Agorafobie / Pleinvrees - forum lotgenoten

Mijn verhaal is dat ik met pruik niet meer onder de mensen kan komen … eerst was het nog een haarSTUK … kwam met moeite toen in winkels . Nu met gehele pruik is het een ramp … het is angst én de schaamte . Ik word binnenkort ervoor opgenomen in speciale angst kliniek …. Maar ben erg bang dat ik daar helemaal nooit meer!! uitkom therapie is voornamelijk exposure… opdrachten uitvoeren die ik moeilijk vind …. Aanvankelijk sámen met therapeut … mijn grootste angst is dat ik dát niet kan … en wát dan …? Kun je gek worden wanneer je zò in de knoop zit met jezelf … dat je er niet meer uitkomt …….
Wie herkent deze heftige situatie en wat hielp hij jou ?? Graag reactie

Ik heb er nu al jaren last van, ik heb alles geprobeerd. Vannacht weer een paniekaanval gehad, ik ga dan schreeuwen en rennen door mijn huis. Ik heb dit aangeven bij therapie en niemand kan me echt helpen. Ze kunnen wel zeggen dat er niks gebeurd, maar hoe ik me op dat moment voel is zo heftig. En ik heb het gevoel dat niemand dat begrijpt. Ik kan daar niet alleen doorheen komen. Ik durf niet ver van huis, niet in een trein, bus etc. Jaren al behandelingen gehad en antidepressiva gehad. Het is alleen maar erger geworden de angst. Ik ken veel hebben, maar die paniekaanvallen midden in de nacht( ik voel me opgesloten in het donker). En dan zeggen ze dat het 1,5 uur kan duren. Meestal word ik even heel bang, ga een paar keer schreeuwen en ben erna weer even rustig. Wie heeft dit ook? Of wie heeft tips? Ik heb alles geprobeerd. En ik ben zo boos en verdrietig, want ik heb zo hard gewerkt en toch blijven die paniekaanvallen komen. Soms uit het niets.

Groet

Ik ben een man, 38, getrouwd met een lieve vrouw en samen hebben we lieve kinderen. Verder heb ik vrienden, een goede baan, etc.

Toch worstel ik al zeker 12 jaar met, naar ik vermoed een vorm van pleinvrees, die zich als volgt uit:

In een grote/open ruimte heb ik het idee mijn evenwicht te verliezen, met name als ik stilsta. Dan ga ik mij op mijn houding focussen en heb dan het idee dat mensen mij vreemd vinden. Op andere momenten heb ik zelfvertrouwen, ben ik sociaal, maar in zo’n ruimte is mijn zelfvertrouwen weg, doe ik gevoelsmatig vreemd.

Het probleem doet zich voor als ik voor/achter/naast/onder mij een open ruimte is. Mocht ik vallen (gelukkig nog nooit gebeurd), dan kan ik mij nergens aan vastgrijpen.

Concrete voorbeelden:
- ik sta met collega’s voor een voetgangersstoplicht
- in een winkelstraat schiet een ambassadeur van een goed doel mij aan
- in de grote bedrijfshal hebben we een lunch en praten we staand in groepjes
- op de markt sta ik in de rij voor een kraam
- als ik in een hele grote ruimte loop, waar ik mijn zicht niet kan focussen

Zoals hierboven benoemd, beïnvloedt mijn leven wel. Ik maak andere keuzes die situatie-mijdend zijn. Ik weet dat het onzin is, dat ik nog nooit gevallen ben. Maar zodra ik in een bovengenoemde situatie kom, word ik heel anders. Dit wordt versterkt voor de lunch, omdat ik vanwege “hongergevoel” wat zweverig voel.

Herkennen mensen dit? Ik voel me volstrekt idioot als ik dit aan anderen vertel. Ik ben namelijk nog niemand tegengekomen die hetzelfde heeft.

Hi

Al jaren lang heb ik last van angsten. Vroeger heb ik veel drugs/huiselijk geweld en emotionele verwaarlozing meegemaakt.

Ik heb toen ik 12 was een virus op mijn evenwichtsorgaan gehad en sindsdien zoveel paniek en angsten gekregen (of toen pas echt naar de oppervlakte gekomen). Ik ben hier zo duizelig door geweest dat ik altijd bang ben gebleven om duizelig te worden. Ik durfde mijn huis niet meer uit. Thuis veel problemen met jeugdzorg maar ook durfde ik lange tijd niet meer naar school. Ik had veel nachtmerries en onrust. Het was zo'n vreselijke periode en ik voelde me als puber heel erg alleen en hulpeloos.

Uiteindelijk op mijn 15e uit huis gegaan en bij mijn toenmalige vriend gaan wonen. Dit was een beetje mijn redding. Het ging steeds beter met mij. Ik had nog wel periodes met angst, maar wel veel minder en ik kon steeds beter functioneren. Ik ging weer naar school en zelfs naar feestjes.
Ik ben hem heel erg dankbaar voor alles wat hij voor mij gedaan heeft.
Toch kwam ik er vorig jaar achter dat ik hem meer als familielid zag.
Ik ben ook verliefd geworden op iemand anders..
Ik heb de relatie beëindigd en ik ben mijn eigen pad gegaan.
Dit was echt zo moeilijk, alles kwijtraken, mijn basis en rust. Voor het onbekende.
Toch wilde ik het anders en meer gaan leven of gewoon feesten/dingen doen die ik nooit heb gedaan.

