Ik heb veel miskramen gehad en vond de zwangerschap behoorlijk spannend

Ik ben ongeveer een jaar moeder van ons eerste kindje. Ik heb veel miskramen gehad en vond de zwangerschap behoorlijk spannend. Na de bevalling ontstonden er al lichte angstklachten over mijzelf of de baby. Bij de borstvoeding ontstaan bijvoorbeeld knobbeltjes in de borst, melkkliertjes, daarvan raakte ik behoorlijk in paniek. Ook zag ik ineens diverse gekke moedervlekken. Bij mijn kindje raakte ik van een verkoudheid al overstuur en kon ik eigenlijk de hele nacht niet slapen van ongerustheid. Al deze klachten waren na een check bij de huisarts weg. Gerustgesteld. Tot een paar maanden geleden, ik kreeg griep en bleef daarna kwakkelen waardoor ik bloed moest prikken. Ook was ik veel afgevallen waardoor ik aan kanker dacht. In mijn hoofd passeerden diverse kankervarianten de revue en daaropvolgend heb ik diverse medische checks gehad, allemaal met dezelfde uitkomst: er is niks aan de hand.
Sinds kort kan ik mijn eigen ziektevrees met pieken en dalen beter accepteren, maar sinds ongeveer een maand is de angst volledig overgeslagen naar mijn kindje. Ik ben continue bang dat er iets niet goed gaat met de ontwikkeling, bang een epileptische aanval te zien en ik Google de hele dag op symptomen van ontwikkelingsstoornissen die ik vervolgens bij mijn kindje zie. Of ik zie gek gedrag bij mijn kind (ze lijkt haar linkerhand minder te gebruiken) en als ik dat Google kom ik bij de ergste dingen uit. Ik weet wel dat ik een angststoornis heb, maar het idee dat ze misschien iets heeft laat me niet los. Dan moeten we er immers snel bij zijn om haar de beste kansen te geven, zo staat het overal beschreven. Ik ben met haar langs de huisarts geweest en heb het consultatiebureau diverse malen gebeld. Ze zien geen reden tot ongerustheid. Dit stelt me alleen nog niet gerust want er is altijd weer een nieuw symptoom dat ik nog niet genoemd heb tijdens de vorige afspraak waardoor de hele situatie weleens anders zou kunnen zijn dan de arts op dat moment dacht. Ook lees ik overal verhalen van moeder die voelden dat er iets mis was en die niet serieus werden genomen. Wie zegt dat dit niet mijn moedergevoel is.

Ik kan op internet weinig vinden over hypochonderen over kinderen. Zijn er meer mensen die gehypochonderd hebben over hun kind? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan?