Leven met hypochondrie

Sinds de echtscheiding van mijn ouders en dat binnen een jaar mijn vader overleed kreeg ik mijn eerste paniekaanvallen. Ik wist niet wat het was en dacht dat er iets mis was met mijn hersenen en dat ik een hersentumor had. Mijn vader stelde mij altijd gerust over mijn angsten die gerelateerd zijn aan de dood. Ik was toen 18 jaar en ondertussen al 25. Afgelopen jaren is het goed gegaan maar heb toch paar keer de huisarts bezocht, omdat ik een bultje in mijn lies voelde, dit bleek mijn lymfeklier te zijn en gelukkig geen tumor. De eerste keer dat ik het voelde raakte ik in paniek en zat alleen maar te huilen en zag mijn hele begraafplaats al voor mij. Ik heb een intense angst voor de dood… ik heb toen een hele lichte vorm van cognitieve gedragstherapie gedaan wat heeft geholpen. Nu paar jaar verder ben ik toch hulp gaan zoeken bij GGZ, die heeft vastgesteld dat ik een ziekte angststoornis heb en ik ga binnenkort beginnen met mijn behandeling. Ik let altijd op mijn lichaam en als er iets onverklaarbaars is of voel dan de ik meteen aan de meest dodelijke ziektes. Zoals nu heb ik last van mijn linkeroog. Artsen hebben mijn zicht gemeten en die is uitmuntend. Helaas ben ik een soort licht effect door mijn linker oog. Ik zie alles maar dan met apart effect. Heb dit eerder gehad en is ook weggegaan. Kleuren zijn ook heel iersjes koeler. Ziekenhuis zegt dat mijn oog weefsel dunner is en kan het op dit moment niet verklaren. Ze willen mij beter leren kennen door het doen van onderzoek, kom nooit in het ziekenhuis namelijk. We gaan een oog echo, MRI hoofd en bloed afname doen. Op het moment dat zij dit zeiden moest ik huilen en was ik zooooooo bang. Bang dat ik een tumor of iets ergs heb. Ik vind zo’n onderzoek zo heftig en intens. Over paar weken heb ik de afspraken staan en mijn hoofd denkt alleen maar van “ja Kim dan gaan ze vertellen dat je dood gaat en een tumor oid hebt”. Elke dag een strijd met deze soortgelijke gedachtes. Ene moment kan ik ze aan en ander moment word ik angstig. Wat mij enorm helpt is mediteren, sporten, goed eten, wandelen, afleiding zoeken, erover praten en journalen. Ik denk dat door de acceptatie van de dood ik hier uiteindelijk vrede mee zou hebben en minder bang zou zijn. Ik herhaal elke keer positieve affirmaties om de negatieve te ontkrachten. Ups en downs, maar ik zie dit als een leermoment waarin ik ga groeien en ik geloof erin dat ik mijn angsten ooit weg krijg of er beter mee om kan gaan. Op dit moment probeer ik mijzelf gerust te stellen of vraag ik mijn omgeving hoe zij precies in deze oog situatie zouden staan. Ik neem ook naar mijn afspraken mensen mee die geen hypochondrie hebben en dit beter kunnen relativeren. Zij relativeren het voor mij op een eerlijke manier en dan zie ik meteen dat mijn gedachtes het zoooooo veel erger maken dan dat het is. Ik kwel mijzelf enorm hiermee. Ik hoop en wens dat er niks ernstigs is en kijk niet uit naar de onderzoeken. Ik vind het dood eng, maar om mijn angsten te overwinnen moet ik mijzelf hier doorheen slepen en ze confronteren. Ik maak het positief in de zin van dat ik dan eindelijk geruststelling heb dat ik gezond ben en wss iets milds en behandelbaar is tav mijn oog. De arts zei ook dat ik niet aan zulke heftige dingen moet denken en dat als ik een tumor had wel heftigere en andere klachten had, die heb ik niet maar ze moeten eerst dingen uitsluiten voordat ze dat met volledige zekerheid kunnen zeggen. Ik hou mij aan het positieve vast, want anders kwel ik mijzelf elke dag tot ik het eindelijk weet. Dit gaat de ene dag beter dan de andere. Ik sport 4x per week, heb een gezond gewicht en beweeg veel. Ik voel mij fitter dan ooit en geniet elke dag van het leven. Daar focus ik mij op. Soms is dat moeilijker, maar elke keer herpak ik mijzelf weer. Kijken naar de dingen die wel goed gaan en die je wel helpt, dankbaarheid uitoefenen elke dag!

Ik wens dat niemand hypochondrie heeft of krijgt. Daarnaast wens ik mijn mede hypochonder dat hij/zij hier mee om leert gaan of er volledig van genezen wordt!!

Veel liefs Kimberly