Helaas is het veel moeilijker gelopen dan gehoopt, en heb ik nu nog meer last van angst dan ooit. Ik voel me heel alleen en ben ook vaak alleen.
Ik loop heel erg vast met alles en weet niet hoe ik er uit kom. Ik werk nu niet en heb veel last van straatvrees en durf nu eigenlijk weinig zelf.
Echt het gevoel dat alles te veel is geworden in mijn lichaam.
Ik ben veel duizelig en dat maakt me zo bang.
Heb al zoveel therapie gehad door de jaren heen, EMDR, cognitief, exposure.
Nu heb ik lichaamsgerichte therapie.
Heel fijn, maar ik merk niet dat mijn straatvrees beter wordt of iets.
Heeft iemand een gouden tip?

Liefs
Es

Advies?

Ik heb sinds mijn jeugd al behoorlijk last van hoogtevrees. Ondanks dat ik daar prima mee kon leven ging het zich steeds verder uitbreiden in verschillende vormen. Na het behalen van mijn rijbewijs kreeg ik opeens ook angst voor het rijden op vlakke wegen met weinig beschutting (snelwegen), maar op een gegeven moment ook als bijrijder. Hierdoor durfde ik jaren niet op de snelweg meer te rijden doordat ik dan behoorlijk in paniek ging.

Nu heb ik sinds 2 jaar ook last van vliegtuigen, waar ik tot zover nooit last van had. Hiervoor ga ik nu voor het eerst oxazepam voor gebruiken. Ik ben vooral benieuwd of iemand de angsten voor vlakke plekken (soort pleinvrees) in de auto kent en mij adviezen kan geven? Ik heb Cogn. therapie en hypno therapie gedaan, maar het heeft niet geholpen helaas.

Het leven is lijden.

Hoi, Ik heb sinds mijn 15e erg last van agorafobie gecombineerd met emetofobie (Ik ben op dit moment 17).

Elke keer als het weer een stukje beter gaat, krijg ik weer een terugval waardoor ik terug bij af ben. Ik kon eerst nog doorgaan met werken, maar zelfs dat lukt nu niet meer. Elke keer als ik buiten kom raak ik in blinde paniek. Ik voel me hierdoor waardeloos, en ik krijg het gevoel dat het proberen geen zin meer heeft.

Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik heb alles geprobeerd: ggz, coaching, medicatie.
En niks lijkt te werken.

Ik voel me hopeloos, heeft iemand tips?

Hallo,

Ik ben een aantal maanden geleden flauw gevallen in een openbare ruimte. Sindsdien voel ik me paniekerig als ik naar een situatie of ruimte moet waar ik ‘niet’ weg kan (voor mijn gevoel).

Zoals een theater of restaurant.

Ik heb mezelf nog wel bloot gesteld aan deze situaties maar de paniek neemt niet af.

Heeft iemand hier ervaring mee en tips?

Dankjewel alvast!

Hallo! Zoals eerder heb ik gereageerd op het verhaal van Fleur en heb ik het al zo een beetje verteld. Ook in vele andere verhalen vind ik eindelijk mensen die min of meer hetzelfde meemaken als ik...Eindelijk!!! Een beetje erkenning. Al van kinds afaan heb ik angsten. Sommige periodes meer (gedurende maanden) sommige periodes is het dragelijk... Maar 8j geleden heb ik een erg traumatische ervaring gehad en sindsdien zit ik letterlijk in mijn eigen gevangenis van een studio van 3 meter op 8. Chance dat ik een vriend heb (het enige contact dat ik nog heb buiten een psych en maatschappelijk werker) die voor alles zorgt. Boodschappen doen, apotheek gaan, meegaan als ik buiten moet, enz. Zelfs de kleinste dingen kan ik niet meer zelfstandig. Binnen gaat het redelijk maar als ik nog maar denk dat ik buiten moet word ik héél ijl en mistig en angstig in mijn hoofd. Eens de voordeur open is het net of ik in een droom vertoef. Ik krijg erge evenwicht stoornissen, de grond beweegt onder men voeten en als ik een voorbijganger moet passeren verlies ik helemaal de controle. Daarbij komt nog fat ik heel veel ben bijgekomen en continu geconstipeerd ben tot ik naar buiten moet. Dan slaat de stress zo op men darmen en kan ik 5 maal de toilet passeren. Eén voordeel...ben dan wel plots 3 kilo kwijt. Goed toch?? Aan alles zijn voordelen. Nee mensen, ik lach er niet mee want een leven met agorafobie en daarbij nog eens de sociale angst is een regelrechte ramp en hel. Zoals eerder gezegd...een mens zou voor minder naar de fles grijpen, maar dat is ook al geen optie meer. Antidepressiva ook al geprobeerd maar daar kreeg ok dan weer de stuipen van. Ook héél gezellig! Wacht op toelating voor gedragstherapie maar dat is dan ook weer niet zo'n plezant vooruitzicht en bij sommige mensen helpt zelfs dat niet. Maar mssch...wie weet. Altijd blijven hopen hé!! Iemand een andere suggestie???? Grtjs

Na vanavond een terugval te hebben gehad in een ruimte met minimale afleiding en ook nog eens een gesloten deur, moet ik even kwijt dat het mij me strot uit begint te hangen dat er geen behandeling is voor het fysieke aspect wat je kado krijgt bij een angstaanval.

 

Alles kan ik onder controle krijgen behalve mijn darmen en mijn maag en om nou 45minuten in kleermaker zit houding naar vage belletjes te gaan zitten luisteren elke week, dat helpt dat mijn lichaam ook niet. De hersens weten heel goed wat er aan de hand is, alleen het lijf werkt niet mee.

 

Wie herkent dit ook?! Ben gvd zo kwaad op mezelf.

