Mijn burnout is vooral een persoonlijke burnout

Ik ben 30 jaar oud en sinds mei dit jaar officieel thuis in een burnout. De meeste om mij heen dachten dat het werkgerelateerd was, voor een klein deel klopt dat zeker.. Maar mijn burnout is vooral een persoonlijke burnout. En ik denk dat er veel mensen zullen rondlopen met een persoonlijke burnout. De eerste weken waren een hel, ik kon niks, alles overviel me, alleen maar paniekaanvallen en huilen. Nu ben ik een aantal maanden verder en gaat het erg op en af. Ik heb trauma's waar ik aan werk, opgeslagen emoties die zijn losgekomen en die komen letterlijk uit m'n tenen vandaan. Mijn omgeving snapt het vaak niet zo, of ze vullen in wat ik zou Moeten doen vlgs hen. Allemaal best logische antwoorden, want zij hebben namelijk nooit in deze situatie gezeten. Ik voel mij vaak nog eenzaam en ben op mezelf teruggeworpen. Heb gelukkig een lieve man, maar ook voor hem is het lastig en niet te begrijpen. Ik werk hard aan mezelf op de manier die goed is voor mij. Ik heb nog regelmatig paniekaanvallen, ben er wel mee bezig om dat te veranderen. Binnenkort moet ik naar een psychiater om te praten. Ben daar wel blij mee eerlijk gezegd, want ik kan m'n ei niet echt kwijt thuis. Ik zoek wel naar mensen en m'n vrienden, maar soms wil je ook gewoon met je partner hierover kunnen praten. Medicijnen slik ik niet tegen de somberheidsklachten. Wel slik ik homeopathische middelen en heb ik een emb bloeddtest laten doen. Ik slik gepersonaliseerde vegetarische supplementen en let wat meer op m'n voeding. Ik ben namelijk ook nog HSP. En door m'n hooggevoeligheid reageer ik net wat heftiger op de algehele situatie.