Smetvrees - forum lotgenoten

Heb al jaren last van smetvrees. De laatste tijd is het weer heel erg. Ik heb net de stap genomen die ik jaren eerder had moeten doen: Ik heb contact gelegd met een therapeut. Doodeng! Ik ben bang dat ik er morgen spijt van heb.

Waar ligt het verschil tussen hygiënisch zijn en smetvrees hebben?

 

Ik vind mezelf juist hygiënisch, terwijl ik voor anderen wellicht een lichte mate van smetvrees heb.

Op een openbaar toilet leg ik altijd wc-papier op de bril voordat ik erop ga zitten (als ik er al op ga zitten). Hygiënisch of smetvrees?

Ik raak liever niet met mijn handen de deurknop van een openbaar toilet aan. Dat doe ik dan met een papiertje, mijn elleboog, of een mouw. Is er geen andere mogelijkheid dan mijn hand te gebruiken, dan was ik mijn handen op een later moment nog eens. Hygiënisch of smetvrees?

Als ik iemand een hand heb gegeven, dan vind ik het wel fijn om binnen beperkte tijd mijn handen te wassen (voordat ik met mijn handen aan mijn gezicht zit). Hygiënisch of smetvrees?

Goedemiddag allemaal,

Ik vraag me al een tijdje af hoe anderen dat doen ala je t niet zo fijn vind als mensen op je bank zitten,bij mij is het zo dat ik t heel naar vind als mensen daar zitten terwijl k savonds daar will chillen in mn pyama byv of gewoon in je short .Ik wil graag weten hoe anderen dat aanpakken

Mvg

Ik ben 40j en heb ook al jaren smetvrees, ik weet zelf niet hoe het begonnen is.
Ik probeerde altijd onopvallend mijn handen te wassen enzo.
Niemand wist hier van, misschien wel van ja die vind veel vies mo niet de label smetvrees.
Heb op gegeven moment beseft ik moet hulp zoeken, voelde mij een slechte tante voor de kindjes van mijn zus en dit deed pijn en ben dan naar psycholoog gegaan, ging na een half jaar veel beter, toen kwam corona, alles om zeep en nog viezer van alles geworden. Ik voelde mij nog slechter, ik bestelde alles online, en ik was ergens blij dat er corona was, dan had ik zogezegd uitvlucht om niet onder de mensen te komen. Ik kwam nergens, enkel werk en thuis.
Ik was een slechte tante en dochter vond ik.
En nee ik kan niet babysitten, want het is corona, veel leugens verteld, voor niemand te doen kwetsen, maar daar kwetste ik mezelf het hardst mee.
1 ding was er positief aan corona, ik kon openlijk praten over mijn smetvrees tegen mijn collega's , dat luchte op, mijn verhaal kwijt kunnen.
Ook tegen mijn beste vriendin kunnen vertellen, ze dacht altijd dat het niet zo erg was.
Tegen mijn familie wilde ik het niet vertellen, wist niet hoe ze zouden reageren.
En ik wilde mij ook niet anders gedragen bij mijn ouders of zus thuis, daar was het minder erg.
Toen corona door de meeste mensen al bijna vergeten was, dacht ik, ik moet terug hulp zoeken, terug naar psycholoog, deze keer ergens anders, had niet zo'n klik met de vorige. Maar uiteindelijk kon ze mij niet helpen omdat ik nog altijd met corona in mijn hoofd zat, je moet je handen wassen.
En toen heb ik de vraag gesteld aan haar, zou medicatie een hulp zijn voor mij, ze zei dat kan zeker een duwdje in je rug zijn dat je nodig hebt.
Dan ben ik naar huisarts geweest en voor de eerste keer tegen mijn huisart gezegd,
hij wist hier ook niets van.
Hij verwees mij door naar psychiater.
Die schreef mij dan antidepressiva voor, deze hielp na een tijdje om terug meer buiten te komen, maar had wel wat bijwerkingen, vooral heel moe zijn.
Dan kreeg ik nog een andere antidepressiva, waar je meer energie van kreeg,dit merkte ik wel, vooral op het werk.
Ik kan terug genieten, ik speel met mijn nichtjes en kom meer bij mijn ouders en in winkels.
Ben meer vrij.
Smetvrees is niet weg hoor.
Het enigste wat ik nog wel doe is als ik me vuil vind, dan douche ik nadien en na winkelen handen wassen of dettoldoekjes in auto, ik vermijd geen dingen meer, ik doe ze en handel wel nadien.
Ervoor ging ik alles uit de weg.
En daar kan ik mee leven, het beperkt mij niet.
Natuurlijk mijn probleem is niet opgelost alleen maar voor tijdelijk.
Voor mensen met familielid met smetvrees, gewoon vertellen hoe je je voelt, face to face en alleen.
Reageren ze er niet op of gaan ze het uit de weg, respecteer dit en vertel gewoon als je er klaar voor bent mag je het mij vertellen,
misschien kan ik helpen.
Het grootste probleem, wat super raar is voor iemand met smetvrees, mijn huis is een stort en vies en ik krijg het niet opgeruimd, precies 1 stap vooruit en 3 achteruit.
Ik begin precies een hoarder te worden, afval op de grond, kleren.
Vuile afwas, dingen die ik koop en daar al een jaar liggen om desinfecteren, want alles van de winkel moet proper zijn.
Als je het een jaar niet gebruikt, heb je het dan wel nodig.
Mo dan wel in zo'n stort wonen.
Heeft hier nog iemand ervaring mee?
Dank u om mijn verhaal te lezen
Kate

