Angstfobietherapie
Netwerk van therapeuten
bij angst en fobie
Angstfobie therapie

Dwangstoornis / OCS - forum lotgenoten

 

Lotgenoten dwangstoornis

Heb je last van een dwangstoornis / OCS?

Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.

 

  • Je kunt hier je hart luchten.
  • Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
  • Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.

Meer ondersteuning nodig? 

Zoek een therapeut voor hulp bij dwangstoornis >>

Ontdek hier de verhalen van andere mensen met een dwangstoornis en deel jouw eigen verhaal.

 

Overzicht verhalen



+ Mijn verhaal delen





Alle verhalen


Extreme angst gekregen om pedofiel te zijn (Verhaal 106)

Ik ben een vrouw van 26 jaar oud en heb 3 jaar geleden ineens een extreme angst gekregen om pedofiel te zijn. In mijn gedachten het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven. Ik werk namelijk in de zorg en wil vanaf vroeg al heel graag moeder worden in de toekomst. Een vriendin van mij was op dat moment ook zwanger. De gedachte leken zo echt en ik had hierdoor suïcidale gedachten. Als dit de waarheid is, wil ik niet leven! Ik controleerde in mijn hoofd de hele tijd de redenen waarom het wel of niet waar was. Na het controleren ervaarde ik soms even kort rust maar al snel nam de angst mij weer helemaal in beslag. Dan wilde ik weer zekerheid zoeken en bewijzen dat het wel of niet zo was. Ik ging op internet lezen en was er obsessief mee bezig. Dit was een vicieuze cirkel. Met niemand durfde ik erover te praten want ik was bang dat zij mij niet meer wilde zien of nooit meer zouden vertrouwen. Dat zou ik namelijk ook niet doen als een vriend of vriendin echt pedofiel zou zijn.

Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".

Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.

Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!

We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.

Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.

Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.

Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.

Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.

Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.

Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.

Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.

Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.

Marianne
04-07-2023
laatste reactie: 29-03-2024

10
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo ik herken me een beetje in jou verhaal bij mij is het echter over van alle onderwerpen waar ik me heel gek in mijn hoofd kan maken. Van het onderwerp van jou tot de angst dat opkomt om dierbare iets aan te doen verschrikkelijk gevoel is het want het is het ergste dat me zou overkomen. Soms gaat het beter maar soms neemt de angst zodanig toe is echt niet leuk meer 😒 doet me deugd om hierover eens met iemand te praten

Dana
23-08-2023
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde. Ik heb ongeveer 1 of 2 jaar geleden opeens soms tintelingen in m’n kruis als ik spanning ervaar. Vaak komt dat naar boven als ik veel stress heb. Tot ik ook een keer dit gevoel kreeg toen ik ging oppassen. Terwijl ik al jaren bij dit gezin kwam en nooit zoiets had gehad was ik compleet in paniek. Wat betekent dit? Zijn dit seksuele tintelingen want het lijkt toch verdomd veel op hetzelfde gevoel. Ik ben gaan googelen naar symptomen van pedofielen en of dit überhaupt ook bij vrouwen voor kwam. Hoewel ik me niet herken in dit beeld waren er toch andere dingen waar ik niet gerust op was. Namelijk het kan op latere leeftijd ontwikkelen en je kan ook zulke gevoelens hebben zonder dat je iets wil doen bij kinderen. Weer complete paniek.

Dit was vaak wel na 2 of 3 weken weer uit m’n systeem. Ik vergat het niet maar was er niet meer bang voor en had ook die tintelingen niet in de buurt van kinderen.

Nu ben ik inmiddels 6 maanden zwanger. Vloog heerlijk zonder kwalen door de zwangerschap heen. Tot twee weken terug… en nu erger dan ooit! Ik ben er soms ECHT van overtuigd dat ik verkeerde gevoelens heb. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten en eigenlijk wou ik ook niet meer naar school (daar werk ik). En het ergste van alles. Ik wil eigenlijk niet dat m’n baby komt. Voel me ontzettend schuldig dat ik niet meer van m’n zwangerschap geniet en houdt me allemaal rampscenario’s voor de geest.

Als ik het echt ben dan raak ik iedereen kwijt. Mijn lieve vriend waar ik zoveel van houd, mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn baan.

Heb ook al bedacht dat als dit gevoel niet weg is als mijn baby geboren wordt (want probeer ergens hoop te houden) dat ik dan maar dood moet zijn want zo wil ik niet leven.

Ik weet echt niet wat ik moet doen. Voel me mezelf niet meer en kan er zo moeilijk over praten met mijn naasten omdat ik me zo diep schaam.

Ik ben wel bij een psycholoog die mij vertrouwen geeft dat dit enkel gedachtes zijn maar ik blijf maar afvragen of ik mezelf en iedereen niet voor de gek houdt. Maar waarom heb ik dat dan nooit eerder gehad?

Ben echt hopeloos verdrietig

Billie
10-11-2023
Reactie:
Hey Marianne,

Bedankt om je verhaal te delen. Zal je mij uw de gegevens van je psycholoog kunnen geven?

Marci
13-12-2023
Reactie:
Hi Billie,

Is inmiddels de kleine geboren?
Dit is echt typisch dwang wat je omschrijft.
Is je psycholoog hierin ook gespecialiseerd en hoe gaat het nu met je?

Liefs

Marcelle
08-02-2024
Reactie:
Hi Marianne, moeder verhaal met een mooie einde.
Hoelang heb je de exposures gedaan voordat ze klachtenvrij was ?

En had je ook " false attraction". dat het leek alsof je een kind echt aantrekkelijk vondt terwijl je weet dat dat niet zo was ?

Ik ben ook begonnen met exposures (uitspreken) maar na 2 dagen ging mij angst zo enorm hoog dat ik ermee gestopt ben.

Rocky
11-03-2024
Reactie:
Hey
Heb dit ook soort van meegemaakt 4 jaar geleden. Toen was ik 16.

In de plaats van pedofilie had ik schrik van mensen iets aan doen en enge gedachten van mensen die zichzelf iets aandoen/moordscenes.
Het begon met 1 random enge gedachte, waar ik van verschoot en begon erover na te denken. “Waarom denk ik dit?” “Is dit normaal”
Dan gebeurde het een tweede keer. Dus begon deze soort gedachten te onderdrukken.
De enge gedachten kwamen vaker en vaker voor en begonnen obsessief te worden, begon er ook obsessief over na te denken.

Ik begon er ook veel over op te zoeken en keek af en toe YouTube filmpjes van moordenaars en psychopaten om te zien of ik daar ook karaktertrekken van had. Ik werd hier heel bang van.
Na een tijdje begon ik echt te denken dat ik ook zo een psychopaat was, maar het gewoon nog niet tot uiting was gekomen.

Op dat moment besefte ik ook niet dat dit angst was. Wat het nog enger maakten.

Ik durfde er met niemand over te praten. Want ik zou ook bang zijn moest iemand tegen mij zeggen dat ze continue ongewilde moordscenes in hun hoofd hebben.
Ik heb hier ongeveer 8 maanden zo goed als alleen mee gezeten.
Ik had het enkel tegen mijn mama eens uitgelegd, maar wilde er met haar eigenlijk niet meer over spreken (omdat het gwn zo moeilijk was)

Uiteindelijk had mijn mama iets op het internet gevonden van ‘enge dwanggedachtes’. En dat dwanggedachtes voortkomen uit angst.Dit stelde mij heel hard gerust omdat ik eindelijk wist wat het was!

De gedachtes werden hierdoor minder en kon het met de tijd meer en meer ‘accepteren’ en in een ‘doosje’ steken.

Nu jaren later (ben nu 20) spreek ik erover met mijn psycholoog. En ben sinds twee weken erover beginnen praten. Deze laatste twee weken zijn tot nu toe al heel moeilijk geweest. Omdat ik de angst weer onder ogen moet komen en erover moet praten.
Het is nog steeds moeilijk te accepteren dat de gedachten ‘oké’ waren en dat het gewoon pure angst was.
Maar ben nu mijn best aan het doen om het eindelijk na 4 jaar te verwerken.

Ben in ieder geval al trots dat de gedachten weg zijn en dat ik tot dit punt gekomen ben om erover te praten.

Hopelijk gaat iemand zich ook hierin kunnen vinden en kan dit helpen voor andere mensen.
Want Dit is wat ik eigenlijk toen nodig had, verklaring en geruststelling.

Groetjes anoniem

Anoniem
29-03-2024

Jouw reactie:



Compulsief staren (Verhaal 125)

Hi,

Ik ben een vrouw van 30 en heb last van compulsief staren naar genitalien.
Het bekende 'denk niet aan een roze olifantje' probleem maar dan compleet uit de hand gelopen naar een vorm van OCD. Toevallig kun je op de website van NOCD wat lezen over deze sub-categorie van OCD, het heet Compulsive Staring.

Is er een therapeut die mij hierbij kan en wil helpen? Ik heb echt hulp nodig!!

Roos
28-03-2024

Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Tik en tel dwang (Verhaal 124)

Beste lotgenoten.

Al lange tijd loop ik met dwangklachten.
Mijn dwang bestaat voornamelijk uit het aantikken, tellen en goedzetten van objecten.
Een tijd geleden ben ik hiervoor in behandeling geweest en dit heeft ook enorm veel geholpen alleen merk ik dat ik regelmatig weer terugval tijdens stresvolle periodes in mijn leven.
Vaak is het alleen mijn slaaproutine die voor enorm veel dwanghandeling zorgt en dit is niet fijn.
Zo lang ik er over blijf praten en lezen kan ik mijn dwang behoorlijk goed onder controle houden, vandaar ook mijn stukje tekst hier.
Mochten jullie nog tips hebben dan hoor ik het graag : )


Bennie
24-03-2024

Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Erg veel last van existentiële ocd (Verhaal 101)

Ik heb erg veel last van existentiële ocd, over filosofische ideeën en thema's, en dan vooral over solipsisme een theorie die zegt dat jij alleen zelf bestaat en de rest bestaat alleen in je verbeelding dus je bent het enigste bewustzijn en de rest bestaat niet echt,het staat heel erg letterlijk van niets bestaat alleen jezelf en dan denk ik steeds wat nou als het echt zo is en dan krijg ik een heel angstig gevoel in me lichaam, ik blijf er ook over nadenken omdat het niet te bewijzen is dat het niet zou kunnen, dus 100 officiële zekerheid kan je niet hebben, en me lijkt het dan eng stel als het echt zo zou zijn dat niemand bestaat en dus de mensen om wie je geeft er niet echt zijn ,ik word er helemaal gek van en ben er echt van sochtends tot savonds mee bezig en heel de tijd van wat nou als het echt zo is, terwijl ik weet dat het maar een theorie/idee is, ik kom er maar niet vanaf helaas en het beheerst heel me leven. Zijn er mensen die hier ook last van hebben van dit thema ocd?

Sven
01-05-2023
laatste reactie: 24-03-2024

6
8
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja, ik heb hier helaas ook last van…

Anoniem
04-07-2023
Reactie:
Ben je ook lid van ocdcafe?

Anoniem
23-07-2023
Reactie:
Jaa ik zit ook op ocd cafe, hoe heet je op ocd Cafe?

Sven
21-09-2023
Reactie:
Ik heet @mike op ocd café en jij?

Mike
17-11-2023
Reactie:
Ik heb het wel vaker met andere filosofische thema's, wat dan ook zeker als ontzettend vervelend kan aanvoelen. Dus wel redelijk herkenbaar. En ik heb daarnaast veel last van andere ocd gerelateerde klachten met perioden. Sterkte hoe dan ook aan jou iedereen die hier last van hebben..

J
12-01-2024
Reactie:
Heel veel sterkte .. ik heb het momenteel vooral met “het lot” thema, is ook geen pretje kan ik je wel zeggen, en ik zit dus ook vaker te shaken op de bank wanneer ik vol in mijn hoofd gekeerd ben, het erge is ook dat ik eigenlijk nooit zo gelovig ben geweest maar dat het zich toch zo kan maneuvreren in jou onzekerheid, want dat is iets waar OCD zich het liefst mee voedt, onzekerheid!

Leeg
17-01-2024
Reactie:
marco

Anoniem
19-03-2024
Reactie:
Wat vervelend om te lezen zeg.. ik ben zelf 28 jaar en heb ook lange tijd met dit soort gedachtes rondgelopen. Een ding wat ik jullie kan zeggen is dat het echt weer beter wordt. Blijf er vooral over praten met naasten/psycoloog. Op een duur geef je het een plek in je hoofd en kun je ook beter relativeren en die dwang gedachten scheiden van de werkelijkheid.

Sterkte!

Bennie
24-03-2024

Jouw reactie:



IBA / I-CBT therapie? (Verhaal 118)

IBA / I-CBT therapie

Kent iemand een zelfstandig therapeut die IBA / I-CBT therapie aanbiedt?

Al jaren heb ik op verschillende thema’s OCD klachten. Ik heb exposure en responsoreventie therapie gevolgd en wil nu graag IBA / I-CBT therapie volgen. Bij 2 grote instellingen kom ik niet in aanmerking, omdat ik niet in hun regio woon. Ik zou dan eerst in mijn eigen regio (exposure en responspreventie) therapie moeten volgen, en dan een verwijzing moeten krijgen naar de instellingen. Dit zie ik niet zitten, omdat ik dan wellicht 2 keer op een wachtlijst moet, therapie moet volgen die ik al gehad heb en omdat ik me juist zo gemotiveerd voel voor IBA / I-CBT therapie.

M
23-12-2023
laatste reactie: 17-03-2024

5
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Bij POA psycholoog op afstand

H
17-03-2024

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik ben er zo langzamerhand wel echt klaar mee (Verhaal 110)

Hallo ik heb sinds een aantal jaar enorm last van R-OCD. Ik ben constant met het uiterlijk bezig en let op alle kleine dingen. Hierdoor ga ik weer twijfelen over of ik genoeg van deze persoon houd. Dit blijft zo’n hele dag in mijn hoofd zitten. Ik doe van alles eraan zoals meditatie, vaste routines etc. Ik ben er zo langzamerhand wel echt klaar mee. Zijn er mensen met tips over hoe er beter mee om te gaan?

Anoniem
03-09-2023
laatste reactie: 07-03-2024

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar. Relatie helaas verbroken om die reden. Ik vond elke keer íets wat 'niet perfect' was of waar ik over twijfelde. Ik werd er letterlijk gek van, met name 's morgens. Ik blijf beter alleen. Sterkte

Jaqueline
21-11-2023
Reactie:
Hoi,

Wat naar zeg! Ik weet niet of het een optie is, maar dat wat jij zegt zijn vooral gedachten. Maar hoe voel je je bij die persoon? En dan echt op gevoelsniveau, niet in je hoofd. Probeer bij je gevoel te komen. En dan vooral je gedachten uitdagen; zijn deze gedachten reeel? Is dat realiteit, echt voor 100%? Of kan het ook anders? Vaak bij zo’n dingen hou je vooral jezelf een spiegel voor… Iets wat in jou zelf speelt waardoor je je zo focust op de ander. Je spiegelt elkaar in een relatie waardoor triggers opgeroepen worden en juist dat is een mooi moment om bij jezelf naar binnen te keren. Ben je kritisch naar jezelf en projecteer je dat op de ander? Als je daarachter kunt komen, dan weet je wwllicht waar het vandaan komt. Ik had bv ook dat ik mijn liefsde voor iemand af liet hangen van het uiterlijk. Als mijn partner dan een buikje kreeg vond ik diegene minder aantrekkelijk, met alle nare gedachten opvolgend waardoor ik de relatie uit wilde maken. Totdat ik me ging reaiseren van hey, maar is dit realistisch? Waarom vind ik dit? Hou ik echt minder van mijn partner als hij een buikje heeft (kijk er zojn grenzen natuurlijk maar kleine dingen zouden niet uit hoeven maken) ? En wat zegt dat over mii? Ik kwam erachter dat ik streng was voor mezelf ook qua uiterlijk etc en dat dan projecteerde op hem. Ben er toen achter gekomen dat liefde voelen voor een persoon om zoveel meer draait dan kleine dingetjes. Je houdt van een persoon om hoe diegene is. Dus voor mij was dit echt een spiegel en mocht ik naar binnen keren. Hield ik wel van mezelf om hoe ik hem? Het antwoord was nee want het kon altijd beter. En na een tijdje begon ik me te realiseren dat ik mezelf niet eens acceteerde om wie ik was en weinig zelfliefse had. Hoe kon ik dat dan voor een ander doen?

Hoop dat je er wat aan hebt.
Sterkte en succes!

Groetjes, chloé.

Chloé
07-03-2024

Jouw reactie:



Dwanggedachten, depressie, onrust. (Verhaal 121)

Ik ben op dit moment op een punt in mijn leven waar het voor mij niet meer hoeft. Ik wil niet meer op deze manier leven ik ben moe ik ben op. Het voelt zo uitzichtloos en oneerlijk. Ik kan nergens echt van genieten, mijn hoofd staat al jarenlang 24 uur per dag aan, en ben 24 uur per dag aan het vechten of vluchten voor mijn eigen hoofd.
Dit is alles is begonnen tijdens mijn eerste depressie, zo’n jaar of 12 geleden. In dat jaar heb ik wat ik nu weet, een dwangstoornis ontwikkeld. (OCS)
Ik zat in een extreem narcistische toxische relatie, met heel veel trauma’s en angst. Ik werd heel depressief en had last van irreële schuldgevoelens en gedachten, later hebben deze zich ontwikkeld tot dwanggedachten. In het begin eerst vooral namen, later echt opdringende beelden en plaatjes.
Wat voorbeelden: ik had wel eens wat geld gestolen van mijn vader als kind, en kocht daar snoep van. Dit speelde op tijdens die depressie, en ik kreeg die gedachten maar niet weg, ik dacht hoe slecht ik was dat ik me gewoon ziek voelde van schuld en schaamte tot aan paniek toe. Zo speelde er van alles door mijn hoofd, allemaal onzin dagen aan een stuk en het was niet te stoppen. Ik had als kind opgepast op 2 oppas kindjes, en bedacht dat ik nooit meer iets van hun had gehoord. Dit werd heel groot in mijn hoofd, wat had ik die kinderen aangedaan dat ik nooit meer iets had gehoord? De gedachten werden groter en groter en steeds extremer, net zo lang dat ik er zelf in geloofde. Maanden lang heb ik gepiekerd.
Als ik tegenbewijs zocht voor mijn gedachten, en dat ook vond in dit geval ik heb uiteindelijk een bericht gestuurd via facebook ( dat antwoord was helder,moeder was haar tas en zo mijn telnr kwijt geraakt dus kon mij niet meer contacten.
Zelfs dat stopte de gedachten niet, want k ben die tijd gaan denken dat alles wat je denkt waarheid is maar dat was een constant gevecht in mijn hoofd.
Jarenlang van therapieën, hypnose, emdr medicatie en groepsessies gingen voorbij. Niks hielp structureel, heel soms tijdelijk.
De dwanggedachten met alle angst en onrust kwamen in alle soorten en maten voorbij, van moordenaar tot dief tot kinderlokker of pedofiel. Altijd kwam ik wel weer tot bezinning dat het alleen gedachten zijn, of ik was aan het vluchten door afleiding te zoeken. Maar dit is op de lange termijn heel vermoeiend.
Tot dat ik zo’n jaar of 2 geleden ontdekte dat alcohol mijn dwang en angsten kalmeerde, en ik dan ergens van kon genieten en even geen onrust voelde, wat een opluchting.
Ik ging steeds meer drinken, om het zelfde gevoel te ervaren, dag in dag uit tot dat ik ben 7 dagen per week aan het drinken was, omdat dat de enige manier was om me ‘goed’te voelen. Je trekt de verkeerde vrienden aan, en ik was de volledige controle over mijn leven kwijt. In deze periode is mij volledig onder invloed iets aangedaan wat ik nuchter niet had toegelaten en ook niet had gewild. Dit werd mijn nieuwe dwanggedachten, nu had mijn hoofd beet, want dit was echt. Niks hielp meer tegen mijn gedachten, behalve nog meer drinken, en een paar keer helemaal out ben geweest. Familie en vrienden hebben toen ingegrepen, ik moest afkicken. Ik wist zelf wel dat alcohol niet mijn ergste probleem is, maar mijn angst en dwang, maar ik moest ergens beginnen dus ben naar een kliniek gegaan. Hier heb ik een week of 5 in gezeten, en vervolgens zou mijn juiste behandeling daarna starten, wat maar niet van de grond kwam. In de kliniek was het zwaar, ik werd verkeerd begrepen en werd echt als een alcoholist gezien, terwijl mijn grootste probleem mijn dwang is.
Bijna een half jaar heb ik helemaal geen alcohol op, ik at extreem gezond en sportte bijna dagelijks.
Maar de dwanggedachten stopten wederom niet. Telkens een andere gedachten maar altijd met hetzelfde thema, schuld. Weer telkens aan het vluchten of vechten in mijn eigen hoofd, met wederom geen levensvreugde tot gevolg. Ik durf door alle onrust geen keuzes te maken en ben op het gebied van relaties telkens aan het pakken of afstoten. Soms om angst om alleen te zijn, soms om te kunnen vluchten voor mijn eigen gedachten, wat vervolgens ook weer een schuldgevoel geeft. Als iemand lief voor mij is vertrouw ik dat niet en neemt de dwang het weer over, waardoor ik weer wil vluchten. Dat laatste half jaar was ik niet depressief, maar ook niet gelukkig. De dag draaide nog steeds om mijn gedachten in plaats van leven. Met heel af en toe een klein geluksmomentje, maar meer dwang angst schuldgevoelens en eenzaamheid. Dit bracht me een paar weken geleden weer op het idee om te drinken, met uiteraard weer zonder enige rem en alle nare gevolgen van dien. De angst was daarna weer ondraaglijk met alle dwanggedachten van dien en de cirkel is weer rond. Dit maakt het leven zo niet meer leuk.



anoniem
14-01-2024
laatste reactie: 07-03-2024

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,

Ik heb niet echt advies voor je maar ik wil je wel even laten weten dat ik het echt ontzettend naar vindt wat je allemaal hebt mee moeten maken.. En wat vind ik het ontzettend knap dat je tot op de dag van vandaag nog steeds je best doet om jezelf te helpen! Je bent ontzettend sterk en het is ook niet niks allemaal…

Ben je al op zoek gegaan naar een andere therapeut? Of wellicht toch ondersteuning qua medicatie? Anfidepressiva helpt bij dwangproblemen.

Ik wens jou heel veel sterkte toe en een dikke knuffel! Blijf hoop houden!

Liefs,
Chloé.

Chloé
07-03-2024

Jouw reactie:



Ademhaling (Verhaal 122)

Ik kamp al maanden met de obsessie op mijn ademhaling. Als ik wakker word begint het al en ik ga er mee naar bed. Soms vergeet ik het even als ik werken ben of afgeleid, maar niet voor lang aangezien mijn gedachte dan weer oppopt met: goh je hebt al even niet meer op je ademhaling gelet en daar ga ik dan weer. Met tussenpozen vergaat het wel weer even voor een paar weken of maanden, maar dan komt het weer terug.

Ik slik nu antidepressiva en het ging in het begin heel goed, maar ik merk de fixatie weer op de ademhaling en weet ook echt niet goed hoe ik ermee moet omgaan of hoe je hier überhaupt van af komt? Of hoe je dit accepteert dat het bij je hoort..

Iris
27-01-2024
laatste reactie: 07-03-2024

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hé,

Ik heb precies hetzelfde gehad! En het is een proces, niet iets wat van de ene op andere dag anders zal zijn of geaccepteerd kn worden. Wat mij heel erg heeft geholpen is door tegen mezelf te zeggen dat als ik de aandacht op mijn ademhaling had, “ik heb mijn aandacht op mijn wdemhaling en dat is oké”. In het begin voel je dat ansoluut niet maar joe meer je dit voor jezelf blijft herhalen hoe meer dat gevoel zal komen. Want waarschijnlijk maak je jezelf wijs dat het erg is om je aandacht op je ademhaling te hebben (dat was bij mij iig zo) en dan ga je ertegen vechten. Want waarom is dat erg? Oké het is echt niet chill maar is het erg? Dan maar de aandacht op de ademhaling. Kijk eens naar een tijdje wat er geneurd als je dat op doe manier probeert toe te passen.

Sterkte en succes!

Groetjes,
Chloé.

Chloé
07-03-2024

Jouw reactie:



Ik heb voortdurend liefdjes in mijn hoofd (Verhaal 62)

Mijn verhaal lijkt ook op een soort dwang.
Ik heb voortdurend liefdjes in mijn hoofd.
Het lijkt net of er een radio aanstaat. Ik hoor in mijn hoofd echt de stem van de artiest zingen.
Het maakt mij heel erg bang en wanhopig.
Ik heb al alle soorten therapieen, medicijnen, behandelingen, hypnotherapie gehad. Niets helpt
Ik hoef maar een woordje te horen of te zien en ik koppel er gelijk een liedje aan wat dan heel hard in mijn hoofd afspeeld. Vooral 's nacht is het heel zwaar ik slaap heel slecht en dat ook nog die herrie in mijn hoofd erbij. Uit wanhoop het ik zelfs 2 zelfmoordpogingen gedaan, omdat er echt niet mee te leven valt. Ik huil ook heel veel en ook mijn man is radeloos en bang dat ik uit het leven stap. Herkent iemand zich in mij?

Chatarina
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 07-03-2024

13
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi Chatarina,
Ik herken je verhaal ik heb ook 24/7 liedjes in mijn hoofd. Ongeveer 4 jaar lang non stop. Het is inderdaad als of er een radio aanstaat en je hoort het kraak helder. Zelfs in mijn slaap gaat het door.. gelukkig is het nu na 4 jaar af en toe stil in mijn hoofd. Maar bij stress volle momenten komt het gewoon weer terug.

Elise
27-06-2023
Reactie:
Ja heel herkenbaar !!!
Ik merk als ik er juist niet tegenin ga dus niet aan irriteren of het zwaar vervelend vind het minder wordt

Maar met stress is het heel erg aanwezig !! Maar probeer het te accepteren ook helpt het mij om het liedje af te zingen

Angela
02-02-2024
Reactie:
Hé,
Ik heb precies hetzelfde! Wat mij heel erg heeft geholpen om de liedjes mee te zingen, het eigenlijk “erger” te maken zodat je jezelf kunt aanleren dat de liedjes niet eng zijn en er mogen zijn. Zo leer je ze meer accepteren. Ik merk nu bv als ik overprikkelt ben dat het dan erger wordt, de liedjes. Ik ben er ook achter gekomen dat ik vaak liedjes in mijn hoofd heb om mijn gevoelens niet te hoeven voelen. Misschien is er bij jou ook een verband met een situatie of een gebeurtenis? Op die manier leer je waar het vandaan komt en kun je er waarschijnlijk beter mee omgaan. Advies; vooral niet tegen vechten en het weg willen hebben (makkelijker gezegd dan gedaan i know, been there, done that). Maak de liedjes maar “erger” door ze mee te zingen of op te schrijven zodat je jezelf leert dat het “maar” liedjes zijn. Nu heb ik ze dus ook nog steeds maar het beinvloedt mij niet zo erg meer als in het begin.

Sterkte en succes! You got this!

Groetjes,
Chloé.

Chloé
07-03-2024

Jouw reactie:



Seksuele ocd (Verhaal 123)

Hallo, ik schaam mij enorm over dit probleem. Ik had al als kind zware dwang zoals muren tikken en tellen, maar ook smetvrees en obsessief kuisen. Alles moest volgens etiket alfabetisch staan en geordend. Nu ben ik in de 20 jaar en had ik volgend aanraaden van mijn huisarts mijn antidepressiva in 1 keer gestopt waardoor ik zware angsten kreeg en depressie, en weer erge dwanggedachten. Ik had als 14 jarige de eerste keer die dwanggedachten en nu zijn ze terug maar extremer en elke seconde van de dag. De gedachten zijn seksueel geaard en vooral dat ik zelfbevrediging / wippen doe met meubels, voorwerpen. Maar ook seksuele gedachten over mensen en met mezelf. Ik slik nu verschillende kalmeringsmiddelen om me tot rust te laten komen en hopen dat die gedachten ooit weg gaan en die angst. Ga ook naar een seksuoloog en mij laten opnemen. Maar heb enorme schaamte en angst van de angst omdat ik mij gek voel.

Anoniem
30-01-2024

Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik ben echt veel moe en zwak (Verhaal 120)

Hallo met tobias ik heb een angstoornis en dwangstoornis ik heb veel last van angstige gedachten zoals terug als ik met auto rijden
Altijd terug rijden om ik iemand omver gereden hebt
Ik denk ook dat ik kinderen sexueel iets aan doen of mensen de
Hele tijd angst en depressief omdat ik het misschien gedaan heb
Steeds fotos trekken ook voor de zekerheid dan de angst gaat weg om zeker te zijn dat ik niets gedaan hebt
Ik ben echt veel moe en zwak
Alvast bedankt tobias



Tobias
03-01-2024
laatste reactie: 23-01-2024

3
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag Tobias, je bent zeker niet de enige. Ik heb ook last van deze gedachten. Onthoud dat je jou gedachten niet bent!

Marie
20-01-2024
Reactie:
Gedachtes die binnenkomen zijn niet jou ware ''ik''
Zie het als een stoorzender. Soms komt rare dingen naar boven en het beste om er mee om te gaan is om er niet van te schrikken. Laat maar door je heen gaan en probeer gewoon weer de dag op te pakken waar je mee bezig was. Als het blijft plakken en je gaat er mee zitten, word het gevoel alleen maar erger! Zelf heb ik hier ook moeite mee maar vaak helpt het wel!

Roy
22-01-2024
Reactie:
Alvast Bedankt Marie voor jou reactie
Het Is niet gemakkelijk

Tobias
22-01-2024
Reactie:
Weet je wat mij heeft geholpen… om te beseffen dat je niet je gedachten bent, als je naar je gedachten in je hoofd kan kijken of luisteren zonder oordeel en waarnemer kan zijn en dus echt ziet als object, iets wat je brein fabriceert en vanzelf gaat dan heb je een keus. Je hebt zeg maar gedachten die gewoon omhoog ploppen, net als pop-up reclames op je laptop. Als je dat echt ziet en dat vergt oefening en gaat niet van de een op de andere dag dan heb je een keus…. Maar dat kost tijd maar echt iedereen kan dat… je leert dan dat je gedachtes hebt maar niet bent…Je hebt geen controle door er mee in gevecht te gaan, dat is een strijd die je verliest. Je bent in gevecht als je denkt dat je er iets mee moet, of dat je er vanaf wilt, of dat er niet aan wil denken …. Je moet het niet proberen op te lossen want het willen oplossen is juist het probleem en zorgt ervoor dat het blijft bestaan. Je moet het gaan zien en het spelletje van je brein niet meer meespelen. Ik heb veel gehad aan de praktijk volledig vrij, daar zijn ook video’s van op you tube. Echt het allereerste wat je moet doen is stoppen met vechten… google maar eens op volledig vrij….

Anoniem
23-01-2024

Jouw reactie:



Er zal snel verbetering moeten komen (Verhaal 90)

Ik herinner me dat mijn dwanghandelingen in kleine mate al aanwezig waren in mijn jeugdjaren maar ik besteedde er verder geen aandacht aan. Ik zag het als “tja, ik ben een perfectionist”. Maar toen ik hoger onderwijs ging studeren en in mijn eerste jaar mijn oma overleed, voelde ik de dwang erger worden. Ik kon het wel nog binnen de perken houden. Tot ik mijn eerste job startte. Daar is het uit de hand gelopen. Bij alles wat ik moest invoeren of noteren, moest ik zodanig veel controleren of ik het wel juist had gedaan. Tot het nemen van foto’s toe. We zijn nu meer dan 10 jaar verder… tientallen jobs verder, een nieuwe opleiding, vijftal relaties verder. En ik woon alleen en heb een relatief vaste, stabiele job. Alle verantwoordelijkheid valt nu op mijn eigen schouders en de dwanghandelingen nemen toe en toe. Ik kan mijn huis niet meer binnen het halfuur verlaten omwille van duizenden controles, tellen, voelen, aanraken. Op mijn werk wordt het ook steeds heviger. Bijgevolg zit ik op een energieniveau die nog nooit zo laag is geweest. Ik heb al specifieke medicatie geprobeerd die niets helpt. Ik volg therapie bij een ocd therapeut maar we zitten nog in de verkennende fase. Op dit punt denk ik “laat die dwang stoppen aub. Ik rek het niet meer”. Ik geef sommige verantwoordelijkheden uit handen zodat ik geen uur iets hoef te controleren. Bijvoorbeeld: Ik laat een collega me wakker bellen. Uit angst dat ik mijn wekker niet goed heb gezet en me zal overslapen. Op het werk vraag ik regelmatig aan collega’s om iets na te kijken zodat ik er niet langer op dwang,… K begin een beetje ten einde raad te raken. Er zal snel verbetering moeten komen of mijn lichaam begeeft het door uitputting.

Stefanie
15-01-2023
laatste reactie: 12-01-2024

5
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
U zou eens cbd kunnen proberen. Probeer het maar eens uit te zoeken via Google. Veel onderzoek is er al na gedaan en studies. Je kan hiermee groot gedeelte dwang verminderen

Esther a
10-11-2023
Reactie:
Herken het :(

Veel sterkte ermee..

