Dwangstoornis / OCS - forum lotgenoten
Lotgenoten dwangstoornis
Heb je last van een dwangstoornis / OCS?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij dwangstoornis >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met een dwangstoornis en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Extreme angst gekregen om pedofiel te zijn (Verhaal 106)
Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".
Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.
Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!
We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.
Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.
Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.
Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.
Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.
Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.
Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.
Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.
Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.
Dit was vaak wel na 2 of 3 weken weer uit m’n systeem. Ik vergat het niet maar was er niet meer bang voor en had ook die tintelingen niet in de buurt van kinderen.
Nu ben ik inmiddels 6 maanden zwanger. Vloog heerlijk zonder kwalen door de zwangerschap heen. Tot twee weken terug… en nu erger dan ooit! Ik ben er soms ECHT van overtuigd dat ik verkeerde gevoelens heb. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten en eigenlijk wou ik ook niet meer naar school (daar werk ik). En het ergste van alles. Ik wil eigenlijk niet dat m’n baby komt. Voel me ontzettend schuldig dat ik niet meer van m’n zwangerschap geniet en houdt me allemaal rampscenario’s voor de geest.
Als ik het echt ben dan raak ik iedereen kwijt. Mijn lieve vriend waar ik zoveel van houd, mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn baan.
Heb ook al bedacht dat als dit gevoel niet weg is als mijn baby geboren wordt (want probeer ergens hoop te houden) dat ik dan maar dood moet zijn want zo wil ik niet leven.
Ik weet echt niet wat ik moet doen. Voel me mezelf niet meer en kan er zo moeilijk over praten met mijn naasten omdat ik me zo diep schaam.
Ik ben wel bij een psycholoog die mij vertrouwen geeft dat dit enkel gedachtes zijn maar ik blijf maar afvragen of ik mezelf en iedereen niet voor de gek houdt. Maar waarom heb ik dat dan nooit eerder gehad?
Ben echt hopeloos verdrietig
Bedankt om je verhaal te delen. Zal je mij uw de gegevens van je psycholoog kunnen geven?
Is inmiddels de kleine geboren?
Dit is echt typisch dwang wat je omschrijft.
Is je psycholoog hierin ook gespecialiseerd en hoe gaat het nu met je?
Liefs
Hoelang heb je de exposures gedaan voordat ze klachtenvrij was ?
En had je ook " false attraction". dat het leek alsof je een kind echt aantrekkelijk vondt terwijl je weet dat dat niet zo was ?
Ik ben ook begonnen met exposures (uitspreken) maar na 2 dagen ging mij angst zo enorm hoog dat ik ermee gestopt ben.
Heb dit ook soort van meegemaakt 4 jaar geleden. Toen was ik 16.
In de plaats van pedofilie had ik schrik van mensen iets aan doen en enge gedachten van mensen die zichzelf iets aandoen/moordscenes.
Het begon met 1 random enge gedachte, waar ik van verschoot en begon erover na te denken. “Waarom denk ik dit?” “Is dit normaal”
Dan gebeurde het een tweede keer. Dus begon deze soort gedachten te onderdrukken.
De enge gedachten kwamen vaker en vaker voor en begonnen obsessief te worden, begon er ook obsessief over na te denken.
Ik begon er ook veel over op te zoeken en keek af en toe YouTube filmpjes van moordenaars en psychopaten om te zien of ik daar ook karaktertrekken van had. Ik werd hier heel bang van.
Na een tijdje begon ik echt te denken dat ik ook zo een psychopaat was, maar het gewoon nog niet tot uiting was gekomen.
Op dat moment besefte ik ook niet dat dit angst was. Wat het nog enger maakten.
Ik durfde er met niemand over te praten. Want ik zou ook bang zijn moest iemand tegen mij zeggen dat ze continue ongewilde moordscenes in hun hoofd hebben.
Ik heb hier ongeveer 8 maanden zo goed als alleen mee gezeten.
Ik had het enkel tegen mijn mama eens uitgelegd, maar wilde er met haar eigenlijk niet meer over spreken (omdat het gwn zo moeilijk was)
Uiteindelijk had mijn mama iets op het internet gevonden van ‘enge dwanggedachtes’. En dat dwanggedachtes voortkomen uit angst.Dit stelde mij heel hard gerust omdat ik eindelijk wist wat het was!
De gedachtes werden hierdoor minder en kon het met de tijd meer en meer ‘accepteren’ en in een ‘doosje’ steken.
Nu jaren later (ben nu 20) spreek ik erover met mijn psycholoog. En ben sinds twee weken erover beginnen praten. Deze laatste twee weken zijn tot nu toe al heel moeilijk geweest. Omdat ik de angst weer onder ogen moet komen en erover moet praten.
Het is nog steeds moeilijk te accepteren dat de gedachten ‘oké’ waren en dat het gewoon pure angst was.
Maar ben nu mijn best aan het doen om het eindelijk na 4 jaar te verwerken.
Ben in ieder geval al trots dat de gedachten weg zijn en dat ik tot dit punt gekomen ben om erover te praten.
Hopelijk gaat iemand zich ook hierin kunnen vinden en kan dit helpen voor andere mensen.
Want Dit is wat ik eigenlijk toen nodig had, verklaring en geruststelling.
Groetjes anoniem
Compulsief staren (Verhaal 125)
Ik ben een vrouw van 30 en heb last van compulsief staren naar genitalien.
Het bekende 'denk niet aan een roze olifantje' probleem maar dan compleet uit de hand gelopen naar een vorm van OCD. Toevallig kun je op de website van NOCD wat lezen over deze sub-categorie van OCD, het heet Compulsive Staring.
Is er een therapeut die mij hierbij kan en wil helpen? Ik heb echt hulp nodig!!
Tik en tel dwang (Verhaal 124)
Al lange tijd loop ik met dwangklachten.
Mijn dwang bestaat voornamelijk uit het aantikken, tellen en goedzetten van objecten.
Een tijd geleden ben ik hiervoor in behandeling geweest en dit heeft ook enorm veel geholpen alleen merk ik dat ik regelmatig weer terugval tijdens stresvolle periodes in mijn leven.
Vaak is het alleen mijn slaaproutine die voor enorm veel dwanghandeling zorgt en dit is niet fijn.
Zo lang ik er over blijf praten en lezen kan ik mijn dwang behoorlijk goed onder controle houden, vandaar ook mijn stukje tekst hier.
Mochten jullie nog tips hebben dan hoor ik het graag : )
Erg veel last van existentiële ocd (Verhaal 101)
Sterkte!
IBA / I-CBT therapie? (Verhaal 118)
Kent iemand een zelfstandig therapeut die IBA / I-CBT therapie aanbiedt?
Al jaren heb ik op verschillende thema’s OCD klachten. Ik heb exposure en responsoreventie therapie gevolgd en wil nu graag IBA / I-CBT therapie volgen. Bij 2 grote instellingen kom ik niet in aanmerking, omdat ik niet in hun regio woon. Ik zou dan eerst in mijn eigen regio (exposure en responspreventie) therapie moeten volgen, en dan een verwijzing moeten krijgen naar de instellingen. Dit zie ik niet zitten, omdat ik dan wellicht 2 keer op een wachtlijst moet, therapie moet volgen die ik al gehad heb en omdat ik me juist zo gemotiveerd voel voor IBA / I-CBT therapie.
Ik ben er zo langzamerhand wel echt klaar mee (Verhaal 110)
Wat naar zeg! Ik weet niet of het een optie is, maar dat wat jij zegt zijn vooral gedachten. Maar hoe voel je je bij die persoon? En dan echt op gevoelsniveau, niet in je hoofd. Probeer bij je gevoel te komen. En dan vooral je gedachten uitdagen; zijn deze gedachten reeel? Is dat realiteit, echt voor 100%? Of kan het ook anders? Vaak bij zo’n dingen hou je vooral jezelf een spiegel voor… Iets wat in jou zelf speelt waardoor je je zo focust op de ander. Je spiegelt elkaar in een relatie waardoor triggers opgeroepen worden en juist dat is een mooi moment om bij jezelf naar binnen te keren. Ben je kritisch naar jezelf en projecteer je dat op de ander? Als je daarachter kunt komen, dan weet je wwllicht waar het vandaan komt. Ik had bv ook dat ik mijn liefsde voor iemand af liet hangen van het uiterlijk. Als mijn partner dan een buikje kreeg vond ik diegene minder aantrekkelijk, met alle nare gedachten opvolgend waardoor ik de relatie uit wilde maken. Totdat ik me ging reaiseren van hey, maar is dit realistisch? Waarom vind ik dit? Hou ik echt minder van mijn partner als hij een buikje heeft (kijk er zojn grenzen natuurlijk maar kleine dingen zouden niet uit hoeven maken) ? En wat zegt dat over mii? Ik kwam erachter dat ik streng was voor mezelf ook qua uiterlijk etc en dat dan projecteerde op hem. Ben er toen achter gekomen dat liefde voelen voor een persoon om zoveel meer draait dan kleine dingetjes. Je houdt van een persoon om hoe diegene is. Dus voor mij was dit echt een spiegel en mocht ik naar binnen keren. Hield ik wel van mezelf om hoe ik hem? Het antwoord was nee want het kon altijd beter. En na een tijdje begon ik me te realiseren dat ik mezelf niet eens acceteerde om wie ik was en weinig zelfliefse had. Hoe kon ik dat dan voor een ander doen?
Hoop dat je er wat aan hebt.
Sterkte en succes!
Groetjes, chloé.
Dwanggedachten, depressie, onrust. (Verhaal 121)
Dit is alles is begonnen tijdens mijn eerste depressie, zo’n jaar of 12 geleden. In dat jaar heb ik wat ik nu weet, een dwangstoornis ontwikkeld. (OCS)
Ik zat in een extreem narcistische toxische relatie, met heel veel trauma’s en angst. Ik werd heel depressief en had last van irreële schuldgevoelens en gedachten, later hebben deze zich ontwikkeld tot dwanggedachten. In het begin eerst vooral namen, later echt opdringende beelden en plaatjes.
Wat voorbeelden: ik had wel eens wat geld gestolen van mijn vader als kind, en kocht daar snoep van. Dit speelde op tijdens die depressie, en ik kreeg die gedachten maar niet weg, ik dacht hoe slecht ik was dat ik me gewoon ziek voelde van schuld en schaamte tot aan paniek toe. Zo speelde er van alles door mijn hoofd, allemaal onzin dagen aan een stuk en het was niet te stoppen. Ik had als kind opgepast op 2 oppas kindjes, en bedacht dat ik nooit meer iets van hun had gehoord. Dit werd heel groot in mijn hoofd, wat had ik die kinderen aangedaan dat ik nooit meer iets had gehoord? De gedachten werden groter en groter en steeds extremer, net zo lang dat ik er zelf in geloofde. Maanden lang heb ik gepiekerd.
Als ik tegenbewijs zocht voor mijn gedachten, en dat ook vond in dit geval ik heb uiteindelijk een bericht gestuurd via facebook ( dat antwoord was helder,moeder was haar tas en zo mijn telnr kwijt geraakt dus kon mij niet meer contacten.
Zelfs dat stopte de gedachten niet, want k ben die tijd gaan denken dat alles wat je denkt waarheid is maar dat was een constant gevecht in mijn hoofd.
Jarenlang van therapieën, hypnose, emdr medicatie en groepsessies gingen voorbij. Niks hielp structureel, heel soms tijdelijk.
De dwanggedachten met alle angst en onrust kwamen in alle soorten en maten voorbij, van moordenaar tot dief tot kinderlokker of pedofiel. Altijd kwam ik wel weer tot bezinning dat het alleen gedachten zijn, of ik was aan het vluchten door afleiding te zoeken. Maar dit is op de lange termijn heel vermoeiend.
Tot dat ik zo’n jaar of 2 geleden ontdekte dat alcohol mijn dwang en angsten kalmeerde, en ik dan ergens van kon genieten en even geen onrust voelde, wat een opluchting.
Ik ging steeds meer drinken, om het zelfde gevoel te ervaren, dag in dag uit tot dat ik ben 7 dagen per week aan het drinken was, omdat dat de enige manier was om me ‘goed’te voelen. Je trekt de verkeerde vrienden aan, en ik was de volledige controle over mijn leven kwijt. In deze periode is mij volledig onder invloed iets aangedaan wat ik nuchter niet had toegelaten en ook niet had gewild. Dit werd mijn nieuwe dwanggedachten, nu had mijn hoofd beet, want dit was echt. Niks hielp meer tegen mijn gedachten, behalve nog meer drinken, en een paar keer helemaal out ben geweest. Familie en vrienden hebben toen ingegrepen, ik moest afkicken. Ik wist zelf wel dat alcohol niet mijn ergste probleem is, maar mijn angst en dwang, maar ik moest ergens beginnen dus ben naar een kliniek gegaan. Hier heb ik een week of 5 in gezeten, en vervolgens zou mijn juiste behandeling daarna starten, wat maar niet van de grond kwam. In de kliniek was het zwaar, ik werd verkeerd begrepen en werd echt als een alcoholist gezien, terwijl mijn grootste probleem mijn dwang is.
Bijna een half jaar heb ik helemaal geen alcohol op, ik at extreem gezond en sportte bijna dagelijks.
Maar de dwanggedachten stopten wederom niet. Telkens een andere gedachten maar altijd met hetzelfde thema, schuld. Weer telkens aan het vluchten of vechten in mijn eigen hoofd, met wederom geen levensvreugde tot gevolg. Ik durf door alle onrust geen keuzes te maken en ben op het gebied van relaties telkens aan het pakken of afstoten. Soms om angst om alleen te zijn, soms om te kunnen vluchten voor mijn eigen gedachten, wat vervolgens ook weer een schuldgevoel geeft. Als iemand lief voor mij is vertrouw ik dat niet en neemt de dwang het weer over, waardoor ik weer wil vluchten. Dat laatste half jaar was ik niet depressief, maar ook niet gelukkig. De dag draaide nog steeds om mijn gedachten in plaats van leven. Met heel af en toe een klein geluksmomentje, maar meer dwang angst schuldgevoelens en eenzaamheid. Dit bracht me een paar weken geleden weer op het idee om te drinken, met uiteraard weer zonder enige rem en alle nare gevolgen van dien. De angst was daarna weer ondraaglijk met alle dwanggedachten van dien en de cirkel is weer rond. Dit maakt het leven zo niet meer leuk.
Ik heb niet echt advies voor je maar ik wil je wel even laten weten dat ik het echt ontzettend naar vindt wat je allemaal hebt mee moeten maken.. En wat vind ik het ontzettend knap dat je tot op de dag van vandaag nog steeds je best doet om jezelf te helpen! Je bent ontzettend sterk en het is ook niet niks allemaal…
Ben je al op zoek gegaan naar een andere therapeut? Of wellicht toch ondersteuning qua medicatie? Anfidepressiva helpt bij dwangproblemen.
Ik wens jou heel veel sterkte toe en een dikke knuffel! Blijf hoop houden!
Liefs,
Chloé.
Ademhaling (Verhaal 122)
Ik slik nu antidepressiva en het ging in het begin heel goed, maar ik merk de fixatie weer op de ademhaling en weet ook echt niet goed hoe ik ermee moet omgaan of hoe je hier überhaupt van af komt? Of hoe je dit accepteert dat het bij je hoort..
Ik heb precies hetzelfde gehad! En het is een proces, niet iets wat van de ene op andere dag anders zal zijn of geaccepteerd kn worden. Wat mij heel erg heeft geholpen is door tegen mezelf te zeggen dat als ik de aandacht op mijn ademhaling had, “ik heb mijn aandacht op mijn wdemhaling en dat is oké”. In het begin voel je dat ansoluut niet maar joe meer je dit voor jezelf blijft herhalen hoe meer dat gevoel zal komen. Want waarschijnlijk maak je jezelf wijs dat het erg is om je aandacht op je ademhaling te hebben (dat was bij mij iig zo) en dan ga je ertegen vechten. Want waarom is dat erg? Oké het is echt niet chill maar is het erg? Dan maar de aandacht op de ademhaling. Kijk eens naar een tijdje wat er geneurd als je dat op doe manier probeert toe te passen.
Sterkte en succes!
Groetjes,
Chloé.
Ik heb voortdurend liefdjes in mijn hoofd (Verhaal 62)
Ik heb voortdurend liefdjes in mijn hoofd.
Het lijkt net of er een radio aanstaat. Ik hoor in mijn hoofd echt de stem van de artiest zingen.
Het maakt mij heel erg bang en wanhopig.
Ik heb al alle soorten therapieen, medicijnen, behandelingen, hypnotherapie gehad. Niets helpt
Ik hoef maar een woordje te horen of te zien en ik koppel er gelijk een liedje aan wat dan heel hard in mijn hoofd afspeeld. Vooral 's nacht is het heel zwaar ik slaap heel slecht en dat ook nog die herrie in mijn hoofd erbij. Uit wanhoop het ik zelfs 2 zelfmoordpogingen gedaan, omdat er echt niet mee te leven valt. Ik huil ook heel veel en ook mijn man is radeloos en bang dat ik uit het leven stap. Herkent iemand zich in mij?
Ik herken je verhaal ik heb ook 24/7 liedjes in mijn hoofd. Ongeveer 4 jaar lang non stop. Het is inderdaad als of er een radio aanstaat en je hoort het kraak helder. Zelfs in mijn slaap gaat het door.. gelukkig is het nu na 4 jaar af en toe stil in mijn hoofd. Maar bij stress volle momenten komt het gewoon weer terug.
Ik merk als ik er juist niet tegenin ga dus niet aan irriteren of het zwaar vervelend vind het minder wordt
Maar met stress is het heel erg aanwezig !! Maar probeer het te accepteren ook helpt het mij om het liedje af te zingen
Ik heb precies hetzelfde! Wat mij heel erg heeft geholpen om de liedjes mee te zingen, het eigenlijk “erger” te maken zodat je jezelf kunt aanleren dat de liedjes niet eng zijn en er mogen zijn. Zo leer je ze meer accepteren. Ik merk nu bv als ik overprikkelt ben dat het dan erger wordt, de liedjes. Ik ben er ook achter gekomen dat ik vaak liedjes in mijn hoofd heb om mijn gevoelens niet te hoeven voelen. Misschien is er bij jou ook een verband met een situatie of een gebeurtenis? Op die manier leer je waar het vandaan komt en kun je er waarschijnlijk beter mee omgaan. Advies; vooral niet tegen vechten en het weg willen hebben (makkelijker gezegd dan gedaan i know, been there, done that). Maak de liedjes maar “erger” door ze mee te zingen of op te schrijven zodat je jezelf leert dat het “maar” liedjes zijn. Nu heb ik ze dus ook nog steeds maar het beinvloedt mij niet zo erg meer als in het begin.
Sterkte en succes! You got this!
Groetjes,
Chloé.
Seksuele ocd (Verhaal 123)
Ik ben echt veel moe en zwak (Verhaal 120)
Altijd terug rijden om ik iemand omver gereden hebt
Ik denk ook dat ik kinderen sexueel iets aan doen of mensen de
Hele tijd angst en depressief omdat ik het misschien gedaan heb
Steeds fotos trekken ook voor de zekerheid dan de angst gaat weg om zeker te zijn dat ik niets gedaan hebt
Ik ben echt veel moe en zwak
Alvast bedankt tobias
Zie het als een stoorzender. Soms komt rare dingen naar boven en het beste om er mee om te gaan is om er niet van te schrikken. Laat maar door je heen gaan en probeer gewoon weer de dag op te pakken waar je mee bezig was. Als het blijft plakken en je gaat er mee zitten, word het gevoel alleen maar erger! Zelf heb ik hier ook moeite mee maar vaak helpt het wel!
Het Is niet gemakkelijk
Er zal snel verbetering moeten komen (Verhaal 90)
Veel sterkte ermee..
Controledwang voordat ik de deur uit ga (Verhaal 94)
als ik alleen de deur uit moet elke ochtend moet ik van alles controleren. voornamelijk stopcontacten, het gas en alle deuren. ik ben hier soms in totaal 3 kwartier mee bezig en soms is het zo extreem dat ik de voordeur 10 keer opnieuw uit moet en dicht moet doen. ik woon aan een openbare weg dus iedereen ziet dat dan ook en ik schaam me er voor maar moet het toch doen van mezelf. als ik met iemand ben hoeft dit allemaal niet. ik kijk er de avond van tevoren al zo tegen op dat ik alles moet controleren ik wil er vanaf en vind het verschrikkelijk. wie heeft er tips want ik wil er heel graag vanaf
Heb zelf therapie gedaan en door te blijven oefenen is het mij gelukt om de dwangen onder controle te houden
Praten met iemand er over helpt ook wel
Groeten
dank je voor de reactie. ik praat er inderdaad ook wel over. en ben net begonnen met therapie. ik moet het gewoon doen. maar blijf het toch lastig vinden.
Hulp erbij is mijn advies .
Vooral als je de deur uit gaat
Dagelijks leven kost energie
Ik had oefeningen voor thuis
Dat heeft mij geholpen
Ik ben er grotendeels vanaf.
Hoop dat je therapie aanslaat
Ik dwang mee (Verhaal 108)
Als huisgenoot van iemand met dwang, vind je niet of nauwelijks gehoor, terwijl het een enorme last is om te dragen. Persoonlijk draag ik het al ongeveer 25 jaar.... Ik ben alleenstaande ouder.