Sinds vorig jaar heb ik mijn moeder verloren.
En sinds april (denk ik) ben ik abrupt gestopt met mijn antidepressiva, fluoxitine sandoz.

Maanden ging het goed totdat ik een erge terug val had rond mei, moeder dag EN de verjaardag van mijn moeder.

Sinds dien heb ik dus een soort dwang en smetvrees opgebouwd.
Ik durf mijn kat niet meer aan te raken, moet mijn handen ALTIJD grondig wassen terwijl ik dettol handzeep gebruik?? (Belachelijk he?)

Na de schone was, MOET ik ook mijn handen wassen. Na elke handeling moet ik het doen.
Moet zelfs de kraan op een bepaalde manier open draaien want anders raak ik in paniek, en ga ik nog erger mijn handen/armen wassen.

Ik ben zelfs nu zo ver om mijn kat weg te doen zodat ik geen zorgen meer daar van heb!
Ik wil dit niet meer! Ik raak er van in paniek!

Ik heb erge last gehad van acne en af en toe komt dit terug. Ik bezocht vele specialisten. Ik smeer iedere dag diverse producten aan mijn gelaat, vooral 's morgens en 's avonds. Tusen deze perioden was ik mijn handen soms minuten aan een stuk. Ik ben bang van de lucht in huis, van de lucht buitenshuis. Vaak ben ik meer dan twee uur bezig om me klaar te maken. Het bepaald volledig mijn leven en sociale contacten. bestaan er zelfhulpgroepen voor zo een vorm van smetvrees?

Klaas
Ik heb al enige jaren smetvrees woon alleen met mn moeder op het werk kan ik het nog enigzins inperken maar thuis is een ramp alles moet schoon totdat we een keer 2 zusters van mn moeder voor een weekend op visite hadden en die gebruikten de douche dus ook na dat weekend ben ik de douche niet meer ingeweest bang voor vuil en bacteriën was me savonds bij de kraan en mn moeder dat is de enige waar ik wat van kan velen wast mn achterkant soms 2x op een avond ik ga sinds kort na een psyoloog in de hoop dat ik eindelijk wat meer rust krijg van deze obsessie

Hoi allemaal,

Ik zit weer eens huilend op de bank; ocd, smetvrees. Geen pretje, lichtjes uitgedrukt.

Het begon een aantal jaren geleden, maar het is nu toch wel ernstig aanwezig.

Ik ben bezig met therapie en voor mijn gevoel gaat het ietsjes beter. Ik heb ook nog de diagnose autisme gekregen half vorig jaar en ben in augustus ‘20 moeder geworden van een prachtige zoon na een zeer heftige bevalling met een fluxus van 2 liter. Al met al een heftig jaar en een hoop te verwerken.

Autisme en moederschap even daar gelaten, heb ik een ook ernstige vorm van smetvrees.