Anoniem
12-01-2024

Jouw reactie:



Controledwang voordat ik de deur uit ga (Verhaal 94)

wie heeft dit ook (gehad)? hoe ben je er vanaf gekomen? heeft iemand tips?

als ik alleen de deur uit moet elke ochtend moet ik van alles controleren. voornamelijk stopcontacten, het gas en alle deuren. ik ben hier soms in totaal 3 kwartier mee bezig en soms is het zo extreem dat ik de voordeur 10 keer opnieuw uit moet en dicht moet doen. ik woon aan een openbare weg dus iedereen ziet dat dan ook en ik schaam me er voor maar moet het toch doen van mezelf. als ik met iemand ben hoeft dit allemaal niet. ik kijk er de avond van tevoren al zo tegen op dat ik alles moet controleren ik wil er vanaf en vind het verschrikkelijk. wie heeft er tips want ik wil er heel graag vanaf

Anoniem
19-02-2023
laatste reactie: 12-01-2024

1
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp je verhaal goed en je gedachtens
Heb zelf therapie gedaan en door te blijven oefenen is het mij gelukt om de dwangen onder controle te houden
Praten met iemand er over helpt ook wel

Groeten

Anoniem
22-02-2023
Reactie:
hoi,

dank je voor de reactie. ik praat er inderdaad ook wel over. en ben net begonnen met therapie. ik moet het gewoon doen. maar blijf het toch lastig vinden.

controledwang
22-02-2023
Reactie:
Hoi ik heb ook dwangneurosie weet wat het is . therapie is een aanrader. Afleiding zoeken begint het op te komen proberen niet aan toe te geven is lastig.
Hulp erbij is mijn advies .


Anoniem
27-03-2023
Reactie:
U zou het eens kunnen proberen met cbd. U kan het op Google wel vinden. Veel mensen zijn de held van hun dwang daardoor kwijt geraakt

Esther a
10-11-2023
Reactie:
Ik kende dit ook alles wel 3 x checken of meer het kan je veel energie kosten
Vooral als je de deur uit gaat
Dagelijks leven kost energie
Ik had oefeningen voor thuis
Dat heeft mij geholpen
Ik ben er grotendeels vanaf.
Hoop dat je therapie aanslaat

Anoniem
29-11-2023
Reactie:
Heel herkenbaar. Heb er ook veel moeite mee, het kost zoveel energie, hè iedere dag maar weer.. De ene dag heb ik er wel wat minder last van dan de andere dag, Ik probeer te blijven oefenen minder toe te geven aan controleren, soms lukt het wel, soms niet. Dan maar proberen aardig en mild voor mezelf te zijn. Ik heb behoefte aan weer therapie rondom deze problematiek van mij, maar ben uitbehandeld, zeggen ze. Meerdere jaren wel al therapie gehad. Ik probeer het maar te accepteren en er mee te leren leven.. Sterkte aan jou en iedereen die hiermee of soortgelijke klachten kampt...

J
12-01-2024

Jouw reactie:



Ik dwang mee (Verhaal 108)

Mijn volwassen dochter (die nog bij me inwoont) heeft last van ernstige OCS. En ik als moeder.... ik dwang mee, om de vrede in huis enigszins te bewaren. Ik vrees echt dat ze heel enge dingen doet, of ik mezelf of haar iets zou aandoen als ik niet mee-dwang....
Als huisgenoot van iemand met dwang, vind je niet of nauwelijks gehoor, terwijl het een enorme last is om te dragen. Persoonlijk draag ik het al ongeveer 25 jaar.... Ik ben alleenstaande ouder.
Ik wordt van het kastje naar de muur gestuurd met mijn dochter, momenteel is ze in behandeling bij een gedragstherapeut, maar de zenuwen blijven door het huis gieren....
Ik voel me zo alleen staan, zo eenzaam in die ellende waarbij ik noch mijn dochter, noch mezelf kan helpen.

Wie herkent zich hierin en/of kan me tips / raad geven.
Dank je.

Bloempje
21-08-2023
laatste reactie: 05-01-2024

3
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik leid zelf onder OCD en sta op het punt naar een oorlogsgebied te gaan om mijn weg naar deelname aan de samenleving te beïndigen. Ik zie zelf niks dat mij gelukkig maakt in het leven. Maar als tip naar de behandeling naar uw dochter, stel haar niet teveel vragen over haar dagelijkse plichten. En laat haar iets vinden dat haar gelukkig maakt. Misschien GO-Karting, paintball, voetbal, thaibox, airsoft, paintball. Gewoon iets dat haar met enthusiasme laat opstaan.

anoniem
02-01-2024
Reactie:
Beste Bloempje,

Ik zit precies in hetzelfde schuitje als jij.
Mijn dochter is 16 jaar en heeft ook last van ernstige OCD en ze heeft Gilles de la Tourette.
Ook ik ben aan het mee dwang en in de rust te houden en het gaat al 2 jaar zo.
Mijn dochter is wel in behandeling bij Levvel.
Ze slikt ook medicatie.
Maar geen een doet iets voor haar we hebben al zoveel geprobeerd en het neemt niet het ernst weg helaas.
Er zijn goeie dagen maar echt meer slechte dagen en ben eigenlijk ook wel op.
Haar traject eindigde eind deze maand en maak me toch echt wel zorgen hoe het nu verder moet.
We zijn sinds pas begonnen aan de THC olie via de psychiater en dat brengt voor de avond gelukkig wel wat meer rust en slaapt ze hele nachten gelukkig weer goed door.
Mijn tip aan jou als ze al bij een psychiater loopt om die olie aan te vragen dat moet op recept het brengt echt wat meer rust.
Heel veel sterkte!

Cynthia
05-01-2024

Jouw reactie:



'reconstructie-dwang' (Verhaal 119)

Ik (37 jaar) heb begin 2023 een relatie gehad van drie maanden en heb deze zelf beëindigd. Ik kreeg al snel spijtgevoelens, omdat ik achteraf toch nog wel had willen weten als ik wat langer met haar door was gegaan hoe het dan geweest zou zijn. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Zij wilde na mijn uitmaken namelijk niet meer verder. Ik ben toen een aantal 'minpunten' van haar op gaan noemen in mijn hoofd om dat spijtgevoel weg te krijgen. Ik dacht dan bijvoorbeeld 'je hoeft geen spijt te hebben, want ze was volgens mijn waarden en normen niet echt gemanierd, dus het is beter zo. Laat het los!'

Uiteindelijk is dit een dwang geworden om continu die minpunten op te noemen met de hoop dat ik geen last meer heb van dat spijtgevoel. Dit werd van kwaad tot erger, want ging toen steeds terugdenken aan momenten in de relatie hoe avonden bijvoorbeeld liepen en wil dan gedetailleerd weten wat ze toen tegen mij zei. Heel veel momenten kan ik mij goed herinneren, maar ben zelfs bij sommige momenten gaan twijfelen of die momenten wel echt gebeurd waren. Dat ik heel gek haar zelfs nog heb geappt om te vragen hoe het ook alweer was gegaan. Als ze dan bevestiging gaf dat het inderdaad zo gelopen was hoe ik het reconstrueerde, dan is die dwang van dat moment weg en kan ik het loslaten. Maar heb nu steeds allemaal van die momenten/scenario's die ik af moet reconstrueren en bij sommige scenario's die zich afgespeeld hebben wil ik dan weer bevestiging hebben en ga er dan naar opzoek door aan een vriend te vragen die erbij was hoe dat ook alweer ging bijvoorbeeld. Ik ben ondertussen erdoor in een zware depressie gekomen, want mijn concentratie zit het nogal in de weg. Het gaat om scenario's die ook totaal niet meer ertoe doen. Bijvoorbeeld wat appte ze naar mij toen die middag hoe laat we zouden afspreken. Ik wil dan die zin uit dat app-contact terughalen/reconstrueren. Elke keer zeg ik ook tegen mijzelf dat het allemaal niet meer interessant is omdat zij nu al bijna een jaar uit mijn leven is en er niks meer te halen valt. Alle reden om het los te laten en te stoppen met dat reconstrueren. Maar dat lukt mij niet altijd, er zit altijd wel een scenario in mijn hoofd die blijft plakken en ik daar dan mee aan de slag moet van 'ging het nou zo of ging het zo?'

Ik loop al 8 maanden bij een goede psycholoog en psychiater. Gebruik Clomipramine in combinatie met Quetiapine. Maar heb nog steeds die 'reconstructie-dwang' van allerlei scenario's. Heb daar zo'n last van dat het mijn leven helemaal beheerst en het mij daardoor depressief maakt en houdt.

Herkent iemand dit?

Anoniem
26-12-2023

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Dwang of narcisme? (Verhaal 117)

Vraag: herkent iemand dit als dwang of zit er ook narcisme bij?
Ik ken iemand wiens partner niet goed mag slapen, die wordt vaak gewekt. Ook verstopt hij spullen van haar. En maakt spullen van haar kapot.
Ik hoor graag of het onder dwang valt of toch ook narcisme is. Alvast bedankt voor de reactie.

Louise
16-12-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik heb geen medicatie meer momenteel (Verhaal 97)

Wanneer je ocd hebt blijf je overmatig zoeken naar de bevestiging dat je niet gek bent en je het niet echt doet allemaal. Dus zo kom ik hier bij dit forum terecht.
Ik weet niet meer wat ik moet doen op het moment dat ik dit schrijf.
Al jaren heb ik ocd, en heb ook elke vorm al eens gehad. Op de een of andere manier is mijn brein zo creatief dat ik altijd weer iets nieuws bedacht om te ocd’en.

Ik heb geen medicatie meer momenteel.

Toen ik 14 jaar geleden voor het eerst te maken kreeg met agressieve dwanggedachtes ben ik in een diep zwart gat gevallen waar ik na aan de medicatie te zijn begonnen en de depressie overwon ook beter kon vechten tegen de gedachtes.
Die gedachtes verdwenen naar de achtergrond, maar met fases kwamen ze steeds weer terug.
“Wat als ik iemand sla?” Of wat als ik ineen mijn stuur omtrek?” Of wat als ik ineens ergens een mes zou pakken en iemand vermoord?”

De gedachtes raakte me op sommige momenten dusdanig dat ik even heel erg bang werd, maar mijn partner steunde me en ik vocht door en ik kon net alles overeind houden nog. Ik vond het heerlijk toen Corona kwam en het normale leven even stil stond. Ik hoefde niet bang te zijn dat ik druk zou voelen. Mijn relatie ging uit in die tijd en ik werd sterker. Ik heb het afgelopen jaar dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen. Drie banen tegelijk en mega veel verantwoordelijkheden en eindelijk lekker geld.
En toen kwam hij weer.
Het begon met paniekaanvallen en ocd was er weer.
En nu lijkt het erger dan ooit. Ik zit nu compleet vast. Ik wandel heel veel, dat voelde fijn, maar nu loop ik op straat en denk ik aan het feit dat ik de controle kan verliezen en naar mijn gedachten kan luisteren en voel me “gevaarlijk” als ik mensen passeer en dan word ik zo naar dat ik helemaal niets meer wil, behalve in mijn bed liggen.

Ik ben nu alle hoop een beetje kwijt, en ben zo bang om dood te gaan. Ik wil als ik een ander ooit iets aan zou doen namelijk echt niet meer leven. Ik heb nog nooit iemand geslagen zelfs ook maar.

Waarom bestaat ocd?

R
06-03-2023
laatste reactie: 14-12-2023

4
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh wat rot voor je zeg! Liefs en ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat!

Gerdien
06-08-2023
Reactie:
OCD hebben is bijna hetzelfde dat in de hell leven denk ik.. veel beterschap voor je!
ik lijd aan dezelfde gedachten als jou en dat is ROT ik heb zelf nooit een vlieg dood gedaan.
Ik heb verschillende OCD’s zelf, religieuze, kwaadaardige.

M.
13-12-2023
Reactie:
OCD hebben is bijna hetzelfde dat in de hell leven denk ik.. veel beterschap voor je!
ik lijd aan dezelfde gedachten als jou en dat is ROT ik heb zelf nooit een vlieg dood gedaan.
Ik heb verschillende OCD’s zelf, religieuze, kwaadaardige.

M.
14-12-2023

Jouw reactie:



Alles wat ik met mijn linkerhand doe moet ik ook met rechts doen (Verhaal 23)

Hoi , ik ben 19 jaar en heb al sinds ongeveer mijn 12e een dwangstoornis . Daarbij heb ik ook ADD en angststoornis . Ik begin in maart ongeveer met een therapie voor mijn dwang ik hoop dat dat gaat helpen ik slik ook al een aantal jaar medicijnen maar ik heb helaas nog niet echt de goeie medicijnen combinatie gevonden . Mijn dwang vind ik zelf best heftig en ik schaam me er heel erg voor eingelijk weten mij ouders en nog wat familie leden het alleen . Ik heb eingenlijk heel de dag door dwang handelingen ik moet alles wat ik met linkerhand , voet of wat dan ook aanraak ook met me rechter hand , voet doen en dat 4 x als ik rechts achter me kijk als ik bijvoorbeeld op de fiets zit moet ik ook links kijken en bij mij duurt het ook heel lang voor dat ik eindelijk de deur uit ben als ik ergens heen moet . Als ik deze handelingen niet doe dan zit er een soort stem in mijn hoofd dat er bijvoorbeeld iets ergs met me moeder gaat gebeuren als ik het niet doe . Ik heb vroeger wat vervelende dingen mee gemaakt waar ik best wel trauma’s van heb dus ik denk dat daar mij problemen ook een beetje vandaan zijn gekomen .
Heeft iemand misschien nog tips voor mij of herkent iemand zich in mij ?


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 12-12-2023

2
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hey
Ik herken dit ik heb namelijk ook een vorm van ocd maar is nu nogal hard uit de hand gelopen ik ben 18 jaar en ik ben nu in opname voor ocd omdat ik het thuis niet meer kon uithouden.
Maar ik las jou verhaal en herken dit voledig ik heb precies hetzelfde als ik met rechts iets aanraak moet ik dit met links ook gedaan hebben.

Lucas


lucas
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb het ook en ik heb ook adhd en ass

Vic
24-07-2022
Reactie:
Hey ik las jou verhaal ik dacht dat ik de enigste was ik begrijp jou volledig ik heb dit nu al 4jaar ongeveer ik voelde me zo eenzaam omdat niemand hetzelfde had als mij vroeger kon ik niks meer doen omdat ik dan alles met 2 handen moest aanraken nu is het een dagelijkse routine ik neem al 3jaar sertraline 150mg maarja de dwang komt maar altijd terug…..

Anoniem
12-12-2023

Jouw reactie:



Ernstige dwangstoornis (Verhaal 41)

Hallo,

ik heb zelf al ruim 25 jaar een ernstige dwangstoornis, die zich de laatste jaren vooral richt op (automatische) processen in mijn lichaam, (sensomotorische of body focused dwang genoemd.
Ik ben momenteel in behandeling in de Marina de Wolf kliniek in Ermelo, maar ik was even benieuwd of er meer mensen zijn met deze soort dwang en of je er een behandeling voor hebt gehad?

Groetjes

Chantal
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-12-2023

8
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Chantal,

Ja! Slikken en knipperen bewust. Heel rot maar ik ben er soort van overheen gegroeid. Wil niet zeggen dat het nooit meer gebeurd maar de lading is anders. Daardoor kan ik het laten zijn en verdwijnt het snel uit mijn aandacht.
Ik heb toen wel bij een psycholoog gelopen maar die weet het meer aan mijn burn-out dan dat het OCD genoemd werd. Nu zit ik opnieuw in een fase van dwang die zich meer uit in het controleren van dingen of ze perfect vastzitten in huis. Ook daar ben ik net gestart met een behandeling.

Daan
05-12-2023

Jouw reactie:



Controle of alles goed gemonteerd is in huis! (Verhaal 116)

Controle of alles goed gemonteerd is in huis!

In 2019 heb ik voor het eerst met dwang te maken gekregen. Extreme focus op mijn tinnitus die plots ontstond en als gevolg daarvan focus op lichaamseigen functies zoals knipperen en slikken. Ik dacht gek te worden en was vooral bang niet meer los te kunnen komen van deze normaal onbewuste processen. Ik heb therapie gehad, maar vooral gericht op ACT en aangezien ik een soort burn-out had, in 5 maanden tijd thuis rustig hersteld. Al snel ging het beter en was de OCD nauwelijks meer aanwezig. Ik gaf het geen aandacht en liet het zijn, dat hielp enorm.

Nu 4,5 jaar later weer een enorm stressvolle periode gehad. De rust keert wat terug en plots weer last van dwang gekregen. In een totaal andere vorm nu. We zijn verhuisd naar een oude woning en ik ben alles aan het controleren. En als ik iets ontdek dat niet perfect gemonteerd zit dan moet ik daar vaak aan zitten ter controle. Het kan verf zijn dat ik weg moet krabben als het afbrokkelt, een kraan die loszit die ik verder lostrek, plinten die loszitten die ik niet los kan laten of lichtschakelaars die bewegen waar ik voortdurend aan duw of trek (en ga zo maar door…). Het geeft soms even verlichting maar komt zeker zo hard terug de dag erna. En als ik het forceer en kapotmaak dan voel ik me nog slechter dan wanneer ik de dwanggedachte en onrust laat zijn. Deze dwang voelt lastiger dan mijn vorige maar dat kan ook zijn omdat het nieuw is. Ik ben niet heel de dag met dwanghandelingen bezig maar ik denk er wel heel regelmatig aan en dat is uitputtend.

Ik ben benieuwd of mensen deze dwang herkennen en wat ze mij adviseren...

Ik ben direct naar de huisarts gegaan en bij een psycholoog gestart omdat ik voelde dat ik keihard de verkeerde kant op ging. We gaan CGT en ERP doen + ACT. Blijkbaar kan ik te veel onrust niet verdragen en gaan we ook proberen mij anders met periodes van stress en spanning om te laten gaan. Kan alleen maar helpen in de toekomst.

Ik heb ergens vertrouwen dat ik er weer uit moet komen. De hyperfocus op slikken is ook weer terug maar die zakt ook heel snel weer weg. Daar schrik ik niet meer van en laat ik voor wat het is.

Graag lees ik jullie reacties op mijn verhaal. Tips zijn altijd welkom 😀

Brabander
05-12-2023

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Met alle online lessen thuis werd ik steeds ongelukkiger (Verhaal 104)

Sinds corona is er veel gebeurd. Ik ben 17 jaar nu en ik was 14 toen corona begon. Met alle online lessen thuis werd ik steeds ongelukkiger. Toen we weer naar school mochten kon ik ook mijn oude leven niet oppakken. Ik kreeg moeite met oogcontact. Het heel bewust beleven van oogcontact. Ik zat op dat moment vwo maar ik ben toen na 4 jaar vwo naar havo gegaan. En het ging alleen maar slechter. Ik kreeg steeds meer hoofdpijn en last van prikkels (licht en geluid en mensen). Tot de dag vandaag heb ik er nog enorm veel last van. Ik zit bij een psycholoog al wel 6 jaar en behandelingen tegen sociale angst en behandeling voor autisme hielpen niet. Ik heb dit niet voor corona gehad en ik wil hier zo graag vanaf komen. Maar ik weet niet hoe. Ik ga binnenkort starten met een dwangbehandeling. Omdat we er steeds achter kwamen dat het om dwanggedachten gaat en misschien wel om sensomotorische OCD (het bewust beleven van oogcontact). (Ik heb geen dwanghandelingen). Dit geeft mij zo veel sociale stress en angst wat steeds meer gegroeid is in mijn hoofd. Ik kreeg er extreme hoofdpijn bij. Ik heb er dus een burn-out bij gekregen. Ik heb medicatie van de psychiater geprobeerd maar het werd alleen maar slechter. Ik weet niet of ik nog moet beginnen met nieuwe medicatie, maar het is afwachten wat de dwangbehandeling gaat doen. Ik kan op dit moment amper wat gedragen en dit heb ik al 2 jaar extreem. Al 2 jaar heb ik elke dag hoofdpijn en het is steeds erger geworden. Ik ben wel naar school blijven gaan terwijl ik eigenlijk geen 1 prikkel kon verdragen. De lessen niet, de pauze niet, het licht en het geluid niet. Het was onzeker of ik nog examen kon doen en de psychologen in de praktijk wilde mij bijna laten opnemen. Maar ik heb wel examen gedaan en nu is het afwachten op de uitslag. Mijn sociale contacten staan zeker op het spel en het is extreem moeilijk om ze aan te houden. Omdat sociaal contact mij zoveel moeite kost. Ik hoop dat straks al school voorbij is ik meer rust kan krijgen in mijn hoofd. En dat de behandeling werkt en dat ik geen medicatie meer hoef. Zijn er andere mensen die last hebben van dit soort dwang of zulke sociale angst wat tot hoofdpijn leidt? En hebben jullie tips?

Tirza
11-06-2023
laatste reactie: 02-12-2023

4
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Tirza. Ik herken mij wel in het bewust zijn van oogcontact en dat dit onplezierig voelt. Ik heb zelf ook OCD en op dit moment weer zeer heftig... Wat mij eerder veel heeft geholpen is mindfulness. Hierdoor leer je stukje bij beetje acceptatie te hebben voor de dingen die je voelt. Je neemt de dingen waar die gebeuren en legt ze dan steeds weer naast je neer en concentreert je dan weer op je ademhaling. Uiteindelijk kun je dit ook steeds beter tijdens "het dagelijks leven" doen en niet alleen tijdens een "officiele" mindfulness sessie. Ik heb zelf ook een boek dat specifiek gaat over het omgaan met (pure/sensomotorische) OCD dmv mindfulness. Het boek liet bij mij zoveel belletjes rinkelen toen ik het las. Helaas kan ik het boek niet vinden online (weet de naam niet omdat ik het heb uitgeleend), maar ik vond wel dit boek dat ook toegespitst is op jouw kwaal (en hoe je daar mindful mee om kunt gaan, waardoor het minder erg wordt of zelfs verdwijnen kan) "Breathe In, Breathe Out: How I Overcame Sensorimotor OCD" door Alexander Culafi

Laurens
11-07-2023
Reactie:
Hoi Laurens!
Ontzettend bedankt voor de tip!! En ik vind het fijn dat iemand dit herkend en dat ik dus niet de enige ben. Heel erg bedankt! En ik ga mindfulness zeker uitproberen met het boek!! Ik hoop dat mindfulness ook bij jou weer zijn werking op een positieve manier kan doen en dat je OCD weer mag afzwakken

Tirza
19-07-2023
Reactie:
Hoi Tirza,
Ik ben Stan, 27 jaar. Ik kom heel toevallig net op deze site uit bij dit verhaal. Wat jij omschrijft, dat heb ik exact. Ik heb er nu iets meer dan 3 jaar last van. En alhoewel het iets beter gaat dan in het begin, kost het me nog steeds dagelijks heel veel energie. En die hoofdpijn ja, pff...
Ik weet niet of je hier nog komt en of je dit nog leest, maar anders zou ik het wel leuk vinden om hier iets verder over door te praten.
Het boek wat Laurens hierboven noemt, heb ik wel ooit voorbij zien komen. Ga ik morgen ook eens opzoeken. Thanks!

Stan
02-12-2023

Jouw reactie:



Last van sexuele dwanggedachtes (Verhaal 115)

Hebblast van sexuele dwanggedachtes focus mensen om mij heen. Niet leuk die gedachten ook op tv of zomaar zonder focus. Doet hij of zij ook wel zichzelf verwennen. Ben zelf 64 getr dochter van 23.
Is meer de ergernis van zulke gedachten. Weet mij soms geen raad mediteten lezen devachtergrond draait altijd mee.klote dus iemand ervaring weet zijn maar gedachtenmaarczo irritant.. accepteren niet makkelijk blijft soms tollen

Marc
14-11-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Sexuele dwanggedachtes (Verhaal 114)

Tjonge sexuele dwanggedachtes afvragen op iedereen om mij heen. Doet hij zij ook nog iets sexueels. Ook tijdens gesprek komt zon gedachte op. Tja logisch is het gezondste wat er bestaat.
Lijkt mijn s leven te interpreteren op anderen zelfs op tv boek lezen die gedachtes dit afvragen. Ben 64 getrouwd maar erg storen d slik oxa 3 pd en quiatiapine 150 mg iemand
Ook iets dergelijks.

Msrc
12-11-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ja hoor ik heb weer wat nieuws (Verhaal 99)

Ja hoor ik heb weer wat nieuws,
Opeens ben ik bang geworden dat ik bijv. supplementen bij de Nutrilon van mijn zoontje in heb gedaan. Mijn zoontje is mijn alles!! Ik ben juist altijd overbezorgd en zou dit ook nooit doen, maar de gedachten zijn soms zo erg en aanwezig dat ik dan meer weer een nieuwe pot Nutrilon koop… dan voelt het weer ‘goed’ … en als ik dan moe ben of iets dan slaat het weer toe. Het is vreselijk. Hoe kan ik nou zulke dingen denken ik wil hem met mijn leven beschermen;(

Ik zit zelfs nu te denken dat de enigste oplossing is om alle supplementen uit huis te halen zodat ik dit niet meer ‘hoef’ te denken, of dat mijn man een camera ophangt.

Waarom heb ik toch altijd zo’n last van zulke dwang gedachten en juist altijd over dingen die mij zo dierbaar zijn;( ik vind m’n leven hierdoor steeds zwaarder worden.

Ik wilde altijd zo graag een groot gezin maar het verantwoordelijkheidsgevoel nekt mij en voedt mijn dwang en dan om mijn dierbaarste bezit; mijn zoontje

L.
19-03-2023
laatste reactie: 10-11-2023

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb dat vroeger ook zo gevoeld met m n tweeling. Ik maakte daarom heel vaak weer nieuw flesje. Maar tegenwoordig zou u de telefoon aan kunnen zetten met opname. En weten dat het goed is gegaan.

Esther a
10-11-2023

Jouw reactie:



80% van de dag dwanggedachtes die nergens op slaan (Verhaal 93)

Hoi allemaal,

Afgelopen tijd heb ik veel stress ervaren. Ik had een fout gemaakt op werk waar ik erg over ging piekeren. Nu merk ik dat ik 80% van de dag dwanggedachtes heb die nergens op slaan. Het gaat zo: oh vandaag naar een verjaardag. Hoe ga ik die verjaardag herinneren? Hoe ga ik herinneren waar ik heb gezeten? Hoe gaan mensen de auto reis naar de verjaardag herinneren? Dit heb ik dus bij elke gebeurtenis. Ook als ik mensen bijvoorbeeld in de stad zie lopen dan denk ik: die mensen kunnen zich dit later niet meer herinneren. Ik kan me later niet meer herinneren dat ik deze film heb gekeken. Hoe herinneren de acteurs dat ze deze film hebben gemaakt? Dit is even een voorbeeld wat er de hele dag door mijn hoofd gaat. Het is onwijs uitputtend en vermoeiend.. ik heb het in mijn werk, prive eigelijk continu. Zelf in de auto dat ik denk: ik kan niet herinneren dat ik achter deze auto reed, dit gesprek had. Ik merk dat ik nergens van kan genieten. Mijn gedachten voegen er nog aan toe: wat heeft het voor zin, als je niet alles kunt herinneren.

Ik zit al bij een life coach… maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.

Heeft iemand tips?

Groetjes,

Daan
18-02-2023
laatste reactie: 10-11-2023

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi ik heb ook dwangneurosie weet wat het is . therapie is een aanrader. Afleiding zoeken begint het op te komen proberen niet aan toe te geven is lastig.
Hulp erbij is mijn advies .

Groet van Ilse

Anoniem
27-03-2023
Reactie:
U zou eens cbd kunnen proberen. Google het maar eens wat het voor u zou kunnen doen

Esther a
10-11-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Het is net als niet denken aan een roze olifant (Verhaal 113)

Ik heb sinds een maand een paar artikels gelezen over psychisch lijden met euthanasie tot gevolg. Kreeg hierdoor zoveel angst omdat ikzelf al een paar jaar met een paniekstoornis zit. In 1 van die artikels ging het over een gedachte en nu heb ik constant stress en angst omdat er nu de gedachte in mijn hoofd dat ik niet wil lijden door die gedachte. Het is net als niet denken aan een roze olifant en dan zie je constant een roze olifant. Kan iemand me hiermee helpen? Ik ga er echt aan onderdoor... 😞

Vriend
24-10-2023

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik heb onlangs de diagnose OCD gekregen (Verhaal 95)

Ik heb onlangs de diagnose OCD gekregen.
Ik heb al jaren last van dwanggedachten -en handelingen. Op één of andere manier kon ik hier altijd perfect mee leven. Ik had zelfs nooit door dat er iets 'mis' kon zijn. Ik heb een diploma gehaald, ik heb een goede vriendengroep en heb sinds een tweetal jaar een job. Ik was in het algemeen best wel gelukkig maar het heeft pas sinds begin dit jaar écht een effect op mijn werk- en privéleven + mentale gezondheid.

Na een slapeloze nacht begon ik plots te paniekeren en kreeg ik dwanggedachten rond slaap. "Wat als ik nooit meer slaap?" "Als ik niet slaap, voel ik me morgen slecht" "Als ik morgen iets heb gepland, zal ik niet kunnen slapen". Dit resulteerde uiteindelijk in een week niet of heel slecht slapen. Ik heb voor het eerst paniekaanvallen gekregen en ze werden zo erg dat ik slaapmedicatie moet nemen. Dit nu al een aantal weken. Ik heb dus een soort van angst gekregen voor het niet in slaap kunnen vallen en me moe voelen. ik slaap sinds mijn geboorte super goed.

Ik voel me persoonlijk niet goed met die slaapmedicatie. Ik ben moe, mijn kortetermijngeheugen is niets meer waard en bovendien helpt de medicatie niet elke nacht. Sinds het nemen van die slaapmedicatie heb ik ook andere 'nieuwe' dwanggedachten: "Wat als ik verslaafd ben?" "Wat als ik hier nooit meer van af geraak?". Ik zoek dagelijks urenlang dingen op rond die medicatie maar dit maakt me alleen maar meer ongerust.

Heeft iemand van jullie ooit al te kampen gehad met slaapproblemen veroorzaakt door dwanggedachten rond slaap? Hebben jullie tips? Ik vind het moeilijk om exposures te doen rond mijn slaapangst. Ik ben een beetje radeloos op het moment. Ik werk al enkele weken niet meer en voel me hier heel slecht bij omdat ik nog zo jong ben.

Bedankt!

Anoniem
20-02-2023
laatste reactie: 22-10-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Afgrijselijk he. Ik ken het. Vanuit prima slapen, ineens 5 mnd terug de gedachte " wat als ik nooit meer kan slapen". Die gedachte ging met me op de loop met als gevolg niet kunnen slapen van de stress/ angst. Het boek Versla het monster van William van der klauw heeft zeker wat geholpen, best een aanrader, hoewel het bij dwanggedachten natuurlijk niet zozeer een slaap probleem betreft maar een psychisch probleem. Bij de psycholoog kennis gemaakt met mindfullness en ACT en dat helpt natuurlijk ook wat.. verder slik ik rhodiola, 5 htp en ashwagandha, dat helpt wel wat tegen angst. Sta wel op wachtlijst bij de psychiater, want er zit natuurlijk iets achter deze angst. Ben 40 jaar en heb nooit eerder dwanggedachtes gehad, wel veel meegemaakt vooral lichamelijke trauma's.
Heel veel sterkte, dit zijn echt vreselijke dwang gedachtes als je zooo moe bent en toch angst voor slapen.

Anoniem
15-05-2023
Reactie:
Lieve beide,

Wat vervelend te lezen dat jullie met hetzelfde te kampen hebben als mij! Bijna 1 hetzelfde verhaal. 1 nacht ineens niet kunnen slapen en sindsdien 24/7 met slapen bezig. Als ik er te lang over doe om in slaap te vallen raak ik in paniek en dan lukt het dus helemaal niet meer. De gedachte heb ik vaak de hele dag bij me en ben dan bang dat ik dood ga. Stom he. Ook ben ik bang dat dit voor de rest van mijn leven bij me blijft en ik er niet meer vanaf kom.... hoe gaat het nu met jullie ?? Ik ben erg benieuwd... ik slik zelf mirtazapine omdat ik overdag door t dak ging en dat helpt wel iets maar nog steeds continu bang dat k niet kan slapen. Vooral als ik naast me vent lig, ben ik elke keer aan het toetsen of hij al slaapt en dat geeft me dan meer stress vooral als ik nog niet slaap. Hebben jullie nog tips?