Ik wordt van het kastje naar de muur gestuurd met mijn dochter, momenteel is ze in behandeling bij een gedragstherapeut, maar de zenuwen blijven door het huis gieren....
Ik voel me zo alleen staan, zo eenzaam in die ellende waarbij ik noch mijn dochter, noch mezelf kan helpen.
Wie herkent zich hierin en/of kan me tips / raad geven.
Dank je.
Ik zit precies in hetzelfde schuitje als jij.
Mijn dochter is 16 jaar en heeft ook last van ernstige OCD en ze heeft Gilles de la Tourette.
Ook ik ben aan het mee dwang en in de rust te houden en het gaat al 2 jaar zo.
Mijn dochter is wel in behandeling bij Levvel.
Ze slikt ook medicatie.
Maar geen een doet iets voor haar we hebben al zoveel geprobeerd en het neemt niet het ernst weg helaas.
Er zijn goeie dagen maar echt meer slechte dagen en ben eigenlijk ook wel op.
Haar traject eindigde eind deze maand en maak me toch echt wel zorgen hoe het nu verder moet.
We zijn sinds pas begonnen aan de THC olie via de psychiater en dat brengt voor de avond gelukkig wel wat meer rust en slaapt ze hele nachten gelukkig weer goed door.
Mijn tip aan jou als ze al bij een psychiater loopt om die olie aan te vragen dat moet op recept het brengt echt wat meer rust.
Heel veel sterkte!
'reconstructie-dwang' (Verhaal 119)
Uiteindelijk is dit een dwang geworden om continu die minpunten op te noemen met de hoop dat ik geen last meer heb van dat spijtgevoel. Dit werd van kwaad tot erger, want ging toen steeds terugdenken aan momenten in de relatie hoe avonden bijvoorbeeld liepen en wil dan gedetailleerd weten wat ze toen tegen mij zei. Heel veel momenten kan ik mij goed herinneren, maar ben zelfs bij sommige momenten gaan twijfelen of die momenten wel echt gebeurd waren. Dat ik heel gek haar zelfs nog heb geappt om te vragen hoe het ook alweer was gegaan. Als ze dan bevestiging gaf dat het inderdaad zo gelopen was hoe ik het reconstrueerde, dan is die dwang van dat moment weg en kan ik het loslaten. Maar heb nu steeds allemaal van die momenten/scenario's die ik af moet reconstrueren en bij sommige scenario's die zich afgespeeld hebben wil ik dan weer bevestiging hebben en ga er dan naar opzoek door aan een vriend te vragen die erbij was hoe dat ook alweer ging bijvoorbeeld. Ik ben ondertussen erdoor in een zware depressie gekomen, want mijn concentratie zit het nogal in de weg. Het gaat om scenario's die ook totaal niet meer ertoe doen. Bijvoorbeeld wat appte ze naar mij toen die middag hoe laat we zouden afspreken. Ik wil dan die zin uit dat app-contact terughalen/reconstrueren. Elke keer zeg ik ook tegen mijzelf dat het allemaal niet meer interessant is omdat zij nu al bijna een jaar uit mijn leven is en er niks meer te halen valt. Alle reden om het los te laten en te stoppen met dat reconstrueren. Maar dat lukt mij niet altijd, er zit altijd wel een scenario in mijn hoofd die blijft plakken en ik daar dan mee aan de slag moet van 'ging het nou zo of ging het zo?'
Ik loop al 8 maanden bij een goede psycholoog en psychiater. Gebruik Clomipramine in combinatie met Quetiapine. Maar heb nog steeds die 'reconstructie-dwang' van allerlei scenario's. Heb daar zo'n last van dat het mijn leven helemaal beheerst en het mij daardoor depressief maakt en houdt.
Herkent iemand dit?
Dwang of narcisme? (Verhaal 117)
Ik ken iemand wiens partner niet goed mag slapen, die wordt vaak gewekt. Ook verstopt hij spullen van haar. En maakt spullen van haar kapot.
Ik hoor graag of het onder dwang valt of toch ook narcisme is. Alvast bedankt voor de reactie.
Ik heb geen medicatie meer momenteel (Verhaal 97)
Ik weet niet meer wat ik moet doen op het moment dat ik dit schrijf.
Al jaren heb ik ocd, en heb ook elke vorm al eens gehad. Op de een of andere manier is mijn brein zo creatief dat ik altijd weer iets nieuws bedacht om te ocd’en.
Ik heb geen medicatie meer momenteel.
Toen ik 14 jaar geleden voor het eerst te maken kreeg met agressieve dwanggedachtes ben ik in een diep zwart gat gevallen waar ik na aan de medicatie te zijn begonnen en de depressie overwon ook beter kon vechten tegen de gedachtes.
Die gedachtes verdwenen naar de achtergrond, maar met fases kwamen ze steeds weer terug.
“Wat als ik iemand sla?” Of wat als ik ineen mijn stuur omtrek?” Of wat als ik ineens ergens een mes zou pakken en iemand vermoord?”
De gedachtes raakte me op sommige momenten dusdanig dat ik even heel erg bang werd, maar mijn partner steunde me en ik vocht door en ik kon net alles overeind houden nog. Ik vond het heerlijk toen Corona kwam en het normale leven even stil stond. Ik hoefde niet bang te zijn dat ik druk zou voelen. Mijn relatie ging uit in die tijd en ik werd sterker. Ik heb het afgelopen jaar dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Drie banen tegelijk en mega veel verantwoordelijkheden en eindelijk lekker geld.
En toen kwam hij weer.
Het begon met paniekaanvallen en ocd was er weer.
En nu lijkt het erger dan ooit. Ik zit nu compleet vast. Ik wandel heel veel, dat voelde fijn, maar nu loop ik op straat en denk ik aan het feit dat ik de controle kan verliezen en naar mijn gedachten kan luisteren en voel me “gevaarlijk” als ik mensen passeer en dan word ik zo naar dat ik helemaal niets meer wil, behalve in mijn bed liggen.
Ik ben nu alle hoop een beetje kwijt, en ben zo bang om dood te gaan. Ik wil als ik een ander ooit iets aan zou doen namelijk echt niet meer leven. Ik heb nog nooit iemand geslagen zelfs ook maar.
Waarom bestaat ocd?
ik lijd aan dezelfde gedachten als jou en dat is ROT ik heb zelf nooit een vlieg dood gedaan.
Ik heb verschillende OCD’s zelf, religieuze, kwaadaardige.
ik lijd aan dezelfde gedachten als jou en dat is ROT ik heb zelf nooit een vlieg dood gedaan.
Ik heb verschillende OCD’s zelf, religieuze, kwaadaardige.
Alles wat ik met mijn linkerhand doe moet ik ook met rechts doen (Verhaal 23)
Hoi , ik ben 19 jaar en heb al sinds ongeveer mijn 12e een dwangstoornis . Daarbij heb ik ook ADD en angststoornis . Ik begin in maart ongeveer met een therapie voor mijn dwang ik hoop dat dat gaat helpen ik slik ook al een aantal jaar medicijnen maar ik heb helaas nog niet echt de goeie medicijnen combinatie gevonden . Mijn dwang vind ik zelf best heftig en ik schaam me er heel erg voor eingelijk weten mij ouders en nog wat familie leden het alleen . Ik heb eingenlijk heel de dag door dwang handelingen ik moet alles wat ik met linkerhand , voet of wat dan ook aanraak ook met me rechter hand , voet doen en dat 4 x als ik rechts achter me kijk als ik bijvoorbeeld op de fiets zit moet ik ook links kijken en bij mij duurt het ook heel lang voor dat ik eindelijk de deur uit ben als ik ergens heen moet . Als ik deze handelingen niet doe dan zit er een soort stem in mijn hoofd dat er bijvoorbeeld iets ergs met me moeder gaat gebeuren als ik het niet doe . Ik heb vroeger wat vervelende dingen mee gemaakt waar ik best wel trauma’s van heb dus ik denk dat daar mij problemen ook een beetje vandaan zijn gekomen .
Heeft iemand misschien nog tips voor mij of herkent iemand zich in mij ?
Hey
Ik herken dit ik heb namelijk ook een vorm van ocd maar is nu nogal hard uit de hand gelopen ik ben 18 jaar en ik ben nu in opname voor ocd omdat ik het thuis niet meer kon uithouden.
Maar ik las jou verhaal en herken dit voledig ik heb precies hetzelfde als ik met rechts iets aanraak moet ik dit met links ook gedaan hebben.
Lucas
Ernstige dwangstoornis (Verhaal 41)
ik heb zelf al ruim 25 jaar een ernstige dwangstoornis, die zich de laatste jaren vooral richt op (automatische) processen in mijn lichaam, (sensomotorische of body focused dwang genoemd.
Ik ben momenteel in behandeling in de Marina de Wolf kliniek in Ermelo, maar ik was even benieuwd of er meer mensen zijn met deze soort dwang en of je er een behandeling voor hebt gehad?
Groetjes
Ja! Slikken en knipperen bewust. Heel rot maar ik ben er soort van overheen gegroeid. Wil niet zeggen dat het nooit meer gebeurd maar de lading is anders. Daardoor kan ik het laten zijn en verdwijnt het snel uit mijn aandacht.
Ik heb toen wel bij een psycholoog gelopen maar die weet het meer aan mijn burn-out dan dat het OCD genoemd werd. Nu zit ik opnieuw in een fase van dwang die zich meer uit in het controleren van dingen of ze perfect vastzitten in huis. Ook daar ben ik net gestart met een behandeling.
Controle of alles goed gemonteerd is in huis! (Verhaal 116)
In 2019 heb ik voor het eerst met dwang te maken gekregen. Extreme focus op mijn tinnitus die plots ontstond en als gevolg daarvan focus op lichaamseigen functies zoals knipperen en slikken. Ik dacht gek te worden en was vooral bang niet meer los te kunnen komen van deze normaal onbewuste processen. Ik heb therapie gehad, maar vooral gericht op ACT en aangezien ik een soort burn-out had, in 5 maanden tijd thuis rustig hersteld. Al snel ging het beter en was de OCD nauwelijks meer aanwezig. Ik gaf het geen aandacht en liet het zijn, dat hielp enorm.
Nu 4,5 jaar later weer een enorm stressvolle periode gehad. De rust keert wat terug en plots weer last van dwang gekregen. In een totaal andere vorm nu. We zijn verhuisd naar een oude woning en ik ben alles aan het controleren. En als ik iets ontdek dat niet perfect gemonteerd zit dan moet ik daar vaak aan zitten ter controle. Het kan verf zijn dat ik weg moet krabben als het afbrokkelt, een kraan die loszit die ik verder lostrek, plinten die loszitten die ik niet los kan laten of lichtschakelaars die bewegen waar ik voortdurend aan duw of trek (en ga zo maar door…). Het geeft soms even verlichting maar komt zeker zo hard terug de dag erna. En als ik het forceer en kapotmaak dan voel ik me nog slechter dan wanneer ik de dwanggedachte en onrust laat zijn. Deze dwang voelt lastiger dan mijn vorige maar dat kan ook zijn omdat het nieuw is. Ik ben niet heel de dag met dwanghandelingen bezig maar ik denk er wel heel regelmatig aan en dat is uitputtend.
Ik ben benieuwd of mensen deze dwang herkennen en wat ze mij adviseren...
Ik ben direct naar de huisarts gegaan en bij een psycholoog gestart omdat ik voelde dat ik keihard de verkeerde kant op ging. We gaan CGT en ERP doen + ACT. Blijkbaar kan ik te veel onrust niet verdragen en gaan we ook proberen mij anders met periodes van stress en spanning om te laten gaan. Kan alleen maar helpen in de toekomst.
Ik heb ergens vertrouwen dat ik er weer uit moet komen. De hyperfocus op slikken is ook weer terug maar die zakt ook heel snel weer weg. Daar schrik ik niet meer van en laat ik voor wat het is.
Graag lees ik jullie reacties op mijn verhaal. Tips zijn altijd welkom 😀
Met alle online lessen thuis werd ik steeds ongelukkiger (Verhaal 104)
Ontzettend bedankt voor de tip!! En ik vind het fijn dat iemand dit herkend en dat ik dus niet de enige ben. Heel erg bedankt! En ik ga mindfulness zeker uitproberen met het boek!! Ik hoop dat mindfulness ook bij jou weer zijn werking op een positieve manier kan doen en dat je OCD weer mag afzwakken
Ik ben Stan, 27 jaar. Ik kom heel toevallig net op deze site uit bij dit verhaal. Wat jij omschrijft, dat heb ik exact. Ik heb er nu iets meer dan 3 jaar last van. En alhoewel het iets beter gaat dan in het begin, kost het me nog steeds dagelijks heel veel energie. En die hoofdpijn ja, pff...
Ik weet niet of je hier nog komt en of je dit nog leest, maar anders zou ik het wel leuk vinden om hier iets verder over door te praten.
Het boek wat Laurens hierboven noemt, heb ik wel ooit voorbij zien komen. Ga ik morgen ook eens opzoeken. Thanks!
Last van sexuele dwanggedachtes (Verhaal 115)
Is meer de ergernis van zulke gedachten. Weet mij soms geen raad mediteten lezen devachtergrond draait altijd mee.klote dus iemand ervaring weet zijn maar gedachtenmaarczo irritant.. accepteren niet makkelijk blijft soms tollen
Sexuele dwanggedachtes (Verhaal 114)
Lijkt mijn s leven te interpreteren op anderen zelfs op tv boek lezen die gedachtes dit afvragen. Ben 64 getrouwd maar erg storen d slik oxa 3 pd en quiatiapine 150 mg iemand
Ook iets dergelijks.
Ja hoor ik heb weer wat nieuws (Verhaal 99)
Opeens ben ik bang geworden dat ik bijv. supplementen bij de Nutrilon van mijn zoontje in heb gedaan. Mijn zoontje is mijn alles!! Ik ben juist altijd overbezorgd en zou dit ook nooit doen, maar de gedachten zijn soms zo erg en aanwezig dat ik dan meer weer een nieuwe pot Nutrilon koop… dan voelt het weer ‘goed’ … en als ik dan moe ben of iets dan slaat het weer toe. Het is vreselijk. Hoe kan ik nou zulke dingen denken ik wil hem met mijn leven beschermen;(
Ik zit zelfs nu te denken dat de enigste oplossing is om alle supplementen uit huis te halen zodat ik dit niet meer ‘hoef’ te denken, of dat mijn man een camera ophangt.
Waarom heb ik toch altijd zo’n last van zulke dwang gedachten en juist altijd over dingen die mij zo dierbaar zijn;( ik vind m’n leven hierdoor steeds zwaarder worden.
Ik wilde altijd zo graag een groot gezin maar het verantwoordelijkheidsgevoel nekt mij en voedt mijn dwang en dan om mijn dierbaarste bezit; mijn zoontje
80% van de dag dwanggedachtes die nergens op slaan (Verhaal 93)
Afgelopen tijd heb ik veel stress ervaren. Ik had een fout gemaakt op werk waar ik erg over ging piekeren. Nu merk ik dat ik 80% van de dag dwanggedachtes heb die nergens op slaan. Het gaat zo: oh vandaag naar een verjaardag. Hoe ga ik die verjaardag herinneren? Hoe ga ik herinneren waar ik heb gezeten? Hoe gaan mensen de auto reis naar de verjaardag herinneren? Dit heb ik dus bij elke gebeurtenis. Ook als ik mensen bijvoorbeeld in de stad zie lopen dan denk ik: die mensen kunnen zich dit later niet meer herinneren. Ik kan me later niet meer herinneren dat ik deze film heb gekeken. Hoe herinneren de acteurs dat ze deze film hebben gemaakt? Dit is even een voorbeeld wat er de hele dag door mijn hoofd gaat. Het is onwijs uitputtend en vermoeiend.. ik heb het in mijn werk, prive eigelijk continu. Zelf in de auto dat ik denk: ik kan niet herinneren dat ik achter deze auto reed, dit gesprek had. Ik merk dat ik nergens van kan genieten. Mijn gedachten voegen er nog aan toe: wat heeft het voor zin, als je niet alles kunt herinneren.
Ik zit al bij een life coach… maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Heeft iemand tips?
Groetjes,
Hulp erbij is mijn advies .
Groet van Ilse
Het is net als niet denken aan een roze olifant (Verhaal 113)
Ik heb onlangs de diagnose OCD gekregen (Verhaal 95)
Ik heb al jaren last van dwanggedachten -en handelingen. Op één of andere manier kon ik hier altijd perfect mee leven. Ik had zelfs nooit door dat er iets 'mis' kon zijn. Ik heb een diploma gehaald, ik heb een goede vriendengroep en heb sinds een tweetal jaar een job. Ik was in het algemeen best wel gelukkig maar het heeft pas sinds begin dit jaar écht een effect op mijn werk- en privéleven + mentale gezondheid.
Na een slapeloze nacht begon ik plots te paniekeren en kreeg ik dwanggedachten rond slaap. "Wat als ik nooit meer slaap?" "Als ik niet slaap, voel ik me morgen slecht" "Als ik morgen iets heb gepland, zal ik niet kunnen slapen". Dit resulteerde uiteindelijk in een week niet of heel slecht slapen. Ik heb voor het eerst paniekaanvallen gekregen en ze werden zo erg dat ik slaapmedicatie moet nemen. Dit nu al een aantal weken. Ik heb dus een soort van angst gekregen voor het niet in slaap kunnen vallen en me moe voelen. ik slaap sinds mijn geboorte super goed.
Ik voel me persoonlijk niet goed met die slaapmedicatie. Ik ben moe, mijn kortetermijngeheugen is niets meer waard en bovendien helpt de medicatie niet elke nacht. Sinds het nemen van die slaapmedicatie heb ik ook andere 'nieuwe' dwanggedachten: "Wat als ik verslaafd ben?" "Wat als ik hier nooit meer van af geraak?". Ik zoek dagelijks urenlang dingen op rond die medicatie maar dit maakt me alleen maar meer ongerust.
Heeft iemand van jullie ooit al te kampen gehad met slaapproblemen veroorzaakt door dwanggedachten rond slaap? Hebben jullie tips? Ik vind het moeilijk om exposures te doen rond mijn slaapangst. Ik ben een beetje radeloos op het moment. Ik werk al enkele weken niet meer en voel me hier heel slecht bij omdat ik nog zo jong ben.
Bedankt!
Heel veel sterkte, dit zijn echt vreselijke dwang gedachtes als je zooo moe bent en toch angst voor slapen.
Wat vervelend te lezen dat jullie met hetzelfde te kampen hebben als mij! Bijna 1 hetzelfde verhaal. 1 nacht ineens niet kunnen slapen en sindsdien 24/7 met slapen bezig. Als ik er te lang over doe om in slaap te vallen raak ik in paniek en dan lukt het dus helemaal niet meer. De gedachte heb ik vaak de hele dag bij me en ben dan bang dat ik dood ga. Stom he. Ook ben ik bang dat dit voor de rest van mijn leven bij me blijft en ik er niet meer vanaf kom.... hoe gaat het nu met jullie ?? Ik ben erg benieuwd... ik slik zelf mirtazapine omdat ik overdag door t dak ging en dat helpt wel iets maar nog steeds continu bang dat k niet kan slapen. Vooral als ik naast me vent lig, ben ik elke keer aan het toetsen of hij al slaapt en dat geeft me dan meer stress vooral als ik nog niet slaap. Hebben jullie nog tips?
Ik kreeg extreme haaruitval (Verhaal 98)
Vanaf eind juli vorig jaar is er iets vreselijks gebeurd, ik kreeg extreme haaruitval.. ik stond op dat moment in de bloei van mijn leven. Altijd heb ik wel angstig in het leven gestaan maar nooit dat dit mijn dagelijks leven zo erg beïnvloede. Ik ben vanaf eind juli dwangmatig in de spiegel gaan checken of mijn haar niet nog meer uit zou vallen.. dit deed ik 100 keer op een dag. Ik Google steeds op oplossingen. Ik kwam uiteindelijk bij een kapsalon die zogenaamd helemaal natuurlijk was, en zou mij helpen doormiddel van een apparaat voor haargroei stimulatie, dit alles heeft het zo erg gemaakt dat ik nu helemaal geen haar meer heb. Ik heb gemillimeterd haar, en zelfs een pruik moeten aanschaffen. Dat is niet het ergste van alles, door medicatie gebruik kreeg ik een droge mond, nu ben ik mij al maanden aan het focussen op mijn droge mond, ik denk hier echt de hele dag aan. Het is zo erg geworden dat mijn tandvlees helemaal wit en en terug getrokken. Nu vraag ik mij af, is hier iemand die zich hier in herkent? Of medicatie adviseert? Voor 24/7 dwanggedachtes en piekeren. Ik heb maanden geleden al aangegeven dat ik niet meer wil leven. Ik denk hier ook dagelijks veel aan. Maar vooral de droge mond heeft mijn gezondheid echt heel slecht gemaakt. Mijn huid is ook extreem droog met eczeem. Ik ben in een vreselijke cirkel terecht gekomen waar ik niet uit kan komen. Ik zit al maanden bij de Crisesdienst en daar weten ze ook niet wat ze moeten doen. Heeft het alleen maar erger gemaakt eigenlijk. Heeft iemand tips of medicatie advies? Of herkent iemand zich in dit soort constante gedachtes? Ik hoor het heel graag. Want ik ben ten einde raad. En mijn gezondheid lijdt er ook echt onder.
