Ik hoop dat je kracht uit mijn verhaal kan halen

Hallo lieve lezers,

Dit is voor iedereen die met een gegeneraliseerde angststoornis leeft. Lees mijn verhaal en ik hoop dat je er kracht uit kan halen!

Op mijn 15e heb ik een trauma meegemaakt waardoor ik een gegeneraliseerde angststoornis heb ontwikkeld met intrusies. Ik ben nu 26 jaar en ik wil kan eindelijk zeggen dat ik mijn angststoornis meer onder controle heb! Ik wil mijn verhaal met jullie delen, zodat jullie hier ook hoop en motivatie uit kunnen halen.

Vroeger schaamde ik mij voor mijn angsten. Ik durfde niet meer met het OV want ik was bang dat ik moest plassen (en door de angst voor de angst, gebeurde dit dus ook) of ik was bang voor aanslagen en ga nog maar even door.. ik had overal wel (onbewust) angsten voor.

Ik heb jaren hier zelf mee gelopen en durfde niemand iets te vertellen. Op een gegeven moment kreeg ik ook intrusies dat ik mijn lieve familie en vrienden iets aan wilde doen. Maar tuurlijk wilde ik dat niet. Ik voelde me hierdoor erg onzeker, zwak en walgde van mijn eigen gedachtes. Angsten werden hierdoor weer groter en ik stond continue onder stress. Met de intrusies heb ik toen 3 jaar mee gelopen (van 18-21 jaar ongeveer) en uiteindelijk gingen ze weg. Waardoor? Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Maar m'n angsten bleven altijd wel op de achtergrond aanwezig.

Vorig jaar had ik een hele stressvolle periode door werk en ik denk dat corona ook wel wat heeft meegeholpen. De intrusies kwamen terug en ik schrok mij kapot. Ik had zoveel stress en op een gegeven moment zei mijn lichaam: STOP. Ik kon niet meer. Ik was helemaal op. Ik zat randje burn-out.

Toen dacht ik: 'Zo kan ik niet meer verder, ik ben er klaar mee!'.
Ik heb ontslag genomen, huis onderverhuurd en ben ik een aantal maanden naar het buitenland gegaan. Hier heb ik helemaal tijd voor mezelf genomen & ben ik in therapie gegaan om juiste copingsstrategien aan te leren zodat ik beter kon omgaan met mijn angststoornis en de intrusieve gedachten.

Hier kwam alles naar voren: de manier waarop ik ben opgevoed en de invloed hierop om mijn angsten, trauma dat ik nog niet had verwerkt etc.
Met behulp van de therapie en zelfonderzoek heb ik het zo goed als allemaal op een rijtje weten te krijgen, meer compassie voor mezelf gecreëerd & heb ik mijn leven omgegooid. Ik ben nu aan het mediteren, do aan yoga en plan reflectiemomenten in gedurende de dag om te bekijken hoe ik mij voel en of ik stress/angst in mijn lichaam voel. Verder ben ik voor mezelf begonnen en ben ik weer langzaam aan het werk gegaan met compassie voor mezelf als het even niet zo goed gaat.

Daarnaast laat ik de intrusies toe en denk: 'Hey dat is Amy weer!" (Amy is afgeleid van de amygdala waar de angstresponse wordt opgewekt, vond ik wel leuk 😂). Amy is dus de naam die ik geef aan de intrusies en mijn angsten. Ik geef haar dan een 'biertje; en we gaan weer lekker 'chillen'.

Zo accepteer ik de gedachten en kan je langzamerhand weer door met je leven. Ik heb geaccepteerd dat de angststoornis altijd een onderdeel van me zal blijven, maar dat het mij niet tegenhoudt in het leven van het leven dat ik zou willen.

Lieve mensen op dit forum. Er is hoop, echt! Zoek een goede therapeut, doe aan zelfreflectie en doe de dingen waar jij gelukkig van wordt! Hierdoor krijg je meer zelfvertrouwen en dan merk je dat de angsten meer naar de achtergrond gaan.

Het boek wat mij ook heel goed heeft geholpen is: 'Opdringerige gedachten overwinnen' van Sally M. Winston.

Was het makkelijk. NEE zeker niet. Was het het waard. JA 100%. Eerst volledig door de pijn heen, om vervolgens te kunnen helen. Ben ik er al volledig? Nee, maar ik ben al zoveel verder dan vorig jaar dat ik echt kan zeggen dat ik trots ben op mezelf.