Joya
22-10-2023

Jouw reactie:



Ik kreeg extreme haaruitval (Verhaal 98)

Hoi,
Vanaf eind juli vorig jaar is er iets vreselijks gebeurd, ik kreeg extreme haaruitval.. ik stond op dat moment in de bloei van mijn leven. Altijd heb ik wel angstig in het leven gestaan maar nooit dat dit mijn dagelijks leven zo erg beïnvloede. Ik ben vanaf eind juli dwangmatig in de spiegel gaan checken of mijn haar niet nog meer uit zou vallen.. dit deed ik 100 keer op een dag. Ik Google steeds op oplossingen. Ik kwam uiteindelijk bij een kapsalon die zogenaamd helemaal natuurlijk was, en zou mij helpen doormiddel van een apparaat voor haargroei stimulatie, dit alles heeft het zo erg gemaakt dat ik nu helemaal geen haar meer heb. Ik heb gemillimeterd haar, en zelfs een pruik moeten aanschaffen. Dat is niet het ergste van alles, door medicatie gebruik kreeg ik een droge mond, nu ben ik mij al maanden aan het focussen op mijn droge mond, ik denk hier echt de hele dag aan. Het is zo erg geworden dat mijn tandvlees helemaal wit en en terug getrokken. Nu vraag ik mij af, is hier iemand die zich hier in herkent? Of medicatie adviseert? Voor 24/7 dwanggedachtes en piekeren. Ik heb maanden geleden al aangegeven dat ik niet meer wil leven. Ik denk hier ook dagelijks veel aan. Maar vooral de droge mond heeft mijn gezondheid echt heel slecht gemaakt. Mijn huid is ook extreem droog met eczeem. Ik ben in een vreselijke cirkel terecht gekomen waar ik niet uit kan komen. Ik zit al maanden bij de Crisesdienst en daar weten ze ook niet wat ze moeten doen. Heeft het alleen maar erger gemaakt eigenlijk. Heeft iemand tips of medicatie advies? Of herkent iemand zich in dit soort constante gedachtes? Ik hoor het heel graag. Want ik ben ten einde raad. En mijn gezondheid lijdt er ook echt onder.
Alle adviezen zijn welkom

Pascale
09-03-2023
laatste reactie: 17-10-2023

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja het is gewoon kloten die dwang gedachtes … ik herken het helemaal. Je wilt er zo graag vanaf maar het lukt niet. En dat is ook het probleem; dat je er zo graag vanaf wil en dan wordt het erger. Het enige wat ik zelf kan aanraden is proberen om andere dingen te gaan doen die afleiden… proberen om 3/4 keer per week toch te sporten ondanks alle kwalen en stress… en proberen om niet meer in de spiegel te gaan kijken, hoe moeilijk het ook is. Maar het is gewoon erg zwaar om met dwang te leven. Ik merk bij mezelf als ik moe ben wordt het erger dus probeer goed te slapen maar dit wil soms haast ook slecht. Ik slik geen medicijnen maar wil dit misschien wel gaan doen.
Veel sterkte

Anoniem
19-03-2023
Reactie:
Hai Ik zou me latem testen op de autoimuunziekte Sjogren dit veroorzaakt een drige mond huid en ga zo maar door. Heel veel sterkte gewenst. Liefs🫂🫂🫂🫂

vick
17-10-2023

Jouw reactie:



Iemand ervaring met Serlain (Verhaal 112)

Hallo,
Reeds meer dan 20 jaar last van OCS. Ik neem hiervoor 200 mg Serlain. De laatste tijd is het veel erger geworden.... Ik vraag me af of ik de Serlain nog mag verhogen (200 mg is eigenlijk de maximum dosis).
Heeft iemand ervaring met Serlain en de hoeveelheid ervan ?
Heel erg bedankt !
Jessy

Jessy
29-09-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



De draad kwijt (Verhaal 111)

Beste,

Sinds een jaar heb ik voor het eerst een relatie en ik ben op dit moment even helemaal de draad kwijt. Er is de afgelopen tijd veel spanning geweest op het gebied van contact met andere vrouwen en wil er graag alles aan doen om mijn relatie zo goed mogelijk vorm te geven. Door dat het zo’n beladen onderwerp is geweest heb ik het idee dat dit omgezet is in dwang. Ik ben heel erg dwangmatig geworden als het gaat om andere vrouwen. Telkens als ik iets denk, seksueel gezien, heb ik het idee dat ik mezelf moet verantwoorden. Ik zoek het ook steeds dichterbij. Denk aan een buurvrouw of iemand in de sportschool. Ik ben erg doorgeslagen geweest in porno, waarschijnlijk heeft dit er ook mee te maken. Het is zo vermoeiend en kost erg veel energie om me telkens over elke gedachtengang me te moeten verantwoorden tegenover mijn vriendin. Stel dat ik dit zou doen of dit zou doen. Zelfs als ik te lang naar iemand heb gekeken of eventjes aandacht heb gegeven in mijn hoofd. Ik gebruik citalopram. Heeft iemand hier ervaring mee? Groet

Rick kaars
08-09-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Na jaren leefbaar weer teruggevallen (Verhaal 109)

20 jaar geleden in het ziekenhuis beland. Compleet op. Diagnose: o.a. OCD. Veel van die dwangtoestanden had ik al heek mijn leven maar ik vond het niet erg. Pas de laatste jaren voor de opname was het erg en angstaanjagend geworden. Controleren tot in het waanzinnige. 3 tot 4 keer het traject naar mijn werk rijden omdat ik moest controleren dat er niks erg gebeurd was. Half uur nodig voor ik het huis kon verlaten. Angstaanvallen. Wanhopig. Goede begeleiding gehad in het ziekenhuis en nadien vele jaren door psycholoog. Eén jaar lang medicatie genomen en toen afgebouwd. OCD was niet weg maar zeker leefbaar.
En nu ineens al bijna een jaar is het terug in alle hevigheid. Ik vlucht weg in boeken en tekenen. Soms angstig. Maar vooral bang dat ik weer helemaal afzak. Dat wil ik echt niet meer. Nog iemand die na jaren leefbaar weer teruggevallen is??

Anke
31-08-2023

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Homosexual Obsessive Compulsive Disorder (Verhaal 107)

Hoe gaan jullie om met hocd of hebben jullie tips? Ik heb er al enkele jaren last van als man en ben nog jong. Dit heeft mij op vlak van daten en dergelijke gewoon compleet op een pauze gezet in het leven. Mijn EERSTE aanvaring met een dame en prestatiedruk zonder al te veel extra informatie te geven heeft hier ook heel veel mee te maken. Ik dacht dat dit misschien wel over zou waaien na een tijdje, maar zo ziet het er niet naar uit. Het is echt iets vreselijks en zo erg dat ik soms echt aan mezelf twijfel(mede door die aanvaring). Ik heb altijd interesse in meisjes gehad en voelde mij natuurlijk aangetrokken. Op een dag kwam er een gedachte in mij op en zo is het begonnen..

Anoniem
30-07-2023
laatste reactie: 27-08-2023

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ben je weleens op een date geweest met een man? Dan kun je daarna misschien op die ervaring terugkomen als er gedachtes en twijfels in je hoofd komen.

Anoniem
31-07-2023
Reactie:
Hi,

Je bent niet de enige met dit fenomeen. Erg vervelend voor je om zo vast te lopen in deze vorm van OCD. Op date gaan met een man helpt je niks, dat zet alleen maar aan tot verdere betrokkenheid bij deze obsessie. Ik zou je adviseren om het boek ' Opdringerige gedachten overwinnen' van Sally M. Winston. te kopen. Dit boek geeft heel mooi weer waarom deze gedachte zo aan je vast blijft plakken. Wees je er ook bewust van de je brein je nieuwe controles geeft om te controleren of je wat voelt of beleeft. Al deze nieuwe dingen horen bij het in stand houden van de plakkerige gedachte. Ook is het wellicht goed om eens te kijken naar Ali Greymond en The One Point (van @MehranDadbeh op YouTube) H-OCD kan erg invaliderend werken en professionele hulp is wel een aanrader. Zoek daarbij een goeie partij, geen Lentis of andere massaclubs. Max Ernst ofzo die zijn erg goed. Blijf vooral rustig en wees je bewust dat het alleen leeft in je gedachten.

D.
27-08-2023

Jouw reactie:



Ik pieker vaak over zelf verzonnen scenario's (Verhaal 100)

Ik heb al heel mijn leven lang last van piekeren. Ik pieker vaak over zelf verzonnen scenario's. Zoals bijvoorbeeld enkele tijd geleden was ik in de auto aan het rijden en hoorde ik een bonk. Ik stopte maar zag niets dus ik reed verder (wss een takje of steentje) later als ik mijn auto parkeerde hoorde ik een albulance en begon mijn brein te werken "wat als ik toch iemand had aangereden en gewoon niet goed gekeken had?" "Wat als ik een vluchtmisdrijf gepleegd heb?" "Wat als de politie mij komt arresteren op mijn werk?" Dit is maar 1 voorbeeld van tal van scenario's. Ik heb nooit hulp gezocht tot vandaag heb ik mijn eerste stap genomen om een afspeaak bij de dokter te maken. Zijn er nog mensen die last hebben van die zelf verzonnen scenario's?

Anoniem
29-04-2023
laatste reactie: 11-08-2023

3
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar! Kan scenario’s bedenken als ik iemand passeer, 10 minuten later me druk maken of ik die gene iets onbewust heb aan gedaan, om gek van te worden

Anoniem
10-08-2023
Reactie:
Zo gek inderdaad heb er ook last van, vanuit de dwang krijg ik ook vaak een paniekaanval, zo moeilijk om mee te leven..

Heb zelf ook nog geen hulp gezocht hiervoor

Rico
11-08-2023

Jouw reactie:



Dwanggedachten over pedofilie (Verhaal 57)

Helpp me out :( Hoi ik ben Lisa 24 jaar oud. Ik heb last van heftige dwang gedachtes die mijn leven beïnvloed en mij angstig en depressief laat voelen.
Ik had dus een docu gekeken over pedofielen hier schrok ik heel erg van want dit was dus realistisch.. heb dat nooit meer uit me hoofd kunnen zetten. Toen zeiden ze uit eindelijk van iedereen kan een pedo zijn. En toen begon mijn dwang .. wat is een pedo ? Wat maakt een mens een pedo ?? Waarom zou je dat willen doen en elk detail is een dwang
En werd ook bang dat ik het zelf zou zijn en continu alles ga vergelijken toen ik 22 was was ik even bezig met een jongen die was toevallig 17 nooit bij stil gestaan hij was ook gewoon volwassen
Nu ga ik bij mezelf denken is het een ziekte dat torn ik 21 was ik met een jongen van 17 ging? Ben ik nu ziek? Word helemaal gek in me hoofd. Verder heb ik niks waarom ik me druk zou moeten maken dat ik zo ben want ik heb niks van die kenmerken maar de dwang en angst is zo groot!! Wat moet ik!!

Lisa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 31-07-2023

5
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heyy, sorry dat je hier last van hebt..
Ik heb hier zelf ook een jaartje last van gehad, ik heb meerdere dwanggedachten gehad maar deze was echt verschrikkelijk.
Ik weet niet of het je kan helpen maar dwang is angst. En als jij obsessief gaat denken, wil dat eigenlijk zeggen dat jij zo bang bent om een pedofiel te zijn, maar dit wil juist zeggen dat jij niet zo bent.
Wat ook kan helpen is om raad te vragen bij een huisarts, dit is wat ik uiteindelijk heb gedaan. Pff ik weet nog toen ik mijn moeder en vriend dit ging vertellen, wat een ellende. Maar ook hier kom je vanaf, probeer er niet te veel druk achter te zetten wanr juist dan komt het terug, laat die ‘neppe gevoelens’ en gedachtes er maar zijn en dan zul je zien naar een lange strijd dat het je uiteindelijk is gelukt!

Xxx

Rachelle
21-09-2022
Reactie:
Heel herkenbaar allemaal. Gedachtes voor de miljoenste keer uitpluizen, je afvragen waarom je lichaam soms of vaak reageert met valse gedachten en signalen. Aanslaan op controlegedrag en en dat weer willen corrigeren of negeren.
Het idiote is dat je gedachte bij aanvang al niet juist is en deze uit angst probeert te corrigeren alsof het de waarheid is. Denk daar maar eens over na. Dat is namelijk jezelf ervan willen overtuigen dat de kleur geel toch eigenlijk blauw is omdat jij dat denkt.
Ik heb zelf ook OCD en begrijp heel goed hoe verlammend het geautomatiseerd denken eraan is. Probeer het allemaal als een gedachtenwolk te zien je hoeft er niks mee ook al ga je er even in mee. Laat het wat gaan als een gewone intrusie op afwijkende gedachten. Corrigeren werkt juist als bevestiging. Vermijd stress, cafeïne, te veel suiker, glutamaat (E621) en train jezelf actief op niet reageren.
Je kunt het, vergeet niet dat je net als bij YouTube, vaak bezig bent met dat onderwerp en je dus steeds meer over dat onderwerp aangeboden krijgt. Alles waar jij je op focust groeit. Zoek ook altijd even gespecialiseerde hulp dat geeft inzicht en laat je inzien dat je brein door OCD een verkeerde route rijdt. Laat het allemaal wat meer los. Wat ook helpen kan is Ali Greymond op you tube. Zij legt alle stadia rondom herstel uit. Zij is zelf hersteld van OCD. Kop op en laat het wat los, er is niks mis met je en op je 21 Iemand van 17 leuk vinden is heel normaal en gezond. Mvg, H

Henk
28-01-2023
Reactie:
Ik ben een vrouw van 26 jaar oud en heb 3 jaar geleden ineens een extreme angst gekregen om pedofiel te zijn. In mijn gedachten het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven. Ik werk namelijk in de zorg en wil vanaf vroeg al heel graag moeder worden in de toekomst. Een vriendin van mij was op dat moment ook zwanger. De gedachte leken zo echt en ik had hierdoor suïcidale gedachten. Als dit de waarheid is, wil ik niet leven! Ik controleerde in mijn hoofd de hele tijd de redenen waarom het wel of niet waar was. Na het controleren ervaarde ik soms even kort rust maar al snel nam de angst mij weer helemaal in beslag. Dan wilde ik weer zekerheid zoeken en bewijzen dat het wel of niet zo was. Ik ging op internet lezen en was er obsessief mee bezig. Dit was een vicieuze cirkel. Met niemand durfde ik erover te praten want ik was bang dat zij mij niet meer wilde zien of nooit meer zouden vertrouwen. Dat zou ik namelijk ook niet doen als een vriend of vriendin echt pedofiel zou zijn.

Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".

Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.

Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!

We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.

Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.

Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.

Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.

Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.

Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.

Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.

Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.

Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.

Marianne
30-06-2023
Reactie:
Ik zou ook graag met
Mensen in contact willen komen met deze dwang gedachte voel me zo alleen en onbegrepen

Bang kippetje
31-07-2023

Jouw reactie:



Citalopram? (Verhaal 58)

Ik heb een Burnout en daar is dwang bij ontstaan. Angstaanvallen en paniek ook.
Helpt Citalopram? De arts heeft het voorgeschreven maar ik ben er nog niet mee begonnen

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 23-07-2023

11
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi!

Ik heb dit ooit geslikt en ik ben blij dat ik ervan af ben. Deze pillen zijn in mijn ogen geen oplossing en kunnen op de lange termijn hartproblemen veroorzaken. Ik slikte het 10 jaar en had alsnog last van paniek en dwang. Lees er goed over. Ook de pagina's die wat verborgen zijn en beslis echt vanuit je gevoel. Sterkte! Je kunt het.

Johanna
23-07-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



dwanggedachtes vooral in mijn relatie (Verhaal 16)

Mijn dwanggedachten komen vooral terug in mijn relatie. Ik ben continu 24/7 bezig met vragen als ‘voel ik wel genoeg’, ‘vind ik hem aantrekkelijk genoeg ‘ , ‘past hij wel bij mij’ en ga zo maar door. Het fijne is dat ik weet dat het R-OCD is en ik daardoor weer dat de gedachten niet echt zijn. Ik pas EFT toe om rustig te worden en gedachten om te buigen. Herkent iemand dit? En wie heeft er tips?


Willemien
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-07-2023

11
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ik herken dit maar niet uit eigen standpunt. Mijn partner heeft hetzelfde probleem en probeerde al meermaals de relatie te beëindigen maar als ik dan vraag waarom komt hij steeds tot de constatering dat hij niet echt weg wil.


Eva
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik herken dit maar niet uit eigen standpunt. Mijn partner heeft hetzelfde probleem en probeerde al meermaals de relatie te beëindigen maar als ik dan vraag waarom komt hij steeds tot de constatering dat hij niet echt weg wil.


Eva
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat is EFT voor behandeling ? En helpt het jou

Hanna
> 2 jaar geleden
Reactie:
Nee misschien durft hij de knoop niet door te hakken,ben bang dat hij misschien niet alleen durft te zijn.
Het zou kunnen dat ocd hier weinig mee te maken heeft.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hi Willemien,
Ik ben opgelucht te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft. Ik voelde me zo alleen. Hoe gaat het inmiddels met je?

Anoniem
05-04-2023
Reactie:
Hoi Willemien. Wat herkenbaar. Toen ik klein was vertelde mijn moeder mij altijd dat ze nooit van mijn vader had gehouden. Ik moest nooit dezelfde fout maken en zorgen dat ik de juiste vrouw zou trouwen. Ik weet niet of het hiermee te maken heeft, maar als ik verkering had, ging dit steeds stuk. Ik controleerde altijd mijn gevoel, waardoor het een obsessie werd. Op gegeven moment werd het dan door de druk om te moeten voelen, steeds minder en kwam er paniek en verwerping. Ik ben nu gettouwd met een lieve vrouw, maar er heerst een diepe angst in mij dat ik moet twijfelen en controleren. Tot benauwdheid en paniek de relatie weer op dreigt te blazen. Zou jouw stoornis hier mee te maken hebben? Groeten van Bart

Bart
14-07-2023

Jouw reactie:



Gedachte dat ik stemmen ga horen (Verhaal 33)

Ik heb last van dwanggedachtes maar dit is nieuw voor mij ik heb de gedachtes dat ik stemmen ga horen of geluiden die ik alleen hoor wordt er super angstig van . Terwijl ik nooit stemmen heb gehoord ... heeft iemand dit ooit meegemaakt ? Of weet er iemand iets ervan ?

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 07-07-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Jazeker! Dit is altijd een angst van mij geweest. Super herkenbaar. En wees meteen gerust; ik heb ook nooit stemmen gehoord! Soms sluipt de angst er nog weleens in, maar dan verdwijnt die ook weer snel want we gaan geen stemmen horen; en als dat wel zo was dan hadden we daar zelf waarschijnlijk helemaal niet bewust zo bij stil gestaan. No worries dus!!

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dit heb ik ook! Ik ben bang om in een psychose te komen of schizofreen te worden.
Ik let er soms op als ik geluiden hoor of dingen zie of andere dit ook zien en horen. Ben bang om gek te worden en de controle te verliezen. Het is verschrikkelijk. Kan er soms de hele dag over nadenken of ik wel of niet gek ben.

Fijne herkenning!
07-07-2023

Jouw reactie:



Ik heb een hele erge dwangstoornis en smetvrees (Verhaal 9)

Ik heb een hele erge dwangstoornis en smetvrees. Het is van kwaad tot erger geworden. Ik durf soms niet eens naar buiten alleen als het echt moet. Het meeste waar ik bang voor ben is poep.

 

Daarnaast vind ik het ook vies om mensen een hand te geven. Ik heb ook moeite met het openbaar vervoer en als het donker is buiten, durf ik iet naar buiten omdat ik dan niet zie waar ik loop. Ik wil hier van af maar niks heeft mij geholpen.

 

Ik wil graag weten hoe andere mensen met of zonder dwang hier mee omgaan.


Selma
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-07-2023

10
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hoi Bak,

Ik lees net je bericht op dit forum alleen weet niet hoe oud je bericht al is.

Ik kan me op zich wel in je verhaal vinden alleen heb ik het niet met een appel of een peer.

Ik heb sinds 4 jaar ook last van dwanggedachten en komen bij mij ook extreem terug wanneer ik oververmoeid ben.

Ik word overspoeld door gedachten gedurende de hele dag en vaak ben ik dingen aan het controleren. Gebeurtenissen waarvan ik niet 100% zeker weet of ze zijn gebeurd en niet zijn te controleren maar die ik toch wil controleren.

Ik heb ook net als jou dat deze gedachten er constant zijn.. ook wanneer ik met iemand praat of wanneer ik aan het sporten ben.

Ik kan ook echt aan niks anders denken en het beheerst mijn leven en mijn functioneren.
Wat ik wel merk is dat meditatie, lezen, sauna of iets ontspannends doen het voor mij wel minder erg maakt. Dit komt omdat ik dan tot rust kom en het allemaal niet zo erg vind. Het beste werkt voor mij om er niet zoveel waarde aan te geven hoewel dat heel erg moeilijk is.

Je gaf ook aan in je verhaal dat na 20 jaar het weer terug is gekomen. Hoe ben je de eerste keer er vanaf gekomen?

Graag hoor ik van je.


M
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo selma, ik heb ook last van smetvrees, en ik ben pas15! Ik vind het zelf nuet ecjt erg om vies te eorden dat is zo gek maar ik mag mijn knuffeld niet voes maken, ik houd alleen voor ze want het zijn echt mn vriendjes en daarom is het zo dat ik thuis ook alles schoon moet houden. Ik vind het trouwens wel erg raar, gek en vies voelen om (voor mij) viese dingen aan te raken ook al weet ik dat ik kan douchen, ik wil heeeel graag dat het weggaat want zo wil ik mn lecen niet slijten. Ik hoop dat jij er snel vanaf komt. Zoek in ieder geval hulp. Heb ik ook best snel gedaan. Ik weet nuet of het helpt maar ze denkt mee en ik krijg advies en zo. Veel strekte

Sop
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi,

Wat vervelend dat je dit hebt. Ik heb het zelf ook. Dan ben ik bang dat ik dat heel lang geleden heb gedaan en dat niet zou kunnen herinneren. Al heb ik dat echt nog nooit gedaan!

Lisa
14-09-2022
Reactie:
Lieve moeder,

Wat vervelend om dit te denken! Moet je veel energie kosten en stress bezorgen.

Wat ik al terug kan lezen in het verhaal wat je hierboven typt is dat je dwanghandelingen uitvoert en hiermee de angst instand houdt. Een dwang handeling van jou is bijvoorbeeld een nieuwe pot kopen. En waarschijnlijk heb je ook mentale dwanghandelingen in de zin van in je hoofd steeds proberen terug te halen of je die supplementen wel of niet in zijn eten hebt gegooid. Voor jou lijkt dat heel erg nodig omdat je echt bang bent dat je de supplementen er misschien in hebt gegooid. Maar iedere keer als je die pot vervangt neemt de angst even af. Maar even later komt hij net zo hard of harder weer terug. Want je zegt eigenlijk tegen de angst dat het een gegronde angst is. Door een camera op te hangen (dwanghandeling controleren) of de supplementen weg te gooien (dwanghandeling vermijden) zul je de angst ontwijken in plaats van doorbreken. Hij zal dan terugkomen.

Je kunt ook proberen deze angst cirkel te verbreken. Je kan dat doen door tegen jezelf te zeggen ik weet dat ik dit niet heb gedaan of nooit zal doen. Ik ga geen nieuwe pot kopen. Dit zal de angst eerst verergeren maar hierna zal de angst afnemen en uit eindelijk verdwijnen.

In alles wat je schrijft kan ik lezen dat je een super betrokken en lieve moeder bent die het liefst alles goed doet. Jij zou nooit zo maar die supplementen in het eten van je zoontje gooien! Dit is echt de OCD die jou dit laat denken. Dus we kunnen er vanuit gaan dat dit dwanggedachten zijn!

Ik hoop dat dit je een beetje inzicht geeft. Ik heb zelf therapie gehad voor OCD dus begrijp hoe spannend en echt de gedachte zijn. Vaak gaan ze over de ergste dingen die je zouden kunnen overkomen.. heel zwaar. Het doorbreken zal ook niet gemakkelijk zijn maar als jij dit aangaat zul je weer meer vertrouwen in jezelf ervaren. En geloven in dat jij dit nooit zult doen!

Als het niet alleen lukt kunnen ze je met exposure therapie goed helpen hierbij!
Sterkte en succes.

Marianne
06-07-2023

Jouw reactie:



False memory ocd (Verhaal 47)

Ik heb langst van heftige false memory ocd. Dit betekent dat ik enorm bang ben dat ik iemand in het verleden iets heb aangedaan. Ik ben een meisje van 25 jaar, heb toen ik 18 was tijdje in Spanje gewoond om daar Spaans te leren maar ook om lekker te feesten dus veel uit geweest en uiteraard ook flink wat alcohol gedronken. Nu, bijna 7 jaar later ben ik enorm bang dat ik erge dingen heb gedaan onder invloed van alcohol. Het is zelfs zo erg dat ik bang ben dat ik mensen heb vermoord. Dat ik niet zeker kan weten wat er precies is gebeurd destijds wordt ik helemaal gek… ik zoek naar zekerheid maar die ga ik nooit krijgen omdat ik niet terug kan in de tijd…. Ik krijg false herinneringen die bevestigen dat ik gemoord heb. Elke dag voelt zo zo zwaar, ik vind dat ik het niet verdien om te leven en ik ben bang dat ik nooit meer een normaal leven zou kunnen hebben met sl deze onzekerheid….
Iemand die dit herkent? Of delen ervan? Iemand die ervaring heeft met het accepteren van die onzekerheid?

Clara
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 30-06-2023

9
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit herken ik! Je bent zeker niet de enige. Ik herken niet alleen wat je false memory OCD noemt, maar ook het waardeloze gevoel erna. Het niet kunnen krijgen van uitsluitsel is een van de meest slopende dingen die je (naar mijn idee) mee kunt maken! Ik herken je gedachten dat je vreselijke dingen hebt gedaan die je je niet meer herinneren kunt.

Praat met mensen in je omgeving; je bent niet waardeloos! En, belangrijker nog, je bent niet gek maar je hebt wel hulp nodig en die is er ook.

Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt. Maar, nogmaals; blijf er niet mee zitten en zoek hulp. Je bent 't waard... echt...

Paul


Paul
> 2 jaar geleden
Reactie:
Maak je niet druk,ik hoogdag het nu beter met je gaat

Anoniem
26-03-2023
Reactie:
Heee ik hoop dat het goed met je gaat en je de juiste hulp hebt gekregen! Je verhaal grijpt mij aan omdat ik me voor kan stellen dat het vreselijk is om zoiets over jezelf te denken en geloven. Lijkt me heel vermoeiend.
Het feit dat je er al zo bang voor bent dat het zo is zegt eigenlijk al iets over jou aard. En dat het een angst is. Meestal zijn mensen die tot zoiets in staat zijn niet zo gewetensvol en zullen er niet zoveel angst voor ervaren. Maar die bevestiging zul je vanuit jezelf moeten leren ervaren.. Het is heel zwaar om te leven met een angst. Ik heb zelf ook mentale OCD dus kan me goed inleven hoe het is om verschrikkelijke dingen over mezelf te denken/geloven.

Ik zou je aanraden om Exposure therapie te doen. Naar de angst toe. Heeft mij heel erg geholpen om over mijn angst om pedofiel te zijn heen te komen.

Geloof me het is maar een angst! En je zult daar zelf ook achterkomen als dat nog niet gelukt is.

Liefs en sterkte toegewenst!

Marianne
30-06-2023

Jouw reactie:



Wie is te vertrouwen? Pure OCS (Verhaal 17)

Ik heb eigenlijk al vanaf in elk geval mijn puberteit op en af last van OCS klachten. Rond mijn 15de jaar uitte zich dit vooral in het controleren van verschillende dingen en rond mijn adolescentie had ik hier aanzienlijk minder last van maar nam de hypochrondrie en paniek de overhand. Toen ik rond mijn 25ste een burn-out kreeg, ervaarde ik voor het eerst Pure OCS (ofwel OCS minus de fysieke handelingen). Bij pure OCD ervaart men vooral extreme intrusieve gedachten die bij mij gingen over voornamelijk zelfdoding. Met her en der een aparte gedachte tussen door, die over seksualiteit ging, de controle over me zelf verliezen, gek worden ectra. Na een aantal jaar in therapie te zijn geweest, keerde er weer wat meer rust terug. Onze dochter kwam en het eerste jaar merkte ik veel stress bij mezelf maar op de enkele intrusieve gedachte, kon ik het goed handelen.
Toch is er iets ingeslopen en nu onze zoon geboren is, kamp ik weer met behoorlijke klachten. De gedachten zijn nu vooral gericht op pedofilie, maar waar ik een paar jaar geleden even bang was zelf pedofiel te zijn, werd deze angst al gauw overgenomen door de angst dat ik pedofielen niet zou herkennen en daarmee dus het 'in hokjes' plaatsen van met name mannen. Obsessief na denken over wat maakt iemand pedofiel en hoe zie je dit, kun je het voor zijn? Is mijn kind misbruikt? En tot slot, het naarste: Is mijn man misschien pedofiel? Het vervelende is, is dat mijn OCD weer een weg heeft gevonden om mij in beslag te nemen, aangezien ik niet meer gevoelig ben controledwang en eigenlijk niet meer geraakt wordt door gedachten over mijn eigen handelen. Het lijkt wel alsof het daarmee zijn weg naar het enige overgebleven heeft gevonden, namelijk het gedrag van anderen, waar ik geen controle over kan hebben uberhaupt. Het komt nu neer op puur vertrouwen in de ander en daar zit wellicht ook de kern van mijn probleem, wie is te vertrouwen? en hoe goed ken je iemand nu eigenlijk? Ik ben benieuwd of iemand iets in mijn verhaal herkend.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 30-06-2023

13
8
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken heel veel in jou verhaal.

Irene
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken veel.

J
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken heel veel in jouw verhaal, dat geeft mijzelf ook meer rust. Vind het namelijk heel eng die gedachten soms :-(

Marina
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken het helemaal. Ik denk dat mijn leven een leugen is en dat ik altijd maar gedaan heb alsof en dat ik daarom nu burnout en depressief ben. Ik meot uit mijn leven stappen want ik ben niets waard en beduvel de boel. De hele dag en nacht gaan mijn slechte gedachten door en ik ben continu gestresst al 2,5 jaar na een intensieve verbouwing in het buitenland waarin ik ben bedrogen.

verdriet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb op dit moment hardnekkige suicidale gedachten! Hoe ben jij daarvan af gekomen?

Saskia
08-05-2022
Reactie:
Hey Saskia , ik was op deze site aan het lezen over dwanggedachtes omdat ik hier zelf ook elke dag met kamp en toen kwam ik jou reactie tegen.
Wat heftig en verschrikkelijk dat je je zo moet voelen. Heb je iemand om Erover te praten? Waar je je gevoel mee kunt delen en die je kunt contacteren wanneer je gedachtes het ergste zijn? Je kunt altijd 113 bellen natuurlijk maar fijnste is als je iemand in je omgeving hebt die je kunt vertrouwen. Ik denk dat belangrijk is dag je helpt zoekt als je deze niet al krijgt .

V
08-06-2022
Reactie:
Hallo verdriet,
Als je heel vaak bedrogen belogen of gekwetst wordt ga je geloven dat niemand meer te vertrouwen is en dat je jezelf niet meer kunt vertrouwen. Er ontstaat een groot schuldgevoel en ook het idee dat het leven een leugen is kan hierbij ontstaan.
Ik vertrouw mezelf ook niet meer door domme fouten die ik heb gemaakt en dingen die ik me heb laten aan doen. Heb jaren relaties gehad waarin ik werd misbruikt, mishandeld en gekleineerd werd. Elke dag moet ik met schuldgevoel leven en het wantrouwen in mezelf en de ander. Toch geloof ik dat er ook goede mensen zijn op deze aarde en dat ik mezelf stapje voor stapje weer kan leren vertrouwen. En ook probeer ik me voor te houden dat er altijd dingen in het leven zijn om voor te vechten

V
08-06-2022
Reactie:
Hallo allemaal,
Ik ben 26 jaar oud en heb 3 jaar geleden ineens een extreme angst gekregen om pedofiel te zijn. In mijn gedachten het ergste wat mij kon gebeuren in mijn leven. Ik werk namelijk in de zorg en wil vanaf vroeg al heel graag moeder worden in de toekomst. Een vriendin van mij was op dat moment ook zwanger. De gedachte leken zo echt en ik had hierdoor suïcidale gedachten. Als dit de waarheid is, wil ik niet leven! Ik controleerde in mijn hoofd de hele tijd de redenen waarom het wel of niet waar was. Na het controleren ervaarde ik soms even kort rust maar al snel nam de angst mij weer helemaal in beslag. Dan wilde ik weer zekerheid zoeken en bewijzen dat het wel of niet zo was. Ik ging op internet lezen en was er obsessief mee bezig. Dit was een vicieuze cirkel. Met niemand durfde ik erover te praten want ik was bang dat zij mij niet meer wilde zien of nooit meer zouden vertrouwen. Dat zou ik namelijk ook niet doen als een vriend of vriendin echt pedofiel zou zijn.

Ik kwam al redelijk snel in therapie. Wat mij veel geholpen heeft. Het was zwaar maar ik wilde er alles aan doen om mij beter te voelen. Met dit idee kon ik echt niet leven. Exposure therapie heeft mij heel goed geholpen. Naar de angst toe gaan. Het hardop uitspreken van de volgende zinnen: "Ik ben pedofiel" "ik heb seksuele gevoelens voor kinderen" "als ik borstvoeding geef krijg ik seksuele gevoelens".

Dit verergerde de angst eerst heel erg. In het begin durfde ik het niet eens hardop uit te spreken. Samen met mijn therapeut heb ik het op papier geschreven. Dit riep al angst op want als iemand anders het zou lezen wat zouden ze dan wel niet over mij denken. Mensen zullen mij hierom haten. Ik verdien het niet om te leven als het zo is. Kortom veel angst.