Ik weet op het moment gewoon niet meer wat te doen. Ik word niet gesteund door mijn man. Hij kan alleen maar benoemen hoe slecht het allemaal wel niet is wat ik doe.. maar dat ik ook vorderingen maak, dat merkt hij niet.

Ik moet aanhoren hoe een slechte moeder ik ben dat ik mijn kind ‘steriel’ op voed, of hoe abnormaal het is dat ik zo schoon ben of dat er maar zo weinig mensen op bezoek kunnen komen.

Hij dreigt ook geregeld met: ik zal het eens aan de buitenwereld vertellen wat jij allemaal doet of zoals zojuist kwam er een vriendje van hem langs, midden in de ochtend spits, ik had nog niets gegeten of gedronken dus ik gaf aan dat ik het niet fijn vind als er in de spits mensen langs komen. Ook hiermee wordt gedreigd het tegen zijn vriendje te vertellen.

Er worden opmerkingen gemaakt in het bij zijn van anderen als ik iets schoon maak of mijn handen was: “het is gewoon een psychische ziekte”. En ja, dat is het, een ziekte.

Ik probeer het wel eens te vergelijken met een gebroken been. Tegen een persoon met een gebroken been zeg je ook niet: “ga maar even lopen”.
Net als dat je niet van iemand met een ocd kunt verwachten: “stopt nu met je dwang handelingen”.

Mijn partner is op het moment liever weg van huis en met zijn telefoon in de weer, dus gezellig met onze zoon op de bank zitten, is er niet meer bij. Eigenlijk zijn gezellige gesprekken of momenten er helemaal niet meer bij.

Het enige wat vooral nog op de voorgrond staat is, hoe ernstig mijn dwang handelingen zijn.

Ik vraag hem geregeld of we even gezellig met zijn drietjes kunnen zijn, maar dat zit er niet in.

Kortom, ik probeer echt beter te worden. Ik ga het huis weer uit, ik kom veel vaker buiten, ik raak weer dingen aan die ik niet aan durfde te raken, maar dit doet er allemaal vrij weinig toe.

Ik heb smetvrees en dat is belemmerend voor mijn familie en mij en dat is het belangrijkst voor mijn partner. Niet hoe ik beter word, maar de nadruk leggen op hoe ziek ik ben.

Hopelijk zijn er mensen die wel gesteund worden, want en een psychische ziekte hebben en niet gesteund worden, werkt zeer deprimerend.

Hoi beste mensen,

Ik durf niet te zeggen in hoeverre in smetvrees heb. Ik heb weinig drang tot schoonmaken of mijn handen wassen, maar heb wel angst voor vuil, wat zich eerder uit in vermijding dan schoonmaken. Als kind was het heel erg, ik durfde geen tandpasta vast te pakken omdat het nat was, zulke dingen. Inmiddels is het minder erg, maar wel nog belemmerend. Ik heb een angst voor openbare douches en voorzieningen op campings. Ik ben super gevoelig voor vuil, haartjes of roest op wasbakken (dan kan ik echt kokhalzen) maar mijn grootste angst is de toilet schoonmaken. Over een aantal maanden verhuis ik naar een studentenhuis, waar ik dat wél moet doen. Ik wordt gek! Ik krijg het niet uit mijn hoofd. Is dit inderdaad smetvrees en heeft iemand tips voor mij om ermee om te gaan? Alvast bedankt!

Buiten de bekende handelingen heb ik een andere vraag. Stel dat je door bepaalde handelingen contact maakt met het erfdeel van de buren zoals grond, planten o.i.d. ondanks dat er een schutting is en je hierdoor stof mee terugneemt naar jezelf. Is dit verboden?

Ik heb nu ongeveer 3 jaar echt last van mijn smetvrees.

Het begon heel onschuldig: steeds iets vaker schoonmaken. Steeds een keer vaker mijn handen wassen. Steeds vaker per dag doekjes vervangen. Steeds vaker fysiek contact met andere mensen proberen te vermijden.

 

Alles zo weinig mogelijk aanraken en wanneer ik per ongeluk wel een deurkruk of een handvat of iets dergelijks aanraakte was ik direct in paniek en probeer ik meteen een gelegenheid te vinden om mijn handen te wassen. Alles sloop erin.