Ik struggle al 4 jaar met bijna constante derealisatie, zodra ik de deur uit stap word de derealisatie super intens, alles lijkt nep, alsof ik in een enge droom ben beland. Daardoor krijg ik buiten heel vaak paniekaanvallen. Er zijn ook tijden geweest dat het beter ging en dat ik er veel minder last van had en de meeste dingen wel gewoon kon doen, maar sinds dit jaar gaat het weer super slecht. De afgelopen maand is het zo erg geworden dat ik bijna mijn huis niet meer uit durf, zelfs in mijn tuin zitten vind ik oncomfortabel...
Ik voel me heel alleen in deze situatie, mijn familie en mijn vriend begrijpen mijn angst niet en ze doen er vaak ook heel makkelijk over waardoor ik me nog meer alleen voel..
Ik ga over 2 dagen tekenen voor mijn nieuwe huisje en die locatie bevind zich in de drukke stad en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit ga doen, ik durf op dit moment amper mijn huis uit dus dit voelt bijna onmogelijk voor mij....
Ik heb al geprobeerd om te onderhandelen met de woningbouw maar ze zijn daar heel zakelijk in, als ik dinsdag niet teken krijg ik het huisje niet.
Ik ga het proberen en hopen dat het lukt want ik wil dat huisje echt heel graag.
Verder krijg ik over 2 weken exposure therapie dus dat is wel heel fijn:)

Beste ,

Ik heb last van een soort van agrofobie denk ik ?
Ik zit sinds het begin van de corona tijd met een heel erge angst om geen wc in de buurt te hebben.
Telkens ik verder weg moet of iets moet doen waar ik geen controle over heb verzin ik iets zodat ik niet moet gaan of wat moet gaan doen.
Ik sluit me steeds meer en meer op in men veilige cocon thuis.
Het is zo erg dat ik keer op keer men vriendin teleur moet stellen en we nergens naartoe kunnen gaan.
Als ik verder dan een aantal km's van huis moet krijg ik een soort aanval dat er geen wc aanwezig is of dat ik te laat ga zijn voor aan de wc te komen en het dan in men broek gaat zijn.
Het beheerst echt heel men leven en het is zo ver gekomen nu dat ik nerges meer naartoe durf of wil gaan.
Elk uitstapje laat ik aan me voorbij gaan, citytrips of op reis gaan kan ik al helemaal vergeten.
Ik hoop hier wat mensen te ontmoeten die hier ook hun weten in te herkennen en wat ze hieraan hebben gedaan !
Vanaf dat ik weet dat ik ergens heen moet krijg ik al buikpijn en denk ik wat als de wc bezet is als ik daar ben .. en zo blijft het maar doorgaan en krijg ik nog meer buikpijn met de nodige stoelgang , ik hoop hier toch een redingsboei te vinden!

Mvg

Sociaal-fobie voel mij alleen ik wil iemand die er ook voor mij kan zijn en dat het klikt om samen af en toe leuke dingen te doen een vrouw niet lesbisch hoor ik ben een vr van 77jr uit Arnhem en gezellig lief en netjes .

Ik ben 31 jaar, heb al redelijk wat meegemaakt. Op eens was ik rustig aan het wandelen toen ik het gevoel kreeg dat ik ging flauwvallen, minder gevoel in benen en armen en gewoon raar in het hoofd, uiteraard is dit niet gebeurd maar op dat gevoel kwam wel hartkloppingen, droge mond, beven, bang zijn, wenen, tintelen, raar voelen in hoofd, onwerkelijk zijn enz... 10 dagen later nog eens gekregen, en dan nog eens en dan nog eens. Het begint altijd met te denken dat ik ga flauw vallen maar ik van gewoon niet flauw. Natuurlijk zit ik nu met het probleem dat ik niet meer durf over straat gaan, thuis ben ik safe maar over mijn deur niet meer, en mijn wereld is gewoon super klein geworden, mijn hobby's en vrienden zijn weg. Ik heb al eens geprobeerd (bijna elke dag) naar buiten te gaan maar iedere keer ik een stap verder zet krijg ik het gevoel van een aanval...

Mijn angst om een brug over te steken werd steeds erger. De grote ruimte onder me, dat water zo donker. In het begin was ik me er niet van bewust, als ik dan een brug over ging blokkeerde ik zo erg dat ik niet meer voor of achteruit durfde.

Hetzelfde met een groot plein. Het was niet zo dat ik niet het huis uit durde, maar pleinen en bruggen meed ik. Omdat ik in een stad woon aan een rivier werd dat wel een beetje een dingetje.

Gelukkig leerde ik door een geduldige therapeute hoe hiermee om te gaan. Zij ging met me mee. Op de fiets. De brug over. Ondertussen kreeg ik dropjes aangeboden, vertelde ze verhalen, leidde me af.

Toen we eenmaal de brug over waren keken we achterom naar het resultaat. Dat hielp niet meteen, maar met verdergaande gedragstherapie kon ik voorkomen dat zich angst voor de angst ging opbouwen.

Ik fiets nog steeds geen brug over, maar ga gewoon de deur uit en bruggen neem ik samen met iemand anders. Het voelt voor mij alsof ik een belangrijk deel van vrijheid herwonnen heb.

Er is niemand die mijn verhaal opgemerkt heeft.
Ik schrijf hier om met lotgenoten .die net zo als ik niet meer zelfstandig niets kunnen ondernemen .
zoals iets gewoons voor een ander is .boodschappen doen of ergens op visite gaan .
Voor mij is dat onmogelijk .Ik doe met iemand mijn boodschappen 1 keer in de 14 dagen .
Ik loop in therapie waar ik maar om de 3 weken een gesprek krijg van 25 minuten .
ik sta op de wachtlijst voor een intheek gesprek bij het ggz.
ik wacht al 6 weken nu .Te overbrugging ga ik naar mijn psycholoog.
25 min is niet veel.
Ik ben nu heel langzaam aan het opbouwen op me werk.
Wat mij heel veel energie kost ,ik heb nu angst medicatie gekregen .
ik voel me daardoor vlakker en kan me moeilijk concentreren .
Na het werk ben ik weer uitgeput.
Ik woon 2 straten van me werk af .
Elke dag de angst om over straat te gaan .
Ik sluit me vaak af van de buiten wereld ik schaam me en voel me schuldig .
Verder heb ik niemand in mijn leven alleen 1 familielid die met me mee gaat naar afspraken .
Er zijn weinig mensen die mij begrijpen. .groetjes Anoniem

Ik zit al jaren met agorafobie. De eerste jaren durfde ik mijn huis niet uit.

Het is steeds wat beter gegaan. Kan nu weer naar de kapper, boodschappen doen, af en toe iets buitenshuis. Voor mij al hele ondernemingen. Het zal allemaal alleen nooit mijn hobby worden.

Met heel kleine stapjes ga ik wel vooruit. Als ik in bed lig, dan voel ik me veilig. Slapen is even geen angst.

Ikzelf ben erg angstig om naar buiten te gaan,de straat op.
Thuis ben ik veilig,kan me niets of minder gebeuren dan op straat.Duurt al te lang om uit die angst te komen......
De gedachten alleen al overmeesteren me.Ik krijg het niet voor elkaar en wil mezelf graag verstoppen,en dan nog niet gesproken om naar een supermamarkt te gaan.

Hoi. Ik ben 18 jaar oud. En ik heb agorafobie. Ik dirf niet af te spreken, naar school gaan is moeilijk. Werk zoeken is onmogelijk. Ik ben al 4 jaar niet naar de tandarts geweest door mijn fobie.
Ik weet niet hoe dit te genezen is. Ik heb al 3 verschillende psuchologen gehad, maar die hielpen niet.
Ik heb vandaag afgesproken met vrienden en oh wat ben ik bang. Bang dat ik een paniekaanval krijg. Dat ik moet vluchten en dat ik iets doe waar ik me voor zal schamen.
Ik heb al 4 jaar last van mijn fobie. 2 jaar daarvan ging ik bijna niet uit huis.
Corona heeft mij geholpen want ik voelde geen verplichting. Alles was online en niemand kon afspreken. Maar nu is het bijna voorbij en mijn veilige gevoel is weg. Ik moet nu weet doen alsof er niks aan de hand is. Dat is moeilijk ik heb daar geen energie voor.

hallo, ik heb last van een paniekstoornis/angorafobie, waar ik heel erg last van heb bij mijn paniekstoornis/angorafobie tijdens een paniekaanval en tijdens mijn angste, is dat ik totaal de controle over mijn lichaam verlies, ik wordt duizelig, alles draait om mij heen, ik kan niet lopen, ik kan niet staan, soms komt er misselijkheid bij kijken, ik ervaar deze situatie al vier jaar, ik zou graag met lot genoten willen praten die ongeveer het zelfde mee maakt, ik ken helemaal niemand die een paniek/angst stoornis heeft, en daarom is het moeilijk om voor mijn mede mens in mijn schoenen te staan...

ben 25 jaar en heb agorafobie, en zit al geruime tijd in bijna volledig isolement. ik probeer nu hieruit te komen.

Sinds anderhalf jaar heb ik agorafobie.
Het begon met claustrofobie, niet in een lift durven, geen deuren op slot doen, maar ook in de bioscoop als de deuren dicht gingen en het licht uit, dan greep het me aan.

Met de jaren kwam er angst voor de snelweg bij. Dus die vermijden en dit goed te praten door ervaren dat de weggetjes achterlangs veel mooier zijn en je dan veel meer plaatsen en mooie natuurgebieden ontdekt.

Tot ik twee jaar geleden een paniek aanval kreeg op een weg met maar heel weinig afslagen. Ik begon tegen m'n partner te schelden omdat ik in paniek raakte, zij stapte de auto uit, ik reed alleen weg, maar raakte in paniek omdat ik haar niet terug kon vinden. Ik moest uit de auto stappen, op de grond zitten, met m'n hoofd tussen m'n benen om m'n lichaam onder controle te krijgen.

Vanaf dat moment durfde ik niet ver meer van huis. Uiteindelijk durfde ik de deur niet meer uit en moet m'n inmiddels ex partner continu bij me zijn. Dit heeft zo'n negatieve weerslag op m'n zelfbeeld, maar ook op m'n levenslust.

Ik ben gelukkig nog steeds wel vrolijk en probeer te genieten van de kleine dingen. Maar je wereld wordt zo ontzettend klein!

Zijn er hier mensen met positieve ervaringen, goede therapie hebben ontdekt of anderszins mogelijkheden?