Het moeten lezen van deze zinnen vond ik al verschrikkelijk. Hierna moest ik het 3 minuten achter elkaar hardop herhalen. En zo iedere keer een stapje verder naar de angst toe. Mijn therapeut stelde voor dat ik thuis hetzelfde ging oefenen. Ik kreeg meteen gedachten over wat als mensen mij zouden horen. Dat ging ik echt niet doen! Want als mijn huisgenoten mij zouden horen dan...?!

We hebben toen samen een opname gemaakt met mijn telefoon gemaakt waarin ik het zeg, dit moest ik telkens luisteren zodat ik thuis kon oefenen met exposure. Het liefst zo vaak mogelijk en vooral op de momenten waarop in geloofde dat de angst werkelijkheid was.

Allemaal verschrikkelijk om te doen! Ik wilde het ook liever vermijden en dus niet luisteren naar de opname omdat ik wist dat die akelige angst gevoelens dan weer erger zouden worden. Maar gek genoeg hielp het mij echt! De angst werd telkens eerst erger maar daarna nam het af.

Na een tijdje ervaarde ik 'oh het is maar een angst'. Ik moest zelfs meer naar het einde van de therapie een beetje lachen om de angst. Wat heb ik mezelf nu weer in mijn hoofd gehaald... Kom op zeg pedofiel dat ben ik echt niet.

Ik kon het loslaten. En ik heb mezelf en mijn leven terug. Ik vertrouw op mezelf. En ik ben helemaal klachtenvrij van deze angst.

Mijn therapeut begeleidde mij hierin heel fijn. Zij gaf mij vanaf het begin het vertrouwen dat zij niet geloofde dat het waar was. Zij vond mij niet raar of een gevaar voor de maatschappij, zij vertrouwde mij. Ze zag het echt als een angst. Dat gaf mij zo'n fijn gevoel. Zij had ook vaker vrouwen geholpen met een soortgelijke angst. Zelfs een vrouw die oma was geworden en toen pas deze angst ontwikkelde.

Ik hoop dat er iemand hiermee geholpen is.
Ga naar je angst toe. Zoek hulp. Je bent niet alleen hierin en je bent niet gek.

Vaak zijn ons angsten de ergste dingen die ons zouden kunnen overkomen. Hierom onstaat er angst voor het idee dat het werkelijkheid kan zijn.

Veel sterkte en kracht toegewenst voor een ieder die hiermee te maken heeft.

Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die te maken hebben met mentale OCD klachten om tips en verhalen uit te wisselen.

Marianne
30-06-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik heb een angststoornis + pure obsessie (Verhaal 89)

Ik heb een angststoornis + pure obsessie

Ik heb een obsessie met mijn angst / spanning / sadness vermijden sinds een aantal maanden.
Ook continu intrusieve gedachten, geen nare gedachten, maar meer dat ik continu spanning zou hebben of angst. En dat ik dat moet ontwijken.
Dwang met mijn eigen denken ook.
Dus als ik iets denk hoop ik dat ik er geen spanning voor krijg, ik ben niet meer vrij in mijn hoofd.

Tis een dodelijke combinatie, echt ziekelijk.
Ik ga nooit op AD's / SSRI dus ik gebruik CBD olie en dat houd in ieder geval de continu kleine spanninkjes leefbaar.
Geen last van angst in die zin omdat ik het goed kan controleren


Wat ik nu doe om het op te lossen:
Angst / Spanning er laten zijn, exposen aan alles
Weten dat mijn gedachten me niets kunnen doen
Proberen veel afleiding te hebben zodat ik kan denken aan andere dingen

Jochem
10-01-2023
laatste reactie: 19-06-2023

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb ook last van intrusies. Vreselijk. Overal alle kleinen dingen paniek en angst (wat als....?). Belangrijk om te weten is, jij bent niet je gedachte! Fanatiek sporten is een goede uitlaatklep.

Vincent
19-06-2023

Jouw reactie:



Ben toch wel geschrokken deze avond... (Verhaal 105)

Om lang verhaal kort te maken....Ben ik toch wel geschrokken deze avond. Zat buiten met buurman en een biertje, ik vertelde dat ik altijd nachtmerries heb, waar ik moet rennen voor mijn leven, ook zijn altijd mijn honden erbij, die raak ik dan tijdens het vluchten kwijt....na een hele tijd komt dan ęén van mn honden aangelopen, met buik opengesneden...en uitpuilende darmen. Ik droom dit erg vaak, heb dan soms uren nodig om te bekomen en te realiseren dat het een droom was. Soms moet ik dan snachts plassen, en als ik dan weer in bed lig, gaat de droom gewoon verder...net alsof ik op een pauzeknop gedrukt heb, en dan weer op play druk. MAAR, toen vertelde mn buurman, 39j ....dat hij niet goed slaapt als ie tussendoor niet een hulpeloos dier kan kapotmaken....ik werd al helemaal misselijk, maar liet het niet merken...ik wilde de rest ook wel horen ( eigenlijk niet) dan vertelde hij dat ie graag willekeurige mensen helemaal in mekaar klopt en stampt....ufffff....het is mn buurman, dus, wilde wel effe afwachten en luisteren, want, wie weet, ben ik de volgende. Hij vertelde dan, als ie regelmatig zoiets doet, dat ie dan lekker slaapt.... asjemenou...dus, dieren vermoorden, en willekeurige lui tot in coma kloppen. Dus, nee, hij heeft geen nachtmerries, tenminste als hij dat op tijd doet. Ik daartegen, ben een enorme dierenvriend, en als mijn kat een vogel of een muis binnenbrengt, ga ik meteen reanimeren, wat meestal ook lukt. Dit ventje moet dus toch wel enorm getraumatiseerd zijn, maar als ik daarover begin, krijgt hij kleine Duivels oogjes en wordt een beetje rood. Want hij is de Macho van de stad, en zal zeker niet prijsgeven wat vroeger gebeurde. Dus....ik ben blij dat ik dat hier ff kwijt kan...Raar dat ik altijd vreselijke nachtmerries heb....en dat die l*l lekker kan slapen. In ieder geval, bedankt om mn verhaal te lezen...lieve groetjes Bientje

Bientje
17-06-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Bipolair met randpsychotische klachten (Verhaal 103)

Last van;
Bipolair met randpsychotische klachten
Continue dwangmatige gedachten; Aggressief Fysiek/verbaal en seksueel. Nooit gehandeld vanuit de fysieke of seksuele getinte gedachten.
Doodwens door de bovenstaande klachten omdat het nu bijna 10 jaar bezig is en ik ermaar mee moet dealen.

In behandeling voor mijn:
Bipolaire depressie met randpsychotische klachten en dwangmatige gedachten.

*Behandeling bestaat uit:
-Een doos met pillen aan het gebruiken.
-Wekelijkse gesprekken.

Weinig kracht om de benodigde copings te doen voor mijn klachten.


Hopeloos
29-05-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Zwanger/dwang en extreme overprikkelingg (Verhaal 102)

Ik heb 3,5 geleden voor de eerste keer een paniekaanval gehad in Bangkok na een heel hectische periode gevolgd door dwanggedachten, deze waren gaan liggen maar zijn sinds enkele maanden terug.
Er is veel gebeurd op korte tijd: na 20 jaar werkzoekende/nu studente, relatie na 12 jaar gedaan en nu een nieuwe relatie sinds 1,5 jaar en ondertussen 31 weken zwanger om het te kaderen.
Mijn dwanggedachten zijn van alles dat er verplaatst wordt foto’s nemen in huis en buitenhuis. In huis heb ik dat met afval dat weggegooid wordt, kleren dat verlegd worden, teldrang bij het koken, gebruik wc papier,..kortom met heel veel.
Buitenhuis bv nummerplaten van auto’s maar ik probeer niet meer te kijken, op restaurant het bestek/borden de fotograferen (ook de onderkant voor het merk), als iemand iets verteld of toont..alles willen weten..
Ik ben hiervoor in behandeling maar net toch weer grote paniek..prikkels..
Er kwam iemand iets afgeven voor mijn vriend en omdat het zo vluchtig was denk ik: Dju geen foto genomen van haar, met welke fiets was ze er,..
Ik weet vanwaar dit komt (vroeger is er thuis veel weggenomen en sinds de zwangerschap is dit terug gekomen/na bewogen periode) maar plezant is anders..
Te vluchtige contacten, te vluchtige dingen zijn enorm moeilijk om de moment.
Nog iemand ervaring mee dat het erger is tijdens de zwangerschap omwille van hormonen?
Zakt het erna

Anoniem
19-05-2023
laatste reactie: 19-05-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik zie mijn mama ook jaren niet/thuis is er veel afgenomen waardoor ik paniekaanvallen heb bij alles wat er verdwijnt

Anoniem bovenstaande
19-05-2023

Jouw reactie:



Dwanggedachten/ depressie, ervaring met rtms therapie (Verhaal 8)

Ik heb 2 jaar last van dwanggedachten/ depressie en heb het heel erg moeilijk mee ik merk dat ik steeds meer mezelf insoleer en weinig contact wil met familie en vrienden..

 

Zijn er ook mensen die ervaring hebben met rtms therapie? En zo ja heeft het geholpen zijn de klachten verminderd? Ik ben anti medicatie omdat ik heel erg bang ben dat ik er afhankelijk van word..

* zijn er ook mensen die merken dat een dwanggedachte weg gaat en dat er vervolgens er een nieuwe in de plaats komt?


Dwanggedachten, depressie, burn out, posttraumatische stressstoornis
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-04-2023

30
11
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ik heb het ook gehad de ene gedachte weg en de volgende kwam weer, ik sloot me op tot ik me weer onder controle had en durfde dan weer onder de mensen. ben ongeveer bij elkaar vier jaar opgenomen geweest in een spygiatrisch ziekenhuis op terepeutische basis en nu na 20 jaar heb ik er nog af en toe last van maar weet dat het weer verdwijnt en raak ook niet meer in paniek.
Ben nu bijna 68


Kees
> 2 jaar geleden
Reactie:

Rtms is echt goed voor depressies. Na 20 sessies was ik depressievrij.


Marc
> 2 jaar geleden
Reactie:

Mijn dochter van 15 doet nu rtms voor haar dwangstoornis
Het lijkt nu langzaam aan te gaan werken na 13 sessies


Cindy
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik heb 30 sessies voor dwang gehad en mij heeft het niet geholpen, maar ieder mens is anders en reageert anders. Er worden positieve resultaten mee gehaald! Dus mijn mening het is altijd het proberen waard. Baat het niet schaad het niet!


Glenn
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik loop al meer dan 6 jaar met een dwang gedachten ik ervaar daardoor heel veel spanning en stres het lijkt alsof ik geen controlle heb over mijn gedachten. Het lijkt wel met de jaren erger te woorden daardoor vermijd ik zoveel mogenlijk contacten. Ik hoop snel de juiste hulp te krijgen.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik had al 30 jaar last van agressieve dwangstoornis na veel praten wn rherapieen was het niet weg .
Nu ben ik met rtms begonnen en heb ong 13 behandelingen gehad het gaat steeds iets beter ik kan me makkelijker rustiger voelen bij dwang gedachten en blijft jet niet hangen en de angst word minder .
Heb nog lange weg te gaan maar weet dat dit helpt bij dwang en depressie
Beter als met billen want de dwang en depressie zijn je hersens en daar ligt de oorzaak de rtms werkt ook op de hersenen blij dat dat er is

Anoniem
03-05-2022
Reactie:
Gestopt met rtms veel behandelingen gehad geen echt resultaat helaas

Marcel
27-05-2022
Reactie:
Zeer ernstige dwang en ook chronische depressie. Na 2 x 20 sessies nog geen enkel effect bemerkt. Moet het gewoon op eigen kracht blijven doen dus.

Vrouw.
17-06-2022
Reactie:
Zeker

Mark
19-01-2023
Reactie:
Zelf dikwijls depressief met soms dwanggedachten, heb ik toch eens iets nieuw geprobeerd nl. mindfulness. Eigenlijk is dit je gedachten onder controle krijgen en houden. Alles wat je nodig hebt is gratis op YouTube te vinden. Wat jezelf moet meebrengen is geduld en regelmaat.

Filips
24-02-2023
Reactie:
Ja, ik ben 14 en heb sinds mijn 12 een dwang stoornis en mijn dwanggedachtes wisselen ook voortdurend. De ene keer is het dit de andere keer iets anders! Ook blijf je altijd denken kan ik een andere gedachten krijgen maar de geen daarna is dan vaak nog erger.

Kim
25-04-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



wil niet dat ze terugkomen (Verhaal 11)

Ik heb vroeger last gehad van dwanggedachtes en nu ben ik er al drie jaar vanaf .Maar ik had pas een mes vast en dacht toen aan het idee dat je jezelf daarmee kan bezeren.Nu krijg ik dus weer een paniek gevoel bij het denken aan het vasthouden van een mes.Ik wil niet dat me dwanggedachtes terugkomen en wil dit dus graag voorkomen !


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-04-2023

12
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik geloof dat dwang eigenlijk helemaal niet echt is. Het zijn maar gedachtes. Ik heb zelf ook dwang en dat is echt kut, ik weet het. Maar 1 ding moet je weten het is niet echt dus zeg tegen die dwang fuck you. Je ben een leugenaar. Deze gedachtes zijn niet echt.

Egzona
> 2 jaar geleden
Reactie:
Super van je!mag ik vragen hoe je er vanaf ben gekomen ?Elke dag moet ik wassen ,en na 2 dagen is me wasmiddel op,elke dag andere kleding aan ,zovaak me handen wassen ,me bed en alles in spuiten overal heb het zelfs in me tas en nu heb ik een nieuw huisje al vanaf 1 september maar ik durfde er nog niet in omdat mijn dwang zo heftig is en daarom ben ik ook weggegaan uit me andere woning, ook vanwege me eetatoornis hoor ik ben nu 2 weken opgenomen geweest in een eetstoornis kliniek in goes :emergis heet het ,nu ben ik bij een vriendin aan het slapen maar heb ik vandaag te horen gekregen van mijn huurbaas dat ze wel wilt dat ik er per 1 november in ga en dat wil ik ook !alleen ik zit gelijk zo van hoe ga ik dat doen want wil me huisje in maar zonder dat ik niet op de bank bijv durf te zitten of overal waar ik heen loop met de dweil er achter aan en stofzuigen en schoonmaken etc

Natasja
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi, wat goed dat je dwangstoornis weg is gegaan. Mag ik vragen hoe?

—-
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Natasja, heb je al antwoord gekregen op je vragen?

Anoniem
02-01-2023
Reactie:
Ik heb (o.a.) ook een dwang met messen. Ik moet mn gewicht in aantallen krassen in mn arm als een soort straf. Tegelijk wil ik er ook niet vanaf.

V
24-04-2023

Jouw reactie:



Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij (Verhaal 79)

Hallo allen

Vroeger als kind heb ik lang gedacht dat ik homo was, dit omdat ik nooit interesses had in vriendinnetjes.
Na het overlijden van mijn broer ( gestorven bij treinongeval) kreeg ik vaak dwangedachten over mensen voor een trein smijten, of ander kwaad aan te doen. Deze zijn langzaam verdwenen maar zijn dus enkele jaren geleden weergekomen in de mottigste vorm.
2 jaar en 5 maanden geleden kreeg mijn zus en schoonbroer een baby , Aya genaamd. Wanneer ze het nieuws verteld was ik enorm geëmotioneerd, nieuw leven in de familie. Het eerste nieuwe leven in de familie was dan ook een speciaal moment. 12 jaar geleden overleed mijn broer ( mijn zus tweelingsbroer) in een verkeersongeval. De geboorte van Aya was dus enorm ingrijpend.
Achter enkele maanden ontwikkelde ik dwanggedachten naar mijn petekind toe die steeds seksueler werden. Dit is tot op heden nog zo maar heeft zich als een vlek verspreid naar andere minderjarigen. Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij, gelukkig Heb ook totaal geen drang om handelingen uit te voeren. Enkele maanden geleden had ik contact met een psychiater maar heb onze tweede afspraak geanulleerd en tot nu toe geen contact opgenomen. Ik vraag mij af wat ik moet doen want ik kom volledig onnozel van deze dwanggedachten.


dankuwel

Ward
27-09-2022
laatste reactie: 19-03-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Veel sterkte met je dwang gedachtes. Mijn ervaring met dwang is wel: dan heb je dit weer en dan dat en het verspreid inderdaad waardoor heel soms het kwartje weet gaat vallen dat je toch wel spoort zeg maar … en weer gerust dat er erg veel mensen zijn die zulke dwang gedachtes hebben maar het is erg zwaar. Juist doordat alles zo heftig is en je ze niet wilt hebben krijg je ze juist. Veroordeel jezelf niet.

Anoniem
19-03-2023

Jouw reactie:



Sinds 26 weken zwangerschap last van dwanggedachtes (Verhaal 80)

Hoi allemaal,

Ik heb sinds 26 weken zwangerschap last van dwanggedachtes met hierbij ook dwanghandelingen. Hetgeen wat mij het meeste in de war brengt is dat mijn dwanggedachtes gaan over iets wat ik in het verleden fout heb kunnen doen. Ik vroeg mij af of iemand dit ook ervaart? Ik lees op internet namelijk alleen maar dat je denkt iets te kunnen doen, maar mijn gedachten gaan over of ik in het verleden iets verkeerd heb gedaan. Ik merk dat ik hierdoor heel erg moet graven in het verleden van mezelf, iedere dag in het verleden nagaan om na te gaan wat ik die dag gedaan heb en of ik iets fout heb kunnen doen. Dit doe ik door het controleren van app gesprekken, het bekijken wanneer ik hoeveel stappen heb gezet op mijn iPhone, heel erg graven in mijn hoofd.
Dit is erg vermoeiend en ik merk dat ik het moeilijk vind, omdat ik het niet begrijp. Waarom denk ik eraan als ik weet dat het niet zo is? Is het dan wel zo? Dit is erg vermoeiend.

Ik hoop dat iemand dit begrijpt en hetzelfde heeft doorgemaakt of doormaakt.

Anoniem
07-10-2022
laatste reactie: 19-03-2023

1
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,
Ik herken je gedachten wel en het is inderdaad heel vermoeiend, hieronder heb ik zelf ook een bericht geplaatst wat misschien een beetje lijkt op jouw verhaal. Ik snap heel goed dat het vermoeiend is en ook zo zinloos ):

Anoniem
22-10-2022
Reactie:
Wat knap zeg en fijn dat je dit deelt!
Zo merk ik ook als ik creatief bezig ben is mijn hoofd rustig net zoals bewegen wandelen of sport. Ook op zoek gaan naar succes verhalen. Want je zegt het mooi dit is een fase en vaak door heel veel stress! Dit gaat weer voorbij🤍

Jamie
24-11-2022
Reactie:
Hoi,
Ik herken het heel erg ik heb het tijdens mijn zwangerschap ook erger gehad, ook door de hormonen.
Hoe gaat het nu met je? Misschien kunnen we in contact komen.
Groetjes

Anoniem
19-03-2023

Jouw reactie:



Laat je testen op B12 (Verhaal 82)

TIP VOOR ALLE MENSEN: LAAT JULLIE B12 TESTEN!! KLACHTEN BLIJKEN VAAK DOOR B12 TEKORT TE KOMEN. DIT TESTEN MOET GOED GEBEUREN. B12, METHYLMALONZUUR, HOMOCYSTEÏNE. JE WORDT STAP VOOR STAP GEHOLPEN IN DE FACEBOOK GROEP: B12 DE VERGETEN ZIEKTE. ZE HEBBEN MIJ GERED. IK KRIJG NU 2 B12 INJECTIES PER WEEK. MIJN TE KORT WAS EXTREEM. HERSTEL DUURT LANG, HOE ERGER HET TE KORT HOE LANGER HET HERSTEL. ALSJEBLIEFT MELD JE AAN EN BLIJF NIET SUKKELEN. GEEN B12 SMELT TABLETTEN NEMEN!! DIT KAN KLACHTEN VERERGEREN!

EK
01-11-2022
laatste reactie: 18-03-2023

9
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat goed dat je dit neerzet! Ik ben ook (weer) gestart met B-12 injecties omdat ik weer paniekaanvallen had en nu ook dwanggedachtes. Het werd steeds erger. Nu sinds de injecties gestart zijn zijn mijn paniekaanvallen gestopt!
De rest duurt wel langer.
Ik had trouwens normale b12 waarde volgens huisarts maar neem het niet goed op!
Wat EK hierboven zegt… laat de andere waardes ook echt checken die geven veel duidelijker aan hoe het zit.

Jamie
24-11-2022
Reactie:
Dank je wel

EK
18-03-2023

Jouw reactie:



Tip om van nare gedachtes af te komen. (Verhaal 87)

Hoi,

Allereerst wat vervelend voor jullie,
Zelf heb ik ook al 10 jaar lang last gehad van nare dwanggedachtes. Begon als puber om als angst dierbaren te verliezen en juist daardoor nare dwang gedachtes te krijgen die je niet wilt denken, waaronder schuldgevoel bij komt kijken. Enige manier om
Hier vanaf te komen is je hersenen opnieuw programmeren, hoe meer jij denkt dit wil ik niet denken en handelingen gaat uitvoeren, hoe meer het terug komt. Laat die angst gedachtes er maar gewoon zijn. Het is een gedachte van komen en gaan, en besef dat je die enge nare gedachtes helemaal niet wilt maar dat dat je “ ziekte” is. Hoe minder aandacht je er aan geeft hoe meer ze naar de achter grond verdwijnen. Die angst of paniek die je dan voelt en de “drugs” (drang) om je handeling te doen, verdwijnt ook naar een paar minuten. Je moet daar doorheen. Die paniek blijf je niet voelen, ook die verdwijnt na de achtergrond. Hoe vaker je dit herhaalt hoe meer de ocd weg appt. Dit is de enige manier. Je hebt je hersenen aangeleerd “ ohhh ik mag dit niet denken en wil dit niet denken” waardoor je een handeling bent gaan doen, om je eigen ( je lijf) een rustig gevoel te geven, dus een soort “ drug” te pakken waardoor je lichaam openduur alleen maar rustig word door als jij die handeling doet. Alleen hoe meer jij dit doet hoe meer jij betekenis geeft aan die gedachtes en hoe meer je erin gaat geloven en dan word het steeds erger en erger. Dus denk niet ik mag dit niet denken, maar laat het er juist zijn… voel die paniek en stress op dat moment, en denk er over na … wat kan er nou echt gebeuren?
Is het realistisch?
Maar doe vooral NIET je riggel/ handeling.
Daarmee voed je de gedachtes alleen maar.
Wees streng op een goede manier voor jezelf
Het is oefenen oefenen oefenen.
Alleen jijzelf kan dit stoppen.
Heel veel succes allemaal.

Anoniem
05-01-2023
laatste reactie: 07-03-2023

20
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi anoniem,

Hoelang heeft het geduurd voordat je er vanaf bent gekomen en had je ook last van paniekaanvallen wanneer je probeerde de handeling(en) niet uit te voeren?

Anoniem5
07-03-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik viel altijd wel van de ene obsessie in de andere (Verhaal 39)

Dag allen,

Sinds kort zijn bij mij de puzzelstukjes samengekomen.
Ik viel altijd wel van de ene obsessie in de andere.
Deze zijn sinds mijn jeugd steeds meer gaan toenemen.
Waar ik vooral erg onder lijd zijn die nare gedachtes die ik moeilijk kan loslaten. Bang dat ik me voor altijd zal focussen op mijn ademhaling, waardoor ik daadawerkelijk hyperventileren, waardoor ik niet goed kan slapen. Angst voor insomnia, waardoor ik soms daadwerkelijk een aantal dagen slecht slaap. Of een obsessie en angst voor triviale zaken zoals het zien van mijn neus en bang zijn dat ik hierdoor voor altijd mijn neus zal zien.

Allemaal niet hele rationele logische gedachte, maar ik ben zo obsessief met het vasthouden aan nare gedachte dat ik soms weken ergens last van heb.
Toen ik een zeer milde vorm van oorsuizen kreeg ben ik door me obsessie ook bijna een jaar lang diep in een put van angsten en paniek gekomen. Nu is oorsuizen nauwelijks nog waar te nemen omdat mijn obsessie weer overgegaan is op andere zaken en ik aan mijn oorsuizen gewend ben geraakt.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is; ik heb heel veel last van mijn ocd maar meer vanuit de pure vorm. Dus de gedachten. Is dit herkenbaar voor andere? Mijn obsessief denken en daarmee ook angst gaat zo ver; dat ik zelfs angst heb voor het krijgen van nieuwe dwangmatige gedachten, die ik nu nog niet heb, maar zodra ik erover hoor, ervan overtuigd ben dat ik ze wel krijg. Als iemand weet wat ik bedoel. Ook de angst dat ik straks stemmen ga horen of door me obsessieve dwangmatige gedachten te lang een liedje in me hoofd heb. Enfin; dit soort ocd gerelateerde klachten dus. Het beheerst echt mijn leven. En het feit dat ik ook te kampen heb met jarenlange extreme spanningen/stress waardoor ik nu in een burn out zit, helpt ook niet.

Is iemand die dit herkent en dit ook overwonnen heeft? Zo ja, hoe?
Voel me wanhopig en weet even niet meer waar ik het moet zoeken.

Alvast heel erg bedankt voor jullie evt. reacties.

Noa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 23-02-2023

2
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Noa, ik herken je verhaal. zou ik contact met je mogen opnemen?

Julia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken heel erg wat je zegt over bang zijn voor nieuwe gedachten (obsessies), als je leest dat een ander deze heeft. Ik ben er pas vandaag achtergekomen dat ik OCD heb (alleen dwanggedachten). Op het eerste moment vond ik dit een enorme opluchting, omdat ik er nu eindelijk achterkwam dat ik niet “gek” ben, en dat mijn gedachten niet van mij zijn maar me gewoon voor de gek houden. Daarna begon de angst heel erg over te nemen; ik las over verschillende soorten dwanggedachten, en ook veel gedachten die ik nog nooit heb gehad en ook absoluut niet zou willen… toen ging ik daar juist weer over malen. Het maakt jezelf gek. Ik ben nu al bezig met hoe het morgen zal gaan, omdat ik dan weer naar werk moet. Constant voordat er überhaupt een situatie gaande is of er gedachten in je hoofd zijn, ben je al bang dat iets gaat gebeuren. Het is killing. Ik ben op dit moment op zoek naar “succesverhalen” van mensen die van hun OCD af zijn gekomen (is letterlijk mijn grootste compulsie, dus weet dat ik dit niet moet doen), en kan weinig vinden waardoor de moed me al in de schoenen zakt. Ik weet dat OCD niet is wie ik ben, maar ik ben op voorhand al bang dat dat ooit wel gaat gebeuren. Kortgezegd; ik herken je verhaal en je angsten enorm.

—-
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hee Noa ,
Dit is voor mij heel herkenbaar! Accepteer dat dwanggedachten nooit stoppen is denk ik het beste medicijn. Maak bewust de keuze om er niet aan toe te geven maar het te laten zijn. Slik verder een hoge dosering antidepressiva voor een extra steuntje in de rug. Hoe moeilijk het ook is: hoe minder je toegeeft ook in stresssituaties hoe minder angst en spanning.
Maak de keuze om nooit meer toe te geven.

Ward
06-04-2022
Reactie:
Hallo Noa,

Ik weet niet hoelang dit geleden is, want ik zoe geen data erbij staan.

Hopelijk is je dwang minder. Het is verschrikkelijk en ik herken je verhaal.
Zelf vraag ik mij vaak af of ik dwang of angststoornis heb. Ik kan namelijk oprecht bang voor iets zijj, maar de manier waarmee ik ermee bezig ben wordt dan obsessief.

Ik heb het al jaren en het komt en gaat met ups en downs. De volgende dingen kan je in overweging nemen:

- Vaak gaat dwang over het niet kunnen accepteren van een 'wat als' gedachte. Waardoor je iets gaat controleren in het echte leven of door je gedachte nogmaals door te lopen. Vraag jezelf af met hoeveel % zekerheid je tevreden bent. Bijvoorbeeld 80% ben ik zeker dat het wel goed zit. Dan weet je dat 100% niet realistisch is. Zeker niet met je dwang, want die blijft je twijfels voeden. Verlagen van je standaard dus. Blijven oefenen.

- Een ander rampscenario bedenken. Bijv: Stel ik zou een geen arm meer hebben door een ongeluk, hoe geobsedeerd zou ik daarmee dan zijn? Kan ik dan deze obsessie beter dragen dan obsessies die dat teweeg zouden brengen? Kan ik dan deze obsessie beter handelen? (Sommige zijn pijnlijker dan anderen)

- Vaak denk je: ja maar als deze obsessie weg is, dan ben ik echt vrij en gelukkig. Dat blijven denken, zorgt voor nog meer druk om het op te lossen. Geef jezelf toestemming dat je ook met het niet oplossen en een dwanghoofd gelukkig mag zijn, ook al maak je de verkeerde keuze.

Deze gedachtes helpen mij, maar zijn voor jou misschien niet helpend of vaag.

Verder meer praktische tips:

- Zoek naar een specialist op OCD gebied
- Kijk of medicatie kan helpen
- rtms een optie?
- google paddo's en ocd (ik ben geen paddo fan, want ik ben gelovig. Dan ben ik bang dat ik daar weer angst/ ocd over krijg. Maar op YouTube staan veel belovende resultaten).
- emdr flash forward (dus je dwang bedenken en dan de emotionele lading laten weghalen.
- hypnose tegen angst/ocd kan je ook googelen.

Hopelijk gaat het je goed.
Mocht je zelf tips hebben nog hoor ik het graag.

Verder bedenk ik mij altijd dat mensen met ocd vast ook een groot improvisatie vermogen hebben. Dit is dus een talent. Een soort power die je bezit, die nu alleen ingezet wordt voor iets negatiefs. Ik geloof dat die kracht ooit naar iets positiefs omgebouwd kan worden.

Zet hem op!

Veel liefs!




Dwangie
27-12-2022
Reactie:
Ik heb hier ook last van kan ik met jou in contact komen?

Ruben
23-02-2023

Jouw reactie:



Vind alles wat iedereen doet vies (Verhaal 96)

Mijn psycholoog noemde het dwang, ben hiervoor behandeld en nog steeds niet vanaf sinds ander half jaar vind alles wat iedereen doet vies, van mensen hun handen aanraken tot het aanraken van deurklinken. Vooral bij mijn vader, als hij gaat koken (wat mijn moeder anders doet) ben ik opeens heel gefocust als hij een scheet laat eet ik niet meer of als hij zn neus ophaalt. Iemand tips..?

Mmmm
21-02-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Van smetvrees naar besmettingsvrees (Verhaal 56)

Ik heb al meerdere jaren last van dwanggedachtes. Ben daar eerder voor in therapie geweest en ging tijd goed. Nooit dwanggedachtes vrij geweest maar wist ermee om te gaan. Het frappante van mijn dwang is dat het steeds van onderwerp wisselt.. als ik dus voor mijn gevoel ene dwang/angst heb aangepakt komt mijn hoofd weer met iets nieuws waar ik angstig van wordt.

Nu heb ik een enorme terugval van mijn dwangstoornis, waar ik ontzettend van baal en niet meer normaal kan functioneren, het beheerst mijn leven.
Het vreemde is dat mijn dwang niet bestaat uit smetvrees maar juist uit besmettingsvrees.
Ik ben dus niet bang om zelf ziek te worden/zijn maar juist dat ik andere besmet! Ga dan heel erg in het doemdenken zitten.
Dwanghandelingen uitten zich in mijdingsgedrag en schoonmaken.

Is er iemand die ook last heeft van besmettingsvrees? Voel me namelijk erg alleen in deze vorm van dwang en heb graag contact met een lotgenoot

Besmettingsvrees
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-02-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hoi,

misschien een beetje laat. maar ik herken dit ook. ik heb allebei, dus smetvrees maar ook besmettingsvrees. vooral met het klaarmaken/serveren van eten en drinken. als je meer wil weten dan zeg je het maar.

T.
19-02-2023

Jouw reactie:



Ik had van kinds af aan al dwangneurose (Verhaal 92)

Ik had van kinds af aan al dwangneurose
Blijkt uit de symptomen
Was altijd bang om vies te worden
Durfde nooit mee te doen
Daar door ben ik ook gepest omdat ik anders was.
Het heeft mij een laag zelfbeeld gegeven
Mijn dwangneurosie gaat goed
Door te blijven oefenen heb ik het ver gered
Ben nu bij het laaste stukje mijn onzekerheid ben nog vaak onzeker over mijzelf
Wil mijzelf zijn maar voel mij er nog niet goed bij. Omdat ik mijn dwangneurosie onder controle heb en de dingen goed gaan is het ook wennen mijn nieuwe ik .Ik leef weer en geniet de dwang is minder maar ik moet het nog accepteren.

Anoniem
13-02-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik dacht dat ik de enige was (Verhaal 91)

Ik ben 13 en heb een paar jaar last van een dwangstorenis. ik hef dingen meer keer op en doe dingen meerdere keren. ik dacht dat ik de enige was die dat had. totdat een vriendin tegen mij en een vriendin zei dat ze dat had en ik herkende het en ik zei dat ik dat ook heb maar dat klonk ongeloofwaardig daarna stuurde ik naar haar dat ik dat ook heb ze gelooft het wel ik heb niet gezegt dat het zo fel is maar dat is het wel. het neemt veel van een dag. ik tipex woorden meer keer weg en schrijf het daarna alweer op op een toets ik verwijder berichten ik vraag veel om bevestiging. ik dacht dat het vanzelf weg zou gaan

Anoniem
05-02-2023
laatste reactie: 13-02-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo je bent nu 13 jaar en hebt last van een dwangstoornis ik ken het bij mij begon het ook toen ik jong was.
Er mee leren leven is lastig voor je dingen herhalen op jouw manier
Het is goed om er met iemand over te praten die jouw begrijpt en je kan helpen.