Ik was mijn handen tot bloedens toe, ik nodig nauwelijks nog mensen uit bij mij thuis. Ik ga liever naar iemand anders toe, en wanneer ik thuis kom stap ik direct onder de douche. Alle kleren etc. draag ik maar 1x.
Wanneer iets op de grond valt gooi ik het eigenlijk gelijk al weg.

Ga zo maar door.
Doodongelukkig wordt ik ervan. Ik merk aan mezelf dat ik inwendig zo onrustig ben als ik 'iets aangeraakt heb'. Pas wanneer ik het HELE huis schoon heb, gedoucht heb, en niks meer aangeraakt heb voel ik rust. En die rust duurt natuurlijk kort. Want je kan niet niks aanraken.. Die onrust is er dus 24/7. Het sloopt me echt.

Maar de taboe en de schaamte is zo hoog dat ik geen hulp durf te zoeken. Ik durf gewoon niet de stap te nemen, terwijl ik weet dat alles eronder lijd. Mijn sociale leven, mijn relatie..

Ik heb geen diagnose gehad. Maar ik weet zelf wat ik heb.
Ik heb een ernstige vorm van smetvrees, combinatie van een angststoornis, perfectionisme en daarmee ocd.
Het begon bij mij toen ik in een depressie zat en baan een onrustig gevoel had. De eerste symptomen die ontstonden waren meerdere keren mijn handen wassen. Dat deed ik uit schuldgevoel, omdat ik dingen en anderen niet ‘vies’ wil maken.
Ik voelde me erg eenzaam en had door mn depressie al een slecht gevoel. Gecombineerd met eenzaamheid bleef ik er vooral inzitten (negatief denken) en begon ik er veel meer over na te denken. Met name mijn angsten, en dus smetvrees. Van handen wassen, werd het naar mn lichaam vaker wassen, naar kleding vaker wassen en noem maar op.
Dat ik er zo vast in begon te zitten en me steeds meer slechter voelde. Het voelt als een verslaving, iets waar ik mee wil stoppen, maar niet durf want het gevoel wat het me geeft voelt naar.

Er zijn momenten dat ik me beter voel, en nee durf te zeggen. Dat is heel belangrijk in zo een situatie. En juist veel afleiding zoeken en doen waar je je goed bij voelt. Zodat je niet meer constant bezig bent met smetvrees en dingen die je vies vindt. Ik probeer vooral te relativeren. Hoe was ik vroeger. Wat deed ik anders en was het zo erg als ik niet tig x waste?
Dat brengt me vaak weer tot een inzicht.

Ik denk veel geduld hebben dat het tijd nodig heeft en jezelf die tijd en ruimte gunnen. Maar ook confrontaties aan durven te gaan merk ik dat het me uiteindelijk rust geeft en me beter doet voelen ipv toegeven aan angst.

Ik weet goed hoe we ons voelen met deze ziekte. En ik hoop dat we er allemaal vanaf komen zodat we meer kunnen genieten van ons leven met wat we echt belangrijk vinden.

Ik voel me hier niet alleen in en hoop dat mijn bericht kracht geeft. Het feit dat we weten wat er aan de hand is en we hulp nodig hebben is al een hele grote stap vooruit en laat zien hoe belangrijk wij het vinden om hieruit te komen.

Hoi,

Ik heb smetvrees in lichte vorm, vind ik zelf. Ik was gewoon vaak mijn handen, zo'n zeven keer per dag. Ik was iedere dag mijn haren. Ik drink niet van andermans kopje enzo. Maar het ergste is dat ik dwanggedachten heb. Ik stel me hele vieze dingen voor en dat dat dan werkelijkheid wordt als het oorlog is. Bijvoorbeeld met een theelepeltje langs iedereens anus gaan en dan het smeer dat daar vanaf komt moeten op eten. Irreeel, maar stel dat er iemand op zo'n zieke gedachte zou komen? Verder denk ik vaak op de wc bij de grote boodschap aan mensen die ik leuk vind en aan wie ik absoluut niet wil denken als ik bezig ben daarmee. Herkennen jullie dit soort krankzinnige gedachtes?

