Dwanggedachten, depressie, onrust.

Ik ben op dit moment op een punt in mijn leven waar het voor mij niet meer hoeft. Ik wil niet meer op deze manier leven ik ben moe ik ben op. Het voelt zo uitzichtloos en oneerlijk. Ik kan nergens echt van genieten, mijn hoofd staat al jarenlang 24 uur per dag aan, en ben 24 uur per dag aan het vechten of vluchten voor mijn eigen hoofd.
Dit is alles is begonnen tijdens mijn eerste depressie, zo’n jaar of 12 geleden. In dat jaar heb ik wat ik nu weet, een dwangstoornis ontwikkeld. (OCS)
Ik zat in een extreem narcistische toxische relatie, met heel veel trauma’s en angst. Ik werd heel depressief en had last van irreële schuldgevoelens en gedachten, later hebben deze zich ontwikkeld tot dwanggedachten. In het begin eerst vooral namen, later echt opdringende beelden en plaatjes.
Wat voorbeelden: ik had wel eens wat geld gestolen van mijn vader als kind, en kocht daar snoep van. Dit speelde op tijdens die depressie, en ik kreeg die gedachten maar niet weg, ik dacht hoe slecht ik was dat ik me gewoon ziek voelde van schuld en schaamte tot aan paniek toe. Zo speelde er van alles door mijn hoofd, allemaal onzin dagen aan een stuk en het was niet te stoppen. Ik had als kind opgepast op 2 oppas kindjes, en bedacht dat ik nooit meer iets van hun had gehoord. Dit werd heel groot in mijn hoofd, wat had ik die kinderen aangedaan dat ik nooit meer iets had gehoord? De gedachten werden groter en groter en steeds extremer, net zo lang dat ik er zelf in geloofde. Maanden lang heb ik gepiekerd.
Als ik tegenbewijs zocht voor mijn gedachten, en dat ook vond in dit geval ik heb uiteindelijk een bericht gestuurd via facebook ( dat antwoord was helder,moeder was haar tas en zo mijn telnr kwijt geraakt dus kon mij niet meer contacten.
Zelfs dat stopte de gedachten niet, want k ben die tijd gaan denken dat alles wat je denkt waarheid is maar dat was een constant gevecht in mijn hoofd.
Jarenlang van therapieën, hypnose, emdr medicatie en groepsessies gingen voorbij. Niks hielp structureel, heel soms tijdelijk.
De dwanggedachten met alle angst en onrust kwamen in alle soorten en maten voorbij, van moordenaar tot dief tot kinderlokker of pedofiel. Altijd kwam ik wel weer tot bezinning dat het alleen gedachten zijn, of ik was aan het vluchten door afleiding te zoeken. Maar dit is op de lange termijn heel vermoeiend.
Tot dat ik zo’n jaar of 2 geleden ontdekte dat alcohol mijn dwang en angsten kalmeerde, en ik dan ergens van kon genieten en even geen onrust voelde, wat een opluchting.
Ik ging steeds meer drinken, om het zelfde gevoel te ervaren, dag in dag uit tot dat ik ben 7 dagen per week aan het drinken was, omdat dat de enige manier was om me ‘goed’te voelen. Je trekt de verkeerde vrienden aan, en ik was de volledige controle over mijn leven kwijt. In deze periode is mij volledig onder invloed iets aangedaan wat ik nuchter niet had toegelaten en ook niet had gewild. Dit werd mijn nieuwe dwanggedachten, nu had mijn hoofd beet, want dit was echt. Niks hielp meer tegen mijn gedachten, behalve nog meer drinken, en een paar keer helemaal out ben geweest. Familie en vrienden hebben toen ingegrepen, ik moest afkicken. Ik wist zelf wel dat alcohol niet mijn ergste probleem is, maar mijn angst en dwang, maar ik moest ergens beginnen dus ben naar een kliniek gegaan. Hier heb ik een week of 5 in gezeten, en vervolgens zou mijn juiste behandeling daarna starten, wat maar niet van de grond kwam. In de kliniek was het zwaar, ik werd verkeerd begrepen en werd echt als een alcoholist gezien, terwijl mijn grootste probleem mijn dwang is.
Bijna een half jaar heb ik helemaal geen alcohol op, ik at extreem gezond en sportte bijna dagelijks.
Maar de dwanggedachten stopten wederom niet. Telkens een andere gedachten maar altijd met hetzelfde thema, schuld. Weer telkens aan het vluchten of vechten in mijn eigen hoofd, met wederom geen levensvreugde tot gevolg. Ik durf door alle onrust geen keuzes te maken en ben op het gebied van relaties telkens aan het pakken of afstoten. Soms om angst om alleen te zijn, soms om te kunnen vluchten voor mijn eigen gedachten, wat vervolgens ook weer een schuldgevoel geeft. Als iemand lief voor mij is vertrouw ik dat niet en neemt de dwang het weer over, waardoor ik weer wil vluchten. Dat laatste half jaar was ik niet depressief, maar ook niet gelukkig. De dag draaide nog steeds om mijn gedachten in plaats van leven. Met heel af en toe een klein geluksmomentje, maar meer dwang angst schuldgevoelens en eenzaamheid. Dit bracht me een paar weken geleden weer op het idee om te drinken, met uiteraard weer zonder enige rem en alle nare gevolgen van dien. De angst was daarna weer ondraaglijk met alle dwanggedachten van dien en de cirkel is weer rond. Dit maakt het leven zo niet meer leuk.