Alle adviezen zijn welkom
Veel sterkte
Iemand ervaring met Serlain (Verhaal 112)
Reeds meer dan 20 jaar last van OCS. Ik neem hiervoor 200 mg Serlain. De laatste tijd is het veel erger geworden.... Ik vraag me af of ik de Serlain nog mag verhogen (200 mg is eigenlijk de maximum dosis).
Heeft iemand ervaring met Serlain en de hoeveelheid ervan ?
Heel erg bedankt !
Jessy
De draad kwijt (Verhaal 111)
Sinds een jaar heb ik voor het eerst een relatie en ik ben op dit moment even helemaal de draad kwijt. Er is de afgelopen tijd veel spanning geweest op het gebied van contact met andere vrouwen en wil er graag alles aan doen om mijn relatie zo goed mogelijk vorm te geven. Door dat het zo’n beladen onderwerp is geweest heb ik het idee dat dit omgezet is in dwang. Ik ben heel erg dwangmatig geworden als het gaat om andere vrouwen. Telkens als ik iets denk, seksueel gezien, heb ik het idee dat ik mezelf moet verantwoorden. Ik zoek het ook steeds dichterbij. Denk aan een buurvrouw of iemand in de sportschool. Ik ben erg doorgeslagen geweest in porno, waarschijnlijk heeft dit er ook mee te maken. Het is zo vermoeiend en kost erg veel energie om me telkens over elke gedachtengang me te moeten verantwoorden tegenover mijn vriendin. Stel dat ik dit zou doen of dit zou doen. Zelfs als ik te lang naar iemand heb gekeken of eventjes aandacht heb gegeven in mijn hoofd. Ik gebruik citalopram. Heeft iemand hier ervaring mee? Groet
Na jaren leefbaar weer teruggevallen (Verhaal 109)
En nu ineens al bijna een jaar is het terug in alle hevigheid. Ik vlucht weg in boeken en tekenen. Soms angstig. Maar vooral bang dat ik weer helemaal afzak. Dat wil ik echt niet meer. Nog iemand die na jaren leefbaar weer teruggevallen is??
Homosexual Obsessive Compulsive Disorder (Verhaal 107)
Je bent niet de enige met dit fenomeen. Erg vervelend voor je om zo vast te lopen in deze vorm van OCD. Op date gaan met een man helpt je niks, dat zet alleen maar aan tot verdere betrokkenheid bij deze obsessie. Ik zou je adviseren om het boek ' Opdringerige gedachten overwinnen' van Sally M. Winston. te kopen. Dit boek geeft heel mooi weer waarom deze gedachte zo aan je vast blijft plakken. Wees je er ook bewust van de je brein je nieuwe controles geeft om te controleren of je wat voelt of beleeft. Al deze nieuwe dingen horen bij het in stand houden van de plakkerige gedachte. Ook is het wellicht goed om eens te kijken naar Ali Greymond en The One Point (van @MehranDadbeh op YouTube) H-OCD kan erg invaliderend werken en professionele hulp is wel een aanrader. Zoek daarbij een goeie partij, geen Lentis of andere massaclubs. Max Ernst ofzo die zijn erg goed. Blijf vooral rustig en wees je bewust dat het alleen leeft in je gedachten.
Ik pieker vaak over zelf verzonnen scenario's (Verhaal 100)
Heb zelf ook nog geen hulp gezocht hiervoor
Dwanggedachten over pedofilie (Verhaal 57)
Ik had dus een docu gekeken over pedofielen hier schrok ik heel erg van want dit was dus realistisch.. heb dat nooit meer uit me hoofd kunnen zetten. Toen zeiden ze uit eindelijk van iedereen kan een pedo zijn. En toen begon mijn dwang .. wat is een pedo ? Wat maakt een mens een pedo ?? Waarom zou je dat willen doen en elk detail is een dwang
En werd ook bang dat ik het zelf zou zijn en continu alles ga vergelijken toen ik 22 was was ik even bezig met een jongen die was toevallig 17 nooit bij stil gestaan hij was ook gewoon volwassen
Nu ga ik bij mezelf denken is het een ziekte dat torn ik 21 was ik met een jongen van 17 ging? Ben ik nu ziek? Word helemaal gek in me hoofd. Verder heb ik niks waarom ik me druk zou moeten maken dat ik zo ben want ik heb niks van die kenmerken maar de dwang en angst is zo groot!! Wat moet ik!!
Ik heb hier zelf ook een jaartje last van gehad, ik heb meerdere dwanggedachten gehad maar deze was echt verschrikkelijk.
Ik weet niet of het je kan helpen maar dwang is angst. En als jij obsessief gaat denken, wil dat eigenlijk zeggen dat jij zo bang bent om een pedofiel te zijn, maar dit wil juist zeggen dat jij niet zo bent.
Wat ook kan helpen is om raad te vragen bij een huisarts, dit is wat ik uiteindelijk heb gedaan. Pff ik weet nog toen ik mijn moeder en vriend dit ging vertellen, wat een ellende. Maar ook hier kom je vanaf, probeer er niet te veel druk achter te zetten wanr juist dan komt het terug, laat die ‘neppe gevoelens’ en gedachtes er maar zijn en dan zul je zien naar een lange strijd dat het je uiteindelijk is gelukt!
Xxx
Het idiote is dat je gedachte bij aanvang al niet juist is en deze uit angst probeert te corrigeren alsof het de waarheid is. Denk daar maar eens over na. Dat is namelijk jezelf ervan willen overtuigen dat de kleur geel toch eigenlijk blauw is omdat jij dat denkt.
Ik heb zelf ook OCD en begrijp heel goed hoe verlammend het geautomatiseerd denken eraan is. Probeer het allemaal als een gedachtenwolk te zien je hoeft er niks mee ook al ga je er even in mee. Laat het wat gaan als een gewone intrusie op afwijkende gedachten. Corrigeren werkt juist als bevestiging. Vermijd stress, cafeïne, te veel suiker, glutamaat (E621) en train jezelf actief op niet reageren.
Je kunt het, vergeet niet dat je net als bij YouTube, vaak bezig bent met dat onderwerp en je dus steeds meer over dat onderwerp aangeboden krijgt. Alles waar jij je op focust groeit. Zoek ook altijd even gespecialiseerde hulp dat geeft inzicht en laat je inzien dat je brein door OCD een verkeerde route rijdt. Laat het allemaal wat meer los. Wat ook helpen kan is Ali Greymond op you tube. Zij legt alle stadia rondom herstel uit. Zij is zelf hersteld van OCD. Kop op en laat het wat los, er is niks mis met je en op je 21 Iemand van 17 leuk vinden is heel normaal en gezond. Mvg, H
Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".
Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.
Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!
We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.
Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.
Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.
Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.
Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.
Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.
Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.
Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.
Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.
Mensen in contact willen komen met deze dwang gedachte voel me zo alleen en onbegrepen
Citalopram? (Verhaal 58)
Helpt Citalopram? De arts heeft het voorgeschreven maar ik ben er nog niet mee begonnen
Ik heb dit ooit geslikt en ik ben blij dat ik ervan af ben. Deze pillen zijn in mijn ogen geen oplossing en kunnen op de lange termijn hartproblemen veroorzaken. Ik slikte het 10 jaar en had alsnog last van paniek en dwang. Lees er goed over. Ook de pagina's die wat verborgen zijn en beslis echt vanuit je gevoel. Sterkte! Je kunt het.
dwanggedachtes vooral in mijn relatie (Verhaal 16)
Mijn dwanggedachten komen vooral terug in mijn relatie. Ik ben continu 24/7 bezig met vragen als ‘voel ik wel genoeg’, ‘vind ik hem aantrekkelijk genoeg ‘ , ‘past hij wel bij mij’ en ga zo maar door. Het fijne is dat ik weet dat het R-OCD is en ik daardoor weer dat de gedachten niet echt zijn. Ik pas EFT toe om rustig te worden en gedachten om te buigen. Herkent iemand dit? En wie heeft er tips?
Ik herken dit maar niet uit eigen standpunt. Mijn partner heeft hetzelfde probleem en probeerde al meermaals de relatie te beëindigen maar als ik dan vraag waarom komt hij steeds tot de constatering dat hij niet echt weg wil.
Ik herken dit maar niet uit eigen standpunt. Mijn partner heeft hetzelfde probleem en probeerde al meermaals de relatie te beëindigen maar als ik dan vraag waarom komt hij steeds tot de constatering dat hij niet echt weg wil.
Het zou kunnen dat ocd hier weinig mee te maken heeft.
Ik ben opgelucht te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft. Ik voelde me zo alleen. Hoe gaat het inmiddels met je?
Gedachte dat ik stemmen ga horen (Verhaal 33)
Ik let er soms op als ik geluiden hoor of dingen zie of andere dit ook zien en horen. Ben bang om gek te worden en de controle te verliezen. Het is verschrikkelijk. Kan er soms de hele dag over nadenken of ik wel of niet gek ben.
Ik heb een hele erge dwangstoornis en smetvrees (Verhaal 9)
Ik heb een hele erge dwangstoornis en smetvrees. Het is van kwaad tot erger geworden. Ik durf soms niet eens naar buiten alleen als het echt moet. Het meeste waar ik bang voor ben is poep.
Daarnaast vind ik het ook vies om mensen een hand te geven. Ik heb ook moeite met het openbaar vervoer en als het donker is buiten, durf ik iet naar buiten omdat ik dan niet zie waar ik loop. Ik wil hier van af maar niks heeft mij geholpen.
Ik wil graag weten hoe andere mensen met of zonder dwang hier mee omgaan.
Hoi Bak,
Ik lees net je bericht op dit forum alleen weet niet hoe oud je bericht al is.
Ik kan me op zich wel in je verhaal vinden alleen heb ik het niet met een appel of een peer.
Ik heb sinds 4 jaar ook last van dwanggedachten en komen bij mij ook extreem terug wanneer ik oververmoeid ben.
Ik word overspoeld door gedachten gedurende de hele dag en vaak ben ik dingen aan het controleren. Gebeurtenissen waarvan ik niet 100% zeker weet of ze zijn gebeurd en niet zijn te controleren maar die ik toch wil controleren.
Ik heb ook net als jou dat deze gedachten er constant zijn.. ook wanneer ik met iemand praat of wanneer ik aan het sporten ben.
Ik kan ook echt aan niks anders denken en het beheerst mijn leven en mijn functioneren.
Wat ik wel merk is dat meditatie, lezen, sauna of iets ontspannends doen het voor mij wel minder erg maakt. Dit komt omdat ik dan tot rust kom en het allemaal niet zo erg vind. Het beste werkt voor mij om er niet zoveel waarde aan te geven hoewel dat heel erg moeilijk is.
Je gaf ook aan in je verhaal dat na 20 jaar het weer terug is gekomen. Hoe ben je de eerste keer er vanaf gekomen?
Graag hoor ik van je.
Wat vervelend dat je dit hebt. Ik heb het zelf ook. Dan ben ik bang dat ik dat heel lang geleden heb gedaan en dat niet zou kunnen herinneren. Al heb ik dat echt nog nooit gedaan!
Wat vervelend om dit te denken! Moet je veel energie kosten en stress bezorgen.
Wat ik al terug kan lezen in het verhaal wat je hierboven typt is dat je dwanghandelingen uitvoert en hiermee de angst instand houdt. Een dwang handeling van jou is bijvoorbeeld een nieuwe pot kopen. En waarschijnlijk heb je ook mentale dwanghandelingen in de zin van in je hoofd steeds proberen terug te halen of je die supplementen wel of niet in zijn eten hebt gegooid. Voor jou lijkt dat heel erg nodig omdat je echt bang bent dat je de supplementen er misschien in hebt gegooid. Maar iedere keer als je die pot vervangt neemt de angst even af. Maar even later komt hij net zo hard of harder weer terug. Want je zegt eigenlijk tegen de angst dat het een gegronde angst is. Door een camera op te hangen (dwanghandeling controleren) of de supplementen weg te gooien (dwanghandeling vermijden) zul je de angst ontwijken in plaats van doorbreken. Hij zal dan terugkomen.
Je kunt ook proberen deze angst cirkel te verbreken. Je kan dat doen door tegen jezelf te zeggen ik weet dat ik dit niet heb gedaan of nooit zal doen. Ik ga geen nieuwe pot kopen. Dit zal de angst eerst verergeren maar hierna zal de angst afnemen en uit eindelijk verdwijnen.
In alles wat je schrijft kan ik lezen dat je een super betrokken en lieve moeder bent die het liefst alles goed doet. Jij zou nooit zo maar die supplementen in het eten van je zoontje gooien! Dit is echt de OCD die jou dit laat denken. Dus we kunnen er vanuit gaan dat dit dwanggedachten zijn!
Ik hoop dat dit je een beetje inzicht geeft. Ik heb zelf therapie gehad voor OCD dus begrijp hoe spannend en echt de gedachte zijn. Vaak gaan ze over de ergste dingen die je zouden kunnen overkomen.. heel zwaar. Het doorbreken zal ook niet gemakkelijk zijn maar als jij dit aangaat zul je weer meer vertrouwen in jezelf ervaren. En geloven in dat jij dit nooit zult doen!
Als het niet alleen lukt kunnen ze je met exposure therapie goed helpen hierbij!
Sterkte en succes.
False memory ocd (Verhaal 47)
Iemand die dit herkent? Of delen ervan? Iemand die ervaring heeft met het accepteren van die onzekerheid?
Praat met mensen in je omgeving; je bent niet waardeloos! En, belangrijker nog, je bent niet gek maar je hebt wel hulp nodig en die is er ook.
Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt. Maar, nogmaals; blijf er niet mee zitten en zoek hulp. Je bent 't waard... echt...
Paul
Het feit dat je er al zo bang voor bent dat het zo is zegt eigenlijk al iets over jou aard. En dat het een angst is. Meestal zijn mensen die tot zoiets in staat zijn niet zo gewetensvol en zullen er niet zoveel angst voor ervaren. Maar die bevestiging zul je vanuit jezelf moeten leren ervaren.. Het is heel zwaar om te leven met een angst. Ik heb zelf ook mentale OCD dus kan me goed inleven hoe het is om verschrikkelijke dingen over mezelf te denken/geloven.
Ik zou je aanraden om Exposure therapie te doen. Naar de angst toe. Heeft mij heel erg geholpen om over mijn angst om pedofiel te zijn heen te komen.
Geloof me het is maar een angst! En je zult daar zelf ook achterkomen als dat nog niet gelukt is.
Liefs en sterkte toegewenst!
Wie is te vertrouwen? Pure OCS (Verhaal 17)
Ik heb eigenlijk al vanaf in elk geval mijn puberteit op en af last van OCS klachten. Rond mijn 15de jaar uitte zich dit vooral in het controleren van verschillende dingen en rond mijn adolescentie had ik hier aanzienlijk minder last van maar nam de hypochrondrie en paniek de overhand. Toen ik rond mijn 25ste een burn-out kreeg, ervaarde ik voor het eerst Pure OCS (ofwel OCS minus de fysieke handelingen). Bij pure OCD ervaart men vooral extreme intrusieve gedachten die bij mij gingen over voornamelijk zelfdoding. Met her en der een aparte gedachte tussen door, die over seksualiteit ging, de controle over me zelf verliezen, gek worden ectra. Na een aantal jaar in therapie te zijn geweest, keerde er weer wat meer rust terug. Onze dochter kwam en het eerste jaar merkte ik veel stress bij mezelf maar op de enkele intrusieve gedachte, kon ik het goed handelen.
Toch is er iets ingeslopen en nu onze zoon geboren is, kamp ik weer met behoorlijke klachten. De gedachten zijn nu vooral gericht op pedofilie, maar waar ik een paar jaar geleden even bang was zelf pedofiel te zijn, werd deze angst al gauw overgenomen door de angst dat ik pedofielen niet zou herkennen en daarmee dus het 'in hokjes' plaatsen van met name mannen. Obsessief na denken over wat maakt iemand pedofiel en hoe zie je dit, kun je het voor zijn? Is mijn kind misbruikt? En tot slot, het naarste: Is mijn man misschien pedofiel? Het vervelende is, is dat mijn OCD weer een weg heeft gevonden om mij in beslag te nemen, aangezien ik niet meer gevoelig ben controledwang en eigenlijk niet meer geraakt wordt door gedachten over mijn eigen handelen. Het lijkt wel alsof het daarmee zijn weg naar het enige overgebleven heeft gevonden, namelijk het gedrag van anderen, waar ik geen controle over kan hebben uberhaupt. Het komt nu neer op puur vertrouwen in de ander en daar zit wellicht ook de kern van mijn probleem, wie is te vertrouwen? en hoe goed ken je iemand nu eigenlijk? Ik ben benieuwd of iemand iets in mijn verhaal herkend.
Wat heftig en verschrikkelijk dat je je zo moet voelen. Heb je iemand om Erover te praten? Waar je je gevoel mee kunt delen en die je kunt contacteren wanneer je gedachtes het ergste zijn? Je kunt altijd 113 bellen natuurlijk maar fijnste is als je iemand in je omgeving hebt die je kunt vertrouwen. Ik denk dat belangrijk is dag je helpt zoekt als je deze niet al krijgt .
Als je heel vaak bedrogen belogen of gekwetst wordt ga je geloven dat niemand meer te vertrouwen is en dat je jezelf niet meer kunt vertrouwen. Er ontstaat een groot schuldgevoel en ook het idee dat het leven een leugen is kan hierbij ontstaan.
Ik vertrouw mezelf ook niet meer door domme fouten die ik heb gemaakt en dingen die ik me heb laten aan doen. Heb jaren relaties gehad waarin ik werd misbruikt, mishandeld en gekleineerd werd. Elke dag moet ik met schuldgevoel leven en het wantrouwen in mezelf en de ander. Toch geloof ik dat er ook goede mensen zijn op deze aarde en dat ik mezelf stapje voor stapje weer kan leren vertrouwen. En ook probeer ik me voor te houden dat er altijd dingen in het leven zijn om voor te vechten
Ik ben 26 jaar oud en heb 3 jaar geleden ineens een extreme angst gekregen om pedofiel te zijn. In mijn gedachten het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven. Ik werk namelijk in de zorg en wil vanaf vroeg al heel graag moeder worden in de toekomst. Een vriendin van mij was op dat moment ook zwanger. De gedachte leken zo echt en ik had hierdoor suïcidale gedachten. Als dit de waarheid is, wil ik niet leven! Ik controleerde in mijn hoofd de hele tijd de redenen waarom het wel of niet waar was. Na het controleren ervaarde ik soms even kort rust maar al snel nam de angst mij weer helemaal in beslag. Dan wilde ik weer zekerheid zoeken en bewijzen dat het wel of niet zo was. Ik ging op internet lezen en was er obsessief mee bezig. Dit was een vicieuze cirkel. Met niemand durfde ik erover te praten want ik was bang dat zij mij niet meer wilde zien of nooit meer zouden vertrouwen. Dat zou ik namelijk ook niet doen als een vriend of vriendin echt pedofiel zou zijn.
Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".
Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.
Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!
We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.
Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.
Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.
Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.
Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.
Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.
Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.
Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.
Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.
Ik heb een angststoornis + pure obsessie (Verhaal 89)
Ik heb een obsessie met mijn angst / spanning / sadness vermijden sinds een aantal maanden.
Ook continu intrusieve gedachten, geen nare gedachten, maar meer dat ik continu spanning zou hebben of angst. En dat ik dat moet ontwijken.
Dwang met mijn eigen denken ook.
Dus als ik iets denk hoop ik dat ik er geen spanning voor krijg, ik ben niet meer vrij in mijn hoofd.
Tis een dodelijke combinatie, echt ziekelijk.
Ik ga nooit op AD's / SSRI dus ik gebruik CBD olie en dat houd in ieder geval de continu kleine spanninkjes leefbaar.
Geen last van angst in die zin omdat ik het goed kan controleren
Wat ik nu doe om het op te lossen:
Angst / Spanning er laten zijn, exposen aan alles
Weten dat mijn gedachten me niets kunnen doen
Proberen veel afleiding te hebben zodat ik kan denken aan andere dingen
Ben toch wel geschrokken deze avond... (Verhaal 105)
Bipolair met randpsychotische klachten (Verhaal 103)
Bipolair met randpsychotische klachten
Continue dwangmatige gedachten; Aggressief Fysiek/verbaal en seksueel. Nooit gehandeld vanuit de fysieke of seksuele getinte gedachten.
Doodwens door de bovenstaande klachten omdat het nu bijna 10 jaar bezig is en ik ermaar mee moet dealen.
In behandeling voor mijn:
Bipolaire depressie met randpsychotische klachten en dwangmatige gedachten.
*Behandeling bestaat uit:
-Een doos met pillen aan het gebruiken.
-Wekelijkse gesprekken.
Weinig kracht om de benodigde copings te doen voor mijn klachten.
Zwanger/dwang en extreme overprikkelingg (Verhaal 102)
Er is veel gebeurd op korte tijd: na 20 jaar werkzoekende/nu studente, relatie na 12 jaar gedaan en nu een nieuwe relatie sinds 1,5 jaar en ondertussen 31 weken zwanger om het te kaderen.
