Agorafobie / Pleinvrees - Lotgenotenverhalen

Ik begrijp hoe jij je voelt .
ik heb straatvrees .
Ik sluit me al negen maanden op in me huis .
als ik de deur uit moet naar een arts of psycholoog .word ik begeleid .ik kan niet alleen .
heb veel last van paniek aanvallen .
Kan in me straat avonds even voor de deur als het heel rustig is .boodschappen doen of ergens naar toe gaat niet.
ik heb ook geen sociale contacten meer .
mensen begrijpen me niet ook op me werk niet .
ik werk sinds pas een paar uur .
dat gaat helemaal niet goed .ben zo bang .
dat er iets gaat gebeuren .
ik loop gewoon weer weg .terug naar huis zo snel mogelijk .
thuis is mijn bescherming .ben daarna helemaal uitgeput .
ik doe zo mijn best .maar het gaat allemaal zo moeilijk .
wat goed van je dat je stapjes zet .
heb je hulp .of medicatie .
ik wens je heel veel sterkte want ik weet hoe zwaar het is.
groetjes anoniem

Hoi,ik had vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik 100 mg deels in neem smorgens is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd,veel moef

Ik heb er in bepaalde periodes last van gehad en nu is het weer terug, ik dacht dat dit me niet meer ging overkomen. Alleen naar een winkel gaan en in een winkel zijn, in rij de staan, vind ik echt te lastig, ik probeer met tips op internet eruit te komen weer, als dat niet voldoende werkt, hulp zoeken.

Ik heb inmiddels al 21 jaar agorafobie. In het begin werd het niet als zodanig herkend door mijn dokter/psycholoog. Je vindt er in de jaren toch een manier om er mee om te gaan. Ik heb bijv gewoon mijn studie afgemaakt en inmiddels een goede baan. Ik heb ook nog steeds vaak beperkingen in mijn hoofd van wat ik allemaal niet kan ipv te bedenken van wat wel lukt. Ik zou anderen willen zeggen: het is een natuurlijk reactie van je lichaam. Als je het niet kent lees eens over vecht of vluchtreactie. Na zoveel jaren paniek- en angstklachten is mijn ervaring; er gaat je echt niks gebeuren en altijd kom je weer veilig thuis.

Herkenbaar hoor! Ik heb er al 30 jaar last van en het wordt steeds een beetje erger. Medicatie, therapie ...niets werkt. Ik durf alleen met mijn moeder ergens naar toe omdat zij het kent. Zij is er door medicatie vanaf. Bij mij werkt haast niets. Met een oxazepam durf ik enigszins iets. Maar zoek steeds naar veiligheid als ik naar buiten moet. Zoals alleen boodschappen doen in de buurt en waar iemand woont die ik ken enz. Er wordt gezegd dat je door de angst heen moet. Als ik in bed lig denk ik "ja, morgen ga ik het doen". Stap ik mijn auto, rij een stukje en keer snel weer om. Om moedeloos van te worden. De angst om mijn moeder te verliezen is ook erg groot. Omdat ik dan niets meer kan. Die angst maakt het er ook niet beter op

Heel herkenbaar helaas,lucht het wel op als je het van je afschrijft?
Ikzelf ga ook steeds meer beven en wil liever ook niemand zien,omdat ik me zo onzeker voel.
S avonds voel ik me iets rustiger en als ik in mijn bed lig ook.
Het valt niet mee.

Hoi,ik had vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik serlain 100 mg inneem smorgens heb ik er totaal geen last meer mee

Ik leef al 16 jaar met agorafobie. In het begin dierf ik nergens meer heen, niet te voet, niet met de bus.. alles wat vroeger gewoon was, had ik nu angst voor. Inmiddels heb ik toch leren autorijden, heb ik 2 kinderen en rij ik toch hier en daar mee naartoe. Mijn angst die blijft deze moment is zelf rijden op autostrades, omdat ik me daar idd benauwd voel en meerijden met iemand op autostrades voor een verre rit is soms moeilijk, maar krijg men angst dan redelijk onder controle. Me naar nieuwe plaatsen begeven ver weg is ook moeilijk

Speelt hierbij mee hoe een brug is vormgegeven en de mate van verlichting? Zijn er eigenschappen van een brug die de angst bij jou versterken?

