Emotionele verwaarlozing

Natuurlijk is het zo dat het plotseling verlies van je liefde volle verzorgende moeder op twee jarige leeftijd een groot en onbegrepen traumatische gebeurtenis voor mijn moet zijn geweest.
Ook de strenge en dominante opvoeding door mijn stiefmoeder waarbij de rol van mijn vader binnen het gezin er niet meer toe deed vanaf mijn vierde levensjaar zonder enige vorm van liefdevolle aanraking is nu terugkijkend ook een vorm van emotionele verwaarlozing geweest.
Ook het voorval waarbij ik spelende wijs bij de buren in de grote kelder onder het huis stil liggend op een bank ben betast door mijn buurmeisje puur uit nieuwsgierigheid van haar uit omdat ze dit waarschijnlijk ook bij haar ouders had zien doen.
We werden betrapt door de buurvrouw die mij daarop schreeuwend naar huis stuurde en haar dochter strafte.
Hierna is er nooit een woord over gezegd en wist niemand verder van dit voorval. Zelf zweeg ik hierover uit angst voor straf en schaamtegevoel en ook leefde de angst dat het uitkwam.
Dit voorval heeft bij mij binnen enkele weken gezorgd voor een ondragelijk psychisch lijden.
Terug denkend en met de kennis van nu vijftig jaar later had ik last van PTTS het is haast benauwend precies hoe die diagnose overeen komt met wat er bij mij innerlijkheid toen gebeurde.
Tot deze leeftijd had ik met de juiste mensen om mij heen die wisten wat er gebeurd was en mij een beschermde omgeving konden bieden en begrip vol konden troosten nog een normaal opgroeiend kind kunnen zijn maar helaas is dit niet gebeurd.
Sterker dit was de ideale voedingsbodem tot een ontwikkeling van een lichamelijke verslaving die vijf jaar lang elke dag weer zou gaan duren en waarbij helemaal niemand in mijn omgeving daar ook maar enige notie of weet van had.
Voor het slapen gaan ging ik op mijn buik liggen en kneep daarbij met beide duim en wijsvingers heel hard in mijn piemel. Dit zorgde voor een stofje in mijn hersenen waardoor ik verdooft en als een blok in slaap viel. Al heel snel was dit een verslaving om even zonder al die gedachten in mijn hoofd die mij wakker hield en veel energie kost in slaap te vallen.
Dit heeft precies geduurd tot dat er voor het eerst een zaadlozing kwam en ook stijfheid en ik het niet meer kon verbergen daarna is dit hard knijpen nooit meer gebeurd.
Dit is ook de periode geweest waarop er in mijn lichaam allerlei bijwerkingen ontstonden door onder ander een verstoorde hormoon huishouding passen bij mij leeftijd maar ook de lichamelijke weerstand voor normaal onschuldige virussen zoals een herpes virus bleven chronisch in mijn lichaam achter.
Rond mijn achtste kreeg ik voor het eerst een pieptoon in mijn oren te horen maar omdat ik daar nooit iets over gezegd had verzon ik zelf een verklaring hiervoor mijn gehoor was gewoon veel gevoeliger dan bij andere en kon daardoor de pieptoon van de radio in de buitenlucht horen.
Voor mij was dat een goede verklaring om me daar over geen zorgen te maken en het was ook altijd maar tijdelijk.
Nu weet ik natuurlijk wel beter en zit het niet in de oren maar een verstoring door overbelasting van de hersenen.
Maar de bijwerking waar ik wel heel veel last van had was het lege teruggetrokken gevoel overdag van mijn geslachtorgaan vooral als ik stil moest zitten in de klas. Ook de elektrische schokjes die ik elke dag daarbij ervaarde werkte in op mijn immuun systeem De psychische pijn opgedaan voor de periode van de verslaving had zich nu letterlijk vast gezet in mijn lichaam. Ook door mij sterk ontwikkelde gevoel voor onrecht kon ik de pijn van andere soms letterlijk in mijn lijf voelen.
In de periode na het stoppen had ik de goede hoop dat lichamelijke klachten nog van zelf zou overgaan maar dat gebeurde niet. Zelf had ik het gevoel dat mijn lichaam sterk aan het afkicken was alleen bleef dit maar voortduren zonder enige verbetering van welzijn.
Rond mijn zestiende kreeg ik sterk het besef dat het nooit over zou gaan maar dat ik wel een grote behoefte had naar een juiste diagnose zodat dit bij andere jongeren in de toekomst sneller en beter herkend worden. Niemand mocht als kind ooit overkomen wat bij mij is gebeurt.
De tijd tussen mijn zestiende en negentiende jaar stond in het teken van vele gespreken met huisartsen ziekenhuis specialisten en vooral heel veel psychologen en psychiaters.
Maar waar ik het vooral over wilde hebben mijn periode van verslaving en de lichamelijke gevolgen daarvan daar mocht ik nooit over praten. Sterker nog die waren er volgens de deskundige helemaal niet en gebuikte ik alleen maar om aandacht te trekken.
Ik kreeg na vele sessies de diagnose van hypochondrie met trekjes van een psychopaat.
Uiteindelijk heeft dit tot enkele pogingen tot zelfmoord geleid omdat ik in plaats van iets voor de gezondheid in de samenleving te kunnen betekenen deze alleen maar tot last ben.
Naar mijn gedwongen opnamen van een jaar in de RPI heb ik mijn laatste jaar van de MTS afgemaakt en ben ik een onopvallend leven gaan lijden met daarin bewust geen kinderen.
Het sterke gevoel van onbegrepen zijn en altijd maar doen als of er niets met mij aan de hand is valt in deze vooral op geld beluste maatschappij zeker niet mee. Het feit dat ik nu ook CLL heb gaf eerst heel veel innerlijke rust namelijk dood gaan aan kanker dat begrijpt iedereen.
Nu bij de tweede chemo kuur voel ik weer steeds meer ruis in mijn hoofd omdat mijn diagnose van het verleden nog steeds niet volledig is gesteld en uitgezocht mede door de beperkingen en goede wil van onderzoek in de medische wereld die het bestaan hiervan zelf ontkennen.
Dat er binnen paar maanden eerst Bulleus Pemfigoid en daarna CLL is gediagnostiseerd is zeker maar waarom juist ik dat heb gekregen en wat heeft het verleden daar mee te maken daar zou ik echt alles voor over hebben om dat inzicht een klein stukje beter zichtbaar te maken.