geluk gehad.
Heel herkenbaar. Negatieve gedachten zijn heel naar en veroorzaken die angst. Soms is angst er al en lijkt het automatisch.
We zouden elkaar als lotgenoten moeten ontmoeten ipv alleen hier schrijven
Wat denk je?
Klopt Mieschelle, veel mensen snappen het niet, ik voel mij vooral in de situatie waarin we nu allemaal zitten (Corona tijd) ook onbegrepen. Ik weet ook wel dat als die ander het niet heeft het ook niet echt kan begrijpen. Wat ik wil zeggen is, ik snap je, je staat niet alleen.
hoi hoi....
Wat een ontzettend bekent verhaal in grote lijnen zou het zo mijn verhaal kunnen zijn! Ik ben nu 30 en mijn angst/paniek is ook begonnen door ooit een slechte ervaring met blowen... ik heb sinds die tijd goede en slechte tijden gehad! In de tussen tijd veel gebeurt kindjes gekregen na een ziekte bed van 5.5 maanden mijn "bonus papa" verloren aan kanker.. en in die tusse tijd nog een aantal dierbaren. En heel veel ellende te hebben gekent. Ben ik nu 1.5 jaar geleden voor de 3e keer mama geworden en op de zelfde dag mijn biologische vader verloren.. En kamp sinds Juni weer met vreselijke angstaanvallen en nare pieker gedachtes afgelopen maandag intake psycholoog gehad!! Hoop dat hij me kan helpen.. zou graag met je in contact komen.. je kunt me eventueel vinden op fb Kelly Love als je eens wilt kletsen!!
Veel liefs en een knuffel
hey hallo, het is erg moeilijk, maar weet zeker dat je het kan, en ja ik ben ook geweest waar jij nu bent, wat ik je nu zeg ik misschien heel stom, maar accepteer dat je dit heb, stop met vechten, en laat maar gebeuren, je gaat niet dood, en ja we denken van wel.
Als je last gaat krijgen, en je zegt tegen je zelf, nou angst kom maar op, ik ben niet bang van jou, en je let goed op je ademhaling, weet ik zeker dat de angst af neemt, probeer het, het helpt, groetjes Dennis
Ik kan niet stoppen met huilen voel het zelfde
Ik herken me in jou verhaal. Alsof ik het zelf heb geschreven. Ik voel precies hetzelfde. Ik weet eerlijk gezegd soms niet goed hoe het nu verder moet. Heb jij werk? Ik niet, en daar voel ik me helemaal niet goed bij. Ik voel me onvolwassen, onverantwoordelijk. Maar ik weet niet wat ik moet doen om te veranderen.
Ik zie af en toe een vriendin, maar dat kost veel energie. Heel veel energie. Zoveel dat ik het vaak niet meer leuk vindt.
Ik heb verschillende keren therapie gevolgd, maar dat heeft de angst niet weggenomen.
Ik herken me volledig in jouw verhaal. Het idee dat iemand iets van me verwacht en ik leuk mee moet doen. Ik kan niet genieten, zit gevangen in de angst. Dat je moet leven en alles wat daarbij hoort. Als ik weet dat ik met iemand moet afspreken ben ik volledig ontregeld. Ik doe me sterk voor, maar van binnen blokkeert alles. Het is slopend. Nu al 6 jaar. Werken lukt me al jaren niet meer. Heftige jeugdtrauma's die zich dagelijks aan me opdringen. Ik ben de hele dag benauwd en kortademig. Hoe kom ik hier uit? Niet meer schaamteloos kunnen genieten van wie ik ben. Muurvast in één grote mindfuck. Ik heb mijn eetprobleem (ook een mindfuck) destijds overwonnen, dus ik weet dat het met deze angststoornis ook moet kunnen lukken. Ik heb alleen de sleutel nog niet gevonden. Zó frustrerend. Ik ga door en hoop dat ik ooit weer een normaal mens mag worden. Veel sterkte voor iedereen, als je het niet hebt weet je niet wat voor hel het is.
Ik ga nu probiotica proberen!
Ik heb net een andere probleem, ik reageer vaak met huilen bij een gesprek of iets wat me dwaars zit. Wat heel vervelend is me hele leven al die tegen me zeggen wat is er aan de hand ? Terwijl ik dat vaak ook niet weet. Ik gooi het vaak op spanning. Maar nu denk ik dat er lichamelijk iets mis is. Want hoe fitter ik word hoe minder ik het heb en hoe minder fit ik ben hoe meer last ik er van heb . Maar het niet begrepen voelen dat heb ik al me hele leven inderdaad. Zelfs me moeder overanalseert de boel vaak als ik huilend aan de telefoon hang. En waar ik op dat moment geen verweer voor heb omdat ik dan in een redactionele emotie ben dus ja kwetsbare moment waarin alles naar boven komt. En ze wil dan weten waaraan ik dan denk. Maar eigenlijk nergens aan en eigenlijk wil ik gewoon het kunnen zeggen maarvaak komt er een brok in de keel. Therapie helpt miss gewoon praten altijd leuk. Maar helpt niet met me probleem. Ja het zal wel stress zijn. Pfff ja krijg stress van al die mensen die me niet begrijpen. Tjonge nee ik begrijp je volkomen. Want im ben mijn eigen een vrolijke meid. Alleen dat huilen doet mensen denken dat ik een geestelijke probleem geeft terwijl ik na zoveel jaren overtuigd ben dat het een lichamelijke probleem is. Zo frustrerend dat zelfs je ouders soms je gewoon niet begrijpen. Ben al in de 30maar kamp er nog steeds mee. En wordt er moe van.
Groetjes Naomi
Als de zenuwen door je lijf gieren.
Hoop er van te genezen en weer vollop te kunnen genieten. Dat gun ik iedereen
Medicatie ,psycholoog ,psychiater ,niks helpt en duurt mega lange wachtlijsten .
Zou er mij iemand een goed advies kunnen alvast bedankt en Sterkte lieve mensen mvg
Mensen die het niet hebben die zullen het ook nooit begrijpen. Angst voor de tandarts angst voor spinnen ect zijn allemaal angsten die mensen begrijpen.
Mensen met één angst stoornis die krijgen acute angst uit het niets en daar kun je je niet op voorbereiden. Mensen die zeggen zet je eroverheen die snappen dus totaal niet wat het inhoud. Ik ben gestopt met het uitleggen aan mensen die er niks van snappen.
Zelfs mijn partner weet niet wat het inhoud en zegt dat ik me aan stel.
Ik heb wel een oplossing gevonden, door de jaren heen: iedereen op straat negeren of geen acht op slaan, alsof ze ruis zijn.
Als ik teveel pieker helpt bij mij een weekje Lorazepam, max 1mg per dag. Via de huisarts overigens.
Iedereen succes. Verzin je eigen 'trucjes'.
Van sociaal en de wijde wereld in, naar Angst&Paniek (Verhaal 427)
Van sociaal en de wijde wereld in
Naar Angst&Paniek
Dit is geen leven geen medicatie kan m’n gedachten stoppen en het piekeren gaat maar door en door kan nergens meer van genieten en nergens nog rust uit halen
Dit alles is begonnen nadat ik emdr therapie heb gehad voor verschillende trauma’s
Het heeft mij compleet veranderd als mens en ervaar mezelf en de wereld om me heen als compleet veranderd wat is dit ?
Ik dacht dat het goed was om me trauma’s te gaan verwerken met emdr
Wat heb ik een spijt
Angst voor de angst
Leven in angst
Ik wil niet meer
Aan de buitenkant zie je niks (Verhaal 426)
Hiervoor in therapie geweest bij ggz, het hielp toen wel. Maar door gebeurtenissen is het weer terug.
Aan de buitenkant zie je niks. Daarom begrijpen de meeste mensen het niet en voel mij daarom heel alleen hierin.
Nu net begonnen met de terugval preventie.
Bang van mijn eigen denken (Verhaal 9)
Ik ben bang van mijn eigen denken omdat dat angst veroorzaakt. Ben me de hele dag bewust van mezelf. Ik ben al bij de psycholoog in behandeling maar als ik naar huis ga ben ik toch weer met mezelf.
36Heel herkenbaar, heb ik ook.
Hallo, ik ben Dennis, ik heb ook alles gedaan, nu na 16 jaar ben ik er klaar mee, en help ik mensen met angst problemen, het duurt gewoon lang, maar de moet niet op geven
Hoi dennis kun he mij helpen
Hoi kun je mij wat tips geven dennis
Voor mij herkenbaar!
Stuur anders je mailadres dan reageer ik op je. Zodra je mail hebt ontvangen kan je daarna je mail verwijderen.
Ik heb een instagram account aangemaakt met anoniemangst. Volg daar mij op dan kunnen we op die manier contact leggen en even nummers uitwisselen.
Ik heb ook een angststoornis mocht je vragen hebben hoor ik het graag,ik akn er redleijk mee leven.
ben er door in een depressie en weet t niet meer .hoofd gaat maar door ook .de ene na de andere gedachten komt binnen dat is normaal heeft ieder mens .maar er dan ook nog bewust van zijn . is wel heel erg .krijg en paniek van en schreeuw tegen me hoofd houdt eens op ..helpt natuurlijk niet .meeste gaat ook allemaal over depressie .maar ook veel herhalingen .100x ik ben zo moe of ik ben zo beroerd ..wordt er echt strondzat van .en lichaam is helemaal in de stress er van kan geen tv kijken of muziek of wat dan ook .leef in me hoofd .en kom er niet uit al 3 jaar .
Ik lees net jou berichtje en herken me volledig erin..
Ik loop heel mijn leven al met dit gevoel en raak er gewoon niet van af,..
Soms haat ik me zelf zo hard dat ik er gewoon niet meer wil zijn,..
Wil er zo graag vanaf! Ik neem nu twee maand medicatie om me rustig te houden, maar heb het gevoel dat het me niets doet,.. ik ben zo onzeker door al deze gedachten dat ik het zelf moeilijk vind om dit berichtje te schrijven,.. :(
En neem van mij aan dat schaamte je ergste vijand kan worden. Nu ik bijna geen schaamtegevoelens meer heb kan ik bijna alle dingen weer aan en wordt het leven steeds leuker.
Ik zeg niet dat het met deze cliché tips over gaat. Maar het zal wel makkelijker worden. Zelf heb ik dat ik inderdaad ook continu bewust ban van mijn gedachten. Ik ben zelf kapot gemaakt door mijn psychiater haar lorazapams. Ik nam ze 1x in de 3 dagen maar dat is verschrikkelijk, continu in angst gezeten de dagen erna. toen ik het compleet stopte was alles weer normaal.
Nu dus nog wel last van de gedachten en continu denken van gedachten, dan weer negeren van gedachten maar daar ook weer bewust van zijn. Het is een continu mind spelletje wat ondertussen al zover gevorderd is dat je jezelf afvraagt of het leven het nog waard is soms. maja, het leven is eenmaal hard
Dat gezegd hebbende, Misschien heb je jezelf aangeleerd je gedachten te vermijden. Ik verwacht dat wel want dat doet het brein want dat wil in basic staat angst vermijden.
Wat je moet doen is je gedachten challengen / labelen. Ik heb dit gedaan en hiermee kwam ik er uiteindelijk zo goed als uit.
Dus als er een gedachte binnenkomt die jou eventueel spanning had kunnen veroorzaken label je m gewoon als "intrusive" of "bullshit" of whatever. Dan leer je dat gedachten je niets kunnen doen. Promise dit werkt
Misschien is dat voor jou ook wel een goede tip. Je kunt de serie vinden op de website van D-Write One (bij overige diensten - ebooks). Ik heb er veel aan gehad, maar ik weet niet of dat voor iedereen geldt..
Ik heb een stappenplan gemaakt voor mezelf (Verhaal 34)
IK HEB GOEDE TIPS! allereerst dit artikel, waar je de belangrijke feiten ff uit moet halen, ik heb er veel mogelijkheden in gevonden.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/09/19/psychiater-echtpaar-we-hebben-haast-zieke-mensen-kunnen-geen-tien-jaar-wachten-a3973934
Ik zit zelf op het punt dat ik denk dat ik het eind van de tunnel niet ga halen, dus ik heb een stappenplan gemaakt voor mezelf met dingen die ik ga proberen en ik hoop dat het ook iemand anders hoop kan geven. Ik heb echt mijn best gedaan om het goed uit te leggen en te onderbouwen
1. ik heb een psychiater en de eerste stap is heel duidelijk maken hoe ernstig je situatie is. Het eerste wat ze gaan doen bij de ggz is verdergaan met het stappenplan van PSYCHOTHERAPIE en MEDICIJNTHERAPIE. Dit kan zijn de frequentie van afspraken verhogen of zoals bij mij de trail en error met medicijnen voorzetten. Het nadeel van dat laatste is dat er vaak bijwerkingen optreden waardoor je in het dagelijks leven soms nog minder goed kan functioneren, zelf wil ik die prijs wel betalen met de hoop dat het kan helpen.
2. Ik ga COGNITIEVE GEDRAGSTHERAPIE doen, dit kan je gewoon vragen aan je behandelaar. Eerder had ik dit ook geprobeerd, maar de therapeuten vonden mijn situatie te heftig waardoor ze het niet aandurfde. Gelukkig is er via mijn psychiater wel iemand die me gaat helpen. Ik weet hier eigenlijk niet heel veel van, behalve dat het vaak ingezet wordt bij angst en het veel mensen helpt.
3. Ondertussen ga ik verschillende PROBIOTICA proberen. Als je het artikel leest, lees je dat er bewijs is van dat de darmen de hersenen kunnen beïnvloeden. Één van de hoogleraren in het artikel doet nu een trial met mensen met bipolaire stoornis en schizofrenie, nog niet voor ons helaas. Het feit is dat mensen hun hersenen en darmflora uniek zijn en de werking van bepaalde probiotica dus afhangt daarvan. Een probiotica speciaal voor angst werkt dus niet gegarandeerd. Ik ga verschillende voor elk een periode van een maand proberen en in een dagboek bijhouden wat de effecten zijn met het idee om de beste voor mij te vinden.
4. Verschillende ontspanningstherapieën zijn ook te proberen. Zelf ga ik cocoon floating proberen en veel van dit soort therapieën kunnen ook vergoed worden door de verzekering.
5. Ik heb door alle angsten ook heel erg depressie gekregen, dus daar ga ik ook wat aan doen als het niet vermindert door de vorige stappen. Het artikel dat bovenaan vermeld is verteld iets interessants over elektroshock-therapie (is totaal niet jaren 50 horror asylum by the way). Het wordt gedaan onder narcose en het stimuleert een deel van de hersenstam dat vaak verkleind is bij mensen met depressie om daadwerkelijk nieuwe cellen aan te maken en te groeien! Dit werkt bij 70% van de mensen die het doen en het is heel belangrijk dat je na deze behandeling veel beweegt, gezond eet en je brein stimuleert met moeilijke dingen om het positieve effect vast te houden. Naar mijn idee is het een soort opstarter die weinig van ons uit zichzelf kunnen halen.
6. ik ga een hulphond aanschaffen als door alle medicijnen heen ben en de vorige stappen ik nog steeds niet met mijn angst kan functioneren.
Dit is een hondenschool die ze opleidt: https://www.psychiatrischehulphond.nl/
Ik heb me al laten informeren over de hoe en wat, dus ik kan misschien ook hier wat vragen beantwoorden.
extra.
Een instelling kan voor velen zeker een optie zijn. Mijn psychiater zei dat dit voor mij geen goed idee was ook omdat ik op mijn leeftijd heel erg voldoening moet gaan vinden in mijn leven en dat gaat mij niet lukken in een instelling.
Ik hoop dat dit iemand helpt
2heb ik ook last van!
1. Is zeker de moeite waard. Geef echt aan dat het niet goed met je gaat en laat je gelijk op de wachtlijst voor een psycholoog zetten, dit kan namelijk heel lang duren.
2. Ook hier een lange wachtlijst voor, maar zeker een goed idee.
3. Dit ga ik zeker proberen. Er is idd een link tussen darmen en hersenen.
4. Ik heb acupunctuur geprobeerd, dit helpt wel met ontspanning.
5. Dit heb ik gegoogled, maar dit is echt alleen voor hele extreme gevallen voor bijv schizofrenie, want het kan namelijk leiden tot geheugenverlies.
6. Bij een hulphond heb je ook weer veel eisen, maar je kunt je zeker aanmelden.
Heel veel sterkte ❤
Ik heb angststoornis ik ga kapot er van (Verhaal 18)
Ik heb angststoornis ik ga kapot er van.
Ik vecht om te genieten, dit is begonnen sinds mijn zwangerschap...nu bevallen en erger geworden ik ben bang dat ik dood ga bang van ziekte....
Ik mag geen medicatie gebruiken omdat ik borstvoeding geef.
Help
7Hoi,had daar vorig jaar ook last van maar neem nu 100 mg serlain in smorgens en beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd, veel moed
Geplaatst op 7 juli 2020
Sara, wat een herkenning!
Ik heb een gegenaliseerde angststoornis. 10 maanden geleden ben ik bevallen van ons dochtertje. Sinds mijn bevalling ben ik erg bang om dood te gaan aan een erge ziekte. Ik wil helemaal niet dood omwille van mijn dochtertje en man. Wil genieten van het leven. De angsten overheersen mijn dagelijkse bezigheden en hoe ik me voel.
Mag je inmiddels wel aan de medicatie?
Ik heb deze week een afspraak met mijn psycholoog en een psychiater i.v.m. medicatie.
Ook ik heb dit gehad tijdens de zwangerschap echter is deze al 8 jaar geleden en kamp nog steeds met angst en paniek aanvallen. Medicatie en therapieën gehad het gaat lange periodes ontzettend goed en dan valt ik weer terug in het oude. Maar probeer wel positief te zijn en blijven vaak gebeurd er wat in mijn leven waardoor dit weer de kop op steekt. Net als iemand hoofdpijn krijgt bij te veel stress en spanningen krijg ik dit. Ik kan jullie meegeven blijf jezelf accepteren dat je een aanval hebt, is lastig maar het kan.
En je bent niet alleen er zijn meerdere mensen die dit hebben. Ik zoek ook steun en praat erover met mensen die het herkennen.
Hoi. Ik heb knal hetzelfde!!! Ik ben 2 j geleden bevallen van een zoontje. Na een periode van extreme vermoeidheid en het gevoel te hebben ongelooflijk hard alles zelf te moeten doen heb ik zware angst ontwikkeld voor de dood. Na zo een lange periode ben ik in behandeling met psycholoog en nog wat andere dingen. Maar ook zonder medicatie. Ik heb er wel voorgeschreven gekregen maar wil ze zelf niet pakken mits ik jaren geleden een zware depressie heb gehad en toen oon jaren medicatie heb moeten nemen. En nog heel goed weet wat een hel het was om er vanaf te geraken.
Of overige hormonen.
Ik denk dat het door hormonen komt (Verhaal 66)
Op mijn werk nergens last van, maar privé....elke maand komt het terug. Ik denk dat het door hormonen komt, het gebeurt namelijk altijd als de menstruatie er aan komt. Een periode van zo'n 1,5 week angstig voelen. "Wat als dit...dan gebeurt vast iets vreselijks"...in mijn hoofd creëer ik de ergste situaties die nooit uitkomen. Voel me dan echt depri, moe en wil het liefst in bed liggen. Dat gaat niet, ik heb een kind. Ik vrees dat ik er nooi vanaf kom. 5 jaar therapie gehad, gebruik nu escitalopram druppels. Het gaat wel wat beter...maar echt over gaat het niet. Ik ken niemand die zo raar kan denken als ik. Ik zal er mee moeten leven...
Wat zeker meespeelt is karakter (altijd al een druktemaker geweest) en mijn ouders zijn beide overleden.
Mijn terugkerende angsten: om financieel in de problemen te komen en bang dat mijn dochter iets overkomt.
Zo jaloers op andere mensen bij de dag kunnen leven en die kunnen denken "ik zie wel".
7Lieve Loca, wat moet je het zwaar hebben. Ook ik heb een angststoornis. En herken je strijd. Ik probeer (zo goed en zo kwaad als het kan) zo lief mogelijk te zijn voor mijzelf. De gedachten te accepteren en mezelf te koesteren/troosten. Moeilijk, want ik neem het mezelf kwalijk dat ik angst heb. Geef mezelf de schuld. Identificeer mezelf teveel (volkomen) met de gedachtes. Terwijl ik weet dat ik gedachtes HEB en niet BEN. Heb zelf het gevoel dat compassie en acceptatie de twee sleutelwoorden zijn voor verbetering. Maar o, wat is dat moeilijk!!! Ik ervaar dat, doordat ik strijd tegen mijn angst/gedachten, ik het alleen maar erger maak. Waar wij last van hebben is extreem moeilijk en zwaar. We hebben er niet zelf voor gekozen. Probeer met een milde, liefdevolle blik naar jezelf te kijken. Je bent het zo ontzettend waard! Houd vol en heel veel sterkte!
Ik voeg een link toe maar weet niet of dit mag. Ik ben ondanks mijn 39 jaar naar een overgangsconsulente gegaan jos teunisen heet zij en die adviseerde me dit en nu ben ik ook met de huisarts van alles aan het laten testen. Gezegd moet wel dat ik hormonale migraine en pms heb dus niet bij iedereen zal het zo gelinkt zijn aan de menstruatie. Sorry link lukte niet. Vitakruid safraan suntheatrine. Succes lady’s en kop op we gaan er niet dood aan het voelt alleen heel naar
Deze struggles maak ik ook maandelijks mee.
Ik vind het verschrikkelijk, elke keer maar weer die extreme, verscheurende angst, depressieve gevoelens… het is ontzettend slopend.
Ik wens alle vrouwen die dit meemaken heel veel sterkte. Weet dat je niet alleen bent ❤
Heb deze klachten bijna de gehele dag (Verhaal 419)
Sinds een paar maanden kamp ik met een angststoornis. Ik heb hierdoor last van allerlei kwaaltjes zoals continue druk op de borst, pijn in linkerarm, kaak, nek en tussen de schouderbladen. Ik heb ook vaak last van oprispingen. Deze klachten komen overeen met een hartinfarct, maar volgens mijn huisarts is dit vanwege mijn angststoornis. Ik heb een ECG laten maken, deze was goed. Sinds 2,5 ben ik gestart met 10 mg citalopram, maar tot nu toe merk ik hier nog weinig van. Het lijkt eerder alsof mijn klachten verergeren. Ik ben benieuwd of iemand mijn verhaal herkent. Ik lees veel verhalen over mensen die tijdens een paniekaanval soortgelijke klachten hebben, maar ik heb deze klachten bijna de gehele dag.
3Zelf heb ik ook een angststoornis en ben ik een tijdje geleden begonnen met escitalopram. Nu zit ik op 20mg, en ik begon met 10mg. Eigenlijk heeft het bij mij ook een hele lange tijd geduurd voordat ik iets merkte van het medicijn. Ik werd in het begin ontzettend depressief en een beetje suïcidaal. Dat je klachten eerst verergeren is dus wel logisch. Aangezien het begin bij mij zo heftig was is toen de dosis in overleg naar 15mg opgehoogd en het heeft minstens 3 maanden of zelfs meer geduurd voordat ik iets merkte van de escitalopram. Weer veel later ben ik (preventief) naar 20mg gegaan en nu voel ik zeer weinig angsten. Nu moet ik zeggen dat ik destijds wel gewoon doorgegaan ben met stappen ondernemen in het reïntegratieproces. Dus blijf ook zelf stappen nemen. Alleen medicatie is niet de oplossing, het is ook goed om zelf te blijven ondernemen en niet te wachten totdat de medicatie gaat werken. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Ik hoop dat je er iets aan hebt!
Veel sterkte de komende tijd!
Ik heb deze klachten mijn hele leven al, ook doorlopend de hele dag. Ik heb 15 jaar aan de antidepressiva gezeten er heb daar heel veel nadelige klachten aan over gehouden. Begin daar alsjeblieft niet aan en als daar wel aan bent, bouw het zo snel mogelijk af. Zoek goeie psychologische hulp! Ik ben nu 71 en voel mij nog net zo ellendig als 50 jaa r geleden alleen omdat ik nooit goeie hulp heb gekregen. Als je echt iets zou mankeren was er al lang iets gebeurd!! Probeer zo veel mogelijk over je angsten te praten, dat helpt enorm. Ik wens je heel veel sterkte en liefde
Ellen
Heb gedacht dat dood zijn beter is dan me zo voelen (Verhaal 77)
Al jaren heb ik momenten waarop ik hartkloppingen krijg, duizeligheid, benauwd heb en het zweet me uit breekt. Ik ben wanhopig geweest. Heb gedacht dat dood zijn beter is dan me zo voelen. Het was mijn grootste geheim. Ik heb alles geprobeerd: psychologen, mindfullness, het delen van mijn angsten etc. Medicatie heb ik nooit durven te gebruiken, omdat ik niet als zombie door het leven wilde.
Na meerdere angstaanvallen heb ik toch de stap genomen om medicatie te gaan gebruiken. Ik gebruik paroxetine 20 mg. Dit in combinatie met een psycholoog en fysio (om de aangespannen nekspieren die ik onbewust gebruik voor mijn hoge ademhaling te kunnen ontspannen). Ik kan nu zeggen dat ik al 3 weken paniek en angst vrij ben. Het duurt zeker 8 weken voordat de medicatie werkt en in eerste instantie werd het zelfs erger, maar nu ben ik zo blij dat ik even paniek vrij ben. ik investeer weer meer in mijn relatie en kinderen. Een bijwerking van de medicatie is dat het een zaadlozing langer uitstelt, dus daar ik de vrouw ook tevreden mee. Nadeel is wel een droge mond en een iets onverschillig gevoel. Het geeft me in ieder geval wel de ruimte om de balans op te maken, waar wil ik mijn fucks aan gaan geven.
1Ik hoop dat je ondertussen van de paroxetine af bent ook ik voelde mij daar lange tijd goed bij afgezien van de maagpijn en nog een paar bijwerkingen die ik had . Na 15 jaar gebruik ben ik gestopt maar zit nu met een kapotte maag! Het is rotzooi van de bovenste plank. Er zijn echt wel andere manieren om van je problemen af te komen maar van de profetieën af komen is pas echt een probleem.
Lieve groet Ellen
Het is nu mijn derde jaar dat ik op deze manier door het leven moet (Verhaal 106)
Het is nu mijn derde jaar dat ik op deze manier door het leven moet. Elke dag loop ik met angst door het leven om te sterven. Als ik buikpijn heb, denk ik dat er iets enorm mis zal gaan met mij:bv. Dat ik zal doodgaan door een darminfarct. Hoofdpijn: denken dat ik een bloeding zal krijgen... mijn hartslag is vaak hoog en ik heb dagelijks een enorme druk op mijn borstkas. Ik ben overgevoelig voor prikkels en als ik in groep ben loop ik enorm gestrest, door die prikkels en geluiden van iedereen die praat. Ik moet me telkens opnieuw concentreren om te luisteren naar wat iemand zegt tegen mij en mezelf niet weer te verliezen en moeten vragen om te herhalen wat die persoon zei, omdat ik weer volop bezig ben met wat er in mijn lichaam gebeurt. Ik ben een wrak, door dit gebeuren elke dag in mijn gedachten/lichaam. Ik heb enorm veel complicaties en ben continu in de strijd met mezelf: gedachten vs gevoel. Ik moet mezelf continu gerust stellen van er gaat niks gebeuren maar mijn lichaam geeft toch negatieve signalen. Ik ben prikkelbaar door alles wat ik voel en ik voel me hopeloos, gestrest, NOOIT ontspannen. Ik ben op... niemand begrijpt me in mijn omgeving en omdat ik er niet ziek uitzie nemen ze het nooit serieus. Dokters steken alles op stress en ik voel dat ik alarm sla. Ik kan zo niet meer door, elke dag opnieuw... ik heb zoveel schrik vh leven. Dit is de hel en neemt heel mn dagelijks leven in beslag. Overal pijnen. Puur van de “stress” mn gedachten staan niet stil. Ik maak mezelf kapot.
4ook ik ben hier al een hele poos mee bezig. Lees: een jaar of drie. Jouw beschrijving van het met jezelf bezig zijn, herken ik enorm. Hopelijk een hart onder de riem: het is nog steeds niet over, maar het gaat al wel een heel stuk beter. In het begin durfde ik niet eens alleen naar de wc te gaan. Echt lastig. Ben hulp gaan zoeken bij een psycholoog/psychiater en volg online trainingen. Ook slik ik voor de hulp een medicijn. Ik zou hier de trainingen op kunnen schrijven, maar dat heeft mi. niet zoveel zin. Het is echt zoeken naar wat voor jou het beste helpt. Voor mij werkt het het beste om me er niet door te laten tegenhouden iets te doen. Niet ertegen vechten, maar iets doen terwijl het er is. Het zijn bij nu ' nog maar' periodes. Soms is het of ik ineens een soort van wakker wordt, dan is het weer een poos weg. Door de cursussen ben ik er wel steeds bewuster van dat dit over gaat en hoe ik ermee om kan gaan. Ik kan inmiddels wel weer redelijk normaal functioneren. In een full time baan en een gezin met drie kids.
Ik hoop dat mijn verhaal je helpt!
Dit verhaal is zo herkenbaar omdat ik er zelf ook dagelijks mee kamp 1
Hoe gaat het met je? lees je verhaal nu net. Ik hoop dat je goede hulp hebt gevonden. Je verhaal is zo herkenbaar, stop er alsjeblieft mee jezelf ziek te praten, want dat is wat wij doen. Het is zo zonde, ik heb mijn hele leven hierdoor vergalt, ik was 33 toen ik naar aanleiding van een traumatische ervaring een hyperventilatieaanval kreeg en de ellende begon van angsten paniekaanvallen, ik heb een lange periode AD geslikt die uiteindelijk mijn maag kapot heeft gemaakt wat weer voor allerlei andere klachten zorgt. Ik ben nu 71 en voel mij uitgeblust. Ik wilde dat ik de tijd terug kon draaien, dan zou ik geen AD meer slikken maar goede hulp zoeken. Ik wens je heel veel sterkte en liefde!!
Elke dag angst en paniekaanvallen (Verhaal 13)
Ik heb ook last van angst en paniekaanvallen dit is nu elke dag ik merk dat ik het meer is in stress momenten. Ik raak al in paniek als ik ergens pijn voel denk meteen dat ik iets ergs heb ben elke dag duizelig slap gevoel in mijn benen nek klachten.
Ik word er zo moe van zit nu bij een psycholoog. Ik hoop zo dat ik er vanaf kom. Het beheerst mijn leven.
23Ik heb precies hetzelfde, al bijna 3 weken last van wakker worden met een zwaar hoofd duizelingen en het gevoel alsof ik dehele dag duf ben sommige dagen erger dan andere...
altijd al angstig geweest en piekerig over mijn gezondheid maar dat trok altijd wel weg alleen nu blijft het zolang aanhouden dat ik wel kan huilen omdat ik wil dat het over is.
Ik zit steeds vaker te denken aan een psycholoog maar zelfs daarin heb ik gewoon geen zin omdat ik gewoon bang ben om uberhaupt dingen te doen omdat ik met zon duizelig gevoel blijf lopen werk gaat ook niet altijd even soepel maar gelukkig lukt het wel.
Ben erg benieuwd naar jou ervaringen en of het je hebt geholpen
Ik heb al angst en paniek sinds mijn 40e.maar vanaf 2005 werd het erger. Vele opnames gehad. Nu ben ik 68 en begint het weer erger te worden. Ook heb ik veel pijn ik wil graag dood. Maar durf het niet. En wil het niet voor mijn kinderen. Ik zou graag in een groep willen met mensen die weten waar je over praat. Maar dan graag in mijn omgeving. Ik woon in castricum.
Ik heb al een hele periode last van stress en lichamelijke klachten maar nu ook sinds een paar maanden ook paniekaanvallen en hyperventilatie.
Ik merk dat het erger wordt en ik slechter slaap en zo ook tijdens de dag enorm suf ben. Soms vraag ik me af of er nog mensen zijn die hetzelfde voelen en wil graag eens mijn ervaringen delen want ik heb nu het gevoel dat ik de enige ben met dit gevoel. Ik woon in Oost-Vlaanderen.
Ik deel dit gevoel zoo erg! Ik heb er ook elke dag last van met de zelfde symptomen. Ik zit sinds week aan de medicijnen wat de scherpe randjes er vanaf neemt maar het is zeker nog niet weg! Ik loop nu bij de psycholoog voor emdr maar werk dat ik toch meer hulp nodig heb. Ik dachf oprecht dat ik de enige was!! Heel veel sterkte allemaal. Groetjes uit Utrecht
Ja ik heb dat ook ,het is zo ontzettend jammer van ons leven ,maar je kunt er vanaf komen , ademhalingtherapie dat bieden
.Ik ben ze bij het GGZ ook aan .Ik ben 70 maar ik heb er nog steeds last van ,het is ook gespannenheid als wat vervelends in je omgeving gebeurd,daar ben ik wel achter .
Het zit ook in je gene ,en dat je overgevoelig bent ,probeer er mee om te gaan heel veel lieve groetjes .
Hey lieve mensen! Ik heb ook angst en pankiek aanvallen al zolang ben nu 25 jaar, ben al een tijdje met psycholoog gestart en jullie moeten heel goed weten angsten zijn maar gedachten en is maar een tijdelijk gevoel! Laat je niet door je angsten omlaag halen en sta er zeker boven het leven is zo mooi als je uit die angst bubbel komt! Geloof en vertrouw in jezelf! In angstige periodes doe dingen wat je echt leuk vind en
omring je met mensen met wie je op je gemak bent , ook al is dit zo moeilijk op die moment het helpt je erdoor GELOOF IN JEZELF! Lieve groetjes Lisa S.
Wou er nog even iets aan toevoegen : maak van je angst je beste vriend! Een goude tip wat je het makkelijker maakt er mee te leren leven. en mensen we zijn zo geboren hou van jezelf en zeg niet dat het je leven beheerst alles maakt ons uniek aan onzelf! Als je boven je angsten staat ga je er zo goed als geen last meer van hebben je zal wel nog in aanmerking er door komen ma het gaat je niet meer onderuit halen als je gelukkig bent! En ik weet waar ik over praat ben al in de een zware depressie erdoor beland en als ik het nu bekijk eigenlijk echt door niks enkel door mezelf .. LOVE YOURSELF
Iedere dag weer paar keer last van hyperventilatie en paniek aanvallen. Dit maakt mij elke dag super moe en somber. Keer op keer neem ik oxsazepam hiervoor.
Erg wanhopig geworden......
Zijn er mensen die dit net zo extreem als mij ervaren?
Gr Gio
Bij mij is het er ingeslopen de laatste 3 maanden, ik leef sinds zo n 3 weken met angst, angst om een hartaanval te krijgen en dood te gaan, vooral omdat ik vaak hartkloppingen heb is die angst er in geslopen het beheerst m n leven, met medicatie kan ik t wat onderdrukken en krijg sinds afgelopen week therapie, ben altijd al gevoelig geweest maar pff wat is dit zwaar, een hele grote berg om te bedwingen!
Hoi Pedro .
Jouw verhaal is voor mij heel herkenbaar . Ik heb sinds 2 maanden ook allerlei lichamelijke sensaties ervaren die er nu voor zorgen dat ik vast zit in mijn eigen hoofd en lichaam . Ik voel me de hele dag door angstig met paniek door wat ik in m’n lijf voel en ben in een nare cirkel terecht gekomen. Ben dood moe . Slaap bijna niet meer . Medicatie nu maakt het iets dragelijker en ben met therapie gestart . Maar het is ontzettend moeilijk en elke dag voelt nu als overleven.
Heel herkenbaar allemaal. Ik zit met dezelfde klachten. Sloom spierpijn nek dan weer in de rug of benen. Ga je daar weer druk om maken of je ademhaling en ga zo maar door steeds in dezelfde cirkel. Bang om met de hond te lopen dat je wat overkomt of dat je gewoon te moe bent. Las net ademhaling techniek dat krijg ik binnenkort ook. Succes allemaal
Ik ben al vanaf m'n 4e bang voor m'n hart . Nu 48 en in januari in het ziekenhuis gelegen met hartritme stoornis en sindsdien vreselijke paniekaanvallen. Sinds een paar dagen net of blijf ik in die paniekaanvallen hangen .
Ik denk ook altijd dat ik iets erg heb,
Vanmorgen had ik hartkloppingen wat heel angstig is nu zijn ze gedaan maar toch ben ik bang en voel ik me slap en een druk op mijn borstkas, puur uit schrik, niet meer leuk om de duur , want je krijgt symptomen puur van de stress, morgen moet ik een echo nemen van mijn maag ben al 3 weken misselijk en maagpijn mss ook wel van de stress
Beetje stres niet erg masr als je leven beheerst
Kijktip Marcus’ krielen angst you tube
Of lief coach aan zee
Contact met mij mag als jullie prettig vinden
Bij mij dure hele dag ipv half uur of uur
Verzetten doe ik niet
Hoe lang duurt bij jullie
Miranda
De angst is verschrikkelijk.het maakt me heel verdrietig.
Succes allemaal
Vreselijk hè
Na allerlei tips op you tube
Ik ga toch bij iemand in behandeling die zelf last heeft gehad van angsten hopelijk beheerst het dan niet meer zo
Ik denk ook altijd maar dat ik een ernstige ziekte heb.daar door
Loop ik nu ook bij een psycholoog. Ik hoop dat het gaat helpen.
Woon helaas niet in de buurt maar weet precies hoe jij je voelt. Heb al sinds mijn33 last van paniekaanvallen, naar aanleiding van mijn moeder die overleed aan een hartaanval. Ik heb mij 20 jaar vreselijk ellendig gevoeld en aan de AD gegaan. Moet zeggen dat ik mij daar goed bij voelde maar last kreeg van zowel urine als ontlasting verlies, wat mij erg isoleerde en ik had erge maagpijn. Ik ben een paar jaar geleden gestopt met de AD en het urine en ontlasting verlies stopte vrij snel maar de maagpijn ging niet over. Ik ben weer terug bij af, ik heb vreselijke rugpijn en voel mij een wrak, van het ene op het andere moment word ik extreem moe en heel akelig eigelijk doet alles afgezien van mijn benen zeer. Ik kon ondanks de pijn nog best veel maar sinds de griep 2 maanden geleden kan ik niks meer. Verschillende onderzoeken gehad waar net als vroeger niks uitkomt, krijg nu binnenkort een maagonderzoek waar ik erg tegenop zie. Ik hoop zo voor al deze nog jonge mensen die ik hier hun verhaal hoor doen dat ze er uit komen en niet zoals ik hun leven laten vergallen.
Muurvast in het medische circuit (Verhaal 425)
Een 2e kans on de buikholte te onderzoeken .
Door mijn angst syndroom zit ik nu dus muurvast in het medische circuit en pijn radeloos van de pijn
Hoe vind ik rust in iets niet weten? (Verhaal 423)
Hey iedereen,
Ik ben 36 jaar heb 3 jaar geleden voor de eerste keer ooit in Bangkok een paniekaanval gehad en deze heeft ervoor gezorgd dat ik dwanggedachten kreeg..eigenlijk voelde ik hem allang aankomen omdat ik op een hoog tempo leefde. Het is wel beter gegaan maar 2 maanden geleden fel terug gekomen:
Nu zijn we 3 jaar later en ben ik 29 weken en 5 dagen zwanger en aan de aan de kant heel blij maar ben enorm overprikkeld, de laatste 2 jaar ben ik na 12 jaar uit elkaar gegaan met mijn ex die ik wel graag zag maar een andere levensstijl hadden (voor hem was een weekend zonder café tot in de vroege uurtjes geen geslaagd weekend) en had ik druk van mijn schoonmoeder om constant naar hen thuis te komen, ik voelde mij geleefd ook al is het goed bedoeld.
ook nu ook voor de liefde van mijn leven kies ben ik mijn job na 20 jaar kwijt gespeeld en gedoe met mijn woning..dat laatste was de druppel, hiertussen ben ik ook beginnen studeren waardoor mijn sociaal leven zo goed als on hold staat.
Ik heb sinds 2 maanden paniek over alles wat er de laatste jaren is gebeurd maar ook vooral door mijn jeugd/kindertijd..thuis werd alles van me afgepakt/weggegooid...en dat heeft nu grote gevolgen dat ik horder en dwanggedachten heb..
Zie mijn mama sinds 15 jaar niet meer en vraag me steeds af waarom kan je jouw 3 kinderen achterlaten..
ben onlangs op het spoor gaan staan maar dat wil ik absoluut niet e, ik krijg ook medicatie om beter te slapen..
gisterenavond had ik het niet genomen en ben ik vannacht weer gaan fietsen..
dadelijk heb ik les en al weer bang voor alle prikkels die op me af gaan komen..
vannacht had ik paniek over wat erop mijn kinesiste haar trui stond..en nu ook weer..
heb dat wel vaker als ik iets niet weet en nu extra omdat ik heb gezegd dat ik komende tijd niet kan komen wegens examens en dan blijft het maar malen..
hoe vind ik rust in iets niet weten? overprikkeling en dwang? en vooral de zelfmoordgedachten..
paniekaanvallen/dwanggedachten/zelfmoordgedachten (Verhaal 422)
Ik ben 36 jaar heb 3 jaar geleden voor de eerste keer ooit in Bangkok een paniekaanval gehad en deze heeft ervoor gezorgd dat ik dwanggedachten kreeg..eigenlijk voelde ik hem allang aankomen omdat ik op een hoog tempo leefde. Het is wel beter gegaan maar 2 maanden geleden fel terug gekomen:
Nu zijn we 3 jaar later en ben ik 29 weken en 5 dagen zwanger en aan de aan de kant heel blij maar ben enorm overprikkeld, de laatste 2 jaar ben ik na 12 jaar uit elkaar gegaan met mijn ex die ik wel graag zag maar een andere levensstijl hadden (voor hem was een weekend zonder café tot in de vroege uurtjes geen geslaagd weekend) en had ik druk van mijn schoonmoeder om constant naar hen thuis te komen, ik voelde mij geleefd ook al is het goed bedoeld.
ook nu ook voor de liefde van mijn leven kies ben ik mijn job na 20 jaar kwijt gespeeld en gedoe met mijn woning..dat laatste was de druppel, hiertussen ben ik ook beginnen studeren waardoor mijn sociaal leven zo goed als on hold staat.
Ik heb sinds 2 maanden paniek over alles wat er de laatste jaren is gebeurd maar ook vooral door mijn jeugd/kindertijd..thuis werd alles van me afgepakt/weggegooid...en dat heeft nu grote gevolgen dat ik horder en dwanggedachten heb..
Zie mijn mama sinds 15 jaar niet meer en vraag me steeds af waarom kan je jouw 3 kinderen achterlaten..
ben onlangs op het spoor gaan staan maar dat wil ik absoluut niet e, ik krijg ook medicatie om beter te slapen..
gisterenavond had ik het niet genomen en ben ik vannacht weer gaan fietsen..
dadelijk heb ik les en al weer bang voor alle prikkels die op me af gaan komen..
vannacht had ik paniek over wat erop mijn kinesiste haar trui stond..en nu ook weer..
heb dat wel vaker als ik iets niet weet en nu extra omdat ik heb gezegd dat ik komende tijd niet kan komen wegens examens en dan blijft het maar malen..
hoe vind ik rust in iets niet weten? overprikkeling en dwang? en vooral de zelfmoordgedachten..
Vraag me af of het ooit nog wel beter word (Verhaal 416)
Ik zit in een burnout angst chv. Ik ervaar elke dag spanningsklachten bij me rug nek schouders ogen. Heb ik verminderde energie snel moe licht gevoel in het hoofd slaperig worden bij te veel.inspannjng. mijn angstaanvallen ontstaan plotseling ik krijg dan het gevoel van enorme spierspannin met name middenrif keel ogen evenwicht nek en dan opeens het gevoel hebben flauw te vallen en energie verlies. Herkenbaar? Ik ben nooit bang geweest voor et gevoel dus ik raak net niet helemaal in paniek en wacht totdat het weggaat maar heb daarna wel de enorme vermoeidheid met alle gevolgen van die enorm duizelig. Ik vraag me af of het ooit nog wel beter word. Iemand ervaring ermee en beter is
1Wat jammer dat je deze moeilijke uitputtende en bange periode meemaakt. Het kan heel heftig zijn als paniek je om je hart slaat.
En je lichaam niet mee wilt.
Mijn ervaring was niet veel anders. Na een lange ontkenningsperiode, heb ik het over een complete nieuwe manier van leven gegooid.
Met professionele begeleiding, ben ik tot heel nieuwe inzichten gekomen en heb ik eenvoudige relaxatietechnieken geleerd om angst- en paniekaanvallen beter de baas te kunnen.
Het zijn nu eenmaal wel heftige emoties, die snel overgaan na enkele (eeuwigdurende) minuten maar een week kunnen uitputten.
Mijn zelfbeeld hangt niet meer af van wat ik kan/doe voor een ander, maar wel om wie ik zelf ben.
En ja, na enkele jaren, is mijn professioneel leven op een laag pitje na besef dat ik er geen energie meer van krijg en te veel moeite investeerde.
Nu school ik me om om te werken in de sector waar ik energie van krijg.
De Burn-Out heb ik vervloekt. Uiteindelijk heb ik er iets heel positiefs van gemaakt.
Ik ken mezelf nu beter, en leef bewuster dan voorheen.
Het grootste geschenk ik mezelf kon geven.
Ik heb vooral last van angst voor de angst (Verhaal 401)
Al vanaf mijn 11e last van angst/paniek. Het ging heel goed tm 2015, toen ben ik plots volledig teruggevallen. Oa doordat ik een exposure had die ik doodeng vond, achteraf een te grote stap denk ik, want alles kwam weer terug.
Mijn angsten wisselen nog wel is maar voornamelijk ben ik bang voor grotere ruimtes, bruggen, plekken waar geen huizen of mensen zijn. Open plekken.
Ik heb vooral last van angst voor de angst. Deze is echt en weet ik niwt uit te dagen.
Ik heb altijd geleerd angsten niet uit de weg te gaan, omdat het anders juist erger wordt. Maar huidige psycholoog echter zegt, waarom die dingen doen als het zo vreselijk voelt?
Ik ben er erg door in de war..
Wat helpt jullie tegen de angst voor de angst?
5Angst voor de angst is heel vervelend.
Neem kleine stappen om dit vervelende gevoel kwijt te raken.
Lichamelijk is er niets aan de hand, het speelt je voornamelijk af in je hoofd.
Accepteer dat het soms even niet gaat en dat het heus over gaat.
Je geest verzetten met wandelen in de buitenlucht helpt.
Zijn er dingen die je echt angstig maken, doe het dan niet.
Je bent wie je bent en je hoeft je nergens voor te schamen.
Het komt goed.
Sterkte
Zie mijn verhaal hieronder ( mario)
Ik snap je volledig de angst kan je overspoelen en aanhouden terwijl het "gevaar "er nog is dit terwijl het soms iets is wat we rationeel gewoon kunnen duiden als iets simpel waar we eigenlijk niet bang voor hoeven te zijn toch ? maar waarom dan wel !
vechten helpt niet zeggen ze dan maar ik doe het soms toch nog
kleine stapjes inderdaad maar sommige voelen zo groot.
heb je medicatie ?
Een aantal jaren geleden heb ik psychotherapie in groepsverband gevolgd. De therapie duurde een half jaar vier dagen in de week en een half jaar twee dagen in de week. Van het vier dagen traject heb ik dagelijks korte notities gemaakt. Die notities zijn te lezen als blogs op de site van schrijverspunt.nl
In de groep komen diverse psychische stoornissen en klachten en hun behandeling aan bod waaronder angst en paniek. Je krijgt zo een beeld hoe psychotherapie in groepsverband als dagbehandeling in de praktijk verloopt. Het is zeker leerzaam.
Ter bescherming van de privacy zijn de namen van de deelnemers gefingeerd en wordt niet vermeld waar en wanneer de therapie plaats heeft gevonden.
Antois.
Ik ben bang voor plastic handschoentjes (Verhaal 421)
Ik schaam me enorm voor deze angst en ik weet ook dat niemand dit heeft maar ik wel helaas......
Ik zal het even kort en bondig uitleggen.
Ik ben bang voor plastic handschoentjes
Weet iemand hoe ik hier zo snel mogelijk vanaf kom?
Ik kan geen leuke dingen meer doen zonder angstgevoelens (Verhaal 31)
Hallo allemaal! Ik ben een vrouw van 26 jaar en aardig wat mee gemaakt in mijn leven. Ik wil mijn verhaal hier kwijt omdat therapie bij mij niet hielp. Ik heb ontzettend veel angst/angst om dood te gaan/angst om ziektes te hebben. Elke dag is voor mij een hel ik kan geen leuke dingen meer doen zonder angst gevoelens. Ik heb ook iedere dag hoofdpijn en heb hier medicijnen voor gekregen ook daar heb ik een angst voor bang om de controle over mezelf kwijt te raken . Ik ben benieuwd of hier een beetje dezelfde soort klachten zijn en hoe jullie daar mee omgaan
14Ik herken dit heel erg ik heb geen idee van wanneer dit bericht is ik kijk hier pas voor het eerst dus ik hoop dat het beter met je gaat inmiddels. Maar zo niet is het fijn dat je weet dat je hier niet alleen in bent. Het gevoel bij leuke dingen van "ik moet dit leuk vinden" glimlachen terwijl je van binnen zo paniekerig bent. Ik ben ook heel erg bang om dood te gaan en elk pijntje in mijn lijf schijn ik wel weer te kunnen linken aan iets waar ik aan dood kan gaan. Nachten lang wakker liggen angst, dichtgeknepen keel hyperventileren.el en ook al jaren iedere dag hoofdpijn. Je moet wel weten dat pijnstillers in overmatig gebruik nog meer hoofdpijn veroorzaken. Was bij mij wel een probleem. Ik hoop dat je je iets minder alleen voelt. En ik heb ook even een beetje wat kwijt gekund :)
Liefs
Veel sterkte voor jullie allemaal en mezelf..
Lopen zwemmen joggen sauna, doet me zeer goed, al is het wel heel lastig om die eerste stap te zetten door mijn angsten bom naar buiten te gaan.. zwemmen lukt nog wel, en sauna ook..
Zeker doen!
Hey mede toppers...wat een dapperheid en kracht hebben we toch! Ondanks alles gaan we door, doen we wat lukt en reiken we uit naar verder.
Lief zijn voor onszelf, vriendelijk en mild...that's the key...de rest (het nare, oncontroleerbare rn vervelende) dient zich vanzelf aan dus laten wij waar het lukt en kan omarmen wie we zijn, met wat we zijn. Dapper en mooi. Mens.
Liefs
Ook ik kamp met dagelijkse angst voor de dood.zo erg dat genieten er ook niet meer van komt.het lukt ook niet.
Deze angst maakt me ook heel verdrietig.
Ik gun mezelf beter.maar ook mijn zoontje verdient een moeder die alles durft. Maar door deze angst durf ik nauwelijks nog iets.het overheerst mijn leven.
Gevoel een zombie te zijn omdat ik de angst overal mee naar toe neem.ik wil er zo graag vanaf maar krijg mezelf niet over die drempel gezet..leef of elke dag de laatste kan zijn..maar dan in angst..😭
Super vervelend voor je. Helaas weet ik maar al te goed wat je doormaakt. Ik ben ook elke dag bang om dood te gaan of de controle over m’n lichaam te verliezen. Een lange tijd was ik zelfs bang om in slaap te vallen daardoor. Ik probeer het nu voor mezelf te relativeren en m’n angst uit te spreken tegen m’n naasten, die zullen me dan vaak van m’n angstgevoelens afpraten. Ook heb ik veel bezoekjes aan de huisarts gepleegd en heb ik aardig wat scans gehad om zeker te weten dat er niks met me aan de hand is. Zelfs dit geloofde ik niet. Het is voor mij zo goed geweest om eerlijk te zijn over m’n angst zodat mensen me kunnen helpen.
Ik liep op een zondag in een supermarkt toen ik duizelig werd warm en wazig zag hartkloppingen kreeg me arm niet meer voelde en dacht dood neer te vallen
ik heb sinds dien elke dag last van angst als ik wakker word krijg ik al last in me lichaam maak ik me zorgen hoeveel paniek aanvallen ik vandaag weer krijg hoelang het duurt voor ik flauwval en niet meer wakker word ik vermijd leuke dinge doen met vrienden en naasten ik blijf liever thuis met me partner zonder iemand te zien omdat ik bang ben dat het gebeurt waar andere bij zijn soms word ik ook warm zie ik wazig duizelig en dan moet ik effe adem oefening doen en houdt me partner mij rustig maar ik leef elke dag met de gedachten dood te gaan ik hier niet hoor en als ik buiten ben voelt me lichaam niet het zelfde als of ik zweverig ben en ga neervallen en zie ik het leven heel anders
Ik heb nu pillen en fysio maar werkt nog niet top dus ben
op zoek naar een spygioloog om te kijken of die mij kunnen helpen
Iemand goeie ervaring met therapie?
Ik lees jou bericht en heb precies het zelfde
Heel veel angst en paniekaanvallen/hyperventilatie en bang voor de dood
Ik heb mijn lichaam ook niet onder controle hierdoor en heb ik heel veel angst in me lijf waar ik niet mee over weg kan. Ook omdat ik veel heb mee gemaakt en niks kan verwerken
Zou het heel fijn vinden om met jou in contact te komen
Ik praat er nooit over omdat ok bang ben mensen lastig te vallen
Ik hoop je snel te spreken
Liefs Evelien
Wil trouwen in Spanje, maar vriendin heeft paniekstoornis (Verhaal 418)
1Zet jezelf even in de parkeerstand en blijf met je vriendin hier.
Zij wil de veiligheid hebben van haar vertrouwde omgeving en gun haar dat maar.
Zet er geen druk op, want je bereikt hier het tegengestelde mee.
Ik snap dat jij teleurgesteld bent en je vriendin gelukkig wil maken door met haar te trouwen.
Geef haar nog de nodige tijd, je zult zien dat het langzamerhand beter zal gaan en misschien komt zij zelf dan wel met het idee om wat verder van huis te gaan.
Het komt heus allemaal goed ook al kost het tijd en geduld.
Sterkte!
Gevoel van onwerkelijkheid (Verhaal 395)
Heb nu veel last van derealisatie en gevoel van onwerkelijkheid. Het geeft mij angst dat ik voor mijn gevoel hier er alleen voor sta, alles is behoorlijk verweg en alleen met een auto te bereiken of fiets.
De angst is ontzettend naar het speelt continu opnieuw op als het even weg was. Wat zou ik kunnen doen
2En langs de huisarts gaan zou ik ook zeker doen.
Je moet het niet voor je houden maar delen met mensen.
Goed dat je het al op dit forum hebt geplaatst.
Ik ken dit gevoel heel goed ik heb ook hele erge aanvallen met overgeven en op de grond willen liggen in foetus houding. Gewoon helemaal verstijfd en heftig trillen.
Ik ben blij te lezen dat je tbh wat beter met jou gaat. Dit geeft mijzelf ook hoop.
Groetjes
Al jaren worstel ik met angsten en trauma (Verhaal 420)
Bijna letterlijk door de hel (Verhaal 417)
Vanwege mijn chronische angststoornis ben ik, ook door de jarenlange benzo verslaving, extra prikkelgevoelig geraakt. 3 klinische en 4 ambulante pogingen om van de benzodiazepine verslaving af te komen komen zijn allemaal dramatisch mislukt door de ondraaglijke en zelfs onverantwoorde onthoudingsvrerschijnselen. Sinds lange tijd slik ik op advies van de psychiater de tevens angstremmende en zenuwontprikkelende pregabaline, tijdens zware terugslagen ook in een hoge dosis tot 525 mg daags. Door al deze dempende medicatie kom ik niet goed bij mijn (onverwerkte) emoties, waardoor mijn hoofd ook een soort tikkende tijdbom wordt. De zoveelste, maar nu zwaarste terugval tot nu toe, is vorige week maandag begonnen met een overvol gevoel in mijn hoofd. Dit leidt al automatisch tot dissociatie. Omdat ik rondom de aankoop van een auto op 14 april jl. door ben blijven gaan met het personaliseren vd auto t/m die afschuwelijke dag gisteren, ben ik zeer zwaar overprikkeld geraakt met alle horrortaferelen in mijn hoofd tot gevolg ! Rest volgens mij tenminste de komende dagen en week alleen nog maar rust en indien mogelijk een wandeling !
Ik ben vaak bij psycholoog geweest (Verhaal 410)
Ook periodes met constant bang zijn om dood te gaan, om ziektes te krijgen of dat mijn kinderen ziektes krijgen.
Dat komt omdat ik als jong meisje mijn moeder en broertje heb verloren en daarna jaren lang door mijn vader mishandel ben.
Ik ben vaak bij psycholoog geweest en een tijd pillen gehad tegen angst.
Nu heb ik sinds paar dagen een beetje raar gevoel. Ik ben namelijk erg misselijk en duizelig geworden door te snel paar haaltjes te nemen van een sigaret, ik was zo bang dat ik flauw ging vallen. Na dat ik mijn gezicht met koud water waste was het gevoel weg.
Maar sinds toen, voel ik af en toe me licht in me hoofd en voelen mijn benen zwaar. Ik denk omdat ik er zo van geschrokken ben dat ik nu elke keer als ik iets voel onbewust denk en bang ben om flauw te vallen of dat er iets ernstig aan de hand is.
Heeft iemand dit ook mee gemaakt bij angst klachten?
2Ik heb ook een angststoornis en heb last van angst voor flauwvallen aangezien ik al regelmatig in mn leven ben flauwgevallen. Als ik last krijg van symptomen die lijken op duizeligheid/flauwvallen dan word ik angstig en dat verergert de symptomen. Daardoor kan het bij een angst of paniekaanval aanvoelen alsof ik ga flauwvallen. Ik ben hiervoor in therapie maar het is heel erg lastig.. ik heb fases dat ik veel last heb en fases dat ik minder last heb. Probeer vooral geen situaties te vermijden want dat maakt het erger. Heel veel sterkte!
Ontstaan op vakantie toen ik denk ik een salmonella infectie had (Verhaal 415)
Sinds een aantal jaren heb ik last van paniek aanvallen. Dit is ooit ontstaan op vakantie toen ik denk ik een salmonella infectie had. Ik voelde mij toen zo onveilig waar ik toen was en ik was zo bang om ziek te worden daar als in braken en diarree en dat iedereen mij zou horen op de camping. Ik heb toen lichtelijk een eetstoornis ontwikkeld omdat ik niks meer durfde te eten en dit is gelukkig al lang geleden en dat heb ik nu niet meer. Maar sindsdien heb ik last gekregen van paniekaanvallen met de angst dus op een plek in bijvoorbeeld het openbaar vervoer, mensenmassa’s enzovoort, ziek te worden. Ik krijg dan last van een heel raar gevoel in mijn maag en een droge mond en het lijkt alsof mijn middenrif heel gek gaat doen, ook voel ik mij niet meer in contact staan met mezelf en de aarde en krijg ik een soort zweverig gevoel, en daarbij ga ik als afleiding enorm hard knijpen in mijn armen bijv of buik of op mijn borstkas, met als gevolg dat hier wondjes ontstaan. Ik kan op zo n moment ook niet rustig ademhalen het lijkt eerder dat ik stop met ademen.
Is er iemand hier die dit herkent? Ik wordt er soms helemaal gek van en het is in tijden ook minder geweest of bijna weggeweest. Ik heb ook EMDR gehad bijv voor dit maar het is de laatste tijd weer terug en ik begin te denken dat het een paniekstoornis is. Ook wil ik er nog bij zeggen dat ik ook een soort fobie heb voor overgeven. Ik zou graag willen horen of iemand dit herkent? En wat hij/zij gedaan heeft hieraan.
Alvast van harte bedankt! 🙏
Heel veel liefs,
Dominique
Ik voel me zo alleen (Verhaal 402)
ik heb al jaren last van angst en paniek aanvallen die alleen maar erger zijn geworden door een burn out en ziekenhuis opname.
De anticipatie angst ( angst voor de angst ) kan me totaal verlammen en heeft er voor gezorgd dat ik zelfs op het punt was om niet meer verder te willen.
diversen therapieën en sertraline heeft met ups and downs wat geholpen.
Nu was ik bezig met schema therapie en had al wat positieve stapjes gemaakt samen met mijn psycholoog en vrouw waarbij ik de angst voor korte tijd kon accepteren en dat deze "werkbaar" was.
hierdoor kon ik weer naar een voorstelling, weekje vakantie met het gezin binnen een straal van 500 km , durfde weer presentatie te geven op het werk etc.
Kortom ik kon weer langszaam een heel klein beetje genieten tussendoor.
Ik ben alleen zo stom geweest om zeggen dat het ok was dat mijn vrouw samen met onze dochters een week weg te gaan met het vliegtuig, mede omdat ik ze het zo gun. maar niet stil gestaan bij het affect wat dit nu op mij heeft. kortom overspoeld door angst ,niet meer goed slapen, apathisch,.. ik kan niet overzien hoe ik die maanden kan overleven met deze angst gevoelens en heb me dus ook weer ziek moeten melden, en dat terwijl ik net een nieuwe baan heb met een jaar contract.
ik ben zo bang ben om alles te verliezen door deze "te grote stap" ( mezelf, baan, huis,... )
net nu ik een paar stappen de goede richting uit ging voelt dit als terug naar af en dieper als dit doorgaat.
Ik wil best oefenen met exposure etc maar dit is nu te veel.
Gevraagd of ze evt willen annuleren maar eerste reactie was boosheid en dat gaan we niet doen want dan moeten we weer onze gevoelens voor jou opzij zetten.
Ik voel me zo alleen
2Het lijkt levenslang te zijn… (Verhaal 215)
Ik ben een vrouw van 32 en ik kamp al ruim 18 jaar met een paniekstoornis. Vanaf mijn puberteit ben ik al met periodes in behandeling. Ook slik ik al jaren medicatie om enigszins zonder al te veel angst te leven. Ook heb ik meer gehad.
Het lijkt levenslang te zijn… ik heb namelijk niet het idee dat het over gaat.
Mijn man zegt dat het per jaar beter gaat maar zelf ervaar ik dat niet zo. Ik ben iedere dag aan het piekeren en het lijkt alsof ik mijn gedachten niet stop kan zetten. Afleiding helpt wel.
Van de ene kant ben ik blij dat ik redelijk normaal kan functioneren in de maatschappij, ik heb twee kids, een baan van 28 uur per week met jongeren in de hulpverlening, genoeg sociale contacten en vooral muziek als hobby.
Ook optreden hoort erbij en dat alles gaat gewoon goed.
Toch blijven hardnekkige gedachtes in mijn hersen aanwezig en hier lijk ik maar niet vanaf te komen.
Ik vraag me af of er andere zijn die zich herkennen in mijn verhaal en hier ook al lange tijd mee lopen en hoe zij hiermee omgaan enzo.
Groetjes
1Ben bang dat ik gek word (Verhaal 230)
1
Wat verander je aan je leven? (Verhaal 414)
Toch fijn even hier iets te vertellen wat ik ervaar, wellicht komt dit bij meerdere mensen voor.
Speel al jaren met angst en paniekaanvallen, maar heb ook typische lichamelijke klachten die bij een hartaanval hoor.
Pijn in linker binnenkant van mijn elleboog, soms kramp o.i.d in mijn kaak. Gedachtes die blijven zweven in mijn hooft.
Nu merk ik dat wel vaker soms heb ik last van mijn been en maak ik mijzelf zo gek dat ik ALS heb ofzo.
Iemand zelfde soort klachten?
Wat verander je aan je leven? anders eten? vaker sporten?
Let me know.
Ik typ dit met tranen in mijn ogen (Verhaal 116)
Ik sta perplex hoeveel mensen er eigenlijk last hebben van een angst/paniekstoornis.. dit is de eerste keer dat ik zocht naar mensen die hetzelfde hebben als mij, en zo te zien zijn dat er echt veel meer dan ik dacht of te horen kreeg van mijn psycholoog..
Ik typ dit met tranen in mijn ogen, ik ben mezelf helemaal zat en ben echt uitgeput van mijn eigen denken en van mijn lichaam. Ik heb mijn hele leven al angst/paniek en piekerstoornissen, en ik kom er maar niet vanaf. Ik ben echt doodop ervan, en begin steeds minder zin in het leven te krijgen. Op het moment dat ik wakker word in de ochtend begint de ellende weer van vooraf aan, zenuwachtig,spierpijn in heel mijn lichaam, hartkloppingen en maar denken denken denken.. waarover vragen mensen dan? Dat kan ik dan niet uitleggen maar het is zo ontzettend vermoeiend om met jezelf te moeten leven op deze manier.. ik weet gewoon geen uitweg meer, en ik zou graag met mensen in contact willen komen die dit herkennen maar ook een oplossing weten voor deze ellende. Ondanks dat ik een super vriendje, leuke vrienden en een liefdevolle familie heb, voelt het ontzettend eenzaam om met dit gevoel te moeten leven.. dag in dag uit, en ik word er helemaal knettergek van. Als iemand de oplossing heeft, heel graag 🙏🏻
18Hier het zelfde
Ik weet het ook niet meer
Een hel is het .
En vooral niet forceren.
Heel veel sterkte.
Het is moeilijk!
Je staat er niet alleen voor en hoeft het niet alleen te dien. Denk aan je partner, instanties, vrienden. Vertel ze waar je mee zit en vraag om hulp! Sterkte!
Dit gezegd zijnde weet ik als geen ander hoe ontzettend moe en uitgeput je bent na al dat vechten. Je voelt elke dag de adrenaline en cortisol door je lichaam schieten alsof je aangesloten bent op het elektriciteitsnet. Zo’n grote spanningen en in combinatie met woedeaanvallen in mijn geval zijn gewoonweg niet volhouden. Ik ga hoe dan ook mijn medicatie verhogen. Ik wens je veel sterkte en kracht 🙏🍀🙏
Ik ben het vechten zo zat, ik zou ook zo graag willen genieten maar helaas de angst wint het keer op keer van mij.
Kon ik maar de toekomst prachtig indelen met doelen die ik wil behalen maar helaas ook dat werkt niet voor mij want de toekomst geeft mij angst
24/7 stemmen in m'n hoofd... Totaal geen eigen waarde, continu maar denken dat ik te min ben...
Geen toevoeging ben..
Niks kan bereiken..
Heb geen vrienden, ben altijd alleen met m'n hond...
Heb wel een vriendje, maar die ziet niet hoe erg mijn dagelijkse strijd is...
M'n hond houd me hier, maar ik zelf ben beter af hier weg te gaan voorgoed
Ga naar buiten en zoek afleiding.
Er is niets mis met je hart en andere nare dingen die je voelt.
Wees blij met jezelf
Mn verhaaltje zal wel een puinhoop zijn maar ik had het echt even nodig mn hart hier even te luchten met de gedachte dat er mense zijn die me wel begrijpen.
Ik durf in niets dat beweegt (Verhaal 412)
Ook ik heb mijn hele leven al een angst.
Ik durf in niets dat beweegt, bus,trein, vliegtuig, zelfs geen draaimolen.
En ga ook zeker niet bij anderen in de auto.
Ik krijg een gevoel in mijn buik als je bv in de achtbaan zit maar dan 10x erger, en gaat niet over. Ik verstijf dan helemaal etc.
Ik vraag me af of er nog meer mensen zijn die dit hebben.
Ik heb dit al van toenmalig klein was en ben nu 48. Dus een hele tijd, wil er zo graag van af en ook een keer met vliegtuig op vakantie kunnen.
Onbegrensde angst🥹 (Verhaal 411)
Na veel verhalen te hebben gelezen , zou ik graag ook mijn verhaal kwijt willen. Mijn naan is Desiree, 53 jaar, ben getrouwd en heb een dochter van 21. Ik heb al heel lang last van angst en paniekaanvallen, soms is het een tijd weg en dan komt het weer, maar sinds Corona is het niet meer te doen. De angst die ik heb ontwikkeld, komt grootendeels door mijn overgewicht..mijn idee is, laat me niet los, ik ben zwaar, dus krijg alle nare ziektes en dingen! Waar ik het meest bang voor ben, zijn acute dingen zoals Hartaanval, beroerte en ga maar zo door. Hoe vaak ik al jiet op de seh heb gelegen, niet te doen. Nu is sinds 2 jaar het syndroom van Tietze bij me vastgesteld, dus dat houd in dat ik dagen pujn heb op de plek waar uk de grootste angst voor heb. Het belemmerd me enorm. Ik ben er wel achter, dat mijn angst wordt aangewakkerd door pijn in mijn lichaam, en dan raak ik weer in paniek, krijg stress, verkramp, krijg weer pujn en zo gaat dat de hele dag door. Nu heb ik sinds zondag Corona, in een hevige vorm en ben hierdoor dus weer volledig van slag. Lees weer van alles en ja ben zwaar, dus mij gaat weer van alles overkomen. Zeker ook omdat ik vorig jaar mijn laatste prik had in januari en een week later Corona kreeg. Ik dacht we zijn er wel klaar mee, nou niet dus. Wat gelukkig mijn afleiding is, is dat ik een leuke baan heb, lieve vrienden, fijn gezin en ben lekker actief bezig, maar die vervelende angst is er altijd. Ik ben zo benieuwd of er mensen zijn hier in op het forum die dit herkennen en wat doen jullie hieraan? Ik ben al in gespreket een psycholoog, maar hoe vertel je iemand je angsten, als zij dit zelf nooit hebben meegemaakt en niet weten wat het is en met je doet.
Alvast dank voor reacties🍀
Ik ben zo bang (Verhaal 281)
1
Voel me zo alleen in de strijd (Verhaal 381)
3Komt goed, het heeft gewoon zijn tijd nodig.
Accepteer het maar en je zult zien dat de aanvallen minder gaan worden.
Sterkte
Iemand tips van hoe je dit kan aanpakken? (Verhaal 379)
Ik zit met dingen in mijn hoofd waarvan ik weet dat ik ze inbeeld maar toch het houd mij bezig en het raakt niet uit mijn hoofd
Iemand tips van hoe je dit kan aanpakken?
