Mijn hele leven voelt aan als een leugen

60 jaar en dan is het genoeg geweest. Mijn hele leven voelt aan als een leugen: zolang ik mij kan herinneren (vreemd genoeg heb ik weinig herinneringen aan het verleden) voel ik mij eenzaam, waardeloos, er wel voor anderen zijn maar niet bij mijzelf komen. Niet trots op mijzelf. Hoe vaak anderen het ook zeggen: ik laat het niet binnenkomen. Sterker nog: het drukt mij weg. In de 40 jaar dat ik mijn echtgenote ken heb ik relaties gehad. Ze zijn uitgekomen, het was heftig maar we zijn samen gebleven. Een aantal maanden geleden besloot ik mijzelf niet meer te accepteren: ik wil niet oud worden in depressie en suïcide gedachtes omdat ik mezelf zo waardeloos voel door constant te pleasen. De start van mijn coachingstraject was heftig voor de relatie: ik kwam na 40 jaar uit de kast. Voor mijn echtgenote een shock, voor mij een doel. Door nu verder te zoeken kwam ik op deze site en forum. Zo verhelderende verhalen! Herkenbaar. Het woord liefdesverslaving kwam ik ook ergens tegen. De puzzelstukjes vallen nu samen. De herkenning is een eerste stap naar erkenning. Met steun en hulp heb ik het vertrouwen dat het goed komt maar ik moet het zelf doen. Hoe dubbel het ook voelt: in plaats van alleen maar vallen is het nu vallen en opstaan.