Mijn dwanggedachten zijn van alles dat er verplaatst wordt foto’s nemen in huis en buitenhuis. In huis heb ik dat met afval dat weggegooid wordt, kleren dat verlegd worden, teldrang bij het koken, gebruik wc papier,..kortom met heel veel.
Buitenhuis bv nummerplaten van auto’s maar ik probeer niet meer te kijken, op restaurant het bestek/borden de fotograferen (ook de onderkant voor het merk), als iemand iets verteld of toont..alles willen weten..
Ik ben hiervoor in behandeling maar net toch weer grote paniek..prikkels..
Er kwam iemand iets afgeven voor mijn vriend en omdat het zo vluchtig was denk ik: Dju geen foto genomen van haar, met welke fiets was ze er,..
Ik weet vanwaar dit komt (vroeger is er thuis veel weggenomen en sinds de zwangerschap is dit terug gekomen/na bewogen periode) maar plezant is anders..
Te vluchtige contacten, te vluchtige dingen zijn enorm moeilijk om de moment.
Nog iemand ervaring mee dat het erger is tijdens de zwangerschap omwille van hormonen?
Zakt het erna
Dwanggedachten/ depressie, ervaring met rtms therapie (Verhaal 8)
Ik heb 2 jaar last van dwanggedachten/ depressie en heb het heel erg moeilijk mee ik merk dat ik steeds meer mezelf insoleer en weinig contact wil met familie en vrienden..
Zijn er ook mensen die ervaring hebben met rtms therapie? En zo ja heeft het geholpen zijn de klachten verminderd? Ik ben anti medicatie omdat ik heel erg bang ben dat ik er afhankelijk van word..
* zijn er ook mensen die merken dat een dwanggedachte weg gaat en dat er vervolgens er een nieuwe in de plaats komt?
Ik heb het ook gehad de ene gedachte weg en de volgende kwam weer, ik sloot me op tot ik me weer onder controle had en durfde dan weer onder de mensen. ben ongeveer bij elkaar vier jaar opgenomen geweest in een spygiatrisch ziekenhuis op terepeutische basis en nu na 20 jaar heb ik er nog af en toe last van maar weet dat het weer verdwijnt en raak ook niet meer in paniek.
Ben nu bijna 68
Rtms is echt goed voor depressies. Na 20 sessies was ik depressievrij.
Mijn dochter van 15 doet nu rtms voor haar dwangstoornis
Het lijkt nu langzaam aan te gaan werken na 13 sessies
Ik heb 30 sessies voor dwang gehad en mij heeft het niet geholpen, maar ieder mens is anders en reageert anders. Er worden positieve resultaten mee gehaald! Dus mijn mening het is altijd het proberen waard. Baat het niet schaad het niet!
Nu ben ik met rtms begonnen en heb ong 13 behandelingen gehad het gaat steeds iets beter ik kan me makkelijker rustiger voelen bij dwang gedachten en blijft jet niet hangen en de angst word minder .
Heb nog lange weg te gaan maar weet dat dit helpt bij dwang en depressie
Beter als met billen want de dwang en depressie zijn je hersens en daar ligt de oorzaak de rtms werkt ook op de hersenen blij dat dat er is
wil niet dat ze terugkomen (Verhaal 11)
Ik heb vroeger last gehad van dwanggedachtes en nu ben ik er al drie jaar vanaf .Maar ik had pas een mes vast en dacht toen aan het idee dat je jezelf daarmee kan bezeren.Nu krijg ik dus weer een paniek gevoel bij het denken aan het vasthouden van een mes.Ik wil niet dat me dwanggedachtes terugkomen en wil dit dus graag voorkomen !
Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij (Verhaal 79)
Vroeger als kind heb ik lang gedacht dat ik homo was, dit omdat ik nooit interesses had in vriendinnetjes.
Na het overlijden van mijn broer ( gestorven bij treinongeval) kreeg ik vaak dwangedachten over mensen voor een trein smijten, of ander kwaad aan te doen. Deze zijn langzaam verdwenen maar zijn dus enkele jaren geleden weergekomen in de mottigste vorm.
2 jaar en 5 maanden geleden kreeg mijn zus en schoonbroer een baby , Aya genaamd. Wanneer ze het nieuws verteld was ik enorm geëmotioneerd, nieuw leven in de familie. Het eerste nieuwe leven in de familie was dan ook een speciaal moment. 12 jaar geleden overleed mijn broer ( mijn zus tweelingsbroer) in een verkeersongeval. De geboorte van Aya was dus enorm ingrijpend.
Achter enkele maanden ontwikkelde ik dwanggedachten naar mijn petekind toe die steeds seksueler werden. Dit is tot op heden nog zo maar heeft zich als een vlek verspreid naar andere minderjarigen. Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij, gelukkig Heb ook totaal geen drang om handelingen uit te voeren. Enkele maanden geleden had ik contact met een psychiater maar heb onze tweede afspraak geanulleerd en tot nu toe geen contact opgenomen. Ik vraag mij af wat ik moet doen want ik kom volledig onnozel van deze dwanggedachten.
dankuwel
Veel sterkte met je dwang gedachtes. Mijn ervaring met dwang is wel: dan heb je dit weer en dan dat en het verspreid inderdaad waardoor heel soms het kwartje weet gaat vallen dat je toch wel spoort zeg maar … en weer gerust dat er erg veel mensen zijn die zulke dwang gedachtes hebben maar het is erg zwaar. Juist doordat alles zo heftig is en je ze niet wilt hebben krijg je ze juist. Veroordeel jezelf niet.
Sinds 26 weken zwangerschap last van dwanggedachtes (Verhaal 80)
Ik heb sinds 26 weken zwangerschap last van dwanggedachtes met hierbij ook dwanghandelingen. Hetgeen wat mij het meeste in de war brengt is dat mijn dwanggedachtes gaan over iets wat ik in het verleden fout heb kunnen doen. Ik vroeg mij af of iemand dit ook ervaart? Ik lees op internet namelijk alleen maar dat je denkt iets te kunnen doen, maar mijn gedachten gaan over of ik in het verleden iets verkeerd heb gedaan. Ik merk dat ik hierdoor heel erg moet graven in het verleden van mezelf, iedere dag in het verleden nagaan om na te gaan wat ik die dag gedaan heb en of ik iets fout heb kunnen doen. Dit doe ik door het controleren van app gesprekken, het bekijken wanneer ik hoeveel stappen heb gezet op mijn iPhone, heel erg graven in mijn hoofd.
Dit is erg vermoeiend en ik merk dat ik het moeilijk vind, omdat ik het niet begrijp. Waarom denk ik eraan als ik weet dat het niet zo is? Is het dan wel zo? Dit is erg vermoeiend.
Ik hoop dat iemand dit begrijpt en hetzelfde heeft doorgemaakt of doormaakt.
Ik herken je gedachten wel en het is inderdaad heel vermoeiend, hieronder heb ik zelf ook een bericht geplaatst wat misschien een beetje lijkt op jouw verhaal. Ik snap heel goed dat het vermoeiend is en ook zo zinloos ):
Zo merk ik ook als ik creatief bezig ben is mijn hoofd rustig net zoals bewegen wandelen of sport. Ook op zoek gaan naar succes verhalen. Want je zegt het mooi dit is een fase en vaak door heel veel stress! Dit gaat weer voorbij🤍
Ik herken het heel erg ik heb het tijdens mijn zwangerschap ook erger gehad, ook door de hormonen.
Hoe gaat het nu met je? Misschien kunnen we in contact komen.
Groetjes
Laat je testen op B12 (Verhaal 82)
De rest duurt wel langer.
Ik had trouwens normale b12 waarde volgens huisarts maar neem het niet goed op!
Wat EK hierboven zegt… laat de andere waardes ook echt checken die geven veel duidelijker aan hoe het zit.
Tip om van nare gedachtes af te komen. (Verhaal 87)
Allereerst wat vervelend voor jullie,
Zelf heb ik ook al 10 jaar lang last gehad van nare dwanggedachtes. Begon als puber om als angst dierbaren te verliezen en juist daardoor nare dwang gedachtes te krijgen die je niet wilt denken, waaronder schuldgevoel bij komt kijken. Enige manier om
Hier vanaf te komen is je hersenen opnieuw programmeren, hoe meer jij denkt dit wil ik niet denken en handelingen gaat uitvoeren, hoe meer het terug komt. Laat die angst gedachtes er maar gewoon zijn. Het is een gedachte van komen en gaan, en besef dat je die enge nare gedachtes helemaal niet wilt maar dat dat je “ ziekte” is. Hoe minder aandacht je er aan geeft hoe meer ze naar de achter grond verdwijnen. Die angst of paniek die je dan voelt en de “drugs” (drang) om je handeling te doen, verdwijnt ook naar een paar minuten. Je moet daar doorheen. Die paniek blijf je niet voelen, ook die verdwijnt na de achtergrond. Hoe vaker je dit herhaalt hoe meer de ocd weg appt. Dit is de enige manier. Je hebt je hersenen aangeleerd “ ohhh ik mag dit niet denken en wil dit niet denken” waardoor je een handeling bent gaan doen, om je eigen ( je lijf) een rustig gevoel te geven, dus een soort “ drug” te pakken waardoor je lichaam openduur alleen maar rustig word door als jij die handeling doet. Alleen hoe meer jij dit doet hoe meer jij betekenis geeft aan die gedachtes en hoe meer je erin gaat geloven en dan word het steeds erger en erger. Dus denk niet ik mag dit niet denken, maar laat het er juist zijn… voel die paniek en stress op dat moment, en denk er over na … wat kan er nou echt gebeuren?
Is het realistisch?
Maar doe vooral NIET je riggel/ handeling.
Daarmee voed je de gedachtes alleen maar.
Wees streng op een goede manier voor jezelf
Het is oefenen oefenen oefenen.
Alleen jijzelf kan dit stoppen.
Heel veel succes allemaal.
Hoelang heeft het geduurd voordat je er vanaf bent gekomen en had je ook last van paniekaanvallen wanneer je probeerde de handeling(en) niet uit te voeren?
Ik viel altijd wel van de ene obsessie in de andere (Verhaal 39)
Sinds kort zijn bij mij de puzzelstukjes samengekomen.
Ik viel altijd wel van de ene obsessie in de andere.
Deze zijn sinds mijn jeugd steeds meer gaan toenemen.
Waar ik vooral erg onder lijd zijn die nare gedachtes die ik moeilijk kan loslaten. Bang dat ik me voor altijd zal focussen op mijn ademhaling, waardoor ik daadawerkelijk hyperventileren, waardoor ik niet goed kan slapen. Angst voor insomnia, waardoor ik soms daadwerkelijk een aantal dagen slecht slaap. Of een obsessie en angst voor triviale zaken zoals het zien van mijn neus en bang zijn dat ik hierdoor voor altijd mijn neus zal zien.
Allemaal niet hele rationele logische gedachte, maar ik ben zo obsessief met het vasthouden aan nare gedachte dat ik soms weken ergens last van heb.
Toen ik een zeer milde vorm van oorsuizen kreeg ben ik door me obsessie ook bijna een jaar lang diep in een put van angsten en paniek gekomen. Nu is oorsuizen nauwelijks nog waar te nemen omdat mijn obsessie weer overgegaan is op andere zaken en ik aan mijn oorsuizen gewend ben geraakt.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is; ik heb heel veel last van mijn ocd maar meer vanuit de pure vorm. Dus de gedachten. Is dit herkenbaar voor andere? Mijn obsessief denken en daarmee ook angst gaat zo ver; dat ik zelfs angst heb voor het krijgen van nieuwe dwangmatige gedachten, die ik nu nog niet heb, maar zodra ik erover hoor, ervan overtuigd ben dat ik ze wel krijg. Als iemand weet wat ik bedoel. Ook de angst dat ik straks stemmen ga horen of door me obsessieve dwangmatige gedachten te lang een liedje in me hoofd heb. Enfin; dit soort ocd gerelateerde klachten dus. Het beheerst echt mijn leven. En het feit dat ik ook te kampen heb met jarenlange extreme spanningen/stress waardoor ik nu in een burn out zit, helpt ook niet.
Is iemand die dit herkent en dit ook overwonnen heeft? Zo ja, hoe?
Voel me wanhopig en weet even niet meer waar ik het moet zoeken.
Alvast heel erg bedankt voor jullie evt. reacties.
Dit is voor mij heel herkenbaar! Accepteer dat dwanggedachten nooit stoppen is denk ik het beste medicijn. Maak bewust de keuze om er niet aan toe te geven maar het te laten zijn. Slik verder een hoge dosering antidepressiva voor een extra steuntje in de rug. Hoe moeilijk het ook is: hoe minder je toegeeft ook in stresssituaties hoe minder angst en spanning.
Maak de keuze om nooit meer toe te geven.
Ik weet niet hoelang dit geleden is, want ik zoe geen data erbij staan.
Hopelijk is je dwang minder. Het is verschrikkelijk en ik herken je verhaal.
Zelf vraag ik mij vaak af of ik dwang of angststoornis heb. Ik kan namelijk oprecht bang voor iets zijj, maar de manier waarmee ik ermee bezig ben wordt dan obsessief.
Ik heb het al jaren en het komt en gaat met ups en downs. De volgende dingen kan je in overweging nemen:
- Vaak gaat dwang over het niet kunnen accepteren van een 'wat als' gedachte. Waardoor je iets gaat controleren in het echte leven of door je gedachte nogmaals door te lopen. Vraag jezelf af met hoeveel % zekerheid je tevreden bent. Bijvoorbeeld 80% ben ik zeker dat het wel goed zit. Dan weet je dat 100% niet realistisch is. Zeker niet met je dwang, want die blijft je twijfels voeden. Verlagen van je standaard dus. Blijven oefenen.
- Een ander rampscenario bedenken. Bijv: Stel ik zou een geen arm meer hebben door een ongeluk, hoe geobsedeerd zou ik daarmee dan zijn? Kan ik dan deze obsessie beter dragen dan obsessies die dat teweeg zouden brengen? Kan ik dan deze obsessie beter handelen? (Sommige zijn pijnlijker dan anderen)
- Vaak denk je: ja maar als deze obsessie weg is, dan ben ik echt vrij en gelukkig. Dat blijven denken, zorgt voor nog meer druk om het op te lossen. Geef jezelf toestemming dat je ook met het niet oplossen en een dwanghoofd gelukkig mag zijn, ook al maak je de verkeerde keuze.
Deze gedachtes helpen mij, maar zijn voor jou misschien niet helpend of vaag.
Verder meer praktische tips:
- Zoek naar een specialist op OCD gebied
- Kijk of medicatie kan helpen
- rtms een optie?
- google paddo's en ocd (ik ben geen paddo fan, want ik ben gelovig. Dan ben ik bang dat ik daar weer angst/ ocd over krijg. Maar op YouTube staan veel belovende resultaten).
- emdr flash forward (dus je dwang bedenken en dan de emotionele lading laten weghalen.
- hypnose tegen angst/ocd kan je ook googelen.
Hopelijk gaat het je goed.
Mocht je zelf tips hebben nog hoor ik het graag.
Verder bedenk ik mij altijd dat mensen met ocd vast ook een groot improvisatie vermogen hebben. Dit is dus een talent. Een soort power die je bezit, die nu alleen ingezet wordt voor iets negatiefs. Ik geloof dat die kracht ooit naar iets positiefs omgebouwd kan worden.
Zet hem op!
Veel liefs!
Vind alles wat iedereen doet vies (Verhaal 96)
Van smetvrees naar besmettingsvrees (Verhaal 56)
Nu heb ik een enorme terugval van mijn dwangstoornis, waar ik ontzettend van baal en niet meer normaal kan functioneren, het beheerst mijn leven.
Het vreemde is dat mijn dwang niet bestaat uit smetvrees maar juist uit besmettingsvrees.
Ik ben dus niet bang om zelf ziek te worden/zijn maar juist dat ik andere besmet! Ga dan heel erg in het doemdenken zitten.
Dwanghandelingen uitten zich in mijdingsgedrag en schoonmaken.
Is er iemand die ook last heeft van besmettingsvrees? Voel me namelijk erg alleen in deze vorm van dwang en heb graag contact met een lotgenoot
misschien een beetje laat. maar ik herken dit ook. ik heb allebei, dus smetvrees maar ook besmettingsvrees. vooral met het klaarmaken/serveren van eten en drinken. als je meer wil weten dan zeg je het maar.
Ik had van kinds af aan al dwangneurose (Verhaal 92)
Blijkt uit de symptomen
Was altijd bang om vies te worden
Durfde nooit mee te doen
Daar door ben ik ook gepest omdat ik anders was.
Het heeft mij een laag zelfbeeld gegeven
Mijn dwangneurosie gaat goed
Door te blijven oefenen heb ik het ver gered
Ben nu bij het laaste stukje mijn onzekerheid ben nog vaak onzeker over mijzelf
Wil mijzelf zijn maar voel mij er nog niet goed bij. Omdat ik mijn dwangneurosie onder controle heb en de dingen goed gaan is het ook wennen mijn nieuwe ik .Ik leef weer en geniet de dwang is minder maar ik moet het nog accepteren.
Ik dacht dat ik de enige was (Verhaal 91)
Er mee leren leven is lastig voor je dingen herhalen op jouw manier
Het is goed om er met iemand over te praten die jouw begrijpt en je kan helpen.
Gaan die gedachtes zelf weg? (Verhaal 48)
Op dat moment denk ik zie je nou wel
Ik wordt echt gek pff
Alles is ‘besmet’’ (Verhaal 88)
Het beheerst eigenlijk al mijn dagelijkse bezigheden.
Sinds ik 2,5 jaar geleden moeder ben geworden ben ik bang dat ik het schoonmaken van ons huis niet goed genoeg doe.
Ook hebben wij muizengif in lokdoosjes in huis gehad (geplaatst door een verdelger) dat is nu 1,5 jaar geleden maar ik ben daar zo bang van.
Het idee dat het ergens nog aan kan zitten maakt me helemaal gek. Alles is ‘besmet’’.
Ik zit in therapie maar ik zie het niet minder worden.
Hebben meer hier last van gehad? En word dit ooit minder?
Agressieve gedachten naar overledenen (Verhaal 18)
Ten eerste wil ik even kwijt dat het me enorm deugd doet om deze verhalen te lezen. Het geeft me eindelijk het gevoel dat ik niet de enige ben!
Een jaar geleden zijn de dwanggedachten begonnen bij mij. Ik weet nog steeds niet wat de trigger is geweest. Waarschijnlijk door de enorme werkdruk/stress en mijn hoogsensitiviteit. In het verleden kwamen er wel al eens ‘gekke’ gedachten in mij op, maar heb daar nooit bij stil gestaan. Maar een jaar geleden ben ik zo fel verschrokken van een gedachten dat het sindsdien niet meer uit mijn hoofd gaat. Maanden aan de stuk ging het dag in, dag uit, constant door mijn hoofd. Ik stond er letterlijk mee op en ging er mee slapen.
Dit ging over agressieve gedachten over dierbaren/overledenen. Ik schold de personen die overleden waren uit in mijn hoofd en kon het niet stoppen.
Ik schold ze uit als ik in de winkel stond, als ik aan de kassa stond, als ik aan het werken was, als ik een ontspannend etentje had met vrienden,...
Ik werd zelfs jaloers op mensen die er zo gelukkig uit zagen, alsof hun hoofd helemaal leeg leek te zijn.
Ik begon mensen te analyseren: ‘zou zij/hij dat ook hebben?’ ‘Wat denkt deze persoon nu?’,...
Ik probeerde me ‘op te trekken’ als ik bv filmpjes zag van mensen met een ernstige handicap, die ziek waren of ernstig verbrand: ‘DAT is pas erg! Doe niet belachelijk met gedachten die niet eens van jezelf zijn, get a life seg!’ Ik werd boos op mezelf, wou niet meer in dit lijf zitten, heb zelfs letterlijk een keer fel op mijn hoofd geslagen,...
Na veel lezen, praten met een goede vriendin en met wat te verdiepen in het spirituele ging dit precies wel beter. Ondertussen waren er verschillende thema’s de revue gepasseerd in mijn hoofd: bij het minste wat ik hoorde terwijl ik aan het auto rijden was, begon ik in paniek te slaan en dacht ik dat ik iemand omver had gereden, tijdens mijn job als kinderbegeleider kreeg ik bang om pampertjes te verversen omdat ik ongepaste beelden in mijn hoofd kreeg (gelukkig niet van mezelf, maar van anderen),
And here we are again ... sinds enkele dagen is het weer feller aan het opkomen: de agressieve gedachten naar overledenen is ondertussen uitgebreid naar agressieve gedachten over dierbaren die nog leven. Mijn partner mag bv doodvallen, mijn mama is een stom wijf,... Verschrikkelijk!
Ik heb al bang als er iemand moest sterven in de toekomst die me nauw aan het hart ligt, dat de scheldtirades sowieso terug komen.
Het is momenteel zo erg dat ik agressieve dwanggedachten heb naar mijn ongeboren kind.
Wij proberen zwanger te worden, maar krijg telkens de gedachten: ‘als het prijs is, dan moet dat dood gaan’ hoe kan in godsnaam met zo’n gedachten genieten van een mogelijke zwangerschap en mijn leven beginnen als mama?!
