Ik denk voor velen heel herkenbaar verhaal

Heb al een aantal keer hier de zeer herkenbare verhalen gelezen. Eigenlijk is dit niks voor mij, maar ik wil hier toch ook graag mijn verhaal delen. Ik denk voor velen heel herkenbaar.

Ik ben een man van midden 30 en eigenlijk al heel mijn leven hypochonder. Als kind kon ik me ook al druk maken om ziektes, maar had ik er verder weinig last van. Toen ik een jaar of 18 was kreeg ik mijn eerste “episode”.

In de familie had iemand een ernstige psychische ziekte. Ik betrok dat op mezelf en las ergens dat het vaker binnen een familie voor kon komen. Binnen een paar weken zat ik volledig in de overtuiging dat ik het ook had en heb daardoor heel lang in heel veel angst gezeten. Ik kon altijd wel functioneren en ook nog wel plezier maken als ik echt afleiding had, maar altijd keerde de zorgen en daarmee de angst weer terug.

Lange tijd (jaren) nadat ik het toch zelf opgelost te hebben kwam de angst toch weer terug. Ineens zat ik er weer midden in en was het heftig. En ik zag mezelf weer jaren in die kwelling zitten. Dat ging ik dus niet doen.
Ik besloot naar een psycholoog te gaan en er dan maar dwars doorheen te gaan. En mijn grootste angst was om dat de psycholoog mijn angst zou bevestigen. Dit was natuurlijk niet het geval. Dat is het nooit. Na een maand of 6 therapie was dat probleem opgelost. En DAT probleem is ook opgelost. Dit komt ook niet meer terug en dat kan ik met zekerheid zeggen.

Een echte hypochonder vind alleen altijd wel iets nieuws om zich druk over te maken. Dus een paar jaar later gebeurde dat ook. Mijn vrouw werd zwanger, er kwam een kleine en daar was ik super enthousiast over. Maar wel een “trigger” om maar gezond te blijven. Hier ging het dan ook weer mis.

Ik kreeg door heel veel stress en drukte last van burn-out klachten. Niets heel ergs, maar ik merkte het vooral in mijn geheugen. Ik kon minder onthouden en vergat snel iets als een afspraak of zoiets. Dat ging sudderen en binnen een aantal weken wist ik het zeker.. Dementie. Ik was ontroostbaar en dit wist ik zeker. Ik had namelijk alle klachten. En hoewel de kans op mijn leeftijd 1 op de miljoen was, dacht ik alleen maar.. Ja maar ik ben natuurlijk net die 1 op de miljoen. Ik kon het niet meer in perspectief plaatsen.

Contact opgenomen met mijn psycholoog die me de vorige keer enorm had geholpen. Die pakte snel de draad weer op en ik had een goede basis om het weer onder controle te houden. Toch bleven de twijfels en wilde ik mezelf niet kwellen. Ik nam me voor; Ik doe een MRI en dan heb ik onomstotelijk bewijs en kan ik het loslaten. Op de MRI was niks te zien en fijn ik kon gerust naar huis.

Ik voelde me jarenlang sterk en had echt geen last van de hypochondrie behalve dat ik me ook zorgen kon maken over mijn kinderen. Maar dat nam geen vervelende vormen aan. Echter na een tijdje hoorde ik weer een vreselijk verhaal over kanker. Was ik nooit bang over geweest, maar het ging over een jonge vader en daar was de link naar mezelf alweer gelegd.

Binnen no-time zat ik in de overtuiging dat ik het ook had. En ik dacht bij mezelf: “ Echt? Ga je dit nu weer doen? Je weet toch beter? Maar het andere stemmetje dat zei; Je hebt kids je mag het risico niet nemen. En ik zag alle doemscenario’s als voorbij komen.

Dus naar de huisarts. Ik gaf aan maagklachten te hebben en dat ik me zorgen maakte. De huisarts deed dat niet en dat was heel logisch. Maar voor mij niet! De huisarts bekeek het vanuit de logische beredenering en ook hoe klein deze kans wel weer niet was. Ja want ook deze kans is echt super klein. Maar voor mijn gevoel was het allemaal erg echt.

Ik kreeg medicatie mee en dan zou het over gaan. Door mijn eigen angst ging dat natuurlijk niet. Ik ging stressen en kreeg bijwerkingen. Dat moest wel iets zijn! Dus ik naar een kliniek voor een onderzoek. Geen fijn onderzoek, maar wel met een goed uitslag, uiteraard! Dus niks aan de hand en geen zorgen.

Dan kom ik bij het heden. De klachten van de maag hielden nog wat aan omdat ik bleef stressen. Maar ik kreeg er ook pijnlijke handen en voeten van. En meteen schoot ik in de modus dit is niet goed. Dus nu zit ik midden in een episode dat ik ALS denk te hebben.

En hoewel ik weet dat de klant echt gigantisch klein is en ik eigenlijk geen echte klachten heb kan ik dit weer niet loslaten. Op dit forum las ik veel dat mensen angst hebben voor ALS en kanker. Dat zijn wel de meest enge ziektes en je hoeft maar een uurtje te Googlen en dan vind je wel een symptoom wat er op lijkt.

Hier een krampje, daar wat pijn. En oh, voelde ik daar nu ook iets geks? En yes je zit er weer midden in. Het moeilijke aan hypochonder zijn is dat je weet dat het niks is, maar toch blijft de angst en kan niemand je echt gerust stellen.

Dus toch maar naar de huisarts en het hele verhaal uitgelegd. De huisarts was erg begripvol en deed onderzoek. Conclusie? Niets wat er dan ook maar op lijkt en geen enkele reden tot zorgen. Nou dat stelt flink gerust en daar kan ik dan weer even mee verder. Maar toch blijf ik mijn lichaam heel de tijd controleren. Doe ik dat, dan voel ik van alles. Want elk klein ding merk ik nu op. Ik weet zeker dat ik dit drie weken geleden ook had, maar toen stond ik er absoluut niet bij stil.

Dus voor nu ga ik weer streng zijn voor mezelf en ga ik dus niet meer Googlen. Dat helpt echt niet. Je vind 10 dingen die gerust stellen en maar 1 ding wat je kan doen twijfelen is hetgeen waar je weer zorgen over gaat krijgen.

Voor mensen die dit nu ook hebben en dat zijn er veel. Hoop ik dat je hier wat uithaalt. Je bent niet alleen hierin en je bent geen zeikerd, maar dit is gewoon heel erg lastig. Ga niet Googlen en niet heel de tijd op jezelf letten, en ja dat is heel erg moeilijk. Maar als je dat niet doet en probeert lekker afleiding te zoeken verdwijnen de klachten naar de achtergrond en dooft de angst langzaam aan weer uit. Want de klachten verdwijnen en dus ook de aandacht ervoor en dus ook de angst. En af en toe heb je nog wel eens klachten, net als letterlijk iedereen, maar dan moet je er gewoon geen aandacht aan geven.

Echt een super lang verhaal, maar hopelijk hebben mensen er hier wat aan! Maak je niet te druk, want dat is nergens voor nodig.