'reconstructie-dwang'

Ik (37 jaar) heb begin 2023 een relatie gehad van drie maanden en heb deze zelf beëindigd. Ik kreeg al snel spijtgevoelens, omdat ik achteraf toch nog wel had willen weten als ik wat langer met haar door was gegaan hoe het dan geweest zou zijn. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Zij wilde na mijn uitmaken namelijk niet meer verder. Ik ben toen een aantal 'minpunten' van haar op gaan noemen in mijn hoofd om dat spijtgevoel weg te krijgen. Ik dacht dan bijvoorbeeld 'je hoeft geen spijt te hebben, want ze was volgens mijn waarden en normen niet echt gemanierd, dus het is beter zo. Laat het los!'

Uiteindelijk is dit een dwang geworden om continu die minpunten op te noemen met de hoop dat ik geen last meer heb van dat spijtgevoel. Dit werd van kwaad tot erger, want ging toen steeds terugdenken aan momenten in de relatie hoe avonden bijvoorbeeld liepen en wil dan gedetailleerd weten wat ze toen tegen mij zei. Heel veel momenten kan ik mij goed herinneren, maar ben zelfs bij sommige momenten gaan twijfelen of die momenten wel echt gebeurd waren. Dat ik heel gek haar zelfs nog heb geappt om te vragen hoe het ook alweer was gegaan. Als ze dan bevestiging gaf dat het inderdaad zo gelopen was hoe ik het reconstrueerde, dan is die dwang van dat moment weg en kan ik het loslaten. Maar heb nu steeds allemaal van die momenten/scenario's die ik af moet reconstrueren en bij sommige scenario's die zich afgespeeld hebben wil ik dan weer bevestiging hebben en ga er dan naar opzoek door aan een vriend te vragen die erbij was hoe dat ook alweer ging bijvoorbeeld. Ik ben ondertussen erdoor in een zware depressie gekomen, want mijn concentratie zit het nogal in de weg. Het gaat om scenario's die ook totaal niet meer ertoe doen. Bijvoorbeeld wat appte ze naar mij toen die middag hoe laat we zouden afspreken. Ik wil dan die zin uit dat app-contact terughalen/reconstrueren. Elke keer zeg ik ook tegen mijzelf dat het allemaal niet meer interessant is omdat zij nu al bijna een jaar uit mijn leven is en er niks meer te halen valt. Alle reden om het los te laten en te stoppen met dat reconstrueren. Maar dat lukt mij niet altijd, er zit altijd wel een scenario in mijn hoofd die blijft plakken en ik daar dan mee aan de slag moet van 'ging het nou zo of ging het zo?'

Ik loop al 8 maanden bij een goede psycholoog en psychiater. Gebruik Clomipramine in combinatie met Quetiapine. Maar heb nog steeds die 'reconstructie-dwang' van allerlei scenario's. Heb daar zo'n last van dat het mijn leven helemaal beheerst en het mij daardoor depressief maakt en houdt.

Herkent iemand dit?