Hoi ik ben andre 46 jaar op mijn 24 ook een soort van burn out overspannen wist niet wat ik had. Werd steeds gekker dat ik op dat moment me helemaal kwijt was angst lichamelijke klachten dacht val dood neer. Toen 2 jaar bij ggz gelopen dagbesteding van alles gedaan . Koken in een groep sporten drama in een kas bezig na die 2 jaar langzaam weer in het werk gerold. Toen ging het een poos goed maar in 2012 is onze dochter geboren en kreeg weer angst aanvallen bang voor alles bijna maar dat duurde gelukkig maar 8 week. En toen een poos later overleed mijn opa waar ik veel kwam en dat heeft mij veel verdriet gedaan. Toen weer angst en paniek aanvallen. Daarna ging het op en neer. Tot juli 2019 scheurde mijn achillespees af verplicht 3 maand thuis en ik ben van beroep stukadoor dus best wel zwaar werk. Maar was angstig om te lopen en er maalde weer van alles door mijn hoofd. Zocht heil in de drank tot ee thuis ook alles verandere ruzie met vriendin chaos dus drank is nu gelukkig over maar schuld gevoel en verdriet dat ik het zo ver heb laten komen dat ik niet de vader ben als toen voorheen. Ik loop nu weer bij ggz. Maar kom er niet uit . Ben mezelf helemaal kwijt. Kan nergens van genieten en ook nergens zin in. Gr

Ik ben Johanneke, 39 jaar, en kamp met agorafobie en paniekaanvallen.
Vanaf mijn 18e kamp ik met deze angsten. Ik heb hier therapie voor gehad maar de paniekaanvallen komen de kop weer opzetten.

Daarnaast ben ik een alcoholiste. Ik hoopte dat ik hier voor altijd mijn angsten aankon, maar na 6 maanden opgenomen te zijn, nuchter te blijven durf ik niet veel meer door de angsten.

Ik slik Citalopram (hoogste dosering) Lorazepam, goed middel, en bij hoge uitzondering oxazepam en olanzepine voor het slapen gaan..

Ik weet niet meer wat ik nu moet doen.

Ik ben 26 jaar en heb sinds een jaar last van angsten en spanningen.

Tijdens mijn afstuderen kwam ik in aanraking met supervisie. Ik was erg benieuwd wat dit me ging opleveren, maar angsten en spanningen had ik niet verwacht. Tijdens een van de bijeenkomsten moest ik erg diep gaan op mijn gevoel tijdens een van mijn inbrengen. Ik gaf antwoord op alles en merkte verder niet veel aan mijzelf of mijn lichaam. Echter kwamen toen mijn zweethanden. De vragen bleven maar komen en ik had het gevoel dat ik een hoekje in werd gedreven. Dit terwijl de vragen helemaal niet vervelend waren, maar toch gaf mijn lichaam dit signaal. Mijn hart begon sneller te kloppen, ik kon niet goed meer praten, ademhaling zat erg hoog en ik raakte in paniek. Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik wilde absoluut niet huilen, waarom? geen idee.. ik probeerde alles onder controle te houden maar dit lukte niet. Ik gaf aan dat ik het niet meer prettig vond en toen kapte de begeleider het af. De paniek en spanningen daalde en that was it. Zonder al te veel na te denken naar huis gegaan alsof er niks aan de hand was. Ik dacht wel naderhand, wat is er net gebeurd, maar ik dacht het zal wel dit gebeurd me nooit. Echter de volgende bijeenkomst van supervisie kreeg ik direct bij binnenkomst hetzelfde gevoel. Spanningen, zweethanden, kloppend hard en het gevoel dat ik moet huilen als ik mezelf moet verantwoorden. Nog steeds wilde ik absoluut niet dat dit gebeurde. helaas alles voor me gehouden en niks verteld aan mijn klasgenoten of begeleider. 10 bijeenkomsten lang waren een hel voor mij en mijn ouders en vriendin wist ook nog van niks. Ik hield alles binnen en wilde niet uitkomen voor mijn angst. Ik voelde me zwak als ik dat zou doen. Na het behalen van supervisie was ik opgelucht want ja, nu krijg ik dit gevoel nooit meer. Maar helaas ging ik het ook in andere situaties merken. Simpele vragen als hoe gaat het nu met je gaven mij een gevoel van angst. Plekken waar ik me paniekerig voelde ging ik uit de weg. een bruiloft was angstig, omdat daar veel emotie bij hoort. Ook 1 op 1 gesprekken vond ik lastig. Angst was voor mij vervelend, maar de frustratie die daarbij omhoog komt nog meer. Ik hield van mezelf te verkopen, sollicitaties, presenteren, leiding nemen en noem het maar op. Ik herkende mezelf niet meer. Wie ben ik nu en hoe moet ik hiermee omgaan waren en zijn vragen die ik me stel. een lager zelfbeeld was dan ook wat ik ervaarde. Ik vond en vind dit moeilijk te accepteren. Hoe moet ik nu verder? Aangeschafte therapie heeft me geholpen op het vlak van het begrijpen wat er gebeurd. Wat is angst en waarom reageert mijn lichaam zoals hij reageert. Dit begrijp ik nu beter en dat vind ik fijn. Alleen neemt dit mijn angsten helaas niet weg. Ik wil graag werken aan mijn angsten om te leren hoe ik hiermee om moet gaan, maar hoe ik dit moet doen is voor mij nog lastig. ik probeer zo veel mogelijk wat mijn lichaam en mijn hoofd toelaten, want vermoeidheid is nog steeds erg aanwezig. Het is voor mij de eerste keer dat ik iets deel op een forum en ik moet zeggen dat het prettig is om me wat meer open te stellen. Mochten er reacties zijn dan ben ik hier erg benieuwd naar, want bevestiging en erkenning biedt me veel in deze moeizame tijd :). thanks igg voor het lezen

Ik heb al 30 jaar last van agorafobie. Ik ben heel benieuwd naar hoe anderen een paniekaanval ervaren. Wat voel je, doe je enz.
Hoe lang duurt bij jullie een paniekaanval?
Ik hoop wat antwoorden te krijgen.