1Gevoel ‘gevangen’ te zitten in het leven (Verhaal 408)
Al 13 jaar kamp ik met een angststoornis. Het begon met een heftige paniekaanval. Het moeilijke vind ik dat ik bang ben om depressief e worden. De paniekaanvallen begint meestal met een heel depressief gevoel en dan de gedachtes ‘wat als ik het leven niet meer zie zitten’ en dan niks meer voelen wat leuk is en het gevoel ‘gevangen’ te zitten in het leven. De enige weg is doodgaan en dan is eng. En dan gaat het balletje rollen en lijkt het eind zoek. Het zijn vooral de ochtenden en dan halfverwege de dag klaart het een beetje op. Ik vind het moeilijk als ik lees of leer over paniekaanvallen dat het vooral om de ademhaling gaat en de lichamelijke ongemakken. Maar het ongemakkelijkst zijn mijn gedachtes. Ik slik al 13 jaar sertraline rn heb al heel wat therapieën versleten. lk sta nu weer op een wachtlijst voor een specifieke angst behandeling. is dit herkenbaar voor jullie? Ik twijfel soms of ik wel een angststoornis heb of dat ik gewoon depressief ben. Of is dit logischerwijs een gevolg😬. Ik heb drie kinderen dus onder de dekens liggen gaat niet, niet omdat het praktisch niet kan, maar omdat ik mijn kinderen niet wil laten schrikken. Hoop herkenbare verhalen te horen.
1Ik probeer me uit de slag te trekken met de medicatie en het negeren van mijn klachten. Zodanig dat mijn man en zoon en familie en vrienden er zo weinig mogelijk van merken. Ik probeer me op moeilijke momenten creatief bezig te houden. Ik me te concentreren op mijn lieve man en zoon. Grts
Last van stemmen in mn hoofd (Verhaal 409)
Ik heb last van stemmen in mn hoofd vreselijk moe en down kan er helemaal door heen zitten woon nog bij mn oma en moeder gelukkig begrijpen ze het heb probiotica en hat voordien Concerta soms ben ik zo down kan mij dan niet uitkleden of wassen wat mn moeder of oma dan doen de schaamte vooraf is hevig nogmaals ze begrijpen het nu een week goed gegaan daar voor verschoot ik wakker van onweer in de nacht ben ik gauw naar mn moeders slaapkamer gegaan en bij haar gaan liggen kreeg last van benauwdheid en druk op mn borst heb ademhalings oefeningen gedaan met haar wat goed ging gr klaas
Sinds eind mei zit ik thuis met een burnout (Verhaal 86)
Sinds eind mei zit ik thuis met een burnout. Via Ha doorgestuurd naar GGZ en daar zeiden ze in1e instantie depressie. Ik had idd wel wat symptomen, maar dat paste ook bij de burnout. Maar ja, bij GGZ kennen ze geen burnout. Kreeg hulp dmv praten en kijken hoe ik de dagen kan vullen. Dat kon ik zelf ook nog wel. Voelde mij in de ochtend en middag best wel fit. Had wel Slaapmedicatie. Mitrazipine. Na 4 5 weken kreeg ik enorme druk op mijn hoofd. Beetje een rare doffe lichte pijn. Niet met paracetamol of iets dergelijks eronder te krijgen. Aangezien ik angst had voor de medicatie, dit weer afgebouwd en voor de nacht lorazepam gekregen. Sliep er heerlijk op, maar het beperkte mij om te kunnen autorijden en dan werd ik afhankelijk van andere....wat niet fijn voelt. Dus weer terug naar een andere psychiater. Zij constanteerde een piekerstoornis met wel depressieve klachten erbij. Dus kreeg quetiapine voor de nacht in een lage dosis. Afbouw lorazepam was hel! Heftige paniekaanvallen in de nacht. Het vertrouwen in de medicatie was ik inmiddels kwijt...bij alles wat ik voel, denk ik dat het weer een bijwerking is! Struin het internet af en daar wordt het niet beter van. Zo heb ik nu weet dag in dag uit dat drukkende doffe gevoel bovenop mijn schedel en tintelingen in het gezicht en soms in onderarmen. Helaas 4,5 maand moeten wachten op therapie en hierdoor zelf aan blijven modderen. Mijn lat ligt enorm hoog. Ik ben van nature een druk persoon. Trek al het werk thuis en op het werk naar mij toe. Werk 32 uur en daarnaast zorg ik dat thuis alles goed loopt. En dat werd het laatste jaar echt te veel, maar ik ging door. Iedere avond was ik kapot en bleef maar malen over alles. Veel te druk had ik het. Had niet eens zin meer in sociale contacten. Nu was dat door corona sowieso minder. Ook dat stuk bracht angst.. wat als ik het dichtbij zou komen....ouders risicogroep, zoon in risicogroep....kortom veel angst. Tot het niet meer ging en ik dus thuis kwam te zitten en niks meer kon. Alleen maar op bed liggen en anders onrustig door het huis ijsberen. Paar weken rust genomen en toen vanuit huis maar weer wat uren gaan werken. Met spanning in mijn lijf, bleef ik het doen. Ging ook weer meer buiten de deur doen. Nog steeds zonder plezier, maar was blij dat ik weer meer kon. Tot ik dus weer over de grens ging en pof stil kwam te vallen...een flinke yerugval.na de 1e sessie bij de psych kreeg ik een spiegel voor gehouden....dat ik dus niet geleerd heb om op mijzelf te passen. Als de ander het goed heeft, ben ik blij....en zo ben ik na de burnout ook doorgegaan. Er was niemand die mijn werk over kon nemen. Niemand die het systeem kent. Dus ik bleef het doen, ondanks dat het eigenlijk niet ging. Ik zag dat als mijn probleem en eigenlijk is het niet mijn probleem....dus om te herstellen moet ik het toch loslaten en dan begrijpt de werkgever het wel, maar vraagt vervolgens of ik het NU iemand kan leren! Dus hij gooit het probleem weer bij mij....en dan komt de angst er constant bij. Angst om andere teleur te stellen, angst dat ik nooit meer de oude wordt op deze manier, angst dat ik deze koppijn nooit meer kwijtraak, angst dat ik nooit meer zonder pillen kan slapen, angst dat ik nooit meer de mama en vrouw kan zijn, die ik was, angst dat mijn gezin er last van heeft en ga zo maar door. Ben gewoon mezelf kwijt geraakt....ken mezelf zo helemaal niet. Maar ja, burnout is al een hel en dat piekeren over alles is nog erger...ik sleep me door de dagen heen. Het huis ligt er spik en span bij, zorg dat er eten op tafel staat en dat iedereen kleren in de kast heeft,maar daarmee is de energie al weer op! Heeft iemand ervaring met die doffe drukkende pijn bovenop de schedel? Is daar iets aan te doen....huisarts zegt dat het niets ernstigs is. Blorddruk is goed en een neurologisch onderzoek was ook goed. Het belemmert mij echt! Is het door de burnout met angststoornis of van dd qeutiapine? Grrrr wil het liefste morgen mijn oude leven weer oppakken. Kan me er moeilijk bij neerleggen dat dit nog wel eens een lange tijd gaat duren....hopelijk heb ik baat bij de cognitieve therapie.. Ben bang dat ik alsnog aan de medicatie moet....en wat brengt dat weer voor een bijwerking?
2
Sinds een week ben ik in paniek (Verhaal 43)
Sinds een week ben ik in paniek. Mijn hoofd doet pijn, ik zweet de hele tijd, mijn kaken en al mijn spieren zijn gespannen, en het stopt niet. Ik ben op. Als ik helemaal onder invloed ben is het weg maar word ik agressief, of iets anders ongemakkelijks. Ik ben mezelf kwijt. Ik word elke seconde geconfronteerd met mezelf. Ik weet dat ik niet bang hoef te zijn, maar mijn lichaam is het er niet mee eens. Mijn lichaam is in paniek, en ik kan mezelf niet gerust stellen. Thuis lig ik op de bank. Zwetend en opgesloten. Thuis is het er ook. De angst is zo overheersend dat ik nergens aan toe kom. Ik probeer het, naar de sportschool, therapie, daar zit ik dan kalm te praten of te sporten mijn lichaam negerend en in totale paniek. Het word niet beter. Ik ben het gaan bespreken. Maar de paniek blijft. Diazepam helpt niet echt. Nu krijg ik prozac. Ik heb alleen nog maar angst. Ik hoop dat ik een manier vind dat het weg gaat. Het is afschuwelijk. Ik zit mezelf uit.
1groeten
Ik kon niet geloven dat mensen zo slecht waren (Verhaal 407)
Lotgenoten om erover te praten (Verhaal 405)
Ik heb elke dag rare lichamelijke klachten (Verhaal 165)
Ik heb elke dag rare lichamelijke klachten die me weerhouden van een gelukkig leven.
Stuwend gevoel in me hoofd alsof m’n hersenen bekneld raken. Geluid lijkt weg te vallen.
Duizelingen, gevoel door grond zakken.
Gevoel alsof alle prikkels en emoties vast zitten in me hoofd. Een drukkend of zwaar hoofd.
Benauwd, hardkloppingen. Schietend gevoel in me hart. Duizelig en trillerig.
Ik ben zo bang.
Bloed was oké, maar ben bang dat ze alles maar op angst schuiven de dokter.
Loop bij ggz voor cgt therapie maar werkt nog niet ):
2De lichamelijke klachten zijn “normale” reacties op de angstklachten.
Mijn advies is: wees niet bang, het komt goed en misschien heb je baat bij SSRI medicatie. Zoek even op wat SSRI medicijnen doen.
Even voor de duidelijkheid, ik ben geen dokter/arts, maar ervaringsdeskundige.
Groetjes mat
Ik slik medicijnen maar de gedachten blijven (Verhaal 65)
Hallo allemaal ik hoop dat iemand wat raad heeft of zich herkend
Ik ben een dame van 20 jaar en heb een baby’tje van 1 jaar
Sinds 1 maand heb ik paniekaanvallen en af en toe hyperventilatie dit overvalde me plots tintelingen geen adem druk op borst denken dat je gaat sterven en ik pieker heel veel over de dood dat je elk moment kan neervallen je denkt dat er lichamelijk wat is maar dokters bevestigen dat er niets is
Ik neem nu alprazolam 0.25 3x1 per dag maar de gedachten blijven
Het probleem is ik heb heel mijn leven veel meegemaakt ze zeggen zoek de oorzaak maar heb zoveel gezien en meegemaakt waar moet ik beginnen ??
5Ik ben ook 20 jaar en heb een zoontje van 1 jaar bijna
Ook ik heb dagelijks last van angstaanvallen nare beangstige gedachtes wat wel een drang lijkt te zijn.. bang dat ik gek zal woorden en een gevaar voor me zoontje zal vormen en kan me de hele dag senarios verzinnen wat k dan wel niet zou kunnen doen en dat maakt me nog erger.
Ik loop nu ook bij een psygoloog en die zegt idd ook dat het komt door wat ik meegemaakt heb zelf zal je dat nooit geloven en ervaren maar meestal is dat toch echt zo het heeft altijd een onderliggende oorzaak die je zelf weggestopt heb waardoor je nu zelf angst veroorzaakt. Nu een les Emdr gehad niet veel van gemerkt hopen dat het helpt wil echt niet aan de medicatie.
Ik vraag mij af of jij ook van die angstige gedachtes heb voel me zo gek dat ik dit nergens lees en dat ik misschien toch echt gek ben omdat ik die beangstige gedachtes heb
Een jongetje overleed aan een hartstilstand (Verhaal 48)
Bij mij is het allemaal begonnen toen ik 12 was, een jongetje overleed op de basisschool aan een hartstilstand. Ik was zo ontzettend bang dat ik dit ook zou krijgen.. nadat mijn moeder 10x had gezegd dat de kans erg klein zou zijn bleef ik bang. Niemand kan mij zekerheid geven over de dood. Dat maakt mij angstig, het liefst zou ik willen weten hoe, wanneer en waar ik aan zou overlijden. Dan pas zou ik rustig kunnen leven. Ik kan niet omgaan met de dood bij het woord alleen al krijg ik angstgevoelens. Toen ik een jaar of 14 was kreeg ik hypochondrie, ‘ ik ben erg snel moe, ja zie je wel ik heb leukemie’ ‘ die moedervlek ziet er niet goed uit, het is vast kanker’ m’n hart gaat erg snel ik krijg zo een hartstilstand’ dit zijn gedachten wat toen dagelijks door me heen ging. Van het hypochondrie is het weer over gegaan op cardiofobie. Ik ben zo geobsedeerd door mijn hart en hartslag. Ik durf me nauwelijks in te spannen of ik denk dat mijn hart het niet aan kan. Ik heb snel hartkloppingen en zelfs een cardioloog kan me niet gerust stellen. Daarnaast kan ik ontzettend slecht doorademen en ‘hap’ ik vaak naar adem dit maakt mij ook angstig waarschijnlijk heb ik chronisch hyperventileren. Ik ben vaak duizelig en ik durf niet alleen te zijn. Ik heb elke dag paniek aanvallen en helemaal als ik alleen ben. Ik durf niet alleen naar buiten te gaan, ik durf niet meer uit te gaan en niks meer alleen te ondernemen. Continu gaan gedachten door m’n hoofd ‘ik kan elk moment neervallen’ daarnaast heb ik sinds kort ook nog last van depersonalisatie, ik weet niet meer wat, of waar ik ben. Ik leef vaak in een soort droom dit maakt mij nog angstiger. Op het moment dat ik alleen naar de winkel ga krijg ik het benauwd, ik lijk weg te vallen. Iemand herkenning in m’n verhaal? Ik weet niet hoe ik hier ooit nog uit kom..
6Hoi Melissa
Ik heb precies hetzelfde
Ik wil graag hierover verder praten met jou.
Kun j mij mailen op ***************
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Jou verhaal kan zo mijn verhaal zijn.
Ik herken het helemaal.
Hoi Melissa,
Ik herken me deels heel erg in jouw verhaal.
Lang verhaal kort: Ik kamp al een aantal jaren met hypochondrie. Dit heeft de laatste maand geresulteerd in angstaanvallen met de angst dat ik een hartaanval ga krijgen. Hierdoor is mijn lichaam constant gespannen waardoor ik ook dergelijke klachten krijg zoals pijn op borst / tussen schouderbladen + tintelingen in linker arm en been + duizeligheid + hart snel kloppen etc.
Ik ga hiervoor binnenkort naar een gespecialiseerde therapeut. Ik hoop dat dat gaat helpen. Ik heb wel positieve motivatie om hier bovenop te komen / er mee om te kunnen gaan.
Misschien iets wat je al weet, misschien niet. Ik heb de laatste tijd best veel gelezen en gehoord over hypnotherapie. Dat schijnt heel erg goed te werken tegen angst en hypochondrie achtige kwalen. Misschien wat om eens naar te kijken?
Succes en sterkte de komende tijd. Laat je niet kisten door je angst! (al weet ik dat dat makkelijk gezegd is).
Groetjes,
Marc
Hoi Melissa
Ik herken jou klachten helemaal
Ik heb al 20 jaar lang elke dag het gevoel dat ik een hartaanval of gevaarlijke ritmestoornissen krijg .
Ben al wel bij 10 verschillende cardiologen geweest en er is dan wel een afwijking gezien maar die is vrij onschuldig.
Ook heb ik recent een pre scan ondergaan en een hart katheterisatie een aantal jaar geleden.
Ik heb alle therapieën gehad die er maar bestaan
Ook veel verschillende medicatie .
Helaas zonder resultaat
De angst en stress is bij mij zo erg hoog dat ik er gewoon niet van af kom.
De angst is ook zo heftig dat de klachten wel echt moeten zijn denk ik dan .
Het is iets verschrikkelijks en beheerst mn hele leven .
Ik weet hoe je je voelt je bent gelukkig niet de enige
Ik hoop dat therapieën bij jou wel helpt en dat je er snel vanaf komt
Liefs janneke
Al 10 jaar paniekstoornis. Medicatie, therapie of beide? (Verhaal 19)
Hey ik heb al 10 jaar paniekstoornis... is lange tijd op de achtergrond gebleven maar toch altijd op de loer... wat is jullie ervaring; medicatie of therapie of beide? Groetjes
7Zie vorige reacties van mij bij andere. Heel veel medicijnen gebruikt. Erge bijwerkingen. Uiteindelijk gebruik ik alleen nog lorazepam zo nodig. Ik gebruik ook medicijnen voor mijn ischias. Hart en ruggenwervel vergroeiing. Palexia. Morfine achtig middel. Mijn paniek was gisteren en vandaag een hel. Crisisdienst gebeld. Ik moet nu alles even koslaten en rusten. Pas daarna ben ik in staat om weer langzaam op te krabbelen. Tot de volgende zich weer aandiend. Het is een eenzaam leven. Ik zie bij a niemand meer. Sterkte.
Als de angst echt te erg wordt heb je wel baat bij een beetje ondersteuning met medicatie samen met therapie.Met enkel therapie moet je echt stevig in je schoenen staan.Want die aanvallen slopen je volledig.Dus twijfel niet met medicatie geraak je er ook sneller vanaf.Alleen niet te veel veranderen van medicatie lang genoeg gebruiken en zeer rustig afbouwen
Hallo Kelly
Ik had medicatie, en oefeningen is natuurlijk altijd goed, zeker je ademhaling is erg belangrijk, want die veroorzaakt het grootste gedeelte van je angst aanval.
groetjes Dennis
Voel me heel goed en rustig!
Ben blij dat ik ermee begonnen ben!
vannacht ook weer, nu droomde ik dat er iets of iemand?? geen idee op me afkwam , al diegene of dat iets mij raakte dan zou ik sterven?? het raakte mij dus deze keer, maar ik leef dus nog! wat is dat toch? ik word radeloos door zulke nachten ze slopen mij, wat kan ik doen!
Help!!! (Verhaal 285)
Tot ik anderhalf jaar geleden met een hypertensive crisis werd opgenomen(gevaarlijk hoge bloeddruk) dit kon mede komen door de venlafaxine dus, moest switchen van medicatie, via huisarts over op citalopram, na een week van agressie en boosheid over op sertraline, 5 weken volgehouden, zo depressief en misselijk, was alleen maar aan het kokhalzen over op escitalopram, toen ging het beter, maar ik bleef angstig, bang voor het hele leven en zeer depri, in april vorig jaar toch weer paroxetine geprobeerd 10mg ging geweldig, voelde mij weer mens, na 2 weken verhoogd na 20 mg en bergafwaarts, erg depressief en wilde niet meer. Xanax gekregen en terug naar escitalopram, uiteindelijk via consult bij psychiater die zei verder maar op te bouwen met druppels en uit te kijken met de xanax retard, moest maar zelf kijken wat het beste was!!!!!! Als ik in behandeling wilde was de wachttijd een jaar, ondertussen kon ik terecht bij zelfstandige psychologenpraktijk dus daar begonnen, xanax afgebouwd en op 2 mg diazepam per dag en 15 mg escitalopram, ups en downs, maar meer downs, vooral erg veel angst en bang voor het hele leven, de buitenwereld en de dood, enorme schuldgevoelens naar de kinderen, ben geen blije moeder meer, er is niets meer van mij over. Mijn psycholoog komt ook niet verder met mij, nu na een klein jaar en weer verwijzing naar ggz, waar ik pas in mei terecht kan, ik heb met de huisarts overlegd nog 1 keer paroxetine te proberen 10 mg, eerste 2 weken waren weer goed, voelde mij weer een beetje mijzelf, had na ruim een jaar weer hoop dat het goedkomt, maar nu naar 6 weken nog steeds 10 mg, ben ik weer terug bij af alleen ook erg agressief, dit ben ik van nature helemaal niet, maar kan iedereen wel aanvallen, mijn arme gezin, ik ben zo boosaardig, schaam mij diep, ben ook zo boos op mijn huisarts, voel mij zo in de steek gelaten, ben eigenlijk boos op de hele wereld en voel mij verbitterd en alleen, en ben in staat om af te reizen na Rusland om daar iemand te liquideren(bij wijze van) zoveel boosheid en agressie dat ik voel.
Wat moet ik doen...... stoppen met alles en alleen met diazepam of xanax verder doorzetten, ik weet het niet meer, wilde mij vandaag opzettelijk pijn doen, nou dit heb ik mij hele leven nog niet gehad, als iemand tips of advies heeft graag, ik weet het allemaal niet meer, kan eigenlijk niet meer, maar moet voor de kinderen, maar kan het niet meer opbrengen om op te staan, aardig te zijn, schaam mij zo diep voor mijzelf, al die arme mensen in Oekraïne vechten voor hun leven en ik, met een dak boven mij hoofd heb geen levenslust meer, alsjeblieft heeft iemand ervaring of advies wat te doen
1Blog over psychische stoornissen en klachten en hun behandeling (Verhaal 404)
Een aantal jaren geleden heb ik psychotherapie in groepsverband gevolgd. De therapie duurde een half jaar vier dagen in de week en een half jaar twee dagen in de week. Van het vier dagen traject heb ik dagelijks korte notities gemaakt. Die notities zijn te lezen als blogs op de site van schrijverspunt.nl
In de groep komen diverse psychische stoornissen en klachten en hun behandeling aan bod waaronder angst en depressie. Je krijgt zo een beeld hoe psychotherapie in groepsverband als dagbehandeling in de praktijk verloopt. Het is zeker leerzaam.
Ter bescherming van de privacy zijn de namen van de deelnemers gefingeerd en wordt niet vermeld waar en wanneer de therapie plaats heeft gevonden.
Antois.
Bewust van mezelf en het leven - angstig (Verhaal 141)
Ik ben vaak heel bewust van mijzelf de laatste tijd, wat op een of andere manier angst bij mij veroorzaakt. Ik denk na over dat ik ik ben, en als ik voor de spiegel sta en naar mijzelf kijk voel ik mijzelf vaak raar over het feit dat ik er zo uitzie. Ook denk ik veel na over het leven, dat dit het leven is en dat er niets anders is. Dit wekt ook angst op bij mij. Is dit eventueel herkenbaar?
4Je wilt niet ontdekt ? worden maar dat gebeurd dan ook nooit /niet.
Het is overleven van de dag.
En zo vermoeiend.
Je komt amper aan jezelf toe.
Probeer het, en anders een therapeut zoeken die dit kan behandelen. En dat kan niet iedereen. Sterkte!
ben je een bewust en waarschijnlijk hooggevoelig mens? Dat is een talent maar zeker in de eerste helft van het leven vooral lastig.
Leer jezelf accepteren, liefhebben (Kristin Neff Self compassion), Mindfulness om meer geluk in het nu te vinden en uit je hoofd te gaan en zoek een zinvolle levensinvulling waar je gebruik kunt maken van drijfveren en bewustzijn. Met Voice Dialogue Therapie kun je leren om met nieuwsgierigheid naar jezelf te kijken en de verstoten delen van jezelf weer tot ontwikkeling te brengen. Een aanrader!
Heb 2 jaar binnengezeten met straatangst (Verhaal 400)
Loop nu bij de POH voor ademhalings oefeningen (Verhaal 388)
daar na ging het een maand goed en het begon weer toen ben ik begonnen met soms een halve oxazepam te nemen maar in mijn gedachten weet ik dat die medicatie niet het probleem oplost maar het probleem tijdelijk plat legt.
Loop nu bij de POH voor ademhalings oefeningen maar weet niet of dit wat uit haalt.
krijg gewoon rare klachten steken op de borst rugpijn buikpijn koude rillingen en heb heletijd een griep gevoel voel mij gewoon niet lekker.
ik wil graag dat dit ophoud zo kan ik niet leven die paniekaanvallen zijn zo heftig ik denk iedere keer dat ik dood ga
heb onderhand nu een hartfilmpje gemaakt algemeen bloed onderzoek waar van ik morgen de uitslag krijg (spannend)
het begint bij mij altijd met lichamelijke klachten en Vannuit daar onstaat de paniek ik dacht echt dat ik de enige was.
3Het gaat echt over.
Neem de medicatie voor enige tijd want zo bouw je wat reserve op.
Verzet je geest door iets te ondernemen, wandelen, sporten enz.
Ga lekker naar buiten en leef als een vlinder.
Sterkte, komt goed!
De hele week last van paniekaanvallen (Verhaal 399)
De hele week last van paniekaanvallen. Ik pieker dan over mijn relatie, mijn werk, mijn vrienden. Voornamelijk de toekomst in de breedste zin van het woord maar allemaal met hetzelfde einde: ik vind het doodeng. Kinderen krijgen, ouders die ooit gaan overlijden, ziektes of drama waar we nog mee te maken gaan krijgen, nog 40 jaar moeten werken, de heftige dingen die verder in de wereld gebeuren. En ga zo maar door. Al deze gedachtes zorgen voor paniek. Het geeft me een gevoel dat er iets in me zit wat er uit moet. Ik voel me misselijk, moe en zit dan echt in m’n hoofd. Ik merk dat het moeilijk is om te beschrijven wat ik dan voel. Het lijkt nu zo mee te vallen, maar op zo’n moment is de put dieper dan diep en de lucht zwarter dan zwart. Maar bang ben ik, dat is een ding wat zeker is.
In de afgelopen 1,5 jaar slik ik een halve oxazepam wanneer het nodig is. Dat heb ik met een strip van 10 makkelijk kunnen redden. In de afgelopen week heb ik echter iedere dag een halve oxazepam nodig gehad. Dat vind ik confronterend. De therapeut heb ik vandaag gebeld en daar kan ik eind deze week terecht, wat al oplucht. Toch voel ik nu heel erg de drang om mijn verhaal te delen, op zoek naar anderen die deze gedachtes herkennen.
Ik ben ook benieuwd naar jullie behandelingen. Hypnotherapie is me al eens getipt door de therapeut, maar dat vind ik eng (no shit sherlock). Iedere dag iets slikken als oxazepam lijkt me fantastisch, maar ik ben me ook bewust van de mindere kant daarvan. Via internet kwam ik bij een NSV-piercing in je oor, daar zou ik ook voor open staan want als het niet werkt heb ik in ieder geval nog een leuk sieraad.
De spanning is zich vast gaan zetten in mijn bekkenbodem (Verhaal 398)
3Ik heb inderdaad moeite met uit bed komen en van de bank af komen. Zie overal tegenop als een berg, maar ga toch bijna dagelijks wandelen en doe wat dingetjes in huis en boodschappen. Maar er zijn ook dagen dat het helemaal niet lukt. Spijtig te horen dat je ouders zijn overleden. Voor hen zorgen was een doel voor jou. Zonder een doel zijn we stuurloos en blijven we in de problemen hangen. Ik weet er alles van, maar vraag me af hoe ik eruit kom. Ik wens je veel geluk.
Ik hoop dat het snel beter gaat met je, heel veel succes en geluk gewenst!
Ik krijg de cirkel niet doorbroken (Verhaal 396)
3Ik herken je klachten, het is een drama. Zie mijn verhaal 399. Ik weet helaas ook niet hoe ik de cirkel moet doorbreken. Bij mij hielp medicatie helaas niet, maar div therapievormen ook niet.
Als je denkt: dat kan ik niet.. dan toch! (Verhaal 397)
een ernstige angststoornis. Irriële angsten waren mij niet onbekend, maar de hevigheid waarin ze begonnen op te treden, was niet in verhouding met wat ik eerder gedurende mijn leven heb ervaren.
Niet meer slapen, niet meer in staat om te eten, op de grond met een versteend gevoel tegen de radiator aanzitten en van spanning overgeven werd dagelijkse praktijk. Met alle kracht heb ik geprobeerd door te gaan
met het reguliere leven, maar na ongeveer vijf weken stortte ik volledig in. Voor het eerst moest ik pas op de plaats maken voor mijn angsten.
Op zoek naar professionele hulp, in een land waarin je de taal niet volledig spreekt en het zorgstelsel compleet anders werkt dan je gewend bent (terwijl het elke dag een strijd is om uberhaupt uit bed te komen), is het
zwaarste dat ik ooit heb gedaan. Met hulp van mijn vriend en schoonfamilie vond ik met spoed voor acht weken plek in een Duitse psychiatrische dagkliniek, belden we meer dan 25 psychiaters en meer dan 40 therapeuten. Alle professionals kregen zoveel aanvragen tot hulp, dat de meesten niet eens meer werken met een wachtlijst. Uiteindelijk vond één psychiater ruimte mij te spreken en schreef medicatie voor.
Nu, na ruim drie maanden van dagelijkse strijd, krijg ik langzaam het gevoel weer grip te krijgen op het leven. Mijn dagelijkse extreme angstgevoel neemt langzaam af en ik kan daar niet meer dan ontzettend dankbaar voor zijn. Wanneer angst je leven overneemt, ben je simpelweg niet meer in staat te genieten in welke vorm dan ook. Ik kan weer een stap voor de ander zetten en dat zal ik nooit meer voor lief nemen.
Voor iedereen die kampt met (ernstige) mentale ziekte: er is licht aan het eind van de tunnel. Geef niet op en zoek hulp. En als je denkt: dat kan ik niet.. dan toch!
Vele lieve groeten,
Anne
1Ik heb net mijn verhaal geplaatst, wat in veel opzichten lijkt op dat van jou. Ik heb div. antidepressiva geprobeerd, maar niets sloeg aan. Mag ik vragen welke medicatie jij kreeg?
Heel veel sterkte met je herstel.
Liefs, Rosa
Ik heb een angststoornis en piekerstoornis (Verhaal 1)
Ik heb een angststoornis / piekerstoornis (ook wel gegeneraliseerde angststoornis) en soms ook wel paniekaanvallen met hyperventileren.
De laatste weken gaat het helaas niet zo goed. Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft mij doorverwezen naar een GGZ instelling voor psychische hulp.
Gelukkig kon ik daar snel terecht dus binnenkort kan ik beginnen met cognitieve gedragstherapie. Heeft iemand anders daar ervaring mee? Ook heb ik er sinds kort (helaas) medicijnen voor.
24Ik heb zelf geen cognitive gedragstherapie gehad, maar ik weet er door mijn opleiding (sociaal pedagogische hulpverlening) wel veel vanaf.
Ik heb zelf last van angst en paniekaanvallen en probeer in die gevallen de theorie van cgt toe te passen. Dit houdt in dat ik mijn negatieve gedachtes bij langs ga en nadenk of dit wel klopt en of er ook een positievere gedachte is die ik zou kunnen hebben. Heel kort gezegd dan.. ;) zelf vind ik cgt erg prettig. Ik ben nu in traject bij een POH GGZ en zij motiveert het gebruiken van cgt ook bij mij.
Vaak zijn het negatieve gedachtes die de angst bij mij oproepen.
Iets anders wat mij soms helpt zijn ademhalingsoefeningen. Door via de buik ipv de borst te ademen wanneer ik paniek voel opkomen, zakt de paniek meestal weg. Hierover is veel te vinden op het internet!
Ik snap dat je liever geen medicijnen gebruikt. Maar geloof me dat medicijnen soms erg goed kunnen helpen. Ik ken veel mensen die met medicijnen goed functioneren, maar die zonder die medicijnen te angstig zijn om het huis uit te gaan. Natuurlijk is het voor iedereen anders, maar ik wil alleen zeggen dat medicatie niet altijd slecht hoeft te zijn!
Hopelijk heb je iets aan de cgt en de medicatie. Ik wens je heel veel succes en hoop dat je je straks beter voelt. Ik weet hoe naar het is om angstig te zijn en om paniekaanvallen te hebben, maar dit zijn dingen die je kan overwinnen en waar je mee kan leren omgaan.
Groetjes en liefs,
Ik weet precies wat je voelt.
Ik heb de zelfde vanaf 2001 tot heden.Nog nooit op vakantie geweest en woon sinds 2008 in de buurt van het ziekenhuis.Niet te geloven.Vaak naar de spoedeisende hulp en dan weer naar huis.
Ik ben regelmatig opgenomen geweest maar tot nu toe geen positieve resulaten geboekt.Ik ben nog steeds onder behandeling maar het wil gewoon niet lukken.Ik denk dat ik op het gegeven moment gek word.
Hoi,
Ook ik ben helaas goed in piekeren en met momenten last van veel angst (door traumatisch verleden).
Ikzelf slik geen medicatie maar heb wel therapie elke week wat erg prettig is en zit in een zelfhulpgroep voor mensen met angs en paniek.
Misschien is dat ook iets voor jou voor erbij?
Lieve groet,Eva
Heb ook al vele jaren last van de angst... neem al 10 jaar Venlafaxine , maar begin volgende week met therapie en als dat nog niet voldoende is ga ik in dagbehandeling
Cognitieve therapie werkt goed. Maar door bepaalde omstandigheden duurde dat voor mij niet lang omdat ik meer problemen heb het hielp tegen depressie. Maar niet voor mijn angsten paniek. Pers heids stoornis. Ik heb dit van af mijn 40e en ben nu 68. Ik zoek mensen met dezelfde problemen. Zodat we elkaar kunnen helpen. Misschien Sam 'n dingen ondernemen. Alleen ga je niet zo snel weg. Ik woon in castricum. Je kan me berijk en op cobykroone@gmail.com. Ik hoop op heel veel reacties. Sterkte.
Ik heb de training gedaan. Het heeft mij niet echt geholpen
Hoi,
Wat slik je voor medicijnen.
Ik heb ook een angststoornis gegeneraliseerd ik ben ontzettend bang voor de dokter en om ziek te worden. Hierdoor krijgt mijn lichaam allemaal symptomen. Momenteel lig ik ook ziek op bed daardoor.. ik schaam me best wel. Ik zou zo graag normaal Willen zijn. Wat is jullie ervaring met medicijnen?
Hoi!
Ik heb vorige jaar een soort van burn out (28 jaar) gehad gevolgd door paniekaanvallen. Ene al intenser al de ander. Eerste 2 weken thuis in bed gelegen. Erna direct hulp gezocht. Eerst bij de huisdokter die me doorstuurde naar een relexatie therapeut. Dit hielp om alle lichamelijke sensaties weg te nemen in de mate van het mogelijke. Dat was echter enkel een tijdelijke oplossing aangezien het door mentale onderdrukking kwam.
Daardoor in combinatie met relexatie en medicatie naar een psycholoog beginnen gaan. Na 8 maanden zo goed als volledig verlost van de paniek aanvallen en extreme spanning.
Maar sinds de Corona crisis terug last beginnen hebben maar nooit zo erg als in het begin. Het betert dus met de tijd maar er is tijd voor nodig. Ik heb zelf 3 jaar op adrenaline gewerkt en geleefd en daarom "betaal" ik hier nu de prijs voor. En gelukkig maar , want het is een bescherming van je onderbewuste.
Een grote tip of leuze die ik voor mezelf stel: time heals all wounds.
Hoi,
Ik ben een vrouw van 36 jaar en ben 8 jaar lang hypochonder geweest. In deze tijd hebben erge en minder erge perioden elkaar afgewisseld. Bij mij was er de constante angst om MS of ALS te krijgen.
Tot het moment dat ik er niet meer tegen kon. Ik kon niet meer functioneren.
Ik heb toen contact opgenomen met een hypnotherapeut. Ik heb een afspraak gemaakt voor een hypnosesessie van 1 uur in totaal. En sindsdien ben ik van mijn hypochondrië af!! Wat een opluchting!! Mijn angst compleet weg!! Ik ben nog steeds alert op mijn lichaam, maar de angst die voorheen kwam kijken bij alles wat voor mijn gevoel afwijkend was aan mijn lichaam is compleet verdwenen!!
De reden dat ik dit schrijf is om iedereen die kampt met angst te helpen ervan af te komen. Het maakt niet uit welke angst je hebt, het werkt tegen elke vorm van angst! Het werkt echt! Ik heb het zelf ervaren. Hypnose is voor veel mensen nog onbekend, maar zeker de moeite waard om je erin te verdiepen! Geen langdurige therapieën, geen medicatie!
Hypnose is veilig en werkt snel. Tijdens hypnose worden als het ware je gedachten en gewoonten gereset naar de periode vóór je angst. Je bent tijdens de sessie volledig bij kennis en hebt zelf de controle. Mensen, verdiep je hierin, zoek een gecertificeerd hypnotherapeut bij je in de buurt en probeer het! Baat het niet, schaadt het niet!
Succes!!
Nou bij mij is hypnotherapie en EMDR toegepast, omdat ik me altijd zo onzeker voelde, teveel andere mensen hielp en daardoor over mijn grenzen ging.
Tijdens de hypnotherapie zijn er jeugd trauma's naar boven gekomen, maar sindsdien ben ik een emotioneel wrak. Ik huil constant en ben heel angstig.
Het werkt dus niet altijd goed. Ik zit aan de kalmeringstabletten en ben angstig voor de lieve man die al 35 jaar in mijn leven is en onze relatie mij altijd een veilige basis .
Zeg niet "helaas" heb ik er medicijnen voor. De medicatie stel je in staat om verder te gaan met de therapie zonder dat de angst overweldigend wordt.
Sterkte
Sini
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Wereld oorlog 3 (Verhaal 392)
Later ging het weer en dacht ik er niet zoveel veel aan
Nu de laaste paar dagen heb ik dat gevoel weer terug en word ik constand naar het nieuws getrokken
Nu ze weer drijgen en mensen op sociale media zeggen dat de wo3 er nu echt aan komt
Maakt me heel erg bang
Wie heeft het nog meer
Zal de Navo aangevallen worden of een kernwapen gegooit worden
3Helaas zijn sommige mensen hier op social media opzoek naar views en fame , waardoor ze dit soort vervelende en enge dingen zeggen zonder dat er enige logica achter zit of ze verdraaien het verhaal.
zelf ben ik helderde kunnen gaan nadenken en logischer sinds ik het account op tiktok heb gevonden zijn username is : count Daedalus
deze man uit Engeland weet heel veel dingen over dit soort onderwerpen en hij weet ook waar hij het over hebt zonder bangmakerij. hij doet ook vaak uitleggen waarom de meeste dingen die je op social media ziet niet waar zijn.
voor mij heeft het enorm geholpen deze videos en duidelijke uitleg .
en vergeet niet dat het oke is om soms bang te zijn want we hebben nou eenmaal gekke leiders op deze wereld .
ik hoop dat je hier een beetje wat aan hebt !
groetjes, anoniem
Dus is zijn account op Tiktok.geen optie .
Want hoe reageert hij nu dan op alle ontwikkelingen en berichten die op de media geplaatst worden
Natuurlijk is een oorlog vreselijk.
Probeer hier toch afstand van te nemen, je hebt er immers geen invloed op.
Lees er niet teveel over want dat maakt je onrustig.
Er komt heus een oplossing daar en er zal vrede komen.
Volgens mij ben je een gevoelig persoon en dat is een goede eigenschap.
Alleen kan het vaak ook tegen je werpen , gevoelige mensen hebben het vaak erg moeilijk.
Wees trots op jezelf, zeker in deze harde maatschappij.
Laat die angsten los en leef als een vlinder.
Sterkte
Het begon toen ik mijn eerste joint rookte (Verhaal 92)
Bij mij begon het op mijn 20ste toen ik mijn eerste joint rookte. Ik ''ging slecht'', had alle symptomen van een angstaanval. Ik dacht echt dat ik gek werd.. Sinds die dag is het met regelmaal dat ik een weer zo een aanval krijg. Wat begon als een ''bad trip'' is een angststoornis geworden. Bij alles wat ik doe denk ik negatief, ''wat als..'' Zo heb ik nu ook vliegangst ontwikkeld en allerlij andere fobieen wat ik hiervoor totaal niet had. Het is echt zenuwslopend en niks lijkt te helpen. De ene maand gaat het beter dan de andere, maar de angst is loert altijd om de hoek. Soms komt het totaal uit het niks op, terwijl ik in bed lig.. Het gevoel dat je aan het sterven bent of gek wordt. Echt heel vreemd dat ik vanaf die dag dat ik experimenteerde met hasj zo ben veranderd. Van een leuke happy jongen naar een zuur angstig mens.
Wie herkent dit en weet raad?
3Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis (Verhaal 14)
Hallo, ik ben Cris 33jr en heb een gegeneraliseerde angststoornis.
Ik ben in Okt 2017 bij huis gekomen, ik voelde mij leeg, moe, en angstig. Ik ben in 2015 mijn moeder verloren waarmee ik een hechte band had. 5 dagen na de begrafenis is mijn dochtertje geboren.
Rouwen kon ik helaas niet, mijn gezin was belangrijker. Er is daardoor heel veel gebeurd in ons gezin. Mijn vrouw raakte haar baan kwijt en werd overspannen. Dus ik moest de kar deels alleen trekken. heb ik met liefde gedaan.
Toen alles weer een beetje rustig werd, en mijn vrouw een nieuwe baan kreeg, begonnen de klachten. Dit was ongeveer begin 2017. Last van hartkloppingen, geen of weinig interesse in mijn gezin, moe en nergens tot weinig zin in sociale dingen.
Dacht dat het wel over zou waaien, maar schijn bedriegt. We hebben de woning verkocht en wilden graag wat groter wonen. van een rijtjes woning naar een bescheiden 2onder1 kap woning. Het ging alleen heel snel, binnen 4 weken de woning verkocht en nog niks weer. Dit was waarschijnlijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik was mezelf niet meer, ik begon in paniek te raken. Mijn lichaam liet mij in de steek, last van de spieren, moe, de hele dag in bed willen blijven liggen. En maar malen hoe het allemaal verder moest.
Op een gegeven moment ben ik er zo van geschrokken dat mijn lichaam je zo in de steek kan laten, dat ik verdere scenario's ging bedenken.
"Straks wordt ik nog gek? Moet ik opgenomen worden? Ga ik mijn gezin wat aan doen?'
Vooral dat laatste laat mij niet meer los, straks wordt ik een psychopaat.
Je hoort zoveel verhalen in de media over mensen die al hun ellende mee nemen tegen over hun gezin. Dat ze hun kinderen wat aan doen, noem het maar op.
Ik loop nu bij een psycholoog, en aan de medicatie. Ik moest wel, ik vind dat dit geen gezonde gedachten zijn. Ik snap dat gedachten er zijn, maar de extreme gedachten maken mij naar en angstig. vooral het geen waar ik bang voor ben, dat het wel kan gebeuren.
7Hey cris,
Ik hoop dat het inmiddels wat beter gaat met je:( is zo herkenbaar dit. Als je behoefte hebt aan een gesprek met iemand die het zelfde meemaakt dan sta ik er open voor. Ik merk zelf dat als ik er over praat het dan een stuk beter gaat.
06- **********
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Ik herken mij echt in jou verhaal vooral dat laatste.. zelf ook pas moeder geworden en door de docus die ik gezien heb mijn onzeker heid ook een intense angst geformd om een gevaar te kunnen zijn.
Maar ik denk dat we even moeten beseffen als we dat zouden willen doen we niet bang zouden zijn :). En het ook dan als een gruwelijk persoon gedaan te hebben.
Ik weet het je gedachten en angst laten je soms twijfelen en het is niet makkelijk.
Als we elkaar blijven steunen komen we er vanzelf
Voel me heel goed en rustig!
Ben blij dat ik ermee begonnen ben!
Ik herken mij hier ook in. Bij mij was de trigger een traumatische ervaring van vroeger, nooit over m’n emoties gepraat, kraakte regie schappen en toen kwamen die vervelende gedachtes opeens opzetten. Ik ben daar toen zelf uitgekomen (nooit over gepraat). Alleen heb ik het afgelopen jaar weer heel veel stress gehad & kwamen de angsten en gedachten weer opzetten. Daar weer erg van geschrokken en zo krijg je een visiueze cirkel.. Wel op het punt gekomen dat ik er klaar mee ben en ik heb nu besloten om weer in therapie om dit nu echt met een keer goed met een professional aan te pakken.
Je bent niet alleen en je bent ook niet gek!
Sterkte!
Ook voor mij is dit heel herkenbaar. Ik zit momenteel zelf in situatie die ervoor heeft gezorgd dat ik niet meer op een natuurlijk manier kan slapen . De hele dag door ben ik aan het piekeren en dat gaat door om het moment dat ik in bed lig en mijn ogen sluit. Daarnaast word ik soms overvallen door angst. Door de hele situatie zit ik momenteel gedwongen thuis (ik heb me ook ziek gemeld bij mijn werkgever) en omdat ik niet kan slapen én ik geen dagbesteding/afleiding heb duurt een dag heel erg lang. Op dit moment slik ik oxazepam zodat mijn lichaam kan ontspannen en ik toch 6 uren kan slapen. Mijn hele leven is ontregeld en ik kan nergens meer van genieten. Ik merk dat ik een erg kort lontje heb. Ik heb het gevoel dat mijn gezin hier ook onder ondanks dat ik heel goed kan praten met mijn vrouw. Ik ben in behandeling bij een psycholoog maar ik vind het een beetje zweverig en ik weet niet of het advies dat ze geeft mij zal helpen. Ik heb vertrouwen dat ik m.b.v. God eruit zal komen.
Een naar kippenvel sensatie (Verhaal 394)
Ik zit sinds kort bij een psychotherapeut en ook 1 behandeling gehad bij een osteopaat. En inmiddels heb ik een paar sessies Acupentuur gehad. Ik beweeg elke dag, maar die sensaties gaan niet weg. De sensatie verplaats ook. Bijvoorbeeld bij mijn armen, op mijn rug. Dit beheerst mijn leven ontzettend veel. Ben zeer verdrietig en ik kan van niks genieten. Wat zou dit zijn? Is misschien mijn nervus vagus ?
Psychotherapeut zegt dat ik hypochondrie heb
Met somatische klachten. Ik gebruik momenteel hormoonpillen voor de overgang.Herkent iemand deze klachten?
Hoe kom ik van die misselijkheid af (Verhaal 393)
Ik zit momenteel in een impasse (Verhaal 391)
Uiteindelijk de stap gezet naar therapie. De angstaanvallen heb ik grotendeels onder controle gekregen en met de fobiën was ik ook stappen aan het zetten. Maar toen kreeg ik een burn/bore-out en werd de behandeling on-hold gezet om mijn burn-out aan te pakken.
We zijn nu al een hele tijd later en we weten niet meer in hoeverre ik nog last heb van een burn-out want het blijkt dat ik terug in een depressie verzeild geraakt ben.
Daarnaast vermoed mijn psycholoog ook dat ik ASS (autisme) heb, wat niet verwonderlijk zou zijn want het zit in mijn familie.
We zijn op een punt beland waar niemand nog echt lijkt te weten hoe ik terug op mijn voeten terecht kan komen. Daarnaast komt mijn therapie binnenkort ten einde (verlaagd tarief - beperkte tijd).
Ik zit momenteel in een impasse en heb geen idee wat te doen, wat uiteraard ook om mijn gemoed slaat...
Het gevoel dat ik in the truman show leef (Verhaal 390)
ik heb het gevoel dat ik in the truman show leef... Dat iedereen mij kan zien, bekijken, privacy weg..
Wat moet ik doen?
Piekeren door het willen controleren van alles (Verhaal 389)
En ja ik weet dat dat onmogelijk is.
Maar zet het maar eens stil.
Weet ook dat acceptatie heel belangrijk is.
Maar tja?
Altijd ging alles perfect (Verhaal 387)
Ik werkte 3 dagen en zorgde voor me twee Kids en gezin
Tot zo een 3 jaar geleden
Ik vergeet het nooit me eerste paniekaanval
Ik dacht dat ik dood ging
Ik ben altijd een tengere vrouw geweest maar na 3 jaar alleen maar paniekaanvallen en angst bij elk ding wat ik voel in me lichaam is me gewicht ook nog maar 45 kilo en er een sonde geplaatst moet worden
Ik voel me zo eenzaam in deze weg
Iedereen die zegt je moet gewoon die knop omzetten en dan ben je er
Was het maar zo simpel
Ben zo bang dat ik me hele leven hierin in blijft zitten
2ik ben op dit moment bezig met ademhaling oefeningen, en het werkt een beetje maar positieve verhalen vind ik ook niet echt en dat is wat mij ook zo bang maakt.
om elke week de dood in de ogen te kijken is zo naar
Mijn angst is vooral gefocust op ziektes en de (Verhaal 374)
Ik ben een meid van 21 jaar. Ik heb sinds mijn 14de last van paniekaanvallen en angst.
Tijdens een les geschiedenis kreeg ik out of the blue een paniekaanval en dacht ik dat ik dood ging. Dit was zo traumatisch waardoor ik tot op de dag van vandaag er nog last van heb. Soms periodes minder en soms wat heftiger. Zoals nu vanaf de zomer al.
Mijn angst is vooral gefocust op ziektes en de dood. Alles wat er over gaat is een enorme trigger voor paniekaanvallen en angstige gedachten. Zo erg dat ik niet meer als 2/3 dagen kan werken omdat het anders gewoon te veel is. Ook durf ik niet alleen te slapen om de angst om dood te gaan in mijn slaap.
Ik wil iedereen meegegeven dat ze niet alleen zijn. Angst en paniek is het vervelendste gevoel wat iemand kan ervaren. Maar probeer niet op te geven. Het leven is te mooi om het niet te proberen. Ook al voelt het leven soms juist als de grootste angst..
Als iemand contact wil hebben om erover te praten sta ik hier voor open! En wil ik graag helpen.
Groetjes!
1En inderdaad, we zijn niet alleen! We komen er allemaal sterker uit al heeft het tijd nodig!
Sterkte!
Als je het nog leven kan noemen... (Verhaal 384)
1Niet geholpen worden en vol gestopt worden met pillen
Elke dag moeten overleven en niemand die je begrijpt
Eindelijk een "gewoon" leven (Verhaal 386)
Ik heb last van sociale angst in groepen (Verhaal 8)
Heb last van sociale angst in groepen. Als ik naar de supermarkt ga of een vergadering of bijeenkomst moet bijwonen, dan ga ik zweten.
Ik wordt dan ontzettend bang dat anderen kunnen zien dat ik in paniek raak. Begin me dan vreselijk zorgen te maken en probeer dan te voorkomen dat ik nog meer ga zweten.
Hoe meer ik het echter probeer te voorkomen, hoe meer ik ga zweten. Ik schaam me rot en het kost me bakken met energie.
Heeft iemand tips voor mij hoe ik kan voorkomen of bestrijden dat ik in paniek raak in groepssituaties?
10Ik heb dit ook en bij mij is het gekomen doordat mensen in mijn gezin vroeger niet positief waren in hun opmerkingen.
Nu ik in beeld heb dat ik wat dat betreft niet veilig ben opgegroeid begrijp ik mijn angst voor groepen mensen nu ook beter. Dat helpt.
Bij ADF stichting praat ik hierover met lotgenoten.
Beste Joop,
Ik heb dit ook gehad en extreem ook. Van zweten, rode worden en trillen. Ik heb elke keer een beetje bij beetje de angst overwonnen. Hoe ik dat heb gedaan? Allereerst gelet op mijn ademhaling. Ik ging eerst rustig ademhalen en mijn lichaam laten ontspannen en tijdens het vergaderen keek ik naar een bepaalde punt wat mij een veilig gevoel gaf. Tegenwoordig durf ik in een grote groep te spreken en vragen.
Hey Joop,
Ik heb zelf precies hetzelfde probleem. Ik kon voorheen in groepen totaal niet functioneren en eigenlijk werd het steeds erger. Inmiddels kan ik weer zonder problemen afspreken met mijn vrienden maar op werk gebied heb ik mezelf nog niet onder controle. Ik zou graag met je in contact komen om verhalen te delen als je dit ook wilt
Groetjes van Romy
100% herkenbaar. Ik ben er achter gekomen na jaren therapie dat ik zo nerveus ben omdat ik erg snel de (onbewuste) angsten van anderen oppik (bvb hun woede, ergernis, frustraties), waardoor ik zelf super angstig wordt. Tegenwoordig gaat het beter en kan ik de angst beter bij de ander laten en ben daardoor veel meer op mijn gemak met mezelf in groepen.
Ik heb exact hetzelfde probleem al meer dan 10 jaar , ook angst blozen zweten hartkloppingen voornamelijk in ov supermarkten en werk
Dit hindert veel stappen in het leven contineu het bloosen wat nu angst is geworden voor buiten zijn en bang wat mensen van je denken . Waardoor je situaties creeerd waarvoor je je nog meer schaamt. Ik ben sinds kort in therapie en dit ook is moeilijk want had dit als kind nooit maar ook ik heb geleden aan veel traumatise gebeurtenissen.
Nu al bevestiging dat het deels daar aan kan liggen en deel ook het verhaal van veel vernederd te zijn waardoor ik heel o zeker ben in groepen.
Mijn manier voor vermindering was dacht ik juist naar buiten gaan en de menigte opzoeken al ben ik erna helemaal niets meer waard.. maar probeer ook adem oefeningen maar merk dat dat per situatie zo plotseling soms ook moeilijk is
Wie heeft meer tips ik ben er nog lang niet en gun iedereen een angst vrij bestaan
Je bent zeker niet alleen
dan iets lekkers bij de koffie,, /thee nemen
vooral iets erbij nemen wat je vriendin erg lekker vind en hooen dat ze gaat verhaal gaat vertellen vertel ze niks erover dan hebben jkie hopenlijk het samen even gezelig, zodat ze misschien even uit haar angst komt of wat minder is en geef ze onder de koffie een cadeautje, wat zij leuk vind of waar haar intresse ligt hoeft maar iets kleins te zijn hoor zodat je vriendin,merkt dat je om haar geeft, je geeft haar een bossje bloemen, misschien denkt ze( als dat haar lukt om nog zo te denken) iemand denkt aan mij en ik kan mijn verhaal kwijt of ze dat wilt weet ik natuurlijk niet mee te gaan ergens wat te drinken
En ik weet natuurlijk niet waar ze woont of aan het water ergens wat drinken dat ze even helemaal weg is of een picknick organiseren samen op het strand of in het bos wel zoveel mogelijk als lukt niet te dicht bij andere mensen gaan zitten messchien dat ze dan haar verhaal wel een beetje kwijt wilt dwing ze niet om erocer te praten even weg vind ze messchien ook al leuk,
of huur een klein bootje, neem dan wat lekkers mee weet niet of je vriendin in een bootje durf te stappen, wind en water geeft vaak wat meer afleiding hoop ik teminste voor je vriendin, dan heb je haast geen mensen dicht bij haar dan alleen jou, op het water geeft misschien een klein beetje meer afleiding voor haar en wilt ze misschien iets erover vertellen niet dwingen om te praten, beetje gezelligheid voor je vriendin vind ze misschien ook al heel erg fijn
sterkte ermee!!
Ten eerste liefde voor de mensen hier want weet als geen ander hoe leven met angst is..
Dit platform is alweer een stap omhoog en jullie verhalen geven me kracht door te gaan.
Ik ben een creatieve artiest en mensen mens die sinds klein af aan mensen help en snel naïef ben in andermans belangen..
Ik heb voor groepen gestaan en was altijd erg aanwezig. Totdat ik angst kreeg waaronder hartkloppingen blozen vlekken in de nek en vooral angst alsof ik iets heel ergs heb gedaan ofzo terwijl ik goed leef en goed ben voor andere mensen. Wie ik ook tegenkom jong oud lief of niet ik krijg meteen een hittegolf schrok door me lijf alsof me lichaam me waarschuwt voor gevaar maar dit is bij iedereen behalve me partner.
door deze angst kan ik weinig meer en isoleer mezelf om maar geen angst of paniek te voelen en dit als ik elke maand 6 uur in de trein moet zitten en het sloopt me..
Ik voel me erg onzeker en anders dan iedereen alsof ik minder ben. Ik heb veel traumatische ervaringen zoals geweld en misbruik meegemaakt en ook altijd vernederd als klein kind. Toen ook me moeder overleed en me stiefvader zelfmoord pleegde is alles veranderd
Ik kan niet eens met 3 personen praten of ik kon weer in de paniek fase waardoor ik denk dat mensen me zien en weten wat me is overkomen en dit geeft me heel veel schaamte
Psycholoog zegt anders ademen en de denkwijze omzetten maar doe dit steeds maar tevergeefs en doe dit in combinatie met meditatie maar ben ook hsp en krijg diverse dingen door op spiritueel gebied wat me ook moe maakt zo voel ik ineens een hele energie stroom over me heen gaan en zie onbekende of bekende personen als een image in me hoofd naast dat ik weet dat ik spiritueel ben gaf dit me nooit veeel angst maar meer angst voor het onbekende maar dit werd gewenning de symptomen die ik beschreef zijn nu dagelijks door en door..eerlijk gezegt heb ik de gehele dag angst om weer vernederd te worden en dit komt met vreemde gedachtes omdat ik probeer mezelf te helpen want ik hoef niet bang te zijn en word nu liefdevol ontvangen door naasten maar toch wil me lijf toegeven aan negatieve angst, ik heb sinds kort pillen maar die moeten het werk nog doen maar wil er voor me gezin zijn zoals het hoort maar elke stap is een te grote stap.
Ik daag mezelf continu uit met diverse sociale banen die me ook lukken als ik 1 op 1 bel of praat met mensen dan voel ik me in me kracht en zeker. Zelfs met video vergaderingen krijg ik complete paniek waardoor ik een blackout ervaar en rood zwetend naar mezelf zit te kijken.. ik lees veel ervaringen maar wie kan me de eerste stap vertellen of welke richting ik op moet want ik ben bang dat ik zo niet oud word met alle stress. Ook voel ik me heel erg onzeker bij kinderen en is hun energie vaak te zwaar voor mij.. dit alles had ik vroeger niet en hielp ik juist mensen met problemen.
Ik hoop dat iemand wat verlichting kan geven en gun iedereen hier een leven zonder angst .
Effect van de pacemaker (Verhaal 385)
Gewoon leven en laat die negativiteit los (Verhaal 378)
Scheiden van mijn ex-vrouw, ziektes van mezelf als kind en kanker van mijn oudste dochter die gelukkig nog leeft... ik aanvaard het allemaal!!!
Ik vlucht niet meer in wat dan ook(gokken, alcohol)
Mijn ouders die me in angst doen leven hebben als kind met hun ruzies..., de rammelingen die ik kreeg van mijn vader. Het is gewoon voorbij. Mijn leven is nu.
Mijn zaak die mij helemaal opslorpt en al die klanten die me 24/7/365 gek maken.
Ik heb mijn ex geslagen omdat ik helemaal op was. Ik aanvaard dat ze bij me wegegaan is.
Ik aanvaard mijn uitstelgedrag en faalangst. Ik ben nu eenmaal zo geworden. Gewoon leven en laat die negativiteit los.
Amen.
1Angst leren begrijpen (Verhaal 383)
1ik ben al oud en kan slecht lopen (Verhaal 57)
ik heb ook soms angst ik ben al oud en kan slecht lopen
denk van alles en dan komt d e angst nog meer,,
en ook las van versleten rug en dan pijn in de buik ook nog ervan
Dan ga je van alles denken
en over dood gaan er bij nog ,,,,, weet niet wat ik er mee moet
Zijn er meer mensen die dat hebben …
gr
Annie
4Zoek God op en weer dat dit leven maar tijdelijk is.
ik bid elke d dag tot Heilige Maria en de Engelen
Het gaat erom dat u Jezus Christus aanneemt als u persoonlijke redder en verlosser. De Zoon van de Almachtige God. laat u niet in met misleiding van satan. alleen Jezus is Heilig.
Alleen door door hem aan te nemen komt u bij God de Vader in de Hemel.
Alleen Hij is Heilig. Ik raad u aan om Jaap Dieleman te kijken op youtube ontzagwekkend nieuws.nl Gods Zegen voor u
Continu het gevoel dat ik ga sterven (Verhaal 373)
Ik probeer het mijn dag niet te laten beïnvloeden,ik ga gaan werken , wandelen,...
Ik ben alleen en om de week is mijn zoontje bij mij. Ik ben zo bang dat er iets met mij gaat gebeuren, dat mijn zoontje mij dood aantreft. Ik ben bang voor ziektes, ziekenhuizen,.. ik ben geobsedeerd door mijn hartslag. Bovendien heb ik ook nog eens ADD.
Ik neem nu sedistress en vitamines , ik hoop dat dit kan beteren
1
Waarom voel ik deze angst daar? (Verhaal 370)
Als ik echter alleen op zolder lig bekruipt me een heel onbehaaglijk angstig gevoel.
Ik heb dan op de een of andere manier het gevoel dat de lucht om me heen heel negatief geladen is, als of er een soort slechte energie hangt. Afgelopen nacht sliep ik in de kamer van mijn oudste zoon, en toen ik midden in de nacht daar wakker werd, had ik het zelfde gevoel.
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik paranormaal gevoelig, of begaafd ben, en daarom zit me dit dus erg dwars. Want waarom voel ik deze angst daar. Ik heb het gevoel overigens in nog een kamer van het huis. Ik ben redelijk ten einde raad, want het enige wat ik wil is, eigenlijk alleen maar een beetje rust voor mezelf.
1Wanneer ik de angst vergeet, is mijn leven weer veel mooier (Verhaal 382)
Ik ben 2,5 maanden geleden hevig onder stress komen te staan waardoor ik een soort van burn out heb beleefd. Ik kon niks meer en mijn denkvermogen en concentratievermogen waren hee even uitgevallen had ik het idee. Hierna is de angst begonnen met depressieve gevoelens. Ik was zo angstig gek te worden waardoor dat 24/7 door mijn hoofd dwaalde en ik voor de rest nergens van genoot door de angst die de overhand had, dit duurde zo’n 1,5 maand. Hierna werd de angst minder, maar waren de depressieve gevoelens nog sterk aanwezig. Nu 2,5 maand later heb ik weer de angst om psychotisch te worden en zelfs schizofrenie te krijgen. Door deze angst kan ik nergens van genieten en kan ik ook bijna nergens anders aan denken. Verder werk ik gewoon en wanneer ik de angst even tijdelijk vergeet, is er niks aan de hand. Ik let op alle fysieke en mentale klachten die ik krijg en ga helaas altijd van het ergste uit. Ik heb ook heel erg moeite met inslapen en doorslapen. Momenten wanneer ik de angst vergeet, is mijn leven weer veel mooier. Heeft iemand ook dezelfde angst? Ik hoor graag!
Doodsbang dat er iets mis is (Verhaal 237)
Ik ben 32 jaar oud en ik heb al 10 jaar last van lichamelijke klachten. Ik ben altijd van het kastje naar de muur gestuurd, waardoor er bij mij steeds meer het gevoel kwam dat er iets mis was met mij, maar dat ze het over het hoofd zagen. Sinds ruim 2 jaar heb ik ook last van paniekaanvallen, en vele hartoverslagen. Door de hartoverslagen ben ik doodsbang dat er iets mis is met mijn hart. Naast deze klachten ben ik dagelijks misselijk, heb ik buikpijn, ben ik veel licht in mijn hoofd, voel ik pijn op mijn borst etc. Ik ben erg moe, en heb geen conditie. Ik zou graag weer eens gaan sporten maar ik durf gewoon niet meer. Ik zie eruit als een gezonde gelukkige vrouw, maar ik voel me dagelijks alsof ik doodga, en ik kan er met niemand over praten omdat ze het gewoon niet begrijpen
2Heb hetzelfde
Ik moest wel een toestel laten inplanten om dergelijk voorval te voorkomen(ze hebben de oorzaak van het voorval nog steeds niet gevonden).
Na een zestal maanden begon ik symptomen te vertonen zoals jij beschrijft, licht in het hoofd, druk of pijn op de borst en daarbij dus een hoop angst.
Ik werd door de cardioloog doorgestuurd naar een psycholoog want fysiek verklaarde hij me kerngezond.
De psycholoog herkende meteen aan de symptomen dat ik aan chronische hyperventilatie leed. Ik ademde teveel in en te weinig uit wat resulteerde in duizeligheid, dat licht gevoel en druk op de borst.
Ik doe nu al een aantal weken ademhalingsoefeningen en ben van dat lichte gevoel en pijn in de borst vanaf. De angst blijft wel nog… maar ben blij van die symptomen vanaf te zijn.
Misschien ook eens iets om op te nemen met je arts?
Het word steeds erger (Verhaal 380)
Ik kan hier al een hele poos van te voren tegen opzien en op die momenten bonst mn hart uit mn borstkas, tril ik enorm en heb ik heel veel spanning in mn gezicht. Het word steeds erger en het zorgt ervoor dat ik dit soort situaties ga vermijden.
Ik heb vorige week voor het eerst een afspraak bij een psycholoog gehad en ik hoop heel erg dat hij mij hiermee kan helpen
Hello, hello anxiety. I'm back (Verhaal 359)
Of toch wel?
Op mn 11e keek ik een tv programma, getekend hoe het leven is ontstaan, weetje, als ik hier al over typ voel ik angst. Een komeet wat recht op ons afvloog, op de aarde. Ik ben een playful kind geweest, hield van de natuur, buitenspelen en voelde me veilig in de natuur. Maar ik voelde me zo ongelooflijk onveilig, want wat als de wereld niet veilig is en plots weer zo iets gebeurt. Dan gaan we, DOOD, ik wil niet dood, ik was pas 11.
Die angst heb ik verstopt, waarschijnlijk had ik allemaal leuke programmaatjes ontwikkeld voor mezelf om niet te hoeven voelen van angst en uiteraard verdriet. Het bleef verstopt, ergens in m'n gedachten. Weglopen voor die enge dingen, niet mn gevoelens durven uiten bij niemand niet. Want wat als er weer gezegd wordt dat er niks is? Ik voel wat ik voel en het bagatelliseren van, wilde ik vermijden.
Een jaar later hoorde ik over 2012. De angst die ik toen voelde kwam kneiter hard terug. Ik werd getriggerd... Ontzettend bang, wanhopig, ik telde de dagen af. Ik hield die angst niet meer. Ben er toch mee naar mn ouders gegaan. Ik ben bang, gaat dit echt gebeuren mam? Nee het gebeurt niet, je hoeft niet bang te zijn. Het gebeurt opnieuw, weer wordt mijn emotie niet serieus genomen. Ik wilde hulp, een knuffel, steun en hulp van naasten. Maar er was niks waar ik me zorgen over hoefde te maken.
De angst nam ik mee, ik was bang voor de wereld om me heen, de drukte, de zon die te fel schijnde. Ik kan me een scenario herinneren dat ik ongelooflijk bang thuis kwam, hans en Grietje stond op voor mn zusje van 7. Ik was gewoon doodsbang, bang voor die enge heks. Ik werd pinnig en boos, mn moeder vroeg wat er aan de hand was, en toen zei ik nogmaals dat ik bang ben. Weetje wat er toen gebeurde? Ik werd uit gelachen... Toen was het moment aangebroken dat ik nooit meer, over mijn angst heb durven praten en heb nadat het jaarwisseling was gekomen van 2012 viel er een enorme last van af. Het heeft welliswaar 4 extra maanden geduurd, maar ik was niet meer zo enorm bang.
Nu, 2020. Hello, hello anxiety. I'm back. Triggers, van de wereld, de zon, sterren, de maan. Het triggerde enorm! Te horen krijgen dat de aarde opwarmt is een flinke, flinke Trigger. Wat hoor ik? We gaan er aan, er is geen leven meer op de wereld en we zijn in gevaar. NASA is een vreselijke trigger. Ik vind het niks, vreselijk eng allemaal. Het idee al. Bah. Ik wordt er duizelig van als ik eraan denk. Wil ik er aan denken is de vraag? Nee. Kan ik het van me afzetten? Nee. Waarom blijft dit me elke keer achtervolgen. Is het niet gewoon een fobie voor het universum. I don't know. Wat ik wel weet is dat ik het gevoel van in gevaar altijd voel. Ik voel me gewoon niet veilig, ik vind mensen eng en spannend, omdat hun ook veel ellende kunnen veroorzaken. Kijk maar naar Rusland, met al die vreselijke enge bommen, ik vind mensen niet betrouwbaar. Bommen zijn ook een enorme trigger. Geen idee waar dat is ontstaan. Maar het idee als die worden afgevuurd, doet mij denken dat de wereld dan... Ja. Je snapt me, kan het niet uittypen.
In ieder geval, dat heb ik mezelf gek gemaakt. Ik zit nu 2022, eindelijk bij een psycholoog die me wel begrijpt. Ik zit dan pas in de kennismaking/intake procedure, maar ik voel dat hun het beste voor hebben met hun klanten.
1Wat goed en fijn dat je nu een psycholoog hebt waar je een goed gevoel over hebt. Dit is heel erg belangrijk.
Het niet kunnen omgaan met je emoties en dat ook nooit geleerd hebben, herken ik wel. Bij mij is piekeren een aangeleerde manier geworden om hier een soort van controle over te houden. Want als ik het met mn hoofd kan controleren hoef ik het niet te voelen en kan ik zelfs mogelijke angst situaties ontwijken. Dit kan een tijdje werken maar is ook doodvermoeiend. En uiteindelijk gaat dat gevoel toch wel weer opspelen want die laat zich ook niet weg stoppen.
Hoop dat de psycholoog je de juiste behandeling kan geven. Ik ben aan het leren om meer te durven voelen. Ik merk hierdoor dat de paniek, angst sneller weg gaat. Maar het is ook een proces van vallen en opstaan.
Sterkte en succes, goede hulp is belangrijke eerste stap voor een fijner leven
Elke keer is het weer met pieken en dalen (Verhaal 363)
1Hoe is het nu met je?Ik hoop dat je je wat beter voelt,en de angsten minder zijn geworden.Heb je inmiddels de Emdr al gehad?Mocht het zo zijn dan hoop ik voor je dat het geholpen heeft.Ik zelf heb ook een angststoornis en ik zou heel graag in kontakt willen komen met andere lotgenoten.Ken jij lotgenoten die daar behoefte aan hebben?Of een stichting of een praatgroep waar je met anderen erover kan praten?Ik hoop op een bericht van je Dank je wel alvast.groetjes Ingid
Ik sukkel al meer dan 10 jaar met mijn tanden (Verhaal 377)
Nu ze geplaatst zijn ben ik zo danig gefocust dat ik mijn mond zo en zo moet houden en ontspannen.
2 Nachten geleden heb ik voor het eerst in mijn leven een angstaanval gehad.
Ik maak mij druk voor niets want mij zus heeft dezelde ingreep laten doen en bij haar is alles perfect verlopen. Zij eet zelfs veel dan ik (koeken, ...)
Ik hoop dat ik dit achter mij kan laten
In een milliseconde in een paniekaanval (Verhaal 375)
PTSS en al jaren angstaanvallen (Verhaal 10)
Ik ben een vrouw die sinds ik 2 keer door een ernstige ziekte in het ziekenhuis ben beland, de laatste keer in 2014. Daar kreeg ik de diagnose PTSS. Sind die tijd heb ik last van angstaanvallen.
Ze komen voornamelijk als mijn lichaam signalen afgeeft die ik niet herken, de angst dat er iets mis is wordt dan zo erg dat ik een aanval krijg, mijn angst voor doktoren en ziekenhuizen en dan met name de spoedeisende hulp beheersen ondertussen met tussenpozen mijn leven.
Soms gaat het een hele poos goed, tot er ergens pijn komt, de laatste tijd duren de aanvallen meerdere dagen, tot de pijn weg is. Ik merk dat erover praten helpt om de aanval controleerbaar te houden met wat medicatie erbij.
Ik ben geschoold in het menselijk brein en voel me naast de angst ook teleurgesteld in mezelf. Volgende week ga ik weer naar een nieuwe therapeut en ik hoop dat ik deze ziekte de baas kan worden
4Zo erg herkenbaar helaas. Lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees. De somberheid daardoor neemt steeds meer de overhand en nu eindelijk de stap gezet en therapeut gezocht. Hoop weer een beetje zonnige dagen te mogen zien.
