Ik struggle al 4 jaar met bijna constante derealisatie

Veel sterkte Fleur.
Leg de lat niet te hoog voor jezelf en neem regelmatig rust. Misschien helpt mediteren.

Dat gevoel van derealisatie ken ik heel goed. Zit inmiddels reeds acht jaar binnen na een inbreuk met slagen en verwondingen. Mijn vriend doet al de boodschappen, koken,naar de apotheek gaan enz, maar soms moet ik wel...om bv naar de dokter te gaan of tandarts. Binnen in mijn studio heb ik er minder last van maar eens buiten (al is het maar aan de voordeur) wordt ik omringd door een mist. Het is alsof ik in een droom zit en gevangen in een enorm angstgevoel. Ik verlies mijn evenwicht, de grond beweegt onder men voeten, durf zeker niet alleen de straat oversteken (zeker niet als er auto's voor me moeten stoppen) en als ik iemand moet passeren verlies ik helemaal de controle. Terwijl ik dit schrijf vind ik het soms ronduit lachwekkend!!! Maar mijn leven is gewoon een hel als ik er nog maar aan denk dat ik buiten moet. Wil in therapie, mja hoe geraak ik daar? Als ik geen bus kan nemen omdat ik de straat niet opkan. En mij residentieel laten opnemen zie ik ook niet goed zitten. Heb ook in het verleden reeds antidepressiva gekregen maar daar kreeg ik dan weer de stuipen van. In dat andere verhaal van die buikpijn herken ik mezelf ook, zelfs als ik dit zand het schrijven ben beginnen mijn darmen te verkrampen. Sorry mensen kan er niet aan doen maar soms is het hilarisch. Heb andere tijden gekend. Iemand enige suggesties??? 🧐🧐🧐