Lieve groetjes,

Ik heb al 6 jaar agorafobie met paniekstoornis.
Het begon geleidelijk en uiteindelijk ben ik dingen gaan vermijden uit angst. Het allergrootste probleem is dat ik niet meer de snelweg opdurf al 6 jaar niet. Het niet kunnen keren wanneer ik wil is daar de angst van. En binnendoor ook niet. Ik wil niet ver van huis zijn zeg maar of in the middle of nowhere belanden. Ik vind het moeilijk om geen controle te hebben. En waar ik dan bang voor ben? Dat is dus in paniek raak, dan verlies uk totaal de controle over mn hele lichaam en dat is dus mijn grootste angst. Nu gaat het beter als eerst, eerst durfde ik de straat niet eens meer op! Geen gesloten ruimtes, geen deuren op slot, geen wachtrijen, geen drukte, geen ruimtes waarvan ik de uitgang niet meteen kan zien., geen automatische deuren, geen pretparken, geen openbaar vervoer, geen lift, allemaal situaties waarin ikzelf niet de complete controle.kan hebben, of waarin ik niet weg kan. Nu gaat het stukken beter en beweeg mezelf al 3 jaar zelf door het dagelijks leven behalve de snelweg en ver van huis. En ook dat blijft een punt want daardoor kan ik nooit eens naar de diernentuin of naar het strand, laat staan op vakantie! Wat zou dat toch een droom zijn om hier eens compleet vanaf te komen. Ik heb2 kinderen en ik ben gescheiden en heb me in mn huwelijk er uiteraard ook schuldig onder gevoeld en onbegrepen. Hoe leg je dit uit aan mensen? Dingen die ik in mijn sociale omgeving gehoord heb zijn:' ach, dan ga je toch binnendoor?' Je gaat toch niet je leven laten bepalen door dit?' Stel je niet aan' ' en als 1 van je kinderen in het ziekenhuis ligt' etc etc

Ik heb een bewogen leven gehad.
Ik heb pleinvrees .
mijn wereld is heel klein.
na 8 maanden thuis weer naar het werk.
op at basis.
Ik voel me angstig buiten de deur .
op me werk al paniekaanvallen gehad .
ik kan zelf geen boodschappen doen of ergens naar toe.
alleen als er iemand mee gaat
na het werk wil ik zo snel mogelijk naar huis
ik loop in therapie .
om met mijn angsten om te gaan .
Ik heb ook last van lichamelijke klachten .
ik heb geen sociaal netwerk .
en wilde mijn verhaal delen met lotgenoten.
groet anoniem

Beste mensen ,

Ik heb agorafobie maar lang niet meer in zo erge vorm als dat het was.
Bioscopen , restaurantjes , grote steden, supermarkten ik kwam nergens meer toen heb ik het stappenplan ontdekt was je moet doen zodra je een angstaanval krijgt. Waardoor ik nu weer overal kom , grote steden en vliegvelden dat ontwijk ik nog enorm veel vanwege de overmatige prikkels.
Dit is het stappenplan:
1. stel jezelf gerust zoals je je vriendin gerust zou stellen ( er is niks aan de hand er kan niks gebeure blijf rustig)
2. Wat er ook gebeurt het is oke ( zeg deze zin tegen jezelf ) . Door tegen te stribbelen word het alleen maar erger. Dus voordat je angstig word of tijdens de angstaanval zeg je wat er ook gebeurt het is oke!
3 ga nooit tegen de stroming in. Dus jij krijgt een angstaanval , en je doet er alles aan om je lichaam in controle te krijgen maar dat kan niet want de adrealine zorgt voor alles wat je dan voeld waar jij geen controle over hebt. Laat het gevoel er zijn ga met de stroming van het gevoel mee.
Deze tips zijn zeeeer krachtig en ik gun elk mens een stuk genezing!

Je moet het zo zien jij krijgt een angstaanval in de supermarkt en jij gaat daar nu niet meer heen. Jou hersenen hebben zichzelf wijs gemaakt dat als je daar binnen bent er een mega tijger loopt . Waardoor je vlucht reactie krijgt en adrealine. Maar ga met me stappenplan aan de slag en zeg vooral heey er zijn hier hellemaal geen tijgers er is niks om bang voor te zijn.

Cirkel :
Jij voeld je lichaam angstsymptomen krijgen
Je word bang
Je lichaam reageerd door adrealine vrij te geven zodat je kan vluchten , of jezelf kan beschermen
Jij voeld nog meer in je lichaam en word banger
Jou lichaam geeft nog meer adrealine
En zo kom je in een hele vervelende cirkel wat maximaal maar 5 minuten kan duren.

Ga met jezelf aan de slag er zijn geen tijgers , en wat er ook gebeurt het is oke.

Ik hoop dat jullie het een beetje snappen en dat ik in ieder geval een paar van jullie ermee geholpen hebt

ook ik durf vaak mijn huis niet uit toch doe ik het eten drinken zal wel moeten ben alleen ,toch is eruit gaan de enigste manier om het op te lossen zodat het een gewoonte wordt zonder angst
het is ook de angst voor de angst want die is er altijd ertegen vechten heeft geen zin blijven proberen zodat het een gewoonte wordt

In 2012 gebeurde het opeens, net een heupoperatie achter de rug, weer begonnen met werken. Aan het einde van de werkdag verliet ik het kantoor, wilde de straat oversteken, door de harde wind werd ik tegen de straat gesmeten.

 

Moet hier wel even bij vermelden, ik liep destijds met behulp van krukken. Mensen in mijn nabijheid hielpen mij weer overeind. Helaas was op dat moment bij mij een knop omgegaan, straatvrees. Ik durfde mij niet zelfstandig verder te bewegen. Op dat moment werd naar huis gebracht door een collega.

Thuisgekomen ging het malen in mijn hoofd, hoe zou het ontstaan kunnen zijn?? Angsten begonnen vorm te krijgen. Iedere dag wanneer ik naar mijn werk, de angsten begonnen al de avond ervoor.

