dacht dat ik dood zou gaan als ik niet zou lunchen

Ik denk dat mijn paniekstoornis al vroeg in mijn leven begonnen is. Ik kan me herinneren als kind dat ik geen lunch mee had naar school en in paniek raakte omdat ik dacht dat ik dood zou gaan als ik niet zou eten. Ook kan ik me herinneren dat ik huilend naar mijn vader rende omdat ik dacht dat ik niet meer kon geeuwen. Mijn vader kon me wel geruststellen in die situaties. Mijn moeder vond het belachelijk en zorgde er ook voor dat ik dat wist. Later in mijn puberteit liep ik een keer door de stad. Opeens durfde ik niet meer verder. Ik was bang. Echt bang. Ik dacht dat ik gek zou worden en kon mezelf niet meer kalmeren.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en hij schreef me Seroxat voor. Je hebt paniekaanvallen zei hij. Ik had geen idee wat het was en door de medicijnen werd het eerst alleen maar erger. Mijn vriend heeft me er toen uitgehaald. Meegenomen naar de supermarkt en laten zien dat er niks is om bang voor te zijn. Dat hielp enorm. Daarnaast ging cognitieve gedragstherapie volgen. Ik geloof niet dat dat erg hielp.

Begin 20 kreeg ik mijn eerste zoon. Ook toen laaide de angst en paniek op. Ik durfde niet meer de straat op en was bang dat ik mijn kind iets zou aandoen. Als ik iets deed wat niet logisch was, dacht ik meteen: zie je, daar gaan we. Ik word gek. Ik was in die tijd gestopt met mijn medicijnen, dus toen mijn zoon drie maanden was, ben ik weer begonnen. De paniekaanvallen verdwenen.

Inmiddels ben ik 40 en slik sinds mijn 23e Citalopram. Ik zit op de 40mg per dag en het kan niet meer verhoogd worden. En weer zit ik in een periode van paniek. Het lijkt alsof mijn medicijnen niet meer werken. Ik sta bang op en ga uitgeput naar bed. Ik ben constant bang om gek te worden. En dat ik iets doe of zeg waardoor anderen dat ook denken. In mijn ergste scenario word ik opgenomen en kan ik niet meer voor mijn kinderen zorgen. Ik zit zwaar onder de medicijnen en er is geen normaal gesprek meer te voeren met mij. Mijn kinderen komen op bezoek en herkennen mij niet meer. Ze zien dat ze niks meer aan me hebben en komen ook steeds minder langs.

Ik volg nu een cursus mindfulness via de psycholoog en dat helpt met vlagen. Ik ben gewoon bang dat dit het is en ik er niet meer uit kom.

Liefs van mij