Anoniem
13-02-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Gaan die gedachtes zelf weg? (Verhaal 48)

Ik heb vroeger als kind al dwang gehad. Bij ik moet tussen de liijnen lopen anders ga ik dood. Ook laatste letter napraten van mensen in gedachten. Het ging jaren heel goed totdat ik angst erbij kreeg. Soort fobie. Nu wordt ik er moe van. Mijn vader had waanbeelden soort dementie. Nu denk ik dat ik soms beelden zie. Of beter gezegd mijn gedachten doen dat. Bijv mijn vriend was met de hond uit en was aan het schoonmaken en paar seconden later huh zag ik mijn hond nu op de bank liggen En vonstant speelt dat in mijn hoofd af. Rij ik op de weg dan denk ik huh heb ik net iemand onder gereden. Hele rare gedachten. Ook telkens controleren of alles uit is. Ik wordt er echt moedeloos van. Erger geworden na mijn burnout. Gaan die gedachtes zelf weg? Wie heeft dit ook rare gedachtes. Ze laten je soort beeld zien maar echt 1 sec daarna weg. En dan moet ik constant terug halen hoe dat kan.

Miranda
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-01-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Jaaaa heel herkenbaar
Op dat moment denk ik zie je nou wel
Ik wordt echt gek pff

Anoniem
27-01-2023

Jouw reactie:



Alles is ‘besmet’’ (Verhaal 88)

Ik heb sinds een aantal jaar een dwangstoornis.
Het beheerst eigenlijk al mijn dagelijkse bezigheden.
Sinds ik 2,5 jaar geleden moeder ben geworden ben ik bang dat ik het schoonmaken van ons huis niet goed genoeg doe.
Ook hebben wij muizengif in lokdoosjes in huis gehad (geplaatst door een verdelger) dat is nu 1,5 jaar geleden maar ik ben daar zo bang van.
Het idee dat het ergens nog aan kan zitten maakt me helemaal gek. Alles is ‘besmet’’.
Ik zit in therapie maar ik zie het niet minder worden.
Hebben meer hier last van gehad? En word dit ooit minder?

V
05-01-2023

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Agressieve gedachten naar overledenen (Verhaal 18)

Ten eerste wil ik even kwijt dat het me enorm deugd doet om deze verhalen te lezen. Het geeft me eindelijk het gevoel dat ik niet de enige ben!

Een jaar geleden zijn de dwanggedachten begonnen bij mij. Ik weet nog steeds niet wat de trigger is geweest. Waarschijnlijk door de enorme werkdruk/stress en mijn hoogsensitiviteit. In het verleden kwamen er wel al eens ‘gekke’ gedachten in mij op, maar heb daar nooit bij stil gestaan. Maar een jaar geleden ben ik zo fel verschrokken van een gedachten dat het sindsdien niet meer uit mijn hoofd gaat. Maanden aan de stuk ging het dag in, dag uit, constant door mijn hoofd. Ik stond er letterlijk mee op en ging er mee slapen.

Dit ging over agressieve gedachten over dierbaren/overledenen. Ik schold de personen die overleden waren uit in mijn hoofd en kon het niet stoppen.
Ik schold ze uit als ik in de winkel stond, als ik aan de kassa stond, als ik aan het werken was, als ik een ontspannend etentje had met vrienden,...
Ik werd zelfs jaloers op mensen die er zo gelukkig uit zagen, alsof hun hoofd helemaal leeg leek te zijn.
Ik begon mensen te analyseren: ‘zou zij/hij dat ook hebben?’ ‘Wat denkt deze persoon nu?’,...
Ik probeerde me ‘op te trekken’ als ik bv filmpjes zag van mensen met een ernstige handicap, die ziek waren of ernstig verbrand: ‘DAT is pas erg! Doe niet belachelijk met gedachten die niet eens van jezelf zijn, get a life seg!’ Ik werd boos op mezelf, wou niet meer in dit lijf zitten, heb zelfs letterlijk een keer fel op mijn hoofd geslagen,...

Na veel lezen, praten met een goede vriendin en met wat te verdiepen in het spirituele ging dit precies wel beter. Ondertussen waren er verschillende thema’s de revue gepasseerd in mijn hoofd: bij het minste wat ik hoorde terwijl ik aan het auto rijden was, begon ik in paniek te slaan en dacht ik dat ik iemand omver had gereden, tijdens mijn job als kinderbegeleider kreeg ik bang om pampertjes te verversen omdat ik ongepaste beelden in mijn hoofd kreeg (gelukkig niet van mezelf, maar van anderen),

And here we are again ... sinds enkele dagen is het weer feller aan het opkomen: de agressieve gedachten naar overledenen is ondertussen uitgebreid naar agressieve gedachten over dierbaren die nog leven. Mijn partner mag bv doodvallen, mijn mama is een stom wijf,... Verschrikkelijk!
Ik heb al bang als er iemand moest sterven in de toekomst die me nauw aan het hart ligt, dat de scheldtirades sowieso terug komen.

Het is momenteel zo erg dat ik agressieve dwanggedachten heb naar mijn ongeboren kind.
Wij proberen zwanger te worden, maar krijg telkens de gedachten: ‘als het prijs is, dan moet dat dood gaan’ hoe kan in godsnaam met zo’n gedachten genieten van een mogelijke zwangerschap en mijn leven beginnen als mama?!

Het doet me in elk geval deugd om dit eventjes te kunnen neer schrijven. Het maakt zelfs niet uit of het gelezen wordt.
Aan degene die het wel lezen: veel moed en kracht! 🙏🏻🌟


N.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-01-2023

11
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hallo,

Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik iets als dit schrijf en ik weet ook niet hoe oud dit bericht al is.

Vervelend om te horen, helaas kan ik mij in dit soort gedachtes helemaal terug vinden. Ik zal de details besparen maar om eerlijk te zijn denk ik dat het aan stress ligt. Ik las dat je zwanger was en dat moet vast veel stress met zich meebrengen. Mijn agressieve gedachtes kwamen vaak met veel stress. (Ik heb er zelf altijd een hekel aan als mensen zeggen dat het aan stress ligt maar soms is het toch echt waar.) Uiteindelijk heb ik aan de personen verteld dat ik dit soort dingen voor mij zag, hoe ik hun van het leven beroofde. Mensen zullen het misschien beter begrijpen dan dat je denkt. Ik snap dat de gedachtes eng en verwarrend kunnen zijn, maar onthoud dat het alleen maar gedachtes zijn, ook al kunnen ze zo echt lijken..

Heel veel sterkte met alles en de zwangerschap! (misschien ondertussen het ouderschap)


B.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar

Catrien
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi N.
Gefeliciteerd met de zwangerschap!
Daarnaast wou ik ff zeggen dat de gedachtes die je hebt ook wel intrusies heten. Het zijn nare dwanggedachten vaak dingen die je niet wilt denken maar dan juist opkomen.
Elke keer als ze in je hoofd opkomen, kun je het beste denken dat jij het niet denkt maar dat het de intrusie in je hoofd is en daarom mag je het negeren, het is niet echt wat je denkt of wilt.

Anoniem
02-01-2023

Jouw reactie:



Het beheerst mijn leven (Verhaal 20)

Sinds een maand heb ik last van dwanggedachten. Het beheerst mijn hele leven. Ik kan aan niks anders meer denken.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-01-2023

13
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Zelfde heb ik nu ook 😭😭

Kim G.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Misschien is het slim om een groepsapp aan te maken voor mensen die tips willen en het niet erg vinden om hun klachten te delen.
Maar ik wil graag helpen.
Wanneer heb je last van dwang? Als het vervelende terugkerende gedachten zijn waarbij je heel moeilijk de keus voelt om er niet op in te gaan.
Wat kan je ertegen doen?
Denk logisch na over wat je in je hoofd hebt, is het reeël of echt onzin? Bv ik loop op straat en zie een hondendrol, als ik die drol wil vermijden is dat dwang? Nee want als ik erin sta heb ik poep onder mn schoen. Ander vb Ik loop naar de deur en zie de deurklink. Ik heb het gevoel dat ik de deur klink 5 keer moet aanraken anders gebeurt er iets naars. Dit klopt niet want als je de deurklink een keer aanraakt zie je dat er niks gebeurt. Je moet nagaan of het klopt wat je denkt of het kan gebeuren.
Als je zeker weet dat het dwang is maar je kan er heel moeilijk mee stoppen en je bent met een handeling bezig, ik wil je dan dit advies geven:
Stel je bent in een restaurant en je gaat naar de wc. Je tikt normaal gesproken eerst 5 keer de klink aan voor je hem opendoet. Pak de deurklink vast tel tot 10 en ga gewoon naar binnen zonder na te denken. Doordat je tot 10 telt heb je niet de kans om na te denken en ga je gewoon door met leven.

Anoniem
02-01-2023

Jouw reactie:



Ik heb constant dat ik overal foto's van moet maken (Verhaal 63)

Ik heb constant dat ik overal foto's van moet maken. Vooral van leuke, fijne, bijzondere momenten en vooral als ik het idee heb dat iets de laatste keer is of er de kans is dat ik iemand kwijtraak. Het is een soort gevoel dat ik het moment wil vastleggen en dat dat mij rust geeft. Maar ik heb dus ook heel vaak dat ik foto's niet heb gemaakt om een bepaalde reden, en dan voel ik mij ontzettend onrustig en heb ik hele grote spijt. Ik heb het idee dat ik het anders had moeten doen, het niet goed heb gedaan en dat moment kan ik nooit meer terugkrijgen. Ik heb het gevoel dat ik dan iets groots verpest heb, omdat ik die foto niet heb. Mijn psychotherapeut denkt dat het een manier is om te vluchten in mijn hoofd, zodat ik niet hoef te voelen dat een moment voorbij gaat, alles tijdelijk is. Ik blijf hierdoor erg hangen in het verleden. Ik heb nog nooit iemand gehoord die dit ook heeft in zo'n extreme mate en vroeg me af of mensen dit herkennen. Het begint bij mij namelijk zo vervelend te worden dat na elk leuk iets ik vast kan zitten in spijt van een foto die ik niet heb gemaakt.

Roos
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 26-12-2022

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb excact hetzelfde. Ik moet ook overal fotos van maken. En achteraf kan ik ze niet bekijken omdat ik bang ben voor mijn eigen reactie. Bang van ontevredenheid. Bang dat ik ergens een foto van moest hebben wat ik dan niet heb...

U kunt mij mailen als u wilt.

***************************

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing)

Stephanie
26-12-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Toch helpt dit alles mij niet (Verhaal 86)

Sinds een jaar heb ik steeds meer last van dwanghandelingen en angst. Alles controleren, bijv. is het strijkijzer wel uit of het koffiezetapparaat…ik moet dingen recht leggen. Ik ben bang voor alles, eigenlijk voor iedere dag. Het wordt ook steeds erger. Ben onder behandeling van een psychiater, psycholoog en psychiatrisch verpleegkundige en heb 1 x per week thuisbegeleiding. Daarnaast medicatie. Toch helpt dit alles mij niet. Heeft iemand tips voor mij ?

Mimo
24-12-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Staan er mensen ook onder contante spanning? (Verhaal 71)

Sinds iets meer dan een half jaar heb ik weer rare gedachten en heel veel spanning. Dit na 12 jaar redelijk klachtenvrij te zijn geweest
De hele dag sta ik "aan" door de constante spanning. Trillen, zweten en het opzoeken van bevestigingen en verhalen over OCD is heel normaal.

De gedachten worden gevoed door hetgeen om me heen gebeurt, alle nieuwsberichten die met agressie te maken hebben, zijn prikkels om me weer druk te maken en raar te denken, zo van dat ik ook zoiets ga doen.

Na 12 jaar Efexor 75mg te hebben geslikt met zeer goede uitwerking, slik ik nu 40mg paroxetine per dag, dit omdat de ocd weer terug kwam.
Daarbij voorheen soms een oxazepam 10mg., welk ik nu sinds 3 weken dagelijks slik om ietwat rustig te worden.

Dat de gedachten er zijn, ok, daar zal ik mee om moeten gaan, dit ook behandeld bij een psychologe met de ACT methode, met een beetje vooruitgang over het accepteren van het geen ik heb.

Maar het constante gevoel van spanning, dat unheimliche, raar gevoel, zenuwen, stress en rot gevoel gaat niet weg! Werken gaat niet, gezin met spanningen (gelukkig is mijn partner zeer begripvol).

Hebben hier meer mensen last van?

Ik ben uitbehandeld bij de psychologe en sta nu op de wachtlijst bij de angstkliniek maar dat kan een half jaar duren, maar nog een half jaar vol onder spanning trek ik niet.

Kunnen mensen zich vinden in mijn verhaal? Staan er mensen ook onder contante spanning?

groet

Rogier
17-06-2022
laatste reactie: 12-12-2022

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik merk is ook met wat er allemaal gebeurd in de wereld en mensen die mensen wat aandoen mij ook veel spanning geeft een mijn agressieve gedachte daar ook erger van worden.
Ik ben de hele dag onrustig zweten vooral zweethanden en voeten, en ooit gewoon echt warmte aanvallen. Spieren die pijn doen kaken die pijn doen niet kunnen ontspannen oorsuizen die dingen .

Tis heel zwaar

Ann
12-12-2022

Jouw reactie:



Het is zo vermoeiend (Verhaal 85)

Ten eerste voelde dit als een enorme opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben.

Sinds een gebeurtenis waar ik een trauma van heb ervaren. Heb ik ontzettend last van dwanggedachten. En het aparte is,ik weet dat ik niks doe. En toch blijft mijn hoofd mijn dwingen dat ik iets gedaan heb. ( ontzettend vermoeiend)

Een voorbeeld is , dat na een avondje drinken. Ik de volgende dag in paniek raak omdat ik denk misschien ben ik vreemd gegaan of ik heb iemand iets aan gedaan heb zonder dat ik het me kan herinneren. Die gedachten maken mij zo angstig en onrustig. Ik heb hier ongeveer nu 3,5 jaar last van. En zo zijn er nog een paar gedachtes die mij kwellen.

Zo te lezen zijn er veel van dit soort verhalen
Heeft iemand misschien tips of praat groepen die hij of zij aanraadt?

Anoniem
03-12-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik deed dwang omdat ik bang was dat hij anders vreemdging (Verhaal 45)

Hee!
Ik heb nog ongeveer 2 jaar last van een best hevige dwangstoornis. Dit is denk ik een beetje ontstaan uit mijn relatie. Ik deed dwang omdat ik bang was dat hij anders vreemdging etc. Ik ben bang voor vliegen en toen ik eenmaal in de ocd cirkel zat ging ik het ook voor deze angst gebruiken, en dus om een ongeluk te voorkomen zeg maar.. Ik heb vorig jaar een psycholoog gehad en dit heeft toen een tijdje geholpen, echter is het deze zomer weer (vliegen etc.) dik terug gekomen. Nu gaan mijn dwanggedachtes weer over dat ik bang ben dat mn vriend vreemdgaat etc. terwijl ik in mn achterhoofd echt wel weet dat hij dit niet zou doen. Ik ben nu ook echt aan het strijden om niks met deze gedachtes te doen alleen dat is zo vreselijk moeilijk.. Ik heb nu de gedachte van wat als ocd wel echt nare dingen buiten de deur houdt? Ik doe nu geen tics en wat als hij dus straks echt vreemdgaat. Nogmaals terwijl ik weet dat ocd alleen in je hoofd zit. Hiervan uitgaan durf ik gewoon bijna niet.. Help?

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-11-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heee ik herken veel in de rare gedachtes ik heb ze ook en bijna ieder mens heeft wel eens deze gedachtes.
Alleen niemand zegt er iets over;) ik ben bang dat ik iemand pijn die of m’n vriend pijn doe.
Ik vertelde het aan m’n zus en die zei Ooh ik heb dit ook een tijd gedacht bij haar kind dan.
En vanaf het moment dat ik het mijn vriend hebt verteld is er een zwaarte van me afgevallen en hij moest alleen maar lachen…. Zo zie je maar als je elkaar goed kent weet je partner ook heus wel dat je dit nooit zou willen doen. 👌☺️ succes

Jamie
24-11-2022

Jouw reactie:



Elke dag is een gevecht (Verhaal 34)

Het is bij mij begonnen met hyperventilatie, daarna bang voor messen. Later kreeg ik angsten om mijn baby wat aan te doen. Nu op latere leeftijd lijd ik onder agressieve scheldwoorden naar mensen die mij dierbaar zijn. Bang om hardop dat uit te spreken. Zelfs over mijn zoon, mensen die iemand verloren hebben aan kanker. Ik vind het verschrikkelijk. Heb verschillende therapieen gevolgd, emdr, cognitieve gedragstherapie, antideppresiva maar daar ben ik van aangekomen dat ik depressief word als ik in de spiegel kijk. Mijn sex leven lijd er ook onder. Nu zie je wel tegenwoordig therapieen op tv levenslang met dwang. Maar daar zijn ze intensief bezig met hun cliënten. Een uurtje bij een psychiater en kwakkelen met of te wel escitalopram, seroxat, etc dat is een proces van jaren. Elke dag is een gevecht. Als je op die manier moet oud worden, wat is dan het nut van t leven vraag ik me wel eens af. Hebben meer mensen dezelfde situatie als ik? En hoe dealen jullie er mee?

Xandra
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-11-2022

15
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb voorlopig nog geen diagnose gekregen, heb met m'n therapeut al enkele "vakjes" overlopen (autisme, borderline, narcisme). We hebben die vakjes wat losgelaten maar recent begin ik te zien hoe ik last heb van dwanggedachten, eigenlijk zijn ze er al heel lang en ze houden me vaak gevangen. "Rusteloze ziel", "behaarde zenuw", "obsedeeke", "angststoornis", zijn dingen die ik in de jaren al gehoord heb. Ja, het maakt het leven soms erg zwaar, want je begint die gedachten te geloven, ze zijn hardnekkig en bijzonder negatief... ik heb enkele dingen gevonden die me op een authentieke manier rust geven: 3uur gitaar studeren per dag, pianostukken en liedjes schrijven en fietsen in de natuur. Belangrijk dat deze geen vluchtwegen zijn maar authentieke rustpunten. Naast veel therapie dus de silver lining ...

Ruben
16-07-2022
Reactie:
Hoi, wat rot dat je zoveel last ervan hebt!
Ik herken me erg in jouw verhaal.
Bij mij begon het ook met verkeerd ademen en paniekaanvallen om ziek te worden te stikken Etc. Toen ineens op een vakantie is het omgedraaid naar mensen om mee heen. Ineens bang om m’n dierbaren wat aan te doen. Verschrikkelijke gedachtes en juist daarom blijven ze hangen denk ik, omdat je we van schrikt. Mag ik vragen hoe dat ging bij jou met de opvoeding van je kind? Is die gedachte op gegeven moment weggeëbd?
Ik had het erg met mijn vriend bijv. Of mijn. Hond Werd er helemaal naar van. Sinds kort aan de ssri helpt wel rustig te blijven. Maar nog steeds word ik soms moe van m’n eigen hoofd. En stress is hierin écht de boosdoener plus vaak B12 tekort. Laat dat vooral ook goed checken. Staat een berichtje over hier.
Mij helpt veel wandelen, yoga mediteren en vooral creatief bezig zijn! dat soort dingen om soort rust te pakken elke keer heb jij dingen die je helpen? Veel sterkte en liefs

Jamie
24-11-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Het niet vertrouwen van anderen en mijzelf (Verhaal 81)

Dag Allemaal,

Ik merk dat ik al een tijdje last heb van veelal dwanggedachten. Het zijn geen handelingen maar echt gedachten, het obsessief moeten nadenken over dingen. Het is nu best gericht, maar veranderd vaak van thema over de maanden. Het zit veelal in het mijzelf niet vertrouwen (wat heb ik gezegd, wat heb ik gedaan, kan ik goed herinneren wat ik heb gezegd?). Als dit niet het geval is vul ik het in krijg ik beelden alsof dingen gebeurd zijn die ik niet wilde etc. en krijg dan een shock door mijn lichaam. Dan moet ik obessief gaan terugdenken maar toch geloof ik mijzelf niet. Ook vertrouw ik anderen minder en moet ik eerst zeker weten of ze de waarheid hebben gezegd en anders is het bewezen dat ze waarschijnlijk liegen. Ik wordt er echt gek van en merk dat als ik eenmaal een dwang/pieker gedachte toelaat het steeds slechter gaat. Ik heb in het verleden in een kliniek gezeten en het ging jaren beter, maar na een periode van veel stress merk ik dat het toch weer slecht gaat. Ik vind het dan ook lastig om dit bericht te plaatsen, maar zou graag willen vragen hoe gaan jullie met obsessieve gedachten om? Hoe houden jullie ze tegen? en hebben jullie tips om op jezelf te mogen vertrouwen? En kent iemand dit, dat je steeds bang bent dat je dingen vergeet, wat anderen zeggen wat je zelf zegt en dat je hoofd het dan slecht gaat invullen? Ik voel zoveel wantrouwen naar mijzelf en naar anderen terwijl ik weet dat er in werkelijkheid niks aan de hand is en ik een fijn leven heb. Wil zo graag gelukkig zijn! Het gaat mij dan echt om de onrust als ik iets vergeten ben en niet om dat er dan iets gebeurd. Lichamelijk en mentaal is dit echt killing ):

Anoniem
22-10-2022
laatste reactie: 24-11-2022

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat goed dat je dit neerzet!
Ik ben ook (weer) gestart met B-12 injecties omdat ik weer paniekaanvallen had en nu ook dwanggedachtes. Het werd steeds erger.
Nu sinds de injecties gestart zijn zijn mijn paniekaanvallen gestopt!
De rest duurt wel langer.
Ik had trouwens normale b12 waarde volgens huisarts maar neem het niet goed op!
Wat EK hierboven zegt… laat de andere waardes ook echt checken die geven veel duidelijker aan hoe het zit.

Jamie
24-11-2022

Jouw reactie:



Recent een diagnose voor gekregen (Verhaal 84)

Ik ben een vrouw van 23 jaar en lijd al vier jaar aan OCD, al heb ik daar maar recent een diagnose voor gekregen. Dat komt omdat ik sinds deze zomer plots veel hevigere angsten ben beginnen ervaren. Ik ben sinds augustus constant bang voor ongedierte en moet er precies alles aan doen om te vermijden dat ik daarmee te maken krijg. Ik vermijd activiteiten, contact met anderen, heb minder energie en ik spendeer veel geld aan producten om ongedierte te voorkomen/te doden. 's Nachts droom ik over verschillende ongedierteplagen, waardoor ik ook minder vast en goed slaap. Het voelt alsof ik al mijn energie stop in een constante strijd die ik precies nooit 100% lijk te winnen. Ik doe er alles aan om beter te worden: neem medicatie, sta in de wachtlijst bij een psycholoog, ga naar een relaxatietherapeut, ... en toch blijft het wegen. Het doet wel goed om dit verhaal eens te kunnen opschrijven.

Martje
16-11-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Aggressieve dwanggedachten (Verhaal 83)

Hoi iemand van 24 hier.
Sinds 3 weken heb ik last van agressieve dwanggedachten. Het begon allemaal met het kijken van een serie over een seriemoordenaar en vanaf een bepaald moment kreeg ik een gedachten dat ik net zo als hem zou kunnen zijn en daar kreeg ik veel angst en paniek van in totaal heb ik 3 dagen zitten piekeren en geprobeerd de gedachten uit mijn hoofd te krijgen zonder succes helaas. De angst zit het puur in het twijfelen je bent bezig met alles op een rijtje te zetten en het maakt je letterlijk gek.
Het ontstaan van deze gedachten in gekomen na een hersenschudding en een stressvolle periode in mijn leven ik heb in totaal 6 weken thuis gezeten door de hersenschudding, na corona heb ik toch moeite gehad om balans terug te vinden in mijn leven, vooral met feesten liep het uit de hand. Uiteindelijk was ik dag en nacht druk zonder rust momenten. Nou goed nu terug naar het verhaal, na 3 dagen piekeren heb ik alles verteld tegen mijn vriendin en ouders en dat gaf al iets meer geruststelling, maar toch de 1,5 week daarna begon ik mij steeds verder terug te trekken omdat mijn gedachten mij lieten twijfelen ,ik was bang dat ik een gevaar voor mijzelf en mijn dierbaren, ik at slecht, werkte niet meer, niet meer sporten en had al mijn afspraken afgezegd, eerlijk gezegd werkte dit averechts en werd daarna ook somber/depressief daardoor. Na een week heb ik mijn leven toch weer een beetje opgepakt ondanks de angst, ik ben mij er van bewust geworden waar ik mee te maken heb en hoe ik de angst kan verminderen, ik ben eerst begonnen met ademhalingstechniek, hierdoor kreeg ik weer contact met de rest van mijn lichaam(het voelde ook letterlijk alsof ik vast zat in mijn eigen gedachten) toen ben ik weer gaan sporten(voetbal) dit was een goede boost voor je serotonine en het sociale aspect. Nu deze week ben ik ook weer begonnen met werken en merk hoe meer ik bezig ben met mijn leven hoe minder ik vast zit in mijn gedachten, ik begin langzamerhand mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en heb zelfs het gevoel dat sterker ben dan mijn gedachten, stap voor stap kom ik weer terug en kan ik deze periode achter mij laten.

Voor de lotgenoten die dit lezen je staat er niet alleen voor met een juiste mindset komen we eruit en gaan wij ons "normale" leven terugkrijgen , ga terug naar de basis en relativeer, praat met mensen waarvan jij denkt dat je verhaal veilig is en zorg ervoor dat je gedachten niet de baas worden. Gr M

Ohja en ik ben geen picasso dus er zullen vast wat spellings fouten in staan haha

M
09-11-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik ga gebukt onder dwanggedachten (Verhaal 36)

ik ga gebukt onder dwanggedachten die ik moet opschrijven, dit gaat van nummerborden tot namen. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Ik slik olanzapine en citrolapam. Het helpt mi niet. Ik sta op de wachtlijst bij het angstcentrum. Daar is de wachtlijst 7 weken. Het enigste moment dat ik rust heb in mn hoofd is als ik slaap. Is er iemand die dit herkent?

ineke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-11-2022

5
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Ineke
Heb al 3jaar lang namen die ik moet onthouden ,loop al 3 jaar met die
Gedachtis word er soms gestoord van
Heb wel hulp en dat help wel
Overdag gaat het wel,het ergste heb ik het
Als.ik wakker word is het het ergst
Dan breek het zweet me uit, dan kan ik niet op die namen komen ,maar uit.eindelijk lukt

Ria
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Ria. Wat "fijn"om herkenning te lezen. Van wie ontvang je hulp en is t nu minder? Ik zie er enorm tegenop om naar buiten te gaan en weer prikkels tegen te komen.
Bij mij breekt ook t zweet uit als ik niet op namen kom. Ik ga met pen en papier naar vrienden toe.

ineke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi, klopt slapen is niet denken. Dat is heel fijn. Ellende begint met opstaan.
Niet tof.
Ik probeer door te gaan en afleiding te.zoeken.
Heel makkelijk gezegd. Probeer ook te accepteren dat het er is. Lukt niet maar ertegen vechten is niet oké


K.o.
05-11-2022

Jouw reactie:



Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij (Verhaal 78)

Hallo allen

Vroeger als kind heb ik lang gedacht dat ik homo was, dit omdat ik nooit interesses had in vriendinnetjes.
Na het overlijden van mijn broer ( gestorven bij treinongeval) kreeg ik vaak dwangedachten over mensen voor een trein smijten, of ander kwaad aan te doen. Deze zijn langzaam verdwenen maar zijn dus enkele jaren geleden weergekomen in de mottigste vorm.
2 jaar en 5 maanden geleden kreeg mijn zus en schoonbroer een baby , Aya genaamd. Wanneer ze het nieuws verteld was ik enorm geëmotioneerd, nieuw leven in de familie. Het eerste nieuwe leven in de familie was dan ook een speciaal moment. 12 jaar geleden overleed mijn broer ( mijn zus tweelingsbroer) in een verkeersongeval. De geboorte van Aya was dus enorm ingrijpend.
Achter enkele maanden ontwikkelde ik dwanggedachten naar mijn petekind toe die steeds seksueler werden. Dit is tot op heden nog zo maar heeft zich als een vlek verspreid naar andere minderjarigen. Het zijn seksuele gedachten maar ik voel daar dus niets seksueel bij, gelukkig Heb ook totaal geen drang om handelingen uit te voeren. Enkele maanden geleden had ik contact met een psychiater maar heb onze tweede afspraak geanulleerd en tot nu toe geen contact opgenomen. Ik vraag mij af wat ik moet doen want ik kom volledig onnozel van deze dwanggedachten.


dankuwel

Ward
24-09-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik heb sexuele dwanggedachtes (Verhaal 77)

Ik heb sexuele dwanggedachtes lijk op iedereen te focussen lijkt mijn eigen sexleven te interpreteren op anderen. Zo erg dat ik dat ook op tv of bladen heb probeer te zeggen bedankt brein niet belangrijk. Of stop it. Soms lukt het om het oo de achtergrondbte houden maar vaak niet. Heb alleen oxa maxv3x pd en quiatiapine. 225 mg slaap dusvwel goed je zou denken dat dan juist de monkey mind gaat mekkeren maar dat begint in de ochtend. Heeft iem hier ervaring mee ben trouwens geen Michel j ik walg wel. Sta ingeschreven bij pro persona maar geen opname ivm gehoor.

Marcel
23-09-2022

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Twijfel uren per dag of ik toch geen homo ben (Verhaal 49)

Ik lijdt aan Hocd twijfel uren per dag of ik toch geen homo ben. ik wil geen sex met mannen en vind vrouwen echt aantrekkelijk, maar heb toch continue de twijfelIs vroeger een keer ontstaan uit het niets, zag in een bar een knappe man en vroeg me ineens af vind je hem gewoon knap of wil je sex met hem ben je misschien homo? . Ook word ik onzeker als het over homo onderwerpen gaat dit uit zich dat ik me geen houding weet te geven en een rood hoofd krijg. Daardoor denken waarschijnlijk sommige mensen dat ik verberg dat ik homo ben en daar krijg ik dan weer pieker gedachte over heb in het verleden vaker last gehad van dwanggedachten maar dit vind ik echt de ergste ben op een gegeven moment uitgeput van het gepieker. Ik weet dat dit voorkomt uit een bepaalde onzekerheid maar heeft iemand tips hoe hier mee om te gaan en of ervan af te komen?

Michel
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-09-2022

7
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Normaal hoor dat de gedachten soms afdwalen.

Marcel
27-05-2022
Reactie:
Ik heb hier ook last van. Ik loop op dit moment bij een psycholoog voor deze klachten. Ik heb een relatie met een jongen waar ik onwijs gek op ben maar heb de gedachte of ik niet toch op vrouwen zou vallen. Dit is ontstaan na een droom. Ik sta er mee op en val er mee in slaap. De angst gaat zelfs door in mijn slaap. Het is dood vermoeiend. Als iemand tips heeft dan hoor ik dit ook graag…

R
01-08-2022
Reactie:
Ik heb hier 3 jaar geleden last van gekregen. Heb dit een jaartje gehad en ben er uiteindelijk van ‘genezen’, oftewel ik had de dwang onder controle.

Uiteindelijk schijnt het gewoon een angst om verlaten te worden te zijn, of iets in die richting. Wat voor mij heefr geholpen is beetje bij beetje de dwang geaccepteerd. Ik wist eerst helemaal niet eens dat dit uberhaupt dwang was, had daar nog nooit over gehoord. Totdat ik in mijn volgende dwang fase kwam en uiteindelijk achter kwam dat dit dus ook een vorm is van dwang.
Maar goed naar een hele lange, onzekere, eenzamen en depressieve weg had ik uiteindelijk de mensen om me heen verteld dat ik dacht dat ik op vrouwen viel ma dat het helemaal niet zo daadwerkelijk voelde. Zij hebben dat geaccepteerd en sinds dien is die specifieke dwanggedachten gaan liggen. Soms wil die terugkomen maar ik maak me daar niet meer zo druk om.
Hoop dat deze bijbel je een beetje kan helpen ;)


Rachelle
21-09-2022

Jouw reactie:



Ben steeds heel bang dat ik ben vreemdgegaan (Verhaal 55)

Ik heb sinds een aantal jaar dwanggedachtes en de laatste 2 jaar ben ik steeds heel bang dat ik ben vreemdgegaan ook al weer ik dat ik dat niet zou doen. Maar ik moet elke keer terughalen of ik het echt niet heb gedaan en moet soms ook dwanghandelingen uit voeren om er zeker van te zijn. Echt heel vermoeiend en voel me dan vaak heel schuldig naar m’n vriend toe ook al weet ik dat ik niks verkeerds heb gedaan. Herkent iemand dit?

