De coronacrisis heeft er - net zoals bij vele anderen - stevig ingehakt

Mijn grootmoeder stierf aan kanker, mijn groottante en tante kregen borstkanker, mijn vader heeft Parkinson en prostaatkanker en mijn moeder had een alcohol- en pillenverslaving in combinatie met een depressie. Nu ik het hier zo neerschrijf, komt het opnieuw overweldigend over voor mezelf, maar dat is/was nu eenmaal mijn levensloop.

Enkele jaren geleden werkte ik in een bedrijf dat totaal geen rekening hield met het welzijn van zijn medewerkers. Daar kweekte ik een angststoornis, gepaard met paniekaanvallen en hypochondrie. Ik kwam ook steeds meer aan, tot ik 130 kg woog. Gevolg: nóg meer fysieke klachten die wel moesten duiden op een ongeneeslijke ziekte... Nieuw gevolg: nóg meer paniek...

Op een gegeven moment besliste ik om het roer om te gooien. Ik nam ontslag, begon als een gek te sporten en focuste me op gezonde voeding, yoga en meditatie. En met succes, want ik viel op mezelf 54 kg af. De paniekaanvallen en hypochondrische aanvallen verdwenen en ik had mezelf weer volledig onder controle... tot nu.

De coronacrisis heeft er - net zoals bij vele anderen - stevig ingehakt. Het verbod om vrienden en familie te zien, met sterk beperkte contacten tot gevolg, heeft er voor gezorgd dat bepaalde zaken opnieuw de kop opsteken. Intussen heb ik een CT-scan, bloedonderzoeken, ... gehad, terwijl ik weet dat het vooral in mijn hoofd zit. Doordat ik me niet goed voel, zoek ik heil in ongezond eten, wat me weinig energie oplevert om te sporten en meditatie ruilde ik in voor avondjes voor tv - bij voorkeur met een vettige hap. Opnieuw die vicieuze cirkel.

Maandag dacht ik dat ik een hersentumor had, gisteren dacht ik opnieuw aan een andere enge ziekte, vandaag moet ik vast naar de spoed met een hartaanval. Feit dat ik anderhalve maand geleden een CT-scan heb gehad, waar alles in orde bleek te zijn, is uiteraard niet voldoende voor mij. Ik merk dat ik rustiger word wanneer ik verhalen lees over mensen die hetzelfde doormaken, sites die symptomen beschrijven en waar ik me in herken of dat ik gewoon dingen ga doen die de aandacht afleiden. Maar het stoort me mateloos dat er geen echte oplossing lijkt te zijn, enfin, eentje waarbij pieken en dalen voorgoed verleden tijd zijn. Alleszins bedankt om jullie verhaal te delen.. we zijn duidelijk niet alleen..