Ik ben vaak in een bozekind-modus

Ik zet maar een stap, want ik weet het niet meer. Heb zoveel geprobeerd en geleerd, maar ik verlies mezelf weer helemaal, en iedere dag is het vechten om de schade te beperken.
Angst voor binden én verlaten te worden, en wantrouwen naar anderen maar ook afwijzing voor mezelf.
Ik mag er steeds minder zijn, terwijl ik weet dat het zo belangrijk is om er wél te mogen zijn.

Het is zo beangstigend om de goede kant op te gaan dat ik er steeds voor kies om in het negatieve patroon te blijven. Althans , in mijn thuissituatie... de triggers maken me wankel en ik voel me afhankelijk in mijn relatie.

Ik ben vaak in een bozekind-modus en ik verleg daar in de grenzen. Ik zou liefdevol moeten zijn naar mijn oude pijn en naar mezelf, maar ik lijk het me niet te gunnen. En dus gun ik het anderen ook niet!( verstandelijk wel natuurlijk, maar gevoelsmatig niet ). En dat maakt me boos wanhopig , agressief en onredelijk, manipulerend. Ik dacht uit een narcistische relatie gestapt te zijn, maar ik ga nu zo aan mezelf twijfelen en geloven dat ík narcistisch ben. Ik roep dan ook dat ik slecht ben en al die dingen.
Weet niet meer goed hoe ik mezelf in het hier en nu kan houden, maar vooral als ik bij mijn partner ben ( veilig, maar ook bang )

Nou ja, dat eerst maar eens. Misschien herkent iemand hier iets van.

Wel veel meegemaakt in jeugd en in burnout geraakt doordat ik steeds een strijd moest leveren om problemen op te lossen. Signalen genegeerd ( wist ik toen niet), maar zo rond de 50 kan ook de overgang een rol spelen, en wat zou de vaccins tegen corona nog teweeg brengen. Kortom , ik wou dat ik een logische verklaring had die alles verklaarde, zodat ik kon zeggen, het is okee en niet gek dat je nog niet beter bent.

Ikkie....