Totdat ik dat precies allemaal op een rijtje heb, geen rust.

Al zolang als ik me kan herinneren, ga ik als ik me gespannen en gestrest voel, dwangmatig situaties uit het verleden in mijn hoofd napluizen. Maakt niet uit waarover, opeens wil ik precies weten in welk appartement we 3 jaar geleden op vakantie waren, wie er precies bij waren de eerste dag, waar we afspraken, hoe het zat met met inchecken en ga zo maar door. Totdat ik dat precies allemaal op een rijtje heb, geen rust. Dan komt er wat anders, op enig moment ebt dat dan weer weg, en na een poosje is het weer klaar.

Nu zit ik in een ultiem gestreste situatie (iets medisch, en heel spannend), en het is nu echt niet meer te doen. De hele dag ben ik tot op de seconde aan het nagaan hoe bepaalde – wederom in principe niet heel belangrijke – situaties gingen. Waar stond de bushalte bij de eerste afspraak? Hoe liep ik naar de lift? Ben ik daarmee klaar, dan pesten mijn hersen me gewoon weer verder. Hoe ging het eerste telefonische consult, wat werd precíes gezegd? Hoelang duurde die afspraak?

Zelfs situaties die er niets mee te maken hebben, willen mijn hersens dan opeens weer weten. Waar gingen we uit eten op de bruiloft van mijn oud-collega 6 jaar geleden? Naast wie za tik?

Het voelt alsof mijn hersenen dwangmatig grip proberen te krijgen in een heel onzekere wereld. Of uit alle macht niet proberen te denken aan de angstige situatie, en alles daarom ‘opvullen’. Maar ik word er knettergek van, het is een vreselijk gevoel dat mijn gedachtes mij de baas zijn wanneer ze maar willen, en het vreet energie.

Wie herkent dit? Kwestie van uitzingen, of heeft iemand tips?