En me dochter is nu zwanger.
Ik heb eigelijk een zalig mooi liefdevol leven..
Maar dat verandere
Vorige jaar 26 januari 2020 ,
Met spoed op spoedeisende hulp terecht gekomen ivm lichte herseninfarct.
Lichamelijk mankeer ik gelukkig niks.maar heb wel , veel angst/paniekaanvallen er aan overgehouden.
Ergotherapie en psycholoog geweest.inmiddels aan de paratoxine.
Dit helpt natuurlijk wel.maar toch voel ik elke dag iets ..bv vaag gevoel in me hoofd, steken hart,tintelingen in lichaam ,buikpijn ect ect..
En dan is het binnen paar seconden zweten en rare gedachten ik ga dood.ik val zo neer..ect ect..
Deze dingen beheersen zo mij leven .
En kost me zoveel energie.
Ik weet dat ik door me herseninfarct gevoeliger bent voor drukte, geluid en dat me energie niet meer 100 procent.
Daar kan ik echt mee leven.maar de angst en paniekaanvallen niet!!!!
Het maakt mij moei en heel verdrietig!
Ik wil zo graag weer een leven zonder angst!
Heb hier echt alles voor over.
Ik voel me ook zo alleen op de wereld .alleen met deze rare gedachten.
Maar na het lezen van al deze verhalen besef ik dat ik niet alleen ben.sterkte voor jullie allemaal en wie weet kunnen we elkaar zo een beetje helpen door de herkenning..
Na een verkeersongeluk met open been breuk, ging er van alles mis. Onwel na zoveelste antibiotica infuus. Shock doorgemaakt na ongeluk. Heet controle verlies. Als er iets onverklaarbaarst gebeurt met mijn lichaam krijg ik paniek . Van uitslag tot injectie .sterkte want er is zoveel onbegrip , mensen die geen angstoornis hebben zullen het ook niet kunnen snappen.
Vierdaagse van 9.00 tot 17.00 uur?
Ptss en paniekaanvallen
Zij begrijpen ook totaal niet hoe frustrerend het is (Verhaal 368)
zo voel, hetzelfde met de supermarkt. maar zij begrijpen ook totaal niet hoe frustrerend het is om zo door je dagelijkse leven te moeten als je eigelijk helemaal niks durft... ben al bij verschillende hulpverleners geweest tot nu toe nog geen nut gehad
1Ik ben ook 21 en heb hetzelfde ervaren als jij. Soms ervaar ik het nog steeds.
Het gene bij angst wat juist helpt is het aan gaan. Eventueel met hulpmiddelen (een persoon erbij, een ritueel idk kan van alles zijn waardoor je je veiliger voelt).
In het begin zal het heel veel angst opleveren, maar na een tijdje merk je dat het beter gaat. Het is heel tegenstrijdig met je gevoel, maar juist uit de weg gaan van dingen zorgt ervoor dat de angst groter en groter word.. hopelijk helpt dit je ☺️
Mag ik hier enkele vragen stellen over paniek aanvallen? (Verhaal 366)
Dokter stelde dit 8 jaar geleden vast en kan dat nog steeds niet geloven dat het dit is.
3Moeilijk slikken.
Geen concentratie meer.
Gevoel hart sneller slaan
Minder goed kunnen zien.
Moeilijk praten
Gevoel dat mond scheef sta.
Zeer veel pijn aan spieren of pezen.
Onverdraaglijk worden.
Adem happen.
Bibber.
Heel moe.
Dit gebeurt er bij zware aanval.
Meestal voel ik het bij het opstaan dat dit die dag ga gebeuren zonder ik ook aan iets anders dacht.dan word ik moe wakker en net alsof er Moeilijk bloed door mijn lichaam stroomt.later dag kan dit gebeuren dan.
Wnr ik goed wakker word komen deze dingen meestal of zelden niet.
Heb hier al 10 jaar last van,
De eerste 8 jaar gebeurde dit gemiddeld 5x per week en het ergste was dat ik na en voor die aanval de hele dag last had van moeheid en afwezig was.
Nu de laaste twee jaar 8 maanden niks en 4 maanden heel af en toe.
Bij mij zijn de extreme paniekaanvallen een heel stuk geminderd door juist te denken aan de symptomen die ik krijg maar er niet tegen te vechten. Dan voel je je wel een tijd slecht maar wordt het niet helemaal extreem.
Uitgeput lichaam (Verhaal 369)
1Burnout en angststoornis kunnen een flinke overlap hebben. Misschien, als je voorheen geen angstgerelateerde klachten had, hoort het bij een burn out. Heb je professionele hulp ingeschakeld? Zo niet, zou ik dat zeker doen..
Sterkte!!
Mijn angsten stammen al vanuit mijn kindertijd (Verhaal 372)
Ik ben een vrouw van ruim 43. Ik heb 2 kinderen van 13 en 11 jaar. Alleenstaande moeder met nog goed contact met hun vader.
Mijn angsten stammen al vanuit mijn kindertijd. Nachtmerries, me een "aliën" voelen, gepest worden. Ik kom uit een familie met (zeer) intelligente mensen. Bij mij zat er altijd een "wolk" voor wat ik begreep en kon uiten. "Het zit er wel in,maar het komt er niet uit syndroom" noem ik dat zelf. Jarenlang gedacht dat ik dom was. Ik werd soms ook als het "mongooltje" van het gezin gezien. Mijn ouders zagen wel dat ik heel gevoelig was. Maar zij hadden een slechte relatie en waren zelf niet volwassen genoeg om mij en de andere kinderen gied op te voeden. Daarnaast was er in mijn jeugd sprake van emotionele verwaarlozing, (dreiging van) geweld, misbruik, accute, onverwachtse verhuizing, (ontworteling) en nog meer instabiliteit. Dat alles heeft denk ik mijn angststoornis veroorzaakt. Ik kan me maar amper ontspannen. Heb veel last van angsten en depressies. In mijn hoofd is het nooit rustig. Vanaf mijn 14e ging het niet meer. Gillende angsten en diepe somberheid. Ik ging niet meer naar school en heb mijzelf aangemeld bij de riagg en daarna om opname gevraagd. Sindsdien heel veel diagnoses gehad: van depressieve stoornis tot borderline -waar ze later weer op terug kwamen-, tot angststoornis, adhd en ass. Ik weet ook niet. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Ik heb heel veel therapieën gevolgd. Op jeugdafdelingen, ambulant, vers training, aandachtstraining, intensieve trauma therapie, cognitieve therapie etc. Nu, bijna 30 jaar na de 1e therapie ben ik er nog steeds bijna dagelijks mee in gevecht. Soms gaat het wat beter. De periode voordat ik kinderen kreeg was de periode dat het het meest rustig was. Ik dacht dat ik het ergste gehad had.... niet dus. En dat ik nu kinderen heb die misschien iets overhouden aan mijn stoornis vreet me op. Schuldgevoel, gevoel altijd tekort te schieten, schaamte etc. En het feit dat ik al meer dan 30 jaar aan het vechten ben en zoooo moe ben van het vechten. Ik zie geen uitweg, geen verbetering. Dat maakt het leven heel zwaar.
Dat wilde ik even kwijt. Misschien zijn er mensen die dit ook hebben. Misschien tips voor een (zoveelste) behandeling... ik ben het aan mijn mooie kinderen verplicht.
Dank voir het lezen en sterkte allemaal.
Nu doe ik alles wat ik nooit dacht te doen (Verhaal 25)
Ik ben een 20-jarige vrouw die al sinds haar zeventiende last kreeg van heftige paniekaanvallen die onverklaarbaar waren, later bleek de oorzaak verkeerd gediagnosticeerd en bleek ik een combinatie te hebben van dwangneurose met paniekaanvallen, echt een lekkere cocktail van mentale ziektes dus ....
Het duurde echter heel lang voordat de psychologen er achter kwamen dat ik dwangmatische gedachtens had en toen werd ik pas doorgestuurd naar de juiste therapie.
De wachtrij duurde echter een tijdje en ik weet nog goed hoe bang ik was dat dit nooit weg zou gaan en ik voor altijd mij zo gekweld zou voelen. Opgeven was gelukkig nooit een optie voor mij zelfs niet toen ik zo ziek was.
Uiteindelijk kon ik terecht bij mij therapie en was ik zelfs na 1 jaar klaar. Iets wat ik nooit had verwacht. Ook heb ik medicatie genomen citalopram 10 Mg als kleine dosis. Dit heeft mij er echt bovenop geholpen. Ik was eerst erg tegen medicatie want ik wilde het zelf doen. Maar geloof me een kleine ondersteuning doet ie zeer goed ! Nu doe ik alles wat ik nooit dacht te doen zoals elke dag auto rijden en mijzelf helpen als ik last heb. Tuurlijk heb ik soms nog last maar ik zeg dan tegen mijzelf: dit gaat weer voorbij je weet wat je moet doen.
En zo zie je maar : er is altijd hoop en een oplossing
2Heb veel last van darmen (Verhaal 196)
Wie kan mij helpen?.
Gr ingrid.
5Marjan
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis/ Hypochondrie.
Ik heb enorm veel pijn in mijn buik. De onderbuik, bovenbuik 1 kant, navel, opgezette buik, winderigheid, last van de onderrug. De pijn loopt ook door naar de lies en vagina schede.
Ik ben heel erg bang sinds de afgelopen 2 maanden. Ik heb een uitstrijkje gemaakt via het bevolkingsonderzoek. Hieruit kwam pap 2 met hpv. Sinds ik dit heb gehoord heb ik nog meer last van de buikklachten en let ik er constant op.
Ik ben bang dat het met van alles te maken kan hebben.
Feiten zijn, ik heb een lichte voorwandverzakking, een hele kleine vleesboom van 2cm.
Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Het kan van alles zijn.
Is er herkenning bij andere vrouwen?
Mijn kwaliteit van leven is heel erg laag (Verhaal 360)
1Wat vervelend dat je dit ervaart zeg. Ik heb zelf ook last van een (gegeneraliseerde) angststoornis en ik ben nu langzamerhand aan het herstellen. Of naja het gaat in ieder geval beter.
Verhaal 370 is mijn verhaal. Misschien haal je daar kracht en informatie uit!
Veel sterkte!
Ik hoop dat je kracht uit mijn verhaal kan halen (Verhaal 367)
Dit is voor iedereen die met een gegeneraliseerde angststoornis leeft. Lees mijn verhaal en ik hoop dat je er kracht uit kan halen!
Op mijn 15e heb ik een trauma meegemaakt waardoor ik een gegeneraliseerde angststoornis heb ontwikkeld met intrusies. Ik ben nu 26 jaar en ik wil kan eindelijk zeggen dat ik mijn angststoornis meer onder controle heb! Ik wil mijn verhaal met jullie delen, zodat jullie hier ook hoop en motivatie uit kunnen halen.
Vroeger schaamde ik mij voor mijn angsten. Ik durfde niet meer met het OV want ik was bang dat ik moest plassen (en door de angst voor de angst, gebeurde dit dus ook) of ik was bang voor aanslagen en ga nog maar even door.. ik had overal wel (onbewust) angsten voor.
Ik heb jaren hier zelf mee gelopen en durfde niemand iets te vertellen. Op een gegeven moment kreeg ik ook intrusies dat ik mijn lieve familie en vrienden iets aan wilde doen. Maar tuurlijk wilde ik dat niet. Ik voelde me hierdoor erg onzeker, zwak en walgde van mijn eigen gedachtes. Angsten werden hierdoor weer groter en ik stond continue onder stress. Met de intrusies heb ik toen 3 jaar mee gelopen (van 18-21 jaar ongeveer) en uiteindelijk gingen ze weg. Waardoor? Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Maar m'n angsten bleven altijd wel op de achtergrond aanwezig.
Vorig jaar had ik een hele stressvolle periode door werk en ik denk dat corona ook wel wat heeft meegeholpen. De intrusies kwamen terug en ik schrok mij kapot. Ik had zoveel stress en op een gegeven moment zei mijn lichaam: STOP. Ik kon niet meer. Ik was helemaal op. Ik zat randje burn-out.
Toen dacht ik: 'Zo kan ik niet meer verder, ik ben er klaar mee!'.
Ik heb ontslag genomen, huis onderverhuurd en ben ik een aantal maanden naar het buitenland gegaan. Hier heb ik helemaal tijd voor mezelf genomen & ben ik in therapie gegaan om juiste copingsstrategien aan te leren zodat ik beter kon omgaan met mijn angststoornis en de intrusieve gedachten.
Hier kwam alles naar voren: de manier waarop ik ben opgevoed en de invloed hierop om mijn angsten, trauma dat ik nog niet had verwerkt etc.
Met behulp van de therapie en zelfonderzoek heb ik het zo goed als allemaal op een rijtje weten te krijgen, meer compassie voor mezelf gecreëerd & heb ik mijn leven omgegooid. Ik ben nu aan het mediteren, do aan yoga en plan reflectiemomenten in gedurende de dag om te bekijken hoe ik mij voel en of ik stress/angst in mijn lichaam voel. Verder ben ik voor mezelf begonnen en ben ik weer langzaam aan het werk gegaan met compassie voor mezelf als het even niet zo goed gaat.
Daarnaast laat ik de intrusies toe en denk: 'Hey dat is Amy weer!" (Amy is afgeleid van de amygdala waar de angstresponse wordt opgewekt, vond ik wel leuk 😂). Amy is dus de naam die ik geef aan de intrusies en mijn angsten. Ik geef haar dan een 'biertje; en we gaan weer lekker 'chillen'.
Zo accepteer ik de gedachten en kan je langzamerhand weer door met je leven. Ik heb geaccepteerd dat de angststoornis altijd een onderdeel van me zal blijven, maar dat het mij niet tegenhoudt in het leven van het leven dat ik zou willen.
Lieve mensen op dit forum. Er is hoop, echt! Zoek een goede therapeut, doe aan zelfreflectie en doe de dingen waar jij gelukkig van wordt! Hierdoor krijg je meer zelfvertrouwen en dan merk je dat de angsten meer naar de achtergrond gaan.
Het boek wat mij ook heel goed heeft geholpen is: 'Opdringerige gedachten overwinnen' van Sally M. Winston.
Was het makkelijk. NEE zeker niet. Was het het waard. JA 100%. Eerst volledig door de pijn heen, om vervolgens te kunnen helen. Ben ik er al volledig? Nee, maar ik ben al zoveel verder dan vorig jaar dat ik echt kan zeggen dat ik trots ben op mezelf.
Heb totaal geen rust meer (Verhaal 339)
Ik lag in bed en plots dacht ik dat ik dood ging ik sprong wakker in paniek de beklemde gevoel in mijn borstkas die ik nooit gevoeld had was zo angstaanjagend dat ik meteen met een van mijn ouders naar het ziekenhuis ben gereden ik ging ernstig lucht happen wist niet wat me overkwam. In het ziekenhuis zeiden ze dat het een hyperventilatie was zodra ik het ziekenhuis verliet was ik opzich wel gerust gesteld maar nog niet de volle 100%, ik kwam thuis probeerde wat rust te pakken voelde me uitgeput ma durfde niet te slapen was bang dat ik nooit meer wakker werdt en sinds toen heb ik elke nacht even een angstaanval denkende dat het klaar is, nu ben ik ook de dag na de eerste angstaanval bij de huisarts geweest en heb ik een afspraak kunnen maken bij een doorverwezen psycholoog alleen kan ik daar pas over 4 weken terecht voor mijn eerste sessie, ik heb dan wel medicatie van de huisarts gekregen waaronder slaap medicatie (Lormetazepam) wat de eerste nacht bij eerste gebruik wel oke te doen was nu had ik afgelopen nacht weer eens gebruik gemaakt van de medicatie (arts heeft me verteld dat ik die 7 dagen dagelijks halfuur voor het slapengaan mocht in nemen) dus deed dat ook zeker na de eerste ervaring want sliep ook sneller dus eindelijk geen last van slaapproblemen dacht ik, tot ik plots een nachtmerrie kreeg ik schoot zo bang wakker ben er nu nogsteeds niet goed van heb thee gezet omdat het blijkt te helpen maar blijf me zorgen maken durf nietmeer te trainen weg te gaan met vrienden en zo van die dingen slaap is ook echt moeilijk vooral na deze nachtmerrie durf ikecht niet terug in slaap te vallen bang dat ik nietmeer wakker wordt.
Met mijn verhaal eigenlijk wil ik gewoon eens horen of eventueel met iemand die het zelf ook ervaren heeft eens een gesprek te doen leeftijd en of geslacht maakt me echt niks uit wil gwn even iemand te woord hebben die me begrijpt want idd net als meerdere verhalen die ik hier gelezen heb mensen die het nooit gekend hebben of gevoelt hebben begrijpen je niet en denken dat je die angst door 3 keer in en uit te ademen weg kan toveren kan er thuis ook niet echt over praten wil niemand ongerust maken en al men vrienden ben ik aan het uitsluiten voel me echt niet goed meer ik hoop dat het goed komt en we allemaal herstellen van dit en weer ons zelf kunnen zijn met de rust die ons ook gegund zou moeten zijn. Als je dit leest en je ook niet goed voelt super veel sterkte en heel veel moed en steun jou kant op gestuurd vanuit mij al heb ik dat zelf ook een beetje te kort op het moment maar we komen er!
20-01-2022
2Groeten
You can do it, dwing het niet af en neem je tijd.
Goede dag gewenst, of moment topper
Alsof je examen moet doen (Verhaal 365)
Ook ik heb hier dagelijks mee te maken. Veel nare dromen. Twijfelen aan mezelf.
Angstig wakker worden....alsof je examen moet doen ...24 uur per dag.
Alles negatief zien, piekeren, geen rust in hoofd en lichaam. Alles wat gezegd wordt pik ik heel heel erg letterlijk op en zie het altijd als een aanval. Ben heel nerveus om naar mensen te gaan. Loop dan heel onrustig en doe druk, kan niet luisteren en praat overal doorheen. Mijn hoofd en lichaam zijn heel onrustig. Ik kan er eigenlijk niet meer mee omgaan. Daardoor krijg ik kritiek van alle kanten. Wat mij nog meer onzeker maakt en ik daardoor juist fouten ga maken.
Wie herkent dit ook??? En wat doen jullie ermee.
Ik ben alleen door een scheiding. Dit is al 10 jaar geleden maar het blijft pijn doen. Ik durf ook geen mannen meer te benaderen. Ik ben daar niet toe in staat omdat ik mijzelf totaal afkeur. En niet goed genoeg ben vind ik zelf. Ik ben heel zorgzaam, te zorgzaam. Maar voel mij heel schuldig als ik zelf om hulp vraag. Mensen snappen mij gewon niet. Heb ook moeite om mijn mening te geven. Aks ik dat doe dan krijg ik feedback en merk dan toch dat ik anders denk. Ik moet het dan altijd weer anders zien.
Pffff. .ik ben er heel erg van uitgeput. Daar heeft een ander geen idee van. Ik vecht hier letterlijk elke dag mee.
Jullie ook allemaal sterkte ❤
10 jaar paniek, angst, hypochondrie en dwang (Verhaal 16)
Goedenavond allemaal,
Ik moet even van me aftypen vandaar dat ik hier terecht gekomen ben.
Het is een enorm lang verhaal wat helaas al vanaf mijn kindertijd bezig is, nu ben ik 29 jaar en lijkt het alleen maar erger te worden..
Vanaf kinds af aan ben ik al gevoelig voor angsten, destijds was dat om alleen te slapen, angst voor de dood, angst voor 'spoken' e.d.
Sinds mijn puberteit leek deze angst volledig weg en was ik een gewone jonge puber die altijd leuk mee deed,
echter komt er bij puberteit ook een aantal andere dingen kijken zoals meedoen met de rest, stoer willen doen,
Hier is waar (ik noem het even fase 2) begonnen is.
Op mijn 15e af en toe roken, proberen te blowen met de grote jongens, en dit heb ik een half jaar gedaan,
totdat ik zo een verschrikkelijke bad trip kreeg (wat een ENORME paniekaanval met zich meebracht), hier is het toen berg afwaarts gegaan,
Elke dag paniekaanvallen, angst aanvallen, hyperventilatie, derealisatie, depersonalisatie, niets meer alleen kunnen en durven doen.Iedereen moest voor mij zorgen want zelf kon ik niets meer, psycholoog in, psycholoog uit, jaren lang, medicatie (Seroxat, Oxazepam, Diazepam, Remeron, en nog een hele lange lijst met medicatie, tot aan anti psychotica aan toe)
Af en toe ging het beter, af en toe minder,
Tot dat wij als gezin te horen kregen dat mijn moeder (DE enige persoon in mijn leven waar ik gerust door gesteld kon worden) terminaal ziek was, zij had nog 2.5 jaar te leven.
Tijdens deze periode probeerde ik me echt enorm te vermannen en te proberen het beste uit mezelf te halen, ik kreeg een nieuwe baan, ik haalde mijn VMBO diploma, ik haalde mijn ROC niveau 3 diploma en was blij dat ik dit aan mijn moeder kon laten zien.
Na weer een periode van enorme angst en paniek overleed zij aan kanker in 2012.
Na enorm veel verdriet en rouw samen met mijn huidige vriendin het e.e.a. kunnen opbouwen,
Goede baan, leuk huis gekocht,
Echter in al deze tijd heeft mijn angst en met name een ziekelijke vorm van hypochondrie mijn leven op alle flanken beinvloed, elke dag weer, ik sta er mee op, ga er mee naar bed,
ik hou van sport, maar elke minuut met sport ben ik bang dat mijn hart er mee stopt, of dat er iets met mijn hart staat te gebeuren, zo heftig dat ik soms onbewust (denk ik) aan het hypoerventileren ben,
2 keer zelfs met een 'hart ritme stoornis' van de baan gehaald en naar het ziekenhuis gebracht omdat het echt niet goed gaat.
De laatste keer is nu 5 weken geleden en sinds dien is het hek van de dam,
Niets lukt me meer, paniek, angst, huilen, depressief,
Elke dag maar geruststelling zoeken, of een soort van controle krijgen op wat ik heb via google, via partner, via vrienden en familie,
Ik leg de lat ook vreselijk hoog voor mezelf en ik merk gewoon dat ik helemaal gek word, voor mijn gevoel,
Dokter in, dokter uit,
nu volgende week mijn intake bij een psycholoog en ga ik weer aan de slag,
Ook heb ik in mijn hoofd gehaald dat als ik minder dan 6 uur slaap ik een aandoening krijg, dat het slecht voor me hart is, dat ik door alle stress en slecht slapen ik dood ga,
zo bang..
Wordt echt GEK.
Wie herkent dit?
Er is nog zoveel meer, maar weet niet hoe ik 10 jaar paniek en angst en hypochondrie en dwang hier moet beschrijven..
26hoi hoi
ik herken jouw verhaal helemaal als kind had ik ook al last van angst maar veel mindere maten sinds me 28ste (ben nu 33) is het de kop weer opgestoken maar dan veel heviger ik ben ook bang om dood te gaan en dat er iets is met mijn hart ik kan op dit moment ook niet veel woon zelfs weer bij m.n moeder omdat het op mezelf wonen gewoon niet gaat op dit moment ik ga in januari beginnen met terhapie hopelijk gaat dat een beetje helpen
Hi,
Bij het lezen van jouw verhaal herken ik mezelf. Allereerst moet ik zeggen dat ik het knap vind dat je zo sterk bent geweest toen jouw moeder overleed. Ondanks je angsten jezelf herpakt terwijl de ziekte van je moeder én het verlies toch enorm heftig moeten zijn geweest....
Ik lees vaak ervaringsverhalen op forums, puur om mezelf er te van overtuigen dat de klachten die ik heb, bij zo veel mensen dagelijks aan de orde zijn.
Nooit eerder heb ik een reactie gestuurd, maar werd gegrepen door jouw verhaal.
Als kind had ik, ondanks een fijne en stabiele jeugd, al irreële angsten met een hypochondrische ondertoon. Wekenlang bang zijn voor een bloedneus, blindedarmontsteking of gat in m’n hoofd.
Continue geruststelling zoeken bij mijn ouders. Als kind hielp dat nog goed .
Mijn verdere jeugd, vanaf de middelbare school, redelijk angst-loos doorgebracht.
Na mijn eindexamen, ik was toen 17, kreeg ik s’nachts een keer een enorme hyperventilatie aanval. Ik wist zeker dat ik doodging. Uiteraard was dat niet het geval, maar een stukje van mij ging dat in zekere zin wel die nacht. Ik kreeg steeds vaker angst voor zo’n zelfde aanval en was geen dag meer onbezorgd of niet bezig met wat ik allemaal voelde . Ondertussen leefde ik mijn leven, studeerde , werkte en deed alles wat een normale jong volwassene doet. Maar wel met een “monster “op mijn rug, continue op de loer en klaar voor aanval. Hyperventilatie, angst, somberheid..het hele pakketje altijd bij me.
Toen ik 23 was en bijna niks meer durfde( uitgaan, restaurants, autorijden, vervoer met OV of vakanties) ging het tijdens een vakantie mis. Ik durfde niet eens meer naar het strand .
Uiteindelijk na een gesprek met de huisarts begonnen met Anti-Depressiva , Paroxetine 20 mg. Ook therapie gevolgd, allerlei verschillende. De medicatie deed zijn werk, ma een maand begon ik me beter te voelen en de jaren die hierop volgden was ik stabiel. Geen extreme angsten, ik werd moeder van 2 kinderen en het ging goed met me.
Na een rotperiode in 2015 waarin ik iets heftigs meemaakte in privé sfeer, zocht ik hulp van een psychologe. Ik wilde wat handvaten hoe om te gaan met de situatie die op dat moment grote gevolgen had voor mijn leven.
Ook mijn medicatie kwam ter sprake en omdat ik zelf na bijna 20 jaar ook weleens iets anders wilde proberen ben ik gestopt met de Paroxetine en op haar aanraden begonnen met Sertraline.
Dit alles ging volledig mis. Ik voelde me vreselijk , somber, angstig en nerveus.
Via een Neuroloog ( waar ik onder behandeling ben voor Migraine )accuut doorverwezen naar de psychiater.
Nu alweer een kleine 6 maanden aan het zoeken naar een goede balans in de medicatie, we proberen nu Fluoxetine in combinatie met Alprazolam ( 0,25 mg). Afgelopen weken continue paniekaanvallen uit het niets , het gevolg van de wisseling van medicatie .. Wat een ellende, ik wordt er echt gek van en denk nog steeds , na bijna 20 jaar, minstens een paar keer per dag dat het helemaal mis gaat . Raar gevoel in borst, rug en tintelingen. Jouw stukje over dat sporten, de angst dat je hart het niet aankan...zo herkenbaar. Ik wil op dit moment niet eens fietsen, bang voor een (te) snelle hartslag en zie ik me al liggen met de AED ernaast. Mijn hart is overigens al meerdere keren nagekeken....niks mis met dat hart. Helaas geloof ik dat zelf maar een dag en daarna toch weer de angst die een loopje met me neemt.
Kortom, het is een energievreter , die angst.
We zijn niet gek en zeker niet de enigen met deze gevoelens, maar ik baal dat ze zo’n grote invloed hebben en hebben gehad.
Dit wilde ik even kwijt. Lucht altijd op om erover te praten en te weten dat de angstgevoelens en de paniek die wij soms ervaren écht een grote stempel drukken op alles.
Sterkte !!!
Gr Jes
ik loop de hele dag met een rot buik gevoel paniek
Wat herken ik me in jou verhaal. Mijn lat was altijd hoog. Als kind overal bang voor. Tot die ene dag die ik nooit meer vergeet. Na een super leuke dag ging het mis. Net of een knopje omging. Voelde me opeens niet goed, mijn hartslag ging ineens flink omhoog. Ik keek mijn dochter aan en dacht dat dit de laatste keer was dat ik haar zou zien. Gelijk naar de eerste hulp. Mevrouw u heeft een paniekaanval. Dacht het niet ik wil naar een cardioloog. Verschillende onderzoeken en inderdaad er was lichamelijk niks aan de hand. Gestart met antidepressiva en qietiapine. Het gaat dagen goed en dan val ik weer terug. Als ik maar iets voel in mijn borststreek ben ik totaal in paniek. Als ik misselijk ben link ik dat meteen aan mijn hart.
Nu bezig met gedragstherapie.
Voor jou ook veel succes en sterkte
wat kan ik dit zo goed herkennen ,ik zal ook mijn verhaal vertellen ik wil het ook zo kort mogelijk houden ,ben nu 49 jaar heb in 1995 een zware angst stoornis gehad het begon met zware hyperventileren toen ik maanden last had van zware depressie ben ik geschrokken van iets waar mijn hart zwaar begon te bonken paar keer naar de huisarts geweest stuurde mijn naar huis met de antwoord v an je heb gelukkig niks dat ging een paar maanden door het toen bijna tien jaar geen last meer gehad tot het in 2008 hellemaal weer terug kwad op een of ander manier heb ik iets met mijn hart bang dat hij zo maar stil val ben zo bang van de plotselinge dood als ik het hoor dat ik gewoon dag in dag uit het niet meer uit mijn hoofd kan krijgen met de gevolg zal dat mijn ook gebeuren of overal waar ik heen gaat denk ik daar gaat het gebeuren zal ik daar dood neer vallen op internet zoek ik naar mensen die het zelfede probleem hebben soms denk ik ben ik de enigste die zo erg is of hoe kan een mens dit vol houden ik heb al verschillende psychologen gehad gebruik ook de medicijn 30mg lexapro maar het blijf terug komen dat hebt ik er maanden last van dan gaat het wat over dan als ik wat hoor of lees dan komt het hellemaal weer terug het blijf tobben met je gedachten ik het zelfde cirkel ,heb er ook vel over gelezen maar kom er niet van af de psychologen vertellen bijna altijd hetzelfde ze denken er zomakelijk erover terwijl ik zit met al die angstgevoelens wat heel je leven verheerst ,ik heb een leuk baan een leuk gezin die ik ook niet wil kwijt raken ,terwijl ik gelukkig moet zijn maak ik mezelf ziek kan er soms niet meer tegen hoe kan een mens dit volhouden zo dag in dag uit elke minuut elke uur,maar blijf gelukkig nog overeind bang dat ik zal verliezen wat ik nu heb ,maar ik merk ook dat er mensen zijn zoals ik de 1 meer dan de ander wat kan ik zeggen dan houd het vol probeer van alles wat jou kan helpen schaam je jezelf erniet voor vecht ervoor op een dag zullen we ook lachen en genieten van al het moois wat we soms niet zien en willen zien ...
Ik heb dit ook en vooral als ik ga sporten erna voel ik mij onwel omdat mijn hartslag lang hoog blijft , waardoor ik mij onwerkelijk voel... Let ook voortdurend op mijn ademhaling,, ga nu logopedie volgen en laat me controleren op alles , hart, suiker, schildklier, cholesterol, dit zijn ook aandoeningen die deze klachten kunnen veroorzaken. Als dit niets oplevert dan zal het door eigen denken zijn en er continu mee bezig te zijn... merk vaker dat als ik bij de dokter ben of ziekenhuis ik eigenlijk weinig tot geen klachten heb,,, omdat je daar een veilig gevoel hebt, ook 1 pilletje oxazepam werkt de uren en voel je je prettiger.... ik denk dat het grotendeels tussen onze oren zit .... En nu een weg moeten zoeken, hoe we dit kunnen verslaan, de gedachten anders krijgen en de angst aanpakken... wens jou ook heel veel sterkte hierbij.
Ik heb dit ook en vooral als ik ga sporten erna voel ik mij onwel omdat mijn hartslag lang hoog blijft , waardoor ik mij onwerkelijk voel... Let ook voortdurend op mijn ademhaling,, ga nu logopedie volgen en laat me controleren op alles , hart, suiker, schildklier, cholesterol, dit zijn ook aandoeningen die deze klachten kunnen veroorzaken. Als dit niets oplevert dan zal het door eigen denken zijn en er continu mee bezig te zijn... merk vaker dat als ik bij de dokter ben of ziekenhuis ik eigenlijk weinig tot geen klachten heb,,, omdat je daar een veilig gevoel hebt, ook 1 pilletje oxazepam werkt de uren en voel je je prettiger.... ik denk dat het grotendeels tussen onze oren zit .... En nu een weg moeten zoeken, hoe we dit kunnen verslaan, de gedachten anders krijgen en de angst aanpakken... wens jou ook heel veel sterkte hierbij.
Allereerst dapper dat je je verhaal met de rest van de wereld deelt.
Ik herken er veel van. Ben zelf erg sportief en nogal perfectionistisch ingesteld. Dit heeft uiteraard een keerzijde; de voortdurende angst om het niet "perfect" te doen. Angst voor gezondheidsproblemen, met name aan het hart. Vaak bezig om mijn hartslag te monitoren (heb een sporthorloge) en telkens weer de vraag: is dit normaal? Ben ik gezond? Ook al weet ik diep van binnen dat ik me geen zorgen hoef te maken.
Het is slopend. Heb 10 jaar geleden een tijdje fluoxetine gebruikt, overweeg nu opnieuw medicatie. Wil het liever niet. Maar als deze klachten niet verbeteren zie ik weinig andere opties.
Ik wens je hoe dan ook alle sterkte toe!
Wat een vervelend verhaal , ik ben 56 en heb er ook heel mijn leven al last van , echt verschrikkelijk. Toen ik 18 was heb ik mijn nek gebroken en sindsdien heb ik klachten, angst paniek stress en depressie oorsuizingen.Ook ik heb heel mijn leven hier tegen gevochten met verschillende psychologen en soms gaat t wat beter. Ook iets opgebouwd eigen huis , 2 schatten van kinderen , lieve vrouw. Echter zit nu in de ziektewet omdat ik 2 maanden geleden niet meer tot ontspanning kwam ,sindsdien erg gestrest en depressief,word er zo moe van en weet niet of ik het nog langer aankan. Wens je veel sterkte,wou mijn verhaal ff kwijt .
Ik herken je klachten helemaal
Ik heb al vanaf me 17 e een angst en paniek stoornis en hypochondrie
Ben ontzettend bang dat er iets mis is met mn hart.
Elke dag ben ik bang
Ik slaap snachts niet meer durf niet meer te sporten ben heel de dag net de angst bezig.
Heb alle therapieën en medicijnen al gebruikt die er maar voor bestaan
Ben nu 20 jaar verder en nog steeds elke dag de angst voor een hartaanval of ritmestoornis
Ik ben al bij 10 verschillende cardiologen geweest en heb vorige week een pres an ondergaan
Er zijn ritme stoornissen gevonden maar die blijken niet echt gevaarlijk te zijn
Ook heb ik een hoge hartslag vooral na het sporten daarom ben ik nu gestopt met sporten
Ik heb 10 jaar geleden zelfs een hart katheterisatie gehad ook die was goed .
Maat ben zo bang dat ik door alle stress juist wel iets krijg aan mn hart heb dat helaas wel bij leeftijdsgenoten meegemaakt .
Ik zou zo graag een dag zonder angst willen leven om even bij te komen.
Het is een hel
Hoi allemaal heel herkenbaar. Ben 46 jaar en ik zit ook met angst en depressief. Op moment beheerst het mijn leven. Lees veel op internet moet je ook niet doen weet ik. Maar dan lees je iets en dan denk je . Zie ik wist het dit heb ik ook. Of je loopt in een winkel en denkt dan . Nu val ik dood neer. Of een beste vriend is plotseling overleden acute hard stilstand. Dan lopen mij de rillingen al over me heen denk zie hij ook zomaar dus ik ook. Over de dood praten of lezen is op moment ook niet, goed voor mij kan er niet tegen. Alle verhalen die ik lees zijn heel herkenbaar. Succes allemaal
hoi,,jeetje , wel heel naar allemaal, ik heb het zelf ook gehad, jaaaaaaaren lang,, nu nog af en toe , ik heb het dan over angstig voelen,,,,bij mij kwamen er wanen en stemmen horen bij,,,,praktisch bezig zijn, helpt me op het moment zelf vaak,, en veel in mn hoofd relativeren, ik heb 20 jaar terug 1,5 in een kliniek psychotherapie e.d. gedaan, en vorig jaar nog emdr, ik ben samen met hulpverleners naar de oorzaken terug gegaan, en die traumas doorleeft, alleen kom je er niet, zoek een goede therapie/therapeut,, ik kan nu weer goed functioneren , bijna geen klachten meer,, het is een lange weg, maar uiteindelijk de moeite waard,,liefs,,,,,sterkte
Ik herken me volledig in jouw verhaal. Het idee dat iemand iets van me verwacht en ik leuk mee moet doen. Ik kan niet genieten, zit gevangen in de angst. Dat je moet leven en alles wat daarbij hoort. Als ik weet dat ik met iemand moet afspreken ben ik volledig ontregeld. Ik doe me sterk voor, maar van binnen blokkeert alles. Het is slopend. Nu al 6 jaar. Werken lukt me al jaren niet meer. Heftige jeugdtrauma's die zich dagelijks aan me opdringen. Ik ben de hele dag benauwd en kortademig. Hoe kom ik hier uit? Niet meer schaamteloos kunnen genieten van wie ik ben. Muurvast in één grote mindfuck. Ik heb mijn eetprobleem (ook een mindfuck) destijds overwonnen, dus ik weet dat het met deze angststoornis ook moet kunnen lukken. Ik heb alleen de sleutel nog niet gevonden. Zó frustrerend. Ik ga door en hoop dat ik ooit weer een normaal mens mag worden. Veel sterkte voor iedereen, als je het niet hebt weet je niet wat voor hel het is.
Een jeugd vol trauma, eetprobleem, drugsgebruik. Ik ging gewoon door zonder tr beseffen hoe slecht het met me ging. Totdat ik net als jij ook een ongelooflijke bad trip kreeg. Sindsdien volledig geblokkeerd. M'n jeugdtrauma dringt zich dagelijks aan me op. Kan niet meer werken, functioneren, leven. Als een zombie op de bank, hevige paniekaanvallen, schaamte, woede. Ik zit al 6 jaar vast in mijn jeugdtrauma. Veel therapie, wat ook zelfs extra traumatiserend heeft gewerkt. Waar is de weg uit deze hel.
Ik wil graag in contact met je komen
Wauw, ik lees gewoon precies mijn eigen levensverhaal.. kippenvel krijg ik ervan. Ik kom nu voor het eerst op deze website terecht, omdat ik benieuwd was of meerdere mensen last hebben als wat ik eigenlijk mijn hele leven al ervaar. En ik lees jouw verhaal, en zie gelijk mezelf hierin. Ik ben elke dag doods en doodsbang, paniekerig, aan het piekeren en heel mijn lichaam doet alleen maar zeer. Vooral m’n hart. Ik ben doodmoe van mezelf, en weet echt niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Ik hoop graag in contact te komen met mensen die dit ook ervaren, zo voelen we ons misschien niet helemaal alleen...
Hoi hoe is het nu
Ik herken me helemaal in jouw verhaal, zelf heb ik ook een enorme badtrip gehad en een jaar last van gehad. Ik wil het kort houden en mijn verhaal besparen, maar je bent niet de enigste en je hebt niks! Ga naar YouTube: Life coach aan zee. Therapeuten dokters bezoeken hebben geen zin, je voedt jezelf met angst paniek hyper... Etc. Het lijkt allemaal onwaarschijnlijk te wezen dat het vanuit je GEDACHTENS alleen komt. En zelf geloof ik het ook soms even niet meer. Maar wanneer ik er in geloof dan probeer ik me gedachtens van alles af te houden. En vooral ACCEPTEREN WAT JE VOELT LICHAAM ALS GEESTELIJK! Als je iets angstig halucineert of denkt te zien, of iets voelt in je lichaam, opserveer het. Ook je ademhaling opserveren etc. Ga naar YouTube: Life Coach aan zee! Dit heeft bij mij als enigste goed geholpen ipv therapeuten en dokster haha. Echt waar. En je hebt niets, twijfel hier niet aan.
Hoi
Ik ben een vrouw 58 jaar en heb al jaren angsten om ziek te zijn!
Ik heb ook lichamelijke klachten die al diverse keren zijn onderzocht maar er wordt niets ernstigs gevonden! Waarom verdwijnen de klachten dan niet! Volgende week krijg ik een MRI
Mijn huwelijk staat onder spanning!!! Ik maak iedereen die ik lief heb kapot!
Ik roep om hulp!!!! Ben de hele dag passief Ik heb klachten die bij kanjer passen maar ook onschuldig kunnen zijn! De dokter zegt ook het is vervelend maar niets ernstigs ook naar
Div. Onderzoeken in het ziekenhuis.
Ik ben dan eventjes gerust maar de angst komt altijd weer terug!
Soms denk ik was ik maar dood! Terwijl ik daar zo bang voor ben.
Volgende week heb ik een intake bij een psycholoog (voor de zoveelste keer) ik hoop dat er een interne opname komt zodat iedereen ff rust krijgt
Dat gevoel van depersonalisatie hen ik nu al vanaf juni...zo'n erg kwellende gevoel van levend dood zijn gewoon.
Ook moeder verloren 20 jaar geleden aan kanker. Ik ben nu 40... toen een depressie gekregen en een angststoornis paniek aanvallen. soms denk ik echt: om gonna lose my mind....Ik word een psychopaat noem maar op. Te bewust van alles...wat niet hoeft maar zegt dat maar eens tegen je brein...
Sterkte iedereen
Ik heb ook vanaf kinds af aan al met periodes last van angst en paniek aanvallen. Daar kwam op mijn 17e bij dat ik ook ineens ging filosoferen over het leven etc. Waardoor ik echt het contact met de realiteit kwijt ben geraakt. Gelukkig ging het daarna een stuk beter totdat mijn moeder een hersentumor kreeg en ernstig ziek werd (gelukkig wel overleefd) en mijn broer 2 jaar later op 23 jarige leeftijd leukemie kreeg en uiteindelijk overleed. In die periode kon ik me redelijk sterk houden (overleven) maar daarna begon het weer. Echt heel erg last van mijn hart gehad, hartslag liep soms wel op tot 210 slagen per minuut maar ze kunnen verder niks geks vinden en zeggen dat het allemaal door de stress komt. Nu ben ik afgelopen maand gebeld dat er mogelijk een genetische afwijking is in onze familie wat de kans op leukemie verhoogd. Ik vind het heel spannend en vind het moeilijk om van mij af te zetten, ben er gelijk van overtuigd dat ik het ook ga krijgen. Hierdoor loopt de stress weer op en krijg ik ook weer last van mijn hart etc.
Als ik deze verhalen allemaal lees weet ik dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Voor iedereen heel vervelend maar het is wel fijn om soortgelijke verhalen te lezen. Vooral omdat ik er in het dagelijkse leven met bijna niemand over praat.
Nou dit lucht even op, veel sterkte!!
Nu 56 jaar en meerdere flinke crisissen in mijn leven meegemaakt. Zit nu 3,5 jaar weer in een heel diepe crisis, mede door heftige gebeurtenissen en mijzelf weer flink voorbij gelopen te zijn. Volg na diverse GGZ behandelingen nu mijn eigen weg met lichaamsgerichte therapie vanuit de polyvagaal-theorie. Vooral ook de psycho educatie die hierbij hoort geeft veel inzicht! Praten over je angsten is goed, maar (leren!) voelen, iets wat wij in onze opvoeding en maatschappij niet echt meekrijgen, is zó van belang voor herstel! Wens jullie allemaal het aller beste toe! Warme groet, Marjolijn
Ik heb zo maar uit het niets.hogehartslag druk op borst.huisartsen post weten wie ik ben veel onderzoek gedaan ja heb diabetes. Slechte maag ledeging. Maar ergste is dat er geen duidelijke heid is.en alleen maar hoor.het is stress. Durf geen dokter meer te bellen. Nou ga ik in november praten met medc psychologie. Ik wil geen medc waar je suf van wordt.
Ik voel me heel erg alleen.en zou liever dood willen zijn .zo als ik me nu voelt.
Ben niet meer mezelf..
Groetjes lies sterkte jij ook..
Al 11 jaar last van hyperventilatie en angst (Verhaal 362)
Meerdere pogingen gedaan bij psychologen maar omdat ik dacht ik mankeer echt wat en dit zijn geen angsten ben ik er nooit voor de volle 100% voor gegaan.
Heb bloedonderzoek gehad, hartfilmpjes en nieren alles gecheckt en nog denk ik het is niet goed wat er in mijn lichaam zit.
Door het overlijden van veel dierbaren in korte tijd is de angst voor de dood enorm toegenomen. .. ze zijn overleden aan een hersenbloeding, gescheurde ader bij t hart, kanker. En nu zit ik met gedachtes wat als ik dat heb. Het kan mij ook overkomen en dan ga ik dood. Het neemt echt mijn normale dagelijkse leven over en word er echt letterlijk gek van.
Heb een zoontje van 6 en wil zoveel genieten maar omdat ik zoveel moe ben houd dat mij tegen en durf ik niet een hele dag weg te gaan.
De lichamelijke klachten zijn zo heftig op dit moment dat ik niks anders kan dan alleen maar slapen om zo even de angsten niet te voelen.
Iemand die dit ook herkent? Zelfs bang om op te fiets te stappen want krijg gelijk de gedachtes oh wat als ik neer val, die mensen daar moeten straks mij helpen en wat zullen ze dan wel niet denken. Pfffff doodmoe word je er van.
Groetjes Chantal
Ik ben 2 jaar in behandeling geweest (Verhaal 361)
Ik heb regelmatig last van piekeren en angsten (Verhaal 6)
Ik heb regelmatig last van piekeren en angsten.
Dan maak ik me er erg druk over of ik bepaalde dingen wel goed heb gedaan en dat kan ik dan niet loslaten. Ik heb hier hulp voor gezocht, want het ging steeds vaker mijn leven beheersen.
Door duidelijke afspraken met mezelf te maken en door te zorgen voor meer rustmomenten in mijn drukke leven, krijg ik weer meer grip op mijn leven.
Gesprekken met mijn coach, waarmee ik steeds weer terugkoppelde hoe het ging, hebben me erg geholpen.
2Als 24-jarige hoor je tegenwoordig gek te zijn op uitdagingen, nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Ik ga daarentegen het liefst alle uitdagingen uit de weg. Als er nieuwe ervaringen op de planning staan slaap ik erg slecht en word ik bij de gedachte al misselijk en benauwd.
In november kreeg ik plotseling ontslag. Een bedrijf waar alles voor mij bekend en vertrouwd was nam na 4 jaar ineens afscheid van mij, ik paste toch niet in het profiel volgens hen. Ineens werkloos en onzeker. Nu heb ik wel vrij snel een nieuwe baan gevonden en daar heb ik morgen mijn eerste dag. Ik zie hier al een maand tegenop, ik slaap slecht en ik ben alleen maar aan het nadenken.. Allemaal beren op de weg.
Dit had ik vroeger al, maar het lijkt steeds erger te worden. Waar het anderen erg makkelijk afgaat ben ik al bang voor alles wat mis kan gaan. Ik twijfel al heel lang of ik hier misschien gewoon hulp voor moet gaan zoeken. Als jullie dit lezen, wat zouden jullie dan adviseren?
Ik voel me alleen maar goed thuis (Verhaal 348)
7Het voelt voor mij als iets wat niet bij mij hoort (Verhaal 345)
Ik ben een jongen van 22 jaar
Ik loop al 6 jaar met een uitdaging die ik graag opgelost wil hebben voor mezelf aangezien het erg vervelend begint te worden. Ik heb last van misselijkheid bij “stress” volle situaties. Deze misselijkheid kan oplopen tot daadwerkelijk kokhalzen en/of overgeven. Deze misselijkheid is ooit begonnen bij een relatie en heeft zich langzaam uitgebreid naar meerdere vlakken denk aan bijvoorbeeld nieuwe ervaringen op doen en normale dagelijkse aspecten. Ik krijg voor m’n gevoel dan een “error” in m’n hoofd waardoor alles heel kort en heftig kan worden ervaren terwijl ik tegelijk bewust ben dat het eigenlijk niks voorstelt. Het voelt voor mij als iets wat niet bij mij hoort aangezien ik een sociale en extrovert persoon ben. Maar door dit kan ik overkomen als het tegenovergestelde. Wat onbewust ook weer stress geeft. Ik heb zelf al meerdere dingen geprobeerd: zoals therapie , yoga , mediteren, oude pijn weg halen, praten met mensen, cursussen volgen noem maar op. En nu ben ik benieuwd als iemand zich hier in herkent en als mensen nog oprechte ideeën hebben wat een kans heeft op verbetering. Want dat gun ik mezelf na al die jaren. Let me know! Alvast bedankt.
2Laat me gerust weten hoe het nu en verder in de toekomst met je gaat.
Lichamelijke klachten door angst en stress. (Verhaal 319)
2nu heb ik een lichte medicatie dat toch mij wel serieus heeft geholpen.
op een dag heb ik dit gewoon toch ingenomen en was wel een lifechanger
Laat me gerust weten hoe het nu en verder in de toekomst met je gaat.
Ik ben zoooooooooooo bang (Verhaal 199)
2Hoop doet leven! (Verhaal 353)
1Wat bijzonder om te lezen. Ik ben blij voor je!
Na hoeveel weken merkte je dat de medicatie begon te werken?
Ik gebruik op dit moment 3 weken 10mg citalopram. Wat ik nu ervaar is dat mijn stemming wat stabieler is, minder angst, meer rust in mijn lijf en beter overzicht over mijn leven.
Groet, Sanne
Ik ben een verborgen stotteraar (Verhaal 208)
1Herkenbaar wat je schrijft. Veel mensen die stotteren zijn HSP. Onder hen is eveneens een groep die het hoorbare stotteren weet te vermijden, door moeilijke woorden te omzeilen. Ook zij worstelen met sociale angst en gevoelig voor stress.
Er bestaat een besloten actieve Facebookgroep van 200 leden (mensen die stotteren, stottertherapeuten en geïnteresseerden) die het met elkaar over stotteren hebben: hoe ervaren zij stotteren, hoe gaan zij met stotteren om, welke inzichten zijn er?
Ik nodig je van harte uit om lid te worden. Je kunt hen vinden als je in Facebook zoekt op 'Stichting Support Stotteren'. Je zult daar zien dat je heus de enige niet bent.
Hopelijk tref ik je daar?
Bang dat de oorlog hier komt (Verhaal 358)
Verder ben ik bang voor de dood ( ik ken iemand die is toen die naar bed ging is neer gevallen en een hartstilstand heeft gehad) en ik denk dan meteen ik krijg dat ook
Ik weet het ik maak mezelf gek kan iemand hier over mee en praten ?
Ach meid (Verhaal 128)
Ach meid, jij moet wat positiever in het leven staan. Je hebt alles: een huis, een lieve vriend, een goed betaalde baan. Ach meid, jij moet eens wat vrolijker zijn, je niet zo druk maken om dingen. Op de MRI is niets te zien. Ach meid, we zitten allemaal wel eens niet zo lekker in ons vel. Op ieder werk is het wel iets.
Ach meid, zet je schouders eronder.
Ach meid, wat voel jij je alleen. Wat zou jij graag wat positiever in het leven staan. Je hebt niet alles, maar wel veel. Genoeg waarvan je wílt genieten. Want dat is iets anders dan kunnen. Ach meid, wat voel jij je ongehoord. Op de MRI is niets te zien, maar die klachten? Die zijn niet verdwenen. En die angsten? Die voelen soms verlammend. Ach meid, wat zit jij slecht in je vel. Je werkt voelt als een gouden kooi.
Ach meid, wil je even uithuilen op mijn schouder?
De jouwe zijn al zwaar genoeg belast.
1Ik heb steeds in mijn hoofd zitten; we gaan dood (Verhaal 284)
Begin januari heb ik bloedonderzoek en hart onderzoek gehad en dat was allemaal in orde. De dokter zei dat het stress/paniek is.
Ik ben constant bang dat het toch iets medisch is. Ik zie soort van wazig wat ik echt gek vind. Ben constant misselijk en gespannen en ik kan elk moment gewoon huilen.
Ook ging het onlangs wel iets beter en dan hoor je de oorlog van oekraine en rusland en dan is alles om zeep. Ik denk er constant aan. Ik heb steeds in mijn hoofd zitten; we gaan dood.
Dit komt misschien door sociale media met alles wat er op komt van “wo3” en “einde van de wereld “ “ we gaan allemaal dood”
Het helpt niet echt allemaal mee en ik kan ook gewoon niet genieten erdoor.
Het voelt echt alsof ik zit gevangen in mijn eigen hoofd en lichaam ik heb geen controle meer.
7Ik heb de angst voor oorlog nu zo'n 2 weken
Oxazepam gehad maar wil daar niet te veel van nemen.
Alleen pieker ik nu veel dat ik misschien toch een ernstige ziekte heb waardoor ik vermoeid blijf en wazig zie. Ik heb gelezen dat veel mensen zoiets denken in een burnout.
Hoelang houden dergelijke lichamelijke klachten zich aan want pfff… heel belemmerend is dit!
Alle scenarios werden weer even haarfijn uitgelegd, en daar ging mijn dag.
Huilend en roepend door het huis we gaan dood we gaan dood. Helemaal op van de zenuwen een oxazepam ingenomen, en nu lig ik in bed opzoek naar lotgenoten, mensen die precies weten wat je voelt of doormaakt.
Ik ben zoooo bang, bang wat er allemaal komen gaat, en in mijn gedachten weet ik ook alles zeker dat van alles gaat gebeuren.
Ik krijg ook steeds meer de vraag naar mezelf wat doe ik nog op deze wereld??? Ik kan niet meer leven in deze wereld.
Gelukkig of noujaa niet gelukkig maar ik ben blij dat ik niet de enige bent.
Ik vraag mij dan ook af hoe het nu met jullie gaat.
Het is om gek van te worden (Verhaal 356)
Het gevoel van angst komt altijd standaard opzetten als ik alleen ben en niemand heb om mee te praten.
Ik leg mezelf dan een hele berg aan activiteiten op die ik MOET doen anders krijg ik stress
Op sommige dagen lukt zelfs dat niet.. meestal als ik niet moet werken en dus vrij ben
.. dan blijf ik liever in bed liggen omdat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet.
Beslissingen maken vind ik heel moeilijk.
Ik weet ook soms niet meer wat ik leuk vind om te doen. Ik zit dan maar doelloos op mijn telefoon.
Sinds mijn vorige relatie is uitgegaan omdat ik gek werd van mijn eigen angst en ik een ander vond is mijn angst weer erger geworden omdat hij mij triggert. Hij geeft mij het gevoel dat ik reden heb om hem te verliezen omdat hij soms zegt dat hij minder tolerant is geworden, hij heel snel klaar ergens mee is en hij afentoe zegt dat het teveel gedoe is om mij te zien. Een tijdje geleden vertelde hij mij dat hij ooit therapie kreeg voor emotie regulatie..
Ik twijfel constant of hij de juiste is en mis mijn ex
Ik heb ook al een jaar auto rijles en daardoor heb ik faalangst gekregen.
Ik ben altijd bang dat ik niet goed genoeg ben of dat ik het niet alleen red.
Ik word gek van mezelf.
Terwijl ik dit schrijf krijg ik weer stress in mn maag. Ik wil niet meer.
Herstellende van een hele zware periode (Verhaal 351)
Inmiddels ben ik herstellende van een hele zware periode. De paniekaanvallen zijn ook eigenlijk momenteel verdwenen. Alleen voel ik nu sinds een maand heel vaak mn hart overslaan en heb ik vaak het gevoel dat ie een paar seconden blijft hangen. Hartfilmpje was oke, maar op het moment van het hartfilmpje had ik er natuurlijk ook geen last van. De huisarts zegt dat het normaal is als je hart soms overslaat en dat stress het beïnvloedt. Ik snap alleen niet dat ik het nooit eerder heb gehad en nu ik juist minder stress er heel veel last van heb. Iemand anders hier die dit ook heeft (gehad)? Het lijkt wel alsof het steeds erger wordt. Elke x als ik een goede dag heb dan gebeurd het ineens en voel ik me weer helemaal down en bang
1Praten (Verhaal 309)
3
Durf de dingen van mijn huishouding niet weer op te pakken (Verhaal 355)
Afschuw voor vreemde bedden, beddengoed, stoffe banken (Verhaal 354)
Wat moet of kan ik nog doen? (Verhaal 352)
1Hoe gaan partners ermee om? (Verhaal 264)
2Mensen die geen begrip tonen en niet begrijpen onze angsten, die kunnen we beter laten gaan. In een relatie is respect en acceptatie van elkaars tekortkomingen essentieel; als dat niet inzit dan maar er mee ophouden. Liever alleen dan samen met iemand die je niet accepteert zoals je bent. Mijn partner is van mij fysiek afhankelijk, dus hij moet wel; 😉
Ga voor jezelf. Veel sterkte.
Ik herken je verhaal!
Ben een vrouw van 68 jaar en ik chronische stress/angst zolang
als ik me kan herinneren,
Het beheerst mijn hele leven, ik schaam me er ook niet meer voor en kan er met periodes beter mee dealen,
maar echte acceptatie is nog steeds niet makkelijk!
Heb nu sinds 26 jaar een relatie met de meest zorgzame/lieve en mooie man in mijn leven, maar mijn angst kan hij niet wegnemen. hij heeft lang in de psychiatrie heeft gewerkt,maar je partner kan niet je therapeut zijn. Begin corona heb ik vrijwillig een opname van een maand gehad in de Lievegoed kliniek in Bilthoven (antroposofisch},wat wel een goede beslissing is geweest. Daarna ging het met vallen en opstaan
beter.Sinds een tijd beheerst de angst me weer en is alleen maar erger geworden na een traumatische ervaring bij een tandarts. Dus geen tandarts meer,maar een tijdje geleden kreeg ik klachten en dat triggerde mijn angst (voor de angst).
Met veel respect voor mijn partner,ben ik naar een tandarts gegaan. Ik ben ook hypergevoelig voor geluid,prikkels,pijn..
Uiteindelijk word ik echt ziek,misselijk,op,niet kunnen eten en
malen.. er wachten mij nu een paar nare behandelingen en ik
moet binnenkort naar de kaakchirurg omdat de tandarts een plek op mijn slijmvlies,die ik al eeuwen heb niet vertrouwt,
kan dus goedaardig/kwaadaardig zijn en nu zit ik er helemaal doorheen,wat als het mis is....
Op dit moment kan ik niet functioneren, de angst beheerst me
volledig, chronische angst is echt een hel,waar je je partner liever niet wilt belasten,
Het enige wat ik je mee kan geven is proberen de kleine dingen te zien,vogeltjes,veertjes,bomen,een lichtje branden (ik heb een huisaltaar/seizoenstafel) ,mooie film/serie... en de lat niet hoog leggen voor jezelf,
Het ga je goed,
Hartegroet, Myr
Ik lees zoveel herkenbare dingen! (Verhaal 349)
Zelf heb ik sinds een jaar of 5 last van een angst- en paniekstoornis. Ik ben al die tijd zoekende met de juiste hulp om er vanaf te komen en dat is tot nu toe nog niet gelukt. Daarnaast heb ik (ik denk zelf door de stress) last van fysieke kwaaltjes: veel extreme hoofdpijn, last van buikpijn, rugpijn en vermoeidheid. Werken is lastig, afspraken geven me paniek. Ik heb een hoge functie binnen een bedrijf en merk nu dat het me niet lukt. Ik heb verder allemaal leuke dingen in mijn leven (fijne relatie, lieve kinderen, een huis gekocht, een goede baan bij een fijne werkgever), dat ik niet begrijp dat ik hier nu last van heb. Het leven zou me toe moeten juichen.. in plaats daarvan ben ik altijd moe/ziek. Het wordt uitputtend en soms word ik er wanhopig van. Misschien zijn er mensen die hierop willen reageren en kunnen we in contact komen? Ik zou heel graag mijn verhaal delen met iemand die het begrijpt.
Liefs,
Esther
Weet echt niet meer waar ik het zoeken moet. (Verhaal 332)
Ik ben op zoek naar soortgenoten. Mensen die me begrijpen. Heb nu het idee dat niemand het echt snapt.
Ik heb tien jaar lang een angststoornis gehad. Allerlei therapieën e.d. maar niks hielp. Toen hypnosetherapie gehad; binnen 2 sessies van een uur helemaal er vanaf. Althans, kon er goed mee omgaan. Nu jaren later heb ik geprobeerd mijn angst voor vliegen te overwinnen. Ging dus niet zo goed. Nu maand verder heb ik weer dagelijks angst. Alles wat ik voel wordt m'n dood (in mijn hoofd althans). Ben 24/7 gespannen en weet zeker dat die spanning mijn dood wordt. Weet echt niet meer waar ik het zoeken moet. Huisarts heeft me medicatie gegeven maar als ik de mogelijke bijwerkingen lees heb ik die dingne in m'n hoofd al. Wachtrijen voor hulp zijn gigantisch lang en ik kom niet in aanmerking voor spoed omdat ik niet een gevaar ben voor m'n omgeving. Dat ik zelfmoordgedachten heb zijn hierin kennelijk niet relevant.. ben echt ten einde raad
3Wat voor mij de klachten echt fors minder maakte is gezonder leven.
Ik probeer geen medicijnen te gebruiken, ik neem alleen een valeriaan van de kruidvat voor het slapen gaan. Een goede nachtrust doet namelijk wonderen voor het verminderende klachten en ik heb het idee dat het mijn slaapkwaliteit verhoogt.
Ik ben een aantal weken geleden begonnen met wandelen omdat ik amper lichaamsbeweging had en ook zo min mogelijk de deur uit ging. Hoofdzakelijk omdat ik bang was voor klachten met ademhaling/duizeligheid of een paniek/hartaanval. Eerst enkele honderden meters, steeds wat grotere rondjes, laterover een wat drukker plein (ik hou niet van drukte) of juist alleen in het bos (ik ben bang voor een hartaanval, want bij een paniekaanval krijg ik altijd pijn/druk in de hartstreek). Twee dagen geleden heb ik voor het eerst 10.000 stappen gelopen. Dat ga ik proberen een maand vol te houden waarna ik 6.000 als minimum zal aanhouden.
Wat ik heb gedaan, voor mijn gevoel gerangschikt van meeste naar minste invloed op verbetering.
- Dagelijks wandelen
- Goed slapen
- Angsten opzoeken en overwinnen
- Gestopt met roken
- Gezonder eten
Allemaal hebben ze een flinke impact op de vermindering van klachten.
Ik weeg nog steeds 122 kilo en lees nu op het forum omdat ik net compleet onverwacht een flinke aanval kreeg met pijn op de borst. Ook ik loop al vele jaren met deze klachten,maar geloof dat ik er geheel af zal komen als ik de discipline kan opbrengen het bovenstaande vol te houden.
Ik mijn verhaal zojuist gedeeld onder nummer 348. Misschien heb je wat aan de tips
Inmiddels 1.5 maand verder heb ik heel weinig last van paniekaanvallen. Echter ben ik nu continu zo moe, dat ik niks gedaan krijg. Ben ook heel misselijk en geef vaak over. Voorheen zat ik vrijwel dagelijks in de sportschool, at ik gezond (nu overigens nog steeds), rook niet en drink niet. Begin nu toch weer bang te worden dat er iets met me aan de hand is. De vermoeidheid is vask zo erg dat ik niet eens de trap op kom en moet er ook geregeld door overgeven. Donderdag ga ik naar de huisarts. Wellicht wel een burnout oid. Ben daar zelf verder niet bekend mee, maar mijn huidige klachten heb ik in al die jaren van paniekaanvallen nog nooit gehad.
Zal ik medicatie toch misschien overwegen? nr 1 (Verhaal 342)
Ik ben een mama van 21 jaar oud en heb nu 1,5 last van een gegenereliseerde angststoornis en een beetje dwang, dit ervaar ik eigelijk sinds het stoppen van borstvoeding.
Ik merk dat de pieker dwang gedachten vooral heel erg opkomen als me menstruatie er aan moet komen en ik er dan echt doorheen zit en er geen uitweg lijkt te zijn en ik eigelijk bijna niet kan genieten of positief over mezelf kan praten.
De andere dagen van de maand dat me menstruatie er niet aan zit te komen lijkt me angst etc er helemaal niet te zijn wat erg verwarrend is. Ik ben zelf erg op tegen medicatie en wil dit echt niet eigelijk maar er lijkt geen uitweg en ik doe zo me best om geestelijk gezond te worden door naar de psygoloog te gaan te mediteren rust te nemen, maar omdat de omgeving nu ook erg stresvol is werkt dit niet echt helemaal.
Hoe hebben jullie medicatie ervaren zodat ik het toch misschien zal overwegen?
11Volgens mij is je andere verhaal met onze reacties eronder verdwenen. Gek
Ja dat klopt wat gek..
Nou ja je vroeg waar de angsten bij mij op zaten. Denk dat bij mij vooral op onzekerheid zit, bang dat ik iets verkeerd gedaan heb met grote gevolgen, of bang wat andere dan van mij vinden. Hier kan ik dan net zolang over door piekeren en dwanggedachten heb en dat ik veel spanning en daardoor angst in mn lijf ontwikkel. Is het bij jou ook op een bepaald vlak?
Groetjes A.
Heel herkenbaar waar je angsten op gericht zijn., zelf ben ik ook erg onzeker en vorm ik door die onzeker heid ook dwanggedachten etc ook erg veel last van piekeren en heel bang dat ik elk moment de controle zou kunnen verliezen.
Wat is jou leeftijd en heb hoelang heb jij hier al last van en wat helpt jou om het onder controle te houden? En ben je ook mama? Sorry voor de vele vragen😆
Groetjes C :)
Geen probleem hoor al die vragen😉
Ben een beetje ouder als jou ben 31 en (nog) geen moeder.
Denk dat ik vanaf kind af aan al last heb van angsten. Kan me nog herinneren dat ik niet meer naar school durfde of durfde te slapen. Bij mij kwam het vroeger vaak in periodes waarin ik weken heel angstig kon zijn met heel veel piekeren en dan weer weken waarin het rustig was. Praten helpt mij tegenwoordig wel om het tijdelijk wat van me af te kunnen zetten, maar niet iedereen heeft het begrip en je wilt ook niet telkens klagen. Heb ook vaak snachts last ervan en dan helpt het vaak om iets van een podcast te gaan luisteren en me daar op te concentreren. Echt iets om het onder controle te krijgen heb ik alleen helaas nog niet gevonden.
Heb jij dingen die voor jou helpen?
Groetjes A
Ahh wat vervelend dat je dat als kind al meemaakte die angstgevoelens… heb je er als kind al met iemand over gepraat of dat niet?
Wat vervelend he dat niet iedereen het begrijpt of er over wilt praten terwijl dat zo fijn zou zijn.
Ik heb helaas ook niet echt wat gevonden om het onder controle te krijgen, jaa praten helpt bij mij ook heel goed maar goed in mijn omgeving heb ik geen mensen die het begrijpen of die er uberhaupt over willen praten. Wat ook helpt is mediteren maar heb helaass nog geen wondertip hopelijk krijg ik die ooit voor je 😄
Hoe gaat het nu met je? Ben je nog met de medicatie begonnen? Of houd je ze nog achter de hand
Ja heb meerdere vormen van therapie gehad, telkens lijkt het dan te helpen om een aantal weken/maanden weer terug te komen. Soms maakt me dat wanhopig. Vooral om dan te denken hoe ga je ermee om als je hier altijd mee moet leven. Maar he ik doe het al bijna 30 jaar, dus misschien ben ik juist wel heel erg sterk, ondanks angst toch doorgaan.
Vasthouden aan het idee dat er ook weer momenten van rust komen, en dat we er ooit sterker uit zullen komen.
Wat naar dat je in je omgeving niemand hebt die je begrijpt. Denk als buitenstaander en helemaal mensen die dicht bij je staan dat het moeilijk is om iemand te zien worstelen. Daarbij komt dat ik me vaak ook achteraf schuldig ga voelen. Had ik het wel moeten delen, stel ik me niet aan, wat zal die ander wel niet van me denken. Mijn ouders begrepen en begrijpen mij ook niet. Met hen kon en kan ik het slecht delen. Dit is vooral onmacht vanuit hun kant. Ze willem het voor me wegnemen oplossen, maar ja dat kan helaas niet he. Dit leverde dan altijd strijd op, in hun onmacht werden ze boos. Gelukkig heb ik een heel geduldige oma en inmiddels fijne vriendinnen die gewoon naar me luisteren, af en toe zeggen dat mn gedachten niet waar zijn en me nemen zoals ik ben. Ook heb ik een fijne werkgever die hierin ook mijm angst erkent en me erbij helpt.
Hopelijk vindt jij ook zo iemand, en anders mag je het altijd hier aan mij kwijt.
Liefs A.
Voor je omgeving is het altijd lastig. Bij paniek kan je niet rationeel meer denken, en een ander snapt dat niet altijd. Het maakt je niet alleen hoor, het zorgt alleen ervoor dat je je zo voelt. Ik herken het wel. 43 en kamp vanaf mijn 17e al met paniek en angstaanvallen, op en af, na therapie weer een tijdje niet en daarna komt het weer terug.
Ik heb wel medicatie genomen, was er eigenlijk sterk op tegen, en waarom eigenlijk, want moet je persé lijden? Ik heb escilatopram gekregen en echt, met de minste Mg (10) heb ik mezelf jaren goed gevoeld, de randjes er van af, minder boos minder bang en meer leven! Het was echt een geschenk, wilde er nooit meer mee stoppen.
Nu helaas breekt mijn stress toch door de medicatie heen, na een paar situaties die echt zwaar zijn voor mij, een trauma en een overlijden, lukt het mij nu niet om weer "normaal" of rationeel te kunnen denken. Ik heb wel hoop, ook al duurt het voor mij nu wel te lang, maar het is mij eerder gelukt, dus ik hou vol zo lang ik kan. En anders hoog ik mijn medicatie op in combinatie met therapie, het moet lukken .. van mij.
Ik snap dat dit je wanhopig maakt omdat je er al zolang mee zit.. maar wat ik je wel kan zeggen is dat je inderdaad super sterk bent en omdat je er al zo lang mee kampt je angst dus zeker niet reeel is ookal is het lastig om te zien dat weet ik als de beste.
Gelukkig heb je een hele lieve oma dat is fijn als je er met iemand over kan praten en je schuldig voelen zoals je net benoemde moet je zeker niet.
Ik hoop dat je er ooit mee leert leven eruit komen gaat denk ik heel lastig worden het moet een deel van ons leven gaan worden..
Groetjes C
Wat fijn dat medicatie jou wel geholpen heeft en je dat aangedurft heb.