Ik heb ook een erge bruggenangst!

En ook pleinangst. Waar ben jij bang voor?
Ik heb helaas angst voor de angst. Geen controle bij grotere ruimtes. En bij een brug, dat je er niet af kan inderdaad.

gek he dat je iets zo simpel zo groot kan maken en het slaat nergens op, goed van je

Zeer herkenbaar. Ben hier ruim een jaar voor in therapie geweest. Het was intens, maar ik heb grote stappen gemaakt. Ik was altijd dit soort plekken aan het vermijden. Samen met een hele fijne therapeut stap voor stap dit aangegaan. Eerst door bewust lichamelijke sensaties op te roepen en daar bij stil te staan. Later de situaties opgezocht en ook daar net zo lang stilstaan tot de paniek over gaat in spanning en uiteindelijk rust. Dit gaat met kleine stapjes, maar het is zeer krachtig. Punt is wel dat je dit vol moet houden.
Ik had het op veel plaatsen, ook inderdaad bruggen, pleinen, een zeer lang fietspad langs de snelweg waar de ruimte volledig open was (geen bomen oid), in de bergen, kantines, grote zalen, etc. Doodeng, maar het is me gelukt.

Wauw ik herken je verhaal volledig, ik heb exact hetzelfde als jij!

Je bent niet alleen!

Hallo Hendrik,

Ik herken mij hier volledig in.
Bij mij wordt het gevoel van zweven ook enorm versterkt als ik stilsta in een open ruimte. Alsof alles begint de zweven. Vooral mijn benen beginnen dan licht te trillen en voelen aan als spaghetti benen.
Bij mij gebeurd dit voornamelijk op het schoolplein wanneer ik mijn kinderen sta op te wachten. Tegenwoordig zoek ik strategische plekken op. Zodat ik ergens tegen aan kan leunen, maar het blijft (bijna) dagelijks een strijdt.

Beste,sinds ik 100 mg serlain neem ben ik ook van dat gevoel af en heb nu terug een leven

Ik dacht dat ik met deze klachten de enige was! Wat hebben jullie gedaan om aan deze klachten af te komen?

Hallo Hendrik,

Ik herken je klachten en het is enigszins geruststellend dat ik niet de enige ben. Vaak ben ik extreem zelfbewust van mijn houding, loopje, bewegingen etc. Het voelt dan alsof iedereen naar mij kijkt en ik wil dan door de grond zakken. In de rij bij bijvoorbeeld de supermarkt worden de gedachten vaak zo sterk dat ik begin te hyperventileren. Dit probeer ik dan zo goed mogelijk te verbergen. Soms wordt ik licht in mijn hoofd of lijk ik contact met de werkelijkheid te verliezen. Ik heb dit al sinds mijn vroege jeugd. Ik ben nu 30. Het grootste probleem is het feit dat ik weinig kan genieten van dingen. Alle mooie en leuke dingen worden overschaduwd door de angsten. Meestal voel ik me op een dag alleen Savonds veilig als de zon onder is.

Ik heb hetzelfde!

Poeh, zo herkenbaar. Loop hier al jaren mee

Ik heb net mijn verhaal opgeschreven en ik denk dat we ongeveer dezelfde symptomen hebben. Als ik een langer stuk ga lopen bekruipt mij langzaam het gevoel dat ik mijn evenwicht ga verliezen. Ik wordt erg bang en mijn benen trillen en heb het gevoel alsof ik voor een afgrond sta. Het is dan bijna onmogelijk om verder te lopen en ik wil mij het liefst aan iets vasthouden. Ik krijg het ook als ik gewoon ergens sta te wachten. Lang heb ik gedacht dat dit geen agorafobie is maar nu denk ik dat het een variant is, namelijk de angst om je evenwicht te verliezen. Wat denk jij?