Ik heb al sinds ik me kan herinneren smetvrees.
Hiernaast ook OCD, angst en dwangstoornis, vooral de angsten en smetvrees verstoren mijn leven. De laatste tijd ben ik vaak in paniek, begin ik te wenen over de toekomst en ga ik enorm hard piekeren en stressen. Namelijk door al dit nieuwe gedoe met gerecycleerd materiaal. Je kan er niet meer omheen. Reclames dat je baterijen moet binnenbrengen zodat ze er fietsbellen mee kunnen maken, als je iets koop krijg je het in een verpakking gemaakt van afval, schoonmaakmiddelen en verzorgingsproducten, die je huis en lichaam proper moeten maken, zitten verpakt in afval, .... Veel kledingwinkels willen in de toekomst grotendeels gemaakt zijn van gerecycleerde oude kleding en PMD afval? Ook de ikea is voor mij nu gewoon een over geprijsde afvalberg, ze maken bijna alles van gerecycleerd afval? Dit maakt me zo bang en neemt me mijn wil om te leven af. Ik had al last van smetvrees, maar dat ik nu ook spullen om schoon te maken moet kopen in een verpakking van andermans afval en kleding zou moeten gaan dragen gemaakt van weet ik veel wie zijn oude kleren, dat is mij echt een hele stap te ver. Dit kan ik niet. Iedereen lijkt dit op te hemelen en ik heb het gevoel dat ik de enige ben die er hele paniekaanvallen over heeft?

Ik heb een erge vorm van smetvrees. Mijn handen zijn kapot van het wassen, tientallen keren per dag. De vloer is voor mij per definitie foute boel.

Iedereen moet zijn schoenen uit als ze mijn huis in komen (zijn niet zoveel mensen, ik laat ze niet graag binnen en heb amper netwerk). Als iets op de grond valt durf ik het niet op te rapen.

Ik laat dat anderen doen en laat ze het een paar keer schoonmaken. Ik kan nog veel meer noemen maar ik ben er nu al moe van en ik schaam me.

Vroeger had ik een normaal leven. Ik vind het zo moeilijk dat ik hierin verstrikt ben geraakt. Ik kom er maar niet uit en voel me zo onbegrepen. Ik wil het liefst met rust gelaten worden.

Hoi,

Op mijn 9e begon ik vreemde verschijnselen te krijgen dat ik na het douchen perse een strakke vlecht is moest doen en overal bodylotion op mijn lichaam moest smeren. Gelukkig is dat na een tijdje gestopt. Ik ben nu 18 en Sinds 2 jaar heb ik nu echt smetvrees. Ik zal het even op een rijtje zetten.

-mijn kamer is heilig, niemand mag daar komen want dan is het vies en dan moet ik opnieuw alles gaan schoonmaken. Wat echt in een ritueel moet en anders is het niet goed schoon en moet het opnieuw.
Ik vind het hele huis waar ik in woon met mijn ouders vies omdat we dieren hebben en er wel eens wat zand ligt.

-mijn moeder werkt met paarden en als zij dan met “haar vieze handen” mijn schone was aan raakt mag het zo weer in de was. Dus meestal probeer ik te zeggen: nee ik haal mijn was wel uit de machine! En dan hang ik het in mijn kamer op want daar is het schoon.

En er is nog zo veel meer.

Ik krijg soort een voldoening als ik schoongemaakt en opgeruimd heb.. wat na een tijdje zo weer weg is.


Wat moet ik doen? Ik wil geholpen worden aan de ene kant maar het loslaten vind ik dood eng want dan denk ik dat mijn hele toekomst verpest is.

