Mijn broer heeft het ook en mijn moeder en opa hadden er vroeger last van.

Hallo, ook ik heb last van hypochondrie. Mijn broer heeft het ook en mijn moeder en opa hadden er vroeger last van. Erfelijk dus...

De angst om ziek te zijn overheerst inmiddels mijn leven. Ik ben erg bang voor kanker. Als ik mijn leven een cijfer zou moeten geven, kom ik niet hoger uit dan een mager zesje.

Vroeger durfde ik nooit naar de huisarts, ik was zo bang dat mijn angst bevestigd werd. Ook werkte het niet mee dat mijn vorige huisarts bij elk bezoek mij direct doorstuurde naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Hierdoor kreeg ik alleen nog meer het gevoel dat er wel iets ergs met mij aan de hand zou zijn, ook al kwam er nooit iets uit de onderzoeken.

Nu ik sinds een aantal jaar een hele lieve huisarts heb ga ik iets makkelijker naar de huisarts, zij weet van mijn angst en neemt mij daarin erg serieus. Ik denk dat ik gemiddeld genomen zo'n 12 keer per jaar naar de huisarts ga. Elke maand een keer dus!
Wanneer ik daar kom en zij mij (voor de zoveelste keer) gerust weet te stellen geeft dat mij, op dat moment, een intens gelukkig, bijna euforisch. Alleen is dat gevoel altijd maar van korte duur. De ene angst wisselt zich al gauw weer in voor een andere angst.

Ik heb last van 3 angsten: namelijk voor borstkanker, darmkanker en baarmoederhalskanker. Ik ben mij elke dag bewust van alles wat ik zie en voel.
Zoals de meeste hypochonders krijg je controle drang er gratis bij. Door al dat controleren raak ik vaak in paniek. Ook vermijd ik bepaalde plaatsten.

Ik ben in de ochtend altijd het bangst, halverwege de dag neemt de angst enigsinds wat af en in de avond voel ik mij het best. Mijn broer heeft dat ook. Hij zei ooit heel mooi: "Vanmorgen had ik nog een hersentumor, daarvan ben ik nu gelezen"
(ochtend->avond) Ik herkende het direct, ditzelfde heb ik ook.

Wanneer ik probeer te bedenken waar ik nu eigenlijk precies bang voor ben weet ik dat niet zo goed.
Ben ik bang om ziek te worden of om jong te sterven? Of voor een leidensweg...?
Wat ik wel weet is dat ik bang ben om mijn dochter achter te laten. De gedachte alleen al is haast niet te verdragen.

Ik durf de angst ook niet naast de neer te leggen. Ik bedoel, dat ik leer denken: "als ik ziek wordt, zie ik het dan wel"

Ik word soms zo moe en gek van mijzelf.