Ik zit weer eens huilend op de bank

Hoi allemaal,

Ik zit weer eens huilend op de bank; ocd, smetvrees. Geen pretje, lichtjes uitgedrukt.

Het begon een aantal jaren geleden, maar het is nu toch wel ernstig aanwezig.

Ik ben bezig met therapie en voor mijn gevoel gaat het ietsjes beter. Ik heb ook nog de diagnose autisme gekregen half vorig jaar en ben in augustus ‘20 moeder geworden van een prachtige zoon na een zeer heftige bevalling met een fluxus van 2 liter. Al met al een heftig jaar en een hoop te verwerken.

Autisme en moederschap even daar gelaten, heb ik een ook ernstige vorm van smetvrees.

Ik weet op het moment gewoon niet meer wat te doen. Ik word niet gesteund door mijn man. Hij kan alleen maar benoemen hoe slecht het allemaal wel niet is wat ik doe.. maar dat ik ook vorderingen maak, dat merkt hij niet.

Ik moet aanhoren hoe een slechte moeder ik ben dat ik mijn kind ‘steriel’ op voed, of hoe abnormaal het is dat ik zo schoon ben of dat er maar zo weinig mensen op bezoek kunnen komen.

Hij dreigt ook geregeld met: ik zal het eens aan de buitenwereld vertellen wat jij allemaal doet of zoals zojuist kwam er een vriendje van hem langs, midden in de ochtend spits, ik had nog niets gegeten of gedronken dus ik gaf aan dat ik het niet fijn vind als er in de spits mensen langs komen. Ook hiermee wordt gedreigd het tegen zijn vriendje te vertellen.

Er worden opmerkingen gemaakt in het bij zijn van anderen als ik iets schoon maak of mijn handen was: “het is gewoon een psychische ziekte”. En ja, dat is het, een ziekte.

Ik probeer het wel eens te vergelijken met een gebroken been. Tegen een persoon met een gebroken been zeg je ook niet: “ga maar even lopen”.
Net als dat je niet van iemand met een ocd kunt verwachten: “stopt nu met je dwang handelingen”.

Mijn partner is op het moment liever weg van huis en met zijn telefoon in de weer, dus gezellig met onze zoon op de bank zitten, is er niet meer bij. Eigenlijk zijn gezellige gesprekken of momenten er helemaal niet meer bij.

Het enige wat vooral nog op de voorgrond staat is, hoe ernstig mijn dwang handelingen zijn.

Ik vraag hem geregeld of we even gezellig met zijn drietjes kunnen zijn, maar dat zit er niet in.

Kortom, ik probeer echt beter te worden. Ik ga het huis weer uit, ik kom veel vaker buiten, ik raak weer dingen aan die ik niet aan durfde te raken, maar dit doet er allemaal vrij weinig toe.

Ik heb smetvrees en dat is belemmerend voor mijn familie en mij en dat is het belangrijkst voor mijn partner. Niet hoe ik beter word, maar de nadruk leggen op hoe ziek ik ben.

Hopelijk zijn er mensen die wel gesteund worden, want en een psychische ziekte hebben en niet gesteund worden, werkt zeer deprimerend.