Geen emotofobie meer, nu wil ik anderen helpen

Beste lotgenoten,

Mijn naam is Isabel en heb bijna mijn hele leven al een overgeeffobie. Ik ben nu 37 jaar en het begon bij mij in groep 3/4 van de basisschool.

Ik ben nu op het punt dat ik kan zeggen dat het vrijwel niet meer mijn leven beheerst, in bepaalde situaties steekt het de kop soms nog op. Het zal altijd een deel van mij zijn, maar ik omarm het nu ook wat ik voorheen nooit had durven denken. Ik heb door het volgen van diverse therapieën, het lezen van boeken en delen van ervaringen een hoop kennis opgedaan over deze angststoornis. En begrijp nu dat er veel meer achter schuilgaat waarom ik dit heb. Daardoor kan ik er beter mee omgaan.

Rond mijn 15e jaar kwam ik via een programma van Paul de Leeuw erachter dat de angst een naam heeft en het ook echt iets is wat bestaat. Door de stichting Emetofobie ben ik in contact gekomen met lotgenoten, waardoor de angst nog meer erkenning kreeg.

Ik vind het jammer dat tot op de dag van vandaag er nog niet veel kanalen zijn die er aandacht aan besteden en waar je met elkaar in gesprek kan. Naar een therapeut stappen kan nog een te grote stap zijn, doordat men zich schaamt (wat absoluut niet hoeft) of de financiële middelen er niet voor heeft. Ik zou graag andere lotgenoten willen helpen bij dit gevecht, door samen erover in gesprek te gaan. Dan is de reden waarom ik zoveel tijd van mijn leven heb weggegooid door niet te genieten, nog ergens goed voor, door anderen te helpen.

Ik ben zelf uiteraard geen therapeut, dus ik vertel je ook niet wat je moet doen. Ik geef alleen aan wat mij heeft geholpen en al is het maar een ieniemienie iets waardoor je zegt dat je hier iets aan hebt, dan zou dat natuurlijk super zijn!! Ik heb diverse therapieën gevolgd; EMDR, psychotherapie, cognitieve gedragstherapie en psychosomatische fysio.

Je hoeft er niet alleen voor te staan!