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-09-2022

10
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi,

ik heb precies dezelfde angst nu al bijna 3 jaar, het gaat stukken beter en heb veel vertrouwen moeten opbouwen.
Ik slik ook anti depressiva maar mijn tip is meer, praat er over dat je angsten hebt je hoeft niet gelijk je angst te vertellen maar zeg gewoon dat je het eng vindt en denk bij jezelf wat heb ik gisteravond gegeten of welke jas had ik aan? dan zie je dat je precies nog alles weet wat je doet en zegt, ik moet mezelf ook vaak zo geruststellen ook al is het moeilijk

Anoniem
30-06-2022
Reactie:
Hallo

Ik heb exact hetzelfde. Ik heb nu al 1 jaar en een paar maanden een relatie en ben super gelukkig. Ik ben alleen heel erg bang dat ik zou vreemdgaan en alles kapot zou gaan door mij. Dit uit zich ook in dwanggedachten. Ik ga dan ook terug denken aan een avond een jaar geleden en dan ben ik opeens bang dat ik die avond iemand gekust zou hebben. Ik heb er geen herinnering aan maar doordat ik niet heel de avond (van een jaar geleden) precies meer weet en dus niet alles exact meer kan overlopen krijg ik dus die gedachten. Dit uit zich dan ook in dwanghandelingen waarbij ik bevestiging ga zoeken dat het niet gebeurd is.

anoniem
16-09-2022

Jouw reactie:



Al 3 mnd dag in dag uit dwanggedachten (Verhaal 76)

Al 3 mnd dag in dag uit dwanggedachten,over dat ik in de toekomst een heupoperatie moet ondergaan, ik word er gek van,ben eigenlijk gek, ging even beter, was toen zo gelukkig, maar is weer totaal terug, wil dat mijn sertraline wordt verhoogd, slik nu 75 mg ,arts wil niet verhogen, geen uitleg gevraagd waarom niet, ga er weer over bellen,heb mijn hele leven hier al last van, met ook goede jaren!! maar is nu verschrikkelijk, ik ben al oud en hoop dat ik niet meer wakker word, ik schrijf dit om het kwijt te kunnen bij mensen met begrip!!en hoop beetje steun te ontvangen!!

Ria
18-08-2022

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Het is bij mij of 150% geven, of het NIET doen (Verhaal 69)

Ik ben heel bang dat ik OCD heb. Het zijn niet de standaard eigenschappen of herkenningspunten, of niet die ik kan vinden online. Maar vaak dat ik me bijvoorbeeld vies voel, ondanks dat ik net heb gedoucht. Mijn haren iedere dag moet wassen, omdat ik anders niet schoon ben. Overal 150% wil geven en de beste wil zijn. Niemand mag merken als het te veel of te zwaar is. Als ik daar wel iets over deel heb ik gelijk spijt, omdat ik dan denk dat ik me aanstel. Mijn kleding op een bepaalde manier moet opvouwen. Altijd mijn haar moeten hebben geborsteld.

Het is bij mij of 150% geven, of het NIET doen, er is geen tussenweg. En dat met alles wat je wél wil doen, maakt het gewoon zwaar.

Ik ben nooit naar de psycholoog of huisarts hiermee geweest. Simpelweg omdat ik niet durf en het proces (denk ik) lang en zwaar gaat zijn. Ook ben ik heel bang dat iedereen denkt dat ik me aanstel. Eigenlijk ben ik banger dat ik mezelf aanstel dan dat anderen dat denken.

Ik durf het echt zo niet. Ik weet niet eens of ik het OCD mag noemen, maar dat is het dichtbijste denk ik?

Anoniem
28-05-2022
laatste reactie: 10-08-2022

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit heb ik ook heel erg. vooral het stukje "Ik moet controle hebben over hun geluk, hun gezondheid, hun welzijn" greep me naar de keel aangezien ik dit exact ook zo heb.

En ondanks dat je weet dat je hen enkel maar kan voorbereiden en raad geven etc, blijft het een moeilijk iets om los te laten

Emilie
28-06-2022
Reactie:
Bij mij is in 2014 ocd gediagnotiseerd door psycholoog. Ocd kan zich op heel veel verschillende manieren uiten. Hoe het ook heet wat jij hebt, het belemmerd je enorm in je dagelijks leven. Ik heb er jaren over gedaan om hulp te durven zoeken. Heb ook veel behandelingen gehad. Ging een tijdje iets beter, maar nu sta ik weer op een hele lange wachtlijst omdat het wéér niet goed met mij gaat. Heb er geen controle over en mijn hoofd staat 24/7 aan. Voel me er doodongelukkig door. Probeer toch naar je huisarts te gaan als je een fijne huisarts hebt. Je kunt ook zoeken op Google naar ocd lot genoten. Daar kun je ergens een telefoonnummer vinden voor info over ocd en hulp in jouw omgeving. Wil ik zelf ook gaan doen in de hoop verder te komen.

Anoniem
10-08-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik heb een dwangstoornis en smetvrees (Verhaal 75)

Ik heb een dwangstoornis en smetvrees. Daarnaast heb ik ook een vorm van autisme.

Vooral het douchen en het tandenpoetsen duurt lang. Ook heb ik bij het naar de wc gaan veel rituelen. Hierdoor duurt een wc bezoek gemiddeld een kwartier. Verder heb ik ook last van mijn dwang als ik op mijn telefoon zit. Hierbij heb ik dan bij zowel apps als internetpagina’s dat als ik ze wil afsluiten ik ze eerst wil verversen. Een voorbeeld hiervan is dat ik voordat ik de Facebook app wil afsluiten ik het nieuwsoverzicht eerst wil verversen.

Ik probeer mijn dwang te laten verminderen door advies te vragen aan mijn ouders hoe zij dingen doen. Daarnaast merk ik dat als er druk op mij gezet wordt dat het in sommige situaties toch beter gaat en dingen soms makkelijker gaan.

Toch merk ik dat ik van binnen kwaad word op mezelf, omdat ik elke keer denk van wat is dit. Verder heb ik ook van ik heb al zoveel gedaan. Allemaal cursussen, verschillende mensen die mij geholpen hebben, maar het lukt elke keer niet. Ook heb ik van binnen eigenlijk zou ik een knop om moeten zetten. Er zijn meerdere mensen die dat al tegen me gezegd hebben, maar dan denk je waarom zet ik die stap niet.

Een aantal maanden geleden heb ik mij aangemeld voor de kliniek Marina de Wolf in Ermelo. Marina de Wolf biedt gespecialiseerde behandeling aan patiënten met angst- en dwangstoornissen.
19 juli 2022 werd ik opgenomen bij Marina de Wolf. Om van de dwang af te komen heb je elke dag een exposure en in ons rooster staan verschillende vakken die met cognitieve gedragstherapie te maken hebben.

Sinds ik ben gestart met mijn behandeling bij Marina de Wolf maak ik vlogs over hoe mijn behandeling verloopt. Het Youtube-kanaal waarop je mijn vlogs kan vinden heet Dwanguru.

Nathan
07-08-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik ben er niet aan toe om mijn omgeving in te lichten (Verhaal 74)

Ik heb al vanaf mijn puberteit smetvrees en voer ik dwanghandelingen uit. Niemand weet dit. Het zijn voor andere onopvallende handelingen die niet zodanig opvallen. Of zoals bij het verzorgen in de badkamer is er niemand bij.
Ik merk dat het mijn leven op sommige momenten steeds meer gaat beheersen en dat het steeds meer tijd gaat kosten.
Ik ben er niet aan toe om mijn omgeving in te lichten
Zijn er dingen die ik zelf kan proberen om mijn smetvrees en dwanghandelingen onder controle te krijgen.

Ella
16-07-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik ben blij dat ik nu weet wat ik 'mankeer' (Verhaal 73)

Hallo ik ben Miran,
Bij mij is sinds kort de diagnose OCS + gegeneraliseerde angstoornis gesteld.
Ik ben blij dat ik nu weet wat ik 'mankeer'.
Zodat ik met therapie hier aan kan werken.
OCS ik had er nog nooit van gehoord maar zo herkenbaar voor mij, en ik voel mij gesterkt dat ik niet de enige ben

Miran
07-07-2022

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Vooral last van controledwang (Verhaal 72)

Hallo,

Bij mij is begin 2019 de diagnose dwanggedachten vastgesteld na meer dan 10 jaar psychologen en psychiaters bezoeken zonder enig resultaat.

Als ik me hierin inlees heb ik het gevoel dat het toch niet volledig 'ik' ben.
Dit omdat ik nergens echt mijn situatie in kan herkennen. Dit maakt me onzeker.

Zelf heb ik vooral last van controledwang (en dan niet op de manier van meerdere keren checken dat iets gesloten is oid). Nee, ik wil letterlijk de touwtjes over ALLES in handen houden.

Thuis heeft alles een vaste plek, moeten de zaken op exact mijn manier gebeuren. Is dat niet het geval dan is het chaos in mijn hoofd. Ook al wéét ik dat er meerdere manieren zijn om iets te doen, toch MOET het exact zo gebeuren. Zonder medicatie word ik serieus gek. Dan ben ik precies 2 personen. Dan roept persoon A irrationeel maar vanbinnen probeert persoon B me te kalmeren: "Het is toch niet zo erg? Kom op, laat het gaan".

Maar evengoed merk ik dat ik totaal niet om kan met verandering en dan ook heel vaak mijn man wil tegenhouden met de zoektocht naar bvb een nieuwe job. Nu weet ik eindelijk hoe alles gaat, heel de planning is erop gebaseerd en dan moet ik deze weer veranderen en weer aanpassen aan een ander levensritme.

Het ergste vind ik nog dat ik merk dat ik ook heel erg controlerend begin te worden over de kinderen (ik kan de drang om het ook effectief uit te voeren gelukkig nog onderdrukken, persoon B is hier voorlopig nog sterker).
Dan merkt ik dat ik ze onbewust subtiel duw in de richting van bepaalde kinderen waarvan ik denk dat het een goede match zou zijn, Hetzelfde verhaal met hobby's, ik betrap me er zelfs op dat ik voor de oudste al wat meisjes op het oog heb waarvan ik graag zou hebben dat hij er interesse in zou tonen. Heel triest eigenlijk want ik wil gewoon dat alles spontaan gaat.

Fietsen of wandelen met de kinderen is nooit fijn. Ik ben alleen maar bezig met al het mogelijke gevaar. Iedereen krijgt er stress van aangezien het een hele weg gaat van: Rij mooi rechts, stop daar bij die tak, neee rechtser rijden! Let op voor de voorrang van rechts en kijk goed naar de opritten of er geen auto's achteruit rijden, JE HEBT 1X NIET GEKEKEN je had dood kunnen zijn. etc etc

Met momenten raak ik ook het huis niet meer uit omdat ik me enorm onzeker voel over mijn uiterlijk. Dan moet ik werk afbellen want het lukt me echt niet. Kinderen geraken ook niet op school, tenzij hun vader kan inspringen.

Sporten lukt me niet meer want dan ben ik bang dat mensen een mening hebben over me. Zelfde met een hobby.
En zelfs al zou ik me erover kunnen zetten: heb ik een moeilijke dag, dan moet ik cancellen. Als dat vaak gebeurd ga ik er nog meer van uit dat mensen wat vinden van me. Het is echt een vicieuze cirkel.

Ik was ooit op bezoek bij mijn schoonbroer op Martinique en heb een hele vakantie in de auto doorgebracht. Heb meerdere rondjes rond het eiland gereden omdat ik gewoon niet durfde uitstappen om iets te doen. Ik heb het geprobeerd: parkeren en dan pannikeren. Om dan uiteindelijk het eiland 4x rond te rijden want naar huis durfde ik ook niet. Mijn schoonbroer was daar en ik kon het niet aan om de waarheid te vertellen.

Net ruzie gehad met mijn man omdat hij niet exact deed wat ik vroeg. En terwijl ik ruziemaak wéét ik gewoon dat dit nergens op slaat maar toch kan ik niet stoppen.

Dit is echt onleefbaar.

Emilie
28-06-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Sinds ik kinderen heb is het uit de hand gelopen (Verhaal 70)

Hallo allemaal,

Ik weet sinds kort dat ik controle OCD heb. Als ik terugkijk op mijn leven, heb ik dit van kinds af aan. Maar sinds ik kinderen heb, is het uit de hand gelopen. Ik moet controle hebben over hun geluk, hun gezondheid, hun welzijn … onmogelijk natuurlijk. Zeker nu ze jong volwassen zijn.

Ik heb een aantal periodes gehad waarin in volledig gecracht ben, maar het werd altijd op mijn gevoeligheid gestoken, zonder meer. In België is er niet zo veel kennis van angsten en dwang.

De dwang speelt zich voor 99% af in mijn hoofd: ik ga constant op zoek naar geruststelling door aan de kinderen te vragen of alles ok is. Dat geeft even rust, tot ik weer begin te twijfelen: misschien is er toch iets en willen ze het niet zeggen om mij niet ongerust te maken.

Sinds 3 maanden is het probleem echt uit de hand gelopen door onder andere de oorlog. Ik schuim constant het nieuws af. Als ik een bericht zie dat mij enigszins geruststelt gaat het even beter maar tien minuten later moet ik terug gaan kijken of er iets veranderd is. Het slorpt mij echt helemaal op. Als ik dan een opinie lees van iemand die begint te doemdenken, sla ik helemaal in paniek. Ik krijg een huilbui, en kan gewoon niet naar de kinderen kijken… de angst dat ze ongelukkig, bang gaan zijn neemt het helemaal over en mijn hoofd neemt mij mee naar een heel donkere plaats.

Ik probeer het nieuwslezen al te beperken tot de niet-sensatie-kranten maar ik merk dat het echt niet goed gaat. Ik ben gestart met gedragstherapie (maar dat is maar om de 2 à 3 weken) en met verhoogde medicatie maar ik merk geen verschil.

Ik leef op automatische piloot momenteel en heb in niets zin. Sporten helpt normaal zo goed maar zelfs dat krijgt mijn hoofd niet stil. Het enige dat helpt is het nieuws bekijken maar ik zie vaker iets dat mij doet panikeren dan iets dat mij geruststelt.

Als ik niet kijk, word ik nog onrustiger.

Is dit allemaal herkenbaar voor sommigen onder jullie?

An

Anneke-1977
09-06-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Mijn hoofd zegt dat ik dit moet doen en opnieuw en opnieuw en opnieuw (Verhaal 68)

Ik heb elke dag maar weer dat wat ik ook doe, ik een zin in mijn hoofd moet zeggen. " blijf leven " als ik loop, als ik iets pak als ik het licht aan en uit doe. En het is al helemaal erg in de avond wanneer ik in m'n bed zit. Ik moet het bij elke micro-beweging denken. En ik moet het ook denken naar de kant waar mijn familie leden zijn. Ik moet hun namen erbij denken. En ik mag zeker niet over de dood denken als ik het " blijf leven " tegen ze "zeg" ik ben er zo klaar mee dat ik mezelf er gewoon door sla of krab met m'n nagels in bv m'n been, arm, hoofd, gezicht, alles zo'n beetje. Want mijn gedachten laten me denken dat ik het niet goed doe de eerste keer. Dus dan moet ik het opnieuw doen, en opnieuw en opnieuw en opnieuw tot ik helemaal ik huilen uitbarst omdat ik er zo klaar mee ben. Iemand help me alsjeblieft. Ik weet zeker dat niemand anders dit probleem heeft maar ik heb echt hulp nodig

Loïs
23-05-2022

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Sinds het begin van corona dwanggedachten (Verhaal 67)

Ik heb sinds het begin van Corona ongeveer dwanggedachten en ik kon aan niks anders denken. Nog nooit eerder heb ik dit meegemaakt en ben toen veel gaan lezen. Ik kwam erachter dat er niet veel behandelingen voor waren behalve dat magic truffels konden werken en mediteren. Omdat ik zelf erg geloof in mediteren heb ik voor het tweede gekozen. De dwanggedachten die ik had waren in combinatie met veel spanning in mijn lichaam. Tijdens het mediteren voelde ik deze spanning en merkte hoe langer ik mediteerde hoe meer de spanning wegging. Nu voel ik dat de spanning bijna helemaal weg is uit mijn lijf en dus ook de dwanggedachten. Ik kan nu weer beter mijn gedachten/gevoelens beter controleren. Ik ben naar twee specialisten geweest en dus twee behandelingen gehad maar helaas niet veel aan gehad. Ik kan zeggen dat mediteren mij 100% heeft geholpen en niks anders. Ik moet er wel bij vermelden dat ik dus twee jaar lang elke dag lag te mediteren. Per dag gemiddeld 3/4 uur gemiddeld soms meer soms minder, soms in de ochtend een uur of twee en soms later op de dag en avond voor het slapen. Het heeft veel moeite en tijd gekost om de spanning weg te halen maar het is te doen. Na een paar keer mediteren voelde ik niks maar ik ben blijven doorgaan tot ik wel wat voelde en dat gebeurde ook. De eerste keer dat ik ging mediteren zei ik tegen mezelf dat ik zou blijven liggen tot ik wat voelde en na 3 uur liggen mediteren voelde ik iets open ploppen in m’n lichaam en toen wist ik dat dit de manier was voor verandering. Althans voor mij dan en ik verwacht en hoop voor andere ook. Ik wil er ook bij zeggen dat ik er recent achter ben gekomen dat ademhalingsoefeningen in combinatie met meditatie ‘extra’ effectief is. Ik hoop dat jullie wat hieraan hebben en vergeet niet als je dit ook wilt gaat doen wees consistent en stop er de tijd en energie in dan lukt het wel.

Anoniem
23-05-2022

6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Overlijden van mijn opa en oma (Verhaal 66)

ik weet niet hoe ik met overlijden van mijn opa en oma moet om gaat zij heel er lag er niet meer

hava
21-05-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Existentiele ocd is momenteel mijn grootste thema. (Verhaal 54)

Hallo allemaal,

Ik wil graag mijn verhaal delen en hopelijk herkent iemand zichzelf hierin of kan mij tips geven over hoe hiermee om te gaan. Mijn dwanggedachten nemen op dit moment echt mijn leven over.

Ik heb al mijn hele leven last van dwang. Het begon op jonge leeftijd met mijn handen wassen, toen kwamen de dwanghandelingen omdat ik bang was dat er anders iets met mijn dierbaren zou gebeuren. Ook kreeg ik tijdens mijn relatie last van false memory ocd. Ik dacht vaak dat ik vreemd was gegaan wat helemaal niet zo was.

Ik heb inmiddels een dochter van 1 jaar. Sinds de bevalling heb ik erg veel last van OCD. Ik heb een paar weken last gehad van derealisatie. Toen ging het eigenlijk bijna een heel jaar vrij goed met mij. Tot september 2020, toen kwam de derealisatie weer terug en begon mijn ernstige dwang. Dit keer niet zo zeer de dwanghandelingen maar meer de dwanggedachten. Echt gedachten die ik niet eens durf uit te spreken ik schaam me er zo erg voor. Ik heb nu vaak het idee alsof ik droom en dit de werkelijkheid niet is (waarschijnlijk heeft de derealisatie dit getriggerd). Ook geloof ik vaak niet wat ik over de hele dag gedaan heb. Zelf als ik iets heb gedaan dan denk ik had ik dit wel gedaan? ook al was het 1 minuut geleden. Het neemt echt mijn leven over en ik voel me zo moe. Ik had ook last van Harm OCD maar dit komt en gaat. Existentiele ocd is momenteel mijn grootste thema.

Ik loop momenteel al bij een psycholoog maar ben er nog niet veel mee opgeschoten. Ik hoop dat iemand mij advies kan geven.

Moraisa
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 16-05-2022

2
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde. Vaak rijfel ik of ik het heb gedaan of wat ik heb gezegd. Maar diep van binnen weet ik het. Maar mijn gedachten laten me twijfellen. Ik wandel veel en probeer het te accepteren

Silvia
06-05-2022
Reactie:
Hoi Moraisa,

Ik heb ook existentiële OCS, ergens fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Heel naar is het. Ik merk dat medicatie me wel helpt om rustiger te worden in mijn hoofd en het allemaal wat beter te overzien. Maar ook een stuk acceptatie is wel langzaam gekomen in mijn leven. Het idee dat je ‘gewoon’ aan het filosoferen bent en dat dat ook mooie kanten heeft.

Sterkte!

Lieke
14-05-2022
Reactie:
Ik heb precies hetzelfde. Vaak rijfel ik of ik het heb gedaan of wat ik heb gezegd. Maar diep van binnen weet ik het. Maar mijn gedachten laten me twijfellen. Ik wandel veel en probeer het te accepteren

Silvia
16-05-2022

Jouw reactie:



Het werd van een WIL een MOET (Verhaal 65)

Hi ik heb ocd als ik terug denk aan wanneer het is begonnen is het voor mijn gevoel altijd geweest alleen het was geen obsessie het was meer de perfectionist in mij op een gegeven moment werd het in plaats van een WIL een MOET dat alles schoon moest en op de juiste plaats ik kon niet slapen of weg gaan zonder iets recht te zetten of nakijken of alles echt schoon was soms maakte ik de zelfde tafel 3 keer schoon ook al was het niet gebruikt hier ben ik gelukkig over heen door bewust te worden of dit nou echt moest of ik dit nou wou en door te beseffen dat het een obsessie was dat zich verplaatst hield in dat het niet vast zat aan 1 obsessie en ik nog controle kan houden. Maar ook al ben ik nu over de fysieke heen mentaal niet ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben om bepaalde dingen te doen wat ik graag zou willen en weet totaal niet hoe ik hier over heen kom. Het gevoel der bij pijn in de borst en trillende handen en me zelf weg sluiten. Als iemand tips heeft zijn ze welkom.

Anoniem
04-05-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Dochter van 46 met ernstige dwang (Verhaal 24)

Hoi ik heb een dochter van 46 met ernstige dwang
Gediagnostiseerd. Met ocd
Erg depressief en zegt steeds dat ze geen energie meer heeft en het leven zo niet meer wil
Is ooit opgenomen geweest maar wil nu geen hulp meer
Het heeft haar belemmerd in heel veel dingen
Ik als moeder moet altijd dingen in een bepaalde volgorde zeggen als weer een crisis is en weet me soms geen raad met de situatie
Herkent iemand dit


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-04-2022

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit heb ik ook bang om mijn kind pijn te doen . Het doet me heel veel ik wil er echt uit

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb hetzelfde.
Je kunt er zelf niets aan doen.
Het belemmert je ook in allerlei dingen.
Het is iets verschrikkelijks.
Heeft ze geen antidepressieva of helpt dat niet?
Graag bericht terug.

Anoniem
24-04-2022

Jouw reactie:



Zou tms uitkomst kunnen bieden? (Verhaal 64)

Hallo,
Ik kwam hier terecht tijdens mijn nooit stoppende zoektocht naar een oplossing.
Vroeger al was ik altijd zenuwachtig. Op mijn 18e ben in last beginnen krijgen van hyperventilatie en nu op mijn 49 heb ik dit nog steeds.
Ben altijd perfectionist geweest en kan me overal aan ergeren( verkeer, collega's, bazen, wanorde....)
Heb een aantal jaren terug zware slaapproblemen gehad door stress voor mijn zoon zijn toekomst.
Ik hou het nooit lang uit op hetzelfde bedrijf, zit nu aan nummer 15 ofzo, slechts één keer ontslagen want mijn werk doe ik ook perfect.
Ik trek mij alles veel te veel aan.
Zou tms uitkomst kunnen bieden?

Jan
05-04-2022
laatste reactie: 21-04-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Zou je je zoektocht willen laten stoppen? Dan werkt Byron Katie misschien wel voor je.

Anoniem
21-04-2022

Jouw reactie:



Heb sinds een tijdje Hocd (Verhaal 53)

Ik ben Michel 45 jaar oud en heb sinds een tijdje Hocd. Ik val echt op vrouwen en heb geen gevoelens of behoefte aan mannen, maar de onzekerheid of ik toch geen homo ben belemmerd mij echt in het dagelijks leven als mensen het over homo,s hebben wordt ik erg onzeker en rood omdat ik bang ben dat ze denken dat ik homo en durf mannen niet recht aan te kijken uit angst dat ik ze aantrekkelijk ik ga vinden.wie heeft hier ook ervaring mee en vooral hoe kom ik ervan af?

Michel
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 04-04-2022

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit heb ik ook!!!!Dit is zo verschrikkelijk angstig. Ik heb altijd gedacht dar ik de enige was die zoiets had maar sinds kort ben ik er achter dat het hocd is. Ik ben op middelbare leeftijd maar heb hier met tijden heel veel last van en met tijden ook niet. Het is zo moeilijk om er met andere over te praten omdat er zo n taboe opzit en ik me erg voor schaam. Mijn leven zou zoveel beter zijn geweest als ik hier geen last van had.

Anoniem
04-04-2022

Jouw reactie:



Ik lijd aan een liefdesverslaving (Verhaal 52)

Ik lijd aan een liefdesverslaving.
Er is een man aan wie ik continu, 24 uur denk.
Ik krijg hem geen seconde uit mijn hoofd.
Het duurt 6 jaar en er was geen sprake van wederzijdse liefde.
Wel werd ik letterlijk ziek van verliefdheid. En nog steeds ondervind ik dagelijks de gevolgen van de fysieke kenmerken: Vooral heel erg misselijk als ik aan hem denk, steken in mijn lichaam toen ik hem zag, maar nu slaat de onrust toe. Ik weet dat als ik bij hem zou zijn, de onrust voorbij is en dat ik weer weet wie ik ben.
Ik volg nu ook een behandeling tegen liefdesverslaving, maar ik heb mede door mijn dwanghandelingen geen energie meer over om überhaupt iets te kunnen doen wat er van mij wordt verwacht.
Mijn dwanghandelingen zijn: Masturberen bij spanningen, maar ook door mijn hoge libido, wat mede wordt veroorzaakt door mijn liefdesverslaving en bij ieder dingetje wat ik heb aangeraakt mijn handen wassen en steeds denken: Toen heb ik dit aangeraakt en nu dat. Continu over alles nadenken.
Maar dan niet de discipline kunnen opbrengen om schoon te maken wat echt vies is op dat moment, dat stel ik uit, om daar vervolgens maanden later weer een punt van te kunnen maken, want dan moet alles wat daarmee in aanraking is gekomen schoongemaakt worden.
Mijn gedachtenpatroon is echt heel uitputtend.
Ook kan ik steeds moeilijker de dingen opbrengen die van mij verwacht, ik vertoon keer op keer uitstelgedrag, en daardoor voel ik mij nog waardelozer. Het leven voelt voor mij als een belemmering, om de kleinste dingen kan ik huilen en ik denk continu na over het verlies van mijn dierbaren en ik heb al vele jaren last van schuldgevoelens.
Sinds mijn 14e (Ik ben nu 24) heb ik perioden van intense hoogtepunten maar ook intense dieptepunten, dat gepaard gaat met suïcidale neigingen.
Op dit moment wil ik dolgraag leven, ik ben continu op zoek. Ik heb 5-htp gebruikt en Calmanax, ook weer weggegooid daarna omdat ik even in het heden leefde en dacht: ik kan dit op eigen houtje, maar wanneer zelfs iets wat ik op de grond heb laten vallen en weer moet oppakken, een uitputtingsslag is, ben ik zelfs niet in staat om dit programma tegen mijn liefdesverslaving te volgen. In het begin was ik wild enthousiast en daarna vervaagde het geluk weer eens weg, zoals het al heel lang gaat. Ik kan niet garant staan voor mijn eigen geluk.
Het liefst zou ik samensmelten, een identiteit vormen met de man waarop ik al vele jaren verliefd ben, hij heeft alles waar ik van droom. Hoe kan ik blijvende stabiliteit in mezelf terugvinden. Sinds mijn 13e heb ik een liefdesverslaving, daarvoor had ik anorexia/nervosa. Aangezien ik momenteel niet in staat ben om adviezen van anderen zelf op te volgen, zou ik nu liever willen vragen: welke middelen zou ik kunnen gebruiken om van mijn verschrikkelijke obsessie en dwanggedachten af te komen?

Anoniem
> 2 jaar geleden

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb exact hetzelfde als jou, dus snap je ook helemaal. Ik leid al vanop mijn 5 jaar aan OCD, wat dus betekent dat ik mijn leven nooit anders gekend heb. Ik ben toen ik 15 was gestart met Citalopram (anti-depressiva wat werkt bij angststoornissen) al snel merkte ik verschil en kon ik mijn OCD controleren Ipv dat mijn OCD mij controleert. Op mijn 18de heb ik een relatiebreuk doorstaan die me heel heftig gevallen is. Ik at niet meer, ik kon niet meer slapen, dacht de hele tijd aan haar en geen enkele afleiding was voldoende, met vrienden afspreken had voor mij geen zin. Mijn Citalopram is op dat moment verhoogd naar de hoogste dosis die mag voorgeschreven worden. Helaas merkte ik daar geen verschil van. Ik wou er niet meer zijn, ik voelde me slecht en vond dat alles mijn fout was. Na gesprekken met de psycholoog hebben we ontdekt dat ik mijn relatie onder controle hield met mijn OCD. De OCD bepaalde dus niet alleen mijn leven zoals vroeger maar bepaalde ook mijn relatie… ik heb me enorm slecht gedragen waardoor mijn ex een heel slecht beeld van me heeft. De hele tijd reflecteer ik in mijn hoofd over de dingen die ik gedaan heb en heb de hele tijd bang dat ze een ander gaat vinden. Ik kan haar niet loslaten, ik hoor haar niet meer, ik kan haar leven niet meer controleren en dat besef ik zelf goed genoeg maar de OCD bepaald er anders over. Alle gedachten/handelingen maken mijn hoofd gek en mijn lichaam moe. Ik heb een periode in het ziekenhuis gelegen omdat ik neurologische uitval kreeg door de stress/angsten. Op dat moment ging echt de noodbel bij mij. Ik heb 4 weken begeleiding aan huis gehad die me opvolgden en ervoor zorgden dat mijn leven weer wat zou voorstellen. Maar tevergeefs… ik ben ondertussen 19 en voel me nogsteeds hetzelfde. Ik ga over enkele weken in opname bij een psychiatrisch ziekenhuis omdat ik nogsteeds hoop heb, nogsteeds geloof dat ik hier sterker uit word en ervan kan leren. Haar vergeten ga ik nooit, het gemis gaat nooit verdwijnen en het rouwproces is enorm zwaar. Maar met de juiste ingesteldheid en motiverende doelen ben ik ervan overtuigd dat iedereen kan bereiken wat die uiteindelijk wil. Dus al lijkt de tunnel kil en zwart, op het einde zal toch nog een lampje branden. Keep your head up, je kan dit!!!

Anoniem:)
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Weet iemand raad, ik smeek het bijna ...ik wil zo graag geholpen worden. (Verhaal 40)

Hoe begin ik...1 jaar geleden ben ik uit elkaar gegaan met mijn ex vriendin. Ik heb een soort van obsessie voor haar die te ver aan het gaan is. Ik ben in een zxare depressie gekomen en de gedachten gaan verder en verder...ik wil zelfmoord plegen om haar te vergeten...het gaat zover dat zij in mijn gedachten moet toekijken. Ik vind het ziekelijk van mezelf maar geraak er niet vanaf.Ik wil beter worden maar vind precies geen hulp. Ik ben in behandeling bij een psycholoog,is alleen maar vertellen. Ik heb hypnotherapie gedaan ook geen succes. Ik ben zelfs 3 weken in een instelling opgenomen...Weet iemand raad, ik smeek het bijna ...ik wil zo graag geholpen worden.

Patrick
> 2 jaar geleden

3
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hoi patrick

als ik goed begrijp uit je verhaal is dat het uit is gegaan met je vriendin een grote klap is voor je je kan de gedachtens en de gebeurtenis niet goed een plekje geven .die dingen zijn lastig en die gene heeft wat voor je betekend om het te accepteren is proberen om te kijken na de dingen die je wel leuk en beleefd hebt met haar zodat je de negatieve gedachtens wat achter wege laat het zal een gevecht worden of schrijf het van je af kan ook helpen praten met iemand lucht ook op . Je zal toch een keer het een plekje moeten geven want je hebtje eigen leven die ook verder gaat sterkte

anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zeer herkenbaar, ook ik ben keer op keer obsessief verliefd, bij mij gaat het om onbeantwoorde liefdes.
Mentaal ben ik er helemaal kapot van, daarom heb ik hulp gezocht bij een GGZ instelling die speciaal gespecialiseerd is in liefdesverslavingen en co-dependency.
Claudia's Care Center heet het, misschien heb je er wat aan!

Sterkte!