Je vroeg mij waarom ik er op tegen ben, ik ben er niet op tegen voor anderen maar voor mezelf. Ik ben me er heel erg van bewust wat ik in me lichaam stop en omdat ik dus een piekerstoornis heb kan ik ook gaan piekeren om het feit een medicijn mijn gevoel en mijn hersenen kan veranderen dat vind ik best een gek en eng idee omdat ik dus zo een control freak ben. Ook geef je aan dat je nooit meer wilde stoppen omdat je je zo goed voelde ook dat beangstigd me omdat ik wel weer zou willen stoppen als ik zou beginnen. Nu er in jou omgeving iemand is overleden plus je trauma is het echt normaal dat je angsten weer een beetje terug komen dat is niet niks en ik hoop dat je over je trauma heen komt en kunt rauwen voor degene die is overleden, gecondeleerd trouwens…
Ik had van de dokter laatst een medicijn voorgeschreven gekregen daar ben ik toch niet aan begonnen ivb de revieuws op internet en ook omdat ik toch eerst yoga wil gaan proberen op het moment ervaar ik ook veel stres omdat k weer bij me ouders moest gaan wonen met me zoontje en omdat het contact met me ex niet heel goed is ik wil eerst aanzien hoe ik mij voel als dat hopelijk ooit anders gaat worden :).
Groetjes C
Angst en piekeren voor potentiële afwijzing en liefdesverdriet (Verhaal 347)
Ik ben een man van 27 jaar en ik heb al sinds 2018 last van psychische problemen. Deze bestaan uit depressieve klachten, angst klachten en veel piekeren wat voor slechte slaap zorgt. Helaas heb ik aantal keer heftige paniekaanvallen gehad. Ook heb ik medicatie geslikt en therapieën gevolgd helaas blijven de klachten terugkeren. Dit gebeurt voornamelijk als er een grote verandering is of in onzekere tijden. Bijvoorbeeld toen ik in februari verhuisde was ik er wekenlang helemaal vanaf en verlangde ik naar me oude huis.
Ook op relatie gebied merk ik veel klachten, in het verleden paar keer erge liefdesverdriet gehad waardoor ik tijdens daten erg zenuwachtig en gespannen kan zijn. Op dit moment ben ik al een tijdje aan het daten en het lijkt goed te gaan. Toch merk ik heel veel onzekerheid en wederom angst en piekeren voor potentiële afwijzing en liefdesverdriet. Ook spelen andere klachten vaak een rol bij mij zoals angst om de toekomst.
Na ruim 4 jaar geestelijke problemen en verschillende medicijnen en therapieën begin ik bang te worden dat ik het zal moeten accepteren dat ik levenslang deze problemen blijf houden, ik ben echter niet van plan om levenslang medicijnen te gaan slikken...
4Herken je angst om je leven lang last te blijven houden van deze klachten. Misschien is het ook iets dat bij ons hoort en is de truc juist om er op zon manier mee om te gaan dat het ons niet (meer) belemmert in ons dagelijks leven. De truc heb ik nog niet gevonden. Maar blijf hoop houden op betere tijden.
Groet Anoniem
Ik denk dat dat het ergste is, het nooit echt weggaan van je stoornis. Het is nadat ik escilatopram 10mg kreeg jaren weggeweest, maar door een hele zware periode waar ik een ongeneeslijk ziek iemand hebt verzorgd en is overleden, nadat ik zoveel mensen heb proberen te helpen... is het keihard terug, ondanks medicatie ondanks al mijn terugval-plannen.
Is het niet zo, dat wij, paniekmensen, veel te veel bezig zijn met anderen, met anderen verzorgen, met de buitenwereld, met jezelf wegcijferen? Ergens denk ik van wel. We zorgen voor iedereen behalve voor ons zelf, en dan komt de keiharde waarheid op je dak, je lichaam geeft aan dat je een rem nodig heeft, en op een hele nare manier, want op een 'normale' manier luister je toch niet.
En wanneer je afremt, dan merk je dat je te laat bent gestopt, je hebt onderhoud nodig en die duurt lang en gaat heel gestaag. .. Stop maar eens met je auto onderhouden, altijd te hard rijden op een te lage versnelling, te laat tanken, niet je olie of koelvloeistof controleren, negeer de lampjes en kijk dan eens wat een tijd, geld en energie er in gestopt moet worden om hem weer rijklaar te maken...
En maak je hem rijklaar, of zorg je dat hij nog even mee kan en trap je weer heel hard op het gaspedaal... tot de lampjes weer allemaal branden?
Doen we dat niet vaak, en helpt het ons, minder paniek te hebben, minder cortisol, minder spanning?
Ik denk dat je daar voor vele een groot element van het ontstaan te pakken hebt.
Ik denk ook dat we verder teveel bezig zijn met wat andere van ons vinden, en daardoor extra ons best doen voor alles.
Bang dat dit nooit meer over gaat... (Verhaal 334)
Ik typ dit omdat ik het even niet meer weet. Heel mijn leven heb ik last van angst gehad. Functioneren in de maatschappij is altijd wel gelukt maar het heeft soms veel gekost emotioneel. Nu verliep mijn leven best goed de laatste jaren en was ik tevreden en gelukkig. Ik kon groeien en daarbij nieuwsgierig zijn in plaats van bang. Een aantal weken geleden is er echter een trigger geweest die maakte dat ik "doodsangst" ervaarde. Het was een zogenaamd life event wat blijkbaar toch te spannend was. Sindsdien heb ik spanning waarbij ik eerst nog kon slapen maar nu vrijwel niet. In ieder geval niet zonder oxazepam. Ik vecht tegen angsten, is de ene weer gerelativeerd, dan komt de andere weer. Het gaat niet de goede kant op en ben momenteel wanhopig. Voel me constant gespannen, hoge hartslag, zweet handen, trillerig en in paniek, bang dat dit nooit meer over gaat...
Ik ben verdrietig en kan niet snappen wat maakt dat dit nu zo is. Wat ik ook dor, mediteren, adem oefeningen, innerlijke criticus toespreken. Ik krijg mijn lijf niet rustig. De adrenaline giert er doorheen.. nu 3 maal daags oxazepam maar helpt niet voldoende en ben bang voor verslaving.. misschien kan iemand iets helpends of relativerends zeggen. Dat dit over gaat of iets van uitleg geeft over wat er nu gebeurd.. voel me alleen en ben bang voor het verliezen baan of partner..bedankt alvast, echt....
1Misschien lees je dit niet eens meer omdat je verhaal er al een maand op staat.
Ik vind het jammer dat je geen reacties hebt gekregen tot nu toe. Maar luister. Je bent niet alleen, er zijn zoveel mensen die tegen angst vechten, kijk alleen maar naar dit forum.
Oxazepam kan verslavend zijn ja. Maar daar heb je ook je huisarts en apotheek voor om je daarvoor te behoeden. Heb je wel eens gevraagd naar Escilatopram? Dit helpt je misschien ook en mag je langere tijd slikken.
Spanning, zweet, trillen alles wat je noemt.. Het is "normaal" voor ons paniek mensen. Het is je lichaam die zich klaar maakt voor een grote spannende gebeurtenis. Die niet gaat komen. Je ervaart al deze dingen omdat je lichaam alert is, en wil kunnen vluchten wanneer het nodig is, je ziet wazig, je trilt, je hartslag kan omhoog gaan, je gaat daarvan zweten. Echt, het is echt je lichaam dat spanning en paniek ervaart. Op dat moment mediteren, ontspannen zal je niet helpen, mijn ervaring, je stress moet er uit, dus loop een stuk tot je weer normaal ademt. dan is je stress weg. Loop vervolgens elke dag een heel stuk, zodat je adrenaline al weg is voor hij je lastig kan vallen. Zoek hulp en praat er over met mensen die je snappen, je vind echt wel een oplossing! echt wel.
Toch blijft dat gevoel me achtervolgen (Verhaal 341)
Ik ben sinds eind vorig jaar angstaanvallen beginnen krijgen. Ik weet niet waarom. Ik heb alles om gelukkig te zijn: superpartner, een prachtkind, een goede job, een mooi huis...
Maar toch blijft dit gevoel me achtervolgen. Als ik weet dat ik naar een vreemde omgeving moet, op restaurant ofzo, dan krijg ik al een beklemmend gevoel. Ik probeer dit dan ook vaak te vermijden. Sinds enkele maanden heeft de dokter mij nu anti-depressiva voorgeschreven maar het piekeren en voorstellen van de meest worstcase-scenarios blijft doorgaan. Ik ben constant ongerust dat er iets zou gebeuren met mijn geliefden. Ik mis mijn dochtertje altijd enorm als ze niet bij mij is en zou ze het liefst van al heel de dag dicht bij mij hebben. Maar dat kan natuurlijk niet. Vanaf september start ze met school en dit beklemt me ook weer. Ik weet dat het ook een deel loslaten is.
Ik heb wel een zwaar verleden gehad maar dacht dat ik dit al lang heb kunnen plaatsen en doorkon met mijn leven. Nu voelt elke dag als overleven aan en niet als genieten van elke dag, wat ik doodgraag zou willen. Kan iemand zich hier ook in herkennen? En hebben jullie eventueel tips?
3Piekeren en de ergste scenarios bedenken ben ik ook erg goed. De ergste dingen zijn al gebeurt in mijn gedachten.
Dat je wil vermijden is heel logisch, dat gevoel is heel naar en wil je echt niet hebben. Helaas werkt vermijden juist averechts, en ga je daardoor steeds meer dingen vermijden. Ik probeer zo veel mogelijk wel gewoon te doen dwars door de angsten en nare gevoelens heen. Soms wordt het dan minder. Soms moet ik mn hart erover ergens uitstorten en blijft het gevoel. Angsten en piekeren blijft naar. Hopelijk wordt het snel weer beter voor je.
Misschien heb je wat aan mijn tip in mijn verhaal onder 348
Geen probleem hoor al die vragen😉
Ben een beetje ouder als jou ben 31 en (nog) geen moeder.
Denk dat ik vanaf kind af aan al last heb van angsten. Kan me nog herinneren dat ik niet meer naar school durfde of durfde te slapen. Bij mij kwam het vroeger vaak in periodes waarin ik weken heel angstig kon zijn met heel veel piekeren en dan weer weken waarin het rustig was. Praten helpt mij tegenwoordig wel om het tijdelijk wat van me af te kunnen zetten, maar niet iedereen heeft het begrip en je wilt ook niet telkens klagen. Heb ook vaak snachts last ervan en dan helpt het vaak om iets van een podcast te gaan luisteren en me daar op te concentreren. Echt iets om het onder controle te krijgen heb ik alleen helaas nog niet gevonden.
Heb jij dingen die voor jou helpen?
Groetjes A
Totale acceptatie (Verhaal 346)
Ik heb wat verhalen gelezen en allemaal dezelfde strekking. Angst voor de angst. Bang om de controle te verliezen en het gevoel hebben dat niets helpt.
Ik heb de diagnose GAS. Vanaf mijn kindertijd na een troumatische ervaring is de angst begonnen. Ondanks de beperkingen die ik ervoer heb ik toch altijd mijn schouders eronder kunnen zetten door o.a. samen met mijn echtgenote kinderen groot te brengen en veel mooie en goede dingen te doen maar waarbij de angst in verschilende vormen op de achtergrond aanwezig is. Ik ben nu 59 en het ging vorig jaar als gevolgs van verschillende factoren niet meer. Therapie voor het eerst heeft de grootste druk eraf gehaald. Ik ben er nog niet en ben gestart met een online training van Geert Verschaeve na het lezen van een boek "Gek van mijzelf" van Alwin Ritstier. Ik heb geen enkel commercieel belang bij dit bericht maar mogelijk kan dit een begin zijn van een verbetering. Het volgen van de traning is hard werken maar de essentie is het doorzien van het reageren van het lichaam op angst en totale acceptatie.
Kunnen jullie de pijn op de borst beschrijven? (Verhaal 338)
Als jullie klachten gelijkend zijn zou dit mij behoorlijk geruststellen.
Voor mij
- Altijd links in de hartstreek, nooit midden of rechts.
- Twee keer gehad dat mijn hart zelf verkrampte. 112 gebeld en beide keren niks te zien op de ecg.
- Vele tientallen keren een beklemmend moeilijk te beschrijven gevoel gehad in de hartstreek. Alsof aders samen knijpen. Dit heb ik ca. 2x per week.
3Direct kreeg ik weer dat beklemmend gevoel op de borst links. Tijdens het in slaap vallen en licht schrikken is de laatste tijd het enige moment dat ik nog aanvallen krijg.
Herkend iemand dat ook? Specifiek de aanvallen bij het in slaap vallen waarbij je plotseling wakker schrikt en vervolgens begint sw aa
Zal ik medicatie toch misschien overwegen? Nr 2 (Verhaal 343)
Ik ben een mama van 21 jaar oud en heb nu 1,5 last van een gegenereliseerde angststoornis en een beetje dwang, dit ervaar ik eigelijk sinds het stoppen van borstvoeding.
Ik merk dat de pieker dwang gedachten vooral heel erg opkomen als me menstruatie er aan moet komen en ik er dan echt doorheen zit en er geen uitweg lijkt te zijn en ik eigelijk bijna niet kan genieten of positief over mezelf kan praten.
De andere dagen van de maand dat me menstruatie er niet aan zit te komen lijkt me angst etc er helemaal niet te zijn wat erg verwarrend is. Ik ben zelf erg op tegen medicatie en wil dit echt niet eigelijk maar er lijkt geen uitweg en ik doe zo me best om geestelijk gezond te worden door naar de psygoloog te gaan te mediteren rust te nemen, maar omdat de omgeving nu ook erg stresvol is werkt dit niet echt helemaal.
Hoe hebben jullie medicatie ervaren zodat ik het toch misschien zal overwegen?
7Medicatie heb ik (nog), vindt ik ook lastig, soms is het nodig maar ik wil het zo graag gewoon zelf kunnen
Daar ben ik inderdaad ook bang voor dat het iets hormonaals is. Me angst is inderdaad net als jou ook niet helemaal weg de rest van de maand. Wel zit ik in een erg stresvolle periode van me leven woon sinds kort weer bij me ouders etc.
Ik snap dat jij het ook graag zonder had gewild maar het is inderdaad soms gewoon nodig.
Mag ik vragen welke medicatie je gebruikt en hoe het je bevalt? Is het ook zo dat je er nooit meer van af komt of is dat een fabel?
Momenteel gebruik ik nog geen medicatie. Heb psychologische hulp gehad en ben momenteel ook wat meer de alternatieve hoek aan het bewandelen. Echter krijg ik zelf steeds meer het gevoel dat ik misschien toch echt eens moet gaan proberen met medicatie omdat ik er zelf echt niet goed uit lijk te komen.
Heb je het al wel eens met je huisarts over gehad? Misschien is het wel te onderzoeken of je hormoon balans er mee te maken heeft.
Lieve groeten A.
Toevallig heb ik vanmiddag een afspraak bij de huisarts dan gaat hij uitgebreid de voor en nadelen uitleggen en ga ik ook even goed aangeven het rond mij menstruatie is.
Zelf wil ik het liefst eerst nog even mindfullnes yoga etc proberen voordat ik medicatie overweeg..
lastig is het he dat het lijkt alsof je er niet uitkomt…
Volgens mij stuurt hij opnieuw als ik de pagina ook refresh. Nou ja haha.
Goed dat je een afspraak hebt bij je huisarts. Hopelijk kan hij/zij je helpen.
Snap heel goed dat je eerst nog andere dingen zoals mindfulness yoga wil proberen. Hoop dat je iets vindt wat voor jou echt gaat helpen.
Het is heel lastig idd dat gevoel er dat je er niet uit lijkt te komen. Heb ook een tijdje ACT therapie gehad waarbij het accepteren van de angst belangrijk is. Maar dat lukt me niet altijd goed op momenten dat ik me echt ergens heel druk om maak.
Wel fijn om zo met iemand contact te hebben. Soms voel ik me onbegrepen, maar zo op dit forum kom je mensen tegen die hetzelfde meemaken dat maakt het wel wat dragelijker ;)
Succes vanmiddag bij de huisarts!
Zojuist bij de huisarts geweest en hij svhreef me meteen perroxetine 20 mg voor.. nu veel op internet gelezen en dan zegt me gevoel ik het echt niet wil maargoed.. ben het niet verplicht om te nemen.
Mag ik misschien vragen waar jou angst op gericht is? Dan kunne we elkaar misschien een beetje helpen met tips of dergelijke.
Groetjes C :)
Bij mij zit mn angst momenteel heel erg op de angst dat ik een onbewust fout heb gemaakt op mn werk en dat ik dan daardoor gezondheid van andere en mezelf in gevaar heb gebracht. Realistisch gezien is de kans dat dit daadwerkelijk zo is heel erg klein, niemand incl. Ikzelf is ziek geworden. Maar in mijn hoofd maalt het zover door dat ik iedereen al doodziek is. Denk dat daar vaker mijn angst zit. Bang om iets niet goed te doen en dat ik daardoor andere en mezelf schaad.
Hoe zit dat bij jou?
Groeten A.
Voel me zo ontzettend schuldig (Verhaal 344)
2Ik zweet enorm krijg felle hartkloppingen... (Verhaal 126)
Sinds september van vorig jaar ben ik begonnen met paniek/angstaanvallen. Ik zweet enorm krijg felle hartkloppingen felle pijn op de borst. Ik neem alprozalam daarvoor in. Nu sinds januari is er iets met mij gebeurd, ik kijk op een zondagavond tv en voel een drang/gevoel dat ik mijn hoofd moet vasthouden, een raar gevoel over mij. Ik heb onderzoeken gedaan en vinden niets. Ik blijf daar mee iedere dag zitten ik pieker mij suf denk daaraan van smorgens tot savonds. Is al enkele maanden is dit een gevoel dat ik mij in beeld ik weet niet. Heb raar gevoel bij kijken ook Voel me heel slecht in mijn vel met alle gevolgen van dien volle pijn op de borst,..... Ik ga nu binnenkort voor de eerste maal bij een psychotherapeut.
1
Wanneer ik nog net niet slaap "schrik" ik vaak overeind (Verhaal 328)
Wanneer ik op de bank aan het wegdommelen ben maar nog net niet slaap "schrik" ik vaak overeind.
Ik heb dan een wat drukkend/beknellend gevoel op mijn borst in de hartstreek welke langzaam weer wegzakt.
Ik schiet er eigenlijk niet (meer) van in paniek, want dit overkomt mij letterlijk altijd wanneer ik in slaap dreig te vallen, maar alleen op de bank, niet in bed. Toch zeker 2x per week
Herkend iemand dit? Omdat ik veel van jullie klachten herken en bij onderzoek niks is gevonden denk ik dat ik ook een angststoornis heb.
2Toch voel ik mij naar mijn idee niet erg gespannen overdag. Ik zit nu op het forum omdat ik zojuist weer een dergelijke aanval had. Ik balanceerde in bed tussen slapen en wakker zijn in en "schrok" wakker doordat mijn slapende dochter een kreetje slaakte. Al snel kwam het onaangename gevoel in mijn hartstreek weer opspelen.
Dan maak ik mezelf weer helemaal gek (Verhaal 336)
Ik heb sinds de corona tijd al heel weinig te doen gehad. Ik werkte wel door maar daarnaast deed ik vrij weinig in mijn vrije tijd.
Vorige jaar eind november heb ik een ongeluk gehad op werk waarbij mijn hele hele omgedraaid stond.. (ik ben werkzaam op schiphol). In de tijd dat ik in de ziektewet zat ben ik mijn puppy van 11 maanden verloren aan botkanker.. ik heb die tijd zo erg gehuild omdat ik er niks aan kon veranderen.. ik ben daarna naar mijn fysio geweest en dat ging allemaal goed.
Ik ging na een tijdje ook weer proberen te werken.
Ik begon met 3 dagen in de week en om de week kwam er weer een dag bij, tot ik uiteindelijk weer 5 dagen aan de bak kon.
De eerste week dat ik weer fulltime ging werken ging prima, tot aan woensdag..
Het was een drukke dag en het ging allemaal heel snel omdat ik het niet gewend was. Ik kan mezelf nog goed herinneren dat ik met een pallet op mijn heftruck wegreed en ineens begon te stressen omdat ik niet wist waar ik de pallet moest plaatsen. (De reden omdat de loods overvol stond). Het leek alsof mijn zicht steeds verder in mijn achterhoofd begon te zitten. Ik kreeg het op dat moment ook heel warm en begon heel zwaar te ademen (hyperventilatie).
Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik uiteindelijk half strompelend de loods door gerent om buiten te zitten. Vanaf dat moment ging het goed maar ik herhaalde steeds in mijn hoofd dat ik een hartaanval had. Het eerste wat ik deed was mijn vader bellen om me van werk te halen en naar het ziekenhuis te brengen. Er ging van alles in mijn hoofd om want ik wist niet wat het was..
In het ziekenhuis aangekomen bleek ik niks geks te hebben.. mijn bloeddruk gemeten, mijn suiker gecheckt, me hartslag gemeten, mijn longen gecheckt en mijn hersengehalte (als ik het goed zeg).
De periode daarna was ik heel bang voor van alles.. en er ging heel veel in me om. “Wat heb ik nou?” “Leef ik nog wel?” “Is het leven wel echt of lig ik nu in een coma?” Allerlei gekke gedachtes waar ik geen antwoord op had.
Ik ben nog naar mijn huisarts geweest en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog en alles ging al wat beter.
Ik ben zo snel mogelijk weer gaan werken omdat ik wist als ik thuis zou blijven dat ik mezelf echt zou opvreten.
Het ging steeds wat beter maar ik bleef did gedachte hebben.. “praat ik nu wel normaal?” “Wat als ik ineens gebrekkig praat?” Daar begon het op werk mee. Ik vond het zo raar om mijn stem te horen! Het was niet normaal in mijn ogen en in mijn oren (daar heb ik afentoe nog last van)
Uiteindelijk dat een beetje kunnen ondervinden maar toen begon het bij mijn oren “kan ik nog wel goed horen?” “Waar komt geluid vandaan?” “Hoor ik hem wel goed praten” en nog meer sh*t.. ik was er klaar mee.
Ik heb in die tijd veel op het internet lopen opzoeken omdat ik zo angstig werd.. dat was uit eindelijk geen goed idee.
“Kanker dit kanker dat”
“Tumor dit tumor dat”
Tia dit tia dat”
Alleeeen maar ziektes KIJK VOORAL NIET OP INTERNET EN GELOOF NIET WAT ER ALLEMAAL STAAT!!!
Daar ging ik de fout in en heb dat soms nog steeds..
Ik heb de laatste tijd (afgelopen week) dat ik raar zie en ik kan het bijna niet omschrijven. Het is niet dat ik wazig zie of dingen dubbel maar meer van als ik mijn hoofd beweeg langs een object lijkt het wel alsof het in plaatjes (foto’s) voorbij schiet, maar dat moet door mijn ogen komen omdat als ik er niet aan denk het ook nier gebeurt, maar dat moet ik weer ondervinden en dat is dan weer een nieuwe uitdaging.
De laatste tijd heb ik ook vaker last van een stijve nek en dat geeft vaak hoofdpijn maar het eerste waar ik weer aan denk “OMG IK HEB EEN TUMOR” “OH NEE KAN IK NOG HELDER NA DENKEN? WAT HEB IK GISTER GEDAAN” en dan maak ik mezelf weer helemaal gek..
Zijn er misschien andere mensen met hetzelfde probleem? :(
Ik voel me namelijk nogal alleen..
1Het belemmert mijn dagelijkse zijn (Verhaal 337)
Hyperventilatie ging die razendsnel de hoogte in maar nu (zelfs al neem ik een dag geen ozaxepam) blijft die eigenlijk altijd redelijk normaal, ook tijdens een paniekaanval… is dit normaal? Hopend op een reactie…
Groetjes!!
1Een verkeerde ademhaling kan ook een hele grote impact hebben op je hartslag. Soms let ik teveel op mijn ademhaling en merk ik dat deze vaak (te) angzaam is omdat ik rustig adem, of juist te hoog als ik mij stress
De angst onder ogen komen (Verhaal 210)
Niet gebouwd op emoties die we denken te zien, voelen of horen. Het zit allemaal in ons hoofd en de angst werkt dan gewoon door op ons lichaam.
Heel belangrijk dat we er niet op ingaan. Het probleem met paniek en angst is dat je helaas in een cirkel terecht komt totdat het zo erg word dat je van je eigen gedachtes angstig word.
Wat piekeren betreft is grof weg gezegd dat je schijt aan iedereen moet hebben en niet met anderen bezig moet zijn maar met jezelf en jezelf op de eerste plek zetten en van jezelf houden en alleen datgene doet wat je aankan en zelf wil. Leid je leven zonder schuldgevoelens en niet vergeten dat je mooi en goed bent omdat je al een persoon bent.
Het piekeren is een vorm van onzekerheid met angst.
Al met al gebeurt er zoveel dat eigenlijk allemaal in ons hoof zit.
Proberen te genieten, ontspannen en rust vinden is ook belangrijk. En gewoon alles op ons laten afkomen en niet proberen om overal de controle te willen hebben. Lichaam en geest werken samen en moeten beiden rust ervaren.
Belangrijk om te weten is dat er altijd mensen zijn die het erger hebben dat ons en dat we zelfs de kleinste dingen in ons leven moeten waarderen en dat niet alles vanzelfsprekend is maar dat wij van heel veel zijn voorzien. Niet over alles klagen kan ook heel veel helpen om sterker te worden en zo belast je ook niemand wat ook heel goed aanvoelt.
Ik hoop dat ik met mijn tips iemand heb geholpen en wens iedereen het beste.
1
Nu ben ik even helemaal de weg kwijt (Verhaal 276)
1In ieder geval raad ik je twee tot drie hoofdkussens aan om te slapen. De nekklachten moet je er dan wel bij nemen, maar die akelige duizelingen zijn er bij mij voorlopig wel mee achterwege gevbleven. Sterkte ermee.
Het is tussen m'n oren gaan zitten (Verhaal 275)
Overdag gaat t vaak redelijk, maar daar zitten goeie en minder goeie dagen tussen.
Waar ik vooral last van mn klachten heb is als de avond valt en ik uiteindelijk in bed ga liggen. Dan slaan mn gedachten maar ook lichamelijke sensaties op hol lijkt het wel. Alles voelt sterker en de gedachten lijken in de meest wilde vormen de overhand te nemen.
Wie heeft hier ervaring mee en heeft wellicht wat handzame tips en trucs die hem of haar hebben geholpen?
Grt Ron
2Last van de witte bestelauto (Verhaal 333)
Het houdt me 30 jaar bezig
Ik ben nu 82 jaar
Ik heb allerlei kwalen gehad zoals kanker hartaanval liesbreuk buikvliesontsteking maar dit is het ergste wat me overkomt
Uiteindelijk gaat het om niks maar dat zoveel impact op je leven
Ik jaren lang met de auto naar Parijs geweest om ons kantoor en veel landen geweest en nooit in paniek geweest maar de duizeligheid is het ergste wat me is overkomen
Sinds dit jaar heb ik een flinke slaapstoornis (Verhaal 330)
1Samen sterker dan alleen (Verhaal 129)
Een platform vol herkenbare verhalen: angst voor de dood, ziekte en de toekomst. En één ding vind ik dan erg fijn: lezen dat je niet de enige bent. Het is dus helemaal niet zo gek om bang te zijn voor een ernstige ziekte, de toekomst of juist bang om gek te worden en door te draaien. Het is juist bijzonder dat de meesten dezelfde gedachten ontwikkelen en controle daarover verliezen.
Ik, 25 jaar, ben nu inmiddels drie jaar bezig met het controle krijgen over negatieve gedachten. Voornamelijk bang voor paniekaanvallen, ziekte en 'gek' worden. Daarnaast slaapproblemen: het gevoel dat ik moet slapen om gezond te blijven of te kunnen functioneren. Bang om controle over werk en studie te verliezen.
Mocht je nou ook gerelateerde angsten hebben, misschien kunnen we elkaar contacten en helpen op moeilijke momenten of juist mooie momenten.
Laat maar weten!
3Vraag: heb jij ook dat je gevoelig bent voor negatief nieuws? Op tv op internet. Ik raak helemaal van slag als ik negatieve dingen lees. :(
Word er helemaal gek van hoop dat de oohoging snel gaat werken.
Iemand meer ervaring hiermee???
Ben hele dag bang om dood te gaan wil dit niet (Verhaal 331)
Ben ik toch lekker mezelf geworden (Verhaal 242)
Eigenlijk ben ik genezen en heb dus al de (foute) diagnoses nooit gehad.
Ik ben nu over de 60, en sinds kort een autist, dat was ik altijd al maar geen een psychiater/loog zag het in me.
Natuurlijk had ik allerlei klachten waar chronisch slaapgebrek uit voort kwam en kreeg er tomeloze hoeveelheden benzo's voor, waardoor ik rondliep als een junkie.
Ik had eerst borderline en een dwangstoornis, later schizofrenie zelfs epilepsie en daar dan de pillen voor, eet u smakelijk.
Door de benzo's werd ik achterdochtig en agressief, helemaal niet rustgevend maar euforisch, ik moest ervan afkicken.
En nu in het heden, geen een pilletje meer, ben ik toch lekker mezelf geworden.
1Wat ik dus gedaan heb is medicatie online kopen (Verhaal 286)
Na 20 jaar ben ik het zat en heb ik 10 weken geleden aan de huisarts gevraagd of ik medicatie mag. Daar is wéér een verwijzing naar een psycholoog voor nodig dus ik heb maar ja en amen gezegd. Inmiddels zijn we 10 weken verder, is mijn werk op een dieptepunt, functioneren wil amper en ik wacht maar en wacht maar. Elke keer is de huisarts er niet of in gesprek of dit of dat. En ik maar lijden. Wat ik dus gedaan heb is medicatie online kopen, gevaarlijk? Ja misschien maar ik heb nu het heft in eigen handen genomen.
Sinds 20 jaar voel ik eindelijk weer vrijheid, geen angstgedachten, geen paniek. En wat voelt dat fantastisch! Uiteindelijk wacht ik op het gesprek met de psycholoog en zal ik hoogstwaarschijnlijk vanuit daar medicatie krijgen op een veilige manier maar voor nu doe ik wat nodig is.
Ik kan alleen maar zeggen tegen mensen die paniek en angst kennen, heel veel sterkte. Het is de hel op aarde. Dikke knuffel.
1Mijn angsten worden steeds extremer (Verhaal 329)
Mijn angsten worden steeds extremer en hebben allemaal met mijn dochters te maken.
waar ben ik bang voor
Scannen in de winkel (ik scan een artikel leg het terug in het schap en pak een zelfde artikel dat niet gescand is.
PVC vloeren heb gehoord dat de weekmakers die erin zitten niet goed zijn'.
Dus mogen de meiden geen pvc vloer van mij in huis. Als we er toch op gelopen hebben of er hebben spullen op gestaan dan moet alles gepoetst worden in huis.
Hierdoor is op vakantie gaan bijna niet meer te doen overal liggen pvc vloeren.
Wij hebben eikenbomen voor de deut die zijn vorig jaar gespoten mijn man ging daarna de ramen wassen. Nu denk ik dat dat spul in huis zit en durf ik in de ruimte geen spullen meer in de kasten te doen. En mogen wij niet meer onder eikenbomen wonen.
Mijn dochter heeft nu een huis en wij moeten daar klussen
een nieuwe muur zetten met blokken ben bang voor het spul dat daar gebruikt voor wordt.
Ze heeft een dadelijk een keramisch blad met een print ben bang dat dit blad niet goed is
Ze wil een stalendeur dat vindt ik ook geen pretiig idee dat ze die deur iedere dag aan moet raken
Ze wik gaan behangen de plak daaronder vind ik ook niets
Mijn andere dochter woont in de buurt van een tv toren vind ik ook vreselijk
Ze mogen ook geen mobiel met 5 G
Een van de meiden was bij voetbal dat kunstgras vond ik niets dus haar daar onder uit gepraat.
Nu is ze bij tennis maar vindt ik de gravel eigenlijk ook niets.
ga zo maar door.
Iedereen inclusief ik zelf wordt stapel gek hiervan en voel me nooit meer gelukkig heb altijd spanning in mijn lijf en is er hierdoor ruzie binnen ons gezin.
Yoga hielp mij nog maar daar ben ik onderuit omdat de matten van pvc zijn en de vloer van de nieuwe ruimte een sportzaal van een basisschool ontzettend vies was. Ik kon ook daar niet meer ontspannen.
Help hebben jullie tips voor mij,
Hoor het graag.
2Het lijkt mij het beste als je dit gaat melden bij je huisarts. Deze kan je met deze angsten helpen en/of doorverwijzen naar een goede hulpverlener.
Sterkte!
Nu wil ik niet heel bot overkomen, maar dit kan niet. Je moet dingen echt gaan loslaten want jou ongetwijfeld goedbedoelde maar grotendeels onterechte zorgen hebben zo ook een grote impact op jou gezin. Je pakt iets met een kleine kern van waarheid en maakt daar je eigen werkelijkheid omheen. Leef
Weet niet waar de angst vandaan komt (Verhaal 316)
Neem een halve oxacepam eerst een hele maar durf nu een halve te nemen na een uur gaat het weg en heb ik de hele dag geen last meer
Het is een terugkerend patroon elke dag
2Ik herken mij hier ook zeker in. Bij veel mensen met angst en/of paniek kan elke dag als een nieuwe uitdaging voelen. Dit brengt spanning met zich mee want iedere dag is ook weer anders (helaas, maar ook gelukkig) Ik merk zelf vaak dat het richting de middag vaak al minder is.
Doordat de klachten steeds veranderen, blijf je in de spiraal hangen (Verhaal 312)
Doordat de klachten steeds veranderen, blijf je in de spiraal hangen. M'n bloed is al gecheckt, maar klachten blijven helaas... Ik blijf er ook veel mee bezig in m'n hoofd.
Herkenbaar voor iemand?
1Ben sowieso eerder een einzelganger (Verhaal 273)
Ik heb vaak last van hyperventilatie, dit is in de loop van de tijd chronisch geworden. Vooral 's morgens heb ik er veel last, 's morgens is het meestal erger dan 's avonds. Ik zie er eigenlijk altijd wel tegenop om naar mijn werk te gaan, dus daar heeft het wel een link mee. Maar het komt ook voor in allerlei andere situaties. Ben sowieso niet echt een 'mensenmens', eerder een einzelganger. Ik probeer mijn hyperventilatie onder controle te krijgen met sport en ontspanning, maar dit gaat moeizaam. Ik twijfel of ik weer medicatie moet gaan gebruiken, dit heb ik in het verleden gedaan, daarmee ging het een stuk beter (fluoxetine 25mg). Ik twijfel heel erg, gezien de bijwerkingen. Aan de andere kant is de voortdurende stress slopend. Wie herkent dit?
1Een pil neemt je angststoornissen niet weg
Bij mij op s het overbelasting burn out
Een pil lost je gedachten tijdens aanval niet op
Mijn man zijn karakter is helemaal veranderd (Verhaal 327)
Die goeie namiddag is voor mij echt niet zo goed ! Ik probeer hier in het kort even te schetsen wat er gaande is. Ik ben een vrouw van 75 jaar oud, en heb sibnds enkele jaren te horen gekregen dat ik lijd aan de vreselijke ziekte Parkinson. Met de nodige medicatie kan ik het trillen van mijn handen heel goed onder controle houden, waarvoor ik heel blij ben. Nu mijn verhaal : mijn man, 77 jaar oud, heeft al vele jaren kanker (kahler en urineleider) waarvoor hij tot nu toe in behandeling is bij een heel goede arts. Tot dusver is alles nog redelijk goed ! Na zijn 2de coronaspuit heeft hij een herseninfarct gekregen, het was zo erg dat de docters ons de raad gaven om alles te regelen, zo slecht was mijn man er aan toe. Wonder boven wonder is hij er toch doorgekomen. Nu mijn vraag : is er misschien iemand die dit ook heeft meegemaakt, mijn man zijn karakter is helemaal veranderd, waar hij vroeger de liefste en geduldigste man was , is hij nu zo veranderd, ik krijg heel geregeld de slechtste verwijten naar mijn hoofd geslingerd, kan niks meer goed doen, hij neemt alles verkeerd op enz... hij verwijt mij van alles en nog wat, zelfs dingen van meer dan 50 jaar geleden. Ik vind dit zo erg en weet echt niet hoe ik daar mee om moet gaan. Elk woord dat ik zeg, is er één teveel. Zijn er hier lotgenoten die dit ook meemaken of meegemaakt hebben !! Ik probeer mij zo sterk te houden, maar ben bang dat ik het niet volhoud. Graag reactie aub.
Nu twijfel ik ook is het geen postnatale depressie? (Verhaal 260)
Ik weet zelf niet meer wat ik met mijzelf aan moet. Kent iemand deze klachten ?
Gejaagd gevoel door het lijf
Hartkloppingen overslaan
Duizelig
Pijn in de nek en bovenrug
Die wachtlijst van de psycholoog is 10 weken en word echt gek.
1Gespannen mond/ wangen (Verhaal 326)
Ik heb graag advies nodig van jullie:)
Sinds een lange tijd heb ik last van een gespannen mond/ wangen dat heel snel opkomst en ook snel weer weg gaat. Dit wordt meestal getriggert Op momenten dat ik moet praten voor een groep, spanning voel of als ik moet lachen (tegen een vreemde)
Heeft een van jullie een idee wat dit zou kunnen zijn?
Ben zo goed als klachtenvrij! (Verhaal 257)
Ik kwam dit forum tegen en heb een aantal verhalen bekeken en jeetje wat is dit precies wat ik ook gehad heb zeg.
Ik heb ongeveer 6 jaar lang verschrikkelijk last gehad van agorafobie en hyperventilatie. Echter super erg!! Ik durfde de deur niet meer uit en bleef enkel en alleen nog thuis. Na 5 maanden heb ik een therapie gedaan bij een pyschloog alleen dat werkte niet echt. Daar ben ik na 1 jaar mee gestopt en heb ik me ingeschreven bij een andere psycholoog. Moest eerst 5 maanden wachten voordat ik geholpen kon worden... lekker dan!! Helaas had ook dit geen effect.
Toen kwam ik een andere therapeut tegen en heb ik dit geprobeerd. Hij had namelijk zelf ook last gehad van angst en hyperventilatie dus als iemand me kon helpen... Uiteindelijk heeft me dit enorm geholpen en ben ik zo goed als klachtenvrij!
1Slaap bij mijn moeder (Verhaal 325)
Niemand kan zich dit voorstellen (Verhaal 324)
Ben er de hele dag door mee bezig (Verhaal 321)
Ik ben 23 jaar en ook in heb veel last van angstige gevoelens. Eigenlijk ben ik er de hele dag door mee bezig. Het gevoel komt dan zomaar weer naar boven en ik merk dat ik angst heb om mezelf te verliezen, soort van angst voor een psychose of ernstige psychische ziekte. De symptomen ervan ken ik precies uit mijn hoofd en daardoor leef ik een soort van naar de ziektes. Ik word er gek van…
De hele dag lees ik verhalen over de hersenen, psyche en angsten. De eerste stap is altijd “het nagaan van de reden van mijn angsten”. Momenteel heb ik bijna 1 jaar last van angstaanvallen en angstige gevoelens. Ik heb een perfect leventje: goede jeugd, samenwonend met mijn vriend, liefdevol gezin en de beste vriendinnen, maar toch ben ik zo angstig en ongelukkig.
Precies een maand na de plaatsing van mijn spiraal begon mijn eerste angstaanval en eigenlijk is het steeds meer geworden. Ik verwacht dat die tijd: hormonen, afstuderen (veel stress), nieuwe fulltime baan en samenwonen met mijn vriend dit heeft veroorzaakt.
Ik geniet momenteel niet meer van het leven en heb zoveel zin om weer gelukkig te zijn. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Heb jij hier last van?
1Hoe of wat doen jullie als jullie een angstaanval hebben? (Verhaal 323)
Ik dacht altijd dat ik de enige was die een angststoornis heeft, maar er zijn zoveel anderen.Ik heb mijn hele leven als last hiervan het begon met flauwvallen, hyperventilatie.Toen ik bevallen ben van mijn dochtertje ze is inmiddels 5 jaar, begonnen de angst/paniekaanvallen van begin tot ik weer naar bed ging voelde ik me zo slecht dat ik er behoorlijk ziek van was.Dacht altijd ik ben sterk het lukt me wel zelf maar uiteindelijk toch maar aan de medicatie gegaan wilde me niet steeds zo ziek voelen.
Eerst verschillende uit geprobeerd en nu heb ik escitalopram en de pregabaline en bij nood als het echt niet meer gaan de clonazepam.Tijdje terug heb ik emdr therapie gehad omdat ik altijd dacht dat de angst van de bevalling kwam heb een zware heftige bevalling gehad, maar heb nog steeds heel veel last van angst.
Het begint met een raar gevoel in mn buik, heel erg benauwd hebben met mn hele lichaam trillen misselijk overgeven licht gevoel in mn hoofd tintelingen in mn vingers druk op mn borst zweten dan ben ik zo bang.Heb al zoveel geprobeert van cognitieve gedragstherapie ben bij een psychiater psycholoog alles helpt niet.Ik word niet uitgerust wakker ben heel vaak moe nergens zin in word er gek van.Door dit alles durf ik geen weekendjes meer weg tegaan of op vakantie tegaan alles wat ik doe voel ik de angst.
Hoe of wat doen jullie als jullie een angstaanval hebben?
Bijgeloof dat mijn woorden krachten hebben (Verhaal 322)
Maar iets waar ik nog mee zit is dat mijn woorden of daden gevolgen kunnen hebben. Om een voorbeeld te geven:
Ik zeg iets en dan lijkt het, omdat ik dit luidop zei, dat dit nu ook kan uitkomen.
Dat mijn woorden krachten hebben. Een soort bijgeloof.
Heeft dit ook met ocd te maken?
Mijn angsten gaan van kwaad naar erger (Verhaal 283)
Ik ben 62 jaar en mijn angsten gaan van kwaad naar erger.
Na heelwat tegenslagen op gezondheidsvlak zowel ik als mijn man ben ik voortdurend bang dat 1 van ons kanker heeft, gaan sterven .
Mijn tweede grote fobie is oorlog. Dit heb ik al vanuit mijn kinderjaren. Het beheerst zo mijn leven dat ik s'nachts wakker lig en elk doemsenario dat je maar kunt hebben beleef. Ondanks dat ik geniet kan ik zo down zijn,steeds met angst lopen. Ik voel me zo schuldig tegenover mijn broer die pancreaskanker heeft en schoonzus borstkanker. Ik probeer hun te steunen maar soms moet ik even in mijn cocoon en even loslaten.
Bedankt om mijn verhaal te laten opschrijven
1Het leven met een sociale angststoornis als tiener (Verhaal 292)
1Zodra het schemerig wordt verander ik in een angstige persoon (Verhaal 293)
Mijn lieve moeder is 14dg geleden overleden in het zkh. Na de crematie begon ik last te krijgen van angsten in het donker vooral. Hier had ik eerder nooit last van. Mijn gedachtes maken mij gek. Zelfs naar de wc gaan durf je niet. Heel gek want overdag durf ik alles. Maar zodra het schemerig wordt verander ik in een angstige persoon.
Ik snap dat het heel kort is 14dg maar ik wil van die angst af.
Wie heeft er tips voor mij?
Er is niks voorgevallen in het donker. Ik heb hier puur last van gekregen na de crematie.
1ik vecht al heel mijn leven met paniekaanvallen en hyperventilatie. (Verhaal 320)
ik vecht al heel mijn leven met paniekaanvallen en hyperventilatie.
altijd bang dat er iets met me mis is onwerkelijkheidsgevoel, benauwd voelen beperkt men level zeer hard.
koffie suiker sigaretten denk ik dat ook invloed op mij hebben negatief.
vind het zeer lastig zeker het onwerkelijkheidsgevoel dat opduikt meestal in de nacht.
en inderdaad mensen die dit nooit ervaren hebben is dit zeer moeilijk om te begrijpen.
paar uur ben ik gelukkig blij actief kan ik alles ander uur ben ik precies gevangen en voel ik me verstikt.
dan ga ik buiten wandellen maar dan heb ik een hard onwerkelijkheidsgevoel.
en ik ben ook altijd moe van opstaan tot slapen altijd met mezelf bezig en gedachten.
psychologische problemen wens ik mijn ergste vijand zelfs niet toe soms word ik er wel echt moedeloos van en gaan mijn levensjaren zo voorbij zonder enige rust.
ik snap de mensen hier allemaal zeer goed en hoop dat jullie er allemaal van af geraken.
het is inderdaad geen lachertje en kan je leven serieus beperken en gezondheid schaden.
als er iemand wilt praten over wat je kan doen of hulpmiddelen delen altijd welkom ik zal ook mijn paar hulptrukjes delen of een goed gesprek mag ook altijd.
vriendelijke groetjes van wesley
Mijn piekerstoornis richt zich op mijn zoontje (Verhaal 239)
Sinds kort is er bij mij een piekerstoornis vastgesteld. Sinds maart zit ik thuis met een burn out. Toen bij de psycholoog gekomen. Een hoop te bespreken. Via een andere psycholoog emdr therapie gehad. Mijn piekerstoornis richt zich op mijn zoontje. Die is 2 jaar oud en sinds hij er is kan ik niet stoppen met zorgen maken. Herkenbaar voor iedere ouder natuurlijk maar dit beheerst mijn leven. Bij ieder nieuwsbericht denk ik dit kan hem ook overkomen. Ik moet overal op letten. Hoe moet ik hem ooit gaan loslaten in deze wereld. Een kind is het mooiste wat er is maar deze gedachte maken mij gek en staan in de weg van het genieten.
1Ik heb werkangst denk ik (Verhaal 318)
Een verstikkend gevoel (Verhaal 253)
Ik heb een angststoornis, tijdens z’n aanval denk ik dat ik fysiek iets mankeer en elk moment een hartaanval krijg daarbij krijg ik een verstikkend gevoel. Ook ben ik werkelijk overal bang van. Volgens de huisarts mankeer ik niets dat is fijn om te horen maar tijdens een aanval geloof ik dat niet meer.
Inmiddels gebruik ik oxazepam en heb ik 11 januari een afspraak met een psycholoog.
Iemand ervaring met deze klachten?
2Bijna stik ervaring (Verhaal 317)
Ben nu heel bang om te eten . Zeker wanneer ik alleen ben .
De monkey mind (Verhaal 315)
Dit was de genade klap (Verhaal 271)
Een terugblik:
Vanaf klein kinds af aan werd ik al bestempeld als ''anders''. Dit andere heeft ervoor gezorgt dat in mijn jeugd 6 jaar lang gepest werd, van groep 8 tot aan 5 jaar middelbaar. Terughoudend, emoties opvreten en wegrennen ervoor. In combinatie met een familie waar de ouders niet de steun konden leveren toen die tijd wat ik nodig had. M'n moeder was manisch depressief en zat zelf niet goed in haar vel. Ze deed haar uiterste best toen ik gepest werd om rondom school alles te regelen. M'n vader hield zich afzijdig en er was veel ruzie in huis.
M'n moeder is op m'n 9de ziek geworden, COPD. Dit heeft bij haar ook flink ingehakt en mental abuse kwam onbewust vaak ter spraken. Na m'n middelbaar was het pesten gestopt, en thuis ging 't ook redelijk beter maar m'n moeder begon steeds vaker in het ziekenhuis te eindigen. Eigenlijk ken ik m'n moeder niet anders dan ziek.. Deze ziekenhuis tripjes zaten op zijn piek van 2018 tot 2020, 2x per maand vloog ze er weer in. De hele hartinfact naar de andere omdat ze ook hart patient was. Daarbij kwamen haar long aanvallen en paniek aanvallen. De beelden wat ik hiervan heb gezien, het constant leven in overlevingsstand.. dat hakt er nu allemaal in. In 2020 kreeg mam oxazepam waardoor ze rustig werd en voor een jaar lang had ik eindelijk de moeder die ik m'n hele leven heb gemist.
Vorig jaar september is m'n moeder op 64 jarige leeftijd overleden en dit was de genade klap. We hebben haar zien overlijden in 't ziekenhuis, plotseling en heel snel. Het beeld wat ik hiervan heb, op m'n netvlies gebrand samen met 't gevoel van machteloosheid heeft ervoor gezorgt dat m'n angststoornis, PTSS volledig doorbrak. Voordat ze overleed zat 't meer op de achtergrond maar nu ze weg is en ik die moederlijke liefde mis die ik eindelijk kreeg is m'n wereld in elkaar gezakt.
Constante alertheid, paniek om iets fout te doen, als ik iets fout doe en iemand sluit me buiten komt de verlatingsangst erbij. Ik voel me zo gevangen in m'n eigen lichaam. Nachtmerries, flashbacks dat je helemaal terug word getrokken in dat moment (meerdere traumas). Mijn omgeving heeft zoveel last van deze paniek en het heeft invloed op mijn relatie. De paniek van m'n moeder, trauma en flashbacks zijn een soort fuel voor andere kleinere angsten om door te breken. Het hoofd probleem is dat ik nu weer een vorm van steun mist wat ik eerst van m'n moeder kreeg. Alles voelt zo zwaar, sommige dagen zoals nu hakken er flink in waardoor ik niet kan functioneren. M'n vader die zag niet echt dat er stress in het spel was, m'n broer ook niet. Alleen mijn zus ziet wel in wat er gebeurd en m'n huidige partner begint ook dingen in te zien maar m'n partner heeft er heel veel moeite mee om met die paniekaanvallen te dealen.
Hoe doen jullie dingen aanpakken zodra een paniek aanval doorbreekt en hoe reageert jullie omgeving er op?
1Het bleek achteraf pure paniek (Verhaal 314)
Ik wilde dit graag met jullie delen!
Ik kreeg een obsessie met 'moeten slapen' (Verhaal 313)
Eigenlijk ben ik niet echt van de forums… ookal heb ik de afgelopen maanden teveel op internet gezocht om herkenning van anderen te zoeken en daarmee een oplossing voor mijn probleem.
Ik zal het even toelichten. Het begon vorig jaar rond november. Ik kon een nacht niet goed slapen voor mijn werk (ik werk in het ziekenhuis) waardoor ik een obsessie kreeg met ‘moeten slapen’. Ik was zo gespannen om naar bed te gaan dat ik daardoor niet kon slapen. Ik was dan in bed heel erg bezig met het sturen van mijn gedachten. Als ik dan op werk was voelde ik mij ook gespannen. Hier startte eigenlijk mijn negatieve spiraal in het obsessief denken en controleren van mijn gedachten. De hele dag ben ik mij bewust van mijn gedachten en de woorden die ik zeg tegen iemand. Als ik even ‘afgeleid’ ben in gedachten, dan volgt de gedachten: hee, je was even afgeleid, wat goed, maar waar dacht je dan aan? En dan ga ik terug naar de gedachten die ik daarvoor had. Super vermoeiend want dit zorgde voor dat ik altijd spanning had en ik niks meer zag van mijn omgeving. Ik zat zo vast in het denken en gericht op mijzelf. Het piekeren over slapen was het probleem niet meer, maar het werd piekeren over het piekeren en denken over mijn gedachten en bewust zijn van de woorden die ik tegen een ander zeg. Ik kreeg psychologische hulp (1x per 2 weken een gesprek) en zij vertelde mij dat het een gegeneraliseerde angststoornis is. Zelf heb ik er 4,5 week geleden voor gekozen om te starten met antidepressiva omdat ik voor mijn gevoel continue in strijd was met mijzelf wat leidde tot paniek. Tv kijken of een boek lezen ging al niet, gesprekken voeren met anderen eigenlijk ook niet. Continu het gevoel van: ik voel me zo slecht, ik heb een probleem en dat moet ik oplossen.
Na 4,5 week antidepressiva heb ik gelukkig wel een aantal momenten gehad dat ik kan relativeren en mij lichamelijk iets rustiger voel. Ik slaap goed. Maar mijn hoofd gaat de hele dag nog door en daar baal ik zo van.
Ik ben op zoek naar mensen die een vergelijkbaar probleem/angstenprobleem hebben (gehad) en wat er voor jullie heeft geholpen en wat eventueel medicatie voor jullie heeft betekent.
Dank jullie wel! Groetjes Ilse
vriendin met een angststoornis (Verhaal 56)
Goedenavond,
Ik weet niet of ik hier op de juiste plek ben, omdat ik zelf geen angststoornis heb. Maar, ik heb wel een vriendin die last heeft hiervan. De laatste jaren is haar stoornis meer 'opgekomen', dit vond ik erg lastig om te begrijpen. Zeker omdat er hierdoor wel bepaalde aanpassingen gemaakt moesten worden.
Ik zou haar graag willen helpen of het in ieder geval makkelijker proberen te maken om hierover tegen mij te praten, maar ik vind dit erg lastig.
Nu hoop ik dat iemand mij tips kan geven om hier goed mee om te gaan. Op internet lees ik namelijk allemaal tegenstrijdigheden.
Zou iemand mij hiermee kunnen helpen?
Liefs
6Beste,
Mijn partner heeft ook een angststoornis. Ik voel me hulpeloos. We hebben een babietje van 1,4 jaar en ik ben bang dat ze ook onder zijn stoornis zal lijden. Mijn lartner is erg verstandig, heeft gedoctoreerd, erg mondig,... Hij sluit zich nu al enkele maanden op. Dit startte in maart. Elke dag wordt erger. Ik mag enkel naar buiten met mijn dochtertje voor 8 uur in de ochtend. Hij komt niet buiten. Hij durft de vuiniszakken biet eens meer aan de deur zetten. Als het raam open staat en gij hoort de buren van 2 gebouwen naast ons op hun terrasje dan sluit hij alles af. Als ik binnenkom na het biidscgaooen doen, dan moet ik me onmiddelijk douchen en wil hij alles op zijn plaats zetten en staat hij zenuwachtig alles af te wassen. Zo zijn er ontelbare voorbeelden.
Ik voel me machteloos en gefrustreerd. Ik wil hem helpen, maar hij vindt dat hij degene is die juist reageert en alle anderen zijn idioot. Ik voel de vreugde uit me weggaan.
ik heb nog ven niemand antwoord ervan de angst
problemen gekregen
Ook nerveus met wakker worden, vaak snelle hartslag overdag, kan niks meer.. probeer wel elke dag zo 45 minuten buiten te lopen maar werken of sporten ho maar.
Veel onderzoeken gehad waar niks uitkwam, al moeten ze nog wel een keer kijken buik / nier streek wat de MDL dokter niet wil doen.. PDS zegt die kwast gewoon.
Dit leven is verschrikkelijk zo, een boterham met kaas kan me al in een hyper/angst fase brengen. zout is gevaar, veel eten kan niet meer geen koffie en maar 1 thee p/dag.. eet alleen fruit, smooty, wafels, avocado en alles wat gezond is.. al bijna 2 jaar.
Honderden euros supplementen maar blijf maar angstig en nerveus, bang dat dit permanent is - dit sloopt, ga er stuk aan.
Kan niet meer lopen ben erg benouwd zit nu met zuurstof en soms zet mijn man zuurstof wat hoger! Kan de h.arts hier iets mee? Of heeft iemand het zelfde? Geef mij een reactie aub
Bv dank
Als eerste wil ik je vertellen dat je echt geweldig bent dat je jou vriendin zo graag wilt blijft steunen, ook al is dit niet altijd even makkelijk! Ik zag dat je nog geen duidelijk antwoord had gekregen op je vraag dus wou je er graag mee helpen.
Als ervaringsdeskundige met een gegeneraliseerde angststoornis en paniekstoornis zal ik je vanuit mijn perspectief antwoord geven en je vertellen wat mensen zoals mij vooral nodig hebben van de mensen om ons heen.
Onze angst begrijpen is heel moeilijk en dat weten we, voel je daarom vooral niet schuldig . Enige wat we nodig hebben is dat je begrijpt dat de angst er echt is en op momenten echt vreselijk kan zijn. Gewoon ontspannen en niet teveel nadenken werkt helaas niet, want dat is de eerste oplossing die elk angstig persoon als eerste heeft geprobeerd toe te passen. Het gaat helaas dieper dan dat. Misschien helpt het om boeken te lezen wat er precies gebeurt met iemand tijdens paniek en angst, om je beter in te kunnen leven.
Geef bij je vriendin aan dat je er altijd voor haar bent, soms denken we dat we te lastig zijn en isoleren we ons zelf voor de bestwil van de mensen om ons heen. Soms willen we niet over onze angsten praten omdat we er al zo vaak mee geconfronteerd worden, dat we soms gewoon van je aanwezigheid en leuke gedachtes willen genieten. Als we er echt over willen praten komen die momenten wel. Behandel ons vooral niet anders , en probeer zo normaal mogelijk samen dingen te ondernemen. Nog te spannend dan kan je het beste in kleinere stappen er naartoe werken. Zo train je jou vriendin haar angst om af te nemen en ga je zien dat als de stappen klein zijn ze eerder een stap in de juiste richting wilt nemen.
Hoop dat je hier iets aan hebt!
Doe niets goed lijkt het (Verhaal 311)
Hartklachten, angststoornis? (Verhaal 245)
2Ja! Dit is een angststoornis. Vraag aan je huisarts of je naar een psycholoog of naar hun praktijkondersteuner kan.
Was je bevalling heftig? Is er een bepaald moment wat je dwars zit van die tijd? Daar kan het heel goed vandaan komen, ondanks dat het voor jou misschien niet zo zal voelen.
Ik wens je sterkte.
druk op mijn borst (Verhaal 310)
Rare klachten die lijken op ADD/HSP/angststoornis (Verhaal 131)
Mijn naam is T.Dekker ben 24 jaar oud en heb eigenlijk heel mijn leven al rare klachten die lijken op die van ADD/ Generaliseerde Angstoornis / HSP. Ik ga niet heel mijn levensverhaal delen van de afgelopen jaren, want ik weet grof weg niet waar ik moet beginnen. Dus houd ik het bij het afgelopen jaar.
Ik ben werkzaam als kok, 4 dagen in een week voor 38 uur totaal. Dit bevalt prima, heb al in me korte levensjaar van alles geprobeerd. Alleen kom ik toch steeds bij hetzelfde. De symptomen van werk gerelateerd aan ADD , daar herken ik mezelf heel erg in. Ook in die van hps en angstoornis. Het is moeilijk om vol te houden, altijd oververmoeid. Wat voor werk ik ook doe. Dus horeca, simpel werk met enorm veel structuur. Wat uitdagender werk etc etc ik heb echt al alles geprobeerd. Nu door de regels ik dus al bijna 6 maanden thuiszit. Omdat we niet aan take away doen. Merk ik dat ik mezelr nog vermoeiender ga voelen. En nog meer ga piekeren. Ben bang om te gaan werken, bang voor dit bang voor dat. Heb eigenlijk constant een onrustig gevoel en kan dit niet plaatsten. Het voelt alsof ik steeds teveel heb geslapen en overdag nog steeds slaap terwijl ik wakker ben. Als ik me conditie probeer te verbeteren gaat het mis, houd niks lang vol en een fietsrit van 3 km is al teveel. Zelf loop ik al bij een adem fysio en psycholoog. Alleen ik ga switchen van psycholoog want ik merk niet dat ik echt verder raak. Van de zomer had ik dmv corona en bang gevoel en veel werken veel last van paniekaanvallen en voelde me niet op me gemak. Heb constant chronische hypverventilatie en adem oefeningen helpen niet! Ik ben het een beetje beu zo, en vroeg ke af of er iemand is die zichzelf herkent in mijn verhaal en ook wat tips heeft?
Ben zelf bang om medicatie te nemen, bang om ergens anders te gaan slapen. Bang om een rondje te lopen en ik ben constant aan het piekeren.
Wie o wie heeft er wat tips en / of wilt zijn ervaring delen met klachten die gerelateerd zijn aan ADD / Angstoornis!
Hopelijk heb ik het een beetje goed uitgelegd en kan iemand mijn helpen.
Alvast bedankt.
Groetjes,
T. Dekker
4Herken wel dingen in je verhaal. Ik denk dat je man bent maar weet dat niet helemaal zeker.
Kan het niet zijn dat je een vorm van autisme hebt?
Groetjes Diana
Na vele jaren en Therapien later, weet ik wat helpt: In therapie bezig zijn met je lichaam. Doorvoelen, bewegen,alleen al de rug strekken en de armen opzij uitstrekken wekte bij mij al gevoelens op ,waar een goede therapeut mee verder ging. Namen voor dit soort Therapien zijn : lichaamsgerichte psycho therapie, een andere naam bio-energetica,. Praten in therapie is voor mij niet genoeg geweest. De angst en onrust zit opgeslagen in je lichaam. Succes met vinden van goede therapeut. Er zij er niet veel helaas. Blijf zoveel mogelijk in beweging. Sterkte!
Heel herkenbaar. Ga eens googlen op de zoekterm" Vata disbalans add". Als de Vata energie uit balans is in je lichaam, dan kun je last krijgen van rusteloosheid/storm aan gedachten/piekeren, angst, slecht slapen, vermoeidheid, hoge bloeddruk, constipatie, droge huid etc. Er is meer aan te doen als de Ritalin die de reguliere geneeskunde voorschrijft, dat kan ook helpend zijn maar het haalt de werkelijke oorzaak niet weg. Wat helpend is (maar een ayurvedisch arts kan dat precies aangeven): ayurvedische kruidengeneeskunde om de energiestromen te stabiliseren, voeding aanpassen, Iifestyie aanpassen (vroeg naar bed en vroeg opstaan, meer tijd nemen voor prikkelverwerking etc.) /Therapieen die het zenuwstelsel tot rust brengen zoals abhyanga en shirodhara / /het teveel aan energie in je lijf afvoeren (aarden, douchen, creativiteit uiten, jezelf tot uitdrukking brengen etc). Het is een probleem op energieniveau en de reguliere geneeskunde is prima maar hun expertise ligt op het fysieke en mentale vlak en dit is in de kern een energetische kwestie.
Angst en paniek na ziekte (Verhaal 308)
Dit is de tweede keer dat ik na een ziekte (nu Corona) te maken krijg met opleving van mijn angst en paniek.
Helaas is het bij mij geen op en af maar constant aanwezig en ik ervaar enorm veel klachten als:
- continue duizelig
- vlekjes voor de ogen
- gek hoofd (trekken en spiertrekkingen)
- heel moe
En bijna niks meer zelfstandig kunnen.
Herkennen meer mensen deze klachten?
Gesprekken helpen mij niet en het gekke is dat het altijd is na een periode van ziek zijn. Je word er hopeloos van en al die gedachten maken je gek.
1Ik wil weer zo graag een normale dag hebben (Verhaal 112)
Na een huwelijk van bijna 13 jaar met naar nu blijkt een narcist, heb ik angst en paniek aanvallen die soms hele dagen duren. Mijn omgeving begrijpt me niet en zeggen dat ik maar postief moet zijn. De angst op zich zelf maakt mij niet bang wel op hevige momenten de fysieke sensatie en vooral de gedachtes die erbij komen. Door de reguliere zorg heb ik een plakkerrje gekregen : depressief, waar ik het niet mee eens ben. Ik wil gewoon weer zo graag een normale dag hebben
1Geen 10 minuten maar hele dagen
Geen leven zo
Aanvallen slapen beetje eten en suïcidale gedachten
Ik ben 22 jaar en merk dat mijn leven compleet verwoest is (Verhaal 307)
2Ik herken me heel erg in jou verhaal. Ik ben de hele dag duizelig en wil me overal aan vast pakken , ook zie ik continue zwarte vlekken voor mijn ogen , heb jij dat ook?
Hoe gaat het nu met jou? Ik ben zelf wel 2x flauw gevallen maar dat ging gepaard met erge buikklachten en in het ziekenhuis konden ze dan niks vinden
Burnout en een paniekaanval gehad (Verhaal 7)
Ik reed laats na een gezellig avond te hebben gehad bij vrienden naar huis. Op mijn werk speelt er van alles en ik ben soms bang dat ze me willen ontslaan.
Plotseling voelde ik een steek in mijn hoofd het leek alsof ik een tia kreeg. Het werd zwart voor mijn ogen en alles begon te draaien.
Ik snakte naar adem en kreeg het heel benauwd ik wist niet wat ik moest doen en was heel bang dat ik doodging. Ik kon de auto nog net aan de kant zetten.
Na een tijd toen het weer wat beter ging heb ik een vriend gebeld en die heeft me naar de huisartsenpost gebracht. Daar vertelde ze dat ik waarschijnlijk burnout ben en een paniekaanval had. Ik vind het heel erg.
3Ik snap dat je het heel erg vind wat jou is overkomen.
Je kunt het ook lichter maken en zien als een waarschuwing.
Wat wil je verder met je leven! Je lichaam wil je iets duidelijk maken. Wil je deze stress nog!
Er zijn genoeg tools die jou kunnen helpen zodat je van deze last een kracht zou kunnen maken.
Wat je tot nu toe gedaan hebt, heeft dat jou geholpen?
Ga ervoor, zoek de weg die het beste bij jou past, en die het beste uit jou als mens haalt.
herkenbaar!
Angst voor de toekomst op korte termijn (Verhaal 12)
Ik heb diverse angststoornissen waaronder omgaan met angst voor de toekomst (hoe reageert de ander als ik op een bepaalde manier reageer). Dit geldt zowel voor de thuisrelatie als voor het werk.
Door het piekeren, ontstaan er eetproblemen (vreetbuien).
Heeft iemand hier ook last van?
9Ja, ik
Heel herkenbaar. Negatieve gedachten zijn heel naar en veroorzaken die angst. Soms is angst er al en lijkt het automatisch.
We zouden elkaar als lotgenoten moeten ontmoeten ipv alleen hier schrijven
Wat denk je?
Klopt heb ik ook
Klopt! Maar.
Hoe dan ?
3 weken lang hele dag paniekaanval (Verhaal 268)
Ik ben 21 jaar en heb de afgelopen 3 weken af en aan last van paniekaanvallen. Het begon met steken in mijn nek en door mijn lichaam. De engste ziektes schoten door mijn gedachtes. Ik heb toen oxazepam genomen en het ging over. Dit ging een paar dagen goed totdat het terugkeerde met heftige zweetaanvallen en een raar gevoel in mijn hoofd en op de borst. Onderhand 3 keer bij de huisarts geweest en die kan niets anders bedenken dan een paniekstoornis. Elke dag veranderen mijn klachten. Ik had een tijd een brok in de keel, hartkloppingen, steken door mijn hele lichaam, steken in mijn borst en een soort zuur gevoel in mijn hoofd. Ik heb met mijn huisarts besloten dat ik de oxazepam maar moet slikken totdat ik weer normaal kan functioneren. Echter werkt de oxazepam sinds 2 dagen niet meer zoals voorheen en heb ik constant dat rare gevoel in mijn hoofd. Voorheen voelde ik me weer volledig normaal en goed als de oxa eenmaal was ingewerkt maar nu voelt het constant alsof ik gek wordt. Ik heb het idee dat ik alleen nog maar op bed kan liggen en niets helpt geen enkele soort afleiding lijkt te helpen. Ik hoop dat iemand anders een soortgelijke ervaring heeft gehad ter geruststelling.
2Al drie weken aaneen
Met af en toe slaap
Ik heb app gedownload paniekaanvallen overwinnen
Maar werkt niet
Ik bel huisarts je moet wel je paniek Omarmen
Cognitieve gedragstherapie proberen en ik krijg emdr
Of kijk op you tube Marcus’ krielen
Of coach aan zee
Nu ben ik 22. Ik begin echt gek te worden er lijkt geen einde te komen. (Verhaal 306)
Heel mijn leven was ik springlevend, en op de basis school was ik altijd de grappenmaker van de klas en om het zo maar te zeggen de leider van de groep.
Op een begeven moment op de middelbare school sinds klas 2 begon ik me anders te voelen. Merkte ineens dat ik bijvoorbeeld niet me hand wou opsteken omdat mensen me zouden aankijken en ik ging bij veel meer dingen nadenken.
Dat begon dus toen ik ongeveer 16 was.
Heel veel ruzie met me ouders op een begeven moment omdat ik ging spijbelen ik wou niet meer in de klas, me ouders dachten dat ik gewoon geen zin had maar later kwam het naar boven en was er begrip voor uiteindelijk met school gestopt na heel veel gezeik ook met leerplichtambtenaar etc etc.
Nu ben ik 22. Ik begin echt gek te worden er lijkt geen einde te komen.
Die angst die ik had droom ik nu van want het begin stelde niks voor.
Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Ik vind niks leuk meer want overal ben ik constant in me gedachtes bezig altijd het gevoel dat mensen me aankijken en ik wil altijd goed overkomen.
Ik wil helemaal nieteens naar familie want dan voel ik me net zo angstig, onbekenden, vrienden, familie het maakt niet uit. Ik heb altijd die hevige angst. Altijd zitten zenuwachtig te zijn proberen constant iets te doen, bewegen zodat ik niet stil hoef te zitten.
Het lijkt ook alsof mijn brein zo sterk is dat ik steeds meer en meer angsten aanmaak
Ik heb nu ook soms dat als iemand onverwachts naar me kijkt ofzo dat ik een soort paniek stoot krijg en dan gaat me hoofd trillen daar heb ik geen controle over en schaam ik me heel erg voor want dat zal er vast raar uit zien. En het gebeurt juist steeds als ik eraan denk dat ik het wil voorkomen.
Ik drink nu heel vaak voordat iemand langskomt of voor een afspraak bier omdat het me een klein beetje meer ontspannen maakt, ik ben namelijk altijd heeel erg gespannen zonder reden, altijd op scherp staan.
Ik weet dat dit niet goed is want ik onderdruk het dus een beetje. Maar als ik geen bier drink heb ik mezelf helemaal niet onder controle.
Had bijvoorbeeld ook dat ik in de supermarkt liep en ik zag ineens een bekende waar ik langsliep, kreeg een dikke Adrenaline stoot bonzende hart en dan proberen normaal hallo te zeggen. En achteraf zitten piekeren of diegene het aan mij merkte.
Het is zo uitputtend, mijn ouders mijn broer weten van mijn problemen af en proberen me altijd positief te houden maar ik weet ondertussen dat ik gewoon echt niet kan leven zo, alles is stress voor mij in het dagelijkse leven.
Ik weet van mezelf dat ik mezelf niet om het leven zou kunnen brengen want dat kan ik me ouders enzo niet aan doen ben zelf nog nooit een naaste verloren maar weet dat ik daar niet mee zou kunnen leven dus dat wil ik niemand aan doen. Maar ja dat betekent dus dat ik in een constante hel moet leven. Elke uiteinde van de dag lig ik maar op bed te piekeren en probeer ik oplossingen te zoeken.
Best apart ik ben nooit goed in verhalen vertellen maar wat ik nu heb getypt komt allemaal uit mijn hart, ik wil zo graag leven en genieten.
