Opgelucht maar ook verdrietig met PTSS diagnose

Sinds kort de diagnose PTSS gekregen, aan de eene kant een opluchting dat ik niet "gek" ben aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Ik ben in mijn jeugd psychisch mishandeld door mijn moeder. Mijn broer had gedragsproblemen die mijn moeder niet kon hendelen en dat werd op mij 'het normale' kind afgereageerd. Mijn moeder en broer hadden hetzelfde opvliegende karakter.
Ik vermoed dat mijn moeder ook psychische problemen had. Ik hoefde soms maar thuis te komen en verkeerd te kijken en kreeg al de volle laag. Als mijn vader thuiskwam kreeg hij op zijn beurt de volle laag. Ruzies werden nooit uitgepraat omdat als mijn moeder 'goede' zin had je der niet weer boos wilde maken. We zijn als gezin bij maatschappelijk werk geweest, maar daar speelde ze altijd toneel, en niemand durfde tegen haar in te gaan. Daarna alleen hulp gekregen en het enige advies wat ze hadden maak dat je wegkomt daar. Heb nu een prima leven maar heb nog altijd nachtmerries. Contact met mijn ouders is minimaal. Op dit moment heb ik EDMR therapie en hoop dat dit me helpt alles achter me te laten.