 

Wanneer de ochtend kwam waren de angsten het grootst. Ruim 4 jaar lang ben ik met een taxi naar en van mijn werk gegaan. Ik had al reeds contact gezocht met mijn huisarts, deze verwees mij door naar een psycholoog.

 

Een document had ik aan mijn manager overhandigd, zodat hij kon weten wat er speelde. Toen ik dit had overhandigd, ik had een avonddienst, vond ik het document bij zijn werkplek terug in de prullebak.

Diverse sessies heb ik doorlopen met een psycholoog, emdr technieken toegepast, cognitieve gedachten, exposureweek. Uiteindelijk iom de huisarts gekozen voor medicatie. Vanaf dat moment slik ik tot heden venlafaxine, 37,5 mg 2x daags.

Na een paar maanden werd ik door mijn huidige werkgever ontslagen, ook zijn in die periode mijn vader en mijn beste vriend overleden waardoor de situatie eigenlijk verslechterde. Heb daardoor een aantal maanden thuis moeten doorbrengen, maar bepaald moment, de medicatie kreeg zijn invloed.

 

Ik ging weer alleen naar buiten, de straat op, nam zitting in een herstelwerkgroep, al met al ging ik vooruit. Ik ben begonnen met vrijwilligerswerk binnen een activeringscentrum waar mensen met een achtergrond bij elkaar komen.

 

Ik heb daar mensen begeleid, ondersteund, hun verhalen aangehoord, het mijne verteld. Het werd een hechte band. Inmiddels was ik bezig met een opleiding tot ervaringsdeskundige, ben hiervoor geslaagd en had werk gevonden in een ouderenvoorziening, een jaarcontract.

 

Met heel veel plezier heb ik hier gewerkt, totdat het contract afliep. Er werd mij gemeld dat het contract wellicht voortgezet zou kunnen worden, mits ik aan een aantal voorwaarden zou voldoen. Voor mij kwam dit op dat moment en nog steeds vreemd over. De bewoners waren zeer tevreden. Uiteindelijk, wellicht mede ook doordat ik weer een terugval kreeg, werd het contract niet verlengd.

Op dit moment ben ik al weer sinds januari thuis, heb weer angst om naar buiten te gaan, weliswaar probeer ik elke dag even naar buiten te gaan, iets wat mijn veel moeite kost. Een paar maal per week loopt er iemand mee. Helaas is mijn netwerk niet zo groot om echt grote stappen te kunnen zetten. Vorderingen te maken.

 

Inmiddels heb ik weer hulp gezocht bij een psychologe en sta ik in de wacht voor een sessie bij een psychiater. Ik merk dat ik geen aansluiting meer vind met de medicatie, met een psychiater wil ik omzien naar andere medicatie. Ik wil dolgraag weer aan het werk, sociaal, culturele dingen. En tal van andere zaken.

Is dit herkenbaar?? Heeft iemand ervaring met andere medicatie dan venlafaxine?? Heeft iemand tips om vooruit te komen?? Heb zelf ook al ervaring met mindfullnes, WRAP. Ik hoor het graag.

Groet,

Ik zit ook al een paar jaar met agorafobie, ik ben begin twintig. De laatste tijd is het nog erger geworden door de huidige omstandigheden. Ik had het gevoel of het echt beter met mij ging maar dat is nu helemaal verdwenen. Ik durf niet meer de straat echt uit om met de hond te lopen, met de fiets kan ik iets verder gaan. Ik durf niet ver te fietsen zoals naar de stad of om boodschappen te doen. Dit deed ik vroeger wel, alleen of met vriendinnen. Zelf ga ik er bijna niet op uit of spreek ik met vriendinnen af. Als ik met mijn moeder of vader ga, dan wil ik met de auto gaan (zelf geen rijbewijs) dan durf ik wel verder te gaan, soms neem ik dan wat medicijnen in. Ik krijg nu vaker paniekaanvallen dan ooit en kan mijzelf goed opfokken. Hier baal ik echt enorm van. Ik wil er echt heel graag van af waardoor ik vrijer in het leven kan staan en weer kan leven.

Ik durfde niet meer op de snelweg te rijden, ik kon niet weg of omkeren als ik dat wilde. Ik voelde mij gevangen en ging steeds minder met de auto. Op een gegeven moment durfde ik helemaal niet meer de auto in.

Mijn klachten (angst, beven, hartkloppingen, denken dat ik de controle niet heb als ik niet weg kan) begonnen ook op te komen bij de kassa in de rij, bij de bioscoop en in het vliegtuig.

Ik ben inmiddels op zoek naar hulp want mijn wereld wordt steeds kleiner....

Het begon toen ik klein was (~8 jaar oud), ik had kleine angsten zoals het opbellen van vriendinnetjes of naar de WC gaan in openbare ruimtes. Ook vond ik het eng als mensen tattoos hadden. Ik weet niet waar deze angsten vandaan kwamen, al vond ik het wel lastig vooral toen ik op vakantie ging en naar de WC moest gaan waar ook andere mensen konden komen.

