Weet iemand raad, ik smeek het bijna ...ik wil zo graag geholpen worden.

hoi patrick

als ik goed begrijp uit je verhaal is dat het uit is gegaan met je vriendin een grote klap is voor je je kan de gedachtens en de gebeurtenis niet goed een plekje geven .die dingen zijn lastig en die gene heeft wat voor je betekend om het te accepteren is proberen om te kijken na de dingen die je wel leuk en beleefd hebt met haar zodat je de negatieve gedachtens wat achter wege laat het zal een gevecht worden of schrijf het van je af kan ook helpen praten met iemand lucht ook op . Je zal toch een keer het een plekje moeten geven want je hebtje eigen leven die ook verder gaat sterkte

Zeer herkenbaar, ook ik ben keer op keer obsessief verliefd, bij mij gaat het om onbeantwoorde liefdes.
Mentaal ben ik er helemaal kapot van, daarom heb ik hulp gezocht bij een GGZ instelling die speciaal gespecialiseerd is in liefdesverslavingen en co-dependency.
Claudia's Care Center heet het, misschien heb je er wat aan!

Sterkte!

Ik heb exact hetzelfde als jou, dus snap je ook helemaal. Ik leid al vanop mijn 5 jaar aan OCD, wat dus betekent dat ik mijn leven nooit anders gekend heb. Ik ben toen ik 15 was gestart met Citalopram (anti-depressiva wat werkt bij angststoornissen) al snel merkte ik verschil en kon ik mijn OCD controleren Ipv dat mijn OCD mij controleert. Op mijn 18de heb ik een relatiebreuk doorstaan die me heel heftig gevallen is. Ik at niet meer, ik kon niet meer slapen, dacht de hele tijd aan haar en geen enkele afleiding was voldoende, met vrienden afspreken had voor mij geen zin. Mijn Citalopram is op dat moment verhoogd naar de hoogste dosis die mag voorgeschreven worden. Helaas merkte ik daar geen verschil van. Ik wou er niet meer zijn, ik voelde me slecht en vond dat alles mijn fout was. Na gesprekken met de psycholoog hebben we ontdekt dat ik mijn relatie onder controle hield met mijn OCD. De OCD bepaalde dus niet alleen mijn leven zoals vroeger maar bepaalde ook mijn relatie… ik heb me enorm slecht gedragen waardoor mijn ex een heel slecht beeld van me heeft. De hele tijd reflecteer ik in mijn hoofd over de dingen die ik gedaan heb en heb de hele tijd bang dat ze een ander gaat vinden. Ik kan haar niet loslaten, ik hoor haar niet meer, ik kan haar leven niet meer controleren en dat besef ik zelf goed genoeg maar de OCD bepaald er anders over. Alle gedachten/handelingen maken mijn hoofd gek en mijn lichaam moe. Ik heb een periode in het ziekenhuis gelegen omdat ik neurologische uitval kreeg door de stress/angsten. Op dat moment ging echt de noodbel bij mij. Ik heb 4 weken begeleiding aan huis gehad die me opvolgden en ervoor zorgden dat mijn leven weer wat zou voorstellen. Maar tevergeefs… ik ben ondertussen 19 en voel me nogsteeds hetzelfde. Ik ga over enkele weken in opname bij een psychiatrisch ziekenhuis omdat ik nogsteeds hoop heb, nogsteeds geloof dat ik hier sterker uit word en ervan kan leren. Haar vergeten ga ik nooit, het gemis gaat nooit verdwijnen en het rouwproces is enorm zwaar. Maar met de juiste ingesteldheid en motiverende doelen ben ik ervan overtuigd dat iedereen kan bereiken wat die uiteindelijk wil. Dus al lijkt de tunnel kil en zwart, op het einde zal toch nog een lampje branden. Keep your head up, je kan dit!!!