Het doet me in elk geval deugd om dit eventjes te kunnen neer schrijven. Het maakt zelfs niet uit of het gelezen wordt.
Aan degene die het wel lezen: veel moed en kracht! 🙏🏻🌟
Hallo,
Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik iets als dit schrijf en ik weet ook niet hoe oud dit bericht al is.
Vervelend om te horen, helaas kan ik mij in dit soort gedachtes helemaal terug vinden. Ik zal de details besparen maar om eerlijk te zijn denk ik dat het aan stress ligt. Ik las dat je zwanger was en dat moet vast veel stress met zich meebrengen. Mijn agressieve gedachtes kwamen vaak met veel stress. (Ik heb er zelf altijd een hekel aan als mensen zeggen dat het aan stress ligt maar soms is het toch echt waar.) Uiteindelijk heb ik aan de personen verteld dat ik dit soort dingen voor mij zag, hoe ik hun van het leven beroofde. Mensen zullen het misschien beter begrijpen dan dat je denkt. Ik snap dat de gedachtes eng en verwarrend kunnen zijn, maar onthoud dat het alleen maar gedachtes zijn, ook al kunnen ze zo echt lijken..
Heel veel sterkte met alles en de zwangerschap! (misschien ondertussen het ouderschap)
Gefeliciteerd met de zwangerschap!
Daarnaast wou ik ff zeggen dat de gedachtes die je hebt ook wel intrusies heten. Het zijn nare dwanggedachten vaak dingen die je niet wilt denken maar dan juist opkomen.
Elke keer als ze in je hoofd opkomen, kun je het beste denken dat jij het niet denkt maar dat het de intrusie in je hoofd is en daarom mag je het negeren, het is niet echt wat je denkt of wilt.
Het beheerst mijn leven (Verhaal 20)
Sinds een maand heb ik last van dwanggedachten. Het beheerst mijn hele leven. Ik kan aan niks anders meer denken.
Maar ik wil graag helpen.
Wanneer heb je last van dwang? Als het vervelende terugkerende gedachten zijn waarbij je heel moeilijk de keus voelt om er niet op in te gaan.
Wat kan je ertegen doen?
Denk logisch na over wat je in je hoofd hebt, is het reeël of echt onzin? Bv ik loop op straat en zie een hondendrol, als ik die drol wil vermijden is dat dwang? Nee want als ik erin sta heb ik poep onder mn schoen. Ander vb Ik loop naar de deur en zie de deurklink. Ik heb het gevoel dat ik de deur klink 5 keer moet aanraken anders gebeurt er iets naars. Dit klopt niet want als je de deurklink een keer aanraakt zie je dat er niks gebeurt. Je moet nagaan of het klopt wat je denkt of het kan gebeuren.
Als je zeker weet dat het dwang is maar je kan er heel moeilijk mee stoppen en je bent met een handeling bezig, ik wil je dan dit advies geven:
Stel je bent in een restaurant en je gaat naar de wc. Je tikt normaal gesproken eerst 5 keer de klink aan voor je hem opendoet. Pak de deurklink vast tel tot 10 en ga gewoon naar binnen zonder na te denken. Doordat je tot 10 telt heb je niet de kans om na te denken en ga je gewoon door met leven.
Ik heb constant dat ik overal foto's van moet maken (Verhaal 63)
U kunt mij mailen als u wilt.
***************************
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing)
Toch helpt dit alles mij niet (Verhaal 86)
Staan er mensen ook onder contante spanning? (Verhaal 71)
De hele dag sta ik "aan" door de constante spanning. Trillen, zweten en het opzoeken van bevestigingen en verhalen over OCD is heel normaal.
De gedachten worden gevoed door hetgeen om me heen gebeurt, alle nieuwsberichten die met agressie te maken hebben, zijn prikkels om me weer druk te maken en raar te denken, zo van dat ik ook zoiets ga doen.
Na 12 jaar Efexor 75mg te hebben geslikt met zeer goede uitwerking, slik ik nu 40mg paroxetine per dag, dit omdat de ocd weer terug kwam.
Daarbij voorheen soms een oxazepam 10mg., welk ik nu sinds 3 weken dagelijks slik om ietwat rustig te worden.
Dat de gedachten er zijn, ok, daar zal ik mee om moeten gaan, dit ook behandeld bij een psychologe met de ACT methode, met een beetje vooruitgang over het accepteren van het geen ik heb.
Maar het constante gevoel van spanning, dat unheimliche, raar gevoel, zenuwen, stress en rot gevoel gaat niet weg! Werken gaat niet, gezin met spanningen (gelukkig is mijn partner zeer begripvol).
Hebben hier meer mensen last van?
Ik ben uitbehandeld bij de psychologe en sta nu op de wachtlijst bij de angstkliniek maar dat kan een half jaar duren, maar nog een half jaar vol onder spanning trek ik niet.
Kunnen mensen zich vinden in mijn verhaal? Staan er mensen ook onder contante spanning?
groet
Ik ben de hele dag onrustig zweten vooral zweethanden en voeten, en ooit gewoon echt warmte aanvallen. Spieren die pijn doen kaken die pijn doen niet kunnen ontspannen oorsuizen die dingen .
Tis heel zwaar
Het is zo vermoeiend (Verhaal 85)
Sinds een gebeurtenis waar ik een trauma van heb ervaren. Heb ik ontzettend last van dwanggedachten. En het aparte is,ik weet dat ik niks doe. En toch blijft mijn hoofd mijn dwingen dat ik iets gedaan heb. ( ontzettend vermoeiend)
Een voorbeeld is , dat na een avondje drinken. Ik de volgende dag in paniek raak omdat ik denk misschien ben ik vreemd gegaan of ik heb iemand iets aan gedaan heb zonder dat ik het me kan herinneren. Die gedachten maken mij zo angstig en onrustig. Ik heb hier ongeveer nu 3,5 jaar last van. En zo zijn er nog een paar gedachtes die mij kwellen.
Zo te lezen zijn er veel van dit soort verhalen
Heeft iemand misschien tips of praat groepen die hij of zij aanraadt?
Ik deed dwang omdat ik bang was dat hij anders vreemdging (Verhaal 45)
Ik heb nog ongeveer 2 jaar last van een best hevige dwangstoornis. Dit is denk ik een beetje ontstaan uit mijn relatie. Ik deed dwang omdat ik bang was dat hij anders vreemdging etc. Ik ben bang voor vliegen en toen ik eenmaal in de ocd cirkel zat ging ik het ook voor deze angst gebruiken, en dus om een ongeluk te voorkomen zeg maar.. Ik heb vorig jaar een psycholoog gehad en dit heeft toen een tijdje geholpen, echter is het deze zomer weer (vliegen etc.) dik terug gekomen. Nu gaan mijn dwanggedachtes weer over dat ik bang ben dat mn vriend vreemdgaat etc. terwijl ik in mn achterhoofd echt wel weet dat hij dit niet zou doen. Ik ben nu ook echt aan het strijden om niks met deze gedachtes te doen alleen dat is zo vreselijk moeilijk.. Ik heb nu de gedachte van wat als ocd wel echt nare dingen buiten de deur houdt? Ik doe nu geen tics en wat als hij dus straks echt vreemdgaat. Nogmaals terwijl ik weet dat ocd alleen in je hoofd zit. Hiervan uitgaan durf ik gewoon bijna niet.. Help?
Alleen niemand zegt er iets over;) ik ben bang dat ik iemand pijn die of m’n vriend pijn doe.
Ik vertelde het aan m’n zus en die zei Ooh ik heb dit ook een tijd gedacht bij haar kind dan.
En vanaf het moment dat ik het mijn vriend hebt verteld is er een zwaarte van me afgevallen en hij moest alleen maar lachen…. Zo zie je maar als je elkaar goed kent weet je partner ook heus wel dat je dit nooit zou willen doen. 👌☺️ succes
Elke dag is een gevecht (Verhaal 34)
Ik herken me erg in jouw verhaal.
Bij mij begon het ook met verkeerd ademen en paniekaanvallen om ziek te worden te stikken Etc. Toen ineens op een vakantie is het omgedraaid naar mensen om mee heen. Ineens bang om m’n dierbaren wat aan te doen. Verschrikkelijke gedachtes en juist daarom blijven ze hangen denk ik, omdat je we van schrikt. Mag ik vragen hoe dat ging bij jou met de opvoeding van je kind? Is die gedachte op gegeven moment weggeëbd?
Ik had het erg met mijn vriend bijv. Of mijn. Hond Werd er helemaal naar van. Sinds kort aan de ssri helpt wel rustig te blijven. Maar nog steeds word ik soms moe van m’n eigen hoofd. En stress is hierin écht de boosdoener plus vaak B12 tekort. Laat dat vooral ook goed checken. Staat een berichtje over hier.
Mij helpt veel wandelen, yoga mediteren en vooral creatief bezig zijn! dat soort dingen om soort rust te pakken elke keer heb jij dingen die je helpen? Veel sterkte en liefs
Het niet vertrouwen van anderen en mijzelf (Verhaal 81)
Ik merk dat ik al een tijdje last heb van veelal dwanggedachten. Het zijn geen handelingen maar echt gedachten, het obsessief moeten nadenken over dingen. Het is nu best gericht, maar veranderd vaak van thema over de maanden. Het zit veelal in het mijzelf niet vertrouwen (wat heb ik gezegd, wat heb ik gedaan, kan ik goed herinneren wat ik heb gezegd?). Als dit niet het geval is vul ik het in krijg ik beelden alsof dingen gebeurd zijn die ik niet wilde etc. en krijg dan een shock door mijn lichaam. Dan moet ik obessief gaan terugdenken maar toch geloof ik mijzelf niet. Ook vertrouw ik anderen minder en moet ik eerst zeker weten of ze de waarheid hebben gezegd en anders is het bewezen dat ze waarschijnlijk liegen. Ik wordt er echt gek van en merk dat als ik eenmaal een dwang/pieker gedachte toelaat het steeds slechter gaat. Ik heb in het verleden in een kliniek gezeten en het ging jaren beter, maar na een periode van veel stress merk ik dat het toch weer slecht gaat. Ik vind het dan ook lastig om dit bericht te plaatsen, maar zou graag willen vragen hoe gaan jullie met obsessieve gedachten om? Hoe houden jullie ze tegen? en hebben jullie tips om op jezelf te mogen vertrouwen? En kent iemand dit, dat je steeds bang bent dat je dingen vergeet, wat anderen zeggen wat je zelf zegt en dat je hoofd het dan slecht gaat invullen? Ik voel zoveel wantrouwen naar mijzelf en naar anderen terwijl ik weet dat er in werkelijkheid niks aan de hand is en ik een fijn leven heb. Wil zo graag gelukkig zijn! Het gaat mij dan echt om de onrust als ik iets vergeten ben en niet om dat er dan iets gebeurd. Lichamelijk en mentaal is dit echt killing ):
Ik ben ook (weer) gestart met B-12 injecties omdat ik weer paniekaanvallen had en nu ook dwanggedachtes. Het werd steeds erger.
Nu sinds de injecties gestart zijn zijn mijn paniekaanvallen gestopt!
De rest duurt wel langer.
Ik had trouwens normale b12 waarde volgens huisarts maar neem het niet goed op!
Wat EK hierboven zegt… laat de andere waardes ook echt checken die geven veel duidelijker aan hoe het zit.
Recent een diagnose voor gekregen (Verhaal 84)
Aggressieve dwanggedachten (Verhaal 83)
Sinds 3 weken heb ik last van agressieve dwanggedachten. Het begon allemaal met het kijken van een serie over een seriemoordenaar en vanaf een bepaald moment kreeg ik een gedachten dat ik net zo als hem zou kunnen zijn en daar kreeg ik veel angst en paniek van in totaal heb ik 3 dagen zitten piekeren en geprobeerd de gedachten uit mijn hoofd te krijgen zonder succes helaas. De angst zit het puur in het twijfelen je bent bezig met alles op een rijtje te zetten en het maakt je letterlijk gek.
Het ontstaan van deze gedachten in gekomen na een hersenschudding en een stressvolle periode in mijn leven ik heb in totaal 6 weken thuis gezeten door de hersenschudding, na corona heb ik toch moeite gehad om balans terug te vinden in mijn leven, vooral met feesten liep het uit de hand. Uiteindelijk was ik dag en nacht druk zonder rust momenten. Nou goed nu terug naar het verhaal, na 3 dagen piekeren heb ik alles verteld tegen mijn vriendin en ouders en dat gaf al iets meer geruststelling, maar toch de 1,5 week daarna begon ik mij steeds verder terug te trekken omdat mijn gedachten mij lieten twijfelen ,ik was bang dat ik een gevaar voor mijzelf en mijn dierbaren, ik at slecht, werkte niet meer, niet meer sporten en had al mijn afspraken afgezegd, eerlijk gezegd werkte dit averechts en werd daarna ook somber/depressief daardoor. Na een week heb ik mijn leven toch weer een beetje opgepakt ondanks de angst, ik ben mij er van bewust geworden waar ik mee te maken heb en hoe ik de angst kan verminderen, ik ben eerst begonnen met ademhalingstechniek, hierdoor kreeg ik weer contact met de rest van mijn lichaam(het voelde ook letterlijk alsof ik vast zat in mijn eigen gedachten) toen ben ik weer gaan sporten(voetbal) dit was een goede boost voor je serotonine en het sociale aspect. Nu deze week ben ik ook weer begonnen met werken en merk hoe meer ik bezig ben met mijn leven hoe minder ik vast zit in mijn gedachten, ik begin langzamerhand mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en heb zelfs het gevoel dat sterker ben dan mijn gedachten, stap voor stap kom ik weer terug en kan ik deze periode achter mij laten.
Voor de lotgenoten die dit lezen je staat er niet alleen voor met een juiste mindset komen we eruit en gaan wij ons "normale" leven terugkrijgen , ga terug naar de basis en relativeer, praat met mensen waarvan jij denkt dat je verhaal veilig is en zorg ervoor dat je gedachten niet de baas worden. Gr M
Ohja en ik ben geen picasso dus er zullen vast wat spellings fouten in staan haha
Ik ga gebukt onder dwanggedachten (Verhaal 36)
Heb al 3jaar lang namen die ik moet onthouden ,loop al 3 jaar met die
Gedachtis word er soms gestoord van
Heb wel hulp en dat help wel
Overdag gaat het wel,het ergste heb ik het
Als.ik wakker word is het het ergst
Dan breek het zweet me uit, dan kan ik niet op die namen komen ,maar uit.eindelijk lukt
Bij mij breekt ook t zweet uit als ik niet op namen kom. Ik ga met pen en papier naar vrienden toe.
Niet tof.
Ik probeer door te gaan en afleiding te.zoeken.
Heel makkelijk gezegd. Probeer ook te accepteren dat het er is. Lukt niet maar ertegen vechten is niet oké
Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij (Verhaal 78)
Vroeger als kind heb ik lang gedacht dat ik homo was, dit omdat ik nooit interesses had in vriendinnetjes.
Na het overlijden van mijn broer ( gestorven bij treinongeval) kreeg ik vaak dwangedachten over mensen voor een trein smijten, of ander kwaad aan te doen. Deze zijn langzaam verdwenen maar zijn dus enkele jaren geleden weergekomen in de mottigste vorm.
2 jaar en 5 maanden geleden kreeg mijn zus en schoonbroer een baby , Aya genaamd. Wanneer ze het nieuws verteld was ik enorm geëmotioneerd, nieuw leven in de familie. Het eerste nieuwe leven in de familie was dan ook een speciaal moment. 12 jaar geleden overleed mijn broer ( mijn zus tweelingsbroer) in een verkeersongeval. De geboorte van Aya was dus enorm ingrijpend.
Achter enkele maanden ontwikkelde ik dwanggedachten naar mijn petekind toe die steeds seksueler werden. Dit is tot op heden nog zo maar heeft zich als een vlek verspreid naar andere minderjarigen. Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij, gelukkig Heb ook totaal geen drang om handelingen uit te voeren. Enkele maanden geleden had ik contact met een psychiater maar heb onze tweede afspraak geanulleerd en tot nu toe geen contact opgenomen. Ik vraag mij af wat ik moet doen want ik kom volledig onnozel van deze dwanggedachten.
dankuwel
Ik heb sexuele dwanggedachtes (Verhaal 77)
Twijfel uren per dag of ik toch geen homo ben (Verhaal 49)
Uiteindelijk schijnt het gewoon een angst om verlaten te worden te zijn, of iets in die richting. Wat voor mij heefr geholpen is beetje bij beetje de dwang geaccepteerd. Ik wist eerst helemaal niet eens dat dit uberhaupt dwang was, had daar nog nooit over gehoord. Totdat ik in mijn volgende dwang fase kwam en uiteindelijk achter kwam dat dit dus ook een vorm is van dwang.
Maar goed naar een hele lange, onzekere, eenzamen en depressieve weg had ik uiteindelijk de mensen om me heen verteld dat ik dacht dat ik op vrouwen viel ma dat het helemaal niet zo daadwerkelijk voelde. Zij hebben dat geaccepteerd en sinds dien is die specifieke dwanggedachten gaan liggen. Soms wil die terugkomen maar ik maak me daar niet meer zo druk om.
Hoop dat deze bijbel je een beetje kan helpen ;)
Ben steeds heel bang dat ik ben vreemdgegaan (Verhaal 55)
ik heb precies dezelfde angst nu al bijna 3 jaar, het gaat stukken beter en heb veel vertrouwen moeten opbouwen.
Ik slik ook anti depressiva maar mijn tip is meer, praat er over dat je angsten hebt je hoeft niet gelijk je angst te vertellen maar zeg gewoon dat je het eng vindt en denk bij jezelf wat heb ik gisteravond gegeten of welke jas had ik aan? dan zie je dat je precies nog alles weet wat je doet en zegt, ik moet mezelf ook vaak zo geruststellen ook al is het moeilijk
Ik heb exact hetzelfde. Ik heb nu al 1 jaar en een paar maanden een relatie en ben super gelukkig. Ik ben alleen heel erg bang dat ik zou vreemdgaan en alles kapot zou gaan door mij. Dit uit zich ook in dwanggedachten. Ik ga dan ook terug denken aan een avond een jaar geleden en dan ben ik opeens bang dat ik die avond iemand gekust zou hebben. Ik heb er geen herinnering aan maar doordat ik niet heel de avond (van een jaar geleden) precies meer weet en dus niet alles exact meer kan overlopen krijg ik dus die gedachten. Dit uit zich dan ook in dwanghandelingen waarbij ik bevestiging ga zoeken dat het niet gebeurd is.
Al 3 mnd dag in dag uit dwanggedachten (Verhaal 76)
Het is bij mij of 150% geven, of het NIET doen (Verhaal 69)
Het is bij mij of 150% geven, of het NIET doen, er is geen tussenweg. En dat met alles wat je wél wil doen, maakt het gewoon zwaar.
Ik ben nooit naar de psycholoog of huisarts hiermee geweest. Simpelweg omdat ik niet durf en het proces (denk ik) lang en zwaar gaat zijn. Ook ben ik heel bang dat iedereen denkt dat ik me aanstel. Eigenlijk ben ik banger dat ik mezelf aanstel dan dat anderen dat denken.
Ik durf het echt zo niet. Ik weet niet eens of ik het OCD mag noemen, maar dat is het dichtbijste denk ik?
En ondanks dat je weet dat je hen enkel maar kan voorbereiden en raad geven etc, blijft het een moeilijk iets om los te laten
Ik heb een dwangstoornis en smetvrees (Verhaal 75)
Vooral het douchen en het tandenpoetsen duurt lang. Ook heb ik bij het naar de wc gaan veel rituelen. Hierdoor duurt een wc bezoek gemiddeld een kwartier. Verder heb ik ook last van mijn dwang als ik op mijn telefoon zit. Hierbij heb ik dan bij zowel apps als internetpagina’s dat als ik ze wil afsluiten ik ze eerst wil verversen. Een voorbeeld hiervan is dat ik voordat ik de Facebook app wil afsluiten ik het nieuwsoverzicht eerst wil verversen.
Ik probeer mijn dwang te laten verminderen door advies te vragen aan mijn ouders hoe zij dingen doen. Daarnaast merk ik dat als er druk op mij gezet wordt dat het in sommige situaties toch beter gaat en dingen soms makkelijker gaan.
Toch merk ik dat ik van binnen kwaad word op mezelf, omdat ik elke keer denk van wat is dit. Verder heb ik ook van ik heb al zoveel gedaan. Allemaal cursussen, verschillende mensen die mij geholpen hebben, maar het lukt elke keer niet. Ook heb ik van binnen eigenlijk zou ik een knop om moeten zetten. Er zijn meerdere mensen die dat al tegen me gezegd hebben, maar dan denk je waarom zet ik die stap niet.
Een aantal maanden geleden heb ik mij aangemeld voor de kliniek Marina de Wolf in Ermelo. Marina de Wolf biedt gespecialiseerde behandeling aan patiënten met angst- en dwangstoornissen.
19 juli 2022 werd ik opgenomen bij Marina de Wolf. Om van de dwang af te komen heb je elke dag een exposure en in ons rooster staan verschillende vakken die met cognitieve gedragstherapie te maken hebben.