ik herken je gevoel dat je omschrijf, heb zelf weer last van de agora fobie klachten en hyperventileren nu, het overvalt je en blijft dan steeds hangen in de gevoel/gedachtes , is zeker niet idioot, troost is misschien dat mensen mij vertelde dat ze nooit aan de buitenkant iets aan mij hebben gezien van wat er zicht allemaal afspeel in de gedachte

Hoi,had vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik serlain 100 mg neem smorgens is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd, veel moed

Maar ik heb ook last van pleinvrees.
Mijn wereld is heel klein.
Ik ben wel weer aan het werk na een jaar ziek thuis te zijn geweest..
Maar het werk is eigenlijk het enige waar ik zelf naar toe ga..
Verder alles met iemand.
Van de oude mij is niks over..
Ik deed alles zelf ging alleen dingen ondernemen..
Nu durf ik niets meer..
Geen auto rijden wat mijn lust en mijn leven was niet alleen wandelen of winkelen..
Lopen en fietsen kost me al veel moeite..
Ik neem geen medicatie maar loop voor mijn gevoel op een evenwichtsbalk en vaak mistig in mijn hoofd..
Je wereld is klein maar ja dat heeft iedereen op dit moment met corona..
Maar mijn wereld is al twee jaar als corona..
Helaas begrijpen mensen dat niet..
Veel sterkte voor iedereen met het zelfde probleem en gevoel..
Liefs Mirjam

Ik ken al de verhalen maar al te goed. Ik ga ook steeds boodschappen doen met mijn vader. Als hij bij mij is krijg ik geen paniekaanvallen. Ik kan hierdoor zelfs niet gaan werken.
Ik denk ook "waarom klagen de mensen over corona" Ik leef al 14 jaar geïsoleerd. Dit is ook buiten mijn wil. Je wil zelfs niet weten hoeveel geld ik al heb uitgegeven aan psychologen. Allemaal zijn ze gespecialiseerd in angststoornissen en paniekaanvallen. Maar er is wel nog niemand geweest die me kon helpen.
Hobby's zijn onmogelijk en al je vrienden raak je kwijt.
Soms weet ik niet hoelang ik dit leven nog kan volhouden...
Aan alles komt wel een eind. Dat is zeker!
Sterkte aan alle lotgenoten!!

Beste sinds ik smorgens 100 mg serlain inneem zijn al mijn symptomen na een paar weken voorbij gegazn

Precies mijn verhaal, behalve dat ik nooit met een dokter erover heb gepraat. Succes

Hey heb het zelfde ook super boos op me zelf ben me baan kwijt door deze shit maar weet je we hebben er niet om gevraagt dit tekrijgen

Wat ik net las is we moeten onze angsten omarmen inplaats van ervoor weglopen of vermeiden werdt daar ook effe boos om want je wilt van alles doen alleen als die angst opkomt kan je hoof of laag springen het neemt je gewoon over zit er nu ook voor in behandeling.

Wens iedereen met dit heel veel sterkte ooit overwinnen we dit

Hoi,had vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik serlain 100 mg neem smorgens is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd, veel moed

Ik herken mezelf zeer goed in het fysieke aspect van agorafobie. Zit al 5 jaar in men 'gevangenis'. Een studio van 8meter op 4. De gedachte dat ik de dag daarop naar buiten moet, bv om naar de dokter te gaan verlamd me al en bezorgd me slapeloze nachten. Ik kan niets meer zelfstandig doen en ga nooit alleen buiten, zelfs met men vriend erbij kan ik maar stapje per stapje verder. Ik word heel ijl in men hoofd, draai helemaal weg en verlies constant men evenwicht. Mijn benen voelen aan als elastiek of ben zo verkrampt dat ik heel houterig begin te stappen. Doe al jaren ademhalingsoefeningen, maar niet het gewenste resultaat. Een mens zou voor minder gaan drinken. In het begin hielp dat maar nu ook al niet meer. Ben' gedwongen me te laten opnemen en dat is helemaal geen fijne gedachte want ben geen groepsbeest. Heeft er iemand goede raad?

