Lichte angststoornis - niks doen is geen optie

Het lucht echt op om deze verhalen te lezen. Ik ben een man van net 28 en lijdt al nu een aantal jaar aan een lichte angstoornis die alleen maar erger lijkt te worden.

Het begon bij mij rond mijn 22 a 23ste net na mijn studenten tijd. Ik had net een full-time baan direct uit mijn studie, woonde anti-kraak voor een paar 100 euro in de maand en ik had toen der tijd een leuke vriendin. Ik was gek op feestjes, DJde zelf ook en blowde eigenlijk wel elke dag vier joints al twee jaar lang.

Ik kon er prima mee gaan tot op de dag dat ik op een rustige zondagavond op de bank zat met een glas rode wijn, gedoucht en wel een film zat te kijken. Ik draaide van mijn laatste beetje Hasj een mini jointje. Na 10 minuten begonnen ik een eigenaardige druk op m'n borst te voelen en m'n handen begonnen te shaken. Uiteraard leg je dan je hand op je borst om je hard slag te voelen en die ging tekeer als een spartelende vis op het drogen. Ik ijsbeerde misschien wel een half uur lang door m'n huis heen of ik ging op m'n rug liggen en ademhaling oefening doen. Niks hielp, ik ga dood dat was het enige wat ik kon denken. Als ik mijn ogen sloot zag ik mezelf dood liggen op de grond in m'n badjas en werd ik gevonden door m'n huisgenoot. Daarna verplaatste het hele schouwspel zich naar mijn huilende ouders over een begrafeniskist gebogen. In m'n hoofd hoorde ik m'n favoriete muziek bombastisch door de zaal klinken.

Uiteindelijk heb ik mijn moeder gebeld en die is samen met mijn zus gekomen en die hebben me kunnen kalmeren. M'n zusje die drie jaar jonger dan mij is heeft naast me moeten slapen tot de volgende ochtend omdat ik niet meer alleen durfde te slapen. Nu hoor ik je denken: maar dit klinkt gewoon als een paniek aanval, gevoed door je overmatig THC gebruikt. Dat klopt, alleen lijkt het erop dat sinds ik dat heb mee gemaakt een angstoornis heb ontwikkeld die zich ontvouwen heeft tot hypochonder.

Elk jaar heb ik weer een nieuwe ziekte. Vier jaar terug dacht ik dat door onverklaarbare steken in m'n zij en een tijdje gele ontlasting leverkanker had. Dit ging uiteraard gepaard met wederom visioenen van begrafenissen, huilende moeders en treurige vrienden. Uiteindelijk na veel zeuren heeft m'n huisarts mij door verwezen naar de internist, waarnaar bij een onderzoeksperiode van twee maanden er uit kwam dat ik kern gezond was.

Inmiddels heb ik in een periode van 4 jaar gedacht dat ik: Leverkanker, Darmkanker, een Hersentumor, een Melanoom boven m'n geslachtsdeel (wat een etterend scheerwondje bleek te zijn), Mond -en KeelKanker heb.
Deze periode is het weer Lymfeklier kanker omdat ik denk dat ik een zwelling in mijn rechter oksel heb (althans dat zegt mijn gevoel). Sprinkel daar nog over heen dat ik dagelijks kan denken bij hoofdpijn, dat ik een hersenbloeding heb en dan check of m'n mondhoeken nog rechtstaan of dat ik m'n arm nog kan bewegen en je bent continu bezig met een ziekte.

Ik begin er vermoeid van te raken en heb nu ga nu eindelijk hulp inschakelen. Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts en ik wil doorverwezen worden naar een psycholoog. Daarnaast probeer ik zo gezond en regelmatig te leven.

Voor iedereen dit leest en met dezelfde dingen worstelt, hou vol. We komen hier wel boven op, en vergeet er af en toe er ook niet om te lachen. Maak er soms een grapje over met je geliefde en je vrienden, houdt het luchtig. Zorg goed voor jezelf, en haal voldoening en kracht uit de dingen je leuk vindt op te doen, wat dat ook mag zijn.

Niks doen is geen optie.
Sterkte.

D