Sinds ik ben gestart met mijn behandeling bij Marina de Wolf maak ik vlogs over hoe mijn behandeling verloopt. Het Youtube-kanaal waarop je mijn vlogs kan vinden heet Dwanguru.
Ik ben er niet aan toe om mijn omgeving in te lichten (Verhaal 74)
Ik merk dat het mijn leven op sommige momenten steeds meer gaat beheersen en dat het steeds meer tijd gaat kosten.
Ik ben er niet aan toe om mijn omgeving in te lichten
Zijn er dingen die ik zelf kan proberen om mijn smetvrees en dwanghandelingen onder controle te krijgen.
Ik ben blij dat ik nu weet wat ik 'mankeer' (Verhaal 73)
Bij mij is sinds kort de diagnose OCS + gegeneraliseerde angstoornis gesteld.
Ik ben blij dat ik nu weet wat ik 'mankeer'.
Zodat ik met therapie hier aan kan werken.
OCS ik had er nog nooit van gehoord maar zo herkenbaar voor mij, en ik voel mij gesterkt dat ik niet de enige ben
Vooral last van controledwang (Verhaal 72)
Bij mij is begin 2019 de diagnose dwanggedachten vastgesteld na meer dan 10 jaar psychologen en psychiaters bezoeken zonder enig resultaat.
Als ik me hierin inlees heb ik het gevoel dat het toch niet volledig 'ik' ben.
Dit omdat ik nergens echt mijn situatie in kan herkennen. Dit maakt me onzeker.
Zelf heb ik vooral last van controledwang (en dan niet op de manier van meerdere keren checken dat iets gesloten is oid). Nee, ik wil letterlijk de touwtjes over ALLES in handen houden.
Thuis heeft alles een vaste plek, moeten de zaken op exact mijn manier gebeuren. Is dat niet het geval dan is het chaos in mijn hoofd. Ook al wéét ik dat er meerdere manieren zijn om iets te doen, toch MOET het exact zo gebeuren. Zonder medicatie word ik serieus gek. Dan ben ik precies 2 personen. Dan roept persoon A irrationeel maar vanbinnen probeert persoon B me te kalmeren: "Het is toch niet zo erg? Kom op, laat het gaan".
Maar evengoed merk ik dat ik totaal niet om kan met verandering en dan ook heel vaak mijn man wil tegenhouden met de zoektocht naar bvb een nieuwe job. Nu weet ik eindelijk hoe alles gaat, heel de planning is erop gebaseerd en dan moet ik deze weer veranderen en weer aanpassen aan een ander levensritme.
Het ergste vind ik nog dat ik merk dat ik ook heel erg controlerend begin te worden over de kinderen (ik kan de drang om het ook effectief uit te voeren gelukkig nog onderdrukken, persoon B is hier voorlopig nog sterker).
Dan merkt ik dat ik ze onbewust subtiel duw in de richting van bepaalde kinderen waarvan ik denk dat het een goede match zou zijn, Hetzelfde verhaal met hobby's, ik betrap me er zelfs op dat ik voor de oudste al wat meisjes op het oog heb waarvan ik graag zou hebben dat hij er interesse in zou tonen. Heel triest eigenlijk want ik wil gewoon dat alles spontaan gaat.
Fietsen of wandelen met de kinderen is nooit fijn. Ik ben alleen maar bezig met al het mogelijke gevaar. Iedereen krijgt er stress van aangezien het een hele weg gaat van: Rij mooi rechts, stop daar bij die tak, neee rechtser rijden! Let op voor de voorrang van rechts en kijk goed naar de opritten of er geen auto's achteruit rijden, JE HEBT 1X NIET GEKEKEN je had dood kunnen zijn. etc etc
Met momenten raak ik ook het huis niet meer uit omdat ik me enorm onzeker voel over mijn uiterlijk. Dan moet ik werk afbellen want het lukt me echt niet. Kinderen geraken ook niet op school, tenzij hun vader kan inspringen.
Sporten lukt me niet meer want dan ben ik bang dat mensen een mening hebben over me. Zelfde met een hobby.
En zelfs al zou ik me erover kunnen zetten: heb ik een moeilijke dag, dan moet ik cancellen. Als dat vaak gebeurd ga ik er nog meer van uit dat mensen wat vinden van me. Het is echt een vicieuze cirkel.
Ik was ooit op bezoek bij mijn schoonbroer op Martinique en heb een hele vakantie in de auto doorgebracht. Heb meerdere rondjes rond het eiland gereden omdat ik gewoon niet durfde uitstappen om iets te doen. Ik heb het geprobeerd: parkeren en dan pannikeren. Om dan uiteindelijk het eiland 4x rond te rijden want naar huis durfde ik ook niet. Mijn schoonbroer was daar en ik kon het niet aan om de waarheid te vertellen.
Net ruzie gehad met mijn man omdat hij niet exact deed wat ik vroeg. En terwijl ik ruziemaak wéét ik gewoon dat dit nergens op slaat maar toch kan ik niet stoppen.
Dit is echt onleefbaar.
Sinds ik kinderen heb is het uit de hand gelopen (Verhaal 70)
Ik weet sinds kort dat ik controle OCD heb. Als ik terugkijk op mijn leven, heb ik dit van kinds af aan. Maar sinds ik kinderen heb, is het uit de hand gelopen. Ik moet controle hebben over hun geluk, hun gezondheid, hun welzijn … onmogelijk natuurlijk. Zeker nu ze jong volwassen zijn.
Ik heb een aantal periodes gehad waarin in volledig gecracht ben, maar het werd altijd op mijn gevoeligheid gestoken, zonder meer. In België is er niet zo veel kennis van angsten en dwang.
De dwang speelt zich voor 99% af in mijn hoofd: ik ga constant op zoek naar geruststelling door aan de kinderen te vragen of alles ok is. Dat geeft even rust, tot ik weer begin te twijfelen: misschien is er toch iets en willen ze het niet zeggen om mij niet ongerust te maken.
Sinds 3 maanden is het probleem echt uit de hand gelopen door onder andere de oorlog. Ik schuim constant het nieuws af. Als ik een bericht zie dat mij enigszins geruststelt gaat het even beter maar tien minuten later moet ik terug gaan kijken of er iets veranderd is. Het slorpt mij echt helemaal op. Als ik dan een opinie lees van iemand die begint te doemdenken, sla ik helemaal in paniek. Ik krijg een huilbui, en kan gewoon niet naar de kinderen kijken… de angst dat ze ongelukkig, bang gaan zijn neemt het helemaal over en mijn hoofd neemt mij mee naar een heel donkere plaats.
Ik probeer het nieuwslezen al te beperken tot de niet-sensatie-kranten maar ik merk dat het echt niet goed gaat. Ik ben gestart met gedragstherapie (maar dat is maar om de 2 à 3 weken) en met verhoogde medicatie maar ik merk geen verschil.
Ik leef op automatische piloot momenteel en heb in niets zin. Sporten helpt normaal zo goed maar zelfs dat krijgt mijn hoofd niet stil. Het enige dat helpt is het nieuws bekijken maar ik zie vaker iets dat mij doet panikeren dan iets dat mij geruststelt.
Als ik niet kijk, word ik nog onrustiger.
Is dit allemaal herkenbaar voor sommigen onder jullie?
An
Mijn hoofd zegt dat ik dit moet doen en opnieuw en opnieuw en opnieuw (Verhaal 68)
Sinds het begin van corona dwanggedachten (Verhaal 67)
Overlijden van mijn opa en oma (Verhaal 66)
Existentiele ocd is momenteel mijn grootste thema. (Verhaal 54)
Ik wil graag mijn verhaal delen en hopelijk herkent iemand zichzelf hierin of kan mij tips geven over hoe hiermee om te gaan. Mijn dwanggedachten nemen op dit moment echt mijn leven over.
Ik heb al mijn hele leven last van dwang. Het begon op jonge leeftijd met mijn handen wassen, toen kwamen de dwanghandelingen omdat ik bang was dat er anders iets met mijn dierbaren zou gebeuren. Ook kreeg ik tijdens mijn relatie last van false memory ocd. Ik dacht vaak dat ik vreemd was gegaan wat helemaal niet zo was.
Ik heb inmiddels een dochter van 1 jaar. Sinds de bevalling heb ik erg veel last van OCD. Ik heb een paar weken last gehad van derealisatie. Toen ging het eigenlijk bijna een heel jaar vrij goed met mij. Tot september 2020, toen kwam de derealisatie weer terug en begon mijn ernstige dwang. Dit keer niet zo zeer de dwanghandelingen maar meer de dwanggedachten. Echt gedachten die ik niet eens durf uit te spreken ik schaam me er zo erg voor. Ik heb nu vaak het idee alsof ik droom en dit de werkelijkheid niet is (waarschijnlijk heeft de derealisatie dit getriggerd). Ook geloof ik vaak niet wat ik over de hele dag gedaan heb. Zelf als ik iets heb gedaan dan denk ik had ik dit wel gedaan? ook al was het 1 minuut geleden. Het neemt echt mijn leven over en ik voel me zo moe. Ik had ook last van Harm OCD maar dit komt en gaat. Existentiele ocd is momenteel mijn grootste thema.
Ik loop momenteel al bij een psycholoog maar ben er nog niet veel mee opgeschoten. Ik hoop dat iemand mij advies kan geven.
Ik heb ook existentiële OCS, ergens fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Heel naar is het. Ik merk dat medicatie me wel helpt om rustiger te worden in mijn hoofd en het allemaal wat beter te overzien. Maar ook een stuk acceptatie is wel langzaam gekomen in mijn leven. Het idee dat je ‘gewoon’ aan het filosoferen bent en dat dat ook mooie kanten heeft.
Sterkte!
Het werd van een WIL een MOET (Verhaal 65)
Dochter van 46 met ernstige dwang (Verhaal 24)
Hoi ik heb een dochter van 46 met ernstige dwang
Gediagnostiseerd. Met ocd
Erg depressief en zegt steeds dat ze geen energie meer heeft en het leven zo niet meer wil
Is ooit opgenomen geweest maar wil nu geen hulp meer
Het heeft haar belemmerd in heel veel dingen
Ik als moeder moet altijd dingen in een bepaalde volgorde zeggen als weer een crisis is en weet me soms geen raad met de situatie
Herkent iemand dit
Je kunt er zelf niets aan doen.
Het belemmert je ook in allerlei dingen.
Het is iets verschrikkelijks.
Heeft ze geen antidepressieva of helpt dat niet?
Graag bericht terug.
Zou tms uitkomst kunnen bieden? (Verhaal 64)
Ik kwam hier terecht tijdens mijn nooit stoppende zoektocht naar een oplossing.
Vroeger al was ik altijd zenuwachtig. Op mijn 18e ben in last beginnen krijgen van hyperventilatie en nu op mijn 49 heb ik dit nog steeds.
Ben altijd perfectionist geweest en kan me overal aan ergeren( verkeer, collega's, bazen, wanorde....)
Heb een aantal jaren terug zware slaapproblemen gehad door stress voor mijn zoon zijn toekomst.
Ik hou het nooit lang uit op hetzelfde bedrijf, zit nu aan nummer 15 ofzo, slechts één keer ontslagen want mijn werk doe ik ook perfect.
Ik trek mij alles veel te veel aan.
Zou tms uitkomst kunnen bieden?
Heb sinds een tijdje Hocd (Verhaal 53)
Ik lijd aan een liefdesverslaving (Verhaal 52)
Er is een man aan wie ik continu, 24 uur denk.
Ik krijg hem geen seconde uit mijn hoofd.
Het duurt 6 jaar en er was geen sprake van wederzijdse liefde.
Wel werd ik letterlijk ziek van verliefdheid. En nog steeds ondervind ik dagelijks de gevolgen van de fysieke kenmerken: Vooral heel erg misselijk als ik aan hem denk, steken in mijn lichaam toen ik hem zag, maar nu slaat de onrust toe. Ik weet dat als ik bij hem zou zijn, de onrust voorbij is en dat ik weer weet wie ik ben.
Ik volg nu ook een behandeling tegen liefdesverslaving, maar ik heb mede door mijn dwanghandelingen geen energie meer over om überhaupt iets te kunnen doen wat er van mij wordt verwacht.
Mijn dwanghandelingen zijn: Masturberen bij spanningen, maar ook door mijn hoge libido, wat mede wordt veroorzaakt door mijn liefdesverslaving en bij ieder dingetje wat ik heb aangeraakt mijn handen wassen en steeds denken: Toen heb ik dit aangeraakt en nu dat. Continu over alles nadenken.
Maar dan niet de discipline kunnen opbrengen om schoon te maken wat echt vies is op dat moment, dat stel ik uit, om daar vervolgens maanden later weer een punt van te kunnen maken, want dan moet alles wat daarmee in aanraking is gekomen schoongemaakt worden.
Mijn gedachtenpatroon is echt heel uitputtend.
Ook kan ik steeds moeilijker de dingen opbrengen die van mij verwacht, ik vertoon keer op keer uitstelgedrag, en daardoor voel ik mij nog waardelozer. Het leven voelt voor mij als een belemmering, om de kleinste dingen kan ik huilen en ik denk continu na over het verlies van mijn dierbaren en ik heb al vele jaren last van schuldgevoelens.
Sinds mijn 14e (Ik ben nu 24) heb ik perioden van intense hoogtepunten maar ook intense dieptepunten, dat gepaard gaat met suïcidale neigingen.
Op dit moment wil ik dolgraag leven, ik ben continu op zoek. Ik heb 5-htp gebruikt en Calmanax, ook weer weggegooid daarna omdat ik even in het heden leefde en dacht: ik kan dit op eigen houtje, maar wanneer zelfs iets wat ik op de grond heb laten vallen en weer moet oppakken, een uitputtingsslag is, ben ik zelfs niet in staat om dit programma tegen mijn liefdesverslaving te volgen. In het begin was ik wild enthousiast en daarna vervaagde het geluk weer eens weg, zoals het al heel lang gaat. Ik kan niet garant staan voor mijn eigen geluk.
Het liefst zou ik samensmelten, een identiteit vormen met de man waarop ik al vele jaren verliefd ben, hij heeft alles waar ik van droom. Hoe kan ik blijvende stabiliteit in mezelf terugvinden. Sinds mijn 13e heb ik een liefdesverslaving, daarvoor had ik anorexia/nervosa. Aangezien ik momenteel niet in staat ben om adviezen van anderen zelf op te volgen, zou ik nu liever willen vragen: welke middelen zou ik kunnen gebruiken om van mijn verschrikkelijke obsessie en dwanggedachten af te komen?
Weet iemand raad, ik smeek het bijna ...ik wil zo graag geholpen worden. (Verhaal 40)
als ik goed begrijp uit je verhaal is dat het uit is gegaan met je vriendin een grote klap is voor je je kan de gedachtens en de gebeurtenis niet goed een plekje geven .die dingen zijn lastig en die gene heeft wat voor je betekend om het te accepteren is proberen om te kijken na de dingen die je wel leuk en beleefd hebt met haar zodat je de negatieve gedachtens wat achter wege laat het zal een gevecht worden of schrijf het van je af kan ook helpen praten met iemand lucht ook op . Je zal toch een keer het een plekje moeten geven want je hebtje eigen leven die ook verder gaat sterkte
Mentaal ben ik er helemaal kapot van, daarom heb ik hulp gezocht bij een GGZ instelling die speciaal gespecialiseerd is in liefdesverslavingen en co-dependency.
Claudia's Care Center heet het, misschien heb je er wat aan!
Sterkte!
Ik weet niet zeker of ik een dwangneurose heb (Verhaal 61)
Als ik dwang voel, voel ik niet echt iets (Verhaal 60)
Daar bovenop komt de neurotische stem die me in gedachten steeds vertelt dat het nog niet goed is wat ik doe. Dat ik beter moet zijn in alles want anders...komt het niet goed met me...en dan komt de angst. Op dat moment heeft de dwang me volledig onder controle en is de cirkel rond.
Het voelt alsof iemand me afperst en me zegt dat als ik iets niet doe, er gevolgen zijn die groter zijn dan ik aan kan, elke keer weer. Alleen ik ben de afperser. Dat is het erge. Ik doe dit allemaal zelf en voel me heel ongelukkig hierbij en ongemakkelijk.
Hoe verlaat ik dit gebied zodat ik weer de vrolijke en vrije ik kan zijn zonder mezelf in hokjes te duwen,maar wel met normale grenzen zonder afdwingend te zijn maar mezelf?
Heeft iemand misschien nog tips?
Liselotte
Dwanggedachten bespreken met partner (Verhaal 59)
Ik lijd al sinds kinds af aan aan OCD. Ik ben nu volwassen en ben er constant mee bezig. Sinds kort heb ik een relatie en de dwang ‘’scenario’s’’ die ik had kon ik openlijk met haar bespreken. Dit luchtte mij heel erg op en vond het fijn dat zij het zo geweldig en luchtig oppakte. Zij ontkrachtte mijn angst en schuld gevoel en dat was fijn. Echter sinds dat openlijk gesprek lijkt het of de sluizen open zijn gegaan. Ik heb nu de neiging dat ik alles aan haar moet vertellen, anders hou ik dingen voor haar achter. Dit zijn dingen als ik peuter wel eens in mijn neus bijvoorbeeld. Maar ook als ik een andere leuk vrouw zie, schiet gelijk in mijn hoofd, ik wil mijn vriendin inruilen voor die vrouw. Ik weet dat die gedachten al komt, maar hoe meer ik die wil ontwijken, des te harder komt ie aan. Mijn vriendin is hier nogmaals altijd heel luchtig over en zegt dat het normale gedachten zijn.
Echter heb ik ook wel eens hele nare gedachten gehad. Gedachten waar ik op het moment zelf geen stress om heb, omdat ik weet dat ze niet echt zijn. Ik zat een keer een serie te kijken, toen mijn vriendin iets in de trend zei van: “ik zou het zo doen in de toekomst”. Uit het niets schoot in mijn hoofd: “dat zou niet kunnen als ik jou nu dood zou maken”. Een hele rare gedachten, waar ik toen geen aandacht aan besteedde. Tevens zat ze dit weekend in het raam kozijn, met het raam open. Ik was erg bang voor een gedachten dat ik haar het raam uitduw, dat ik haar snel vastpakte en verzocht om niet zo te zitten.Ook heb ik ook wel eens gedacht hoe het zou zijn als ik m’n huisgenoot zou vermoorden, hoe zou ik daarna handelen. Zou ik zijn moeder appen met zijn telefoon, zodat ze denkt dat hij nog leeft? Tijdens zo een gedachte weet ik al dat dit geen realistisch iets is, want ik zou er mijn eigen leven al mee verwoesten. Precies nu ik dit verhaal schrijf schiet in mijn hoofd dat wanneer ik eens geïrriteerd op hem was, ik in mijn hoofd fysiek beelden had, waarbij ik op hem insloeg of neerstak. Nu ik dit rustig en nuchter analyseer, raak ik compleet in paniek.
Ik zou dit graag met mijn vriendin willen bespreken, maar zowel de psycholoog als mijn moeder zijn bang dat dit verkeerd wordt opgepakt en adviseren dus deze gedachten in mijn hoofd te laten en niet al te serieus nemen.
Het voelt voor mij nu of ik dingen verzwijg voor mijn vriendin en dat ik haar in gevaar breng.
Ervaart iemand van jullie dit ook en hoe maak je jezelf wijs dat dit niet echt is. Ik heb nog nooit iemand fysiek wat aan gedaan...
Ik ben er achtergekomen dat ik dwanggedachten heb (Verhaal 51)
Ik heb mijn dwang gedachtes ontwikkeld in mijn relatie ik zelf een vrouw en ging ook met een vrouw mqqr mijn vriendin loog continue gewoon obsessief liegen waar door ik dwang gedachtes kreeg en haar niet meer kon geloven. Uit eindelijk met veel haat ging ze bij me weg .. ik dacht zie dwang gedachtes gaan wel weg... maar nee... ze werden juist erger en nu met bepaalde onderwerpen die ik niet zag aan komen , en elke x als de ene dwang gedachte weg is komt er weer een andere het beïnvloed mijn leven. Ik weet helaas niet de oplossing het enige wat ik weet is vind de juiste zinnen die je tegen jezelf kan zegen. Bijv , nee tuurlijk ben ik dat niet dat kan niet eens. En probeer dat elke keer tegen jezelf te zegen. En als je hier niet van af komt is de enige manier therapie.. ik sta ook op de wachtlijst.
Zorgen over dwanggedachtes met innelijke stem (Verhaal 31)
Of maak ik me te veel zorgen om daarop
Te focussen. Heeft er iemand ook dwanggedachtes met een innerlijke stem ?
Hie gaat het nu met u ?
Ik heb het zelfde gehad jij lijd aan agressieve dwanggedachten ,je bent geen psychopaat jij wild dat helemaal niet wat je denkt ,een psychopaat zou zich geen zorgen maken om zulke gedachten .
Ik heb het ook gehad .2 x opgenomen op de paaz uiteindelijk na een jaar terecht gekomen in het marina de wolf centrum in ermelo
Ik heb daar leren omgaan met die gedachten
Neem contact op met de kliniek voor behandeling daar zul je merken dat er meer mensen zijn met zulke gedachten
Veel sterkte gewenst
Ik heb dwanghandelingen en dwanggedachten (Verhaal 7)
Na vroeger alle dwanghandelingen wel gehad te hebben tot aantikken,dwangmatig alles moeten zeggen,tot tig keer zappen en terug zappen met de tv, werd dat op ten duur minder op wat kleine dingen na die voor mij gevoel amper nog deerde,verder is me perfectionisme wellicht ook een dwang ,moet 3x sporten in de week bv om me compleet te voelen...