Heb krak dezelfde klachten en zie ook op om in groepstherapie te gaan ook om dat ik geen groepsbeest ben. Heb het wel jaren geleden even een maand gedaan en dat had wel resultaten maar ben ook afgewezen omdat ik het drinken niet kon laten van de angsten. Ondertussen is mijn drankgebruik al zo gevorderd dat het ook niet meer helpt. Ben nu 14 dagen sober en moet dat nog een hele tijd volhouden om toegelaten te worden. Probeer eens te informeren naar DGT of cognitieve gedragstherapie. Veel succes. En ja, er zou eigenlijk een groepje moeten bestaan waar lotgenoten terechtkunnen en samen er eens op uit trekken. Of is dat te ver gezocht???

meer een poos goed lichamelijk actief zijn, gewoon in je vertrouwde eigen plek is beter, begin met push ups, fietsen iets waar je moe van kan worden en je lijf bezig is, zo werk je je angst en vlucht hormoon er uit, niet boos op jezelf zijn, je bent niet alleen, afleiding, ga eens een paar foto s maken van je omgeving, ga eens tellen hoeveel blauwe auto`s je ziet, alles om je mind even af te leiden en om te buigen van dat ene

Het is net alsof ik dit geschreven kon hebben. Ik heb precies hetzelfde
Ongeveer rond mijn 22ste kreeg ik last van angst en paniekaanvallen en daarna dorst ik gewoon niet meer ver van huis omdat ik dan echt last krijg van een verstikkend gevoel op de borst. Hyperventilatie dus, plus hartkloppingen en dit is dus allemaal angst. Ik ben nu 28 en heb ook een dochtertje. Vorig jaar kreeg ik een burn out en werd dit allemaal erger terwijl het juist de goede kant op ging met mij. Ik had nog steeds agorafobie maar kon me redelijk verplaatsen, ik kon er juist wat meer mee omgaan. Nu weer terug gevallen dus door die burn out. Ik heb ook een relatie gehad met een narcist en een vreselijk verleden achter de rug. Ben veel gepest op school en had het niet makkelijk thuis. Al met al denk ik dat deze dingen te maken kunnen hebben met mijn angst klachten. Heb al wat psychologen gesproken en verschillende dingen geprobeerd en gedaan maar toch blijft het zitten. Sorry voor mijn uitgebreide reactie maar ik ken niemand in mijn omgeving die dit begrijpt of ervaart. Wat ik wel weet is dat mijn eigen vader ook last had van straatvrees, dus misschien zit het in de genen en heb ik het van hem geërfd.
Ik hoop dat dit ooit allemaal ophoud en dat we weer normaal kunnen leven zonder deze ellende. Het komt vast echt goed met ons, hou je taai ;)

Dag Kim,

Je verhaal is herkenbaar. Zeker ook wat de snelweg betreft. Zelf heb ik dat ook geruime tijd gehad en daardoor ging ik snelwegen mijden.

Belangrijk is dat je je ontspannen voelt. Je kunt bijvoorbeeld op de rechterbaan langs de vluchtstrook rijden met een snelheid van 90km/u. Of achter een vrachtwagen blijven rijden. Dan is je wereld wat kleiner en je kunt de vluchtstrook op als je het niet meer ziet zitten.

Natuurlijk kun je ook vragen of iemand met je meerijdt die je ontspant. Of dat iemand rijdt en dat je meerijdt.

Stapje voor stapje, zo ontspannen mogelijk. En gaat het mis, dat je toch een uitvalsbasis hebt.

Beter is om de situaties niet te mijden. Dat is natuur makkelijk gezegd en ik weet uit ervaring dat dat bijna onmogelijk is. Vraag hulp aan anderen om je te helpen, dan kom je vooruit.