Xx

Ik heb OCD wat zich uitte in dwanggedachte en alles tot in den treure controleren voor ik de deur uitging en teldrang en had het aardig onder controle,tot de corona intrede deed in nederland.Nu is mijn ocd terug en daar is smetvrees voor buiten bijgekomen.
Als ik bij de stoplichten sta,raak ik de knoppen niet met blote handen aan maar met mijn handen in handschoenen,of(zoals in de zomer)met een leeg opruimzakje voor de uitwerpselen hond om mijn hand en als ik die niet bij me heb met de mouw van mijn jas.Ook deuren raak ik aan met mijn elleboog en niet met mijn handen enz...En als ik met iemand buiten op afstand van 3 meter praat,zie ik bacillen voor me die naar me toe komen.Als ik boodschappen doe heb ik handschoenen aan omdat ik niet weet wie vóór mij de producten heeft aangeraakt,en dus niet weet of diegene drager is van het virus.Thuis heb ik nergens last van,thuis heb ik geen smetvrees.Ik wordt ook nerveus als ik voor mijn gevoel niet voldoende afstand heb gehouden met praten met iemand buiten.Het is zeer vermoeiend en niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin.Zij worden moe van mij.En mij kost het verschrikkelijk veel energie,het gevecht in mijn hoofd.

Geraak je ooit van smetvrees af? Ik volg nu een jaar therapie. Op 1 vlak is het al beter, maar de smetvrees verlegt zich. Ik weet het allemaal niet meer. En wanneer is iets echt vuil?

Ik heb smetvrees, Elke dag maak ik het huis schoon de vloer op me knieën af doen met een doekje. Als er iemand naar de wc is geweest ga ik het gelijk schoonmaken. Me handen knieën zijn helemaal kapot. Ik weet me zelf geen raad ik heb het al 12 jaar en de ene jaar is het erger dan het andere jaar. Me zoontje me vriend iedereen in. Huis leid eronder. Ik wil er gewoon vanaf. Ik dwing me zelf soms om het niet te doen. Maar uit eindelijk doe ik het toch. Iedereen verklaar me voor gek en ik voel me niet begrepen door me fam en vrienden. Me wereldje is ook heel klein geworden. Omdat ik niemand thuis wil hebben bang dat het vies word. Ik wil er echt vanaf mischien heeft iemand tips,

Ik heb sinds een jaar ontzettende last van smetvrees en een fobie.

Het begon met een fobie voor kuchen, omdat ik bang was om ziek te worden. Deze fobie begon tijdens mijn studeertijd. Wanneer de tentamens eraan kwamen ontliep ik zieke, kuchende mensen in de trein: want ziek worden was voor mij geen optie.

 

Dit gaat hand in hand met mijn perfectionistische karakter en met mijn faalangst, nog een angst waar ik helaas al vanaf mijn 12e last van heb. Deze angst is ook steeds erger geworden.

Deze fobie voor kuchen en hoesten kwam echt pas tot uiting toen ik stopte met mijn studie, mijn moeder ziek werd en mijn zus die al uit huis was weer terug kwam in huis omdat haar relatie van 7 jaar kapot ging. Met andere woorden, een hele hoop negatieve verandering. Dit alles triggerde de angst die nu mijn leven een hel maakt.

Steeds denk ik dat het beter gaat, maar dan heb ik weer een terugval. Het lijkt zich de laatste tijd ook uit te breiden tot simpelweg smetvrees. Nou heb ik niet heel erg last van de obsessieve handelingen (al merk ik wel dat ik hier een beetje mee begin, want tja, het is toch lekkerder om je handen te wassen dan over te gaan in een paniekaanval).

 

De laatste tijd ben ik ook bang om aangeraakt te worden, specifiek door handen. Vooral wanneer mensen naar de wc zijn geweest, vlak voordat zij mij aanraken.

Dit alles beheerst mijn leven compleet. Ik wil gewoon weer normaal zijn, leven zonder angst. Ik wil dit niet. Ik heb al verschillende therapieën gehad, en soms lijkt het even te werken en dan val ik even later weer terug.

 

Dit alles maakt me ook zwaar depressief. Depressie en angst versterkt elkaar ook nog eens en het is gewoon niet makkelijk om zo te leven. Ook voor mijn naasten is het ontzettend zwaar. Ik voel me verschrikkelijk naar nu en hoop dat iemand hier mij begrijpt, want ik schaam me ook voor mijn fobie, als ik heel eerlijk ben.