Voor lange tijd bleef het hierbij, tot ik in 4/5/6 VWO hele hoge eisen stelde aan mezelf omdat ik diergeneeskunde wilde studeren en daarvoor hoge cijfers voor moest halen. Al mijn vriendinnen haalden over het algemeen hele hoge cijfers en ik had het gevoel dat ik aan ze moest tippen, zij gingen immers allemaal voor geneeskunde. Tijdens deze periode kreeg ik eerst regelmatig huilbuien en later ontwikkelde ik OCD achtige klachten. Ik moest dingen zoveel keer aanraken, in het begin hielp het mij om minder stress te voelen maar later werd het een heel ritueel en als ik het niet deed werd ik gek. Het voelde alsof ik terug moest gaan, alsof alle cellen in mijn lijf schreeuwden om het tellen van bepaalde handelingen. Soms werd ik zo gek, dat ik in de avond terug moest naar een bepaalde plek om iets aan te raken. Tijdens deze periode ben ik in therapie gegaan, maar het was moeilijk om dit te combineren met mijn studie, sport en muzieklessen die ik deed. Ook vond ik het lastig dat in de meeste praktijken het zo is dat je een bepaald aantal sessies krijgt, wat een druk dat je binnen bijvoorbeeld 20 sessies van je angst af moet zijn. Toch kreeg ik uiteindelijk een hele goede therapeut, die me deels met mijn angsten leerde omgaan.

In mijn eerste jaar van mijn WO studie, wat uiteindelijk geen diergeneeskunde werd omdat ik was uitgeloot, ging ik bij een studentenvereniging. Ik merkte dat ik goed op mijn plek zat en een leuke vriendinnengroep had. Voor een half jaar ging het goed, ik had weinig last van OCD en angsten en had het allemaal goed onder controle. Tot ik in februari van mijn eerste jaar op vakantie ging met mijn vader naar Portugal, we gingen met het vliegtuig en ik had hiervoor nooit vervelende associaties met het vliegtuig totdat we de vlucht terug hadden. Tijdens de vlucht gingen we de hele tijd op en neer, en mijn maag zat echt in mijn keel. Om me heen schreeuwden allemaal kinderen en mensen, het was een hele vervelende ervaring. Mijn vader vloog vaak voor zijn werk, maar ook hij zei dat dit een van de vervelendste vluchten was die hij ooit had meegemaakt. Na de vlucht merkte ik niet direct dat ik meer angstig werd. Totdat mijn vriendinnengroep van de studentenvereniging het idee had om spacecake te eten. Op een avond hadden we allemaal een plakje spacecake, en op dat moment vond ik het vooral heel spannend maar ook interessant. Ik had altijd al het idee om een keer drugs te proberen dus dit vond ik ontzettend leuk. Enkele uren voelden we niks, en mensen begonnen tweede rondes te nemen, zo ook ik. Eerst ging het prima en vond ik het vooral heel grappig, de 'high" duurde niet echt lang, voor mijn gevoel slechts 10 minuten. Totdat een vriendin om me heen zei dat ze zich niet goed begon te voelen, alsof ze weg van de aarde ging. Dit triggerde mij om heel angstig te worden, ik voelde mijn hart als een gek tekeer gaan en mezelf langzaam uit mijn lichaam komen,mik kon het niet aan om bij haar in dezelfde ruimte te zitten. Ik probeerde eerst naar buiten te gaan, maar dit hielp niet echt. Uiteindelijk heb ik meer dan een half uur op de trap gezeten, wachtende tot dit vervelende out of body experience gevoel verdween maar dat deed het niet. Ik had het gevoel totaal geen controle over mijn eigen lichaam te hebben. Enkele van mijn vriendinnen hielpen me naar boven, en deden me in bed. Daar begon de meest heftige nacht van mijn leven. Eerst begon het met het gevoel dat mijn ziel uit mijn lichaam treedde waar ik niets aan kon doen. Toen ging mijn ziel naar een hele vervelende plek, het idee van een hel. Hier was oorlog en gevechten en ik voelde me ontzettend naar. Dit waren vier helse uren, een bad trip of bijnadoodervaring, ik weet het niet. Mijn vriendinnen twijfelden om een ambulance te bellen, maar hadden het uiteindelijk toch niet gedaan. Na vier uur begon ik over te geven, meer dan acht keer, ik raakte de tel kwijt. Daarna kwam ik terug in de gevechten en het hield niet op, tot ik uiteindelijk het licht zag van buitenaf en de vogels buiten hoorde. Die me terug op aarde brachten. Uiteindelijk besloot ik om op de fiets te stappen, en ik weet niet hoe ik thuis kwam maar eenmaal thuis begon ik te beven en voelde ik me vreselijk rusteloos. Ik wist niet wat ik met mezelf aanmoest, ik voelde een soort rare fysieke pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld, in mijn ruggenmerg. Daarna heb ik meer dan een jaar met dagelijks meerdere paniekaanvallen gelopen. Totdat uiteindelijk mijn toenmalige vriend besloot dat dit niet langer kon, en hij ging bij me weg. Ik besloot om een psychiater te zoeken en mijn verhaal kwijt te kunnen. Hij gaf mij cymbalta, een angstremmer. Wat een opluchting, na een jaar lang elke dag doodop te zijn geweest door dagelijkse paniekaanvallen in college en nachtelijke angsten, kreeg ik eindelijk adem. Ik kon weer mijn dag doorkomen zonder altijd paniek te hebben. De paniekaanvallen verdwenen niet maar gingen wel naar de achtergrond, ze namen niet meer mijn leven over als daarvoor. Tot de dag van vandaag neem ik de medicijnen, wel minder frequent. Toch heb ik nog steeds last van angsten, al is het wat meer afgevlakt. Ik hoop ooit toch helemaal hiervan af te komen.

Sinds onze verhuizing durfde ik de deur niet meer uit. Samen met mijn therapeut kwam ik er achter dat mijn angsten te maken hebben met mijn beschermde opvoeding.

 

Toen ik begreep waar het vandaan kwam, vond ik het al minder erg.

 

Stapje voor stapje ben ik uitdagingen aangegaan. De sessies met mijn therapeut waren hierbij een flinke steun in de rug!