Laat je leven niet op die manier verzieken

Hallo lotgenoten,
Ik ben nu 63 (voel me nog 20) en heb al sinds ik mij kan herinneren last van Emetofobie.
Het eerste wat ik mij kan herinneren is dat ik rond mijn 5e levensjaar ziek was (waar geen overgeven bij hoorde) en met mijn moeder naar de huisarts moest. Een kleine wachtkamer waar op zo'n anderhalve meter afstand een jonge dame recht tegenover mij zat was al niet plezierig. Geheel uit het niets begon de dame regelrecht in mijn richting behoorlijk over te geven. Ik weet niet meer hoe mijn reactie hierop geweest is. Een tijd daarna was mijn oudere broer ziek (griep) en lag in de woonkamer op de bank met een emmer naast zich. Die emmer, daar had ik meteen een afkeer van, waarom weet ik ook niet meer. Op een gegeven ogenblik begon mijn broer behoorlijk over te geven recht in die emmer. Dat was de genadeklap. Vanaf dat moment (Ik rende in paniek naar buiten en was toen zo'n 6 jaar) heb ik mijn hele leven een gigantische afkeer van emmers. Op 7 jarige leeftijd sliep ik samen met mijn broer vanwege gebrek aan kamers in één slaapkamer. Ik herinner me dat ik me niet lekker voelde en begon in het donker allerlei dingen te doen om afleiding te zoeken. Ik krabde mijn velletjes om mijn nagels af, wat uiteraard pijn deed, klopte op de muren, wat natuurlijk niet mocht we moesten immers slapen. Ik rende in paniek de trap op en neer, maar er was geen houden meer aan. In onze slaapkamer begon ik heftig over te geven. Dit is mijn broer tot op de dag van vandaag nog steeds bijgebleven en zo'n twee jaar geleden maakte hij kenbaar er nog steeds mee te zitten maar het was voor hem verder afgedaan. Voor mij echter niet. Vanaf mijn 7e levensjaar is mijn leven letterlijk kapot. Ik durfde niet meer naar buiten, niet meer naar school maar ik moest wel. Op de basisschool verzon ik tijdens de lessen van alles om mezelf af te leiden. Weer die vingers open krabben, als het maar pijn deed. Veel kauwgom in mijn mond, noem maar op. Als ik maar niet met de gedachte aan overgeven overgeleverd was. Overigens waren mijn contacten met medeleerlingen goed. Vriendjes had ik ook. Langzaamaan kreeg ik steeds meer angst om met vrienden het bos in te gaan of ergens naartoe waar het voor mij vreemd was. Ik kreeg dan slikproblemen en stond heel vaak te kokhalzen. Ondertussen kreeg ik interesse in muziek en begon te studeren op trompet. Ik was een talent zei men, vooral op het instrument bugel. De vervanger van de klarinetten bij een fanfare. Al snel binnen zo'n 6 à 7 jaren was ik concertmeester bij de fanfare met zo'n 75 leden op het hoogste niveau. Ik studeerde af cum laude op het conservatorium. Ik begon een studie als dirigent en haalde na 4 jaren mijn diploma.
En al die jaren heb ik last gehad van emetofobie. Iedere keer wat ik ook deed, bij podiumoptredens, concerten de deur thuis uitgaan noem maar op moest ik dingen doen zoals het zelf pijn doen om over die drempels te komen. En toch heb ik op zeer hoog niveau gemusiceerd. Ik kreeg veel aanbiedingen van beroepsorkesten maar steeds hield de emetofobie mij daar weg. Toen werd ik dirigent bij meerdere orkesten, gevolg veel repeteren en optredens steeds met die angst.
Dit heb ik tijdens mijn militaire diensttijd ook natuurlijk gehad. 14 maanden van huis af 14 maanden hel. Naast de successen die ik had kon ik er niet van genieten, steeds weer die angst om zelf te moeten overgeven of het van anderen te horen/zien.
Ik heb veel psychologen bezocht, maar niemand kon me helpen. Uiteindelijk zocht ik het in de alcohol. Maar uiteraard waren mijn echtgenote en mijn kinderen daar helemaal niet gelukkig mee. In 2016 ben ik gestopt met drinken en moet dus alles weer nuchter doorstaan met die angst.
Inmiddels dirigeer ik nog maa één orkest, waar ik al 35 jaar ben en heb maar weer eens gesolliciteerd bij een ander orkest.
Maar begrijp me goed, voor mij ziet het leven als volgt uit: moeilijk de deur uitkomen, geen dagtrips, geen weekendje weg, geen uit eten, geen bios, geen dierentuin of wat voor park dan ook, niet eten bij familie kortom ik leef nu al 58 jaar met die angst. Ik ben gezegend met een lieve begripvolle echtgenote, drie lieve volwassen kinderen en twee kleinkids.
Maar mijn leven is een hel geweest, de momenten van ontspannen heb ik thuis. Ik vraag me nog steeds af hoe ik mijn succes waar heb kunnen maken....maar het was en is een lijdensweg.
Aan ieder die dit leest: laat je leven niet op die manier verzieken en ZOEK HULP. Want dit gun ik mijn ergste vijanden niet.
Veel sterkte en doe het beter dan ik, jullie kunnen het 👍🏼