Maar wat ik op ten duur ontwikkelde was het meest erge..
Ik kwam op de gedachte dat het mogelijk is om een de gedachte aan een appel vast te houden elke dag van sochtens tot het slapen gaan.
Maar op ten duur kon ik die appel ook vervangen voor een peer bijvoorbeeld.
Maar op een gegeven moment werd het meer een afwijkende dwangedachte dat je gewoon aan die dwang denkt zonder specifiek een ding..
Soort dwang over je bewustzijn waardoor je soort gevangen zit in je hoofd en niks meer spontaan gebeurd en je in totaal isolement komt.
Zelfs als ik met mensen moest praten dacht ik aan de dwang of als ik werkte en sportte..
Uiteindelijk na gesprek met moeders overgegaan.
En heel soms dacht ik er ff aan maar kon het al gauw weer wegstoppen..
Nu 20 jaar later na flinke burn out is dit weer de leidraad van me burn out..
Na google leegezocht te hebben kan ik deze dwang nergens vinden.
Is hier iemand bekend met dit fenomeen?
Dat je dus de hele dag soort van dwang over je bewustzijn heeft of dat je een met je hoofd bent zo gevoel en aan niks anders kan denken.?
Je gedachtes gaan gewoon niet meer vanzelf en op de automatische piloot.
Grs bak
Hoi Bak,
Ik lees net je bericht op dit forum alleen weet niet hoe oud je bericht al is.
Ik kan me op zich wel in je verhaal vinden alleen heb ik het niet met een appel of een peer.
Ik heb sinds 4 jaar ook last van dwanggedachten en komen bij mij ook extreem terug wanneer ik oververmoeid ben.
Ik word overspoeld door gedachten gedurende de hele dag en vaak ben ik dingen aan het controleren. Gebeurtenissen waarvan ik niet 100% zeker weet of ze zijn gebeurd en niet zijn te controleren maar die ik toch wil controleren.
Ik heb ook net als jou dat deze gedachten er constant zijn.. ook wanneer ik met iemand praat of wanneer ik aan het sporten ben.
Ik kan ook echt aan niks anders denken en het beheerst mijn leven en mijn functioneren.
Wat ik wel merk is dat meditatie, lezen, sauna of iets ontspannends doen het voor mij wel minder erg maakt. Dit komt omdat ik dan tot rust kom en het allemaal niet zo erg vind. Het beste werkt voor mij om er niet zoveel waarde aan te geven hoewel dat heel erg moeilijk is.
Je gaf ook aan in je verhaal dat na 20 jaar het weer terug is gekomen. Hoe ben je de eerste keer er vanaf gekomen?
Graag hoor ik van je.
Ja, ik herken wat je schrijft.
Ik Jan m'n gedachten pas loslaten als ik ze aan een bepaalde persoon verteld heb.
Toen ging het vanzelf weg
Dat je gedachten vastzitten aan bijvoorbeeld een appel of peer en dat he dat beeld niet meer los kunt laten, daar heb ik tot voorheen ook last van gehad. Probeer je dagen te plannen op de avond van tevoren zodat je in een structuur komt, dit heeft bij mij gewerkt en ik voel me veel vrijer nu.
Ik hoop dat dit je helpt
Ik heb smetvrees, maar niemand vraagt ooit hoe het met me gaat (Verhaal 28)
Mijn dochter heeft OCD (Verhaal 21)
Mijn dochter heeft OCD. Ze is nu 31 jaar, heeft 2 kleine kinderen en een heel lieve partner. Vanaf haar 12e jaar is het erin geslopen. Ze was perfectionistisch, maar dat is nu obsessief geworden. Bij stress vlamt het heel erg op. Dan moet haar partner alles doen wat ze wil en is wordt ze woedend als dat niet gebeurd. Dus nu is haar partner eigenlijk de boosdoener want die triggert haar OCD volgens haar. Terwijl hij heel erg behulpzaam is.
Ze heeft een half jaar psychologische hulp gekregen van een psycholoog, maar er is eigenlijk niet veel veranderd. Ik ben zo bang dat hele gezin uit elkaar valt. Ze wil niet meer naar een psycholoog, want dat vind ze te zwaar. Ik heb heel vaak de indruk dat ze er helemaal niet vanaf wil. Dat OCD haar enige houvast is en dat als dat verandert ze in een diep gat valt. Ze geniet er van om toe te geven aan de ocd, daarna is ze dan rustig. Ze ruimt alles op, de hele dag door, haar partner ook en nu ook haar 2 jarige dochter al. Ik vind het angstaanjagend. Vooral dat ze geen hulp meer wil. Ik weet niet meer hoe ik haar moet benaderen want bepaald alles voor iedereen. Als dat niet gebeurd wordt ze boos en geïrriteerd. Ze is niet dom, heeft HBO studie gedaan en heeft een baan op een PR bureau als manager. Dat doet ze heel goed. Haar kinderen zijn lief. Maar niemand weet dat ze haar gezin terroriseert met haar woed als het huis niet continu aan de kant.
het zal voor haar heel zwaar zijn vooral omdat ze elke dag met die dwangneurosie te maken heeft het kost tijd en in je hoofd ben je onrustig.voor de man ook die probeerd alles te doen op de goede manier maar er mee leven voor hem is ook moeilijk want je partner begrijpen kan ook onrust geven
Ik heb dit zelf ook dwang en begrijp dit verhaal goed hoe een man er mee om gaat je hebt als man ook gevoel er bij. voor haar blijft het een gevecht elke dag weer
Het is de onzekerheid wat dodelijk vermoeit (Verhaal 37)
Na een bezoek bij een dokter was voor mij gelijk duidelijk dat ik op vrouwen val en niet op mannen. Nu 42 jaar later heb ik het weer en het houd mij dagelijks bezig. Het is de onzekerheid wat dodelijk vermoeit . Soms vindt ik de gedachten spannend en dat maakt het probleem erger. Herkenbaar verhaal?
Sinds kort jeuk ik bewust (Verhaal 50)
Ik heb rocd en Hocd. (Verhaal 32)
Ik kan echt niet met het mysterieuze en onomkeerbare van de dood omgaan (Verhaal 42)
Straks krijgen we kanker en is het allemaal mijn schuld. (Verhaal 27)
Het is weer zover... Ik heb een angst ontwikkeld. Een hele vervelende. Het is jaren hoed gegaan en nu is het er weer.
Laatst heeft er een fles lampenolie gelekt in mijn auto. Het ruikt nu erg ongezond in mijn auto... Dit wordt nog erger als ik de verwarming erbij aanzet. Ik ben nu als de dood dat dit erg schadelijk is voor de gezondheid van mij en mijn zoontje. We rijden hier al een half jaar in rond en ik krijg de lucht niet uit mijn auto. Wat denken jullie moet ik me zorgen maken? Straks krijgen we kanker en is het allemaal mijn schuld.
Ik heb een ernstige dwangstoornis gehad. (Verhaal 26)
Hoi,
Ik heb een ernstige dwangstoornis gehad.
Met name uren lang schoonmaken ,douchen, alles controleren inhuis lichten gas electrische apparaten.
Ook heb ik BDD , uren lang vlekjes pukkeltjes camoufleren.
Niet in de spiegel durven kijken van een bep afstand.
De klachten werden in 2010 zo erg dat ik om 21 uur savonds pas buiten was eerder lukte niet ivm met de dwanghandelingen.
Het was een ware hel.
Toen ben ik naar de huisarts gegaan.
Die gaf mij Citalopram dat is een anti-depressivum 10 mg per dag.
Vanaf toen klaarde ik op.
Kon weer vrijwilligerswerk doen . De klachten namen met 90 procent af.Ik kon weer lachen genieten!!!
Af en toe slik ik een periode geen pillen en dat gaat dan ook goed. Wel heb ik in de herfst de neiging om weer depressiever te worden.Huilbuien,eenzaam etc Dan begin ik weer met de Citalopram. Vaak in de lente bouw ik weer af. Nou ik hoop dat jullie wat aan mijn verhaal hebbben. Als je een erge dwangstoornis hebt wil dat niet zeggen dat die zo ernstig blijft. Misschien ook medicijnen vragen als steun in de rug. Heel veel sterkte iedereen ik weet hoe zwaar het kan zijn maar houd hoop .
Burnout en stress uit zich in dwanggedachten (Verhaal 4)
Ik heb een burnout en chronische stress. Dit uit zich in dwanggedachten.
Ik probeer allerlei trucjes om hiermee mee om te gaan.
Het houdt me erg bezig of ik het gas heb laten aanstaan, ook al weet ik dat ik het uit heb gezet.
Ik controleer dit natuurlijk altijd, maar als ik later dan wegga, dan probeer ik het beeld van mijn controle voor de geest te halen om nogmaals bevestiging te krijgen dat het goed is, maar dat weet ik dan nooit meer 100% zeker.
Dan vraag ik me af of het echt goed is en dan voel ik me onzeker. Ik weet dat het gedachten zijn, dat die komen en gaan. Dat deze gedachten de werkelijkheid niet beïnvloeden, maar waarom voelt dat dan niet zo.
Zodra ik weer zo'n beeld voel komen, probeer ik of afleiding te zoeken, positief te denken, het te accepteren, het los te laten, mezelf op te peppen dat het maar gedachten zijn, etc.
Ik weet dat ik het moet loslaten, maar iets in mijn hoofd laat die beelden elke keer terugkomen voor bevestiging. Ik word er erg moe van en weet soms niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.
Zijn er andere tips die ik kan toepassen?
Herken je stuk. Ik ben overbelast en heb veel last gehad van benauwdheid en nog steeds last van stress/onrust. Sinds kort ook vervelende dwanggedachtes. Is dit herkenbaar? De gedachtes lijken zo echt en veroorzaken meer lichamelijke klachten.
Ik herken dit.Toen ik op mezelf ging wonen werd het bij mij extreem.Dan moest ik naar mijn werk en ik was een half uur tot een uur bezig om weg te komen.Controle gas uit(met een lucifer controleren),kraan dicht(hand eronder om te kijken of het nat werd),lichtknopjes uit,balkondeuren dicht,katten binnen,deur uit en dan op slot,bij de lift aankomen want ik woonde op 8 hoog en dan terug gaan om alles opnieuw te controleren.Vervolgens de deur weer uit,bij de lift aankomen en weer terug naar huis omdat je een stemmetje in je hoofd hebt die aangeeft of je het absoluut zeker weet of alles in orde is(de twijfel),dus minstens 30 x heen en terug van lift naar huis en weer naar de lift en dan vervolgens op mijn werk mijn vader bellen om te vragen of hij wil kijken of mijn gas daadwerkelijk uit is.Als ik het niet deed kwamen er doemscenarios in mijn hoofd op en dan was ik hartstikke nerveus tot ik dan thuis kwam en zag dat alles in orde was.Het is hartstikke vermoeiend.Ik ben er uiteindelijk voor het grootste gedeelte overheen gekomen mede door therapie,nu controleer ik alles nog maar weinig en dan nog bij het einde van de straat proberen niet terug te lopen.Het is tegen jezelf knokken.Het kwam weer voor een groot gedeelte terug in mijn burnout die ik jaren geleden gehad heb,zo erg dat ik nerveus werd bij het controleren zelf.Nerveus dat ik dingen zou vergeten te controleren.Ik ben nu weer een paar jaar verder en mijn dwangmatig controleren is weer vermindert maar nog steeds aanwezig.Dat komt mede door de covid en binnenzitten,dat als ik dan weer even naar buiten gaat,ik dezelfde handelingen als vroeger doe.Het is niet zo extreem meer,en dat komt ook omdat ik het stemmetje negeer wat de twijfel in mijn hoofd zaait.Dat is zeer moeilijk en dat bedoel ik dus met knokken in mijn hoofd.
Ik moet alles opschrijven. (Verhaal 46)
grt. Ineke
Totdat ik dat precies allemaal op een rijtje heb, geen rust. (Verhaal 44)
Nu zit ik in een ultiem gestreste situatie (iets medisch, en heel spannend), en het is nu echt niet meer te doen. De hele dag ben ik tot op de seconde aan het nagaan hoe bepaalde – wederom in principe niet heel belangrijke – situaties gingen. Waar stond de bushalte bij de eerste afspraak? Hoe liep ik naar de lift? Ben ik daarmee klaar, dan pesten mijn hersen me gewoon weer verder. Hoe ging het eerste telefonische consult, wat werd precíes gezegd? Hoelang duurde die afspraak?
Zelfs situaties die er niets mee te maken hebben, willen mijn hersens dan opeens weer weten. Waar gingen we uit eten op de bruiloft van mijn oud-collega 6 jaar geleden? Naast wie za tik?
Het voelt alsof mijn hersenen dwangmatig grip proberen te krijgen in een heel onzekere wereld. Of uit alle macht niet proberen te denken aan de angstige situatie, en alles daarom ‘opvullen’. Maar ik word er knettergek van, het is een vreselijk gevoel dat mijn gedachtes mij de baas zijn wanneer ze maar willen, en het vreet energie.
Wie herkent dit? Kwestie van uitzingen, of heeft iemand tips?
Ik ben verder in mijn dwang gegroeid (Verhaal 43)
Ik reed altijd terug om te kijken of er niks was (Verhaal 22)
Hallo,
Ik heb al sinds mijn jeugd last van dwangstoornis gehad endan in de zin van alles controleren.
Dit is toen ik volwassen werd langzaam voorbij gegaan en had in die zin nergens meer last van.
Mijn ocd is zich gaan zoeken in dwanggedachtes, ik kreeg last met autorijden, als ik ergens gereden had en het niet bewust voor me kon halen dacht ik dat ik misschien wel iemand zou hebben kunnen aangereden, dus reed ik altijd terug naar de plek om te kijken of er niks was.
Toen mijn vriendin zwanger was begon pas de ellende echt!
Het was 2018, in die tijd was er veel over het #metoo gebeuren, en in het begin van ze zwangerschap begon ik bij mijn zelf te denken, ik heb toch niks verkeerds in mijn leven gedaan waardoor ik straks in de gevangenis terecht kom en mijn gezin niet meer heb?
En ja hoor daar kwam wat opgeplopt, ik herinnerde me mijn alle eerste keer seks met mijn ex viendinnetje, voor haar ook haar eerste keer, en wat in mijn op kwam was, ik weet het nog goed, toen wij seks hebben gehad, moest ze huilen, ze gaf me er toen geen duidelijke verklaring op.
Ik begon me nu te bedenken, heb ik iets gedaan wat ze niet wilde? Ben ik te ver gegaan?
Langzaam aan in de zwangerschap begon ik mijzelf af te vragen wat was er toch, en ik durfde haar het niet te vragen ik was bang dat ik haar misschien wel op ideeen zou brengen.
(oktober 2018)had ik een feestje , ik had enorm veel gedronken. Mijn vriendin was uitgerekend in december 2018.
Ik ben naar huis gelopen en gaan slapen, tot dat ik de volgende ochtend wakker werd en dacht “ oke hoe ben ik hier beneden in de flat binnen gekomen zonder sleutel?”
Shit als ik dit niet meer weet wat heb ik dan onderweg uitgespookt?
Ik begon me te bedenken, wat als ik iemand hier in de portiek heb aangeraakt (sexueel).
Er kwamen al snel bekende beelden terug van het naar huis lopen, ik kon me gelukkig wel nog herinneren dat ik zo moe was en ergens wilde gaan zitten maar dit deed ik niet want ik had mijn werkkleding nog aan, en ik wist me nog te bedenken als mensen je in deze toestand aantreffen dan zullen ze je werk bellen met alle gevolgen van dien (ontslag geen geld niet kunnen zorgen voor je aankomende kindje).
Ik bleef me maar bedenken wat er had gebeurd kunnen zijn, tot ik het grootste nachtmerrie begon in te beelden, zou ik iemand aangerand hebben? Zou ik iemand verkracht hebben?
Vanaf dat moment is alles veranderd in mijn leven, ons kindje werd geboren, en alles werd erger en erger.
Ik ging het stuk lopen keer op keer en de tijden bij houden.
Ik wist het hoelaat ik de dronken avond ben gaan lopen via google tijdlijn, en ik wist ook hoelaat ik thuis was via google tijdlijn.
Zo probeerde ik te achterhalen of ik er langer over gelopen had in dronken toestand.
Al met al zou ik in dronken toestand 1 minuut langer over het stuk gelopen hebben dan in nuchtere toestand.
Wat heb ik gedaan in 1 minuut? Heb ik daadwerkelijk iemand verkracht? Waar is die minuut gebleven?
Ik werd gek, en ben mijn gaan melden bij de wijkagent op het politiebureau, het verhaal gedaan en hij heeft gezocht naar mogelijke meldingen of aangiftes, er stond niks.
Tot op de dag van vandaag hebben wij nog steeds contact we praten veel, en hij wilt mij helpen.
Toch ben ik erg bang dat ik nog steeds wat gedaan heb op die bewuste dronken avond.
Ik ben enorm angstig als er vrouwen naar mijn kijken, de rillingen lopen dan over mijn rug want ik denk dan, zal ze me aankijken omdat ze herkent van die bewuste avond?
Ik durf bijna niet meer over straat, het komt mij enorm goed uit dat we in een tijd leven van mondkapjes, onherkenbaar!
Maar waar ik ook loop, ik ben bang, bang om herkent te worden, en zodra ik dan ook nog aangekeken word sla ik helemaal op hol en kan ik zo dagen met iemand bezig zijn in mijn hoofd.
Soms lijken er dingen gewoon enorm te kloppen, en zie ik het niet meer als toeval.
Eind deze maand begin ik met een therapie, bij een dwang expertise centrum.
Ik slik momenteel ook antidepressiva, en de psychiater wil mij laten starten met antipsychotica.
Ik ben zo enorm bang dat ik wat gedaan heb in die 1e minuut tijdens dronken bui.
Is mijn verhaal in mijn hoofd hoe het gegaan zou moeten zijn echt, of heb ik dit letterlijk gecreeerd.
Ik vind het verschikkelijk!!!!!
Wat herkenbaar deze situatie. Inmiddels ben ik 39 jaar en heb al veel van dit soort momenten gehad. Ik probeer ook altijd tot op de seconde na te gaan hoe het is verlopen. Indien dit niet lukt kom ik ook in een vicieuze cirkel terecht. Mijn gedachten gaan dan ook aan de haal met wat er heeft kunnen gebeuren in die seconden/minuten. Ondanks je eigenlijk wel weet dat de gedachten niet kloppen en worden opgedrongen.
Zelf zit ik nu ook helaas in zo'n situatie. Het klink heel stom maar het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit soort opgedrongen gedachten heeft. Ik merk wel dat het na het drinken van een aantal biertjes het risico veel groter is om dit soort gedachten te ontwikkelen. In de situatie waarin ik zit heb ik de avond ervoor ook een aantal biertjes gedronken.
Ik hoop dat het jou lukt om eruit te komen. Heel veel sterkte.
Ik hoop dat je dit nog een keer leest, ik zou graag in contact met je willen komen is dit mogelijk?
Ik heb al sinds ongeveer 2018 last van een angststoornis, (Verhaal 38)
Alleen was het altijd super moeilijk om erover te vertellen.
maar ik ga het nu voor het eerst proberen..
Ik heb een angst dat ik mensen seksueel wat aan doe...
ik weet dat zoiets fysiek gewoon niet mogelijk is als ik gewoon kleren aan heb en die mensen niet aanraak.
Maar het probleem zit hem in dat mijn onderstel soms beweging maakt met name uit deze angst.. daardoor denk ik dat ik mensen toch wat aan heb gedaan.
Het klink volslagen idioot maar ik leef er nu al 3 jaar mee.
EMDR geprobeerd en therapie maar had heel veel moeite met de exposure therapie en de EMDR had weinig effect en was ook zeer vermoeiend...
Ik moet door de angst aldoor vragen vragen vragen.
Heb ik je niet aangeraakt?
Heb jij me niet aangeraakt?
Ik had een angstbeweging ik kwam je toch niet aan of wel?
Het beheerst mijn leven en het is uiterst lastig om het vragen te stoppen hulp zoeken is tevens ook super lastig omdat ik me zo akelig voel door deze angst.. vertellen dat dit het soort angst is wat ik heb is knap lastig..
Uiteindelijk is het dat ik verschrikkelijk bang ben voor mijzelf.
Dat ik bang ben dat ik iemand zoiets aan doe...
Ik wil hoopvol blijven want ik ga nog wel gewoon na het werk en ook soms het centrum in puur om exposure therapie.
Het ging eigenlijk wel okay voor de coronacrisis kwam en weer roet in het eten gooide..
Ik heb namelijk ook nog andere kleiner angsten er bij zoals angst om ernstig ziek te worden door en of andere ziekte en smeetvrees gaat daar meestal mee hand in hand.