Ook ik weet niet hoe oud deze verhalen zijn, maar ik ben bang dat ze wel nog relevant zijn voor sommigen.. Ik ben weer aan het zoeken naar deze ellendige fobie omdat we momenteel weer tegen een probleem aangelopen zijn in de familie door deze ziekte. Dus ben ik weer op zoek om te kunnen helpen, en kwam al zoekende hier terecht. Om op Melissa te reageren, deze fobie is voor 60% overerfelijk. Ik heb in mijn familie diverse mensen die er last van hebben. Goddank heb ik het zelf niet en mijn kinderen ook niet (klop dat even af!) Maar mijn moeder, zus, haar kind, en diverse andere familieleden wel. Ik zal dus nooit geringschattend doen over de gevolgen van een agorafobie, of het afdoen als onzin. Ik maak het van dichtbij mee, en probeer te helpen waar ik kan. In mijn familie werkt het middel Efexor goed. Om de woorden van mijn zus te gebruiken: Als iemand me die Efexor probeert af te nemen, dan bega ik een ongeluk, want dan heb ik geen leven meer. Het middel werkt voor een paar familieleden dus goed. Natuurlijk kan ik niet precies weten hoe jullie je voelen want ik heb er zelf geen last van, waar ik erg dankbaar voor ben. Ik weet wel dat wat jullie ervaren echt is en ingrijpend en geen aanstel. Mensen die daar geen begrip voor hebben, daar kun je zonder. Vecht voor de hulp die je nodig hebt om een redelijk leven te kunnen leiden. Ik wens jullie kracht en genezing.

Beste Kim.

Ik herken alles in jou verhaal.
Ik heb ook agorafobie met paniek stoornis, sociale angst .
Op me werk steeds uitvallen jaar verzuim
weer na een jaar opgebouwd .weer terug val na bijna een jaar nu weer terugval gehad .loop in therapie met medicatie .
En moet weer opbouwen op me werk .
Kan ook nergens heen niet reizen met openbaar vervoer .of winkelen .kan nu pas heel kort naar de supermarkt .wil zo snel mogelijk weg .Verlies snel de controle
kost veel energie .altijd vermoeid .
Geen vrienden .Me. altijd een last vinden .
Ik lees van jou dat je weer buiten bent wel met beperkingen.
Maar het betekend wel hoop .

Zo herkenbaar... Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben...

Beste,ik neem voortaan 10p mg serlain en heb terug een normaal leven

Hoi,had vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik serlain 100 mg smorgens neem is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd, veel moed

Hoi, ik neem 20 mg escitalopram per dag, eerst was dat 15 mg maar mijn lichaam verwerkte dit te snel. Met 20 mg gaat het beter. Wat goed dat je je herpakte! Ik moet nog grotere stappen maken. Gelukkig kan ik thuiswerken (dankzij corona :) )

Hoi Nick,

Gaat het echt om een wc? Want als je buiten bent, zal er vast wel ergens een bosje zijn. Officieel mag het niet uiteraard, maar als je een zakje meeneemt.....

Dit is ook 1 van mijn angsten. Heb vandaag voor het eerst een paniekaanval gehad in mijn slaap omdat ik moet beginnen met een nieuwe job. Heb afgebeld en zal moeten beginnen met therapie ofzo want ik heb helemaal geen leven meer. Dat van het toilet, ik lijd aan prikkelbare darm en ben zo vaak mogelijk thuis. Als ik wegga dan calculeer ik ieder minuut in. Naar de winkel of wat dan ook lukt alleen als er zo goed als niemand in de winkel is maar ik laat meestal mijn boodschappen aan huis leveren.

Ik had dit ook. Exposure therapie heeft me er doorheen geholpen. Samen met een behandelaar ben ik dit gaan oefenen en de sensaties te begrijpen en ook wel een beetje uitdagen.

Beste Nick,
Heel herkenbaar verhaal.
Ik zit er zelf best wel mee, het is ontzettend vervelend om elke keer de stress te ervaren als ik ergens naar toe wil.
Helaas durf ik niet meer naar de bioscoop of naar het theater. Bang dat ik niet op tijd weg kan komen tussen alle mensen als ik naar de wc moet.
Wat ik nu probeer is yoga en mindfulness. Meer grip te krijgen op mijn ademhaling en gedachtes.
Ik hou nu ook een dagboekje bij en schrijf op in welke situatie en waar ik een paniekaanval krijg. Ook schrijf ik daarbij de positieve kanten van de locatie, wat is er bijvoorbeeld leuk of mooi aan een supermarkt, want daar krijg ik soms ook een paniekaanval, vooral als het een onbekende supermarkt is.
Verder helpt het als ik veel meer naar mezelf en m’n lichaam luister. Als ik moe ben bijvoorbeeld, zeg ik het tegen mijn gezin en omgeving en neem ik de rust waar ik behoefte aan heb.
Ik hoop dat ik van de paniekaanvallen af kom, daar ga ik vanuit. Het is goed om er over te praten, hoewel ik dat nog niet durf met m’n naaste omgeving, toch een gevoel van schaamte.
Sterkte Nick, ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt.