2
Als ik er met iemand over wil spreken, blokkeer ik (Verhaal 305)
Ik ga zenuwachtig en angstig naar bed en ik sta er ook mee op (Verhaal 93)
Hoi Allemaal,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen... Ik heb hier nog geen hulp bij gevraagd of dit überhaupt met iemand besproken.
Ik ben nu 23 jaar, volg een opleiding, net een eigen huisje gekocht met mijn vriend. Dus zou je denken oh leuk! Wat fijn!
Alleen gaat het met mij zelf helemaal niet goed. Ik heb al een aantal jaar last van angst. Wat begon bij kleine zenuwen en gedachtes om ergens naar toe te gaan (maar uiteindelijk wel gewoon gaan) speelt het nu bij mij 100x erger. Ik ga zenuwachtig en angstig naar bed en ik sta er ook mee op. Ik slaap niet meer goed, ik ben alleen maar moe, ik kom bijna niet meer buiten. De hele dag door ben ik er ziek zwak en misselijk van. Ik heb avonden dat ik zelfs het gevoel krijg dat ik weg zak omdat ik dan moet hyperventileren en het gevoel heb dat ik geen lucht meer krijg.
Met de jaren dat ik dit heb, ben ik er wel zelf achter gekomen dat ik vooral een angst heb om plotseling dood te gaan, of om over te geven, of dat er wat met mij gebeurd of met de mensen om me heen. Na te googlen kwam ik ook te recht bij het hypochondrie syndroom. Het zou heel goed kunnen dat ik daar last van heb in combinatie met een angst stoornis.
Ik vind het erg lastig om hier over te praten met mensen omdat ik het gevoel heb dat ze niet zullen begrijpen wat ik bedoel. Zijn er meerdere mensen hier die hier last van hebben? Soms heb ik het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta en ik niks meer kan. Ook heb ik er wel eens over nagedacht “ik kan niet voor altijd zo leven, dan hoeft het van mij niet meer” een vreselijke gedachte maar wel de waarheid.
Daarom wil ik vragen of mensen dit herkenen? En misschien adviseren om te doen?
Gr,
S
2Bij mij hielp lorezepam
Ik heb last van sociale angst denk ik (Verhaal 303)
Door mijn moeder weet ik dat ik aanleg heb voor depressie. Daarvoor heb ik al een keer therapie gehad in combinatie met ambulante dagopvang. Ik kreeg daarbij ook anti depressiva Paroxetine.
Dat was heel leerzaam en vond dat ik vanaf dat moment weer sterker in mijn schoenen stond.
Dat was wel na jaren van doorsukkelen tot ik het niet meer aankon.
Desalniettemin verval ik toch weer in oude patronen die niet gezond zijn. Het gaat ook niet eens helemaal bewust. Sociale contacten doe ik niet aan.
Ik merk dat ik mensen op afstand houd. Ben erg alert op alles. Vandaar dat ik nooit spontaan overkom en bovenal serieus.
Ik wordt er gewoon letterlijk ziek van. Door de stress raak je extra vermoeid. Prikkelbaarheid, etc.
Je kunt er natuurlijk nauwelijks met iemand over praten vanwege schaamte. Dus de stress stapelt zich alleen maar op.
Het komt allemaal weer sterk naar voren omdat ik nu weer met collega's werk. Hiervoor deed ik zelfstandig werk als zzper. Ik heb moeite om in groepsverband te werken. Ik heb gewoon moeite met sociaal zijn en denk ook dat het nooit weg zal gaan.
Ik ben ook alleen maar met werk bezig en in het weekend doe ik letterlijk niks behalve series kijken. Er is dus ook geen enkele balans. Dit is destructief en daarom probeer ik het nu van mij af te schrijven.
Ik probeer ook creatieve therapie te vinden dat eventueel kan helpen, want ik merk dat ik vast ga lopen. Ik sta op de wachtlijst van GGZ, maar denk dat ik het maar zelf moet regelen, want het wachten duurt te lang.
Ik gebruik nu Citalopram 20mg per dag, maar ik wil daar ook vanaf.
1Wie ben ik wat ben ik wat ga ik doen (Verhaal 298)
Ik ben 20 jaar oud en heb een slecht verleden achter de rug met veel blowen en gevangenis en slechte vrienden. Na dat uit het wereldje ben gegaan en ben verhuisd ben ik gaan werken en leefde vrij normaal en nu opeens word ik vooral snachts bang dat ik zo dood ga of dat er iets gaat gebeuren ook. Gaat mij hart sneller kloppen en krijg ik een naar slecht gevoel ik slaap slecht en overdag bedenk ik allemaal senarios die gebeuren en maak ik me zelf bang met mijn eigen gedachtes zo denk ik dat iemand mij wilt vermoorden of dat ee iets gaat gebeuren en ben ik bang voor een aantal mensen. Zelf ben ik een zelf verzekerde persoon die wel het gevoel heeft dat die sterk is en weet ik dat ik er goed uit zie. Toch denk ik wie ben ik wat ben ik wat ga ik doen enz.. zelf heb ik geen hulp en ik hoop dat dit misschien mij helpt
1Ik weet precies waar je in zit. Heb er zelf in gezeten en na een jaar of twee te committeren ben ik er wel uit gekomen. Het gevoel wat je hebt is niks anders dan je hersenen die op "survival mode" gaat. Wat mij goed had geholpen is door mijn omgeving radicaal te veranderen. Ik ben naar een nieuwe stad verhuist, brugjes met familieleden/vrienden die nog niet waren verbrand weer snel hersteld en gelaten voor wat het is, "slechte" mensen in mijn omgeving meteen afstand van genomen, ik ben me meer gaan omgeven met mensen die mij energie gaven en die mij iets brachten ipv alleen meenemen. Ik heb een soort van nieuwe start voor mezelf gecreëerd want ik had mezelf beloofd dat ik nooit meer daar wilde zijn waar ik 1 dag geleden in zat. Ik ben nu 33, gelukkig getrouwd en heb een zoontje van 1 jaar....en wat ook had geholpen: geloven in iets groters dan jezelf...wat het ook is, hoe je het ook wil noemen, want met een nieuw begin (letterlijk en figuurlijk) sta je er meestal alleen voor want een ieder heeft afstand van je genomen, althans van de persoon die je was, en soms is het handig om te weten dat er iets groters dan jou aanwezig is en dat jij er bestaat voor een reden waar jij nog niet van bewust bent maar snel genoeg achter zal komen...laat jouw verleden je toekomst niet bepalen.
Angst om bepaalde mailtjes en berichtjes te openen (Verhaal 304)
Angst stoornis na spacecake (Verhaal 81)
Hallo sinds vorig jaar heb ik last van een angst stoornis door het gebruik van een spacecake. Ik besloot samen met een vriend een spacecake te maken en hebben dus samen een plak gegeten. Ik voelde me steeds raarder (dacht ik) en begon me zorgen te maken. Daardoor ben ik gaan hyperventileren. Alle symptomen van een angst/paniek aanval kwamen naar voren en ik was doodsbang want ik had zoiets nog nooit gehad. Ik dacht echt dat ik dood ging mijn hart bonsde als een gek en ik was in staat de ambulance te bellen. Gelukkig waren mijn ouders er om mij enigszins rustig te krijgen. Uiteindelijk ben ik er dus met een hele schrik van af gekomen.
Een maand later (op vakantie tijdens het autorijden) dacht ik dat ik weer zulke gevoelens kreeg die ik toen had. Ik durfde niks te zeggen (oh zo stom...) Maar ik ben gewoon door blijven rijden met het zweet op mijn handen en ik was licht in mijn hoofd en ik had hele erge hartkloppingen. De paniek sloeg weer toe....
Sinds dien ben ik overal bang om een angst/paniek aanval te krijgen vooral in ruimtes waar ik niet meteen weg kan of in sociale situaties. Mijn wereld werd even heel klein... Ik durfde bijna niet meer naar school en werd ook depressief. Het liefst wilde ik niet meer leven.
Ik ben doorgegaan en ben situaties die ik eng vond op blijven zoeken (wat me een jaar lang enorm veel stress heeft bezorgd) maar ik ben er toen aardig af gekomen. Helaas heb ik nu weer een terugval en kan op sommige momenten gewoon geen rust vinden mijn ademhaling blijft hoog en ik ben soms een beetje moedeloos.
Maar we houden vol! Wie herkent zich hierin?
3Hoi Rick,
Ik weet niet wanneer dit bericht is geschreven maar ik wil er nog wel op reageren om mijn verhaal te delen.
Heel vervelend om te lezen allemaal maar ik begrijp je goed. Ik heb 1 keer drugs gebruikt omdat ik het wilde proberen. Helaas heb ik tijdens een festival mijn eerste echte paniekaanval en ik dacht op dat moment dat in dood ging. Gelukkig werd ik bij de EHBO weer rustig. Maar enkele dagen later dacht ik terug aan het moment en dat resulteerde weer in een paniekaanval met bonzend hart en duizelingen en een niet realistisch beeld van de wereld. Na dat moment ging het bergafwaarts en was ik bang voor alles maar voornamelijk voor de dood.
Gelukkig heeft een hele goede psycholoog mij goed geholpen en ben ik mijn angst nu de baas. Ik zit nog wel aan medicatie wat mijn gevoelens wat onderdrukt. Wellicht voor jou ook een idee om toch naar een psycholoog te gaan met deze klachten, het zal je goed doen.
Weet dat je niet alleen bent en in hoop dat je er net zoals ik sterk uit komt. Al ben ik wel bang op terugval en heb in regelmatig nog last van spanningen, ik weet mezelf in ieder geval vaak rustig te houden. Hou je goed!
Verwijsbrief nodig? (Verhaal 258)
Maar ik dacht dat je dan geen verwijsbrief meer nodig had als je al een keer bij de specialist was geweest.
Kunnen jullie me helpen en hartelijk dank.
1Geloof dat er licht aan het einde van de tunnel is (Verhaal 209)
Ik heb een stressvolle periode ervaren, stond voor mezelf voor een belangrijk moment in m’n leven, maar nam door zelf saboterende gedachten geen keuzes, liet me leiden door angst in plaats van m’n hart. Hoe meer je een keuze uitstelde, hoe meer ruimte, want m’n gedachten kon wel duizenden doemscenario’s bedenken.
Op een gegeven moment werd ik bewust van gemaakt dat ik m’n gedachten niet ben en toen was het hele circus compleet. Want ik ging toen nadenken over het denken en bedacht; als ik angst heb hoef ik alleen maar ervoor te zorgen dat ik allemaal positieve gedachten heb. Ik dacht op een gegeven moment dat ik gek werd en dat ben ik gaan geloven. Ik werd bewust van zelfmoordgedachten en schrok daarvan.
Ik moest toen als een malle een nieuw programma schrijven, want die gedachten moeten weg. Mag daar niet aan denken, maar denk wel de hele tijd aan die gedachten die ik heb gehad en zo houd ik ze vast en voed ik ze.
Controleer nu de hele tijd of die gedachten er nog zijn. Als ik in gesprek ben met mensen gaat het wel, maar ook dan gaan m’n gedachten naar mijn gedachten, ben ik niet aanwezig. Ik voel me compleet verloren in m’n eigen valstrik van gedachten die me de put inpraten. Want heb gedacht; ik ben depressief en ik heb een burn-out en ben dan ook daarin meegegaan. Waardoor je jezelf nog meer ik de put denkt.
Ik ben dus nu compleet geïdentificeerd geraakt met m’n gedachten en dat maakt me bang, want denk dan zo wil ik niet meer leven, want dit is geen leven, zo leven in m’n hoofd. Leef zo niet echt, durf geen beslissingen te maken en draai iedere dag hetzelfde programma in m’n hoofd af en maak het verhaal met de dag erger. Moet een nieuw programma schrijven, maar hoe dan? Zonder angst en paniek te krijgen?
Ik heb eerder medicatie gehad, maar die hebben juist m’n angsten nog erger gemaakt. Dus daar ben ik mee gestopt en zoek het toch via een alternatief pad. Hoe kan je op drie niveaus zorgen voor het helen van de disbalans?
Body: een disbalans van hormonen als gevolg van stress en/of leefstijl kunnen impact hebben op de vorming van een angst & paniek stoornis. Belangrijk is om een gezonde darmflora te creëren, omdat daar hormonen/neurotransmitters worden aangemaakt. Veel mensen hebben een zogenaamde “lekkende darm”, waardoor je lichaam onvoldoende stoffen opneemt in het lichaam. Met probiotica kan je de darmflora verbeteren en met een ander poeder versterk je de darmslijmvlies. Ook is het belangrijk om op je voeding te letten; geen suikers, gluten, tarwe, lactose en verkeerde vetten want die kunnen de receptoren bezet houden. Drink veel water en eet veel groen. Daarnaast kan je supplementen nemen: omega-3, vitamine D en magnesium. Verder zijn er ook plant medicijnen die helpen om je zenuwstelsel te ondersteunen en tot rust te brengen. Daarnaast is veel bewegen en in de natuur zijn ontzettend belangrijk. Zo schud je de energie van je af. Yoga kan helpen om je systeem te kalmeren.
Mind: door je bezig te houden met creatieve dingen ben je even op een ander spoor. Je brein gaat dan over van een analytische staat naar een creatieve staat en er kunnen nieuwe paden worden gemaakt. Praten helpt en lucht op, maar je wilt voorkomen dat je in je verhaal blijft hangen. Psychologen luisteren naar je verhaal en kunnen met je meegaan of oplossingen aanreiken. Wat belangrijk is is dat je brein in een staat van ontvangen en buigbaarheid verkeerd. Er worden wereldwijd studies gedaan naar de werking van psilocybine als antidepressiva en behandeling , PTSS en angststoornissen. Wat de antidepressiva doen is het de werking van serotonine opname beïnvloeden. Psilocybine doet hetzelfde, maar maakt ook nieuwe verbindingen, schakelt tussen de hersenhelften en maakt brein plastischer. Het werkt op die delen in je brein waar emoties en herinneringen worden opgeslagen. Zo kan je bepaalde stukken verwerken en een andere plek geven. Het verhaal veranderen, waardoor je de lading er vanaf kan halen. Er zijn opties voor microdosering en behandeling onder begeleiding van een psycholoog/therapeut. Het is niet te combineren met SSRI, MAOi, TCA en andere psychoactieve medicatie. Het is belangrijk te realiseren dat deze plant medicijnen het negatieve stempel “drugs” hebben gekregen, terwijl de moderne medicijnen in wezen ook drugs zijn waarbij de wetenschap de natuur heeft nagebootst en de werkzame stoffen uit planten synthetisch heeft gemaakt. Voorbeelden van organisaties die onder begeleiding werken met psilocybine zijn Field Trip Health en Triptherapie.
Spirit: blijven doen waar je blij van wordt is cruciaal. Jezelf isoleren of niks meer ondernemen uit angst voor de angst werkt averechts, maar ja; is soms makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, want anders zat ik waarschijnlijk niet in dit schuitje. Doe waar je hart van vervuld raakt. Dan ga je stralen. Durf ook te stralen met alles wat je in je hebt. Want je bent zo’n prachtig mens en verdient het om een gelukkig leven te hebben. Ook ergens in geloven en van dromen helpt om je focus te verleggen en vertrouwen te krijgen.
Heb zelf ook nog een pad te gaan, maar geloof dat er licht aan het einde van de tunnel is.
1Na mijn coronabesmetting heb ik angst opgelopen (Verhaal 302)
Wat fijn om al deze verhalen te lezen. Het geeft me echt het gevoel niet alleen te zijn. Januari dit jaar ben ik besmet geraakt met corona. Ik heb 1 week in isolatie gezeten in mijn kamer en sindsdien heb ik enorme angsten om dood te gaan. Elk pijntje link ik wel aan ernstige ziektes, zo erg dat ik bijna wekelijks bij de dokter sta. Ik leef continu in angst dat er iets ergs gaat gebeuren. Ik ben prikkelbaar, kan niet meer genieten van dingen en dit reflecteert heel fel op mijn naasten.. hebben jullie misschien tips over hoe ik hier doorheen kom? Ik wil terug de oude ik zijn want dit heb ik nog nooit ervaren..
Ik blijf er proberen te zijn voor haar ook al is het mega mega moeilijk ! (Verhaal 301)
Al 10 jaar ben ik zijn Mantelzorster (Verhaal 300)
Inmiddels al 6 x geopereerd (Verhaal 299)
Extreme angst voor mijn eigen Hart (Verhaal 297)
ik ben dit zat ik kan dit niet lang meer op deze manier ik kamp hier al 3 jaar mee en het word steeds erger over 2 weken heb ik een afspraak bij de cardioloog tot deze dag heb ik geen rust en slik ik oxazepam hopelijk kan ik het na die afspraak uitsluiten dat er niks aan de hand is een angst stoornis heftig ik praat er met niemand over ik kan ineens bot doen tegen familie omdat ik alleen maar aan het nadenken wat als het gebeurt Groet,
Het komt goed! (Verhaal 296)
Ik weet nog goed dat het bij mij "fout' ging, ik zat in de bus onderweg naar school, gewoon een hele normale maandagochtend. Plots begon ik mij heel ongemakkelijk te voelen, ik begon te zweten, ik krijg het idee alsof de wereld nep was en alles en iedereen om mij heen nep was. Ik wist niet wat mij overkwam, ik dacht dat ik dood ging, gek werd. Dat alles een grote droom was en ik er nooit meer uit zou komen.
Huilend heb ik mijn moeder opgebeld om mijn verhaal uit te leggen wat er zojuist gebeurt was, het bleken paniek en angstaanvallen te zijn. Sindsdien is mijn leven erg veranderd. Ik geniet minder van de dingen en heb veel last van angst en paniek. Dagen, weken, maanden zat ik thuis, te malen en op internet te zoeken wat de oplossing hiervoor is; ik wilde namelijk gewoon mijn oude leven terug, mijn oude ik. Gewoon even een knop om, en dan is alles weer zoals het was.
Ik ben naar de dokter geweest, de GGZ en net als iedereen aan de medicatie, maar merkte weinig verschil. Ik voelde mij eenzaam en niet begrepen en de angst dat dit mijn toekomst zou worden maakte mij Spaans benauwd en zelf zo negatief, tot de raarste gedachte.
Tot dat ik op een site uitkwam; paniekaanvalvrij.nl van Mike Hoffmeister. (DIT IS EEN AANRADER).
Hij legt in een uitgebreide cursus uit, hoe paniek, angsten, derealisatie, depersonalisatie etc. te overwinnen.
Dit gaf mij zoveel hoop; je bent namelijk niet de enige, je bent niet raar, je wordt ook niet gek, je gaat niet dood etc. Maar je eerste paniekaanval is zo ontzettend naar geweest. Het is logisch dat je lichaam reageert en als het ware wordt ingesteld om zo 'het' nare gevoel te ontwijken, je er tegen verzetten en er tegen vechten. Dit zorgt ervoor dat je leeft in angst voor de angst.
Ik raad je zeker aan zijn website te bezoeken, hier vind je ook een gratis- mini cursus, die mij zeker al ontzettend veel hoop en geruststelling heeft gegeven.
Ik ben inmiddels zelf wat stappen verder, ik heb er zeker nog last van. Maar het is een proces, het heeft tijd nodig. Gun jezelf die tijd, en vertrouw erop dat het goed komt, vertrouw op jezelf!
Mondklachten (Verhaal 295)
Ik heb dan zo’n aanval overwonnen en dan blijft het in mijn mond
Iemand ook bekend mee😢
Een angst ontwikkeld voor flauwvallen (Verhaal 174)
2Even van de wereld (Verhaal 294)
Zoek angststoornis vriendschap waarbij we elkaar kunnen steunen (Verhaal 135)
Het is een mega lang verhaal maar het komt erop neer dat ik eigenlijk opzoek ben naar vriendschap/lotgenoten....
Ik heb zelf ook een angststoornis. Leef daar al zo'n 15 jaar mee. Veel vrienden verloren omdat je vaak niet begrepen voelt. Durf soms geen vriendschappen te maken omdat ik bang ben dat als er een uitje komt ofzo dat ik dan last krijg en de boel weer in duigen valt. Dus wat ik eigenlijk zoek is een vriendschap waarbij we elkaar kunnen steunen en dingen kunnen ondernemen! Omdat er dan wederzijds begrip is.
Ik woon zelf in het westland dus zou leuk zijn als het een beetje in de buurt is!
Liefs
3Ik leef er ook al 22 jaar mee , bij mij begon het toen ik al 17 jarige een relatie had met iemand waar ik slaag van kreeg. Thuis was de situatie door mijn moeilijke broer ook veel angstig geweest. Toen heb ik na die relatie drie jaar gevochten en waren de angstaanvallen en hyperventileren wel beter ben dan in therapie gegaan .
Dan in mijn verdere leven leef ik zo nu en dan met zeer heftige periode. Vooral door als er iets misgaat , teveel ineens mis gaat of omdat ik een grote verandering moet maken bv van werk veranderen of zoiets met als gevolg dat in heel veel pieker en eigenlijk niet meer de persoon ben die ik wil zijn . Nu ben ik weer aan het kijken naar ander werk en hup het hek is weer van de dam en er is niks eigenlijk. Wel vele problemen op elkaar gehad de laatste tijd . Heel hoge gasfactuur die ik vergat vast te zetten .
Ik denk dat ook lijn hormonen me parten spelen en ben het nu wel echt eens beu en wil gewoon terug leven zonder angst .
Zoek ook iemand waar ik af en toe is mee kan praten . Want niemand begrijpt me vaak .
Ik heb dit van huis uit meegekregen (Verhaal 171)
Mijn naam is Gerrit 53 jaar getrouwd 2 kids.
Ik kamp al jaren met een angstoornis en hypochondrie.
Ik heb dit van huis uit mee gekregen mijn vader was ook hypochonder.
Mijn klachten zijn best erg een heb de hulp ingeschakeld van mindfit om te kijken of ik er met emdr af kan komen.
Hypochondrie beheerst niet alleen mijn leven maar ook die van mijn gezin helaas.
Het is al zo ver dat mijn partner mij al niet meer serieus neemt met mijn klachten en zegt dat heb je hem ook weer.
Opname in ziekenhuis gaat ze al helemaal niet meer mee ze zegt er is niets aan de hand en dat is ook meestal ook wel zo..
Ik word er knettergek van.
Op dit moment kamp ik met hartkloppingen en pijn in slokdarm en spieren.
Snachts hele harde schokken door mijn lijf tintelingen in ledematen zweten etc etc.
Ik ben zo ontzettend bang snachts maar durf niets tegen mijn partner te zeggen omdat ze dan toch weer vind dat ik mezelf aan stel.
Sporten gaat prima niets aan het handje maar dat kun je niet 24/7 blijven doen natuurlijk.
Ik kan gewoonweg niet genieten.
De hele dag met klachten bezig nu ik dit zit te typen kan ik wel huilen.
Weet het echt niet meer.
Ik hoop dat emdr mij gaat helpen heb 1 sessie gehad en toen was het een paar dagen heel heftig.
Zijn er mensen hier die deze klachten herkennen?
Hoop dat we elkaar hier een beetje kunnen steunen.
2Dagelijks langdurig benauwd door paniekstoornis (Verhaal 261)
Ik heb het dagelijks langdurig benauwd door paniekstoornis.
Zijn er mensen die dat ook hebben? Het beangstig mij enorm😟
Yvonne
1Ik herken dit heel erg. Ik was ook zo erg met mn ademhaling bezig dat het leek alsof ik vergat dat ademen automatisch gaat.
Ik heb een saturatie meter gekocht wat mij in het begin wel wat rust gaf. Ook ben ik steeds ademhalingsoefeningen gaan doen. Hierdoor is het al iets beter maar nog niet helemaal weg. Wat mij overigens ook heel erg heeft geholpen is tiktok. Ik ben via dit platform bij anxiety fitness gekomen, zit zowel op tiktok al YouTube.
Ik heb een molen beklommen waar ik niet meer afgeraak (Verhaal 290)
Ik vroeg me af of ik hier een luisterend oor kan krijgen .....
Ik heb sedert enkele weken / maanden last van echte angst .
Ik voel me er dikwijls zo stom bij .
Maar het verhaal begint hier :
Vaccinatie covid ....
Ik had sedert mijn 3de geen vaccins meer ontvangen na een anafylactische schock .
Vaccins werden me niet toegediend tot .... je hoort me al komen ... covid .
Bij een jaarlijks bezoek aan de huisarts werd me voorgesteld op basis van onderzoeken dat het vaccin pfizer veilig voor me zou kunnen zijn .
De arts stond er ook heel hard op om het vaccin toe te dienen ondanks mijn achtergrond.
Dit werd toegediend in het ziekenhuis .
Een hele reeks emotie heb ik toen doorstaan .
Angst om een reactie dus .
Het toedienen kon ik zo goed als niet meer weigeren.
Al bij al viel het mee. Ik had hevige hoofdpijnen en last van verhoogde hartslag en een dubbel dikke arm .
Men stelde voor om het tweede ook te nemen . Want deze reacties waren niks .
Je raadt het al ... de 2 de spuit gekregen nen na 5 min mochten ze me naar de ehbo brengen .
Er werd medicatie toegediend . En na een halve dag werd ik wat beter .
Getriggerd dus door angst .
Ik kreeg een vreemde allergie aan mijn handen . En ik kreeg alsmaar meer angst om te eten .... want wat als ik reageerde ...
Ik voel ook vanalles wanneer ik eet in mijn mond / keel . Denk dat ik geen adem krijg .....
En daar zit ik .... ik heb een molen beklommen waar ik niet meer afgeraak .
Het gaat zo slecht dat ik al bij de cardioloog ben belandt.
En als ik vandaag contact nam met de longart om me eens duidelijk alles te vernoemen wat ik effectief ng kan eten en wat niet ... dan krijg ik weer een afspraal om alweer de testten te doen die ik enkele maanden geleden al kreeg.
Nu mijn angst is verschrikkelijk . Soms loop ik 2 uur rond om te bekomen en te ontdekken dat ik echt wel ng ademhaal en dat de spanning op mijn borst veroorzaakt wordt door mijn eigen doen .
En ik wil zo hevig van de angst af .
Een ganse dag denken dat mijn keel dicht zit is echt niet meer leefbaar .
Wat zijn mijn opties om beter te worden ....
Groetjes
1Ik zit momenteel ook met een angststoornis en ik hyperventileer constant erdoor wat bij mij de druk op de borst veroorzaakt. Ik ga momenteel naar een gedragstherapeut/psycholoog om de angst aan te pakken. Ik zit hier inmiddels een maand en ik merk vooruitgang en een andere gedachtengang. Je denkt anders na over je angst. Dit helpt mij in ieder geval
Paniekaanval midden in de nacht (Verhaal 235)
1**********
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Houdt het nooit eens op die vervelende angsten (Verhaal 291)
Hoe kan ik mijn paniekaanvallen sussen (Verhaal 288)
Ik was aan het kijken naar verhalen van andere en ik herkende mijn eigen klachten in veel van de verhalen. Ik heb zelf namelijk vaak opeens een angst/paniekaanval zonder enige reden. Ik ben bang om zomaar mensen wat aan te doen, mezelf wat aan te doen, allergieën te krijgen enz. Ook word ik al bang van het kijken van een humor- of kinderfilm of een tekst in een liedje.
Ik word zelf af en toe helemaal gek van mezelf. Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn en me leven lijden zonder deze angsten te krijgen?
Ik heb sinds een jongere leeftijd veel gehyperventileerd in de avonden/nachten zonder reden. Dit werd steeds erger en ik kreeg dit ook overdags. Het ging een jaartje goed en sinds vorig jaar heb ik hier weer last van, maar dan nog vele male erger. Ik heb nu echt paniekaanvallen. Ik trek aan mijn haren, tril, hyperventileer, mijn hart gaat sneller kloppen en ik ga zweten. Het enige wat ik op deze momenten wil doen is mezelf vastmaken en in een hoekje zetten, zodat ik andere of mezelf geen pijn kan doen. Zodra ik een paniekaanval ga ik vaak naar mijn moeder toe en die gaat dan met mij naar beneden om een kopje thee drinken. De paniekaanvallen gaan vaak naar een halfuurtje/uurtje weg.
Ook heb ik sinds februari 2021 last van mijn buik en vermoeidheid. Ik ben hiervoor naar de huisarts gegaan en daar is uit gebleken dat ik zwaar b12 te kort heb. Ik heb dit een paar jaar eerder ook gehad, maar dit kon ik verhelpen met b12 pillen. Nu moet ik 3x per week een spuit halen bij de huisarts. Dit hielp echter niet voor mijn buik en hier is uiteindelijk uit gebleken dat ik een gluten intolerantie heb. Maar mijn buikpijn is hierdoor verbeterd, maar nog niet weg. Ik heb zelf het vermoeden dat de buikpijn en angst met elkaar te maken hebben.
Ik ben zelf nu ook pas 14 jaar en ik heb hier veel last van. Ik zou er heel graag iets aan willen doen om dit weg te laten gaan.
Heeft iemand enige tips wat ik kan doen om dit over te laten gaan? Of tips waardoor ik in ieder geval mijn paniek aanvallen kan sussen...
1Ik durf m'n bed niet meer uit (Verhaal 289)
Recent ook gestart met medicatie fluoxetine, hoe verliep bij jullie de opstart van medicatie?
Door de corona en mijn moeder haar ziekte (Verhaal 170)
1Als ik vervelende gedachtes heb dan probeer ik het alfabet na te gaan met als thema bijvoorbeeld; fruit. Dus A: appel B: banaan etc…
Mijn ergste angst waar geworden (Verhaal 225)
1Probeer iedere avond 3 dingen te benoemen die mooi en/of fijn waren de afgelopen dag en schrijf dit op.
Zo zorg je er langzaam voor dat je op een andere manier naar de dag gaat kijken (je moet tenslotte 3 mooie dingen benoemen)
Zijn 3 dingen te makkelijk? Ga voor 5!
Ik wens je heel veel sterkte en rust toe
En weer opnieuw (Verhaal 282)
Ik heb helemaal geen geduld met mezelf en ben niet alleen bang, maar ook kwaad op mezelf, dat ik dit weer heb.
En, wat nu? Weer therapie? Weer medicijnen? Dat vind ik wel heel heftig. Man wat voel ik me hier alleen in! Het is niet uit te leggen en zodra ik het probeer voel ik me een aansteller!
3Ik krijg stukje bij beetje de controle nu terug na 1 week van echt verlammende angst.
Wandelen, fietsen, praten, rustgevende medicatie van de huisarts, en nu een doorverwijzing voor weer therapie.
Weer werken geeft ook ritme in mijn dagen. Ik mag niet klagen, maar het blijft echt zo hard knokken dit!
Ik heb nu sinds 2weken ook de angst
Voor oorlog
Denk omdat dit toch wat. Dichterbij is als andere oorlogen.
Ik heb nu 10mg oxzazepam.
Die ik dan savonds in neem en slaap geluklig goed op.
Maar smorgens word ik wakker met een gespannen lichaam.
Ik kijk constant de media omdat ik. Bang ben belangrijke infotmatie te missen.
Ik werk nog wel me lichaam is er aanwezig maar geestelijk ben ik er niet.
Ik wil praten met iemand die me kan uitleggen dat we wel vielig zijn hier en ook uitleg geef over hoe de militaire macht is.
Dat geeft me misschien rust.
Kort om we. Zijn zeker niet alleen denk dat er heel veel mensen zo leven als wij nu
Het beheerst mijn leven de laatste maanden (Verhaal 238)
Een paar weken geleden zat ik 2 maanden continu in de angst en de paniek, bang om dood te gaan en een hartstilstand te krijgen. Ik zit nu wekelijks bij de psycholoog maar dit heeft me nog niet geholpen. Ik was 1 week verlost en had even geen paniek aanvallen gehad. Maar nu nu is de angst er weer en ik ben bang.
Het is nu 01.02 uur en ik heb morgen een belangrijk schoolexamen. Mijn linkerarm stopt maar niet met pijn doen en daardoor kan ik niet slapen. Ik stress me kapot omdat ik bang ben dat als ik nu ga slapen ik niet meer wakker zal worden. Maar daarentegen als ik nu niet ga slapen ga ik morgen als zombie bij mijn proefwerk zitten. Er is op dit moment niks goeds om te doen en ik stress hem kapot.
Ik wil dat het stopt, deze angst.
Het is niet meer leuk continu in een angst leven, een angst om dood te gaan of een angst voor een nieuwe paniekaanval.
Het beheerst mijn leven de laatste maanden en het is niet meer leuk.
Dood wil ik niet want daarvoor ben ik juist bang. Maar ik ben het zat om dit elke dag mee te maken.
Ik hoop dat het binnenkort over gaat en ik weer mijn oude leven kan leiden zonder angsten.
3*********
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Kan tegen veel dingen van te voren al op zien (Verhaal 187)
Kan tegen veel dingen van te voren al op zien en hier lang over piekeren... zoals een gepland feestje bijv.. eigenlijk ben ik constant door wel aan het piekeren over van alles..
Is er iemand die zich hierin kan herkennen? Zou het eens fijn vinden met iemand te praten die ook een sociale fobie heeft..
Hoe die het ervaart..
2
Hyperventileer als ik net in bed lig (Verhaal 102)
De laatste tijd hyperventileer ik vaak. Meestal als ik net in bed lig. Ik voel en denk dat ik iets aan m'n hart heb,het doet pijn. Ik probeer die gedachte los te laten maar het wordt steeds erger. Ik ga rechtop in bed zitten en ik moet weg. Vluchten! Ik stap uit bed en kleed mij snel aan. Loop naar beneden en laat overal het licht aan. Doe mijn schoenen en jas aan, doe de deur open en het wordt steeds erger, ooooh dit gaat niet goed. Ik bedenk waar de dichtstbijzijnde aed hangt of ik loop naar een drukke weg en dat aan het begin of midden in de nacht. Ik loop als een kip zonder kop en alsmaar pijn op de borst zo snel mogelijk. Ik heb dorst want heb een droge keel. Aaaarggh help. Dit gaat niet goed ik ga over een minuut dood. Het is koud en halverwege raak ik buiten adem, mijn partner is mij achterna gekomen omdat ze weet waar ik heen loop. Daar slaat ze een arm om mij heen en dwingt mij om door m'n neus te ademen en uit via de mond. Meestal lukt het en soms raak ik nog meer in paniek. Nadat we samen weer teruglopen wordt ik rustiger en als ik dan weer in bed ligt slaap ik eerder dan zij in. Ik wordt gek. Ik probeer het te realiseren wat er gebeurt is en zeg tegen mijzelf adem in adem uit. Een paar dagen later sta ik weer midden in de nacht midden op straat in de kou.
2Op mijn 15e begon mijn eerste hyperventilatie (Verhaal 17)
Op mijn 15e levensjaar begon het, mijn eerste hyperventilatie. Tijdens deze hyperventilatie "verloor ik mijn gevoel"
ik moest meteen naar de dokter en alles wat hij deed (met een kwastje over mijn huidd gaan en met een naaldje in mijn arm prikken) voelde ik niet. Tenminste, ik praatte het mijzelf aan dat ik niets voelde. Dit heeft een aantal maanden geduurd. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik verplicht naar buiten moest lopen omdat ik binnen geen frisse lucht kon krijgen (praatte ik mijzelf weer aan).
Een periode is het heel lang goed met mij gegaan. Ik studeerde psychologie, dus was ik op de hoogte van mogelijke oorzaken. Uit het niets begon ik met overgeven en kon hier niet mee stoppen.
Ziekenhuizen konden mij alleen helpen door medicatie aan te bieden die mij iets minder misselijk moest gaan maken. Helaas, wierpen deze medicatie zijn vruchten niet af. Af en toe, als ik bewust werd van het feit dat ik moest eten, moest ik weer overgeven.
Ik nam de stap om naar de dokter te gaan om naar een praktijondersteuner te vragen. Zij bood mij trauma therapie aan (de trauma was dan het constant moeten overgeven, machteloosheid) en de psychiater stelde mij antidepressiva voor.
Ik wilde niet dan anderen dachten dat ik gek was, dus kwam ik altijd met een lach binnen bij de dokterspraktijk en al snel boden zij mij een functie aan als "ervaringsdeskundige" dit aanbod sloeg ik af met de smoes dat ik nog verder wilde studeren.
Op het heden heb ik weer last van deze misselijkheid en heb de stap genomen om toch mijn "trots" aan de kant te zetten en echt wat aan mijn probleem te doen. Je schamen of anderen het gevoel geven dat je jezelf fijn voelt, is nooit een excuus om niet aan je problemen te werken.
Ik weet dat er heel veel mensen zijn met een angststoornis en hiervan genezen zijn, ik hoop alleen zo erg dat dit ook bij mij gebeurd, want op deze manier kan ik niet leven.
1Ineens had ik de gedachten dat mijn hart zou stoppen (Verhaal 175)
1Als ik vervelende gedachtes heb dan probeer ik het alfabet na te gaan met als thema bijvoorbeeld; fruit. Dus A: appel B: banaan etc…
Ik ben dan bang dat ik weer onwel ga worden (Verhaal 279)
Wat het is geweest is nooit duidelijk geworden na diverse onderzoeken. Sinds die tijd heb ik weer angstaanvallen. Als ik denk aan op vakantie gaan, raak ik in paniek. Soms raak ik ook zomaar in paniek. Ik ben dan bang dat ik weer onwel ga worden, dat ik niets meer kan. Ik wil zo graag nog vanalles doen, maar zodra ik maar iets onwel wordt, dan is het mis en raak ik in paniek.
Ik wil daar heel graag vanaf. Ik ben dan ook op zoek naar meer informatie.
Daarbij ben ik ook nieuwsgierig of meer mensen iets dergelijks hebben meegemaakt.
Ik vraag me af of het destijds iets lichamelijks is geweest of dat het toch allemaal iets geestelijks is. Moeilijk, daar pieker ik ook over.
De angst gaat steeds meer m'n leven beheersen (Verhaal 278)
Liefs Marga
Allerlei symptomen (Verhaal 277)
1Bijwerkingen bij sertraline (Verhaal 274)
Voor angststoornis slik bijna 3 weken sertraline, ik heb daarvan ( nog steeds) heftige bijwerkingen dat maakt me nog angstiger.
Iemand ervaring hiermee?
Yvonne
Bang voor alles (Verhaal 266)
Angsthaas
1Maar koop een kleurboek, er is een speciaal kleur boek voor anxiety.
Ook zijn er een heleboel boeken hoe je piekeren kunt minderen.
Ik heb gedachtes van dat ik liever niet meer hier wil zijn (Verhaal 267)
1De gedachtes zijn vreselijk he..
Maar juist omdat je walgt van je gedachten is het een goed teken dat ze niet van jou zelf zijn.
Ik weet het moelijk te realiseren ik heb er zelf dagelijks een strijd mee.
Als je elke keer zo een gedachte heb probeer eerst jezelf de vraag te stellen wat je deed op het moment of het klopte wat je dacht, ga zo maar door.
Corona Corona corona!!!! (Verhaal 46)
Corona Corona corona!!!!
Je hebt me “bijna” in je greep, je brengt weer van alles bij me naar boven en dat brengt angstaanvallen met zich mee.
Ik mag, kan en wil dat niet laten gebeuren dus ik duw je weg! Heel ver weg zodat je mij niet meer kunt zien en aanvoelen.
Corona je bent een vervelende verschijning in de wereld en je zorgt voor vele zieken en helaas ook doden.
Zoals vele berichten aangeven val je vooral de zwakke en ouderen aan en zullen er vele hierdoor erg ziek worden en in sommige gevallen overlijden.
Aangezien je voor paniek zorgt welke zich vermenigvuldigd door social media en lijdt tot grote angstigen bij mensen ( daar val ik ook onder ) willen we jouw snel onder controle krijgen. En ik ben ervan overtuigd dat het ons (mijzelf) alleen kan lukken als we rustig blijven en de gebeurtenis op ons af laten komen/ we ons wel degelijk aan de regels houden / en niet teveel nep berichten moeten lezen!
Daarnaast ben ik ( en vele in de wereld ) bang voor de dood en zorg jij ( Corona ) voor een versterking van deze gevoelens. Jij krijgt ons “bijna” in de greep en ik (wij) mogen dat niet laten gebeuren! Ik (wij) zullen ons hoofd helder moeten houden om ervoor de zorgen dat we dit samen onder controle krijgen, net zoals de extreem goede artsen/ professoren en hulpverleners de Corona patiënten onder controle willen krijgen.
Op het moment dat de dood dichtbij komt is er voor iedereen een moment van angst en dat is menselijk!
Maar om er dagelijks mee rond te lopen en misschien wel 80+ word is GEEN pretje!!
We zullen ervoor moeten zorgen dat we elkaar steunen en de volgende zin echt in moeten prenten:
Als het je tijd is ga je dood en kan het niet worden teruggedraaid.
Niemand maar dan ook niemand weet deze tijd en we moeten het ook niet willen weten!
We moeten leven en genieten van alle momenten die we hebben of krijgen.
Het is van belang dat we niet wachten op de dood maar de dood laten wachten tot we zijn uitgeleefd.
Angsten overwinnen kunnen we samen ondervangen doormiddel van elkaar handvaten te geven maar we zullen het allemaal als individuen moeten doen!
Persoonlijk ben ik vandaag begonnen met een wandeling in het bos samen met m’n vriendin en morgen zal ik hetzelfde rondje alleen doen. Even het hoofd leeg maken! Rust creëren is the Key!
Dagelijks even ik de spiegel met jezelf praten over hoe je dingen aan gaat pakken. En telkens de zin herhalen: Als het je tijd is ga je dood en kan het niet worden teruggedraaid.
We vragen ook aan onszelf wil je wachten op de dood of laten we alles op ons af komen en genieten we elke dag van het leven.
Mensen met angst kunnen alle symptomen krijgen die bij een ziekte horen, geloof mij ik heb er vele ervaringen mee. Daar we de symptomen op ons in praten krijgt de hersenpan teveel zuurstof en komen symptomen naar boven omdat de hersenen denken dat het is zoals je op dat moment denkt, in het geval van nu ( Corona ) je krijgt verkoudheidsverschijnselen, hoofdpijn, buikpijn en benauwd !
Zorg ervoor dat je direct ! Je ademhaling onder controle krijgt, met behulp van een plastic zakje , je handen of 3 seconden inademen en 5 seconden uit ademen VANUIT DE ONDERBUIK!
Hierdoor word de zuurstof gehalte bij de hersenen minder en zal de angst indalen.
We kunnen weer helder nadenken en vergeten even de panieken.
Dit willen we niet dagelijks herhalen dus zoeken elke dag afleidingen , zeker als je het voelt opkomen.
Jullie (ik) sta(an) er niet alleen voor ! We hebben elkaar en daar kunnen we gebruik van maken, we kunnen een groepje vormen op fb om elkaar te steunen met positieve berichten, negatieven berichten niet toegestaan!
Laten we ons vooral sterk maken nu voor de zwakkere, al zieke mensen en oudere 🙏
We can do this!
12Mijn man wil niet meer dat ik onze volwassen kinderen beet pak , maar dat houd mij juist op de been . Moet ik eraan toegeven of juist niet
Ik kan mij vinden in je verhaal Danny, goed verwoord ook. Alles wat je lichamelijk voelt ligt onder een vergrootglas door de angst. En dat vergroot dan weer de angst. In 2012-2013 heb ik een jaar psychotherapie gehad en dat heeft goed geholpen. Tot nu deze situatie waar we met zijn allen inzitten, ik weer de balans moet zien terug te krijgen. Ieder hoestje of pijntje wakkert de angst weer aan. Ik ben er wel van overtuigd dat als de Corona straks achter ons ligt, ik weer de oude zal worden. Dat is waar ik nu op vertrouw.
Ik heb dit ook ga er mee slapen en mee opstaan ik ben bang door stres angst het hart aantast
Ik ben gewoon bang. Altijd.
Ik ben ook angstig, en door de Corona heb ik nu een angststoornis gecreëerd! Heb Oxazepam vd ha gekregen. Loop nu bij de psycholoog, krijg volgende week een Emdr therapie.
Ik hoor ook tot de groep mensen met angstoornis(sen), die zich vnl uiten via lichamelijke klachten. Eigenlijk voel ik me altijd wel ziek op de een of andere manier, soms wat milder maar vaak heftig en intens. Paniekaanvallen ken ik ook, inmid. gebruik ik daarvoor een lage dosering antidepres. gecombineerd met ‘s avonds ‘n kwart of halve oxazepam (max. 5 mgr). Ik heb medicatie jarenlang afgewe-
zen maar in deze nare tijd moest ik wel, het ging niet meer. Het helpt tegen de paniek, de lichamelijke klachten blijven helaas.
Wat ik mom. erg moeilijk vind is de discussie over het vaccin.
Wel of niet nemen? Mijn verstand zegt wel doen, maar door het wankele vertrouwen in mijn lichaam/gezondheid twijfel ik erg.
En idd., angst, wat doet dit vaccin met mijn lijf, word ik er erg ziek van want ja, ik reageer toch al zo sterk fysiek op van alles....?
Msch dat er hier meerdere mensen mee zitten, vwg dezelfde redenen? Uiteindelijk komt het allemaal uit op angst, angst, angst..
Ook ik kamp door Corona met angst en paniekaanvallen. Hoe meer ik me druk maak, hoe meer klachten ik krijg. Denk aan hoesten, verstopte neus, oorpijn en noem maar op. En dan is daar de angst, stel je voor dat ik Corona heb en anderen besmet. Dus moet ik dan toch maar weer naar de teststraat rijden? Ik denk dat ik bijna de vaakst geteste persoon in mijn omgeving ben, gelukkig nog iedere keer negatief getest. Tijdens de persconferentie wordt opgeroepen om je te testen bij klachten. Heel moeilijk als je een angststoornis hebt en daardoor klachten hebt die op Corona lijken. Ik zou bij wijze van dagelijks naar de teststraat kunnen rijden.
Ik ben heel benieuwd of jullie dit herkennen en hoe jullie hiermee omgaan.
Anoniem.
Paniek raar gevoel in benen. (Verhaal 148)
1Combinatie van medicijnen slikken? (Verhaal 270)
Al vanaf mijn pubbertijd loop ik met angsten. Dat heeft zich van sociale angsten tot licht hypochondrie ontwikkeld in de loop der jaren.
Sociale angsten zijn gelukkig minder.
Nou heb ik een vraag. Zijn er hier ook mensen met angststoornis waarbij op latere leeftijd ADD/ADHD is geconstateerd?
Ik zelf heb het vermoeden aangezien mijn 2 zoons beide ADD hebben dat ik dat ook heb. Vaak zie je dat wel vaker samen gaan met angsten. Maar vroeger werd er nou eenmaal anders gekeken naar kinderen dan tegenwoordig. Nu pieker ik ook extreem over mijn gezondheid. En voel ik van alles in mijn lichaam en sta continu op scherp.
Ik slik zelf sertraline voor mijn angsten.
Maar soms denk ik wel eens probeer eens een methylfenidaat (lage dosis) van de kinderen. En kijk wat het doet.
Zijn er hier mensen die ook die medicijnen gecombineerd slikken?
En wat is jullie ervaring?
Hoor het heel graag.
Groet 😊
Ik heb nu een half jaar last van angststoornis en paniekaanval . (Verhaal 146)
1en nog steeds angstoornis, chronische hyperventilatie, Hypochondrie ontwikkeld. Last van me spieren, Borst, rug, en benen.
Ik denk dat ik lelijk ben (Verhaal 223)
2Vliegangst is behoorlijk lastig als je graag reist (Verhaal 2)
Vliegangst is behoorlijk lastig als je graag reist. Ik heb hartkloppingen, zweten en denk dat ik ga flauwvallen als ik maar denk dat ik in het vliegtuig zit. Ook al naar het vliegveld toe krijg ik deze klachten.
Weet iemand een effectieve therapie, tips of gespecialiseerde therapeut?
2Corendon cursus ,vliegangst kost 500 euro 1 dag en je gaat als je wil ook vliegen die dag met allemaal mensen
Die dezelfde angste hebben.
Voormij was het perfect
Ik ben zó moe (Verhaal 217)
Ik ben zó moe. Ik ben tegenwoordig bijna overal bang voor en kijk overal tegenop, dit is met name werk-gerelateerd, maar ook op privégebied zit het mij in de weg. Ik moet telkens van alles (werk, muziek, familieverplichtingen, vrienden) en woon ook nog midden in een verbouwing waar ik geen controle over heb.
Wanneer ik tijd heb, moet ik eigenlijk bezig met het huis (laminaat leggen, schilderen of wat dan ook) maar ik kan mij er echt niet toe zetten. Gisteren heb ik gekookt (we hebben eindelijk een keuken), dit was best een unicum, meestal heb ik daar de puf niet meer voor. Het duurde mij wel veel te lang en toen ik er achter kwam dat ik een stap was vergeten werd ik zó kwaad op mezelf... waarom kan ik niet gewoon relaxed met dingen meegaan? Genieten van leuke dingen en niet overstuur raken door kleine onbelangrijke dingen.
Ik ben echt klaar met mijn hoofd en het niet in staat zijn gewoon iets te doen. Ik zit nu op mijn werk maar zit ben bang voor mijn mailtjes en kan mij er echt niet toe zetten te beginnen. Alles wat ik moet doen, zie ik als een megahoge berg voor me. Daarnaast heb ik een schoonfamilie die heel lief is, maar ook heel druk en veeleisend en een vriendengroep die heel goed is in het over mijn grenzen gaan.
Bij het kleinste foutje of het kleinste ongemak, is alles in mijn leven ineens fout en deug ik van geen kant. Ik ben onzeker en denk 20 keer per dag, 'IK WIL DIT NIET MEER', wat ik met 'dit' bedoel weet ik niet precies. Ik heb net een coachingstraject gehad en ben nu ook nog met een digitaal programma bezig om hier aan te werken, maar ik ben zo bang dat het geen verschil zal maken. Mijn gedachtes zitten zo vastgeroest en het stomme is dat ik alles kan beredeneren en herleiden, maar ik kan ze niet stoppen.
Sorry voor het lange bericht, het moest er even uit. Vanochtend ben ik mijn pinpas en buskaart vergeten, dus ik kon eigenlijk niet met de bus. In plaats van focussen op het feit dat ik zo mee mocht van de buschauffeur en het tientje dat ik van een collega, focus ik op het feit dat ík iets vergeten ben en daardoor in paniek raakte. Ik weet dat ik op het positieve moet focussen, maar waarom lukt het dan niet?? Oja, ik ben ook ongesteld en voel mij naar, dat speelt vast mee. Maar goed, misschien komt er nu wat werk uit mijn handen, nu ik dit er uit heb gegooid..
2Groetjes,
Angsthaas
Voel constant aan mijn hartslag (Verhaal 265)
Ben totaal niet meer ik sinds mijn eerste angstaanval vorige week (Verhaal 263)
Ik lag in bed en plots dacht ik dat ik dood ging ik sprong wakker in paniek de beklemde gevoel in mijn borstkas die ik nooit gevoeld had was zo angstaanjagend dat ik meteen met een van mijn ouders naar het ziekenhuis ben gereden ik ging ernstig lucht happen wist niet wat me overkwam. In het ziekenhuis zeiden ze dat het een hyperventilatie was zodra ik het ziekenhuis verliet was ik opzich wel gerust gesteld maar nog niet de volle 100%, ik kwam thuis probeerde wat rust te pakken voelde me uitgeput ma durfde niet te slapen was bang dat ik nooit meer wakker werdt en sinds toen heb ik elke nacht even een angstaanval denkende dat het klaar is, nu ben ik ook de dag na de eerste angstaanval bij de huisarts geweest en heb ik een afspraak kunnen maken bij een doorverwezen psycholoog alleen kan ik daar pas over 4 weken terecht voor mijn eerste sessie, ik heb dan wel medicatie van de huisarts gekregen waaronder slaap medicatie (Lormetazepam) wat de eerste nacht bij eerste gebruik wel oke te doen was nu had ik afgelopen nacht weer eens gebruik gemaakt van de medicatie (arts heeft me verteld dat ik die 7 dagen dagelijks halfuur voor het slapengaan mocht in nemen) dus deed dat ook zeker na de eerste ervaring want sliep ook sneller dus eindelijk geen last van slaapproblemen dacht ik, tot ik plots een nachtmerrie kreeg ik schoot zo bang wakker ben er nu nogsteeds niet goed van heb thee gezet omdat het blijkt te helpen maar blijf me zorgen maken durf nietmeer te trainen weg te gaan met vrienden en zo van die dingen slaap is ook echt moeilijk vooral na deze nachtmerrie durf ikecht niet terug in slaap te vallen bang dat ik nietmeer wakker wordt.
Met mijn verhaal eigenlijk wil ik gewoon eens horen of eventueel met iemand die het zelf ook ervaren heeft eens een gesprek te doen leeftijd en of geslacht maakt me echt niks uit wil gwn even iemand te woord hebben die me begrijpt want idd net als meerdere verhalen die ik hier gelezen heb mensen die het nooit gekend hebben of gevoelt hebben begrijpen je niet en denken dat je die angst door 3 keer in en uit te ademen weg kan toveren kan er thuis ook niet echt over praten wil niemand ongerust maken en al men vrienden ben ik aan het uitsluiten voel me echt niet goed meer ik hoop dat het goed komt en we allemaal herstellen van dit en weer ons zelf kunnen zijn met de rust die ons ook gegund zou moeten zijn. Als je dit leest en je ook niet goed voelt super veel sterkte en heel veel moed en steun jou kant op gestuurd vanuit mij al heb ik dat zelf ook een beetje te kort op het moment maar we komen er!
20-01-2022
Ik heb een angststoornis voor burengeluiden (Verhaal 247)
Ik heb een angststoornis voor burengeluiden. Sinds ik nieuwe buren heb maakt elke bonk stem of ander geluid me helemaal van slag. Ik wilde gewoon niet meer naar huis, bang om Maar iets te horen. Ik heb een psycholoog gesproken Mindfulness cursus gedaan voor acceptatie, yoga hypnotherapie. Het is nu iets minder maar tot rust komen thuis lukt niet omdat ik altijd mijn oren gespitst heb. Het zij gewoon “leefgeluiden” en ik ben ook de enige die mij eraan ergert maar kan dit niet keren. Zodra ik thuis kom moet er gelijk muziek of tv aan omdat ik bang ben dat ik iets hoor. Wat ik toch wel doe.. heb heel internet afgespeurd en blijk zeker niet de enige met dit probleem. Maar is wel heel vervelend, verhuizen hoeft ook niet ,want daar is dan vast ook een geluid te bekennen. Als ik het zo terug lees denk ik, wat een stom probleem. Maar jaaa…..
1Ik wou dat er een therapievorm speciaal voor acousticofobie bestaat, want zo heet het.
Ik zit in een moeilijke situatie (Verhaal 262)
Ik zit in een moeilijke situatie. Bijna 10 jaar heb ik last van een angststoornis. Die angsten sluimerden altijd al, maar sinds 10 jaar geleden gaan ze gepaard met paniekaanvallen. Eerst wist ik niet wat er me overkwam, dus panikeerde ik nog veel meer. Toen ik helemaal op was, elke ochtend huilend en trillend wakker werd en het huis bijna niet meer durfde verlaten, stapte ik naar een psycholoog die me uitlegde wat er met me gebeurde als ik paniek en angst ervaarde. Het hielp om alles te begrijpen, maar ik wist niet hoe ik het onder controle moest houden.
Eerst schreef de huisdokter me medicatie voor en ging het beter. Maar ik voelde me nog altijd niet stabiel en had vaak heel negatieve en donkere gedachtes. Ik was futloos, zag het nut van heel veel dingen niet (tot ik me afvroeg waarom ik eigenlijk besta en ik daarover panikeerde) en neerslachtig. Tot ik enkele jaren terug bij een psychiater terechtkwam die op zoek ging naar de juiste medicatie. Uiteindelijk hielp die me supergoed en ben ik tot op de dag van vandaag heel stabiel! Ik ben gelukkig en natuurlijk heb ik mindere dagen, maar helemaal niet meer zoals het geweest is ... Vooral op reis gaan, maakt me heel bang. Change of scenery ... Ik doe het wel, ik forceer me om het te doen, omdat ik ook geniet op reis, maar reizen gaat gepaard met angst en paniekmomenten. Ik weet niet of ik ooit buiten Europa zal raken, maar dat zien we dan wel weer ...
Na vele jaren bindingsangst ben ik nu samen met iemand. Ik vond het moeilijk om iemand anders weer invloed op mij en m'n gevoelens te laten hebben. Alles gaat goed tussen ons, geregeld heb ik wel een stressdag waarop ik me afvraag of ik wel in een relatie moet zitten en of ik niet beter alleen zou zijn etc. Maar ik weet dat ik echt kies voor hem en hem niet kwijt wil raken. Hij geeft me mijn ruimte en mijn tijd die ik nodig heb en is begripvol. Ik heb wel altijd de neiging als ik me slecht voel om het op hem te steken, maar gelukkig wéét ik dat ik die neiging heb en wéét ik dat het niet echt zo is dat het zijn aanwezigheid in mijn leven is die me doet stressen of panikeren.
Nu is het moment aangebroken om te gaan samenwonen. Dat idee geeft me op zich al stress. Daarnaast ben ik midden in de 30 en wil ik graag kindjes, mijn vriend ook. Daarvoor zal ik hoogstwaarschijnlijk mijn medicatie moeten stoppen, ofwel overschakelen op een andere soort. Het zwanger zijn zelf zie ik helemaal niet zitten, want de angst/paniek zit in de genen en mijn tantes hadden zelf heel moeilijke zwangerschappen op mentaal vlak. Na de zwangerschap komt de baby, die ik zeker doodgraag zal zien en waar ik heel dankbaar voor zal zijn, maar dat brengt veel veranderingen en vermoeidheid met zich mee. En veranderingen heb ik niet graag. Die bezorgen me, jawel, angst. Vermoeidheid maakt alles ook erger. Nu, ik moet daardoor als ik kindjes wil. En ik heb het ervoor over.
Het samenwonen is nu op dit moment de moeilijkheid. Ik wil in mijn vertrouwde omgeving gaan samenwonen, in het huis waar ik nu woon, om die eerste grote veranderingen door te maken: samen leven met iemand, medicatie afbouwen, zwanger proberen te worden, de zwangerschap zelf en het eerste jaar met een baby. Waar ik woon, woont ook mijn familie. Dat geeft me een gevoel van rust: als er iets is, weet ik dat zij alles laten vallen om er te zijn. Mijn vriend wil dat echter niet en wil gaan wonen in het huis waar hij nu woont. Het is niet ver van mij, slechts 15 à 20 minuutjes met de auto. Maar het idee om dat alles te beleven in een vreemde omgeving, maakt me superbang. Ik pieker er al maanden over en kan er vaak niet door slapen. Als ik me er angstig over voel en me dan inbeeld dat ik bv. zwanger zou zijn, krijg ik een paniekaanval en wil ik al helemaal die toekomst niet meer. Natuurlijk als ik weer rustig ben, wil ik het wel. Maar hoe het verder moet, heb ik geen antwoord op.
Geen slachtoffer meer van mijn angstaanvallen (Verhaal 4)
Geen slachtoffer meer van mijn angstaanvallen!
De afgelopen maanden heb ik eindelijk geleerd dat ik zelf iets kan doen als ik weer een angst of paniekaanval voel aankomen. Waar ik eerst compleet verstijfde en ging hyperventileren, is het me met hulp van een ademcoach (die ook psycholoog is) gelukt invloed te krijgen zodat ik me veel rustiger voel als ik ergens naar toe ga.
Eigenlijk zijn het eenvoudige (bewuste aandacht) oefeningen maar je moet er maar opkomen (ik dus niet) en je moet ze natuurlijk ook doen. Ik heb ervaren dat oefenen vruchten afwerpt en voel me daardoor veel sterker dan eerst.
Verder heb ik geleerd dat mijn angst en paniek aanvallen niet zo maar uit de lucht komen vallen, dat er wel degelijk een logica achter zit, en dat de gevoelens die ik ervaar me iets te zeggen hebben. En juist door er niet in op te gaan en er ook niet van weg te willen maar mijn angst te durven waarnemen, te onderzoeken en te voelen, lukte het me de boodschap te zien.
Ik ben enorm blij met de hulp die ik heb gekregen, alleen was het me nooit gelukt, dat weet ik zeker.
4Wat waren dat voor oefeningen anoniempje? Super dat het je goed helpt! vr gr Ellen
Dat heb ik allemaal gedaan. In het begin hielp het nu niet meer. Ik ben dagen bezig om te herstellen. Il lig veel op bed of de bank. Ook omdat ik pijn heb. Ik heb een angststoornis. Sociale pers heids stoornis. Faalangst en verlatingsangst. Ik probeer er mee te leven. Ik ben bijna altijd alleen. Ik ben een last voor de familie. Dit spijt mij zo erg. Zij weten het niet meer. Maar ik ook niet. Daarom wil ik dood zijn. Dan heeft niemand meer last van mij. En heb ik rust. Maar ja. Ik probeer het nog een tijdje. En dan stap ik er toch echt uit. Ik kan dit leven niet meer aan. Sterkte iedereen.
Beste Coby,
Ik begrijp je situatie als geen anders. Neem aub contact met mij op en ik zal er alles aan doen om je hieruit te helpen. Ik ben geen arts of psycholoog ik ben iemand die hetzelfde meemaakt.
06 ************
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Veel succes nog!
Al 6 maanden angstaanvallen (Verhaal 259)
Nu ben ik 28 en heb ik angst voor alles maar echt alles (Verhaal 256)
Mijn ouders gingen uit elkaar en ik heb hier weinig van gemerkt. Maar toch ook veel mijn moeder kreeg een nieuwe relatie met een man die ik niet uit kon staan. Vanaf moment is de band tussen haar en mij gekrenkt. Ik stond regelmatig met mijn koffer buiten de deur naar mijn vader getrapt. Ook konden wij flink schreeuwen en koppig zijn naar elkaar. Papa begreep mij altijd maar was wel erg angstig en paniekerig. Kortom in beide huizen was de stabiliteit ver te zoeken. Nu ben ik 28 en heb ik angst voor alles maar echt alles. Ik heb hartoverslagen en duizelingen, spierpijnen en slaap niet goed. Ik heb veel last van me maagstreek en voel me niet fijn. Elke dag is anders het is echt een gevecht. Tijdens dit gevecht moet ik zorgen voor mijn zoontje en huishouden en is het echt heel zwaar.
De aandacht te geven die ikzelf eigenlijk zo hard nodig heb. Ik raak verstrikt in een net van wanhoop en weet niet goed hoe ik eruit kom. Ik ben er wel achter dat ik er ooit uitkom want daar geloof ik in. Ik ben positief ingesteld en dat is denk ik echt een plus punt voor mezelf. Maar op de momenten dat ik me slap alleen angstig voel is het echt niet makkelijk. Ik heb 2 onderzoeken gehad naar mijn hart en alle 2 goed bevonden, mijn klachten lijken alleen niet weg te gaan en soms ook erger te worden en dit brengt mij weer angst. De welbekende vicieuze cirkel. Ik hoop eigenlijk iemand te treffen met een beetje dezelfde achtergrond die misschien wat tips heeft of gewoon zijn of haar verhaal met mij wilt delen. Liefsss
1Wat erg voor je. Ik heb precies dezelfde klachten. Ik ga naar een psychosomatische fysiotherapeut en een praktijkondersteuner om te praten. Ik ben deze week net begonnen. Ik laat je weten hoe het bevalt.
De hart overslagen heb ik nu 1x gehad en die veroorzaken bij mij de angst. Wat zal je vermoeid zijn, Elisa. Dagelijks vechten tegen je angsten en (alleen) je zoontje opvoeden. Ik wens je sterkte.
Liefs!
Waarom bonst mijn hart zo raar? (Verhaal 255)
Ik heb EMDR gehad en hierna was het over. Ik kon weer verder.
Nu ben ik 23 en vorige week werd ik midden in de nacht wakker. Mijn hart sloeg urenlang over. De huisartsenpost gaf aan dat het geen kwaad kon. Voor de zekerheid naar de huisarts geweest. Doorgestuurd naar iemand waarmee ik kan praten.
Ik wil niet nogmaals zo lang met dit vreselijke gevoel rond blijven lopen. Ik ben continu bang. Wat als ik doodga? Wat zullen mensen wel niet denken als ik hier ineens dood op de vloer lig? Waarom bonst mijn hart zo raar? Zou ik dan toch een ritmestoornis of een hartinfarct krijgen? Waarom voel ik die pijn in mijn kuit? Zou dat een bloedprop zijn?
Ik heb geen enkele reden om mij zo te voelen en ik wil het ook niet meer. Zijn er meerdere mensen die zolang achter elkaar hartoverslagen hebben gehad? Wat heb je toen gedaan? Ik heb tips nodig.
Sterkte voor iedereen hier.
Het is nu bijna 2 uur in de nacht (Verhaal 184)
1
Bijwerkingen vaccinatie (Verhaal 151)
7Zijn er meer mensen die chronisch benzo’s gebruiken? (Verhaal 254)
Zoveel angst voor de dood dat ik niet meer kan leven. (Verhaal 190)
Tot corona opkwam.
Ineens kwamen er angsten tevoorschijn die ik niet herkende, wat als er we ziek worden, wat als mijn kinderen ziek worden? Toen mijn oudste zoon na de lockdown terug naar school moest kreeg ik mijn eerste angstaanval. De gedachte dat niemand nu nog veilig was was zeer moeilijk, en tevens was ik ook nog zwanger van mijn dochtertje. Uiteindelijk stabiliseerde alles wat en hebben we daarna toch een rustige periode gehad. Toen mijn dochtertje geboren was veranderde weer alles, ze verslikte zich vaak als baby waardoor ik bijna iedere keer in paniek sloeg als ze moest eten.. toen ze 6 maanden was verslikte ze zich zo hard in haar melk dat ze blauw aansloeg, iedere keer werd mijn mama gevoel nog erger en bleef ik de hele dag door alert en niet ontspannen. Afgelopen week kreeg ze opeens weer een aanval die blijkbaar veroorzaakt was door een nierbekkenontsteking, en na een aantal minuten hevig schokken verstijfde ze opeens en werd haar hele mond volledig blauw.. op dat moment dacht ik echt waar dat mijn dochtertje ging sterven. Gelukkig was de ambulance er snel en was de aanval over en na een paar dagen ziekenhuis was ze weer volledig hersteld maar sindsdien ben ik de hele dag door in paniek modus. Mijn oudste zoon had ineens uitslag gisteren op zijn lichaam, en ik geraak weer helemaal in paniek, de dokter gebeld en ik was al de ergste scenario's aan het indenken. Gelukkig weer niets aan de hand maar ik word dus gek van mezelf. Ik kan niet nuchter meer nadenken en ik denk de hele dag dat er iets met mijn kinderen gaat gebeuren, ik zie iedere doemscenario die ik maar kan indenken. Ik weet dat zorgen horen bij het moederschap maar ik kan het precies allemaal niet meer aan op dit moment. Ik word volledig gek van mijn gedachten de hele dag door..
1Het begon een paar jaar geleden met een plotseling gevoel van totale slapheid (Verhaal 252)
Even in het kort , ik ben 31 jaar moeder van 2 jonge kindjes en samenwonend. Ik kamp sinds 3 jaar met angsten die de afgelopen maanden zo aanwezig zijn dat ik ook in de ziektewet loop.
Het begon een paar jaar geleden met een plotseling gevoel van totale slapheid, down gevoel en niks meer willen. Dit was vlak voor een geplande vakantie waar ik met veel moeite heen ben gegaan, hier a ging het weer een stuk beter.
Toen kwam Corona en begon de angst weer steeds vaker terug te komen. Hetgeen ik het ergste vind van wat ik ervaar zijn de lichamelijke klachten. Druk op se borst, moeheid en een geheel slap en futloos gevoel. Ik zou heel graag willen weten of mensen zich herkennen vooral in dat laatste en of daar iets bij geholpen heeft.
Ik heb nu drie maanden therapie maar heb niet het gevoel dat het veel baat heeft. Ook werd emdr therapie voorgesteld wat ik nog zou kunnen proberen.
Liefs
Mijn burnout is vooral een persoonlijke burnout (Verhaal 250)
Misschien ben ik de enige (Verhaal 249)
Kort geleden is het trauma naar boven gekomen (Verhaal 248)
Wat zit mijn angst op 10 (Verhaal 246)
2 jaar geleden heb ik mijn behandeling bij Psyq afgerond voor angst en paniekstoornis!
Ging zo goed met mij. Ik was weer mij zelf!
Genoot weer van mij leven. Maar
Drie weken geleden heb ik iets meegemaakt waar ik zo geschrokken van ben!
Ik ben zo bang!!! Ik durf niet naar buiten te gaan, omdat ik bang ben, dat ik die persoon tegen komt. Bang om buiten in de donker te lopen. Bang om alleen te zijn. Omdat hij misschien voor de deur kan staan. Ik heb zulke negatieve gedachtenissen. Ik probeer mijn negatieve gedachtenissen om te zetten in positieve gedachtenissen. Ik ga die exposure aan. Maar jeetje. Wat zit mijn angst op 10. Ik heb van de dokter oxzepam gekregen. Ik probeer echt in te zetten wat ik geleerd heb. Maar ik krijg die beelden niet uit mijn hoofd! Heb ook een bepaald geur in mijn neus die dan ook komt als die angst zo omhoog schiet. De dokter gebeld voor een psycholoog maar hij zegt alles zit vol!!
Hebben jullie misschien tips voor mij. Om minder angstig te zijn.
Hoe kom ik er weer uit? (Verhaal 183)
Ik werk fulltime. Heb een groot gezin. En geen hulp in de buurt in de vorm van familie. Ik de stad waar we wonen hebben we ook geen hechte vrienden. Ik snap dus ook wel dat een deel van alles komt door het gebrek aan hulp. Verstandelijk snap ik een hoop.
Maar je kunt midden in de nacht niet aan jezelf ontsnappen. Mn lijf maakt me door overvloedige adrenaline wakker en dan zit ik weer een uur. 2 tellen in, 4 tellen uit. Spieren aanspannen. Spieren ontspannen. En naar tegen mezelf zeggen: dit is geen hartaanval. Weer maar dit forum en anderen lezen (waar is de 24/7 paniek chat!).
Sinds de corona lockdowns is het support systeem dat ik wel had nog meer verdwenen. Geen burenborrels of klasseborrels meer waardoor Je mensen leert kennen. Dat je kinderen daar een keer kunnen spelen. Geen kantoor om aan de hektiek van het gezin te ontsnappen. Geen zakenreisje om een een hele avond/nacht voor jezelf te hebben. Geen etentjes met vriendinnen om je hart te luchten.