Hallo, ik ben Wilco, 51 jaar uit Den Haag. Ik lijd sinds 2006 aan een ernstige vorm van smetvrees, die steeds erger lijkt te worden
De smetvrees is getriggered door vrijwilligerswerk bij de lokale vogelopvang. Voorheen was ik hygiënisch, maar niet overdreven.
Het is daar dus begonnen en sindsdien ben ik heel erg bang om besmet te raken, bang om buiten te lopen en als er al een vogel laag over me vliegt krimp ik bij wijze van spreken ineen van angst, bang als ik ben om ondergepoept te worden

Inmiddels, 17 jaar later heeft de smet zich als een olievlek uitgebreid. Ik moet bijv douchen als ik bij het handen wassen spetters op mijn benen voel. Als ik buiten ben geweest, al is het naar het bos, moet ik me thuis ook uitgebreid douchen, dit kan wel 3 kwartier in beslag nemen

Ik vind de wasmachine een smerig ding, helaas staat die in deze woning in de keuken, en ik loop er heel voorzichtig langs als ik in de keuken moet zijn

Ik ben ook heel 'allergisch' voor allerlei luchtjes, zoals van ondergrondse afvalcontainers of bijvoorbeeld vuilnisemmers en vuilniszakken

Ik kan nog wel een uur doorgaan net voorbeelden geven. Ik voel me zelfs hier thuis totaal niet veilig, ben bang om dingen aan te raken die ik vies vind waardoor ik voor de miljoenste keer moet douchen. Mijn leven is een hel en vaak heb ik de gedachte dat ik niet meer wakker hoef te worden

Heb wel hier in Den Haag hulp gezocht bij Psyq. Heb nu gesprekken en slik ook antidepressiva en tranquilizers. Maar dit helpt maar een klein beetje. Ik ben ook bezig met een Deep Brain Stimulation ingreep. Ben aan het wachten op een uitnodiging voor een intakegesprek, zie dit als een laatste kans op een leefbaar leven....

Hoop zo dat ik die operatie krijg en er flink op vooruitga. Ook hoop ik dat de wetenschap met een wondermiddel komt zodat het lijden eindelijk voorbij is. Want, ik wil niet dood, maar zo verder leven wil ik ook niet...

Hou je taai

Ikzelf noemde het nooit echt smetvrees, maar meer een mate van 'dat is toch niet hygiënisch?'. Tegenwoordig draai ik er iets minder omheen, maar maakt de gedachten absoluut niet makkelijker.. Zodra iets op de grond heeft gelegen gooi ik het het liefst weg en was ik mijn handen erna, maar word ongemakkelijk als anderen iets op de grond laten vallen en dat vervolgens op mijn bureau of waar dan ook neerleggen. Op dat moment is voor mij die plek onrein en wil ik dit wassen. Het is tegenwoordig ook dat als iemand iets aanraakt wat op de grond heeft gelegen en die raakt ook maar iets aan (bijv zijn eigen kleding) ik hem als een 'vies' object beschouw. Ik zie de hele route waar hij/zij wat heeft aangeraakt en weet op dat moment niet meer hoe ik in die ruimte fatsoenlijk moet reageren.
Zelfs mijn eigen ouders houd ik om die reden op afstand.. Wil er graag wat aan laten doen, maar ben bang voor het label dat er aan je gehangen word. Iemand tips voor mij?

Groetjes van mij!

Goeiedag,

Ik ben Konny, en heb al jaren last van smetvrees, en de daarbij horende angst. Onlangs kwam een ruimingsdienst langs, waardoor ze de sceptische put vanvoren doorspoten en er een bruine massa achteraan ons appartementsgebouw naar boven kwam. Juist, net daar waar de buurvrouw haar wagen geparkeerd staat, en de mijne. De ruimingsdienst heeft die bruine plas opgeruimd (ik weet niet hoe) maar toch blijft het in mijn hoofd ontzettend lastig om niet te denken dat, wanneer ik in mijn wagen stap of eruit, geen stoelgang aan mijn schoenzolen heb hangen, en dus overal mee naar binnen neem (ook bij mij thuis). Gezellig is het niet te noemen, en dit is ondertussen 4 maanden geleden gebeurd. Hoe krijg ik dat hoofd stil? Ik zet niets meer op de grond in mijn auto, en thuis ook niet, want in datzelfde hoofd zit alles onder de poep.

HELP dus!

Bedankt voor jullie reactie!

