Mensen om mij heen vragen of het wel gaat

Ik begin te zweten, het gevoel van huilen komt dichterbij. Mijn spieren springen op slot en angst vult mijn lichaam. Ik pieker, wetende dat een paniekaanval op de loer ligt. En voor dat je het door hebt, hallo daar ben je weer. Ik probeer me te kalmeren, maar mij ademhaling wordt onrustig. De tranen schieten in mijn ogen en paniek slaat toe. Ik maak me klein, ik voel me beschaamd, klein, kwetsbaar. Dan komt het hyperventileren, na een paar minuten word ik duizelig, ik voel mijn gezicht tintelen.

Mensen om mij heen vragen of het wel gaat, of ze zeggen het komt wel goed. Ze vragen me waar ik bang voor ben. Maar het antwoord, dat weet ik niet. Na een tijdje wordt ik eindelijk rustig. Verward, verdrietig, en beschaamd sta ik op. Ik loop naar de spiegel, en zie mijn rode betraande gezicht. Ik kijk mezelf aan. En ik vraag me af waarom?
Waarom kan ik niet zoals de rest van mijn klasgenoten zijn. Gelukkig, vrolijk.
Waarom heb ik hier zo'n last van?
Waarom houd het niet op?
Waarom?

Al 7 jaar heb ik last van paniek en angstaanvallen. Meerdere keren in therapie geweest, verschillende behandelingen. Bij mij heeff het vaak te maken met stress, best logisch, een opleiding vol met examens, een bijbaan, een stage die ik met een voldoende moet afronden. De innerlijke druk die ik op mezelf leg. De opleiding vind ik niet leuk. Maar stoppen is geen optie, ik wil namelijk hbo gaan doen en als ik stop met mijn huidige opleiding word ik niet toegelaten.

Ik verplicht mezelf om door te gaan, vaak over mijn grenzen heen. Het is moeilijk om student te zijn, de zorgen over hoe je in godsnaam je studie gaat betalen, je huis, je huisdieren, en jezelf. Het is geen makkie. Maar gelukkig zijn er mensen die hetzelfde verhaal met je delen, je echt begrijpen als la je zegt dat het allemaal even teveel is. Mensen die weten dat, simpel zeggen daar moet je je niet druk om maken niet helpt. Was het maar zo.