Ik voel me nu minder eenzaam

Hallo allemaal,

Ik ben een jonge jongen van 20 jaar die heel graag geschiedenis leraar wilt worden(volg deze opleiding ook), ik heb sinds ik jong was wel eens hypochondrie aanvalletjes gehad, met name omdat ik veel Google over ziektes. Dit doe ik niet meer nu en achteraf wou ik dat ik het nooit had gedaan.

Kreeg helaas rond eind december toen ik net wakker werd een benauwdheid op de borst, wat het nou werkelijk waar was weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik hierdoor toch zo een erge klap heb gehad! ik kreeg een warme uitstraling over me borst (dit was een paniek aanval) en ik dacht direct aan een hartaanval.. hele ochtend lang heb ik gestresst en lopen hyperventileren, ik belde de dokter op die zei dat t Corona was! ik snel die test gedaan En het was geen Corona.

En vanaf die dag liep het mis, dag in dag uit hyperventileren: (letten op me hart) (licht raar gevoel in het hoofd). En maar denken je hebt wat ernstigs. Toen ging ik naar de dokter toe die zei dat ik sowieso een hypochonder was en dat ik leed aan paniekaanvallen. Dit stelde me gedeeltelijk gerust maar toch weer niet. Ik lag de hele dag in me bed op me telefoon te kijken deed niks meer aan school, Maar goed me klachten verdwenen geleidelijk tot ik alleen maar last had van een licht gevoel in mijn hoofd.

En een week later komt mijn oma te overlijden, en die hele hypochondrie paniek aanvallen komen weer. Dit keer weer bij mijn borst ieder prikje iedere steekje dat 1a2 minuten duurt maakt me doodsbang. Heb soms hele rare aanvallen waarin t voelt alsof t einde nabij is. Ik zucht en gaap en haal diep adem.

Ik ben oprecht ten einde raad. Ik word zo ontzettend gek van mezelf, ik besef mij dat ik hypochondrie heb en dat ik mezelf gek maak maar alsnog blijft die angst er. Mijn vriendin vertelde mij dat er een jong jongentje van 16 uit haar buurt een bloed prop in ze hersenen had en ja hoor de angst werd weer erger. Ik negeer me school werk volledig terwijl het me droombaan is en ik ontzettend gemotiveerd ben. Ik schrijf dit verhaal nu om 5 uur in de nacht omdat ik door de angst niet kan slapen. Had net weer een paar paniek aanvallen waarin t voelde alsof alles stuk zou gaan maar dit schrijven heeft me gerust gesteld.

Door jullie verhalen te lezen ben ik wel een stuk geruster gesteld, als ik zie hoe erg bepaalde mensen het hebben en toch door kunnen bijten heb ik alleen maar respect, ook voel ik me een stuk minder eenzaam nu. Ik zou graag wel eens met iemand in gesprek gaan hierover laat het me maar weten als je interesse heb.

Mvg

H.b