Hoi Nick,
Dit heb ik ook ervaren en ik kan je vertellen ik ben daar helemaal van genezen!! Mijn tip is deze gedachtes niet te voeden, je weet dat deze niet realistisch zijn. In het ergste geval mocht je echt in je broek plassen oid (wat nooit zal gebeuren maar de gedachte helpt) kan je altijd zeggen dat je zelf ook niet begrijpt hoe dit kan gebeuren, (goede) mensen zullen je heus niet uitlachen. Komt goed!

Het is een paniekaanval. Ik heb exact hetzelfde. Het is tijdelijk heel naar maar het gaat voorbij. Bij mij is het begonnen in de overgang. Ik ben me rot geschrokken. Ik heb hormoontherapie en dat gaat goed. Helaas steekt het soms de kop op. Wat helpt? Veel wandelen, yoga, gezond eten weinig koolhydraten, geen cafeïne en alcohol. Ademhalingsoefeningen zijn op het moment dat het gebeurt een life saver. Sterkte!

ik herken heel veel uit jou levensloop die je beschrijft, het was even dat ik de mijne aan het lezen ben

Het leven heeft de potentie om een hel te zijn, maar ook een hemel. Erg veel mensen voelen zich op het moment depressief, dus ergens doen we iets flink fout. Je bent nog jong. Ik wens voor je dat je tegen de mainstream durft in te gaan, loslaten wat denkt dat moet en wat hoort en wat wel of niet mag. Volg dat wat vanuit je hart goed voelt.

Ik heb het zelfde als jouw ik ben ook nog naar kliniek Overwaal geweest en dat heeft mij een klein beetje geholpen misschien is dat iets voor je. Kliniek Overwaal in Lent ik weet niet of dit nog bestaat.Met vr gr Alex.

Ik herken het …. Mijn grote angst naar buiten onder de mensen te komen is veroorzaakt door mijn recente Alopecia . Sinds enkele weken ga ik wel naar winkels terrassen en restaurants…. Maar grote evenementen bezoeken lukt écht niet . Krijg nu binnenkort CGTherapie … ik wil persé geen medicatie !!

Heftig Wieger. Allen het besef dat je er al 25 jaar in zit lijkt mij een goede motivatie. Hoop dat het inmiddels beter gaat!

ik ben 25 en ga ook nauwelijks mijn huis uit, toch zal het moeten.

Bel alsjeblieft met je huisarts of die bij jou op bezoek kan komen.
Leg de situatie uit, mijn huisarts kwam met medicatie waardoor ik rustiger werd.
Na mijn tweede burnout heb ik ook agorafobie opgelopen, heb traject bij ggz doorlopen (ben er nog niet van af). Bleek ook dat ik autisme heb en heb net een wmo-indicatie gekregen zodat ik zorg voor langere tijd kan regelen.

Hallo Hendrik,

Ik herken mij hier volledig in.
Bij mij wordt het gevoel van zweven ook enorm versterkt als ik stilsta in een open ruimte. Alsof alles begint de zweven. Vooral mijn benen beginnen dan licht te trillen en voelen aan als spaghetti benen.
Bij mij gebeurd dit voornamelijk op het schoolplein wanneer ik mijn kinderen sta op te wachten. Tegenwoordig zoek ik strategische plekken op. Zodat ik ergens tegen aan kan leunen, maar het blijft (bijna) dagelijks een strijdt.

