Ergens opgelucht dat ik niet alleen ben met dit probleem

Ik moet zeggen, na gisteren een uur aan de lijn van teleonthaal gehangen te hebben, dat ik blij ben op deze website terecht gekomen te zijn.
Het klinkt mischien raar om schrijven maar ik ben ergens opgelucht dat ik niet alleen ben met dit probleem.

Ik durf stellen dat verlatingsangst steeds latent bij me aanwezig is geweest, maar sinds de breuk na een lange relatie van 14 jaar, is het volledig ontploft.

Ik ben niet meer in staat een normale relatie op te bouwen doordat ik de boel steeds eigenhandig saboteer.
In het begin van een relatie kan ik de schijn hoog houden en loopt alles vlot, tot ik echt verliefd wordt ( bij mensen met verlatingsangst komt dat blijkbaar vrij snel).
Vanaf dat punt komt dat beestje weer om de hoek piepen en wordt genieten onmogelijk.
Ik analyseer elk berichtje, elk gesprek, tot op het bot, en wees maar zeker dat je elke keer iets vindt dat je vermoeden bevestigd, dat je zal worden achtergelaten. Ik wordt compleet paranoia, kruip in een hoekje, drink, passief agressief,… uit angst de pijn opnieuw te moeten voelen die ik tijdens vorige breuken heb ervaren.

Een self fulfilling prophecy, natuurlijk, waardoor heel de carrousel van je zelf oprapen, er opnieuw staan, verliefd worden, paranoia worden,… opnieuw begint.

Ik heb besloten hier professionele hulp voor te zoeken want dit is geen leven meer.