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb exact hetzelfde als jou, dus snap je ook helemaal. Ik leid al vanop mijn 5 jaar aan OCD, wat dus betekent dat ik mijn leven nooit anders gekend heb. Ik ben toen ik 15 was gestart met Citalopram (anti-depressiva wat werkt bij angststoornissen) al snel merkte ik verschil en kon ik mijn OCD controleren Ipv dat mijn OCD mij controleert. Op mijn 18de heb ik een relatiebreuk doorstaan die me heel heftig gevallen is. Ik at niet meer, ik kon niet meer slapen, dacht de hele tijd aan haar en geen enkele afleiding was voldoende, met vrienden afspreken had voor mij geen zin. Mijn Citalopram is op dat moment verhoogd naar de hoogste dosis die mag voorgeschreven worden. Helaas merkte ik daar geen verschil van. Ik wou er niet meer zijn, ik voelde me slecht en vond dat alles mijn fout was. Na gesprekken met de psycholoog hebben we ontdekt dat ik mijn relatie onder controle hield met mijn OCD. De OCD bepaalde dus niet alleen mijn leven zoals vroeger maar bepaalde ook mijn relatie… ik heb me enorm slecht gedragen waardoor mijn ex een heel slecht beeld van me heeft. De hele tijd reflecteer ik in mijn hoofd over de dingen die ik gedaan heb en heb de hele tijd bang dat ze een ander gaat vinden. Ik kan haar niet loslaten, ik hoor haar niet meer, ik kan haar leven niet meer controleren en dat besef ik zelf goed genoeg maar de OCD bepaald er anders over. Alle gedachten/handelingen maken mijn hoofd gek en mijn lichaam moe. Ik heb een periode in het ziekenhuis gelegen omdat ik neurologische uitval kreeg door de stress/angsten. Op dat moment ging echt de noodbel bij mij. Ik heb 4 weken begeleiding aan huis gehad die me opvolgden en ervoor zorgden dat mijn leven weer wat zou voorstellen. Maar tevergeefs… ik ben ondertussen 19 en voel me nogsteeds hetzelfde. Ik ga over enkele weken in opname bij een psychiatrisch ziekenhuis omdat ik nogsteeds hoop heb, nogsteeds geloof dat ik hier sterker uit word en ervan kan leren. Haar vergeten ga ik nooit, het gemis gaat nooit verdwijnen en het rouwproces is enorm zwaar. Maar met de juiste ingesteldheid en motiverende doelen ben ik ervan overtuigd dat iedereen kan bereiken wat die uiteindelijk wil. Dus al lijkt de tunnel kil en zwart, op het einde zal toch nog een lampje branden. Keep your head up, je kan dit!!!

Anoniem:)
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik weet niet zeker of ik een dwangneurose heb (Verhaal 61)

Hallo ik ben Ellen, ik weet niet zeker of ik een dwangneurose heb, maar wat ik heb is dat ik constant dingen moet onthouden, bv iemand zegt oh deze film is goed moet je zien dan ga ik dat heletijd in men hoofd houden tot ik ga slapen of bv in een supermarkt dan ga ik ook heletijd als er dingens niet juist op zen plaats liggen dan hou ik dat soms in men gedachten voor een heledag tja het is moeilijk om al typend alles uitteleggen, bv ik ga op straat en ik zie een snicker ofzo op de grond liggen ik zeg maar iets dan ga ik dat heletijd onthouden.. ik merk wel dat ik die dingen heb wanneer ik emotioneel ben.. want ik heb het 1 jaar of zelf langer totaal geen last van gehad. Iemand die dit herkent?

Ellen
> 2 jaar geleden

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Als ik dwang voel, voel ik niet echt iets (Verhaal 60)

Als ik dwang voel, voel ik niet echt iets. Alleen de dwang. Het gevoel van dwang. Mijn ratio is dan super sterk en wil alles overnemen. Van eten tot toegang in gesprekken. Het is niet niks. Het komt binnen zonder pardon, maakt een zooi van mijn spontane ik en zorgt voor een regiede ik die alles mooi en perfect moet doen. De regels van deze dwingende stem zijn niet klein. Het zijn veeleisende regels die mij een dag kunnen overnemen.
Daar bovenop komt de neurotische stem die me in gedachten steeds vertelt dat het nog niet goed is wat ik doe. Dat ik beter moet zijn in alles want anders...komt het niet goed met me...en dan komt de angst. Op dat moment heeft de dwang me volledig onder controle en is de cirkel rond.

Het voelt alsof iemand me afperst en me zegt dat als ik iets niet doe, er gevolgen zijn die groter zijn dan ik aan kan, elke keer weer. Alleen ik ben de afperser. Dat is het erge. Ik doe dit allemaal zelf en voel me heel ongelukkig hierbij en ongemakkelijk.

Hoe verlaat ik dit gebied zodat ik weer de vrolijke en vrije ik kan zijn zonder mezelf in hokjes te duwen,maar wel met normale grenzen zonder afdwingend te zijn maar mezelf?

Heeft iemand misschien nog tips?

Liselotte

Liselotte
> 2 jaar geleden

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Dwanggedachten bespreken met partner (Verhaal 59)

Hallo iedereen,

Ik lijd al sinds kinds af aan aan OCD. Ik ben nu volwassen en ben er constant mee bezig. Sinds kort heb ik een relatie en de dwang ‘’scenario’s’’ die ik had kon ik openlijk met haar bespreken. Dit luchtte mij heel erg op en vond het fijn dat zij het zo geweldig en luchtig oppakte. Zij ontkrachtte mijn angst en schuld gevoel en dat was fijn. Echter sinds dat openlijk gesprek lijkt het of de sluizen open zijn gegaan. Ik heb nu de neiging dat ik alles aan haar moet vertellen, anders hou ik dingen voor haar achter. Dit zijn dingen als ik peuter wel eens in mijn neus bijvoorbeeld. Maar ook als ik een andere leuk vrouw zie, schiet gelijk in mijn hoofd, ik wil mijn vriendin inruilen voor die vrouw. Ik weet dat die gedachten al komt, maar hoe meer ik die wil ontwijken, des te harder komt ie aan. Mijn vriendin is hier nogmaals altijd heel luchtig over en zegt dat het normale gedachten zijn.
Echter heb ik ook wel eens hele nare gedachten gehad. Gedachten waar ik op het moment zelf geen stress om heb, omdat ik weet dat ze niet echt zijn. Ik zat een keer een serie te kijken, toen mijn vriendin iets in de trend zei van: “ik zou het zo doen in de toekomst”. Uit het niets schoot in mijn hoofd: “dat zou niet kunnen als ik jou nu dood zou maken”. Een hele rare gedachten, waar ik toen geen aandacht aan besteedde. Tevens zat ze dit weekend in het raam kozijn, met het raam open. Ik was erg bang voor een gedachten dat ik haar het raam uitduw, dat ik haar snel vastpakte en verzocht om niet zo te zitten.Ook heb ik ook wel eens gedacht hoe het zou zijn als ik m’n huisgenoot zou vermoorden, hoe zou ik daarna handelen. Zou ik zijn moeder appen met zijn telefoon, zodat ze denkt dat hij nog leeft? Tijdens zo een gedachte weet ik al dat dit geen realistisch iets is, want ik zou er mijn eigen leven al mee verwoesten. Precies nu ik dit verhaal schrijf schiet in mijn hoofd dat wanneer ik eens geïrriteerd op hem was, ik in mijn hoofd fysiek beelden had, waarbij ik op hem insloeg of neerstak. Nu ik dit rustig en nuchter analyseer, raak ik compleet in paniek.

Ik zou dit graag met mijn vriendin willen bespreken, maar zowel de psycholoog als mijn moeder zijn bang dat dit verkeerd wordt opgepakt en adviseren dus deze gedachten in mijn hoofd te laten en niet al te serieus nemen.
Het voelt voor mij nu of ik dingen verzwijg voor mijn vriendin en dat ik haar in gevaar breng.

Ervaart iemand van jullie dit ook en hoe maak je jezelf wijs dat dit niet echt is. Ik heb nog nooit iemand fysiek wat aan gedaan...

KidM
> 2 jaar geleden

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik ben er achtergekomen dat ik dwanggedachten heb (Verhaal 51)

Ik deel mijn verhaal hier, omdat ik het moeilijk vind om erover te praten. Tot voor kort had ik nooit last van OCD. Ik was wel een angstig persoon, in het verleden gekampt met depressies en van alles en nog wat, maar ik had nooit last van dwanggedachten (obsessies). Tot het uit ging met mijn ex van 6 jaar. Hij dumpte mij zo onverwachts, en ook op zo’n rotte manier. Een paar weken daarna begonnen de dwanggedachten. Eerst over mijn seksualiteit, terwijl ik daar al 20 jaar zeker over ben en geen een keer over heb getwijfeld: ik ben altijd open minded geweest, heb zelfs wel eens geëxperimenteerd en was altijd een ally van de lghbtq+ community, en nooit heb ik getwijfeld aan mijn geaardheid. Tot een paar maanden geleden; dat ineens mijn eigen brein me ervan probeerde te overtuigen. Ik wist oprecht niet wat me overkwam, en raakte enorm in paniek voor een aantal weken. Toen kwam er weer een week dat het volledig weg was, en ik me weer de oude voelde. Vervolgens kwam het weer terug met een nieuwe obsessie. Ik ben er vandaag pas achtergekomen dat ik dwanggedachten heb, en het leek alsof alles ineens bij elkaar kwam. Het verklaard nu ineens alle obsessies die ik de afgelopen maanden heb gehad. Ik denk dat het komt door trauma van mijn relatiebreuk, en omdat ik al zo lang kamp met angsten. Mijn allergrootste angst in de wereld was voorheen dat mijn ex-vriend weg zou gaan, en die angst is uitgekomen. Mijn tweede grootste angst, was dat ik de controle zou verliezen en alleen achter zou blijven. Door corona en mijn ex die wegging, is ook die angst uitgekomen. Het is nu voornamelijk de angst dat het nooit meer weggaat. Ik ben bang voor obsessies die zullen komen, bang dat er obsessies zullen zijn die niet meer gaan, bang dat ik straks echt niet meer kan functioneren. Bang dat er een “kern van waarheid” in de obsessies zit, en bang dat ik misschien wel in de toekomst mijn eigen leven zal moeten nemen als het niet over gaat. Ik ben ook bang dat de obsessies ALLES zullen overnemen, en dat ik mijn leven als normale 20-jarige niet meer kan leiden. Ik word er helemaal gek van. Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken, al weet ik dat googelen, praten op forums en zoeken naar geruststelling mijn grootste en meest voorkomende compulsies zijn. Ik ben er zo klaar mee. Ik zou terug willen naar hoe mijn leven was vóór al deze nare gedachtes.

Anoniem
> 2 jaar geleden

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey, ik snap je gevoel.
Ik heb mijn dwang gedachtes ontwikkeld in mijn relatie ik zelf een vrouw en ging ook met een vrouw mqqr mijn vriendin loog continue gewoon obsessief liegen waar door ik dwang gedachtes kreeg en haar niet meer kon geloven. Uit eindelijk met veel haat ging ze bij me weg .. ik dacht zie dwang gedachtes gaan wel weg... maar nee... ze werden juist erger en nu met bepaalde onderwerpen die ik niet zag aan komen , en elke x als de ene dwang gedachte weg is komt er weer een andere het beïnvloed mijn leven. Ik weet helaas niet de oplossing het enige wat ik weet is vind de juiste zinnen die je tegen jezelf kan zegen. Bijv , nee tuurlijk ben ik dat niet dat kan niet eens. En probeer dat elke keer tegen jezelf te zegen. En als je hier niet van af komt is de enige manier therapie.. ik sta ook op de wachtlijst.

Anoniem
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Zorgen over dwanggedachtes met innelijke stem (Verhaal 31)

Ik zit namelijk met iets heb al een maand bizarre nare gedachten het meest naar mijn zoontje toe , ik was water aan het koken en hij stond onder het fornuis ik moest dan mijn water inschenken in mijn glaasje en toe kreeg ik de gedachten om het om te gooien op hem en mijn innerlijke stem die zei je doe het doe het . Ik maak mij het meest zorgen over dat van mijn innerlijke stem want bij alle bizarre gedachten had ik geen innerlijke stem
Of maak ik me te veel zorgen om daarop
Te focussen. Heeft er iemand ook dwanggedachtes met een innerlijke stem ?

Kate goedschalk
> 2 jaar geleden

2
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb ook die intrusie gehad. Ik dacht dat ik de enige was. Ik heb er erg last van gehad.
Hie gaat het nu met u ?

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Het gaat echt niet met mij , ik heb elke dag wat anders 😭😭 wordt er zo angstig van . Mijn intrusies lijken niet meer op gedachten ze lijken echt . Het is moeilijk nu te onderscheiden of ik het echt wil of als het gedachten zijn . Heeft u dat eens ?? Bent u er van af ik ben angstig dank ik gek aan het worden ben of een psychopaat ben 😭😭😭😭😭😭

Kate goedschalk
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo
Ik heb het zelfde gehad jij lijd aan agressieve dwanggedachten ,je bent geen psychopaat jij wild dat helemaal niet wat je denkt ,een psychopaat zou zich geen zorgen maken om zulke gedachten .
Ik heb het ook gehad .2 x opgenomen op de paaz uiteindelijk na een jaar terecht gekomen in het marina de wolf centrum in ermelo
Ik heb daar leren omgaan met die gedachten
Neem contact op met de kliniek voor behandeling daar zul je merken dat er meer mensen zijn met zulke gedachten
Veel sterkte gewenst

Ger
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik heb dwanghandelingen en dwanggedachten (Verhaal 7)

Na vroeger alle dwanghandelingen wel gehad te hebben tot aantikken,dwangmatig alles moeten zeggen,tot tig keer zappen en terug zappen met de tv, werd dat op ten duur minder op wat kleine dingen na die voor mij gevoel amper nog deerde,verder is me perfectionisme wellicht ook een dwang ,moet 3x sporten in de week bv om me compleet te voelen...


Maar wat ik op ten duur ontwikkelde was het meest erge..
Ik kwam op de gedachte dat het mogelijk is om een de gedachte aan een appel vast te houden elke dag van sochtens tot het slapen gaan.


Maar op ten duur kon ik die appel ook vervangen voor een peer bijvoorbeeld.
Maar op een gegeven moment werd het meer een afwijkende dwangedachte dat je gewoon aan die dwang denkt zonder specifiek een ding..


Soort dwang over je bewustzijn waardoor je soort gevangen zit in je hoofd en niks meer spontaan gebeurd en je in totaal isolement komt.


Zelfs als ik met mensen moest praten dacht ik aan de dwang of als ik werkte en sportte..
Uiteindelijk na gesprek met moeders overgegaan.


En heel soms dacht ik er ff aan maar kon het al gauw weer wegstoppen..
Nu 20 jaar later na flinke burn out is dit weer de leidraad van me burn out..
Na google leegezocht te hebben kan ik deze dwang nergens vinden.


Is hier iemand bekend met dit fenomeen?
Dat je dus de hele dag soort van dwang over je bewustzijn heeft of dat je een met je hoofd bent zo gevoel en aan niks anders kan denken.?


Je gedachtes gaan gewoon niet meer vanzelf en op de automatische piloot.

Grs bak


Bak
> 2 jaar geleden

10
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hoi Bak,

Ik lees net je bericht op dit forum alleen weet niet hoe oud je bericht al is.

Ik kan me op zich wel in je verhaal vinden alleen heb ik het niet met een appel of een peer.

Ik heb sinds 4 jaar ook last van dwanggedachten en komen bij mij ook extreem terug wanneer ik oververmoeid ben.

Ik word overspoeld door gedachten gedurende de hele dag en vaak ben ik dingen aan het controleren. Gebeurtenissen waarvan ik niet 100% zeker weet of ze zijn gebeurd en niet zijn te controleren maar die ik toch wil controleren.

Ik heb ook net als jou dat deze gedachten er constant zijn.. ook wanneer ik met iemand praat of wanneer ik aan het sporten ben.

Ik kan ook echt aan niks anders denken en het beheerst mijn leven en mijn functioneren.
Wat ik wel merk is dat meditatie, lezen, sauna of iets ontspannends doen het voor mij wel minder erg maakt. Dit komt omdat ik dan tot rust kom en het allemaal niet zo erg vind. Het beste werkt voor mij om er niet zoveel waarde aan te geven hoewel dat heel erg moeilijk is.

Je gaf ook aan in je verhaal dat na 20 jaar het weer terug is gekomen. Hoe ben je de eerste keer er vanaf gekomen?

Graag hoor ik van je.


M
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ja, ik herken wat je schrijft.
Ik Jan m'n gedachten pas loslaten als ik ze aan een bepaalde persoon verteld heb.


Petra
> 2 jaar geleden
Reactie:

Toen ging het vanzelf weg


bak
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Bak


Dat je gedachten vastzitten aan bijvoorbeeld een appel of peer en dat he dat beeld niet meer los kunt laten, daar heb ik tot voorheen ook last van gehad. Probeer je dagen te plannen op de avond van tevoren zodat je in een structuur komt, dit heeft bij mij gewerkt en ik voel me veel vrijer nu.


Ik hoop dat dit je helpt

Rein
> 2 jaar geleden
Reactie:
Petra mag ik iets vragen?

Em
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Ik heb smetvrees, maar niemand vraagt ooit hoe het met me gaat (Verhaal 28)

Merken jullie het ook? Bij lichamelijke problemen krijg je heel veel steun. Bij spygischise problemen weten veel mensen hoe te reageren. Ik voel mij hier heel erg door onbegrepen en niet waardig en nutteloos en zo. Ik heb nu bijna een jaar smetvrees maar nooit vraagt iemand hoe het met mij gaat. Mijn zusje heeft dit jaar juist allemaal lichamelijk zoals enkelbanden gescheurt en operatie voor blindedarmontsteking. Iedereen vraagt naar hoe het met haar gaat en ik word genegeerd. Ik voel me zo stom en heb dan extra last van mijn ocd

Sophie
> 2 jaar geleden

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel simpel gezegd, mensen reageren op fysieke problemen, het helpt ook te realiseren dat je zelf de fout ongetwijfeld al gaakt hebt om iemand niet te vragen of ze ok zijn terwijl ze psychologisch gebukt gaan onder zware lasten. De simpele reden is dat mensen niet weten wat het is of wie het heeft en wanneer ze er last van hebben.

Anoniem
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Mijn dochter heeft OCD (Verhaal 21)

Mijn dochter heeft OCD. Ze is nu 31 jaar, heeft 2 kleine kinderen en een heel lieve partner. Vanaf haar 12e jaar is het erin geslopen. Ze was perfectionistisch, maar dat is nu obsessief geworden. Bij stress vlamt het heel erg op. Dan moet haar partner alles doen wat ze wil en is wordt ze woedend als dat niet gebeurd. Dus nu is haar partner eigenlijk de boosdoener want die triggert haar OCD volgens haar. Terwijl hij heel erg behulpzaam is.
Ze heeft een half jaar psychologische hulp gekregen van een psycholoog, maar er is eigenlijk niet veel veranderd. Ik ben zo bang dat hele gezin uit elkaar valt. Ze wil niet meer naar een psycholoog, want dat vind ze te zwaar. Ik heb heel vaak de indruk dat ze er helemaal niet vanaf wil. Dat OCD haar enige houvast is en dat als dat verandert ze in een diep gat valt. Ze geniet er van om toe te geven aan de ocd, daarna is ze dan rustig. Ze ruimt alles op, de hele dag door, haar partner ook en nu ook haar 2 jarige dochter al. Ik vind het angstaanjagend. Vooral dat ze geen hulp meer wil. Ik weet niet meer hoe ik haar moet benaderen want bepaald alles voor iedereen. Als dat niet gebeurd wordt ze boos en geïrriteerd. Ze is niet dom, heeft HBO studie gedaan en heeft een baan op een PR bureau als manager. Dat doet ze heel goed. Haar kinderen zijn lief. Maar niemand weet dat ze haar gezin terroriseert met haar woed als het huis niet continu aan de kant.


Helena B.
> 2 jaar geleden

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

het zal voor haar heel zwaar zijn vooral omdat ze elke dag met die dwangneurosie te maken heeft het kost tijd en in je hoofd ben je onrustig.voor de man ook die probeerd alles te doen op de goede manier maar er mee leven voor hem is ook moeilijk want je partner begrijpen kan ook onrust geven
Ik heb dit zelf ook dwang en begrijp dit verhaal goed hoe een man er mee om gaat je hebt als man ook gevoel er bij. voor haar blijft het een gevecht elke dag weer


anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben zowat de partner in dit verhaal, echter heb inzelf uiteindelijk een episode gehad met angstaanvallen vanwege de hele situatie en daardoor is de communicatie en het wederzijds begrip tussen mezelf en mijn vrouw zoveel beter geworden. Heel simpel gezegd, en in weet dat het moeilijk is, de man kan er beter voor kiezen om eens een echte ruzie aan te gaan als dat de enige manier is om eens echt te praten met elkaar, en de vrouw moet leren haar stressen en gedachten delen met haar man, zodat hij beter begrip krijgt van wat ze doormaakt.

Anoniem
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Het is de onzekerheid wat dodelijk vermoeit (Verhaal 37)

Ik denk dat ik last heb van h ocd. Toe ik 20 was heb ik deze gedachten ook gehad jezelf constant testen of je wel niet op mannen valt als je e jezelf overtuigt had dat het niet zo was en het tot gevoel gelijk weg.
Na een bezoek bij een dokter was voor mij gelijk duidelijk dat ik op vrouwen val en niet op mannen. Nu 42 jaar later heb ik het weer en het houd mij dagelijks bezig. Het is de onzekerheid wat dodelijk vermoeit . Soms vindt ik de gedachten spannend en dat maakt het probleem erger. Herkenbaar verhaal?

Frits
> 2 jaar geleden

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Frits ik heb hetzelfde de onrust is dodelijk vermoeiend en erover praten durf ik ook niet ben bang dat mensen (lees partner en familie dit niet begrijpen) ik wordt vooral erg onzeker als het in een groep over homo,s gaat wordt dan nerveus en rood (bloosangst)./ Bang om door andere mensen als homo te worden gezien. Ik weet dat het nergens op slaat maar krijg de gedachten niet uit mijn hoofd.heb jij hier wel hulp voor nu?

Michel
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Sinds kort jeuk ik bewust (Verhaal 50)

Ik heb heel erg last van ocd . Zoals bewust ademen slikken knipperen. Maar sinds kort jeuk ik bewust. Ik blijf er maar aan denken heeft iemand er last van

Brenda
> 2 jaar geleden

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik heb rocd en Hocd. (Verhaal 32)

Ik heb rocd en Hocd. Dit kwam voort uit een gedachte of ik nog van mijn man hield of op vrouwen val. Ik heb veel triggers, bijv te koop borden van huiZen, gay vlag, denk dat iedereen gay is, krijg dichtgeknepen keel bij het zien van een gay, kan niet meer van mijn man genieten, veel dingen die hij doet irriteren mij. Het zorgt allemaal voor veel lichamelijke klachten, onrust borst, dichtgeknepen keel, onrustige benen en een hele hoop verdriet en tranen. Deze thema’s bekend bij iemand?

Sandra
> 2 jaar geleden

1
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sandra, ikzelf worstel hier ook mee. Vraag vindt je de gedachten spannend en maakt dat je onzeker?

Frits
> 2 jaar geleden
Reactie:
Niet spannend in de zin van interessant, maar eigenlijk angstig en ook geïrriteerd

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo, ik ben een man en herken jou gedachtes alleen dan andersom. Het zijn maar gedachtes, maar weet hoe zwaar het vaak is.

Glenn
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik lijdt ook aan hocd, het was een tijdje op de achtergrond maar pasgeleden hadden collega, s het over homo onderwerpen en werd ik knalrood sindsdien denk ik weer zie je wel je bent gewoon homo en schaamt je ervoor ik vermijd liever het onderwerp homo. Ik val echt op vrouwen en heb nooit Anders gewild,en wordt ook niet opgewonden van mannen maar omdat ik in het verleden vaker rood werd als het over homo onderwerpen ging denk ik dat sommige collega, s zullen denken dat ik homo ben maar me er voor schaam hier krijg ik dan ook weer onzekere gedachten rover enz

Xander
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Ik kan echt niet met het mysterieuze en onomkeerbare van de dood omgaan (Verhaal 42)

Ik heb al vanaf mijn 11e ocd en het ging altijd om dat er door mijn schuld iets met een ander zou gebeuren of ik iets beschadigd had. Ook controleren hoorde daarbij. Ik de loop van de tijd werden vooral de dwanggedachten erger. Las ik over misbruik, onopgeloste misdaden etc dan haalde ik me in mijn hoofd dat ik dat misschien wel gedaan had, terwijl ik nog niet eens iemand een klap kan verkopen en iedereen altijd met alles wil ondersteunen. Slik citalopram wat lang redelijk goed leek te helpen. Ook cognitieve therapie met exposure gehad. Heb ik echt veel aan gehad, maar alles wat met de dood te maken heeft triggert mij steeds meer. Ben als de dood om naar begrafenissen te gaan, maar die het wel. Ben dan bang voor de meest bizarre dingen zoals mensen uit hun kist halen etc, terwiijl ik dat natuurlijk echt niet doe. Ook heb ik dwanggedachten dat ik iemands dood veroorzaakt heb en dat voelt zo echt dat het gewoon eng is . De ratio wint het maar net. Ik word hier doodongelukkig van. Doe zo mijn best, doe alle trucjes maar het helpt niks zodra het over de dood gaat. Ik kan echt niet met het mysterieuze en onomkeerbare van de dood omgaan. Altijd bang dat ik slecht ben en iedereen om me heen daardoor ga verliezen. Herkent iemand dit. Ik wil alles onder controle hebben maar met de dood gaat dat niet

Karin
> 2 jaar geleden

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken wel iets over dat het net echt lijkt. Ik heb angst voor waanbeelden. Nou daar maken mijn gedachtes echt misbruik van. Zo sta ik met iemand te praten en loop weg in echt sec later zag ik mijn paard in de wei staan. Terwijl die iop stal staat. Zag het niet maar mijn gedachtes zeggen het en lijkt net echt. Heel vervelend want ik heb angst stoornis. Dwang pakt je echt waar je angst voor hebt. Ik heb nog geen hulp maar praat er veel over. Ben elke dag ook erg moe. Ik hoop dat je weet dat je niet alleen bent met zulke gedachten

Miranda
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Straks krijgen we kanker en is het allemaal mijn schuld. (Verhaal 27)

Het is weer zover... Ik heb een angst ontwikkeld. Een hele vervelende. Het is jaren hoed gegaan en nu is het er weer.

Laatst heeft er een fles lampenolie gelekt in mijn auto. Het ruikt nu erg ongezond in mijn auto... Dit wordt nog erger als ik de verwarming erbij aanzet. Ik ben nu als de dood dat dit erg schadelijk is voor de gezondheid van mij en mijn zoontje. We rijden hier al een half jaar in rond en ik krijg de lucht niet uit mijn auto. Wat denken jullie moet ik me zorgen maken? Straks krijgen we kanker en is het allemaal mijn schuld.


Anne fleur
> 2 jaar geleden

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Nee wees maar niet bang,het is volkomen onschadelijk

Peter
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Ik heb een ernstige dwangstoornis gehad. (Verhaal 26)

Hoi,
Ik heb een ernstige dwangstoornis gehad.
Met name uren lang schoonmaken ,douchen, alles controleren inhuis lichten gas electrische apparaten.
Ook heb ik BDD , uren lang vlekjes pukkeltjes camoufleren.
Niet in de spiegel durven kijken van een bep afstand.
De klachten werden in 2010 zo erg dat ik om 21 uur savonds pas buiten was eerder lukte niet ivm met de dwanghandelingen.
Het was een ware hel.
Toen ben ik naar de huisarts gegaan.
Die gaf mij Citalopram dat is een anti-depressivum 10 mg per dag.
Vanaf toen klaarde ik op.
Kon weer vrijwilligerswerk doen . De klachten namen met 90 procent af.Ik kon weer lachen genieten!!!
Af en toe slik ik een periode geen pillen en dat gaat dan ook goed. Wel heb ik in de herfst de neiging om weer depressiever te worden.Huilbuien,eenzaam etc Dan begin ik weer met de Citalopram. Vaak in de lente bouw ik weer af. Nou ik hoop dat jullie wat aan mijn verhaal hebbben. Als je een erge dwangstoornis hebt wil dat niet zeggen dat die zo ernstig blijft. Misschien ook medicijnen vragen als steun in de rug. Heel veel sterkte iedereen ik weet hoe zwaar het kan zijn maar houd hoop .


Anoniem
> 2 jaar geleden

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb ook citalopram voorgeschreven gekregen helpt het goed bij dwang stoornis ?precies wat jij zegt ik heb dat ook Elke dag moet ik wassen ,en na 2 dagen is me wasmiddel op,elke dag andere kleding aan ,zovaak me handen wassen ,me bed en alles in spuiten overal heb het zelfs in me tas en nu heb ik een nieuw huisje al vanaf 1 september maar ik durfde er nog niet in omdat mijn dwang zo heftig is en daarom ben ik ook weggegaan uit me andere woning, ook vanwege me eetatoornis hoor ik ben nu 2 weken opgenomen geweest in een eetstoornis kliniek in goes :emergis heet het ,nu ben ik bij een vriendin aan het slapen maar heb ik vandaag te horen gekregen van mijn huurbaas dat ze wel wilt dat ik er per 1 november in ga en dat wil ik ook !alleen ik zit gelijk zo van hoe ga ik dat doen want wil me huisje in maar zonder dat ik niet op de bank bijv durf te zitten of overal waar ik heen loop met de dweil er achter aan en stofzuigen en schoonmaken etc

Anoniem
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Burnout en stress uit zich in dwanggedachten (Verhaal 4)

Ik heb een burnout en chronische stress. Dit uit zich in dwanggedachten.

Ik probeer allerlei trucjes om hiermee mee om te gaan.

Het houdt me erg bezig of ik het gas heb laten aanstaan, ook al weet ik dat ik het uit heb gezet.

Ik controleer dit natuurlijk altijd, maar als ik later dan wegga, dan probeer ik het beeld van mijn controle voor de geest te halen om nogmaals bevestiging te krijgen dat het goed is, maar dat weet ik dan nooit meer 100% zeker.

Dan vraag ik me af of het echt goed is en dan voel ik me onzeker. Ik weet dat het gedachten zijn, dat die komen en gaan. Dat deze gedachten de werkelijkheid niet beïnvloeden, maar waarom voelt dat dan niet zo.

Zodra ik weer zo'n beeld voel komen, probeer ik of afleiding te zoeken, positief te denken, het te accepteren, het los te laten, mezelf op te peppen dat het maar gedachten zijn, etc.

Ik weet dat ik het moet loslaten, maar iets in mijn hoofd laat die beelden elke keer terugkomen voor bevestiging. Ik word er erg moe van en weet soms niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.

Zijn er andere tips die ik kan toepassen?


Anoniem
> 2 jaar geleden

26
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Herken je stuk. Ik ben overbelast en heb veel last gehad van benauwdheid en nog steeds last van stress/onrust. Sinds kort ook vervelende dwanggedachtes. Is dit herkenbaar? De gedachtes lijken zo echt en veroorzaken meer lichamelijke klachten.


Sandra
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik herken dit.Toen ik op mezelf ging wonen werd het bij mij extreem.Dan moest ik naar mijn werk en ik was een half uur tot een uur bezig om weg te komen.Controle gas uit(met een lucifer controleren),kraan dicht(hand eronder om te kijken of het nat werd),lichtknopjes uit,balkondeuren dicht,katten binnen,deur uit en dan op slot,bij de lift aankomen want ik woonde op 8 hoog en dan terug gaan om alles opnieuw te controleren.Vervolgens de deur weer uit,bij de lift aankomen en weer terug naar huis omdat je een stemmetje in je hoofd hebt die aangeeft of je het absoluut zeker weet of alles in orde is(de twijfel),dus minstens 30 x heen en terug van lift naar huis en weer naar de lift en dan vervolgens op mijn werk mijn vader bellen om te vragen of hij wil kijken of mijn gas daadwerkelijk uit is.Als ik het niet deed kwamen er doemscenarios in mijn hoofd op en dan was ik hartstikke nerveus tot ik dan thuis kwam en zag dat alles in orde was.Het is hartstikke vermoeiend.Ik ben er uiteindelijk voor het grootste gedeelte overheen gekomen mede door therapie,nu controleer ik alles nog maar weinig en dan nog bij het einde van de straat proberen niet terug te lopen.Het is tegen jezelf knokken.Het kwam weer voor een groot gedeelte terug in mijn burnout die ik jaren geleden gehad heb,zo erg dat ik nerveus werd bij het controleren zelf.Nerveus dat ik dingen zou vergeten te controleren.Ik ben nu weer een paar jaar verder en mijn dwangmatig controleren is weer vermindert maar nog steeds aanwezig.Dat komt mede door de covid en binnenzitten,dat als ik dan weer even naar buiten gaat,ik dezelfde handelingen als vroeger doe.Het is niet zo extreem meer,en dat komt ook omdat ik het stemmetje negeer wat de twijfel in mijn hoofd zaait.Dat is zeer moeilijk en dat bedoel ik dus met knokken in mijn hoofd.


nicole
> 2 jaar geleden
Reactie:
Voor Sandra, zou ik iets mogen vragen?

Er
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Ik moet alles opschrijven. (Verhaal 46)

Ik moet alles opschrijven. Namen nummerborden, adressen. verjaardagen. Als ik bij mensen op bezoek ben breek in midden in een gesprek in om naar namen te vragen. Erg vervelend voor mijn vrienden. Ik ben bang voor mijn eigen gedachten. Ik heb kruiwagens vo geschreven en zie er tegen op naar mensen toe te gaan. Ook onderweg moet ik inde auto vanalles weer opschrijven. Ik leef alleen nog met angst dat mijn hoofd me weer vanalles gaat opdragen. Wie herkent dit verhaal???

grt. Ineke

ineke
> 2 jaar geleden

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Totdat ik dat precies allemaal op een rijtje heb, geen rust. (Verhaal 44)

Al zolang als ik me kan herinneren, ga ik als ik me gespannen en gestrest voel, dwangmatig situaties uit het verleden in mijn hoofd napluizen. Maakt niet uit waarover, opeens wil ik precies weten in welk appartement we 3 jaar geleden op vakantie waren, wie er precies bij waren de eerste dag, waar we afspraken, hoe het zat met met inchecken en ga zo maar door. Totdat ik dat precies allemaal op een rijtje heb, geen rust. Dan komt er wat anders, op enig moment ebt dat dan weer weg, en na een poosje is het weer klaar.