Groetjes,
Konny

Hallo
Ik was juist goed op weg om af te bouwen en heb een zorgzame moeder die mij in alles steund ging korter handen wassen en mn mam hielp mij daarbij enorm toen kwam corona en begon het drama opnieuw we hadden een tante voor een weekend te gast ik durfde niet meer te douchen omdat ik het vies vond dat zij de douche gebruikte ben mij toen beneden bij de kraan gaan wassen wat heel vervelend was ook voor mam maar ik stond liever bloot voor mam in de keuken als de douche te gebruiken inmiddels is de douche van onder tot boven grondig gereinigd en ik gebruik hem weer en ben weer aan het afbouwen met hulp van mam met handen wassen hopelijk komt er geen corona meer gr klaas

Ik heb geen smetvrees, maar mijn moeder wel. Dat is sinds corona terug komen opzetten en is nu vrij erg geworden. Ze wil niemand meer binnen laten, ook haar kinderen niet. Ze is boos als we in de (voor)tuin komen hallo zeggen, en wil ons niet aanraken, ze blijft op 1,5 meter afstand. Ook van haar kleindochter (mijn dochtertje) van 1 jaar. Ze vit ook op m'n vader als hij wel dichterbij komt. Ze is nu terug naar haar therapeut, en krijgt daar opdrachtjes zoals gaan kijken aan een supermarkt, en met mij gaan wandelen.
Probleem is dat ze dan - weliswaar emotioneel - uitgebreid praat over waar ze niet tegen kan en boos over wordt en wat haar 'grens' over gaat, en dat dat mij enorm kwetst, en ik dat niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer te luisteren en begrip te tonen, ik wil haar helpen en steunen, maar tegelijkertijd doet het mij veel pijn dat mijn moeder me niet wil aanraken, me niet wil binnen laten in mijn eigen ouderlijk huis, mijn dochtertje niet meer wil pakken, laat staan oppassen op mijn dochter. Het raakt namelijk ook aan een probleem dat ik altijd al gehad heb met haar, dat zij emotioneel altijd afstand heeft gehouden van ons - haar kinderen (en man). Ze heeft altijd al een groot probleem gehad met intimiteit en fysieke nabijheid, knuffels geven vindt ze vreselijk en heeft ze dus ook nooit gedaan bij haar eigen kinderen. Nu voelt het gewoon alsof zich dat nog eens vertaalt in smetvrees. En het is moeilijk om dan vol begrip naar haar te luisteren terwijl ze op geen enkele manier lijkt te zien of erkennen dat dat ook wel pijnlijk is voor mij. Ik heb het gevoel dat er voor mijn gevoelens geen plaats is. En dat als ik zou zeggen dat het me pijn doet, ik haar alleen maar kwets en 'dieper duw'. En dat is misschien een vaker voorkomend probleem met dit soort dingen, zoals smetvrees? Je kan het de persoon met smetvrees niet kwalijk nemen, en toch voel je je soms boos én afgewezen.

Hallo ik heb een erge vorm van smetvrees ik vind het heel moeilijk om hiermee om te gaan vooral op school ik ben nog maar 14 jaar dus het is zo moeilijk op school voor mij bij alles wat ik aanraak alles wat ik doe....moet ik mijn handen wassen ontsmetten wat dan ook zelfs al ademt iemand en ik voel het douch ik meteen na school vroeger had ik dit niet ik weet niet waarom dit is gekomen maar ik weet echt niet hoe ik hiermee moet omgaan het liefst ga ik gewoon niet meer naar school op school kan ik niet altijd mijn handen wassen en dan voel ik me echt vreselijk op school heeft iemand misschien tips om hiermee om te gaan?

Hier nog 1 :( Helaas heb ik hetzelfde. Word zo moe van mezelf.. Als er iets op de grond valt, denk ik even 2 min. wat ik moet doen en hoe ik het moet pakken en daarna 10 keer mijn hand wassen.
Alsof je veel dingen blokkeer voor jezelf. Het is echt moeilijk om met smetvrees te leven. Maar helaas is mij tot nu toe niet gelukt om vanaf te komen. Alsof het nog steeds erger wordt.

Veel sterkte.

O.