De paniek is dit jaar erger dan ooit. Vroeger had ik fases. Dan wist ik: doe even rustig aan. Nu zit ik al 4 weken iedere dag met deze shit. Nieuwe symptomen komen erbij. De naarste: hartoverslagen. Wat een kut gevoel zeg. En een directe trigger. Soms meerdere per minuut. Hoe ontsnap ik dan nog aan mn angst voor een hartaanval?!?
De huisarts ziet geen reden om een hartonderzoek te doen in het ziekenhuis. Bloedwaardes, een holster meting en de uitdraai van de mensen van 112 leverde niks bijzonders op. Ik denk ook: als ze zouden testen en ze zouden 1 dingetje noemen dat licht afwijkt zou dat weer een reden voor obsessie zijn. Ik meet zelf bloeddruk en mn wat hogere onderdruk kan al reden zijn voor paniek.
Fijn dat mensen hier posten. Lezen dat ik niet alleen hierin ben helpt...
2Jarenlang ben ik er al mee bezig, talloze onderzoeken gehad van holter onderzoeken tot de meest geavanceerde pet scan, altijd kwam er maar uit dat er niks met het hart aan de hand was, behalve de extrasystolen dan maar die waren onschuldig, je wordt daar bij wijze van spreken gewoon 100 jaar oud mee. Ik heb er best veel, vaak in perioden dat ik spanningen heb en daardoor verkeerd adem haal, andere mensen hebben hun hele leven extrasystolen soms duizend of meer op een dag, je gaat er niet dood aan!
Ze zijn alleen vervelend, erg vervelend.
Heb het vertrouwen dat als men zegt dat het goed is met je hart dat het dan ook goed is.
Op internet blijven zoeken naar een verklaring gaat je niet helpen, het enige wat je vind is alleen maar ellende wat jouw angsten alleen maar zullen versterken.
Stop met het meten van je bloeddruk, 1x per 3 maanden een meting doen is voldoende. Een bloeddrukmeting is een momentopname de ene keer is ie wat hoger dan de andere keer, dat is niet erg. Als je 's nachts slaapt is je bloeddruk normaliter veel lager zodat je vaten zich weer herstellen.
Probeer meer afleiding te zoeken, hoe moeilijk dat ook kan zijn maar probeer iets te vinden wat jouw gedachten opzij zet, wat dan ook.......
Sterkte!
Sjonnie
Ik kamp al heel me leven met angst (Verhaal 244)
Ik kan vanuit het niets me plotseling zo naar voelen (Verhaal 243)
Zo'n naar gevoel en hoe meer ik er aan denk lijkt het erger te worden Mijn man praat bv de hele dag niet tegen me En loopt langs me alsof ik er niet ben .Dat doet zon pijn .En ik zal zo blij zijn als hij opgenomen word in een verpleegtehuis Maar hij doet het niet zegt hij .Ik heb vaak last van hartritme stoornis .Dus daarom word ik gauw zenuwachtig en voel me zo .Even mijn hart luchten hoop ik dat het helpt .bedankt
1Help help, hoe kom ik van het piekeren af? (Verhaal 127)
Lieve mensen,
Mijn hele leve ben ik al een piekeraar.
Dit komt tot uiting doordat ik mezelf afsluit tijdens
Familie activiteiten. Dit zorgt voor ernstige problemen
In de relationele sfeer. Hierdoor kan ik ook moeilijk genieten van dingen.
Help help, hoe kom ik van het piekeren af?
1Wil leren negatieve gedachtes om te buigen (Verhaal 104)
Heeft iemand tips om negatieve gedachten wanneer je in bed ligt om te buigen. Het wordt steeds erger voor het slapen gaan. Denk steeds dat er iets aan m'n hart is en dat is zo beangstigend. Help!
2Naar dat je zo door je gedachten word meegesleurd. Mijn tip is hard ( mag ook in je hoofd hoor) stop zeggen. Heel kordaat en vast besloten. Dan ga ik het onze vader opzeggen maar je kan natuurlijk ook positieve aformaties gebruiken.
Ik kan dit aan.
Ik ben sterk
Ik vertrouw op mezelf
Ik geloof in me kracht
Van die dingen. Maar let op dat je niet negatief gaat als ik kan paniek aan. Nee je brein gaat dan met dat word paniek of angst aan de haal. Dus dan zeg je ik ben sterk en herhaal het gewoon 100 x als het moet.
Voor paniek buiten je bed om het zo maar te zeggen is een balletje heel handig. Je angstige gedachten heb ke geloof ik rechter hersenhelft voor nodig en handelingen links en die kunnen niet goed tegelijk werken. Je angst neemt dan af. Gooi het balletje van de een naar de andere hand de gooiend hand is dominant en mag bewegen de andere hand is stil. Dus je dominante hand wisselt. Doordat je hier je aandacht op moet focussen sla je niet door in je angst.
Ook een goeie is binaire beats. Zelfde wetenschappelijke achterliggende idee dat je linker en rechter hersenhelft dan afgeleid worden en je brein maar zo veel tegelijk kan.
Voor de lange termijn adviseer ik je meditatie, lichaamsbeweging en positieve aformaties. Als je iets maar vaak genoeg herhaalt voor je brein word het waarheid. Bedenk wel dat het minimaal 40 dagen duurt voor nieuwe gedachten gewoonte worden en je die eerste 40 dagen echt non stop je negatieve gedachten moet stoppen en vervangen voor positieve aformaties..
Dikke knuffel en heel heel veel succes
Ben gaan afbouwen met de medicatie (Verhaal 241)
Gewoonweg niet vol te houden (Verhaal 240)
Dit gezegd zijnde weet ik als geen ander hoe ontzettend moe en uitgeput je bent na al dat vechten. Je voelt elke dag de adrenaline en cortisol door je lichaam schieten alsof je aangesloten bent op het elektriciteitsnet. Zo’n grote spanningen en in combinatie met woedeaanvallen in mijn geval zijn gewoonweg niet volhouden. Ik ga hoe dan de seroquel xr 50 mg verhogen. Als het geen leven is, dan zijn het maar de “pillen” waar ik zo weigerachtig tegenover ben. Weet je wat het is? Ik kom van 300mg seroquel en toen was er vrede in mijn lichaam mr het zijn die verdomde bijwerkingen waar ieder van ons niet voor kiest.
Ik wens iedereen veel rust in hun lichaam, veel kracht en sterkte!! 🙏🍀
Kris
Angsten/paniek/dwang (Verhaal 227)
Kwam dit forum tegen en wil graag ook even mijn verhaal kwijt!
Ik ben een hele spontane vriendelijke jonge dame van 30 jaartjes jong.
In het dagelijks leven entertain ik mensen op social media om hun zodoende een lach op hun gezicht te toveren. En dit lukt met succes gelukkig! Want een persoon gelukkig zien maakt rijker als wat dan ook.
Alleen, hoe graag ik ook andere met een glimlach zie heb ik zelf al heel wat jaartjes last van gegeneraliseerde angstoornis/paniekstoornis.
En alsof dat pakketje nog niet genoeg is stukjes dwang.
Ik zit hiervoor ook bij de psycholoog en krijg gespecialiseerder hulp.
Zweten,nerveus,geïrriteerd en een onwerkelijk gevoel krijg ik als ik ergens heen moet gaan. Naar wat dan ook. Ik blijf zelfs een nerveus gevoel houden als ik naar mijn eigen familie ga behalve als het naar mijn ouders is.
Daarbij komen savonds ook vaker hele stomme rare vervelende gedachten op. Die breken mij nog wel meer als de angststoornis.
Gedachtes zoals dat ik nooit iets zal bereiken in mijn leven, dat mijn partner vast iemand vind die beter voor haar is, nutteloos .. en dan weer wat kwadere gedachtes.. denken dat ik een slecht mens ben, denken dat ik op een dag gek word en mijn vriendin iets aan doe.. zulke rare dingen allemaal!!
Ik heb dit open en eerlijk aan mijn psycholoog vermeld omdat je natuurlijk beter wilt worden dan is eerlijkheid het beste. Eerder durfde ik dit nooit ik dacht ze zullen me wel echt gek vinden!
Ook mijn vriendin waarmee ik al een lange tijd samen ben weet dit, ze moet dan altijd lachen en zegt; gekkie als er iemand niemand kwaad doet ben jij het wel durf ik mijn handen voor in het vuur te steken.
Als ik alle negatieve gedachtes na ga, weet ik ook van mezelf dat ik dat echt nooit zou doen en er is ook geen aanleiding voor die gedachtes want ik doe nooit mensen pijn.
Dat is ook het stomme ervan ik weet het dondersgoed maar ik denk het wel?
Mijn psycholoog gaf al aan dat gedachtes vreemd kunnen zijn maar je ze niet bent!!
Maar toch.. waarom denk je ze dan als je ze niet bent? Vaker dacht ik zou ik het dan maar uit maken met mijn vriendin en me laten opnemen? Want mensen zeggen wel je bent je gedachten niet maar waarom denk je ze dan? Dan ben je toch niet 100 procent ?
Na veel gesprekken met de psycholoog gehad te hebben en mezelf goed te spiegelen weet ik heust wel zeker dat ik niet “gek” ben.. want iemand die iemand iets wil aandoen doet dat meteen zonder zoals mij (ons) er zoveel over na te denken. Die denken niet maar doen.
Maar toch zou ik graag wat tips van jullie willen krijgen als iemand zich herkent en hoe degene ermee omgaat? Mijn gespecialiseerder hulp duurt namelijk nog ff maar onderhand zit ik wel met die stomme domme gedachtes opgescheept.
Hoop dat jullie mij kunnen helpen.
En voor iedereen.. geef nooit op samen staan we sterk en iedereen heeft echt wel iets waarmee hij of zij zijn hele leven lang mee moet vechten.
Stay positieve ondanks alles probeer ik dat ook. Mijn grootste motivatie zijn de mensen om me heen. We zijn zoveel rijker als we eens goed kijken na de mensen die dicht naast ons zijn.
Knuffels
2Zelf loop ik ook bij een psygoloog om precies het zelfde wat jij hier verwoord.
Bij mij begon het ook met het druk maken om de kleinste stomme dingetjes. Om die gedachten was ik mij nooit echt bewust.
Vorig jaar November ben ik moeder geworden na me bevalling heb ik om alles gehuild waarom wist ik niet uiteindelijk vormde ik een intense angst omdat ik bang zou zijn ik een gevaar zou kunnen vormen voor mijn zoon.
Zelf weet ik dat ik dat nooit zal kunnen of willen doen maar toch blijven de gedachten me schrikken.
Daarom geloof ik best dat jij er van schrikt en graag wat tips wil.
Dit zijn de tips die ik van de psygoloog mee heb gekregen.
Probeer je pieker uur uit te stellen tussen 7-8 uur savonds.
Als je die nare angstige gedachten heb ga in dan in discussie met je zelf vraag je zelf af wat je op het moment deed op welk moment die gedachten kwam, vraag jezelf daarna af of er dan ook uberhaupt wat is gebeurd en hoeveel kans er is dat dat zou gebeuren of je het zou willen.
Kijk daarna naar hoe je je dan voelt of je angst minder is.
Blijf dat telkens herhalen in je hoofd.
Zelf heb ik ook echt nog last er van en dat komt omdat ik het vollop negeer en de gedachtes dan ook weg wil drukken laat ik je een ding vettellen zodra je dat doet worden ze alleen maar erger ik merk zodra ik in gevecht met me eigen brein ga dat het stukken minder word
Zelf loop ik ook bij een psygoloog om precies het zelfde wat jij hier verwoord.
Bij mij begon het ook met het druk maken om de kleinste stomme dingetjes. Om die gedachten was ik mij nooit echt bewust.
Vorig jaar November ben ik moeder geworden na me bevalling heb ik om alles gehuild waarom wist ik niet uiteindelijk vormde ik een intense angst omdat ik bang zou zijn ik een gevaar zou kunnen vormen voor mijn zoon.
Zelf weet ik dat ik dat nooit zal kunnen of willen doen maar toch blijven de gedachten me schrikken.
Daarom geloof ik best dat jij er van schrikt en graag wat tips wil.
Dit zijn de tips die ik van de psygoloog mee heb gekregen.
Probeer je pieker uur uit te stellen tussen 7-8 uur savonds.
Als je die nare angstige gedachten heb ga in dan in discussie met je zelf vraag je zelf af wat je op het moment deed op welk moment die gedachten kwam, vraag jezelf daarna af of er dan ook uberhaupt wat is gebeurd en hoeveel kans er is dat dat zou gebeuren of je het zou willen.
Kijk daarna naar hoe je je dan voelt of je angst minder is.
Blijf dat telkens herhalen in je hoofd.
Zelf heb ik ook echt nog last er van en dat komt omdat ik het vollop negeer en de gedachtes dan ook weg wil drukken laat ik je een ding vettellen zodra je dat doet worden ze alleen maar erger ik merk zodra ik in gevecht met me eigen brein ga dat het stukken minder word
Bang door te draaien (Verhaal 232)
1Een ding heb mij laten beseffen dat niet gaat gebeuren. Je bent bang om gek te worden omdat je bang bent gaat het dan ook niet gebeuren en ben je er bewust van je het niet wilt en het dan ook heel erg zal vinden.
Het zal niet in een keer over gaan natuurlijk de angst er voor. Zelf ben ik ook nog in therapie en heb ik dwangmatige gedachten lijkt wel omdat als ik die niet heb ik bang ben het zal gebeuren wat ook niet bodig is.
Wat ik je wil vertellen is om de angst niet te gaan negeren dan word het alleen maar erger kijk de angst recht in ze ogen aan. Vraag jezelf af of het nodig is om bang te zijn wat je aan het doen was en of de gedachten angsten kloppen zo stel je je zelf alsmaar gerust.
Van de ene op de andere dag (Verhaal 80)
Sinds mijn twaalfde is van het ene op het andere moment hevige angst en paniek ontstaan. Nu 48 jaar later vele behandelingen, klinisch en ambulant nog steeds last. Durf moeilijk de stad uit. Gaar overigens beter dan jaren geleden toen ik zelfs de straat niet op durfde. Vier keer een antidepressivum gebruikt zonder resultaat. Ca 5 jaren Temesta gebruikt en daarmee gestopt. Later weer veel angst en toen Tranxene een poos gebruikt. Ook daar weer zelf mee gestopt. Later weer veel angst en slip nu Lorazepam en dat bevalt goed, minder angst en exposures gaan beter. Nu wil een psychiater dat is overstap op weer een ander antidepressivum aangevuld eventueel met Seroquel en dan te bedenken dat naar een behandelaar ben gegaan voor EMDR. Ze willen dat ik stop met Lorazepam en dat het naar verhouding best goed gaat. Lorazepam houdt angst in stand wordt er gezegd. Neem je dat weg is er weer de angst is de ervaring en ervaring heb ik helaas genoeg. Waarom zo tegen Lorazepam? Het werkt voor mij. Na 48 jaar weer experimenteren?
1Fijn dat ik nu lees dat iemand het zelfde heett als ik..
Ben zelf moeder van een kindje van 1 en heb hier veel last van..
De afgelopen weken waren een hel (Verhaal 236)
Ben het huis uit gevlucht door hyperventileren (Verhaal 123)
Vannacht is heftiger dan andere keren. Ik ben angstig om te gaan slapen. Ben het huis uit gevlucht door hyperventileren. Natuurlijk is het buiten stil vanwege de avondklok en dat maakt mij nog angstiger, er is niemand die mij kan helpen als ik onderuit ga. Nu lig ik weer in bed en mijn ademhaling is (denk ik) weer onder controle maar voel nu telkens steken in m'n hart en daar wordt ik weer angstig over. Ik wil slapen maar de angst houd mij wakker en ik zie de klok steeds dichter naar de ochtend gaan. Ik moet slapen. Soms zit ik te denken om een aed? privé aan te schaffen, zo erg is het. Ben op m'n hoede, nog steeds. Begrijp jullie mij?
1Hyperventilatie als ik in bed lig (Verhaal 113)
Hi. Daar ben ik weer. De laatste maanden heb ik vaak last van hyperventilatie en meestal als ik in bed lig. Soms is die angst zo beangstigend en deze wordt steeds erger (vicieuze cirkel) dat ik mij aankleed en het huis uit vlucht. Ik loop dan als een kip zonder kop snachts door de wijk en ren /wandel sterk door om mezelf moet te maken zodat de ademhaling hopelijk hersteld. Nu met die avondklok kan ik dus niet meer naar buiten.... En de tuin is geen optie alhoewel ik dan wel buiten bent. Heeft iemand een oplossing?
1Werkt! In t verleden ook gebruikt
, toen werkte het na een poosje
De een wel en de ander niet gevaccineerd (Verhaal 234)
sinds 2 maanden heb ik een angst ontwikkeld door een bericht uit Italie QR code nodig om te kunnen werken,ik ben de gehele dag nerveus en gespannen en slaap slecht.Maak mij ontzettend veel zorgen over de coronamaatregelen die gaan komen en dan met name de QR pas voor op het werk.Ik ben nu 4 mnd met vervroegd pensioen en mijn vrouw werkt nog deels. Ik ben gevaccineerd en mijn vrouw wil hem niet. Dit geeft mij zoveel onrust dat ze daardoor niet meer naar haar werk mag en zonder inkomen zit,dan moeten we leven van een klein pensioen.Heb diverse pogingen gedaan om haar over te halen om de prik te laten zetten,maar no way dan nog liever de kogel zegt ze dan.We hebben gelukkig nog spaarcentjes maar op deze manier is dat snel op .Ik word of (ben) er zo langszamerhand depressief van .Zijn er hier misschien meer in een soortgelijke situatie.Ik heb het gevoel dat wij het enige stel zijn waarvan de een wel en de ander niet gevaccineerd is
Overal druk om maken (Verhaal 233)
Ik ben zelf een 21 jarige moeder van een zoontje van bijna 1 jaar, zelf heb ik de hele dag door angstige pieker gedachtis die mij dan ook echt een paniek aanval geven. Ik kan me dan ook overal druk om maken, heb bijvoorbeeld maanden en maanden terug een docu gezien van een normale man die zijn kinderen wat heeft misdaan hier kan ik dan ook de hele dag over piekeren wat als ik dit ook krijg uit het niets, wat als ik gek word en een gevaar zal vormen. Het lijkt wel bijna dwangmatig zodra ik opsta is het maak je niet druk je zal dit en dit niet doen en dan gaat het de hele dag door met alles wat ik positief denk komt er wat ergs angstig achteraan..
Hoop dat iemand zich hierin herkend..
Trekt mijn gezin dit? (Verhaal 144)
1Benzo zijn niet het antwoord, heb nog steeds angsten, maar doe het liever met supplementen, en er zijn er genoeg.
Er zijn ook hele goeie slaap supplementen, GABA of HTP-5 zoek er naar, ik slaap nu goed.. heb alleen mijn probleem ochtend angsten snellere hartslag onrustig vooral, te veel cortisol waarschijnlijk.
Ook last van darmen wat alleen maar erger werdt na die rot benzo's - stop er mee echt.
Klachten na de angstaanval (Verhaal 231)
Ik heb alweer geruime tijd last van paniek en angst stoornis .Gisteren was heel heftig ,alle negatieve gebeurtenissen kwamen boven en kreeg aanval op aanval 3 achter elkaar .nu nog heb ik last van de aanvallen die ik gehad heb .
Mijn hoofd blijft tintelen ,zwaar gevoel aan de ene kant ,leeg gevoel aan de andere kant en af en toe komt weer een kleinere aanval.
Zijn er meer mensen die er last van hebben? Klachten Na de angstaanval?
Afleidende luisterverhalen (Verhaal 229)
Voorstellen? Tips?
Angst vreet me op (Verhaal 228)
ik ben zelf een jonge meid van 18 jaar. Sinds corona begon heb ik echt last gekregen van angst/pieker stoornis. Het was van de een na de ander dag plots gekomen. Het begon in februari toen ik mij wat minder goed voelde en ja hoor 2 dagen later lag ik 24/7 in bed met de gedachte dat ik dood ging en een erge ziekte had. Slapeloze nachten, pijn op de borst, hartkloppingen. Vervolgens had ik mijzelf aangepraat dat ik een hartaanval zou krijgen, dit zorgde ervoor dat ik zo gefocust was op mijn hart dat ik met nergens anders bezig was. Het waren emotionele weken want ik wist niet wat er met mij aan de hand was, vervolgens stuurden mijn ouders mij naar de dokter want zo kon het niet verder. Toen heb ik te horen gekregen dat ik last heb van een angststoornis. Het luchtte maar voor een paar dagen op, maar daarna begon het weer. Wat als de dokter het fout heeft? Wat als ik toch hartproblemen heb en binnenkort dood ga? Dit waren de vragen die ik mijzelf heel de dag door stelde. Ik moest terugkomen van de dokter als het niet goed met mij ging na 2 weken, na 1 week zat ik daar al. Doorverwezen naar een psycholoog. Zo heb ik ongeveer 10 sessies gehad, het hielp en uiteindelijk ging het beter. Zo beter dat ik er eigenlijk niet meer aan dacht. Nu is het oktober en is er een familielid op een tragisch wijze overleden, zelf zit ik nu in het buitenland met mijn familie te wachten tot over een paar dagen de begrafenis zich gaat plaats vinden. Als een persoon die last heeft van hypochondrie kan je wel raden dat mijn klachten als een speer weer terug zijn gekomen, maar het lijkt wel of ze 20 x zo hard aankomen... over een paar dagen is ook mijn vlucht naar huis, ik kan hier niet op wachten aangezien ik bizarre heimwee heb en thuis voel ik mij een stuk vertrouwder. Maar het punt is nu dat ik die dag alleen naar huis ga vliegen en mijn moeder komt een paar dagen later. Ik kan de angst maar niet opzij zetten dat er wat ergs met mijn moeder gaat gebeuren, die angst vreet mij letterlijk op en ik ben een lopend wrak. Ik zit alleen maar te denken van oh wat als dat met mijn moeder gebeurd, wat als ze overlijdt, wat als dit, wat als dat. Vragen die constant in mijn hoofd rond malen en maar niet weggaan. Heel de dag door heb ik nu weer last van paniekaanvallen, ik hoop dat iemand hier op het forum zich in kan vinden en ik hoop dat ik niet de enige ben....
Domme gedachtes (Verhaal 226)
Kwam dit forum tegen en wil graag ook even mijn verhaal kwijt!
Ik ben een hele spontane vriendelijke jonge dame van 30 jaartjes jong.
In het dagelijks leven entertain ik mensen op social media om hun zodoende een lach op hun gezicht te toveren. En dit lukt met succes gelukkig! Want een persoon gelukkig zien maakt rijker als wat dan ook.
Alleen, hoe graag ik ook andere met een glimlach zie heb ik zelf al heel wat jaartjes last van gegeneraliseerde angstoornis/paniekstoornis.
En alsof dat pakketje nog niet genoeg is stukjes dwang.
Ik zit hiervoor ook bij de psycholoog en krijg gespecialiseerder hulp.
Zweten,nerveus,geïrriteerd en een onwerkelijk gevoel krijg ik als ik ergens heen moet gaan. Naar wat dan ook. Ik blijf zelfs een nerveus gevoel houden als ik naar mijn eigen familie ga behalve als het naar mijn ouders is.
Daarbij komen savonds ook vaker hele stomme rare vervelende gedachten op. Die breken mij nog wel meer als de angststoornis.
Gedachtes zoals dat ik nooit iets zal bereiken in mijn leven, dat mijn partner vast iemand vind die beter voor haar is, nutteloos .. en dan weer wat kwadere gedachtes.. denken dat ik een slecht mens ben, denken dat ik op een dag gek word en mijn vriendin iets aan doe.. zulke rare dingen allemaal!!
Ik heb dit open en eerlijk aan mijn psycholoog vermeld omdat je natuurlijk beter wilt worden dan is eerlijkheid het beste. Eerder durfde ik dit nooit ik dacht ze zullen me wel echt gek vinden!
Ook mijn vriendin waarmee ik al een lange tijd samen ben weet dit, ze moet dan altijd lachen en zegt; gekkie als er iemand niemand kwaad doet ben jij het wel durf ik mijn handen voor in het vuur te steken.
Als ik alle negatieve gedachtes na ga, weet ik ook van mezelf dat ik dat echt nooit zou doen en er is ook geen aanleiding voor die gedachtes want ik doe nooit mensen pijn.
Dat is ook het stomme ervan ik weet het dondersgoed maar ik denk het wel?
Mijn psycholoog gaf al aan dat gedachtes vreemd kunnen zijn maar je ze niet bent!!
Maar toch.. waarom denk je ze dan als je ze niet bent? Vaker dacht ik zou ik het dan maar uit maken met mijn vriendin en me laten opnemen? Want mensen zeggen wel je bent je gedachten niet maar waarom denk je ze dan? Dan ben je toch niet 100 procent ?
Na veel gesprekken met de psycholoog gehad te hebben en mezelf goed te spiegelen weet ik heust wel zeker dat ik niet “gek” ben.. want iemand die iemand iets wil aandoen doet dat meteen zonder zoals mij (ons) er zoveel over na te denken. Die denken niet maar doen.
Maar toch zou ik graag wat tips van jullie willen krijgen als iemand zich herkent en hoe degene ermee omgaat? Mijn gespecialiseerder hulp duurt namelijk nog ff maar onderhand zit ik wel met die stomme domme gedachtes opgescheept.
Hoop dat jullie mij kunnen helpen.
En voor iedereen.. geef nooit op samen staan we sterk en iedereen heeft echt wel iets waarmee hij of zij zijn hele leven lang mee moet vechten.
Stay positieve ondanks alles probeer ik dat ook. Mijn grootste motivatie zijn de mensen om me heen. We zijn zoveel rijker als we eens goed kijken na de mensen die dicht naast ons zijn.
Knuffels
Ik kan mij niet neerleggen bij de diagnose angststoornis (Verhaal 33)
Mijn verhaal... in het heel kort dan wel...
na een turbulente zwangerschap en een angstaanjagende bevalling begint mijn verhaal 4 jaar geleden.
Na enkele heftige weken met een pasgeboren en een keizersnede voel ik mij niet zo al te best. Ik bleef maar veel bloedingen hebben... zelf na 3 weken. Naar de dokter... naar de gynaecoloog... online dokters... maar volgens hun helemaal normaal. Tot ik plots aan tafel bij mijn ouders heel onwel werd. Nog nooit kende ik zo een gevoel. Gelukkig hielpen mijn ouders toen met de opvang van de baby en kon ik even gaan bijslapen. Uiteindelijk na grondige controle bij de gynaecoloog bleek ik een zware baarmoeder ontSteking te hebben door achtergebleven placenta resten. Weer onder het mes dus.. de maanden gingen dan heel snel voorbij met veel stress en zorgen door een huilbaby. Tot ik plots in de zetel lag te ontspannen en mijn hart plots in alle richtingen tekeer ging. Volledig door angst verdronken voelde ik mij de dagen daarop zeker niet beter. Naar de dokter dan maar... bloeddrukverlagers gekregen. De volgende ochtend na 2 pilletjes kon ik niet meer op mijn benen staan doordat mijn bloeddruk te laag was. Hup opnieuw naar de dokter... tranen met tuiten heb ik geweend... ik voelde me slecht. Steeds duizelig, wazig zien, soms vielen mijn gedachten weg, mijn hart dat in het rond sloeg. Dan kwamen we met angstremmers naar huis... wat niet genoeg hielp... dan maar in combinatie met anti depressiva. Bij de psycholoog had ik meer zweetuitbarsingen dan wat anders... probleem was dat ik eigenlijk niet wist wat ik tegen de psycholoog moet zeggen. Ik had geen problemen enkel mijn lichaam wou gewoon niet meer mee! Dan kwamen een paar betere maanden en was alles onder controle. Nu 4 jaar later en vele UPS en downs verder zit ik weer heel diep. Ondertussen heb ik ervoor gekozen om bij een psychiater te gaan. Hij kan mij beter behandelen ivm lichamelijke klachten. Nu gebruik ik sertraline, van 50 Mg naar 100 naar 150 en nu op 200mg. Vooral omdat mijn lichamelijke klachten niet verdwenen. En telkens ik bij de psychiater ben vraag ik hem wat er met me mis is... angststoornis zegt hij dan. Ik kan mij niet neerleggen bij deze diagnose. Ik voel me grieperig, spierpijn, spierzwakte, tremor, zweetbuien, hartkloppingen, darmen helemaal overhoop. Ik twijfel over mezelf en ben meer duizelig dan normaal. Ik probeer alles te geven voor mijn gezin en vooral door te gaan. Maar eerlijk... mijn leven is een hel op deze moment!
3Ik herken jouw klachten en het gevoel in je onderbuik dat er gewoon echt iets niet goed is in je lichaam. Als je echt dat gevoel hebt zou ik gewoon doorgaan met onderzoeken en bij de dokter aangeven wat je dan zou willen laten onderzoeken wat jou er van overtuigd dat er niks mis is.
Ik hoor van veel mensen dat ik het moet laten rusten accepteren etc maar dat kan ik gewoon niet. Je hebt zelfs van die prescan klinieken waar je alle tests en mri etc kan doen alleen kost dat wel wat. Ik zou zeggen luister naar je gevoel. Zeg niet dat het niet ook psychisch zou kunnen zijn dus therapie kan nooit kwaad.
Bij mij hielp lorezepam
angstaanvallen sinds corona (Verhaal 71)
Hoi,
Sinds begin van de Corona en iedereen in zen huis moest blijven ben ik angstaanvallen beginnen krijgen.
Ik ben enorm op mijn rust gesteld snachts ook voor mijn kinderen .
Maar 1 van onze buren is nogal luid.. meerdere malen op aangesproken of dit na 22u stiller kan en helpt een tijdje maar dan gebeurt het weer.
Ondertussen hebben wij ook een mooie kans gekregen en gaan wij verhuizen alleen zal het probleem mee verhuizen denk ik? Ik kan nietveel meer verdragen van lawaai en wil hier graag vanaf ik ben al naar een therapeut geweest en neem medicatie om Te kalmeren .
Ook al veel moeten horen dat ik er mij moet over zetten en alles wel goed komt . Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk met een verhuis voor de deur .. zou gewoon eens deugd doen moesten er nog mensen zijn die dit herkennen.. grtjs
1Kun je hulp inschakelen van familie en vrienden? Of een therapeut. Al is het maar voor je zelf om gesteund en je begrepen te voelen. Dat is zo belangrijk voor jezelf dat jij niet aan de situatie onderdoor gaat. Zeker met een kind erbij.
Jij kan je partner niet veranderen. Hij moet zelf inzien dat het zo langer niet gaat. Zorg goed voor jezelf!
Veel liefs en sterkte.
Ik maak me enorm zorgen over de toekomst (Verhaal 119)
Wij hebben pas een nieuw huis gekocht. Dit huis vertoond wel wat verborgen gebreken en ook het energieverbruik sluit niet aan met wat het volgend het energieverslag van de verkoop moet zijn. Ik maak sindsdien enorm zorgen over de toekomst. Ik loop constant met de daver op het lijf en lach bijna niet meer. Enkel s avonds lijkt mijn lichaam tot rust te komen. Ik heb heel veel schrik dat ik mijn toekomst vergooid heb. Huis verkopen is geen optie, dan blijven we met een gigantische put achter. De enige optie is me erdoor te slaan. Maar door de hevige angsten ben ik verlamd. Diep vanbinnen geloof ik ook niet dat het goedkomt.
1Je staat er niet alleen voor en hoeft het niet alleen te dien. Denk aan je partner, instanties, vrienden. Vertel ze waar je mee zit en vraag om hulp! Sterkte!
Stottertrauma (Verhaal 220)
Ik wil er vanaf ik wil winnen van de angst (Verhaal 219)
nu de laatste tijd heel erg bang dat ik gek ga worden of de grip over mezelf verlies omdat mijn hersenen teveel over uren draaien en ik het niet meer bij kan houden, ik ben bang dat ik geen controle meer over mezelf heb.. de paniek aanvallen de hyperventilaties.
Ik wil er vanaf ik wil winnen van de angst.
Jammer dat we met z’n allen op deze website zijn beland maar hopelijk komen we er allemaal op een dag vanaf!
Kan niet geloven dat dit het echte leven is (Verhaal 154)
2
Het idee dat mijn hart ermee gaat stoppen (Verhaal 205)
1Alsof mijn wereld super klein is door mijn angsthoofd (Verhaal 214)
Ikzelf ben 40 jaar en heb een angst stoornis.
Word vaak getriggerd want heb ook ptss.
Maar goed terug naar de angststoornis.
Word angstig wanneer ik van een ander afhankelijk ben b.v een dokter of als ik iemand anders moet vertrouwen omdat ik iets zelf niet alleen kan klussen of iets medisch etc.
Ik heb dus ook een medische angst en op dit moment heb ik dus iets medisch alleen de dokter weet niet goed wat het is en ik heb wel een recept mee gekregen om te proberen (ook daar heb ik angst voor medicatie) maar ik gebruik het recept toch en ik probeer de dokter toch te vertrouwen want kom er zelf niet uit.
Wanneer ik iets medisch heb ben ik vaak bang dat het niet over gaat.
Ik ben dan de hele dag door aan het piekeren ,voel me angstig verdrietig en denk dat ik het niet trek en het nooit meer goed komt.
Ik probeer dan wel afleiding te zoeken of helpende gedachten de denken maar de angst is te groot.
Ik lucht mijn hart wel bij mensen maar merk vaak toch dat die het niet begrijpen wat dan ook weer een angstig gevoel op leverd maar ook een eenzaam gevoel.
Ik merk dat ik mij door mijn angststroornis gevangen voel in mijn hoofd en lijf en in het leven.Alsof mijn wereld super klein is door mijn angsthoofd.
Wie herkent zich een beetje in mijn verhaal?of heeft wat troostende woorden of miss tips?!
Ik wens in ieder geval iedereen met een angststoornis hier op deze site veel sterkte en hopelijk kunnen we hier wat steun vinden bij elkaar.
Vriendelijke groetjes Eva
1Ik dacht dat ik dood ging (Verhaal 216)
Ik beland weer in de vicieuze circel (Verhaal 198)
19 maanden voor mijn pensioen (Verhaal 213)
Het word weer erger (Verhaal 212)
Ik neem al sinds mijn 12de (ben nu 50) alles op video op (Verhaal 200)
Klinkt dit bekend voor iemand?
2Zou je eerder gewoon samen over moeten praten.
Mij goed voelen voelt niet goed! (Verhaal 211)
Waar zal ik beginnen....4 jaar geleden heb ik de aller eerste Paniek/Hyperventilatie aanval gehad.
Ik ging de markt op, voor mijn toenmalige vriendin een warmte kussentje zoeken want ze had buikpijn.
Ik liep de Etos binnen en toen begon het, ik zag in een keer alles dubbel en wazig en voelde me iets wat duizelig, het eerste wat in mij opkwam was snel ergens iets zoets te gaan kopen zodat het misschien mijn duizeligheid zou weg nemen.
Ik liep de markt op naar een snoepkraam, voelde me tegelijk nog hetzelfde, kwam bij het kraampje aan en haald 5 euro uit mijn zakken, en legde mijn handen ( waarschijnlijk ongecontroleerd iets te hard ) op de tafel, de mevrouw die mij wilde bedienen, schrok, en rende van mij weg, ik begon toen noodkreten uit te slaan ( soort van schreeuwen en viel een soort van flauw ) ik kwam weer bij zinnen een minuut of 5 later bij de groenteboer en zij, zal ik meteen 112 bellen voor je ? ik zei nee dat hoeft niet mijn huis staat meteen achter dit kraampje.
Ik ging na 20 minuten te hebben gezeten naar binnen en voelde mij plot wel weer wat lekkerder, ik wilde wel wat eten want ik moest gaan werken, ik was totaal niet bezig met wat er allemaal gebeurd was ondanks ik geschrokken was.
Op dat moment dat ik dacht, ik ga iets eten en dadelijk werken begon ik spontaan hard te zweten, en moest in een keer overgeven.
Ik ben meteen na het ziekenhuis gebracht daarna, ben gaan zitten bij de eerste hulp en na wat te hebben gecheckt kreeg ik de uitslag, letter en figuurlijk...meneer dit is een paniek aanval/ hyperventilatie en zit tussen je oren...Ok..gelukkig niks ernstig.
Na deze dag is het alleen maar ergen en regelmatiger geworden...ik kreeg die aanvallen DAGELIJKS... rustig thuis op de bank, met mijn hondje wandelend, met de zoontjes van mijn vriendin in de speeltuin...het maakte niet meer uit wat ik probeerde om mijn rustig te houden of mij op te vrolijken, juist dan werden de aanvallen erger, hoe relaxter de situatie was hoe erger de aanvallen werden.
Ik heb toen mijn doctor benaderd en hem alles uitgelegd, de doctor zei ook meteen, tussen de oren, misschien een vorm van Fibromyalgie....tja...therapie dan maar proberen.. sure why not.
Ben toen doorverwezen naar PsyQ... na de eerste vragenlijst te hebben ingevuld ( bijna 300 vragen ) mocht ik eindelijk met iemand praten, een soort intake...ok...dat leek voor mij al meer dan genoeg als hoe die persoon mij behandelde...maakte continu fouten in het samenvatten van voor mij hele belangrijke levensgebeurtenissen ( verwisselde tot 3x toe de pesoon die ik heb opgegeven die direct naast mij op de bank is gestorven toen ik 10 jaar oud was ... mijn Opa, en elke keer zei zij, ok dus toen je vader dood op je schoot viel toen je 10 was....NEE MIJN OPA en dat tot 3x toe )
Ik was er toen eigenlijk al klaar mee...maar ok...laten wij het op zijn minst nog 1/2x proberen en misschien komt het goed.
Vraag, hoe sta je tegenover medicinale behandeling...?? NEE ik ben anti medicinale behandeling...daar ben ik van mening dat je daarna verslaafd eruit komt van de anti-depresiva...alles wat op " PAM " eindigt maakt je zo verslaafd als het maar zijn kan.
De tweede Afspraak was eigenlijk niet veel beter, weer een vragenlijst en toen 2-5 minuten nam ze de vragenlijst met mij door en thats it...sorry om vragenlijsten elke keer in te vullen ben ik niet hier...ik heb toen meteen de behandeling stopgezet.
Ik ben zelf veel maar gaan nadenken en heb gekozen voor, alles wat stimulerend is..LATEN...geen koffie vanwege de cafeïne, geen Thee vanwege de Theïne, geen alcohol.
Meer bewegen zoals sporten/fietsen en proberen mij op rustgevende dingen te fixeren en concentreren.
Jammer genoeg werd het alleen maar NOG erger :-( !!!
Als ik ging wandelen met mijn hond, was het net of er continu iets aan mij voorbij vloog, een soort zwarte schaduw, soms ook of iemand mij een harde klap geeft...ik wist niet wat ik daarvan moest denken en begon soms spontaan te huilen.
Ik kreeg ook zwaardere paniek aanvallen tijdens het wandelen waarbij ik noodgedwongen moest gaan liggen, ik wist niet hoe of waar want ik had mijn hondje bij mij...ik koos alsnog in de verwarde situatie ervoor om tussen de bosjes te gaan liggen en lag da ruim een uur.
Langzaam kwam ik weer bij en ben gaan lopen direct richting huis..heb het mijn vriendin gezegd maar die deed vrij laconiek erover....mmmm..ok die snapt of neemt het dus niet serieus.
Daarna de eerst volgende aanval was weer SUPER heftig, rustig thuis op de bank, kinderen waren bij hun vader, ik was alleen met mijn vriendin, het was weekend...dus lekker RELAXED WEEKENDJE toch...BAM...hoge hartslag en ik dacht ownee...ik had het gevoel continu op de bank rond te draaien en vroeg mijn vriendin 112 te bellen....dat is niet nodig...dit is zo weg....zei ze al Facebookend naast mij op de bank.
Toen werd het nog erger...ik dacht geen hulp te kunnen krijgen en wist wat naast mij zit is alles behalve helpend...ik dacht niet meer te kunnen praten...nam mijn telefoon op een of andere manier..en belde mijn vader op...daarna kreeg ik nog maar heel weinig mee tot aan het ziekenhuis toen ik weer beter bij zinnen kwam...meneer u mag naar huis...alles is goed.
Eenmaal thuis...zat ik met de vraag...raar...ben gezond zeggen ze, maar toch leek het alsof ik dood ging...ach zit tussen m'n oren..shit happens...ok
De kleine lichtere aanvallen gingen wel alsmaar door...wandelend...op het werk en op de fiets...net alsof je heel hard remt met je voorrem en voorover valt..best eng was dat.
Kort daarna kreeg ik alweer de 3de erg heftige aanval..weer was het weekend, weer was ik alleen met mijn vriendin...en ik was boven mijn eigen omkleden want we zouden een drankje gaan drinken in het centrum.
Tja waarom ook...hier heb je je volgende aanval..happy weekend.
Weer die hartslag maar nu..leek het continu of ik uit mijn lichaam trat...alsof ik van boven op mijn eigen lichaam keek..het leek alsof ik dood was en zag mijn hondje raar bewegen en kijken...ik vloog ( leek het op ) naar mijn hondje maar die leek bang voor mij...ik roepte hem maar hij verstopte zich...ik begon te schreeuwen naar mijn vriendin maar die kwam alsmaar niet...ik lag te draaien /vliegen....oplossing die ik dacht te hebben..ogen dicht...AMEN. Deze aanval zo met hartkloppingen duurde ook een uur denk ik.
De volgende ochtend werd ik wakker met super pijn op mijn borst..dat heb ik overigens elke keer na zon aanval.
De 4de heftige aanval was bij mijn vriendin thuis...zei was werken ( 's avonds in hotel ) haar kindjes lagen boven te slapen en ik ging een potje voetbal kijken...lekker rustig avondje....mmmm... nee mag niet!!!
Bam hartkloppingen en ik dacht weet je wat..nu het nog kan neem ik een aspirientje ( dat zou volgens de dokter kunnen helpen want maakt het bloed wat dunner dus voor de doorstroming )
Dat was een hele grote fout!!!
Het aspirientje " LEEK " te blijven hangen in mijn keel en leek net alsof ik aan het stikken was!
Daarna leek het net alsof het aspirientje heel langzaam ( SNIJDEND GEVOEL ) naar beneden ging en dan weer na boven en daarna weer naar beneden , en dit wel een uur lang.
Ik moest ook elke 2 minuten na de wc want moest overgeven en wilde overgeven zodat het eruit ging...MAAR er kwam maar niks uit...maar het gevoel ging ook niet weg..ik was in zware paniek...wist niet wat te doen en heb alsnog gelukkig 112 kunnen bellen toen het mij IETSJES beter ging, na ' ik denk " 5 minuten aan de lijn te hebben gehangen zeiden ze mij ook, meneer dankjewel voor het belletje, het zit tussen je oren.
Daarna...bleef ik nog wel wat aanvalletjes krijgen maar hele lichte....mmmm....raar....maar ok.
Weet je wat...ik begon de iets zwaardere aanvallen zelfs te missen...dit geloofd niemand mij natuurlijk.
Ik heb mijn dokter ook toen gezegd... en hoe raar dit ook klinkt.
IK VOEL ME GOED..MAAR MIJ GOED VOELEN VOELD NIET GOED.
1Ik heb recent in het laatste jaar ( dus +- 4,6 jaar na de eerste ) nog maar 3 lichte aanvalletjes gehad, waarbij wel ervaringen meegemaakt.
Bij de eerste 5 maanden geleden ging ik op straat zitten en niemand die voor liep/fietste reageerde op mij, tja van je medemens moet je het hebben.
De tweede 3 maanden geleden, ik ging auto rijden en zag in een keer alles dubbel, ik schrok daar wel heel erg van want het was nog nooit tijdens auto rijden gebeurd.
Ik nam die ervaring 2 weken lang mee in mijn hoofd en had er dag en nacht koppijn van.
de derde 2 maanden geleden, toen ik mij net beter begon te voelen kwam er weer 1 tijdens het autorijden op de snelweg nu, ik parkeerde de auto langs de snelweg en heb een uur stil gezeten. Daarna ging het iets beter en heb met alle moed niet toe willen geven aan het aanvalletje en ben eigenlijk dom geweest om toch door te rijden naar waar ik heen wilde ( nog 50km moest ik rijden + 80km weer terug naar huis ) eigenlijk super dom, gevaarlijk voor mezelf en medemens geweest, maar ik wilde van mijn angst winnen.
Daarna nog weinig last gehad tot niet, ja afgelopen weekend in de supermarkt een hele lichte, maar die was na 20 min weer weg.
Ik hoop dat sommige de moeite hebben genomen dit alles te lezen...ik zou het verhaal helemaal uit hebben kunnen schrijven en nog veel meer ook kleinere gebeurtenissen met aanvallen kunnen beschrijven maar dan heb ik nog 5/6000 woorden nodig, dat leest helemaal niemand.
In de auto
Ik wil gewoon graag dat die gedachte snel weggaat (Verhaal 201)
Bijna 3 weken geleden kreeg ik op vakantie erge buikpijn in de avond dus ik dacht misschien iets gegeten waar ik allergisch voor ben dus ik iets ingenomen voor als ik iets eet waar ik allergisch voor ben maar de buikpijn ging niet over. Uiteindelijk maar even een stukje gelopen en wonder boven wonder kon ik nog kleding passen in winkeltjes. Op een geve moment ging het niet meer en zijn we terug naar het hotel terug gegaan. Eenmaal daar ben ik maar even rustig gaan chillen en toen gaan slapen. In de nacht was ik erg onrustig en heb ik er ook alles uit gegooid. Toen ik de volgende ochtend wakker werd had ik overal spierpijn en hele erge buikpijn. Maar ik wilde wel even wat fruit eten en heb toen die dag niet zoveel gegeten. De volgende dag ging ik een stuk fietsen wat eigenlijk heel goed ging alleen toen ik die middag wat friet en kipnuggets (echt dom dat ik heb gegeten maar was een tentje waar ze de lekkerste kipnuggets had dus die wilde ik gwn) had gegeten kreeg ik gelijk weer last van mijn buik. In de middag hebben we toch maar even wat medicatie gehaald bij Apotheek daar en dit waren bruistabletten om je eten wat minder zwaar te laten vallen en dat ging eigenlijk wel goed. De volgende dag gingen we vanuit Milaan nog naar een andere shoppingmall en het was al half 3 dus we hadden allebei trek. Er is daar gwn niet zoveel keus dus we kozen iets uit wat een soort taco is met tonijn, mozzarella en tomaat. Ik begon toen heel erg na te denken en veel cola te drinken. Ik lie een winkel daarna in en kreeg meteen een misselijk gevoel en ik zeg ik moet zo spugen. Uiteindelijk het eruit gespuugd in een garage en daarna heb ik dagen niet meer normaal kunnen eten omdat niks meer smaakte. Toen zijn we in 1x vanuit Italië naar Nederland gereden en ben ik gelijk gaan bellen met de dokter want ik bleef met die buikpijn zitten en voelde me gwn niet goed. Dus ik kon een paar dagen later terecht en ik deed mijn verhaal en ze gaf wel wat tips over hoe ik weer kon eten met gedachten schema maar toen had ik nog niet zoveel last van mijn angst. Toen dat eten uiteindelijk weer goed ging en ik steeds meer gevarieerd ging eten dus niet altijd soep is mijn angst om te moeten spugen begonnen. Ik krijg van de stress een erg droge mond en hierdoor ga ik uit angst veel water drinken alleen door dat vele water drinken krijg ik juist last van spugen. Ik heb dan ook al meerdere malen moeten spugen. Die angst hiervoor belemmert mij enorm want ik kan dingen niet meer doen, even naar de Albert Heijn is al iets heel groots voor mij en ik mag dan van mezelf niet water drinken en luister dan maar een Podcast. Nu heb ik ook een spray gekocht die je stress zou moeten verminderen maar dat helpt nog niet helemaal hoe ik het wil. Ik denk er elke minuut/seconde aan en kan alleen maar aan mijn angst denken. Hierdoor wil ik niks meer ondernemen en wordt de drempel steeds hoger voor mezelf. Ik ben van plan om nu naar een psycholoog te gaan maar ik wil gewoon graag dat die gedachte snel weggaat en dat mijn lichamelijke klachten zoals buikpijn, vermoeid en spugen weggaan. Heeft iemand hier ook problemen mee/ of gehad en tips?
1Angststoornis als een hoog sensitief persoon man (Verhaal 90)
Hoi iedereen,
Ik ben een hoog sensitief persoon, om eerlijk te zijn een hoog sensitieve jonge man van 21 jaar die angststoornissen heeft en ook nog eens door corona heen gaat. Dat ik een hoog sensitieve man ben betekent dat ik gevoelens intenser en dieper voel en gedachtes denk met grotere intensiteit. En de meeste mannen die zijn niet ‘echt’ zo. Zelf heb ik verschillende angststoornissen, fobieën, angstklachten en als een hoog sensitief persoon kan je ook eerder last hebben van angststoornis(sen), fobieën en angstklachten. Ik wil zien of er er nog meer hoog sensitieve mensen die door hetzelfde heengaan. Als jij 1 of meerdere angststoornis(en) hebt / fobieën / angstklachten die je belemmeren wat heeft voor jou geholpen / ben je er op een goeie manier van af gekomen? Ik hoop dat dat is gebeurt en dat je jouw ervaring met mij deelt en of het mogelijk / goed mogelijk is tijdens corona voor mij. Ik kijk uit naar (jullie) helpvolle, aardige reacties. Ik wil iedereen verder heel veel geluk, goede gezondheid, veel positiviteit en vrede wensen.
3Wat vervelend voor je dat je je zo voelt door je gevoeligheid.
Ik heb al 20 jaar last van depresieva gevoelens zwaarmoedigheid . Ik ben gevoelig voor drukte en op stresmomenten last van licht geluid etc. Ik voel ook sterk iemands gemoedstoestand aan. Er is nooit een diagnose gesteld bij mij .Maar ik.weet zeker dat ik een heel gevoelig persoon ben. Pieker ook heel veel. Overdenk alles. Ik voelde me de laatste 2 jaar heel slecht mentaal en fysiek. Ik begon heel erg te zweten in bed. Kreeg pijn aan de binnenkant van ellebogen en knieholte. Alsof er een strakke band omheen zat. Kreeg last van haaruitval en de pijn in mijn lijf werd erger. Zwevende pijn door heel mijn lijf. Ik.omschrijf het als een groeipijn of verzuring van bloed of spieren. Als ik in bed lag begon ik echt te beven. Inwendig. Vooral in mijn benen en armen. Naderhand ook in mijn hele lichaam. Traplopen voelde alsof ik gewichten aan mijn benen had. Ik kon geen vaatdoekje meer uitwringen. Ik had gewoon geen kracht meer in mijn armen.ik had ook heftige angst aanvallen en heel kortademig. Ik dacht echt dat ik een beginnende spierziekte had. Ik naar de dokter en mijn angst voor de spierziekte uitgelegd. Ze ging bloed laten onderzoeken. Ze vroeg of ik verder nog iets wist om te laten onderzoeken toen ze de lijst invulde.
Ik vroeg om de vitamine d ook maar te laten onderzoeken. O ja vitamine d zei ze. Toen ik voor de uitslag kwam was er niks aan de hand uitslagen waren goed maar het vitamine d gehalte was wat aan de lage kant. Was 40 ie en moest volgens hun 50 ie zijn.
Z3 gaf me een stootkuur vitamine d.
Dat moest ik dan 3 mnd doen en daarna met suplimenten van de drogist. Na.3 weken viel het mij op dat mijn ademhaling beter was geworden.
Dacht altijd dat ik een soort cronische hyperventilatie had. Ik kon nu dieper in en uitademen mijn spierpijn verdween voor een groot gedeelte. Ik heb nog maar een beetje spiertrilingen
En waar ik echt blij mee was is dat mijn gepieker stopte in mijn hoofd. Het was stil in mijn hoofd. Depressieve gevoelens zijn ook minder en mijn angstgevoelens zijn helemaal weg.Ik weet het natuurlijk niet zeker want ik ben geen dokter maar ik denk dat er een sterk verband is met de vitamine d is.
Hoe kan het anders dat ik me zoveel beter voel. Was ook altijd doodop. Nu heb ik ook weer vollop energie. Ik snap als je mijn verhaal ongeloofwaardig vindt
Maar zo is het bij mij echt gegaan. Ik wou dat ik dit eerder had geweten. Ik loop al 20 jaar als een zombie rond.
Ik wil oom even erbij zeggen . Vitamine d staat niet standaard op de bloedprik lijst. Dokters zullen ook niet zeggen om je vitamine d te controleren dus je zou het dan echt zelf om moeten vragen. Ik denk dat het iets te maken heeft met mijn hormoonhuishouding of zoiets. Heb ook altijd problemen gehad met heftige menstruaties enzo.
Wel altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte daardoor.
Ik vindt het echt bizar dat ik zo reageer op zoiets simpels als vitamine d. Maar ik ga zeker nog terug naar mijn huisarts om een keer de vitamine en mineralen te laten checken. Misschien bheb ik wel een heel gevoelig hormoon vitamine mineralen systeem omdat ik zelf een gevoelig persoon ben. Ik zelf ben nu perongeluk achter gekomen dat het echt iets doet voor mij. Ik ben echt opgeknapt. Ik hoop dat je er misschien iets aan hebt. Het is echt de moeite waard. Tenminste als het daar aan ligt..
Even ter aanvulling. Ik snap dat je misschien denkt wat mijn verhaal met jou probleem te maken heeft. Maar wat eigenlijk wilde zeggen. Het heeft mijn hoofd rustiger gemaakt. Ik ben er enorm van opgeknapt psychisch. Ik herkende mezelf in het stukje van de gevoeligheid van allerlei prikkels.
Het is bijna lachwekkend om te zien wat ik allemaal opzoek om mezelf gerust te stellen (Verhaal 207)
Ik heb bij a 18 jaar een paniekstoornis, die bij mij meestal opkomt als ik relaxed ben, geen adrenaline heb.. in stresssituaties heb ik dus juist minder last.
Twee jaar geleden echter, bleek ik een stil infarct te hebben gehad, welke bij toeval is ontdekt. Al die jaren ervoor ben ik steeds bang geweest voor mijn hart en was er nooit iets aan de hand en toen bleek dat ik twee jaar geleden toch een infarct heb gehad, presteerde ik het nog om te zeggen: zie je nu wel? (Wat natuurlijk onzin is, want dan zou ik 16 jaar met een infarct gelopen hebben, wat uiteraard niet kan, bovendien had ik net zoals velen met mij al de nodige hartfilmpjes laten maken in al die jaren..
Nu ben ik net aan een ritmestoornis geholpen , een week of vier geleden. En ook al lees ik (ja, google is een soort persoonlijke huisvriend/vijand geworden) dat je nog erg lang moe kan zijn na de ingreep, benauwd en kortademig kan zijn en druk op de borst kan hebben , ik ben intens bang dat ik ieder moment een nieuw infarct krijg. Ben enorm spits op mijn lichaam en met name mijn hart geworden, dat ik ook alles voel, het voelt alsof mijn hart een tikkende tijdbom is , wat ik al zoveel jaren heb en er niet beter op is geworden sinds het infarct. Ben nu al de hele week hele dagen slecht. Duizelig, kortademig, benauwd, zuchten, tintelingen, prop in keel etc.. over de pacemaker die geplaatst is maak ik me ook opeens zorgen, bang dar de draden loslaten, terwijl daar geen enkele aanwijzing voor is en deze pacemaker moet me juist vertrouwen geven.
Als ik terugkijk in mijn zoekgeschiedenis op mijn telefoon, dan is het gewoon bijna lachwekkend om te zien wat ik allemaal opzoek om mezelf gerust te stellen, terwijl de meest informatie je alleen maar banger maakt, zeker als je al zo hypochonder bent geworden in al die jaren. Pfffff wat een drama is dit..
Nou, ik wilde het even kwijt, heel fijn om dit even te schrijven aan lotgenoten, want idd, mensen die dit niet kennen zullen het nooit begrijpen..
Het is er weer! Angst. (Verhaal 206)
Waarom? Was ik gestrest? Iets gebeurd? Was het maar zo dan kon ik het verklaren maar nu weer geen reden. Waar ik nu wel angstig van wordt is dat ik al 10 jaar Citalopram 40 mg slik en daardoor al 10 jaar normaal functioneer zonder angsten maar nu is het er weer ondanks de medicatie. Help! Hoe kan dat? ik ben 55 of zijn het hormonen? Verklaring kan ik niet vinden. Ik wil dit niet. Probeer het los te laten en te accepteren maar desondanks komt het steeds de hele dag door naar boven.
Wie herkent dit? En natuurlijk wie heeft tips?
Hij stopte ermee omdat het te mooi was om waar te zijn (Verhaal 193)
Na 1 maand begonnen we een relatie met elkaar, ik wist dat hij een zware relatie van 12j achter de rug had maar dit hield hem of mij niet tegen want de liefde was ook wederzijds.
Onze relatie was top, op alle gebieden! Ondanks de lockdown beleefden we keer op keer fantastische momenten met ons 2, uren konden we lachen, praten, dansen in de living met elkaar. Tot plots Maart 2021 sloeg de paniek bij hem toe, onze relatie was voor hem te mooi om waar te zijn en hij was bang dat dit niet goed ging aflopen en maakte een einde aan onze relatie.
Mijn wereld storte in, niet te zeggen dat de breuk mij letterlijk ziek maakte. Voor het eerste ervaarde ik angstaanvallen. Pure paniek voor wat er gebeurd was. Ondanks de breuk bleven we elkaar steeds opzoeken. We gingen nog op dates met alles erop en eraan. Juli 2021 werd het plots van de ene dag op de andere dag stil van zijn kant uit. Ik wist dat onze “relatie” dat we hadden niet kon bliiven duren, de continue onzekerheid was bijna niet meer te dragen. Na ong. 4 maanden liet ik het toe, ik heb hem laten gaan. Er zat geen andere keuze meer op. Tot 2 weken geleden, daar was hij terug met de mooiste liefdesverklaring dat ik me maar kon voorstellen. Ik stelde hem voor de keuze, nu springen of nooit meer, hij koos om te springen. En hoe mooi het nu ook allemaal is en hoe zeker hij ook overkomt de angst, de innerlijke paniekaanvallen blijven. Het continue gepieker in men hoofd, zo was ik vroeger nooit niet. Ik leefde steeds zorgeloos ondanks dat men leven helemaal niet zorgeloos was. Hij weet hoe erg ik ermee worstel en wil me dan ook continu geruststellen maar zijn woorden en daden vervagen zo snel tussen mijn angst.
Wat kan of moet ik doen?
1Probeer te focussen op de goede en leuke dingen in de relatie.. laat je onzekerheid niet iets kapot maken. Lekker genieten van hem en elkaar. Je hebt ieder moment een keuze: kies ik de angst of de vreugde? Jij weet zelf wel welke het beste voor jullie uitpakt.. veel sterkte
dwangmatig piekeren (Verhaal 73)
Ik pieker enorm veel, ik kan haast zeggen dat het dwangmatig is.
Ik ben altijd al onzeker geweest, maar de laatste jaren neemt die onzekerheid andere wegen.
Ik pieker voortdurend over alles!
Enkele voorbeelden:
- Ik stuur een berichtje naar iemand, maar deze persoon antwoord geruime tijd niet. Ik bedenk al wat ik verkeerd gedaan heb. Ik vind pas rust als er geantwoord wordt.
- Ik weet dat ik geen fout heb gemaakt in dat ene dossiertje op het werk, maar bedenk alle mogelijke pistes waar het fout zou gelopen zijn.
- Ik controleer alles 100 keer (auto wel vast? Deur wel op slot gedaan? Stekker uitgetrokken? ...).
- Ik lees een artikel en projecteer het op mijn leven. Bijvoorbeeld een artikel gelezen waarbij een persoon pas op zijn/haar 30e erachter kwam dat ze voor hetzelfde geslacht viel. Dan begon ik non stop te piekeren of ik dit wel niet kan voorhebben? Echter heb ik een relatie met mijn partner en ben ik gelukkig . Maar ik pieker hier zo dwangmatig over. Dit is gelukkig al minder.
- Ik was ooit op een feestje en was spijtig genoeg goed aangeschoten. Ik kan een jarenhalf later nog piekeren of ik wel niks verkeerd heb gedaan of gezegd. De gedachte sprong me te binnen: stel dat ik mijn partner bedrogen heb en ik weet het niet meer? Ook al zegt iedereen van niet, ik blijf dit door mijn gedachten halen.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit mijn non stop dwangmatig piekergedrag.
Dit begint mijn leven over te nemen, ik functioneer niet meer zoals vroeger. Ik heb vaak een onveilig gevoel, kan niet altijd tegen sociale contacten, ik ween te pas en te onpas ...
Ik heb reeds therapie gevolgd, maar heb gevoel dat dit slechts helpt op korte termijn.
Ik ben zo bang dat dit nooit over zal gaan, want dit is onhoudbaar. Ik word hier zo ongelukkig van. Ik ben bang dat ik hierdoor geen toekomst heb (wil zo graag kinderen bijvoorbeeld, maar wat als ik nog zo ben? Wat als ik dit niet aankan? Wat als ik dit doorgeef?)
Is dit herkenbaar voor iemand?
Zo ja, wat doen jullie hiermee?
3Zeer herkenbaar! In behandeling voor een gegeneraliseerde angststoornis en ik merk dat het met ups en downs gaat. Wat je hier boven beschrijft ken ik en weet dat je niet de enige bent. Dat er meer mensen zijn met die deze gedachten hebben. Wat ik probeer op zo’n moment is de focus ergens anders op te leggen door iets te gaan doen en rustig te ademen door mijn buik. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Met vriendelijke groet, Sara
Ik heb ook erg last van deze pieker gedachtes en het beheerst echt momenteel mijn leven. Ik vind het dan soms ook zo uitzichtloos. Ik heb contact met wat therapeuten en een intake gepland staan om weer aan de slag te gaan met mezelf.
Succes!
Trek het je niet. Letterlijk... hoe meer aandacht je er aan geeft hoe groter het wordt. Focus op jezelf. Hoe fantastisch en leuk jij bent! Dat je een goede werknemer bent en een leuke collega en een lieve partner...
Kort door de bocht ben ik bang voor de toekomst (Verhaal 204)
Graag deel ik ook even mijn eigen verhaal met jullie.
Al van kinds af aan voel ik me anders. Nooit kon ik erg goed definiëren wat het was. Pas halverwege mijn puberteit merkte ik wel wat signalen op. Ik was angstig van de sportlessen op school, van de indrukken van mensen, van mijn toekomst.
Erg lang heb ik dit voor mezelf kunnen houden. Verstopt achter een masker trachtte ik te participeren in de samenleving. Ik studeerde me te pletter. Ik ontwikkelde faalangst en legde me onmogelijke eisen op. Dat werd later pijnlijk duidelijk.
Toen ik 16 was werd mijn moeder ziek, kanker. In het voorjaar van 2020 overleed ze dan ook en bleef ik alleen achter. Na 8 maanden me teruggetrokken te hebben begon ik een nieuwe studie. Opnieuw heb ik mezelf kapotgewerkt en is mijn mentale gezondheid verder achteruitgegaan.
Heel kort door de bocht ben ik bang voor de toekomst. Ik ben bang voor sociale contacten. Ik ben mentaal te kapot om te studeren of te werken. En zelfs mocht dat niet het geval zijn, zou ik te angstig zijn om hier aan te beginnen.
Ik zit met de handen in het haar. Binnenkort moet ik voor het eerst naar een psychiater aangezien eerdere pogingen van de huisarts wat betreft antidepressiva niet aansloegen.
Bang om te gaan slapen en niet meer wakker te worden (Verhaal 203)
1In me hoofd constant bang haar kwijt te raken (Verhaal 202)
Kwam dit tegen en hoop op wat reactie.
Ik heb heel erg dat ik denk dat mijn vriendin vreemd gaat totaal onzin want weet van mezelf dat ze het niet doet maar als ze gewoon naar een vriend appt of ze gaat naar een feestje begin in hem altijd te knijpen tot de doemscenario aan toe. Dan word ik soort boos tegen haar en ze gaat zelf niet meer heel leuk naar een feestje omdat ze weet hoe ik thuis zit.
Liefde van me leven en andersom ook maar in me hoofd constant bang haar kwijt te raken.
Iemand hier ervaring mee?
Al die gedachten en twijfels maken me soms zoo gek (Verhaal 197)
Ik wil graag even mijn hart luchten, ik begin zo langzamerhand een beetje gek te worden heb ik het idee...
Ik heb zo'n groot verantwoording gevoel dat ik bang ben als er wat gebeurt dat dat door mij komt.... En dan kan met allerlei dingen zijn. Bijv op mijn werk hebben we van die bedden die omhoog en omlaag kunnen, die hadden ze te dicht op de muur gezet waardoor hij over de oplader ging van een belangrijk apparaat van de patiënt, nu heb ik het netjes door gegeven, maar dan denk ik heb ik het wel goed door gegeven, hebben ze me wel goed begrijpen en ga zo maar door contenue twijfel ik steeds aan mij zelf maar om steeds te "zeuren bij een andere" is ook niet verstandig want mensen kunnen ook gaan denken daar heb je die zeurpiet weer, terwijl ik het alleen maar goed bedoel... Maar al die gedachten en twijfels maken me soms zoo gek en ik lijk wel de enigste te wezen die zo bang is voor dingen soms wel toe doen maar soms ook helemaal niet... Ik ben gauw bang dat iets niet goed is en als er dan wat gebeurt dat het mij verantwoording is om gek van te worden... Oh wow waarschijnlijk is dit een heel onduidelijk verhaal maar wel fijn dat ik het even kwijt kan. Dankjewel.
1mijn denkpatronen zijn gevormd naar alle mogelijke gevaren (Verhaal 24)
Sinds mijn 14e jaar wordt mijn leven bepaald door een paniekstoornis met dwanggedachten. Ondanks verwoede pogingen om me staande te houden in studie en werk, was ik al vroeg aangewezen op een Wa-jong uitkering. Pas sinds een doorgemaakte crisis in 2015 weet ik dat er zoiets als een 'paniekstoornis' bestaat en dat dit een erkende psychische aandoening is. Nooit eerder heeft een hulpverlener mij daarop gewezen en luidde de omschrijving voor mijn problemen: last van dwanggedachten.
Al in het begin had ik al, naast de steeds optredende sensatie van paniek, paniekaanvallen. Tijdens die aanvallen verloor ik ieder zintuigelijk contact met de directe omgeving en dreigde ik 'weg te vallen'. Tijdens de allereerste paniekaanval had ik maar één interpretatie van wat er gaande was: ik ben nu aan het doodgaan, zo ziet doodgaan er uit.
Toen bij anderen deze aanvallen opvielen (ik was tijdens zo'n aanval niet aanspreekbaar), werd het louter als een somatisch gebeuren aangemerkt en kwam ik bij een cardioloog en een neuroloog terecht.
In vervolg op de doorgemaakte crisis in 2015, kwam ik in het voorjaar van 2016 bij een psychiater terecht die 'het lijden' op waarde wist in te schatten en onmiddellijk medicatie voorschreef. Na twee maanden sloeg de medicatie aan en ervaar ik de werking als een verdoving van het hersengebied waar de paniek telkens ontvlamt.
Helaas loop ik op dat moment al 35 jaar rond met een paniekstoornis en zijn mijn denkpatronen gevormd naar alle mogelijke gevaren die met de sensatie van paniek kunnen samenhangen.
Hans.
2
Voel mij zo alleen en onbegrepen. (Verhaal 182)
Ik ben Laszlo 28jaar, en denk dat ik een angststoornis heb. Ik denk constant dat ik een hersentumor heb/doodga. Waardoor ik zelf niet naar de neuroloog durf gaan..
Heb al 2 weken pijn in men hoofd, samen met duizeligheid diarree trillen enz…
Deze ochtend naar osteopaat geweest en die zei me dat het is van verkeerde houdingen aan te nemen enz, en blijkbaar kan je bij angststoornissen duizelig zijn, trillen, vermoeidheid en diarree ervaren, als ook soms vergeetachtig zijn…
Heb echt hulp nodig dit is geen leven nog voor mij nog voor men familie.
Iemand die dit ook heeft?
Voel mij zo alleen en onbegrepen.
1En dat is niks goeds moois (Verhaal 192)
als ik in de nacht wakker word
en dat is niks goeds moois
gr vamij
1Jullie kunnen genezen! (Verhaal 173)
Ik zie al jullie reacties en wil jullie heel graag helpen!
Ikzelf heb ook last gehad van paniekaanvallen en heb mezelf ervan genezen (niet door naar de dokter te luisteren want die gaf gewoon medicatie).
Ik ben begonnen met ademhalingoefeningen, je ademhaling bepaalt je hartritme, d.m.v ademhaling kan jij je lichaam tot rust brengen.
Type op youtube anxiety breahting exercises en je vind veel video's met begeleide ademhalingsoefeningen
Doe dit vanaf wanneer je iets voelt opkomen..
Ten tweede wil ik je vertellen over de kracht van je mindset, jij kunt letterlijk manifesteren wat je wilt d.m.v woorden. Leg je neer en luister heel geconcentreerd naar deze begeleide video en geloof er werkelijk in! Type in youtube: 120 positive Affirmations for health, healing & well being
En neem de video met de 3 gele bloemen!
Terwijl ik luisterde deed ik terwijl ook de ademhaling oefening 4 seconden inademen door de neus (in de buik, als dat wat lastig is voor je probeer eens te ruiken hoe de omgeving ruikt, dan adem je automatisch door je buik), 6 seconden uitademen door je mond. Zo adem je 6x per minuut wat ruim voldoende is en je hartslag omlaag haalt! Jij creëert door je mindset ookal klinkt dit enorm ongeloofwaardig voor sommigen.. Ik zou zeggen probeer het! Ik weet hoe rottig het is om angstaanvallen te hebben en wil jullie daarom helpen!!!!
Veel succes lieve vrienden <3
2Ik probeer mijn gedachten te verzetten tegen de pijn (Verhaal 111)
Ik heb hier al een paar keer wat geschreven en nu weer. Ik heb enorme last van hyperventilatie en daardoor adem ik verkeerd en kan alles symptoom herkennen. Ook al denk ik ik hyperventileer toch niet heb ik en blijf ik pijn en krampen te hebben op en rond mijn borst. Ik probeer mijn gedachten te verzetten tegen de pijn.,denk ik het nu in en is het nu afkomstig door hyperventilatie maakt mij steeds angstiger. Ik slik melatonine om rustig en moe te worden, maar ben zo op mijn hoede dat ik hieraan niet toegeeft. Ik wil weer de oude worden en wel nu!
