Als je hoofd je hart niet vertrouwd

Hallo allemaal,

wat heb ik vaak getwijfeld mijn verhaal hier te delen met jullie. de drang om van me af te schrijven maar tevens het lastige om iets zo persoonlijks te delen.

Ik ben 39 jaar jong en vader van 2 prachtige kinderen. Verloofd met mijn grote steun en liefde!

Ik ben al langere tijd in gevecht met mijn ziektevrees. Vele tientallen huisarts bezoeken en sessies met een psycholoog heb ik achter me liggen. Of ik het echt achter me heb gelaten..? nee dat denk ik niet. het kleeft nog steeds aan me en soms is het dagen en weken "vechten" tegen angsten. Er zijn ook tijden dat t wel goed met me gaat, en dat de tips en tools die ik van mijn psycholoog heb gekregen wel werken.

Ik ben voornamelijk bang om kanker te krijgen, in welke vorm dan ook. De angst voor de dood is zeker net zo groot. En deze 2 zijn in mijn gedachten direct aan elkaar verbonden.
Nee, ik ben niet altijd bang geweest voor de dood. Op mijn 17e ben ik de dienst in gegaan en op mijn 19e heb ik een missie gedraaid. Voordat je op missie gaat, ga je met je ouders aan tafel zitten en vul je de handleiding nabestaanden in. Wat dat inhoud is dat je aangeeft hoe je je begrafenis of crematie geregeld wil hebben voor het geval je sterft op missie. Dat klinkt nu super heftig maar zo heb ik dat toen niet ervaren en leefde die angst helemaal niet bij me. We hebben dit vrij luchtig aangepakt en dat voelde goed. Als ik er nu aan terug denk en ik kijk naar mensen om me heen die nu 18/19 jaar zijn, dan vind ik dat wel heel jong om zo'n zware en heftige keuzes te maken. maargoed ik ben nu ouder en dan kijk je daar misschien op een andere en volwassen manier naar.

De angst voor de dood en voor kanker heeft zich denk ik ontwikkeld vele jaren daarna. Vele familieleden die heel dicht bij me stonden zijn overleden aan kanker en daarna is ook mijn vader overleden aan deze slopende ziekte. Steeds vaker dacht ik aan de dood en bij die gedachten daaraan dreef ik mezelf in een soort zwarte tunnel aan gedachten en zag mezelf sterven. Als het zweet me uitbrak, kwam ik als het ware uit deze gedachten en deed frisse buitenlucht me goed.
Zonder dat ik het zelf zo bewust doorhad werd ik vaste klant bij de huisarts. Allerlei verschillende klachten maar allemaal met dezelfde angst..kanker.
Wat voelde ik me beledigd toen de huisarts me voorstelde om met de praktijk ondersteuner te praten en psychische hulp te zoeken.
Mijn klachten waren immers echt en wat ik voelde was echt.
Er waren zelfs momenten dat ik geen afspraak kreeg bij de huisarts. uiteindelijk kreeg ik bijna dagelijks paniekaanvallen. Het besef dat ik hulp nodig had kwam toen ik in de auto zat naar mijn werk. Ik kreeg een paniekaanval en de druk op mijn borst werd zo heftig dat ik haast out ging. Ik had mijn gedachten en ook mijn lichaam niet meer in controle.

Een afspraak bij de psycholoog is niet snel gemaakt. Je hebt te maken met wachttijden en doorgaans duurt het 4 tot 6 weken of soms nog langer.
Tijdens de eerste sessies had ik niet echt het idee dat het me verder hielp. Ik maakte dagelijks opdrachten uit het boek "voluit leven"
maar soms kwamen de opdrachten niet echt uit in combinatie met mijn afspraken. Ik heb dit aangegeven bij mijn psycholoog en zijn een andere weg in geslagen.

Op een dag vroeg ze aan mij; weet je eigenlijk wat je hebt? Nee, heeft dat een naam dan?
Heb je ooit van hypochondrie gehoord vroeg ze. Ik had daar nog nooit van gehoord.
Ze vroeg me een stukje voor te lezen uit een boek. Even twijfelde ik of ze mijn verhaal in een boekje had laten drukken. Het was precies wat ik meemaakte en benoemde mijn angsten, emoties en gedragingen.
Dit was het keerpunt, vanaf dat moment ging het beter met me. ik was niet de enige en wat ik had, had al een naam.

uiteindelijk na 2 behandel periodes kwam het moment dat ik het zonder hulp ging doen. Dat is niet altijd makkelijk geweest en nog steeds denk ik er wel eens aan om mijn psycholoog een appje te sturen om een afspraak in te plannen. Met het toepassen van technieken houd ik wel mijn rust en heb ik geen paniekaanvallen meer. Het is geen schande om naar de huisarts te gaan, al weet ik dat dat me maar voor 80% gerust stelt.

Als je hoofd je hart niet vertrouwd. Één stap vooruit en soms 2 stappen terug. but one time i'm going to beat you.