Dit was de genade klap

In mijn zoektocht naar lotgenoten die ook met PTSS te maken hebben ben ik hier op deze pagina terecht gekomen en graag zou ik met mensen willen praten hoe hun ermee omgaan. Recentelijk ben ik 26 jaar geworden voor de beeldvorming.

Een terugblik:

Vanaf klein kinds af aan werd ik al bestempeld als ''anders''. Dit andere heeft ervoor gezorgt dat in mijn jeugd 6 jaar lang gepest werd, van groep 8 tot aan 5 jaar middelbaar. Terughoudend, emoties opvreten en wegrennen ervoor. In combinatie met een familie waar de ouders niet de steun konden leveren toen die tijd wat ik nodig had. M'n moeder was manisch depressief en zat zelf niet goed in haar vel. Ze deed haar uiterste best toen ik gepest werd om rondom school alles te regelen. M'n vader hield zich afzijdig en er was veel ruzie in huis.

M'n moeder is op m'n 9de ziek geworden, COPD. Dit heeft bij haar ook flink ingehakt en mental abuse kwam onbewust vaak ter spraken. Na m'n middelbaar was het pesten gestopt, en thuis ging 't ook redelijk beter maar m'n moeder begon steeds vaker in het ziekenhuis te eindigen. Eigenlijk ken ik m'n moeder niet anders dan ziek.. Deze ziekenhuis tripjes zaten op zijn piek van 2018 tot 2020, 2x per maand vloog ze er weer in. De hele hartinfact naar de andere omdat ze ook hart patient was. Daarbij kwamen haar long aanvallen en paniek aanvallen. De beelden wat ik hiervan heb gezien, het constant leven in overlevingsstand.. dat hakt er nu allemaal in. In 2020 kreeg mam oxazepam waardoor ze rustig werd en voor een jaar lang had ik eindelijk de moeder die ik m'n hele leven heb gemist.

Vorig jaar september is m'n moeder op 64 jarige leeftijd overleden en dit was de genade klap. We hebben haar zien overlijden in 't ziekenhuis, plotseling en heel snel. Het beeld wat ik hiervan heb, op m'n netvlies gebrand samen met 't gevoel van machteloosheid heeft ervoor gezorgt dat m'n angststoornis, PTSS volledig doorbrak. Voordat ze overleed zat 't meer op de achtergrond maar nu ze weg is en ik die moederlijke liefde mis die ik eindelijk kreeg is m'n wereld in elkaar gezakt.

Constante alertheid, paniek om iets fout te doen, als ik iets fout doe en iemand sluit me buiten komt de verlatingsangst erbij. Ik voel me zo gevangen in m'n eigen lichaam. Nachtmerries, flashbacks dat je helemaal terug word getrokken in dat moment (meerdere traumas). Mijn omgeving heeft zoveel last van deze paniek en het heeft invloed op mijn relatie. De paniek van m'n moeder, trauma en flashbacks zijn een soort fuel voor andere kleinere angsten om door te breken. Het hoofd probleem is dat ik nu weer een vorm van steun mist wat ik eerst van m'n moeder kreeg. Alles voelt zo zwaar, sommige dagen zoals nu hakken er flink in waardoor ik niet kan functioneren. M'n vader die zag niet echt dat er stress in het spel was, m'n broer ook niet. Alleen mijn zus ziet wel in wat er gebeurd en m'n huidige partner begint ook dingen in te zien maar m'n partner heeft er heel veel moeite mee om met die paniekaanvallen te dealen.

Hoe doen jullie dingen aanpakken zodra een paniek aanval doorbreekt en hoe reageert jullie omgeving er op?