1hoe kan ik mezelf zijn en leven met gewoon een stukje vlees als hersenen (Verhaal 109)
Mijn vragen blijven door mijn hoofd gaan. Er is 1 vraag die altijd terugkomt en dit is :' hoe kan ik mezelf zijn en leven met gewoon een stukje vlees als hersenen. Ik ga hier uiteindelijk zo diep op in dat ik een angstig gevoel ( ik denk dat dit een angstig gevoel is) krijg, dan kijk ik volledig in men eigen hoofd en vraag ik mij af hoe ik bewust kan zijn dat ik leef en als mens kan bestaan, ik heb namelijk al vanalles geprobeert., Sporten,opschrijven, meditatie,psycholoog,etc.. maar niets werkt de drang is heel hoog voor eraan te denken. Ook als het dan is lukt komen er weer even andere gedachten van: hoe kan.ik denken?,zien? Voelen?praten? Bewegen? , Ook de angst voor een zware psychische aandoening te krijgen is heel groot En voel me zo onbegrepen omdat ik precies de enigste ben die dit soort van gedachten heeft . Dus moest iemand hier een oplossing van hebben of dezelfde gedachten laat me aub iets weten want dit is niet voor uit te houden.
3Het lijkt op existentiële angst. Ik heb angst gehad voor het leven zelf en voor het bewustzijn dat ik leef. Angst bevestigd je gedachten en daarom ga je geloven dat je gedachten het probleem zijn. Echter heeft het allemaal met je focus op je angst te maken. Je let op hoe je je voelt tijdens het denken. Het probleem zit m in de focus en die moet je zien te doorbreken. Ik doe ondanks mijn angst alles wat ik anders ook doe en ook alles zonder medicatie. Ik neem geen genoegen met leren leven met mijn angst, ik geloof in een oplossing. Ik heb jaren zonder angst kunnen leven dus dat moet nu ook kunnen. Wij kunnen meer met onze hersenen dan wij weten. Ik onderzoek zelf hoe de focus doorbroken kan worden. Ik wil gewoon kunnen denken over alles zonder dat ik er angst bij krijg.
Het zou inderdaad een existentiele angst kunnen zijn en ik geloof er ik sterk in dat dit zonder medicijnen opgelost kan worden. De vraag is inderdaad hoe verleg je de focus . Heb nu namelijk ook angst over de gedachten of wij wel echt iets kunnen beslissen in ons leven. Ik wil gerust mijn nummer geven zodat we met elkaar wat kunnen praten?.
Als de angst te erg is neem ik lorepezam (Verhaal 186)
1Ingrid
Al heel mijn leven heb ik last van angst/piekeren (Verhaal 179)
Al heel mijn leven heb ik last van angst/piekeren
En met name op het gebied van ziekte gezondheid.
Afgelopen periode is als n ware hel. Was het eerst de angst voor corona. En is daar nu de angst voor vaccineren bij gekomen. Voor de eventuele bijwerkingen en onduidelijkheden op lange termijn..
Maar het zelfde geld voor corona. Ben ik zelf nog en redelijk jonge gezonde fitte kerel...
Ik kan echt geen keuze maken. Loop helemaal vast, bang voor beide... En bang voor de angst die wellicht komen gaat, mocht ik ziek worden van corona of als ik de prik zou hebben genomen... T voelt echt als ernstig ziek worden als ik niet doe.. en als ik t wel doe de grote onzekerheid of t allemaal wel goed blijft gaan..Heeft iemand tips hoe hier mee om te gaan...
Gr t
1Ik zit al sinds maart 2020 zo goed als altijd thuis. Ik heb een verleden met angsten en paniek rond gezondheid. Ik had het al enkele jaren goed onder controle, kon gaan werken en doen wat ik graag wilde. Smetvrees is nu weer aanwezig en angst in volle glorie, mede dankzij covid. Ik heb ook angst gehad voor de vaccinatie. Niet om de gevolgen op lange termijn, maar bang dat ik allergisch zou reageren (nooit gehad in het verleden met andere vaccins). Toch ben ik nu volledig gevaccineerd. Het was best heftig om te laten doen en heb telkens een hele dag in paniek gezeten. Maar ik vind het het wel waard. Ook de bijwerkingen zijn erg mild. Covid is zoveel erger. Doen!!
Ik ben al 11 weken van de ocxapam af (Verhaal 164)
2Ik zit zonder werk nu en het lijkt alleen maar erger te worden. (Verhaal 194)
Mijn lichaam zegt constant nee, vooral tegen leuke dingen (Verhaal 191)
Corona zooi (Verhaal 189)
Al een dik jaar alert op elke verkoudheid in huis elke hoestbui, snotneus, op hol geslagen thermometer. Geen bezoek bij ouders, verantwoordingsgevoel tot ver over mijn grenzen. En nu dubbel gevaccineerd, ik manlief familielief maar ook vier kleine kinderen, ze hoesten proesten erop los en ik schiet van kramp kramp in kramp.
Ik ben er moe van. Buitgewoon moe. Wie ervaart dit ook?
Hoe doe ik dat? Ik durf geen ziekenhuis in... (Verhaal 188)
Ik heb al ruim 40 jaar last van angst. Maar vooral als er iets ergs in mn leven gebeurd. Grote gebouwen durf ik niet in ziekenhuizen grote winkelcentra restaurants en voel me vaak niet goed als ik maar niet dit of als ik maar niet dat. Mijn zus is pas overleden en ik ben een jaar mantelzorger voor haar geweest heb haar zien afglijden en nu 4 mnd na haar overlijden voel ik me doodmoe angst tintelingen slap slecht slapen. Inmiddels bloed geprikt en mn bezinksel was wel aan de hoge kant. Je snapt t al weer stress want wat is het. Heb dit vaker en meestal na een vervelende gebeurtenis. Moet over 3 mnd weer prikken en misschien longfoto's maar hoe doe ik dat durf geen zhuis in.
1Zoek een 24/7 chatbox (Verhaal 142)
4Mijn idee is dan ook "panicbuddy"
Een app met je eigen panicbuddy, een 24/7 chatbox waarmee je met iedereen zou kunnen praten. Een hele grote panicbutton, die je indrukt op het moment van een paniek of angstaanval. Deze neemt je direct mee naar ontspannings oefeningen, meditatie, fijne geluiden om tot rust te komen en ademhalingsoefeningen.
Ook een soort forum, waar iedereen net zoals hier hun verhaal kwijt kan. En een plek waar je je eigen gedachten, gevoelens etc kwijt kan.
Enig idee hoe ik dit waar zou kunnen maken?
Wie herkent mijn klachten? (Verhaal 41)
Hallo,
Wie herkent mijn klachten?
Ik heb in 2009 een hyperventilatieaanval gehad en de jaren erna eigenlijk niet echt meer. Wat ik wel heb is dat ik (vooral op het werk) bv 1 a 2 x per maand opeens vanuit het niets licht in hoofd wordt en het gevoel heb dat je door de grond zakt. Lichaam maakt dan een soort paniek reactie dat je je wilt vasthouden aan het bureau. Dit alles duurt maar 1 a 2 seconden. Dit heb ik in de laatste 5 jaar meerdere keren gehad maar ik wijt dat aan stress/hyperventilatie. Lijkt me niks met hart te maken te hebben (ja je gaat weer twijfelen natuurlijk). Vandaag stond een collega aan mijn bureau toen het gebeurde en zei wat doe je nou? Tja....
Peter
6Dag Peter, herkenbaar maar wil vooral benadrukken dat je lichaam signalen geeft die je serieus moet nemen. Dit om te voorkomen dat de klachten niet structureel worden. Bewust of onbewust spelen er zaken waar je lichaam op reageert. Ik zou ook bloedonderzoek doen. Wellicht is het een tekort aan een vitamine of ijzer
Beste Peter,
Ik heb sinds 2013 een angststoornis met paniekaanvallen waarbij de angst zich telkens weer verplaatst autorijden tot menigten, ik heb een burn-out gehad en depressie. Ik herken wat je vertelt en het is normaal, wel is het zo dat er waarschijnlijk zo veel stress in je lichaam zit dat je verkeerd gaat ademhalen en daardoor duizelig wordt, soms heb ik ook het gevoel dat ik ziek ben of ga flauwvallen. Kortom het kan allemaal best heftig aanvoelen. Mocht het gaan om pure stress probeer dan naar je lichaam te luisteren, meestal is dit een signaal. Misschien helpt dit wat ik nu vertel om de situatie wat inzichtelijker voor je te maken.
Als je er geen probleem van maakt wordt het ook geen probleem.
Hoewel ik toch altijd nog een beetje angstig of paniek voel!
Sterkte en wees lief voor jezelf
constant angst (Verhaal 37)
ik zit constant in angst ook een vreselijk buikgevoel
4Dat heb ik ook.
Ik heb dat ook gehad, 24 uur per dag bang, 7 dagen pw. 8 mndn lang. Angst vd angst, 30 kilo afgevallen en uiteindelijk suiiside poging met opname ic en daarna maand ggz instelling. Goede medicatie nu en geen angst meer maar wel bang dat het terug komt. Lichaam is kapot, ben altijd moe. Sterkte
Wat erg rot voor je! Mijn ervaring mt jeugdtrauma is met een gstalt therapeut. Was erg lifdevol en leidde mij aar vastaittende gevoelens en ervaringen waardoor mijn angst toen behoorlijk bafnamen. Zoek een goede angsttherapeut zou ik zeggen envdat hoeft net een gestalt therapeu te zijn.
Veel sterkte
Mark Jan
Ik ben mezelf niet meer (Verhaal 44)
Hallo allemaal,
Ik moet dit even kwijt.
Sinds mijn 16e, heb ik last van depressie en angsten. Ik ben nu 28 jaar oud. Ik ben hiervoor meerdere malen in behandeling geweest, en uiteindelijk heb ik medicatie gekregen. Ik heb 10 jaar aan de medicatie gezeten en omdat alles op rolletjes liep dacht ik een half jaar geleden, laat ik eens proberen af te bouwen en te stoppen. Dit lukte en ik was hartstikke trots. Ik kreeg een hogere functie op m'n werk, het kon niet beter... totdat ik door die functie zoveel stress kreeg dat het mijn depressie heeft uitgelokt en mijn angsten erger zijn dan eerst.
Inmiddels, ben ik werkloos en zit ik zwaar in de put.
Ik durf helemaal niks meer, ook niet eens naar de winkel gaan.. ik ben alleen maar aan het piekeren en ben voor alles bang. Ik heb de neiging om alles te vermijden, maar ik probeer beetje bij beetje dat niet te doen.
Ik ben mezelf niet meer, en voel mij echt radeloos.
Binnenkort ga ik weer in behandeling, alleen is er een lange wachtlijst.
Heeft iemand tips voor mij, of heeft iemand dit ook meegemaakt?
4Juist hetzelfde. İk herken me zelf ook niet meer. İk vind dat we meer moeten sporten vooral jongeren. Nu die ik het zelf niet meer, in de plaats ga ik gaan zwemmen en een goede sauna. Joggen is lastig alleen.. maar ik denk dat ik er weer ga mee beginnen, heb geen andere keus in de vorm a tijden.. ooh dat doet zo goed, weet het van twee jaar geleden toen ik wel ging lopen.
Weeral werk kwijt, omdat klootzakken en hypocriete mensen je proberen te pesten en van zodra ik me begin of probeer te verdedigen, loopt het uit de hand, omdat niemand opkomt voor rechtvaardigheid. Zelfs bazen zitten in die groep.. ohh kan uren vertellen over onze smerige maatschappij.. het beste is zelf gaan joggen en een paar goede vaste vrienden hebben, die de zelfde hobbys hebben.
Misschien tot laters..
Helemaal mee eens.
Ik kan wel huilen continu bezig in me gedachten gevoel hebben dat ik gek word
Ik ben niet tevreden over mijn leven (Verhaal 185)
Kan niet in slaap komen, ik weet het niet meer... (Verhaal 168)
1Ik heb er sinds drie maanden hartoverslagen bij die, uiteraard, erger zijn als ik angst heb. Soms komen ze elke paar seconden. Dat laait het paniek vuurtje nog eens lekker extra op. Half een snachts en ik wil niet gaan liggen want dan worden ze erger. Zucht. Ik word zo moe van mezelf :,(
Hevige klachten ontstaan in zwangerschap, elke dag is een HEL, PLEASE HELP (Verhaal 181)
Tot dat het een uur of 9 is, ik tel de seconden af de hele dag. Want om 9 uur mag ik lorazepam. En dan keer ik ineens helemaal terug. Kan weet praten, kan weer lachen, ik kan weer voelen, wil alleen maar knuffelen met m'n vriend omdat ik dan weer "terug ben". Het is echt de grootste nachtmerrie die ik ooit heb beleefd en ik denk elke dag aan zelfdoding, niet dat ik niet wil leven maar omdat de dag doorkomen te zwaar is met dat uittreden, iedereen en alles om mij heen neem ik waar alsof ze 10 meter verder zijn dan normaal, ze zijn er wel maar ook weer niet. de armen en het gevoel alsof mijn hersens worden samengeknepen, mijn ogen staan dan ook heel raar dichtgeknepen en ik treed helemaal naar binnen. en ik weet niet waar ik het moet zoeken met mijn lichaam de hele dag. Mijn fijne leven is veranderd in een hel. Die ik niet meer vol hou. Het enige moment dat ik nog voel dat ik leef is wanneer ik de lorazepam in neem en dan anderhalf uur later begin ik ineens weer te praten, dingen op te merken, kunnen kiezen, het hele apatische verdwijnt. Heb twee psychiaters en dagbehandeling en telkens wordt er gezegd "afleiding, beweging". Ik kan gewoon niet meer functioneren, en niet meer alleen zijn want dan kan ik de hele dag apatisch op de bank zitten staren en niet eten, drinken of naar de wc gaan. Ik ben echt in de grootste hel van mijn leven belandt en ik vraag me af of IEMAND tips heeft of dit herkent!!!!!!! Ik wil mijn leven niet beëindigen
Heeft IEMAND hier ervaring mee.
Wat vind ik het spannend om het neer te zetten (Verhaal 180)
Deze is ongeveer 20 jaar geleden begonnen. Toen begon een hele moeilijke periode van mijn leven. Gelukkig, met veel therapie en aan mijzelf werken, had ik er na 10 jaar een stuk minder last van. Toen bijna niets meer. Vijf jaar geleden begon het weer. Ik ben toen met een burn out thuis komen te zitten. Maar ook daar heb ik mij uitgesleept, een leuke nieuwe functie gevonden en ik voelde me weer goed. Weer zeker en nog belangrijker: ik durfde weer heel erg veel.
Maar nu Corona. Vorig jaar ging het eigenlijk super. Ik hoefde niet meer naar werk te reizen, dus die stress viel weg (ik word namelijk heel vaak ziek tijdens het reizen). Thuiswerken werkt echt heel veel voor mijn lichaam. En geen uitjes meer, geen bezoek. Ook dit was heerlijk, want geen stress.
Nu begint het alleen allemaal weer. Deze week weer voor het eerst even naar kantoor en vandaag en gezellige dag met vrienden. En daar zit ik dan. Doodmoe maar kotsmisselijk. M’n buik doet zoveel pijn en ik ben zo ontzettend bang om over te moeten geven. Deze angst is zo lang weg geweest. Het ging zelfs zo goed dat ik dacht dat het misschien wel verleden tijd zou zijn, maar helaas.
Ik ben boos op mijzelf. Boos dat ik weer zo bang ben. Boos dat ik dit mijzelf aan doe. Boos dat ik diep van binnen weer terug wil naar een leven zonder prikkels, want ik weet nu dat dit helpt. En rationeel gezien weet ik dat ik niet de rest van mijn leven op de bank kan gaan zitten, maar het voelt alsof ik honderd stappen terug heb gedaan. We hadden allemaal plannen voor de komende dagen en ik durf niet meer. Want wat als…..
Waarom kan ik nou niet gewoon normaal zijn. Gewoon genieten van het leven. Ik wil niet bang zijn om ergens heen te gaan. Super bang zijn om ziek te worden. Weer avonden en nachten lang wakker zijn door de misselijkheid en angst. De paniekaanvallen herinner ik me nog veel te goed. Maar hoe ga ik weer verder. Dit was alleen maar een bevestiging vandaag dat het niet goed is gegaan.
doordat je hoofd te vol zit met spanning en emoties? (Verhaal 178)
Sinds maart 2021 heb ik tot nu toe 3 paniekaanvallen gehad. Nog niet zo lang dus.
De eerste was 22 maart, de tweede 2 juli en de derde gisteren, vrijdag 16 juli.
Kun je paniekaanvallen krijgen doordat je hoofd te vol zit met spanning en emoties?
De afgelopen jaren veel mee gemaakt: veel wisselingen in begeleiders, de Corona, overlijden van mijn oma heel recent.
Ik vind zulke paniekaanvallen echt heel naar omdat de angst het volledig overneemt. Ik kom er daardoor bijna niet uit.
Gisteren duurde het anderhalf a twee uur voordat ik uit de paniekaanval was.
Heeft iemand een idee hoe je niet mee kunt gaan in die angst?
Ik hoop dat ik hier snel vanaf ben want ik herken dit niet van mezelf.
1Mijn aanvallen bestaan uit wazig worden in hoofd...precies flauwvallen.. (Verhaal 177)
Ik blijf hoog in stress en adrenaline (Verhaal 150)
1Sinds 10 weken elke avond standaard hoofdpijn (Verhaal 172)
Kan iemand zich in mijn verhaal herkennen? Ik voel me zo alleen…
1Ga hulp zoeken bij psycholoog doe het op tijd wave voor je het weet loop je er zo 30 jaar mee zoals ik.
Gr Gerrit
Ben er 24 uur mee bezig (Verhaal 88)
Ik loop nu al ruim 25 jaar met angst en paniekstoornissen, ben er 24 uur mee bezig, ik heb bijna de hele dag het gevoel dat ik niet meer kan ademen en mijn lichaam niet meer onder controle heb, bij elke kramp of steek denk ik gelijk het ergste, ik heb al menig medicatie geprobeerd maar de bijwerkingen door meer dan de medicatie zelf, ik loop nu bij een behandelaar tegen mijn adhd die ik ook nog heb en ik loop bij een psycholoog en psychiater.
Buiten de adhd herkend iemand zichzelf ook hierin ik ben benieuwd hoe diegene er mee om gaat.
2Ik voel met je mee hetzelfde wat jou is overkomen is mij ook overkomen ik kreeg last van paniekaanvallen door jointjes roken waarna ik er uiteindelijk overheen kwam tien jaar later is het nu weer terug maar in extreme vorm oorzaak een feetje xtc pil begon alles weer opnieuw. Voor mij nooit meer drank drugs of alcol geen sigaret niks als je er gevoelig voor bent kan dit de trigger zijn
Door een vervelende gebeurtenis op straat (Verhaal 169)
Die angst heeft zich verlegd en doordat ik meer dan een jaar geleden een lichamelijke verandering ervaarde begonnen de angstklachten zich daar te ontwikkelen. Ik heb hypochondrie ontwikkeld, ben bang bij alle lichamelijke ervaringen/veranderingen en ga meteen uit van het allerslechtste scenario.
Ik leef niet meer echt, de angsten overmannen mij.
Weet iemand wat ik kan doen
1Mijn spieren zijn heel gespannen (Verhaal 167)
Ik heb al sinds een week last van erge angst, Ik was vorige week maandag aan het wandelen met me Vader en uit het niets schrok ik van twee honden die met een volle snelheid naar ons toe kamen, Ik schrok zo erg dat dit mij voor het eerst een paniekaanval bij mij heeft veroorzaakt, Dagen na heb ik er veel last van ben natuurlijk wel naar de huisarts gegaan en ze zij dat ik dat ik kern gezond was, Maar helaas heeft dat mij niet veel gerustgesteld, Dagen heb ik dit obsessie om me hartslag te meten want ben sinds dat ik klein was heel bang om ziek te worden ik denk elke keer wanneer ik iets voel het iets ergs is, Me spieren zij heel gespannen, ik durf nergens meer alleen te gaan ben snel moe, Die paniekaanval heeft mij leven echt verpest en ik ben nog maar 21, Elke second heb ik nare gedachtes heb over paar dagen een therapie afspraak hopelijk lost dit alles op.
Sinds mijn openhart operatie (Verhaal 166)
1Gaat dit wel weer weg? (Verhaal 138)
Ik leef al 11 jaar met paniek en angstaanvallen.
Je kan het bij mij chronisch noemen omdat ik het vanaf die dag 24/7 heb, de ene dag gaat het weer goed en de andere dag ben ik een wrak en nergens zin in.
Ik heb een zoontje van 4 en maak me iedere x bang dat hij straks verder moet leven zonder zijn mama het maakt me zo bang voor de dood ook en momenteel zijn er teveel dingen gebeurd dat ik dus al 3 dagen niet in slaap kom benauwd heel erg op de borst en proberen dus zoveel mogelijk te gapen en via mijn buik te ademen maar op de 1 of andere manier gaat dit niet weg .
Heeft er iemand nog meer last van en zoja gaat dit wel weer weg?
Groetjes Chantal
1Me lichaam staat elk minuut van de dag onder spanning (Verhaal 163)
Me lichaam staat elk minuut van de dag onder spanning ben altijd zenuwachtig en nerveus . Kan niet sporten of intensieve dingen doen omdat ik dan een aantal krijg.
Ik ga dan zweten.trillen krijg hartkloppingen en word extreem duizelig dat ik geen controle meer heb over mijn lichaam . Kom niet meer uit mijn woorden. En heb het gevoel alsof ik doodga.ben nu op een moment dat ik zelfs de deur soms niet Meer uit durf omdat ik dan een aanval krijg .
Me privé leven leid eronder en me werk ook.
Zijn er meer mensen die dit soort ervaringen hebben?
Het heeft een effect op al mij relaties (Verhaal 162)
Ik ben zelf nog niet volwassen maar ik ben bang dat het nooit meer overgaat. (Verhaal 161)
Mensen om mij heen vragen of het wel gaat (Verhaal 160)
Mensen om mij heen vragen of het wel gaat, of ze zeggen het komt wel goed. Ze vragen me waar ik bang voor ben. Maar het antwoord, dat weet ik niet. Na een tijdje wordt ik eindelijk rustig. Verward, verdrietig, en beschaamd sta ik op. Ik loop naar de spiegel, en zie mijn rode betraande gezicht. Ik kijk mezelf aan. En ik vraag me af waarom?
Waarom kan ik niet zoals de rest van mijn klasgenoten zijn. Gelukkig, vrolijk.
Waarom heb ik hier zo'n last van?
Waarom houd het niet op?
Waarom?
Al 7 jaar heb ik last van paniek en angstaanvallen. Meerdere keren in therapie geweest, verschillende behandelingen. Bij mij heeff het vaak te maken met stress, best logisch, een opleiding vol met examens, een bijbaan, een stage die ik met een voldoende moet afronden. De innerlijke druk die ik op mezelf leg. De opleiding vind ik niet leuk. Maar stoppen is geen optie, ik wil namelijk hbo gaan doen en als ik stop met mijn huidige opleiding word ik niet toegelaten.
Ik verplicht mezelf om door te gaan, vaak over mijn grenzen heen. Het is moeilijk om student te zijn, de zorgen over hoe je in godsnaam je studie gaat betalen, je huis, je huisdieren, en jezelf. Het is geen makkie. Maar gelukkig zijn er mensen die hetzelfde verhaal met je delen, je echt begrijpen als la je zegt dat het allemaal even teveel is. Mensen die weten dat, simpel zeggen daar moet je je niet druk om maken niet helpt. Was het maar zo.
24 jarige vrouw met een angststoornis (Verhaal 159)
Ik haal me nu vanalles in mijn hoofd (Verhaal 158)
Ik heb nu al een aantal weken dat mijn angst en paniek overheerst. Ik heb nu al een paar dagen last van een kriebel in me keel. Kan dit komen door het verkeerd ademen? Ik haal me namelijk nu van alles in me hoofd... Hopelijk heeft iemand hier een antwoord op.
Overmand door immense schaamte (Verhaal 157)
Overmand door immense schaamte durfde ik hierover niet te praten, waardoor ik anderhalf jaar later zo diep zat, met een gigantische tunnelvisie als gevolg, dat ik geen andere uitweg zag dan zelfdoding.
Als bij wonder heb ik de poging overleefd, maar verschillende visuele littekens hebben er nu voor gezorgd dat mensen kunnen zien dat ik iets ingrijpends moet hebben meegemaakt. Als gevolg hiervan heb ik een sociale angststoornis ontwikkeld.
Ik word nu 28, ga al 3 jaar naar een psychologe, maar durf nog steeds niet uitkomen voor wat ik heb meegemaakt, wat voor zeer veel negatieve emoties zorgt
Ik heb schrik dat het zo gaat blijven (Verhaal 156)
Het gevoel tegen de muur omhoog te willen klimmen (Verhaal 155)
denken niet te stoppen van alles door elkaar (Verhaal 67)
De ochtend begint t al wakker worden en denken niet te stoppen van alles door elkaar totaal geen rust veel over het zelfde depressie want ze zeggen dat ik dat heb. Uit bed en angst want ik blijf maar denken dat hoofd staat niet stil op momenten lijkt t wel oorlog en weet ik niet eens waar ik aan denk geeft zoveel angst. Gaat de hele dag door durf niet eens weg of wat te doen want overal denkt dat hoofd en ben er bewust van. Ik huil er veel om want t wordt niet stil hele dag angstgevoel of raak over me toeren t idee dat t hoofd altijd zo blijft en nooit meer aan de normale dingen kan denken. Alles geeft ook angst. In bad gaan douchen ik schreeuw tegen me hoofd hou op. Avond weerangst voor de ochtend
3dat heb ik ook en durf niks te zegen en voel mij een zaam er van
Ik heb precies hetzelfde in loosing my fucking mind ik begin kk gek te worden
Angst om te slapen (Verhaal 133)
2Ten eerste, goed dat je je gedachtes en angsten hier opschrijft en deelt! Ik denk dat erover praten een hele goede stap is. Voor mij werkt dat in ieder geval wel altijd erg goed.
Ik herken me erg in wat je schrijft. Ik zit toevallig nu ook weer in een periode met mijn angststoornis / hypochondrie dat ik heel erg bang ben dat ik een hartaanval krijg. Ik heb overal in mijn (bovenlichaam) pijn en ik ben daardoor savonds erg bang om te gaan slapen.
Ik heb wel erg geluk met een hele lieve vriendin die me meestal wel gerust kan stellen. Maar elk steekje of pijntje of trekking die ik in mijn rug / borst / armen voel ben ik bang dat ik dood ga. Daardoor slaap ik ook heel slecht.
Dit is alleen wel niet de eerste keer dat ik zo'n periode heb en hoe bang ik nu ook af en toe ben, diep van binnen weet ik dat het mijn angst is. Ik ben het afgelopen half jaar 2x gecheckt met een ECG en er was niks aan de hand. Ben ook nog jong (27) dus ik probeer me altijd te kalmeren door te relativeren dat het de angst is.
Probleem is, en dat zal jij ook wel herkennen, dat zodra je er over gaat nadenken en piekeren het een ding wordt in je hoofd waardoor het groter word. Je lichaam reageert op die gedachtes en daardoor krijg je nog meer klachten en daarvan wordt je weer meer angstig.
Ik kan je vertellen dat ik de oplossing ook niet heb. Goede therapie en veel praten helpt bij mij + zo veel mogelijk het 'normale' leven oppakken werkt het beste. Want anders geven we toe aan de angst en daardoor krijgen we die klachten.
Ik hoop dat je snel een beetje oke bent en weer rustig kan slapen. Weet dat je niet alleen bent, het een angst is en geen fysieke kwaal. Hoe we dit zelf vaak niet geloven; je gaat niet dood in je slaap. Het komt een keer goed!
Succes de komende tijd!
Groetjes,
Marc
Gisteren de ambulance moeten bellen (Verhaal 153)
Dat probeer ik dus ook altijd te vermijden (Verhaal 152)
Ik ben 28 jaar en heb last van sociale angstfobie. Ik durf niet naar buiten, omdat ik altijd het gevoel heb dat mensen mij raar aankijken of denken dat ik raar ben. Ik voel mij alleen in mijn zolder kamer veilig en kan ik normaal functioneren. Ik vind bellen, in de rij van een kassa staan, naar familie toe gaan en alle sociale gelegenheden ook eng, dat probeer ik dus ook altijd te vermijden. Ik krijg in zulke situaties vooral lichamelijke klachten, zoals erge hartkloppingen, trillende benen, licht voelen en alsof alles om je heen begint te bewegen. Ik vraag mij af of meerdere mensen dit meemaken en hoe het jullie gelukt is er vanaf te komen.
Groetjes.
Het gaat steeds slechter (Verhaal 147)
Door al het coronagedoe zijn de angstaanvallen terug erger (Verhaal 140)
De angstaanvallen werden terug erger. Tijdens zo’n aanval krijg ik klamme en rode handen, moet ik naar adem happen, ben ik heel erg duizelig en kan ik niet blijven stilzitten en ga ik als een gek door het huis lopen...
Ik vroeg me af of iemand dit herkende..
1Ik herken dit heel erg, en ik was precies naar zo'n verhaal van iemand opzoek. Ik ben altijd aan het nadenken over het leven, mijn lichaam, dat ik kan voelen, dat er een vandaag is en een gisteren was. Wat zit er achter het universum? Of denken we alleen dat er dit leven is maar is er misschien meer? Dit is een angst die de kop opsteekt bij stress en ik kan het niet loslaten.
Ik kom er maar niet vanaf (Verhaal 145)
moeilijk om onder de mensen te komen (Verhaal 84)
Hallo ik ben Joyce en heb lastvan verschillende angststoornissen ik zou eigenlijk heel graag in contact komen met iemand van mijn leeftijd(19) want voel me heel vaak niet begrepen en door mijn sociale angst vind ik het moeilijk om onder de mensen te komen maar 1 op 1 ben ik juist heel sociaal en zou graag iemand vinden om mee te kunnen praten en mischien leuke dingen doen. Lijkt het je wat stuur dan een berichtje. Ik woon dicht bij deurne
1Lastig met moeder na overlijden vader (Verhaal 143)
Elke dag verlies ik mezelf (Verhaal 89)
Ik zit nu ook op dat punt helaas en ik heb geen mogelijkheid om medicijnen te krijgen omdat ze dat blijkbaar te gevaarlijk vinden of iets geen idee... elke dag verlies ik mijzelf ik ben de hele dag moe, slaap maximaal 2 uur en pieker de hele dag door en durf nergens meer heen overal krijg ik de gehele dag door aanvallen en het stopt niet. Ook het lege gevoel gaat niet weg, waardoor ik niet meer functioneer, mezelf verzorg, naar school kan en kan werken. Niemand snapt het. En tegen mij werd gezegd zoek je angst juist op maar dat is helemaal fout gegaan. Mijn angst is dat dit niet meer stopt en het vooraltijd zo blijft, de angst, depressie en nog meer zooi... het lijkt hopeloos voor me. Ik begin zelfs af en toe te hallucineren waardoor ik nog banger wordt mijzelf nog meer te verliezen. Ook ben ik wel eens in wanen terecht gekomen , dat ik denk dat de hele wereld tegen mij is en dat zich uitte in een aanval van agressie (roepen, schreeuwen) , dat mensen samenzweeren en mij kapot willen maken. Ook heb ik verschillende dwanggedachten, wat ook de heledag door gaat. Iemand help me alstublieft ik trek het niet meer
2Dit nog even als aanvulling op mijn vorig verhaalMisschien denk je nu.wat heeft dat met mijn probleem te maken. Maar mijn belangrijkste boodschap hieraan is . Is dat ik er psychisch enorm van ben opgeknapt.
Groetjes Diana
Ik ben mijn angstaanvallen kwijtgeraakt doordat ik vitamine d ben gebruiken. Ik had lichamelijke klachten.ik dacht aan een spierziekte wat het niet was gelukkig. waarvoor ik naar de huisarts ging en ze zijn er met een bloedtest achter gekomen dat ik een vitamine d tekort had. Ik heb toen een stootkuur gehad. En na die drrie maanden moet ik dan met 25 ie vitamine d tabletten doorgaan.
Het klinkt raar maar ik ben nu van.mijn angstaanvallen af. Ik zou als ik jou was een keer Google over psyche en vitamine d. Succes met alles.
Groetjes Diana
Zo bang dat ik fouten maak (Verhaal 139)
Sinds kort een nieuwe baan en dat gaat nu al fout vanaf dinsdag ziek gemeld ik kon niet meer. Heb zo’n extreme angst om er heen te gaan zo bang dat ik fouten maak. Heb al een gesprek gehad dat ik niet goed functioneer.
In het verleden bij verschillende ggz geweest, veel medicijnen gehad, zelf opgenomen maar daar voelde ik me alleen maar slechter door.
Durfde ook niet naar de huisarts bang dat hij me weer naar de ggz zal sturen.
Moest er dinsdag wel heen omdat ik me ziek gemeld heb maar hij kon niks voor me doen.
Nu de angst dat mijn werk kwijtraak door eigenschuld. Zit nog in mijn proeftijd en ze praten zo op mij in dat ik zelf moet stoppen. Dan heb ik geen recht op ww en heb ik geen inkomsten meer. Mijn partner en familie zeggen dat ik me moet laten ontslaan, dat is zo moeilijk.
Door die angst zeg ik de verkeerde dingen, geef eerlijk antwoord waarom ik ziek ben terwijl dat niet hoeft.
Ik weet sinds kort dat ik verborgen autisme heb helaas geen hulp in kunnen vinden.
Vaak denk ik wanneer houd dit. En sterf ik liever in 1x dan constant die angst. Maar dat kan ik mijn omgeving niet aan doen.
Lig nu nog in bed verstop me het liefst de hele dag.
Sorry voor het lange verhaal.
Herkennen mensen hier zich in? En wat kan ik er aan doen?
Het zoveelste verhaal, ik weet het niet meer (Verhaal 137)
Ik weet niet hoe ik hieraan kom en het word steeds erger (Verhaal 136)
Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zich herkennen in dit verhaal en of hun weten hoe dit heet enz
Ik heb al heel wat jaren dat ik bijna stop me adem halen als ik in een bad stap gevuld met water en het dan heen en weer gaat van tenen na hoofd dat gevoel dat het over je heen klotst gaat door merg en been ook ga ik bijna hyperventileren .
Ik heb dit ook met een aquarium als ik het randje ziet en het water gaat heen en weer door een pomp of het aanstoten krijg ik de zelfde reactie
Zelfs heb ik het met vijvers zwembaden enz
Nu krijg ik het zelfs met andere dingen zoals iets wat hangt en niet stil hangt of zoals met dode herdenking de kloken die heen en weer gaan .
Ik weet echt niet hoe ik hier aan kom maar het word wel steeds erger .
Het is heel vervelend omdat ik 2 kinderen heb die vissjes willen en heeb sinds kort een jacuzzi in de tuin maar daar kan ik niet in samen metde kinderen omdat ik dan in paniek raak
Als ik alleen ga met mijn vrien probeer ik zo weinig mogelijk te bewegen dat het water niet verplaatst
Ik ben heen benieuwd of jullie dit herkennen en tips hebben voor mij
Never again (Verhaal 62)
Hey!
Ik herken dit volledig.
Bij mij is het al 3 jaar geleden stilletjes aan begonnen als een stille sluipschutter. 's Nachts wakker worden in paniek en nat van het transpireren. Ook s' avonds altijd lang wakker liggen en piekeren over de dag en over wat ging komen.
Het gevolg hiervan was een burn out aan m'n 27 jaar ten gevolge van extreme mentale onderdrukking en het leven in overdrive. Ik leefde aan 200km/h en dit vergde m'n lichaam heel veel energie. Gedurende een bepaalde tijd zat ik aan 150% van m'n lichaam wat natuurlijk niet goed is.
Na uiteindelijk ontslag te nemen, viel de extreme druk en spanning weg waardoor dit ongewennig aanvoelde en ik zelf spanning begon te maken om terug op 'normaal te komen', althans wat voor mij normaal was. Op een gegeven moment zat ik in een meeting op m'n nieuw werk en kreeg ik uit het niks een acute hyperventilatie aanval. Hier eindigde ik op spoed omdat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg wat dus uiteindelijk niet gebeurde. De diagnose was een paniekaanval en al vlug werd ik naar huis gestuurd na een nacht opgenomen te zijn om alle testen uit te voeren. Deze testen waren zo positief als positief kan zijn. Maar dit klopt in mijn hoofd niet, anders zou ik niet voelen wat ik op dat moment voelde.
De symptomen die ik had was druk op de borst, opgeblazen gevoel, opgejaagd gevoel, veel en kort ademen (chronisch hyperventileren) zonder ik het door had, tintelingen in de handen en benen & het gevoel flauw te vallen en niet meer wakker te komen.
Hierdoor durfde ik niet te gaan slapen uit angst niet meer wakker te komen. Slaappillen hadden geen soelaas aangezien ik hiertegen vocht en uiteindelijk wakker bleef en de dag erop een gigantisch wrak was wat mentaal begon door te wegen.
Uiteindelijk na een bezoek aan de huisdokter doorverwezen geweest naar een relexatie therapeut die begon met me uit te leggen wat het precies was en hoe het in werking trad. Door middel van massage en ademhalingsoefeningen werd de spanning weggenomen. Dit was echter tijdelijk want na enkele dagen kwam de spanning terug. Daarna heb ik contact opgenomen met een psycholoog om de onderliggende problemen aan te pakken in combinatie met medicatie. Dit werkte uitzonderlijk goed en na 8 maanden zat ik terug op 75% van m'n leven als ervoor. 100% hoefde ook niet want het was een beetje te veel.
Alles ging goed tot de Corona crisis. Door die crisis had ik het moeilijk omdat ik dat totaal niet onder controle had. Ikzelf ben redelijk perfectionistisch ingesteld en ben een controlefreak tot en met. Dit zorgde ervoor dat ik zaken ging beginnen controleren tegen de sterren op. Iedere dag temperatuur meten, trap oplopen om te testen op kortademigheid, geur-en smaaktest en noem maar op. Uiteindelijk terug contact opgenomen met psycholoog waar ik wekelijks begon naar toe te gaan in het begin van de corona. Ondertussen is dit terug een maandelijkse afspraak geworden.
Wat mij persoonlijk hielp was het lezen van diverse boeken over het menselijk lichaam. Dit zorgde ervoor dat ik meer controle had op hoe m'n lichaam werkte en vertrouwen terug won. Je moet niet constant denken om te ademen, het gebeurt vanzelf.
Zijn er nog mensen die dit herkennen? het extreem focussen om lichamelijke sensaties? Het willen controleren van alles? Het bang zijn dat je zal stoppen met ademen als je er niet aan denkt?
Grts
L.
3Hoi, ik zit in een soortgelijke situatie. Nadat ik ziek ben geworden in de coronapiek een paar maanden geleden, heb ik last van angst en paniek. Ik ben ook een controlfreak. Sinds het ziek zijn ervaar ik nog steeds klachten als benauwdheid en hoesten. Ben al 5 keer bij de huisarts geweest. Zelf meet ik elke dag dwangmatig m'n zuurstof gehalte op en ben bang dat ik COPD heb over gehouden door het ziek zijn. Op een gegeven moment meer dan 3 dagen wakker en temazepam gekregen. Ook ik ging hier tegen vechten omdat ik bang was de controle te verliezen. Inmiddels aan de antidepressiva en een benzo voor overdag. Wordt al wakker na een slechte nacht met een paniekaanval en de hele dag door extreem angstig en verlamd. Constante hyperfocus op de longen en ademhaling. Ik heb het gevoel dat ik gek ben geworden
Welke medicatie is jou voorgeschreven, L.? Ik heb zelf ook last van angsten, vooral als ik in bed ga liggen, niet kan slapen en als ik niet slaap dat ik dood ga. Dat iedere dag weer. Als ik goed heb geslapen, ja dat gebeurt ook, dan zijn de angsten overdag en gedachtes daarover minder erg. Maar het algemene stemmingsniveau- en gevoel moet ook hoger worden dan nu het geval is. Ben te angstig, zenuwachtig en gespannen voor het onbekende. Geen idee waarvoor. Pieker ook. Nadenken, allerlei dingen inbeeld etc etc.
Dus, welke medicatie werkt goed om het stresslevel en de angsten wat te verzachten waardoor ik mezelf beter ga voelen in de zin van minder angstig, bang, vrolijker, positiever en vooruitstrevender? (Een wondermiddel bestaat niet, weet ik ook wel, maar het gaat om de afname van angsten en toename van positiviteit)
Bij mijn is het ook zo begonnen paniekaanval denken dat je gek wordt alleen heb je daar voor waarschijnlijk al last gehad van veel stress. Overspannenheid en burn out kunnen je al heel vroeg signalen geven dat jou lichaam moe is. Bij jou was het eerste signaal je paniek aanval en daarna al het andere geloof in jezelf daar ligt de kracht. Bij mijn was het eerste signaal moeheid piepen in me oren onderzoeken gehad niks gevonden daarna me paniek aanval maagpijn kwam daarna vervolgens hartkloppingen en burn out je lichaam geeft je signalen dat het moe of je over je grenzen heen gaat ik heb overigens ook medicatie gevraagd maar dat voelde hellemaal niet goed echt een vergif ☠️
onderliggende stress werd mij verteld (Verhaal 47)
Ik heb momenteel heel erg last van paniekaanvallen en agnstoornissen
Ik ben 11 maanden terug mij moeder verloren
En was 20 weken zwanger nu heb ik een geweldig zoontje wat echt mij alles is
Maar momenteel heb ik echt overal last van
Angst/paniek/continue op mij eigen lichaam letten / huilbuien/
Symptonen van paniekaanvallen
Veel plassen
Koude voeten
Benauwd
Moe
Höofd pijn
Bang de controle te verliezen
Opgeblazen gevoel
Wie herkent dit ook
Ook ben ik na de huisarts geweest voor een algehele bloedonderzoek en doe was goed
Onderliggende stress werd mij verteld moet met iemand gaan praten
1Al 3 keer een training gedaan (Verhaal 94)
Hoi allemaal,
Ik ben 15 jaar en heb heel erg last van faalangst. Ik heb al 3 keer een training gedaan maar het lijkt of het alleen maar erger wordt. Ik heb er al een beetje mn hele leven last van maar nooit echt moeite mee gehad tot groep 8 ongeveer. toen begon een meester erover en ging ik erover nadenken. dit bevorderde me niet echt dus deed ik een faalangsttraining waar ik sterker uitkwam dan ik er in ging. maar toen ik naar het voortgezet onderwijs ging werd het steeds erger. Ik heb ondertussen al wel weer 2 keer een training gedaan maar thelpt ook gewoon niet. Het lijkt wel of het erger wordt en docenten letten extra op je en al die aandacht daarom wil ik niet
1Mijn gedachten zijn alleen negatief (Verhaal 132)
Ik ben een dame van 21 jaar oud. Ik heb corona gehad en na een maand hersteld te zijn van de corona kreeg ik mentale klachten waardoor ik ook opeens fysieke klachten ervaar.
Ik pieker enorm veel, ik denk negatief, zit niet lekker in mijn vel en voel mij zo ongelukkig. Ik heb angst gekregen voor dingen waar ik voorheen nooit angst over had: auto rijden, alleen naar buiten gaan etc. Ik vind dit moeilijk. Ik ben altijd een energiek persoon geweest maar het piekeren overheerst momenteel mijn leven.
Ik merk dat ik ook hooggevoelig ben voor bv negatief nieuws op sociale media of op tv. Ik koppel het naar mij zelf toe. Ik ben ook bang voor mijn fysieke klachten: bij elke fysieke klacht denk ik aan het ergste. Ik ben bang dat ik flauwval of dat er nare dingen met mij gebeuren.
Herkent iemand zich? Ik trek het soms echt niet. Mijn gedachten zijn alleen negatief en ik heb veel angst.. soms als het beter gaat slaat het in een seconde om naar negatieve gedachtes zoals “wat als dit.. wat als dat”. Het is vreselijk! Kan iemand mij gerust stellen?
Ik loop al bij een psycholoog.
1Wat mij heel erg heeft geholpen is mezelf proberen eroverheen te zetten. Niet in die slachtofferrol blijven. Maar constant blijven proberen. En proberen positief te denken. Als er iets positief kwam of gebeurde. Of ik een goeie dag had. Dan benadrukte ik dat heel erg en probeerde ik het weg te duwen. Ik herken mezelf heel erg in je verhaal. Je bent nog jong, ga echt opzoek naar jezelf. En zie dit als een rem van je lichaam en geest naar wie je nou echt bent.
Ga niet constant op het internet opzoek naar al je klachten. Dit maakt je alleen maar gekker. Maar ga wel met je psycholoog opzoek naar wat het kan zijn en borduur daarop verder. Psychologen zijn vaak goeie en slimme mensen met veel ervaring maar je mag gerust voor jezelf opkomen. En meedenken. Ik heb zelf ADD gepaard mer generaliseerde angstoornis en HSP. Ik zou als ik jou was op HSP google. Wie weer herken je jezelf erin en kan je zo wat meer over jezelf leren!
Ohja en 1 goude tip, bij mij werkte het in me begin niet door mijn ADD. Maar ga mediteren.
Ga dat nou echt doen, 2 x op een dag probeer het zo makkelijk mogelijk te maken voor jezelf. Dus wanneer je opstaat elke dag even 5 min en wanneer je naar bed gaat. Dit helpt enorm. Het klinkt zweverig, ik ben een heel nuchter persoon maar het heeft mij heel veel geholpen.
En breng ondanks dat je ke kut voelt ritme aan je dag! Ga sporten , beweeg. En voel je je neerslachtig omdat het niet zo ging als vroeger? Werk eraan, probeer weer te gaan naar zoals vroeger. Ga een rondje wandelen, liefst in de natuur. Overzet je angsten, pak de auto en ga gewoon rijden. Die angst is niet echt dat ben jij niet zelf. Dat zijn gedachtes, word die de baas! Dit kost tijd maar ook dit kan jij.
Succes!
Verplicht thuis, veel piekergedachtes (Verhaal 101)
Ruim een jaar geleden is mijn achillespees afgescheurd. En dat voor iemand die adhd heeft is dat een drama. Was eigenlijk daarvoor al een beetje op . Maar eenmaal verplicht thuis zitten komt niet goed veel pieker gedachten en angstig en dat werd steeds erger . Kreeg ook steeds meer lichamelijke klachten en daar weer angst voor . Overdag geen zin in eten . Avonds na een oxazepam wel dan kom ik tot rust . En steeds zo gespannen spieren en hartkloppingen daar ook steeds mee bezig. En van alles op internet opzoeken wat er nou mis is. Durf haast niet meer na buiten of met iemand praten . Werk halve dagen eerst gaat redelijk maar na 10.00 kakt het weer in nergens van genieten omdat je zo met jezelf bezig bent hopelijk kent iemand er wat in.
1piekeren als je niet mee rgoed kan lopen
en dan zit je en denkt van alles ik heb pijn in de buik
en ook al oud en in thrapie met pijn in de rug en been
dan ga je van ales denken en ook voelen
ik heb er al ve el jaren last van
maar het blijft steeds ik kan mij het beste helpen
Met Oxesepam dat helpde er aan
gr Annie
Dit komt door een trauma en heb deze angst ontwikkeld (Verhaal 130)
hyperventilatie in de supermarkt (Verhaal 96)
Ik heb al 5 tot 6 jaar last van angst aanvallen/paniek/hyperventilatie als ik in een supermarkt ben. Boodschappen lijstje gemaakt en zelfs samen met me vriend raak ik in paniek. Door al die mensen die kijken naar me. Het gevoel hebben dat er wat is ofzo aan mezelf. De angst begint al als ik naar de supermarkt rijdt. Van o jeej zal het goed gaan.. en pak dan altijd de scanner zodat ik snel eruit kan maar zelfs bij 3 producten pakken krijg ik die angsten door me heen. Wordt er zo gek van dat ik gewoon nooit alleen durf Boodschappen te doen!
Het rare is heb in een kruidvat, bakker ( kleine winkels ) geen last van .. dan wacht ik geduldig tot ik geholpen wordt ondanks dat er 5 mensen voor me staan. Hebben meer mensen hier last van? En hoe gaan jullie hiermee om? Met zo erge angst/paniek ?
2Ik ken heel goed dat gevoel. Ik had dat ook, ik liet een volle kar in de winkel staan en liep naar buiten. Wat je moet doen is je focussen op 1 artikel: ga de ingredienten lezen. Je zal zien dat je dan rustiger wordt en vervolgens kan je verder boodschappen doen (of staar in de verte). Succes!
Dit is agorafobie. 20 jaar last van gehad zonder dat ik wist wat het was.
Je maakt een fight or flight response.
Je kan hier zeker aan werken via cgt etc.
sinds mijn 16e last van psychische klachten (Verhaal 125)
Ik ben een man van 28 jaar. Ik heb als sinds mijn 16e last van psychische klachten. Eerst een psychose gehad toen last van een dwangstoornis en gediagnosticeerd met BDD. Ik lijd ontzettend door mijn angststoornis. Kan eigenlijk niet naar buiten zonder angstgevoelens. Ben nu wel in behandeling in het AMC. Maar de therapie slaat nog niet aan. Slik een hoge dosis van een SSRI. Maar dat heeft geen effect op mijn angsten. Weet iemand hoe lang het duurt voordat je de angst enigszins onder controle hebt? En hoelang het nog duurt voordat ik weer plezier in het leven kan hebben?
Het is niet prettig als je dit hebt (Verhaal 122)
Goede dag.
Ik heb een angst aanval angst stoornis angst dat je gedachten overneemt naar gevaar
Het is niet prettig als je dit hebt.
Als mijn zoon naar de tandarts moet mag er geen watjes in of wat dan ook dan denk ik aan enge gedachtes aan stikken of verslikken of dat het helemaal fout gaat of dat ik bang ben dat ik in zou springen als me zoon zou huilen om iets wat eigenlijk normaal is.
Ik denk ook vaak oh als ik eet moet ik kleine hapjes eten anders stik ik.
Ik heb eigenlijk nooit geen hulp gekregen en ik heb een geweldige huisarts die nietsonaar een verwijsbrief uitschrijft en zegt u heeft niks.
Ik loop hier al 4 jaar mee ongeveer en de gedachtes worden namelijk zo erg dat ik een einde aan me zelf wilt maken of dat ik ineens hard gaat huilen en soms wel rustig kan denken kom op candy niet zo piekeren het komt wel goed.
En ik weet dat het vaak wel goed komt maar toch wel bang bent dat er toch iets zou gebeuren.
Mensen begrijpen niet om me heen en zeggen tegen me je bent een probleem mens.
Maar er wordt niet specifiek gekeken wat het is is het een ziekte of is er iets wat er aan gedaan moet worden en is dit wel gezond.
Ze zullen ook nooit zeggen ik zal je helpen met kalmeren of iets dergelijks.
Uiteindelijk moet ik er weer zelf uit komen en dit kost zo veel energie en bloed zweet en tranen en kost heel veel tijd dat ik snacht's wakker legt met het gene wat er gaat gebeuren of moet gebeuren .
Nu na alle info van internet kom ik er zelf achter dat ik angst gedachtes heb die niet gezond zijn.
Ik wil zo graag hulp. Maar ik krijg deze hulp niet het belmmerd me leven en de mensen vinden me gek en raar en zeggen ook nare dingen tegen me. Terwijl ik hier niks aan kan doen.
Mijn zoon is gewend aan mijn angst gedachtes en vindt dit erg lastig.
Dat kan ik me erg voorstellen en beloon ik hem wat ik kan om hem het gevoel niet te geven dat hij niks kan of mag.
Want een grote stap heb ik doorstaan me zoon gaat alleen naar school maanden geleden geen denken aan want mijn gedachtes namen het over naar gevaar angst gedachtes dus.
Mijn zoon blij ik iets opgeluchte en toch zelf gedaan om me eigen hier over heen te zetten.
Maargoed nu moet mijn zoon naar de tandarts en heb ik natuurlijk weer angst gedachtes wat heel vervelend is
Ik deel mijn verhaal misschien omdat er mensen zijn die dit ook ervaren .
Wat als... (Verhaal 121)
Wat als…
Je trauma hebt…
Monddood gemaakt
En geheugenverlies hebt..
Ik ben jaren op zoek geweest naar antwoorden.
Keek overal op de wereld zonder het huis te verlaten
Leerde los te laten en ben geregeld verdwaald
Opnieuw jezelf bekijken
Zien, als je langer in de spiegel kijkt
Wat als…
Je niet meer kan lezen
Of onder mensen kan zijn
Opnieuw moeten leren ervaren
Uit bescherming van jezelf
Wat als…
Je valt zonder handvaten
Ondergaat het alsof Alice in Wonderland
Wie je was zo ver weg bestaat ,naast het nu
Met al de verantwoordelijkheden erbij…
Vrij gevangen in jezelf
Wat als …
Er een wereld is voorbij alle gebeurtenissen
Ontdekkingen voorbij een eigen grens
Zichzelf vormt…tijdloos en heel kleurrijk..
Wat als…
Voor mij alles troebel is zonder betekenis
Je schrijft als je handen schrijven in trans
Terug leren lezen en mensen begrijpen
Woordbetekenis geven aan woorden
Een grote reis in jezelf
Korte zinnen helpen
Schrijven aan jezelf
Mono gesprek met kleur
De wereld die je niet meer begrijpt gaat te vlug
Als je valt kom je terug……
Na gesloten deuren zonder ego
Gaan deuren open met kleur
speelt muziek en schilderen en schrijven een rol
zelfspot maakt alles anders…
overleven op vriendelijke manier een bewuste keuze.
Wat als…
Je veranderd bent en geliefden wachten
Op een Vrouw en Mama die ik was
Terwijl ik denk wie was die vrouw?
Wat als je dan gedichten en korte verhalen gaat schrijven
Wonderlijke wereld van uiten in vele vormen
Terwijl de wereld doorgaat of zal ik zeggen door rent
Kwam ik juist door trauma dichter bij mezelf….
Dan gaat de vraag:´ Kan ik dat wel” niet meer op
Zoals ik begon met:’ Wat als ik ‘….het kind in mij is aanzet dan..
Als je alles opnieuw moet opbouwen in jezelf…
Je niet kan bouwen op geheugen, verlamd ervaren van
Angst of Zelfspot een innerlijk gevecht
Wat als ik denk
Anne je schrijft wartaal , wat wil je zeggen?
Onrust, jezelf willen stoppen
Toch schrijven is reiken naar uiten
Sorry ,met stoute schoenen aan zegt het kind
Doel ? De vrouw in mij is direct
Ik weet het niet
Misschien is het wel …trauma ja maar ik besta
Mijn motto is
Wie schrijft die blijft.
Sorry dank u wel voor het lezen.
Vriendelijke groeten Anne
Ik kwam van de ene klacht in de andere (Verhaal 120)
Hallo allemaal,
Ik ben geopereerd In december 2020 daarnaast kreeg ik de diagnose men 1 syndroom. Opname zou 5 dagen zijn. De volgende dag werd ik ontslagen zo raar . Operatie was niet geslaagd. Eenmaal thuis voelde ik me niet lekker bij het feit operatie niet geslaagd en dat ik de volger de dag al naar huis ging. Het was ook erg gaotisch in het ziekenhuis ivm Corona. Ik werd meerder malen vergeten met drinken en eten heel vreemd allemaal . Toen ik ontslagen was kreeg ik 5 dagen later een melding van de Corona app ik dacht onee dit ook nog. Daar begon de ellende het begon met maagklachten een gevoel van steen op de maag . Ik ging aan het googlen wat dit kon zijn. Gelukkig was ik wel negatief van Corona. Maar ik kwam van de ene klacht in de andere zoals nu een gespannen achterhoofd en nek net alsof mijn hoofd achterover wil gaan staan ( al eerder gehad toen valium gekregen) die angst heb ik nu al 8 weken om dit weer te krijgen. Mijn armen en handen trillen, benen trillen gespannen ik wordt er gek van zie het leven niet meer zitten. Internist heeft allerlei bloedonderzoeken uitgevoerd komt verder niks uit . Nu ga ik naar poh ggz . En sinds vorige week pst therapie. Ik slik al 18 jaar clomipramine 20 mg. Deze eerst verhoogd naar 75 mg retreated Lange afgifte.nou mijn spiertrekkingen in de nek werden heviger terug na een week naar 35 mg. Nu na een week zelf maar naar 20 mg korte afgifte gegaan. Ik wordt gek van de gespannen trillende armen benen en gespannen nek. Nu consult voor psychiater aangevraagd ik hoop dat dit over gaat. Slik hiernaast ook nog oxazepam en Snachts temazepam . Wie erkend deze ellende ook en de vraag wat heb ik . Ik ken vanuit het verleden een depressie maar het voelt nu heel anders . Wie kan mij gerustellen en advies geven.
Hulp nodig van jullie! (Verhaal 29)
Hulp nodig van jullie!
Ik heb een angststoornis / afhankelijkheidstoornis. Ik heb een moeilijk jaar achter de rug.
2Heel herkenbaar. Negatieve gedachten zijn heel naar en veroorzaken die angst. Soms is angst er al en lijkt het automatisch.
We zouden elkaar als lotgenoten moeten ontmoeten ipv alleen hier schrijven
Wat denk je?
Ik durf in mijn eigen huis niet meer buitenkomen omwille van voorbijrijdende auto's voor mijn deur Ben gevlucht naar ergens anders Kan daar ook niet blijven Kan iemand mij raad gevzn
Elke keer denk ik "het zal toch niet" (Verhaal 117)
Hoi,
Ik heb dus angst voor ziektes, maar niet bij mezelf. Het gaat om andere mensen. Mensen die ik graag bij me heb. Zoals in dit geval mijn dochtertje. Elke keer denk ik “het zal toch niet” “waarom doet ze zo” “is er iets aan de hand?!” En dit gaat de hele dag zo door... waardoor mijn angst nog heftiger wordt. Is dit herkenbaar??
Ik ben angstig voor alles wat ik maar kan opnoemen (Verhaal 115)
Hallo,
Ik ben 22 jaar, en ik dacht dat jaren gewoon “ zo” was. Nu ik er een jaar of 5 mee rondloop denk ik toch dat het niet normaal is. Ik geen bepaalde angst voor iets, maar ik ben ansgtig voor alles wat ik maar kan opnoemen. Eten, ik denk dat ik ziek kom, weggaan, naar de winkel gaan, in een lift gaan, gaan uiteten, medicatie nemen, nieuwe mensen leren kennen, bij vreemden staan, ik kan nog zo doorgaan! Eten was mijn ergste angst, ik durfde niet meer eten want ik dacht dat ik ging moeten overgeven. Nu is dit iets dat ik wel al meer over kan, ik eet maar ik denk dan contstant dat ik ziek kom! Ik krijg heel veel paniekaanvallen ook. Wekelijks ga ik naar een psycholoog , en ik moet normaal medicatie nemen maar die durf ik ook niet in te nemen! Alles wat maar te maken heeft zelf met ontspanning kan ik niet meer doen want overal word ik angstig van. Waardoor mijn leven zo veel is verznderd, ik durf zelf geen glaasje alcohol drinken of eens uit te gaan. Ondertussen ik vroeger heel graag eens uit ging. Nu ben ik de “ saaie” en hoor ik contstant het zit tussen u 2 oren zet u er over. Maar hoe meer ik vecht hoe erger het word. Het beinvloed heel mijn leven en ik wil zo graag weer de oude worden. De enige plaats waar ik wat meer op men gemak ben is op mijn werk omdat ik dan werk. Het doet wel deugd om eens mensen te zien of verhalen te lezen dat er nog mensen zijn zoals mij. Ik dacht altijd de enige te zijn. Ik wil zo graag een jong meisje zijn die terug kan genieten van het leven! Maar toch is de angst er echt OVERAL! Ik word er depressief van, ik duw iedereen weg, ik krijg op den duur zzlf geen gevoelens meer. Een knuffel doet me zelf geen deugd meer..
Ik wil dit gevoel kwijt (Verhaal 114)
Ik heb ook angst. Vroeger veel geblowd . Ik ben hoog sensitief en kom denk ik uit een narcistisch gezin. Alles was vanuit hun perceptie negatief . Toen ik 20 werd en veel blowde opeens paniekaanvallen op werk onder werkbesprekingen of als ik bekenden tegen kwam in de bus alsof ik aangekeken werd . En nu.. om van huis te gaan.. altijd in diarree. Nou .. deal daar maar eens mee. Ik wil dit gevoel kwijt . Jk merk wel doordat ik juist van huis ga en onder de mensen ben dat mn hoofd als het ware opent en de gedachten gang stopt en ik gewoon weer 100% kan leven. Maar ik zie al 6 jaar geen mens. Ben alleen met zoon van 6 jaar . Ja.. ik wil gewoon kunnen werken ipv bang te zijn op 1 plek vast te staan en het jn mn broek te doen .. echt heel naar . Paniekaanvallen oke. Die herken ik nu wel . Gewoon erdoorheen. Maar last van onophoudende diarree dat gaat me tever... wie kan helpen?
Emetofobie, ik voel me erg verdrietig (Verhaal 15)
Ik heb al heel mijn leven last van angst voor alles wat met overgeven te maken heeft. Tot een paar jaar terug wist ik niet dat dit echt een naam had, ik dacht altijd dat ik raar was. Emetofobie dus.
Op momenten dat er iemand ziek was bleef ik uit de buurt en was bijvoorbeeld mijn moeder of zusje aan het overgeven deed ik mijn oren dicht terwijl ik met een hele hoge hartslag in bed lag. Paniek dus.
Waarom? Ik heb echt geen idee. De reden weet ik nog steeds niet. Helaas is het sinds 3 jaar geleden verergert. Het begon met spanning en op een gegeven moment ook paniekaanvallen in het openbaar vervoer. Al gauw ook in bioscopen of andere ruimtes met veel mensen.
Nu tegenwoordig heb ik ook erge moeite met het naar buiten over straat gaan. Het belemmerd mijn leven nu heel erg en ben bang dat ik er straks nog depri van word. Ik ben al naar 2 psychologen geweest met 2 verschillende therapiën maar dat heeft weinig verandering gebracht.
Ik voel mij hopeloos en erg verdrietig. Ik wil zo graag zorgenloos door het leven gaan en kunnen reizen met het vliegtuig en ooit kinderen durven nemen. Ik zou graag willen weten wat de beste therapie voor mij is.
Ook zou ik graag met lotgenoten in contact willen komen maar dan niet in zo’n praatgroep, via de mail of whatss app. Voor contact dit is mijn mail adres; suzanne_denouden@hotmail.com
4Hi Suzanne,
Ik heb dit probleem vroeger jarenlang gehad. Het was zelfs zo dat ik de laatste keer dat ik zelf overgegeven had (ik was een jaar of 10) besloot dat nooit meer te laten gebeuren. Ik heb dat 25 jaar vol kunnen houden, ongelofelijk maar waar.
Uiteindelijk een keer een paar glazen cognac die verkeerd vielen. Ik werd 's nachts wakker en wist dat het zou komen en niet te vermijden zou zijn. Ik legde kranten naast m'n bed op de grond, ging dapper rechtop op de zijkant van m'n bed zitten en .. gaf over. Flink. Logischer was geweest naar het toilet te lopen maar het kwam gewoon niet in me op.
Sindsdien nooit meer die angst ervoor gehad. En het is nog wel een aantal keren gebeurd sindsdien, maar het verzet is weg. En ik begreep eigenlijk ook wel waar dit voor stond:
Overgeven.. overgave.. Het is de overgave. Het laten gaan van dat wat natuurlijk is, wat vanzelf gaat, wat buiten je controle ligt. Een van onze grootste oerangsten, gesymoliseerd in iets heel letterlijks: overgeven.
Je kunt in je leven nagaan waar je angsten liggen, welke rol (gebrek aan) overgave daarin speelt.
Ik hoop dat dit helpt.
Marcel
hoi suzanne....
Ik weet precies wat je doormaakt, ik heb dit ook al jaren en het wordt alleen maar erger...helaas, het begon met kleine dingen , nu zijn het al hele grote dingen die ik vermijd.
Maar probeer wel te leren om zoveel mogelijk door te zetten.Werken, op stap gaan, leuke dingen doen met de kinderen anders heb je geen leven. Al hoewel het niet altijd mogelijk is , dan vind ik slapen altijd fijn dan merk en voel je niks.
Helaas denk ik dat ik er de rest van mn leven er aan vast zit, ik ga nu wel voor de 4 x terug in therapie ik blijf er nog wel in geloven maar verwacht geen wonderen....
Hoi suzanne,
Ik heh (helaas) ook emetofobie. Al ong 5 jaar. Ben dit jaar alweer bij me 4e psycholoog begonnen. Ik heb weer een enorme terug val en het is allemaal erger dan eerst. Het is altijd "fijn" om toch even te lezen dat wij niet de enige zijn met deze fobie. Wat ik zo vreselijk vind aan dede fobie is dat het in je lichaam gebeurt en je er geen controle over hebt. Het blijft waarschijnlijk mijn hele leven een zwakte punt.. ook al heb ik er geen last van. Elke keer komen er ook weer dingen bij. Voel mij nu zelfs erg depressief terwijl ik dat nooit heb gehad.
Ik hoop dat het nu weer goed met je gaat.
Groeten, Maya
Hoi Suzanne, ik heb hier al last van sinds ik me kan herinneren. Van mijn 17e tot 21e in therapie geweest. Daarna was ik er ‘vanaf’. Het blijft een gevoelig punt, bijvoorbeeld nu ik op de leeftijd ben om kinderen te krijgen. Durf ik echt zwanger te worden?? Ik ben er nog niet uit. Maar in mijn dagelijks leven geen last meer van. De truc voor mij: EMDR icm steeds een stapje meer. Ik durfde niet in het midden van de collegezaal. Dus werd een van mijn eerste opdrachten: ga er maar zitten en kijk wat er gebeurt. En er gebeurde...niets. En zo steeds een stapje verder. Het probleem zit hem in zelfvertrouwen, letterlijk vertrouwen in je lichaam. Ik vertrouw mijn lichaam er nu op dat ik niet zomaar ga overgeven. Ik weet niet welke therapieën je hebt gedaan, maar na een lange weg van 3 jaar (ja het is volhouden) kan ik er nu gewoon mee leven en is het iets dat bij me hoort. Iedereen om me heen weet het ook, en iedereen houdt er heel lief ook altijd rekening mee. Heb er geen schaamte voor😊 Ik gun het je heel erg dat je ook op het punt komt dat je ermee kan leven!
Omdat je dan geen controle hebt (Verhaal 108)
Bang om met mensen op pad te gaan omdat je dan geen controle hebt en niet weet wat je gaatbdoen.
kom uit een leuk gezin, maar was ook vaak bang (Verhaal 55)
Hallo allemaal ik vind het tijd dat ik ook mijn verhaal deel dit gaat terug naar mijn kindertijd ik heb een zeer leuke kindertijd gehad en kom uit een leuk en gezellig gezin maar ook was ik vaak bang en had ik veel last van dwang handelingen om mijn angst te compenseren. Dit begon met zinnen herhaalden deurklinken aanraken en elke keer kugen gekke gezichten trekken ik kon dit altijd heel onopvallend doen niemand van mijn klas zou weeten dat ik zo was thuis natuurlijk wel vaak was ik bang om ziek te woorden of opeens ergens niet meer goed in te zijn bvb tekenen wat ik zeer graag deed deze angst hier voor werd zo groot dat ik tekenen. Zelf niet meer leuk begon te vinden want ik zou het later toch niet meer kunnen en zo was het met veel dingen ook was ik bang om dood te gaan voor wat daar na zou zijn. Ik werd moe van alle gedachten als ik naar bed ging moest ik eerst uit bed dan er weer in dan er weer uit dit kon een kwartier doorgaan of zelfs nog langer. Dit was tot ongeveer mijn 20 zo toen ben ik naar een psycholoog gegaan en deze heeft mijn zeer goed geholpen zo goed dat ik geen last meer heb van mijn dwanghandelingen. Maar helaas is de angst altijd gebleven ik had een moedervlekken op. Mijn buik en maakte mij hier extreem veel zorgen om ik dacht dat het iets ernstigs zou zijn maanden lang voelde ik. Mij hierdoor verdrietig als ik wakker werd het eerste waar ik aan dacht was mijn moeder vlek ik vroeg elke keer aan mijn vriendin het zal toch niks zijn hey zij stelde me dan gerust maar een half uurlater begon de angst weer elke keer even voelen of er niks verandert was door het veele voelen werd de moedervlek gevoelig en je begrijpt al ik wist helemaal zeker dat het nu echt foute boelwas en heb een afspraak gemaakt met de huisarts aangekomen zij hij het is waarschijnlijk niets als je wilt kunnen we hem weghalen maar het ziet er niet raar uit. De huisarts had me al bij het woordje waarschijnlijk dat betekende voor mij de kans zit er dik in dat het wel zo is dus deze laten weg haalen hij zou hem opsturen voor een onderzoek en eind van de week zou ik de uitslag krijgen. Je snapt al deze week duurde onwijs lang voor mij als mijn telefoon ging bonkte mijn hart in me keel gelukkig belde de arts en er was niet aan de hand pfff ik was weer gerust gesteld een week was ik echt gelukkig. Tot ik een beetje last van me keel kreeg weer kwam de angst toch geen keel kanker hey maaden maakte ik me weer zorgen elkekeer weer even kijken. In me keel ik kon er niet meer tegen en besloot naar de huisarts te gaan deze heeft vanbinnen gekeken en er was niets te zien weer opgelucht ging ik naar huis maar thuis bedacht ik me als hij nou niet goed heeft gekeken of dit is nog maar het begin scenario weer kwam de angst dit appte na een lange tijd weer weg. Toen was het me oogen ik zag soms een blauw flitsje als ik bvb in een lamp keek de angst greep me weer om de keel en maakte een afspraak met de opticien die heeft gekeken en het was heel normaal er was weer niks aan de hand gelukkig soms moest ik ook wel een beetje om me zelf lachen hoor dan dacht ik sikkel ga nou g de woon eens genieten inplaats van deze onzin. Het ging weer even goed toen zag ik in mijn oogen dingetjes voor bij komen je raad het al paniek het zal toch niks zijn nee natuurlijk niet probeerde ik. Me zelf wijs te maaken maar het bleef maar komen de angst ik kon het niet naast me neerleggen weer naar de opticien ik zij tegen mij inmiddels vrouw ik ben er helemaal klaar mee dit is het laatste als het nu goed Is dan maak ik. Me. Niet meer druk alles was goed. Maar ik kon mijn belofte niet houden helaas ik kreeg wat last van mijn rug niks ernstigs maar ik wist zeker hier door zou ik nooit meer motor kunnen rijden wat ik onwijs graag doe dus veel zorgen weer gemaakt weer hulp hiervoor gezocht na maanden ging het beter oor alle stress en zorgen zaten me spieren gewoon vast niks aan de hand dus nu ben ik 26 en eigelijk wil ik gewoon normaal kunnen geniete. Zonder zorgen te maaken het lijkt wel of ik elkekeer 1 groote hoofdzorgen moet hebben om me druk over te maaken als die weg is komt er weer een nieuwe deze voorbeelden die ik hier neerzet zijn er maar een paar er zijn er veel meer zo geweest de zorgen die ik op dit moment heb is ben ik wel een goed mens heb ik geen groote fouten gemaakt daar pieker ik al weer maanden over gelukkig zit ik nu weer in therapie en die zegt ook dat ik een goed mens ben mijn vrouw en omgeving vinden dat ook maar ik blijf er maar overna denken en hoe meer ik er overnadenk hoe erger het word ik hoop zo dat het allemaal een keer goed komt en ik gelukkig zonder overmatige zorgen door het leven kan heel veel liefs voor jullie en sterkte ga er voor
3Kirsten, ik denk ook dat het aan deze Corona tijd ligt. Ik ervaar hetzelfde. Sinds 2013 na 1 jaar psychotherapie geen last meer gehad, nu weer veel paniek aanvallen gehad. Ik vertrouw erop dat als de Corona achter ons ligt, de paniek aanvallen weer zullen afnemen. Veel sterkte toegewenst, het gaat vast weer goed komen!
