Sinds ik supervisie heb gehad

Ik ben 26 jaar en heb sinds een jaar last van angsten en spanningen.

Tijdens mijn afstuderen kwam ik in aanraking met supervisie. Ik was erg benieuwd wat dit me ging opleveren, maar angsten en spanningen had ik niet verwacht. Tijdens een van de bijeenkomsten moest ik erg diep gaan op mijn gevoel tijdens een van mijn inbrengen. Ik gaf antwoord op alles en merkte verder niet veel aan mijzelf of mijn lichaam. Echter kwamen toen mijn zweethanden. De vragen bleven maar komen en ik had het gevoel dat ik een hoekje in werd gedreven. Dit terwijl de vragen helemaal niet vervelend waren, maar toch gaf mijn lichaam dit signaal. Mijn hart begon sneller te kloppen, ik kon niet goed meer praten, ademhaling zat erg hoog en ik raakte in paniek. Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik wilde absoluut niet huilen, waarom? geen idee.. ik probeerde alles onder controle te houden maar dit lukte niet. Ik gaf aan dat ik het niet meer prettig vond en toen kapte de begeleider het af. De paniek en spanningen daalde en that was it. Zonder al te veel na te denken naar huis gegaan alsof er niks aan de hand was. Ik dacht wel naderhand, wat is er net gebeurd, maar ik dacht het zal wel dit gebeurd me nooit. Echter de volgende bijeenkomst van supervisie kreeg ik direct bij binnenkomst hetzelfde gevoel. Spanningen, zweethanden, kloppend hard en het gevoel dat ik moet huilen als ik mezelf moet verantwoorden. Nog steeds wilde ik absoluut niet dat dit gebeurde. helaas alles voor me gehouden en niks verteld aan mijn klasgenoten of begeleider. 10 bijeenkomsten lang waren een hel voor mij en mijn ouders en vriendin wist ook nog van niks. Ik hield alles binnen en wilde niet uitkomen voor mijn angst. Ik voelde me zwak als ik dat zou doen. Na het behalen van supervisie was ik opgelucht want ja, nu krijg ik dit gevoel nooit meer. Maar helaas ging ik het ook in andere situaties merken. Simpele vragen als hoe gaat het nu met je gaven mij een gevoel van angst. Plekken waar ik me paniekerig voelde ging ik uit de weg. een bruiloft was angstig, omdat daar veel emotie bij hoort. Ook 1 op 1 gesprekken vond ik lastig. Angst was voor mij vervelend, maar de frustratie die daarbij omhoog komt nog meer. Ik hield van mezelf te verkopen, sollicitaties, presenteren, leiding nemen en noem het maar op. Ik herkende mezelf niet meer. Wie ben ik nu en hoe moet ik hiermee omgaan waren en zijn vragen die ik me stel. een lager zelfbeeld was dan ook wat ik ervaarde. Ik vond en vind dit moeilijk te accepteren. Hoe moet ik nu verder? Aangeschafte therapie heeft me geholpen op het vlak van het begrijpen wat er gebeurd. Wat is angst en waarom reageert mijn lichaam zoals hij reageert. Dit begrijp ik nu beter en dat vind ik fijn. Alleen neemt dit mijn angsten helaas niet weg. Ik wil graag werken aan mijn angsten om te leren hoe ik hiermee om moet gaan, maar hoe ik dit moet doen is voor mij nog lastig. ik probeer zo veel mogelijk wat mijn lichaam en mijn hoofd toelaten, want vermoeidheid is nog steeds erg aanwezig. Het is voor mij de eerste keer dat ik iets deel op een forum en ik moet zeggen dat het prettig is om me wat meer open te stellen. Mochten er reacties zijn dan ben ik hier erg benieuwd naar, want bevestiging en erkenning biedt me veel in deze moeizame tijd :). thanks igg voor het lezen