Nu zit ik in een ultiem gestreste situatie (iets medisch, en heel spannend), en het is nu echt niet meer te doen. De hele dag ben ik tot op de seconde aan het nagaan hoe bepaalde – wederom in principe niet heel belangrijke – situaties gingen. Waar stond de bushalte bij de eerste afspraak? Hoe liep ik naar de lift? Ben ik daarmee klaar, dan pesten mijn hersen me gewoon weer verder. Hoe ging het eerste telefonische consult, wat werd precíes gezegd? Hoelang duurde die afspraak?

Zelfs situaties die er niets mee te maken hebben, willen mijn hersens dan opeens weer weten. Waar gingen we uit eten op de bruiloft van mijn oud-collega 6 jaar geleden? Naast wie za tik?

Het voelt alsof mijn hersenen dwangmatig grip proberen te krijgen in een heel onzekere wereld. Of uit alle macht niet proberen te denken aan de angstige situatie, en alles daarom ‘opvullen’. Maar ik word er knettergek van, het is een vreselijk gevoel dat mijn gedachtes mij de baas zijn wanneer ze maar willen, en het vreet energie.

Wie herkent dit? Kwestie van uitzingen, of heeft iemand tips?

Ellen
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik ben verder in mijn dwang gegroeid (Verhaal 43)

Ik heb een dwangneurosie .als kind al iets ik wou nooit in de zandbak spelen bang om vies te worden en mee spelen met anderen lukte niet . doordat ik in mijn jeugd gepest ben is het in mijn hoofd onrustig geworden ik heb daar door ook een negatief zelfbeeld ik denk vaak van doe ik het wel goed wat zullen ze van mij vinden etc. die gedachtens heb ik nog steeds het onzekere over mijzelf . maar ik ben verder in mijn dwang gegroeid steeds oefenen en herhalen tot dat je de drempel over komt. heb alleen controledwang en wil het vaak perfect doen. door dat ik ben gegroeid durf ik weer dingen zoals in de zandbak met zand spelen ( even weer kind wezen ) Ik hoop dat ik dit vast kan houden en mag zijn wie ik ben

anoniem
> 2 jaar geleden

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik reed altijd terug om te kijken of er niks was (Verhaal 22)

Hallo,

Ik heb al sinds mijn jeugd last van dwangstoornis gehad endan in de zin van alles controleren.
Dit is toen ik volwassen werd langzaam voorbij gegaan en had in die zin nergens meer last van.

Mijn ocd is zich gaan zoeken in dwanggedachtes, ik kreeg last met autorijden, als ik ergens gereden had en het niet bewust voor me kon halen dacht ik dat ik misschien wel iemand zou hebben kunnen aangereden, dus reed ik altijd terug naar de plek om te kijken of er niks was.

Toen mijn vriendin zwanger was begon pas de ellende echt!
Het was 2018, in die tijd was er veel over het #metoo gebeuren, en in het begin van ze zwangerschap begon ik bij mijn zelf te denken, ik heb toch niks verkeerds in mijn leven gedaan waardoor ik straks in de gevangenis terecht kom en mijn gezin niet meer heb?
En ja hoor daar kwam wat opgeplopt, ik herinnerde me mijn alle eerste keer seks met mijn ex viendinnetje, voor haar ook haar eerste keer, en wat in mijn op kwam was, ik weet het nog goed, toen wij seks hebben gehad, moest ze huilen, ze gaf me er toen geen duidelijke verklaring op.
Ik begon me nu te bedenken, heb ik iets gedaan wat ze niet wilde? Ben ik te ver gegaan?
Langzaam aan in de zwangerschap begon ik mijzelf af te vragen wat was er toch, en ik durfde haar het niet te vragen ik was bang dat ik haar misschien wel op ideeen zou brengen.

(oktober 2018)had ik een feestje , ik had enorm veel gedronken. Mijn vriendin was uitgerekend in december 2018.
Ik ben naar huis gelopen en gaan slapen, tot dat ik de volgende ochtend wakker werd en dacht “ oke hoe ben ik hier beneden in de flat binnen gekomen zonder sleutel?”
Shit als ik dit niet meer weet wat heb ik dan onderweg uitgespookt?
Ik begon me te bedenken, wat als ik iemand hier in de portiek heb aangeraakt (sexueel).
Er kwamen al snel bekende beelden terug van het naar huis lopen, ik kon me gelukkig wel nog herinneren dat ik zo moe was en ergens wilde gaan zitten maar dit deed ik niet want ik had mijn werkkleding nog aan, en ik wist me nog te bedenken als mensen je in deze toestand aantreffen dan zullen ze je werk bellen met alle gevolgen van dien (ontslag geen geld niet kunnen zorgen voor je aankomende kindje).
Ik bleef me maar bedenken wat er had gebeurd kunnen zijn, tot ik het grootste nachtmerrie begon in te beelden, zou ik iemand aangerand hebben? Zou ik iemand verkracht hebben?
Vanaf dat moment is alles veranderd in mijn leven, ons kindje werd geboren, en alles werd erger en erger.
Ik ging het stuk lopen keer op keer en de tijden bij houden.
Ik wist het hoelaat ik de dronken avond ben gaan lopen via google tijdlijn, en ik wist ook hoelaat ik thuis was via google tijdlijn.
Zo probeerde ik te achterhalen of ik er langer over gelopen had in dronken toestand.
Al met al zou ik in dronken toestand 1 minuut langer over het stuk gelopen hebben dan in nuchtere toestand.
Wat heb ik gedaan in 1 minuut? Heb ik daadwerkelijk iemand verkracht? Waar is die minuut gebleven?
Ik werd gek, en ben mijn gaan melden bij de wijkagent op het politiebureau, het verhaal gedaan en hij heeft gezocht naar mogelijke meldingen of aangiftes, er stond niks.
Tot op de dag van vandaag hebben wij nog steeds contact we praten veel, en hij wilt mij helpen.
Toch ben ik erg bang dat ik nog steeds wat gedaan heb op die bewuste dronken avond.
Ik ben enorm angstig als er vrouwen naar mijn kijken, de rillingen lopen dan over mijn rug want ik denk dan, zal ze me aankijken omdat ze herkent van die bewuste avond?
Ik durf bijna niet meer over straat, het komt mij enorm goed uit dat we in een tijd leven van mondkapjes, onherkenbaar!
Maar waar ik ook loop, ik ben bang, bang om herkent te worden, en zodra ik dan ook nog aangekeken word sla ik helemaal op hol en kan ik zo dagen met iemand bezig zijn in mijn hoofd.
Soms lijken er dingen gewoon enorm te kloppen, en zie ik het niet meer als toeval.

Eind deze maand begin ik met een therapie, bij een dwang expertise centrum.
Ik slik momenteel ook antidepressiva, en de psychiater wil mij laten starten met antipsychotica.

Ik ben zo enorm bang dat ik wat gedaan heb in die 1e minuut tijdens dronken bui.
Is mijn verhaal in mijn hoofd hoe het gegaan zou moeten zijn echt, of heb ik dit letterlijk gecreeerd.
Ik vind het verschikkelijk!!!!!


Joost
> 2 jaar geleden

5
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Joost,

Wat herkenbaar deze situatie. Inmiddels ben ik 39 jaar en heb al veel van dit soort momenten gehad. Ik probeer ook altijd tot op de seconde na te gaan hoe het is verlopen. Indien dit niet lukt kom ik ook in een vicieuze cirkel terecht. Mijn gedachten gaan dan ook aan de haal met wat er heeft kunnen gebeuren in die seconden/minuten. Ondanks je eigenlijk wel weet dat de gedachten niet kloppen en worden opgedrongen.

Zelf zit ik nu ook helaas in zo'n situatie. Het klink heel stom maar het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit soort opgedrongen gedachten heeft. Ik merk wel dat het na het drinken van een aantal biertjes het risico veel groter is om dit soort gedachten te ontwikkelen. In de situatie waarin ik zit heb ik de avond ervoor ook een aantal biertjes gedronken.

Ik hoop dat het jou lukt om eruit te komen. Heel veel sterkte.

Richard
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi richard,

Ik hoop dat je dit nog een keer leest, ik zou graag in contact met je willen komen is dit mogelijk?

Joost
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Ik heb al sinds ongeveer 2018 last van een angststoornis, (Verhaal 38)


Alleen was het altijd super moeilijk om erover te vertellen.
maar ik ga het nu voor het eerst proberen..

Ik heb een angst dat ik mensen seksueel wat aan doe...
ik weet dat zoiets fysiek gewoon niet mogelijk is als ik gewoon kleren aan heb en die mensen niet aanraak.

Maar het probleem zit hem in dat mijn onderstel soms beweging maakt met name uit deze angst.. daardoor denk ik dat ik mensen toch wat aan heb gedaan.
Het klink volslagen idioot maar ik leef er nu al 3 jaar mee.

EMDR geprobeerd en therapie maar had heel veel moeite met de exposure therapie en de EMDR had weinig effect en was ook zeer vermoeiend...

Ik moet door de angst aldoor vragen vragen vragen.

Heb ik je niet aangeraakt?
Heb jij me niet aangeraakt?
Ik had een angstbeweging ik kwam je toch niet aan of wel?

Het beheerst mijn leven en het is uiterst lastig om het vragen te stoppen hulp zoeken is tevens ook super lastig omdat ik me zo akelig voel door deze angst.. vertellen dat dit het soort angst is wat ik heb is knap lastig..

Uiteindelijk is het dat ik verschrikkelijk bang ben voor mijzelf.
Dat ik bang ben dat ik iemand zoiets aan doe...

Ik wil hoopvol blijven want ik ga nog wel gewoon na het werk en ook soms het centrum in puur om exposure therapie.

Het ging eigenlijk wel okay voor de coronacrisis kwam en weer roet in het eten gooide..
Ik heb namelijk ook nog andere kleiner angsten er bij zoals angst om ernstig ziek te worden door en of andere ziekte en smeetvrees gaat daar meestal mee hand in hand.

Maar om eerlijk te zijn vallen die kleinere angsten me nog wel mee het probleem blijft deze grotere angst gelukkig heb ik wel genoeg afleiding in spelletjes, stripboeken, en filmpjes kijken maar het is vooral dat is ik naar buiten moet fietsen of ergens naar toe moet bijvoorbeeld en bioscoop of een vakantie bestemming waar het druk is dat deze angst echt de kop op steekt.

Hoe dan ook ik wil dit verhaal positief eindigen door te zeggen dat ik wel actief opzoek ben naar hulp en zal blijven vechten tegen deze nare stoornis.

Heb je tips of dingen of herken je mijn verhaal laat het me dan weten.




Anoniem
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Dwanggedachtes over covid en de vaccinatie? (Verhaal 35)

Dag iedereen. Ik ben student Journalistiek (en OCD'er), en wil graag een artikel schrijven over dwanggedachten in tijden van corona. Ik zoek iemand die angst heeft anderen te besmetten (onopzettelijk/opzettelijk) en/of iemand die schrik heeft het virus zelf op te lopen, maar ook piekert over de keuze vaccin/geen vaccin. Het gaat hier vooral over de dwanggedachte en minder de dwanghandeling. Mocht iemand zich aangesproken voelen, mag die mij altijd contacteren om hierover gedachten uit te wisselen. Alvast bedankt!

(Redactie: Helaas zullen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen verwijderen.
Het is wel mogelijk om hier je ervaringen hierover te delen als reactie op dit bericht.)

Hendrik Van W.
> 2 jaar geleden

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



teveel verantwoordelijkheidsgevoel tov anderen (Verhaal 12)

wie heeft er ook last van teveel verantwoordelijkheidsgevoelens tov. anderen.
ik word er soms helemaal gek van in mijn hoofd en raak in paniek als ik hoor dat bv een vriendin ziek is. ik denk dan dat ik ervoor moet zorgen dat ze de beste behandeling die er is moet krijgen, dat ik dat uit moet zoeken etc.
en als ik op websites ga zoeken naar mogelijke behandelingen raak ik helemaal verstrikt in alle informatie en weet ik niet meer hoe ik het moet aanpakken.


ojee
> 2 jaar geleden

6
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Ja, heel erg herkenbaar! Ik had er ook erg last van bij mij ex, wilde ook steeds zijn problemen oplossen


Floor
> 2 jaar geleden
Reactie:

Mag ik een tip geven? Bachbloesemdruppels Red Chestnut helpen mij daarvoor erg goed. Als je hierop googled kun je er meer informatie over vinden.


Jannie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zoooo herkenbaar

Sop
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Jonge dame met extreme dwangstoornis (Verhaal 14)

Hallo lieve mensen,

Ik ben een jonge dame met extreme dwangstoornis . Ik lijd hier heel erg onder en schaam me er zo voor , het begon allemaal toen ik trouwde met me ex man en hij mij geestelijk ging mishandelen , toen was het nog niet zo heftig als nu nu verlies ik gewoon controle en ben ik de hele dag ermee bezig met controleren en met mijn angst ik heb iemand nodig die tegen mij zegt dat dit allemaal zinloos is maar ik kan hier niet over praten omdat ik bang ben dat ik word uitgelachen want ik voel me af en toe ook knettergek soms moet ik er zelf om lachen laat staan een ander die het niet kent denk ik dan .


Anoniem
> 2 jaar geleden

2
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Jouw gedachtes en mijn gedachtes die stomme neppe dwang is niet echt. Het komt goed we gaan der van af komen😊

Alles komt altijd goed het heeft zijn tijd nodig wij kunnen dit.


Egzona
> 2 jaar geleden
Reactie:

Je bent niet de enige. Troost je hiermee. Er zijn duizenden zoals jij. Mijn vrouw heeft het ook al 30 jaar. Het is voor haar heel moeilijk maar ook voor mij als partner. Haar huisarts heeft gezegd dat ze er nooit vanaf komt. Ieder mens heeft een zwak punt in z'n lijf. De ene heeft hernia wat zwak is en de ander dwang. Helaas.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

Ik ken dit gevoel het beheerst je leven
je bent telkens er mee bezig
je bent niet de enigste die het heeft.
en je bent normaal alleen iemand net als ons met een dwang.
wat anderen ook vinden iedereen heeft wel iets. sterkte


anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kenndit precies zelfde situatie hier

Hanna
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Ik heb nu bijna 2 jaar een dwangstoornis, (Verhaal 30)

het begon bij mij gewoon met elke dag douchen, maar een halfjaar later durfde ik niks meer aan te raken, zelfs mijn eigen zusje niet. Ik voel me altijd erg onbegrepen. Als iemand zij: ‘je moet het gewoon doen!’ Voelde ik gewoon dat ik woedend werd, en als iemand tegen me zegt dat hij of zij het begrijpt, dan word ik nog bozer. Je snapt het pas als je het hebt gehad. De momenten waarop ik iets moest doen, en ik vervolgens gewoon een uur lang huilend op de bank zat, waren het ergst.
Maar dat viel allemaal wel mee, want als je dat vergelijkt met wat me is overkomen bij een van mijn beste vriendinnen... Toen mijn dwangstoornis wat erger was, deed ze altijd alsof zij het zwaar had, alsof ik er zelf geen last van had. Ze heeft het zelfs een aantal keer voor mekaar weten te krijgen te zeggen dat ik niet een echte vriendin ben, omdat ik toch niks meer kan doen. Nachten heb ik daarover liggen huilen, gillend in mijn kussen. Als ze dat nog 1 keer bij me flikt, zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat de hele school weet hoe gemeen ze is.

zeg ik liever niet;)
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ben nu in ziekenverlof (Verhaal 29)

Beste
Voor ik hetgoed besefte had ik al 3 jaar dwanggedachten tot 5a 6 maal kijken of deur dicht is fotos maken kijken of mijn kast op slot is enz nu ben ik sinds december 2020 nar pscholoog gegaan ddie mij verder stuurt naar phychiater daar heb ik pillen gekregen escitalopram 2per dag nemen het helpt maar komen andere gedachten op kraan dichtdraaien en blijven kijken ;zo is he tnu als iets kapot is en ik maaakt het dan geloo ik nog dat het kapot is durf geen overschru-ijving doen of ik moet weten da thet aangekomen is dan bel ikgewoon of het oke is het gat nu iets beter maar heb nog geen zelfvetrouwen dat is veregerd sinds mijn vader en moeder op3 maanden zijn overleden hopelijk stopt het ik woon nu alleen ben in ziekenverlof
Groeten

Sauveurs G.

Sauveurs G.
> 2 jaar geleden

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Hard handige vader (Verhaal 25)

Ik weet hier niet goed waar te beginnen. Dus ga kort en bondig proberen zijn. Heb een heel zware jeugd gehad. Hard handige vader. Naar puberteit toe een zus die zwaar verslaafd geraakte. Waardoor ik al in mijn 1ste depressie terecht kwam. Dan ben ik zwanger geraakt van mijn 1ste kind. Een perfecte zwangerschap tot ik moest bevallen. Het eerste gedacht dat ik had dan ik mijn kind vasthad was. Dat ik hem tegen de grond wilde gooien. Wanneer ik heel mijn leven al kinderen gehad wil hebben. Na een lange tijd toch toegeven en me laten helpen. Hierna ging het goed. Tot we een huis kochten en even bij mijn ouder gingen wonen. Alles kwam weer terug van vroeger waardoor ik een pre natale depressie kreeg. Dan halverwege de zwangerschap echt gaan lopen van mijn thuis naar mijn eigen huis zonder warm water enz. Maar voelde me terug beter. Dan ben ik bevallen alles vrij goed. Maar na een jaar begon mijn 1ste kind zwaar te rebellen om aandacht van mij te krijgen als ik met zijn zus bezig was. Waardoor ik terug last kreeg van mijn postnatele depressie. Ook door problemen op het werk en in relatie. Nu zwanger van de derde en begin te merken dan mijn postnatale depressie begint over te gaan of samen te gaan wel dwang gedachten. Zo verschrikkelijk dat je denkt dat je je kinderen pijn wilt doen en hier door hier ook wel naar wil handelen. Ik heb echt bang dat ik ooit ze echt pijn ga doen ik kan me altijd wel in houden maar soms reageer ik in mijn ogen toch niet hoe een moeder zou moeten reageren. En nu zwanger ben is dit echt dag in dag uit en moet nog 7 maanden doen en wat daarna


N
> 2 jaar geleden

5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Het begon met schoonmaken (Verhaal 19)

hoi ik ben Ilse 34 jaar
Ik heb een dwangstoornis.
Het begon met schoonmaken alles moest schoon zijn zelfs de plinten deed ik elke week ik begon dan om 8 uur tot 20: 00 uur ik was die dag heel moe van het schoonmaken. voor mij was het huis in mijn hoofd nog niet goed schoon.Ik heb ook een controle dwang alles goed controleren: dingen moeten bij mij in huis recht staan en ik heb ook dingen die ik gebruik op mijn eigen manier handelingen die ik erbij doe . dit kost wel tijd en veel energie. Door de jaren heen ben ik wel gegroeid erin : Ik kan nu thuis wezen wat ik eerst niet kon was veel weg en ging elke dag ergens thee of koffie drinken.dat kon ik thuis niet angst om de dingen te gebruiken . Er ging een knop om in mijn hoofd : oefenen met de dwangen elke dag weer en dat heeft mij geholpen om koffie en thee thuis te zetten . De controle dwang heb ik nog steeds het moet nog allemaal op mijn eigen manier. en afspraken maken doe ik ook wanneer het bij mij kan en op een tijdstip spreek ik af om onrust te voorkomen. leven met een dwangstoornis is bij iedereen weer anders.maar voor ons is het bij alles nadenken . samen kunnen we onze dingen delen. Ilse


Ilse
> 2 jaar geleden

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Beste Ilse , ik ben Sam ,43 . Al jarenlang heb ik dwanggedachtes. Van banale dingen tot eigenlijk wel zware zaken . Niet dat ik zo iets wil doen maar de gedachte is er veel . Het grootste probleem bij mij is dat ik dit thuis niet kan bespreken , thuis zijn psychologische problemen echt taboe . Ik ben al serieus depressief geweest en neem al meer dan 10 jaar medicatie . Een therapie zit er ook niet in want dat is geld op straat gooien denken mijn dierbare . Allemaal zever volgens hun . Wat moet je daar mee ? Grtj


Sam
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



ondanks dat ik beter weet, toch weer last van mijn dwang (Verhaal 15)

Hi!

Ondanks ik in een kliniek heb gezeten 3 jaar geleden en wel beter weet heb ik de laatste maanden weer enorm veel last van mijn dwang. Op dit moment mag ik niet aan een bepaald situatie denken en natuurlijk denk ik er dan wel aan. Als ik dat doe moet ik constant een riedeltje afgaan in mijn hoofd van situaties over and over again. Niet alleen doe ik dit wanneer ik alleen ben maar ook als ik bij de kassa afreken, met mensen praat en me juist wil focussen, iets typ, mijn fiets vastmaak etc etc. Ook merk ik dat ik er dan niet meer uitkom en soms letterlijk vast loop. Hoe meer ik me besef dat het misschien opvalt voor andere hoe meer ik in paniek raak. Ik wil niet dat mensen mijn zien als gek. Daardoor mag ik ook mijn dag niet voorzetten zoals ik wil waardoor ik erg beperkt ben en niet meer zo vrolijk als voorheen wat weer een negatieve weerkaatsing en teleurstelling heeft op anderen. Ik probeer veel online te zoeken naar motivatie om mezelf op te pakken. Ik zou namelijk beter moeten weten maar toch lukt het me niet omdat ik niet echt verhalen van mensen kan vinden die ermee leven en terugval tips hebben (wat ik zelf motiverend vindt). Iemand hier misschien nog tips? En voor alle mede dwangers veel succes! X


Mededwanger
> 2 jaar geleden

5
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Dag Mededwanger,

ik ben geen psycholoog, dit zijn mijn opvattingen en gedachtes. Pak eruit wat je wil gebruiken en laat liggen wat je niet nodig hebt.

Wat ik uit jouw verhaal haal is dat je er heel erg mee zit dat je dwang hebt. Dit is begrijpelijk, al helemaal als het je leven op deze manier beïnvloed. De gevoelens die hierbij komen kijken mogen er zijn, onderdruk ze niet.
Ik zie je vaak schrijven 'ondanks dat ik beter weet'. Zorg je ervoor dat je niet te streng bent voor jezelf? Wees lief voor jezelf. Je bent gewoon een mens, je ontwikkeld. Elke dag ben je anders. De situatie die zich voordeed toen je drie jaar geleden in de kliniek zat was anders dan de situatie waar je je nu in bevindt.
Ik begrijp dat het eng is om weer dwang te ervaren. Het voelt misschien alsof je weer terugvalt in je oude patroon. Paniek! Echter, is dit niet zo. De kennis die je hebt opgedaan de afgelopen drie jaar zit allemaal in jou. Daar hoef je verder geen moeite voor te doen, die heb je. Nu is het de truc om die kennis eerst overzichtelijk te maken, door te schrijven bijvoorbeeld en vervolgens (zoals ik zei aan het begin) eruit te halen wat je nodig hebt en de rest laten liggen.
Jij bepaalt jouw leven, in principe zou je morgen wakker kunnen worden en bepalen wie je wil zijn die dag.
Jij bent de dwang niet, jij staat daarboven, identificeer jezelf daar dus niet mee. Neem het niet te serieus, helemaal niet eigenlijk. Het zijn gedachtes die komen en gaan, hoe meer je ze voedt met aandacht, hoe groter ze worden. Het is heel moeilijk om die aandacht niet te geven, dat weet ik, verwacht ook niet dat dat in een keer lukt (zoals ik zei: wees lief voor jezelf). Het is een proces, ga er geduldig mee om.
Het kan helpen om te achterhalen waarom je dwang weer is begonnen. Dit kan jou een duidelijker beeld geven van de situatie, misschien zit er een patroon in. Als het stress gerelateerd is bijvoorbeeld, kun je proberen je stress te verminderen.
En nog even over het sociale gebeuren: niemand heeft het door, iedereen is bezig met zichzelf. En stel iemand ziet het, is die persoon het binnen 10 sec alweer vergeten. Echt waar. En daarnaast: Lekker belangrijk!!

You got this!

X R


R
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



ik kreeg een sociale fobie (Verhaal 13)

Hallo allemaal, ik ontwikkelde een ernstige dwangstoornis nadat ik mijn moeder verloor op jonge leeftijd. Ook waren er nog andere dingen gebeurd. Mijn zusje . Mijn vader raakte ik ook jong kwijt omdat hij schadelijk was in mijn leven. Ik moest het contact verbreken. Mijn studie rechten liep mis door paniekaanvallen ik kreeg een sociale fobie. Ik voelde mij erg onzeker en angstig. Nadat ik mijn studie en mijn werk niet meer kon opbrengen door alle traumas ben ik in de wao beland. Toen kwam er een financieel probleem bij. Dat werd mij teveel erbij.Ik wist niet of ik het zou redden met maar70 proc van mijn laatst verdiende loon . Omdat ik geen fulltime werk deed kreeg ik erg weinig geld. Alles stortte in mijn studie werk sociaal leven had ik niet meer omdat ik zo vreselijk angstig was. Ik viel erg veel af ondanks dat ik gewoon at. Ik had geen grond veiligheid meer voor mijn gevoel. Uiteindelijk ontwikkelde ik een ernstige dwangstoornis twee uur douchen schuldgevoelens smetvrees dwanggedachten dwanghandelingen. Totdat ik per dag uren bezig was met alles controleren . Waaronder mijn huid mijn gezicht uren voor mijn spiegeltje alles camoufleren . Dat was dus ook BDD. Verder gas licht stekkers checken . Op het laatst kwam ik pas om 9 uur savonds buiten totaal uitgeput in tranen van angst. Moet nu ook ff een traantje wegpinken me realiseren hoe zwaar het was toen. Ik ben naar de huisarts gegaan. Ik had gezocht op internet en ik stelde zelf voor om Citalopram te gaan slikken .Ik had daar wat goede berichten over gelezen. Ik nam 10 mg per dag wat een laagste dosis is. Ik knapte snel op. Begon weer met vrijwilligerswerk tuinieren later koken en nog veel later chefkok kookte ik vier keer in de week voor 60 man en stuurde de assistenten aan. Terwijl ik in het begin geen pannekoek durfde te bakken omdat ik bang was dat ik het gas niet goed uitdeed etc. Met dit verhaal wil ik jullie moed inspreken. Ik slik nu nog minder citalopram iov met de huisarts en het gaat goed. Ik merk wel dat de coronacrisis i
mpact heeft op mijn hedachten en emoties maar das denk ik ook wel normaal nu. Ik heb iig geen smetvrees nu wat ik erg bijzonder vind. Ik doe boodschappen en was een keer goed mijn hhanden met zeep. Thats it. Nou mensen heel erg veel sterkte ik weet hoe vreselijk zwaar een dwangstoornis is maar het hoeft niet voor eeuwig te duren . 🌸🙏🌺


Visje
> 2 jaar geleden

7
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Jeetje wat een verhaal maar knap dat je je er nu zo goed mee kan leven! Maar is dat enkel door medicijnen en je focussen op de dingen die je leuk vindt zonder therapie? Ben benieuwd! In ieder geval fijn om te horen dat je er zo gebaat bij bent :)


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

🥺🤧
Ik ben echt heel erg blij voor jouw. 💖


Egzona
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Heb het overgenomen (Verhaal 10)

Help!
Ik heb last van een dwangstoornis en langzaam raak ik het helemaal beu om zo te zijn.
Vroeger als kind, zag ik mijn zusje een dwanghandeling doen en op de een of andere manier het ik het overgenomen. Zij heeft inmiddels nergens last van, maar ik wel.
Inmiddels ben ik 29 en soms mijn 11e heb ik er last van.
Langzaam werd het steeds meer, toen wat minder en nu weer meer.
Ik weet dat het bij mij veel te maken heeft met de angst om anderen kwijt te raken en te falen. Ik ben perfectionistisch en dat werkt niet mee.
Als alles om me heen rustig is, dan gaat het goed, maar zo werkt het leven niet. Het leven is niet rustig.
Ik heb mijn slaap hard nodig, maar juist voor ik in slaap val, ga ik piekeren. Piekeren, piekeren, piekeren, zo erg, dat mijn hoofd niet stopt en mijn lichaam vol spanning zit. En zo ontstaat mijn vicieuze cirkel van dwang, waar ik zelf niet aan uit kom.

Voor iemand herkenbaar? Ik wil zo graag tips!


Mieke
> 2 jaar geleden

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Heel herkenbaar! Ik denk trouwens dat het genetisch is.

Mindfulnessoefeningen helpen mij om in te slapen, check bijv de app Headspace, die heeft fijne oefeningen voor in slaap vallen


Floor
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen



Rust inbouwen, desnoods met antidepressiva (Verhaal 5)

Hoi! Ik weet niet wanneer je dit hebt geplaatst, maar je bent zeker niet de enige! En, je kunt er echt vanaf komen.

Ik heb hetzelfde gehad tijdens een grote stress periode (huilbaby) en nu 1.5 jaar later is het helemaal weg. Probeer rust in te bouwen, en desnoods antidepressiva.

Dat heb ik ook 1 jaar gebruikt, heeft mij echt heel goed geholpen (paroxetine).
Sterkte voor je!


anoniem82
> 2 jaar geleden

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hier exact hetzelfde! Ook door een huilbaby! Heb jij t later niet weer gehad?


Mama82
> 2 jaar geleden

Jouw reactie:



Vragen over OCS (Verhaal 6)

Beste,
Ik ben Nick Goovaerts en zit in het 5de jaar humane wetenschappen.
Volgende week moet ik OCS voorstellen in mijn klas.

Omdat ik mij niet alleen wil baseren op internet, zou ik wat vragen willen stellen aan mensen die hier zelf mee leven. Ik denk dat dat de enige manier is om het echt te begrijpen.Als u 5 minuutjes heeft, zou u mij dan aub een antwoord willen sturen op onderstaande vragen?

Alvast bedankt, Nick


vraag 1: Is het moeilijk voor mensen die OCS hebben om te beseffen dat ze aan de aandoening leiden?
vraag2: Is het moeilijk om als dokter vast te stellen dat iemand OCS heeft?
vraag 3: Wat kunnen we doen om mensen die aan OCS leiden het leven makkelijker te maken?
vraag 4: Is OCS altijd hetzelfde of zijn de problemen bij iedereen anders?
vraag 5: Wordt er op het moment onderzoek gedaan naar OCS
vraag 6: welke soorten OCS komen het vaakst voor.
vraag 7: Hoe geraak je van OCS af of als je het eenmaal hebt blijft het?
vraag 8: Kunnen mensen met OCS een goed leven leiden?


Nick
> 2 jaar geleden

24
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Persoonlijkheidsstoornis, dwangstoornis en depressie (Verhaal 3)

Ik lijd aan een dwangstoornis. Dat gaat bij mij gepaard met depressieve gevoelens en een persoonlijkheidsstoornis.

Door mijn persoonlijkheidsproblemen, mijn dwangstoornis en depressie heb ik mijn vriendin verloren. Ze ging mentaal onder mijn problemen door. Dat zie ik nu zelf ook in.

Ik heb me aangemeld bij het AMC voor mijn dwangstoornis. En voor mijn persoonlijkheidsproblemen heb ik me aangemeld bij de viersprong in Amsterdam.

Als je een dwangstoornis hebt, dan heb je echt hulp nodig bij het aanpakken van je problemen. Ik in ieder geval wel. Ik ben blij dat ik nu hulp ga krijgen.


Anoniem
> 2 jaar geleden

31
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Hij zag zelf onvoldoende in dat hij een probleem had (Verhaal 2)

Ik heb een paar jaar een relatie gehad met een man die dwangneuroses had. Hij at alleen maar junkfood. En hij had allerlei tikjes bij het openen van deuren, het lopen over tegels, etc.

Ik ben uiteindelijk bij hem weggegaan omdat ik het idee had dat hij niet zou veranderen. Hij zag zelf onvoldoende in dat hij een probleem had.

Ik had geen zin om onderdoor te gaan aan zijn problemen en ik ben erg opgelucht dat ik nu weer aan mezelf kan denken en niet meer constant bezig hoef te zijn met de problemen die hij veroorzaakte.


Anoniem
> 2 jaar geleden

9
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik heb vroeger last gehad van dwangstoornissen (Verhaal 1)

Ik heb vroeger last gehad van dwangstoornissen, maar nooit zo heel erg. Ik liep ook altijd over bepaalde tegels en telde dingen. Op een gegeven moment kwam mijn familie erachter en probeerder ze mij eraf te helpen door steeds een seintje te geven als ik weer zoiets deed. Het was niet altijd leuk om dat te horen, maar het heeft me wel geholpen.


Anoniem
> 2 jaar geleden

19
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Voeg zelf een verhaal toe


Wil je ook je hart luchten?


+ Mijn verhaal delen



Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>


© Angstfobietherapie.com - Therapie bij angst, fobie en paniek
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login |