Fijn dat je reageert klinkt raar maar dan voel je je niet zo aleen ja groote kans het lijkt soms ook wel of de media juist extra angst wilt zaaien. En dat komt voor ons vaak dubbel zo hard binnen. Hoe gaat het nu met jou paniek aanvallen en angst en waar gaat deze angst van jou over als ik dat mag vragen teminste. In iedergeval heel veel sterkte en liefs
Waarom geen datingsite voor mensen met angst/fobie...
voor iedereen is er wel een site, je komt al snel terecht op sites voor mensen met een beperking! Het is ook een beperking maar wel van een andere categorie dan ze daar bedoelen! Hoe doen mensen dat?
Zwanger, maar als de dood voor de bevalling (Verhaal 97)
Ik ben zwanger maar ben als de doods zo bang voor de bevalling. Ik heb zware angst aanvallen en geestelijk niet in staat om die bevalling te onder gaan.ik wil graag een algehele narcose want anders overweeg ik om het kindje niet te laten komen ik ben half jaar geleden geopereerd aan verkeerde cellen bij me baarmoeder en die waren erg kwaadaardig.ik ben 37 jaar en de bevalling heeft me altijd tegen gehouden om zwanger te raken. Maar door geen vergoeding van de pil door bewindvoering en het vergeten van condoom ben ik zwanger.ik wil graag weten of gehele narcose afgesproken kan worden en welk ziekenhuis het is wie kan mij helpen want ik heb nu alleen maar angst aanvallen.
1Ik weet dat om diezelfde rede mijn nicht inderdaad onder narcose is bevallen. Begin bij je huisarts, verloskundige, praten, praten, praten!!!
angst en dwangstoornis ivm luioog (Verhaal 107)
Ik heb al jaren last van angst en dwangstoornis ivm luioog ik maak me erge zorgen ik kan dit oog al jaren niet aksepteren ik loop dag en nacht met die angst afgelopen jaren 6 jaar steeds opgenomen geweest als ik alleen was geweest had ik er een eind aan gemaakt want dit is een lijden weg maar ik heb mijn gezin elke avond ga ik boksen of wandelen al weken lang helpt geen bal nou ik ben benieuwd of er nog meer mensen zo in de shit zitten,,
Het is iets uit het verleden waardoor dit komt (Verhaal 91)
halo ik ben karin 62 en heb een gegeneraliseerde angststoornis
heb vaak inslaapproblemen door angst om te slapen ben al 3×bij psycholoog geweest het is iets uit het verleden waardoor dit komt
heeft iemand tips voor mij waardoor inslapen beter lukt
2Hey S,
Ik herken me grotendeels in jou verhaal. Mijn situatie is een beetje anders maar omdat ik de hypochonder vraag las in je verhaal dacht ik, ik ga toch even reageren.
Ik ben een jongen van 27 jaar. Ik loop al een aantal jaren met hypochondrie. Dat kwam opzetten in het jaar dat ik afstudeerde van mijn opleiding.
Ik had een hele tijd last van mijn maag en was er uiteindelijk heilig van overtuigd dat ik maagkanker zou hebben. Dat werd zo'n obsessieve gedachte dat ik door die stress ook echt die 'symptomen' kreeg.
Ben destijds helemaal onderzocht en er bleek niks aan de hand te zijn. Ik was daarna ook helemaal gerustgesteld en was het ook weer snel gegeven.
Door corona kwam ik begin dit jaar veel thuis te zitten waardoor ik ook veel tijd had om na te gaan denken. In juli kreeg ik last van mijn keel en dat resulteerde erin dat ik er na een korte periode weer heilig van overtuigd was dat ik keelkanker zou hebben (mijn schoonmoeder is daar dit jaar ook voor behandeld dus dat zal onbewust ook erg meegewerkt hebben aan die gedachtes). Daarvoor ben ik ook weer onderzocht, weer was er niks te vinden. Maar deze keer was ik niet gerustgesteld.
Ik ben er elke seconde van de dag mee bezig. En zoals jij aangeeft dat je heel gespannen naar bed gaat, slecht slaapt etc. Dat herken ik ook 100%. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik erg last heb gekregen van paniekaanvallen. Ik ben constant bang dat mijn lichaam in elkaar stort / dood ga. Maar op goede momenten weet ik dat dit komt door een angststoornis en dat ik lichamelijk compleet gezond ben. Het vervelende is dat door die angst / hypochondrie, waardoor ik letterlijk constant onder hevige stress sta, mijn lichaam juist de klachten gaat spiegelen van de ziekte waar ik bang voor ben. Daardoor raak ik juist in paniek en door die paniek worden die klachten weer erger. Het is nogal een cirkeltje.
Het is iets heel tegenstrijdigs (de hypochondrie), omdat je weet dat het een angststoornis is en dat er niks met je lichaam aan de hand is. Je bent echt niet alleen hier in.
Ik loop sinds kort via mijn huisarts bij een therapeut en dat helpt echt erg goed. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en hypno-therpie al is de vorm voor iedereen anders denk ik. Het is vooral belangrijk dat je het aankaart bij je huisarts en erover praat. Die kan samen met jou beslissen wat een goede stap is om te zetten. Erover praten lucht vaak al een hoop op. Schaam je er vooral ook niet voor! Er is echt vanaf te komen :)
Succes de komende tijd en hopelijk vind je snel de hulp die je nodig hebt :)
Groetjes,
Marc
Bij mij hielp lorezepam
Dit schets even een beeld waar ik nu mee kamp (Verhaal 105)
Hoi ben jessica 32 jaar alleenstaande moeder van een zoontje van 9 jaar.
Aller eerst zeg ik dat ik vanaf begin in mijn tiener tijden al last had van paniekaanvallen. Door de jaren heen zonder hulp de jaren laten verstrijken.
Tot op mijn 30ste😪 creëerde ik ziektevrees/hypochondrie ( extreem ). Kreeg namelijk last van me hart onregelmatig kloppen en snel.. tot op een avond zo snel dat ik het niet meer normaal kreeg. Ben toen naar de huisartsenpost gegaan en werd wat plakkertjes geplakt en gemeten ect. Het was niks ernstigs maar kreeg wel metropolol mee. En een verwijzing voor een ecg enzo.. nou in die tijden heb ik me verschrikkelijk gevoeld. Voor dat ik aan de buurt was voor me hart na laten kijken..mij eigen compleet gek gemaakt 1x zo erg dat ik savonds in me pyjama naar de buren ben gegaan omdat ik dacht dood te gaan voelde me lichaam niet meer alles tintelen heel eng. En wou dat ze 112 belde😪. Zo gezegd zo gedaan. Die mij later door verbinden naar de huisartsenpost. En lang met mij praten en vertelde dat ik dus een heftige paniekaanval had. Jeej wat was dat erg. Maar goed 1 maal de weg bewandeld en hart filmpjes ecg gedaan alles goed. En kon het raar maar waar op dat moment los laten. Maar... denk nog geen paar maanden later me hoofd😱 ja bizzar... ik bleef hoofdpijn houden die maar niet wegging en mij zelf dus helemaal gek aan het maken was. Ben ook daar voor zelfs naar de huisartsenpost geweest omdat ik egt overtuigt was dat ik wat ergs in me hoofd had. Ook daar heb ik heeeeel lang mee rond gelopen. 1 maal dat weg... kwam het volgende me borsten... ze deden zeer steken en helemaal opletten en zag een rood vlekje nou was compleeet van slag niet te houden van slag. Ook naar dokters geweest vreselijk.
Tot slot overleed mijn oma..op 1 of andere manier kwam dat helemaal niet goed. Was toen egt de weg kwijt. Waardoor ik bij de dokter zat en vertelde dit kan niet mee alles gezegd en zei u leid aan angst/hypochondrie op dat moment kreeg ik venlafaxine voor geschreven. Duurde even voor dat het zijn werk deed en durfde niet meer alleen te zijn. Maar toen het aansloeg wauw ging het goed.. heb me een hele poos top gevoeld.en afgebouwd en redde mij weer prima.
Tot dit jaar.
Had last van me buik en ja sorry mannen last van vieze afscheiding. ( bevolkingsonderzoek ) negeerde ik uit angst. Maar goed moest het toch doen. Nou kan je vertellen dit was het ergste in me leven wat ik mee maakte voor hypochonder. Het wachten op de uitslag van het uitstrijkje heeft me nachtenn wakker gehouden. Sinds dien begon ik te slikken net oxza. 1 maal contact met de arts. Ja mevrouw het is afwijkend het uitstrijkje tjeeeee dacht dat ik van de wereld ging egt van de wereld zag het niet meer zitten. Dus afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Voor biopten en verdere onderzoeken. In tussen tijd ging mijn brain klachten creëren wat met me baarmoeder te maken had zede benen buik alles ik voelde alles wat ermee te maken had alle sensaties. Ben in die periode nachten wakker geweest dus sliep in totaal 2 maanden niet meer door lichamelijke sensaties en de angst. Was me begrafenis alles aan het plannen. Levende nachtmerrie. Weer dus veel oxza geslikt. 1 maal uitslag van de biopt. Telefoontje van de gynaecoloog ja moet weggehaald worden en dat doen we bij jou onder verdoving omdat je zo bang bent. Nouuu denk neeeee dit is toch fout. Begon zelfs last te hebben met plassen en buikpijn nou je kon het zo gek niet bedenken ging kapot. 1 maal op de dag helemaal nerveus alleen maar gehuild alles. Kon niet meer functioneren vreselijk😣. En toen moest er weeeer gewacht worden want dan wordt je gebeld of het weefsel goed is wat ze we hebben gehaald. Maar door mijn sensaties was ik overtuigt dat ik dus het ergste had. En was me leven aan het afbouwen. Zo bang zo huilen niks meer konden doen gewoon hel. Niet slapen niks. 15 dec. Werd ik gebeld. Goed nieuws alles is weg en schoon en je mag over een half jaartje weer komen!. Ik was zo blij dat ik de grond kuste. Maaar de lichamelijke sensaties om me baarmoeder bleven dus ja dan zit het vast toch niet goed ( ja om gek te worden ) en natuurlijk maanden niet geslapen. Dus weer naar de huisarts. 16 dec. Kreeg ik serlatine voor geschreven. En begon met 25mg. Zonder gekheid vanaf moment dat ik het innam. Paar uur later fixe paniek aanval denk wat nouuu dan die heb ik lang niet meer gehad. Want ik heb angst en hypochondrie on de periode gehad van uitstrijkje geen paniek. Denk nou oke neem het voor lief. Dag 2 en 3 zooo pupillen zo groot als kanonnen paniek aanvallen TOT de met! Sliep nu helemaaaaaal gewoon niet. En het werd erger en erger zo erg dat ik donderdag ja dag voor kerst in blinke gekheid werd gek naar de huisarts ben gegaan zonder afspraak. Was gewoon gek aan het worden hele nare gedachtes denk wat is dit dit ken ik niet wat moet ik hiermee werd egt gek. 24uur zweten hartkloppingen alles! Gek te worden alle gedachten door elkaar wat niet klopt. Dokter zou mijn behandelaar psycholoog contacten wat te doen. Aangezien ik nog niet in aanmerking ben heb 18 jan me eerste intake. Later werd ik gebeld en gezegd blijf maar door slikken inmiddel 50mg. Met 3x daags 20 oxza en nacht 40oxza. En als het dan nog niet wil 4 jan. Stoppen..Maar werd gewoon niet beter gister hele dag op bed zooo beroerd zooo slecht zulke rare gedachtes egt of ik gek wordt. Ik ken sit niet. Ik leid aan angst en hypochondrie dat betekent dat ik bang ben om dood te gaan enge ziektes alles... en nu juist popt het in me op van die nare gedachtes dat het me niet uitmaakt. Nou dat wil ik egt niet. Dus gister nog huisartsenpost gebeld want nee ging weer egt mis ( eten deed ik ook al niet meer ). De arts keek in mij dossier en zag idd staan dat ik door moest gaan met extra oxza maar als het echt niet gaat ik acuut mag stoppen.. ik zeg staat dat er egt? Slik het nu 9 dagen. Dat is niet lang. Dus ben nu van plan om het vanaf vandaag niet meer te nemen. En hopelijk me zelf weer wat terug krijg.
Zal je vertellen dat ik liever de angst heb en hypochondrie dan deze verschillende gedachtes en niet meer kunnen doen wat je deed en op bed liggen en idee gek te worden.
Sorry voor me lange verhaal. Het schets even een beeld waar ik nu mee kamp.
Bedankt voor de moeite om het te lezen.
Al meegemaakt in mijn hoofd (Verhaal 100)
Ik heb het gevoel dat ik al dingen heb mee gemaakt in mijn hoofd. Ik vind het eng, wat kan ik eraan doen
1Wat bedoel je met dat je het al hebt meegemaakt in je hoofd?
Ik hoor vaak van mensen je moet erdoorheen. (Verhaal 95)
Graag wil ik mijn hart luchten en dit delen met jullie.
Ik ben 19 jaar en 3 maanden geleden kreeg ik een hyperventilatie aanval en moest ik naar de huisarts en uiteindelijk naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis hadden ze mij al snel vertelt dat het gaat om hyperventilatie/angstaanvallen. Ik voelde mij al snel tot rust komen in het ziekenhuis alleen het trillen duurde even voordat het over ging. Uiteindelijk mocht ik weer naar huis.
2 weken daarna ging het goed nergens last van gehad. Tot na die 2 weken toen kreeg ik de eerste tekenen dat het weer terug kwam. Ik werd vooral angstig en dacht heel de dag na en voelde mij snel uitgeput. Langzamerhand steeds meer ademhaling problemen en toen wist ik dat ik het zelf niet kan oplossen. Sinds een maand loop ik bij een psycholoog die mij helpt, ik merk dat het elke dag de vraag is hoe ik mij voel. Ik durfde ook niet meer echt auto te rijden en naar school te gaan, ik was vooral bang om alleen te zijn en dat mij iets zou overkomen om lichamelijk gebied daar komt ook mijn angst vandaan.
Het denken gaat beter maar heb vooral nog veel last van lichamelijke klachten zoals: hoofdpijn via de nek, last van buikkrampen, trillingen, licht in mijn hoofd, slap gevoel en heel soms kleine schokjes van spiertjes in mijn hoofd. Al die klachten worden ook wel minder maar vooral de hoofdpijn speelt echt een grote rol.
Ik hoor vaak van mensen, je moet er doorheen en het komt uiteindelijk echt wel goed. En daar gaan we voor, moet mijn angsten overwinnen, ik stap ook gewoon in een auto of ga naar school ook al vindt ik het vreselijk. Maar ja, je moet het wel doen anders worden je angsten nog groter. Ook probeer ik afleiding te zoeken in veel dingen zodat ik niet aan dingen hoeft te denken. Soms gaat dat en soms totaal niet. Maar nu vooral de taak om alles nog elke week een tikkeltje beter te doen en voorruit gang te zien. Het is zwaar, maar als je het echt wilt kom je er wel!
Mijn motto is ook: Je geest bezit een wonderbaarlijke kracht. Als je deze gaat vullen met positieve gedachten, zal je leven veranderen.
Dit is mijn verhaal, ik wens iedereen veel kracht toe! En jullie komen er wel, dit is niet voor altijd het is een gedachte.
Liefs,
Lean
1Bij mij hielp lorezepam
Van de een op de andere dag zag en beleefde ik mezelf en hem vanuit angst (Verhaal 103)
Sinds maart was ik in therapie ,hypnotherapie en EMDR, omdat ik me altijd onzeker voelde in mijn werk, en veel negatieve kritiek op mezellf. Bovendien was ik over mijn grenzen gegaan in het zorgen voor anderen .
Tijdens deze therapie kwamen er jeugdtrauma's naar boven . Ik moest door burnout verschijnselen in mei stoppen met mijn werk. Sindsdien ben ik angstig , ik heb een soort dwanggedachten over mijn relatie gekregen , die veel lijken op het trauma uit mijn jeugd. Ik ben al 35 jaar bij mijn lieve man, onze relatie voelde goed en was voor mij een veilige basis. Ik had een fijn thuis. Van de een op de andere dag zag en beleefde ik mezelf en hem vanuit angst. Sindsdien huil ik heeeeel veel, en ben ik bang van hem.
Ik reageer overal heel heftig op, ook op dingen die gewoon in dagelijkse leven zijn, snachts is mijn hoofd niet stil ,ik pieker over hoe het zit, maar ook gewone beelden in mijn hoofd roepen angst op.
Ik ben uitgeput en slaap slecht. Ik ken mezelf zo niet. En voel me een emotioneel wrak dat haar houvast kwijt is. Ik ben bang van mezelf
Durf mezelf niet op de voorgrond te zetten (Verhaal 68)
Hoi,
Ik loop hier al een geruime tijd mee. En elke keer loop ik hier weer tegen aan. Ik durf mezelf niet op de voorgrond te zetten en bang voor iemand reactie hierop. Ik ben bang om dingen fout te doen. In prive heb ik daar geen last van. Heb regelmatig dat ik een benauwend gevoel heb net of dat er iets gaat gebeuren. En als ik een gesprek heb bv met mijn leidinggevende ben ik bang dat ik alleen maar dingen krijg te horen wat ik fout doe. Ik krijg last van zwetende en trillende handen en trillende stem. Ik krijg een benauwend gevoel in mijn maag en net of dat mijn hartslag in mijn keel zit. Ik been dan geneigd om dan niet te gaan. Maar ik ga wel maar wel met heel erge gevoel. Ik heb me even in gelezen in sociale angststoornis en dit komt bij mij wel heel erg in de buurt. Hoe hebben jullie dit laten testen of is hier geen test voor of hoe kan ik dit het beste aanpakken want wil niet dat dit erger wordt. Vind dit nu al verschrikkelijk. Ben ook bang als ik naar de huisarts ga dat die mij niet serieus neemt. help wat moet ik doen?
Groetjes,
Desiree
1Hoi Desiree, wat je vertelt is herkenbaar. Ik kan je cognitieve gedragstherapie aanraden; je leert dan anders te denken en bent niet langer bang voor de zaken die je aangeeft. Is meestal een kort traject en het helpt echt!
Mijn eerste ervaring met angstaanvallen (Verhaal 99)
Ik was 18 jaar en we moesten opruimen op het werk maar ik had gezegd dat ik niet kon. Vond iedereen heel jammer en later die dag bleek dat ik wel zou kunnen. Ik gevraagd of ik mocht komen maar geen antwoord (logisch want het was vroeg) dus ik dacht ik ga gewoon. Voor de deur staan janken, hyperventileren, 2 uur rondjes gelopen en gedacht wtf ben ik aan het doen. Na 2 uur naar binnen gegaan en werd hardstikke blij ontvangen. Al die tijd mezelf gek gemaakt dat ze me raar zouden vinden dat ik kwam helpen en dat ik weer naar huis gestuurd zou worden en dat ze me nooit meer zouden mogen. Geen enkele reden voor paniek maar toch een hele angstaanval. Achteraf gezien mijn eerste angstaanval ooit.
Ik loop hier al jaren mee (Verhaal 40)
Steeds terugkerende Hypochondrie en chronische hyperventilatie.
Ik weet niet waar te beginnen.
Momenteel zit ik (zegt de huisarts;)) met een longontsteking thuis. Hij heeft alleen maar mijn longen geluisterd en zei: “ik hoor een brommetje” dus ik ga je een kuurtje geven. Ik heb de hele week griep gehad maar knapte maar niet volledig op. Nu voel ik me niet meer ziek, alleen erg kortademig en dat wekt zo ontzettend veel paniek weer op. Het wantrouwen van de diagnose.. Zou het niet toch iets met mijn hart zijn? Het kan ook een longembolie zijn? Ik heb trouwens de laatste tijd zo’n slechte conditie, heb ik geen longkanker? Dit zijn de serieuze gedachtes die continue door mijn hoofd spoken.
Gisterenmiddag na mijn bezoek alsnog in paniek de huisarts weer gebeld, dat ik niet eens hoest dus hoe kan het nu een longonsteking zijn. “Je hebt echt niks met je hart, geloof me maar” was zijn reactie. Hij kent mij natuurlijk al langer dan vandaag, maar ook vandaag spoken de ergste ziektes weer door mijn hoofd en denk ik zelfs aan het nu heersende Coronavirus.
Dit is niet alleen deze week gaande natuurlijk. Ik loop hier al jaaaaren mee, en op het moment dat ik wat meer stress heb speelt de chronische hyperventilatie weer op. En wat gebeurd er bij chronische hyperventilatie? Juist,je krijgt een miljoen klachten. En wat gebeurd er dan met mij? Juist, ik denk weer dat ik dood ga.. Nee wacht, ik denk het niet. Ik weet het haast zeker. En die gedachtes zijn zo benauwend.
Ik heb een dochtertje van 9 maanden en dit maakt het er natuurlijk niet makkelijker op. Stel dat ik nu een hartaanval krijg, dan ligt zij hier alleen met alle gevaren van dien, en niemand die haar of mij vindt. Wat nou als ik nu dood ga, dan groeit ze op zonder mij?!
Tijdens mijn werk als in slaapdiensten heb, dek ik mezelf al in en app ik mijn man al; ik heb nu steken bij mijn hart, als je over 10 minuten niks meer hoort moet je echt in actie komen hoor!!
Ik kan zo heel goed relativeren en vooral op papier en bij een huisarts heel mooi weer spelen, maar in mijn hoofd blijft de angst de overhand nemen. Ik schaam me rot, en nu ik gisteren bij de huisarts ben geweest mag ik minstens de komende 2 maand niet meer naar de huisarts; Want hij ziet mij weer aankomen hoor.
Maar het liefst? Laat ik nu bloedprikken, een hartfilmpje maken en een longfoto.. Maar op het moment dat ik de afspraak maak, weer bij de huisarts zit dan zou ik dit bovenstaande nooit durven benoemen.
3Wow het is serieus net of ik mezelf hoor praten. Alleen is mijn dochter 4 zegt ze vaak dat ze bang is dat ik doodga... dat helpt natuurlijk niet echt mee.... omdat ik zelf ook super bang ben om dood te gaan en dat ze dan opgroeit zonder mij. Ik denk zelfs dingen als moet ik geen fotoboek maken van ons samen of dingen opschrijven enz. Ik doe het niet uiteindelijk want ergens zit die stem in je hoofd van doe normaal joh. Maar ook die lichamelijke klachten waar je zo bang van wordt herken ik. Zelf ook veel last van ademhaling en denk ook vaak dat het misschien mijn hart is. En zelfs het appen in een slaapdienst naar mijn man doe ik precies hetzelfde.... heeel apart. Ik ga in tegenstelling tot jou wel heel vaak naar de huisarts eerst dacht ik ook van nou ziet hij me weer aankomen maar ik wil nu gewoon gerust gesteld worden. En heb ook gewoon gezegd misschien zit het tussen mijn oren maar zo kan ik niet leven. Toen vroeg hij wat me gerust zou stellen toen heb ik meerdere dingen gezegd en ook gekregen. De dingen die jij graag zou willen zijn zo standaard dat vind je huisarts heus niet erg om te doen als het jou gerust stelt. Alleen die corona test krijg je niet als je niet in italie bent geweest believe me ik heb het geprobeerd haha
Misschien voel je je nu wat minder alleen. Jouw verhaal heeft mij wel minder alleen laten voelen. Sterkte liefs
Je bent zeker niet alleen. Ook ik heb het zelfde al jaren. Pijn op de borst ja hoor hart, hoofdpijn ja hoor iets aan de hersenen en nu de corona pffff. Maar het is een cirkeltje, je voelt iets en denkt nu gebeurt het en vervolgens worden de klachten door de angst en paniek erger dus het idee dat ik dood ga ook. Nu op afspraak psycholoog wachten want ik heb gewoon hulp nodig om hier uit te komen. Heel veel sterkte
Hey Debby,
Ik herken me heel erg in jouw verhaal al is mijn situatie wel iets anders (ik ben een jongen van 27 en heb geen kinderen).
Ik loop ook al jaren rond met hypochondrie / ziektevrees. Dat gaat vaak met lange periodes goed en in tijden van meer / veel stress worden die klachten ook erger. Ik denk bij elk pijntje dat ik de ergste ziektes heb. Ben ook erg bang voor een lang ziektebed en om dood te gaan. Hoe dit ontstaan is? Ik heb werkelijk geen idee, ik ben ook bijna nooit ziek.
Inmiddels heb ik wel een beetje ontcijferd hoe mijn hoofd omgaat met die ziektevrees en doe ik wel oefeningen zoals; het bijhouden van een dagboek en daarmee de gedachtes naar iets positiefs weerleggen.
Door corona ligt mijn sector (cultuursector) volledig plat. Ik ben afgestudeerd beroepsmuzikant en zit door corona veeeeel thuis. Wat resulteerde in dat ik veel ging nadenken. Mijn hypochondrie nam de overhand en dat resulteerde sinds de laatste 2 maanden in paniekaanvallen. Dit had in nooit eerder gehad.
Ik loop sinds maart al bij een psycholoog, wat veel hielp, alleen de laatste maand ging het ineens helemaal fout. Zij heeft mij door verwezen naar een gespecialiseerde therapeut.
Ik heb nu gerichte therapie en coaching en dat helpt enorm! Ik voelde mij ook altijd bezwaard om hulp te vragen bij mijn huisarts maar voel je alsjeblieft niet bezwaard! Deze mensen zijn er om je te helpen.
Mijn huisarts zei laatst tegen me toen ik vertelde dat ik me zo bezwaard voelde om steeds te bellen voor een klacht met een uiteindelijke uitslag dat ik niks ergs had; ‘ Je hebt geen erge ziekte waar je bang voor bent maar je klachten zijn er wel; je hebt angst en dat moeten we ook aanpakken. Dus bel me gewoon als je ergens bang voor bent, dan kunnen we het in ieder geval uitsluiten. ‘
Lang verhaal. Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is; je bent niet alleen. Voel je niet bezwaard om hulp te vragen aan je huisarts, doe dat echt en praat erover. Heeft mij in ieder geval heel erg geholpen.
Deze angst is te overwinnen! (is makkelijk gezegd dat weet ik) Blijf positief en pak het aan! :)
Succes en sterkte de komende tijd. hopelijk ga je je snel beter voelen!
Angststoornis, vooral als mijn vriend weggaat (Verhaal 35)
Ik heb al sinds kleins af aan een gegeneraliseerde angststoornis.
Ik woon met mijn vriend samen. En voornamelijk als hij weggaat/alleen iets gaat doen met vrienden krijg ik paniekaanvallen (ik heb ze wel vaker maar op dat moment weet ik niet wat ik ermee moet doen).
Is er nog iemand die hier ervaring mee heeft?
2Al vaak paniek gehad, denk dat ik dood ga, heb ook copd, na aanval kan mijn vriend niet eens werken omdat ik dan helemaal in paniek raak
Bij mij hielp lorezepam
Het begint zonder reden (Verhaal 87)
Hallo,
Ik ben Amienta, ik ben 25 jaar en heb al enige tijd van angstaanvallen. Jammer genoeg, heb ik hier op deze dag geen reden voor. Oké, ik had een turbulente jeugd, maar nu heb ik een “gelukkig” leven. Alhoewel, tot de angst weer naar boven komt..
het is soms zodanig erg dat ik denk dat ik zal doodgaan of doodvallen. Het overvalt me echt plots, op het werk, thuis, als ik naar TV aan het kijken ben,.. Het is zeer moeilijk om hiermee om te gaan. Het begint zonder reden, mijn handen beginnen zweten, ik wordt ligt in mijn hoofd,.. het is heel eng.
Ik wil wel hulp, maar... (Verhaal 83)
Hoi allemaal,
Ik ben 26 jaar en heb nu helaas al dik 2 jaar last van een angststoornis, ik hier 2 jaar therapie eerstelijns gehad het ging steeds wat beter duurde vaker alleen te zijn alleen boodschappen doen en de deur uit met vriendinnen, toen de Corona begon ben ik gekomen in een terugval, doordat ik geen exposure oefeninigen meer kon doen etc namen de angsten toe. Helaas toen ook nog een heftige situatie meegemaakt die persoonlijk gericht was waardoor ik me alweer niet veilig voelde. Onlangs is de eerstelijns therapie gestopt hier hebben we samen voor gekozen omdat het geen hulp meer gaf me angsten zijn zo erg dat ik geen eens zelf meer daar naar toe durfde te gaan. Nu met huisarts opzoek geweest naar intensievere therapie zij heeft me aangemeld bij een andere locatie maar dit is 45 km bij mij vandaan, ik heb aangegeven het gek te vinden omdat ik geen eens de deur uit durf hoe moet ik daar dan komen ? Zij zag dat juist als dubbele therapie 1 de therapie zelf is goed daar en 2 de reis er naartoe is al een oefening. Julie raden het vast al maar ik ken mezelf en ga dit niet doen puur uit angst en zeker niet uit onwil want hulp wil ik juist.. heeft iemand zoiets meegemaakt en Miss tips ?
Gr Melissa
Ik zit in mijn 3e burn out... (Verhaal 79)
Ik zit in mijn 3e burn out...ben nu 61 en heb de diagnose obsessieve compulsieve stoornis (OCS) in combinatie met intrusies (bizarre gedachtes)
Angsten spelen een grote rol sinds mijn jeugd...bijvoorbeeld angst voor agressie jegens mij. Ik zou graag eens met iemand willen praten die ook deze angst heeft en wat het in je hoofd doet.
Angststoornis die deels is ontwikkeld door mishandeling (Verhaal 20)
Beste mensen,
Ik heb nu ongeveer 2 jaar last van een angsstoornis die deels is ontwikkeld door een jeugd met geestelijke en lichamelijke mishandeling. Ik heb hier zo’n 7 jaar mee moeten dealen en heb hier daarna 2/3 jaar mee rond gelopen totdat ik zeg maar ten val kwam.
In de periode van 2/3 jaar was ik een erg gesloten persoon die in zijn eigen wereldje leefde. In die periode heb ik veel geblowed en voelde ik me vaak erg down. Ik heb toen aan het einde van die periode een keer truffels genomen, wat voor mij een negatieve ervaring was aangezien ik helemaal niet lekker in mn vel zat.
Ik ben in dat laatste jaar ook nog een keer flauwgevallen in mn klas en langzaam sloop er een ernstige angst/paniekstoornis tot me toe. Ik ben nu al 2 jaar aan het knokken om er weer bovenop te komen, maar ik durf amper positief over de toekomst te denken. Ik krijg nu 1 jaar wekelijks therapie van een psycholoog en ik slik fluoxetine als ondersteuning. Ik ben momenteel gestopt met mijn opleiding en heb ook geen baan.
Ik ben op dit moment in spanje op vakantie en ik voelde me de eerste 6 dagen zo goed en zo had ik me eigenlijk al tig jaar niet meer gevoeld. Mijn familie vond mij een stuk opener dan ooit en ik had zelfs al geïnformeerd om hier een paar maanden te gaan wonen en werken .
Tot eergisteren toen ik me in één keer helemaal niet goed voelde. Ik was aan het eten bij wat vrienden hier in spanje van mn ouders en ik voelde me helemaal afzakken en ik kreeg geen hap door mn keel. Ik heb toen de hele avond naast en in het zwembad gezeten en voelde me super rot.
Er is zeker een kans dat ik last had van een zonnesteek, aangezien ik daar wel symptomen van had (rode ogen, duizelig, wazig zien, misselijk), maar ik durf dit niet met alle zekerheid te stellen. Ik ben gister uiteten geweest en toen ging het eigenlijk redelijk goed.
Vandaag was ik bij mn oma die hier woont en ging samen met haar uiteten. Ik kreeg alweer geen hap door me keel en was helemaal misselijk en van de wereld. De dag toen het weer slecht met me ging had misschien ook te maken dat ik een heel leuk spaans meisje zag op het strand die ook duidelijk geïnteresseerd was in mij, maar ik vond die stap om een gesprekje aan te gaan net even wat groot.
Ik zit hier nog steeds wel mee eigenlijk.. Ik durf al 2 jaar lang bijna niet aan de liefde te denken, aangezien ik me rot schaam voor mn issues. Ik wil dr eigenlijk eerst vanaf en dan verder kijken, maar toch vind ik zo’n moment echt zeer naar. Ik ben gewoon helaas nog steeds een erg onzeker, verlegen, angstig, nerveus en een persoon die ontzettend veel nadenkt.
Mocht je mijn hele verhaal hebben gelezen, dan wil ik je bedanken voor de moeite. Ik ben benieuwd of iemand tips heeft om van mn problemen af te komen, want mn leven is momenteel ondanks de aantal positieve momenten nog erg negatief.
Groeten, Koen.
4Ik heb je verhaal gelezen en het is heel erg herkenbaar. Hierbij wil ik je laten weten dat je niet alleen bent.
Hey,
Ik wou even zeggen dat ik ook last heb daarvan (bij mij is het waarschijnlijk erfelijk ontstaan, mn pa heeft het ook) en desondanks heb ik al 2 jaar een hele gezonde relatie. Ik ben dol op hem en soms heb ik het gevoel dat ik echt veel te veel problemen heb voor een relatie, maar hij vind van niet en hij is de beste steun die ik heb. Ik denk dat het belangrijkste is dat je naast angst ook een hele persoonlijkheid hebt en die moet je echt laten zien. Je moet erin geloven dat jij ondanks de belemmeringen een leuk mens bent dat liefde verdient. Door dat uit te stralen vind je iemand en ondertussen voel je je ook beter over jezelf.
Ik ben het Robin eens. In een relatie moet je totaal jezelf kunnen en durven zijn. Dat is het engste wat ik ooit gedaan heb en waarschijnlijk zal gaan doen want je stelt je kwetsbaar op. Maar het lukt wel. Mijn man weet daardoor precies wie ik ben en accepteert dat ook. Daardoor is hij de grootste steun die ik heb.
Ik herken mij hier ook heel erg in. Door verschillende mishandelingen oa een angststoornis ontwikkeld. Het is soms ontzettend moeilijk maar ik probeer mezelf toch altijd overeind te trekken en leuke dingen te doen. Soms is een gewone werkdag al een hele uitdaging, of überhaupt uit bed komen na de hele nacht lang nachtmerries gehad te hebben of helemaal niet te kunnen slapen. Maar als ik het dan toch gedaan heb groeit mijn zelfvertrouwen weer een beetje. Ik heb voor de rest geen tips voor je maar wens je wel.heel veel succes voor een goede geestelijke gezondheid.
Ik wil niet aan de medicatie (Verhaal 78)
Hoi,
Ik heb zelf al bijna een jaar last van hevige angsten. Ik durf nauwelijks ver uit mijn buurt te gaan. Ik heb last van verwardheid druk op borst rare hoofdpijn licht in mijn hoofd. Het is echt een ramp ik wil absoluut niet aan de medicatie. Ben al een hoop verloren door deze ‘ziekte’ wie weet voor mij een uitweg.
Stress? (Verhaal 60)
Ik heb een jaar lang af en aan galsteenkolieken gehad en 6 maanden geleden is mijn galblaas verwijderd. Vanwege complicaties belande ik kort na de operatie weer een week in het ziekenhuis met een maagzweer en verstopte galbuis. Daar herstelde ik na behandeling goed van en ik ben 2 maanden klachtenvrij geweest. Sinds 4 maanden heb ik veel last van diarree, maagpijn, constante vermoeidheid. Daarnaast in wisselende mate licht in mijn hoofd, trillen, tintelingen in mijn kaken en soms rug, koude rillingen, s nachts wakker worden omdat ik het bloedheet heb. Vaak het gevoel dat ik hele dagen kan slapen (doe ik niet). Ik raak angstig op het moment dat ik mij niet goed voel... Een bekende van mij is 2 jaar terug overleden in haar slaap en gezien ik alleen ben, is dat ook iets wat vaak achterin mijn gedachten speelt. Dat je iets gebeurt en je alleen bent. Gek want normaliter ben ik graag op mijzelf.
Ik gebruik op voorschrift van de dokter maagzuurremmers. Al mijn bloedwaarden zijn goed en ik probeer gezond te eten maar toch voel ik mij vaak gejaagd en dus last van eerder genoemde klachten. Omdat ik vanwege covid-19 volledig thuiswerk, denk ik soms dat ik te weinig afleiding heb. De huisarts noemde stress als mogelijke oorzaak, maar ik ervaar niet echt stress. Ook schijnen de zenuwen die langs de maag/darmen lopen dergelijke klachten te kunnen veroorzaken.
Echter je raadt het al: ik blijf mij rot voelen. Wie heeft soortgelijke ervaringen en tips?
1Erg naar is dat.
Het lijkt wel op stress klachten trouwens maar dan als gevolg van dingen die je niet echt bewust denkt.
Bijvoorbeeld je zegt dat je het niet fijn vind om de hele tijd alleen thuis te zitten.
Dit kan nare gevoelens teweeg brengen, ook al denk je er niet de hele tijd aan.
Het kan een idee zijn om een dagboek bij te houden om de oorzaak en gevolg in kaart te brengen en om te kijken of de gevoelens ook wel eens afwezig zijn.
Of Valeriaan nemen en kijken of je je dan beter voelt om te onderzoeken of het aan stress ligt.
Maarja ik ken van mezelf dat ik soms denk ik kan geen aanleiding vinden voel me nog steeds slecht.
En dan op een later moment blijkt het toch wel stress te zijn geweest.
mijn hoofd blijft zeggen dat het niet zo is (Verhaal 70)
Hallo allemaal ik loop nu aantal jaren met paniek aanvallen en bang voor dood en regelmatig gecontroleerd door huisarts zieken huis en alles is goed maar toch blijft mij hoofd zeggen dat het niet zo is en daar krijg ik weer paniek van en angst en ga ik me zelf helemaal controleren en ben in behandeling bij ggz en het is een tijd weg geweest maar nu weer elke dag bang en steeds hart klopingen en duizelig en koud gevoel en gevoel dat je flauw valt en ben laast nog weer afgevoerd met ambulance om dat me hart slag zo hoog was dat het niet vertrouwt was dat ik thuis bleef en ook daar kwam niks uit was goed en was weer paniek angst en hyperventileren maar ik word er niet goed van je bent zo moe van al die aan vallen en moe dan me gedachtenis zo door gaan en dacht ik ga eens kijken als er lotgenoten zijn die het zelfde hebben als mij het is alemaal heel zwaar ik druf zelf niet meer auto te rijden aleen thuis te zijn ik doe het wel maar gaat niet van harte krijg gelijk last druk gevoel duizelig heid en hard klopingen ben me verhaal wel even kwijt nu lucht ook op gelukkig
1Hoi Ben,
Heel herkenbaar, echt vermoeiend is dat he, man man man.
Het is gewoon verschikkelijk.
Het wel goed vind ik dat dit forum er voor zorgt dat we zien dat we niet de enige zijn.
Ik had dit soort verhalen niet verwacht.
Wat jij zegt had ik dus ook en ik vond het zo zwaar dat ik er echt zelfmoord gedachten van kreeg.
Het is ook heel moeilijk om de veerkracht te behouden in dit soort situaties.
Ik moet er wel bij zeggen dat er mensen zijn die heel kundig zijn op dit gebied en waarschijnlijk jou wel kunnen helpen.
Ik heb zelf via de huisarts een psycholoog gekregen en ook oxazepam.
En de psycholoog deed cognitive gedragstheraphie,
Er bestaan ook chat bots die dat kunnen maar als je er weinig ervaring mee hebt kan je beter zoeken naar een echt goede psycholoog en niet een chatbot.
En het is ook belangrijk dat de psycholoog jou serieus neemt, niet zo een die er om moet lachen.
Dus echt even de tijd nemen om een goede te vinden.
al op zeer jonge leeftijd erg bezig met wat andere van mij vonden (Verhaal 76)
Hoi op mij 8e begon de ellende ik voelde toen al dat ik anders was als de andere.het begon met een controle dwang stoornis.Ik schaamde mij daar zo erg voor dat ik het niet vertelde tegen mij ouders en de dwanghandelingen uitvoerde als ik moest gaan slapen.Hierdoor ging het op school erg slecht en kon ik mij niet goed concentreren door slaap tekort.Ik merkte dat ik al op zeer jonge leeftijd erg bezig was wat andere van mij vonden en soms zonder enige reden bang was voor bepaalde leraar of juf waardoor ik me eten er in de ochtend niet inhield van de stress.Mij moeder was het spugen zat en zag dat ik er door heen zat en ik mocht naar een andere school.Ook op deze school ontwikkelde ik weer een angst ook helaas weer voor de meester.uiteindelijk ben ik over mijn dwangstoornis heen gegroeid maar heb ik er een sociale angststoornis aan overgehouden.Na jaren langs te boel te hebben verzwegen en nooit hulp te hebben gevraagd ben ik zelf op onderzoek gegaan.Het was duidelijk ik heb sociale angsten.Toch wilde ik de bevestiging. Na jaren twijfelen wel/niet Heb ik toch gekozen voor therapie.En het klopte ik heb een sociale angststoornis.De therapie was heel fijn. Eindelijk iemand die het begrijpt de erkenning. Ik ben nu een dertiger en hoopte altijd ach als ik ouder word zal het wel afzakken helaas tot op de dag van vandaag heb ik er last van het is zwaar heel zwaar maar ik weet hoe ik er mee om moet gaan vooral omdat ik het al zo erg lang heb.Mijn tip voor de mensen die dit ook hebben praat erover cijfer jezelf niet weg je bent mooi zoals je bent!
maag verkleining en paniekaanvallen (Verhaal 75)
Lieve lotgenoten,
Ik heb een aantal jaartjes terug paniekaanvallen ontwikkeld doordat ik hartritme stoornis kreeg.
Deze waren onder controle met medicijnen. Deze heb ik ook afgebouwd. Nu ben ik geopereerd aan een maag verkleining en ben nu na 7 weken nog steeds heel zwak. Nu komen daardoor weer angst en paniek aanvallen terug. Is er iemand die me kan helpen?
Ik zie als een berg tegen gewone dingen op (Verhaal 69)
Ik wilde mijn verhaal delen aangezien ik loop met angsten en zie als een berg tegen de gewone dingen op.Dit ook vanwege mijn ptss klachten die me dagelijks een onveilig gevoel geven.Ik ben blij even mijn verhaal kwijt te kunnen hier want ik ben enorm eenzaam.Heb ook pittige dingen achter de rug en heb last van enorme paniekaanvallen.Endit heeft mij belemmert in mijn leven.Maar ik probeer afleiding te vinden en mensen om mij heen.Dit is best een dingetje maar als ik dat heb gedaan is dat een overwinning van mijn angst.Hoop dat mijn medicatie gaat werken want neem dit om weer over de terugval heen te komen.Heb helaas enkele keren per jaar terugvallen waardoor ik straatangst en spreekangst heb ontwikkelt.Maar werk eraan en hoop weer na mijn ptss behandeling weer het gevoel te krijgen mee te tellen weer.Wens jullie ook het beste toe.
niks lukt meer (Verhaal 54)
de hele dag bezig zijn met je gedachten je wordt er gek van geeft veel stress en is iedere dag aanwezig soms zitten er angstgedachten tussen van ik ga dood aan de stress of dit komt nooit meer goed . vaak zijn t ook alleen maar zinnen of woorden in je gedachten maar ben me er bewust van t geeft me allemaal heel veel stress omdat niks meer lukt tv kijken niet en een gesprek voeren ook geen focus op ook depri er van de ochtend begint t al wil niet uit bed of is t uitslapen dan gaat t gedenk al weer waar zit ik in wat is dit loop bij spyg en zit aan medicijnen maar doet niks ik noem t een obcessie voor t denken en meestal over depressie angstoornis omdat ze gezegd hebben dat ik dat heb
3Hey ik herken dit. Het lijkt soms alsof je verslaafd ben aan probleemen je verzind iets ergs in je hoofd en blijft er maar over piekeren althans dat is bij mij zo als ik sochtens wakker wordt ga ik eerst na hoe erg ik er aan denk soms word ik wakker en slaan me gedachten het piekeren gelijk op hol dan word ik erg verdrietig voel ik me erg aleen gesprekken volgen lukt dan niet ik denk de heele tijd aan mijn zorgen is dat bij jou ook zo veel sterkte gewenst je bent niet aleen
ik ben de hele dag bezig met waar ik aan denk kan daar door niks meer doen tv kijken enz me lichaam is er door op want t geeft me ook angst ze zeggen dat ik depressie heb t is een hele opsessie nu
Ben blij dat ik deze site heb gevonden, zal wel ouder zijn dan de meeste van jullie 66 jaar, maar ik herken mezelf in heel veel verhalen van jullie.
ik heb een gegeneraliserede angststoornis opgebouwd (Verhaal 45)
Ik heb sinds mijn 16e last van angsten en panieken. Ik ben nu 23 jaar en heb inmiddels een generaliseerde angststoornis opgebouwd. De ene week gaat het goed en de andere week voelt het alsof het nooit meer goed komt. Dat is ook een van mijn grootste angsten, altijd maar te leven paniek, angsten en piekeren (dat overleef je toch niet). Ik functioneer in het dagelijks leven goed, en op werk heb ik ook nergens last van. Alleen in mijn hoofd is het soms oorlog; een oorlog aan gedachten. 2019 was voor mij een jaar waar privé erg veel is gebeurd, ik had in die periode niet alleen last van angst maar ook van depressieve gedachten. Ik wil van 2020 echt mijn jaar maken, alleen sta ik al voor mijn eerste uitdaging: vliegen. Binnenkort ga ik naar Canada met het gezin. Iedereen heeft er zin in, behalve ik. Ik kijk ongelofelijk op tegen vliegen. Opgesloten zitten, er niet uit kunnen. Ik kan er erg verdrietig van worden dat mijn gedachten zo werken. Ik praat met een psycholoog, dat gaat wel goed. We hebben het al wel eens gehad over medicatie, misschien is het net dat zetje in de rug. Hebben mensen ervaringen met medicatie?? Ik wil volle 100% vechten tegen mijn angststoornis. Ik hoop dat ik er overheen groei of dat ik het overwin.. Ook al weet ik dat dit niet reëel is.. fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
1[ hoi,
Wat naar dat je je zo ellendig voelt over het vliegen.
Ik heb ervaring met fluoxetine. Vanaf mijn 22e onder behandeling geweest van een psycholoog en via de psychiater fluoxetine voorgeschreven gekregen. Ik ben nu inmiddels 29 jaar. Maar wat ik me ervan herinner is dat ik onwijs veel aan het zweten was en het rook ook nog eens!
Ik moet zeggen dat de medicatie in combinatie met gedragstherapie mij toen wel geholpen heeft. Ik was niet 100% klachtenvrij, maar het leven was weer leuk. Ik kon weer genieten.
De klachten zijn nu weer heel erg aanwezig. Na de geboorte van mijn dochtertje , 10 maanden geleden is dit geleidelijk weer gaan spelen. Dus ik ben weer in behandeling bij de pyscholoog en wellicht ga ik weer starten met medicatie. ]
ik ben het beide (Verhaal 38)
vrolijk, open, leuke dingen doen en zin in het leven.
gelukkig is die positiviteit mij gegeven.
toch komt daar af en toe dat vervelende gevoel.
heeft een gedeelte van mijn hersenen mij angstig maken als doel.
twee tegenstrijdige dingen, maar ik ben het beide.
Ik zal altijd tegen angsten moeten strijden.
maar dat doe ik wel door zoveel mogelijk 'echt te leven'.
Mij gewoon in voor mij lastige situaties te begeven.
doordat mijn angstoornis gelukkig niet met mijn persoonlijkheid matcht, krijg je soms in je leven de beetje vreemd en beetje raar badge.
Het maakt niet uit want ik haal gewoon toch mijn doelen.
De mensen die zonder dit te weten nog om mij heen zijn laten mij heel speciaal voelen.
Zo heeft iedereen vast wel een eigenaardigheid.
jullie hoeven niets met deze informatie maar ik ben het toch even kwijt, en vergeet nooit dat niet alles is zoals het lijkt... ☺️❤️
3Hoi Danny,
Ik ben Jannie
Je verwoord exact mijn gedachten.
Sinds de maatregelen ben ik compleet in de paniekmodus geschoten.
Werk niet meer vanwege sluiting bedrijf.
Ik ben van nature een sterk persoon en heb al heel wat op mijn pad gehad.
Altijd weer opgekrabbeld en doorgaan.
Nooit last gehad van extreme angsten tot Corona in beeld kwam.
Hoe ga jij hier mee om?
Ik herken dit helemaal dat licht worden in je hoofd . En uit reactie ergens willen vast pakken.
Ik lees jou verhaal met tranen omdat ik mezelf herken in jou verhaal. Vreselijk!!! Gevoel.
hoi,
Wat naar dat je je zo ellendig voelt over het vliegen.
Ik heb ervaring met fluoxetine. Vanaf mijn 22e onder behandeling geweest van een psycholoog en via de psychiater fluoxetine voorgeschreven gekregen. Ik ben nu inmiddels 29 jaar. Maar wat ik me ervan herinner is dat ik onwijs veel aan het zweten was en het rook ook nog eens!
Ik moet zeggen dat de medicatie in combinatie met gedragstherapie mij toen wel geholpen heeft. Ik was niet 100% klachtenvrij, maar het leven was weer leuk. Ik kon weer genieten.
De klachten zijn nu weer heel erg aanwezig. Na de geboorte van mijn dochtertje , 10 maanden geleden is dit geleidelijk weer gaan spelen. Dus ik ben weer in behandeling bij de pyscholoog en wellicht ga ik weer starten met medicatie.
Het begon op mn 19e (Verhaal 51)
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 24 die al wat jaartjes kampt met paniekaanvallen. Dit begon op mijn 19e, toen ik een opleiding volgde wat totaal niet bij me paste. Het vroeg veel sociale inspanning van mij, met name op mijn stage, waarbij ik met veel mensen in contact kwam. Ik voelde aan alles dat deze opleiding niks voor mij was. Bij de gedachte dat ik deze opleiding MOEST afmaken (anders een dikke studieschuld), kon ik wel huilen. Ik ging elke dag met buikpijn naar mijn stage, ik huilde elke avond, omdat ik het echt niet meer op kon brengen. Daarna begonnen de paniekaanvallen zich ook te ontwikkelen.
Ik durfde niet meer met het openbaar vervoer. Ik had had gevoel dat ik geen lucht meer kreeg, zweetaanvallen en pijn op m’n borst. Ik durfde niet meer het huis uit en begon mezelf thuis op te sluiten en mijn studie op pauze te zetten. Ben toen een tijdje naar een psycholoog geweest, maar dit hielp niet voor mij. Een sociale angststoornis met een angora fobie blijk ik te hebben, dit is het enige wat ik wijzer ben geworden van deze gesprekken. Gek genoeg, door mijn angsten aan te blijven gaan, werden mijn klachten en angstaanvallen minder.
Nu, 3 a 4 jaar laten zijn ze terug. Erger dan ooit. Ik ervaar elke dag een of meerdere paniekaanvallen. Met name op werk of als ik een klein uitje wil maken. Waarom deze paniekaanvallen nu zo sterk terug zijn gekomen, weet ik niet. Misschien door deze corona tijd. Misschien de angst om ziek te worden. Ik weet het niet. Ik ben altijd erg bang geweest om benauwd te zijn, sinds jongs af aan al. Nu ben ik al 3 maanden dagelijks benauwd. Of dit komt door de paniekaanvallen, of dat ik iets onder de leden heb.. Ik vraag het me af. Ook kamp ik met andere lichamelijke klachten, zoals: pijn op de borst, buikpijn, hoofdpijn en vermoeidheid. Ik heb een tijd gedacht dat ik iets aan het hart had (ook in de tijd van mijn paniekaanvallen) en heb me toen laten controleren bij de cardioloog, zo’n 3 jaar geleden. Niks aan de hand volgens hem. Toch ben ik er nog steeds niet gerust op. Toch weet ik ook dat deze klachten kunnen komen als gevolg van teveel stress en de paniekaanvallen. Ik hoop zó dat ik me ooit weer goed kan voelen, van het leven kan genieten en weer dingen kan ondernemen zonder hier van tevoren, of tijdens, angst te hebben....
1beste kirsten,
Ik heb ook hyperventilatie en ga naar een ademhalings therapeut. Wellicht kan dit jou helpen bij de paniekaanvallen...
Ik vind het eng om met mensen in gesprek te gaan (Verhaal 63)
Hoi,
Sinds 2 jaar heb ik al last van angst/paniek/dwanggedachtes en vind ik het soms eng om met mensen in gesprek te gaan, omdat ik het lastig vind een gesprek op gang te houden. Ik ben in eerste instantie naar de huisarts geweest waar ik met een psycholoog sprak voor een aantal maanden, maar ik merkte dat het mij niet kon helpen. Ik werd doorverwezen en ook dat hielp mij niet. Ik kreeg/heb het gevoel dat mijn probleem niet op te lossen is.. Ik heb namelijk erg dwangmatige gedachtes mbt tot school. Dit is voornamelijk gekomen door het groepje waarmee ik omging nadat ik was blijven zitten. Zij hadden het continu over studeren en vergeleken elkaar telkens en betrokken mij erbij. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik dat zelf begon te doen en toen ik op de HAVO terechtkwam werd alles erger. Ik ging elke bladzijde echt heel vaak doorlezen tot ik uit mijn hoofd alles op kon lezen wat er stond woord na woord, wat echt absurd is. Ik heb daarom ook echt 2 jaar lang ontzettend depressief gevoeld wat ook is vastgesteld door de psycholoog als diagnose. Ik ging elke dag 2 jaar lang na school studeren meteen tot snachts waardoor ik in het 2e jaar ineens 3 uur per nacht sliep en op een gegeven moment stortte ik in. Mijn thuissituatie speelt daar ook in mee. Mijn vader woonde in het buitenland en is inmiddels overleden vorige zomer in 2019, maar hij heeft jaren bij een vriend op kantoor geslapen en kreeg later een huisje die hij huurde, maar door suikerziekte was hij een been verloren en net voor zijn overleden was ook zijn andere been afgesneden. Ik denk dat ik hier echt een trauma aan heb overgehouden wat erg meespeelt. Mijn ouders hebben beiden nooit een diploma gehad alhoewel mijn vader het vroeger heel goed had, maar toen alles ineens slechter werd en hij niks meer had begon ik mij te beseffen hoe belangrijk een diploma is.. Ik heb momenteel een tussenjaar maar ik ben bang dat als ik dit jaar naar het hbo ga, dat ik weer dwangmatig bezig zal zijn. Ik voelde op de havo vaak onrust, angst, trillingen, benauwdheid. Ik denk vaak maanden vooruit aan wat er allemaal fout kan gaan en of er uberhaupt wat goed zal gaan. Ook merk ik dat ik vaak bevestiging zoek. Kon ik maar sterk in mijn schoenen staan en onafhankelijk van iedereen zijn. Ik denk dat mijn probleem niet vaak voorkomt, maar mocht er iemand zijn die dit heeft hoor ik dat graag.
Corona terugval (Verhaal 61)
Hoi!
Ik heb vorige jaar een soort van burn out (28 jaar) gehad gevolgd door paniekaanvallen. Ene al intenser al de ander. Eerste 2 weken thuis in bed gelegen. Erna direct hulp gezocht. Eerst bij de huisdokter die me doorstuurde naar een relexatie therapeut. Dit hielp om alle lichamelijke sensaties weg te nemen in de mate van het mogelijke. Dat was echter enkel een tijdelijke oplossing aangezien het door mentale onderdrukking kwam.
Daardoor in combinatie met relexatie en medicatie naar een psycholoog beginnen gaan. Na 8 maanden zo goed als volledig verlost van de paniek aanvallen en extreme spanning.
Maar sinds de Corona crisis terug last beginnen hebben maar nooit zo erg als in het begin. Het betert dus met de tijd maar er is tijd voor nodig. Ik heb zelf 3 jaar op adrenaline gewerkt en geleefd en daarom "betaal" ik hier nu de prijs voor. En gelukkig maar , want het is een bescherming van je onderbewuste.
Nog mensen die een terugval ervaren of intenser beleven door de gevolgen van de Corona crisis?
Een grote tip of leuze die ik voor mezelf stel: time heals all wounds.
dacht dat ik dood zou gaan als ik niet zou lunchen (Verhaal 58)
Ik denk dat mijn paniekstoornis al vroeg in mijn leven begonnen is. Ik kan me herinneren als kind dat ik geen lunch mee had naar school en in paniek raakte omdat ik dacht dat ik dood zou gaan als ik niet zou eten. Ook kan ik me herinneren dat ik huilend naar mijn vader rende omdat ik dacht dat ik niet meer kon geeuwen. Mijn vader kon me wel geruststellen in die situaties. Mijn moeder vond het belachelijk en zorgde er ook voor dat ik dat wist. Later in mijn puberteit liep ik een keer door de stad. Opeens durfde ik niet meer verder. Ik was bang. Echt bang. Ik dacht dat ik gek zou worden en kon mezelf niet meer kalmeren.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en hij schreef me Seroxat voor. Je hebt paniekaanvallen zei hij. Ik had geen idee wat het was en door de medicijnen werd het eerst alleen maar erger. Mijn vriend heeft me er toen uitgehaald. Meegenomen naar de supermarkt en laten zien dat er niks is om bang voor te zijn. Dat hielp enorm. Daarnaast ging cognitieve gedragstherapie volgen. Ik geloof niet dat dat erg hielp.
Begin 20 kreeg ik mijn eerste zoon. Ook toen laaide de angst en paniek op. Ik durfde niet meer de straat op en was bang dat ik mijn kind iets zou aandoen. Als ik iets deed wat niet logisch was, dacht ik meteen: zie je, daar gaan we. Ik word gek. Ik was in die tijd gestopt met mijn medicijnen, dus toen mijn zoon drie maanden was, ben ik weer begonnen. De paniekaanvallen verdwenen.
Inmiddels ben ik 40 en slik sinds mijn 23e Citalopram. Ik zit op de 40mg per dag en het kan niet meer verhoogd worden. En weer zit ik in een periode van paniek. Het lijkt alsof mijn medicijnen niet meer werken. Ik sta bang op en ga uitgeput naar bed. Ik ben constant bang om gek te worden. En dat ik iets doe of zeg waardoor anderen dat ook denken. In mijn ergste scenario word ik opgenomen en kan ik niet meer voor mijn kinderen zorgen. Ik zit zwaar onder de medicijnen en er is geen normaal gesprek meer te voeren met mij. Mijn kinderen komen op bezoek en herkennen mij niet meer. Ze zien dat ze niks meer aan me hebben en komen ook steeds minder langs.
Ik volg nu een cursus mindfulness via de psycholoog en dat helpt met vlagen. Ik ben gewoon bang dat dit het is en ik er niet meer uit kom.
Liefs van mij
misschien ben ik wel te koppig om er vanaf te komen (Verhaal 50)
Ik heb al lang last van dagelijkse klachten en dat bijna heel de dag en ben pas 35 jaar. 2 kinderen en een vrouw die na zoveel jaar wel gek van me kan worden. Heel veel onderzoeken gedaan. 3 jaar geleden begonnen met mri en toen echt heel veel onderzoeken gedaan die ik jullie bespaar. Oktober 2019 ben ik nog naar de internist gegaan die heel mijn bloed beeld heeft bekeken heel uitgebreid zelfs. Alles goed ck waarde iets verhoogd 209 maar 200 is normaal voor een man dus moest me daar totaal niet druk om maken. Daarna naar een neuroloog geweest die heeft een standaard neurologische onderzoek gedaan alles goed en voor mijn gerust toestand nog een spier zenuw onderzoek gedaan. Ook dat was goed. Moest me niet druk maken om ms of leukemie of een hersentumor moest vooral mijn hoofd aanpakken. Nou heb ik misschien ook teveel verschillende klachten voor een erge ziekte. Maar het maakt mij best onzeker. En kan met niet voorstellen dat je met chronische angst/stress/hyperventilatie zoveel klachten kan hebben een hele dag. Loop al bij altrecht 2 keer in de week van 6 uur per dag. Dus 12 uur in de week. Alleen nu even niet door het virus. Slik ook anti maar merk daar ook weinig van. Wie kan zich vinden ij mijn verhaal? En maak ik me echt zo druk om niks als je het volgende bijna heel de dag voel?
Licht in mijn hoofd
Hoofdpijn (gelukkig niet elke dag maar vaak)
Vaak last kuiten
Bijna altijd last onderrug
Onverklaarbare blauwe plekken vooral benen.
En soms weer een tijdje last van mijn armen en dan weer heup dat verplaats nog wel eens.
En misschien vergeet ik nu wat. Maar als ik naar mensen bel als bijv het ziekenhuis of iemand die ms heeft zeggen ze allemaal onzin herken niks van je klachten in een ziekte dat snap ik niet. Wie kan mij helpen ben misschien wel te koppig om er van af te komen. Ben er verdrietig van.
1Kirsten, ik denk ook dat het aan deze Corona tijd ligt. Ik ervaar hetzelfde. Sinds 2013 na 1 jaar psychotherapie geen last meer gehad, nu weer veel paniek aanvallen gehad. Ik vertrouw erop dat als de Corona achter ons ligt, de paniek aanvallen weer zullen afnemen. Veel sterkte toegewenst, het gaat vast weer goed komen!
Mijn paniekaanvallen begonnen een jaar terug tijdens een tentamen (Verhaal 27)
Mijn paniekaanvallen begonnen een jaar terug. Ik had een tentamen waar ik enorm goed voor geleerd had, ik moest deze halen om verder te kunnen met de opleiding waar ik graag mee verder wilde. De tentamens duren 90 minuten, na het eerste halfuur mag je weg. Op het moment dat de deur sloot en het tentamen startte, begon ik me enorm angstig te voelen. Mijn hart ging enorm tekeer, ik wist niks meer van de lesstof, zelfs schrijven lukte niet omdat ik zo zat te trillen. Ik heb mijn spullen gepakt, heb me verontschuldigd bij de surveillant en ben het lokaal uitgerend. En dat was het, klaar met de opleiding.
Sinds die dag is het elke week erger geworden. Het is nu zo ver gekomen dat ik niet meer in de bus durf te zitten, niet meer naar de supermarkt durf en zelfs een wandeling zit er niet meer in. Ik schiet al in de stress als ik denk "er is geen eten in huis, ik moet naar de winkel".
Het is voor mij slopend, maar ik vind het nog het ergst voor mijn vriend. We wonen sinds september 2017 samen, en hij houdt niet van de gehele dag binnen zitten. Door mijn angststoornis doen we vrijwel nooit meer iets buitenshuis. Ik probeer het wel, heel af en toe lukt het om gezellig even de stad in te gaan of te wandelen.
Mijn vriend is een fantastisch lieve man. Hij toont meer begrip dan ik ooit van iemand zou durven vragen. Ik voel me enorm schuldig naar hem toe.
1Aoife, Wat mij geholpen heeft, praat erover met iemand die het snapt. Mij heeft een psychotherapeut goed geholpen. Je leert jezelf dan beter kennen en de oorzaak waarom het zo ineen keer op kwam zetten. Gewoon een verwijzing vragen bij de huisarts. Nooit geschoten is altijd mis. Succes, hopelijk helpt het jou ook!
in verschillende klinieken emdr gehad (Verhaal 52)
Ik heb hypochondrie en een dwang en angst stoornis ben vanaf 2016 opgenomen in verschillende klinieken emdr gehad heeft niet veel geholpen en dit alles om een lui oog dat dubbel ziet kan het gewoon niet aksepteren beheerst mijn hele leven bijna elke dag paniek aanvallen
constant het idee dat er iemand is (Verhaal 49)
Ik heb constant het idee dat er iemand is in de ruimtes waar ik me bevind, ik probeer dus overal waar ik ben extra goed op te letten ik word hier heel moe van. Ook van elke persoon die dus onverwachts mijn kamer inloopt schrik ik en krijg ik een angst gevoel, voordat ik ga slapen wil ik altijd alle deuren nogmaals checken met op slot gedaan hebben etc. En ook mijn hele kamer of er niks geks is, het klinkt af en toe een beetje apart maar ik maak me zelf er gek mee. Iemand tips of vergelijkbare situaties?
Is geen leven angst hebben (Verhaal 39)
Ben bang en lig dag nacht op myn bed koud en zo hou zo veel van myn moeder geluk dat ik haar nog heb is geen leven angst heben
Die gedachten zijn beangstigend (Verhaal 28)
Na een heel stressvolle periode 2 jaar geleden, kreeg ik dagelijkse epileptische aanvallen 1,5 jaar lang (verkeerde diagnoses). Ik heb al die tijd in angst en verwarring geweest en ben nagenoeg mijn volledige geheugen uit die periode kwijt. Ik heb een sociale angststoornis, een depressie met suïcidale gedachten, een negatief zelfbeeld, een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, paniekaanvallen en (introverte) borderline. Ik ben erg slecht in groepen, en zojuist op mijn werk probeerde ik een stap te zetten en iets voor de groep te zeggen. Dat ging niet goed, werd rood en begon te zweten en vanbinnen brak ik een beetje. Ik ben naar huis gegaan, huilend over straat en ben nu zo moe. Overwelmd door verdriet en eenzaamheid en onbegrepenheid. Die gedachten zijn beangstigend. Ik wil daar niet aan toegeven dus probeer het nu van me af te schrijven. Ik krijg al twee jaar therapieën hierbij, maar misschien zijn er mensen die zich identificeren hierin zodat ik me ietsje minder eenzaam voel..
1Wanneer heb jij dit geschreven
Met begrip beheers je stress (Verhaal 22)
Angst is altijd een gevoel van zwakte, soms licht en een andere keer heel sterk. Als je schaamte voor je zwakte voelt en bang bent dat je de angst niet kunt verbergen groeit de angstspiraal. Ook onzekerheid kun je als een zwakte voelen. Het gevoel van angst kun je beheersen met antwoorden. Weten waarom het zo werkt. De angst reageert terecht op je zwakte, want zwakte kan gevaarlijk zijn met alle risico's van dien. Angst is altijd een goede raadgever voor gevaar. Praat jezelf geen zwakte aan, ook al heb je nog zo veel teleurstellingen meegemaakt (teleurstellingen, de oorzaak van overmatige angsten). Er is dan continu gevaar en jouw angst signaleert dat feilloos. Zet jezelf niet onder druk om te presteren met een verkeerde motivatie. Successen najagen om teleurstellingen te compenseren of te voorkomen. Vraag jezelf af voor wie wil je presteren. Voor jezelf, een ander en welke andere dan? Teleurstellingen kun je beheersen met antwoorden. Leer jezelf te begrijpen. Daar gaat deze site over. Met begrip beheers jij je stress (emoties uit balans), je stemming en voorkom je ongezond gedrag.
Last van angststoornis en paniekaanval (Verhaal 21)
Ik heb nu bijna 1 jaar last van angststoornis en paniekaanval .
Zodra ik naar buiten wil gaan dan krijg ik al de paniek en moer steeds naar de wc .soms wel 5 keer achter elkaar! overal kan ik het krijgen bij de kapper durf ik al niet meer te gaan .
Het beperkt me leven en echt heel vermoeiend soms krijg ik het idee ik gek word.
1Bang worden voor iets, angst krijgen voor iets of in paniek raken voor iets heeft altijd zijn oorsprong ergens. Het bouwt zich soms snel, soms langzaam op.
Uiteindelijk wordt het voor iemand niet meer een leven ‘leven’ maar een leven lijden.
Het zou zo maar kunnen met goede begeleiding en therapie dat het een leven ‘leiden’ wordt. Althans daar streef ik naar. Altijd kijken naar wat bij jou past als mens en het beste uit jou als mens haalt.
Door erover te praten is mijn angst verminderd (Verhaal 11)
Al een tijdje liep ik met een angst, ik was bang dat ik niet goed kon slapen met alle gevolgen vandien. Door erover te praten met een counselor kwam ik erachter dat ik niet angstig hoef te zijn en kon ik mezelf ertoe zetten om dingen te doen die ik eerder niet durfde.
Ik heb mezelf leren kennen en heb gezien dat ik er mag zijn zoals ik ben en dat ik juist eigenschappen mag gebruiken om meer lef te krijgen. Door mijn spontaniteit vragen mensen mij mee uit, maar eerder was ik bang dat ik dan daarna niet kon slapen, nu doe ik het gewoon en geef mijn grenzen aan.
Mijn dochter had last van enge dromen (Verhaal 5)
Mijn dochtertje van zes poepte nog steeds in haar broek en had enorm last van enge dromen. Ze durfde daarom niet meer te gaan slapen. Mijn hart brak toen ze mij vertelde dat ze zo bang is om dood te gaan.
We zijn een heel traject ingegaan bij een kindertherapeut.Naast speltherapie heeft mijn dochter ook EMDR gehad. En .... ze slaapt weer heerlijk ontspannen en is steeds langer achter elkaar zindelijk! ik kan het iedereen aanraden, zoek hulp!
(Verhaal 524)
ophaal bij kerklaan 80 82 ik wonen niet meer ergens algemeen nu nodig
ik ben wel ergens bang ergens behandeling ergens stress van om alles
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 180+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Van nog onbewust gebonden aan naar vrij om je te verbinden
Fobie:
Wat is Misofonie en wat kan je ertegen doen?
Bindingsangst:
stel jezelf een doel
Een topper in zijn werk nogmaals dank
Anoniem | Bergeijk | 23 feb 2024:
De angstaanvallen zijn weg
Tessa | Lelystad | 10 feb 2024:
Kan nu weer met een gerust hart het vliegtuig pakken
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login |