Hoi,vorig jaar ook last om naar buiten te komen maar sinds ik serlain 100 mg neem smorgens is het beetje bij beetje beter gegaan en nu is dat verleden tijd, veel moed

Zelfde hier. Het begon beetje bij beetje naar nu steeds erger. Naar de winkel en boem daar ging het mis. Bij de kassa voel ik me zo verrot van schiet op mensen. Liefste laat ik me winkelwagen staan en loop weg. Waar die angst vandaan komt vraag ik me af. Nu begint het ook al als ik thuis alleen ben. De gedachte dat ik weg moet krijg ik al paniek en overgeven erbij vaak. Erna voel je je zieker en zieker. Medicatie werkt niet of nog niet. Ze zeggen bier helpt maar even maar dan durf ik nog net naar de winkel erna. Dus doe ik dat helaas.

Ik durfde 20 jaar niet alleen naar buiten,
Heb allerlei therapieën gehad en nog steeds zit de angst in mijn lijf en hoofd
Ik had altijd wel iemand die met ne mee ging als ik ergens een afspraak had of als ik boodschappen moest hebben
Op een gegeven moment was ik het zat ik moest en zou alleen naar buiten gaan dus muziek in mijn oortjes en gaan
Steeds een stukje verder dat ging redelijk goed
Wat was ik trots op mijzelf
Tot ik een herseninfarct kreeg
Ik was weer terug bij af
In mijn hoofd is veel beschadigd
En de buitenwereld was nog enger teworden voor mij dan voorheen
Na bijna 3 jaar binnenzitten heb ik mijn moed bij elkaar verzameld en een lief klein hondje gekocht
Nu moet ik wel naar buiten
En het lukt steeds een stukje verder
Mensen kijken me raar aan omdat ik hele gesprekken met mijn hondje voert terwijl we aan de wandel zijn
Dat lijd mij af
En ik moet zeggen ik ben super trots op mijzelf
Die angst zal nooit helemaal verdwijnen
Maar dankzij mijn kleine grote vrien haal ik toch maar ff vier keer per dag een frisse neus

Veel sterkte Fleur.
Leg de lat niet te hoog voor jezelf en neem regelmatig rust. Misschien helpt mediteren.

Dat gevoel van derealisatie ken ik heel goed. Zit inmiddels reeds acht jaar binnen na een inbreuk met slagen en verwondingen. Mijn vriend doet al de boodschappen, koken,naar de apotheek gaan enz, maar soms moet ik wel...om bv naar de dokter te gaan of tandarts. Binnen in mijn studio heb ik er minder last van maar eens buiten (al is het maar aan de voordeur) wordt ik omringd door een mist. Het is alsof ik in een droom zit en gevangen in een enorm angstgevoel. Ik verlies mijn evenwicht, de grond beweegt onder men voeten, durf zeker niet alleen de straat oversteken (zeker niet als er auto's voor me moeten stoppen) en als ik iemand moet passeren verlies ik helemaal de controle. Terwijl ik dit schrijf vind ik het soms ronduit lachwekkend!!! Maar mijn leven is gewoon een hel als ik er nog maar aan denk dat ik buiten moet. Wil in therapie, mja hoe geraak ik daar? Als ik geen bus kan nemen omdat ik de straat niet opkan. En mij residentieel laten opnemen zie ik ook niet goed zitten. Heb ook in het verleden reeds antidepressiva gekregen maar daar kreeg ik dan weer de stuipen van. In dat andere verhaal van die buikpijn herken ik mezelf ook, zelfs als ik dit zand het schrijven ben beginnen mijn darmen te verkrampen. Sorry mensen kan er niet aan doen maar soms is het hilarisch. Heb andere tijden gekend. Iemand enige suggesties??? 🧐🧐🧐

Ik denk dat men met een angststoornis écht aan de antidepressiva moet als bijv. Citolapram
Ik zit in hetzelfde schuitje …. Krijg ook binnenkort CGTherapie , maar ben er sceptisch over of dát me helpt ……
Echter wil ik echt niet aan medicatie ….. ja hoé kom je er dan vanaf ………?

Heb je al contact gezocht met je huisarts? Deze kan ook op huisbezoek komen als je e.e.a. uitlegt. Heb ik ook gedaan, na 1,5 jaar (ook herstellende van een burnout) gaat het beter maar nog niet voorbij. Ik ben echt heel blij dat ik weer een stuk kan fietsen!