Geef de positieve dingen de aandacht

Ik ben altijd piekerend geweest. Als kind bleven verhalen van klasgenootjes die zieke ouders hadden meer hangen. Dat is je karakter, je bent empatischer dan anderen. Soms is dat een zegen, soms is dat een last. De kunst ligt vooral om je op het positieve te focussen.

Enkele jaren geleden was ik erg overspannen (verandering: alleen gaan wonen, drukke job, overlijden oma), kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Ik kreeg toen psychologische hulp. De psychologe legde heel goed uit wat er aan de hand was, wat je lichaam tot stand kon brengen, waar het zich afspeelde, wat het ergste kon zijn dat er kon gebeuren bij hyperventilatie (flauwvallen, waardoor je lichaam jezelf terug weer reset, het overneemt van jouw denken. Knap toch?). Toen namen de klachten af, ik was gerustgesteld.
Na mijn twee bevallingen had ik er terug meer last van (die verhalen van klasgenootjes van toen doken weer op). Gelukkig kon ik mezelf door wat ik toendertijd bij psycholoog geleerd had, snel geruststellen. Bij elke verandering (bevalling, ouder geworden) heb ik wat aanpassingstijd nodig. Als je empatischer, gevoeliger bent heb je tijd nodig om even stil te staan, of dat nu leuke of minder leuke dingen zijn. In de hectiek waar we in onze huidige maatschappij in leven, is dat niet eenvoudig. Gelukkig had ik heel wat ouderschapsverlof en kon ik me zachtjes aanpassen. Uiteraard doken de angsten op, want nu had ik ook mijn verantwoordelijkheden tegenover mijn kinderen, maar ik kon ze rationeel benaderen: de angsten kwamen door de hormoonschommelingen, te weinig slaap, de veranderingen in mijn leven. ..Ieder keer dat de angst opdook nam ik tijd om er even bij stil te staan, het te accepteren en de bovenstaande zaken in een rationeel gesprek met mezelf te weerleggen. Mijn lichaam voelde meer, als ik er mee te bewust van werd. De linken uit het verleden (klasgenootjes) zaten in mijn onderbewustzijn en wilden de overhand nemen, maar gelukkig was mijn rationeel denken sterker. Hierdoor ging ik niet op zoek op het internet en verdwenen de doemscenario's en lichamelijke klachten na weken van zelf. Mijn lichaam en hormonale balans konden na de zwangerschap herstellen.

7 maanden geleden ben ik aan een appendix met spoed geopereerd. De voorbije 2 jaren waren al heftig. Ik zat tegen een knoert van burnout aan (te empatisch hé). Op het werk voelde ik me te verantwoordelijk, dochter 2 sliep na 18 maand nog geen één nacht door (slaaptekort!). De Corona deed me veel piekeren, je hoorde overal slecht nieuws, er werd angst aan gepraat. Ik zat toen niet goed in mijn vel, helemaal op en dan ben je er nog meer vatbaar voor. Ik was mezelf 4 jaar lang op de eerste plaats vergeten zetten. Mijn kinderen en job gingen steeds voor, geen tijd voor ontspanning.(beste lotgenoten: ga eens na bij jezelf: hebben jullie de voorbije tijd, goed voor jezelf gezorgd?). Gevolg: de appendix was de druppel, ik belandde met spoed in ziekenhuis. Ik ben niet zot van narcose en hier kon ik me totaal niet op voorbereiden. Ik ben ontwaakt met een enorme paniekaanval. Ik heb 1 week niets geslapen ( niet ideaal naar narcose) en de hypochonder in mij was weer geboren. In heb diep gezeten. Ik had 2 maanden dagelijks zware paniekaanvallen, kon niet functioneren. Ondertussen kreeg ik ook vreselijke verhalen te horen van mensen die kanker kregen in mijn omgeving, maar ook ver daarbuiten. Ik pikte ze allemaal op en betrok ze op mezelf. Mijn lichaam was aan het herstellen, tuurlijk voelde ik van alles, maar het werd uit vergroot, ik zat er met mijn neus bovenop. Ik liet mezelf geen afleiding toe. Ik was elk bewust moment bezig met mezelf te scannen. Zo kan lichaam en geest niet ontspannen. Zo span je heel je lichaam aan, zet je stresshormoon in gang en zit je in negatieve spiraal (fysiek en psychisch). Je wordt dus ook zieker (immuniteit verzwakt) door je ziek te denken. Gelukkig kon ik snel terecht bij psycholoog. Ondertussen ook elke dokter gezien voor 101 kwalen en nog veel meer fatale diagnoses. Op tv meed ik alle tv -programma's over gezondheidszorg en operaties (appendix had me door paniekaanval een trauma bezorgd). Elke kwaal die ik aandacht gaf, groeide, bleef me weken tot maanden opslorpen. Dokter s konden me even geruststellen, maar stelde daarna toch weer dievan mezelf😉. Angst werkt verlammend. Genieten van mijn gezin, leuke uitjes zat er niet meer in. Moeilijk om zo van burnout te herstellen. Ik probeerde mezelf door dokter Google gerust te stellen, ookal weet ik dat je dit niet moet doen, soms vond ik er geruststelling, maar soms pikte ik nieuwe symptomen ziektes op en bracht het me dieper in mijn negatieve spiraal....

Dit is een soort van autosuggestie. Je leest of hoort iets, en je gaat dan ook effectief met je brein daar gaan voelen. Waardoor je je onbewust aanspant en effectief een kwaal creëert.

Wat heeft geholpen:

*Een elastiekje rond de pols. Iedere keer ik iets voel en ik er een diagnose aan verbond, liet ik het schieten. Korte pijnprikkel. Ik accepteerde wat ik voelde, maar mocht er niet op doorgaan. (Wat heb je te verliezen? De pijn kan verdwijnen op deze manier. Blijft ze toch, dan is het zoals het is. Maar geloof me...meestal verdwijnt het. Wat je aandacht geeft, groeit!).
* Als dit nog wat moeilijk is: moet je de gedachte eens letterlijk aan de deur zetten. Vb: je voelt iets en je begint te panikeren...wat als het dat is? Het zal toch niet..? Kijk nu is het er weer, zal iets erg zijn...? -> op die moment zeg je, kijk de 'hypochonder in mij is er weer, maar het is een ongewenste gast. Ik zie hem, maar ga er niet mee in gesprek. Je zet je recht en stapt tot een buitendeur, doet de deur open. En zet de ingenodigde gast buiten. Weg is hij... Klinkt belachelijk hé, maar dat zijn je gedachten ook, dus de moeite om te proberen. Geloof me, soms moet je dit meerdere keren per avond doen. Echt telkens je gedachten de overhand nemen. Het werkt zoals gedragsconditionering (hondje van Pavlof).
* Je aandacht richten op positieve zaken. Wat je aandacht geeft groeit. Geef je de aandacht aan je "ziekte" dan groeit die. Geef je de aandacht aans iets leuks: dan groeit dat gevoel. (Lichter leven)
* Site Ruud meukenberg
* Boek: leren loslaten
* Voor jezelf zorgen. Ga eens na of je echt goed voor jezelf zorgt ( positiviteit, gezonde voeding en beweging, jezelf graag zien, ...) Handel daar naar. Geef deze dingen de aandacht. Lukt het niet alleen. Zoek psychologische hulp.

Veel liefs!