Laatste jaren gelukkig geen last meer van hyperventilatie

Ik had altijd al last van sociale problemen. Ik durfde nooit te praten/vragen stellen in de klas. En als de leraar iets aan mij vroeg kon ik niet uit mijn woorden komen en stond ik daar te stotteren met een rood hoofd. Dit heeft voor heel wat belemmeringen en stress gezorgd. Dat ik wel eens dagen had dat ik het even niet meer zag zitten.
Maar de hyperventilatie begon in de tweede klas van het VMBO. In die periode had ik er ook meteen extreem veel last van en het kwam uit het niets opzetten. Maar wegvluchten kon ik niet want ik durfde dit niet met mijn ouders of leraren te bespreken. En wegvluchten uit de klas of vragen aan de leraar met een smoesje dat ik naar de wc moet durfde ik ook niet. Ik was bang wat zou de rest van de klas dan wel niet van mij denken. Dus ik probeerde op alle mogelijke manieren te blijven zitten als ik weer hyperventilatie in de klas had.
Ik zat vaak met een hyperventilatie in de klas. Dat het zweet me weer uitbrak, je hart in je keel raasde. Tintelde vingers en het gevoel dat je dood gaat. Doodsbang was ik. De ene keer was erger dan de andere maar het was op nog op een niveau dat het met heel veel moeite te tolereren was. Ik heb het lang volgehouden totdat:
Ik zat in de klas mijn hart raasde in mijn keel, het zweet brak me in alle kanten uit. Ik zat te wiebelen op mijn stoel, ik keek een aantal keer achterom om toch de aandacht af te leiden. Het mocht niet baten. Het werd steeds erger. Ik kreeg het niet meer onder controle. Ik dacht als ik nu niet weg ga, val ik flauw of ga ik dood. Ik moest weg op dat moment. Ik probeerde dat te voorkomen en probeerde te blijven zitten. Maar het bleef erger worden op dat moment over won die paniekaanval het van mijn sociale angst. Ik was zo ontzettend doodsbang op dat moment. Dat het me allemaal op dat moment niet meer kon schelen wat andere klasgenoten van mij dachten of wat de leraar van mij dacht. Ik wilde dat dit stopte en het enige waar ik aan dacht is wegvluchten. Ik liep naar de leraar en mompelde in paniek iets van “ik voel me niet zo goed, ik moet weg” en de leraar liep met mij mee. En zette mij buiten de klas op de grond tegen de muur neer ik zei iets van dit is hyperventilatie. De leraar checkte mijn polsslag die was zeer hoog zei hij en belde de conciërge die met mij mee liep naar beneden. Met knikkende knieën liep ik de trap af naar de begane grond. Ik trilde over mijn hele lichaam. Ik had het zo ver laten komen dat ik bijna door mijn knieën heen zakte. Alles stond strak van de spanning. De conciërge bood mij een glaasje water nadat ik gelukkig weer een beetje tot rust kwam.
Ik heb vervolgens een half jaartje bij een fysiotherapeut gelopen. Die mij ademhalings en ontspanningsoefeningen leerde. Nooit het idee gehad dat het echt werkte en op een gegeven moment mee gestopt.
Daarna ben ik hyperventilatie blijven houden, ik leerde er wel steeds beter mee om te gaan. En vluchtte zoals altijd vanwege sociale druk er niet voor weg waardoor het niet opviel, gelukkig werd het geleidelijk minder frequent en kwam het niet meer zomaar uit het niets opzetten en op een gegeven moment alleen maar op nog bepaalde onbekende (sociale) situaties die een paniekaanval kon triggeren.
Ik heb nu een leuke gezellige baan, stabiliteit en laatste jaren heb ik gelukkig geen last van hyperventilatie meer.