Vooral last van controledwang

Hallo,

Bij mij is begin 2019 de diagnose dwanggedachten vastgesteld na meer dan 10 jaar psychologen en psychiaters bezoeken zonder enig resultaat.

Als ik me hierin inlees heb ik het gevoel dat het toch niet volledig 'ik' ben.
Dit omdat ik nergens echt mijn situatie in kan herkennen. Dit maakt me onzeker.

Zelf heb ik vooral last van controledwang (en dan niet op de manier van meerdere keren checken dat iets gesloten is oid). Nee, ik wil letterlijk de touwtjes over ALLES in handen houden.

Thuis heeft alles een vaste plek, moeten de zaken op exact mijn manier gebeuren. Is dat niet het geval dan is het chaos in mijn hoofd. Ook al wéét ik dat er meerdere manieren zijn om iets te doen, toch MOET het exact zo gebeuren. Zonder medicatie word ik serieus gek. Dan ben ik precies 2 personen. Dan roept persoon A irrationeel maar vanbinnen probeert persoon B me te kalmeren: "Het is toch niet zo erg? Kom op, laat het gaan".

Maar evengoed merk ik dat ik totaal niet om kan met verandering en dan ook heel vaak mijn man wil tegenhouden met de zoektocht naar bvb een nieuwe job. Nu weet ik eindelijk hoe alles gaat, heel de planning is erop gebaseerd en dan moet ik deze weer veranderen en weer aanpassen aan een ander levensritme.

Het ergste vind ik nog dat ik merk dat ik ook heel erg controlerend begin te worden over de kinderen (ik kan de drang om het ook effectief uit te voeren gelukkig nog onderdrukken, persoon B is hier voorlopig nog sterker).
Dan merkt ik dat ik ze onbewust subtiel duw in de richting van bepaalde kinderen waarvan ik denk dat het een goede match zou zijn, Hetzelfde verhaal met hobby's, ik betrap me er zelfs op dat ik voor de oudste al wat meisjes op het oog heb waarvan ik graag zou hebben dat hij er interesse in zou tonen. Heel triest eigenlijk want ik wil gewoon dat alles spontaan gaat.

Fietsen of wandelen met de kinderen is nooit fijn. Ik ben alleen maar bezig met al het mogelijke gevaar. Iedereen krijgt er stress van aangezien het een hele weg gaat van: Rij mooi rechts, stop daar bij die tak, neee rechtser rijden! Let op voor de voorrang van rechts en kijk goed naar de opritten of er geen auto's achteruit rijden, JE HEBT 1X NIET GEKEKEN je had dood kunnen zijn. etc etc

Met momenten raak ik ook het huis niet meer uit omdat ik me enorm onzeker voel over mijn uiterlijk. Dan moet ik werk afbellen want het lukt me echt niet. Kinderen geraken ook niet op school, tenzij hun vader kan inspringen.

Sporten lukt me niet meer want dan ben ik bang dat mensen een mening hebben over me. Zelfde met een hobby.
En zelfs al zou ik me erover kunnen zetten: heb ik een moeilijke dag, dan moet ik cancellen. Als dat vaak gebeurd ga ik er nog meer van uit dat mensen wat vinden van me. Het is echt een vicieuze cirkel.

Ik was ooit op bezoek bij mijn schoonbroer op Martinique en heb een hele vakantie in de auto doorgebracht. Heb meerdere rondjes rond het eiland gereden omdat ik gewoon niet durfde uitstappen om iets te doen. Ik heb het geprobeerd: parkeren en dan pannikeren. Om dan uiteindelijk het eiland 4x rond te rijden want naar huis durfde ik ook niet. Mijn schoonbroer was daar en ik kon het niet aan om de waarheid te vertellen.

Net ruzie gehad met mijn man omdat hij niet exact deed wat ik vroeg. En terwijl ik ruziemaak wéét ik gewoon dat dit nergens op slaat maar toch kan ik niet stoppen.

Dit is echt onleefbaar.