Ik vind het eng om met mensen in gesprek te gaan

Hoi,
Sinds 2 jaar heb ik al last van angst/paniek/dwanggedachtes en vind ik het soms eng om met mensen in gesprek te gaan, omdat ik het lastig vind een gesprek op gang te houden. Ik ben in eerste instantie naar de huisarts geweest waar ik met een psycholoog sprak voor een aantal maanden, maar ik merkte dat het mij niet kon helpen. Ik werd doorverwezen en ook dat hielp mij niet. Ik kreeg/heb het gevoel dat mijn probleem niet op te lossen is.. Ik heb namelijk erg dwangmatige gedachtes mbt tot school. Dit is voornamelijk gekomen door het groepje waarmee ik omging nadat ik was blijven zitten. Zij hadden het continu over studeren en vergeleken elkaar telkens en betrokken mij erbij. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik dat zelf begon te doen en toen ik op de HAVO terechtkwam werd alles erger. Ik ging elke bladzijde echt heel vaak doorlezen tot ik uit mijn hoofd alles op kon lezen wat er stond woord na woord, wat echt absurd is. Ik heb daarom ook echt 2 jaar lang ontzettend depressief gevoeld wat ook is vastgesteld door de psycholoog als diagnose. Ik ging elke dag 2 jaar lang na school studeren meteen tot snachts waardoor ik in het 2e jaar ineens 3 uur per nacht sliep en op een gegeven moment stortte ik in. Mijn thuissituatie speelt daar ook in mee. Mijn vader woonde in het buitenland en is inmiddels overleden vorige zomer in 2019, maar hij heeft jaren bij een vriend op kantoor geslapen en kreeg later een huisje die hij huurde, maar door suikerziekte was hij een been verloren en net voor zijn overleden was ook zijn andere been afgesneden. Ik denk dat ik hier echt een trauma aan heb overgehouden wat erg meespeelt. Mijn ouders hebben beiden nooit een diploma gehad alhoewel mijn vader het vroeger heel goed had, maar toen alles ineens slechter werd en hij niks meer had begon ik mij te beseffen hoe belangrijk een diploma is.. Ik heb momenteel een tussenjaar maar ik ben bang dat als ik dit jaar naar het hbo ga, dat ik weer dwangmatig bezig zal zijn. Ik voelde op de havo vaak onrust, angst, trillingen, benauwdheid. Ik denk vaak maanden vooruit aan wat er allemaal fout kan gaan en of er uberhaupt wat goed zal gaan. Ook merk ik dat ik vaak bevestiging zoek. Kon ik maar sterk in mijn schoenen staan en onafhankelijk van iedereen zijn. Ik denk dat mijn probleem niet vaak voorkomt, maar mocht er iemand zijn die dit heeft hoor ik dat graag.