Maar om eerlijk te zijn vallen die kleinere angsten me nog wel mee het probleem blijft deze grotere angst gelukkig heb ik wel genoeg afleiding in spelletjes, stripboeken, en filmpjes kijken maar het is vooral dat is ik naar buiten moet fietsen of ergens naar toe moet bijvoorbeeld en bioscoop of een vakantie bestemming waar het druk is dat deze angst echt de kop op steekt.
Hoe dan ook ik wil dit verhaal positief eindigen door te zeggen dat ik wel actief opzoek ben naar hulp en zal blijven vechten tegen deze nare stoornis.
Heb je tips of dingen of herken je mijn verhaal laat het me dan weten.
Dwanggedachtes over covid en de vaccinatie? (Verhaal 35)
(Redactie: Helaas zullen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen verwijderen.
Het is wel mogelijk om hier je ervaringen hierover te delen als reactie op dit bericht.)
teveel verantwoordelijkheidsgevoel tov anderen (Verhaal 12)
wie heeft er ook last van teveel verantwoordelijkheidsgevoelens tov. anderen.
ik word er soms helemaal gek van in mijn hoofd en raak in paniek als ik hoor dat bv een vriendin ziek is. ik denk dan dat ik ervoor moet zorgen dat ze de beste behandeling die er is moet krijgen, dat ik dat uit moet zoeken etc.
en als ik op websites ga zoeken naar mogelijke behandelingen raak ik helemaal verstrikt in alle informatie en weet ik niet meer hoe ik het moet aanpakken.
Ja, heel erg herkenbaar! Ik had er ook erg last van bij mij ex, wilde ook steeds zijn problemen oplossen
Mag ik een tip geven? Bachbloesemdruppels Red Chestnut helpen mij daarvoor erg goed. Als je hierop googled kun je er meer informatie over vinden.
Jonge dame met extreme dwangstoornis (Verhaal 14)
Hallo lieve mensen,
Ik ben een jonge dame met extreme dwangstoornis . Ik lijd hier heel erg onder en schaam me er zo voor , het begon allemaal toen ik trouwde met me ex man en hij mij geestelijk ging mishandelen , toen was het nog niet zo heftig als nu nu verlies ik gewoon controle en ben ik de hele dag ermee bezig met controleren en met mijn angst ik heb iemand nodig die tegen mij zegt dat dit allemaal zinloos is maar ik kan hier niet over praten omdat ik bang ben dat ik word uitgelachen want ik voel me af en toe ook knettergek soms moet ik er zelf om lachen laat staan een ander die het niet kent denk ik dan .
Jouw gedachtes en mijn gedachtes die stomme neppe dwang is niet echt. Het komt goed we gaan der van af komen😊
Alles komt altijd goed het heeft zijn tijd nodig wij kunnen dit.
Je bent niet de enige. Troost je hiermee. Er zijn duizenden zoals jij. Mijn vrouw heeft het ook al 30 jaar. Het is voor haar heel moeilijk maar ook voor mij als partner. Haar huisarts heeft gezegd dat ze er nooit vanaf komt. Ieder mens heeft een zwak punt in z'n lijf. De ene heeft hernia wat zwak is en de ander dwang. Helaas.
Ik ken dit gevoel het beheerst je leven
je bent telkens er mee bezig
je bent niet de enigste die het heeft.
en je bent normaal alleen iemand net als ons met een dwang.
wat anderen ook vinden iedereen heeft wel iets. sterkte
Ik heb nu bijna 2 jaar een dwangstoornis, (Verhaal 30)
Maar dat viel allemaal wel mee, want als je dat vergelijkt met wat me is overkomen bij een van mijn beste vriendinnen... Toen mijn dwangstoornis wat erger was, deed ze altijd alsof zij het zwaar had, alsof ik er zelf geen last van had. Ze heeft het zelfs een aantal keer voor mekaar weten te krijgen te zeggen dat ik niet een echte vriendin ben, omdat ik toch niks meer kan doen. Nachten heb ik daarover liggen huilen, gillend in mijn kussen. Als ze dat nog 1 keer bij me flikt, zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat de hele school weet hoe gemeen ze is.
Ben nu in ziekenverlof (Verhaal 29)
Voor ik hetgoed besefte had ik al 3 jaar dwanggedachten tot 5a 6 maal kijken of deur dicht is fotos maken kijken of mijn kast op slot is enz nu ben ik sinds december 2020 nar pscholoog gegaan ddie mij verder stuurt naar phychiater daar heb ik pillen gekregen escitalopram 2per dag nemen het helpt maar komen andere gedachten op kraan dichtdraaien en blijven kijken ;zo is he tnu als iets kapot is en ik maaakt het dan geloo ik nog dat het kapot is durf geen overschru-ijving doen of ik moet weten da thet aangekomen is dan bel ikgewoon of het oke is het gat nu iets beter maar heb nog geen zelfvetrouwen dat is veregerd sinds mijn vader en moeder op3 maanden zijn overleden hopelijk stopt het ik woon nu alleen ben in ziekenverlof
Groeten
Sauveurs G.
Hard handige vader (Verhaal 25)
Ik weet hier niet goed waar te beginnen. Dus ga kort en bondig proberen zijn. Heb een heel zware jeugd gehad. Hard handige vader. Naar puberteit toe een zus die zwaar verslaafd geraakte. Waardoor ik al in mijn 1ste depressie terecht kwam. Dan ben ik zwanger geraakt van mijn 1ste kind. Een perfecte zwangerschap tot ik moest bevallen. Het eerste gedacht dat ik had dan ik mijn kind vasthad was. Dat ik hem tegen de grond wilde gooien. Wanneer ik heel mijn leven al kinderen gehad wil hebben. Na een lange tijd toch toegeven en me laten helpen. Hierna ging het goed. Tot we een huis kochten en even bij mijn ouder gingen wonen. Alles kwam weer terug van vroeger waardoor ik een pre natale depressie kreeg. Dan halverwege de zwangerschap echt gaan lopen van mijn thuis naar mijn eigen huis zonder warm water enz. Maar voelde me terug beter. Dan ben ik bevallen alles vrij goed. Maar na een jaar begon mijn 1ste kind zwaar te rebellen om aandacht van mij te krijgen als ik met zijn zus bezig was. Waardoor ik terug last kreeg van mijn postnatele depressie. Ook door problemen op het werk en in relatie. Nu zwanger van de derde en begin te merken dan mijn postnatale depressie begint over te gaan of samen te gaan wel dwang gedachten. Zo verschrikkelijk dat je denkt dat je je kinderen pijn wilt doen en hier door hier ook wel naar wil handelen. Ik heb echt bang dat ik ooit ze echt pijn ga doen ik kan me altijd wel in houden maar soms reageer ik in mijn ogen toch niet hoe een moeder zou moeten reageren. En nu zwanger ben is dit echt dag in dag uit en moet nog 7 maanden doen en wat daarna
Het begon met schoonmaken (Verhaal 19)
hoi ik ben Ilse 34 jaar
Ik heb een dwangstoornis.
Het begon met schoonmaken alles moest schoon zijn zelfs de plinten deed ik elke week ik begon dan om 8 uur tot 20: 00 uur ik was die dag heel moe van het schoonmaken. voor mij was het huis in mijn hoofd nog niet goed schoon.Ik heb ook een controle dwang alles goed controleren: dingen moeten bij mij in huis recht staan en ik heb ook dingen die ik gebruik op mijn eigen manier handelingen die ik erbij doe . dit kost wel tijd en veel energie. Door de jaren heen ben ik wel gegroeid erin : Ik kan nu thuis wezen wat ik eerst niet kon was veel weg en ging elke dag ergens thee of koffie drinken.dat kon ik thuis niet angst om de dingen te gebruiken . Er ging een knop om in mijn hoofd : oefenen met de dwangen elke dag weer en dat heeft mij geholpen om koffie en thee thuis te zetten . De controle dwang heb ik nog steeds het moet nog allemaal op mijn eigen manier. en afspraken maken doe ik ook wanneer het bij mij kan en op een tijdstip spreek ik af om onrust te voorkomen. leven met een dwangstoornis is bij iedereen weer anders.maar voor ons is het bij alles nadenken . samen kunnen we onze dingen delen. Ilse
Beste Ilse , ik ben Sam ,43 . Al jarenlang heb ik dwanggedachtes. Van banale dingen tot eigenlijk wel zware zaken . Niet dat ik zo iets wil doen maar de gedachte is er veel . Het grootste probleem bij mij is dat ik dit thuis niet kan bespreken , thuis zijn psychologische problemen echt taboe . Ik ben al serieus depressief geweest en neem al meer dan 10 jaar medicatie . Een therapie zit er ook niet in want dat is geld op straat gooien denken mijn dierbare . Allemaal zever volgens hun . Wat moet je daar mee ? Grtj
ondanks dat ik beter weet, toch weer last van mijn dwang (Verhaal 15)
Hi!
Ondanks ik in een kliniek heb gezeten 3 jaar geleden en wel beter weet heb ik de laatste maanden weer enorm veel last van mijn dwang. Op dit moment mag ik niet aan een bepaald situatie denken en natuurlijk denk ik er dan wel aan. Als ik dat doe moet ik constant een riedeltje afgaan in mijn hoofd van situaties over and over again. Niet alleen doe ik dit wanneer ik alleen ben maar ook als ik bij de kassa afreken, met mensen praat en me juist wil focussen, iets typ, mijn fiets vastmaak etc etc. Ook merk ik dat ik er dan niet meer uitkom en soms letterlijk vast loop. Hoe meer ik me besef dat het misschien opvalt voor andere hoe meer ik in paniek raak. Ik wil niet dat mensen mijn zien als gek. Daardoor mag ik ook mijn dag niet voorzetten zoals ik wil waardoor ik erg beperkt ben en niet meer zo vrolijk als voorheen wat weer een negatieve weerkaatsing en teleurstelling heeft op anderen. Ik probeer veel online te zoeken naar motivatie om mezelf op te pakken. Ik zou namelijk beter moeten weten maar toch lukt het me niet omdat ik niet echt verhalen van mensen kan vinden die ermee leven en terugval tips hebben (wat ik zelf motiverend vindt). Iemand hier misschien nog tips? En voor alle mede dwangers veel succes! X
Dag Mededwanger,
ik ben geen psycholoog, dit zijn mijn opvattingen en gedachtes. Pak eruit wat je wil gebruiken en laat liggen wat je niet nodig hebt.
Wat ik uit jouw verhaal haal is dat je er heel erg mee zit dat je dwang hebt. Dit is begrijpelijk, al helemaal als het je leven op deze manier beïnvloed. De gevoelens die hierbij komen kijken mogen er zijn, onderdruk ze niet.
Ik zie je vaak schrijven 'ondanks dat ik beter weet'. Zorg je ervoor dat je niet te streng bent voor jezelf? Wees lief voor jezelf. Je bent gewoon een mens, je ontwikkeld. Elke dag ben je anders. De situatie die zich voordeed toen je drie jaar geleden in de kliniek zat was anders dan de situatie waar je je nu in bevindt.
Ik begrijp dat het eng is om weer dwang te ervaren. Het voelt misschien alsof je weer terugvalt in je oude patroon. Paniek! Echter, is dit niet zo. De kennis die je hebt opgedaan de afgelopen drie jaar zit allemaal in jou. Daar hoef je verder geen moeite voor te doen, die heb je. Nu is het de truc om die kennis eerst overzichtelijk te maken, door te schrijven bijvoorbeeld en vervolgens (zoals ik zei aan het begin) eruit te halen wat je nodig hebt en de rest laten liggen.
Jij bepaalt jouw leven, in principe zou je morgen wakker kunnen worden en bepalen wie je wil zijn die dag.
Jij bent de dwang niet, jij staat daarboven, identificeer jezelf daar dus niet mee. Neem het niet te serieus, helemaal niet eigenlijk. Het zijn gedachtes die komen en gaan, hoe meer je ze voedt met aandacht, hoe groter ze worden. Het is heel moeilijk om die aandacht niet te geven, dat weet ik, verwacht ook niet dat dat in een keer lukt (zoals ik zei: wees lief voor jezelf). Het is een proces, ga er geduldig mee om.
Het kan helpen om te achterhalen waarom je dwang weer is begonnen. Dit kan jou een duidelijker beeld geven van de situatie, misschien zit er een patroon in. Als het stress gerelateerd is bijvoorbeeld, kun je proberen je stress te verminderen.
En nog even over het sociale gebeuren: niemand heeft het door, iedereen is bezig met zichzelf. En stel iemand ziet het, is die persoon het binnen 10 sec alweer vergeten. Echt waar. En daarnaast: Lekker belangrijk!!
You got this!
X R
ik kreeg een sociale fobie (Verhaal 13)
Hallo allemaal, ik ontwikkelde een ernstige dwangstoornis nadat ik mijn moeder verloor op jonge leeftijd. Ook waren er nog andere dingen gebeurd. Mijn zusje . Mijn vader raakte ik ook jong kwijt omdat hij schadelijk was in mijn leven. Ik moest het contact verbreken. Mijn studie rechten liep mis door paniekaanvallen ik kreeg een sociale fobie. Ik voelde mij erg onzeker en angstig. Nadat ik mijn studie en mijn werk niet meer kon opbrengen door alle traumas ben ik in de wao beland. Toen kwam er een financieel probleem bij. Dat werd mij teveel erbij.Ik wist niet of ik het zou redden met maar70 proc van mijn laatst verdiende loon . Omdat ik geen fulltime werk deed kreeg ik erg weinig geld. Alles stortte in mijn studie werk sociaal leven had ik niet meer omdat ik zo vreselijk angstig was. Ik viel erg veel af ondanks dat ik gewoon at. Ik had geen grond veiligheid meer voor mijn gevoel. Uiteindelijk ontwikkelde ik een ernstige dwangstoornis twee uur douchen schuldgevoelens smetvrees dwanggedachten dwanghandelingen. Totdat ik per dag uren bezig was met alles controleren . Waaronder mijn huid mijn gezicht uren voor mijn spiegeltje alles camoufleren . Dat was dus ook BDD. Verder gas licht stekkers checken . Op het laatst kwam ik pas om 9 uur savonds buiten totaal uitgeput in tranen van angst. Moet nu ook ff een traantje wegpinken me realiseren hoe zwaar het was toen. Ik ben naar de huisarts gegaan. Ik had gezocht op internet en ik stelde zelf voor om Citalopram te gaan slikken .Ik had daar wat goede berichten over gelezen. Ik nam 10 mg per dag wat een laagste dosis is. Ik knapte snel op. Begon weer met vrijwilligerswerk tuinieren later koken en nog veel later chefkok kookte ik vier keer in de week voor 60 man en stuurde de assistenten aan. Terwijl ik in het begin geen pannekoek durfde te bakken omdat ik bang was dat ik het gas niet goed uitdeed etc. Met dit verhaal wil ik jullie moed inspreken. Ik slik nu nog minder citalopram iov met de huisarts en het gaat goed. Ik merk wel dat de coronacrisis i
mpact heeft op mijn hedachten en emoties maar das denk ik ook wel normaal nu. Ik heb iig geen smetvrees nu wat ik erg bijzonder vind. Ik doe boodschappen en was een keer goed mijn hhanden met zeep. Thats it. Nou mensen heel erg veel sterkte ik weet hoe vreselijk zwaar een dwangstoornis is maar het hoeft niet voor eeuwig te duren . 🌸🙏🌺
Jeetje wat een verhaal maar knap dat je je er nu zo goed mee kan leven! Maar is dat enkel door medicijnen en je focussen op de dingen die je leuk vindt zonder therapie? Ben benieuwd! In ieder geval fijn om te horen dat je er zo gebaat bij bent :)
🥺🤧
Ik ben echt heel erg blij voor jouw. 💖
Heb het overgenomen (Verhaal 10)
Help!
Ik heb last van een dwangstoornis en langzaam raak ik het helemaal beu om zo te zijn.
Vroeger als kind, zag ik mijn zusje een dwanghandeling doen en op de een of andere manier het ik het overgenomen. Zij heeft inmiddels nergens last van, maar ik wel.
Inmiddels ben ik 29 en soms mijn 11e heb ik er last van.
Langzaam werd het steeds meer, toen wat minder en nu weer meer.
Ik weet dat het bij mij veel te maken heeft met de angst om anderen kwijt te raken en te falen. Ik ben perfectionistisch en dat werkt niet mee.
Als alles om me heen rustig is, dan gaat het goed, maar zo werkt het leven niet. Het leven is niet rustig.
Ik heb mijn slaap hard nodig, maar juist voor ik in slaap val, ga ik piekeren. Piekeren, piekeren, piekeren, zo erg, dat mijn hoofd niet stopt en mijn lichaam vol spanning zit. En zo ontstaat mijn vicieuze cirkel van dwang, waar ik zelf niet aan uit kom.
Voor iemand herkenbaar? Ik wil zo graag tips!
Heel herkenbaar! Ik denk trouwens dat het genetisch is.
Mindfulnessoefeningen helpen mij om in te slapen, check bijv de app Headspace, die heeft fijne oefeningen voor in slaap vallen
Rust inbouwen, desnoods met antidepressiva (Verhaal 5)
Hoi! Ik weet niet wanneer je dit hebt geplaatst, maar je bent zeker niet de enige! En, je kunt er echt vanaf komen.
Ik heb hetzelfde gehad tijdens een grote stress periode (huilbaby) en nu 1.5 jaar later is het helemaal weg. Probeer rust in te bouwen, en desnoods antidepressiva.
Dat heb ik ook 1 jaar gebruikt, heeft mij echt heel goed geholpen (paroxetine).
Sterkte voor je!
Hier exact hetzelfde! Ook door een huilbaby! Heb jij t later niet weer gehad?
Vragen over OCS (Verhaal 6)
Beste,
Ik ben Nick Goovaerts en zit in het 5de jaar humane wetenschappen.
Volgende week moet ik OCS voorstellen in mijn klas.
Omdat ik mij niet alleen wil baseren op internet, zou ik wat vragen willen stellen aan mensen die hier zelf mee leven. Ik denk dat dat de enige manier is om het echt te begrijpen.Als u 5 minuutjes heeft, zou u mij dan aub een antwoord willen sturen op onderstaande vragen?
Alvast bedankt, Nick
vraag 1: Is het moeilijk voor mensen die OCS hebben om te beseffen dat ze aan de aandoening leiden?
vraag2: Is het moeilijk om als dokter vast te stellen dat iemand OCS heeft?
vraag 3: Wat kunnen we doen om mensen die aan OCS leiden het leven makkelijker te maken?
vraag 4: Is OCS altijd hetzelfde of zijn de problemen bij iedereen anders?
vraag 5: Wordt er op het moment onderzoek gedaan naar OCS
vraag 6: welke soorten OCS komen het vaakst voor.
vraag 7: Hoe geraak je van OCS af of als je het eenmaal hebt blijft het?
vraag 8: Kunnen mensen met OCS een goed leven leiden?
Persoonlijkheidsstoornis, dwangstoornis en depressie (Verhaal 3)
Ik lijd aan een dwangstoornis. Dat gaat bij mij gepaard met depressieve gevoelens en een persoonlijkheidsstoornis.
Door mijn persoonlijkheidsproblemen, mijn dwangstoornis en depressie heb ik mijn vriendin verloren. Ze ging mentaal onder mijn problemen door. Dat zie ik nu zelf ook in.
Ik heb me aangemeld bij het AMC voor mijn dwangstoornis. En voor mijn persoonlijkheidsproblemen heb ik me aangemeld bij de viersprong in Amsterdam.
Als je een dwangstoornis hebt, dan heb je echt hulp nodig bij het aanpakken van je problemen. Ik in ieder geval wel. Ik ben blij dat ik nu hulp ga krijgen.
Hij zag zelf onvoldoende in dat hij een probleem had (Verhaal 2)
Ik heb een paar jaar een relatie gehad met een man die dwangneuroses had. Hij at alleen maar junkfood. En hij had allerlei tikjes bij het openen van deuren, het lopen over tegels, etc.
Ik ben uiteindelijk bij hem weggegaan omdat ik het idee had dat hij niet zou veranderen. Hij zag zelf onvoldoende in dat hij een probleem had.
Ik had geen zin om onderdoor te gaan aan zijn problemen en ik ben erg opgelucht dat ik nu weer aan mezelf kan denken en niet meer constant bezig hoef te zijn met de problemen die hij veroorzaakte.
Ik heb vroeger last gehad van dwangstoornissen (Verhaal 1)
Ik heb vroeger last gehad van dwangstoornissen, maar nooit zo heel erg. Ik liep ook altijd over bepaalde tegels en telde dingen. Op een gegeven moment kwam mijn familie erachter en probeerder ze mij eraf te helpen door steeds een seintje te geven als ik weer zoiets deed. Het was niet altijd leuk om dat te horen, maar het heeft me wel geholpen.
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 180+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
G-schema
Paniekaanval / Paniekstoornis:
Oefenen met angst
Agorafobie / Pleinvrees:
hypnotherapie helpt bij pleinvrees
De angstaanvallen zijn weg
Tessa | Lelystad | 10 feb 2024:
Kan nu weer met een gerust hart het vliegtuig pakken
Anoniem | Driebergen-Rijsenburg | 18 okt 2023:
In ontspanning kwamen de antwoorden op mijn vragen
Therapie Bilthoven
27 mrt 2024:
Therapie Sprundel
26 mrt 2024:
Therapie Monster - Westland
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login |